always with me| 2os. | bn. | BL | dramat

   

    Zastanowiłem się chwilę nad tym, czy jest ich sens informować o tym? W sumie mogliby być zajęci, a nie chciałem tego odkładać na jutro czy pojutrze.
    - Może napiszmy im, że za godzinę wszyscy się zdzwonimy, aby porozmawiać albo później, jeśli będzie taka potrzeba - powiedziałem, delikatnie się uśmiechając. Dobrze, że nasi rodzice nie podchodzili negatywnie do siebie, bo wiadomo... Nie zawsze teściowie za sobą przepadają. Cóż, mamy spore szczęście, choć myślę, że jakby było inaczej, to nadal jakoś byśmy sobie poradzili.
    Nieco mnie zaskoczył pomysłem spędzenia wolnego czasu z moim ojcem. Nie da się ukryć, że trochę się tego obawiałem i choć moi rodzice lubili Will'a, to też nie chciałem by mężczyzna podlizywał się mojemu ojcu, jego zdania i tak nie zmieniło by decyzji co do naszego związku.
    - Chcesz mu zaproponować męski wypad? Wiesz, nie mam nic przeciwko, ale też nie chcę byś się do tego zmuszał. Mimo tego, porozmawiaj z moim tatą i jeśli będzie miał ochotę oraz czas, to można zorganizować taki jednodniowy czy nawet dwudniowy wypad - powiedziałem. Jeśli czuł, że jest to konieczne, to nie  zamierzałem pokrzyżować mu planów. Możliwe, że jeśli poznają się bliżej, to ojciec zrozumie za co go pokochałem. Zapewne do tej pory wydaje mu się, że jestem z Will'em tylko dla tego, że był ze mną w najcięższym okresie życia. Muszę go jednak zmartwić, bo to nie był powód, który mógłbym podać, gdyby ktoś mnie zapytał, za co go pokochałem? Mógłbym wymieniać w nieskończoność, a to, że był przy mnie jedynie udowodniło mi, że miłość cały czas miałem na wyciągnięcie ręki.
    - Zamierzasz na ten wypad liczyć mnie, jak i twojego ojca? Oczywiście, możecie  być we dwóch, ale myślę, że twój tata też ucieszyłby się z takiego wspólnego wypadu - pocałowałem go w czubek nosa, palcami przeczesując jego włosy. Nie zamierzałem się wpraszać, jeśli powie, że chce być z moim ojcem sam na sam, to nie będę go błagał, aby uwzględnił mnie w swoich planach. Nie musimy być cały czas ze sobą, jemu również przyda się nieco wytchnienia.

    Dystans... Zdecydowanie dało się to zauważyć, ale pomyślałem, że to wynika jedynie z tego, że mój ojciec dopiero zaakceptował nasz związek. Nie dość, że dowiedział się o tym, że jestem gejem, to od razu powiedziałem, że Will jest moim chłopakiem. Zapewne musiał się jeszcze oswoić z tym, że nie będzie miał wnuków, choć... Zawsze jest możliwość adopcji. Co prawda, na tę chwilę o tym nie myślę, na dodatek zdecydowanie nie był bym gotowy teraz zająć się dzieckiem, kiedy sam w każdej chwili mogę dostać ataku. Niby dawno go nie miałem, ale dobrze wiem, że nadal nie byłem zdrowy.
    - Możliwe, że to dobry pomysł. Wolę byśmy mieli dobre relacja z rodzicami, w końcu... Dużo nam pomogli moi, jak i twoi - powiedziałem. Wątpiłem by mój ojciec nie przepadał za Will'em, po prostu utrzymywał dystans tak, jak to powiedział Will.
Delikatnie się uśmiechnąłem, kiedy powiedział, że też jadę. Przez chwilę myślałem, że mnie wykluczy z tego wyjazdu, ale najwidoczniej nie do końca chciał zostawać sam na sam z moim ojcem.
    - Mogłoby mu być przykro, gdybyśmy go nie zaprosili. Sam bardziej chciałbym poznać twojego tatę, z twoją mamą dogadam się szybciej - powiedziałem. Wykluczanie jego ojca byłoby nie w porządku, dlatego sprawiedliwie będzie, jeśli cała nasza czwórka gdzieś się wybierze. Co jak co, ale nasze mamy jedynie by się zanudziły, choć sam nie wiem czy odnajdę się w tym, co zorganizujemy. Męski wypad? Oby nie skończyło się klęską.
    - Na chwilę obecną, to mój ojciec woli siedzieć w wygodnym fotelu by czytać książkę, czasami też chodzi na golfa, ale wątpię by naszej dwójce się to spodobało - powiedziałem, zerkając na jego telefon. Sam nie byłem zainteresowany golfem, ale może zrobimy sobie biwak? Noc pod gwiazdami? Choć... Bardziej wolałbym być wtedy sam na sam z Will'em.
Sięgnąłem po swój telefon i również napisałem wiadomość do mamy, która zdecydowanie szybciej odpisze na sms'a. W sumie nie minęło nawet pięć minut, a już miałem odpowiedź. Ojca akurat nie było w domu, ale napisała mi, że później wszystko mu przekaże.
    - Niby to tylko zaproszenie na obiad, ale już dawno nie rozmawialiśmy swobodnie w takim gronie nawet przez telefon - oparłem głowę o jego ramie i zamknąłem oczy. Teraz się stresuję, a co dopiero kiedy będzie czas na spotkanie. Co prawda, byli z nami na rozprawie, ale wtedy wszyscy byli podenerwowani i nie rozmawiało się tak dobrze.

   

    Myślę, że samo to, że spędzimy trochę czasu w tak męskim gronie, dużo nam da. Co jak co, ale liczy się to byśmy dobrze się bawili, a miejsce... No to już możemy wymyślić coś spontanicznie.
    - Trochę tak to wygląda, ale przynajmniej wiemy, że nie pójdziemy na skazanie - uśmiechnąłem się delikatnie. Albo pójdzie szybko ta rozmowa albo będziemy zastanawiać się nad dniem, kiedy będziemy mogli zorganizować wspólny obiad. W końcu nie wiadomo czy będą mieli wolną chwilę w najbliższym czasie.
Zaśmiałem się na jego słowa, choć wolałem by wszystko się udało. Widziałem, że ojciec całkiem nieźle radził sobie z akceptacją naszego związku, ale pozostaje kwestia, jak zareagują na nasze plany co do ślubu. Miałem nadzieję, że kolejny raz nie wyjdzie trzaskając drzwiami. Nadal dobrze pamiętam tamten dzień, ale na szczęście miałem wsparcie ze strony Will'a, jak i jego rodziców Trochę zazdrościłem mu, że jego rodzice tak łatwo przyjęli do siebie tą wiadomość.
    - Musi być - szepnąłem zanim zdążył położyć mnie na kanapie. Spojrzałem w jego oczy, po czym odwzajemniłem pocałunek, który był wyjątkowo czuły. Myślałem, że wczoraj nacieszyliśmy się za dobre kilka dni, ale jak widać, nadal nie miał dość i ja wcale nie byłem inny. Objąłem rękoma jego szyję, aby po chwili nieco podkręcić nasz pocałunek. Zapewne moglibyśmy trwać tak w nieskończoność, gdyby nie to, że potrzebowałem złapać oddech.
    - Czyżbyś nie miał dość po wczorajszym? Nie sądziłem, że masz taki apetyt - uśmiechnąłem się delikatnie i pogładziłem jego policzek.
Pocałowałem go ponownie w usta, przyciągając pewniej do siebie i wolną dłoń wsunąłem pod jego koszulkę. Niczego nie sugerowałem, po prostu chciałem zbadać jego ciało... Czułem, że za mało je znam.
    - Oj chyba naprawdę muszę zacząć ćwiczyć - zaśmiałem się, zauważając, że jego brzuch jest zdecydowanie bardziej umięśniony, niż mój. Mogę śmiało powiedzieć, że w moim to już palca można zatopić.

   

    Już wcześniej zwracałem uwagę na swoje ciało. Początkowo prawie w ogóle nie jadłem, jedynie zdarzało mi się od czasu do czasu coś w siebie wmusić, aby nie zamartwiać Will'a, ale teraz kiedy więcej jadłem, to miałem wrażenie, że za szybko tyłem. Jadaliśmy zdrowo, czasami zdarzało nam się zjeść coś niezdrowego, ale możliwe, że mój metabolizm nieco się zmienił.
    - Lubię uprawiać z tobą seks, ale nie dałbym rady robić tego codziennie. Nie jesteśmy królikami - powiedziałem. Wiedziałem, że nie mówił poważnie, ale chciałem mieć pewność, że ma tą świadomość. Zapewne gdybyśmy każdego dnia to robili, to prawdopodobnie szybko byśmy się sobą znudzili. Zadowolić partnera można, ale każdego dnia robić to samo? Nie miałem odwagi eksperymentować, nie wiedziałem, co może mu się spodobać, a przez co ja nie spanikuję.
Zaśmiałem się, kiedy pocałował mnie w brzuch, ponieważ nieco mnie to łaskotało. Cieszyłem się, że moje ciało nie miało wpływu na zmianę upodobań Will'a. Lubił mnie takiego, jakim jestem, ale tutaj bardziej chodziło o moje samopoczucie. Niby z jednej strony dobrze, że nie idzie to w drugą stronę, gdzie mógłbym wyglądać niczym szkielet.
    - Chcesz mnie nauczyć samoobrony? Nie pamiętam czy o tym rozmawialiśmy, ale chciałbym się nauczyć... Może i Dake siedzi, ale chcę móc sobie poradzić w każdej chwili - powiedziałem. Nie chciałem cały czas polegać na Willu, tym bardziej, że kiedyś będę musiał wyjść z domu bez niego do pracy czy po zakupy. Sam zarabia, a nie będę tylko czekać aż wróci do domu. Żyjemy w czasach, kiedy to człowiek potrafi zaatakować w biały dzień.     - Ale najpierw moglibyśmy zacząć od biegania wieczorami. Nie musi być to każdego dnia, ale dzięki temu najszybciej złapię kondycję - uśmiechnąłem się delikatnie, przeczesując palcami jego włosy. Wiem, że prościej byłoby się przerzucić na siłownię, ale bez kondycji, to jedynie będę marudny.
    - A teraz... Możesz częściej całować mnie tak po brzuchu. Trochę łaskocze, ale nadal jest przyjemne - powiedziałem, po czym pocałowałem go krótko w usta, aby wyjść spod niego i posprzątać po naszym seansie.
Musiałem nieco rozprostować swoje kończyny, a i tak trzeba było pozbierać te wszystkie rzeczy. Jeszcze trochę mieliśmy czasu do rozmowy z rodzicami,

   

    Poczułem drobne obawy związane z pójściem na kurs. Co innego, gdyby Will mnie nieco nauczył, ale zapewne nie czuł się na tyle profesjonalny by wziąć to na siebie. Zazwyczaj na takich zajęciach dochodziło do kontaktu fizycznego, a nadal nie czułem się dobrze z tym, że ktoś obcy mnie dotyka. To raczej pozostanie ze mną do końca, ale jeśli byłbym na takich zajęciach w parze w Will'em? Chyba nic nie stało by na przeszkodzie, ale wolę to jeszcze dobrze przemyśleć. Na tę chwilę i tak za dużo nie wychodzę z domu, jedynie będę przychodził po Will'a, kiedy ten skończy pracę.
    Starałem się zająć czymś swoje myśli, kiedy zbliżała się godzina rozmowy telefonicznej z naszymi rodzicami. To naprawdę nie było nic strasznego, ale zapewne będą pytać co tak nagle i czy jest jakiś powód. Nauczyłem się nieco kłamać, choć nadal nie byłem w tym jakoś dobry. Spojrzałem na Will'a, kiedy sięgnął po telefon, po czym sam wybrałem numer do swojej mamy od razu dając ją na głośno mówiący. Niemal od razu odebrała. Nie zdziwiłbym się, gdyby czekała tylko aż zadzwonię.
    - Cześć, mamo. Ostrzegam cię, że będziemy jednocześnie rozmawiać z rodzicami Will'a, więc nikogo nie przekrzykuj - powiedziałem, siadając wygodniej na kanapie. Jak tylko Will połączył się ze swoimi rodzicami, przywitałem się z nimi. Oczywiście, nie obyło się bez pytań, jak się czujemy itd.
    - Chcielibyśmy zorganizować wspólny obiad. Myślałem o przyszłej sobocie, ale nie wiedzieliśmy czy nie macie żadnych planów - uśmiechnąłem się delikatnie. Liczyłem na to, że szybko i sprawnie nam pójdzie, ale jeśli nasi rodzice się rozgadają, to nie wiem czy zostaną nam jakieś tematy na przyszły weekend.
- Razem z twoim tatą nie mamy żadnych planów, więc jesteśmy cały dzień do dyspozycji - usłyszałem ze strony mamy i choć tego nie widziała, to odruchowo skinąłem głową.
    - Dobrze, w takim razie co z państwem Jefferson? - zapytałem.
O dziwo mój głos brzmiał naprawdę naturalnie, choć wcześniej okropnie się stresowałem. Najwidoczniej niepotrzebnie, ale nie zdziwię się, jak zaraz zacznie się milion pytań, czy coś się stało? Nie chcieliśmy im nic zdradzać w tej chwili, a żaden z nas raczej nie ma za długiego języka, więc też nie ma czym się martwić.

   

    Nie udało mi się ukryć, że rozbawiły mnie słowa mamy Will'a, która jak gdyby nigdy nic zaczęła mówić o dziecięcych latach mężczyzny. Sam bym ochrzanił swoją mamę, gdyby zrobiła mi coś takiego, ale na szczęście dobrze ją znałem i choć była nadopiekuńcza, to jednak nie zrobiłaby mi czegoś takiego, jeśli nie wyraziłbym zgody. Dobrze, że nie skupiliśmy się na wspominaniu, ale zapewne przy obiedzie zacznie się ten temat.
W sumie nie przeszkadzało mi to, że rodzice Will'a mieli plany rano, przecież nie zapraszałbym ich na poranne godziny.
    - Oczywiście, że nie. W takim razie myślę, że na godzinę 16 będzie najlepiej. My wytrzymamy do tego czasu, a na pewno w trakcie przygotowań będziemy podjadać - zaśmiałem się, zerkając na mężczyznę. Było mi bardzo przyjemnie, kiedy bawił się moimi włosami.     - Następnym razem możemy zjeść u państwa, po prostu zawsze innych wyprzedzam z pomysłem. Myślę, że jeszcze niejedną okazję będziemy mieli - uśmiechnąłem się nieco delikatnie, zauważając, że dla nich mogłem brzmieć nieco tajemniczo, ale skoro godzina była ustalona i wszystko uzgodnione, to nie zamierzałem im niczego więcej zdradzać. Najważniejsze, że teraz mieliśmy to z głowy i mogłem jedynie myśleć, co przygotuję na sobotę?
Wtuliłem się w partnera, kiedy skończyliśmy rozmawiać z rodzicami.
    - Beza? Nigdy wcześniej jej nie robiłem, ale może znajdę jakiś ciekawy deser z jej udziałem - powiedziałem. Bezy zawsze wydawały się być dla mnie za słodkie, ale podobno w formie deserów, najlepiej jakiś kremowych, są bardzo smaczne.     - Zastanawiam się co w ogóle ugotuję... Będę musiał poszukać jakiś przepisów, dobrze, że mam trochę czasu - dodałem. Chciałem wszystkich zaskoczyć potrawami, ale też przy tym nie przesadzić. No nic, miałem pięć dni by coś znaleźć na sobotę, dlatego nie było aż takiego pośpiechu.
    - A teraz co robimy? Jesteś głodny? - zapytałem. Nie mieliśmy nic na dzisiaj przygotowanego, ale coś na szybko zawsze uda się zrobić.

   

    Podobał mi się entuzjazm mężczyzny oraz to, że nie zamierzał wszystkiego zostawić na mojej głowie. Lubiłem gotować, sprawiał mi to ostatnio sporo przyjemności, ale jednak miałem gotować dla więcej niż dwóch osób. Każda para rąk się przyda, choć miałem nadzieję, że nie pójdzie nam źle. Co jak co, ale wolałem by chociaż posiłek był dobry, jeśli atmosfera miałaby się zepsuć.
    - Pizza i spacer... Brzmi, jak plan idealny. Trzeba jakoś spalić kalorie - zaśmiałem się, choć po części miałem racje. Syte śniadanie, przekąski podczas oglądania filmu oraz pizza... Na pewno będziemy musieli to spali, choć obawiam się, że tak od razu nie pójdzie, bo będziemy najedzeni, ale plusy są takie, że wolę te wieczorne spacery, kiedy słońce nie daje po oczach, a delikatny wiatr daje miłe orzeźwienie.
Przyglądałem się mu, kiedy przygotowywał konsolę do gry. Raczej rzadko z niej korzystamy, choć ostatnio mało spędzaliśmy czas na jakichkolwiek rozrywkach. W sumie wcześniej też z niej jakoś często nie korzystaliśmy, jedynie zbierała kurz. Will pracował, a samemu nie było żadnej zabawy z grania. Teraz mogliśmy wykorzystać czas, kiedy mężczyzna nie wracał zmęczony do pracy. Sam będę musiał się zacząć za czymś rozglądać oraz pozałatwiać parę spraw związanymi z psychologiem. Jego opinia będzie dla mnie znacząco, bo choć ja mogłem czuć się gotowy podjęcia pracy, to jednak taka osoba może mieć odmienne zdanie na ten temat.
    - W co zagramy? - zapytałem, choć pewnie sam Will nie miał bladego pojęcia w co wolałbym pograć. Każda gra będzie dobrą zabawą, dlatego chciałem dać mu wolną rękę, jeśli chodziło o wybór gry. O ile, nie będzie polegała na randkowaniu, to będę szczęśliwy. Co jak co, ale nie jestem dobry we flirtach. Może jestem romantykiem, ale nie wyobrażam sobie świadomie flirtować z Will'em czy innym mężczyzną. Nam i bez tego jest dobrze.
    - Chciałbym amerykańską, jeśli będą mieli ją w wyborze. Sos BBQ zamiast pomidorowego jest nawet lepszy, miałeś kiedyś okazję ją zjeść? - zapytałem. Dawno nie czułem tego smaku, więc miło byłoby sobie nieco poprzypominać. Każda pizza jest dobra, choć hawajska nigdy mi nie posmakuje, ten ananas wcale mnie nie przekonuje.

   

    Odkąd Will wrócił do pracy, byłem niesamowicie zanudzony. Była dopiero środa i choć rozstawaliśmy się tylko na kilka godzin, to nadal za nim tęskniłem. Jednakże, widziałem, że Will dobrze czuje się z powrotem do pracy. Nic dziwnego, przy mnie o miał rutynę i zapewne wolał też spędzać czas z innymi, niż tylko i wyłącznie ze mną. Ja przyzwyczaiłem się do tego, że głównie jestem z nim, ale kiedy mam pewność, że nie zostanę zaatakowany po wyjściu z domu, to również miałem ochotę wyjść do ludzi, ale wiedziałem, że samemu to nie będzie takie proste.
Starałem się znaleźć sobie zajęcie, kiedy siedziałem sam w domu, więc zająłem się przeglądaniem przepisów, aby zaplanować sobie to, co trzeba będzie kupić na niedzielny obiad. Później jednak musiałem zająć się obiadem dla nas, abyśmy mogli zjeść coś, kiedy wrócimy do domu. Co jak co, ale nadal po niego przychodziłem, głównie dlatego, że nie mogłem doczekać się jego powrotu. Jak wszystko miałem zrobione, od razu naszykowałem się do wyjścia.
Przeszedłem tą samą drogę, co zwykle, słuchając muzyki przez słuchawki z telefonu. Dzięki temu mogłem się nieco odciąć od świata. Wszedłem do kawiarni i od razu poczułem się jeszcze bardziej zrelaksowany. Jak zwykle mieli spory ruch, ale i tak na długo nie mogłem się tym przejąć, ponieważ Chloe dopadła mnie na samym wejściu, jakby wieku mnie nie widziała. Uścisk kobiety mnie nie odstraszał, była bardzo pozytywna i nie da się ukryć, że jej charakter przyciągał ludzi.
- Też się cieszę, że cię widzę. Jest Will? - zapytałem, po czym usłyszałem jej wetchnięcie.
- Papużki nierozłączki... Jest, ooo tam - wskazała na mężczyznę, który rozmawiał z dziewczyną, która podobno miała być tu tylko na czas, kiedy Will nie mógł przyjść do pracy. Blondynka o kobiecych kształtach.
- Noemi? - spojrzałem na Chloe, która tylko potwierdziła, że dobrze zapamiętałem. Wyglądało to na normalną rozmowę, jednakże zauważyłem, że dziewczyna zwyczajnie się do niego przystawiała, co nie do końca mi się podobało.
Odsunąłem się od dziewczyny i skierowałem się w stronę partnera, który albo był ślepy albo dobrze udawał, że nie widział, jak dziewczyna próbuje z nim flirtować.
- Cześć, za ile będziesz gotowy? - wtrąciłem im się w rozmowę, kątem oka zerkając na Noemi, ale szybko przeniosłem swoje spojrzenie na Willa. Zapewne nikt jej nie powiedział, że Will jest zajęty, a nawet jeśli, to mogła nie robić sobie z tego problemu i dalej próbować go uwieść.

   

    Powstrzymałem się przed powiedzeniem paru słów w stronę dziewczyny, kiedy oznajmiła, że da Will'owi swój numer telefonu. Zmarszczyłem brwi, odprowadzając ich wzrokiem, choć część mnie mówiła mi, abym nie zostawiał ich sam na sam. Nie podejrzewałem partnera o to, że mógłby mnie zdradzić, ale zwyczajnie nie podobało mi się, że nie zwracał uwagi na flirt ze strony dziewczyny. Na dodatek nie miał nic przeciwko wzięcia od niej numeru, ale może zwyczajnie przesadzam? O inne dziewczyny w kawiarni nie jestem zazdrosny, ale może dlatego, że zdążyłem poznać osoby, które tu pracowały, kiedy Will jeszcze normalnie chodził do pracy.
    Usiadłem przy jednym wolnym stoliku, prosząc Chloe o kawę tą, co zwykle. Miałem wrażenie, że dziewczyna zauważyła moje zachowanie, ale nie mogłem tak po prostu przed kimś obcym oświadczyć, że ja i Will jesteśmy parą. Po pierwsze, Noemi i tak mogłaby dalej próbował go poderwać, a po drugie, nie chciałem robić czegoś, co mogłoby nie spodobać się Will'owi. Co prawda, reszta akceptowała nasz związek, ale nie każdy może ze spokojem zareagować na takie informacje.
    - Głowa do góry, nie jest w jego typie - usłyszałem, ale tym razem od Camille, która przyniosła mi wcześniej zamówioną kawę. - Will woli bardziej męski typ, no i bardziej uroczy - uśmiechnęła się delikatnie.
    - W sumie nie znam jego typu... Skąd ta pewność, że nie woli blondynek? Może dobrze udaje - powiedziałem, po czym upiłem łyk słodkiej kawy, która była z dodatkową bitą śmietaną. Co jak co, ale w tej chwili tylko to ukoi moje nerwy.
   - Przesadzasz, gdyby tak było, to nie spotykałby się z pewnym czarnowłosym przystojniakiem - powiedziała, klepiąc mnie po ramieniu. Niestety musiała wrócić do pracy, ale nieco podniosła mnie na duchu.
    Co chwilę zerkałem w stronę zaplecza, aby wyłapać sylwetkę Will'a, niestety nadal go nie widziałem. Noemi również nigdzie nie było, co jeszcze bardziej mnie niepokoiło. Zdążyłem wypić swoją kawę oraz opłacić rachunek i dopiero wtedy Will do mnie dołączył.
    - Długo ci to zajęło... Możemy iść? - zapytałem, zerkając na niego. Chciałem wyjść, zanim ta dziewczyna się do nas przyczepi. Zaraz się okaże, że mieszka niedaleko nas i idzie w tym samym kierunku. Jeszcze tego by mi brakowało...[/size]

   

    To był pierwszy raz, kiedy jestem o niego zazdrosny. Wiem, że to złe, ale zwyczajnie Noemi mi się nie podobała, a raczej nie tolerowałem tego w jaki sposób zachowywała się w stosunku do Will'a. Dlatego przewróciłem oczami, kiedy oznajmił mi, że musiał omówić parę spraw z dziewczyną. Więc miała zostać na dłużej? William raczej nie wyszedł z wprawy, jeśli chodziło o obsługiwanie klientów, a więc uważałem, że dziewczyna nie była tutaj potrzebna. Nie mogłem jednak nikomu tego zasugerować, ponieważ wyszedłbym na tego gorszego.
    - Oczywiście - powiedziałem pod nosem, starając się brzmieć dość naturalnie, ale chyba zauważył, że nie byłem sobą. Znamy się tak dobrze, że od razu zauważamy zmiany humoru.
    - Spało mi się dobrze, a drogę przemierzyłem w spokoju, czemu pytasz? - udałem głupiego. Widziałem, że się martwił, ale to nie on był moim problemem, a Noemi, która przy każdej możliwej okazji się przy nim kręci.
    Spojrzałem na niego, kiedy się nade mną nachylił, po czym delikatnie się uśmiechnąłem. To prawda, że często witałem go pocałunkiem, ale w kawiarni nie wypadało, a teraz mimo złego humoru, to nie mogłem sobie odpuścić tej bliskości. Zamierzałem skosztować jego ust, które aż same prosiły się o uwagę, ale kiedy usłyszałem kobiecy głos... Odskoczyłem od Will'a, odwracając się w stronę kobiety, która szła w naszą stronę.
    - Wrzód na tyłku... - powiedziałem cicho, po czym przybrałem delikatny, ale sztuczny uśmiech.
   - Myślałam by do was dołączyć, przystanek jest po drodze. Będę przeszkadzać? - zapytała, wypychając się między nas. Miałem ochotę odpowiedzieć jej, że przeszkadza, ale jak było widać, jej pytanie było bardziej skierowane do Will'a, bo na mnie nawet nie raczyła spojrzeć.
    - Nie, nie będziesz. Jak daleko jest ten przystanek? - spojrzałem na nią z nadzieją, że dość szybko się od nas odczepi.
   - Dosłownie pięć minut i macie mnie z głowy, chyba że chcecie poczekać ze mną. Nie pogardzę takim towarzystwem - zaśmiała się, po czym uczepiła się ramienia Will'a. Zacisnąłem palce w pięść, starając się powstrzymać emocje, aby nie zrobić jej krzywdy. Mam nadzieję, że Will nie pozwoli jej tak iść...

   

    Zaskoczył mnie tym, że od razu przedstawił mnie, jako swojego chłopaka. Nie miałem nic przeciwko temu, bo może właśnie to da do zrozumienia dziewczynie, że nie ma szans u Will'a. Nie wyglądała jednak na przejętą, a nawet uśmiechała się do mnie. Trochę było to podejrzane, ale nie chciałem tworzyć czarnych scenariuszy, które jedynie mogły narobić problemów między nami.
Ścisnąłem lekko jej dłoń oraz skinąłem głową. To prawda, że nie mieliśmy okazji porozmawiać ze sobą, a jej imię poznałem przypadkowo. Na dodatek nosili na swoich uniformach plakietki z imieniem, więc nie trudno było je poznać. Tak czy inaczej, nie przestałem jej podejrzewać, nadal wolałem mieć ją na oku. Na dodatek nie czułem się dobrze w jej towarzystwie... Jestem przyzwyczajony do tego, że jestem blisko z Will'em, a teraz obca dziewczyna stała między nami i nawet nie przeprosiła za to, że się go tak uwiesiła. Nie wyglądało na to by sobie odpuściła, ale na szczęście miała zaraz wracać do domu, więc znów będziemy sami.
    - Zabawna? Według mnie jest okropnie irytująca - powiedziałem, zerkając na nasze dłonie. Czyli charakterem podpasowała Will'owi? Ciekawe, co jeszcze o niej sądzi.     - Chyba dobrze się dogadujecie - dodałem, podnosząc spojrzenie na niego. Może znali się krótko, ale widać było, że często ze sobą rozmawiali albo chociaż Will jej wysłuchiwał. Cóż, przy mnie nie miał wielu okazji do poznawania nowych osób, a teraz wrócił nieco do świata żywych. Nie chciałem mu odbierać tej okazji, ale też nie chciałem pozwolić, aby jakaś panienka się do niego lepiła.
    - Nie uważasz, że do ciebie podbija? Patrzyłem na was z boku i to aż za bardzo rzuca się w oczy - powiedziałem, nieco zaciskając palce na jego dłoni. Miałem mu o tym nie mówić, ani nie dawać jasno do zrozumienia, że jestem zazdrosny, ale chyba chciałem wiedzieć, czy jest świadomy tego, że Noemi go podrywa.
Po chwili jednak zaciągnąłem go do wąskiej uliczki i oparłem się o ścianę budynku, aby przyciągnąć do siebie Will'a. Pocałowałem go w usta na początku delikatnie, po czym powoli zacząłem pogłębiać pocałunek.