Outcry [boyxboy; 2os; bn]

Jedyną myślą, która trzymała się go mocno od momentu gdy się obudził, było nie co innego, a nowy uczeń. Uczeń, który dołączy do jego pierwszej w życiu klasy na wychowawstwie. Nie mógł sobie dzisiaj pozwolić zaspać. Tak strasznie chciał go poznać. Ponoć był ogromnym wyzwaniem dla nauczycieli i nikt nie potrafił dotrzeć do młodocianego łobuza. Dlatego właśnie, Kai wstał dwie godziny wcześniej niż zwykle, by zdążyć dopełnić porannej toalety i dotrzeć do szkoły o godzinie  wcześniejszej niż zwykle. Lekcje mężczyzny zaczynały się godzinę później niż miał zamiar pojawić się w miejscu pracy więc zapewne niejeden ze współpracowników zdziwi się na jego widok. Nie przejmował się nimi. Chciał powitać serdecznie tego, kto tak pobudził grono pedagogiczne. I miał zamiar zrobić to w wielkim stylu.  
Dosuszył długie, czarne kosmyki suszarką i ponownie poddał je czesaniu. Po chwili już się ubierał w swój jeden z wielu ciemnych swetrów. Na dworze panował znaczny spadek zimowej temperatury więc zakładając na siebie kolejną warstwę odzienia, nie zawahał się zawiązać wokół szyi szalika. Kiedy wyszedł z mieszkania, zawrócił się jeszcze parę razy bowiem należał do grona ludzi zapominających elementarnych przedmiotów wyposażenia. Pierwszy raz wrócił się po telefon, drugi po rękawiczki, a trzeci -po skarpetki. W pełni gotów był dopiero wtedy, gdy oklepując się po kieszeniach, nic nie zmusiło go do tego by  z męczeńskim westchnieniem, zaiwaniać po raz czwarty po schodach.

Oczywiście -spóźnił się na autobus. Na kolejny czekał w zimnie ponad czterdzieści minut. W rezultacie, dotarł do szkoły punktualnie na początek własnych lekcji. Przeklinał za to cały świat.
Od wejścia, przywitało go parunastu uczniów, których uprzejmie każdego z kolejna obdarzył sympatycznym uśmiechem. Wbiegł na piętro trzecie, zdejmując kurtkę i rozplątując szalik. Do klasy wszedł z wymalowanym na ustach, złośliwym uśmieszkiem. Ten dzień zapowiadał się wprost wyśmienicie.
Dobiegał koniec lekcji szóstej, a Kai z jakiegoś dziwnego powodu miał właśnie docisnąć z całej siły przycisk alarmu przeciwpożarowego. Kulturalnie zbił szybkę i z błogim uśmieszkiem, zdusił przycisk do samego końca. Dlaczego? Dzień wydawał mu się idealny na przerwanie monotonii. Nad jego głową rozbudziły się zraszacze, a gdy uczniowie poczęli wybiegać z sal, Kai rzucił się biegiem po schodach. Kiedy udało mu się dopaść piętra trzeciego -zatrzymał się jak wryty. Wbił swój wzrok w jednego z uczniów, którego spojrzenie przywodziło na myśl nienawiść całego tego świata. Fjell odgarnął z czoła mokre kosmyki, a na jego twarz wkradł się blady uśmiech. Od razu ruszył pewnym krokiem w stronę tamtej klasy. Jego klasy.  
Uczennice od razu poczęły dopytywać go przyczyn alarmu, ten jedynie zbywał je półsłówkami, a wzrok co chwila zatrzymywał na nowym uczniu. W końcu Fjella dopadł jeden z wychowawców klas drugich z zapytaniem o dokładnie to samo, co uczennice Kaia.
-To tylko ćwiczenia -odparł spokojnie.

A więc to był on. Co prawda, znał go tylko z opowieści jednak z końca korytarza rozpoznał Sveina. I wreszcie zrozumiał niezwykłość chłopca, o której tyle słyszał od Warrena -dyrektora szkoły i wieloletniego przyjaciela Kaia. To oczy, które miały w sobie ten niespotykany wyraz.

Może to było niezdrowe? Powinien raczej spuścić wzrok z sylwetki chłopaka, a nie bezczelnie wbijać w niego zainteresowane spojrzenie. Cóż, możliwe iż w pewnych kręgach nie wypada okazywać ludziom tak jawnego... właściwie czego? Mijało się to o mile świetlne ze zwyczajnym spoglądaniem na nowego ucznia. Bliżej spojrzeniu niebieskich tęczówek było do głodu. Szkoda tylko, że Kai nie widział w swoim zachowaniu nic niestosownego.

Przytaknął któremuś z uczniów i na sekundę jego uwaga spoczęła na czymś innym niż mokra sylwetka Balstada. Dosłownie na sekundę bowiem już po chwili znowu wpatrywał się w swojego ucznia. Nie zdjął z niego oczu nawet w momencie gdy zdenerwowany dopadł go w chwilę po tym jak powiedział, że to jedynie ćwiczenia. Czyżby stał się jeszcze bardziej wkurzony? Kai z trudem powstrzymał cisnący się na usta uśmieszek satysfakcji. Wszyscy w tej szkole potrzebowali czasami resetu, zimnej kąpieli w zraszaczach, powklejaniu paru dodatkowych slajdów w prezentacjach naukowych nauczycieli, zgaszenia światła w całej szkole, poodkładania rzeczy na różne miejsca, nocnej eskapady pedagogów w samych piżamach do akademika oddalonego o kilka kilometrów, zamówienia niezwykłej usługi pod nazwiskiem jednego z wielu nauczycieli -to bawić mogło tylko jednego człowieka. A teraz, tego samego człowieka bawiło, że jego uczeń z mordem w oczach pojawił się przed nim niemal tak blisko, że mógł poczuć na sobie jego oddech.

Zmarszczył brwi pod wpływem agresywnego tonu chłopaka. Czyżby aż do tego stopnia Kai rozsierdził nowy obiekt swojego zainteresowania? Na słowa młodzieńca jedynie pokręcił lekceważąco głową.

-Zapominasz się, Balstad -upomniał go zdecydowanie. Nie przeszkadzał mu ten ton w ustach Sveina, ale wokół zgromadzili się niemal wszyscy nauczyciele spośród licznego grona pedagogicznego. Kai musiał także utrzymywać autorytet wśród uczniów.

-Jeżeli naprawdę zacznie się palić, przypomnę ci, żebyś otworzył swoją parasolkę -powiedział nieco ciszej, kierując słowa bezpośrednio do Sveina po czym uśmiechnął się złośliwie. Oczywiście, że dzieciak mu imponował, ale w żadnym razie nie wzbudzał w Fjellu strachu. Nawet jeżeli swoimi słowami wywołał samego diabła z czeluści piekielnych.

-Balstad -zawołał go stanowczo, gdy ten skierował się ku schodom. Dopadł go w jednej chwili, łapiąc go delikatnie w łokciu. Nie mógł sobie odpuścić dodatkowej rozrywki tego dnia jaką niewątpliwie był Svein.
Pociągnął chłopaka za sobą w kierunku sali gimnastycznej i rozległej przestrzeni wuefowego przedsionka. Przepuścił Sveina w drzwiach prowadzących do wnętrza kantorka nauczycieli wychowania fizycznego. Gdy znaleźli się wewnątrz niewielkiego pokoiku, którego niedawny remont aż nadto rzucał się w oczy, mężczyzna wyciągnął spomiędzy wielu kartonowych pudeł jedno, niczym nie różniące się od innych. Rozchylił poły kartonu, by wydobyć z niego przedmiot opakowany w folię. Rzucił ów przez całe pomieszczenie ku Balstadowi.
-Ubierz się w to -polecił mu i opadł na krzesło znajdujące się przy jedynym biurku w całym pomieszczeniu. Na chwilę spuścił wzrok z ucznia, by wbić go w swoje paznokcie po czym ponownie podniósł swoje niebieskie tęczówki na osiemnastolatka.
-Jak minął ci pierwszy dzień w tej szkole? -spytał w końcu, nieco zbyt rzeczowo jak na stosunek nauczyciela do dziecka. Można by rzec -oschle. Z jakiegoś powodu, był nastolatkiem niezdrowo zainteresowany. Jedno spojrzenie na niego, a Kai potrafił przez długi czas nie zauważyć niczego poza tym nastolatkiem. Chłopak posiadał zdecydowanie zbyt wiele cech, które mężczyznę niezwykle magnetyzowały. Miał tylko nadzieję, że jego profesjonalizm względem stosunków z dziećmi został w tej chwili zachwiany jedynie czasowo. Że wkrótce Svein stanie się tylko kolejnym, naburmuszonym nastolatkiem spośród setek innych, których widuje codziennie w szkole. Przekrzywił głowę, z jeszcze większym zainteresowaniem badając sylwetkę Balstada, kawałek po kawałku. Niemal niemożliwe.
-Nie przedstawiłem ci się -przypomniał sobie w końcu- Nazywam się Fjell i tak się składa, że jestem twoim wychowawcą.
Ostatnie zdanie skwitował bladym uśmiechem. Miał niezwykłą ochotę spytać go o najbardziej elementarne rzeczy, których nauczyciel zwykł dowiadywać się z teczek uczniów. Tym bardziej -Kai nie miał zamiaru zaglądać do żadnej teczki. Jeszcze będzie miał wiele okazji kazać wychowankowi odpowiadać na te wszystkie pytania.

Z nieukrywanym zaciekawieniem, przyglądał się jak Svein bez mrugnięcia okiem zaczyna się przed nim rozbierać. Proszę proszę...
Przez chwilę, we wnętrzu lotnego umysłu młodego mężczyzny stoczyła się etyczna walka pomiędzy dobrem, a złem. Zdecydowanie wolał popatrzeć na to jak się chłopak rozbiera przed nim, a z drugiej strony, naturalnie, należało wzrok odwrócić. Ale nie potrafił odmówić sobie tej drobnej przyjemności zwłaszcza, że dzisiejsze popołudnie spędzi wyjątkowo pracowicie bowiem na tłumaczeniu się Warrenowi z tego, co go podkusiło do wciśnięcia przycisku. Po raz kolejny spróbuje wytłumaczyć się pobudkami dydaktycznymi. W końcu, one zawsze nadawały się na usprawiedliwienie dla nauczyciela względem zachowania wobec uczniów. Nie był pewien czy zamykanie się z nowym wychowankiem w kantorku i obserwowanie, jak rzuca swoją mokra koszulę w kat z tą niezwykle elektryzującą gracją da się też w ten sposób wyjaśnić. Jeżeli nie - Kai musi być okropnym zboczeńcem.
Oczywiście, nie otrzymał odpowiedzi na swoje pytanie odnośnie szkoły. Jakżeby inaczej? To nie jest typ dziecka, które kiedykolwiek pokusi się o odpowiedź na tak niegórnolotne pytanie.
Wysłuchał co chłopak ma mu do powiedzenia, zakładając przy tym nogę na nogę i opierając się wygodnie na oparciu fotela. Uniósł brew do góry na wzmiankę o jakimś dawnym znajomym. Cóż, zwyczajnie nieczęsto uczniowie porównują swoich nauczycieli do kogoś kogo znali inaczej niż jako... nauczyciela cóż.
Po chwili jego wyraz twarzy z powrotem zelżał, kiedy chłopak zaprezentował mu się w pełni ubrany.
-Oczywiście, odprowadzę cię do wyjścia -zasugerował się i natychmiast wstał - Pozwolisz, że w drodze po własną kurtkę, zadam ci jeszcze parę pytań? -spytał, zerkając niby to niepewnie na chłopaka. Zastanawiał się jaki obraz Kaia odpowiadał Balstadowi i któremu pozwoliłby się do siebie zwyczajnie zbliżyć. Pewnie żadnemu...- zauważył w myślach i nakazał gestem nastolatkowi, by ten podążył za nim.
- Który raz w tym semestrze zmieniasz szkołę? -odezwał się w końcu, rozpoczynając tym samym zapowiedzianą salwę pytań.
W następnym momencie, Kai porwał swój płaszcz jak również szalik, sprytnie ukryte na fotelu, podsuniętym dokładnie pod blat podłużnego stołu znajdującego się w obszernym pokoju nauczycielskim, który nawet o tej porze przepełniony był zapachem kawy. Fjell umyślnie umieścił tam swoje ubrania na wypadek, gdyby "ktoś" uruchomił alarm przeciwpożarowy. Zarzucając płaszcz na ramiona, uśmiechnął się znacząco do młodzieńca. Miał nadzieje, że chłopak pojął aluzję i połączył fakty. Jeżeli tak, ciekaw jest jego reakcji.
-Czy twoi rodzice dostarczyli całą dokumentację lekarską do gabinetu pielęgniarki? -rzucił następne pytanie, przeskakując kolejne schodki, jakby zupełnie nie oczekując odpowiedzi na tak nudne pytanie.
Nagle zatrzymał się w oczekiwaniu aż Svein do niego dołączy, a gdy chłopiec się z nim zrównał, postanowił zaatakować go kolejnym pytaniem.
-Jesteś gejem?

Naturalnie, opryskliwy ton dzieciaka tylko jeszcze bardziej podżegał zaciekawienie Kaia, do tego stopnia iż nie wiedział gdzie oczy podziać. Twarz wydawała się równie interesująca co uroczo szczupła talia. Oh, Fjell czuł że coraz bardziej ta sytuacja go przerasta. Wydawało mu się nawet czasem, że gdyby chłopak nie był jego uczniem, tak bardzo nie interesował by Kaia. A to było niezdrowe i nawet nieco skrzywiony na tym punkcie brunet, wiedział, że absolutnie nie powinno to wyglądać w ten sposób.
W momencie, gdy zadał ostatnie pytanie –nie chciał przestraszyć chłopaka. Absolutnie nie chodziło mu o to, żeby ktoś go wziął za zboczeńca. Po prostu taki już był. Nie, nie zboczony. Bezpośredni –owszem.
Już chciał przeprosić i gorączkowo zacząć się tłumaczyć. Już otworzył usta, gdy wtem odezwał się jego wychowanek. No, czegoż Fjell się spodziewał? Że zostanie to odebrane jako spontaniczne pytanie? Oczywiście, że został przez nastolatka sklasyfikowany jako obrzydliwy, stary zbok co się nawet nie potrafi ukrywać ze swoją dewiacją.
-Svein, nie o to… –nie dokończył bowiem chłopak w jedynym momencie gwałtownie przyśpieszył i zanim Kai zdążył jakkolwiek zareagować, ten zniknął za drzwiami. Przynajmniej się przez Kaia nie przeziębi…  Niebieskooki również ruszył w tamtym kierunku jednak powoli. Nie chciał gonić Balstada jak ostatni desperata. Wyjaśni mu wszystko jutro. Tak, powinien się przed nim wytłumaczyć. Nie chciał, żeby dzieciak wszystkich dorosłych w tej szkole uznał z chorych psychicznie. I nawet jeżeli Kai faktycznie chory nie był (a przynajmniej nie miał na to papierów), doskonale rozumiał tą pośpieszną ucieczkę osiemnastolatka.

Do domu wrócił jeszcze wolniej niż kiedykolwiek, kiedy miał ciężki dzień. Lało mu na łeb, było mu cholernie zimno i cały czas zastanawiał się –co go podkusiło, żeby zadawać nastoletniemu chłopcu takie pytania. Następnego dnia chciałby go przeprosić, ale dzisiaj, jego noc nie będzie łatwa. Będzie pogrążony w rozmyślaniu nie o kim innym jak o Balstadzie. Uczniu, którego nastawienie do świata pozostawia wiele do życzenia, a siniaki i zadrapania pod ubraniami –powinny poważnie zaniepokoić każdego dorosłego. Miał wiele rzeczy do omówienia z chłopakiem. Oczywiście, wiedział, że nigdy w życiu nie uda mu się wyciągnąć ze Sveina powodu jego fizycznych uszkodzeń. Nie teraz. Dlatego Kai postanowił jak najlepiej odegrać swoją rolę wychowawcy i pokazać Sveinowi, że potrafi być odpowiedzialnym dorosłym, który potrafi mu pomóc.
Po drodze do domu, kupił sobie paczkę ulubionych w młodości papierosów. Dawno temu pozbył się nałogu, ale nagle zapragnął do niego wrócić. Może to nieco rozświetli mu umysł zaćmiony trudami tego dnia. No i ułatwi rozmowę z Warrenem, który zaczął dobijać się na numer Kaia tuż po tym, jak ten przekroczył próg własnego mieszkania. Odebrał telefon dopiero za trzecim razem, gdy Warren zadzwonił i wymruczał umęczone „halo” wprost do słuchawki.
-Myślałem, że będziesz miał lepszy humor po tym jaki eksces dzisiaj nam wszystkim zrobiłeś… -odezwał się głos po drugiej stronie telefony. Nieco zirytowany, ale też zaniepokojony głos.
-Co się stało? –dopytywał, gdy jego poprzedniej wypowiedzi odpowiedziała jedynie cisza i niewyraźne westchnięcie Kaia.
-Miałem ciężką końcówkę dnia –powiedział jedynie i przełożył słuchawkę do drugiej ręki, po przeciwnej stronie głowy. Warren jedynie spróbował okazać przyjacielowi nieco empatii co jak zwykle wypadło nieco szorstko, po czym przeszedł do głównego punktu programu, czyli narzekania na zachowanie Fjella i grożenia mu zwolnieniem z pracy. Brunet na chwilę przestał myśleć o swoim nowym uczniu i jedynie zbierał opieprz od dyrektora, z bladym uśmiechem na ustach.

Następnego dnia, oficjalnie przeprosił Warrena z samego rana. Specjalnie wstał wczesną porą, żeby pokazać mężczyźnie jak bardzo mu zależy. Oczywiście, nie darował sobie kpin i jego wizyta w gabinecie skończyła się na docinkach wymienianych między dwiema stronami. Po jakichś piętnastu minutach, opuścił pomieszczenie i niemal wpadł przy tym na Stellę –wuefistkę. Na nieszczęście Kaia, niosła ona sobie do kantorka kawę, a niezgrabny Fjell –wywrócił jej kubek wprost na posadzkę. Znowu musiał gorączkowo zacząć przepraszać. W ramach zadośćuczynienia, odprowadzając ją pod sam kantorek, zaproponował jej też wyjście na kawę. Ta zgodziła się z wielką chęcią i usprawiedliwiając się lekcją z klasą trzecią, już miała zamiar porzucić Kaia, gdy ten przypomniał sobie iż w szkole jest jeszcze jedna osoba, której należały się przeprosiny.
-Masz teraz zajęcia z moją klasą? –spytał by się upewnić. Stella odpowiedziała twierdząco i razem ruszyli w stronę sali gimnastycznej. Jedno spojrzenie na obecnych tam uczniów, utwierdziło Kaia w przekonaniu iż Sveina wśród nich nie ma. Obiecał Stelli, że sprowadzi chłopaka na lekcję jak tylko go znajdzie. Wycofał się spod drzwi przestrzennej hali, a jego spojrzenie powędrowało ku uchylonym drzwiom męskiej przebieralni. Przez dość szeroką szparę, dostrzegł obiekt swoich poszukiwań. Przez chwilę obserwował, jak Balstad się rozbiera i ubiera po czym potrzasnął głową i gdy ostatnia cześć garderoby ucznia wylądowała na nim właśnie, Kai delikatnie zapukał w drzwi i uchylił je bardziej, ukazując tym samym swoją sylwetkę oczom wychowanka.
-Mógłbyś mi poświęcić krótką chwilę? –spytał niemal nieśmiało, a spojrzenie chłopaka jedynie wywołało w nim nieprzyjemne dreszcze. Odgarnął zabłąkany kosmyk sprzed oczu i założył go sobie za ucho.
-Chciałem cię przeprosić za wczoraj.

No tak, został uraczony bynajmniej przyjemnym spojrzeniem, promiennej buzi Sveina. Nie to, żeby się go bał, ale czasami chciałby wiedzieć dlaczego akurat on musi zostać obrzucony tym morderczym wzrokiem. Przecież nie zrobił Blastadowi nic złego… No poza kazaniem mu się rozbierać przy sobie, włączeniem alarmu przeciwpożarowego, spytaniem dzieciaka czy jest gejem w taki sposób, jakby miał jakąś korzyść w tym, jaką odpowiedź otrzyma. Czy miał? Kaiowi wydawało się, że nie jest aż tak nieprofesjonalny żeby jawnie uderzać do Sveina. Oczywiście, nauczyciel lubił czasami zabawić się z innym facetem (z czym starał się nie obnosić), ale nie był cholernym zwyrodnialcem szukającym sobie partnera do łóżka wśród dzieciaków z klasy, której jest wychowawcą. Niestety, jego mózg i zmysły nieustannie podążały bacznie za każdym gestem Sveina, odbierając ucznia jako cholernie atrakcyjnego wizualnie. I nic nie mógł z tym zrobić.
Uśmiechnął się, słysząc pytanie zamiast odpowiedzi. Najwyraźniej nie potrzebował się rozwodzić nad wczorajszą kwestią. Zamiast tego, Kai musiał się poważnie zastanowić nad własną odpowiedzią, której nie znał.
-A mam ładne oczy? –postanowił trochę zrobić chłopakowi na złość i się z nim podroczyć. W końcu, sam Svein nie odpowiedział Fjellowi na żadne pytanie, które ten mu zadał.
-Obiecałem twojej wuefistce, że jak tylko cię znajdę to wyśle cię na lekcję –zaczął bez przekonania. Najchętniej skupiłby na sobie całą uwagę Balstada zamiast pogonić go na lekcje. Kai był troszkę egoistą.

Na chwilę wstrzymał oddech gdy postać Sveina znalazła się tuż przy nim, a twarz jego…cóż, równie blisko co cała reszta chłopaka. Mimo, że niewątpliwie miał ochotę jeszcze bardziej skrócić między nimi przestrzeń, skutecznie odsunął od siebie tą myśl. Zresztą, nie do końca był pewien czy w ogóle z tak rozpędzonym sercem i dziwnym napięciem w żołądku potrafiłby się jakkolwiek ruszyć.
Łypał na chłopaka za jakimś zainteresowaniem, może oczekiwaniem. Lekko uchylił usta bowiem rzeczywiście zdziwiony był poczynaniami Sveina. Czyli…nie chciał go zabić? Najwyraźniej. A może po prostu droczył się z Kaiem tak jak on z nim? Fjell, mimo lotnego umysłu i bystrości nieporównywalnie większej niż przeciętny szary człowiek, stał tam i czuł się jakby w jednym momencie ktoś obezwładnił go z każdej broni jaką mógłby odeprzeć ewentualny atak. Zwłaszcza gdy cień czegoś w rodzaju uśmiechu przemknęło przez oblicze Balstada.
Możliwe?
Jak miał to rozumieć? Jęknął coś równie cichego jak niezrozumiałego i nawet nie drgnął, gdy Svein zniknął mu sprzed oczu, wsuwając okulary Kaia na ich miejsce.
Stał jeszcze parenaście sekund w ciszy, z namaszczeniem przywołując sobie w głowie każdy gest Sveina jaki miał okazje zobaczyć. Położył sobie dłonie na policzkach i cicho westchnął. To było zbyt wiele jak na mózg Kaia.
Mężczyzna ruszył ku drewnianym siedziskom i zajął miejsce na jednym z nich. To, co się stało nie było ani trochę profesjonalne. A to, jakie wizje wtedy pojawiły się w głowie niebieskookiego, było aż niezdrowe.

Westchnął cicho i potarł zmęczoną twarz dłońmi. Nie spodziewał się, że poczuje się tak żałośnie tylko i wyłącznie dlatego, że jego uczeń lubił go pomęczyć. Niepokojące było jednak to, że Kai sam pozwolił chłopakowi tak blisko do siebie podejść i tylko on czuł się w tej sytuacji niepewnie. Normalnie podjął by wyzwanie i spróbował zagrać z nim w tą samą grę, ale zwyczajnie poczuł, że na chwilę obecną przegra z nim na każdym polu. Dopóki nie przejrzy na oczy i nie przestanie patrzeć na chłopca w taki sposób, nie było mowy o tym żeby bawił się w nim w jakieś psychologiczne potyczki umysłowe - kto się bardziej speszy. Może weźmie wolne? Dawno nie był na urlopie. Pojechał by może do matki? Oparł się o drewniane deski i westchnął cicho. To nic innego jak ucieczka. No ale jakie inne miał wyjście? Miał wrażenie, że lada chwila Svein zacznie wykorzystywać stosunek nauczyciela do siebie albo Kai zupełnie popadnie w jakąś sympatię dla chłopaka i zacznie go faworyzować. Co miał robić? Przeczesał powoli swoją grzywkę, leniwie odgarniając włosy do tyłu. Wtedy też zauważył Warrena zmierzającego w jego stronę. Natychmiastowo podniósł się do góry, a jego twarz rozjaśnił ładny uśmiech. Warren był zarówno dyrektorem szkoły jak i wieloletnim przyjacielem Kaia. Bawili się jeszcze razem za czasów podstawówkowych. Tylko, że wtedy Warren nie był tak przystojnym i eleganckim mężczyzną, czego się zresztą można domyślić. Zmierzył mężczyznę od góry do dołu i jeszcze promienniej się uśmiechnął. Warren często odstawiał się w garnitur i krawat, ale rzadko kiedy wyglądał równie dobrze co dzisiaj. Zatrzymał się będąc w odległości dwóch metrów od Fjella i rozłożył ręce, prezentując tym samym siebie w całej okazałości.
-I jak? -spytał i uniósł brwi w gestii pytania.
-Wow... -mruknął Kai jedynie i podszedł do przyjaciela, by wyciągnąć rękę ku jego krawatowi. Poprawił mu go i spojrzał mężczyźnie w oczy, ale za chwile odwrócił wzrok i odsunął się od niego, chowając ramiona za swoimi plecami.
-Co się dzieje? -spytał szatyn i otaksował niższego przyjaciela wzrokiem, szukając odpowiedzi w jego postawie. Nie znalazł nic poza tym co chciał Kai, żeby ten widział.
- Mogę niedługo potrzebować urlopu -powiedział ciszej, a uśmiech na dobre zniknął z jego twarzy.
Za ich plecami otworzyły się drzwi, a Fjell odwrócił się by sprawdzić co spowodowało ich otworzenie się. Po chwili jednak niemal tym samym wpadł na... Balstada. Cofnął się znacznie próbując uniknąć tego, żeby Svein na niego wpadł. Tak się złożyło, że zahaczył w tym samym momencie o nogę ławki na korytarzu i runął jak długi na posadzkę, a ze jedyna droga ratunku podczas zachwiania się było łapanie się czegokolwiek popadnie by odzyskać równowagę, Svein dołączył do niego przy parterze. Z tą różnicą, że Kai leżał plackiem na ziemi, a Balstad... na Kaiu.

Stęknął głucho, gdy wylądowali na ziemi, kurczowo spleceni w uścisku. Uderzywszy w ziemię, na chwilę całkowicie zabrakło mu powietrza i nie był w stanie określić jak bardzo dziwnie wyglądała ich pozycja. W rzeczywistości nawet się nad tym nie zastanawiał, zbyt przejęty tępym bólem rozchodzącym się po całej jego czaszce. Zacisnął powieki delektując się kolejnymi spazmami cierpienia jakie towarzyszyło mu w tej chwili. Wreszcie nie patrzył na Sveina i był to właściwie całkiem pozytywny aspekt bowiem oznaczało to tyle, co jakiś postęp. Za chwilę jednak otworzył oczy i ujrzał twarz Balstada. Długo sie nie nacieszył...
Był podobnie zbity z tropu co sam Kai, ale przynajmniej bezpieczny i nieposzkodowany niezdarnością Kaia, którego gorączkowe chwytanie się ratunku mogło spowodować skazy na zdrowiu ucznia. Sam nie wiedział czemu reagował przy Balstadzie inaczej  niż przy wszystkich innych podopiecznych. Od samego początku wiedział, że chłopiec jest wyjątkowy, ale nie usprawiedliwiało to lekkomyślności nauczyciela. Zachowywał się przy brunecie tak, jakby nie potrafił go sprowadzić do poziomu wszystkich innych dzieciaków w szkole. Tych wszystkich nastolatków, którzy mówili do niego na per pan i traktowali go z jakimś szacunkiem, jakiego się od nich wymagało. Od Sveina chciał akceptacji i zaufania. Może rzeczywiście powinien iść na urlop...
Dopiero gdy jakkolwiek doszedł do siebie, zauważył, że tak! faktycznie ich pozycja wygląda co najmniej dwuznacznie. Kai drgnął nieznacznie kiedy uświadomił sobie nawet gdzie znajduje się nieszczęsne kolano nastolatka i momentalnie zechciał go z siebie zrzucić tylko i wyłącznie dlatego, że wszystko krzyczało w nim absolutną aprobatą dla ich pozycji.
Miał właśnie wtrącić jakąś błyskotliwą uwagę odnośnie sytuacji, gdy nad sobą usłyszał wymowny sygnał, który wydał z siebie nie kto inny, a Warren. Oczywiście, Balstad momentalnie poderwał się do góry i nim Kai zdążył cokolwiek powiedzieć, ten zniknął bez słowa. Fjellowi nawet nie udało się jakoś przeprosić (znowu) za swoje dziwne zachowanie, a osiemnastolatka już nie było w pobliżu. Westchnął cicho i chwycił wyciągniętą ku niemu dłoń przełożonego. Wstał i zachwiał się lekko, kładąc sobie rękę na czole i próbując przepędzić zasłaniające widzenie mroczki.
- Nic ci się nie stało? -spytał, podtrzymując go swoim ramieniem. Pokręcił lekko głową, dając mu tym samym do zrozumienia, że wszystko jest w porządku.
- Balstad to dziwny chłopak... -dodał po chwili, gdy usadził Kaia na ławce. Ten zaś po chwili podniósł na niego wzrok i posłał mu zmęczony uśmiech.
- Chyba mnie nie lubi... -powiedział cicho i znów wsparł czoło na dłoni. Zaraz mi przejdzie...

-Na pewno nie chcesz wyjść wcześniej? –upewnił się po raz kolejny Warren –Znalazłbym przecież dla ciebie zastępstwo…
Kai znowu pokręcił głową i pociągnął łyk kawusi, wygodnie rozsiadłszy się w fotelu dyrektora.
-Dam radę –powiedział, zapewniając przyjaciela, że nic się nie dzieje z jego mózgiem. Nic, co mogłoby mu przeszkodzić w prowadzeniu lekcji. Przynajmniej tak mu się wydawało.
Warren czasami potrafił być naprawdę troskliwym gościem. Fjell nawet niekiedy żałował, że nie usidlił go jako swojego męża nim zrobiła to Celine, wspaniała małżonka Warrena. Zdaniem wszystkich wspólnych znajomych Kaia i Warrena –do bólu przypominała Fjella, który dopatrywał się w tym aktu zamierzonego. Nie pytał jednak przyjaciela, czy jego domysły mają swoją słuszność. Poważny dyrektor szkoły mógłby sobie tego nie życzyć.
Spojrzał w górę na przystojnego szatyna, którego zatroskana buźka przywodziła na myśl pełnoetatowego rodzica. Z tym, że Kai nie był dzieckiem, a uczył dzieci i nie miał lat trzech, a prawie trzydzieści. Momentalnie więc westchnął męczeńsko.
-Mówię ci, że nic mi nie jest –powiedział stanowczo, ale skwitował wypowiedź uśmiechem. Tak jak się spodziewał, mężczyzna odpuścił i wrócił do pracy w innej części gabinetu pozwalając Kaiowi wylegiwać się na fotelu.
Pozostał w tej leniwej pozycji do chwili, gdy zadzwonił dzwonek, a kawa z jego kubka została wypita. Wtedy wstał z miejsca, pożegnał się z dyrektorem i powoli ruszył korytarzami w kierunku pokoju nauczycielskiego, by zabrać stamtąd potrzebne materiały do lekcji. Po drodze jeszcze parenaście razy jego myśli wróciły do osoby Sveina.
Właśnie znalazł się pod drzwiami sali lekcyjnej, gdy dzwonek szkolny wydał z siebie donośny odgłos, rozpoczynając tym samym kilkudziesięciominutowe katusze dla znudzonych uczniów. Zaprosił swoją klasę do środka, rejestrując po chwili, że wśród dzieci nie może dojrzeć sylwetki Balstada. Zmarszczył momentalnie brwi. Jeżeli gówniarz się zerwał, Kai znajdzie go i zabije. Przez myśl przeszło mu, że to może jego wina, że chłopak zerwał się z jego zajęć. Jeżeli tak, Fjell rzeczywiście powinien ograniczyć swoje kontakty pozalekcyjne ze Sveinem skoro kończy się to wagarami.
Uczniowie usadowili się w ławkach, zdążyli nawet wyjąć podręczniki, gdy wtem drzwi pomieszczenia otworzyły się, a w nich stanęła stara sprzątaczka trzymająca ramię wyższego od niej, wkurzonego do granic możliwości Balstada. Na ten widok Kai uśmiechnął się słodko.
-Próbował wyjść ze szkoły! –warknęła babcia i agresywnie pchnęła Sveina do przodu, Fjell skinął jej w akcie podziękowania, a gdy drzwi za kobietą się zamknęły, spojrzenie swoje przerzucił na osiemnastolatka.
-Później o tym porozmawiamy. Zajmij swoje miejsce –odezwał się rzeczowo niebieskooki i wskazał mu gestem miejsce w jednej z ławek, tuż obok Rhysa –jednego z najbardziej lubianych przez nauczycieli uczniów.