always with me| 2os. | bn. | BL | dramat

 

    Wsiedliśmy do autobusu, na który na szczęście zdążyliśmy. Trochę się zmachałem tym szybkim tempem, ale z moją kondycją było naprawdę słabo, a jedyny sport, jaki uprawiałem, to seks, choć trudno nazwać to sportem. Bardziej wysiłek fizyczny, który i tak nie codziennie pojawia się w moim życiu. Może to i lepiej, bo przynajmniej mogę normalnie chodzić. Usiadłem na wolnym miejscu, siadając bliżej okna. Choć czułem się już nieco lepiej, to nadal wolałem utrzymywać dystans w komunikacji miejskiej. Jednakże, wydawało mi się, że to Will czuł się niepewnie w autobusie. Nawet nie wiedziałem co zrobić, by odwrócić jego uwagę.
Wzdrygnąłem się, kiedy zrobił mi zdjęcie. Wcześniej nie zauważyłem, że wyciąga aparat, więc nawet nie miałem jak się przygotować, by wyszło ładnie.
    - Mogę porobić, musimy też kogoś poprosić by zrobił nam wspólne zdjęcie. Chcę mieć chociaż jedno z tobą - uśmiechnąłem się delikatni, po czym dyskretnie położyłem dłoń na jego udzie.     - Później będziemy mogli zrobić album z naszych zdjęć - powiedziałem. Cóż, kiedyś myślałem o takim prezencie dla niego, ale tak naprawdę nie mieliśmy za wiele zdjęć, które mogliśmy umieścić w albumie, dlatego teraz musimy to nadrobić dopóki jesteśmy piękni i młodzi.
Pozwoliłem sobie oprzeć głowę o jego ramię, przymykając na chwilę oczy, aby odrobinę się zrelaksować. Kiedy tylko odkleiłem od siebie powieki, zauważyłem wzrok starszej kobiety, która się w nas wpatrywała. Uśmiechnęła się delikatnie, kiedy nasze spojrzenia się ze sobą spotkały, więc odwzajemniłem uśmiech. Cóż, myślałem, że będzie patrzyła na nas krytycznie, ale na szczęście tak nie było.
Jak tylko dojechaliśmy na odpowiedni przystanek, wysiedliśmy z autobusu, po czym spojrzałem w kierunku bramy, którą widziałem już z przystanku.
    - O rany, kolejki są długie... - powiedziałem. Miałem nadzieję, że szybko pójdzie i nie spędzimy godziny na staniu w kolejce po bilety. Skierowałem się w odpowiednim kierunku, po czym stanąłem na niską dziewczynką, która prawdopodobnie czekała na swoich rodziców i pilnowała by kolejka się nie wydłużyła.
    - Ciekawe czy są żyrafy, jak myślisz? - zapytałem Willa. Jakoś fascynowały mnie te zwierzęta, ich długie szyje, umaszczenie... Dobrze, że chociaż pogoda dopisuje, to nie będą się chowały.

 

    Uśmiechnąłem się delikatnie, kiedy mnie objął, a na jego słowa o popcornie prychnąłem rozbawiony. Mówi tak, jakbym rzadko był grzeczny. Choć, bardziej urzekła mnie wzmianka o wacie cukrowej. Kiedy ostatnio ją jadłem? Jak byłem dzieciakiem biegającym po podwórku.
    - Wata brzmi cu... - urwałem, aby wyrzucić z głowy swoje skojarzenia. Że też musiał powiedzieć coś takiego. Poczułem, jak poliki zaczynają mnie delikatnie piec, a nie miałem nawet jak tego ukryć.
    - Robisz to specjalnie... Ale tak, chętnie zjem watę cukrową i może nie tylko od tego będziemy mieć lepkie palce? Kto wie, jak się noc potoczy - powiedziałem, uznając, że dobrze będzie tak zagrać. Jak wrócimy, to będę musiał przygotować się na jutro. Wolałem dzisiaj przygotować składniki, by jutro jedynie zrobić. Jednakże, myślę, że znaleźli byśmy czas wyłącznie dla naszej dwójki przy dobrym winie w łóżku albo innym pożądanym meblu. Tam, gdzie nas poniesie albo i nie, ale łóżko chyba i tak było najwygodniejszą opcją.
Zastanowiłem się chwilę nad odpowiedzią na jego pytanie. Czy żyrafa była moim ulubionym zwierzęciem?
    - Chyba nie mam ulubionego, po prostu ich wygląd mnie ciekawi. Nie uważasz, że są słodkie? - zapytałem z delikatnym uśmiechem. Cały czas obserwowałem kolejkę, która na szczęście szła do przodu. Do dziewczynki przed nami dołączyli rodzice z jeszcze jednym dzieckiem. Całe szczęście, bo już się martwiłem, że zwyczajnie się zgubiła.     - A ty masz swoje ulubione zwierzę z zoo? Jak byłem mały, to lubiłem patrzeć na tygrysy. Przez szybę zawsze ktoś je drażnił, ale i tak były urocze - dodałem, opierając się nieco o chłopaka. Nie przeszkadzało mi to, że byliśmy tak blisko ze sobą w miejscu publicznym. Dopóki nikt się nie czepiał, to było dobrze. Jakoś nie miałem ochoty słuchać krytyki od innych.
Jak tylko znaleźliśmy się przy okienku, zapłaciłem za dwa bilety, uznając, że i tak nie ma znaczenia, który z nas zapłaci. Choć gdyby tak podliczyć wszystkie razy, to chyba Will częściej płacił. Przy wejściu zgarnąłem też niewielką mapkę, abyśmy mogli się odnaleźć i iść po kolei. Lepiej tak, niż gdybyśmy mieli się zgubić.
    - Więc... Kto przewodzi? - zapytałem, machając mapką.

 

    Nie sądziłem, że wymieni mały i goryle, jako ciekawe zwierzęta. Co prawda, bardzo dobrze one rozumiały ludzi, ale wyglądem nie zachwycały. Cóż, każdy ma swoje jakieś upodobania, ale mnie jakoś one nie fascynowały. Jednakże, wszystkie zwierzęta posiadały swój urok osobisty.
    - Zachowaniem przypominają odrobinę ludzi i zdecydowanie są mądre - powiedziałem, po czym zerknąłem jeszcze raz na mapę. Czekało nas sporo chodzenia, ale na szczęście byliśmy wypoczęci, więc mieliśmy jeszcze sporo energii.
    - Nie wyobrażam sobie chodzić nie po kolei. Lepiej iść według mapy, przynajmniej łatwiej dojdziemy do wyjścia - delikatnie się uśmiechnąłem, akurat wtedy, kiedy robił mi zdjęcie. Czyli to jednak Will zostaje fotografem dzisiejszego dnia? Nie mam nic przeciwko temu, choć sam będę chciał zrobić mu parę zdjęć.
Zaśmiałem się na jego słowa, zastanawiając się, czy rzeczywiście tak je podpiszemy.
    - Słuchaj, ty też musisz być na zdjęciach, nie chcę sam zapełnić cały album - powiedziałem. Miałem nadzieję, że będziemy mieć dużo więcej okazji na zrobienie wspólnych zdjęć.     - Z tego co widzę, to najpierw mamy... - urwałem, aby sprawdzić co na nasz czeka. W sumie dla mnie było to bez różnicy, ale zazwyczaj są te zwierzęta, które częściej można znaleźć zagranicą.
    - Pierwsze są zebry, a po nich żyrafy - powiedziałem, pewniej łapiąc jego dłoń. Następnie czekały na nas słonie, ale później były lwy i tygrysy.
Podszedłem bliżej barierki, aby lepiej przyjrzeć się zwierzętom. Naprawdę dawno nie byłem w zoo, które prezentowało się obiecująco. Wyglądało również na to, że miały bardzo dobre warunki, dlatego nie mogły być smutne.
    - A może adoptujemy jakieś zwierzę? Podobno jest taka możliwość, ale nie do końca wiem na czym to polega - powiedziałem. Kiedyś słyszałem trochę na ten temat, a posiadanie swojego zwierzęcia w zoo było moim dziecięcym marzeniem. Pamiętam, że rodzice się wtedy nie zgodzili.

 

    Zdjęcia ślubne... Niby o tym mówiliśmy, ale żaden z nas nie próbował nawet zaręczyn. Wiedziałem, że nie są nam one potrzebne, ale chyba lubiłem tradycje. Najpierw zaręczyny, a później ślub. Co prawda, za wiele osób nie zaprosimy, ale wolę spędzić ten czas w małym gronie. Na szczęście, wiedziałem, że dojdzie do ślubu z zaręczynami czy też bez. Skoro o tym mówił, to znaczy, że mu też zależało, nawet jeśli był to zwykły papierek, choć ten papierek otwierał wiele możliwości.
Nad pytaniem mężczyzny musiałem się zastanowić. To był straszny dylemat, ponieważ trudno było powiedzieć, która opcja była poprawna. Cóż, raczej dzieci nad tym rozmyślają, a zagadka nigdy nie zostanie rozwiązana.
    - Myślę, że to zależy od sposobu patrzenia oraz ilości danego koloru. Jeśli ma więcej białego, to ma czarne paski, jeśli więcej czarnego, to białe - powiedziałem, choć zdawałem sobie sprawy, że moja teoria wcale nie miała sensu. Tak tylko powiedziałem, ale i tak chyba nikomu nie robiło to różnicy. Tak czy inaczej, zagadka zostanie zagadką na zawsze.
    - Byłoby super, moglibyśmy adoptować takiego tygrysa albo pandę, one też są urocze - oznajmiłem, idąc dalej. Zapewne te najlepsze zwierzęta miały już adopcję, ale jestem pewien, że znajdziemy coś ciekawego, jeśli będziemy mieć okazję. Na początku musimy się dowiedzieć na czym to polega, a wtedy zdecydujemy, czy możemy sobie na to pozwolić.
    - Patrz! - zawołałem, wskazując palcem na żyrafę, która akurat wyszła ze swojego schronienia. Poczułem niesamowitą radość, móc zobaczyć zwierzaka na żywo. Rzeczywiście ich szyja była bardzo długa.
Podbiegłem do barierki, uważając, aby nie potrącić jakiegoś dzieciaka. Zwróciłem uwagę na informację, która mówiła o godzinie karmienia żyraf. Niestety nas już tutaj nie będzie, ale może następnym razem będę miał okazję zobaczyć ich karmienie, a może nawet uda mi się samemu im coś dać.
    - Zrobisz mi zdjęcie? Możemy mieć wspólne, jeśli masz ochotę - uśmiechnąłem się delikatnie, odwracając się w stronę chłopaka. Mogłem teraz wyglądać, jak podekscytowane dziecko.

 
[justify] Dla mnie teoria Marcusa brzmiała całkiem logicznie. Załóżmy, że miało to sens, bo nie widziałem innej możliwości, jak to stwierdzić. To, czy zebra jest bardziej czarna czy biała w naturze nie miało większego znaczenia. Nie wiem, kto to wymyślił.
   Osobiście wolałem zaadoptować jakiegoś pieska ze schroniska, ale najwyraźniej Marcus wolał większe zwierzątka, z pazurem. Nie będę się z tym kłócił, ale nieco jego mała ,,zachcianka’’ mnie zdziwiła. Trochę to zabawne, zaadoptować tygryska.
    Ruszyłem szybko za Marcusem, który podbiegł do barierki. Nie chciałem, żeby się ode mnie oddalał, dlatego wolałem być blisko niego, ale jego najwyraźniej pochłonęły zwierzęta i nie myślał o niczym innym. Przypatrywałem się z podziwem zwierzętom, zastanawiając się, jak to jest żyć z taką długą szyją. Ja czasami, jak słyszę, że coś mi w karku chrupnie, to już zastanawiam się, czy powinienem dzwonić na pogotowie. W moim wieku, to już niebezpiecznie jest chrupanie w karku. Różnie się to może skończyć, a żyrafy? Ciekaw byłem, czy mają takie problemy.
  – Niesamowite są, takie ogromne – rzekłem, po chwili uwieczniając je na zdjęciu. Zerknąłem na Marcusa, po czym zastanowiłem się. Zdecydowałem, że wpierw jemu zrobię zdjęcie. Kiedy upewniłem się, że dobrze wyszło, rozejrzałem się, za potencjalnie miło wyglądającą osobą, żeby ją poprosić o zrobienie nam zdjęcia. Było to dla mnie dość niezręczne, bo przez tak długi czas opieki nad Marcusem byłem wyczulony na obcych. Nie lubiłem z nimi rozmawiać, a tym bardziej dawać im moje rzeczy osobiste. Pracując w kawiarni miałem kontakt z klientami i chcąc nie chcąc, musiałem z nimi rozmawiać, ale to była zupełnie inna sytuacja.
   Osoba, która miała nam zrobić zdjęcie okazał się miły, starszy pan. Pozowanie do zdjęć, to też nie była rzecz w które czułem się pewnie. Nie bardzo wiedziałem jak się ustawić. Stanąłem więc obok Marcusa i oparłem ramię na barierce za nim. Kiedy tylko zdjęcie zostało wykonane szybko odebrałem swój sprzęt i podziękowałem mężczyźnie.
  – O, zobacz! – zawołałem uradowany, pokazując chłopakowi zdjęcie – Całe szczęście chociaż jedna żyrafa się załapała na zdjęcie – rzekłem. Przewinąłem też do tyłu, żeby upewnić się jak w ogóle wyszły pozostałe zdjęcia.
  – Od dzisiaj jesteś moim osobistym modelem. Płacę dużą ilością miłości – oświadczyłem z uśmiechem.

    Zapozowałem dość ładnie do zdjęcia, a przynajmniej miałem taką nadzieję, że dobrze wyglądałem. Nie wątpiłem w jego umiejętności, sam nie byłem znawcą aparatów, więc nie miałbym śmiałości, aby narzekać na jego zdolności fotograficzne. Zapewne i tak, obejrzę wszystkie zdjęcia pod koniec dnia albo jak będziemy wracać. Trochę przeraża mnie to, że czekają mnie przygotowania na obiad, ale dzięki temu ułatwię sobie jutrzejszy dzień.
Jak tylko Will znalazł osobę, która mogła zrobić nam wspólne zdjęcie, delikatnie się do niego uśmiechnąłem. Wiedziałem, że mężczyzna ma również problemy z komunikacją, jeśli chodziło o obcych. Trochę było w tym mojej winy, jednakże wspólnie pokonamy te obawy. Co jak co, ale szło nam to bardzo dobrze, już wiele przeszkód pokonaliśmy. Postanowiłem przybliżyć się do partnera, jedną ręką obejmując go w pasie, zaś palce wolnej dłoni ułożyłem w gest pokoju i szeroko się uśmiechnąłem. Miałem ochotę go pocałować, ale raczej nie miałem śmiałości robić tego przy obcych.
    - Rzeczywiście, szkoda, że nie była bliżej nas - powiedziałem. Tak czy inaczej, dobrze, że chociaż w oddali było widać żyrafę. Przynajmniej widać, że byliśmy w zoo.     - Modelem? Zdecydowanie z tym skończyłem, ale dla ciebie mógłbym zrobić wyjątek - dodałem, chwytając jego dłoń, aby spleść nasze palce i zerknąłem w aparat. Słabo cokolwiek widziałem, ale później znajdę czas na obejrzenie sobie.
Przeszliśmy parę zwierząt, po czym zatrzymałem się dłużej na tygrysach oraz lwach, które były za wysoką szybą, dzięki czemu mogły bardziej zbliżyć się do ludzi. Według mnie wyglądały zjawiskowo, dlatego wziąłem aparat od Willa i spojrzałem na niego.
    - Teraz twoja kolej na bycie modelem - uśmiechnąłem się, po czym ustawiłem aparat, aby zrobić jedno z lepszych zdjęć.     - Tylko uśmiechnij się szeroko - dodałem. Jak dobrze jest mieć przystojnego partnera, co jak co, ale mógłbym się nim chwalić na okrągło, gdybym miał w ogóle komu.

 

    Zrobiłem zdjęcie, kiedy tylko się przygotował. Mogłem śmiało powiedzieć, że wyszło naprawdę dobrze, jak na moje umiejętności. Na szczęście nie zrobił głupiej miny, a uśmiechnął się tak, jak mu powiedziałem. Widziałem, że ten uśmiech jest zarezerwowany jedynie dla mnie, więc będę mógł na niego patrzeć po wywołaniu zdjęć, w chwilach, kiedy będę go potrzebował, a on akurat będzie w pracy. Podniosłem wzrok znad aparatu akurat w chwili, kiedy lew niebezpiecznie zbliżył się do szyby. Wzdrygnąłem się, choć byłem dalej niż Will. Nie zaskoczyła mnie jego reakcja, w końcu nigdy nic nie wiadomo... Szyba jest, ale co, jeśli zniknęła by w magiczny sposób tak, jak w Harrym Potterze? Niby to absurd, ale w takiej chwili myśli się o takich rzeczach.
- A wyglądały na przyjazne, może zdjęcie go zdenerwowało? - zapytałem, choć nie liczyłem na odpowiedź. Trudno powiedzieć, czemu rzucił się na szybę, ale mogło być niebezpiecznie, gdyby jej tam nie było.
- Chętnie się napiję - powiedziałem, posyłając mu delikatny uśmiech. Mam nadzieję, że mimo wszystko będziemy się dobrze bawić i szybko zapomni o tym ataku. - A, jeszcze chcę watę cukrową. Dużą i kolorową - dodałem. Raczej sam jej całej nie zjem, bo się zasłodzę, ale na szczęście jest Will, który mi w tym na pewno pomoże.
Podeszliśmy do stoiska, do którego na szczęście nie było kolejki. Często ludzie przynosili już swoje picie, aby nie musieć przepłacać, ale my jakoś o tym nie pomyśleliśmy, a ceny mieli dość wysokie, jak na zwykłą wodę. Jakoś nie miałem ochoty na słodzone napoje, kiedy marzy mi się wata.
- Następnym razem możemy wybrać się do wesołego miasteczka, choć kolejki górskie mnie przerażają - powiedziałem, kiedy już kupiliśmy sobie picie. Wiem, że moje miejsca na randki były dziecinne, ale dalej miałem w sobie wewnętrzne dziecko. - Oczywiście, jeśli będziesz miał ochotę - dodałem, aby przypadkiem nie pomyślał, że chcę go do tego zmuszać. Na razie i tak nigdzie nie wyjedziemy na dłużej, bo Will prawdopodobnie nie dostałbym wolnego. Nie byłem jednak zły, w końcu i tak pozwolono mu dość długo ze mną siedzieć.
Zatrzymałem się przy wacie, po czym spojrzałem na cały ten sprzęt. Kiedyś marzyłem o tym, aby mieć coś takiego w domu oraz to urządzenie na gumy balonowe, które wypadały. Nie miałem pojęcia, jak to się nazywało, ale jako dziecko miałem wiele niespełnionych zachcianek.
- Pomożesz mi? - zapytałem, zerkając na watę, która była większa, niż sobie to wyobrażałem. Wziąłem kawałek, po czym włożyłem do ust. Od razu poczułem słodycz, którą na co dzień starałem się ograniczać. - Będąc dzieckiem nie przeszkadzało mi to, że jest takie słodkie - zaśmiałem się, po czym znów oderwałem kawałek. Nie dość, że słodkie, to rzeczywiście palce się od tego lepiły.

 
[justify] Był to niespodziewany atak na mnie ze strony lwa i na początku byłem trochę przerażony, ale szybko mi przeszło. Nawet wydawało się to trochę zabawne. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie doświadczyłem więc przyniosło mi to trochę adrenaliny. Jeszcze przez długi czas czułem jak serce mi mocno wali.
   –  Może nie chciał być postacią drugoplanową? – zaśmiałem się. Zwierzę prawdopodobnie nie dostrzegło tej szyby, a skoro byłem odwrócony plecami to byłem bardzo dobrym celem. Jeśli rzeczywiście taki był powód, jaki podałem to reakcja lwa wcale nie była dziwna. Też bym nie chciał, aby ktoś bez mojego pozwolenia robił mi zdjęcia.
   Rozbawiło mnie zachowanie Marcusa. Brzmiał trochę jak pięciolatek i jego zachcianki, ale zamierzałem je z wielką chęcią spełnić, chociaż sam nie przepadałem za słodyczami.
    –  Dobrze, dobrze – poklepałem go troskliwie po głowie. Podszedłem do sklepiku i zakupiłem nam obu wodę. Zwykła niegazowana woda była najlepsza w taki dni. Idealnie orzeźwia.
    Pomysł Marcusa z wesołym miasteczkiem całkiem mi się podobał. W takich miejscach również bywa się rzadko, raczej raz na parę, albo nawet paręnaście lat. Nie byłem jednak pewny czy lubiłem takie ekstremalne kolejki górskie.
  –  Jeśli się tam wybierzemy, na sam początek wybierzemy coś łagodnego. Najlepiej przeznaczonego dla dzieci – oświadczyłem pewnie. Wolałem nie ryzykować. Chociaż podziwiałem te ośmiolatki, które wskakiwały na najbardziej wysokie i szybkie kolejki i jeszcze potrafiły się przy tym puścić barierki.
   Musieliśmy chwilę poczekać w kolejce po watę. Gdy tak staliśmy uważnie obserwowałem mężczyznę, który tą watę cukrową robił. Zawsze mnie zastanawiało jak to się działo, że tych małych granulek cukru powstawała wata. Kiedy byłem młodszy bardziej mnie to fascynowało, ale kiedy dorosłem dalej nie znałem odpowiedzi na to pytanie.
   –  Dzieci mają większą tolerancję na cukier i słodkie rzeczy, a mniejszą na wytrawne – rzekłem. To było moje jakże mądre spostrzeżenie, powszechnie znane. Spróbowałem owej waty, która rzeczywiście była bardzo słodka. Nie lubiłem tego uczucia lepiących się palców. Jednakże jedzenie jej normalnie, zbierając językiem powodowało, że potem cała twarz się lepiła.
  Rozejrzałem się, po czym wskazałem palcem na znak.
  – O, zobacz, tutaj będą nosorożce i hipopotamy! – zawołałem podekscytowany –  Słyszałem, że potrafią być naprawdę niebezpiecznie. Widziałeś kiedyś jaką mają wielką paszcze? – zwróciłem się do Marcusa. Przyspieszyłem kroku, chcąc jak najszybciej zobaczyć te zwierzęta. Idąc do zoo myślałem tylko o jednym z niewielu zwierząt, które zobaczę. Teraz jednak byłem naprawdę podekscytowany każdym.

   Ucieszyłem się, kiedy spodobał mu się pomysł z wesołym miasteczkiem. Co jak co, ale trochę martwiłem się, że może mnie wyśmiać... Było to dość dziecinne miejsce na spędzenie randki, ale jako dziecko wcale tak często tam nie chodziłem, a wraz z pójściem do liceum w ogóle o tym nie myślałem.
   - Dobrze, ale na pewno będziemy musieli zwiedzić dom strachu, jeśli taki będzie - powiedziałem. Może do tego czasu zrobię się odważniejszy i takie miejsca nie będą mnie przerażać. Niby człowiek jest świadomy, że to miejsce jest fikcyjne, ale jednak było w tym dreszczyk.
    Śmiało oblizałem palce po wacie, które chwilę wcześniej trafiła do moich ust.
   - W sumie masz rację, jako dziecko potrafiłem się zajadać słodyczami i teraz się dziwię, że wtedy nie wyglądałem jak pączek, taki pulchniutki i cieplutki - powiedziałem rozbawiony własnymi słowami.     - Na dodatek był czas bez żadnych zmartwień... Szkoda, że nie ma wehikułu czasu - dodałem. Gdyby coś takiego istniało, to cofnąłbym się w czasie, aby uniknąć tego, co mnie spotkało. Oczywiście, zawalczyłbym wtedy o Will'a, bo nie wyobrażam sobie teraz bez niego życia, ale może uniknąłbym najgorszego.
   - Hm, jedynie w książkach dla dzieci, ale myślę, że mogą pomieścić człowieka - powiedziałem, choć sam nie wiedziałem, czy była to prawda. Tak czy inaczej, nie chciałbym znaleźć się blisko takich zwierząt. Nawet na obrazkach w książkach dla dzieci wcale tak łagodnie nie wyglądały.
    Dłonią odgoniłem osę, która uwzięła się na naszą dwójkę. I choć machałem dłonią, jak krety, to w jakiś sposób to podziałało. Przyglądałem się zwierzakom będąc pod większym lub mniejszym wrażeniem. To nie tak, że jedne uważałem za gorsze, a drugie za lepsze, ale każdy z nas miał swoich ulubieńców. Na przykład, niektórzy lubili pająki, a ja się ich zwyczajnie brzydziłem.
    Złapałem Will’a za dłoń, splatając pewniej ze sobą nasze palce, zaś na mojej twarzy pojawił się delikatny uśmiech.
   -  Cieszę się, że tutaj przyszliśmy. Podoba ci się nasza randka? - zapytałem, zerkając na niego. Pewnie dalej bym na niego patrzył, gdyby nie dziecko, które na nas wpadło. Najwidoczniej dziewczynka biegła na oślep i nas nie zauważyła, ale nigdzie nie widziałem jej rodziców lub opiekuna, który przyszedłby za nią.
   - Will, ona chyba się zgubiła - powiedziałem, po czym przykucnąłem i spojrzałem na dziewczynkę z delikatnym uśmiechem. Na oko miała sześć, może siedem lat.  
   - Cześć, jestem Marcus, a ty jak masz na imię? - zapytałem, jednakże dziewczynka spuściła głowę. Chyba była wystraszona, a ja nie do końca wiedziałem, co mam robić. Nie byłem dobry przy dzieciakach, jakoś za nimi specjalnie nie przepadałem, ale chyba nie mogliśmy jej tak zostawić.

   Rozejrzałem się dookoła nas, aby sprawdzić, czy ktoś przypadkiem nie szukał dziewczynki. Nieco mnie to martwiło, ponieważ nie byłem dobry w relacjach z dziećmi, a Will też nigdy nie był do nich przekonany. Powinniśmy zacząć sami szukać czy poprosić innych o pomoc? Cóż, dla niektórych źle mogło by to wyglądać. Dwóch facetów i dziecko... Obce dziecko. Spojrzałem na partnera, który zdecydował się porozmawiać z dziewczynką. Na dodatek nie wiedziałem, jaki był sens brania ją na watę cukrową... Nie to, że wydawanie pieniędzy było czymś złym, ale gdyby nagle pojawili się jej rodzice i to zobaczyli, to mogli by nie być zadowoleni.
Ellie, bo tak miała na imię, wyglądała cały czas na wystraszoną i niepewnie mówiła nam o rodzicach. Pytanie jej o to, jak wyglądają pewnie nie miało żadnego sensu. Dzieci na zapamiętują szczegółów, a po kolorze włosów raczej nie znajdziemy. Spojrzałem nieco zaniepokojony na mężczyznę, kiedy chciał mnie zostawić samego z dziewczynką. Nie mogłem jednak teraz myśleć o sobie, tutaj chodziło o zagubione dziecko. Zagryzłem dolną wargę, po czym westchnąłem nieco zrezygnowany. Trochę mnie to niepokoiło, ale cóż... Lepiej tak, niż gdybym sam miał pójść i szukać pomocy.
- Dobrze, ale postaraj się szybko wrócić - powiedziałem, po czym stanąłem bliżej niego, aby pocałować go delikatnie w usta. - Będę przy tej fontannie - dodałem wskazując niedużą fontannę, która miała na środku posąg z lwem. Musiałem cały czas pilnować dziewczynki, aby nie uciekła, więc może na trochę zainteresuje się fontanną i nie będę musiał jej zagadywać. O czym miałem rozmawiać z dzieckiem? Raczej nie znajdę odpowiedniego tematu.
Jak tylko Will się oddalił, przykucnąłem przed dziewczynką i delikatnie się uśmiechnąłem. Spojrzała na mnie już nieco spokojniej, co z jednej strony mnie ucieszyło.
- Chodź, zaczekamy przy fontannie - powiedziałem i wyciągnąłem w jej kierunku dłoń. Niepewnie ją złapała, ale nie przeszkadzało mi to. Podszedłem do wspomnianej fontanny i usiadłem na ławeczce, która przy niej stała. Ellie zajadała się watą oraz patrzyła na swoje odbicie w tafli wody. Obserwowałem małą, aby uważać, by nie zrobiła sobie żadnej krzywdy. Trochę dziwnie się czułem bez Willa w takim miejscu, ale nie mogłem go wtedy zatrzymać. Lepiej będzie, jak szybko znajdziemy jej rodziców albo opiekunów.
- Proszę pana, czy tamten pan jest pana chłopakiem? - zapytała, patrząc na mnie zaciekawiona. - Mama mówiła, że w usta całują się osoby, które są w związku - dodała. Nie wiem czemu, ale chciało mi się śmiać. Postanowiłem jednak się powstrzymać, aby nie spłoszyć Ellie.
- Tak, to mój chłopak - uśmiechnąłem się. Zwykle obcym nie mówię, że jestem w związku z Will'em, ale prawda jest taka, że rzadko kiedy z kimś rozmawiam, a w jego pracy wszyscy wiedzą, że jesteśmy razem.

 

   Patrzyłem za Will'em, jednocześnie pilnując dziewczynki. Wolałbym z nim spędzić ten czas, ale gdybyśmy zostawili ją samą sobie, to miałbym wyrzuty sumienia. Nie każdy jest zły, ale co jeśli trafiłaby na kogoś nieodpowiedniego? Na szczęście trafiła na nas i teraz pozostało nam zaczekać na jej rodziców. Co jak co, ale była wyjątkowo grzeczna. Nie raz idą do pracy Will'a mogę zauważyć dziecko, które płacze albo krzyczy, a jak zacznie biegać między ludźmi, to już w ogóle jest to irytujące, dlatego wiem, że nie mógłbym mieć dziecka.
Delikatnie się uśmiechnąłem na widok partnera, który przyprowadził ze sobą mamę dziewczynki. Mała od razu wtuliła się do swojej mamy, a ja wtuliłem się w mężczyznę czując ulgę, że już wrócił. Codziennie przychodziłem do niego do pracy, ale tam znałem drogę i nie było tak daleko, a tutaj łatwo było się zgubić albo trafić na jakiś nieznośnych ludzi.
    - Najważniejsze, że znalazła się jej mama - powiedziałem, po czym poprawiłem swoje włosy. Zaśmiałem się na jego ocenę własnej kondycji.     - Czyli rzeczywiście musimy zacząć ćwiczyć - stwierdziłem. Zabieraliśmy się do tego i jakoś nie mogliśmy w końcu to zrobić. Nie mówię, że musimy od razu iść na siłownię, ale chociaż pobiegać. W końcu tak najlepiej buduję się kondycję. Chyba...
Pomachałem dziewczynce na pożegnanie, po czym oparłem głowę o ramię chłopaka. Miałem wrażenie, że u nas każdego dnia coś się musi dziać. Nie przeszkadzało mi to, ale chyba wolę skupiać się na Willu, niż na czymś lub na kimś innym.
    - Tak, możemy iść dalej. Nie będziemy tutaj siedzieć do zamknięcia - uśmiechnąłem się delikatnie. Podniosłem się pierwszy z ławki, po czym pociągnąłem go w swoją stronę. Jeszcze nam trochę zostało do zwiedzania, więc chciałem, jak najlepiej spędzić te chwile.
    - Powiem ci, że cieszę się, że nie mam własnych dzieci. Gdyby tak mi znikały, to szybciej doprowadziły by mnie do grobu - powiedziałem nieco żartobliwie. W sumie i tak nie mielibyśmy szansy na własne dziecko, ewentualnie na adoptowane, ale żaden z nas na razie nie chcę się w to bawić, no chyba, że Will czegoś mi nie mówił.
    - Mam nadzieję, że teraz będziemy na spokojnie obejrzeć resztę zwierząt, ale... - spojrzałem na Willa, po czym uśmiechnąłem się niewinnie.     - Zapodziałem gdzieś mapkę i teraz nie wiem, jak iść - dodałem. Może gdzieś po drodze znajdziemy jakąś dodatkową, a jak nie, to po prostu pójdziemy swoją drogą.

 

   Słuchałem go uważnie, ale dopiero po chwili dotarło do mnie to, że mówił właśnie o mnie. Zmyliło mnie nieco to dziecko, a żadnym też się nie zajmował. Czyli to było o mnie... Cóż, nie zamierzałem się gniewać za takie określenie, bo w końcu musiał się mną opiekować, jak dzieckiem.
    - Myślę, że będziesz mu potrzebny przez całe życie, o ile sam się nim nie znudzisz - uśmiechnąłem się delikatnie. To, że dawałem sobie radę, nie oznaczało, że go nie potrzebuję. Wręcz przeciwnie, z nim czuję, że jestem w stanie przełamać wiele lęków. Bez niego mógłbym się ponownie załamać. Na szczęście byliśmy ze sobą szczęśliwi, więc miałem nadzieję, że tak zostanie na długo. U nas kłótnie, to naprawdę rzadkość.
Gdybym się zagubił, to na pewno wykonałbym do niego telefon. Żyjemy w takich czasach, kiedy one są naprawdę pomocne.
    - Prawdopodobnie znalazłbyś mnie szybciej, niż ja ciebie - powiedziałem z delikatnym uśmiechem, zerkając na nasze dłonie. Parsknąłem śmiechem po jego słowach. Brzmiał tak, jakbyśmy mieli zaraz rozpocząć jakąś przygodę.
    - Zdaję się na ciebie, mój towarzyszu - zaśmiałem się. Z trudem powstrzymywałem śmiech, ponieważ nie brzmiało to poważnie. Cóż, najważniejsze, że dobrze się przy tym bawiliśmy. O dziwo nie zostało nam dużo do zwiedzania. To, co było najciekawsze już zobaczyliśmy, ale chciałem każdemu zwierzakowi poświęcić nieco swojej uwagi. Trochę martwiłem się, że jak wrócimy do domu, to nie będę miał siły, aby przygotować się na jutrzejszy obiad. Teraz musiało być idealnie i oby nic tego nie zepsuło.
Jak tylko odwiedziliśmy każdego ze zwierzaków, skierowaliśmy się do wyjścia, co było łatwiejsze, niż myślałem. Kiedy znaleźliśmy się poza bramami zoo, poczułem, jakbym oddychał zupełnie innym powietrzem.
    - Kolejny punkt zaliczony. Nie żałuję, że przyszliśmy do zoo - uśmiechnąłem się, po czym odblokowałem telefon, aby sprawdzić rozkład jazdy.     - Autobus mamy dopiero za piętnaście minut - powiedziałem, lekko się przy tym krzywiąc. Nie chciało mi się czekać, ale też nie chciałem niepotrzebnie wydawać pieniędzy na taksówkę. Westchnąłem, po czym stanąłem na przeciwko mężczyzny i objąłem go, aby trochę się w niego wtulić. Skoro i tak musieliśmy czekać, to w przyjemnej pozycji!
    - Oh, mieliśmy zapytać o tą adopcję... Zupełnie wyleciało mi to z głowy - powiedziałem. Już byliśmy dość daleko od zoo, więc wracanie do kas lub obsługi nie miało teraz zbytnio sensu. W domu zobaczę, czy można załatwić to przez internet.

 

   Od tego chodzenia bolały mnie nieco nogi, ale nie mogłem się nad sobą użalać, ponieważ mieliśmy trochę do zrobienia w domu. Jutro przygotuję obiad, ale wypadałoby chociaż posprzątać w salonie, kuchni czy łazience, a to samo w sobie zajmuje sporo czasu.
    - Jak wrócimy, to coś zjemy, możemy nawet zamówić, bo nic nie mamy przygotowanego - powiedziałem, ale wiedziałem, że nie o to mu chodziło.     - Jak się już najemy i odpoczniemy, to posprzątamy. Obiad będę robił jutro, jedynie mięso dzisiaj zamarynuję - dodałem. Nie chciałem nas zamęczyć wszystkim od razu, a też z gotowaniem najlepiej zaczekać do jutra. Odgrzewane nie jest wcale takie pyszne.
    Dojechaliśmy do domu, a jak tylko weszliśmy do mieszkania, zdjąłem buty, po czym walnąłem się na kanapę. Moje stopy poczuły ogromną ulgę. Te buty nie nadawały się na tyle godzin... Będę pamiętał na przyszłość, że na dłuższe spacery mam ich nie zakładać.
    - Jest mi głupio, że tak cię męczę w wolne weekendy - powiedziałem. Will pewnie wolałby w takie dni odpocząć, spędzić leniwie weekend, ale wyciągnąłem go do zoo, a teraz jeszcze czekały nas porządki. Nie było dużego bałaganu, ale wypadało przetrzeć kurze czy chociaż odkurzyć podłogi, po czym je umyć.
    Podniosłem się do siadu, aby zrobić miejsce dla mężczyzny, gdyby chciał usiąść. Wziąłem telefon, aby przejrzeć aplikację z jedzeniem. Na taksówkę było mi szkoda, ale jeśli mówiliśmy o jedzeniu, to cóż... Na szybko mógłbym przygotować naleśniki albo jajko sadzone, ale chyba wolałem poświęcić ten czas na leżenie, aby wystarczająco odpocząć.
    - Na co masz ochotę? Pizza? Chińskie? Może coś wegetariańskiego? - zapytałem, zerkając na niego. Mi było obojętne, ważne, by szybko nam przywieźli jedzenie. Po tym chodzeniu naprawdę zgłodniałem, a watą zbytnio się nie najadłem, choć słodycz dalej była wyczuwalna na ustach oraz języku.

 

   Ciekawe, jakby wyglądała moja praca, gdybym przez to wszystko nie przeszedł? Jeździłbym po różnych krajach? Chodził po wybiegach? Kiedyś było to moim marzeniem, ale teraz nie mogłem do tego wrócić, nawet jeśli agencje są teraz bardziej otwarte na różnorodność. Czasami żałuję, że moje życie tak właśnie się potoczyło, ale nie chodziło mi o związek z Will'em, tego nie zmieniłbym na nic innego.
Wsunąłem palce w jego włosy, aby delikatnie je przeczesywać. Kanapa była dość mała na takie leżenie, ale byłem w stanie to znieść. Przecież było to przyjemne, a Will też nie był jakoś bardzo ciężki.
    - Hm, mogę znaleźć knajpę z naleśnikami - powiedziałem. Wcześniej wspomniałem, że mógłbym przygotować je na szybko, ale serka do naleśników nie mieliśmy. Sam do końca nie wiedziałem, co chciałbym zjeść, ale na coś musiałem się zdecydować.     - Sam nie wiem, zjem to, co będą mieli ciekawego w ofercie - uśmiechnąłem się delikatnie, po czym zatrzymałem się na knajpie, gdzie mieli zróżnicowane menu, więc każdy coś dla siebie znajdzie. Westchnąłem niezadowolony, kiedy ze mnie zszedł. A tak dobrze mi się leżało! No nic, przecież mieliśmy noc od wspólnego spania, więc przekręciłem się na brzuch.
    - Kawę! Bez niej szybko padnę - powiedziałem, przypominając sobie, że czekało nas sporo roboty. A tak nie chciało mi się za to zabierać.
Wróciłem do wcześniejszej pozycji, aby znów przygarnąć do siebie Will'a. Z nim było mi raźniej na kanapie.
    - Maja naleśniki z serem, a do wyboru masz jeszcze inne dodatki. Ja wziąłbym zapiekane naleśniki po meksykańsku - spojrzałem na mężczyznę, po czym nieco się podniosłem, aby napić się kawy. Lekko oparzyłem się w język, więc szybko odłożyłem kubek na stół, aby przypadkiem jej nie wylać.
    [color=#cc6666]- No teraz to mi wszystko obojętne, bo nie będę czuł smaku -[/colo] zaśmiałem się wskazując na swój język. Ja to miałem szczęście...
Jak tylko zdecydowaliśmy się na zamówienie, zapłaciłem, po czym zostało nam tylko czekać. Trzydzieści minut to nie tak dużo, zleci raz dwa i będziemy mogli zapełnić nasze brzuszki.