i don't need your help • 2os • bn • boys love • szkolne

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Zazdrosny był? Idealnie. Powinien być bardzo zazdrosny o to, mimo, że w ogóle tego nie planowałem. Taro pokrzyżował mi plany.
     Wpatrywałem się w niego, starając się słuchać uważnie, ale moja uwaga schodziła na to, jak Junzo mnie dotykał. Zawsze był taki delikatny i zauważyłem, że mi chyba tego brakuje. Rzadko kiedy wykonuje wobec niego takie gesty jak dotykanie po policzku. To było naprawdę przyjemne. Zastanawiałem się czy Jun też tego potrzebuje z mojej strony.
  – Nie potrzebuje kontaktu z innymi – zaprzeczyłem szybko, kręcąc głową. Myśl na tym, że mam z kimś rozmawiać i próbować się zaprzyjaźnić czy złapać dobry kontakt nieco mnie przerażała. Nie lubiłem ludzi i bycie uprzejmym dla nich...sprawiało mi trudność. Dla Juna też nie byłem szczególnie miły, chociaż chciałem mu pomóc. Tak naprawdę to on mnie zmienił, ale nie do końca w rzeczywistości byłem taki jak przy nim. Przynajmniej nie zamierzałem być taki dla innych.
    – Kocham cię – rzekłem, obejmując go ramionami – wszystko przestaje mieć dla mnie znaczenie, kiedy nie ma cię przy mnie – dodałem. Po chwili odsunąłem się od niego i lekko uśmiechnąłem. Poczułem się lepiej po tym co powiedział. Będzie mi lżej rozstać się z nim, przynajmniej na te parę godzin.
    – To zobaczymy się jutro w szkole – powiedziałem, spoglądając na niego – Jeśli...poczułbyś się gorzej, to daj mi znać – dodałem jeszcze. Pielęgniarka nieźle mnie wystraszyła, ale póki co wyglądało, że Junzo czuł się dobrze, ale to podobno może się rozłożyć na parę dni. Oby to nie było nic poważnego. Miałem nadzieję, że nie będzie tego przede mną ukrywał. Poprawiłem torbę na ramieniu, która była zdecydowanie za ciężka. Rozejrzałem się jeszcze z Taro, który jednak postanowił sobie gdzieś pójść i miał mnie gdzieś. Psy to jednak bywają oschłe. Pożegnałem się z Junem i postanowiłem już na dobre opuścić jego mieszkanie.[/color]

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Po powrocie do domu przywitała mnie tylko cisza. Nie miałem pojęcia gdzie byli moi rodzice. Może byli w pracy, albo siedzieli w swoim pokoju. Słyszałbym jednak gdyby ojciec był w salonie, a matka w kuchni. Zawsze jednak zachowali się wobec mnie bardzo chłodno, byli nieobecni, jakby zupełnie mnie nie widzieli. Zastanawiało mnie, czy to ze mną było coś nie tak, czy z nimi? Cy zrobiłem im coś, o czym nie wiem? Zapewne i tak się nie dowiem, ponieważ mi nie odpowiedzą.
    Od razu poszedłem się wykąpać i poszedłem do swojego pokoju. Położyłem się w swoim łóżku, zasypiając niemal od razu. Pierwszy raz tak szybko zasnąłem. Nie była to też godzina, o której szedłem spać. Przebudził mnie dźwięk przychodzącej wiadomości. Specjalnie położyłem blisko siebie telefon, żeby słyszeć, że Junzo do mnie napisał, bo tylko on do mnie pisał. Myślałem, że się coś stało, a on życzył mi tylko dobrej nocy. Zmarszczyłem brwi, przyglądając się tej treści. Odpisałem mu z zapytaniem, dlaczego wysyła mi emotki kota, a nie psa? Wysłałem wiadomość, po czym jeszcze raz się przyjrzałem wiadomości. Od teraz będziemy codziennie sobie to pisać? To całkiem miłe, ale wolałem usłyszeć to na żywo, kiedy leży obok mnie. Wcale nie było tak łatwo się rozstać, nawet na te parę godzin.
   Postanowiłem jednak również mu życzyć dobrej nocy. Wysłałem dużo serduszek. W kolejnej wiadomości napisałem, że go kocham. Potem znowu w oddzielnej wiadomości wysłałem pełno emotek psa, żeby wiedział, czego następnym razem używać. Nie to, że nie lubiłem kotów, ale bardzo lubiłem Taro i te emotki miały go odzwierciedlać. To karygodne, żeby wysyłać mi kota. Zanim jednak poszedłem dalej spać, to wysłałem chłopakowi parę moich zdjęć, jedne miały być ładne, a innych robiłem najbrzydszą minę jaką byłem w stanie zrobić, żeby go rozśmieszyć. Miałem nadzieję, że tego nigdzie nie wykorzysta, więc dopisałem, żeby je usunął.
  Następnego dnia, rankiem nie byłem wstanie się podnieść z łóżka. Czułem, jakby mnie ktoś do niego przywiązał, przykleił, albo przywiązał do nóg ciężarki. W wyniku tego dość późno wyszedłem ze szkoły i pod koniec drogi musiałem do niej biec, żeby na pewno zdążyć. Kiedy byłem już w budynku szkolnym miałem świadomośc, że zaraz zobaczę się z Junkiem, który będzie sobie siedział w ławce. Biegłem tak szybko, że ledwo się wyrobiłem przed wejściem i zrobiłem lekki poślizg. Chwyciłem się framugi odszukałem wzrokiem chłopaka.
     – I-GA-RA-SHI JUNZO!!! – odchyliłem się do tyłu i wydarłem się najgłośniej jak potrafiłem. Zapewne słyszały mnie wszystkie klasy na piętrze. Ruszyłem szybko w jego stronę, ale na drodze stanęła mi ławka o którą uderzyłem z impetem nogą. To jednak mi nie przeszkodziło i zaraz znalazłem się przy chłopaku, żeby go przywitać. Nie zdążyłem jednak tego zrobić, ponieważ zawiodła mnie własna kondycja, a skutki uderzenia się nasiliły. Oparłem się o jego ławkę, czując jak nogi się pode mną uginają. Chyba będę miał siniaka, ale będę też przy tym najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi. Dałem znak Igarashiemu, żeby dał mi chwilę. Dopiero kiedy ten najsilniejszy ból ustał, to mogłem go mocno przytulić.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Uśmiechnąłem się szeroko w stronę chłopaka. Tylko on wita mnie z takim uśmiechem. Stał się dla mnie najważniejszą osobą w moim życiu. Pierwszą i najważniejszą osobą.
    – Ja? Stęsknić się? Ani trochę – odrzekłem z uśmiechem. Miałem nadzieję, że mnie zrozumie i się nie obrazi. W końcu wczoraj mu powiedziałem, że za nim tęskniłem. Nic się nie zmieniło, ale niech nie liczy, że będę mu to mówił za każdym razem i to publicznie.
    Otworzyłem szerzej oczy z ekscytacji na widok pudełka z drugim śniadaniem. Akurat nic nie jadłem rano, więc idealnie. Bardziej mnie jednak zainteresowało mochi, które kupił. Schyliłem się do jego plecaka, żeby zobaczyć jaki wziął smak, ale nie potrafiłem się odnaleźć w jego rzeczach. Podziękowałem więc i szybko udałem się na swoje miejsce.
   Przez to, że się spóźniłem to nie zdążyłem przed lekcjami z tymi przeprosinami. Odkładanie tego na później jeszcze bardziej mnie stresowało. Chciałem mieć to z głowy, ale czułem się zupełnie do tego nieprzygotowany.
     Jak tylko skończyła się lekcja to podniosłem się z miejsca i ruszyłem do ławki Junzo. Nie siadałem jednak obok niego, a jedynie posłałem krótkie spojrzenie. Z każdą chwilą miałem ochotę wybłagać go o to, żeby mi odpuścił i przyznał rację, że zrobiłem dobrze. Ta żmija nie zasługiwała na jakiekolwiek przeprosiny. Saichi tym bardziej!
   Zbliżyłem się do jej ławki i stanąłem przed nią. Kiedy nie było obok niej Saichiego to nadal się mnie bała. Skrzyżowałem ręce i wykrzywiłem twarz w grymasie niezadowolenia. Od czego by tu zacząć? 4
   – So-sorry… – wykrztusiłem w końcu, czując duże zmęczenie po tym jednym słowie, a co dopiero jakbym miał złożyć całe zdanie. Starałem się, okej? Dziewczyna jednak nie zrozumiała po z przerażonego spojrzenia zmieniło się na pytające. Przeniosłem wzrok na Junzo, nie bardzo wiedząc co mam zrobić. Po chwili usłyszałem z jej strony jakieś mamrotanie, więc uznałem, że w końcu zrozumiała. Wzruszyłem ramionami i zadowolony ruszyłem w stronę Junzo, jednak poczułem, jak ktoś mnie chwyta z kołnierz mundurka. Postanowiłem udawać, że tego nie czuje i chciałem iść dalej, ale szedłem w miejscu.
   – Przeproś mnie – usłyszałem za plecami głos Saichiego, który za nic nie chciał mnie puścić, więc zacząłem się szarpać. Spojrzałem na niego gniewnie.
  – Kazał ci mnie przeprosić, prawda? – rzekł, ale po jego zachowaniu wnioskowałem, że nie miał żadnych agresywnych zamiarów. W przeciwieństwie do mnie.
   – Puszczaj mnie. Junzo! – zawołałem jękliwie. Moją uwagę jednak zwrócił Rin, który dopiero teraz wkroczył do klasy. Saichi mnie w końcu puścił, ale moją uwagę przykuła obita twarz chłopaka. Parsknąłem śmiechem, zastanawiając się kto mu spuścił taki łomot. Poczułem na sobie piorunujące spojrzenie czerwonowłosego. Dopiero teraz dostrzegłem, że on również ma ślady po biciu.
    Wróciłem szybko do Junzo i usiadłem nadąsany.
   – Widziałeś ich!? – spytałem szeptem, wskazując kciukiem w stronę Saichiego. Saichi się z nim pobił, byłem tego pewien. Czy to za to, że Ren uderzył w Juna piłką?

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Niby co to miało znaczyć, że mi się nie przyda!? Ja potrzebowałem pilnie jego pomocy, kiedy byłem napastowany. Co ten czerwonowłosy palant sobie wyobrażał? Tak mnie łapać. Miał szczęście, że nie byłem w bojowym nastroju, bo inaczej od razu by oberwał. Jego twarzy wyglądałaby tylko gorzej.
   Przechyliłem głowę na bok, przyglądając się z zaciekawieniem Junzo. Coraz bardziej zaczynałem rozumieć, że jego nie interesuje przemoc fizyczna. Nie imponuje mu to. A byłem ciekaw, jak zareaguje. W ogóle go to nie ruszyło. Od teraz nie będe stosował przemocy fizycznej wobec nikogo. Pomimo, że nie wykonałem w pełni dobrze swojego zadania to chłopak mnie pochwalił. Czując jego ręke na swojej głowie na mojej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Takie pochwały lubiłem, jednak niestety, jego następne słowa wszystko zniszczyły. W reakcji na to co powiedział, zacisnąłem palce na ubraniu, po stronie gdzie było serce i udawałem, że coś mnie mocno zabolało. Liczyłem, że się na to nabierze.
   – Musisz być taki bezpośredni? – zapytałem z wyrzutem, spoglądając na niego. Ja tak powiedziałem i nie chciałem się z tego powodu smucić, ale trochę mi było smutno. Kiedy spoglądałem na Igarashiego na mojej twary pojawił się przenikliwy uśmiech. Obawiałem się, że może się zorientować, że coś knuje przez co jeszcze bardziej nie mogłem się powstrzymać od uśmiechania.
   – Szkoda, to znaczy też przerwę od przytulania, całowania… dotykania..– rzekłem, przewracając oczami. Wiedziałem, że Jun lubił mnie całować i dotykać, ale czy byłby w stanie wytrzymać? Ja wiedziałem, że dam radę, ale czy on?
  Nim zdążył cokolwiek powiedzieć zerwałem się z siedzenia i przeszedłem na drugą stronę sali, gdzie siedział Saichi.
   – Przyszedłeś mnie przeprosić? – spytałem z zawadiackim uśmieszkiem, opierając łokieć na oparciu krzesła.
   – A wygrałeś? – spytał. Starałem się wyglądać poważnie i niechętnie. Robiłem to tylko dla własnych korzyści. Nie czułem żadnych wyrzutów sumienia. I tak go nie lubiłem.Byłem w stanie go przeprosić też dlatego, że mnie wyręczył, jeśli chodzi o Rina.
    – Oczywiście, nie lekceważ mnie – prychnął lekceważąco.
   – W takim razie przepraszam – rzekłem z dumą i szybko wróciłem do Junzo. Poszło łatwiej niż myślałem. Przyklęknąłem na krześle i pochyliłem głowę w stronę Igarashiego, żeby znowu mnie pochwalił, tak jak wcześniej to zrobił. Mówiłem coś o dotykaniu, ale takie po głowie się nie liczyło.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Posłałem mu ostrzegawcze spojrzenie. Oczywiście, że musiał wykorzystać okazję. Powiedziałem, że zero dotykania, ale to ja tu ustalam zasady! Dlaczego mi na to nie pozwalał?
   – Co zrobisz!? – zawołałem lekko zszokowany. Nie spodziewałem się po nim takich słów – Myślałem, że brzydzisz się przemocą – rzuciłem z lekceważącym uśmiechem. Zastanawiało mnie to. Czy byłby aż tak zdesperowany, żeby to zrobić. To by było ubezwłasnowolnienie, ale ja się tak łatwo nie dam! Chyba.
    Jak tylko przyszła pora lunchu, wyciągnąłem swoje pudełko z drugim śniadaniem, które dostałem od Junzo i ruszyłem z nim. Byłem bardzo głodny, na lekcji boleśnie burczało mi w brzuchu. Takie późne jedzenie śniadania chyba nie jest do końca zdrowe. Gdyby nie Jun prawdopodobnie moim pierwszym posiłkiem byłby dopiero obiad.
   – Ale wiesz, z drugiej strony to całkiem ciekawe wyzwanie – zacząłem – To prawie jak w filmach. Wiesz, pary się rozstają na długi czas, bardzo za sobą tęsknią i osobno przeżywają własne dramaty, wysyłają listy do siebie… – powiedziałem rozbawiony, spoglądając na chłopaka. Może ja oglądałem inne filmy niż Jun, ale w ostatnim czasie dużo ich obejrzałem i całkiem przypadły mi do gustu.
   Moja uwaga znowu skupiła się na mochi, więc uważnie się im przyjrzałem.
  – Skoro byłem dzisiaj grzeczny i przeprosiłem dwie osoby to powinienem dostać o dwie więcej? – zapytałem z niewinnym uśmieszkiem. Po chwili namysłu nad własnymi słowami uznałem, że nie chce tych dwóch dodatkowych. Junzo za to zapłacił, więc jemu się bardziej należało.
  – Nie będziesz miał większej satysfakcji jak dopiero po tej przerwie będziesz mógł mnie pocałować, albo… robić te rzeczy?– spytałem. Zastanawiałem się czy moje słowa jakoś działają na jego wyobraźnie. Trochę go podpuszczałem, ale nie wydawało mi się, żeby tak łatwo się dał.
    Kiedy znaleźliśmy się już na dachu, zająłem miejsce na ławce i otworzyłem pudełko. Nie chciałem siedzieć na tym zimnym betonie.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Spojrzałem urażony na chłopaka. Junnie był dzisiaj wyjątkowo bezpośredni w moim kierunku. Aż byłem w szoku.
   – Wiesz co, każdemu może się coś odmienić! – pokazałem mu język. Jeszcze zobaczy jaki potrafię być romantyczny. Jeszcze się przekona!
    Myślałem, że chłopak usiądzie obok mnie, a on postanowił usiąść na ziemi. Nie miałem pojęcia dlaczego tak zrobił i uznałem, że powinien usiąść ze mną. Czemu miałby tam siedzieć? Przeziębi się! W dodatku to jest brudne.
   – Dlaczego tylko złudzeniem? – zapytałem, przyglądając mu się uważnie. Nieco mnie to zaniepokoiło. Czy było między nami coś nie tak? Robiłem coś źle? Przecież powiedziałem mu, że go kocham. Czy to nie było wystarczające? Nie mogłem teraz zobaczyć jego twarzy zbyt dobrze. Zmartwił mnie poprzednimi słowami.
  – Nie wiem, ty mi powiedz – wzruszyłem ramionami – Zrobię z tobą wszystko cokolwiek to będzie – miałem na myśli bardziej te romantyczne rzeczy, nie popadając w skrajności, więc nie tak dosłownie wszystko. Stuknąłem delikatnie nogą w jego kolano.
    Sięgnąłem ręką w Junzo i wplotłem palce w jego włosy, odchylając głowę do tyłu, żeby zobaczyć jego twarz. Przez dłuższą chwilę wpatrywałem się wnikliwie w niego, milcząc.
  – Rany – prychnąłem rozbawiony, widząc jego zaczerwienioną twarz– Musisz mnie tak straszyć? Bałem się, że sprawiłem ci przykrość – rzekłem. Cofnąłem powoli rękę, żeby po chwili całkowicie ją zabrać. Zaraz pewnie znowu się przede mną ukryje. I tak się zachowuje osoba, która sprzed kilku godzin groziła mi, że mnie zwiąże? Zabawne.
   – To ty pierwszy powiedziałeś ,,te rzeczy’’. Skąd mam wiedzieć co chce z tobą zrobić, skoro mi nawet nie powiedziałeś? – spytałem – wiele niegrzecznych rzeczy – powtórzyłem powoli., jakbym zastanawiał się nad tym. Nie zamierzałem odpuścić tego tematu. Specjalnie o tym wspomniałem.
    – Jak wiele jest tych rzeczy i czym one są, Jun? – dopytywałem, patrząc na niego wyczekująco. Nie śpieszno mi było domyślać się co miał na myśli. Aczkolwiek mogłem to zrobić. Wolałem udawać, że nie jestem aż tak domyślny. [/color]

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Zapowiadałem powtórkę z rozrywki? To dlatego, że jestem mało romantyczny? Widziałem, że nie chciał dalej o tym rozmawiać, ale ja musiałem wiedzieć co to znaczy! Nie odpuszczę mu, prędzej czy później.
     Milczałem w reakcji na jego pytanie, ponieważ wolałem, żeby się zdecydował zanim zdecyduję się mu odpuścić. Nie chciał mi powiedzieć? Nie ma problemu, ale przecież sam wcześniej o tym wspomniał. Dlaczego miał nagle problem, żeby o tym mówić.
    Starałem się zachować kamienną twarz, bez żadnego wyrazu emocji, ale z każdym jego słowem czułem jak robi mi się gorąco. I choć na zewnątrz pozostałem niewzruszony, to czerwień wpłynęła na moje poliki i rozpaliła mi twarz.
   – Woah – rzekłem zdumiony, wpatrując się w chłopaka – Pierwszy raz ktoś mi powiedział, że chce mnie dotknąć – dodałem, wciąż będąc w lekkim osłupieniu. Kiedy próbowałem sobie zobrazować oczami wyobraźni, to wydawało mi się całkiem przyjemne. Nie miałem pewności na czym to dokładnie polega, ale na pewno chciałem się o tym przekonać. Chciałem to poczuć.
    – Och, zapomniałem, że przecież robimy przerwę– pochyliłem się w jego stronę i uśmiechnąłem wrednie. Nie byłbym sobą gdybym nie powiedział czegoś złośliwego.
  Westchnąłem cicho i zszedłem z ławki, żeby usiąść obok chłopaka. Dziwnie się czułem, kiedy siedział tuż przede mną i to w dodatku nieco niżej.
   – Co to za mina? Dlaczego miałbym od ciebie uciec? Nie pamiętasz już kto zassał odkurzacz na twoim tyłku? Myślisz, że zaatakowałem cię odkurzaczem, bo patrzyłem ci na ręce? – spytałem, zabierając się już na poważnie do jedzenia. Kończyła nam się przerwa, a ja nie chciałem czekać kolejnych dłużących się w nieskończoność minut, żeby znowu coś zjeść. Będę wtedy naprawdę zły.
     – Każdy twój dotyk sprawia, że nasze rozstania stają się dla mnie coraz cięższe. Nawet jeśli to jest rozstanie na parę godzin – powiedziałem. Wyciągnąłem komórkę chcąc zmienić na kolejny temat. Skoro już o romantyzmie była mowa...  Miałem nadzieję, że po prostu mnie zrozumie i nie będzie znowu jakieś niedomówień.
    – Chciałbyś gdzieś pójść w weekend? Na jakiś spacer? Wiesz, znalazłem takie miejsce i wydaje się ciekawe, ale nie jestem pewny. Lubisz ogrody? – zapytałem, pokazując mu tą reklamę z ogrodem świateł. Musiałem się upewnić. To wydawało mi się trochę coś innego, więc nie byłem pewny, czy mu się to spodoba.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Junzo chyba miał traume po tamtym wypadku z odkurzaczem. Nikt nie powiedział, że to miało być przyjemne, ale nie ukrywam, że śmiesznie to wyglądało jak mu się zassało. Nadal widzę tamten moment. Sam byłem w szoku.
    Nie spodziewałem się po nim takiej pozytywnej reakcji. Raczej miałam wątpliwości do tego czy to mu się w ogóle spodoba, czy nie będzie wydawało się nudne. Sam jednak chciałem to zobaczyć. Na zdjęciach to wszystko wyglądało bardzo ślicznie i całkiem...magicznie. Ciekaw byłem jak to było w rzeczywistości. Czy efekt będzie o wiele lepszy, czy może nie.
   – Tak, randka – przytaknąłem, spoglądając na niego. Kiedy widziałem jak się cieszy to mój humor od razu był lepszy. Nie byłem przyzwyczajony jeszcze do tego, że teraz nasze większe wyjścia będziemy nazywać randkami. To była taka nasza trzecia randka? Albo druga? O ile nie liczyć tej mini randki, gdzie poszliśmy na jedzenie po szkole.
    – Łamiesz zasady – rzekłem ostrzegawczym tonem, starając się nie zabrzmieć zbyt poważnie. Podobało mi się jednak, że się o mnie oparł, więc postanowiłem już nie naciskać.
   – Wydaje mi się, że będą tam jakieś restaurację – rzekłem. To już zależało od Junzo czy miał ochotę zjeść na mieście. Najlepiej będzie wybrać się późnym wieczorem, żeby światła idealnie się prezentowały. W dzień to pewnie nie wygląda tak spektakularnie.
    Dokończyłem jedzenie i oddałem puste pudełko chłopakowi.
  – Smaczne było – rzekłem – Junzo, czego nie możesz się bardziej doczekać? Mnie, czy randki ze mną? – spytałem. Byłem ciekaw czy robi to dla niego jakąś różnicę. Nie obraziłbym się, bo raczej nie miałem za co. Chciałem go trochę sprowokować, żeby zobaczyć o czym teraz myśli. W ten sposób może jeszcze lepiej go poznam.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Traktowałem to pytanie jednocześnie jako zwyczajne pytanie. Było dla mnie istotne, ale Junzo chyba zrozumiał to zupełnie inaczej. Nie patrzyłem się na niego, a w telefon,  dlatego wzdrygnąłęm się zaskoczony, kiedy jego ręką znalazła się na mojej nodze. Uniosłem na niego wzrok i wstrzymałem oddech. Na początku kiedy  mówił o tym wszystkim to wydawało mi się całkiem fajnie i przyjemne, ale jednak zdałem sobie sprawę, że wcale tak nie jest. Dalej nie miałem pojęcia o wielu rzeczach, które się z tym związały. Jeśli miałoby do czegoś dojść w tym momencie, to nie wiedziałbym co robić. Czułem jak z tego przerażenia odpływa krew z twarzy. Rozchyliłem usta, żeby coś powiedzieć, ale nie byłem wstanie wydobyć z siebie słowa.
   – C-co takiego? – zapytałem, wpatrując się w chłopaka. On jednak nie żartował z tym związaniem? Może i to było przyjemne, ale poczucie zobowiązania bardzo stresowało. Jeśli Jun czegoś ode mnie oczekiwał, to nie chciałem go zawieść, ale naprawdę nie miałem pojęcia co mam zrobić. Czułem się pewnie, kiedy zaraz miałem się z kimś pobić, albo groziłem dziewczynie, a tylko w takich sytuacjach czułem strach. Czy nie powinno być na odwrót? To raczej nie świadczy o mnie dobrze. Po twarzy chłopaka wywnioskowałem, że rzeczywiście nie żartował, bo wcale się nie uśmiechnął. A uśmiech był dla mnie znakiem, że nie mówił takich rzeczy poważnie.
    Nie skorzystałem z jego pomocy, zamiast tego podparłem się o ławkę i podniosłem się, czując, że z tego stresu nogi miałem jak z waty, a serce waliło mi jak oszalałe.
    – Żartowałeś tylko – rzekłem, posyłając mu słaby uśmiech. Niby dlaczego miałby mnie związać? Przecież nic mu nie zrobiłem.
    Ruszyłem z nim do klasy, chcąc od razu zająć swoje miejsce, żeby móc zająć czymś swoje myśli. Oczywiście ktoś postanowił mi na wejściu przeszkodzić w moich planach, a tym kimś był zastępca przewodniczącej, który stanął przed nami, żebyśmy  wysłuchali co ma do powiedzenia. Jego słowa były dla mnie tylko jakimś bełkotem, ale musiałem wyładować na kimś swój stres. Chwyciłem chłopaka mocno za ramię i popchnąłem na najbliższą ścianę. Wiedziałem, że zaraz za mną był Jun i na pewno mu się to nie spodoba, ale nie zamierzałem zrobić temu chłopakowi większej krzywdy.
   – Przymknij się, twój głos mnie wkurza. Nie obchodzi mnie co masz do powiedzenia, więc nie plącz się pod nogami – rzuciłem oschle, wbijając w niego lodowate spojrzenie. Po tych słowach poczułem jak cały stres mnie ulatuje. Na mojej twarzy pojawił się leniwy uśmieszek, więc puściłem chłopaka.
   – Od razu mi lepiej – rzekłem i udałem się do swojej ławki. Musiałem na spokojnie przetworzyć na nowo naszą rozmowę i się nad tym zastanowić. Chyba jednak nie byłem gotowy, tak jak na początku mi się zdawało. może jakby Junzo rzeczywiście mnie związał miałby ze mną o wiele łatwiej.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

  Usiadłem w ławce po czym otworzyłem zeszyt. Nauczyciel wszedł do klasy i zaczął temat. Zamiast skupić się na tym co mówi, próbowałem odreagować mażąc po kartce w zeszycie. Jednak wyżycie się na jakimś dzieciaku z klasy wcale mi nie pomogło.
  Poczułem jak coś we mnie uderza. Wzdrygnąłem się i spojrzałem na kartkę, po czym na Junzo. Ten to nawet zwykłym uderzeniem papierem potrafi wywołać u mnie szybsze bicie serca. Przeczytałem wiadomość i ponownie spojrzałem na chłopaka, po czym westchnąłem zrezygnowany. Czego ja się tak właściwie bałem? Przecież to było oczywiste, że mnie do niczego nie zmusi. Dobrze, że poruszył ten temat, bo inaczej chyba jeszcze długo bym nie wyszedł z inicjatywą. Też mu chciałem coś od siebie dać,
     Schowałem tą notatkę do zeszytu, co jakiś czas na nią zerkając i czytając wiadomość kilka razy. Nie chciałem pozostawić Juna bez odpowiedzi, więc wyrwałem kawałek kartki z zeszytu i postanowiłem mu odpisać.
    [króliki jedzą żurawinę i skaczą wysoko do kosmosu. Kocham cię.].
 Postanowiłem dorysować też parę emotek psa, ale okazało się to trudniejsze niż się spodziewałem, więc pozostałem tylko na dwóch i w żaden sposób one nie przypominały psa. Nie byłem najlepszy w rysowaniu, ale starałem się! Poza ostatnimi dwoma słowami to reszta nie miała mieć większego sensu. Po prostu chciałem mu dać do zrozumienia, że już się nie złoszczę.
  Złożyłem karteczkę ładnie i jak tylko nauczyciel się odwrócił do tablicy to wstałem i podałem ją chłopakowi. Nie chciałem jej rzucać bo się bałem, że nie trafię. Wolałem też nie zwracać uwagi nauczyciela, który zazwyczaj i tak mnie nie zaczepia, nawet jeśli śpię na ławce.
   Przed nami było jeszcze parę lekcji w tym wf, na którym na pewno będę chciał zagrać w siatkówkę bez względu na to co będą inni chcieli. Czekał mnie ostatni trening przed zawodami, więc musiałem się upewnić, że jestem przygotowany i będę wiedział co robić. Jun zapewne nie będzie ćwiczył ze względu na to uderzenie, dlatego też nie zamierzałem go do tego zmuszać, chociaż lubiłem kiedy ze mną grał.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Postanowiłem poczekać na Junzo, żeby się z nim pożegnać. Nie lubiłem tego robic, bardzo tego nie lubiłem, ale po tej sytuacji, którą odwaliłem...nie chciałem żeby odszedł bez słowa. Teraz czułem potrzebę porozmawiania z nim, aby się upewnić, że nie sprawiłem mu przykrości. A jeśli sprawiłem to chciałem go pocieszyć.
– Tak...widzimy się – przytaknąłem niepewnie, zastanawiając się co chcę powiedzieć. To znaczy, wiedziałem co chcę powiedzieć, ale nie wiedziałem jak to zrobić.
 – Zapomnij o tym. Uznajmy, że w ogóle nie było rozmowy na ten temat – rzekłem stanowczo. Z początku kiedy mi powiedział o tym stroju to bardzo się cieszyłem. To było szalone, ale z jakiegoś powodu bardzo mi się spodobał ten pomysł. Oczywiście, gdyby tylko był dla mnie. Po tamtej sytuacji jednak, tego dnia kiedy się pokłóciliśmy i odnalazłem Juna w publicznej toalecie, to przestało mi się to podobać. Nie chciałem, żeby po raz kolejny był zmuszony aby znaleźć się w podobnej sytuacji. To na pewno nie było nic przyjemnego.
 – Um...Junzo? – odezwałem się, chcąc go jeszcze zatrzymać przy sobie. Bałem się, że zaraz sobie pójdzie – Byłeś kiedyś w gorących źródłach? – spytałem niepewnie.
 – To tak, odnośnie naszej randki...i tamtej rozmowy. Pomyślałem po prostu, że tego dnia będziemy bardzo późno spacerować i może być trochę zimno. Nigdy jeszcze nie byłem w takim miejscu i podobno są też takie dla par – oświadczyłem. Uznałem, że powinienem mu to teraz powiedzieć. Jakiekolwiek plany, w końcu powinno się ustalać wcześniej. Myśl o tym, że miałbym sam o tym rozważać w niepewności trochę mnie przerażała. Nie miałem jednak zbyt dużego pojęcia o tych źródłach, tyle ile wyczytałem w internecie. Chciałem mieć pewność co na ten temat myśli Junzo. To pozwoli mi się bardziej przygotować psychiczne...na cokolwiek, co może się w związku z tymi planami stać.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Nieco się zdziwiłem, kiedy stwierdził, że jednak mógłby to dla mnie zrobić. Głupio mi było teraz nagle zmieniać zdanie, ale musiałem się nad tym zastanowić. Na początku na sam pomysł się nakręciłem, ale teraz kojarzyło mi się to tylko z jednym. Sam nie miałem dobrych wspomnień. W dodatku musiałem odpowiedzieć sobie na pytanie, czy rzeczywiście mnie to kręciło i co bym zrobił, gdybym zobaczył Juna w takim stroju.
     Na szczęście pomysł mu się spodobał. Nie wiedziałem co z tego będzie, ale chciałem miło spędzić ten czas. No i powiedziałem mu, że stanie się najszczęśliwszym człowiekiem na świecie, więc chciałem tego dokonać, pomimo, że szczęście każdy definiuje indywidualnie i prawdopodobnie ciężko stwierdzić, że ktoś jest szczęśliwszy od drugiej osoby.
  Posłałem chłopakowi szeroki uśmiech i pobiegłem z powrotem na salę gimnastyczną. Wiedziałem, że na pewno pojawię się na boisku, ale pytanie ile swoją obecnością wniosę do zwycięstwa drużyny. Chciałem dać z siebie wszystko, żeby Jun mógł być ze mnie dumny.
   Jak tylko skończyłem trening wróciłem do domu i coś zjadłem. Pomimo, że byłem głodny to trochę się z tym męczyłem. To nie było tak samo smaczne jak jedzenie zrobione przez Igarashiego. Od razu miałem mniejszy apetyt. Jakieś to jedzenie było zrobione...bez miłości. Zjadłem tylko tyle, żeby zaspokoić swój głód.
   Co jakiś czas zerkałem na telefon zastanawiając się kiedy do niego napisać. Powinienem był to zrobić zaraz po treningu, ale chciałem go potrzymać trochę w niepewności. Przed snem poszedłem wziąć relaksującą kąpiel, którą ostatnio dość często biorę. Zdecydowanie gorące źródła będą dla mnie dobre. Miałem bardzo delikatne ciało i przez te treningi czułem się jak przeżuty i wypluty co najmniej pięć razy.
    Leżąc sobie w wannie postanowiłem zadzwonić w końcu do Juna. Miałem nadzieję, że nie będzie bardzo zły albo zaniepokojony.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Mimowolnie się uśmiechnąłem, kiedy zapytał czemu tak późno dzwonię. Nie brzmiał jednak jakby był zły, więc o tyle dobrze. Nie powinienem go celowo martwić, to niemiłe z mojej strony…, ale jednocześnie chciałem, żeby się tak było. Musiałem mieć pewność, że rzeczywiście mu na mnie zależy.
   – Ooch, martwiłeś się – powiedziałem – tęsknisz za mną? – spytałem. Byłem świadomy tego, że każdej chwili mogło mi się coś stać. Jun był już dla nich nieosiągalny, a nawet jeśli by go dorwali to prawdopodobnie bardzo bym się wkurzył. Teraz kiedy rozstaje się z Junzo jestem bardzo łatwym celem. Pewnie kiedyś ten dzień nadejdzie.
     – Cały tydzień ciężkich treningów. Oj tak, bardzo mnie wymęczyli – jęknąłem boleśnie, mając nadzieję, że wzbudzę tym trochę współczucia u Junzo. Nie było aż tak źle, aczkolwiek odczuwałem już poważne przemęczenie.W dodatku sam specjalnie się nadwyrężyłem. Ostatnio późno wracam do domu przez te treningi. Na szczęście od następnego tygodnia nie będę musiał już niczego nadrabiać i będą one rzadsze.
     – Zamierzam położyć się dzisiaj wcześniej spać, żeby mieć jutro energię na zawodach – oświadczyłem. Wyciągnąłęm korek z wanny i wyszedłem, zarzucając sobie ręcznik na ramiona, żeby woda trochę wsiąkła – Zimno...Wszystko mnie boli i jest mi zimno, Jun – rzekłem cicho, zastanawiając się, czy gdyby tu był, to by mnie ogrzał. Fajnie by było, jakby się magicznie pojawił w mojej łazience. Na jutrzejszych zawodach zamierzałem być poważny. Nie chciałem przegrać, ale to był mój pierwszy poważniejszy mecz i trochę zaczynałem się stresować.  
    Kiedy przebrałem się w spodnie i koszulkę do spania, to już było mi nieco cieplej, ale to nie było to samo bez Juna.
  – U ciebie w porządku? Jadłeś? Nauczyciel przyjął twoje wypracowanie? – spytałem jeszcze. Będziemy się widzieć na meczu, ale i tak nie chciałem się rozłączać. Chciałem z nim długo jeszcze rozmawiać.