Des Moul [boy/boy; 2os.; omegaverse; kryminał; bn]

✻ Horoskop zodiakalny: Koziorożec

▷ Osoby urodzone pod znakiem Koziorożca posiadają bardzo złożony charakter. Z pozoru mało serdeczni i chłodni, gdyż nie potrafią ujawniać swojej wrażliwości i uczuciowości. Przyjaciół mają niewielu, wśród nich są tacy, którzy dobrze znają wartość Koziorożca. Innych zraża jego chłód i trudność w nawiązywaniu z nim bliższych kontaktów, niekiedy jego apatia, małomówność i zamknięcie się w sobie. Są ambitni, solidni, i niestrudzenie dążący do wytyczonego sobie celu. W trudnych chwilach, można na nich liczyć.
▷ Cechy charakteru: stałość, sumienność. Pracowitość, konsekwencja, wytrwałość, cierpliwość. Szlachetny, wierny, można zawsze na niego liczyć. Niezawodny w działaniu. Opanowany, spokojny, skryty i nieufny.
▷ Dewiza życiowa: "Używam życia i nie cofam się"
▷ Odpowiedzialny, oszczędny/skąpy, pełen zahamowań.

✻ Horoskop kwiatowy: Szarotka

▷ Szarotka - jest osobą solidną, poważną i odpowiedzialną. Traktuje życie ze śmiertelną powagą. Można na nich liczyć w trudnych sytuacjach, bowiem nigdy nie cofną raz danego słowa. Mało w nich entuzjazmu i spontaniczności. Niewiele jest jednak osób tak wytrwałych, zdecydowanych i konsekwentnych. Odważnie i z determinacją stawiają czoła wszelkim problemom i przeszkodom. Potrafi zabezpieczyć rodzinie całkiem stabilną egzystencję. Od partnerów życiowych wiele wymagają, ale i same są wierne, lojalne i odpowiedzialne. To dobrzy i wierni na całe życie partnerzy życiowi i przyjaciele. Są ambitne, uparte i nawet wyboistą i trudną drogą zdążają do raz wybranego już celu. Na ogół lubiani przez ludzi, no, może z wyjątkiem lekkoduchów, pędziwiatrów i oryginałów.

✻ Horoskop Majów: Ametyst

▷ Ludzie urodzeni w tym miesiącu odznaczają się mądrością i zdrowym rozsądkiem, są ambitni i energiczni. Lubią każdą rzecz dobrze przemyśleć i spojrzeć na nią ze wszystkich stron. Są pracowici, wiedzą, czego chcą, potrafią właściwie oceniać ludzi i sytuacje. Ametysty nie działają nagle, nie gorączkują się, potrafią czekać na właściwy moment. Ludzie ci są konkretni, nie rzucają słów na wiatr. Raczej małomówni, wzbudzają swym spokojnym sposobem bycia zaufanie do siebie. Przyjaźń Ametystów jest wierna i trwała. W sprawach uczuciowych Ametysty nie wykazują szczególnego sentymentalizmu ani temperamentu. Ich związki z płcią przeciwną nawiązują się wolno, a zanim dokonają ostatecznego wyboru, długo obserwują kandydata na stałego partnera. Cenią sobie zalety charakteru drugiej strony, pewną wagę przywiązują też do statusu społecznego wybrańca, znacznie mniej zależy im na urodzie a nawet na majątku. Ametysty zawsze radzą sobie dobrze w sprawach zawodowych; jako podwładni wzorowo wywiązują się ze swych obowiązków, jako zwierzchnicy cieszą się autorytetem. Mają zmysł do handlu czy przeprowadzania korzystnych operacji finansowych. W sprawach materialnych są ostrożni i rozważni. Nie bywają przesadnie hojni, lubią mieć coś odłożonego na czarną godzinę.

Leniwie uniosłem głowę znad książek, gdy do mych zdecydowanie nadwrażliwych uszu dotarł nieznośny dźwięk budzika. Zatrwożony zerknąłem w tamtą stronę, unosząc wysoko brew, gdy dotarło do mnie, która jest godzina. Westchnąłem przeciągle i z niechęcią wstałem, aby wyłączyć budzik, przy czym zerknąłem na okna przysłonięte czarnymi roletami. Faktycznie przebijało się przez nie światło słoneczne. Westchnąłem raz jeszcze, by za chwilę zgarnąć z biurka porozrzucane notatki i masę książek. Niepotrzebnie zabierałem się wieczorem za projekt na zajęcia. Cóż, nie sądziłem, że pochłonie mnie on aż tak bardzo, iż kompletnie stracę poczucie czasu. Ale był ciekawy. Lubiłem odrabiać zadania związane z praktyką. Sprawa, którą otrzymaliśmy na przyszły weekend pozornie wydawała się banalna, lecz gdy zajrzeć głębiej, sprawiała pewne trudności i budziła wiele pytań. Całą noc zajmowałem się analizą możliwych przyczyn i zbieraniem podejrzanych, na podstawie całej masy danych, które dostaliśmy. Odkąd zacząłem minęło osiem godzin, a moja głowa wciąż gościła jeszcze kilka, czy kilkanaście pomysłów. Niestety musiałem odłożyć zadanie na później, gdyż zegarek wskazywał godzinę szóstą rano, a ja przecież musiałem zebrać się do pracy. Jeszcze jakiś czas temu z pewnością podchodziłbym do tego z większym entuzjazmem, ale odkąd zwolniono jedynego człowieka, który nie irytował mnie swoim zachowaniem, a wręcz budził bezgraniczny podziw, praca przestała być tak wielką przyjemnością jak dawniej. Ile to już? Miesiąc, może dwa. Bez Arthura wszystko wydawało się po prostu mniej ciekawe. W moim gabinecie... Znaczy, w dawnym gabinecie Codeta, teraz zasiadał facet około czterdziestki, nie mający nic wspólnego z wysokim, nienagannie przystojnym i ułożonym Arthurem. Na dodatek myślał, że skoro jest dwadzieścia lat starszy, może wydawać mi polecenia i zaganiać do robienia kawy. Kretyn, no skończony kretyn. Jedyną osobą, której polecenia jestem w stanie wykonać bez zająknięcia jest Arci, a z zająknięciem - szef. Na szczęście podstarzały współpracownik nauczył się już kto z naszej dwójki ma większe pojęcie o pracy i umiejętności stawiające go wyżej w hierarchii. Dzięki temu, robota była znośna. Ale wciąż nieciekawa. Przerwy tak samo. Nie mogłem już umilać ich sobie ze swoim nauczycielem, którym przecież zawsze był dla mnie Pan Codet. To pod jego skrzydła trafiłem jako siedemnastoletni gówniarz i to on nauczył mnie wszystkiego co obecnie umiem. Pozostaje mi dziękować temu na górze, że nie był to ktoś w rodzaju średniego wieku posiwiałego zrzędy.
Nie przejmując się szczególnie nieprzespaną nocą i lekkimi cieniami pod oczami, udałem się do łazienki, by wykonać rutynowe czynności związane z przygotowaniem do pracy. Zjadłem tylko skromne śniadanie składające się z jednej, małej kanapki i niespiesznie zabrałem się za zakładanie ubrań. Przez te kilka lat zdążyłem się przyzwyczaić do garnituru, choć wciąż nie nosiłem się tak jak znaczna większość w wydziale. Preferowałem stonowane kolory niebędące odcieniami szarości, dlatego też dzisiaj na moich barkach zagościła ciemno-bordowa marynarka nakrywająca czarną koszulę i tego samego koloru co ona, dość przylegające spodnie. Przeglądając się z lekkim grymasem w lustrze, podwinąłem delikatnie rękawy i przeczesałem niemalże białe włosy, nie kłopocząc się ich dokładniejszym układaniem. Wiedziałem przecież, że niewiele to da. Do wyjścia miałem jeszcze sporo czasu, ale mimo to spakowałem potrzebne rzeczy i udałem się na przedpokój, gdzie też przywdziałem czarne trampki. Opuściłem mieszkanie, lekko mrużąc kolorowe tęczówki, gdy te zetknęły się ze światłem słonecznym, zupełnie nieobecnym w moim pokoju, czy jakimkolwiek innym pomieszczeniu sąsiadującym.
Przemierzając krótką drogę z domu do pracy, wciąż męczyłem się z krawatem, który każdego dnia walczył ze mną coraz bardziej. Wciąż nie nauczyłem się poprawnie wiązać tego gówna i nieustannie jakiś "życzliwy znajomy" zwracał mi uwagę na jego przekrzywienie, czy inny mankament. Zaaferowany manewrowaniem palcami grzebiącymi przy skrawku upierdliwego materiału, ledwo dostrzegłem wysoką postać spacerującą nieopodal komendy. Gdyby to nie był on z pewnością wcale bym nikogo nie dostrzegł. Na moje usta mimowolnie wypłynął lekki uśmiech, gdy porzucając nieułożony krawat, podążyłem w stronę Arthura i jego psiego towarzysza.
- Arthur - przywitałem się zdawkowo, racząc mężczyznę skromnym uśmiechem, a wcześniej upewniając się, że w pobliżu nie ma żadnych pracowników, których mogłoby szokować tak rażące spoufalanie się z dziesięć lat starszym, dużo bardziej doświadczonym niegdysiejszym przełożonym. Stanąwszy przed dużo wyższym osobnikiem, przez chwilę jedynie się w niego wpatrywałem. Wciąż nie mogłem przyzwyczaić się do widoku mego guru wędrującego z tresowanymi przez niego psami. To tak bardzo ze sobą nie współgrało. Cóż, może łatwiej byłoby mi przywyknąć, gdybyśmy częściej się widywali. Tymczasem, odkąd odszedł właściwie miałem jedynie kilka okazji do obserwowania go z daleka. Nie było nawet kiedy zamienić słowa. Wraz ze swoim odejściem, wydawał się odejść z mojego życia, a przecież nie łączyły nas stosunki jedynie czysto służbowe. - Dawno się nie widzieliśmy - zauważyłem, posyłając mężczyźnie niewinnie karcące spojrzenie, mówiące to wszystko, co siedziało w mojej głowie. Mimo, że go nie wypowiedziałem, w powietrzu zawisło pytanie "dlaczego?". Dlaczego się nie widzieliśmy i dlaczego go do cholery zwolniono. Nikt tego nie wiedział, albo nikt nie chciał powiedzieć, a samego Arthura nie miałem okazji zapytać. Zresztą, raczej bym się na to nie zdobył. Nie byłem wścibski i nie lubiłem okazywać emocji, a moje dociekliwe pytania świadczyłyby o zbyt dużym zainteresowaniu osobą Codeta. A przecież ono wcale nie było tak wielkie. Powiedzmy...

Uwielbiałem, kiedy wypowiadał moje imię. Tylko on potrafił robić to w sposób, od którego przechodziły mnie ciarki nawet wtedy, gdy zastępowało zwykłe powitanie. Mój uśmiech więc lekko się pogłębił, gdy do moich uszu dotarł przyjemny głos. Niekontrolowanie uniosłem jeden z palców nad wargi, pod pretekstem ukrycia zbyt optymistycznego uśmiechu. Tak naprawdę, chciałem choć minimalnie zahamować intensywny zapach Arthura, tak drażniącego moje zmysły, że w jednej chwili robiło mi się zaskakująco błogo.
Posłałem mężczyźnie przymilne, łagodniejsze spojrzenie, gdy rzucił komplementem, który raczej nijak miał się do prawdy. Owszem, ja także, podobnie jak Arthur, mogłem pochwalić się nienagannym wyglądem, jednak po nieprzespanej nocce z pewnością nie wyglądałem tak dobrze jak zdarzało mi się zazwyczaj. Ale nie zamierzałem negować jego słów, gdyż zawsze miło było usłyszeć, że wciąż mu się podobam. Po tym jak nie okazał żadnego zainteresowania od swojego odejścia, mogłem przypuszczać, że jest inaczej. W pewien sposób mi ulżyło. Opuściłem dłoń, pozwalając silnemu zapachowi mężczyzny na swobodny dostęp do moich nozdrzy. Patrząc na niego, czując ten zapach dominacji, zapach Arthura, robiło mi się gorąco. Nawet nie wiem, w którym momencie zacząłem go świdrować swym hipnotyzującym spojrzeniem. Nie potrafiłem ukryć jak bardzo mi go brakowało. Szczególnie od wczoraj. Tak, to zapewne dlatego zabrałem się za ten projekt. Podświadomie wiedziałem, że i tak bym nie zasnął. Całe moje ciało chodziło, pragnęło dotyku, spełnienia. Pragnęło Codeta. Z całą pewnością nie spotkaliśmy się dziś przypadkiem. Po prostu każdy skrawek mojego ciała ciągnął do jego osoby. Nagły przypływ żądzy sprawił, że musiałem uchylić usta, by móc swobodnie oddychać. Trzymanie się w ryzach było niezwykle uciążliwe podczas tych dni. Potrzebowałem już nie tyle samego Arthura, co po prostu Alfy. Ale przecież nie zastąpiłbym go żadnym innym przedstawicielem owej płci.
Zaśmiałem się zdawkowo, gdy mężczyzna dostrzegł mój niezgrabnie ułożony krawat. Jego mały przytyk napełnił mnie dziwną dawką sympatii. Szybko mu to poszło. A prawda była taka, że przecież miałem mu za złe kilka rzeczy. I proszę, nie musiał robić właściwie nic, by sprawić, że nie potrafiłem dłużej chować do niego urazy. Mój uśmiech zszedł, gdy poczułem go bliżej siebie. Pojawiło się napięcie i chęć większego zmniejszenia tego dystansu. Spod przymrużonych powiek obserwowałem jak doprowadza mój wygląd do porządku i nie powstrzymałem lekkiego drżenia, gdy nader wyraźnie poczułem jak jego chłodny palec muska moją skórę. Gorąco.
Milczałem, tak samo jak Arthur. Napawałem się jego obecnością i samym nim. Ten poranek zyskał wiele na atrakcyjności odkąd nasze ścieżki się zeszły. Gdy tylko usłyszałem pytanie, w jednym momencie otworzyłem usta, by odpowiedzieć tak, jak z pewnością chciał tego Arthur. Ale powstrzymałem się, nawet jeśli wstrzymywanie instynktów nie należało do łatwej sztuki. On był Alfą, ja Omegą. Jego wola nakazywała mi posłuszność i podświadomie wiedziałem co powinienem powiedzieć. Co gorsza, nie byłoby to nawet kłamstwem. Bo przecież tęskniłem.
- Można tak powiedzieć - mruknąłem z przekornym uśmiechem, przesuwając w zastanowieniu długimi palcami po miejscu, o które niedawno otarły palce Arthura. Przestąpiłem z nogi na nogę. Moje podniecenie było aż nader mocno wyrażane przez niewinnie wyglądającą twarz. Nawet gdyby tak nie było, Arthur z pewnością by wyczuł. Ja również czułem. Uśmiechnąłem się znacząco. - Wygląda na to, że tresura psów jest bardzo zajmująca. Nie miałeś czasu przez ostatnie dwa miesiące? - Ku memu zaskoczeniu, nie dałem rady całkowicie zatuszować lekkiego wyrzutu słyszalnego w głosie. Nie spodobało mi się to.

Wiedziałem jakiej satysfakcji dostarcza mu obserwowanie w jakim stanie się znalazłem. Ale bynajmniej nie przeszkadzało mi to, szczególnie, że sam doskonale czułem jak moje narastające podniecenie oddziałuje na Alfę. Przez chwilę obydwoje wpatrywaliśmy się w swoje oczy, pozwalając samym sobie na napawanie się tymi uczuciami. Rozumieliśmy się bez słów, a żądza obydwóch odzwierciedlała się w oczach, w sposób, który tylko my mogliśmy zrozumieć. Te piękne, zielone oczy. Ostatnim razem, gdy się widzieliśmy, miały ciemną, zaskakująco ładną, a jednocześnie przyprawiającą o nieprzyjemne uczucie niepokoju, barwę. Wolałbym jej więcej nie zobaczyć. Wyprowadzony z równowagi Arthur był nieco... przerażający, choć jednocześnie pociągający jeszcze bardziej niż zwykle. Pamiętam, że wtedy jak nigdy, poczułem zupełną niemoc wobec jego spojrzenia, gestów, słów. Wobec niego. Choćbym chciał, nie potrafiłbym mruknąć słowa sprzeciwu. Czułem się nader dziwnie, nawet jak na to wszystko co nas łączyło. Ale w tej chwili... Rozpalony Arthur był niezwykle kuszącą perspektywą, czy to z jasnymi, czy z ciemnymi tęczówkami.
Nie odrywając wzroku od tych pięknych oczu skrytych częściowo za szkłem okularów, powoli zwilżyłem wargi, uśmiechając się pod nosem na dźwięk poruszonego łańcucha. Obydwoje się niecierpliwiliśmy. Czułem, że kolejne minuty tego napięcia nie wpłyną na mnie dobrze. Nie w tym momencie. W tym momencie powinienem zachować trzeźwość umysłu i udać się do pracy, w której należałoby się wykazać przede wszystkim dobrze rozwiniętym i odpowiednio prosperującym mózgiem. Tymczasem ów wspaniały narząd lada chwila może zostać opanowany przez szalejące instynkty. Wolałbym tego uniknąć.
Nie zdziwiłem się, że nie odpowiedział na moje pytanie. Byłbym wręcz rozczarowany, gdyby to zrobił. W końcu Arthur był ponadto. Gówniarz, nieumiejętnie robiący mu wyrzuty nie był wart uwagi i ja sam wolałem udawać, że pytanie nie padło. Zrzuciłem to na niewyspanie, a raczej całkowity brak snu. Godzina była wczesna, a ja zmęczony, miałem więc prawo do niewielkich potknięć.
Nagła radość i wyjątkowa ulga które mnie wypełniły na dźwięk słów mężczyzny, uwidocznione zostały jedynie poprzez ciepły uśmiech i kilka tańczących iskierek w spojrzeniu. Już teraz byłem mu wdzięczny. Nie wyobrażam sobie, bym mógł wytrzymać ze swoim problemem kolejny dzień. To było zbyt doskwierające, niewygodne i całkowicie pochłaniające. Nie byłem w stanie całkiem wydajnie myśleć podczas tych dni. Arthur albo się zlitował, albo również stęsknił na tyle, że nie zastanawiał się nad propozycją. Kuszącą również ze względu na wspomnianą kolację, choć obydwoje wiemy, że to nie ona była głównym celem spotkania. Aczkolwiek mój dawny przełożony gotuje wyśmienicie, więc liczę na to, że jednak coś przygotuje.
- Będę u ciebie po osiemnastej - odrzekłem z lekkim, wymownym uśmiechem, po czym ruszyłem z miejsca, w celu udania się w dalszą drogę do pracy. Z premedytacją minąłem Arthura przechodząc bardzo blisko jego ciała i zgrabnym ruchem, przelotnie przesunąłem dłonią wzdłuż jego ramienia.  - Do zobaczenia Panie Codet - wymruczałem i nie odwracając się już za siebie, cały w skowronkach ruszyłem w kierunku pracy. Naturalnie, skowronków widać nie było, aczkolwiek ja doskonale czułem ich obecność.

Zapędziłem się? Wiedziałem, że tak, już w momencie, gdy kątem oka dostrzegłem, że lekki uśmiech znika z przystojnej twarzy. Nie zraziło mnie to. Lubiłem od czasu do czasu podroczyć się z moim drogim Alfą. Pokazać, że jego przewaga nie jest czymś, co może kierować moją osobą w pełnej mierze. Lubiłem doprowadzać go do lekkiej irytacji. Moje uszy wręcz boleśnie dały mi znać o dźwięku, który wydał Arthur, świadczącym o tym właśnie zirytowaniu. Jęknąłem niemalże, gdy drobne ramię zostało uwięzione w silnym uścisku. Mimo tego, że mogłem się spodziewać podobnego ruchu ze strony mężczyzny, wciąż odczuwałem lekkie zaskoczenie. I uderzenie gwałtownego podniecenia. Ukierunkowałem swoje rozżarzone spojrzenie na wykrzywioną w lekkim grymasie twarz. Lekko spłoszony, lecz z tajemniczym uśmiechem i fascynacją obserwowałem czerwone wargi układające się na kształt wypowiadanych słów. Gdybym był kotem, zacząłbym mruczeć w reakcji na ten seksowny, zniewalający ton. Dość nieświadomie przygryzłem wargę, przenosząc spojrzenie na zielone tęczówki.
Stałem tak jeszcze chwilę po tym, gdy niedbale puścił ramię i odwrócił się, by odejść. Spojrzałem tęsknie za wysoką, wyprostowaną sylwetką i odruchowo złapałem się za ramię, na którym wciąż czułem jego dotyk. Z początku brutalny, później delikatny, a w końcu... żaden. Westchnąłem i z braku innej opcji, ruszyłem w kierunku budynku, w którym mieściło się moje biuro. Biuro Codeta. Chciałbym, by wciąż było biurem Codeta.

Nie potrafiłem sobie znaleźć miejsca. Wciąż przepełniało mnie bolesne napięcie, a myśli krążyły wokół Arthura. Wokół jego ciała, wokół spojrzenia, wokół niskiego głosu i tego, co mógłby ze mną robić. Pochłaniałem kawę za kawą, kręcąc się nieustannie w miejscu, albo wstając i chodząc bez celu wokół biurka. Przygryzałem paznokcie, wachlowałem się zeszytem. Wciąż było mi cholernie gorąco, mimo że wszystkie okna zostały już dawno otwarte. Już nawet otworzyłem drzwi, by zrobić przeciąg ale i to nie pomogło. Podwinięte rękawy odpiętej pod szyją koszuli również. Właśnie nienawistnie obracałem się na krześle, gdy mój współpracownik w końcu nie powstrzymał się od skomentowania mego dzisiejszego zachowania.
- Tyrell, co z tobą? Cały czas się kręcisz jakbyś miał owsiki w... - Uciął widząc moje zniesmaczone spojrzenie, gdy już raczyłem zatrzymać krzesło, by w końcu wstać na nogi i udać się w kierunku ekspresu do kawy. - Jak słowo daję, serce ci siądzie od tej kofeiny. - Westchnąłem krótko, nic nie robiąc sobie z tego ostrzeżenia. To dopiero piąta kawa dzisiaj, ja zaś przyzwyczajony jestem do większych dawek. Choć to prawda, że jeszcze nie zażywałem ich tylu w tak krótkim odstępie czasu.
- Proszę się nie martwić panie Crawford, to przez nadmiar nauki - odrzekłem dosyć uprzejmym tonem, by znów usadzić tyłek w fotelu i upić łyka kawy. - Młodemu sercu kawa krzywdy nie zrobi - dodałem nie bez lekkiej złośliwości, tym samym zapobiegając wszelkim kolejnym próbom podjęcia rozmowy i pouczania. Ledwie zdążyłem usiąść, jak do biura zawitała młoda sekretarka.
- Shane, inspektor Cię wzywa. - Uniosłem brwi i zaraz skinąłem głową, by bez zwlekania odstawić filiżankę i skierować się w stronę biura przełożonego. Byłem ciekaw co dla mnie ma.

Sprawa, którą powierzył mi szef, na tyle zajęła moje myśli, że byłem w stanie choć częściowo zapomnieć o Arthurze i zignorować swoje żądze. Czułem się jakbym właśnie miał przejść jakiś ważny test. I wydawało się, że nie będzie łatwo go zdać. Minęła siedemnasta, lecz wciąż w skupieniu, popijając kawę, analizowałem dostępne materiały, robiąc obok rozpiskę. Co i rusz ściągałem brwi, lub wzdychałem, tracąc trop, a raczej nie odnajdując żadnego konkretnego. Wygląda na to, że czeka mnie zajmujące dochodzenie. Do końca zostało jeszcze dziesięć minut, które mógłbym poświęcić na dopisanie kilku kolejnych spostrzeżeń. Ale wszystko przestało mnie obchodzić, gdy poczułem, że jest blisko. Arthur. Podniosłem się z miejsca, by podejść do okna i odchylić zasłonę. Uśmiechnąłem się lekko widząc mężczyznę dopalającego papierosa. Odruchowo przejechałem dłonią po swej szyi, niemalże mrucząc. Całe zniecierpliwienie wróciło z podwójną siłą. W opanowanym pośpiechu zebrałem swoje rzeczy do torby.
- Jeszcze dziesięć minut - usłyszałem głos czterdziestolatka, na co jedynie zdawkowo się uśmiechnąłem.
- Już skończyłem swoją pracę. Do widzenia - pożegnałem się uprzejmie i powędrowałem do windy, by już zaraz znaleźć się przed wyjściem. Wolnym krokiem skierowałem się do miejsca, w którym czekał na mnie Arthur. Nie spodziewałem się, że zechce po mnie przyjechać. W końcu znałem drogę do jego domu i nie sprawiłoby mi problemu dotarcie do niego samemu. Stanąłem przed mężczyzną, posyłając mu niewymuszony uśmiech.
- Nie musiałeś się kłopotać - odparłem, choć z pewnością nie miałem mu za złe tego, że jednak postanowił podjechać. To całe czterdzieści minut mniej oczekiwania na kontakt z nim. Bez zwlekania rzuciłem swą walizkę na tylnie siedzenie i nim wsiadłem na miejsce pasażera z przodu, poczekałem aż mój towarzysz dopali papierosa. Poświęciłem ten czas na podziwianie jego majestatu. Idealny jak zawsze.

Uśmiechnąłem się tak lekko jak to miałem w zwyczaju, gdy usłyszałem odpowiedź mężczyzny, który otworzył przede mną drzwi do auta. W jakiś sposób zrobiło mi się miło, że to żaden kłopot. Nie chciałbym być dla niego udręką i dostarczać niepotrzebnych obowiązków. Ale skoro sam miał ochotę podjechać, mogłem się tylko cieszyć i choć jak zawsze nie okazywałem za specjalnie swej radości, byłem pewien, że akurat Arthur potrafi ją dostrzec. Ja również wiedziałem, jak odczytać jego emocje, a przynajmniej jakąś część z nich. Widziałem na przykład kiedy był zadowolony, a w tym stanie właśnie się znajdował, gdy doszło do naszego spotkania. Nie tylko ja tęskniłem i ta myśl również miała silny wpływ na mój zaskakująco dobry humor. Wieczór u Arthura przeważał nad nieprzespaną nocą, niechcianym współpracownikiem i skomplikowaną sprawą, którą dziś otrzymałem. Przy nim nie widziałem sensu, by myśleć o takich głupotach. Czułem się jakby po tych dwóch miesiącach rozłąki moje zauroczenie wskoczyło na wyższy poziom. Ale i to na tę chwilę nie specjalnie mi przeszkadzało. Arthur był typem człowieka, którym nie sposób się nie zachwycać. No i był Alfą, a moje ciało i umysł musiały reagować zgodnie z naturą. Wszystko to więc wydawało mi się całkiem normalne. Przecież przyciągaliśmy się nawzajem.
Jechaliśmy w ciszy, której nie zamierzałem przerywać i tylko wsłuchiwałem się w spokojne dźwięki wypełniające wnętrze samochodu. Pełen napięcia wolałem myśleć o tym co może się dziać za jakiś czas, niż o nudnej podróży do domu trzydziestodwulatka. Co i rusz pocierałem oczy, które dawały znać o dużym zmęczeniu, a te nie ustąpiło całkiem nawet pomimo wszystkich wypitych dziś kaw. Ekscytacja jednak rozbudzała mnie na tyle, że w ogóle się nie przejąłem. Ostatnie o czym teraz myślałem to sen, czy też jakikolwiek odpoczynek.
Dom Arthura robił wrażenie i pomimo tego, że już raz tu byłem, wciąż patrzyłem na miejsce to z pewnym uznaniem. Byłem przyzwyczajony do luksusów, gdyż wychowałem się w bogatym domu, aczkolwiek sposób, w jaki ojciec przy pomocy designerów wystroił willę nie podobał mi się tak, jak ten towarzyszący mieszkaniu Alfy. Nawet jeśli był dużo mniejszy, wciąż budził we mnie niemałe wrażenie. Lubiłem tu przebywać, choć miałem ku temu bardzo niewiele okazji. To w końcu dopiero drugi raz, a nie powiedziane jest, że kiedyś nadejdzie również trzeci.
Zgodnie z wolą gospodarza, udałem się do jednego z pokoi gościnnych, by zostawić tam swoje rzeczy, łącznie z marynarką. Znów podwinąłem rękawy koszuli oraz odpiąłem trzy górne guziki, jednocześnie zdejmując krawat. Tak ubrany skierowałem się z powrotem, a rejestrując, że Arthura nie ma, postanowiłem się obsłużyć i zrobić kolejną kawę. Już nawet nie wiedziałem, która to dzisiaj. Ale przecież to ważne, by przypadkiem w którymś momencie nie ogarnęła mnie otępiająca senność. Czas spędzony z Codetem był zbyt ważny, by marnować go na sen. Nie po to tutaj przyszedłem. Z tych względów sprawnie odszukałem kubek i skorzystałem z ekspresu. Popijając mocną kawę przysiadłem na kanapie nieopodal kotów, by tam poczekać na Arciego. Gdy tylko dostrzegłem, że wrócił, podniosłem się z miejsca i podążyłem w jego kierunku. Oparłem się o blat obok niego, zadzierając głowę do góry, jak zawsze, gdy chciałem mieć przed oczami jego twarz, nie zaś sam tors. Słysząc pytanie, zerknąłem przelotnie na butelkę wina, by zaraz znów powrócić wzrokiem na poprzednie miejsce. Uśmiechnąłem się wymownie.
- Wolałbym ciebie, Arthur - wymruczałem, mrużąc delikatnie oczy i nie robiąc nic poza tym. Robiłem się coraz bardziej niecierpliwy. Czekałem na to cały dzień, a właściwie to dwa, więc kolacja zdecydowanie nie była tym, czego teraz najbardziej pragnąłem. Wino również, choć na ogół mocno za nim przepadałem. - Nie wolałbyś zmienić kolejności posiłku? - Wolałbym być głównym daniem, nie deserem. Zaraz po tym jak zadałem swe pytanie, oderwałem tyłek od blatu i stanąłem przodem do mężczyzny, by wspiąć się na palcach i zarzucić swe drobne ręce na jego szyję. Spojrzałem na niego wyczekująco. Gdybym mógł już teraz zatopiłbym swoje usta w jego krwiście czerwonych wargach, ale cóż... Byłem po prostu za niski. Nie sięgnąłbym ich, choćbym wyginał ciało niczym kotka, dopóki mój seksowny przełożony nie zechce się nachylić. Albo umiejscowić mnie wyżej. Na blacie, na ścianie, na sobie. Gdziekolwiek. Niech tylko zajmie się mną, a nie kolacją. Ona przecież może poczekać, ja - niekoniecznie.

Nie zdjąłem ze swej twarzy lekkiego, zupełnie jednoznacznego uśmiechu, gdy przyjemny, szorstki głos podrażnił moje uszy wypowiadając me imię w tak specyficzny sposób. Wiedziałem, że jest zniesmaczony. Zawsze był, gdy przychodziły te dni, a ja miałem podobne zdanie do niego. Nienawidziłem tych czterech dób przychodzących raz na trzy miesiące, ponieważ zmuszały mnie do kierowania się instynktami i zachowywania jak zwierzę. Degradowały mnie do tak niskiego poziomu, przysłaniały intelekt i nie pozwalały na zachowywanie rozsądku, czy jakiejkolwiek dumy. Byłem skłonny zrobić wszystko, by w zamian otrzymać zaspokojenie. Miałem o tyle dobrze, że moja Alfa nie obierała sobie za cel jeszcze większego upokarzania mej osoby. Niektórzy nie mieli tego szczęścia.
Westchnąłem cicho czując jeszcze większe gorąco, pojawiające się wraz z dotykiem męskich, doświadczonych dłoni na moim ciele. Oddech gwałtownie przyspieszył, a pośladki jak na zawołanie przylgnęły jeszcze mocniej do ręki błądzącej między nimi. Przymrużone oczy zdawały się błyszczeć, przybierając jeszcze cieplejszej, złotej barwy. Wpatrywałem się w Arthura już teraz do granic rozpalony i niemalże jęknąłem, gdy jego dłoń przesunęła po mojej szyi. Gdy się zacisnęła, nie powstrzymywałem pełnych uległości dźwięków opuszczających ściśnięte gardło.
Wszystko działo się tak szybko, a jednak nie oponowałbym przed jeszcze większą prędkością. Nie potrzebowałem gry wstępnej. Potrzebowałem pieprzenia. Dusiłem się, lecz to powodowało tylko większe podniecenie, a przymrużone, żarzące się oczy wyrażały nieme błaganie, zaglądając w te drugie - zielone, piękne i pochłaniające jak zawsze. Natychmiast odwzajemniłem zachłanny pocałunek, czując jak serce przyspiesza jeszcze bardziej na skutek coraz dotkliwszego braku powietrza. Nawet, gdy puścił moje gardło, nie miałem okazji do pochwycenia choćby jednego oddechu. Byłem mu całkiem poddany i nawet nie próbowałem protestować. Skądże. Choćby robił dużo gorsze rzeczy, byłbym wdzięczny, jeśli tylko doprowadziłby do spełnienia. Czułem się podle. A zarazem dobrze jak nigdy.
Głośno jęknąłem, a może nawet krzyknąłem, gdy Arthur bez ostrzeżenia, z impetem wdarł się do mojego wnętrza. Wbiłem swe paznokcie w jego ramiona, ukrywając zarumienioną na skutek gorąca i długiego braku powietrza, twarz w jego szyi. Moje jęki, westchnięcia i pomruki kierowane były wprost do jego ucha. Zachłannie oplotłem zgrabną talię szczupłymi nogami, przylegając jeszcze bardziej. Pogłębiając doznania. Odlatywałem, zupełnie, jakby ktoś w jednej chwili odebrał mi umysł. W tej chwili nie liczyło się nic poza Alfą i jego kutasem zatapiającym się coraz szybciej i coraz mocniej w moim wnętrzu. Nie kontrolowałem własnych reakcji, a moje paznokcie zdawały się nie zauważać jak bezlitośnie potraktowały bladą skórę mężczyzny.
Jęczałem, wiłem się, szukałem ustami warg Arthura. Przez chwilę nie byłem sobą, a jedynie słabą Omegą, wypełnioną instynktami pierwotnymi. Było mi tak dobrze. Tak idealnie. Kochałem gdy mnie pieprzył. Kochałem to tak bardzo.
Gdzieś między kolejnym jękiem a westchnięciem wyszeptałem jego imię, by tuż po tym spuścić się obficie wyginając się w lekki łuk i zaraz po tym znów bezsilnie opaść na ramiona Arthura, całkowicie zdając się na niego. W którymś momencie zarejestrowałem jak wysuwa się z mego wnętrza i również dochodzi. Posadzony z powrotem na blacie, podparłem się na dłoniach, zupełnie zamglonym wzrokiem szukając twarzy swojej Alfy. Starałem się uspokoić oddech. Wrócić do siebie i odzyskać mózg.
- Wybrudziłem cię. Przepraszam - mruknąłem, zeskakując powoli z blatu i próbując utrzymać się na widocznie drżących nogach. Właściwie wciąż drżałem. Absurdalnie miałem ochotę płakać. Chyba ze szczęścia. Dawno nie czułem się tak spełniony. Jakież to żałosne. Podciągnąłem spodnie, zapinając je nieco nieskoordynowanymi ruchami. Zbliżyłem się do mężczyzny, by powoli zdjąć z niego ubrudzoną koszulę i pochwycić ją w swoje ręce. Nie mogłem nie ulec pokusie przytulenia się do nagiego, rozgrzanego torsu. Przejechałem dłońmi po świeżych ranach na jego silnych barkach.
- Wezmę prysznic - poinformowałem, odrywając się od mężczyzny. Moje oczy zaczynały odzyskiwać zwyczajowy blask, a ciało powoli przestawało drżeć. Mogłem też jaśniej myśleć. Lepiej niż przez ostatnie dwa dni. Tyle zachodu o kilka minut przyjemności. Bycie Omegą to prawdziwe utrapienie.

Znalazłszy się w łazience, wrzuciłem koszulę Arthura do kosza na pranie, wcześniej jedynie przemywając pozostałości po mym orgazmie i jego krwi, aby nie pozostawiły plam. Z przeciągłym, zmęczonym westchnięciem niespiesznie zsunąłem z siebie ciuchy irytująco klejące się do rozgrzanego, spoconego ciała. Nie mógłbym założyć ich na siebie raz jeszcze i wcale nie zamierzałem tego robić. Wszedłem równie mozolnie pod prysznic, odkręcając zimną wodę i oparłem się o kafelki, przymykając umęczone oczy. Mój oddech zdołał już całkiem się uspokoić, tak samo jak drżące do tej pory ciało. Zaczynałem trzeźwo myśleć.
Przytuliłem się do niego. Oczywiście był to odruch wywołany niczym innym, jak zwykłym otępieniem przez nadmiar wrażeń zafundowanych przez mężczyznę. W normalnych okolicznościach nie pomyślałbym o tym, by szukać podobnych czułości. Nie zaskoczyło mnie to, że brunet nie zareagował. Już nie raz po seksie wtulałem się w jego ramiona, albo odpoczywałem, szukając jego ciepła. Nigdy nie reagował, a ja wcale niczego od niego nie oczekiwałem. To była tylko normalna reakcja mej natury, szukającej schronienia w kimś, od którego czuła się uzależniona. Tak bardzo jej nie znoszę. Choć ma swoje zalety.
Pomimo tego, że przed kilkoma chwilami otrzymałem spełnienie, a obecnie stałem pod zimnym strumieniem, wciąż odczuwałem lekkie napięcie i wiedziałem, że nie zniknie ono przez następne kilka dni. Gdyby jeden numerek wystarczył, miałbym się z czego cieszyć. Ale było zgoła inaczej. Wciąż byłem nienasycony, a plusem jest jedynie to, że nim znów nie będę w stanie myśleć o niczym innym jak tylko o seksie, minie trochę czasu, który będę mógł poświęcić dla swego najdroższego mózgu cierpiącego katusze wraz ze mną.
Stałem tak kilka minut, by przez następne dwie dokładnie się wymyć i już całkiem szybko spłukać pianę, gdyż muszę powiedzieć, że lekko zmarzłem. Wolałem jednak nie ryzykować puszczaniem ciepłej wody. W tym domu znajdowało się wystarczająco dużo powodów, przez które byłoby to złym pomysłem. Przede wszystkim jeden, prawie dwumetrowy i przyciągający niesamowicie samym swym zapachem.
Machinalnie przejechałem dłonią po szyi, na której jeszcze niedawno zaciskała się dłoń Arthura. Brutalnie. Boleśnie. Ostatnio było tak samo, bo był zdenerwowany. Kiedy mam ruję, zawsze tak jest. Nigdy mi to nie przeszkadzało i zastanawiałem się, czy to całkiem normalne. Był moim pierwszym i jedynym Alfą, czy w ogóle człowiekiem, któremu pozwoliłem się we mnie zatopić. Nawet gdyby robił coś powszechnie uważanego za niepoprawne, nie wiedziałbym o tym. Ale przecież wszystko co robił ze mną Arthur, zawsze mi się podobało. Szczególnie teraz. Teraz nie mógłbym wymagać od niego czegokolwiek. Chciałem się po prostu pieprzyć. Raz za razem. Nieustannie. Okropne.
Wyszedłem spod prysznica, łapiąc za ręcznik i wycierając się nim niezbyt dokładnie. Drugim miarowo przetarłem włosy, które zaraz swobodnie ułożyły się wokół mej głowy, pozwalając pojedynczym kropelkom na ściekanie wzdłuż ramion. Uniosłem delikatnie brwi, widząc na szafeczce nieopodal ciuchy, których wcześniej tu nie było. Pogrążony we własnych myślach, nawet nie zauważyłem gdy wszedł, by je tu zostawić. Uśmiechnąłem się zdawkowo i zaciągając się znajomym zapachem, przywdziałem niebieską koszulę, sięgającą mi aż do kolan. Sceptycznie spojrzałem na spodnie, chwytając je w swoje ręce. Parsknąłem w niepewnym rozbawieniu. Równie dobrze mógł ich tu nie przynosić. Wszedłbym w jedną nogawkę a jeszcze zostałoby trochę luzu. Nie wspomnę już o ich długości. No i znów doskonale wiedziałem, że było to jedno z jego celowych zabiegów.
W lepszym nastroju, spokojniejszy niż pół godziny temu, zszedłem z powrotem do kuchni, zaciągając się ładnym zapachem przygotowanego przez Arthura jedzenia. Dopiero teraz poczułem jak bardzo jestem głodny i jak na zawołanie, zaburczało mi w brzuchu. Oprócz swego obfitego śniadania, zjadłem dzisiaj aż dwa krakersy. Jeżeli tak dalej pójdzie, matka wyśle mnie do psychiatry z podejrzeniami anoreksji. Nie byłoby problemu, gdybym miał takiego Arciego na wyłączność w swojej kuchni. Albo biurze. Tak, najlepiej w biurze, jak dawniej. Tam było jego miejsce, a nie z psami jako... treser. Skrzywiłem się nieznacznie na tę myśl. Nie przyzwyczaję się do nowej roli społecznej mego jedynego, niepodważalnego autorytetu.
Odziany jedynie w koszulę, z mokrymi włosami i wyjątkowo ładnie pachnący, musiałem wyglądać jak dziecko. Rozczulający widok, ot co. Wolałem się na tym nie skupiać i nawet nie zerknąłem na Arciego, by odkryć w jaki sposób on na to spogląda. Usiadłem przy stole, z sympatią wpatrując się w przygotowane przez niego jedzenie. Tak, odczułem silny przypływ sympatii do tej biednej, zarżniętej krówki, która skończy w moim żołądku. Zerknąłem na gospodarza, posyłając mu lekki uśmiech.
- Ładnie pachnie - zauważyłem, chwytając sztućce, by skosztować pierwszego kęsa. Było pyszne, ale i tak nie sądziłem, że zjem całość. Porcja była zbyt duża jak na mój niepojemny żołądek. - I smakuje - dodałem z uznaniem, poprawiając się na siedzeniu, w wyniku czego usiadłem po turecku. I tak tonąłem w arthurowej koszuli, w związku z czym nie pokazywałem przy jedzeniu tego, czego nie trzeba. Ziewnąłem niekontrolowanie, wzrokiem szukając kawy, którą sobie wcześniej przygotowałem. Ostatecznie zatrzymałem go na winie, którego nalałem do dwóch kieliszków. Upiłem łyka, rozpoznając przyjemny smak. Oblizałem usta odstawiając kieliszek.
- Mógłbyś zostać moim kucharzem Arci - rzuciłem z lekkim przekąsem, zajadając się przygotowanym przez mężczyznę żarciem. - To byłoby lepsze niż... - Mój instynkt samozachowawczy chyba zapomniał, że w ogóle istnieje. Zaśmiałem się niewesoło, ucinając temat. Mimo, że nie rozmawialiśmy tyle czasu, to było raczej oczywiste, że mój drogi przełożony nigdy nie marzył o posadzie tresera psów. Moja docinka była nader bezczelna, choć wcale nie miała. Zbyt długo się nie widzieliśmy. Codet nie był Crawfordem.
- Dostałem dziś nową sprawę. - Szybka zmiana tematu była dobrą opcją. Arthur nie był tak podrzędnie myślący, by obruszyć się tym, iż wciąż pozostaję w sferze zawodowej. - Jakiegoś psychopaty - dodałem od niechcenia, wbijając widelec w kawałek smacznej krowy. Musiałem o czymś mówić. Przerywać ciszę, która sprzyjała pojawieniu się napięcia. Nie byłem w stanie opanowywać swych żądzy, gdy warunki temu nie sprzyjały. A chciałem zjeść w spokoju, przynajmniej tyle ile mogłem.

Przez chwilę czułem jak na mnie patrzy. Z pożądaniem. Oczywiście, świadomość tego, że nie mam nic pod jego cienką koszulą nie mogła pozostać obojętną. Szczególnie teraz, gdy wszystko we mnie miało na celu przyciągnąć Alfę, nawet jeżeli sam nie robiłem absolutnie nic, by tak się działo. Na tyle zgrabnie, na ile mogłem, skupiłem się na myśleniu o ważniejszych sprawach. Próbowałem ignorować naturę, choć ta nieprzerwanie domagała się wzmożonej uwagi.
Widząc zainteresowanie dawnego przełożonego sprawą, o której wspomniałem, uśmiechnąłem się kącikami ust, przez chwilę się w niego wpatrując. Zaraz jednak wróciłem spojrzeniem do jedzenia, które jadłem powoli i ze smakiem, licząc na to, że mój żołądek zdoła pomieścić wszystko. Nie chciałem marnować czegoś co wyszło spod dłoni Arthura, tym bardziej, że było naprawdę dobre. Jak zawsze.
- Mhm - mruknąłem na potwierdzenie, przez chwilę pogrążając się we własnych myślach. - Ostatnimi czasy jest o nim głośno. Rozcina ludziom brzuchy, powodując, że wszystkie wnętrzności wypływają na wierzch. - Wpakowałem do buzi kolejny niewielki kawałek mięsa. - Nie mówi się o tym, że robi to na żywca. - Uśmiechnąłem się lekko, wciąż wlepiając pełne skupienia spojrzenie w jedzenie. Dopiero po chwili podniosłem je na Arthura, chcąc upewnić się, że ma ochotę słuchać dalej. Upiłem łyk wina, by za chwilę kontynuować.
- Przejąłem tę sprawę po... - Zmarszczyłem brwi, drapiąc się odruchowo po boku głowy. - Nie pamiętam nazwiska. Był z innego sektora. Właściwie nie wiem dlaczego została przekazana mi, choć mogę się domyślać. Facet pominął bardzo dużo rzeczy. Nawet błędnie uznał, że nie ma powiązania czasowego. W jego zapiskach jest wiele błędów i niedopatrzeń - rozgadałem się zupełnie niezamierzenie, jednak wiedziałem, że Codeta interesują takie rzeczy. Na pewno nie miał mi tego za złe. Uśmiechnąłem się z większym entuzjazmem, odstawiając kieliszek. - Jak go tam nazwali? Ach, pomazaniec. Samozwańczy sędzia. - Zaśmiałem się cicho, być może zbyt zadowolony z tego czym przyszło mi się zajmować. - Najprawdopodobniej jest to jeden człowiek. Psychopata, albo niespełniony artysta, choć właściwie, te dwie rzeczy się pokrywają. Jest, delikatnie mówiąc, intrygujący - skwitowałem z niewymuszonym uśmiechem i lekko zamyślonym, rozmarzonym spojrzeniem. Jak na mnie, ekscytacja była nader widoczna. Wróciłem do jedzenia.
- Jutro przejdę się zbadać miejsca zbrodni. A raczej miejsca, gdzie znaleziono ciała. Nie zdziwiłbym się, gdyby mój poprzednik coś przeoczył. Może nawet się z nim skontaktuję. - Zamilkłem już całkiem, zerkając na swego towarzysza, by odczytać w jego postawie stosunek do tejże sprawy. Czekałem aż się do niej odniesie, na tyle na ile może. Nie  wdawałem się w szczegóły, gdyż obowiązywała mnie tajemnica służbowa. Niestety, Arthur nie był już dłużej upoważniony do słuchania o takich rzeczach, choć wielce nad tym ubolewałem. I tak powiedziałem mu więcej, niż wiedzą inni, dalej jednak zamierzałem się pilnować.
Trochę na przymus dojadając resztę dania, zająłem się popijaniem wina. Zrobiło się gorąco. Powinienem uważać, gdyż niestety natura pokarała mnie wybitnie słabą głową. Jeden kieliszek do obiadu powinien być jedynym, który wypiję, dlatego też robiłem to oszczędnie.

Gdy tylko Arthur otworzył swe karmazynowe usta, skupiłem całą uwagę na nim i dokładnie wsłuchałem się w każde słowo. Wiedziałem, że może mieć wiele bo powiedzenia, bo i ja sam mało rzekłem, tym samym dając mu duże pole do popisu. Oczywiście wiedziałem i wywnioskowałem znacznie więcej niż to, czym uraczyłem swego niegdysiejszego partnera, tudzież mentora. Nie zamierzałem jednak zanadto się rozgadywać i miałem ku temu kilka powodów. Pierwszym, choć nie najważniejszym było to, że obowiązuje mnie tajemnica i na dobrą sprawę nie powinienem nawet o tej sprawie z Arthurem rozmawiać. Ale nie przesadzajmy - kilka lat pracowaliśmy razem i to jemu zawdzięczam wszystko, co do tej pory osiągnąłem. Wiem, że jest w stanie mi pomóc i wiem, że zasługuje na zaufanie, którym z pewnością go darzę. W obliczu tego człowieka, tajemnica służbowa nie wydawała się tak ważna, jaką mogłaby być w styczności z kimś innym. Miałem lepsze powody. Jednym z nich jest zwykła ciekawość. Ciekawość tego ile jest mi w stanie powiedzieć mając jedynie ogólny zarys sytuacji. No i najważniejsze... Czas się usamodzielnić. Nie mogę wiecznie polegać na Arthurze i dobrze to wiem. Tą sprawą chciałem zająć się sam i dopóki mogę, zamierzam się tego trzymać. Nie jestem już niedoświadczonym siedemnastolatkiem, którym byłem, gdy się poznaliśmy. Trzymam głowę na karku i wiem co robię, nawet jeśli teraz jestem zbyt rozkojarzony, by faktycznie to okazać. W każdym razie - miałem najlepszego nauczyciela jaki mógł mi się przytrafić, dlatego nie spieprzę okazji, która wpadła w moje ręce. Mogłem się wykazać i udowodnić, że wiedza, którą przelał we mnie mężczyzna rozwija się, a jego wysiłki nie poszły na marne. Byłem zdeterminowany.
Z uznaniem pokiwałem głową, upijając powoli mały łyk wina. Z iskierkami podniecenia w oczach zaglądałem w zielone tęczówki, słuchając przyjemnego głosu z należytą uwagą. Dokładnie. Moja dedukcja wyglądała tak samo. Przepełniło mnie uczucie satysfakcji, ponieważ Arthur mówił to, co już wcześniej sam wywnioskowałem. Nie myliłem się i byłem na swój sposób dumny, gdyż stan mego umysłu dzisiejszego dnia pozostawiał wiele do życzenia. Wciąż pozostawia.
Uśmiechnąłem się delikatnie, gdy mężczyzna odniósł się do następnych moich słów. Lubiłem go słuchać. Ten głos i ten ton. Skupienie i wylewająca się mądrość - fascynowały mnie niezmiennie od kilku lat. To już raczej się nie zmieni. Gdy znalazł się tak blisko, zadrżałem lekko, bezwstydnie wciągając jego męski, wspaniały zapach. Zrobiło mi się jeszcze cieplej.
Podpis. Oczywiście, że tak. Jest to podstawa w każdym śledztwie i choć mój poprzednik takowego nie dostrzegł, niespecjalnie mu ufam. Ponadto, jakiż artysta nie podpisałby się pod swoim dziełem?
- Dlatego właśnie nazwałem go niespełnionym artystą. - Odezwałem się dopiero, gdy trzydziestodwulatek skończył mówić. Nie śmiałbym w końcu mu przerywać. - Pospolite formy sztuki go nie interesują. Nie był w stanie spełnić się jako artysta na gruncie, na którym działa większość z nich. Znalazł więc swój osobisty sposób tworzenia sztuki. Ale to również nie jest odpowiednie. Nie jest doskonałe. Szuka w swych dziełach tej doskonałości, lecz wciąż czegoś im brakuje. Tak jak powiedziałeś, "to się nie stanie", dlatego wciąż pozostanie niespełniony. - Dopiłem wino, które pozostało w kieliszku i płynnym ruchem odstawiłem naczynie na stół. - Ale to nie wszystko. On się bawi. Bawi się ludzkim strachem, bólem i emocjami, które się z nich wylewają wraz z wnętrznościami. - Ułożyłem głowę na oparciu kanapy, przymykając na chwilę oczy. Palcami rozmasowałem grzbiet nosa, licząc, że to w jakiś sposób pomoże w nieprzyjemnej ociężałości oczu.
Uchyliłem powieki i oderwałem głowę od kanapy, gdy usłyszałem pytanie. Przeciągnąłem się, by zaraz po tym położyć się wzdłuż kanapy i podłożyć dłonie pod głowę. Wpatrzyłem się w sufit.
- Oczywiście - odpowiedziałem, myśląc nad tym, co zdążyłem dziś przeanalizować. - Mój poprzednik wpisał, że prawdopodobnie jest to mężczyzna. Zgadzam się z tym, choć nie sądzę, by był mężczyzną samym w sobie. Uważam, że to Alfa, lecz wciąż są to tylko przypuszczenia niepoparte wystarczająco jasnymi faktami. - Nie tłumaczyłem skąd nasunął mi się taki wniosek, gdyż na tę chwilę nie czułem takiej potrzeby. Moja myśl względem płci sprawcy miała swoją podstawę, jednakże nie podpierał jej na tyle mocny filar, abym mógł rozwijać temat. Nie lubię mówić o rzeczach, które są do tego stopnia niepewne. A na tę chwilę nie mogłem powiedzieć za wiele. Dopóki sam nie zajmę się w pełni tą sprawą i nie przebadam jej od początku sam, wolałem nie wyciągać pochopnych wniosków i nie przymykać sobie oczu na rzeczy, które mógłbym w ten sposób przeoczyć. Od jutra poświęcę się temu w pełni i stworzę profil sprawcy od początku. Nie potrafiłbym opierać się na tym co stworzył ktoś inny. Nawet jeśli chodzenie po miejscach zbrodni samemu nie wydaje się dobrym pomysłem podczas rui, to nie jestem w stanie zwlekać. Christos... Wielce mnie zaintrygował. Czułem się wręcz podniecony jak nigdy. Zamierzam rozwiązać tę sprawę i poznać rzekomego Zbawiciela. Jestem tak bardzo ciekaw. Nie mogę się doczekać.
Gorąco. Cholernie gorąco. Przejechałem dłonią po szyi - taki nawyk. Nawet nie wiem, kiedy go nabrałem, lecz dopiero niedawno uświadomiłem sobie jak często to robię. Zupełnie odruchowo. Wzdychając krótko, podgiąłem rękawy arthurowej koszuli i wyciągnąłem ręce nad głowę, układając się wygodniej, przy czym jedyny materiał, który miałem na sobie uniósł się na wysokość ud, ledwie zakrywając strategiczne partie ciała. Czułem ciepło na twarzy, spowodowane rozgrzewającą lampką wina, które swoją drogą sprawiło, że stałem się nieco bardziej senny. A jednocześnie dużo mocniej pobudzony. Znów.
Arthur...

Przez chwilę pozwoliłem swej twarzy odzwierciedlić lekkie zaskoczenie wywołane słowami Arthura. Zerknąłem na niego spod delikatnie przymkniętych powiek, analizując dogłębnie każde jego słowo, aż w końcu uśmiechnąłem się lekko i znów wlepiłem spojrzenie złotawych oczu w sufit.
- Nie... - mruknąłem cicho, nie zdejmując z buzi błąkającego się na niej nieznacznego, tajemniczego uśmieszku. - To jest forma zabawy. Właśnie dlatego, że nie może w pełni przewidzieć reakcji ludzkich. Nie może wpłynąć na wyraz ich twarzy. Na to jak będą odzwierciedlać swoje emocje. "Niemal doskonałe"... - Zaśmiał się krótko. - ... bardzo dobrze powiedziane. - Moje słowa były zaledwie zlepkiem rozrzuconych po głowie myśli, skrótami myślowymi, które niekoniecznie mógłby zrozumieć drugi człowiek. Wiele mógłbym powiedzieć, lecz wyselekcjonowałem jedynie pojedyncze hasła dotyczące mych zawiłych przemyśleń. Wiedziałem, że nie muszę strzępić języka, by Arthur zrozumiał co mam na myśli. Był w końcu typem człowieka, który potrafił wnikać w umysły i robił to doskonale. Rozumiał przestępcę lepiej niż ja i prawdopodobnie tak już pozostanie, gdyż mój analityczny umysł nie został stworzony do badania psychiki. Musiałem nauczyć się tej umiejętności i ponieważ jest nabyta, nie zaś wrodzona, nigdy nie będzie tak doskonała jak u mego dawnego przełożonego. Ale zawsze się starałem i zawsze osiągałem wyznaczone cele, dlatego też potrafiłem rozpatrzyć wiele sposobów, w jakie może działać psychika mego nowego obiektu zainteresowania. Dzięki temu również w jakiejś części potrafiłem zrozumieć jego artyzm. Wszystkiego nauczył mnie Arthur. Tak bardzo chciałem to wykorzystać i pokazać efekty teraz, gdy mam do tego okazję. Nie spieprzę tej sprawy. Z pewnością.
Ocknąłem się z lekkiego zamyślenia słysząc głęboki głos mężczyzny popijającego wino. Moje oczy znów skierowały się w jego stronę, a brwi ledwie, delikatnie uniosły się w reakcji na jego pytanie. Jak go sobie wyobrażam? Tak. Przystojny.
Nieświadomie, delikatnie przymrużyłem oczy, wpatrując się jak zahipnotyzowany w Arthura, który wreszcie pojawił się nade mną. Odruchowo oblizałem lekko zaschnięte wargi. Partnera... Wiedziałem co robi, a mimo to nie potrafiłem się oprzeć. Sam dźwięk jego głosu i ta pozornie nieszkodliwa bliskość wyjątkowo mocno oddziaływały na moje ciało. Pełne dwuznaczności, ukrytego przesłania krótkie pytania przyprawiały mnie o przyjemne ciarki na całym ciele.
Przymykając delikatnie oczy z lubością wciągnąłem przyjemny zapach Alfy, gdy ta się nachyliła. Pachnie pięknie... Idealnie. Seksownie. Oczywiście - przez chwilę zapomniałem kogo właściwie dotyczą te pytania. Mój umysł znów opanowała niepowstrzymana żądza. Musiałem uchylić usta, ponieważ gorąco stało się nie do wytrzymania, a oddech samoistnie przyspieszył i nawet nie wiem, w którym momencie mu się to udało.
Ocknąłem się z lekkiego transu, gdy usłyszałem zdanie treścią znacznie odbiegające od poprzednich. Kąciki moich ust ledwie widocznie powędrowały ku górze. Nie odpowiadając, zapatrzyłem się na twarz mężczyzny, którego noga w obecnym momencie przyprawiała mnie o podniecenie znacznie większe niż jeszcze przed kilkoma sekundami. Jego wygłodniałe spojrzenie sprawiało, że miałem ochotę sam rzucić się na pełne, karmazynowe usta. Nie zrobiłem tego, zupełnie jakby zabrakło mi odwagi. Sparaliżowany przez jego przeszywające spojrzenie, leżałem z rozchylonymi ustami, drżąc delikatnie, choć jeszcze do niczego tak naprawdę nie doszło. Westchnąłem z uwielbieniem już gdy tylko delikatnie pogładził mój policzek. Pragnąłem jego dotyku. Odchyliłem minimalnie głowę czując dłoń na swoim podbródku. Zerkając spod przymrużonych powiek przymglonymi oczami na przystojną twarz, próbowałem nie zwariować. Jęknąłem wprost w miękkie wargi, gdy te tylko przylgnęły do moich i gorliwie odwzajemniłem pocałunek. W ciągu tych kilku, dłużących się sekund, stanąłem na skraju podniecenia.
Niemalże jęknąłem cierpiętniczo, gdy wszystko to zniknęło. Jego bliskość, zapach, wargi, jego ciepło... Rozpalony do wszelkich granic, posłusznie podniosłem się z miejsca i bez zwlekania podążyłem do sypialni, w której bynajmniej nie zamierzałem spać. Nie teraz. Wiedziałem, że Arthur również nie zamierza.

Arthur podtrzymywał mnie, starając się robić to na tyle dyskretnie na ile mógł. Chronił mnie. Obecnie przed zwykłym upadkiem, bo chwiejne, drżące nogi jasno wskazywały na to, że nie jest on taki znowu niemożliwy. Dbał więc o to, by nie stała mi się krzywda, a ja jako ta słabsza, poddana jednostka, w ogóle nie oponowałem, dając mu możliwość tej opieki. Nie wiem co przeważało, czy zadowolenie z tego tytułu, iż ma chęć do zajmowania się mną, co za czym idzie - zależy mu na moim bezpieczeństwie, czy może frustracja, ponieważ istniała możliwość iż nie dojdę poprawnie o własnych siłach przed drzwi sypialni. Byłem wdzięczny, że nie postanowił przyspieszyć całego procesu przy użyciu swojej siły, tj. po prostu wnieść mnie na górę. Nie zniósłbym tego. Nie lubiłem czuć się do tego stopnia słaby. I nie byłem. Zazwyczaj.
W końcu pojawiliśmy się w sypialni. W końcu - bo mój stan sprawiał, iż każda sekunda ciągnęła się w nieskończoność, a każdy schodek zdawał się mierzyć co najmniej kilka kilometrów. Gdy przekroczyliśmy próg pokoju, w którym zapewne zwykł spać Arthur, stałem się jeszcze bardziej niecierpliwy. Czułem jak atmosfera zagęszcza się jeszcze bardziej wraz z samym pojawieniem się łóżka, które oprócz spania, kojarzyło się tylko z jednym. Niepodtrzymywany już przez mężczyznę, wolnym krokiem udałem się w kierunku tegoż mebla, by po chwili swobodnie na nie opaść. Usiadłem na brzegu. Oparłszy się dłońmi o materac, uniosłem spojrzenie na bruneta siląc się na stonowany uśmiech. Wygłodniałego, pełnego niehamowanego pożądania spojrzenia nie starałem się już powstrzymywać. Arthur nie musiał nawet zaglądać w moje oczy, by czuć jak bardzo jestem podniecony i dobrze o tym wiedziałem. Ja również czułem, gdy on znajdował się w podobnym stanie, choć z całą pewnością nie tak wyraźnie jak Alfa.
Zamruczałem cicho, gdy jego męskie dłonie zetknęły się z chudymi, odsłoniętymi udami. Z lekkim zaciekawieniem zaglądałem w szmaragdowe oczy, gdy Arthur postanowił nawiązać do tematu, jaki poruszaliśmy do niedawna. Nie powiedziałbym, by był to najodpowiedniejszy moment na takie rzeczy, ale mimo wszystko próbowałem skupić się na każdym jego słowie i tak jak wszystkie inne - dobrze zapamiętać. Uśmiechnąłem się delikatnie, emanując zaskakującym spokojem i byłem niemalże pewien, że w moich oczach odzwierciedliła się wyraźna determinacja. Przebijała się nawet poprzez wszelkie wyrazy uległości i pragnień.
- Z pewnością go znajdę - wyszeptałem, zaglądając głęboko w zielone oczy. Teraz nawet gdybym jakimś cudem zwątpił i miał ochotę się poddać, nie mógłbym tego zrobić. Złożyłem deklarację jedynej osobie, której za wszelką cenę nie chciałbym nigdy zawieść. Znajdę i złapię przestępcę sprawiając, że jedyną formą sztuki jaką będzie mu dane tworzyć, staną się pojedyncze kreski wyryte w zimnych ścianach celi. Ale teraz... Teraz wolałem skupić się na nas. Na tym jak bardzo pragnę, by mnie dotykał, pieścił, całował, by skupiał się tylko i wyłącznie na mnie. A ja na nim. Arthur był teraz jedynym pragnieniem, na jakie mogłem sobie pozwolić. Przysłaniał wszystko inne. Tak po prostu.
Uzależnienie...
Bez żadnego oporu ułożyłem się na miękkim posłaniu, gdy nakłoniła mnie do tego duża, męska dłoń. Przymknąwszy delikatnie powieki, napawałem się arthurowym zapachem i jego wyczuwalną bliskością. Spod zasłony gęstych, czarnych rzęs, obserwowałem jego twarz, przynajmniej dopóki nasze usta nie złączyły się w głębokim pocałunku. Zamknąłem oczy, wszystkie zmysły poddając jemu. Wszystko skupiało się na nim. Jedynym co krążyło po mojej głowie był Arhur i nieziemska przyjemność. Mimo, że przecież zaledwie się całowaliśmy.
Wzdychając cicho w usta mężczyzny, kierowany zwykłym odruchem rozchyliłem delikatnie nogi, umożliwiając silnej dłoni lepsze dojście. Drżałem wyraźnie, być może zbyt mocno. Moje ciało nader intensywnie reagowało na delikatne pieszczoty swojej Alfy. A przynajmniej chciało sądzić, że to jego Alfa.
Nie wstrzymywałem tych wszystkich dźwięków, które samoistnie opuszczały rozchylone usta, gdy miękkie, wilgotne wargi przesuwały się po wrażliwej, jasnej skórze. Odchyliłem głowę spragniony jeszcze więcej tych pocałunków. Czułem jak do oczu znów wzbierają się łzy. Łzy. Przyjemność. Było mi zbyt przyjemnie. Stan w którym się znalazłem był... dziwny. Czułem się wyjątkowo dobrze. Na mojej zarumienionej twarzy błąkał się lekki uśmiech. Jak wyglądałem? Nie chciałbym wiedzieć.
Łakomie chłonąłem spojrzeniem każdy skrawek nagiej skóry Arthura, którego koszula spoczęła gdzieś nieopodal "mojej". Z żalem oderwałem wzrok od tego wspaniałego widoku, by zgodnie z wolą Alfy, położyć się na brzuchu. Układając jeden z policzków na miękkiej poduszce, przymglonym spojrzeniem próbowałem dostrzec twarz mężczyzny. Słysząc charakterystyczny dźwięk rozrywanego opakowania, skrzywiłem się lekko i uniosłem na dłoniach, by całkowicie odwrócić głowę w stronę Arthura. Posłałem mu pełne sprzeciwu, proszące spojrzenie i uchyliłem usta, by wyrazić swój protest głośno. W porę się powstrzymałem. Ściągnąłem brwi przystrajając twarz w wyraz lekkiego żalu i zrezygnowania, po czym znów opadłem policzkiem na poduszkę, a potem jak grzeczna, posłuszna Omega, zgiąłem kolana i wypiąłem pośladki w stronę gotowej Alfy.
Z głośnym jękiem zacisnąłem dłonie na pościeli, gdy wdarł się do środka. Już nawet nie potrafiłem myśleć o tym jak bardzo nienawidzę tego lateksowego ustrojstwa. Liczyło się to, że Arthur jest w moim wnętrzu i choć wolałem czuć w pełni tylko jego, nie zaś niekoniecznie pożądany przedmiot, który nas oddzielał, nie potrafiłem zaprzeczyć, iż wciąż było mi nieziemsko przyjemnie. Tak bardzo, że znów całkiem się w tym zatraciłem, nie kontrolując żadnych swych reakcji, jęków, westchnięć i warg, które szeptały lub wykrzykiwały jego imię.
Jestem niemalże pewien, że doszliśmy w niemalże tym samym momencie.
Bezsilnie opadłem na łóżko, chowając wyschnięte usta w poduszce. Uspokajałem oddech, a przynajmniej próbowałem to zrobić. Po kilku chwilach, z cichym pomrukiem obróciłem się na bok, by wciąż zamglonymi oczyma spojrzeć na mężczyznę. Ze słabym uśmiechem podziwiałem rozpalone ciało Arthura. Mój oddech nieznacznie się unormował, a zmysły i umysł zdały się wrócić na odpowiednie miejsce. Machinalnie przeniosłem spojrzenie na zegarek oplatający mój lewy nadgarstek. Po dziewiątej.
- Powinienem już jechać - mruknąłem wciąż wyssany z życia, wtulając się nader mocno w poduszkę. Mógłbym teraz po prostu zasnąć. Ale musiałem wrócić do domu i położyć się we własnym łóżku. Jutro mam pracę. Zamierzałem oczywiście wrócić autobusem, jako że zarówno ja jak i Arthur jesteśmy po alkoholu. Myśl o tym, że mógłbym zostać u niego nawet nie nawiedziła mojej głowy. Nawet przez moment. Wykluczyłem podobną możliwość nim w ogóle śmiała dać o sobie znać.