Sweet secrets. [Kingsman(1,2); ff; Hartwin; bn; 2os.]

Arthur gestem zaprosił chłopaka do ruszenia przodem. Nie zwlekał jednak i odbił drzwi, uderzając innego napastnika, po czym obdarował zaatakowanego przez Galahada mężczyznę ciosem w twarz. Następnie puścił się biegiem za młodszym agentem, pobieżnie upewniając się, że najważniejsze elementy z jego uzbrojenia były na miejscu. Strzelanina ściągnęła by tylko niechcianą uwagę, więc pozostawała walka wręcz, a mimo to Harry musiał być pewien, że jego pistolet jest na miejscu i jest naładowany.
Zatrzasnął drzwi pomieszczenia, blokując je dodatkowo przypadkową rurą. Spojrzał na błyszczącą klapę. Pralnia, do której prowadził zsyp, miał swoje własne wyjście z budynku na zewnętrzną klatkę schodową, której nie omieszkają użyć. Wszystko zostało załatwione, a jedynym co pozostało do zrobienia była ucieczka z miejsca zbrodni.

- Schody pożarowe nadal są czyste? – zapytał Hart, odsuwając właz zrzutu i zaglądając do środka. Był stosunkowo krótki i tylko delikatnie szedł po skosie. Agent bywał w trudniejszych sytuacjach. Usłyszawszy pozytywną odpowiedź, odwrócił się do Unwina. – Z przyjemnością. Widzimy się po drugiej stronie – Harry wpakował się do rury łączącej piąte piętro z pralnią mieszczącą się o dziwo na drugim piętrze.

Nie bardzo wiedział czy brak pracowników w pralni był wynikiem przypadku, czy kolejnym przejawem niezwykle przemyślanego planu Merlina. Wydostał się z kontenera średnich rozmiarów i poprawił garnitur. Dociągając krawat, odwrócił się ku przybywającemu właśnie Eggsy’emu. Nie było to najmilsze doświadczenie, ale przynajmniej rozwiązane bez zbędnego rozlewu krwi. Mimo braku jakichkolwiek wyrzutów sumienia po zwykłych akcjach z morderstwami, Harry wolał stosować brutalne metody tylko w sytuacjach bez wyjścia. Zwłaszcza po wydarzeniach w Kentucky.
Mężczyzna uśmiechnął się do chłopaka, wypełzającego z kosza pełnego brudnych ręczników oraz prześcieradeł i wskazał na masywne drzwi wyjściowe, ustępując chłopakowi pierwszeństwa.

-Zaczekaj - zatrzymał Galahada ręką, po czym poprawił mu kołnierz koszuli oraz przyklepał włosy. Chłopak nie miał jeszcze wystarczającego wyczucia, by bez lustra przywrócić swój garnitur do porządku.
Wychodząc na zewnątrz zwolnili kroku, udając przypadkowych przechodniów schodów pożarowych. Nie mieli pewności czy ludzie O’Casey’a wiedzieli jak wyglądali, ani czy zauważyli uderzające podobieństwo jednego z uciekinierów do zdobyczy ich szefa z poprzedniej nocy.

-Za rogiem czeka was taksówka o numerze 75435. Wracajcie najpierw do hotelu Galahada. Stamtąd zabierze was prywatny samochód na lotnisko – odezwał się Merlin. – Wracacie do domu, chłopcy.

Harry uspokoił oddech przed skręceniem w średnio ruchliwą ulicę. Musieli stopić się z tłumem i niepostrzeżenie wejść do taksówki, nie natrafiając w tym czasie na ochroniarzy Irlandczyka. W każdej chwili tez mógł wrócić sam O'Casey, który napewno rozpoznałby swojego kochanka. Nie mogli wiec ryzykować w żaden sposób.

Usłyszawszy dokąd tak naprawdę lecieć będzie ich samolot, Harry uśmiechnął się i opuścił głowę, potrząsając nią z rezygnacją. Nie odpowiedział na zadane pytanie i jedynie poprawił okulary, po czym potarł nos. Mógł się tego spodziewać po Merlinie, a mimo to odpychał wizję tak oczywistego i mało eleganckiego pozbycia się Unwina z ukochanej bazy mężczyzny. Liczył na bardziej… subtelny sposób.
Jednocześnie cieszył się z powrotu do Londynu, nawet jeśli z niewiadomych powodów wciąż nie poczuł się w nowym miejscu na tyle komfortowo by nazwać to miejsce swoim domem. Tak naprawdę cieszył się z powrotu do swojego ukochanego szczeniaka, a nie z faktu opuszczenia Irlandii.

W samolocie pomiędzy mężczyznami panowała cisza. Eggsy postanowił okazać swoje niezadowolenie nie odzywając się, więc Harry również zrezygnował z inicjowania jakiejkolwiek rozmowy i oddać się głębokim rozmyślaniom o bieżących sprawach.
Podobnie było również podczas niedługiej drogi taksówką. Im bliżej celu, to jest domu Arthura, się znajdowali, tym większą część jego myśli zajmował jego malutki Peanut, któremu poświęcał zbyt mało uwagi niezbędnej dla szczeniaka.

Gdy tylko postanowił o zabieraniu ze sobą szczeniaka do Szkocji, z drugiej strony tylnych siedzeń taksówki rozległo się głośne westchnięcie. Hart odwrócił się w jego stronę i przyjrzał młodemu profilowi. W szybie odbijała się oświetlona uciekającym światłem londyńskich latarni zagniewana twarz. Harry oderwał się na moment od poprzednich myśli, by zastanowić się nad osobą bardzo naburmuszonego z powodu przymusowej przeprowadzki chłopaka. Zaciekawiło go, co właściwie dzieje się teraz w jego głowie oraz czy faktycznie zostanie u niego na dłużej, niż jedną noc. Jeżeli tak, Hart będzie musiał przearanżować całe swoje dotychczasowe spokojne samotne życie. Mimo że od długiego już czasu było to niemalże nieuniknione, a on z pozoru pogodził się z obecnością innej osoby w jego prywatnym życiu, wizja ta wciąż wzbudzała w nim swego rodzaju niepokój. Nie powinien odczuwać tego, gdyż wychował się z dwoma tuzinami innych chłopców w jego wieku, z czego ze średnio dwoma dzielił pokój przez około piętnastu lat swojego życia. Warto również pamiętać o tym, że towarzystwo zmieniało się co jakiś czas.
Dlaczego więc przerażała go wizja kogoś dobrze znanego w swojej przestrzeni?

Taksówka zatrzymała się pod nowym domem Harry’ego Harta. Mężczyzna wysiadł pierwszy i zaczekał przy drzwiach, aż drugi agent odbierze swój niewielki bagaż i dołączy do niego. Przekręcił klucz w zamku i przekroczył próg. Ku niemu od razu podążyły dwie małe sylwetki. Na moment przed oczami pojawiły mu się dwa robo psy Poppy, których zamiary diametralnie różniły się od tych tu. Odgoniwszy nieprzyjemne wspomnienie, kucnął do witających go mieszkańców, a na jego usta wpłynął promienny uśmiech. Podrapał szarnego cairn teriera po grzbiecie, pozwalając suczce powitać swojego właściciela. Niezdarny szczeniak skakał wokół niego w ekstazie. Harry do tej pory nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo tęsknił za swym poprzednim towarzyszem. Dopiero Peanut uświadomił mu, jak przyjemnym uczuciem jest psiak witający go w drzwiach.
Gospodarz wziął swego malca na ręce i ruszył w głąb domu, wpuszczając Unwina dalej.

-Co słychać, kochanie? – mruknął i podrapał psa pod brodą, kierując się ku kuchni z zamiarem poczęstowania malca psim ciasteczkiem. – Chciałbyś się czegoś napić, Eggsy? – odwrócił się do wyraźnie zagubionego chłopaka, pojawiającego się w drzwiach w ślad za nim.

Harry otworzył szafkę w kuchni i sięgnął po ledwo napoczęte opakowanie psich ciasteczek, Zauważywszy to, psiak w jego ramionach odpowiedział entuzjastyczną próbą machania ogonem, co skończyło się jedynie uderzaniem mężczyzny w klatkę piersiową. Wyjął dwie malutkie kosteczki i jedną odłożył na blat, z zamiarem poczęstowania drugiego czworonożnego przyjaciela.
-Daj łapę - rozkazał Peanutowi, na co ten bez namysłu pomachał łapą. Hart podsunął mu smakołyk pod nos i z uśmiechem obserwował jak malec praktycznie połyka go w całości. Podrapał szczeniaka po głowie i skierował się z powrotem w stronę salonu, biorąc ze sobą drugie ciasteczko. Przystanął na moment przed lodówką i zamyślił się. Nie musiał jej otwierać, by wiedzieć, ze jest praktycznie pusta. Z rana z pewnością czeka go spacer po zakupy.

Harry odstawił psiaka na ziemię i raz jeszcze uśmiechnął się doń, gdy ten wciąż wpatrzony we właściciela merdał całym zadkiem. Podszedł do stolika z alkoholami i zastanowił się, czym najlepiej uraczyć gościa. Wrócił się jednak do lodówki, gdyż jego wybór padł na martini. Wspominając pokrótce, ze ostatnim razem pili ją w samolocie do Kambodży, uniósł wzrok znad butelki na źródło poruszenia w salonie. Eggsy najwyraźniej postanowił nadać temu miejscu bardziej domowy charakter poprzez rozpalenie w kominku. Harry nie mógł się na to zdobyć odkąd tu zamieszkał. Ani razu nie użył połowy sprzętu we własnym domu i raczej nie zamierzał w najbliższym czasie tego robić. Dlatego też ucieszyło go, że ktoś zrobił to za niego.
Spojrzał ponownie na butelkę, uznając swój wybór za doskonały i rozlał alkohol do kieliszków. Zdjął z siebie marynarkę i bezwiednie rzucił na oparcie fotela. Podszedł do chłopaka, zabawiającego swego czworonoga i wręczył mu naczynie. Nie miał czasu nawet zastanowić się nad toastem, gdyż jego wzrok spoczął na rozpoczynających szczenięca bitwę maluchach. Po chwili jednak gwałtownie podniósł głowę, by uczcić ten wzniesiony przez Unwina.

-Za omijanie Irlandii z daleka niech będzie - uśmiechnął się pod nosem i upił łyk.

Kucnął do psów gryzących się pod ich nogami i poczęstował suczkę ciasteczkiem. Peanut uniósł czujnie uszy, oczekując swojej nagrody, ale jedynie został poklepany delikatnie po małej głowie, więc już po chwili szczeniaki rozpoczęły gonitwę po salonie. Mężczyzna podniósł się i pokiwał głowa na słowa chłopaka. Usiadł na kanapie i zakładając nogę na nogę, zdjął krawat oraz rozpiął ostatnie guziki koszuli. Spojrzał na płonące drewienka, powoli sącząc trunek. Poczuł jak poduszki obok niego zagłębiają się pod ciężarem jego towarzysza. Harry nie spodziewał się jak odmienną aurę w domu wprowadzi zwykłe rozpalenie ognia.

-Pokój gościnny jest naprzeciwko schodów - odezwał się po chwili, przerywając ciszę wypełnioną jedynie odgłosami strzelającego drewna i szarży szczeniąt. - Jedna łazienka jest na dole za schodami, a druga na końcu korytarza na piętrze - tuż obok mojej sypialni, dokończył w myślach.

Poprawiwszy się na kanapie, mężczyzna odwrócił się w ślad za chłopakiem spacerującym po jego salonie. Prawdę mówiąc Harry nie bardzo wiedział, co właściwie znajdowało się na jego półkach, gdyż to Merlin zajął się wyposażeniem jego domu. Oczywiście, było to na bazie jego starego domu, który przed wysadzeniem zamieszkiwał Eggsy, więc mógł jedynie zgadywać.  
Obserwował, jak Unwin sięga po jakiś średnich rozmiarów tom, którego tytułu nie mógł dojrzeć.

-Mistrz i Małgorzata - szepnął, dotykając skroni, gdy usłyszał pierwsze zdania padające z ust chłopaka. Dobrze pamiętał tę książkę. Prawie tak dobrze jak ranę otoczoną wielobarwnym siniakiem, którą mu zostawiła na czole, gdy jego droga towarzyszka dziecięcych zabaw rzuciła nią w niego. Nawet już nie pamiętał przyczyny. A może wcale jej nie było?

Harry uśmiechnął się słysząc w jak swobodny sposób młodszy agent przerzucił się na uroczysty ton. Zauważył też, jak naturalnie brzmi ów cytat w jego przesączonych walijskim akcentem ustach. Biła od niego aura, której Harry zdawał się dotychczas nie zauważać. Delikatny uśmiech połączony z patosem jego wypowiedzi tworzyły nową odsłonę, której Hary jeszcze nie widział, a którą chętnie widywałby częściej.

Wzrok Harta padł na jego kolana, na które po kanapie nieumiejętnie wspinał się jego szczeniak. Ostawił pusty już kieliszek na etażerkę i podsadził malca, który już po chwili rozłożył mu się na kolanach, domagając się pieszczot i świecąc różowym brzuszkiem.
Za chwilę jednak spojrzał znów na chłopaka, gdy ten wykrzyknął nazwisko. To samo zrobił szczeniak, zrywając się do siadu.

-Merlin... - wymamrotał patrząc z pożałowaniem na płytę. Nie wiedział czy to przypadek, czy kolejny nieśmieszny żart jego przyjaciela, ale nie zamierzał pokazywać po sobie żadnego zażenowania. W końcu Eggsy nigdy nie dowie się, że piosenką, którą właśnie puścił, Harry prawie wygrał szkolny konkurs na początku liceum.

Harry oblizał wargi i pokręcił z niedowierzaniem głową. Uśmiechnął się i zdjął Peanuta z kolan, po czym podniósł się. Być może dawniej stworzyłby z Unwinem niemy duet. Chwycił oba kieliszki i uniósł brwi pytająco na Eggsy'ego. Gdy ten skinął głową, Harry ruszył w stronę kuchni, wymijając bawiącego się w najlepsze chłopaka.
Wyglądało na to, że przynajmniej na moment demon Irlandii opuścił go. Znacznie uspokoiło to Harta. Dobrze wiedział, co stało się w pokoju hotelowym oraz jak bardzo Eggsy to przeżywał.
Co stało się w Irlandii, zostaje w Irlandii.

Sprawnie przygotował drugą kolejkę drinków i wrócił do salonu. Podał przyjacielowi napój i sam przysiadł na oparciu kanapy, obserwując jak wraz z piosenką, Eggsy delikatnie zmienia taniec.
Uświadomił sobie też, że prawdopodobnie wyzbył się już wszystkich obaw związanych z przyjęciem nowego lokatora pod dach.

Harry Hart spuścił wzrok i przymknął oczy. Doskonale pamiętał Lee. Zaprzyjaźnili się równie szybko, co z Eggsy’m i wówczas wierzył, że może zdobyć w starszym Unwinie przyjaźń podobną tej, która nadal łączyła go z Merlinem. Także Hart ucierpiał na śmierci mężczyzny i przekazanie tego jego rodzinie nie było dlań łatwym zadaniem.

-Jesteś jak najbardziej podobny – uśmiechnął się do chłopaka, ale smutne spojrzenie wcale nie poprawiało sytuacji. – Byłby z ciebie niesamowicie dumny – spojrzał na trzymane przez Eggsy’ego zdjęcie. Nawet nie pamiętał kiedy zostało ono zrobione. Po chwili smutnej ciszy dodał – Oczywiście jesteś przystojniejszy, Gary – uniósł na towarzysza brew, a po chwili roześmiał się.
Spuścił ponownie wzrok i zatrzymał go na krawędzi kieliszka, którą niespokojnie gładził. Tak wiele razy rozmyślał o sytuacji z Bliskiego Wschodu oraz jak wiele mogłoby się zmienić, gdyby Lee nie rzucił się na granat.

Dopił alkohol jednym łykiem i odstawił na stolik obok kanapy, przesuwając się na oparciu, by zrobić miejsce przyjacielowi. Spojrzał na trzymane przezeń zdjęcie i uśmiechnął się. Wziął ramkę do rąk. Wszyscy chłopcy ubrani byli podobnie elegancko, niezależnie od wieku.

-To ja – wskazał za około trzynastoletniego chłopca, na którego głowie opierał się znacznie wyższy blondyn, niemalże w całości zasłaniając mu twarz ramieniem, a z drugiej strony obejmował go podobnego wzrostu szatyn– Razem z Maximilianem i Thomasem rozbiliśmy tego dnia szybę w szklarni. Pani Morrison cudem pozwoliła nam znaleźć się na zdjęciach – zaśmiał się. Przesunął wzrok na elegancko wyglądającą pięćdziesięcioletnią kobietę. To ona była Harry’emu matką przez cały okres dorastania. Z pewnością dogadałaby się z Eggsy’m… gdyby jeszcze żyła. To przypomniało mu, że powinien w najbliższym czasie wybrać się na cmentarz w Totland.

Podniósł się i podszedł do półki, odstawiając zdjęcie na miejsce. W pierwszej chwili chciał zignorować pytanie odnośnie jego rodziców, jednakże uznał, że młody Unwin zasługuje, by poznać te mało istotną ciekawostkę z życia jego gospodarza. Stał chwilę, wpatrując się w wizerunek uśmiechniętej ekscentrycznej brunetki, której włosy Harry zapamiętał jako granatowe. Zawsze chodziła ubrana w eleganckie garsonki, niezależnie czy jadła z chłopcami śniadanie, czy grała z nimi w piłkę. To podziwiał w niej młodzieniec, jej klasę i dostojność w każdej sytuacji, nawet podczas tłumaczenia mieszkańcom wsi, dlaczego w środku nocy po ich ogrodach biegają zgraje dziecięcych sylwetek.

-Prawdę mówiąc, nie mam pojęcia, co się z nimi stało – odezwał się po chwili i odwrócił do zażenowanego pochopnością swego pytania chłopaka. – Nie wiem nawet jak się nazywają. Merlin proponował mi odnalezienie ich, ale… chyba nie chcę znać prawdy. Pani Morrison mnie wychowała.

Harry rozejrzał się po salonie i zatrzymał wzrok na schodach, pod którymi smacznie drzemały dwa szczeniaki. Godzina była faktycznie późna, a on potrzebował prysznica. Poza tym, momentalnie wróciło doń zmęczenie, tak misternie ukryte pod dwugodzinną drzemką i kilkoma kawami. Zebrał kieliszki i odstawił do zlewu.
Wspomnienie przeszłości stało się zbyt smutne, by kontynuować tę rozmowę jeszcze dzisiaj. Być może kiedyś wrócą do jakże barwnego dzieciństwa Arthura.

-No cóż, dobranoc, Eggsy. Gdybyś czegoś potrzebował… poszukaj. Czuj się jak w domu.

Harry stanął przy oknie swojego pokoju i wyjrzał na pustą ulicę. O tej porze w tej okolicy tylko dwie dusze pojawiają się na zewnątrz: starszy mężczyzna wraz ze swoim psem. Zza niedomkniętych drzwi słychać było krzątanie się Eggsy’ego. Nie niepokoiło go to, w końcu chłopak miał się czuć jak u siebie w domu. Nie spodziewał się, że prędko pójdzie spać. Poza tym, nie znajdowało się tutaj nic ciekawego, głównie przeróżne starocie, które pamiętały jeszcze czasy sprzed dołączenia do Kingsmana. Różne pamiątki ze studiów i sierocińca. W skrócie nudne wspomnienia.
Po chwili jednak gwałtownie odwrócił się od okna i spojrzał na drzwi. Co jeśli wśród tych rzeczy znajdowały się rzeczy, o których Harry zdążył już zapomnieć i które powinny w przeszłości pozostać?
Zrezygnował jednak z inwigilowania tego tematu i podszedł do drzwi, by wyjrzeć profilaktycznie na korytarz, a potem je zamknąć.


Przez ostatnie tygodnie od powrotu z Irlandii, żaden z mężczyzn nie pojawił się w siedzibie agencji. Sam Arthur spędzał połowy dni w londyńskiej bazie, gdyż nie mógł spuścić Kingsmana z oka nawet na moment, natomiast drugie pół w domowym zaciszu ze swoim nowym lokatorem. Chłopak z kolei praktycznie nie wychodził z domu. Co prawda, nikt nawet nie sugerował mu powrotu do pracy. Harry stosunkowo szybko przywykł do jego obecności i hałaśliwości. Co więcej, przebywanie w domu sprawiało mu przyjemność.

-Temat Unwina poruszymy zatem następnym razem. Niech pan jednak nie zapomina: może to pan odwlekać, ale prędzej czy później będzie pan musiał odpowiedzieć na to pytanie. Chociażby przed samym sobą – Harry wywrócił oczami, skoro tylko dr. Downes odwrócił się plecami do niego, zmierzając ku swojemu biurku.
Tak naprawdę, Hart zamierzał zwlekać z tym tak długo, jak tylko się dało. W gruncie rzeczy w ogóle nie planował odpowiadać na pytanie, którym jego psychiatra dręczył go od przeszło miesiąca.


Skoro tylko za Hartem zatrzasnęły się drzwi, z kuchni dobiegł go głos. Harry wszedł do salonu i przykucnął w progu.
-Niech gryzie. Znudziła mi się walka z nim o to – uśmiechnął się obserwując, jak szczeniak podbiega do niego, taszcząc za sobą owego kapcia. Od dwóch tygodni próbował odratować obuwie, ale bez skutku. Ostatecznie jednak pogodził się z faktem, że jego szczeniak preferuje but od sznurka czy piłki. Odebrał od szczeniaka zabawkę i rzucił w głąb korytarza, patrząc za maluchem. Uśmiechnął się obserwując jak potyka się podczas biegu po rzucony obiekt.
Mężczyzna poprawił okulary i ruszył do kuchni. Nalał wody do szklanki i upił powolny łyk. Oparł się o blat i spojrzał na chłopaka krzątającego się w jego kuchni.

-Za kilka dni lecę do Andaluzji. Krótka misja w kasynie Marbella. Być może będzie mi towarzyszył Tequila. Ty z kolei masz ruszyć swoją dupę do Szkocji. Twoje ulubione grono rekrutów na ciebie czeka – upił jeszcze jeden łyk i odstawił szklankę. – Merlin kazał użyć dokładnie tych słów. Nie może się z tobą skontaktować – kucnął do Peanuta i odebrał przyniesiony przedmiot. – Gdzie jest Quiller?

Psiak pognał za rzuconym przez Harry’ego butem, który wpadł między poduszki. Szczeniak bez większego problemu z rozpędem wskoczył na kanapę i zanurkował za kapciem. Z kuchni Harry dostrzegał jedynie jego stojące uszy.
- Mhm – mruknął bardziej do siebie, niż w odpowiedzi. Faktycznie zdarza mu się nie domykać drzwi swego pokoju. Nie spodziewał się jednak, że niewielkich rozmiarów suczka włamie się do środka i, co więcej, dosięgnie jego łóżka. Nie dociekał jednak dalej i przystał na tę wątpliwą prawdę. Pytanie właściwie zadał mimowolnie, jedynie dlatego, że psiaki zazwyczaj ganiały po domu razem.

Oderwał wzrok ze swojego małego pupila i przeniósł go na Eggsy’ego. Spojrzał w rozwarte zielone oczy i zawahał się na chwilę. Pytanie, a raczej ton z jakim zostało ono zadane odrobinę wytrąciło mężczyznę z kontekstu. Jego przyjaciel bowiem wyglądał na… zmartwionego jego wyjazdem. Nie prezentował tego na twarzy, jednakże mimo stosunkowo krótkiej przyjaźni, Harry potrafił dostrzec co kryje się w pozornie beznamiętnym spojrzeniu chłopaka. Hart również nie skakał z radości z powodu swej misji. Wcale nie chciał zostawiać Unwina samotnie pod swoim dachem. Biorąc pod uwagę, że ostatnim razem, gdy zamieszkał w jego domu, to dom ten skończył w gruzach. Oczywiście, pomijając fakt, że nie była to do końca wina Eggsy’ego.

- Najprawdopodobniej tylko na weekend. Wylatuję w piątek, w niedzielę mam nadzieję być już z powrotem w domu – odezwał się po chwili.
Ostatnim razem, gdy zostawił go w swoim domu i ruszył na krótką misję, skończyło się to dość tragicznie.

Rozległ się dźwięk komórki Harry’ego, dochodzący z przedpokoju. Mężczyzna odbił się od blatu i ruszył w jego kierunku. Tak jak się spodziewał, dzwonił Merlin. Raz jeszcze kazał Hartowi przekazać Unwinowi parę zdań besztających za odcięcie się od świata, a także szczegóły dotyczące transportu do Andaluzji, którego termin wypadał już za dwa dni. Do tego czasu Harry nie planował pojawiać się nawet w londyńskiej siedzibie agencji. Merlin z godnością przyjął informację, że Kingsman ponownie spoczywa w jego rękach na okres kilku dni.
Hart wyciszył telefon i sięgnął po elegancko zapakowany list, który uprzednio odebrał z ich siedziby na Mayfair. Był zaadresowany na nazwisko Unwin, ale mimo to Harry dobrze wiedział co znajduje się w środku. Obrócił nim w dłoniach i powolnym krokiem zbliżał się ku kuchni.

- Eggsy, o jakich właściwie kierunkach studiów myślałeś? – zagadnął go. Chłopak już kilka razy poinformował go o tym, a mężczyzna dobrze je pamiętał. – Było w skrzynce. Do ciebie – zamachał listem, jak gdyby nigdy nic. – Wygląda na ważne.

Uśmiechnął się promiennie, podając młodszemu agentowi list. Był z niego naprawdę dumny. Szczerze, prawdziwie dumny.

Od godziny Harry tkwił w siedzeniu prywatnego samolotu, nerwowo spoglądając to za okno, to na komórkę. Eggsy nie odzywał się jeszcze. W końcu wstał i podszedł do barku. Nalał sobie whisky i oparł się o blat, wlepiając wzrok w szklankę. Nie wiedział co z sobą zrobić. Znacznie pocieszał go fakt, że misja czekająca na niego tym razem nie była skierowana przeciw geniuszowi, chcącemu wybić ludzkość, a czekał go jedynie handel ludźmi. Z tym już się spotkał dawno temu i wiedział, że tym razem również poradzi sobie z tym bez znacznego wysiłku.
Wyprostował się i upił łyk. Niedługo powinien być na miejscu.

Na dziesięć minut przed lądowaniem, Harry oglądał się w lustrze, poprawiając czarną muszkę i mankiety. Zupełnie nie rozumiał, czym się stresuje. Podszedł do niewielkiej szkatułki, przygotowanej mu przez Merlina i otworzył ją. W środku znajdował się elegancko wykończony sygnet, gwarantujący wstęp na licytację dziewcząt. Nasunął go na palec, odwracając się ponownie do lustra i założył okulary. Po powrocie czekać go będzie sztuczne oko, zaprojektowane dlań przez Merlina. Być może dostałby je wcześniej, gdyby nie postanowił nie opuszczać Londynu przez blisko miesiąc po powrocie z Irlandii.

Kasyno znajdowało się w stosunkowo niedaleko od lotniska. Harry wszedł do środka bez problemu, prezentując fałszywy paszport. Jego celem był anonimowy organizator licytacji, który, jak przekazał mu Merlin, grał spokojnie w blackjacka. Hart na początek zakręcił się wokół stołu do bakarata, obstawiając niewielkie sumki i nieustannie obserwując cel. W końcu, po prawie godzinie dosiadł się do stołu pokerowego, wraz ze swym celem – hiszpańskim paniczem Umberto del Pozo, kilkoma dostojnymi jegomościami oraz pewną blond pięknością, wyglądającą znajomo. Na rozpoczęcie Umberto omiótł wzrokiem towarzyszy. Harry podłapał jego kontakt wzrokowy, a gdy ten obejrzał sygnet na jego dłoni, skinął doń głową na przywitanie. Potwierdzenie jego zamieszania w handel.
W miarę jak toczyła się rozgrywka, pokerowe maski mężczyzn zaczęły prześwitywać nerwowością i jawnym przegrywaniem, a zaraz potem stół zaczął pustoszeć. Koniec końców, na dłużej została ich tylko czwórka, a i czwarty mężczyzna w końcu podziękował wspaniałej gry. Po pewnym czasie blondynka również wstała, oznajmiając, że jest znudzona, na co jakiś młodzieniec bezceremonialnie spróbował ją zabawić.
- A więc ogłoszę remis, panie …? – odłożył karty del Pazo i uniósł brew na Harta.

- Tanner – Harry uścisnął dłoń mężczyźnie.

- Del Pazo – mężczyzna spojrzał na drogi zegarek. – Zdaje się, że czas na mnie. Na pana również – dokończył ciszej, subtelnie pocierając swój sygnet, dokładnie taki sam jaki dzierżył na palcu Harry.

- Na to wygląda – uśmiechnął się doń Hart i również spojrzał na zegarek.

Harry podszedł do baru i zamówił whisky. Miał jeszcze pół godziny do rozpoczęcia pierwszej licytacji.
Kim była kobieta przy stole i dlaczego wyglądała tak znajomo? Zamieszał złotym płynem i podniósł wzrok.
Wysłał sygnał do Merlina, przywołując go do komputera, po czym wystukał wiadomość z pytaniem o tożsamość owej damy.
Jego ramię musnęło drobniejsze, należące do kobiety w złotej sukni. Tej samej, która prawie ograła go w pokera. Odwrócił się do niej i zaczekał aż skończy flirtować z młodym kelnerem i dostanie swój trunek.

- Harry, słuchaj. To Blanca Vinchi. Ale być może skojarzysz ją jako Blevins – odezwał się w słuchawce Merlin.

Oczywiście. Jego dawna przyjaciółka z żeńskiego oddziału jego sierocińca. Jak mógł nie skojarzyć od razu.

-Wspaniała gra, panno Blevins – odezwał się cicho Harry.

Wychodząc z windy, ostentacyjnie uniósł dłoń i potarł sygnet na lewej dłoni. Mężczyzna w granatowym garniturze skinął na niego głową i gestem zaprosił go w głąb korytarza. Na końcu znajdowały się dwuskrzydłowe mahoniowe drzwi oraz jeszcze dwójka podobnie ubranych jegomości. Jeden z nich poprosił o wszelkie urządzenia elektroniczne, po czym umieścił jego komórkę wraz z innymi w sejfie.
- Tenga un buen día, senior.

Drzwi otworzyły przed nim średnich rozmiarów salę, prawdopodobnie zdecydowanie większą, gdyż z jednej strony znajdowała się ciężka kurtyna. Sala wypełniona była ludźmi w różnym wieku, której zdecydowana większość nie pochodziła z Hiszpanii. Harry rozejrzał się w poszukiwaniu którejś z dwóch znajomych twarzy, gdy niespodziewanie przed jego twarzą pojawił się kieliszek z szampanem.
- Panie Tanner –  uśmiechnął się do niego młodzieniec, którego ograł w blackjacka zaledwie kilka godzin wcześniej. Chłopak na oko w wieku Eggsy’ego był tak podekscytowany umiejętnościami karcianymi Harta, że proponując mu kolejną grę, przedstawił się kilkakrotnie.
Harry odebrał od niego kieliszek, również witając.

- Epeiusie, Helen pytała o ciebie – zza pleców młodego Greka wyłoniła się blondynka, przejeżdżając mu dłonią po plecach, a kończąc na ramieniu, po czym wskazała swoim trunkiem w stronę eleganckiej kobiety w podeszłym wieku, rozmawiającej po drugiej stronie sali z jeszcze starszym mężczyzną. Chłopak szepnął „excusez moi” wlepiając wzrok w kobietę, po czym ruszyła w jej stronę.

- Mam nadzieję, że znajdujesz się tutaj w innym celu, niż cała reszta – Blanca przeniosła wzrok z chłopca na Harry’ego, wykonując subtelny ruch głową wskazujący wszystkich w pomieszczeniu.
Mając w pamięci wspomnienie Merlina o tym, że jego dawna przyjaźń pracuje teraz dla MI6, zaśmiał się cicho, delikatnie sugerując jej, by ruszyła za nim w nieco prywatniejsze miejsce przy oknach, zajmujących całą powierzchnię jednej ze ścian. Wcześniej nie zdążyli porozmawiać o zbyt wielu rzeczach, a zwłaszcza tych związanych z pracą.

- Kingsman – wyszeptał. Blondyna uniosła brwi, jednak nie zdradzając poza tym swego głębokiego zaskoczenia.

- Byłam pewna, że to mit – dotknęła ust i odwróciła się do szyby. Harry zrobił to samo.

Za oknem malowała się nocna weduta Marbelli i odległe Morze Alborańskie z pojedynczymi światełkami należącymi zapewne do statków.
Uczucie niepokoju powróciło. Podczas tamtej misji, wszystko szło równie gładko. A mimo to skończyło się tragicznie. Gdzieś tam daleko ponownie w jego domu został Eggsy. Tym jednak razem Harry nie dopuści, by wydarzenia potoczyły się niezgodnie z planem.

Poruszenie na sali dostrzeżone w odbiciu szyby zmusiło ich do odwrócenia się. Kurtyna odsłoniła się, ukazując jak daleko sięgała owe pomieszczenie. Ludzie zaczęli zajmować równie eleganckie co oni sami krzesła. Hary ledwo powstrzymywał zniesmaczenie przed pojawieniem się na jego twarzy. Omiótł wzrokiem mężczyzn w średnim wieku, z których każdy mógł być pedofilem lub innym zwyrodnialcem.
- To obrzydliwe – wyszeptała Blanca.

Zajęli miejsca z tyłu, zaczekawszy wpierw, aż większość zajmie miejsca. Harry dopił jeszcze jeden kieliszek szampana. Na trzeźwo prawdopodobnie nie byłby tak spokojny. Hart rozejrzał się raz jeszcze. Nie mógł dostrzec jedynej osoby, na której obecności zależało mu.
Na niewielką scenę wprowadzona została pierwsza dziewczyna. Była to drobnej budowy ruda nastolatka, ledwo pełnoletnia. Jej spuchnięte od płaczu oczy widoczne były nawet z tej odległości. Teraz, prawdopodobnie odurzona, ledwo stała na nogach, podtrzymywana przez mężczyznę w masce. Licytator zastukał trzy razy, sygnalizując sprzedanie dziewczyny, jednakże nie to interesowało Harry’ego. Potarł oczy i poprawił okulary. Wprowadzono kolejną. Tym razem była to dużo młodsza, zdecydowanie nieletnia dziewczynka. Stała sama, niepodtrzymywana, miętosząc dół zwiewnej białej delikatnie prześwitującej sukienki, ukazującej zarys jej figury. Z przerażeniem malującym się w zaszklonych oczach rozglądała się po widowni, jakby szukając ratunku. Blanca opuściła wzrok.
W najlepszym przypadku dziewczynka zostanie służącą. Harry dobrze jednak wiedział, jaka przyszłość czeka tę kruszynkę.

- Witam ponownie, panie Tanner – Harry odwrócił się do młodego Hiszpana. Odwrócenie wzroku przyniosło mu ulgę, a poza tym koło niego dosiadł się del Pozo – jego cel. – Co pan myśli? To moja ulubienica, sam bym ją zabrał do siebie, ale rozumie pan – wskazał głową na kolejną z dziewczyn prezentowanych na scenie. Dziewczyna w krótkich blond włosach zasłaniających jej buzie wpatrywała się w podłogę i nie reagowała na zamaskowanego mężczyznę, rozkazującego jej pokazać widowni twarz, który w końcu złapał ją za szczękę i uniósł do światła. – Diler nie ćpa swojego towaru. Życzę owocnej licytacji dla pana i pańskiej towarzyszki – uśmiechając się enigmatycznie skinął do nich głową i przesiadł się na przód sali.

Harry miał wszystko, po co tu przybył. Mógł już wracać do domu.

Wszystko wskazywało na to, że jego misja przebiegła i zakończyła się łagodnie oraz zgodnie z planem. Nim jednak znalazł się z powrotem w samolocie do domu, dopijał drinka w eleganckim pubie nieopodal kasyna w towarzystwie uroczej blondynki. Rozmowy o dawnych czasach pochłaniały więcej czasu, niż się spodziewał. Oboje stracili poczucie czasu, które przywrócił im dopiero sms od Merlina, nakazujący Harry’emu wracać do domu i zająć się dzieckiem, to jest Eggsy’m.
W drodze na lotnisko Hart zwinnie zbył pytanie Blanki o jego młodego współlokatora, które skwitował jedynie zapewnieniem, że kiedyś się poznają, gdy ta wróci w końcu do Londynu. Nadal nie wiedział też, jaki był cel jej misji w Andaluzji, ale niezbyt również go ów interesował. W następnym tygodniu miał się spodziewać jej telefonu i następnego spotkania.
Pożegnawszy się na już na lotnisku, Harry tuż po wkroczeniu na pokład prywatnego samolotu Kingsmana, wyjął wyciszony telefon, przeglądając ostatnie mało istotne wiadomości. Brak jakichkolwiek wieści od Eggsy’ego uznał za dobry znak i wysłał mu krótką informację, że już wraca. Chłopak prawdopodobnie właśnie spał, więc Hart nie spodziewał się szybkiej odpowiedzi. Wiedział, że Merlin udał się na małą misję polepszenia humoru chłopaka, co znaczyło, że Unwin prawdopodobnie był teraz bardzo pijany.
A dzięki tej świadomości, reszta jego dwugodzinnej podróży samolotem minęła spokojnie.

Gdy po otworzeniu drzwi nie przywitały go dwa maluchy, uspokoiło go to jeszcze bardziej. Z pewnością drzemali we trójkę. Harry ruszył prosto na górę, spodziewając się tam znaleźć szczeniaki. Przystanął przed uchylonymi drzwiami pokoju gościnnego, teraz należącego do Eggsy’ego i zajrzał do środka. Łóżko okazało się puste. Rozejrzał się po pomieszczeniu. Odkąd chłopak się tu wprowadził, zaglądał tu tylko raz. Niewiele się zmieniło od czasu, gdy pokój ten był całkowicie pusty. Z prywatnych rzeczy nowego lokatora pojawiły się tu jedynie zdjęcia: Michelle z Daisy, zmarłej Roxy z JB na rękach oraz starszego Unwina. Hart westchnął cicho, przypominając sobie, że wszyscy jego dawni współpracownicy nie żyją.
Harry wyszedł na korytarz i rozejrzał się. Dom skryty był w niemalże całkowitym mroku. Skierował się do swojego gabinetu, spodziewając się znaleźć Unwina tam, lecz i to pomieszczenie zionęło brakiem czyjejkolwiek obecności. W takim razie został tylko jeden pokój, w którym mógł znajdować się zaginiona trójka – jego własna sypialnia. Powoli podszedł do niedomkniętych drzwi na końcu korytarza i pchnął je. W świetle lamp z ulicy dało się dostrzec męską sylwetkę drzemiącą na jego łóżku, tuż obok dwóch zwiniętych przytulonych do siebie kłębków. Mężczyzna uśmiechnął się pod nosem, opierając się o ścianę. Nie spodziewał się ujrzeć takiego widoku, ale wywołał on w nim miłe zaskoczenie, a nawet coś w rodzaju uczucia ciepła w brzuchu. Cicho zbliżył się do łóżka i sięgnął po koc, leżący w nogach. Delikatnie nakrył nim chłopaka i odgarnął mu włosy z twarzy, by na koniec położyć na chwilę dłoń na jego ramieniu. Podniósł wzrok i napotkał błyszczące spojrzenie jednego z psów, który zbudzony uniósł głowę.
- Chodź – wyszeptał i skierował się do wyjścia, zatrzymując się na chwilę w drzwiach, by malec mógł go dogonić. Tak jak się spodziewał, był to Peanut. Quiller nie dawała się tak łatwo obudzić.

Harry postanowił skierować się ku kuchni. Czeka go raczej długa noc, w towarzystwie szczeniaka, laptopa oraz kawy. Ostatnim co chciał teraz zrobić było obudzenie przyjaciela. Na tyle, na ile był w stanie dostrzec w słabym świetle lamp, chłopak był całkowicie spokojny, co ucieszyło mężczyznę, zwłaszcza przypominając sobie podły stan, w jakim się znajdował w Irlandii. Harry uśmiechnął się raz jeszcze raz, domykając drzwi sypialni.

Hart podniósł gorący kubek świeżo zaparzonej herbaty i podmuchał. O poprzedniej zapomniał, przez co zmuszony był wylać zimny napój do zlewu, tuż po powrocie ze spaceru ze szczeniaczkiem. Oczywiście tylko jednym, gdyż Quiller dzielnie pilnowała swego śpiącego pana, pochrapując obok. Wypił zdecydowanie za dużo kaw w ciągu tej nocy, że nie uśmiechało mu się dodawanie jeszcze więcej kofeiny do już i tak zniszczonego organizmu.
W nowej białej koszuli i przeciętnie eleganckich czarnych spodniach stał wsparty o blat. Spróbował upić łyk, ale płyn nadal był zbyt gorący. Pod jego nogami Peanut leżał na plecach, gryząc nieszczęsny kapeć w najurokliwszy sposób, jakiego Harry był do tej pory świadkiem.

- Dzień dobry – uniósł głowę w ślad za spojrzeniem szczeniaka, który poderwał się na widok Eggsy’ego i Quiller. Słysząc tłumaczenia chłopaka odnośnie miejsca snu poprzedniej nocy, spojrzał na niego uspokajająco. – Misja? Nic ciekawego. Spodziewałem się, że dłużej mnie nie będzie. Chcesz jajka? – zapytał, podchodząc do lodówki. Spojrzał na Unwina, który odpowiedział mu jedynie skinięciem głowy. – Blanca. Tak, mieszkaliśmy w tym samym czasie w sierocińcu. Ona w oddziale żeńskim, w budynku obok.

Wiedziony ciekawością i sentymentem, w nocy przejrzał albumy, w których mogły się znajdować nieliczne zdjęcia z tamtego okresu. I faktycznie znalazł dwa, na których był razem z Blancą. Wskazał ręką na stół z otwartym albumem. Na jednym ze zdjęć nad wodą około jedenastoletni Harry jedynie w krótkich spodenkach osłaniał oczy przed słońcem, a u jego stóp leżała jasnowłosa dziewczynka w stroju kąpielowym i okularach przeciwsłonecznych, prawdopodobnie opalająca się nad książką. Na drugim siedzieli przy stole w jadalni z grupą innych dzieci, żywo o czymś dyskutując, oprócz wyraźnie znudzonej Blanki.

Powolnie przygotowując śniadanie, Harry wspomniał kilka anegdot o ich zażyłej przyjaźni, tak gwałtownie przerwanej.
- W przyszłym tygodniu wraca do Londynu – zakończył, stawiając dwa talerze na stole obok Eggsy’ego. – A jak tobie minęła noc? Merlin poinformował mnie, że cię odwiedzi, więc podejrzewam, że piliście – uśmiechnął się i wsypał karmę w dwie małe miski obleczone przez niewiele większe szczeniaki.

Hart czuł niebywałą ulgę podczas tej porannej scenki. Całą misję prześladowało go uczucie niepokoju, które zostało rozwiane widokiem śpiącego Unwina, gdy wrócił do domu. Wspólne śniadanie utwierdziło go w pewności, że wszystko jest w porządku. I wszystko będzie w porządku. Wizja takich właśnie śniadań wywoływała w nim spokój.
Na usta mimowolnie wpłynął mu subtelny uśmiech, gdy obserwował chłopaka, słuchając o poprzednim wieczorze.

Hart oderwał wzrok od swej książki, by zatrzymać go na chłopaku szykującym się do wyjścia. Nim sam ruszy się do Szkocji, czeka go jeszcze jedno spotkanie, dopiero za parę godzin.
- W porządku – mruknął w odpowiedzi na raczej retoryczne pytanie. Jak Harry zauważył dotychczas, młody Unwin zawsze wyglądał w porządku. Być może była to zasługa wewnętrznego uroku, którym pałał młodzieniec, niezależnie w jakim odzieniu. Po chwili zmarszczył brwi, puszczając kolejne pytanie o podróż z nim do bazy mimo uszu – Kołnierzyk ci się zawinął. Będę tam po południu – dodał ciszej, odwracając się z powrotem do książki. Dżuma okazała się finalnie go zainteresować, po tylu latach unikania twórczości Camusa jak ognia.
Na jego kolana wdrapał się ciemny szczeniak, który odwiedzenie szkockiej posiadłości planował dopiero w godzinach popołudniowych, wraz z Harry’m. Z trudem balansując dotarł do oparcia i stając na dwóch łapach, począł obserwować szykującego się młodzieńca. Dłoń mężczyzny oparła się na niewielkiej główce i podrapała za uchem.

Harry oderwał jeszcze raz spojrzenie od czytanej książki, łapiąc się na tym, że właściwie nie rozumie co czyta i spojrzał raz jeszcze na Unwina.
- Tylko ci się wydaje, że to coś złego, Eggsy. Każdy twój postęp napawa mnie dumą, niźli strachem, że mnie przewyższysz. Być może przyjdzie ci to z wiekiem – uśmiechnął się doń, łapiąc na moment kontakt wzrokowy, by zaraz potem ruchem głowy ponaglić go do wyjścia. Galahad był nieobecny blisko miesiąc i nie wyglądało na to, żeby spieszył się do powrotu.


Wstąpiwszy wpierw do uroczej staruszki z sąsiedztwa, Harry ruszył na spotkanie z wysłannikiem MI6 w sklepie na Savile Row. Była to raczej niezbędna procedura, niż coś faktycznie ważnego. Jako głowa pozarządowej organizacji, uważanej nawet w MI6 za mit, zmuszony był do odbywania kilku niezbyt przyjemnych spotkań, by utrzymać Kingsmana w statucie mitu. Dopiero stamtąd mógł udać się prosto do Glasgow, a dalej do pałacyku.

Dochodziła godzina szczytu, gdy Harry wyjeżdżał z miasta prywatną taksówką. Odwrócił głowę od powolnie korkującego się miasta i spojrzał na drzemiącą kulkę na siedzeniu tuż obok niego. Ten maluch był jego największym powodem do szczęścia. Zwłaszcza biorąc pod uwagę, że dzięki niemu odzyskał pamięć. Nie miał jeszcze okazji podziękować za to Unwinowi. Położył delikatnie dłoń na psiaku i wyjrzał ponownie przez okno. Krajobrazy zdążyły już zmienić się z miejskiej zabudowy na szkockie pagórki i pola. Dotknął ust w zamyśleniu.

Wysiadłszy z taksówki na dziedzińcu, w oczy rzuciła mu się niewielka grupa kadetów, wykonujących ćwiczenia fizyczne w oddali. Nietrudno mógł też dostrzec sylwetkę Eggsy’ego, stojącego obok grupy i bacznie się im przyglądającego. Harry zamknął drzwi, dalej wpatrując się w chłopaka w oddali. Tak wiele zmieniło się chociażby w jego postawie odkąd został agentem, teraz była znacznie bardziej wyprostowana, dumna. Oczywiście nie mógł też nie zauważyć zmiany pomiędzy luźnym, nieco przygarbionym Eggsy’m z domowego zacisza. Wyglądało na to, że wyjątkowo łatwo potrafił przestawić się między życiem zawodowym, a prywatnym. Harry natomiast szczęśliwy był z faktu, że uczestniczył w obu.

- Harry – z krótkiego zapatrzenia wyrwał go Merlin, wychodząc na schody. – Pozwolisz za mną. Twoje nowe oko czeka.

Stojąc przed lustrem, Harry mrugał badawczo. Z jednej strony wszystko wróciło do normy, ponownie miał kompletną parę oczu, ale mimo wszystko coś mu nie do końca pasowało. Być może fakt, że lewe oko, choć wyglądało naturalnie, nie należało do jego ciała. Mimo to, był dozgonnie wdzięczny Merlinowi za opracowanie owego aparatu. Będzie musiał się przyzwyczaić do tego implantu.

- Jak się czujesz? – zapytał go Merlin, wracając do pomieszczenia. – Wygląda nieźle. Wszystkie testy wypadły pomyślnie.

- Jestem zaskoczony, że udało ci się odwzorować kolor tęczówki – mruknął Harry odwracając się do przyjaciela. – Dziękuję.
Merlin uśmiechnął się doń, a wychodząc z pomieszczenia rzucił przez ramię coś o tym, że Tequila czeka na niego z raportami. Hart pokiwał głową, oznajmiając, iż zaraz powróci do pracy.
Spojrzał jeszcze raz w lustro, by zaraz spuścić wzrok na szczenię domagające się uwagi. Podniósł malucha i czule podrapał pod brodą, gdy ten obwąchał jego twarz, zwracając szczególną uwagę na sztuczne oko.

Raport od Tequili nie dotyczył niczego, co wymagało spotkania z Arthurem. Tak naprawdę, do czego Tequila się przyznał, chciał pilnie zobaczyć Harry’ego bez opaski. Hart wywrócił na niego oczami i wyszedł, odsyłając młodego Amerykanina do równie mało istotnych zajęć.

Arthur natomiast dopiero po paru godzinach mógł zająć się mniej ważnymi rzeczami. Tym razem padło na ponowne przejrzenie kartotek kadetów. W związku z pilnością wypełnienia miejsc przy okrągłym stole, ich trening i szkolenie zostało skrócone i tak jak do Galahada i Merlina należało przygotowanie ich jak najlepiej do czynnej służby jako Kingsman, tak Arthur był odpowiedzialny za ostateczne zatwierdzenie młodzieży, lub przedłużenie treningu. Tak jak podejrzewał, została grupka prywatnie wytypowana przez niego już na początku.  Zaskoczyła go jedynie determinacja Rosie. Szczególną uwagę nadal zwracał młody Tybalt, którego Harry od początku wspierał z oddali. Świadomość, że czternastolatek okazuje się równie genialny i sprawny, co jego znacznie starsi koledzy rozwiewała ostatecznie resztki obaw, czy nie jest zbyt młody.
Najlepszym sposobem sprawdzenia, jak dzieciaki radzą sobie w praktyce, było przejście się i zobaczenie na własne oczy. Z okazji całkiem przyjemniej wiosennej pogody, młodzi prawdopodobnie znajdowali się na placu przed budynkiem, wykonując polecenia Unwina, nieco mniej mordercze od tych Merlina. Harry podniósł się zza biurka, przywołał rozbudzonego szczeniaka i ruszył korytarzem ku wyjściu. Mimo ciężkich kotar otulających ogromne okna, wnętrze było wyjątkowo jasne, choć różniło się od białego sterylnego światła wypełniającego pomieszczenia Statesmana.

Hart zatrzymał się na schodach, w miejscu, z którego już kilka razy obserwował kadetów. Był to bowiem najlepszy punkt obserwacyjny, używany nierzadko również przez Merlina. Młodzież stała w nienagannym szeregu kawałek dalej, obserwując jak Eggsy prezentuje kolejno na następnych chłopcach prawidłowo wykonany chwyt. Ćwiczyli właśnie sztuki walki, jedną z ulubionych dziedzin Unwina. W gruncie rzeczy, po krótkim zastanowieniu Harry doszedł do wniosku, że obserwuje jak Eggsy po prostu rzuca dziećmi na ziemię.
Dopiero gdy ten odsunął się na bok, pozwalając dzieciakom ćwiczyć w parach, Hart zdecydował się podejść i zapytać o postępy rekrutów Galahada.