i don't need your help • 2os • bn • boys love • szkolne

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Cieszyłem się, że Junzo się dobrze przy tym bawił. Mój pomysł był tak naprawdę testowy, bo nie byłem pewny, czy rzeczywiście mu się podobało. W razie czego wszystko naprawiły by kręgle! Gdyby to nie wypaliło, to można by uznać wypad na kręgle jako główny cel naszej randki.
     Starałem się dobrze zrobić to zdjęcie, co jednak nie było łatwe, ponieważ obawiałem się, że ręka mi zadrży i wyjdzie rozmazane. Na wszelki wypadek zrobiłem kilka zdjęć. Na szczęście wyszły dobrze. A więc to tak wyglądam, kiedy się całuję…
   – Słyszałem, że ludzie dają sobie na urodziny takie albumy ze zdjęciami – rzekłem. Cóż, to był całkiem dobry prezent, ale nie będę mógł tego wykorzystać jeśli Jun dorobi się sam takiego albumu.
    – Kiedy masz urodziny? – spytałem, zdając sobie sprawę, że nigdy o to nie pytałem i nie wiedziałem, którego dokładnie dnia wypadają jego urodziny.
   – Jest coś co byś chciał konkretnie dostać z tej okazji? – spytałem. Nigdy nie dawałem nikomu prezentów. To musi być wspaniałe uczucie, kiedy chce się kogoś uszczęśliwić takim upominkiem z okazji takiego dnia. Mogłoby się wydawać, że jesteśmy ze sobą bardzo blisko, ale chciałem robić takie rzeczy, żeby to utrzymać. Przy okazji odkrywałem nowe rzeczy, więc to było też bardzo ciekawe.
   Zrobiłem kilka zdjęć tych sztucznych, światełkowych kwiatków, po czym rozejrzałem się za miejscem do którego moglibyśmy udać się w następnej kolejności. Mój wzrok zatrzymał się na sprzedawcy. Spojrzałem z wymownym uśmiechem na Junzo, przez chwilę nic nie mówiąc.
  – Uroczy jesteś – rzekłem rozbawiony, po czym chwyciłem go za rękę i ruszyłem w kierunku mężczyzny. Krytycznym wzrokiem przyglądałem się owym balonom. Starszy mężczyzna już próbował nam coś wepchnąć.
   – Proszę pana, czy te balony są z helem i unoszą się do góry? – spytałem. Jak się dowiedziałem, nie były. Wielka szkoda. Wciągnąłbym całą zawartość, żeby mówić tym śmiesznym głosem. Przynajmniej byłby z tego jakiś pożytek, no ale skoro Junek chciał. Mnie osobiście to nie fascynowało, ale miały ciekawe wzory.
  Gdy dostaliśmy tego balona, poprawdziłem nas w miejsce z którego widać były mały labirynt. To wszystko ładnie wyglądało, ale większość ozdób było nie do użytku.
  – Nie jest ci zimno? – zapytałem. Nic nie mówił, ani tego nie okazywał, ale jeśli rzeczywiście czuł chłód, to mogliśmy wyjść wcześniej i udać się do źródeł.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Myślałem, że mimo wszystko Jun będzie chciał większego z racji swoich urodzin. Niektórzy naprawdę chcą je w wyjątkowy sposób spędzić. Nawet jeśli nie miał żadnych większych pragnień to nie widziałem w tym nic złego. I tak będę chciał mu coś podarować od siebie.
  – W grudniu, ósmego – odrzekłem. Weszliśmy do labiryntu, w którym jednak panował półmrok przez mniejszą ilość światełek. Dzięki temu łatwiej można było się rozejrzeć, ponieważ światło nie biło po oczach. Postanowiłem jak najszybciej znaleźć wyjście z tego labiryntu, lecz zatrzymałem się na moment, słysząc słowa chłopaka.
  – Niby jak byś to zrobił? Nie masz przecież ze sobą drugiej bluzy, ani nic takiego – rzekłem, marszcząc brwi – Zresztą, wcale nie jest mi zimno – mruknąłem. Dlaczego pomyślał, że to mi miało być zimno. Przecież nie wymagam specjalnej troski. Po prostu też chciałem się zatroszczyć o niego. Ruszyłem dalej, prowadząc go za rękę. Labirynt nie był duży i czułem, że powoli zbliżamy się do wyjścia.
   – Czemu jesteś zaskoczony? Znalezienie jakiegoś ciekawego miejsca w internecie nie jest trudne. Może jeszcze nie wiesz o mnie wszystkiego – uśmiechnąłem się zadziornie. Takie miejsca rzeczywiście nie są w moim stylu. Wolę miejsca takie jak park rozrywki, czy bardziej interaktywne, ale to miejsce wybrałem pod względem Junka.
   – Chciałem, żebyśmy spędzili ten dzień spokojnie, razem w takim bardziej ustronnym miejscu – rzekłem niepewnie. Nie miałem stu procentowej pewności, że to jest gust Junzo, ale skoro mu się podobało to wygląda na to, że trafiłem.
    Nie sądziłem, że widok Junka zachwycającego się balonem może być tak rozczulający. Najwyraźniej on też potrafi się cieszyć takimi małymi rzeczami.
   – Ty jesteś śliczny – rzekłem, obejmując go za szyję i przyciągając do siebie, żeby pocałować go krótko w usta – uważaj, żeby się o coś nie zaczepił i ci nie pękł – ostrzegłem go jeszcze, wychodząc z labiryntu. Zauważyłem, że nie mamy już za wiele do zwiedzania. Te ciekawsze rzeczy zobaczyliśmy, a reszta po prostu fajnie wyglądała.
  –Zrobić ci gdzieś zdjęcie? – zapytałem, wyciągając telefon z kieszeni. Zanim wyjdziemy mogliśmy sobie zrobić jeszcze parę fotek na pamiątkę.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Prychnąłem lekceważąco w reakcji na jego słowa. On i tajemnice? Przede mną? Przecież to niedopuszczalne. Zresztą, sam przed nim nic nie ukrywałem – po prostu sam siebie dobrze nie znałem.
   Obejrzałem się przez ramię na Junzo, który wydawał się mocno zaskoczony tym co zrobiłem. Zaśmiałem się cicho pod nosem. Ciężko mi było ukryć, że zrobiłem to pod wpływem chwili i przyniosło mi to dużo satysfakcji. Powinienem myśleć o tym częściej, ale zawsze to Jun jest pierwszy i to on zazwyczaj kradnie mi pocałunki.
   Jak tylko chłopak się ustawił to zrobiłem zdjęć. Zrobiłem ich dużo, żeby w razie czego było z czego wybierać. Czasami jest tak, że nawet jak lekko się drgnie to całe zdjęcie się zmienia. Wolałem mieć uchwycony każdy moment.
   – Tak, teraz źródła. Są niedaleko – rzekłem, po czym na moment puściłem rękę chłopaka, żeby się wyciągnąć do góry. Po całym dniu wrażeń taka gorąca kąpiel to chyba najlepsze zakończenie. Będąc szczerym, od tego chodzenia powoli zaczynały mnie boleć nogi.
 – Nie wiem, czy cię wpuszczą do środka z tym balonem – rzekłem. To mogło mu sprawić trochę przykrości, bo wiedziałem jak mu się  spodobał, ale może będzie mógł to gdzieś odłożyć. Cóż, nie ma co się martwić na zapas.
Wcześniej sprawdziłem lokalizację, więc nie musiałem zerkać na mapę, żeby nas doprowadzić na miejsce. Zresztą, źródła był po drodze oznaczone kierunkowskazami.
  – Wiesz, nie bardzo wiem, co trzeba robić w gorących źródłach – uprzedziłem Junzo, kiedy byliśmy już przed wejściem. Niby czytałem o tym trochę w internecie, ale wciąż czułem się niepewnie, dlatego liczyłem, że będzie mi mówił  co mam robić.
  Obecność innych ludzi jeszcze bardziej by mnie krępowała, dlatego nawet jeśli cena była wyższa, to byłem w stanie za to zapłacić. Prywatnośc była dla mnie ważniejsza i w tym przypadku nie bardzo interesowało mnie ile zaplacę.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Jego radość z powodu zwykłego balona wydawała mi się zabawna. Cóż, wcześniej często chodził przygnębiony i zapewne przestraszony, każdego dnia, że coś się wydarzy. Boli mnie, kiedy jest smutny, dlatego nie zamierzałem mu zabierać tej radości. Był naprawdę uroczy.
  Obejrzałem się za kobietą, która nam pokazała pokój. Nie podobał mi się jej uśmiech. Nie lubiłem, kiedy ktoś patrzył na nas z góry. Jaki ta kobieta miała problem? Rozejrzałem się po pomieszczeniu, po czym spojrzałem na Junzo, który już zdążył zwiedzić wszystkie pomieszczenia. Ściągnąłem koszulkę i rzuciłem ją gdzieś na posłanie, po czym powędrowałem za chłopakiem. Przystanąłem za jego plecami, po czym objąłem w pasie.
   – Cieszę, że ci się podoba – rzekłem, po czym odsunąłem się od niego.Poszedłem wziać swój zestaw z ręcznikami i kosmetykami, który był już przygotowany. Moją uwagę przykuła tabliczka, na której był wypisany cały regulamin. Postanowiłem to przeczytać, żeby nie popełnić jakiejś gafy. Przerzuciłem sobie jeden z ręczników przez ramię i oparłem się o framugę.
  – Dostępne są dwa prysznice, idziesz? – zmierzyłem wzrokiem chłopaka. Widziałem, że w tych publicznych łaźniach nawet prysznice nie są od siebie oddzielone. Niby już widzieliśmy siebie nawzajem nago, ale wciąż mnie to krępowało. Nie byłem przyzwyczajony, że ktoś patrzy na moje nagie ciało.
  Ściągnąłem spodnie, pozostając w samych bokserkach. Rozłożyłem sobie ładnie wszystkie przedmioty, żeby przygotować się do mycia. Podczas rozkładania przygotowywałem się też psychicznie. Podejrzewałem, że Junzo się w ogóle niczym nie przejmuje. Ja też nie powinienem zaprzątać sobie głowy błahostkami.
  Wziąłem do ręki, jakąś dużą szczotkę i przyjrzałem się jej uważnie, po czym przejechałem palcami po jej włosiu i wzdrygnąłem się z obrzydzeniem.
   – A to niby do czego? Do podłogi? Bo chyba nie do ciała, nie pozwolę katować swojej gładkiej i delikatnej skóry  czymś takim – rzekłem oburzony, po czym rzuciłem to za siebie, pod ścianę. Do czegokolwiek to służyło, nie zamierzałem używać. Jeśli chodziło o kosmetyki to byłem dośc wymagający. Niekoniecznie, jeśli chodzi o te, co służyły do twarzy bo cerę miałem niezłą, ale lubiłem się kąpać w fajnych i pachnących płynach. Te kosmetyki tutaj nie były świetnej jakości, ale jakoś przeżyję. Jeśli wysuszy mi to skórę, to na szczęście był tu jakiś balsam.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Odkąd Junzo wspomiał o deserach, zacząłem się zastanawiać, kiedy ostatnio jadłem jakiś dobry, słodki deser? Najprawdopodobniej było to, podczas jakiegoś wyjścia z Junkiem, ale nie mogłem sobie przypomnieć, które to wyjście i co konkretnie jedliśmy. Jedliśmy lody, piekliśmy babeczki, ale czy próbowaliśmy kiedyś upiec wspólnie ciasto? Ostatnia próba zrobienia przeze mnie jakiegoś dania samodzielnie skończyła się na ogromnym bałaganie. Nie byłem pewny, czy by się zgodził.
   – Naprawdę? – spytałem głupio, ale jednocześnie jego słowa sprawiły, że poczułem się lepiej. Rzeczywiście był delikatny, bardziej niż go o to poprosiłem. Miałem wrażenie, że to mogło się odnosić do wielu rzeczy. I liczyłem, że w tych wielu rzeczach również będzie delikatny.
   Nie było to nawet takie złe, całkiem przyjemne. Pomimo, że robił to delikatniej niż powinien, to i tak czułem, że robił to lepiej niż jakbym ja miał się za to zabrać.
  – Dzięki – rzekłem, chcąc na niego spojrzeć, ale skrzywiłem się lekko, kiedy mnie poczochrał. Zmarszczyłem brwi, posyłając mu ostrzegawcze spojrzenie.
  – Zaraz, chwila! Poczekaj na mnie – pisnąłem spanikowany, chcąc się podnieść, ale jednak nie ruszyłem za nim od razu. Czy Junzo nie był za długo kąpany w tej gorącej wodzie? Niby to zaledwie parę kroków stąd, żeby wyjść na taras, ale chciałem iść z nim! Dlaczego na mnie nie poczekał? Opłukałem się jeszcze wodą, żeby się mieć pewność, że jestem czysty. To był mój pierwszy raz, dlatego zdecydowałem się na tą szczotkę. Owinąłem się ręcznikiem w pasie, po czym poszedłem do Junzo, który już wszedł do wody. Skrzyżowałem ramiona na torsie i rozejrzałem się. Samo źródło nie było duże, ale wystarczające jak na naszą dwójkę. Wokół było dużo ładnej roślinności, dlatego wszystko wyglądało naturalnie. Zapewne w takim osłoniętym pomieszczeniu nie byłoby tak ciekawie. Niektórzy potrafią się o wiele bardziej zrelaksować, kiedy są na łonie natury.
   – Złap mnie za rękę. Boję się, że się poślizgnę – rzekłem do Junzo, wyciągając rękę, drugą natomiast oparłem się o skałkę. Zacząłem wydawać z siebie piski i krzyki, jakbym właśnie miał zeskoczyć z bardzo wysokiej skały. Zbyt długo byłem poważny i nie mogłem się powstrzymać, żeby się nie powydurniać.
  Nie chciałem jednak zbytnio denerwować Junka swoim zachowaniem, bo na dłuższą metę sam bym nie zniósł swojej osoby z takim zachowaniem. W ostatniej chwili ściągnąłem ręcznik z bioder i zanurzyłem się wodzie, puszczając rękę chłopaka. Postanowiłem usiąść na przeciwko niego.
    – Woah, ale ciepło! – rzekłem z zachwytem, przejeżdżając palcami po tafli wody – Zaraz się ugotuję na miękko – rzekłem rozmarzonym głosem, przymykając oczy i opierając się wygodniej.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Również byłem dumny z tego, że nic mi się nie stało, podczas wchodzenia do wody. Może to dlatego, że tak pewnie mnie trzymał za rękę. W innym przypadku, na pewno bym się poślizgnął.
  – W porządku – pokiwałem głową. Nie uważałem, żeby miało mi się zrobić słabo, ale na pewno mu o tym powiem. Liczyłem, że ta gorąca kąpiel rozluźni i rozgrzeje moje mięśnie, jednocześnie sprawiając, że nie będę już czuł bólu. Oparłem łokcie i skałkę i przymknąłem oczy.
  – Wiem, jestem wspaniały – rzekłem z leniwym uśmiechem. Miałem wrażenie, że Junzo mówił mi to już kilka razy, że mu się podoba. I za każdym razem, słysząc te słowa, czułem ekscytację. Naprawdę nie miałem pewności, czy to wypali. Zawsze mogło się wydarzyć coś co by popsuło nasze plany.
  Otworzyłem oczy, po czym spojrzałem z zaskoczeniem na chłopaka, który nagle znalazł się obok mnie. Nie miałem nic przeciwko temu, że oparł głowę na moim ramieniu, ale myślałem, że będzie chciał trochę przestrzeni, dlatego też usiadłem nieco dalej. Objąłem chłopaka, ponieważ wygodniej mi było trzymać rękę gdzieś przy nim, niż siedzieć sztywno, dzięki temu czułem się pewniej, a Junzo mógł wygodniej się oprzeć.
   – Właściwie ten pomysł przyszedł mi do głowy o wiele później, ale chciałem jakoś ładnie zakończyć naszą randkę. Wiesz, pary tak robią, że… – urwałem nagle, przypominając sobie w jakim celu pary kończą w hotelach. Nie chciałem, żeby pomyślał, że ja coś sugeruję.
  – No...wpasowuje się w klimat. Widzisz, ile tu roślinności? Prawie jak w tym ogrodzie, z tą różnicą, że tu są żywe rośliny – wyciągnąłem rękę przed siebie, po czym ją cofnąłem i odchrząknąłem.
  Nagle poczułem jak kręci mi się w głowie. Tutaj rzeczywiście było parno i gorąco, ale twarz dziwnie mnie paliła i nie był to efekt poczucia wstydu.
   –  Jun, chyba mi słabo – rzekłem poważnie, opierając się dłonią na ramieniu chłopaka, żeby się nieco podnieść. Nie sądziłem, że ta szybko odpadnę. Nie chciałem jednak wychodzić z wody. Przeceniłem swoją wytrzymałość, jak na pierwszą wizytę tutaj. Nie byłem przyzwyczajony. Nie siedzieliśmy tu dłużej niż dziesięć minut, dlatego jedynie bardziej się wynurzyłem. Starałem się nieco opanować z nadzieją, że mi przejdzie. W ostateczności pójdę znowu pod prysznic, żeby się ochłodzić.
  Spojrzałem na Junka, po czym zadowolony z niewiadomo czego położyłem mu rękę na głowie i poczochrałem po włosach. Siedziałem teraz wyżej i czułem się jak król. Miałem nadzieję, że zbytnio go nie wystraszyłem. Nie było jeszcze powodu do paniki, bo nie byłem nawet bliski omdlenia, ale postanowiłem być szczery. W końcu zgodziłem się mu powiedzieć o tym, kiedy poczuję się źle.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Na szczęście Jun nie dopytywał o mogliśmy na spokojnie dalej rozmawiać. Czasami naprawdę nie wiedziałem, co mu chodziło po głowie i bałem się jego reakcji. Mimo to, wciąż powtarzał, że będzie ze wszystkim czekał na moją zgodę. Nie powinienem się tak wahać.
   Prychnąłem rozbawiony, słysząc jego słowa.
  – Co z ciebie za bohater? Ja cię zawsze chronię, a ty byś nie wiedział co zrobić, jakbym zemdlał? – parsknąłem śmiechem. Miałem nadzieję, że nie zrozumie mnie źle. Nie mówiłem tego poważnie, a jedynie żartowałem. Naprawdę nie chciałem mu sprawiać kłopotu.
    Na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Zsunąłem się ze skałki i zanurzyłem ponownie w wodzie, opierając się w ten sam sposób jak zrobił to Junzo. Chciałem posiedzieć jeszcze trochę, ale wiedziałem, że nie będę mógł tego przeciągać. W końcu naprawdę mogło mi się zrobić słabo i ostatecznie jest ryzyko, że zemdleje.
   – Nie przejmuj się tym. To ostatnia rzecz, o którą powinieneś się martwić – rzekłem, ponownie kładąc dłoń na jego głowie.
  – Zawsze będzie fajnie, gdy jesteśmy razem, niezależnie od miejsca. Po prostu lubię gdy spędzamy razem czas we dwoje. W domu też jest dobrze, ale tak naprawdę nie mamy za dużo wolnego czasu, dlatego fajnie jest też go spędzić w nieco inny sposób niż siedzieć w domu. Po powrocie do domu musimy się uczyć i nie mamy zbyt dużo czasu dla siebie – powiedziałem, nieco naburmuszony. Może i byłem zaborczy, ale właśnie przez moją zaborczość jeśli będziemy spędzać ze sobą aż tak dużo czasu, to bałem się, że się sobą znudzimy. Chciałem dać Junzo trochę przestrzeni. Na pewno tego potrzebował, zwłaszcza, że ostatnio sprawiłem mu trochę problemów.
  – Achh, ankieta – mruknąłem – Nie mam szczególnych pragnień. Nigdy się nad tym nie zastanawiałem. Nie spodziewałem się, że tak nagle odzyskam chęć życia, kiedy zobaczę ciebie. Nie mam też zbyt dobrych ocen, więc szansa, że dostanę się na jakąś uczelnię, jest znikoma – wzruszyłem ramionami.
  – Praca w pizzeri nie wydaje się taka zła – rzekłem. Jakoś, gdy zawsze myślałem o jakiejkolwiek pracy, to przychodziła mi na myśl właśnie pizzeria. Nie tyle pieczenie ciasto, co dostawa i obsługa klientów. Prędzej czy później będę musiał gdzieś pójść.
  Odwróciłem się w stronę chłopaka i zarzuciłem mu ręce na szyję.
 – Ale teraz najbardziej pragnę ciebie – dodałem, uśmiechając się uroczo, po czym pocałowałem go w skroń.

Y O S H I M U R A S H U N
■ ■ ■ ■ ■ ■

Szturchnąłem chłopaka w ramię, po czym uśmiechnąłem się lekko. Trudno mi było się z nim nie zgodzić. Tak metoda reanimacji, jakby nie patrzeć, była bardzo skuteczna, ale stosowana przy poważniejszych wypadkach. Jednocześnie nie zdziwiło mnie to, że o tym wspomniał.
– Ahahah, przejrzałeś mnie – zaśmiałem się, drapiąc się w tył głowy. Cieszyłem się, że tak często o mnie myślał, jednak w moim przypadku dawało to zupełnie inny odwrót i bycie mentalnie, mi nie wystarczało.
To prawda, że miałem jeszcze dużo czasu na przemyślenie tego, co chciałbym robić. Może moje złe oceny wynikały z tego, że po prostu już nie chciało mi się uczyć. Chętnie skorzystałbym z pomocy Junka, ale byłem pewny, że i tak by mnie rozpraszał, a sama nauka byłaby nudna. Trochę szkoda byłaby, nie skorzystać z jego pomocy, patrząc na to, że jest lepszym uczniem ode mnie i poświęca więcej czasu nauce, ogarnia wiele tematów.
Odsunąłem się od chłopaka powoli, nieco zaskoczony jego reakcją. Kompletnie zignorował to co do niego powiedział. Nie podobało mi się to. Akurat kiedy zdobyłem się na to, żeby coś takiego powiedzieć. Nieczęsto można to ode mnie usłyszeć. Starałem się być czuły i uroczy! I co z tego wyszło? Nic.
Obserwowałem uważnie Junzo, aby się upewnić, że rzeczywiście źle się czuje i ewentualnie mu pomóc, ale on nawet na mnie nie patrzył. Po prostu mnie zignorował! Spojrzałem na jego rękę, po czym z powrotem do jego odwróconą twarzy. Uniosłem brwi do góry, przez chwilę analizując sytuację.
Zamiast przyjąć jego pomoc, chwyciłem go za nadgarstek i pociągnąłem nieco w swoją stronę, po czym włożyłem sobie jego dwa palce do ust i prowokacyjne je oblizałem. Lubiłem robić niespodziewane i dziwne rzeczy. A on dał mi do tego świetną okazję. Powinien pamiętać, że nienawidzę, jak mnie ignoruje.
Puściłem jego rękę, po czym samodzielnie wyszedłem z wody. Sięgnąłem po ręcznik i obwiązałem go sobie wokół pasa, gwałtownie zaciskając.
– I kto to mówi?– prychnąłem lekceważąco, rzucając mu pogardliwe spojrzenie. Odwróciłem się nonszalancko i ruszyłem do środka z uśmiechem na ustach. Rozdrażnił mnie, ale nie byłem zły. Dużo satysfakcji mi to przyniosło, wiedząc, że w jakiś sposób go zaskoczyłem i dostał nauczkę za ignorowanie mnie. Nigdy więcej jednak tak nie zrobię. Musiałem się powstrzymać, żeby się nie zakrztusić. Nie było to przyjemne.
Poszedłem szybko ubrać bieliznę i kimono. Wyglądało na to, że znowu miałem z czymś problem, więc wróciłem do Junzo, żeby zobaczyć jak on wygląda w tym stroju.
– Nie masz wrażenia, że to jest za duże? Wiesz jak to zawiązać? – spytałem, Ciągle zsuwało mi się z ramion, co nieco mnie denerwowało.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Kąpiel w gorącym źródle naprawdę przynosi jakieś magiczne efekty. Czułem się o wiele lepiej, odprężony i oczyszczony, a moja skóra była bardzo gładka i miękka.
 Teraz musiałem tylko nosić to kimono. Stęknąłem wymownie, kiedy chłopak nieco zacisnał pasek, aby odpowiednio zawiązać.
  – Jest dobrze – uśmiechnąłem się niewinnie. Trochę się zgrywałem, udając, że zrobił to za mocno, ale ostatecznie było w porządku.
   Przejrzałem się w lustrze, kiedy pochwalił mój wygląd. Miałem wrażenie, że dla niego to we wszystkim wyglądałem dobrze. Pomimo jego słów, nie byłem do tego przekonany. Nie czułem się dobrze w tym stroju. Wolałem raczej zwykłą koszulkę, a to było za długie. Na pewno nie będę w tym spał.
  Sięgnąłem po komórkę i usiadłem na posłaniu, obok Junzo. Postanowiłem sprawdzić wiadomości. Nie, żebym miał je od kogoś dostawać, bo nie miałem kogoś takiego, ale często przychodziły powiadomienia z różnych aplikacji. Przy okazji też sprawdziłem nasze zdjęcia, które zrobiłem. Wyszły fajnie, to będzie dobre wspomnienie. Na pewno znajdzie się jakieś, które będzie się nadawało do włożenia ramkę, czy do albumu.
   Gdy już wszystko przejrzałem, odrzuciłem komórkę na bok i spojrzałem na chłopaka. Leżał tak kusząco na brzuchu, że nie mogłem się powstrzymać i postanowiłem się na nim położyć. Nie byłem zbyt lekki, ale nic się Junzo nie stanie, jak zostanę tak chwilę.
    Leżał zbyt spokojnie, co mnie nieco prowokowało. Ja nie byłem taki spokojny. Przez chwilę nic nie robiłem, ale w końcu przesunąłem się nieco wyżej i zanurzyłem palce w jego włosach i delikatnie odgarnąłem do tyłu. Niektórzy lubią, kiedy ktoś się bawi ich włosami, ale nie taki był mój cel. Zamierzałem przetestować cierpliwość Junzo i jego granice wytrzymałości. Wcześniej tak na mnie ładnie spojrzał…
  Złapałem delikatnie zębami płatek jego ucha, po czym przejechałem językiem w tamtym miejscu. Wiem, że nie lubił jak go mocno gryzłem, dlatego zrobiłem to w miarę delikatnie. Następnie złożył krótki pocałunek na jego karku i pogładziłem palcami. Ciekaw byłem czy to miejsce jest u niego wrażliwe.
  – Mieliśmy deserki zamówić – mruknąłem mu do ucha, po czym podniosłem się do siadu i zacząłem uciskać mu ramiona, co miało przypominać masaż, ale w ogóle nie potrafiłem robić takich rzeczy.  

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Nie otrzymałem pożądanej przeze mnie reakcji z jego strony. Myślałem, że będzie się złoścł, krzyczał z bólu, albo spróbuje mnie zrzucić, a Junek sobie spokojnie leżał. Nie sądziłem, że dotykanie włosów jest aż tak przyjemne. Chociaż, w sumie, sam lubiłem jak tak robił. Jak będę wystarczająco dobry, to pomyślę o tym, żeby robić tak częściej.
    – Ależ skąd – odrzekłem z szerokim uśmiechem, udając, że nie wiem o co mu chodzi. Był dzisiaj jakiś dziwnie spokojny, z kolei ja miałem za dużo energii i nie mogłem się powstrzymać, żeby go nie podrażnić. Sam się o to prosił! Ignorował mnie! Położył się i leżał. Tak o, po prostu.
   Podniosłem się nieco, tak jak o to prosił, po czym usiadłem z powrotem. Cóż, ta pozycja...była teraz inna. Chyba wolałem jak na mnie aż tak nie patrzył. Czułem się już mniej pewnie, ale wciąż było wygodnie. Zamiast jednak się podnieść i pójść po kartę, położyłem się na nim z powrotem i wtuliłem twarzy w jego szyję.
  – Znowu się przegrzałeś? Przecież tu jest chłodno – zapytałem z udawaną troską. Wiedziałem, że to nie było to, ale był cały czerwony na twarzy i zapewne mógł nawet nie być tego świadomy jak bardzo to widać. Ciekawe jaką wymówkę by mi teraz dał. Może byłem jeszcze zielony w niektórych sprawach, ale aż tak ślepy nie byłem, żeby nie zauważyć jego reakcji.
    Podniosłem się gwałtownie i w podskokach poszedłem po tą całą kartę. Naprawdę już chciałem zjeść ten pudding czy inne tiramisu. Miałem nadzieję, że nie ma tu zbyt wysokich cen.
  Wróciłem z powrotem do chłopaka, nucąc sobie coś pod nosem. Położyłem się na brzuchu i sięgnąłem po telefon, żeby wystukać numer telefonu.
   – Nie można im napisać wiadomości? Nie lubię dzwonić do obcych ludzi – zwróciłem się do Junzo. Tak by było o wiele łatwiej, ale nie chciałem wszystkiego na niego zrzucać. Prawdopodobnie jedzenie puddingu przed snem, nie jest zbyt dobrym rozwiązaniem.

Y O S  H  I M U R A   S H U N
■   ■   ■   ■   ■   ■  

Posłusznie oddałem (się) telefon Junzo, który zdecydował się zadzwonić. Podziwiam za odwagę, ja nie wiem, czy dałbym radę. Splotłem ręce przed sobą i oparłem brodę na nich. Uważnie obserwowałem Junzo, który rozmawiał. Badałem każdy szczegół jego twarzy. Wykorzystałem okazję, że sam nie mógł się we mnie tak wpatrywać. Słysząc jednak, co zamawia mimowolnie się skrzywiłem. Wariat. Szalony. Jak utknie w toalecie na kilka godzin to zepsuje nam randkę, a ja nie będę wiedział co robić. Junek stąpa po cienkim lodzie.
  – Dwadzieścia minut? – zapytałem, po czym spojrzałem przed siebie, obliczając w głowie, ile to tak właściwie dwadzieścia minut i czy rzeczywiście to będzie długo. Jednak, na samą myśl, że przyjdzie jedzonko, robiłem się głodny.
  Spojrzałem ponownie na chłopaka i delikatnie się uśmiechnąłem, kiedy dotknął mojej twarzy.
   – Motyle?  – spytałem zaskoczony, po czym, przybliżyłem się do niego i nachyliłem do jego brzucha – Nie wydaje mi się, żeby były to motyle, albo są po prostu bardzo głośne – zaśmiałem się, Wiadomo, że tylko się z nim przedrzeźniałem, ale nie zdziwiłbym się, gdyby rzeczywiście był głodny.
    –Co takiego robię, że się tak czujesz? – spytałem. Niby wiedziałem, co robię. Robiłem wiele fajnych rzeczy! Ale byłem ciekaw, co konkretnie! To, że go ratuje przed gnojkami z naszej klasy, czy może to, że tak pięknie się do niego uśmiecham? Nie mam pojęcia, może mnie oświeci. To było bardzo miłe z jego strony. Chciałem, żeby czuł się jak najlepiej. Cóż, ja z kolei mogłem powiedzieć, że na początku na siłę próbowałem go do siebie przekonać, bo nie chciałem być już dłużej samotny i chciałem mieć przyjaciela.
   – W takich momentach też czujesz? – spytałem, zbliżyłem się jeszcze bardziej i zetknąłem nasze usta w bardzo delikatnym pocałunku. Chciałem poczuć tylko jego usta, ale nie odsuwałem się. Mam wrażenie, że zawsze to robię gwałtownie. Ale pracuje nad tym!