i don't need your help • 2os • bn • boys love • szkolne

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Rozpierała mnie energia, ale tylko jak byłem z Junem. Z nimi to nawet nie było zabawy. Byli dziwni. A jeden to zwłaszcza lubił mi dokuczać. Nie lubiłem go. Wiedziałem, że próbował zdobyć moją sympatię i próbował być zabawny. Był przy tym bardzo żałosny. W ogóle mnie nie bawił!
     – Ktoś ...cię masował? – zapytałem drżącym głosem. Wiem, że to było dawno i Junzo nawet nie wiedział o moim istnieniu, ale na samą myśl o tym, że ktoś go dotykał, wstrząsa mną nieprzyjemny dreszcz. Tak samo, że inni go już widzieli w gorących źródłach. Nie powinienem być zazdrosny.
   – Dzięki wielkie – rzekłem w końcu z lekkim uśmiechem. Akurat sam nie miałem pojęcia o tych rzeczach. Po prostu grałem i ćwiczyłem. Nigdy nie interesowała mnie reszta, więc może to dobry początek? Na pewno mogę mu zaufać w tej sprawie. Grał w siatkówkę o wiele dłużej ode mnie.
   – W porządku, idę spać – oświadczyłem posłusznie – im szybciej pójdę spać tym szybciej nastanie dzień i się zobaczymy – dodałem z szerokim uśmiechem. O ile w ogóle uda mi się zasnąć, pomimo zmęczenia. Noc zawsze szybko mija, kiedy człowiek śpi. Zawsze mam wrażenie jakbym spał tylko cztery godziny a nie osiem. Humor miałem zdecydowanie lepszy, kiedy z nim rozmawiałem. Kiedy będziemy jeszcze w ogóle robić sobie takie przerwy, to powinniśmy prowadzić właśnie takie rozmowy przez telefon. Byłoby fajnie, bo całkiem je polubiłem, a rzadko to robimy. Odsunąłem telefon od ucha i przybliżyłem się do słuchawki.
  – Dobranoc!!! – krzyknąłem głośno, po czym chwilę się zawahałem, czy powinienem się rozłączyć czy powiedzieć coś jeszcze.
  – Kocham cię! – dodałem jeszcze. Nie rozłączałem się od razu, żeby usłyszeć jego odpowiedź. Tak jak mu powiedziałem, tak zrobilem i dość szybko znalazłem się w swoim łóżku. Nawet Jun uważa, że to bardzo ważny dzień. Wolę nie myśleć co będzie jeśli jednak przegramy. Muszę zaufać reszcie drużyny, to oni będą grali w tym meczu największą rolę.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

     Przed zaśnięciem rozmyślałem jeszcze, przez dłuższą chwilę o meczu. Jak to będzie wyglądało? Trochę się stresowałem. Zastanawiałem się, co będzie jeśli przegramy. Czy Junzo się na mnie obrazi? Najbardziej bałem się jego reakcji. Dlatego bardzo zależało mi na wygranej. Zwłaszcza, że to pierwszy mecz. Nie chciałbym go przegrać. Zmęczenie mnie jednak zmogło i przyćmiło wszystkie rozmyślania.
  Ranem jak tylko wstałem sprawdziłem telefon i odpisałem Junzo na wiadomość. Wstał wcześniej ode mnie. Jun Wydaje się być zawsze taki zorganizowany. Ogarnąłem się szybko, ponieważ o'dziwo od samego rana miałem bardzo dużo energii i robiłem wszystko w dużym pośpiechu. Sprawdziłem czy spakowałem swój strój i inne potrzebne rzeczy do torby, zjadłem jakieś kanapki, a właściwie je w siebie wmusiłem. Nie miałem zbytnio ochoty na jedzenie. Przyzwyczaiłem się do jedzenia Junka, ale musiałem coś zjeść, żeby mieć energię.
      Wyruszyłem pod szkołę, gdzie miałem się spotkać z resztą drużyny, a stamtąd razem pojechaliśmy pod szkołę, w której mieliśmy grać. Niezbyt mi się podobało, że wchodzimy na teren przeciwnej drużyny. Nie znałem tego miejsca i na pewno nie będę się czuł komfortowo. Akurat byliśmy już pod budynkiem, a kapitan zaczął znowu mnie pouczać o jakiś zasadach i zachowaniu podczas meczu. To jak będzie przebiegać cały mecz słyszałem już pięć razy.
    – Hej! Juno!!! – krzyknąłem, kiedy tylko dostrzegłem chłopaka. Zignorowałem to co kapitan do mnie mówił i ruszyłem biegiem w stronę chłopaka. Wpadłem na niego i mocno przytuliłem, unosząc do góry. Od razu bardziej się cieszyłem, kiedy go widziałem. Na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Przeniosłem spojrzenie na kapitana, który zaraz pojawił się obok mnie.
     – Co mam zrobić, Junzo? Strasznie na mnie krzyczy i ciągle za mną łazi – rzekłem z niewinnym uśmieszkiem. Specjalnie powiedziałem głośno, żeby kapitan mnie słyszał. Na jego twarzy ujrzałem zdziwienie. Ha, nie spodziewał się tego.
    – Uciekałeś z dzikim wrzaskiem na drugą stronę ulicy przed małym yorkiem na smyczy! Prawie wpadłeś pod samochód, kretynie – warknął, nachylając się bardziej w moją stronę, przez co ja musiałem się odsunąć na bok. Na jego słowa wzruszyłem jedynie ramionami z głupim uśmiechem, nie odrywając spojrzenia od Junzo.
   – Uważaj na siebie. Spotkamy się zaraz po meczu, nie odchodź daleko, po tej szkole kręci się pewnie dużo dziwnych typów – zwróciłem się do Juna. Poczułem, że ktoś mnie ciągnie za ubranie w stronę wejścia. Miałem nadzieję, że nikt nie będzie mi go zaczepiał.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Udawałem, że nic się nie stało w związku z tym, że prawie mnie przejechał samochód. Ten york tak krzywo na mnie patrzył. Poza tym, nie był to Taro, więc tym bardziej nie ufałem temu psu. Wolałem uciekać. I niby jak miałem się tutaj z kimkolwiek zaprzyjaźnić, skoro każdy mnie potrafił wsypać?  Jak nie Saichi to kapitan...Nikomu nie można ufać.
Zdążyłem tylko podziękować chłopakowi, kiedy dał mi napój. Chciałem coś jeszcze powiedzieć, ale ten zaraz poszedł w drugą stronę. Od razu musiałem spróbować. Byłem pod wrażeniem, że to było takie dobre. Nigdy wcześniej nie piłem czegoś takiego.
    Zostaliśmy zaprowadzeni przez jakiegoś ucznia do szatni. Na szczęście mieliśmy je podzielone i nie dzieliliśmy jednego pomieszczenia z przeciwną drużyną. Nie chciałbym z nimi bliższego zapoznania, choć zapewne reszta mojej drużyny już ich kojarzyła.
  Wyszliśmy na boisko i zaczęliśmy rozgrzewkę. Trochę podpatrywałem przeciwników, żeby sprawdzić czy mogę ich jakoś ocenić. Wyglądali poważnie, więc też starałem się sprawiać takie wrażenie. Przy okazji rozglądałem się po sali gimnastycznej. W porównaniu do naszej ta prezentowała się naprawdę ładnie, bardziej nowocześnie. Jak tylko Rin nie patrzył, to postanowiłem sobie trochę odpocząć. Podwinąłem koszulkę do góry, odsłaniając przy tym brzuch i zacząłem się nią wachlować, żeby nieco się ochłodzić. Zerknąłem w stronę trybun, żeby wypatrzeć Junka. Jak tylko go dostrzegłem to uśmiechnąłem się do niego szeroko. Przyszło naprawdę dużo ludzi. Nagle poczułem się obserwowany i jeszcze bardziej zestresowany. Cóż, jeśli coś pójdzie nie tak… to najwyżej mnie zastąpią. Czułem się jakby cała gra zależała ode mnie.
   Po rozgrzewce w końcu mogliśmy zacząć grać. Rzeczywiście byli silni i ciężko nam było przeważyć większą ilością punktów, ponieważ cały czas nas doganiali, aż w końcu zremisowaliśmy. W drugiej połowie zszedłem w końcu z boiska. Całe szczęście, bo czułem, że coraz trudniej mi było zapanować nad stresem. Nie spodziewałem się, że przy serwowaniu będa mi się tak trząść ręce. Ciekaw byłem co o mojej grze sądził Junzo. Czy rzeczywiście dobrze grałem? Naprawdę miałem nadzieję, że ostatecznie uda nam się wygrać. Byliśmy wciąż na krawędzi, co mogło łatwo zadecydować o ostatecznym wyniku. W dodatku ciężko mi było dostrzec co się dzieję na trybunach, przez co byłem jeszcze bardziej niespokojny, bo nie widziałem czy z Junem wszystko w porządku. Nie ufałem tym ludziom. Nie ufałem nikomu.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

  Nie spodziewałem się takiego dopingu ze strony Junzo. Zaskoczył mnie, ale jednak fakt, że mnie obserwował jeszcze bardziej mnie stresował. Pomimo, że w drugiej połowie siedziałem już na ławce to wciąż ciężko było mi ochłonąć. Ostatecznie wygraliśmy. Oczywiście reszta drużyny musiała się objąć, poza mną. Nie zamierzałem się do nich zbliżać choć mnie wołali. Po prostu nie lubiłem...kiedy ktoś się tak do mnie zbliżał, poza Junem. Póki co tylko jego bliższy dotyk zaakceptowałem i mam nadzieję, że tak zostanie. Nie przeszkadzało mi.
  Skierowaliśmy się do szatni. Chciałem jak najszybciej się ogarnąć, żeby od razu spotkać sięz Junzo, ale ten mnie wyprzedził i nagle pojawił obok mnie. Musiałem się przytrzymać ściany i jednocześnie go objąć, żeby nie stracić równowagi. Stres nie opuścił mnie całkowicie, a zamęczenie potęgowało moje otępienie.  Chwyciłem Igarashiego za rękę i wciągnąłem do szatni.
  – Naprawdę było widać? Chyba już lepiej...było trochę ciężko – rzekłem z lekkim uśmiechem. Sięgnąłem po napój i dopiłem go do końca. Picie sprawiło jakbym dostał nagłego zastrzyku energii. W końcu już nie musiałem być taki poważny i się powstrzymywać.
  – Wygraliśmy!!! – zawołałem, kładąc ręce na ramionach chłopaka i skacząc wokół niego z ekscytacji.
  – Widziałeś? Widziałeś mnie!? Jak było? Dobrze grałem? A widziałeś zagrywkę tego jednego, jak podkręcił piłkę, a tamci jak robili zmyłki. Ależ oni mnie denerwowali! – mówiłem szybko, w końcu mogąc wyładować swoją frustrację. Kapitan ostrzegał mnie, że muszę się powstrzymywać, bo można za to dostać karę. Teraz nie wiem, czy mówił serio, ale to mój pierwszy mecz i nie chciałem niczego zepsuć. Odsunąłem się od Junzo, żeby w końcu się przebrać, ściągnąłem koszulkę, ale miałem mu jeszcze tyle do powiedzenia.
  – Mogę ten baner? Mogę go zatrzymać na pamiątkę? Powieszę sobie na ścianie, nad łóżkiem. Możesz mi przynosić na każdy mecz, bardzo ładnie wygląda – powiedziałem, chcąc wziąć od niego ten baner. Teraz będzie mi przypominał o tym meczu i jak Junek mi kibicował.
  – Zamierzamy iść coś zjeść, żeby uczcić dzisiejsze zwycięstwo. Może chcecie iść z nami? – spojrzałem na moment w stronę Rina, po czym przeniosłem z powrotem spojrzenie na Juna. Miałem zamiar iść tylko z Junem coś zjeść, ale bez niego też nigdzie nie pójdę, więc postanowiłem poczekać na jego decyzję.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

  Miałem nadzieję, że z kolejnymi meczami już nie będę miał takiego stresu. To nie jest zbyt przyjemne. Jeśli nie będę wstanie nad tym zapanować, to w końcu odpadnę z gry.
  Decyzja Junzo jednak mnie zdziwiło. Niespecjalnie mi zależało na tym, żeby z nimi iść, ale pomyślałem, że chociaż Junzo poczuje się jak za dawnych czasów i może poprawi sobie z nimi relacje.
   – Nie jestem zły – pokręciłem głową i uśmiechnąłem się lekko – ale też nie zamierzam się z nikim zaprzyjaźniać – oświadczyłem. Jutro i tak spędzimy ze sobą prawie cały dzień, jak nie cały weekend i to mi wystarczy. Ten jeden raz przeżyję. Może byli trochę wkurzający, ale nie aż tak jak Saichi. Przyzwyczaiłem się do ich towarzystwa i nawet podziwiałem, że tak dobrze grają. Gdyby nie oni, to prawdopodobnie bym nic nie zdziałał w tym meczu. Można powiedzieć, że to im zawdzięczam to zwycięstwo. I ostatecznie zaufaliśmy sobie nawzajem.
   – Mogę dzisiaj u ciebie nocować? – spytałem. Junzo niby pytał mnie czy chcę, ale wolałem się upewnić, że na pewno mogę. Poza randką nie wiem jakie mamy jeszcze plany, więc nie chciałem mu się narzucać. Westchnąłem mimowolnie, odwracając wzrok. Niby Junzo powiedział, że nie będziemy długo z nimi siedzieć, ale wciąż żal mi było tego czasu, który mogłem z nim prywatnie spędzić.
     – Gotowi? Możemy iść? – usłyszałem za plecami głos Rina, więc puściłem rękę Igarashiego. Nagle poczułem czyjąś ciężką rękę na swoim ramieniu. Wyprostowałem się jak struna, czując jak całym ciele przechodzi mi prąd. Chwyciłem się ramienia Junzo i spojrzałem urażony na Takeru.
   – Przestań, co ty wyprawiasz!? – strzepnąłem jego rękę z siebie. Ten typ mnie drażnił najbardziej, w dodatku bardzo lubił mnie na treningach zaczepiać i bardzo go to bawiło. Zawsze robił takie nieprzewidywalne rzeczy. Oczywiście jak zwykle musiał mnie prowokować i nie zamierzał odpuścić.
     – Uspokój się – burknąłem, odsuwając się z Junzo na bok, żeby uciec przed chłopakiem. Niech mi jeszcze raz ktoś powie, że niby jakim cudem mam się zakolegować z tymi dzbanami. W dodatku musiałem jeszcze uważać na Junzo, nie wiadomo co takiemu kretynowi strzeli do głowy i coś zrobi Igarashiemu.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

  Ciężko mi było ignorować Takeru, kiedy ten ciągle mnie dotykał. Musiałem się od niego odpędzać, nienawidziłem tego. W dodatku nic nie robił sobie z tego, że się denerwowałem na niego. Normalna osoba już dawno by się wystraszyła i przestała. Teraz, kiedy Junzo był obok, to przynajmniej mogłem skupić na nim swoją uwagę.
   Uśmiechnąłem się do kapitana, po czym spojrzałem na Junzo. Miło było usłyszeć od niego pochwałę. W końcu się doczekałem. Może zależało mi trochę na naszych relacjach, patrząc na to, że na samym początku byłem przez wszystkich ignorowany. Rin potrafił tylko wydawać rozkazy, a sam nie chciał mi pomóc w treningu, a teraz mnie pochwalił. W dodatku na ostatnich zajęciach dawał mi rady i pomógł dopracować pewne rzeczy.
   Chwyciłem Junzo za ramię i przyciągnąłem do siebie.
    – Chcę spędzić z tobą noc – wyszeptałem mu do ucha, upewniając się, że nikt nas na pewno nie usłyszy. Odsunąłem się nieco i przyjrzałem mu się uważnie. Powiedziałem to, co już wiedział, ale zależało mi na tym aby go w tym upewnić.
   – Wstąpmy później do galerii, jak będziemy wracać. Chcę coś kupić – oświadczyłem już głośniej.
  Ustalenie przez naszą grupę co chcemy zjeść było dosyć trudne, bo każdy miał ochotę na coś innego. Ja jak zawsze wybrałem mięso, mogła być też pizza. Ostatecznie wypadło na grilla. Nigdy nie próbowałem, więc byłem bardzo ciekaw co tam będzie dobrego.
    Zaraz po wejściu do środka musieliśmy poszukać miejsca, zajęliśmy duży stolik przy oknie. Niestety przyszło nam siedzieć w kilka osób, więc posadziłem Junzo przy oknie, żeby nikt nie mógł usiąść obok niego. Miałem nadzieję, że się nie obrazi za to. Może i byli starymi kolegami z drużyny, ale nie chciałem, żeby się za bardzo zbliżali.    

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

    Nie bardzo wiedziałem co powinienem robić przy takich większych spotkaniach, ale postanowiłem, że zapłacę za siebie i za Junzo. Nie chciałem, aby ktokolwiek z nich za mnie płacił. Wolałem zachować pewną indywidualność.
Przeniosłem spojrzenie na dwójkę chłopaków, którzy gadali na temat Igarashiego. Mimowolnie zacisnąłem dłonie na karcie, zgniatając ją przy tym. Nie potrafiłem powstrzymywać złości, kiedy spotykałem podobne akcje. Już byłem gotów się odezwać, ale poczułem ręke Junzo na swojej nodze. Spojrzałem na niego zaskoczony i ostatecznie zamilkłem. Nie spodziewałem się takiej odpowiedzi z jego strony. Wyszczerzyłem zęby w uśmiechu, będącym dumnym z tego, że Junzo już nie daje się tak łatwo obrabiać innym. Prawdopodobnie tylko on może zapanować na moim gniewem.
    Zawiesiłem ramię na jego szyi i pochyliłem się nad stołem, posyłając tamtej dwójce złowieszczy uśmiech.
   – Jakiś problem? – spytałem – Zgadza się, powinniście mówić cicho, żeby nikt nie usłyszał jakimi jesteście tchórzami. Macie tylko siłę, żeby odbijać piłkę? – rzekłem. Dostrzegłem kelnerkę, która przyniosła nasze zamówienie. Na razie to było tylko surowe mięso, a ja byłem taki głodny…
  – Jedzcie, w końcu musicie mieć na coś siłę. Jak nie umysłową to chociaż fizyczną, skoro tylko to wam pozostał – prychnąłem z pogardliwym uśmieszkiem. Sam nie uważałem siebie za super inteligentnego, ale przynajmniej nie kierowałem się tym czym wszyscy, czyli jakimś głupim filmikiem. Szkoda na nich czasu. Widziałem po ich minach, że nie byli zadowoleni z moich słów.
  – Mięsko, mięsko –  powiedziałem ucieszony, odsuwając się nieco od Junzo, żeby móc swobodnie zabrać się do jedzenia. Miałem się nie odzywać, ale nie mogłem tego zignorować głównie z tego powodu, że Jun nie był sam. Zawsze będę stał po jego stronie i inni powinni o tym wiedzieć, ale najwyraźniej mieli problem, żeby to zauważyć.  

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Skoro zgodziliśmy się z nimi pójść, to tylko dlatego, że najbardziej zależało mi na jedzeniu. Nie widziałem potrzeby, żeby z nimi rozmawiać, skupiłem się na smażeniu mięsa. Najgorsze było czekanie. Co jakiś czas zerkałem na Junzo, żeby zobaczyć jak mu idzie i czy mu smakuje. Liczyłem, że mimo wszystko będzie miło, ale ktoś musiał coś zepsuć, dlatego dobrze, że zaraz po jedzeniu mogliśmy już wracać.
   – Co? – spytałem zdezorientowany, patrząc na Junzo. Odwróciłem wzrok, lekko speszony po czym rozejrzałem się za chusteczką, żeby się upewnić, że nie mam już nigdzie żadnych resztek jedzenia.
   Przyjrzałem się Igarashiemu, kiedy już byliśmy na zewnątrz. Przechyliłem się nieco na bok, mrużąc oczy. Wydawał się szczęśliwy. Pomimo tej sytuacji na początku…
  – Jesteś szczęśliwy? – spytałem, stając przed nim. Wydawał się być w dobrym humorze. Ach, to pewnie jedzenie. Dobre jedzenie uszczęśliwi każdego. Nic dziwnego.  
– Chcę kupić książkę – oświadczyłem z tajemniczym uśmiechem. To nie tak, że nagle zacząłem czytać. Raczej mało czytałem, jedynie to co w szkole wymagali. Rada Junzo jednak w tym wypadku mi się przyda.
 Skierowałem się na przystanek autobusowy, skąd mogliśmy dojechać do galerii. To było zaledwie parę przystanków, więc szybko znaleźliśmy się na miejscu. Wybrałem sklep, w którym były różne książki, elektronika, muzyka i różne przybory.
   – Junzo, jaka była twoja ulubiona bajka w dzieciństwie? – spytałem, kierując się od razu do działu z książkami – Jeśli mi o tym powiesz, to będzie tak jakbyśmy znali się od dawna? I w ten sposób wymaże wszystkie twoje złe wspomnienia? – zapytałem, zerkając na niego przez ramię. Potrzebowałem znaleźć książkę dla dzieci, z bajkami. Żadnych nie znałem. Zamiast tego zatrzymałem się przy kategorii romanse. Wziąłem pierwszą lepszą książkę i otworzyłem ją na losowej stronie. Przeczytałem parę zdań w których był zawarty opis sceny seksu. Bicze, pejcze.Aż mi się przypomniało jak Jun mówił, że mnie zwiąże. Zamknąłem głośno tą ksiązkę i odłżyłem ją na miejsce, biorąc głęboki oddech.
  – Nie spodziewałem się, że książki dla dzieci mogą mieć takie brzydkie kolorowe okładki – rzekłem, błądząc wzrokiem po półkach.    

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

To się okazało trudniejsze niż myślałem. Spodziewałem sie, że na pewno mu czytali książki. Nie znajdę nic, co zostało wymyślone przez jego rodziców, zwłaszcza, że Jun i tak je zapomniał. A szkoda, może były ciekawe.  
   – Słyszałem, ale nie znam fabuły – odparłem. Postanowiłem poszukać tej książki o której mówił. Ciężko mi było cokolwiek dostrzec, ponieważ raziły mnie te jaskrawe kolory. Musiałem uważnie przyglądać się tytułom.
  Spojrzałem z poważną miną na Junzo, kiedy zdałem sobie sprawę, że właśnie odkrył mój pomysł.
   – Chcę poznać fabułę książki, którą lubiłeś, a ty mi ją przeczytasz – powiedziałem, wpatrując się w chłopaka. Mógł mnie wyśmiać, bo nie ukrywam, to było bardzo dziecinne. Cofnąłem się z tym trochę paręnaście lat.
   – Nie mogłem spać po nocach przez to, że ciągle o tobie myślałem. Teraz musisz za to odpokutować – uśmiechnąłem się zadziornie. W końcu udało mi się ją znaleźć. Nieco różniłą się od innych ksiązek dla dzieci, miała mroczny motyw na okładce. Od razu mi się bardziej spodobała. Nie chciałem zaglądać do środka, żeby przypadkiem nie zdradzić sobie żadnej treści.
    – Poza tym pomyślałem, że to będzie bardzo miłe jak osoba, którą jest ci bliska i ci kocha opowie ci coś miłego, albo przeczyta. Razem w łóżku...będzie – oświadczyłem, obejmując książkę ramionami i posyłając Igarashiemu niewinne spojrzenie. Nie miałem pewności, czy szantaż emocjonalny na niego działa. Wydawało mi się, że nie bardzo. Po chwili wzruszyłem ramionami i udałem się w stronę kasy. To była jedyna rzecz, którą chciałem kupić. No, może przydałby mi się jeszcze jeden cyrkiel...Kupię go innym razem. Poczekałem jeszcze na Junzo, który, nie wiem, czy chciał coś kupić.  

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Może to i dobrze, że o nim tak myślałem. Ciężko stwierdzić, zależy co się za tym kryje. A akurat problemy ze snem nie należą do najprzyjemniejszych rzeczy. Wolałbym o nim myśleć bez żadnych konsekwencji, ale nie potrafię. I to jest właśnie problem.
  – Naprawdę? – spojrzałem na niego zaskoczony, kiedy przyznał mi rację. Sądziłem, że będzie się kłócił i odmówi, ale zamiast tego nagle mnie pocałował.
  – Co ty? – mruknąłem cicho, oblizując wargi. Fakt, dzisiaj się jeszcze chyba nie całowaliśmy, będzie trzeba to nadrobić.
    Jak skierowaliśmy się do domu Junzo, w pewnym momencie zatrzymałem się i rozejrzałem dookoła.
  – Ach, fakt…– powiedziałem, zastanawiając się co zrobić. Nie wziąłem ze sobą żadnych ubrań i musiałem odłożyć torbę, ale to by oznaczało, że muszę się wracać do domu, a bardzo  mi się nie chciało. Chciałem u niego zostawić tą książkę, którą kupiłem, ponieważ nie zamierzałem jej zabierać do domu. Chyba, że ostatecznie sam postanowię ją przeczytać. To zależy, czy będzie rzeczywiście ciekawa.
  – Chcesz może razem z Taro przejść się do mojego mieszkania? Spakuje tylko potrzebne rzeczy. Albo po prostu pójdę sam, a ty zrobisz w tym czasie zrobisz, jakieś tam rzeczy – rzekłem, wzruszając ramionami. Nie było to dla mnie jakieś istotne, którą opcję wybierze. Szukałem najłatwiejszego rozwiązania. Przy pierwszej opcji, Taro zaliczyłby po prostu dłuższy spacer, a też chciałem z nim iść.
 – Ach, zapomniałem. Jak byliśmy w sklepie mogliśmy kupić jakieś przekąski, Masz na coś ochotę? – zapytałem. Oczywiście, czytanie ksiązki to nie była jedyna rzecz, jaką będziemy dzisiaj robić. Może było coś, co Jun chciał porobić, ale mi jeszcze o tym nie powiedział. To, co ostatnio zaplanowaliśmy, wolałbym, żebyśmy zrobili jutro.
   

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

  W reakcji na jego słowa, wykrzywiłem usta w lekkim grymasie. Wcale nie byłoby mi przykro...Czułbym się tylko lekko samotny. Tak, trochę samotny.
  – Tak – przytaknąłem krótko, po czym ruszyłem za nim do mieszkania. Oczywiście jak zwykle Taro przywitał mnie radośnie. To było chyba jedyne zwierzę, które tak polubiłem. Sam żadnego nie miałem i raczej nie prosiłem się do żadnego o kontakt. Traktowałem je raczej z obojętnością, ale Taro...Taro to była moja druga miłość! Pogłaskałem psiaka po łebku   i wziąłem go na ręce. Był mały, więc było to łatwiejsze.
  – Och, naprawdę? – spojrzałem zaskoczony na Junzo – Nie zauważyłem. Jeśli nie będziesz mi tego okazywał, to przez przypadek mogę zrobić coś przez co, staniesz się jeszcze bardziej zazdrosny – rzekłem, posyłając mu złośliwy uśmieszek. Kiedy chłopak podczepił psa pod smycz, odłożyłem go ostrożnie na bok.
     Jak tylko wyszliśmy na zewnątrz, chciałem zachęcić Taro do zabawy, ale ten zupełnie mnie ignorował. Zapomniałem, że to był czas, żeby załatwił swoje potrzeby i raczej nie interesowała go zabawa. Postanowiłem iść spokojnie obok Junzo, więc chwyciłem go za rękę i splotłem nasze palce.
   – Hej, Junzo...ty masz ten strój? – spytałem cicho, zerkając na niego niepewnie. Wiem, że na początku mówiłem, że nie chcę, żeby to robił, ale ostatecznie sam wyraził na to chęć. Chciałem po prostu zobaczyć...tak z ciekawości, jak będzie w tym wyglądał.
   Jak tylko znaleźliśmy się po moim mieszkaniem, to postanowiłem zaprosić Junzo i Taro do mieszkania. Dla psa będą to nowe wrażenia mieszkaniowe, ale nie chciałem, żeby stali pod drzwiami jak kołki. Kazałem im się rozgościć. Znalazłem jakąś małą miskę i nalałem dla Taro wody. Moi rodzice nie powinni mieć nic przeciwko.
    Pobiegłem do sypialni i zostawiłem torbę ze strojem do ćwiczeń, po czym wyciągnąłem jakąś inną torbę i zawołałem Junzo.
  – Chcesz mi pomóc wybrać, co powinienem ze sobą wziąć? Co powinienem ubrać jak jutro będziemy szli na randkę? – spytałem. Cóż, chciałem mu się podobać, więc pozwoliłem mu, żeby wybrał. Będę miał pewność, że będę dobrze wyglądać. Może widział mnie w czymś konkretnym.  

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Zaborczy i wkurzony Junzo? Nie spodziewałem się tego po nim i lekko mnie zaskoczył tymi słowami. Widziałem go już nieraz wkurzonego, ale zaborczy? Cóż, będę musiał się o tym przekonać na własnej skórze. Już nie raz testowałem jego cierpliwość. Próbowałem skakać z mostu, groziłem ludziom... prawie wdawałem się w bójki.
   Przemilczałem swoją odpowiedź. Nie sądziłem, że tak mi odpowie. Byłem przekonany, że ma ten strój i chciałem się tylko upewnić! Podpuszczał mnie? Może on jednak żartował. Momentami zachowuje się naprawdę dziwnie i w dodatku sobie ze mnie żartuje. Chyba musiałem się jeszcze zastanowić nad odpowiedzią.
  Kiedy Junzo przeszukiwał moją szafę, ja usiadłem na łóżku i wziąłem Taro na kolana. Pies był jednak bardzo zaabsorbowany nowymi zapachami i chciał zwiedzić cały mój pokój, nie  chciał usiedzieć spokojnie na kolanach.  
   Uniosłem spojrzenie na Junzo, kiedy wybrał mi strój, po czym przechyliłem głowę na bok w zastanowieniu.
    – W takim razie, musisz zrobić wszystko, żeby do tego nie doszło, prawda? – wzruszyłem lekceważąco ramionami, po czym posłałem mu zadziorny uśmieszek. Junzo doskonale wiedział jaki byłem wobec innych. Nawet bym nie zrozumiał o co chodzi tym dziewczynom, ale Junzo był naprawdę zazdrosny. W sumie to było całkiem zabawne. Chyba nie widziałem go jeszcze zazdrosnego.
 – A ty mnie kiedyś podrywałeś? – zapytałem, przyglądając mu się uważnie. Nie bardzo wiedziałem, na czym to polega. Może to robił?  
 – Biorę to – oświadczyłem, podnosząc się i odbierając od niego ubrania. Wrzuciłem je niedbale do torby. Naszyjnik powinien się jakiś znaleźć, wolałem ozdoby na rękę, ale miałem też parę naszyjników. Nawet miałem do tego specjalne pudełeczko, w którym to przechowywałem, dlatego zaraz wygrzebałem stamtąd jakiś łańcuszek i ostrożnie schowałem do mniejszej kieszonki, znajdującej się z boku torby.
  Poszedłem szybko do łazienki, żeby zabrać kosmetyki.
– Junzo, zróbmy sobie jakieś maseczki! Jeszcze trochę mi zostało, może jakaś będzie ci pasować? – rzekłem, podając mu zestaw masek. Za pierwszym razem wziąłem dużo i nie używam ich zbyt często. Nawet trafiła się jakaś przeciwzmarszczkowa. Cóż, najwyżej będę wiecznie  młody i piękny.