always with me| 2os. | bn. | BL | dramat

   

    Spuściłem głowę, kiedy usłyszałem ton jego głosu. Rzadko kiedy tak się do mnie zwracał, w sumie nie pamiętam kiedy ostatnio usłyszałem taki ton. Czułem się tak, jakbym zrobił coś naprawdę złego. Może źle zrobiłem zaczynając ten temat, ale zwyczajnie się bałem. To, że Will jest ze mną, nie oznacza, że inne osoby mu się nie podobają...
    - Jak to, co z tego? Zamierzasz jej tak po prostu pozwolić na podrywanie? Wątpię by się przejęła tym, że jesteś ze mną - powiedziałem. Nie podobało mi się to, że tak lekceważył sprawę. Może być odporny, ale na jak długo? Wystarczy głupi błąd, aby przekroczyć granicę, z której trudno jest się później wyplątać.     - I mój pocałunek nie był desperacki, sam wcześniej narzekałeś, że się z tobą nie przywitałem - nadąłem poliki.
Kiedy mnie do siebie przyciągnął, czułem się bezpiecznie i nieco się uspokajałem. Kocham go bardzo i nie chciałem by ktokolwiek mi go odebrał. Raz myślałem, że go stracę, w końcu rana, którą zostawił po sobie Dake na jego ciele wcale nie była taka płytka. Wiem, że przeszłość będzie nas prześladować, a ja będę miał pełno obaw przez co będę bardziej ostrożny w życiu, jak i decyzjach, które podejmę. Zamknąłem oczy oraz zacisnąłem palce na jego kurtce. Chciałem jeszcze tak przez chwilę zostać...
    - Masz rację, wracajmy - odsunąłem się od niego, ale splotłem nasze palce. Wiem, że nie powinienem aż tak zamartwiać się Noemi, ale jednak nie mogłem mieć stuprocentowej pewności, że ta dziewczyna niczego nie odwali. Will jest atrakcyjny, dobrze o tym wiedziałem, ale chciałem by patrzył tylko i wyłącznie na mnie. Może to samolubne, ale czasami trzeba tak się zachować.
Wróciliśmy do mieszkania, więc od razu ściągnąłem z siebie kurtkę oraz pozbyłem się butów. Skierowałem się prosto do kuchni, domyślając się, że Will musiał być głodny, a ja też nie chciałem czekać z obiadem. Umyłem ręce i zabrałem się za podgrzewanie makaronu ze szpinakiem oraz kurczakiem w sosie serowym.
    - Tak w ogóle, to jak było w pracy? Dajesz radę po takim czasie? - zapytałem z kuchni. Nie chciałem by nasz obiad się przypalił, a znając moje szczęście, odwróciłbym się na chwilę i byłoby po makaronie.

   

    Ostatnio cały czas byliśmy razem, aż zaczęło mnie dziwić, że nadal nie znudziliśmy się towarzystwem tej samej osoby. Mimo wszystko, cieszyłem się, że myślał o mnie w pracy, choć byłoby źle, gdyby przez to narobił bałaganu w trakcie obsługiwania gości.
    - Musisz na nowo przyzwyczaić się do wczesnych pobudek, jak i do ludzi, którzy nie są mną - powiedziałem z delikatnym uśmiechem. Sam powinienem znaleźć sobie jakieś zajęci, choć nie przeszkadzało mi to, że zajmowałem się domem. Mimo tego, sam chciałem coś zmienić.
Miałem ochotę skarcić go za to, że podjada, ale na szczęście kara go sięgnęła i choć było mi go szkoda, to jednak nie mogłem powstrzymać śmiechu.
    - Było trzeba nie próbować, to karma - powiedziałem i zanim odsunął się ode mnie, delikatnie pocałowałem go w usta. Wyłączyłem makaron, po czym wyjąłem głębokie talerze, aby nałożyć równie porcje dla nas. Jeśli będzie mu mało, to zawsze może sobie dołożyć, jeszcze trochę zostało.
    - Jestem ostrożny to, że Dake siedzi, to jednak nie on jest jedynym zagrożeniem. Możesz być spokojny, jeśli coś będzie nie tak, to dam ci znać - uśmiechnąłem się, po czym postawiłem przed nim talerz oraz doniosłem sztućce. Wiem, że się o mnie martwił, ale na tę chwilę mogliśmy być spokojny. Dake tak prędko nie wyjdzie z więzienia, a też nie jestem celem każdego przestępcy.    - Smacznego - powiedziałem. Will również powinien być ostrożny, choć myślę, że on szybciej poradziłby sobie z napastnikiem, niż ja. To jednak nie oznacza, że ja się nie martwię.
Makaron rzeczywiście był bardzo dobry. Próbowałem go wcześniej, ale kiedy się już przegryzł, to smakował zdecydowanie lepiej. Mimo tego, nie zdecydowałem się na dokładkę, ponieważ najadłem się porcją, którą sobie nałożyłem.
    - Rozmawiałeś z innymi o planowanym spotkaniu? Tylko jeśli możesz, to nie zapraszaj Noemi, dla mnie ona jest obca i nie czuję się przy niej dobrze - powiedziałem. Wiem, że to jest niegrzeczne z mojej strony, ale z nią nie mieliśmy żadnych więzi, a resztę już zdążyłem dość dobrze poznać.

   

    Ucieszyłem się, kiedy powiedział, że nic nie zrobi bez mojej zgody. Znaczy, to nie tak, że za każdym razem musiał pytać mnie o pozwolenie, ale jeśli chodziło o dobieranie dla nas towarzystwa... Cóż, nie przy każdym czuję się swobodnie. Nie mam problemu znaleźć się w tłumie, w którym zachowuje się pewne odstępy, inaczej, nie wychodziłbym po niego do pracy, ani nie spędzał czasu w kawiarni, kiedy czekam na Will'a. Jednakże, Noemi od początku mi nie przypadała do gustu i wolę unikać jej towarzystwa w trakcie takich spotkań.
    - Nie wiem... Po prostu muszę przestać patrzeć na nią, jak na konkurencję. Nie da się jednak ukryć, że nie podoba mi się to, jak z tobą flirtuje. Sam pewnie nie byłbyś zadowolony, gdyby ktoś to samo robił do mnie - powiedziałem. Jesteśmy parą, to oczywiste, że będzie pojawiała się zazdrość, jeśli ktoś się przy nas pojawia, tym bardziej, kiedy dana osoba zaczyna podrywać drugą połówkę. Wątpię by przeszedł obojętnie, gdybym ja znalazł się w takiej sytuacji.
    Postanowiłem wstać od stołu i objąć go od tyłu. Zadawał bardzo głupie pytania. Naprawdę nie znał odpowiedzi?
    - Bardzo się nudziłem. Do tej pory spędzaliśmy ze sobą cały dzień, a teraz jest tak pusto, kiedy się budzę - westchnąłem, po czym pocałowałem go w kark.     - Dlatego musimy dobrze wykorzystywać czas, kiedy jesteś w domu - uśmiechnąłem się delikatnie i zakręciłem wodę, aby przerwać mu zmywanie naczyń. Sam nie lubiłem wszystkiego zostawiać na później, ale naprawdę się za nim stęskniłem. Wiem, że zaraz znów się przyzwyczaję do tego, że chodzi do pracy, ale na tę chwilę mi go brakuje.
    - Mam nadzieję, że teraz nie masz nic przeciwko, abym cię pocałował? - uniosłem brew i wsunąłem się między niego a zlew. Pocałowałem go delikatnie w usta, aby małymi kroczkami doprowadzić do namiętnego pocałunku. Rękoma objąłem jego szyje, aby bardziej go do siebie przyciągnąć. Zdecydowanie, pocałunek był teraz przyjemniejszy, niż wcześniej. Może miał rację, że był on desperacki?
    - Masz ochotę coś porobić czy wolisz poleniuchować po pracy? - zapytałem szeptem do jego ucha. Nie mieliśmy nic zaplanowanego, więc mógł mieć ochotę gdzieś wyjść.

   

    Skinąłem głową, dając mu tym znać, że zrozumiałem. Spacery były świetne, choć dla niektórych prawdopodobnie wiały nudą, ale w sumie... Dla mnie nie liczyło się miejsce czy sposób spędzenia czasu, a raczej to, z kim jestem.
    - Po jedzeniu to na pewno nam się spacer przyda - uśmiechnąłem się delikatnie. Myślałem, że Will od razu pójdzie wziąć prysznic, ale nieco mnie zaskoczył, kiedy znów zetknęliśmy ze sobą usta. Nie miałem nic przeciwko, więc śmiało odwzajemniłem pocałunek. Teraz nie całowaliśmy się na "dzień dobry". Wychodzi, kiedy ja jeszcze śpię, więc teraz nie mamy okazji przywitać się pocałunkiem, dlatego uważam, że dobrze jest to nadrabiać po jego powrocie z pracy. Zachowywaliśmy się trochę, jak nastolatkowie, którzy przechodzą swoje pierwsze miłostki, ale nie da się ukryć, że lubiłem czułości, jakimi mnie darzy oraz ja lubiłem je okazywać w stosunku do niego.
Bardzo niechętnie go puściłem, po czym spojrzałem na niego i oparłem się o blat. Czy ta propozycja bywa prowokacją? Dobrze wiemy, że nasze wspólne kąpiele nie kończą się tylko i wyłącznie na myciu, a przynajmniej nie od czasu, kiedy zaczęliśmy uprawiać seks.
    - Dzisiaj nie skorzystam z okazji, idź wziąć prysznic, a ja dokończę sprzątać - uśmiechnąłem się delikatnie, po czym odprowadziłem go wzrokiem. Odwróciłem się w stronę zlewu i zacząłem zmywać. Na szczęście nie było tego dużo, bo większą część posprzątał Will, dlatego też się nie namęczyłem. Wytarłem dłonie o ręcznik, po czym skierowałem się do salonu, aby tam zaczekać na Will'a. Mogłem sobie teraz tylko wyobrazić to, jak woda spływa po jego ciele... Cóż, straciłem okazję na zobaczenie go nago, ale nie zobaczyłbym czegoś, czego już nie widziałem. Mimo tego, zawsze kiedy oglądałem jego nagie ciało, to nie mogłem oderwać wzroku. Może dlatego, że nasze ciała się różniły od siebie? Will wyglądał świetnie, zaś ja... Niby zacząłem akceptować blizny, ale już zawsze będę mi przypominać o tym, co się stało. Dobrze, że ten chory człowiek mi nie zagraża.
Kiedy usłyszałem, że wyszedł z łazienki, wyprostowałem się i zerknąłem do korytarza.
    - Will! Może pójdziemy któregoś dnia do Zoo? - zapytałem na tyle głośno by mnie usłyszał. Co prawda, to nie była atrakcja dla dorosłych, ale dawno nie byłem w takim miejscu. Myślę, że taka odmienna rozrywka będzie dość ciekawa.

 

    Ucieszyłem się, kiedy Will podłapał mój pomysł. Najwidoczniej nie był on wcale taki beznadziejny, ani dziecinny. Kiedy wchodzi się w dorosłość, to raczej zapomina się o takich miejscach, dlatego dobrze będzie nieco się odmłodzić. Co prawda, jakoś starzy nie byliśmy.
    - Weekend? Hm... - zamyśliłem się na trochę, aby zastanowić się, czy uda mi się ze wszystkim wyrobić przed spotkaniem z naszymi rodzicami. Widzimy się w niedzielę, ale jednak wypadało posprzątać mieszkanie. Powinienem się wyrobić, a przecież w zoo nie spędzimy całego dnia.     - Sobota będzie okej, ale też nie możemy iść jakoś późno, chcę posprzątać dzień wcześniej - powiedziałem, zerkając na niego. Takie chodzenie zapewne nas wymęczy, ale jeśli chodziło o porządki, to zawsze znajdę na to czas oraz energię.
Myślałem, że temat Noemi został przez nas zakończony. Nie wiem, czym się tak martwiłem, ale nie ufałem tej dziewczynie... Zmarszczyłem brwi, kiedy wspomniał, że będą na jednej zmianie. Jakoś nie podobała mi się ta wizja, ale wiedziałem, że Will nie ma wpływu na zmiany w grafiku i ze względu na mnie wybrał poranne godziny pracy. Może czas to zmienić? Nie miałbym nic przeciwko by chodził na dwie zmiany.
    - Nie miała tylko być na czas, kiedy ty nie będziesz zdolny do pracy? - zapytałem. Owszem, w takim miejscach każda para rąk się przyda, tym bardziej, kiedy lokal jest oblegany przez ludzi.     - Dobra... Zapomnijmy o tym. Dziękuję, że mnie poinformowałeś - uśmiechnąłem się delikatnie, po czym złapałem jego dłoń. Wydaje mi się, że mieliśmy w planach spacer. Zapewne po nim, Will padnie jak zabity.
Podniosłem się z miejsca i pociągnąłem za sobą partnera byśmy mogli się ubrać, po czym wyjść na zewnątrz. Wieczory były dość chłodne, ale nadal przyjemne. Kiedy byliśmy na zewnątrz, splotłem nasze palce ze sobą. Lubiłem być przy nim blisko, nawet jeśli tylko w taki sposób. Co jak co, ale nie byłem fanem obnoszenia się ze swoją orientacją przy innych i nie lubiłem, kiedy ktoś tak robił.
    - Mam nadzieję, że w tym zoo zrobiłem dużo ładnych zdjęć. Będę czuł się tam, jak małe dziecko - zaśmiałem się. Sam dobrze nie pamiętam, kiedy tam ostatnio byłem.

 

    Dobrze, że w zoo nie było limitu czasu i mogliśmy spędzić tam przynajmniej pół dnia. Za taką cenę, warto było pójść na spacer do takiego miejsca, gdzie towarzyszą nam inne zwierzęta, niż psy czy ptaki. Cóż, liczę na to, że będziemy dobrze się bawić, bez żadnych wpadek.
    - Loda? O tej porze masz ochotę na lody? - spojrzałem na niego zaskoczony, ale i rozbawiony. Miałem wrażenie, że to zdanie miało pewien podtekst i go zwyczajnie nie zrozumiałem, ale nie zamierzałem się teraz nad tym głowić. Tak czy inaczej, rzadko kiedy o tej porze jadło się lody, choć nie było na tyle zimno byśmy nie mogli ich skosztować. Zapewne sam coś wybiorę, jeśli znajdziemy budkę z lodami, te w sklepach nie smakują tak dobrze, jak te naturalne.
    - Śmietankowe są najlepsze - powiedziałem, zerkając na niego. Mam wrażenie, że zrobiłem się nieco zboczony od kiedy zaczęliśmy ze sobą sypiać, spędzać czas nieco bardziej erotycznie. Trochę bałem się, że Will może mnie takiego znielubić, w końcu nie wiem, jak bardzo się teraz zmienię. Nie chodzi mi o to, że będę chodzącym tyranem czy zacznę korzystać z życia... Po prostu czułem się mniej osaczony i wystraszony, więc chciałem być nieco bardziej otwarty na nowe kontakty.
Kiedy wspomniał o naszym weekendzie nad jeziorem, od razu przypomniałem sobie o tym, co się tam wydarzyło. Wtedy spodziewałem się udanego wyjazdu, ale chwila załamania... Zdecydowanie nie chciałem by tak wyszło, ale na szczęście spędziliśmy też miło czas i to na tym pomoście było naprawdę przyjemnie.
    - Pamiętam bardzo dobrze. Ogólnie to mamy strasznie mało wspólnych zdjęć, musimy to nadrobić - uśmiechnąłem się delikatnie i choć miałem ochotę go teraz pocałować, to jednak powstrzymałem się. Co jak co, ale mam nadzieję, że kiedyś jeszcze zaliczymy podobne miejsca i tym razem bez żadnych utrudnień.
    - O ile się na niego nie spóźnimy - zaśmiałem się, wskazując na niebo. Nie byłem najlepszy w sportach, ale tym razem postanowiłem pobiec, ciągnąc za sobą Willa, aby jak najszybciej dostać się do miejsca, gdzie najlepiej ogląda się zachód słońca. Ludzie się na nas dziwnie patrzyli, ale nie zwracałem na to uwagi.
Po drodze zauważyłem budkę z lodami, która stała blisko miejsca, gdzie mogliśmy oglądać zachodzące słońce.
    - Nadal masz ochotę na loda? Ja stawiam - powiedziałem z szerokim uśmiechem, ale po chwili dotarło do mnie to jak to brzmiało. Spuściłem wzrok z chłopaka i poczułem, jak poliku nabierając rumieńców.     - Przepraszam, czasami nie przemyślę tego, co zamierzam powiedzieć - dodałem, czując się mega zawstydzony własnymi słowami. Wcześniej nie zwróciłbym na to uwagi, ale teraz każde zdanie można odebrać dwuznacznie.

 

    Czułem, jak moja twarz robi się powoli cała czerwona. Dobrze, że nikogo nie było koło nas, więc nas zbytnio nie słyszał. Ja naprawdę myślałem, że zaraz spalę się ze wstydu, zaś Will bardzo dobrze się przy tym bawił. Dobrze wiedział, o co mi chodziło, a jednak droczył się ze mną.
    - N-nie to miałem na myśli - powiedziałem niepewnie, po czym westchnąłem i lekko dźgnąłem go między żebra. Zdecydowanie, bardzo dobrze się teraz bawił. Co jak co, ale widziałem to po nim.     - Jesteś naprawdę podły - pokazałem mu język, jednakże po chwili mnie pocałował, więc nieco złagodniałem i przestałem się stresować moimi wcześniejszymi słowami.
Spojrzałem na zdjęcie, które nam zrobił. Było wykonane na szybko, więc nie było zrobione perfekcyjnie. Najlepiej, jakby ktoś by nam zrobił, ale w sobotę będziemy mieli wiele możliwości do zdjęć. Chyba gdzieś nawet znajdzie się u nas w domu kijek do selfie.
    - Piękny ten zachód słońca - uśmiechnąłem się delikatnie, obserwując, jak ponownie robi zdjęcie, ale tym razem nie nam a zachodzącemu słońcu. Muszę przyznać, że dawno nic podobnego nie oglądaliśmy. Co prawda, czasami da się zauważyć ładne niebo w ciepłych barwach, ale jednak oglądanie samego zachodu słońca nie było tylko romantyczne, ale i piękne.
    - No już! Kupię ci tego loda, nie narzekaj i nie udawaj, że nie wiesz o co mi wcześniej chodziło - powiedziałem rozbawiony, po czym stanąłem w kolejce, wyciągając w tym samym czasie kartę, aby później jej nie szukać.
Zamówiłem nam po lodach śmietankowych, ale mój był jeszcze z dodatkiem orzechów ziemnych oraz polewy o smaku słonego karmelu. Sam Will wcześniej wspomniał o samym śmietankowym, więc nie zastanawiałem się nad jego wyborem, zawsze mogę się z nim podzielić swoim.
    - Proszę. Teraz lepiej? - zapytałem, wręczając mu loda, po czym skosztowałem swojego. Nieco mnie schłodziło, gdyż za szybko przełknąłem i czułem, jakby mroziło mi mózg. Nieprzyjemne uczucie, ale jednocześnie bardzo ciekawe.     - Chcesz trochę? - podsunąłem mu swojego. Musiałem jednak nieco oblizać dłoń, gdyż lód zaczął się nieco roztapiać i zwyczajnie, ciekło mi po palcach. Nie chciałem się tym ubrudzić.

 

    Posłałem mu delikatny uśmiech, kiedy posmakował ode mnie loda. To było normalne, że dzieliłem się z nim jedzeniem, bo przecież nie było to nic obrzydliwego. Owszem, jeszcze parę miesięcy temu na pewno nie pozwolił mu tknąć czegoś, co bym jadł, ale na szczęście z dnia na dzień było coraz lepiej i teraz nie mam z niczym problemu, znaczy się... Chodzi o niego, bo raczej z obcymi nadal bym nie mógł. Co jak co, ale jeszcze długa droga przede mną, nawet jeśli już kawał przeszedłem.
    Usiedliśmy na ławce, więc na spokojnie mogliśmy poobserwować otoczenie. O tej godzinie można było spotkać dużo par oraz osób, które wracały z pracy lub do niej szli. Podziwiałem osoby, które miały chęci pracować nocami, gdyż osobiście sam wolałem przespać noc, niż w ciągu niej funkcjonować.
    - Ja ciebie też, chyba bardzo lubisz mi to mówić - uśmiechnąłem się. Nie miałem nic przeciwko temu, w końcu dobrze było usłyszeć coś takiego z ust partnera. Przynajmniej mam pewność, że jego uczucia na razie się nie wypaliły i mam szczerą nadzieję, że tak zostanie.
    - Nie, do jutra nam starczy jedzenie, więc dopiero wtedy możemy pójść do marketu - powiedziałem. Dzisiaj i tak nie miałem już ochoty iść do sklepu, tym bardziej, że Will może być już zmęczony po pracy. Co jak co, ale ile on odpoczął? Może prysznic mu nieco pomógł, ale zmęczenie i tak w końcu go dopadnie.     - Przygotuję sobie również listę produktów, które będę potrzebował na niedzielę, przynamniej część będę miał z głowy - dodałem i splotłem nasze dłonie, opierając głowę o jego ramię.
    Na chwilę zamknąłem oczy, a kiedy je otworzyłem, wstrzymałem na chwilę oddech. Zamrugałem parę razy i kiedy zniknęła mi znienawidzona  twarz mężczyzny, uspokoiłem się. Dopiero wtedy zauważyłem, że ściskam dłoń Will'a za mocno, więc puściłem jego rękę.
    - Przepraszam, ale przez chwilę myślałem, że widzę Dake'a, dobrze, że to tylko zwidy - powiedziałem. Na szczęście nie spanikowałem, ale poczułem przez chwilę strach, jednakże nie mógł tutaj być, więc nie muszę się tym zamartwiać.     - Wracamy już? Marzy mi się teraz ciepła kąpiel - uśmiechnąłem się lekko. Spacer dobrze nam zrobił, ale jednak była to już pora, kiedy robiło się chłodno, a nie chcę byśmy się przeziębili, tym bardziej, że przed chwilą zjedliśmy lody.
Podniosłem się z ławki, aby wyrzucić brudny papierek i wyciągnąłem dłoń w jego kierunku.

 

    Widać było, że Will martwił się o mnie. Nie zapytał o psychologa dlatego, że jestem jakiś nienormalny, a z troski. Ostatnio czytałem, że czasami pojawia się twarz oprawcy, nawet wtedy, kiedy czujemy się bezpieczni. Wolałem jednak porozmawiać na ten temat z psychologie.
    - Chciałem iść do tego, co zwykle, ale mają nieczynne przez dwa tygodnie, a pierwsze co by psycholog zrobił, to zganiłby mnie za nieregularne wizyty. Muszę poszukać kogoś innego - powiedziałem. Wcześniej zaproponowałem mu byśmy poszli razem, ale chyba będzie najlepiej, jak na pierwszą wizytę udam się sam. Prawda jest taka, że Will nie wykazuje żadnej paniki i trochę mu tego zazdrościłem. Cóż, mimo wszystko cieszę się, że mam wsparcie od niego.
Wróciliśmy do mieszkania, więc od razu chętnie rozebrałem się z butów oraz kurtki. Zastanawiałem się, czy po tych lodach będziemy coś jeszcze jeść, ale jakoś nie miałem ochoty niczego przygotowywać.
    - Dobrze, zawołam - delikatnie się uśmiechnąłem, po czym poszedłem do łazienki. Zamknąłem za sobą drzwi i napuściłem wodę do wanny, dodając nieco płynu do kąpieli, aby zrobiła się delikatna piana. Rozebrałem się z ubrań, po czym zanurzyłem w ciepłej wodzie. Czułem, jak powoli się relaksuję, więc zamknąłem oczy, aby nieco bardziej odpocząć. W końcu jednak zabrałem się za mycie, ale przez to, że teraz byłem nieco rozleniwiony, to nie chciało mi się nawet myć głowy.
    - Will! - zawołałem na tyle głośno by mnie usłyszał, ale na wszelki wypadek po paru sekundach znów to zrobiłem.
Jak tylko pojawił się w łazience, delikatnie się uśmiechnąłem, spoglądając na niego. W końcu sam mi wcześniej zaoferował swoją pomoc, na dodatek lubiłem, kiedy delikatnie pieścił moje włosy.
    - Umyjesz mi głowę? Plecy też możesz... Tak przy okazji - powiedziałem, odwracając się tak by było mu wygodniej. Najchętniej zaciągnąłbym go do wody, ale nie wiedziałem czy chciał się jeszcze moczyć w wannie, skoro wcześniej brał prysznic.

 

    Chyba po raz kolejny sprawiłem, że się o mnie martwił. Cóż, raczej nie odwalałem już niczego, nawet nie przychodziło mi do głowy by świadomie sprawiać sobie ból tak, jak to było nad jeziorem. To był błąd, ale wtedy nie byłem jeszcze sprawny psychicznie. Co jednak nie zmienia faktu, że psycholog mi się przyda. Jutro się za to zabiorę, dzisiaj już była za późno.
Delikatnie się uśmiechnąłem i przymknąłem oczy, kiedy jego palce sunęły między moimi kosmykami, delikatnie masując skórę głowy. Można było się przy tym spokojnie odprężyć, tym bardziej, że naprawdę lubiłem, kiedy tak robił.
    - Trochę boję się iść do fryzjera. Długość nie jest zła, ale dobrze byłoby jakoś uformować tą fryzurę... Może spróbuję jeszcze w tym tygodniu - powiedziałem. Nie wyglądało na to by Will'owi przeszkadzała długość moich włosów. Kilka miesięcy po tym, jak wyszedłem ze szpitala, to też nieco się zapuściłem. Teraz nie wyobrażałem sobie tego bym nie ogolił tygodniowy zarost, na szczęście nie rósł mi tak szybko, więc sprawę załatwiałem raz na tydzień, czasami na dwa tygodnie.
Posłusznie zamknąłem oczy, aby piana nie dostała się do nich przy spłukiwaniu. Ostatnie czego chcę, to szczypiące oczy.
    - Masz cudowne dłonie - powiedziałem, delikatnie się przy tym uśmiechając. Nic dziwnego, że tak mogłem się odprężyć, skoro wystarczył jego dotyk bym poczuł się lepiej.     - Ah! - jęknąłem, kiedy ścisnął moje sutki. Były zbyt wrażliwe w trakcie kąpieli. Spojrzałem na niego morderczo i zanim się ode mnie odsunąłem, ochlapałem go nieco wodą.
    - Cofam to, co wcześniej powiedziałem. Masz zboczone dłonie - pokazałem mu język i nadąłem lekko rumiane poliki. Że też w takiej chwili musiało wyrwać mi się jęknięcie. Opłukałem twarz wodą, po czym wyciągnąłem korek z wanny i wyszedłem, sięgając od razu po ręcznik, aby się nim wytrzeć. Ubrałem szlafrok, ponieważ wcześniej nie zabrałem żadnych ubrań, po czym stanąłem obok mężczyzny i również zabrałem się za mycie zębów.
Szturchnąłem go lekko biodrem, aby przypadkiem przez ten czyn nie zrobił sobie krzywdy. Wypłukałem usta z pasy, po czym umyłem szczoteczkę.
    - Wiesz, teraz moje sutki są twarde... Nie sądziłem, że są aż tak wrażliwe na dotyk - powiedziałem, odsłaniając nieco klatkę piersiową by pokazać mu o co mi chodzi. Ogólnie, moje ciało było bardziej wrażliwe odkąd zaczęliśmy ze sobą sypiać. Nie miałem nic temu przeciwko, ale czasami obawiałem się, że będę za mocno reagował i go to zniechęci do mnie.

 

    Uśmiechnąłem się zwycięsko, kiedy postanowił zsunąć ze mnie szlafrok. Co prawda, nie zrobił tego całkowicie, ale na tyle by odsłonić moja ramiona, jak i tors. Nie protestowałem, kiedy jego usta drażniły moją szyję, zaś jego palce pewnie zaciskały się na moich biodrach. Delikatny rumieniec wkradł się na mój polik, a z ust wydostał się jęk. Nie sądziłem, że aż tak bardzo będzie mi się to podobało. Odchyliłem nieco głowę, kiedy zassał się na moim sutku, po czym wrócił do mojego ucha.
    - Jesteś zby.... - urwałem, kiedy się ode mnie odsunął. Spojrzałem na niego, a mój nastrój dość szybko się zmienił. Przestało docierać do mnie to, co mówił w moim kierunku.
Naprawdę to zrobił... Zostawił za sobą tak miłą atmosferę. To była zemsta za wcześniej? Zmarszczyłem brwi, po czym poprawiłem szlafrok i opłukałem twarz chłodną wodą. Co jak co, ale nieco się napaliłem, a on tak po prostu mnie zostawił. Zabrałem ze sobą suszarkę do włosów, po czym wyszedłem z łazienki. Zamiast jednak iść do Will'a, postanowiłem najpierw wejść do naszej sypialni, abym mógł ubrać się w piżamę. Cóż, nie zamierzam obrażać się na niego za coś takiego... Po prostu nie spodziewałem się tego, że właśnie tak to się skończy.
    - I jak tam twoja herbata, kochanie? - zapytałem, jak tylko znalazłem się w salonie. Trochę ze mną posiedział, więc musiała być już zimna. Podszedłem do niego i wręczyłem mu suszarkę.
Usiadłem grzecznie na kanapie, abym miał wygodnie, kiedy będzie suszył mi włosy. Co prawda, mogłem zrobić to sam, ale wcześniej Will zaproponował, że wysuszy mi włosy. Co jak co, ale lubiłem, kiedy w taki sposób się mną opiekował. Może to dziwne, ale jego dłonie mnie relaksowały. Prawdopodobnie to dlatego, że byłem do nich przyzwyczajony.

 

    Czyli jednak herbata utrzymała swoją temperaturę? Wątpiłem w to, ale dobrze grał, więc postanowiłem już to zostawić bez słowa. Dałem mu po prostu do suszenia moje włosy. Co jak co, ale choć lepiej czułem się po kąpieli, to zrobiłem się również nieco senny. To nie ja byłem tutaj najbardziej wyczerpany, więc jakby nie miałem prawa narzekać. Wygląda na to, że moja codzienna rutyna sprawia, że miałem ochotę iść spać o tej godzinie, ale może to było spowodowane tym, co mi się wyobraziło w parku? Stres swoje robił... Miałem nadzieję, że to nie będzie się za często powtarzać.
Skupiłem się na ciepłym powietrzu lecącym z suszarki oraz na palcach Will'a, który od czasu do czasu przeczesywał kosmyki moich włosów. Dalej było to dla mnie przyjemne i ucieszyłem się, że miałem kogoś, kto mógłby mi tak robić. Powinienem jednak zacząć dawać coś od siebie, bo jak na razie, to Will obdarza mnie taką opieką. Dalej nie wiem, jak powinienem mu wynagrodzić to, że był ze mną przez cały ten czas i musiał znieść moje humory, ataki... Dobrze wiem, że nie było mu łatwo.
    - A powinienem? Co jeśli twoje zboczone ręce zaatakują mnie w nocy? - zaśmiałem się, spoglądając na niego. Miałem dobry widok na niego, ponieważ opierałem głowę o jego ramię, ale również i on nieco się nade mną pochylał. Położyłem dłoń z tyłu jego głowy i przyciągnąłem go do pocałunku. Nie był on długi, ale namiętny, więc spokojnie mogliśmy się sobą nacieszyć.
    - Chodźmy do łóżka, tylko zamknę drzwi - powiedziałem z delikatnym uśmiechem, po czym niechętnie podniosłem się z kanapy. Nie wyobrażam sobie pójść spać otwartymi drzwiami. Co jak co, ale chyba nawet Will nie czułby się z tym bezpiecznie.
Podszedłem do drzwi wejściowych, po czym zamknąłem je tak, jak zwykle to robiliśmy. Upewniłem się jeszcze raz, że nikt tutaj nie wejdzie, a gdy byłem pewny, to wróciłem do Will'a, który grzecznie na mnie czekał. Po drodze zgasiłem światło i podszedłem do mężczyzny by wyciągnąć do niego dłoń. Znałem już dobrze nasze mieszkanie, więc chodzenie po ciemku nie sprawiało mi żadnego problemu. Weszliśmy do sypialni, więc puściłem już jego dłoń i podszedłem do szafki nocnej by zapalić lampkę.
Padłem na łóżko i zamknąłem oczy. Co jak co, ale w łóżku było najlepiej, ciało całkowicie się odprężało.
    - Codziennie twoja szefowa jest w pracy? - zapytałem. Myślałem nad tym by kupić jej kwiaty, w końcu pozwoliła Will'owi wziąć dłuższy urlop przez naszą sytuację, ale mimo wszystko wypadałoby jej jakoś podziękować. Rzadko ją jednak widuję, ale to też dlatego, że nie chodzę na zaplecze.