i don't need your help • 2os • bn • boys love • szkolne

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Miałem nadzieję, że nikt podczas naszej krótkiej rozłąki, nie będzie atakował Junzo. Bo i tak znajdę każdego drania i się z nim policzę. O ile Junzo mi o tym powie.
  – Bylibyśmy parą akrobatów – rzekłem rozbawiony, podnosząc jedną nogę do góry i spoglądając na swój but. Ja bym Junka podrzucał do góry – w końcu jestem silny,  a on by robił różne fikołki w powietrzu. Wczoraj przebrał się za cheerleaderkę, a one są rozciągnięte, więc blisko mu do akrobaty. Poćwiczył by trochę i byłoby idealnie. Tylko nie miałby spódniczki. I tego obcisłego stroju też nie. Za dużo odsłaniają, te stroje.
  Podszedłem do tablicy, chcąc już nas wpisać w tablicę wyników.
  – Weźmiesz mi coś do picia? – poprosiłem. Nie chciałem nic do jedzenia, bo zjedliśmy obfite śniadanie, ale na pewno będę później spragniony. Spojrzałem na niego, kiedy to nagle cyknął mi zdjęcie. Szybki był. Od razu do niego podszedłem i zajrzałem do telefonu, chcąc zobaczyć jak to wyszło. Nie najgorzej. Jednak zdjęcia z zaskoczenia będą zupełnie inne niż te ustawione.
    Usiadłem sobie na kanapie i postanowiłem pozwolić, żeby Junzo zaczął pierwszy. Miałem nadzieję, że się nie obrazi, że korzystam z jego telefonu. Chciałem mu zrobić zdjęcie, kiedy będzie wykonywał ten rzut kulą. W dodatku chciałem się przyjrzeć, jak on to robi. Choć pewnie i tak kula będzie mi leciała na bok.
   W pewnym momencie usłyszałem jakieś damskie głosy, więc odwróciłem głowę w tamtą stronę. Ach, przyszła jakaś grupka dziewczyn. Liczyłem, że jednak przez większość czasu będziemy sami. W dodatku zajęły miejsce tuż obok nas. Mam nadzieję, że nie będą nam przeszkadzać swoimi śmiechami. Postanowiłem udawać, że ich nie widzę, ale i tak czułem się już lekko skrępowany.  

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Obserwowałem Junka jak majestatycznie rzuca kulą. Podczas robienia zdjeć przez ‘przypadek’ przybliżyłem kamerę na jego pośladki. Gdy tylko się odwrócił w moją stronę, szybko odłożyłem telefon na bok. Pewnie i tak później zobaczy te zdjęcia. Oczywiście, upamiętniłem też jak zbił większość tych pachołków.
  Kiedy przyszła moja kolej poszedłem w jego ślady. Wybrałem jedną z najlżejszych kul, żeby łatwiej było mi nimi rzucać. Nie było tak źle. Nie zbiłem wszystkich, ale również większość.
  Za kolejnym razem nie szło mi już tak dobrze. Wiele razy kula zjeżdżała mi na bok, a różnica punktów była coraz większa, co mnie niemiłosiernie irytowało.
  W pewnym momencie do głowy mi przyszedł pewien pomysł. Postanowiłem skorzystać z obecności tych dziewczyn, którym całkiem dobrze szło. Cały czas pamiętałem, jak Junek powiedział, żebym nie próbował go sprawdzać, bo gdy jest zazdrosny, to jest bardzo zaborczy. Akurat ciężko mi było w to uwierzyć. Liczyłem, że może uda mi się go trochę rozproszyć i nie będzie mu już tak dobrze szło. Podszedłem do tych dziewczyn i postanowiłem miło zagadać. Nie wydawały się wredne, ale mi ciężko przychodziło bycie miłym, dlatego nie było to najłatwiejsze. Poprosiłem, żeby mi pokazały jak rzucają, toczą tą kulę i trafiają w pachołki. Nawet mi to zaprezentowały. Intuicja podpowiadała mi, że chyba właśnie na to czekały, aż któryś z nas to zrobi. Kiedy przyszła moja kolej, to postanowiłem spróbować tego, o czym mówiły. Teraz to i one mnie obserwowały, więc stresowałem się jeszcze bardziej, ale jakoś się udało.Usłyszałem od dziewczyn okrzyki radości. Wiedziałem, że już nie wygram, ale przynajmniej zmniejszę różnicę punktów.
  Wróciłem na kanapę, posyłając Junzo niewinny uśmieszek. Miałem nadzieję, że ta moja mała i nieczysta zagrywka nie sprawi, że mocno się wkurzy. Mieliśmy przed sobą cały dzień! Byłoby szkoda, gdyby chodził obrażony.
   

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Przyjrzałem się uważnie Junzo, kiedy życzył mi powodzenia, po czym odwróciłem głowę, żeby ukryć swój głupi uśmieszek. Zawiało chłodem. Czyli jednak to działało, był zazdrosny. Niedowiary. Naprawdę nie sądziłem, że to stanie się tak szybko. I choć chciałem to tylko sprawdzić i nieco go rozproszyć, to już Junkowi nie szło tak dobrze. Przez chwilę mnie to bawiło, ale nie zamierzałem naszej rywalizacji brać aż tak na poważnie. Chciałem miło spędzić czas, a nasza gra już powoli dobiegała końca.
  Igarashi dobrze wiedział, jakie jest moje podejście do innych, zwłaszcza do dziewczyn, dlatego liczyłem, że nie weźmie tego za bardzo do siebie.
   Podbiegłem do niego w podskokach, po czym usiadłem obok na kanapie. Klepnąłem chłopaka mocno w udo, po czym zacisnąłem palce na jego nodze. Ach, tylko się z nim drażniłem. Próbowałem naśladować jego naburmuszoną minę, ale nie mogłem, bo gdy tylko chciałem być poważny, to jednocześnie chciało mi się śmiać.
   – Junio, chodź rzucimy razem – zaproponowałem – Ty złapiesz kulę tak, a ja tak i ją popchniemy – wyjaśniłem, gestykulując rękami. W końcu byliśmy na randce, a jeszcze nie robiliśmy nic wspólnie tutaj. Zawiesiłem mu ręce na szyi i zbliżyłem się do jego ucha.
  – Nie odmawiaj mi – wyszeptałem prosząco, licząc na to, że mój jakże uwodzicielski ton głosu na niego zadziała. Nie wiem, jakie rzeczywiste były moje umięjętności w tej dziedzinie, ale warto było spróbować.
  Podniosłem się i podszedłem do torów, żeby sięgnąc po kulę i uważnie się przyjrzałem tym otworom na palce, żeby stwierdzić, czy to w ogóle możliwe. Ach, miłości nic nie stanie na przeszkodzie. Pomachałem do chłopaka, żeby się pośpieszył.
 A na sam koniec strzelimy sobie zdjęcie ze zwycięzcą. To będzie idealne zakończenie pierwszej części naszego wypadu!    

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Czułem się trochę jak dziecko w tamtym momencie, kiedy próbowaliśmy razem rzucić. Nie wiedziałem, czy to było wykonalne, ale bardzo chciałem spróbować. Chciałem próbować tyle razy, aż się uda. Jednak udało się już za pierwszym razem, a ja z radości aż podskoczyłem. I w sumie, nie czułem się z tym głupio, bo to chyba dobrze, że można z kimś dzielić swoje dziecięce marzenia lub zachcianki.
  – Co? Już koniec? – spytałem lekko zawiedziony, spoglądając na Junzo. On jednak chciał dokończyć grę, a ja chciałem właśnie do końca tak rzucać. Kiedy mnie pocałował, miałem pewność, że nie jest już na mnie wkurzony. Ostatecznie i tak ja wygrałem. Oczywiście, zagrałem trochę nieczysto, ale dalej było to satysfakcjonująca wygrana, ponieważ do połowy naszego meczu walczyłem samodzielnie.
  – Teraz, chcę nagrodę – oznajmiłem, splatając dłonie za plecami – Podobało mi się. Zagrajmy jeszcze kiedyś. Obiecuję, że następnym razem będę grał fair – oświadczyłem z szerokim uśmiechem. Miałem nadzieję, że domyśli się, o co mi chodziło.Właściwie, to była jedna rzecz i jedyny sposób w jaki lubiłem być nagradzany, więc to nie było trudne do odgadnięcia. Jednak, to było również część naszego wyzwania.
  Przeniosłem wzrok na telefon, po czym z powrotem spojrzałem na Junka.
  – Oszczędzaj baterię. Jestem pewny, że jak będziemy w tym ogrodzie, to będzie o wiele więcej okazji, żeby porobić sobie razem zdjęcia – rzekłem, po czym coś mi nagle przyszło do głowy. Złapałem Junzo za ręce i stanąłem na palcach.
 – Ej, ej, a zróbmy sobie kiedyś zdjęcia w takiej budce, która wywołuje zdjęcia, albo wywołajmy kiedyś jakieś i oprawimy sobie w ramkę – rzuciłem z entuzjazmem. Dzisiaj zdecydowanie miałem za dużo energii i pelno pomysł przychodziło mi nagle do głowy. W końcu się uspokoiłem i spojrzałem na Junzo rozmarzonym wzrokiem.
  – Jakbyś nie był moim chłopakiem, to byłbyś moim crushem – stwierdziłem nagle, co było spowodowane tym, że czułem się jak jakaś nastolatka, która w końcu się zakochała w kimś, na kogo tak długo czekała. [/color]

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Wydałem z siebie przeciągły pomruk niezadowolenia i odruchowo zacisnąłem pięści. Chciałem tu i teraz! Co mnie obchodzi, że jest dużo ludzi? Właśnie niech się patrzą! Ugh, niech już mu będzie. I tak nic z tym nie zrobię, skoro tak postanowił.
   Junek jednak znał mnie bardzo dobrze. Gdybyśmy trafili do takiej budki, to robiłbym same głupie miny. Junzo nie wyraził zgody… Posłałem mu niewinny uśmiech. No, może chociaż raz zapozował bym jakoś ładnie. Czasami mi się zdarza być poważnym.
   Uniosłem wzrok do góry, po czym złapałem się za głowę i próbowałem poprawić sobie włosy. Nigdy specjalnie nie układałem sobie włosów, bo były naturalnie proste i rzadko, kiedy chodziłem do fryzjera. Tylko, żeby ewentualnie podciąć je nieco. Stwierdziłem, że zostawię zmierzwione włosy, tak jak zrobił to Jun. Fakt, bycie związku jest o wiele fajniejsze. Obecnie czułem się zafascynowany jego osobą. I miałem nadzieję, że to się już nigdy nie zmieni. Nie chciałem, żeby się zmieniało. Przypominając sobie, jaki był zmarnowany na początku naszej znajomości, chciałem go uszczęśliwiać jeszcze bardziej.
 Jak tylko wyszliśmy na zewnątrz, stanąłem przed nim i splotłem ręce za plecami.
   – Tak – odrzekłem nieco zawiedziony tym, że jednak się nie domyślił. Co za różnica czy tutaj czy w środku? Na zewnątrz też byli ludzie.
  Zbliżyłem się do niego i wpatrywałem wnikliwie.
  – Dzisiaj się nie całowaliśmy – oznajmiłem cicho. Powinien od razu dać mi nagrodę, a nie, żebym musiał się przypominać! Może nie chciał robić tego ze względu na to, co zrobiłem…
  – Dalej jesteś zły? Mogę ci postawić obiad w ramach przeprosin. Chcesz coś zjeść, jesteś głodny? – spytałem lekko zmartwiony, marszcząc brwi. Już sam nie wiedziałem. Jego niepewność zbiła mnie z tropu. Zawsze pierwszy wychodził z inicjatywą pocałunku lub innych rzeczy.  

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Ach, czyli jednak był zazdrosny. Pierwszy raz zobaczyłem go takiego zazdrosnego, ale nie będę już tak robił.
   – Przecież zawsze patrzę tylko na ciebie! – rzekłem, rozkładając ręce. Jak widać, bardzo się obawia, że może mi się ktoś inny spodobać. Ale kiedy mam jego to nie zamierzam się rozglądać za nikim innym. Właściwie to nawet nie szukam nikogo innego, kto by mnie zaakceptował.
   Weszliśmy do jakiegoś zaułku, co niezbyt mi się podobało, bo to miejsce nie wyglądało najlepiej, ale dzięki temu mieliśmy trochę prywatności. Spojrzałem uważnie na Junzo, po odwzajemniłem lekki uśmiech. Zawsze czułem ekscytację, kiedy się tak do mnie zbliżał. Nawet jeśli wiedziałem, co on chce zrobić. Lubiłem, kiedy byliśmy aż tak blisko.
   Nasz pocałunek trwał długo i był dość namiętny. Kiedy chłopak się odsunął, poczułem jak warga mi pulsuje, przez co musiałem ją kilkakrotnie oblizać.
   Jego wzrok nie umknął mojej uwadze. Czyżby jemu to nie wystarczyło? Wiedziałem, że wprost mi tego nie powie, więc w pewnym sensie był zdany na moją łaskę. Miałem ochotę zaplanować coś niecnego, ale Junzo nagle wyskoczył mi z pizzą, co nieco mnie wybiło z rytmu. Próbował nagle zmienić temat, czy tak po prostu był w stanie zapomnieć o swoich pożądaniach?
   Ruszyłem za nim szybkim krokiem, po czym objąłem w pasie od tyłu i przytuliłem się do jego pleców.
   – Jestem w pełni usatysfakcjonowany – rzekłem z lekkim uśmiechem, po czym zrównałem z nim krok, idąc obok.
 – Może być pizza – wzruszyłem ramionami. Było mi to obojętne. Nie byłem specjalnie głodny, ale dobrze, żebyśmy coś zjedli. Minęło trochę czasu odkąd jedliśmy śniadanie. Później, okazja, żeby coś zjeść może się nie nadarzyć.
  Chwyciłem go za rękę i skierowałem w stronę przejścia. Musiałem teraz znaleźć nam jakąś najbliższą restaurację z pizzą. Dość szybko znalazło nam trasę, więc od razu pokierowałem nas w odpowiednią stronę.
   – A tobie się podobało? Tak ładnie na mnie patrzyłeś, więc się zastanawiam. – spytałem. Chciałem tylko… trochę się z nim podrażnić.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Uśmiechnąłem się lekko, kiedy usłyszałem to co chciałem. Czułem, że mu się podobało, ale chciałem to też usłyszeć. O ile nie jest to nic dziwnego, to podobało mi się, kiedy mi mówił takie rzeczy.
    Spojrzałem na niego zdziwiony, kiedy nagle wspominał o mnie. Dlaczego nagle przeszedł z tym na mnie? Z jakiego powodu ja  miałbym mieć na coś ochotę? Akurat musiał wspomnieć  o wczorajszej sytuacji i nagle miałem ją w głowie. Przez długi czas o tym nie myślałem i mogłoby tak jeszcze przez chwilę zostać. Wspominając tamtą sytuację jednocześnie miałem przed sobą Junzo, pozbawionego ubrań i to...jak mogłem go dotykać.
  – Zdecydowałem, że w pełni ci ufam i pozwolę tobie decydować. Aktualnie nie ma nic co bym chciał zrobić...chyba – rzekłem niepewnie, wpatrując się intensywnie w mapę wyświetlaną na ekranie telefonu.
   – Właściwie to… kiedy się całujemy, to czuję, że mógłbym pójść o krok dalej – dodałem, jednak mówiąc to poczułem, jak po plecach przechodzi mi prąd. Mimowolnie się spiąłem i zacisnąłem palce na dłoni Junzo. Wciągnąłem głośno powietrze, kręcąc głową, żeby wymazać te myśli z głowy. To nie była odpowiednia pora i miejsce, żeby myśleć o takich rzeczach. Byliśmy na środku ulicy. I obawiam się, że mogłoby to pójść za daleko. A nie chciałbym mieć później mieć problemu, gdybym za bardzo się podniecił.
  – Pizza z makaronem – rzekłem nagle, choć bredziłem bezsensu to znalazłem idealny sposób, żeby odwrócić temat – pizza z makaronem, zjadłbym pizzę z makaronem – powtórzyłem, przyspieszając kroku. Mogłem nie zaczynać tego tematu, ale nie spodziewałem się, że to tak się zakończy.
   Przez resztę drogi szedłem szybkim korkiem, ponieważ chciałem w końcu dotrzeć na miejsce. Nie mogłem się już doczekać, aż będziemy w tym ogrodzie i nie zamierzałem spędzić zbyt dużo czasu w pizzeri.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Słyszałem od niego to już kilka razy, że nic nie zrobi bez mojej zgody. Niech mu będzie. Nie byłem jakimś masochista, ani nic, żeby zgadzać się na różne rzeczy typu, ubezwłasnowolnienie.
   – Sam jesteś nielegalny! – zawołałem, nie chcąc tego słuchać. W tym momencie nie było to istotne. Gadałem zupełnie bez sensu, a ten mi jeszcze to wytykał. Nigdy bym nie położył, ani jednego kluska na makaronie! Doskonale o tym wiedziałem.
   Na szczęście, kiedy byliśmy już na miejscu, poczułem większy głód. Zapach zawsze nasycał pragnienie. Jednak ta pizza to był dobry pomysł. Chyba naprawdę dawno jej nie jadłem.
   – ze szpinakiem? – skrzywiłem, spoglądając znad menu na Junzo. I on mi mówił, że makaron jest nielegalny, kiedy sam chce jeść pizzę ze szpinakiem? Zastanawiałem się, czy chodziło mu o ten zmielony czy w liściach. Tak czy siak, nie tknąłbym tego. Nie lubiłem takiego zielska.
   –Możemy. Mam ochotę na coś ostrego… z salami – rzekłem niepewnie, patrząc na kartę. Z drugiej strony, nie miałem pewności, czy będę w stanie zjeść sam całą pizzę na ostro. Junzo chyba nie przepadał za takimi rzeczami, więc by za mnie nie dokończył, dlatego było to ryzykowne.  
   – Wezmę jednak z  kurczakiem i sosem barbecue – oświadczyłem, zamykając kartę menu. Na pewno ten drugi wybór był mniej ostry.
    Wyciągnąłem telefon i postanowiłem cyknąć chłopakowi zdjęcie. Mi wcześniej też robił z zaskoczenia, więc uznałem, że ja też mogę. Nawet siedząc tutaj i czekając na zamówienie chciałem mieć uwiecznione.
    Kiedy kelner odebrał nasze zamówienie i odszedł, pochyliłem się w stronę chłopaka i wyciągnąłem ręce, żeby złapać jego dłonie. Rozejrzałem się po pomieszczeniu. Całkiem ładnie tu było. W pizzeriach zawsze było tak klimatycznie. I nie było aż tak dużo ludzi. Może nie było to najromantyczniejsze miejsce.
  Moją uwagę przykuła ulotka z promowanymi drinkami. Siegnąłem po nią, po czym pokazałem Junzo.
  – Hej, chciałbyś spróbować kiedyś coś z alkoholem? – spytałem, zniżając ton głosu. Jeszcze trochę brakowało, zanim będziemy pełnoletni, ale czemu by nie spróbować? Tylko zobaczyć, jak to smakuje.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Na pewno będę chciał go odwiedzić, ponieważ byłem ciekawy jak tam pracuje. Ja nie miałem żadnej pracy, ale nie mieszkałem sam i pieniądze dostawałem, dlatego mi nie było prędko, żeby szukać czegokolwiek.
   Ugryzłem z ostrożnością kawałek pizzy, który mi podsunął, wczuwając się w smak. Trochę się obawiałem, że nagle poczuję obrzydliwy smak, ale nic takiego się nie stało. Szpinak był do przełknięcia. Inne dodatki dobrze się komponowały z tym szpinakiem, dlatego może nie był aż tak wyczuwalny. Na pizzy zawsze dużo przypraw.
  – Nie jest zły, ale nie przekonuje mnie do końca. Moja pizza jest lepsza – rzekłem, dokańczając swoją porcję. Może jeszcze bym spróbował, jakby Junzo sam zrobił szpinak. Niby dzisiaj rano narzekałem, ale jeśli chodzi o szpinak, to byłem skłonny zrobić drugie podejście.
   Musiałem przyznać, że się najadłem, więc też myślałem o tym, żeby przejść się do tego ogrodu, ale na samą myśl o tym ile będziemy spacerować, odechciewało mi się.
    – Możemy podjechać parę przystanków, a później pójść piechotą. I tak będziemy mieli spory kawałek do przejścia – rzekłem. Bałem się, że będę za bardzo zmęczony, kiedy będziemy na miejscu i nie będę miał siły na zwiedzanie najlepszych rzeczy.
  Oparłem się wygodnie i dokończyłem swój napój, który zamówiłem. Pizza była sycąca, dlatego musiałem ją popić czymś zimnym i orzeźwiającym. Odwróciłem wzrok na okno i spostrzegłem przechodzącą grupę. Od razu rozpoznałem chłopaków, którzy się w niej znajdowali. Na szczęście nie wchodzili do środka i wyglądało na to, że nas nie zauważyli.
  Nie miałem ochoty na sprzeczki, majac na uwadzę bezpieczeństwo Junzo i nie chciałem, aby ktokolwiek nam zepsuł ten wyjątkowy dzień. Przez chwilę ich jednak obserwowałem, aby się upewnić, że kiedy wyjdziemy z restauracji to się na nich nie natkniemy. Nadal uważałem, że warto by było podjechać jakimś transportem miejskim, żeby się na nich nie natknąć.
  – Idziemy? – spytałem, podnosząc się z miejsca, jak tylko zapłaciliśmy rachunek. Nie chciałem tracić czasu na bezsensowne siedzenie tutaj.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Uczucie najedzenia było dobre o ile nie zamieniało się to w ból brzucha. Granica jeśli chodzi o sytość była cienka. Jak się najeść, żeby się nie przejeść? Zawsze zapominałem o tym, żeby uważnie dzielić porcje, które spożywam. W przypadku pizzy było to raczej niemożliwe. To przez to ciasto, które jest tak sycące i zapychające.
  — Pewnie tak — przytaknąłem, po czym wymusiłem słaby uśmiech, kiedy wspomniał, że po kąpieli od razu planuje pójść spać. Złapałem się na tym, że miałem jakieś dziwne oczekiwania wobec tego wieczoru. Może to przez ten pocałunek.
 Podniosłem się już, żeby skierować się do wyjścia, kiedy to chłopak oznajmił mi, że idzie jeszcze do łazienki. Westchnąłem zniecierpliwiony, ale posłusznie usiadłem z powrotem. Lepiej, żeby skorzystał z okazji, niż jakbyśmy mieli przerywać nasze zwiedzenia w celu załatwienia pilnej potrzeby. Wtedy byłbym bardzo niezadowolony.
  Postanowiłem sobie w tym czasie przejrzeć internet i nawet nie zauważyłem kiedy Junek wyszedł z łazienki. Wzdrygnałem się, kiedy nagle zasłonił mi oczy. Odchyliłem głowę do tyłu i posłałem chłopakowi szeroki uśmiech. Te małe lecz czułe gesty z jego strony wciąż wprawiały mnie w lekkie zakłopotanie, ale powoli się przyzwyczajałem. Korzystając z ostatniego momentu zdecydowałem się jednak skorzystać z łazienki.
  — Idziemy, nie mamy czasu! — zawołałem, chwytając chłopaka za rękę i ciągnąc w kierunku wyjścia. Nie podziękowałem nawet obsłudze.
  Do ogrodu udaliśmy się, tak jak ustaliliśmy. Na miejsce dotarliśmy bez większych problemów.
 Z daleka już dało się słyszeć muzykę, ale nie widać było żadnego wejścia.
  —Słyszysz to? — zwróciłem się do Junzo, uważnie nasłuchując, aby wyśledzić skąd dobiega dźwięk. W okolicy już były postawione różne świetliste figurki, między innymi zwierząt. Wciąż jednak nie był to teren samego ogrodu.
  Przez cały czas trzymałem kurczowo Junzo za rękę, aby mieć pewność, że dotrzyma mi kroku. Szedłem bardzo szybko, spowolnił mnie dopiero biletomat, który postanowił nadużyć mojej cierpliwości i nie działał tak jak trzeba. Po przejściu parku metrów w końcu ukazało nam się wejście. Nawigacja niestety nie  poprowadziła nas prosto do wejścia, ale na szczęście udało się znaleźć.
  Na początku przywitał nas tłum gapiów, którzy obserwowali wizualizacja świetlną ja ścianie budynku. Ja natomiast dostrzegłem tunel, pod którym chciałem przejść. Rozglądając się, poluźniłem uścisk dłoni i zwolniłem kroku.
  Przechodząc tunelem można było usłyszeć instrumentalne melodie. Nie gustowałem takiej muzyce, ale akurat dodawała temu miejscu uroku, więc nie przeszkadzała mi.
   — Tak jakby... Romantycznie tu? — przeniosłem wzrok na chłopaka, żeby zobaczyć jego reakcje. Czułem, że to miejsce mnie uspokaja. Idealnie nadawało się na wieczorny spacer. Nie byliśmy tu jedyną parą. Choć było gu parę rodzin z dziećmi, to miałem wrażenie, że głównie są tu same pary.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Lekko się spiąłem, słysząc jego pytanie. Nie byłem do końca pewny swoich słów, więc bałem się, że powiedziałem coś nie tak. Zależało mi na takim klimacie, żeby było romantycznie. Pary przecież tak robią. Chodzą do różnych parków czy innych ogrodów. Dziewczyny lubią takie klimaty, nie wiem jak chłopcy, ale ostatecznie Junzo się chyba podobało.
 Kiedy mnie pocałował prychnąłem cicho, odwracając wzrok. Zawsze znajdzie okazję, żeby to zrobić, akurat w momencie w którym się tego nie spodziewam. Również spojrzałem na chłopca, który na nas spoglądał, po czym zmarszczyłem brwi, na reakcje Junzo. Teraz się czułem jakbyśmy zrobili coś nieprzyzwoitego. Położyłem druga rękę na biodrze chłopaka i przyciągnąłem go do siebie. Może to źle, że widziałem w każdym zagrożenie, ale akurat wzrok tego dzieciaka mi się nie podobał. Miałem nadzieję, że nie zacznie się wydzierać. Na szczęście zaraz sobie poszedł w inną stronę.
  — Ślub? Ach, hm... Nie wiem. Pewnie tak, kilka razy widziałem takie sesje w parkach, więc tutaj pewnie też — rzekłem. Zresztą, o czym on w ogóle myślał? Jaki ślub?
  —Jak chcesz to możemy zrobić taką sesję! Nie potrzebny ci do tego ślub — oświadczyłem stanowczo. Wynajęcie fotografa to nie problem. Tylko zapewne musimy być pełno letni, żeby to zrobić, dlatego musi to jeszcze poczekać.
   —Chodźmy — zgodziłem się, ruszając dalej i dalej się wszystkim zachwycając. To naprawdę wszystko było ze światełek. Ciekawe ile na to prądu szło.
    —Chciałbym zobaczyć ten ogród również w prawdziwych kwiatach. Musi wtedy być równie ładnie — rzekłem. Nagle zauważyłem jakiś obiekt, przez co puściłem rękę chłopaka, żeby tam pobiec. Była to mała altanka ogrodowa. Była tu nawet huśtawka. Co prawda, nie można było się na niej huśtać.
   —Chodź szybko! Zrobimy tu sobie zdjęcie?— spytałem podekscytowany. Wydawało mi się to idealnym miejscem to zdjęć, takich razem jak i osobno.
   Jak tylko chłopak się zbliżył, chwyciłem go za ręce i wciągnąłem do środka, a następnie objąłem w pasie. Usiadłem na huśtawce, a Junzo posadziłem sobie na kolanach.
  Uniosłem głowę, żeby rozejrzeć się lepiej. Nie było tu za dużo miejsca, było ciasno, ale jednocześnie przytulnie.
   Wyciągnąłem komórkę, żeby cyknąć nam zdjęcie. Jednak przed tym musiałem przejrzeć się w podglądzie i poprawić włosy. Zrobienie ładnej i poważnej miny było trudne. Nieczęsto robię sobie sam zdjęcia, więc dziwnie było patrzeć na samego siebie z taką powagą.