W pułapce uczuć (dramat, romans, akcja, b.n, hetero)

Will okazał się być jednym z bardziej małamównych ludzi, jakich miałem okazję spotkać w życiu. Prowadząc mnie przez spowity półmrokiem korytarz nie zaszczycił mnie jednym słowem czy chociażby spojrzeniem. Domyśliłem się, że chłopak o pustym spojrzeniu i licznych bliznach na twarzy musiał pełnić ważną funkcję wśród Lunatyków. Sam fakt, że znajdował się tak blisko przywódcy gangu dał mi sporo do myślenia. Z pewnością Quill nie wykorzystywałby do pomocy byle kogo. Nie potrzebowałem dłuższej rozmowy, by dotarło do mnie, że lider był osobą lubiącą mieć przy sobie jak najlepszych ludzi. Praktycznie odmówił konwersacji ze mną, póki nie przekonał się o tym czy aby na pewno był wart poświęcenia mi czasu. Może nie była to postawa świadcząca o szacunku do mojej osoby, mimo to, podobała mi się. Facet nie tracił czasu na zbędne dyskusje, rzadko spotykałem ludzi, którzy nie nadużywaliby słów.
-Jeździłeś kiedyś? – Will rozwiał moje ewentualne wątpliwości co do tego czy przypadkiem nie był niemową. Oparł się o czarny motocykl wlepiając we mnie przesiąknięte nieufnością spojrzenie. Czyżby ludzie tutaj próbowali w jakiś sposób mnie nastraszyć ? Musiałem przyznać sam przed sobą, że nie widziałem większej różnicy między osobami z gangu Białych Kruków, a Lunatykami między, którymi się znajdowałem. Na rękę był mi jedynie fakt, że nie byłem tu narażony na obecność szymasiastego chłopaka Sky. Znów poczułem jak na samą myśl o nim w moich oczach pojawia się żądza nienawiści. Czy udałoby mi się powstrzymać, gdyby wczoraj nie odciągnęła mnie od niego grupka chłopaków ze szkoły ? Miałem co do tego poważne wątpliwośći, nie pamiętałem kiedy ostatnią czułem podobną furię.
-Trochę – odpowiedziałem szacując wzrokiem stojący za mężczyzną pojazd. Nie potrzebowałem zbędnych objaśnień. W końcu bzdurne regułki nie zdawały się na nic w obliczu niebezpieczeństwa. Podczas akcji nie myślało się o wklepywanych w głowę zasadach, jedyne co się wtedy liczyło to umiejętność działania –Daj spokój, podaj mi ten adres i paczkę i miejmy to już z głowy – powiedziałem. Will powolnym ruchem sięgnął po niewielkie kartonowe pudełko po czym umieścił je w bagażniku motoru. Szacując mnie wzrokiem odszedł od pojazdu. Naprawdę zaczynało mnie to denerwować. Może koleś był w jakimś gangu, ale nie zmieniało to tego, że w każdej chwili mogłem mu przyłożyć. Z kolejnym spojrzeniem miałem na to jeszcze większą ochotę.
-Wystaw rękę – powiedział wyciągając z kieszeni spodni marker. Otworzył go wkładając zatyczkę między zęby.
-A może tak proszę? – rzuciłem z sarkazmem powoli tracąc cierpliwość. Chłopak wyciągnął zatyczkę z pomiędzy warg chowając ją z powrotem do kieszeni.
-Naraziłeś się przywódcy Kruków i jeszcze próbujesz pyskówek ? Skoro tak bardzo zależy ci na szacunku z naszej strony, to się zamknij, rób co masz do zrobienia i pokaż, że na niego zasługujesz. Ręka – patrząc na niego ze złością wyciągnąłem dłoń przed siebie. Nie mówiąc nic więcej drobnymi literami nabazgrał na mojej ręce adres, pod który miałem się udać. Przeczytałem wyryte markerem kodując je w umyśle.
-Lepiej dla ciebie żebyś nie rozwalił motoru – odezwał się Will odsuwając się od pojazdu.
-Lepiej dla ciebie, żebym nie rozwalił ci mordy – odparłem nawet na niego nie patrząc. Czułem, że niejednokrotnie dojdzie między nami do spięć. W tej chwili jednak najwyraźniej obydwoje skończyliśmy. Mężczyzna nie oglądając się w moją stronę, wrócił do budynku, ja natomiast wsiadłem na motor. Minęło już trochę czasu od mojej ostatniej jazdy. Skupiłem się na samochodach, motor służył mi raczej do szybszego poruszania się po mieście. Nigdy nie wiązałem z nim większych planów. Doskonale zdawałem sobie jednak sprawę z tego, że był znacznie mniejszy od samochodu, a tym samym nadawał się do przedzierania przez naprawdę niewielkie przestrzenie. Odpaliłem silnik mimowolnie uśmiechając się słysząc pomruk jaki wydawał. Nie musiałem podnosić wzroku znad prędkościomierza, by wiedzieć, że przyglądało mi się kilka par oczu. Ani trochę mnie to nie speszyło. Pojechałem kilka metrów do przodu rozkoszując się lekkością z jaką poruszał się motor. Dostrzegając patrzącą na mnie dziewczynę o rudych włosach, podjechałem bliżej i zatoczyłem kółko wokół niej.
-Lubisz się popisywać, co? – spytała odgarniając włosy rozwiane przez wzburzone powietrze.
-Jeszcze nie zacząłem – powiedziałem błyskając na nią zębami po czym nie oglądając się ruszyłem ścieżką prowadzącą do wyjazdu z siedziby Lunatyków. Z każdą mijającą sekundą rozpędzałem się coraz bardziej. Czułem wiatr szalejący w moich włosach z taką siłą jakby chciał rozwiać wszsytkie myśli kłębiące się w mojej głowie. Najwyraźniej mu się to udawało, gdyż z każdym pokonanym kilometrem liczyło się dla mnie coraz mniej. Widzałem prowadzącą przed siebie drogę, czułem prędkość dodającą mi skrzydeł. Chociaż na moment z mojego życia zniknęła Mia, Hope, Marcus, rodzice, Sky... Zniknęło to wszystko co roznosiło mnie od środka, jakby na świecie nie istniało nic poza mną i prowadzoną przeze mnie maszyną. Nachyliłem się bardziej dostosowując do motoru. Szum wiatru roznosił się po mojej wolnej od wszelkich myśli głowie. To było jak oczyszczenie, chwila, której tak bardzo potrzebowałem. Wraz z nasilającą się prędkością zostawiałem za sobą wszystkie bezsensowne, naszpikowane kłamstwami słowa, które słyszałem przez lata, całą tę cholerną tęsknotę za osobami, które pojawiły się w moim życiu, tylko po to, by za chwilę z niego zniknąć. Zostawiałem swoje błędy, pomyłki i rozczarowania. Nie chciałem zwalniać i pozwolić by znów mnie dogoniły.
Kątem oka dostrzegłem jadący za mną motor, nie umknął mojej uwadze niewielki kruk wygrawerowany na pojaździe. No tak, w końcu coś musiało stanowić problem dla dostawców Lunatyków. Byłem już na tyle daleko od siedziby gangu, że nie dziwiło mnie pojawienie się jednego z członków Białych Kruków. Poczułem jak na moich ustach pojawia się ekstatyczny uśmiech. Czyżby zapowiadał się mały wyścig? Czułem jak adrenalina pulsuje w całym moim ciele w chwili, gdy zacząłem jeszcze bardziej zwiększać prędkość. Jadący za mną Kruk zrobił to samo nie zdając sobie jednak sprawy z jednego szczegółu. Przed nami znajdowała się ślepa uliczka przed, którą należało wykonać ostry skręt. Skąd to wiedziałem ? Najzwyczajniej w świecie znałem to miejsce, paczkę miałem dostarczyć pod kościół, który kilkanaście lat temu postanowiliśmy przyozdobić wraz ze Sky. Wąska ścieżka znajdująca się kilka metrów przed kamienną ścianą odcinającą drogę pojazdom miała zapewnić mi szybki przejazd do wyznaczonego miejsca. Oczywiście pod warunkiem, że nadal tam była. Jakby z oddali dochodził do mnie krzyk rozsądku mówiący o tym, że w tej chwili ryzykowałem swoje życie, w końcu nie miałem pojęcia czy droga była przejezdna. Buzująca we mnie adrenalina nie dopuszczała jednak racjonalizmu. Liczyło się działanie, nie myślenie. Z tą świadomością wykonałem ostry skręt, który miał pomóc mi zgubić jadącego za mną członka Białych Kruków, a także zapewnić szybsze dotarcie na miejsce. Poczułem jak motor odbija się od nierównomiernej ścieżki. Nie miałem pewności czy goniącemu mnie Krukowi udało się w porę wyhamować, wiedziałem, że zderzenie z kamienną ścianą nie mogło skończyć się dla niego dobrze. Myśl ta jednak dość szybko uleciała z mojej głowy. Zacząłem zwalniać jednocześnie czując resztki adrenaliny w moim ciele. Pulsowały mi skronie, zabawne, ale dopiero w tym momencie zdałem sobie sprawę z tego, że nie miałem na sobie kasku. Czułem się jakbym wracał do świata, od którego udało mi się odciąć. Zatrzymałem motor dostrzegając szczupłą, damską sylwetkę stojącą pod kościołem. Zsiadłem z pojazdu nadal doświadczając pulsowania w głowie.
-Dostawa – powiedziałem sięgając do zabezpieczonego bagażnika i wyciągnąłem z niego paczkę. Dziewczyna ubrana w czarne skórzane spodnie i taką samą kurtkę wyciągnęła dłonie przed siebie.
-No nieźle – powiedziała biorąc ode mnie paczkę –Ciebie jeszcze tu nie widziałam. Czyżbyś był jakimś nowym znaleziskiem? – w świetle bijącym od latarnii dostrzegłem dziko czerwoną szminkę odcinającą się od jasnej skóry kobiety.
-Najwyraźniej. Chociaż określiłbym siebie innym słowem – powiedziałem obdarzając czarnowłosą uśmiechem.
-Pomyślę nad tym. Jestem Evelyn – powiedziała w chwili gdy ponownie wsiadłem na motor. Skłamałbym mówiąc, że obchodziło mnie jej imię. Jedyne czego w tej chwili pragnąłem to ponowne odpalenie motoru i zatracenie się w jeździe.
-A ja muszę jechać – odparłem po czym ponownie ruszyłem przed siebie, tym razem jednak inną trasą. Wolałem nie ryzykować spotkania innego z członków Białych Kruków.
Droga powrotna pozwoliła mi na ponowne doznanie niesamowitego uczucia związanego z jazdą. W tej chwili nie potrafiłem zrozumieć jakim cudem wcześniej uważałem, że żyłem, skoro nie czułem czegoś podobnego. Zatrzymałem motor w tym samym miejscu, w którym udostępnił mi go irytujący Will.
-Już wróciłeś? – zsiadłem z motoru czując lekkie zawroty głowy.
-Jak widzisz – rzuciłem w stronę rudej dziewczyny, z którą rozmawiałem jakiś czas wcześniej. Nie tracąc czasu wbiegłem do budynku, w którym czekali Quill i Sheila. Dziewczyna gestem nakazała bym był cicho, widząc Quilla rozmawiającego przez telefon zrozumiałem o co jej chodziło. Podszedłem jednak bliżej opierając się o blat stołu.
-Kazałem ci być z powrotem za dwie godziny – odezwał się Quill zaledwie sekundę po tym jak odłożył słuchawkę –Uwinąłeś się w jakieś czterdzieści minut – powiedział, a na jaego twarzy pojawił się pełen uznania uśmiech –Nieźle, nie spodziewałem się tego
-Tak, nawet nie rozbiłem motoru – odparłem rzucając znaczące spojrzenie w stronę Willa.
-Właśnie takich osób nam potrzeba. Póki co zajmiesz się dostarczaniem paczek, zobaczymy co będzie później. Skąd masz doświadczenie w jeździe? – spytał.
-Brałem udział w wyścigach. Tak właściwie co jest w tych paczkach?
-Spokojnie chłopaku, wszystkiego dowiesz się w swoim czasie. Póki co możesz wracać do domu. Ty też Sheila, dobra robota – były to ostatnie słowa jakimi uraczył mnie dzisiejszego dnia.

Sheila kroczyła obok mnie z pełnym satysfakcji uśmiechem na twarzy. Nie musiałem zastanawiać się co wprowadziło ją w taki stan. Najwyraźniej świadomość tego, że nie pomyliła się co do przyjęcia mnie do gangu sprawiła, że była jeszcze bardziej dumna niż zazwyczaj. Zaczynałem zastanawiać się czy dziewczyna przypadkiem nie nadyma się do tego stopnia, by odlecieć gdzieś, gdzie mogłaby spokojnie pławić się w blasku swej nieziemskości. Jej zachowanie szczerze mnie bawiło. Postanowiłem dać sobie spokój ze wszelkimi próbami sprowadzenia jej na ziemię. Najwidoczniej odleciała już zbyt daleko w krainę samouwielbienia, bym ot tak, kilkoma słowami był w stanie postawić ją do pionu. Z resztą, jakie znaczenie miało dla mnie jej podejście do życia? Sheila mogła wydawać się niesamowicie interesującą osobą, dla mnie jednak nie miała większego znaczenia.
-Odwieźć cię do domu czy chcesz jeszcze gdzieś wyskoczyć ? – spytała otwierając samochód automatycznym pilotem. Spojrzałem na zegar na tablicy rozdzielczej. Wskazywał kilka minut po północy, aby z powodzeniem zdążyć na poranne zajęcia musiałem wstać najpóźniej o ósmej. Nie uśmiechało mi się przysypianie podczas jutrzejszych lekcji tańca.
-Zawieź mnie pod szkołę, zostawiłem tam samochód – powiedziałem nie zawracając sobie głowy zapinaniem pasów. Sheila przejrzała się w lusterku po czym skierowała spojrzenie swoich ciemnych tęczówek na mnie.
-Jesteś pewien? Mogę zawieźć cię od razu do domu, a na zajęcia pojedziemy razem... – uniosłem ku górze jedną brew z powątpiewaniem przyglądając się dziewczynie. Z trudem powstrzymałem uśmiech próbujący zakraść się na moje usta.
-Chcesz zawieźć mnie do domu, wrócić do siebie i przyjechać po mnie przed zajęciami ? – spytałem z nutką ironii w głosie –Z tego co widziałaś raczej nie potrzebuję szofera - powiedziałem starając się nie zabrzmieć wredniej niż było to koniecznie.Dziewczyna dość nerwowo przeczesała włosy palcami.
-Myślałam... – zaczęła najwyraźniej chcąc mi coś wyjaśnić, nie zdążyła jednak tego zrobić, gdyż zdecydowałem się jej przerwać.
-To źle myślałaś Sheila – uciąłem pozbawiając dziewczynę wszelkich resztek nadzieji na spędzenie wspólnie dzisiejszej nocy. Całkiem możliwe, że jeszcze kilka dni temu zgodziłbym się na jej subtelną propozycję. Nadal jednak miałem przed oczami twarz Sky, na samą myśl o naszym wczorajszym pocałunku przechodziły mnie ciarki. Czy w tej chwili byłbym w stanie chociaż pocałować inną dziewczynę ? Nie czułem potrzeby by to sprawdzać. Oparłem się wygodniej o siedzenie. To chore, naprawdę nie czułem takiej potrzeby. Znacznie bardziej zależałoby mi na możliwości porozmawiania ze Sky, najlepiej w tej chwili. Udało mi się oczyścić z emocji, które zatoksyniały mój umysł. Czułem, że w tej chwili udałoby nam się spędzić czas jak dwójce cywilizowanych ludzi, nie zaś parze desperatów usiłujących zatopić tęsknotę i pustkę w rozpaczliwie namiętnych pocałunkach.
Sheila nie odezwała się słowem póki nie znaleźliśmy się pod szkołą, a i ja nie usiłowałem zagaić konwersacji. Położyłem dłoń na klamce gotów do wyjścia, zatrzymał mnie jednak głos dziewczyny, która najwyraźniej w ostatniej chwili postanowiła przerwać dryfującą pomiędzy nami ciszę.
-Liam... Nie zapomnij o tym przez kogo wpakowałeś się w kłopoty i kto wyciągnął do ciebie rękę w potrzebie – Sheila patrzyła przed siebie, jakby jej słowa wcale nie miały trafić do mnie –To świat, z którego nie można się wyplątać kiedy ma się na to ochotę. To dziewczyna Derrena, a jeśli ktoś decyduje się z nim być, są związani na zawsze. Ty i Sky nie macie szans na to by kiedykolwiek być razem. Nie trać czasu na...
-Widzimy się jutro – przerwałem jej po czym wysiadłem z auta trzaskając drzwiami znacznie mocniej niż zamierzałem.


Obudziłem się dobre dwie godziny wcześniej niż zamierzałem. Z łatwością wykorzystałem nadwyżkę czasu na zrobienie treningu, który momentalnie wprawił mnie w lepszy humor. Odświeżony przyjemnie chłodnym prysznicem i ubrany w błękitny t-shirt oraz spodnie z jasnego jeansu rozkoszowałem się smakiem kawy jednocześnie przeglądając strony internetowe, na których nie byłem od kilku dni. Nigdy nie należałem do osób spędzających dużą ilość czasu przed komputerem, nie znaczyło to jednak, że stroniłem od mniej lub bardziej modnych stron społecznościowych. Mając jakieś piętnaście lat założyłem konto na powszechnie znanym facebooku i jakimś cudem mój profil utrzymywał się do dziś. Mimo, że podobało mi się to w jaki sposób portal umożliwiał łatwą komunikację ze znajomymi oraz publikację budzących wspomnienia zdjęć, nie byłem w stanie zrozumieć ludzi, którzy uzależniali się tej formy rozrywki.
Od czasu mojego wyjazdu z Seatlle nie zmieniło się zbyt wiele. Niespecjalnie miałem ochotę na przeglądanie zdjęć zasupujących tablicę za tablicą. Z jednej strony były to zupełnie nowe fotografie, z drugiej jednak niczym nie różniły się od poprzednich. Już miałem wyłączyć laptopa i wyjść na zajęcia, gdy nagle pomyślałem o czymś co powinienen był zrobić dobre kilka lat temu. Mając jeszcze trochę czasu wpisałem w wyszukiwarkę nazwisko Sky Weber. Uśmiechnąłem się mimowolnie, gdy zobaczyłem Sky na czarno-białym zdjęciu profilowym. Była cholernie fotogeniczna, nie dziwi ło mnie to jednak. Chciała zostać aktorką, musiała dobrze prezentować się w kamerze. Wysłałem zaproszenie po czym w końcu wyłączyłem komputer i zacząłem kierować się do wyjścia. Chwycziłem torbę, do której spakowałem rzeczy na zmianę i sprawdzając godzinę na telefonie, wyszedłem z mieszkania. Widząc nieodebrane połączenie od Maxa zdecydowałem się oddzwonić od razu, świadom tego, że później mogłem nie mieć czasu. W końcu po zajęciach zostawała mi zaledwie chwila przerwy, wieczorem musiałem stawić się w knajpce. Nie uważałem, by zadanie jakie powierzyła mi profesor Delaney było karą. Nigdy nie miałem nic przeciwko występom publicznym. Jedynym problemem był fakt, że nie miałem najmniejszego choćby pojęcia co zaśpiewać.
Odpaliłem samochód jednocześnie wybierając numer mojego przyjaciela.
-Hej Max, co jest? – spytałem tonem o wiele bardziej beztroskim niż sam mógłbym się spodziewać. Wyglądało na to, że naprawdę udało mi się zrelaksować. Wczorajsza jazda na motorze najwyraźniej była mi potrzebna.
-Rany, ostatnio naprawdę ciężko cię złapać – powiedział Max. Zignorowałem to, że wyłapałem w jego głosie jakąś dziwnę nutę i jak gdyby nigdy nic włączyłem się do ruchu.
-Tia, miałem trochę na głowie. Życie tutaj jest dość absorbujące – nie miałem zamiaru wdrażać się w głębsze szczegółu –Coś się stało, czy po prostu stęskniłeś się za moim głosem? – spytałem z nutą sarkazmu.
-Sex telefon był nieczynny, stwierdziłem, że zadzwonię do ciebie – żałowałem, że w tej chwili nie mogłem posłać mojemu przyjacielowi pełnego politowania spojrzenia.
-No to zaczynajmy kochanie... - powiedziałem zniżając swój głos do zmysłowego szeptu.
-Dobra, dobra ! To był kiepski żart, okay? – słysząc panikę w głosie Maxa, nie mogłem dłużej powstrzymywać śmiechu –Jesteś tak samo popieprzony jak przed wyjazdem – skfitował chłopak. Och, gdyby tylko wiedział co aktualnie działo się w moim życiu zdecydowanie stwierdziłby, że byłem o wiele bardziej popieprzony niż przed wyjazdem.
-Max, dojeżdżam już pod uczelnię. Poważnie, miałeś jakąś sprawę? – spytałem rozglądając się za miejscem parkingowym. Widząc wolną przestrzeń obok znajomo wyglądającego motoru, nie wahałem się jej zając.
-Nie, to nic takiego, tylko... Wczoraj rozmawiałem z Hope – miałem wrażenie, że ktoś pozbawił mnie oddechu.
-Masz rację Max, to serio nic ważnego – powiedziałem chcąc czym prędzej się rozłączyć.
-Nie, czekaj Liam...
-Nie mam zamiaru. Nie chcę o niej słyszeć, rozumiesz? Nie obchodzi mnie czego od ciebie chciała. To przez nią Mia... - potrzebowałem zaczerpnąć powietrza –Pogadamy innym razem, cześć – nie dając Maxowi możliwości na powiedzenie czegoś jeszcze, odłożyłem słuchawkę. Wysiadłem z auta biorąc solidny wdech świeżego powietrza. Nie miałem zamiaru pozwolić na to, by myśli o Hope zaprzątały mi głowę. Zbyt wiele czasu poświęciłem już tej dziewczynie. Witając się ze znajomo wyglądającymi studentami, udałem się w stronę szatni. Czwartki przeznaczone były na nieco luźniejsze lekcje, dzisiaj w sali ćwiczeniowej odbywały się zajęcia taneczne. Dość szybko przebrałem się w czarne, zwężane u dołu dresowe spodnie oraz luźny biały t-shirt. Mając jeszcze kilka minut do rozpoczęcia zastanawiałem się nad zajściem do kawiarnii i kupieniem czegoś do picia. Wychodząc z szatni momentalnie wpadłem na Sheilę.
-Liam! – brzmiała tak jakby zobaczenie mnie było najlepszą rzeczą jaka jej się dzisiaj przytrafiła. Całkiem możliwe, że tak właśnie było –Udało ci się wysłać jednego z Kruków na oddział intensywnej terapii. Nieżle jak na pierwszą akcję... – w jej głosie pobrzmiewało uznanie, ja jednak nie czułem się dumny. Wczoraj kompletnie nie myślałem o tym, że kogoś skrzywdziłem. Nie zastanawiałem się także kto mógł to być.
-Kto to był? – spytałem ostrym tonem. Sheila spojrzała na mnie z lekkim strachem w oczach.
-Nie wiem... – nie pozwoliłem jej mówić dalej.
-CHŁOPAK CZY DZIEWCZYNA?! – Sheila zrobiła krok w tył słysząc mój krzyk. Kompletnie nie przejmowałem się tym, że zwróciłem na nas uwagę kilku osób.
-Nie wiem Li... – nie słuchałem tego co mówiła dalej. Napędzany irracjonalnym strachem wbiegłem do sali ćwiczeniowej dzikim wzrokiem przebiegając po twarzach obecnych tam studentów. Poczułem ulgę przechodzącą przez całe moje ciało w chwili gdy dostrzegłem Sky rozciągającą się przed lustrem. Postanowiłem zostawić myślenie o spowodowanym przeze mnie wypadku na później. Bezszelestnym krokiem zacząłem zbliżać się w stronę Sky. To dziwne, wczoraj praktycznie nie rozmawialiśmy, nie licząc mojego wybuchu złości. Nawet nie wiedziałem czy faktycznie był uzasadniony. Teraz jednak jedyne na czym mogłem się skupić to to niewytłumaczalne przyciąganie, które czułem w stosunku do Sky. Z nonszalancją oparłem się o lustro uśmiechając się do dziewczyny tak jakbym właśnie patrzył na uosobienie słońca.
-Hej Weber – powiedziałem głosem o wiele głębszym niż zamierzałem. Jasne, zaledwie dzień wcześniej wydarłem się na nią, nie mając żadnych dowodów na to, że faktycznie miałem do tego prawo, teraz jednak nie byłem w stanie nie patrzeć na nią z uśmiechem. Zaledwie chwilę wcześniej miałem poważne powody by obawiać się, że wysłałem ją do szpitala, nie widziałem nic dziwnego w tym, że tak cieszył mnie jej widok, tak samo jak w chęci by złapać ją za rękę, rzucić na to cholerne lustro i pocałować z jeszcze większą namiętnością niż ostatniego wieczoru. Omiotłem spojrzeniem jej ciało odziane w sportowy strój. Skrzyżowałem ręce na piersi napawając się widokiem dziewczyny. Może to i lepiej, że nie zostałem z nią na noc, tak jak prosiła. Obawiałem się, że nasze spanie razem mogłoby skończyć się zupełnie inaczej niż planowaliśmy –Ćwiczysz ze mną? – rzuciłem z uśmiechem, który nadal nie schodził mi z twarzy. Lepiej dla niej by nie odmówiła, wolałem nie musieć udowadniać jej co straciła za pomocą innej z dziewczyn na sali. Z resztą chciałem wykorzystać fakt, że miałem możliwość by spędzić z nią trochę czasu.

Leniwie przeniosłem wzrok w stronę, z której doszedł mnie dźwięk mojego imienia. Naprawdę nie miałem ochoty odrywać wzroku od Sky, nawet jeśli osobą, która mnie wołała była Layila. Mimo całej sympatii jaką czułem do niedawno poznanej dziewczyny, wolałem w tej chwili przebywać w towarzystwie mojej przyjaciółki. Nie umknęło mojej uwadze, że Layila była jedyną dziewczyną, która ubrała się w strój zakrywający więcej ciała. Dziewczyna miała na sobie długie czarne legginsy i prostą białą bluzkę z wyblakłym już nadrukiem. Uśmiechnąłem się lekko słysząc jej pytanie, na które jednak nie dane było mi odpowiedzieć. Sky odprawiła dziewczyną tak szybko i sprawnie, że nie dała nam możliwości zamienić choćby słowa. Zaśmiałem się patrząc na moją przyjaciółkę z błyskiem w oczach.
-Walczysz o mnie niczym lwica, Weber – powiedziałem odsuwając się od lustrzanej ściany –Nie zgrywaj bardziej pewnej siebie niż jesteś – odpowiedziałem na jej komenatrz i mrugnięcie jakim mnie obdarzyła. Jak chyba każdy człowiek miałem prawo do tego, by nie podobały mi się pewne zachowania. Wprost nie cierpiałem gdy ktoś charakteryzował się tendencją do przesadnego eksponowania pewności siebie. Może właśnie dlatego nie przepadałem za zadzierającą nosa Sheilą. Miałem nadzieję, że takie zachowanie nie było typowe dla każdej dziewczyny będącej w gangu. Czułem jednak, że sprowadzanie Sky nie ziemię wcale nie byłoby specjalnie trudne czy też nieprzyjemne.
-Och, przekonasz się – powiedziałem po raz kolejny omiatając jej ciało wzrokiem. Nie ukrywałem, że jej skąpy strój pobudził moją wyobraźnię. Wciągnąłem powietrze widząc, że w sali pojawił się wykładowca. Chociaż może wykładowca nie było dobrym określeniem, facet z całą pewnością nie posiadał tytułu profesora. Był na to zdecydowanie za młody. Nie umknął mojej uwadze sposób w jaki Sky omiatała wzrokiem mężczyznę. No cóż, jeżeli czuła się podobnie widząc mnie z jakąś dziwną, oznaczało to, że musiałem napsuć jej sporo nerwów. Cóż, życie było stresujące, a Sky z pewnością była do tego przyzwyczajona.
Ręka Sky wystrzeliła w górę z taką prędkością jakby tylko oczekiwała na możliwość zatańczenia ze mną przed zebranymi studentami. Mnie samemu nie robiło większej różnicy to czy bylibyśmy sami, czy występowalibyśmy przed większą publicznością. Chciałem jej dotknąć. Tak po prostu. Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego jakie uczucia obudzi we mnie taniec ze Sky co wywołało na mojej twarzy lekki uśmiech. Nie widziałem powodu by odmawiać pójścia na parkiet. Stanąłem w odległości kilkunastu metrów od Sky. Mimowolnie przymknąłem powieki wsłuchując się w dość znajomo brzmiącą muzykę. Z pewnością miałem okazję usłyszeć gdzieś tę piosenkę. Możliwe, że dlatego było łatwo zjednoczyć mi się z melodią.
Uniosłem powieki momentalnie łącząc się spojrzeniem ze Sky. Posłałem w jej stronę lekki uśmiech po czym krokiem zsynchronizowanym z dźwiękami płynącymi z odtwarzacza zacząłem zbliżać się do dziewczyny. Delikatnie złapałem Sky w talii czując jak jej dłonie dotykają moich pleców, a następnie ramion. Pozwoliłem sobie na moment odcięcia, całkowicie wyłączyłem myślenie, by ostatecznie wczuć się w muzykę, która w tej chwili przepływała przeze mnie i Sky, nadając naszym ruchom sens. Złapałem dziewczynę za rękę odpychając ją od siebie tylko po to by za moment przyciągnąć ją bliżej. Pełne gracji ruchy jakimi czarowała mnie Sky sprawiły, że całkowicie zapomniałem o obecności innych ludzi. Uniosłem ją nad ziemią zgrabnie podrzucając ją w górę. Na moment wplotłem dłonie w jej włosy nawiązując z nią kontakt wzrokowy. Jednym ruchem ściągnąłem gumkę, którą upięła kucyk. Poczułem jak jej ciało osuwa się po moim jednocześnie splatając z nim w cholernie namiętnym geście. Syknąłem czując jak ręka dziewczyny sunie po moim udzie. Złapałem jej dłoń po czym obkręciłem Sky tym samym odwracając ją tyłem do siebie. Przejechałem dłońmi po jej ciele, od brzucha po biust, po czym ponownie zakręciłem jej ciałem, by znów znalazła się przodem do mnie. Nasze ruchy synchronizowały się bezwiednie, jakbyśmy w tej chwili nie musieli myśleć, nasze ciała całkowicie przejęły kontrolę nad sytuacją. Złapałem jej biodra przez moment kręcąc nimi jakbym chciał wprawić je w ruch. Sky momentalnie zrozumiała o co mi chodziło. Ponownie przyciągnąłem dziewczynę do siebie muskając jej szyję ustami. Nie miałem pojęcia, które z nas prowadziło, w tej chwili czułem się tak jakbyśmy obydwoje liczyli się w jednakowym stopniu. Cholernie podobała mi się spontaniczność naszych ruchów, łącząca się z niepewnością. To było jak czytanie z siebie nawzajem, mimo, że żadne z nas nie miało pojęcia co zrobi drugie, byliśmy w stanie perfekcyjnie połączyć swoje ruchy. Jakby nasze ciała w ten sposób prowadziły ze sobą konwersację, wyrażając to jak niesamowicie dusze za sobą tęskniły podczas najbardziej samotnych jedenastu latach w naszych życiach. Dotykałem Sky jakbym chciał ponownie ją poznać, zjednoczyć się z dziewczynką, którą była kilkanaście lat temu i kobietą, którą stała się w tej chwili. Czułem jej zapach, słyszałem oddech przyśpieszony przez wysiłek i było to znacznie bardziej oszałamiające niż przepływająca między nami muzyka. Jakby z oddali docierało do mnie to, że dźwięki powoli cichły. Zdyszany złapałem dziewczyną w talii i pchnąłem ją na znajdujące się za nami lustro. Szum w mojej głowie rozpraszały brawa rozbrzmiewające w sali, które powoli ściągały mnie z powrotem na ziemię. Jak jednak miałem na nią wrócić w chwili, gdy twarz Sky znajdowała się zaledwie kilka centymetrów od mojej ? Widziałem błysk w jej oczach, najprawdopodobniej taki sam jak u mnie, niesforne kosmyki włosów opadły jej na twarz. Odgarnąłem je czując dreszcze na skutek zetknięcia z jej skórą. Patrzyłem na nią z dzikością w oczach. Nie chciałem się od niej odsuwać, zdecydowanie bardziej wolałbym wywlec ją z tego cholernego pomieszczenia i zabrać gdzieś gdzie żadna osoba nie byłaby w stanie nam przeszkodzić. Czułem, że widziała to w moich oczach, potrafiła oddczytać wszystkie moje pragnienia. Co więcej, wiedziałem, że potrafiła je spełnić. Uśmiechnąłem się muskająć jej usta swoimi wargami, szybko, delikatnie, nie był to nawet przedsmak prawdziwego pocałunku, a Sky z pewnością zdawała sobie z tego sprawę.
-Wiesz co Weber? – powiedziałem nachylając się do jej ucha –Jesteś zdecydowanie najlepszą partnerką jaką mogłem sobie wymarzyć – szepnąłem i nie mogąc się powstrzymać delikatnie przygryzłem płatek jej ucha. Odsunąłem się od dziewczyny świadomy tego, że skupiło się na nas zbyt dużo spojrzeń. Niespecjalnie się tym przejmując poszedłem w stronę ławek po drodze ściągając t-shirt, w którym nagle zrobiło mi się za gorąco.
-Hej Weber! – odwróciłem się w stronę dziewczyny –Masz zamiar oddać mi moją bluzkę? – spytałem błyskając zębami w jej stronę.

Usiadłem na ławce znajdującej się z tyłu sali i wygodnie oparłem plecy o stojące za mną materace. Z lekkim uśmiechem igrającym na twarzy zastanawiałem się co takiego miałbym zrobić, żeby zasłóżyć na odzyskanie swojej bluzki. Jeżeli Sky w ten sposób chciała rzucić mi wyzwanie, najwyraźniej nie wiedziała na co się pisała. Nie zwróciłem uwagi na kolejną parę zajmującą parkiet zbytnio pochłonięty kłębiącymi się w mojej głowie myślami. Nie miałem pojęcia jak uda nam się wytrzymać ze Sky nie będąc razem. Prawda była taka, że znaleźliśmy się w cholernie ciężkiej sytuacji, nie potrafiłem jednak o tym myśleć, gdy dziewczyna była blisko. Sama jej obecność wystarczyła, by oddalić problemy, nawet jeśli po części to ona była ich źródłem. Widząc jak podchodzi do mnie bez żadnego skrępowania, a maska pozorów jaką zakrywała się przez wszystkie lata, spada, wiedziałem, że byłbym w stanie znieść wszystko, by w końcu móc mieć ją przy sobie.
Sky usiadła obok mnie, zajmując się butelką z wodą. Momentalnie zacząłem żałować, że jednak nie zdecydowałem się na kupno czegoś do picia. Po naszym pełnym wysiłku tańcu marzyłem o tym by zwilżyć gardło i zaspokoić coraz bardziej palące pragnienie. Już miałem szykować całkiem ładną prośbę, która miała przekonać Sky do podzielenia się ze mną napojem, gdy do pomieszczenia wszedł całkiem nieznany mi mężczyzna. Pewnie nie zwróciłbym na niego większej uwagi, gdyby nie fakt, że wyraził chęć porwania Sky. Uśmiechnąłem się pod nosem. Facet najwyraźniej nie wiedział co oznaczało to słowo. Moja przyjaciółka wyszła za nim z sali spokojnym krokiem. Nie wiedziałem kim był, z pewnością jednak nie należał on do członków Białych Kruków. Nie potrafiłem wyjaśnić skąd brała się we mnie ta pewność, po prostu to wiedziałem. Wyglądał na całkiem normalnego faceta, który zwyczajnie nie byłby w stanie skrzywdzić drugiego człowieka. Nie tak, jak ja zrobiłem to wczoraj. Westchnąłem przypominając sobie o spowodowanym przeze mnie wypadku. Nie miałem zamiaru wysyłać jednego z Kruków na oddział intenswynej terapii, to się po prostu stało. Działałem jakby instynktownie, jakim cudem udało mi się tak po prostu wyłączyć ludzkie odruchy ? Ten stan otępienia nie był mi obcy, jasne, że nie był to pierwszy raz kiedy spowodowałem wypadek, zdarzało mi się to już wcześniej. W końcu brałem udział w wyścigach, najróżniejszego rodzaju kraksy zdarzały się nam na porządku dziennym. Zawsze w podobnych sytuacjach towarzyszyło mi takie same odrętwienie. Jakbym lunatykował. Jakby ludzkie życie nie miało dla mnie większego znaczenia. Najgorsze było to, że gdy dowiedziałem się, że to nie Sky była osobą, którą prawie wczoraj zabiłem, momentalnie przestałem się martwić. Czy naprawdę byłem aż takim egoistycznym dupkiem ? Cóż, znałem siebie na tyle by wiedzieć, że ten niekoniecznie dobrze brzmiący epitet pasował do mojej osoby idealnie. Wcześniej mi to nie przeszkadzało, teraz jednak zastanawiałem się czy rzeczywiście chciałem być taką osobą przy Sky. A co ważniejsze, czy ona chciała by ktoś podobny był przy niej. Na ile mój sposób zachowania był faktyczną częścią mnie, a na ile tylko grą pozorów? Sam nie znałem odpowiedzi na to pytanie. Wiedziałem jednak, że nie chciałem by Sky poznała mnie od tej gorszej strony, która przez ostatnie lata dominowała w moim życiu. Równie dobrze zdawałem sobie jednak sprawę z tego, że wcześniej czy później dziewczyna ujrzy we mnie cechy, których ze pewnością nie znała jedenaście lat wcześniej, cechy, które z pewnością nie miały przypaść jej do gustu. Prychnąłem z rozbawieniem jednocześnie sięgając po butelkę, którą Sky zostawiła obok ławki. Pierwszy raz w życiu w mojej głowie pojawiły się podobne myśli. Za nic nie przejmowałbym się tym czy to kim byłem, będzie odpowiadać jakiejś dziewczynie. Boleśnie jednak zdawałem sobie sprawę z tego, że cokolwiek mogłem powiedzieć o Sky, z pewnością nie była ona jakąś dziewczyną.
Wziąłem kilka sporych łyków z butelki czując jak niebiańsko chłodna woda gasi palące pragnienie. Nie przestając pić, spostrzeglem Layilę podchodzącą w moją stronę. Nie odrywając ust od butelki rzuciłem jej pytające spojrzenie. Dziewczyna jakby tego nie dostrzegając, usiadła koło mnie.
-Rozmawiałam z Sebastianem – powiedziała obdarzając mnie lekkim, niewymuszonym uśmiechem. Odstawiłem prawie już opróżnioną butelkę dokładnie w to samo miejsce, w którym stała. Może Sky jakimś cudem nie zorientuje się, że zniknęła praktycznie całajej woda. Przeniosłem spojrzenie na siedzącą obok Layilę.
-To świetnie Layila, rozmawianie z ludźmi to istotny element życia – powiedziałem sprawiając, że dziewczyna ze zniecierpliwieniem wywróciła tymi swoimi oczami w kolorze, którego nie mogłem zidentyfikować.
-Czy twój dobry humor ma coś wspólnego z pewną atrakcyjną brunetką? – spytała z rozbawionym uśmiechem.
-Może – odparłem. Mimo całej symptaii jaką darzyłem Layilę, nie miałem zamiaru się jej zwierzać. W zasadzie, nie pamiętałem kiedy ostatnio się komuś zwierzałem, nie miałem takiej potrzeby. Była to raczej przypadłość dotykająca kobiet.
-W takim razie możesz przekazać jej, że jutro o siedemnastej chcemy spotkać się u Sebastiana. Mam nadzieję, że ci pasuje? – kiwnąłem głową.
-Jasne, a gdzie on w ogóle mieszka? – spytałem.
-Wyślę ci adres sms-em. W zasadzie myślałam, żeby cię wykorzystać – posłałem dziewczynie pytające spojrzenie.
-Przecież mieliśmy nie uprawiać sexu – powiedziałem. Spokojny wyraz twarzy Layili momentalnie zmienił wyraz.
-Liam – odezwała się piorunując mnie wzrokiem –Popsuł mi się samochód, chciałam żebyś mnie podwiózł, ale teraz nie jestem już taka pewna... – powiedziała z powątpiewaniem. Nie wiedzieć czemu jej zmiksowana ze wstydem złość szczerze mnie rozśmieszała. Nie mogąc się powstrzymać wyciągnąłem przed siebie rękę i odgarnąłem kosmyk włosów, który wymknął się z jej kucyka. Spodziewałem się, że dziewczyna odruchowo się odsunie, jednak tego nie zrobiła. Patrzyła na mnie, a ja zastanawiałem się czy w jej oczach dominuje zieleń czy błękit.
-Przyjadę po ciebie – powiedziałem czując, że tylko przerwywające ciszę słowa zdołają odciągnąć mnie od maniakalnego analizowania barwy jej tęczówek. Dziewczyna tylko skinęła głową przenosząc wzrok na swoje dłonie.
-Wracam do Sebastiana. Wygląda na to, że nie zabraknie ci towarzystwa – powiedziała z uśmiechem kiwając głowę w stronę wejścia do sali, w którym pojawiła się Sky.
-Idealnie – powiedziałem, jednak zanim Layila zdążyła wstać z miejsca jednym szybkim ruchem ściągnąłem gumkę z jej włosów i założyłem ją sobie na nadgarstek. Jej długie włosy z lekkością opadły na ramiona i zakryły łopatki.
-Chyba żartujesz – prychnęła po czym złapała mnie za rękę i równie szybko jak ja przed chwilą, zabrała swoją gumkę z mojego nadgarstka.
-To dla twojego dobra, tak wyglądasz lepiej – powiedziałem z uśmiechem. Sky zdążyła już podejść w naszą stronę.
-Spadaj Liam – odparła Layila po czym ponownie splątując włosy udała się w stronę swojego partnera. Spojrzałem na stojącą obok mnie Sky.
-Nie uwierzysz Weber, twoja woda wyparowała! –powiedziałem wstając z ławki –Najwyraźniej cuda się zdarzają – złapałem dziewczynę w talii i przyciągnąłem do siebie niecpecjalnie przejmując się tym, że nie miałem na sobie T-shirtu –Powiedz mi Sky... – nachyliłem się do jej ucha jednocześnie muskając jej policzek swoim -Co mam zrobić, żeby zasłożyć na zwrot koszulki? – szepnąłem. Znajdowaliśmy się praktycznie na samym końcu sali, studenci pochłonięci byli zajęciami, istniała spora szansa, że w tej chwili nikt się na nas nie patrzył, a nawet jeśli, miałem to gdzieś. Zabrałem jedną dłóń z talii dziewczyny i musnąłem jej udo –Wiesz, umiem się postarać... – dodałem odsuwając usta od jej ucha i spojrzałem jej w oczy. Wchodząc do pomieszczenia Sky wydawała mi się być czymś zaniepokojona, teraz jednak zdawało mi się, że zmartwienia były ostatnim o czym myślała.

Nie miałem wpływu na poczucie rozczarowania, które rozpłynęło się po całym moim ciele w chwili, gdy Sky się odsunęła. Jasna cholera, jakim cudem aż tak ciągnęło mnie do tej dziewczyny ? Wokół mnie dosłownie roiło się od atrakcyjnych kobiet, a w tej chwili zwyczajnie nie byłem w stanie myśleć o nimik innym niż Sky. W zasadzie nie chciałem myśleć o kimś innym. Ponownie przysiadłem na ławce skupiając się na występie kolejnej pary. Kompletnie nie kojarzyłem chłopaka, jednak w dziewczynie rozpoznałem Natalie, z którą wczoraj tańczyłem. Zdecydowanie radziła sobie lepiej niż jej partner. Chwila obserwacji wystarczyła bym stwierdził, że lekcje były potrzebne nie jednej osobie z naszej grupy. Para zeszła z parkietu, ustępując miejsca kolejnej dwójce. Nie zdążyłem jednak się na nich skupić, gdy w mojej głowie odbił się nagły huk. Momentalnie odwróciłem głowę w miejsce, z którego dobiegł hałas i niemal zdębiałem widząc Sky wybiegającą z sali z rozciętą ręką.
Przez moment po prostu patrzyłem na drzwi, za którymi zniknęła moja przyjaciółka, kompletnie nie rozumiejąc co tez takiego się stało. Sky w jednej chwili siedziała oparta plecami o lustro, odwróciłem się zaledwie na kilka chwil. Co takiego mogło zdarzyć się w przeciągu tych paru minut, że dziewczyna postanowiła własnoręcznie rozbić lustro w sali, jednocześnie rozcinając sobie rękę. Wstałem z ławki podchodząc do rozbitej tafli. Najwidoczniej dziewczyna miała w sobie więcej siły, niż mogłaby wskazywać na to jej szczupła sylwetka. Wyglądało na to, że nie myliłem się, myśląc, że Sky była zdenerwowana. Mogłem zapytać co się stało, zamiast zaczynać ją obmacywać. Klnąc pod nosem wybiegłem z sali. Jeżeli Sky miała problemy psychiczne, to najwidoczniej ja także. Na szczęście nie zawracałem sobie głowy tym co mogli myśleć o nas inni stydenci czy wykładowcy. Był to trzeci raz w przeciągu zaledwie czterech dni, kiedy wybiegaliśmy z zajęć jak dwójka postrzeleńców. Nie zdziwiłbym się, gdyby za jakiś czas wysłano nas na szczegółowe badanie psychiatryczne. Kto wie, może zamknęliby nas w jednej izolatce w psychiatryku, co wcale nie byłoby takie złe...
-Liam, czekaj! – odwróciłem się ze wszystkich sił powstrzymując się od pelnego irytacji warknięcia. Czy ludzie wiecznie musieli czegoś ode mnie chcieć ? Nie byłem jeszcze sławny, a mimo to słyszałem swoje imię częściej niż przeciętny człowiek pałętający się po ziemi. Nie miałem nawet czasu, by wyobrazić sobie Sky w białym kaftaniku. Musiałem przyznać, że wyglądałby cholernie seksownie z unieruchomionymi rękami. Z autopsji wiedziałem jednak, że istniało wiele sposób na unieruchomienie rąk i kaftanik wcale nie był do tego potrzebny. Wystarczyłaby zwykła apaszka. Byłem pewien, że Sky miała w swojej szafie mnóstwo apaszek. Odwróciłem się praktycznie wpadając na biegnącą w moją stronę Layilę. Złapałem ją za ramiona widząc, że o mały włos nie straciła równowagi. –Wyglądasz jakbyś myślał o zabiciu kogoś... – no cóż, tym razem nie udało jej się odgadnąć co tak naprawdę chodziło mi po głowie.
-Powiedzmy, że myślałem o czymś innym... – powiedziałem nie widząc potrzeby, by wdawać się w głębsze szczegóły. –Coś się stało? – spytałem.
-Chyba raczej ja powinnam o to zapytać. Ze Sky wszystko w porządku ? Wybiegłeś za nią, prawda? – pokiwałem głową.
-Tak, a nawet nie wiem, gdzie znajduje się gabinet pielęgniarki – powiedziałem patrząc w stronę głównego wejścia do budynku.
-Pierwsze piętro, białe drzwi – Layila wyglądała, jakby miała zamiar powiedzieć coś jeszcze, nie wykazałem jednak większej chęci na to, by w tej chwili wdawać się z nią w dyskusję. Wymamrotałem krótkie podziękowanie, po czym szybkim krokiem oddaliłem się w stronę pierwszego piętra.
Zapukałem do białych drzwi i nie czekając na odpowiedź wparowałem do środka.
-Dzień dobry. Moja koleżanka, miała mały wypadek, a sumienie kazało mi sprawdzić czy aby na pewno nic się jej nie stało – powiedziałem do szczerze zdziwionej pielęgniarki. Patrzyła na mnie, jakby w tej chwili straciła umiejętność komunikacji. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę z tego, że nadal nie miałem na sobie T-shirtu. Może powinienem częściej to wykorzystywać ? To prawie jak super moc, rozbierasz się, a kobiety nagle tracą mowę. Odchrząknąłem chcąc w delikatny sposób sprowadzić pielęgniarkę na ziemię.
-Och, tak, tak... Rozcięcie nie było aż tak głębokie, powinno dość szybko się zagoić – powiedziała. Podszedłem do Sky delikatnie chwytając ją za opatrzoną już rękę.
-Wiesz Sky, to lustro z pewnością nie chciało nic ci zrobić, nie musiałaś się na nie rzucać – może mój żart byłby odrobinę bardziej zabawny, gdyby nie fakt, że wcale nie było mi do śmiechu.
-Mogę was zostawić ? Powinnam zanieść dokumenty do sekretariatu – wtrąciła kobieta.
-Tak, nie ma problemu – powiedziałem niespecjalnie przejmując się obecnością pielęgniarki –A ty powinnaś usiąść – dodałem ciągnąc Sky w stronę stojącego pod ścianą łóżka i niemalże zmuszając ją do zajęcia na nim miejsca. Nie puściłem jej dłoni, przez chwilę patrzyłem na starannie wykonany opatrunek. Pielęgniarka zdążyła już zniknąć za drzwiami. W końcu przeniosłem wzrok z ręki Sky na jej twarz. Nie podobało mi się zmartwienie tak wyraźnie odbijające się w jej oczach. Z lekkim ukłóciem w sercu zauważyłem, że była to kolejna rzecz, która się między nami nie zmieniła. Nadal się o nią martwiłem, tak samo jak kilkanaście lat temu. Nigdy nie potrafiłem zrozumieć dlaczego tak bardzo troszczyłem się o Sky. Robiłem to jakby instynktownie, odruchowo. To dziwne biorąc pod uwagę to jak na codzień wyglądało moje podejście do życia. Potrafilem być tak cholernie zimny i obojętny, nie rozumiałem jakim cudem mogłem tak bardzo zmieniać się w jej obecności. Delikatnie przyłożyłem dłoń do jej policzka, jakbym tym jednym gestem chciał odczytać co takiego działo się w jej wnętrzu. Nie posiadałem jednak takiej umiejętności. Rzuciłem krótkie spojrzenie w stronę drzwi zastanawiając się ile czasu może zająć pielęgniarce zaniesienie dokumentów do sekretariatu.
-Co się stało Sky? – spytałem zabierając dłoń z jej twarzy i puszczając jej rękę. Odsunąłem się na drugi koniec łóżka, zwiększając odległość między nami. Z włączonego radia sączyła się cicha muzyka, która powoli zaczynała wprawiać mnie w irytację. Nic nie mogłem na to poradzić, odkąd pamiętałem drażniły mnie popularne stacje radiowe znane z tego, że puszczały jak najbardziej popularną, a zarazem jak najmniej wartościową muzykę. Wstałem z łóżka szukając wyłącznika odtwarzacza. Dałem sobie spokój po kilku chwilach i nie chcąc tracić czasu po prostu wyciągnąłem wtyczkę z kontaktu. Zadowolony z zaprowadzonej przeze mnie ciszy wróciłem do Sky. Patrzyłem na dziewczynę z lekkim niepokojem w oczach.

Nie byłem do końca pewien jak powinienem zareagować na słowa Sky. Początkowo jej wypowiedź wprawiła mnie w słuszne zaskoczenie. Potrzebowałem chwili by uporządkować myśli, które w tym samym momencie zaczęły przekrzykiwać się w mojej głowie, tak jakbym nie mógł skupić się na tylko jednej z nich. Nie skupiałem się na tym, że swoją obecnością poważnie namieszałem w życiu Sky. Chciałem być przy niej, chciałem by należała do mnie i niespecjalnie obchodziły mnie konsekwencje, z jakimi wiązało się moje pragnienie. Przynajmniej ten jeden raz byłem pewien, że nie rozwalałem czyjegoś życia z powodu chwilowej zachcianki, kaprysu, który pchał mnie w siatkę nieodpowiednich czynów. Nie mógłbym żyć bez tej dziewczyny, nawet gdybym chciał. Chodziło o coś znacznie więcej. Mimo to poczułem nieprzyjemne ukłócie, gdy zdałem sobie sprawę z tego co tak naprawdę mogło być powodem zniknięcia Clarie.
Sky nie powinna czuć się winna, doskonale wiedziałem, że gdyby nie moja obecność, dziewczyna nie próbowałaby odciąć się od życia w jakie się wplątała. Nadal byłaby z Derrenem, posłuszna i daleka od swojej prawdziwej osobowości, jednocześnie jednak bezpieczna. Jej przyjaciółka nie byłaby narażona na niebezpieczeństwo. Nie mogłem znieść świadomości, że to właśnie z mojego powodu, Sky była w tak kiepskim stanie. Nie powinny dręczyć jej jakiekolwiek wyrzuty sumienia, za to ja miałem pełne prawo, by mieć do siebie pretensje.
-To nie twoja winna... – nie byłem w stanie spojrzeć jej w oczy. W końcu jak mógłbym to zrobić, skoro przeze mnie widniał w nich tak obezwładniający smutek ? Zaczynałem odczuwać poważne wątpliwości. Przez ostatnie kilka dni nie myślałem praktycznie o niczym poza Sky i możliwości bycia z nią. Nawet nie brałem pod uwagę tego, że miałoby nam się nie udać. W końcu chciałem z nią być, a czy kiedykolwiek liczyło się coś więcej niż moje potrzeby? Powoli zaczynało do mnie docierać, że tym razem sytuacja wyglądała zupełnie inaczej. Nie byłem już nastolatkiem, który nie liczył się z tym czy zrani uczucia chłopaka, któremu odbije dziewczynę. Nie chodziło już o porzucenie partnerki tylko po to by związać się z kimś innym, świeższym, nowszym. W tej chwili wyrządałem o wiele większą krzywdę, moje postępowanie miało znacznie poważniejsze konsekwencje. Jak czułbym się z myślą, że Clarie stało się coś przeze mnie ? A co ważniejsze, jak czułaby się Sky powoli zaczynając rozumieć, że świat wokół niej zaczął się walić tylko z mojego powodu ? Przeczesałem włosy palcami nerwowo wypuszczając powietrze. Zawsze taki byłem, od kiedy pamiętałem potrafiłem całkowicie naplątać w czyimś życiu. Czy naprawdę chciałem zrobić coś podobnego ze Sky ? W końcu podniosłem na nią wzork, jej imię przywołane w mojej głowie sprawiło, że zwyczajnie musiałem na nią spojrzeć. Jeszcze nie zdążyłem jej odzyskać, czy więc tak naprawdę mogłem ją stracić ? Może chociaż ten jeden cholerny raz mógłbym uszanować to, że ktoś był poza moim zasięgiem ? Powinienem był to zrobić, chociaż ze względu na to co czułem do Sky. Narażanie na niebezpieczeństwo osoby, na której tak mi zależało było ostatnim czego chciałem. Nie wiedziałem do czego zdolny był Derren, by zatrzymać Sky przy sobie, czułem jednak, że nie miałby skrupułów by skrzywdzić osoby z nią związane, czy nawet nią samą. Oczywiście, że byłem gotów do tego by walczyć o Sky, powiedziałem jej o tym i nie kłamałem, miałem zamiar się tego trzymać. Czy jednak nie było to zbyt egoistyczne, nawet jak na mnie ? Jak wiele osób mogło ucierpieć przez to, że pragnąłem być ze Sky ? Nie wiedzieć czemu, poczułem nagły przypływ złości skierowany w stronę siedzącej nieopodal mnie dziewczyny. Czy naprawdę musiała wplątywać się w ten świat? Po jaką cholerę ściągnęła na siebie tyle problemów ? Zostawiłem ją na pieprzone jedenaście lat, a w tym czasie zdążyła wpakować się w życie, o jakim nawet nie powinna mieć pojęcia. Najwidoczniej byłem jej potrzebny o wiele bardziej niż obydwoje przypuszczaliśmy. Gdybym był przy niej teraz z pewnością nie siedzielibyśmy w gabinecie pielęgniarki. Kto wie, może zamiast patrzeć na opatrunek na jej dłoni, zerkałbym na starannie wybrany pierścionek zdobiący jej palec. Westchnąłem niepewny tego co powinienem był zrobić. Miałem przed sobą sporo do przemyślenia, boleśnie zdawałem sobie sprawę z tego, że każda z moich decyzji obarczona była koszmarnymi konsekfencjami.
Nie udało mi się powiedzieć nic więcej, gdy do gabinetu weszła pielęgniarka oznajmiając, że mogliśmy wrócić na zajęcia. Poczułem jak Sky chwyta mnie za rękę, nie opierałem się gdy zaczęła ciągnąć mnie za sobą. Zdecydowanie za bardzo lubiłem czuć jej dotyk. Chciałem złapać jej dłoń, gdy poczułem jak dotyka mojego torsu i nie pozwolić tak szybko jej zabrać, póki co jednak nadal byliśmy w gabinecie pielęgniarki. Na moment pozwolił moim zmartwieniom odlecieć w krainę zapomnienia, a na mojej mimowolnie wykwitł uśmiech. Nie czekałem nawet sekundy, gdy tylko pielęgniarka zamknęła za nami drzwi złapałem Sky za biodra, pchając ją na ścianę i przyciskając ją do niej własnym ciałem.
-Twoj Iron Man, tak? - szepnąłem do jej ucha. Potrzebowałem zaledwie kilku sekund by poczuć się tak cholernie rozpalony. Trzymałem ją mocno, praktycznie nie pozwalając jej się ruszyć. Zacząłem całować jej policzek, milimetr po milimetrze powoli, tak cholernie powoli zbliżając się w stronę jej ust. Wsunąłem jedną dłoń pod jej bluzkę chcąc poczyć dotyk jej skóry. Cholera, moment w jej obecności wystarczył, bym całkiem odpłynął. Nie przerywając drobnych pocałunków, które doprawdzały mnie do szału sunąłem dłonią po jej nagich plecach. Gdy dochodziłem już do kącików jej ust nieznacznie odsunąłem się od jej twarzy. Niemalże poczułem falę rozczarowania bijącą od dziewczyny. Na jej i moje szczęście nie miałem jednak tak silnej woli, by powstrzymywać się jeszcze chwilę dłużej. Zabrałem dłonie z jej ciała i chwyciłem jej twarz przyciągając ją do siebie, nawet nie pozwalając jej wcześniej zaczerpnąć tchu. Miliony dreszczy tak silnych, że byłby w stanie pozbawić mnie przytomności przebiegły przez moje ciało, w chwili gdy nasze usta w końcu się zetknęły. Zdecydowanie jednak zetknięcie nie było tu odpowiednim słowem. Wdychałem oddech Sky z takim pragnieniem jakbym dzięki temu mógł zniszczyć wszystkie otaczające nas problemy. Mocniej nabarłem na dziewczynę jednocześnie do reszty tracąc kontrolę nad swoimi ustami. Moje wargi dosłownie oszalały, byłem zsynchronizowany ze Sky w taki sposób, że nawet nie musiałem zastanawiać się nad tym co robiłem. Prowadziło mnie pragnienie i ta cholerna namiętność. Złapałem jej pośladki jednocześnie przyciągając jej jeszcze bliżej siebie. Oddałbym wiele za to by w tej chwili móc być z nią gdzieś indziej, niż na korytarzu akademii. Bez problemu pozbawiłbym ją tych spodni, nie chciałem czuć jej ciała tylko przez materiał ubrania. Sunąłem rękami po jej ciele jakbym chciał by każdy jego milimetr zapamiętał mój dotyk. Czułem jak dziewczyna drżała za każdym razem, gdy dotykałem ją mocniej. W tej chwili zwyczajnie nie byłem w stanie się od niej oderwać, nawet jeśli faktycznie powinienem był to zrobić. Gdyby teraz poprosiła bym zabrał ją w jakieś bardziej ustronne miejsce, obawiałem się, że nie byłbym w stanie dłużej czekać.

Słuchałem jej słów niepewny tego czy powinienem pozwolić jej mówić dalej czy też zamknąć jej usta w kolejnym pocałunku. Miałem ochotę zarówno na jedno jak i na drugie. Może nie powinienem tego robić, jednak nieznacznie odsunąłem się od dziewczyny, gdy ta błagalnym wręcz głosem zaczęła prosić bym jej nie zostawiał? Dlaczego właśnie teraz? Dlaczego musiała wspominać o tym w chwili, gdy faktycznie zastanawiałem się nad taką alternatywą. Nie składałem obietnic, których później nie miałbym dotrzymać, dlatego zwyczajnie nie wiedziałem co mógłbym odpowiedzieć. Tęsknota w jej oczach przyprawiała mnie o bolesne skurcze serca. Nie miała pojęcia jak bardzo chciałem być przy niej, najwyraźniej jednak jeszcze nie zdała sobie sprawy z czym to się wiązało. Jak miałem jej uświadomić, że będąc razem narażalibyśmy ludzi wokół? Mogłaby stracić osoby, na których najbardziej jej zależało. Nie chciałem by cierpiała. Doskonale zdawałem sobie sprawę z tego, że widziała wachanie w moich oczach, nawet nie próbowałem tego przed nią ukrywać.
-Nigdzie się dzisiaj nie wybieram, Weber – powiedziałem z uśmiechem, który miał odgonić jej zmartwienia. Wiedziałem jednak, że nie takiej odpowiedzi oczekiwała. Sam też wolałbym móc obdarzyć ją innymi słowami. Niestety nie mogłem tego zrobić. Nie spodziewałem się usłyszeć od niej czegoś podobnego. Tak naprawdę nie pragnąłem niczego prócz tego, by Sky mnie potrzebowała. Nie była w stanie skierować w moją stronę słów, które miałyby dla mnie większe znaczenie. Świadomość tego jak ważny dla niej byłem wbijała mnie w ziemię. Dziwne, zdawało mi się, że po usłyszeniu czegoś podobnego powinienem czuć się uskrzydlony. Odsunąłem się od dziewczyny nie chcąc by odczytała z mojej twarzy jeszcze więcej. Musiałem jeszcze przez moment udawać, że wszytsko było w porządku. Nie potrafiłem rozwiać jej nadzieji. Musiałem przemyśleć wszystko znacznie poważniej i chociaż przez moment nie kierować się szalejącymi we mnie emocjami. Pomyśleć, że jeszcze parę dni temu byłem jednym z bardziej opanowanych ludzi na świecie. Najwidoczniej obydwoje narobiliśmy bałaganu w swoich życiach. Nie przeszkadzało mi to. Pozwoliłbym Sky zburzyć cały mój świat, mogła wywrócić go do góry nogami i tak nie miał znaczenia, nie w chwili, gdy miałbym przebywać w nim bez niej. Stanąłem obok dziewczyny opierając się o ścianę.
-W zasadzie moglibyśmy jeszcze wylądować w moim samochodzie, w pustej klasie, w tamtym kantorku – skinieniem wskazałem w stronę drzwi od magazynu. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu widząc minę Sky –...och, nie mówiąc już o moim mieszkaniu, jeszcze tam nie byłaś. Mam świetną skórzaną kanapę, cholernie wygodne łóżko, nie mówiąc już o niesamowicie solidnym blacie w kuchni – zdawałem się nie zauważać tego jakie wrażenie robiły moje słowa na Sky –Rozumiesz, lubię kiedy mam dobrze urządzone mieszkanie – błysnąłem zębawi w stronę dziewczyny –Ale oczywiście masz rację. Od tej pory będę trzymał ręcę przy sobie – jakby na dowód wsunąłem dłonie do kieszeni spodni. –Od tej pory nawet cię nie dotknę, póki nie będe pewny, że udaje nam się poznawać na nowo jak normalnym ludziom. Z resztą nie powinienem tak naruszać twojej przestrzeni osobistej. Wybacz Sky – powiedziałem odbijając się od ściany i robiąc kilka kroków do przodu. Oczywiście fakt, że nadałem swoim ruchom więcej płynności był tylko czystym przypadkiem.
-Chodź, mamy jeszcze zajęcia, ludzie z pewnością za mną tęsknią – chciałem złapać dziewczynę za rękę i pociągnąć za sobą, zdążyłem już wyciągnąć dłoń w jej stronę, gdy w porę przypomniałem sobie o wcześniej złożonej obietnicy –Ups, prawie bym zapomniał – rzuciłem ponownie wsuwając dłoń do kieszeni spodni. Tym razem skierowałem się w stronę wyjścia z bez większych problemów. Sky szła obok nieświadomie pozbawiając mnie koncentracji. Wyglądało na to, że dziewczyna nie była jedyną osobą skazaną na tortury. Miałem ochotę wsadzić ją do samochodu i faktycznie pokazać mieszaknie. Bardzo szczegółowo. Jakimś cudem udało mi się przywołać na twarz wyraz nonszalacji, wielka szkoda, że nie potrafiłem z taką łatwością opanować chaosu jaki panował w moim wnętrzu. Cóż, przynajmniej udawało mi się zachowywać pozory. Przelotnie spojrzałem w stronę Sky zastanawiając się jakie to myśli mogły przebiegać przez jej głowę. Kto wie, może faktycznie była ciekawa mojego mieszkania. Powoli dochodziliśmy w stronę sali ćwiczeniowej. Musiałem przyznać, że opuściła mnie ochota do dalszych zajęć. Cieszyłem się, że jutro czekał mnie dzień wolny, nawet jeśli jego część miałem poświęcić na wykonywanie projektu. W końcu pracowałem w grupie ze Sky, a przebywanie w jej obecności zdecydowanie należało do jednych z przyjemnijeszych czynności. Nawet jeśli w tej chwili dosłownie mną nosiło. Oczywiście, że Sky miała rację, powinniśmy porozmawiać, naprawdę tego chciałem. Problem w tym, że jednocześnie z pewnością nie narzekałbym, gdybyśmy mieli chwilę dla siebie w jakimś cichym i spokojnym miejscu. Chociaż nie wydawało mi się, by pomieszczenie, w którym mielibyśmy się znaleźć długo pozostało ciche i spokojne.
-Jasna cholera... – mruknąłem pod nosem dziwiąc się, że jeszcze nie straciłem kontroli. Weszliśmy do sali nie zwracając na siebie większej uwagi.
-I jak, to nic poważnego? – spytał wykładowaca przelotnie zerkając na Sky, po czym przeniósł wzork na mnie –Jak właściwie do tego doszło?
-To raczej nic poważnego, zwykłe rozcięcie. Potknęła się i przewróciła na lustro – rzecz jasna nie miałem zamiaru mówić, że Sky uderzyła w szklaną taflę, chcąc w ten sposób dać upust złości. Wykładowca spokojnie pokiwał głową.
-W porządku, dobrze, że to nic groźnego. Usiądź ze swoją dziewczyną na ławce, macie wolne do końca zajęć. Lepiej się nie nadwerężać. A swoją drogą, świetny taniec, bardzo emocjonalny – powiedział mężczyzna wprawiając mnie w lekkie zdziwienie.
-Oczywiście, zajmię się swoją dziewczynę – odparłem tym razem jednak nie rzucając Sky beztroskiego uśmiechu. Spojrzałem na nią z ciepłem w oczach. Może nie zdawała sobie z tego sprawy, ale w moich słowach kryła się obietnica. Miałem zamiar móc faktycznie nazywać ją swoją dziewczyną. W zasadzie mógłbym także nazywać ją swoją nażeczoną, żoną i jedyną kobietą, którą chciałem mieć obok siebie już przez całe życie.
Skierowaliśmy się w stronę ławek, na których siedzieli Layila i Sebastian. Nadal nie miałem okazji z nim porozmawiać. Przyglądałem mu się przez moment. Z tą jasną skórą, czarnymi włosami opadającymi na oczy i intensywnie niebieskimi oczami miał sporą szansę zostać nowym bożyszczem nastolatek, grając w jakimś serialu o wampirach. Nie wydawało mi się, by w najbliższym czasie miały one wypaść z mody. Zdecydowałem się zająć miejsce obok Layili.
-Mamy mały problem, nie będziemy mogli spotkać się u Sebastiana – zagadnęła Layila.
-A to czemu? – spytałem kierując swoje słowa do chłopaka.
-Do mojego współlokatora przyjeżdża dziewczyna. Pozwól, że nie będę wdawać się w szczegóły... – odezwał się głębokim głosem. O tak, wampir jak się patrzy.
-Właściwie to nie problem, możemy spotkać się u mnie. Co ty na to Weber? Chcesz obejrzeć moje mieszkanie? – zwróciłem się do dziewczyny z uśmiechem na twarzy.

Moje myśli oscylowały wokół słów jakie w przeciągu ostatnich kilku godzin usłyszałem od Sky. Nadal nie docierało do mnie, że faktycznie była tak blisko, a z jej ust, które całowałem z takim zapamiętaniem wydobywały się zdania kierowane wprost do mnie. Mimo zmartwień coraz ciaśniej tłoczących się w umyśle, na mojej twarzy zagościł delikatny uśmiech. Bądź co bądź, Sky naprawdę tu była, wyzwalając we mnie niewytłumaczalną wręcz chęć, by być obok niej. Miałem ochotę spędzić z nią cały dzień, tak jak zwykliśmy to robić lata temu, praktycznie nie opuszczając siebie nawzajem. Wcześniej tak tego nie postrzegałem, teraz jednak widziałem, że faktycznie zwykliśmy spędzać razem praktycznie każdą wolną chwilę głodni swojego towarzystwa. Moje pragnienie bycia przy niej nie zelżało mimo upływu lat. Mimo, że nie znałem nowej części jej osobowości, nadal czułem się jakbym miał przed sobą tę samą osobę, jakbym patrzył na zagubioną część siebie.
-Chcesz skoczyć coś zjeść? – odwróciłem się na dźwięk głosu Layili. Zdążyła już się przebrać, luźną koszulkę i legginsy zamieniła na czarne szorty ukazujące długie nogi w prawie pełnej odsłonie oraz karmazynowy T-shirt z logo zespołu Guns’n’Roses.
-Słuchasz Gunsów? – spytałem palcem wskazując na nadruk z jej bluzki. Dziewczyna przeniosła wzrok na swoją koszulkę, jakby dopiero w tej chwili zdała sobie sprawę z tego co miała na sobie.
-To nie do końca jest odpowiedź na moje pytanie – odparła z uśmiechem kryjącym się w oczach. Mimowolnie błysnąłem zębami w jej kierunku.
-Tak, cholernie chętnie skoczę z tobą coś zjeść – powiedziałem nagle zdając sobie sprawę z tego, że faktycznie byłem głodny –Słuchasz Gunsów? - powtórzyłem, tym razem wywołując uśmiech na jej twarzy.
-Słucham – czy mogła istnieć bardziej lakoniczna odpowiedź?
-Świetnie! Idę się przebrać, poczekasz przed salą? – kiwnęła głową, co wziąłem za odpowiedź. Sky zapewne zdążyła już się zmyć, mimo dość usilnego rozglądania, nigdzie nie dostrzegłem mojej przyjaciółki. W zasadzie nawet mnie to nie zdziwiło. Taką ją pamiętałem, miała w zwyczaju znikać bez słów, bez pożegnań. Sam zachowywałem się podobnie. W końcu byliśmy pewni tego, że kolejny dzień należał do nas, że czekało nas następne spotkanie. Może to i lepiej, że nie zdążyliśmy pożegnać się przed moim niespodziewanym wyjazdem.
Przebranie się nie zajęło mi wiele czasu. Czułem się zmęczony, jednak w dzisiejszym dniu nie dane mi było odpocząć, za parę godzin miałem zjawić się w klubie, w którym pani Delaney zdecydowała się uczynić ze mnie jedną z atrakcji wieczoru. Ciekawe jakby zareagowała na wieść o tym, że nadal nie miałem przygotowanego repertuaru? Nawet mnie to nie stresowało. Nie miałem tremy przed występami publicznymi, gdyby tak było raczej nie miałbym czego szukać w akademii aktorskiej. Wieloktornie zdarzało mi się wychodzić na scenę całkiem spontanicznie i bez większego przygotowania. Wolne godziny jakie pozostały mi do pojawienia się w klubie mogłem wykorzystać na przygotowania, ja jednak wolałem spędzić ten czas w towarzystwie Layili. Kompletnie nie rozumiałem przyjacielskiej relacji jaka się między nami zawiązywała, mimo to postanowiłem nie poddawać jej głębszej analizie. Czułem się dobrze przy nowo poznanej dziewczynie, nic więcej nie powinno mnie obchodzić.
-Coś się stało... – dość niepewnym głosem odezwała się Layila gdy podszedłem w jej stronę.
-O co chodzi? – spytałem czując lekkie zaniepokojenie. Layila wyglądała na naprawdę zmartwioną.
-Sky Weber zwinęła policja – do rozmowy nieproszenie wtrąciła się Sheila –Dziwicie się? Dziewczyna ma gdzieś prawo czy choćby zasady moralne, w końcu musieli ją zwinąć – spojrzałem w jej kierunku z nieskrywaną irytacją.
-Och, zamknij się Sheila – powiedziałem ku zdziwieniu zebranych wokół studentów –Layila, wsiadaj do auta
-Ale...
-SAMOCHÓD DO CHOLERY! – wrzasnąłem tracąc panowanie nad sobą. Layila bez słowa poszła za mną do auta. Kompletnie nie rozumiałem z jakiego powodu Sky została zatrzymana przez policję. Zdawałem sobie sprawę z tego, że służby prawa wolały nie zadzierać z członkami gangów, nawet jeśli zdawali sobie sprawę z tego, że ich postępowanie znacznie wykraczało poza ogólnie przyjęte normy.
-Czasami jesteś strasznie porywczy... – cichy głos Layili przedarł się do mojej głowy. Odwróciłem głowę uśmiechając się lekko do dziewczyny.
-Taki mój urok skarbie – powiedziałem odpalając samochód. W zasadzie nawet nie wiedziałem dokąd mielibyśmy pojechać. Mimo, że spędziłem w Bevery Hills połowę swojego życia, w tym momencie okolica ta była dla mnie praktycznie obca. Na przestrzeni lat sporo się tu zmieniło. –Gdzie chcesz jechać? – spytałem tak jakbym jeszcze chwilę wcześniej nie krzyczał na Layilę.
-Chyba straciłam ochotę. Wysadzisz mnie koło Central Parku? Moja koleżanka mieszka niedaleko – spojrzałem na dziewczynę ze zdziwieniem w oczach.
-O co ci chodzi, nagle masz dość mojego towarzystwa? – spytałem z nutą irytacji w głosie. Odpowiedziało mi pełne zniecierpliwienia westchnienie.
-Wydzierasz się na mnie przy studentach z grupy, każesz wsiadać do swojego samochodu jakbym była twoją laleczką, czego się spodziewasz? – serio? Laleczką?
-Sam nie wiem. Może, że wsiądziesz do mojego samochodu jakbyś faktycznie była moją laleczką? – zasugerowałem nie bez złośliwości.
-Wal się Liam. Wysadzisz mnie czy nie?
-Nie mam zwyczaju porywać ludzi – odpowiedziałem wjeżdżając na parking podlegający pod Central Park.
-Och, doprawdy? – dziewczyna odwróciła się w moją stronę. Jej oczy płonęły ze wściekłości –A co ze Sky? Dla niej zrobiłeś wyjątek – powiedziała tonem balansującym między oskarżeniem, a urazą. Co do cholery? Czy Layila właśnie odwalała mi jakąś chorą scenę zazdrości? Jakbym kiedykolwiek powiedział coś, co mogłoby dać jej powody do sądzenia, że byliśmy w jakiś sposób związani.
-Wiesz, dla niej zrobiłbym nie jeden wyjątek – mimo tego, że słowa te były przesiąknięte szczerością, pożałowałem ich w chwili, gdy wypłynęły z moich ust. Layila wyglądała jakby przyjęła na twarz solidny policzek –Layila, daj spokój... – zacząłem chcąc jakoś załagodzić sytuację.
-O rany, jaka ja byłam głupia... – powiedziała potrząsając głową –Zapomnij Liam, to idiotyczne z mojej strony – chwyciła za klamkę, jednak nim zdążyła wysiąść z samochodu złapałem ją za rękę.
-Hej, widzimy się jutro, tak? – spytałem dopiero po chwili zdając sobie sprawę z tego, że nieświadomnie przyciągnąłem ją bliżej siebie. Czułem bijący od niej lekko kokosowy zapach. Patrzyła mi w oczy drżącymi tęczówkami chłonąc widok. Wystarczyłoby bym przysunął się odrobinę bliżej, a ponownie mógłbym poczuć delikatny smak jej ust. Wiedziałem, że by nie oponowała. Wystarczyło jednak bym przywołał w swojej głowie imię Sky, a chęć pocałowania Layili stała się ledwie nic nie znaczącą zachcianką. Puściłem dłoń dziewczyny i odsunąłem się w stronę kierownicy.
-Przepraszam Liam... – powiedziała patrząc na swoje dłonie. Wybiegła z samochodu, nim zdążyłem dodać coś jeszcze.
-Ja też przepraszam... – rzuciłem wiedząc, że nie miała szansy mnie usłyszeć.

Gdy w końcu udało mi się podnieść ociężałą głowę znad kierownicy zdecydowałem się pojechać na pobliską stację benzynową i uspokoić burczący żołądek jednym ze śmieciowych specjałów. Nie wydawało mi się, by chodzenie głodnym miało w jakikolwiek sposób pomóc uporać mi się z problemami. Chciałbym móc powiedzieć, że nie rozumiałem o co chodziło Layli, było to jednak dalekie od prawdy. Zuważyłem, że już pierwszego dnia pojawiła się między nami dziwna nić porozumienia. Z lekkim niepokojem zacząłem zdawać sobie sprawę z tego, że sposób w jaki patrzyłem na nowo poznaną dziewczynę w dość znaczącym stopniu różnił się od mojego postrzegania innych kobiet.Czy to naprawdę możliwe bym nieświadomie zaczął coś czuć do Layili? Chciałem odsunąć od siebie tę myśl, jednak nie mogłem. Wracała do mnie z niepohamowaną zawziętością. Jakim cudem mając przy sobie Sky, mogłem w ogóle zwrócić uwagę na inną dziewczynę? To prawda, zuwazyłem w Layili coś innego, w jakiś sposób wyróżniała się na tle otaczających mnie kobiet. Nie miałem na myśli nietuzinkowego wyglądu jakim obdarzyła ją natura, dostrzegałem w niej coś więcej. Jakąś niezbadaną głębię, tajemnicę, którą z jakiegoś powodu chciałbym poznać. Layila była intrygująca. Cholernie intrygująca. Dlaczego musiałem poznać ją akurat w chwili, gdy los postanowił ponownie postawić na mojej drodze Sky, dziewczynę, dla której byłbym w stanie zrezygnować ze wszystkiego? Chyba zaczynałem gubić się we własnych uczuciach. Brakowało mi pozornej pewności, w której skąpane było moje życie. To śmieszne, jak mogłem tam szybko zacząć tęsknić za kłamstwami, którymi zasłaniałem swoją prawdziwą osobowość i rzeczywiste pragnienia? Gdybym była wstanie obdarzyć samego siebie kpiącym uśmieszkiem, z pewnością w tej chwili bym to zrobił. Zamiast tego wjechałem na stację.
Dość sprawnie poradziłem sobie z tankowaniem. Skierowałem się w stronę stacyjnego sklepu, by zapłacić za paliwo i kupić coś co zastąpiłoby mi obiad. Stwierdzając, że w takich miejscach wszystko i tak smakowało tak samo, zdecydowałem się na jedną z szybko serwowanych ciepłych kanapek. Przed wyjściem wskazałem na zegarek wskazujący kilka minut po szesnastej. Cholera, gdybym tylko pamiętał, o której to miałem być na miejscu. Wiedziałem, że lepiej było stawić się wcześniej, niż rozzłościć panią Delaney spóźnieniem. Sky i ja wystarczająco się jej naraziliśmy, a miałem poważne powody, by sądzić, że jeszcze nie jeden raz uda nam się coś odwalić. Spojrzałem w telefon, by przypomnieć sobuie adres klubu. Z cichym westchnieniem odczytałem wiadomość od Maxa, który koniecznie chciał ze mną porozmawiać. Sam nie miałem na to najmniejszej ochoty. Nie jeśli temat miał dotyczyć Hope, a byłem całkowicie przekonany, że właśnie o nią chodziło. Z chwili na chwilę stawałem się coraz bardziej podirytowany. Wyniosłem się z Seatle głownie po to by w końcu odpocząć, zaznać chociaż odrobiny spokoju. Zamiast tego wkręciłem się w coś jeszcze bardziej zagmatwanego. Czy to wszystko naprawdę musiało być tak cholernie skomplikowane? Wiedziałem, że wiele osób w moim wieku, narzekało na to, że w ich życiu działo się zbyt mało. Chciałbym chociaż przez moment postawić się na ich miejscu.
Droga do klubu upłynęła mi w kompletnej ciszy, nawet nie zawracałem sobie głowy włączaniem radia, chociaż zazwyczaj jeździłem przy muzyce. Naprawdę cieszyłem się, że jutrzejszy dzień był wolny od zajęć. Miałem nadzieję, że w tym czasie uda mi się trochę poukładać sobie w głowie. Gdybym tylko mógł pozbyć się nieporządanych myśli. Zaparkowalem pod dośc ekskluzywnie wyglądającym klubem i wysiadłem z auta od razu zwracając na siebie czyjąś uwagę.
-Liam! – w moim kierunku biegła znajomo wyglądająca blondynka odziana w krótką, czarną sukienkę ledwo sięgającą jej za uda –O rany, nie spodziewałam się ciebie tutaj. Skąd się tu wziąłeś? – przekrzywiłem głowę zastanawiając się kim do cholery była stojąca przede mną dziewczyna. Na próżno szukałem jej imienia w głowie. Była to blondynka, która zaczepiła mnie pierwszego dnia w szkole, ta sama, z którą całowałem się na imprezie u Shayili i której imienia nadal nie znałem.
-Też nie spodziewałem się, że tu trafię. Mam występ, wiesz, taka mała rekompensata za ucieczkę za zajęć – odparłem opierając się o samochód. Czy spytanie jej o imię byłoby nietaktowne? Naprawdę nie przypominałem sobie, byśmy mieli okazję się sobie przedstawić. Blondynka zaśmiała się z wdziękiem odrzucając gęste włosy w tył.
-Słyszałam o tym. W zasadzie większość osób słyszała. Dziewczyny z mojej grupy zachodzą w głowę, co takiego ma w sobie słynna Sky Weber, że to właśnie ją porwałeś – no proszę, czyli plotkowała już o nas prawie cała uczelnia?
-Słynna Sky Weber? – spytałem z lekką nutą sarkazmu w głosie.
-Dziewczyna szefa gangu, nie może być nie znana – powiedziała, a z jej głosu jakby na moment zniknęła nonszalnacja. Uniosłem jedną brew ku górze ciekaw co kryło się za nagłą zmianą w tonie mojej rozmówczyni, ta jednak zdążyła już zacowywać się w typowy dla siebie sposób –Chętnie zobaczę jak występujesz. Myślałam, że może chciałbyś wyskoczyć ze mną i moimi znajomymi na małe after party? – musiałem przyznać, że perspektywna imprezy wydawała mi się dość kusząca.
-Pomyślę nad tym. Nie miej mi tego za złe, ale za cholere nie mogę sobie przypomnieć jak masz na imię – powiedziałem z czarującym uśmiechem, którym chciałem zatrzeć ewentualne złe wrażenie.
-Naomi – odpowiedziała. Nie słyszałem pretensji w jej głosie.
-Super. To do zobaczenia Naomi –powiedziałem i poszedłem w stronę wejścia do klubu, niby przypadkiem muskając dłonią krótki materiał jej sukienki. Pchnąłem solidne drzwi i wszedłem do pomieszczenia. Musiałem przyznać, że wnętrze klubu robiło wrażenie. Utrzymane w odcieniach czerwieni i czerni, odrobinę mroczne i cholernie seksowne. Mimo wczesnej pory, przy stolikach znajdowało się sporo osób. Niewielki klub z muzyką na żywo musiał cieszyć się sporym powodzeniem. Nie dziwiłem się, sam chętnie przychodziłbym do podobnego miejsca.
-Liam, tutaj jesteś – poczułem jak pani Delanet delikatnie ujmuje mnie za ramię –Chodź, przyszykujesz się w pokoju dla wykonawców. Masz jakiś instrument?
-W zasadzie nie miałem czasu, żeby zajechać do domu – odparłem.
-Och, to nic, mój syn udostępni ci gitarę. Jesteś w ogóle przygotowany? – uśmiechnąlem się, gdy weszliśmy do sterylnie czystego pomieszczenia.
-W ogóle – odpowiedziałem –Ale niech się pani nie martwi, spontaniczne występy to moja specjalność – powiedziałem siadając na skurzanym fotelu.
-To zauważylam – odparła w końcu obdarzając mnie uśmiechem. Złapałem za gitarę stojącą pod oknem –Mam dzisiaj urwanie głowy. Dam ci znać, kiedy będziesz musiał wyjść – powiedziała po czym zostawiła mnie samego.

Delikatnie szarpałem za struny, dostrajając gitarę. Może byłem cholernym perfekcjonistą, ale zależało mi na jak najczystrzym dźwięku. Było to powodem wielokrotnych spięć pomiędzy mną, a Maxem. Nienawidził, gdy ktoś dotykał jego instrument, jednak nigdy na to nie zważałem i przed każdym występem musiałem osobiście doszlifować brzmienie. Może właśnie dlatego najczęściej wychodziliśmy na scenę skłóceni. Max uważał, że gwiazdorzyłem i kompletnie nie nadawałem się do pracy w zespole. Nigdy nie powiedziałem, że się mylił, jasne, że wypadłbym o wiele lepiej jako solista, nie miałbym wtedy jednak tyle zabawy. Poza tym każdy zespół potrzebował wokalisty, który mimowolnie stawał się jego wizytówką. Maxa denerwował też fakt, że nie brałem zespołu tak poważnie jak on. Podczas gdy mój przyjaciel poświęcał się pasji, ja szukałem kolejnego sposobu, by się rozerwać. Doskonale pamiętałem moment, gdy wykrzyczał mi w twarz, że muzyka jest dla mnie tylko zabawą, podobnie jak każda rzecz, której chwytałem się w życiu. Zdaniem Maxa uciekałem od przeszłości udając, że nic nie miało dla mnie znaczenia. Uważał, że bałem się kolejnych rozczarowań. W głębi duszy przyznawałem mu rację, jednak po usłyszeniu tych słów, nie myślałem o niczym innym niż rozkwaszeniu mu tej wieczie opalonej buźki.
-Przepraszam – podniosłem wzrok znad gitary –Nie wiesz przypadkiem czy właściciel klubu już przyjechał... – urwała przyglądając mi się dość niepewie. W tej samej chwili dotarło do mnie, że drobna dziewczyna o kasztanowych włosach to Raven, jedna ze współlokatorek Sky –To ty – powiedziała drżącym głosem. Brzmiała jakby dopiero co udało jej się opanować płacz. Jej wygląd również na to wskazywał. Włosy spięła w niechlujny kok, a na zapuchniętych oczach nie widniał nawet cień makijażu.
-Tak, przynajmniej co do tego nie mam wątpliwości – odparłem delikatnie odstawiając gitarę i podszedłem do dziewczyny –Wszystko w porządku? – spytałem stając naprzeciw niej. Odwróciła wzrok po czym przygryzając wargę zdecydowanie zbyt szybko pokiwała głową.
-Muszę znaleźć szefa... Pracuję tu jako barmanka. Potrzebuję paru dni wolnego – uniosłem ku górze jedną brew. Cholera, ależ była roztrzęsiona –A ty co tu robisz? – spytała jakby w ten sposób chciała odwrócić moją uwagę od jej stanu.
-Sprzedaję się – mruknąłem wywołując na jej twarzy zdumienie.
-Liam, ty...jesteś prostytutką? – z pewnością wybuchnąłbym śmiechem, gdyby nie fakt, że naprawdę byłem zaniepokojony jej stanem.
-Miałem na myśli śpiewanie – twarz dziewczyny pokryła się rumieńcem.
-O rany, przepraszam! Czasem zdarza mi sie wypalić coś tak głupiego, a dzisiaj... – przerwała wypuszczając ciężko powietrze –Chyba mam dość tego dnia – uśmiechnąłem się ujmując dziewczynę za dłoń i prowadząc w stronę fotela, na którym przed chwilą siedziałem. Przysunąłem sobie czarną pufę i zajęłam miejsce naprzeciw Raven.
-Chcesz pogadać? Jeszcze niie wołają mnie na scenę, więc mam trochę czasu – wydawała mi się być zaskoczona propozycją. Sam również byłem nieco zdziwiony swoim zachowaniem.
-Jesteś strasznie miły... – powiedziała cichym głosem.
-Tak, w dodatku nie jestem prostytutką. Chodzący ideał ze mnie – odparłem zadowolony z tego, że udało mi się wywołać uśmiech na jej twarzy.
-Liam? – odwróciłem głowę słysząc głos pani Delaney –Powinieneś już wychodzić – spojrzała na siedzącą za mną Raven i ku mojemu zdziwieniu posłała jej ciepły uśmiech –To ty dzwoniłaś? Syn czeka w gabinecie, zaprowadzę cię – wstaliśmy w tym samym momencie, ja chwyciłem za gitarę, natomiast Raven za postawioną obok fotela torebkę.
-Hej, trzymaj się – powiedziałem na pożegnanie rzuacając jej uśmiech. Nie oglądając się za idącymi w przeciwnym kierunku kobietami, poszedłem w stronę sali. Nie byłem pewny, z której strony znajdowało się wejście na scenę. Niespecjalnie jednak przejmowałem się tą drobną niedogodnością. To zabawne, właśnie miałem występować przed kompletnie obcoą publicznością, w dodatku bez uprzedniego przygotowania, a nawet nie czułem się zestresowany. Jakbym robił to codziennie i stało się już moim nawykiem. To prawda, że nigdy nie obawiałem się stania w świetle reflektorów, a oglądający mnie ludzie nie budzili we mnie strachu czy tym bardziej wstydu. Wiedziałem, że było w tym coś wręcz nienaturalnego, każdy odczuwał czasem tremę. Nawet największe gwiazdu, do których jakby nie patrzec póki co nawet nie mogłem się porównywać. Max i Olivier jak zawsze mieli na to swoją własną teorię wysnutą po kilkunastu wlanych w siebie kieliszkach dopieszczonych solidnymi buchami pewnej substancji, którą nie zwykli gardzić. Ich zdaniem zwyczajnie nie mogłem stresować się wsytępami, skoro nie były one dla mnie ważne i traktowałem je wyłącznie jak formę rozrwyki. Nie miałem pojęcia w jakim stopniu ich hipoteza była prawdziwa, nigdy nie wnikałem w ich chore, pijackie refleksje. Przy barze dostrzegłem Naomi. Uśmiechała się do mnie znad kolorowego drinka, najwyraźniej zauważyła mnie wczesniej niż ja ją. Pomachałem do niej ręką, zamierzając podejść, myśl ta jednak kompletnie wyleciała mi z głowy, gdy dostrzegłem tak dobrze znaną mi dziewczynę. Sky dość niepewnie serwofała drinki przy stoliku znajdującym się w kącie sali. Zrobiłem kilka kroków do przodu, by móc lepiej się jej przyjrzeć. Jasna cholera, jak ona mogła ubrać się w coś takiego, mając świadomość tego ile napalonych mężczyzn znajdowało się w takim klubie? Wyglądała tak cholernie seksownie, byłem pewien, że niejeden facet myślał teraz o tym, by zaciągnąć ją na zaplecze. Momentalnie poczułem uderzającą we mnie falę irytacji. Nie chciałem by ktokolwiek myślał w taki sposób o Sky. Zacząłem szybko łączyć fakty zastanawiając się co mogła tu robić. Zdałem sobie sprawę z tego, że kara nie dotyczyła tylko mnie. Najwidoczniej jednak miałem szczęście, śpiewanie na scenie było niczym w porównaniu z upokorzeniem jakiego niewątpliwie doświadczała w tej chwili Sky. Nawet nie musiałem zastanawiać się nad tym jak się czuła, wsytarczyło spojrzeć na jej pozbawione zwykłej pewności ruchy.
Poczułem jak moja twarz oblewa się purpurą, gdy zobaczyłem jak dłoń jednego z mężczyzn ląduje na pośladku Sky.
-Trzymaj to, zaraz wracam – zdążyłem tylko rzucić do stojącego obok chłopaka i wcisnąć mu gitarę. Widząc mój rozwścieczony wzrok nawet nie myslał o tym, by protestować.
-Hej! - krzyknąłem idąc w stronę stolika i zwracając na siebie uwagę faceta. Nie zdążył zapytać o co mi chodziło, gdyż zdążyłem już wprowadzić szybki cios, który wylądował na jego twarzy, ścierając z niej ten głupi uśmieszek. Nie zwróciłem uwagi na to, że mężczyzna spadł z kanapy, było na tyle ciemno, że szczerze wątpiłem by ktokolwiek to zauważył. Bez słowa pociągnąłem Sky za rękę w nieoświetloną część sali. Momentalnie zapomniałem o tym, że obiecałem sobie jej nie dotykać.
-Wszystko w porządku? – spytałem dopiero po chwili zauważając, że przygwoździłem ją do ściany. Cholera, jakim cudem mogła jednocześnie wyglądać tak słodko i seksownie? –Chrzanić to – rzuciłem tylko po czym sam złapałem dziewczynę za pośladki i przyciągnąłem jej biodra do swoich. Nie dałem jej możliwości na nabranie powietrza zamykając jej usta w głodnym pocałunku. Najwidoczniej trzymanie się od niej z daleka nie było moją mocną stroną. Mocniej ściskając jej pośladki i przyciągając jeszcze bliżej, pogłębiłem pocałunek. Czułem jak jej ciało drżało i doprowadzało mnie to do szaleństwa. Wiedziałem jednak, że w tej chwili nie mogliśmy się mu poddać. Z niechęcią odsunąłem się od dziewczyny.
-Masz rację Weber – delikatnie ściągnąłem gumkę z jednego z jej warkoczy i nasunąłem ją sobie na nadgarstek –Musimy w końcu normalnie pogadać. Wolałbym dzisiaj wyjść stąd razem z tobą – posyłając jej szeroki uśmiech odbiegłem w stronę chłopaka, który nadal stał w tym samym miejscu z moją gitarą.
-Dzięki – powiedziałem odbierając od niego instrument po czym pobiegłem w stronę sceny, niemalże na nią wskakując. Chwyciłem za mikrofon delikatnie się do niego nachylając. Czułem na sobie wzrok ludzi znajdujących się w pomieszczeniu.
-Wiecie, zazwyczaj występowałem z zespołem, w tej chwili jednak moi koledzy znajdują się parę tysięcy kilometrów stąd. Mam nadzieję, że będziecie w stanie mi to wybaczyć. Pomyślalem, że mogę was uraczyć kilkoma moimi piosenkami. – zacząłem już delikatnie pociągać za struny, przywołując znajome dźwięki. Max mógł mówić, że była to dla mnie tylko zabawa, mógł też mieć rację, nie zdawał sobie jednak sprawy z tego co czułem w chwili, gdy opanowywała mnie grana przeze mnie muzyka –Życzę dobrej zabawy – powiedziałem prawie tak jakbym zapraszałm zgromadzonych w sali ludzi do przedsionka raju. Zdążyłem już poczuć przepływające przeze mnie dźwięki, moja gra stawała się głośniejsza i pewniejsza. Głuchy na wszystko inne zacząłem śpiewać.

Spoiler:

Zdarzało mi się zastanawiać nad tym, jak artyści czuli się na scenie. Każdy odbierał życie na swój własny, sobie tylko zrozumiały sposób, wiedziałem, że postrzeganie rzeczywistości było sprawą indywidualną. Mimo tej świadomości byłem cholernie ciekaw czy u wszystkich wokalistów odbywało się to na podobnej zasadzie. Czułem się całkowicie i kompletnie odleciany, wyśpiewując kolejny dźwięk coraz bardziej oddalałem się od rzeczywistości. Nie występowałem zaledwie od dwóch tygodni, dopiero teraz uświadomiłem sobie jak bardzo było mi tego brak. Uśmiechając się przekrzywiłem lekko głowę i mocniej chwyciłem mikrofon. Czy nie podobnie było ze Sky? Przez pieprzone jedenaście lat żyłem w stanie dziwnego odrętwienia, jakby naprawdę udało mi się przekonać samego siebie do tego, że życie bez niej było coś warte, że nie tęskniłem. Wystarczyło jedno spotkanie, by wszystkie kłamstwa, ktorymi starałem się ukoić zżerającą mnie od środka pustkę, po prostu się rozpłynęły. Mimowolnie zacząłem szukać dziewczyny wzrokiem, chociaż widok ze sceny był kiepski, spostrzegłem, że Sky rozmawiała z Raven.
Koniecznie musiałem dzisiaj złapać Sky i chociaż spróbować z nią normalnie porozmawiać. To chore, co pożądanie mogło zrobić z człowiekiem. Może gdybyśmy zaliczyli szybki numerek, udałoby nam się pogadać? Wątpiłem jednak, by to wystarczyło. Miałem poważne powody sądzić, że wtedy miałbym na nią jeszcze większą ochotę. Cholera, powinienem w końcu przestać o tym myśleć. Nikt nigdy nie wzbudzał we mnie większego pragnienia. To jak czułem się w obecności Hope nawet nie było porównywalne do mojego obecnego stanu. Z pewnością było to związane z tym, że uczucia jakie żywiłem do Sky znacznie wzmacniały moje reakcje fizyczne. Mógłbym być przy niej przez całe dnie, a i tak nie miałbym dość jej towarzystwa. Zaczynało przeszkadzać mi to, że spędzaliśmy ze sobą tak mało czasu. Na szczęście nie miałem żadnych planów na weekend, a jeśli Sky takowe posiadała, z pewnością przekonałbym ją do zmiany. Wierzyłem, że z łatwością znalazłbym na to sposób. Po raz drugi uśmiechnąłem się do swoich myśli. Wspomnienie o Sky było w stanie wyciągnąć mnie ze świata muzyki i wprowadzić w całkiem inny lecz równie interesujący wymiar.
Czas na scenie mijał mi szybko, płynnie przechodziłem z jednego utworu, do następnego, nawet nie zwracając uwagi na uciekające minuty. Wiedziałem tylko, że zdążyłem już wykonać trzy piosenki i właśnie przechodziłem do czwartej. Nie byłem pewien czemu nagle zdecydowałem się ją zagrać. Moje dłonie jakby machinalnie zaczęły wgłębiać się w dobrze znane mi akordy. Był to jeden z tych kawałków, których nie pisałem sam. Pomogła mi w tym Mia. Na samo wspomnienie wspólnie spędzanych wieczorów poczułem bolesny ucisk w sercu. Mimo to nie przestałem grać. Piosenka nosiła tytuł Empty i dla naszej dwójki miała ogromne znaczenie. Obydwoje przelaliśmy fragment swoich dusz na papier, tak jakbyśmy pozwolili im się związać. Nieważne, że nie widziałem jej od tak dawna, nadal czułem tę cholerną więź, której nie była w stanie przerwać nawet rozłąka. Mógłbym zabić, by ponownie zobaczyć jej twarz, czy chociaż spędzić z nią jeden z wieczorów, które uwielbiałem. Nigdy nawet nie powiedziałem jej jak wiele, znaczyły dla mnie wspólne spędzone chwile. Miałem pełne prawo nienawidzić Hope, nie wyrządziła krzywdy tylko mnie, przede wszystkim naraziła na cierpienię Mię. Dlaczego do cholery myśli te musiały zaatakować mnie właśnie w tym momencie? Stałem na scenie, byłem w trakcie występu, a twarz Mii zaczęła majaczyć przed moimi oczami. Nie chciałem jej wspominać, wiedziałem bowiem do czego to prowadziło. Ze wszystkich sił starałem się bardziej zagłębić w muzykę. Zdecydowanie nie powinienem grać piosenek, które napisaliśmy razem. Zadbałem o to przy kolejnym numerze.
Profesor Delaney nie poinformowała mnie, jak długo powinien trwać mój występ. Jeżeli miała zamiar ponownie zaangażować mnie w podobny projekt, musieliśmy się lepiej dogadać. Nienawidziłem być niezorganizowany. To, że lubiłem działać spontanicznie, nie oznaczaczało, że chciałem też nie trzymać się żadnych planów.
Wykonałem jeszcze dwie piosenki. Zobaczyłem dwóch chłopaków stojących pod sceną z gitarami. Z łatwością domyśliłem się, że to kolejni artyści czekający na swoją kolej. Jak miałem w zwyczaju, podziękowałem publiczności po czym opuściłem scenę. Musiałem przyznać, że czułem się naprawdę dobrze. Znane, błogie uczucie rozlało się po moim ciele.
-Liam! – odwróciłem się na dźwięk głosu pani Delaney. Chłopacy zabrali się za dostrajanie gitar. Tak jakby nie wiedzieli, że o takie szczegóły powinno się zadbać przed występem, a nie w jego trakcie –Świetnie ci poszło! Jestem pewna, że mój syn będzie zadowolony... – nie byłem w stanie porozmawiać z panią profesor, gdy do moich uszu dotarł niepokojący hałas. Szklanka musiała rozbić się na podłodze, zaraz potem jak jakaś dziewczyna krzyknęła. Może nie zwróciłbym na tę scenę takiej uwagi, gdyby nie fakt, że w centrum zamieszania znajdowała się Sky.
-Cholera – syknąłem pod nosem i bez słowa wcisnąłem pani Delany gitarę w ręce. Jakby nie patrzeć i tak musiałem ją zwrócić. Pobiegłem w stronę stolika, przy którym rozpętała się afera. Sky najwidoczniej nie była najlepsza w panowaniu nad złością i w tej chwili wyładowywała negatywne emocje na jakiejś dziewczynie. Dość szybo zorientowałem się, że nie była to obca osoba, tylko Sheila, która wcale nie pozostawała dłużna mojej przyjaciółce. Postanowiłem wypytać ją o szczegóły innym razem, w tej chwili po prostu zdecydowanie złapałem rozwścieczoną Sky w talii i nie zwracając uwagi na jej protesty czy też dziwne spojrzenia ludzi wokół, przerzuciłem ją sobie przez plecy i wyniosłem z klubu. Miałem nadzieję, że uderzenie świeżego powietrza podziała na nią orzeźwiająco. Nie miała jednak okazji dłużej nim poodychać, gdyż szybko wrzuciłem ją do samochodu. Usiadłem na miejscu kierowcy, na wszelki wypadek blokując drzwi. Kto wie czy Sky nie miała ochoty wyskoczyć z samochodu i ponownie dorwać się do Sheilii. Nie byłem pewien co powinienem powiedzieć. Wypuściłem powietrze i pokręciłem głową z niedowierzaniem. Zdawało mi się, że Sky zaczynała się uspokajać. Jej włosy jednak nadal były strasznie potargane, a makijaż lekko rozmazany. Cholera, podobała mi się nawet w takim stanie. Mógłbym jeszcze bardziej potargać jej włosy, jeszcze mocniej rozmazać makijaż. Zacisnąłem dłoń w pięść próbując chociaż na moment przestać myśleć o tym jak nieziemsko byłoby zaciągnąć Sky do łóżka... albo na tylne siedzenia samochodu. Mimowolnie spojrzałem na nie tęsknym wzrokiem
-No dobra Weber... – powiedziałem głosem lekko ochrypłym od śpiewania –Zawsze wiedziałem, że jesteś szurnięta tylko dobrze się ukrywasz, ale co takiego do jasnej cholery zrobiła ci Sheila, że zaczęłaś się z nią bić w jakimś lokalu? – spytałem bez cienia uszczypliwości, naprawdę byłem ciekaw co takiego się stało –A tak na marginesie, weekend spędzasz ze mną, odwołaj plany – dodałem posyłając w jej stronę wieloznaczny uśmiech.

Cudem udało mi się nie parsknąć śmiechem na widok rozzłoszczonej Sky. W tej chwili, z tą naburmuszoną miną przypominała mi małą dziewczynkę. Może nie powinno mnie to bawić, jednak widząc ją w takim stanie naprawdę ciężko było mi się opanować. W dzieciństwie zdarzało jej się strzelać fochy, była to przypadłość raczej każdego dziecka. Doskonale pamiętałem, że już wtedy szczerze mnie to bawiło. Widząc ją w takim stanie zrozumiałem, że istniały na świecie zjawiska zupełnie niezmienne. Musiałem przyznać, że poczułem dzięki temu miłą ulgę. Z drugiej strony powinienem się opanować, nie chciałem jeszcze bardziej rozzłościć Sky. Nieznacznie przysunąłem się do dziewczyny kładąc dłoń na jej kolanie, drugą ręką natomiast zgarnąłem włosy opadające jej na twarz.
-Nie musisz być taka niemiła Sky – powiedziałem po raz kolejny rozkoszując się możliwością wypowiedzenia jej imienia –Nic ci nie zrobiłem... – zniżyłem głos do szeptu i powoli zacząłem sunąć dłonią wzdłóż jej kolana –...jeszcze – dodałem omiatając swoim oddechem jej kark. Moja ręka znalazła się pod materiałem króciutkiej sukienki w chwili, gdy usłyszałem stanowcze pukanie w szybę. Momentalnie odskoczyłem od dziewczyny i wyjrzałem za okno. Na dworze stała pani Delaney z dość zniecierpliwioną miną. Nie wiedzieć czemu, nagle zrobiło mi się głupio. Czułem się jak nastolatek przyłapany na dobieraniu się do dziewczyny. Doskonale pamiętałem podobną sytuację. Nie miałem jeszcze prawo jazdy, nie przeszkodziło mi to jednak w podprowadzeniu ojcu samochodu i zabrania Hope na małą przejażdżkę. Żadne z nas nie miało pojęcia o tym, że zaparkowaliśmy pod domem naszego wf-isty. Hope przez kilka miesięcy wypominała mi, że mężczyzna widział ją w staniku. Nie czułem się winny. Po pierwsze, to nie moja wina, że tak szybko ściągnęła bluzkę, po drugie, miała szczęście, że w ogóle miała na sobie ten cholerny stanik. Rzuciłem jeszcze jedno spojrzenie w stronę Sky po czym wysiadłem z samochodu. Na zewnątrz panował lekki, przyjemny chłód.
-Twoja nowa znajoma najwyraźniej ma problemy nie tylko z panowaniem nad emocjami, ale i z pamięcia – powiedziała wręczając mi torebkę, która najwidoczniej należała do Sky. Popatrzyłem na kobietę chcąc powiedzieć, że Sky wcale nie była moją nową znajomą, nie miałem jednak takiej okazji –Poprosiłam was o pomoc, miała to być kara za ucieczkę z lekcji, a wy musieliście rozpętać bójkę. Najpierw ty uderzyłeś klienta, potem zrobiła to Sky! – cholera, była zła –Gdybyście obydwoje nie zapowiadali się tak obiecująco na zajęciach, nawet nie zastanawiałabym się nad tym czy trzymać was na uczelni! Skoro jednak ta kara była dla was nie wystarczająca, z łatwością znajdę kolejną! Kościół na obrzeżach miasta wymaga remontu. Widzę was tam w sobotę o szóstej rano, inaczej możecie pożegnać się z uczelnią! – nie dając mi szansy na wtrącenie chociażby jednego słowa, śpiesznym krokiem odeszła w stronę klubu. W zasadzie nie byłem pewien czy w ogóle chciałbym cokolwiek mówić. Prawda była taka, że miała prawo być zła. Z drugiej jednak strony nie miałem do siebie pretencji. Koleś uwziął się na Sky, miałem pozowlić mu ją obmacywać? Z pewnością bym się na to nie zgodził, tę czynność pozostawiałem sobie i tylko sobie. Wsiadłem do samochodu nieco przesadnie trzaskając drzwiami.Podałem Sky torebkę po czym włożyłem kluczyk do stacyjki. Silnik wydał tak przyjemny dla mnie pomruk. Mimowolnie odchyliłem głowę w tył przez moment napawając się dźwiękiem.
Wyjechałem z parkingu bez większego problemu włączając się w ruch.Zegar na tarczy rozdzielczej wskazywał kilka minut przed dwudziestą trzecią. Spokojnie mielibyśmy jeszcze czas, by zajechać w jakies przyjemne miejsce, byłem jednak zmęczony, a jedno spojrzenie na Sky wystarczyło, bym stwierdził, że była o wiele bardziej wykończona niż ja. Swoją drogą, nadal ciekawiło mnie co takiego sprawiło, że pobiła się z Sheilą. Nie miałem zamiaru jej odpuścić, chciałem dowiedzieć się o co poszło. Byłem gotów ponowić pytanie, gdy zobaczyłem wiadomość migającą na ekranie telefonu. Może odczytywanie sms-ów w czasie jazdy nie było najbezpieczniejsze, dawno już jednak dałem sobie spokój z dbaniem o tak nieistotne szczegóły. Max zdąrzył zasypać moją skrzynkę wiadomościami, których nie małem ochoty odczytywać. Zepchnąłem niechęć gdzieś w tył umysłu i zacząłem odczytywać sms-y. O dziwo nawet nie byłem zły, chociaż słowa mojego przyjaciela z pewnością nie należaly do przyjemnych.
Cholerny tchórzu, myślisz, że wyjechałeś z miasta i uda ci się w ten sposób uciec od przeszłości? Musisz z nią pogadać, nawet nie wiesz o co chodzi.
Najwidoczniej w tym momencie Max zaczynał już tracić cierpliwość. Nawet jeśli miał rację, dlaczego nie mógł zrozumieć, że po prostu nie chciałem wracac do przeszłości? Za długo w niej tkwiłem, by ponownie się w nią zagłębiać. Westchnąłem odczytując kolejną i zarazem ostatnią już wiadomość.
Cholera, cholera, cholera,skontaktuj się ze mną kretynie!
Cóż, w tym momencie zdecydowanie stracił cierpliwość. Zdecydowanie było już za późno na poważne rozmowy, z resztą naprawdę nie chciałem się tym dzisiaj zajmować.
Wal się Max. Zadzwonię jutro rano – odpisałem po czym wyłaczyłem telefon i rzuciłem go do schowka, niespecjalnie martwiąc się tym czy mój ruch nie był zbyt nerwowy. Jeśli uszkodziłbym telefon, miałbym całkiem niezły pretekst do tego, by nie rozmawiać z moim przyjacielem. Naprawdę denerwowalo mnie to, że nie mógł dac mi spokoju. Wydawało mi się, że przyjął wieść o moim wyjeżdzie z niejaką ulgą, podobnie jak reszta chłopaków z zespołu. Dlaczego teraz, kiedy byłem daleko postanowił zaangażować się w całą tę sprawę z Hope. Nie wiedział, że w tej chwili nie miało to najmniejszego sensu? Jak w ogóle mógł mnie zmuszać do rozmowy o niej, po tym wszystkim co się stało? Tak jakby nie zdawał sobie sprawy z tego przez jak wiele musiałem przejść. Jako jedyny nie dał się oszukać, mimo, że byłem cholernie dobry w maskowaniu emocji.
-Wyglądasz jakbyś miala za sobą ciężki dzieć – stwierdziłem parkując pod domem –Może jakoś temu zaradzimy – powiedziałem wysiadając z samochodu i dając Sky znak by szła za mną. Cholera, miałem nadzieję, że żaden z moich nowych sąsiadów nie zobaczy jej w tej sukience. Wyglądało jakbym złożył zamówienie, bynajmniej nie na pokojówkę.
-Poczekaj – powiedziałem po czym cofnąłem się do samochodu i wyciągnąłem z niego swoja kurtkę, którą zarzuciłem na ramiona dziewczyny. Poprowadziłem ją na górę. Moje mieszkanie z pewnością znacznie różniło się od jej lokum, miałem jednak nadzieję, że nie poczuje się przez to skrępowana. Zapalając światło i wprowadzając ją do salonu, przypomniałem sobie jak zaledwie kilka godzin temu zachwalałem swoje mieszkanie, nie szczędząc jej opowieści o wygodnej kanapie i solidnym blacie. Mimowolnie uśmiechnąłem się zerkając w stronę kuchni połączonej z salonem meblościanką.
-Rozgość się, zaraz wracam – powiedziałem po czym udałem się do kuchni. Coś mi mówiło, że Sky nie pogardziłaby mocnym drinkiem, sam z resztą też miałem na takiego ochotę. Wyjąłem z szafki dwie szklanki, które napełniłem lodem po czym zalałem sporą ilością whiskey i znacznie mniejszą ilością coli. Wróciłem do Sky podając jej napój po czym przysiadłem na kanapie i obdarzyłem dziewczynę wyczekującym spojrzeniem.
-To bójka z Sheilą tak wyprowadziła cię z równowagi czy stało się coś jeszcze – spytałem upijając łyk ze szklanki. Najwidoczniej nie tylko Raven miała dziś kiepski dzień. Nagle wyprostowałem się zdając sobie z czegoś sprawę. Z jakiego powodu obydwie były tak rozstrzęsione?
-Sky, co się stało? – spytałem już znacznie bardziej zaniepokojonym tonem.

Nie zdążyłem jeszcze dopić swojego drinka, gdy Sky poprosiła o następnego. Nie przestawałem jej słuchać, nawet w chwili, gdy ponownie zajrzałem do kuchni. Na dobrą sprawę nawet nie wiedziałem jaki alkohol lubiła, sam wprost przepadałem za whiskey, z jakiegoś powodu wydawało mi się, że dziewczynie również posmakuje. Mimo tak wielu lat rozłąki, mimo tego, że nie miałem pojęcia o drobnych szczegółach składających się na jej osobowość, nadal czułem się tak jakbym znał ją na wylot. Przebywanie w jej obecności nie było w żadnym stopniu krępujące. Czułem się naturalnie, ja przy żadnej innej osobie. Podałem Sky szklankę ponownie siadając obok niej na kanapie i skupiając się na jej słowach. Sposób w jaki się wypowiadała budził mój niepokój. Z każdym kolejnym słowem było coraz gorzej, gdyż zaczynałem zdawać sobie sprawę z tego do czego zmierzała.
-Jasna cholera... – syknąłem, gdy zbliżyła się do sedna opowieści. Poczułem zalewającą moje ciało falę złości, nawet nie zauważyłem kiedy sięgnąłem po szklankę stojącą na stole i cisnąłem nią o ścianę. Dźwięk rozbijanego szkła nie zdołał zdusić przekleństwa wydobywającego się z moich ust. Miałem głęboko gdzieś czy mój wybuch przestraszył Sky. Może nawet lepiej, gdyby w tej chwili wyszła stwierdzając, że nasza relacja nie miała sensu. Bo czy faktycznie go miała? Przez swoją egoistyczną zachciankę nie tylko naraziłem Claire na niebezpieczeństwo. Ja ją zabiłem. Cholera, ja ją zabiłem. Zacząłem nerwowo krążyć po salonie, od jednej ściany do drugiej. Przeczesywałem włosy palcami, jakby to miało pomóc i poskładać myśli. Oczywiście nie przyniosło żadnych efektów.
-JA MAM UWAŻAĆ?! – wrzasnąłem nadal nieco zachrypniętym głosem –Umiem o siebie zadbać, Sky – podszedłem do lodówki i nie zawracając sobie głowy czymś tak banalnym jak wyciąganie kolejnej szklanki, upiłem kilka łyków wprost z butelki. Odstawiłem ją z hukiem na blat, po czym wróciłem do salonu –Szkoda tylko, że nie umiem zadbać o ciebie. Nie widzisz tego?! To moja wina Sky,to przeze mnie nie żyje! – czułem się tak jakby ktoś odebrał mi zdolność panowania nad sobą. Tego było zbyt wiele. Niezależnie od tego jak bardzo kochałem Sky, jak bardzo chciałem być przy niej, zwyczajnie nie mogłem spełnić swojego pragnienia. Clarie nie żyła, kto miał być następny? Raven? A może Sky? Na tę myśl zacisnąłem dłonie w pięści. Gdybym tylko miał w tej chwili Derrena przy sobie, z pewnością bym go nie oszczędził. Nadal nie rozumiałem jak Sky mogła wpakować się w związek z kimś takim. Byłem wściekły za to co zrobiła, gdyby nie jej fatalne wybory nie znajdowalibyśmy się teraz w podobnej sytuacji. Chciałem jej o tym powiedzieć, chciałem wykrzyczeć jej w twarz jaką cholerną idiotką była, jednak zwyczajnie nie mogłem. Sky była ostatnią osobą, na której chciałbym wyładowywać złość.
-Cholera... – szepnąłem opadając na kanapę. Ukryłem twarz w dłoniach przytłoczony ciężarem bezsilności. Za wszelką cenę usiłowałem przypomnieć sobie jak się oddychało. Wdech i wydech, wdech i wydech... Clarie nie żyła, nic nie mogliśmy już zrobić. Nie wiedziałem o niej zbyt wiele, na dobrą sprawę nawet nie zdążyłem jej poznać. Denerwowało mnie, że nie będę już mieć takiej okazji i to z własnej winy. W mojej głowie bolesnie odbijały się oskarżycielskie słowa. Zabiłeś ją... zabiłeś. Poczucie winy dosłownie mnie przygniatało. Chodziło jednak o coś jeszcze. Wiedziałem co to oznaczało dla mnie i Sky. Nie mogliśmy być razem. Po prostu nie mogliśmy, a ja wolałbym umrzeć niż z niej zrezygnować. Z trudem odsunąłem dłonie od twarzy i pełnym boleści wzrokiem spojrzałem na siedzącą obok dziewczynę. Nie wiedziałem co mógłbym zrobić, by ponownie jej nie stracić. Wiedziałem, że nie przeżyłbym ponownej rozłąki. Utrata Sky była dla mnie równoznaczna z kompletnym odrzuceniem życia. Nie byłbym w stanie udawać, że to wszystko się nie wydarzyło. Nie mialem jednak pojęcia co zrobić, by temu zapobiec. Złość i bezsilność, które czułem odbierały mi możliwość logicznego myślenia i analizowania. Nie bałem się Derrena, byłem gotów toczyć z nim walkę, zrobiłbym wszystko, po prostu wszystko, by móc zagwarantować mi i Sky możliwość bycia razem. Chodziło jednak o coś więcej niż moja gotowość. Ludzie mogli ucierpieć i nie miałem na to najmniejszego wpływu. Nie wiedziałem kogo Derren wybrałby na kolejną ofiarę. Nie byłem w stanie zagwarantować nikomu bezpieczenstwa, mogłem jedynie skupić się na sobie i Sky, a doskonale wiedziałem, że byłby to szczyt egoizmu. Myślałem, że nie mogłem nienawidzić Derrena jeszcze bardziej, najwyraźniej się myliłem. Zabiłbym go gołymi pięściami.
Nie miałem pojęcia co w tej chwili czuła Sky. Najbardziej bałem się tego, że faktycznie chciała bym ziknął z jej życia. Mimo wszystko pragnąłem by potrzebowała mnie, równie mocno , jak ja potrzebowałem jej. Nie mogłem uwierzyć w swój egoizm. Niewinna dziewczyna została zamordowana z mojego powodu, a ja nadal byłem w stanie myśleć o sobie i o tym jak bardzo chciałem być ze Sky. Nic nie mogłem jednak poradzić, było to pragnienie zbyt silne by chociaż spróbować je zwalczyć. Nie odzywałem się już od dłuższego czasu, domyślalem się jak moje zachowanie musiało wyglądać z perspektywy Sky. Ten tydzień był dla niej wystraczająco ciężki, bym, jeszcze przysparzał jej dodatkowych zmartwień. Przysunąłem się do dziewczyny, złapałem jej nogi i położyłem na swoich tak bardzo chcąc czuć, że była blisko. Zauważyłem, że praktycznie za każdym razem, gdy tylko jej dotykałem, Sky jakby bezwiednie nabierała powietrza. Nie miałem pojęcia czemu, ale cholernie mi się to podobało. Przyłożyłem kciuk do jej policzka, ścierając rozmazaną smugę tuszu. Nie zabrałem dłoni z jej policzka, delikatnie gładziłem jej skórę jeszcze przez jakiś czas nic nie mówiąc i po prostu patrząc jej w oczy. Wydawała się być tak rozbita, nie miała pojęcia ile bólu sprawiał mi ten widok. Jak w tej chwili mogłem złamać ją jeszcze bardziej i powiedzieć, że nie mogliśby być razem?
-Sky... – nie przypuszczałem, że wypowiedzenie jej imienia mogło sprawić mi tyle bólu. Wziąłem głęboki wdech zbierając się na odwagę –Doskonale zdajesz sobie sprawę z tego, że Clarie zginęła przeze mne – czułem się jak zabójca przyznający się do morderstwa przed sądem –Kto bedzie następny? Zrobiłbym wszystko, by być z tobą, ale to niemożliwe! Nie możemy narażać ludzi – przymknąłem powieki domyślając się jak w tej chwili musiały wyglądac jej oczy. Nie mogłem znieść tego widoku. –Powinienem odwieźć cię do domu, spakować walizki i wyjechać – otworzyłem oczy i wciągnąlem głośno powietrze widząc łzy spływające jej z oczu. Czułem się jakby ktoś z całej siły uderzył mnie w twarz. Nie byłem gotowy na ten widok.
-Sky, błagam cię, nie płacz – powiedziałem przyciągając ją bliżej siebie i mocniej chwytając w talii. Cholera, czy ona w ogóle miała pojęcie jak ciężka była dla mnie ta sytuacja? Nie chciałem pozwolić jej odejść, nienawidziłem siebie za tamte słowa, nienawidziłem swojego życia za to, że uczyniły je prawdziwymi. Naprawdę powinienem to zrobić, wiedziałem jednak, że tak się nie stanie. Nie chciałem by ponownie pękło mi serce, a jeszcze bardziej, by coś podobnego stało się z sercem Sky.
-Nie wiem co robić Sky, błagam, zrozum mnie... – powiedziałem przyciskając czoło do jej czoła. Dlaczego była tak ogromna różnica między tym co powinienem, a tym co chciałem zrobić?
-Kocham cię Sky... – powiedziałem omiatając swoim oddechem jej twarz –Zawsze kochałem, od chwili kiedy znalazłem cię na tym cholernym deszczu, jedyne czego chciałem, to być z tobą... to się nigdy nie zmieni, pieprzone jedenaście lat, nie było w stanie zabić tego co do ciebie czuję... nic i nikt nie jest w stanie tego zrobić, rozumiesz?