i don't need your help • 2os • bn • boys love • szkolne

PS. Opowiadanie przeniesione ze Słodkiego Flirtu, poprzednie posty można znaleźć właśnie tam!

 

Czemu tak teraz bardzo się o mnie martwił? Jeszcze kilkanaście minut temu był gotowy zrobić krzywdę Saichi'emu, a teraz zachowywał się tak potulnie. Wiem, że chodziło tutaj o mnie, ale czy byłem kimś wyjątkowym, że tylko przy mnie tak się łagodnie zachowywał?
- Może i powinienem, ale czuję się już dobrze. Nic mi nie będzie - powiedziałem, zerkając w jego stronę. I choć sam go tutaj zaprowadziłem, to nie wiedziałem, jak mam się przy nim zachować.
Wysłuchałem go uważnie, po czym westchnąłem. Bardziej zastanawiało mnie to, czemu przyklęknął? Przykucnąłem, po czym ująłem jego twarz swoimi dłońmi.
- Wrócę sam, ty masz iść prosto na trening i nie martw się, nic mi się nie stanie, będę ostrożny - uśmiechnąłem się delikatnie, po czym pstryknąłem go w czoło. Później będę się na niego gniewał, ale teraz nie miałem na to siły, ani ochoty. - Oraz sam się przebiorę, nie jestem niepełnosprawny - przypomniałem mu i bez chwili namysłu pocałowałem go w usta. Nie mogę powiedzieć, że go nie kocham, ale po prostu jego zachowanie było dla mnie niezrozumiałe. Co jak co, ale nigdy wcześniej go takiego nie widziałem, a myślałem, że wystarczająco go poznałem.
- Przebiorę się i pójdę... Muszę to wypracowanie zacząć - westchnąłem. Na to również nie miałem siły, ale wątpię by wychowawca wziął do siebie mój stan. Pewnie od razu uznałby to za wymówkę, a ja tylko dostałbym gorszą karę.
Powoli zacząłem się przebierać. Dobrze, że nikogo więcej tutaj nie było i nie musiałem czuć na sobie niczyjego wzroku albo wysłuchiwać, że powinienem przebierać się osobno. Syknąłem, kiedy znów poczułem ból w miejscu uderzenia.
- To nic takiego, zaraz mi przejdzie - wyprzedziłem Shun'a ponieważ wiedziałem, że teraz będzie przewrażliwiony przez mój stan zdrowia. Podszedłem do niego i posłałem mu delikatny uśmiech.
- Dam ci znać, jak będę już w domu, ty też mi napisz, jak skończysz - pocałowałem go w usta, po czym, odgarnąłem włosy za ucho. Nadal czułem się tak niewinnie, kiedy go całowałem. Nie sądziłem, że naprawdę odwzajemni moje uczucia, ale teraz... Muszę mieć się na baczności i tak zamierzam porozmawiać z nim o dzisiejszym zachowaniu, ale na tę chwilę lepiej jest dać sobie spokój. Nie chcę byśmy się pokłócili.

 

    Zmarszczyłem brwi, kiedy mnie odepchnął, a raczej odrzucił. Dąsał się, bo nie chciałem by mnie odprowadził? Może dostałem mocną piłką w głowę, ale nie byłem umierający. Nie miałem też daleko do domu, a on miał trening.
    - Mówisz tak, jakbym miał zostawić cię na zawsze - powiedziałem, zastanawiając się co naprawdę chodzi mu po głowie. Nie planowałem go odtrącać, chciałem go po prostu zrozumieć, ale by to się stało, musimy poważnie porozmawiać. Nie byłem psychologiem, nie znałem się też na zachowaniach, ale na pewno nie chciałem by Shun zaczął innym grozić. W ogóle nie chciałem by zachowywał się tak, jak dzisiaj. To było do niego niepodobne.
Wyszliśmy z szatni i starałem się iść powoli, aby przypadkiem nie zakręciło mi się w głowie od szybszego chodu. Zerkałem co chwilę na Yoshimure, ale nie miałem odwagi zacząć żadnego tematu. Dzisiaj żaden z nas nie był sobą, a ja musiałem pomyśleć, jak łagodnie z nim porozmawiać, aby nie odebrał mojego działania, jako ataku na jego osobę albo że bronię czerwonowłosego.
    - Dziękuję za odprowadzenie do wyjścia. Daj z siebie wszystko na treningu - uśmiechnąłem się delikatnie, po czym pomachałem mu na pożegnanie. Wolałem go pocałować chociaż w policzek, ale wcześniej sobie tego nie życzył, więc zapewne teraz nic się nie zmieniło. Cóż, przejdzie mu... Po prostu teraz się martwi o mój stan, ale nie było to nic poważnego, nie mogę się przemęczać, a siedząc w domu i robiąc karną pracę, tym mi nie grozi.
Wróciłem do domu, więc dałem znać Yoshimurze, aby dłużej się nie martwił. Oczywiście, wyszedłem z psem oraz dałem mu jedzenie, po czym sam zjadłem obiad, który udało mi się na szybko zrobić. Pisanie o pustym żołądku jedynie by utrudniło zadanie. Najgorsze było to, że głowa zaczynała mnie boleć, kiedy za długo siedziałem nad kartką papieru, zapisując na niej kolejne słowo. Wtedy robiłem sobie odpoczynek.
Spojrzałem na godzinę, po czym na telefon. Shun prawdopodobnie był już po treningu, ale nie miałem od niego żadnej wiadomości, nie zdziwiło by mnie to, gdyby od razu po nim przyszedł do mnie, choć... Czy miał na to ochotę? Szczerze, ucieszyłbym się z jego odwiedzin, ale czy to był dobry pomysł? Sam już nie wiem.

 

    Nie wiem, kiedy zamknąłem oczy i usnąłem. Czułem się osłabiony, ale mimo wszystko nie było tak źle, jak na początku sądziłem. Krótka drzemka okazała się być pomocna, ale to nie oznaczało, że mi się poprawiło. Po prostu miałem siłę, aby odrabiać dalej swoją karną pracę. Taro chyba wyczuł mój gorszy stan, ponieważ cały czas przy mnie leżał, jakby chciał pokazać, że mnie pilnuje Urocze.
Spojrzałem na telefon, który w pewnym momencie zaczął dzwonić.
    - Shun... - powiedziałem pod nosem. Zacząłem się zastanawiać, czy powinienem odebrać. Wiem, że to byłoby niemiłe z mojej strony, ale chyba trochę odpoczynku nam dobrze zrobi. Z drugiej strony... Chciałem by do mnie przyszedł i się mną zaopiekował. Westchnąłem, po czym zorientowałem się, że połączenie zostało zerwane. Mam nadzieję, że nie będzie zły za to, że od razu nie odebrałem.
Sięgnąłem po telefon i wybrałem numer do chłopaka, czekaj tym razem aż on odbierze moje połączenie. Nie trwało to długo, więc delikatnie się uśmiechnąłem. Szkoda, że nie mógł tego widzieć.
    - Wybacz, że nie odebrałem od razu. Wypracowanie samo się nie napisze - zaśmiałem się, po czym wstałem od stołu by przejść do sypialni, a tam zwyczajnie położyć się na łóżku. Jakoś lepiej rozmawiało mi się, kiedy leżałem na miękkim materacu.     - Musisz być po treningu skoro do mnie dzwonisz - dodałem i przekręciłem się na plecy. Zapewne nie był też w domu, bo słyszałem różne dźwięki, które dochodziły z jego otoczenia. Dopiero wracał? Może przedłużyli zajęcia klubowe. Ciekawe jak sobie tym razem poradził. Chcę go dopingować na najbliższym meczu.
    - Jak ci poszło? Nie krzyczeli na ciebie? - zapytałem. Ostatnio się nieco przede mną wygłupiał podczas treningu, ale wiedziałem, że potrafi grać na poważnie. Tak, jak wspomniał trener... Shun ma potencjał i chciałbym, żeby się rozwijał.

    Zacząłem zauważać, że rozmowy nam się nie kleją. Możliwe, że myślał o tym, co się dzisiaj wydarzyło. Musiał się tym teraz zadręczać? Chciałbym być dla niego wsparciem, ale jednocześnie nie mogę się mu narzucać. Co jak co, ale nie chcę go w żaden sposób ograniczać. Pomógł mi, zakochałem się w nim, a i tak... Nie potrafię się czasami odnaleźć w związku, jak i ogólnie wśród ludzi. Na dodatek miałem wrażenie, że wcale nie chciał ze mną rozmawiać. Robił to, bo tak wypada? Nie mam odwagi go zapytać, moja pewność siebie znów powoli wygasała.
Zdziwiłem się, kiedy się rozłączył. Przez dobre pięć minut wpatrywałem się w ekran telefonu, zastanawiając się, czy sam coś źle zrobiłem. To przeze mnie taki był? I tak się nie dowiem, ale nie podobało mi się to, że traktowaliśmy siebie z pewnymi granicami, które wydawało mi się, że już dawno odrzuciliśmy.
    [Nie potrzebuję niczego, oprócz ciebie... Teraz chciałbym, żebyś mnie przytulił.]
Nie wiem, co mnie pokusiło by wysłać mu taką wiadomość. Sam mu wcześniej powiedziałem, że potrzebuję spokoju, ale nie chciałem by przez to nasze relacje zmieniły się o 180 stopni. Spojrzałem na psiaka, po czym westchnąłem, spuszczając głowę w dół. Zapewne i tak nie przyjdzie, może nawet zignoruje wiadomość albo specjalnie nie odczyta, aby wyszło na to, że mu się nie wyświetli.
Wstałem z miejsca, po czym nalałem sobie soku malinowego, wyczekując jakieś odpowiedzi od chłopaka. Naszą rozmowę mogliśmy przełożyć na inny dzień, teraz po prostu chciałem z nim pobyć i zobaczyć, czy coś się między nami zmieniło.

    Niecierpliwie zerkałem na telefon, zastanawiając się, czy rzeczywiście dobrze zrobiłem. Nie miałem wątpliwości co do tego, że chciałem się z nim zobaczyć, ale tu bardziej chodziło o rozsądność, której w tej chwili mi brakowało. Miałem ten cholerny mętlik w głowie, więc miałem nadzieję, że szybko mi to przyjdzie i będę mógł znów normalnie funkcjonować bez martwienia się.
Spojrzałem w stronę drzwi, gdyż po mieszkaniu rozległ się charakterystyczny dźwięk dla mojego dzwonka. Delikatny uśmiech pojawił się na mojej twarzy, ale również Taro szczęśliwie podbiegł do drzwi, wydobywając z siebie szczekanie. Otworzyłem je, po czym spojrzałem na Shun'a, który chyba był niepewny co do przyjścia tutaj. Postanowiłem objąć go za szyję i przytulić się do niego. Poczułem się lepiej, ale też nie mogliśmy wiecznie stać w drzwiach, aby sąsiedzi się nie zaczęli czepiać.
    - Ty mi wystarczysz - szepnąłem do jego ucha, kiedy wciągnąłem go do mieszkanie. Po chwili odsunąłem się od niego, aby uważnie się mu przyjrzeć. Widać, że coś go trapiło. Myślał, że jak przyjdzie tutaj, to zacznę na niego krzyczeć?
    - Jadłeś coś? Pewnie nie, zaraz ci podgrzeję coś co jedzenia. Usiądź, rozgość się... Musisz padać z nóg po treningu - powiedziałem nieco chaotycznie. Miałem dość sporo energii i nie potrafiłem w tej chwili stanąć w miejscu, dlatego od razu zabrałem się za podgrzewanie jedzenia dla Yoshimury. Takie zachowanie nie było do mnie podobne, ale nie chciałem by dalej martwił się moim samopoczuciem czy zdrowiem.
    - Jak było na treningu? Dałeś sobie radę? - zapytałem, aby między nami nie utworzyła się niezręczna cisza. Cóż, tak czy inaczej mnie to interesowało, trochę szkoda, że nie mogłem z nim być, ale przynajmniej dzięki temu mam połowę wypracowania z głowy.

    Ucieszyły mnie jego słowa, choć po chwili pojawiło się nie zrozumienie. Grał ze względu na mnie? Po co? Przecież... Nie rozumiem tego, nie ma powodu, aby grać dla mnie.
    - Cieszę się, że cię pochwalono i skoro możesz grać tak samo dobrze beze mnie, jak i ze mną, to myślę, że to kwestia czasu, aż moje obecność nie będzie potrzebna - zaśmiałem się. Co prawda, nie zamierzałem chodzić na każdy jego trening, ani też w ogóle za często się na nich pojawiać, po prostu... Tak będzie lepiej dla niego.     - I tak nie zamierzam wracać do drużyny, więc chciałbym byś dawał z siebie wszystko, dzięki temu będę mógł cię zobaczyć na boisku na zawodach - powiedziałem. Nie chciałem by przez moją decyzję rezygnował albo mniej się starał. Shun dobrze bawił się w trakcie gry i osobiście to widziałem, więc myślę, że powinien zaangażować się w siatkówkę. Kto wie, może świat sportu stanie przed nim otworem?
    Postawiłem mu jedzenie na stół, po czym usiadłem na przeciwko niego, dając mu znać dłonią by śmiało jadł. Nie przeszkadzało mi to, że sam siedziałem bez żadnego jedzenia, ale byłem najedzony, więc wciskanie w siebie na siłę nie było potrzebne.
    - Całkiem nieźle, trochę mi się przysnęło, ale przynajmniej połowę napisałem - powiedziałem, po czym zagryzłem dolną wargę. Naprawdę myślał, że bym go do siebie zapraszał, gdyby mi przeszkadzał?     - Na dziś i tak już skończyłem, więc jeśli chcesz... Możesz zostać tak długo, jak tylko zapragniesz - dodałem. Miałem ochotę spleść nasze palce, ale... Po pierwsze, przeszkodziłbym mu w jedzeniu, po drugie, nie wiedziałem czy tego chciał. Wcześniej odepchnął mnie, kiedy chciałem go pocałować, a więc... Trochę boję się, że znów tak zareaguje.
    - Mimo wszystko, pisanie takiego czegoś jest bardzo nudne, mam wrażenie, że kiedy zaczynam myśleć nad kolejnym zdaniem, to wszystko się we mnie wypala - westchnąłem, wsuwając palce w swoje włosy i opierając się o stół łokciem, aby podeprzeć nieco głowę.

    Nie chciałem mu się przyglądać jak je, ponieważ mogło mu to przeszkadzać. Na dodatek na początku chyba nie był pewny co do mojego jedzenia, jednakże głodu się nie oszuka, gdyż zaczęło mu burczeć w brzuchu. Nie zaśmiałem się, bo niemal zabijał mnie wzrokiem, więc się wstrzymałem i dałem mu spokojnie zjeść, choć miałem mu powiedzieć by się tak nie śpieszył. Co jak co, ale nie chciałbym, żeby mi się tutaj zadławił, nigdy nie wiedziałem co robić w takiej sytuacji.
Zdziwiłem się na jego słowa, tym bardziej, że nie wiedziałem czy mówił do mnie. Nie patrzył na mnie, więc...
    - Też cię kocham - powiedziałem, ale nieco ciszej od niego. Zapewne i tak usłyszał, ale chyba nie chciałem by zwrócił uwagę na moje słowa. Co jak co, ale jeszcze by mi powiedział, że to nie było do mnie. Poczułbym się z tym źle i jednocześnie głupio. Delikatnie się uśmiechnąłem, widząc jego reakcję na Taro.
    - Nie stawiaj mnie w złym świetle, okej? - westchnąłem, przyglądając się im uważnie. Widok był rozczulający i cieszyłem się, że Shun nie nienawidził zwierząt, a przynajmniej psów. Nie wiem, co bym zrobił, gdyby powiedział, że ich nie lubi... Na pewno nie wyrzuciłbym Taro, ale jednocześnie nie chciałbym stracić Yoshimury. Dobrze, że nie mam takich problemów.
    - Mam ci powtórzyć to, co do ciebie napisałem? - uniosłem brew, po czym złapałem go za rękę i przyciągnąłem do siebie, aby objąć w talii i wtulić się w niego. Na tę chwilę właśnie tego potrzebowałem.     - Jest wiele rzeczy, które chciałbym z tobą porobić, ale nie wbrew twojej woli - powiedziałem, dając mu do zrozumienia o co mi chodzi, ale nie zdziwię się, jeśli się nie zorientuje. W tej chwili i tak byłem do niczego, dość mocno oberwałem piłką.
Odsunąłem się nieco od niego, aby spojrzeć w górę by lepiej widzieć jego twarz.
    - Możemy również przejść się na spacer, trochę świeżego powietrza jeszcze nikomu nie zaszkodziło - uśmiechnąłem się z powrotem wtulając się w jego ciało.

    Oparłem głowę o jego ramię, kiedy zdecydował się usiąść na moich kolanach. Delikatny uśmiech pojawił się na mojej buzi, a ręce pewniej objęły go w talii.
    - Nie mogę ci powiedzieć, są to bardzo niegrzeczne rzeczy - powiedziałem, na chwilę podnosząc na niego wzrok. Część mnie chciała być z nim jeszcze bliżej, ale na szczęście ta druga część przypominała mi, że Shun musi sam zasugerować, że jest gotowy na krok dalej. Nie miałem dużej potrzeby, jeśli chodzi o seks. Z Saichim był on spontaniczny, gdybym mógł cofnąć czas, to na pewno nie poszedłbym z nim do łóżka, a przynajmniej nie w tym znaczeniu.
    - Oj nie przesadzaj! W trakcie spaceru można zregenerować siły, dotleniając się świeżym powietrzem - uśmiechnąłem się delikatnie.
Zdziwiło mnie to, że chciał zaprowadzić nas do łóżka, ale w sumie był zmęczony po treningu, więc wolał odpocząć, niż zająć się czymś, co mogło by go dodatkowo zmęczyć. Bardziej zszokowało mnie jego zachowanie, które mogłem odebrać nie tak, jak chciał. Przyjrzałem się mu uważnie, po czym pogładziłem jego policzek, zastanawiając się nad tym, czy bał się, że go zostawię? Owszem, nie podobało mi się jego dzisiejsze zachowanie, ale to można poprawić... Nie mam powodu by go odtrącać, a jest jedyną osobą, która mnie rozumie i nie odwracaj się do mnie plecami.
    - Będziesz mi potrzebny, dziś, jutro... Cały czas będę cię potrzebować - uśmiechnąłem się, po czym podniosłem jego głowę za podbródek i złączyłem nasze usta w delikatnym, lecz czułym pocałunku.     - Za bardzo się wszystkim przejmujesz, a nie powinieneś - powiedziałem, przerywając na chwilę pocałunek. Przekręciłem nas tak, że leżeliśmy na przeciwko siebie, więc objąłem go jedną ręką i wtuliłem się w niego.
Nie wiem skąd u niego pomysł, że mógł by być mi niepotrzebny. Może tego nie powiedział, ale nadal wiedziałem, że przeszło mu to przez myśl. Nawet, jeśli będzie ze mną lepiej i inni zmienią nastawienie do mnie, to nadal Shun będzie mi najbliższy.
    - Wiesz, że powinieneś przeprosić Saichi'ego i tamtą dziewczynę? Nie wkurzaj się, po prostu... Możesz ich nie lubić, ale też nie powinieneś dla nich taki być - powiedziałem z nadzieją, że nie wkurzy się na mnie. Nie chciałem psuć naszej spokojnej leżanki, ale chyba nie mogłem tak po prostu zostawić tego tematu na później.

    Shun chyba jeszcze nie zrozumiał, że nie chcę, aby był taki, jak oni... Owszem, nie jestem najlepiej traktowany przez innych, ale teraz to nie miało żadnego znaczenia. Przyzwyczajenie? Możliwe, ale po prostu nie chcę mieć chłopaka, który traktują innych w takich sposób. Nie powiem mu tego, bo jeszcze mógłby się na mnie obrazić, a nie chciałem mieć z nim żadnych konfliktów.
    - Nie zmuszę cię do niczego, ale naprawdę wolę byś nie zachowywał się w taki sposób i po ludzki przeprosił... - powiedziałem, delikatnie się uśmiechając. Naprawdę liczę na to, że zachowa się rozsądnie i nie popełni kolejnych takich błędów.
Przekręciłem się na plecy, aby spojrzeć w sufit, po czym odnalazłem dłoń Shun'a, aby spleść nasze palce ze sobą. Jakoś pewniej się czułem, kiedy go dotykałem, przynajmniej miałem pewność, że nagle nie ucieknie.
    - Myślę, że wystarczy, jak po prostu powiesz "przepraszam", ale nie w sposób oschły albo dodasz, że "przepraszam, że tak cię potraktowałem" - powiedziałem. Zastanawiałem się, czy w poprzedniej szkole Shun miał znajomych, nigdy go o to nie pytałem, bo raczej nie było potrzeby, aby się tym interesować, ale skoro miał problem nawet z przeproszeniem...     - Również... Możesz dać kwiatka naszej wspaniałej koleżance i karteczką, że przepraszasz - wzruszyłem ramionami. Raczej nie będę zazdrosny o jakiegoś chwasta, którego wręczyłby dziewczynie. Był moim chłopakiem, a nic nie wskazywało na to, że interesował się innymi.
Co do Saichi'ego... Prawdopodobnie nie będzie chciał go przeprosić, ale uważałem, że i mu należą się przeprosi. Za rękę go nie będę trzymał i zrobi co zechce, ale teraz... Teraz nie na tym chcę się skupić. Przyciągnąłem go do siebie, dzięki czemu na mnie leżał i pocałowałem go w usta. Krótki pocałunek, który nie zapowiadał niczego wielkiego, ale po chwili wsunąłem język do środka, aby zachęcić jego odpowiednik do wspólnej zabawy. Nie trwało to jednak długo.
    - Nie musisz wracać? Nie mam nic przeciwko być został na noc, ale twoi rodzice już tak - powiedziałem. Może nie miał z nimi najlepszego kontaktu, ale tak, jak każdy rodzic, martwili się na swój sposób.

    Cieszę się, że doszliśmy do porozumienia i zobaczymy, czy jutro rzeczywiście z jego ust padną przeprosiny. Nie musi tego robić przy całej klasie, mam jednak nadzieję, że go wysłuchają i nie będą robić problemów.
Wysłuchałem uważnie Shuna przez co zrobiło mi się trochę głupio... Mógł nie chcieć rozmawiać o rodzicach, najwidoczniej na siłę wmawiałem sobie, że rzeczywiście martwią się o niego na swój rodzicielski sposób. Tak, jednak nie było i zrobiło mi się... Przykro? Co prawda, sam nie mogłem pochwalić się najlepszymi relacjami z ojcem, ale kiedy jeszcze żyła mama, to naprawdę uwielbiałem spędzać z nimi czas i oni również poświęcali mi sporo uwagi.
    - Przepraszam... Chyba nie powinienem mieszać się w twoje relacje z rodzicami - powiedziałem, po czym podniosłem się do siadu.
Bardziej, jednak zastanowiłem się nad jego kolejnymi słowami. Mam wrażenie, że za bardzo go ograniczam, gdyby nie ja, to prawdopodobnie nie byłbym jedynym jego przyjacielem.
    - Pewnie, jestem zbyt nachalny... W końcu widujemy się codziennie w szkole, poza nią, nie musimy zawsze być razem - uśmiechnąłem się delikatnie, zerkając na chłopaka. Chyba naprawdę przesadzaliśmy z tym wspólnym spędzaniem czasu. Co jak co, ale widywaliśmy się codziennie, niemal za każdym razem po zajęciach idziemy do mnie albo siedzimy u niego, czy idziemy na spacer lub coś podobnego. Nie dziwię się, że chłopak może mieć mnie dość.
Odprowadziłem go do drzwi, po czym dołączył do nas Taro, który chyba nie był zadowolony, że Shun wychodzi.
    - Widzimy się jutro w szkole. Uważaj na siebie w drodze powrotnej - powiedziałem i chciałem go pocałować na pożegnanie, ale powstrzymałem się i wziąłem psa na ręce. Znów popsułem atmosferę i pewnie teraz chłopak nie ma humoru. Jestem po prostu beznadziejnym przypadkiem.
Mogłem mu nawet zaproponować, że odprowadzę go kawałek, bo i tak musiałem wyjść z psem, ale lepiej będzie, jak dam mu nieco ode mnie odpocząć. Rzeczywiście mogłem go trochę osaczać. Oboje jesteśmy dość... Dziwni.

[justify] Chciałem tylko wyjaśnić kwestię z moimi rodzicami, ale nie chciałem przy tym zabrzmieć jakbym miał o to wyrzuty do Junzo. Za mocno zareagowałem, ale może już nie będzie poruszał tego tematu. Oczywiście nie miałem mu tego za złe.
   Spojrzałem na niego i miałem ochotę uderzyć się prosto w twarzy. My na tym etapie mamy wciąż problemy z komunikacją, czy coś w tym stylu? Rozmawianie o swoich uczuciach jest bardzo trudne. Porządnie zawiązałem sznurówki w butach i założyłem plecak i torbę na ramiona. Miałem już wychodzić, ale nie podobała mi się ta atmosfera. Nie chciałem się tak żegnać.
   – Ej – szturchnąłem go w ramię – Wszystko w porządku, nie przejmuj się – uśmiechnąłem się lekko, po czym spojrzałem na taro i zmierzwiłem go delikatnie po głowie.
  – Pamiętaj o naszej obietnicy – zwróciłem się do psa. Zapewne nie rozumiał, ale i tak lubiłem do niego gadać. Uroczy z niego psiak, miał bardzo małą główkę przez co moja ręką wydawała się większa.
   Przeniosłem rękę na głowę Junzo i przyciągnąłem go do siebie, chcąc pocałować w usta na pożegnanie. Wcześniej sam mu powiedziałem, żeby tego nie robił, ale nie chciałem, żeby nasza relacja tak wyglądała. Po prostu musiałem się przyzwyczaić.
   Poczułem coś mokrego na wardze i to nie były usta Junzo.
   – Taro! – zawołałem z wyrzutem, odsuwając się gwałtownie od nich i wytarłem usta rękawem. Lubiłem go, ale nie żeby od razu się z nim całować! Fuj. Spojrzałem gniewnie na psa, a ten tylko machał ucieszony ogon i się uśmiechał.
   – Najwyraźniej muszę bardzo dobrze całować, skoro nawet pies chce to ze mną robić – uśmiechnąłem się wrednie do Igarashiego – podziękuj mu, skradł ci pocałunek – dodałem ironicznie. Odwróciłem się i nacisnąłem na klamkę, żeby wyjść, ale wciąż się wahałem.
    – Nie powiedziałem ci tego, ale… tęskniłem za tobą. Naprawdę myślisz, że powinniśmy zrobić sobie przerwę? – zapytałem, zerkając na niego przez ramię. Musiałem się upewnić czy to co powiedział nie było wywołane moimi wcześniejszymi słowami.

    Ucieszyłem się, kiedy zdecydował się mnie pocałować, ale nie spodziewałem się tego, co się wydarzyło... Spojrzałem gniewnie na Taro, po czym zaśmiałem się. Cóż, przynajmniej mój pies dostał pożegnalnego całusa. Tak to już jest, kiedy trzyma się go na rękach, wypycha się tam, gdzie nie jest potrzebny, ale na pewno teraz nie będę mógł pocałować Shuna, nadal miał ślinę Taro na ustach, a to było trochę ohydne.
    - Raczej nie mam za co mu dziękować, a zazdrościć... Też być chciał takiego całusa, no może nie aż tak mokrego - uśmiechnąłem się delikatnie, puszczając w końcu psa na podłogę. Swoje ważył, a mnie już ręce bolały.
Spojrzałem na chłopaka, nie bardzo wiedząc, jak mogę mu na to odpowiedzieć. Nie chodziło mi o to byśmy się rozstawali...
    - Prawda jest taka, że jestem nieco egoistą. Od początku zainteresowałeś się tylko mną i spędzamy ze sobą każdą wolną chwilę - podszedłem do niego bliżej i splotłem nasze dłonie ze sobą.     - Kocham cię i nie chcę się z tobą rozstawać, przy tobie czuję się, jak żywy, ale myślę, że nie musimy codziennie spotykać się po szkole, ty możesz zająć się treningami, poznawaniem innym... Wydaje mi się, że potrzebujesz kontaktu z innymi - powiedziałem, wolną dłonią gładząc jego polik. Cóż, chciałbym móc spędzać z nim każdą wolną chwilę, ale nie mogę go ograniczać jedynie do swojej osoby. Może i mi uda się z kimś odnowić kontakt? Wątpiłem w to, ale chciałem by chociaż on mógł spróbować.
    -Zawsze będę, kiedy tylko będziesz chciał - uśmiechnąłem się delikatnie, zabierając dłoń i odsuwając się nieco od niego.     - Mam jednak nadzieję, że dobrze mnie rozumiesz i nie zaczniesz mnie unikać, było by mi wtedy bardzo smutno - zaśmiałem się nieco nerwowo. Można powiedzieć, że byliśmy od siebie nawzajem uzależnieni, o ile w ogóle coś takiego istnieje.
W końcu on dał mi wszystko, czego pragnął i jest jedyną osobą, z którą mogę porozmawiać. Nie, to nie było mylne wrażenie, naprawdę go kocham, pewnie nawet bym pokochał, gdybym nie był sam.