New Down Of Empire [sci-fi, 2 os., homo, romans, mafia]

       Jeszcze raz spojrzał na czarną czuprynę znacznie drobniejszego i młodszego chłopaka, który już kilka razy pomógł mu w zdobywaniu informacji tajnych. Jak zwykle zachwycał nie tylko urodą, ale i słodkim zapachem karmelu. Czasami nawet Artyom zastanawiał się czy jest to spowodowane jakimiś niesamowitymi perfumami czy też może tym co spożywał jego okazjonalny łącznik z światem, którego on unikał.
       - Mam nadzieję, że coiny przelejesz jeszcze dziś. Ostatnim razem jeden z twoich załatwiał to przez tydzień. – Mruknął niezadowolony pod nosem i spojrzał spod przymrużonych oczu na eskortę lidera Tygrysów. Długo nie musiał czekać na odpowiedź, bo drobne urządzenie na jego nadgarstku wydało z siebie krótki sygnał oznaczający tyle, co dokonanie przelewu. Nie przyszedł tutaj randkować, więc bez zbędnych ckliwych pożegnań zniknął ponownie za rogiem.
       - Szefie, znowu go namierzono… A tamten raz to przypadkiem. Zapomnieliśmy.
      - Oby nie powtórzyło się to raz jeszcze. Prawie straciliśmy kogoś tak cennego, jak Dean’a. Pamiętajcie, że to on potrafi wydobyć dla nas informacje jak nikt inny. A teraz spieprzajcie do nas. Ja mam na głowie syna naszego spierdolonego ministra.
       Wystarczyło spojrzeć na bruneta, żeby wiedzieć jak bardzo zależało mu na zabawie w kotka i myszkę. Musiałby być głupi, ślepy i głuchy, żeby nie zauważyć dzieciaka, który od jakiegoś czasu starał się go złapać. Nie do końca wiedział jak takie chucherko miało mu dać radę w pojedynkę, jednak dał sobie wmówić, że bioniczne części wszczepione w wątłe ciało miały swoją siłę. Właśnie dlatego po oddzieleniu się od czwórki dość dobrze zbudowanych młodych mężczyzn, zaczął być czujny krocząc pewnie po ulicach tak dobrze mu znanych. Wszędzie smród, zgniłe żarcie wymieszane z błotem. A w nim oraz w nielicznych kałużach odbijające się neony i hologramy, które jako jedyne zdawały się być piękne w tym ponurym miejscu. On sam budził respekt w tych, którzy znali hierarchię ulicy. Gorzej było z wysoko ustawioną ciemnotą. Jej chciał się pozbyć nie tylko on ze swoim klanem, ale i reszta nielegalnych grup, które przez lata zdołały się wytworzyć. Niektóre dopiero co raczkowały, ta Turgeneva należała do elity. Posiadali potężne zaplecze broni, ludzi i umysłów. A te jak wiadomo potrafiły naprawdę wiele zdziałać.
       Na moment zatrzymał się przy budce prowadzonej przez starego Japończyka. Od kiedy sięgał pamięcią kojarzył, że poczciwy starzec gotował tradycyjne zupy na ciepło. Miał zamiar sprawdzić taktyki młodszego, nie od razu dawać się złapać. Dlatego też wykonał czynność, którą powtarzał średnio raz na tydzień. Zamówił sobie udon na wywarze z wołowiny i usiadł przy szklanym stoliku gdzieś na widoku z nogą nałożoną na nogę. Czekając przeglądał wiadomości, które pojawiły się przed nim po naciśnięciu odpowiedniego guzika na specjalnie zaprojektowanej obręczy nadgarstka. Każdy Tygrys je posiadał, bo zostały stworzone przez nich samych. Nie dało się ich namierzyć, co jak można było się spodziewać nieźle wkurwiało rząd. Nie bez powodu kazali jakiemuś dzieciakowi go wytropić, prawda? Problem leżał w tym, że skubany potrafił się ukryć. I nawet taki podany na tacy Artyom nie był w stanie go dostrzec wśród przechadzających się po mieście ludzi.

       Choi miał od samego rana sporo na głowie. Najpierw jakaś tragiczna randka ze staruchem, którego kciuk był większy w obwodzie od jego nadgarstka. Tłusty, obrzydliwy i śmierdzący mężczyzna zajmował miejsce w rządzie. Niezbyt znaczące, ale na tyle dobrze usytuowane, że potrafił określić kiedy dojdzie do wprowadzenie w życie jednej z ustaw. Rzecz jasna ta nie została wcześniej ogłoszona. Nikt nie pytał ludzi czy zgadzają się na jakiekolwiek zmiany. Niestety świat się zmienił, ale Koreańczykowi było to na rękę. Mógł żyć jako ktoś wolny, ktoś ograniczony tylko swoją wyobraźnią. Pełzał między bogaczami niczym jaszczurka, a wszystko to dla jednego. Dla pieniędzy. Ile to już razy upił urzędasów tylko po to, żeby nad ranem udawać tak zadowolonego z seksu, że aż niebędącego w stanie normalnie chodzić? Jeszcze nie spotkał nikogo na tyle mądrego, żeby się zorientował. A pieniądze za usługi wpływały na jego konto i wpływały. Czasami przypominało to pływ rzeki i to takiej bardzo stromej. On zwyczajnie lubił wykorzystywać głupotę innych, ale miało to też swoje minusy. Niektórzy traktowali go jak najgorsze ścierwo. Jak nie osobę a wręcz przedmiot, który za drobne sumy można posiąść. Nie każdy wiedział, że jego ciało było nadal czyste jak łza. No może z małymi mankamentami. Jednak już dawno temu przyrzekł sobie, że  odda się jedynie komuś, kogo pokocha. Los chciał, że wciągnął się w „prostytucję” i nie potrafił aż przez dwadzieścia sześć lat znaleźć nikogo. Dookoła niego powstał gnijący mur. Na tyle odstraszających potencjalnych kandydatów, że i on porzucił jakiekolwiek nadzieje na szczęśliwe zakończenie swojej bajki. Na całe szczęście miał jeszcze pieniądze. Chociaż te potrafiły mu wytrzeć łzy rękawem, gdy kupował sobie designerskie ubrania.
       Tego wieczoru jego plany wcale nie odbiegały od normy. Udał się do jednego z tych obskurnych barów, gdzie spotkać można chyba każdego dziwaka. W jednym koncie siedzieli emeryci, którzy jakimś cudem doczekali się starości. Przy barze sączyli piwo nieśmiali mężczyźni, którzy po raz pierwszy postanowili zasmakować brudnego życia ulicy. Była też znacznie ciekawsza sala, rozbudowana, głośna i nowoczesna. Znajdowała się w piwnicach pod budynkiem, gdzie jak wiadomo roiło się od największej ilości szczurów. Trochę konkurencji Deana, cała masa tańczących do elektronicznej muzyki ciał i rzecz jasna loże. To w nich znajdowały się najlepsze przekąski. Nie każdy mógł przecież pozwolić sobie na wynajem zamykanych boksów, w których sączyło się wyższej jakości alkohol… A i do dziwniejszych rzeczy dochodziło w lożach. Szczególnie w tych „na piętrze”, z których najlepiej było widać całą imprezę. Choi z racji na swoją grację i poczucie wyższości nad innymi dziwkami próbującymi swoich sił, zwyczajnie ruszył do oszklonego baru. Tam przy pomocy panelu zamówił sobie kawowo-śmietankowego drinka z kokosowym likierem. Z tym słodkim napojem ruszył wręcz zdecydowanie w stronę lewitujących schodów, nie miał czasu się cackać.
      - Dawno już nie widzieliśmy tu takich przystojniaków. Szkoda by było, gdybyście siedzieli sami. Jest nas idealnie piątka, to chyba jakieś przeznaczenie, prawda?
      - Ciężko zaprzeczyć. A musicie przyznać, że nie znajdziecie nikogo lepszego od nas. – Mimowolnie wyminął jedną z lóż, jednak słysząc nieudolne łaszenie się nowicjuszy aż zatrzymał się i parsknął rozbawiony.
     - Z takimi mordami i sflaczałą oponą w miejscu odbytu śmiałbym powiedzieć, że na pewno znalazłby się ktoś lepszy. Szczególnie, gdy uważacie, że każdy klient będzie chciał po jednym z was. – Demonstrując swoje sztuczki zwyczajnie rozgościł się wśród zasiadających na czarnych kanapach. Kojarzył ich, aczkolwiek nigdy nie miał okazji się poznać. Był jedynie świadom, że najważniejszy siedział na samym środku. I to właśnie przed nim rozkraczył się na stole, po czym oparł jedną z nóg o ścianę zaraz obok jego głowy. - W naszym zawodzie liczy się klasa chłopcy. Macie sprawić, żeby to klient was pragnął a nie wy go. Wtedy zapłaci wam znacznie więcej niż tylko uśmiechem. Też musicie przyznać, że podział dochodu na pięć niezbyt się opłaca. Naprawdę żałosne. – Na sam koniec położył się na stole niczym czekająca na pożarcie przez lwy łania i objął spojrzeniem piątkę zaczynających w jego zawodzie niewiniątek.

     Minęła dosłownie chwila. I to taka, której było o jedną za dużo. Takiego gniewu wewnątrz swojego ciała chłopak nie czuł od bardzo dawna. Nie było to już nawet spowodowane tym jak go potraktowano fizycznie. Miał gdzieś opinię piątki męskich dziwek, które wręcz z przerażeniem przyglądały się sytuacji stojąc gdzieś z boku. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że wiedzą kim jest. Nie odważyliby się zaśmiać, bo przecież pewne relacje działają w obie strony. Ich dochodem byli bogaci ludzie u władzy, ale jednocześnie to właśnie oni mogli ich zgnieść jak jakieś obrzydliwe pluskwy na miazgę. Tutaj nikt nie miał praw. O przeżycie walczyło się każdego dnia. Gdyby ktoś wpakował im kulkę w łeb, to raczej zapłakałby jedynie właściciel lokalu obok, któremu na głowę weszłoby sprzątnięcie ciała i krwi z ulicy. Co zatem wkurzyło tak bruneta? Pewna nazwa, którą został mianowany przez Rosjanina.
     Zrzucony ze stołu, wylądował miękko na kolanach dwójki towarzyszy gangstera. A ci trzeba było zaznaczyć, że zdawali się być idiotami. Zamiast poprzeć swojego rozmówcę wręcz rozbierali ciało chłopaka wzrokiem. Jeden był na tyle dokładny, że zauważył zmarszczone brwi na bladej twarzy.
     - Lala spokojnie, nie musisz płakać. Później cię znajdziemy i chętnie skorzystamy.
     Nie zdążył odgarnąć swoimi mokrymi paluchami włosów z czoła Deana. Ten niczym proca złapał za butelkę piwa, a następnie w teatralny sposób rozbił ją o blat stołu. I jak można było się spodziewać wycelował nią prosto w gardło mężczyzny, jednocześnie siadając na nim cały spięty.
     - Ciebie nie stać na moje usługi kutasie. Wiesz czemu? – Mruknął mu do ucha, żeby już po chwili nakłuć mu skórę ostrą krawędzią butelki. - Bo nie jestem pierdoloną szumowiną!
     Krzyk był na tyle głośny, że na pewno dało się go usłyszeć w lożach obok. Ktoś mógłby się zastanawiać czemu nikt zwyczajnie go nie odepchnął na bok, żeby pozbyć się potencjalnego zagrożenia życia? On zwyczajnie był na tyle nieprzewidywalny, że chyba po prostu bano się morderstwa w jego wykonaniu.
     - A ty pierdolony impotencie naucz się szacunku do innych. Należymy do jednego wora, a robotę dla szumowin wykonujesz tu ty. сука блять. – Cisnął szkłem o ścianę, przez co drobinki rozprzestrzeniły się zarówno po kanapie jak i po ubraniach zebranych. Już nie miał tu nic więcej do załatwienia. Nazywanie go „szumowiną” było przegięciem. Szczególnie, jeśli patrzyło się na to jak czysty w tym brudnym świecie był. Nie robił nic złego. Nikogo nie gwałcił, nie zabijał. Okradał tylko tych, którzy na to zasługiwali. Czy ktoś rzeczywiście miał prawo, go tak wyzywać publicznie? Może i miał w tym trochę swojej winy, skoro przylazł do loży. Jednak wierzył, że nawet ktoś trudniący się w tak dzikim zawodzie potrafił mieć odrobinę kultury.
     Nie byłby jednak sobą, gdyby jeszcze czegoś nie odwalił. Skoro drink mu już nie smakował, to podlał nim gnijącego kwiatka, po czym dość szybko ruszył w stronę toalet. Raczej wątpił, żeby nerwus za nim leciał, skoro miał do przeprowadzenia negocjacje. A i jego chuda dupa była zbyt zwinna i szybka, żeby ją dogonił w tak gęstym tłumie tańczących.

     Zaczął się powoli gorączkować, gdy nigdzie nie widział chudej sylwetki szpiega. Miał wrażenie, że ktoś taki raczej nie chował się w cieniu i wyjdzie mu naprzeciw, gdy nadarzy się taka okazja. Aż zaczął się obawiać, że mógł się mylić. Cały plan obmyślał tydzień i szczerze mówiąc liczył na powodzenie. Niestety nie wszystko da się przewidzieć, racja? Dlatego też Artyom westchnął głośno, gdy do jego stolika podano ciepły posiłek. Jego pierwszy w ciągu dnia, bo wcześniej wszyscy skutecznie zabierali mu na to czas. Zawsze był ktoś lub coś. Trochę go to już męczyło, jednak w odpowiednim momencie przypominał sobie o celu. Chciał zwyczajnie wrócić do poprzedniego stanu rzeczy. Do świata, w którym każdy miał możliwości i pasje. Do miejsca gdzie każdy miał prawo wyboru i decydowania o swoim losie. Nie to co teraz. Ktoś z ubogiej rodziny nie mógł nagle stać się bogaczem. Ludzie urodzeni w mafii w niej pozostawali. A do wyższych sfer trafiali tylko ci, którym miejsce zagrzali rodzice. Całkiem niesprawiedliwe, prawda? Jednak i tym dzieciakom współczuł. Mieszano im w głowach na tyle skutecznie, że nie widziały problemów świata.
     - Dzięki Genji. – Z czystej kultury skinął głową do starszego, który przyniósł mu obiad. Jak zawsze wyglądał przepysznie. Wszystko na swoim miejscu, idealna harmonia zamknięta w całość. I niestety to właśnie w zupie zauważył odbicie kogoś, na kogo czekał. - Zgaduję, że nie dasz mi się najeść z tą swoją zabaweczką? Naprawdę miałem ochotę na ramen, wiesz? – Parsknął na tyle rozbawiony, że każde jego słowo brzmiało niczym bardzo udana reakcja na żart roku. Gdyby każde „jesteś aresztowany” w jego kierunku rzeczywiście się udało, to siedziałby za kratami naprawdę często. Bawiło go, że ktoś uznał syna ministra za odpowiedni materiał do pojmania go. Chociaż trzeba przyznać, że gdyby już konsumował danie, to mógłby się zacząć dusić makaronem i wtedy brunet miałby spore szanse na aresztowanie go.
     - Wybacz Genji! – Krzyknął na tyle wyraźnie, żeby emeryt był w stanie go usłyszeć. Czemu go przepraszał? Bo dość sprawnie wywrócił miskę z zupą w powietrze. Ta uderzyła w broń, natomiast jej zawartość wylała się całkowicie na ciało „stróża prawa”. Zgodnie z planem wystarczyło dotknąć wnętrzem dłoni klatki piersiowej wroga i… I sprawa wyglądała trochę zabawnie od boku. Młody Croix nie chciał go przecież zabić. Nie, gdy był w stanie wydać dla rządu bazę danych podziemia. Rząd nie byłby na tyle głupi, żeby wywoływać wojnę. Do tego wykorzystaliby nieco więcej ludzi, niżeli zniszczone przez naukowców dziecko. - No Viven, w końcu się spotykamy. Twarzą w twarz tak jak sobie tego życzyłeś.
     Dość pewnie nakierował lufę nie na swoje gardło, ale na czoło. Wystarczyło jedno poruszenie palcem, ale tego czarnowłosa piękność nie mogła wykonać. Tak zwane zwarcie, powodujące blokadę. Gdyby użył samego płynu zapewne nic by się nie stało. Jednak zadbał o posiadanie przy sobie paralizatora magnetycznego. Niby głupie gówno, ale sprawdzało się w przypadku ludzi będących w połowie robotami.
     - Nie próbuj ich wzywać, nie zrobię ci krzywdy. Chyba, że mnie wkurwisz. Uznajmy, że mam do załatwienia z tobą kilka spraw. Tak prywatnie. – Uśmiechnął się w ten sztuczny, parszywy sposób. Jednocześnie czekał na to aż ktoś z jego ludzi w końcu ruszy cztery litery i po nich przyjdzie. Przecież nie mogli załatwiać takich spraw na ulicy. Chciał dobrze zaprezentować się przed kimś nowym i odpowiednio go ugościć u siebie.

     Nadal dość mocno zirytowany wyminął parkę nastolatków, którzy najwyraźniej szukali przygody na jedną noc. Czatowali w okolicach toalet na coś „ładniejszego” i raczej się nie zawiedli. W końcu sam Dean miał wyjątkową twarz. Trafiała w gusta naprawdę sporej ilości męskich serc. Nie brakowało mu przecież niczego. Duże rubinowe oczy ozdobione wachlarzami rzęs. Wyraźne i pełne usta kolorem przypominające płatki herbacianej róży. Do tego blada cera bez skazy, zupełnie tak jakby została stworzona przez człowieka z działu medycyny estetycznej. No i do tego zdrowo wyglądające kruczoczarne włosy zamykające wszystko w całość. Czy ktoś chciałby czegoś więcej? Ah, no tak. Miłości, której niestety chłopak dać nie potrafił. W szczególności młodziakom bez grosza w portfelu i z kartą rodziców w kieszeni. Właśnie dlatego wyminął ich z obrzydzeniem wymalowanym na twarzy.
     Do toalety poszedł przede wszystkim, żeby się wysikać. Miał jeszcze w sobie na tyle kultury, żeby nie robić tego na ulicy niczym bezpański pies. Zresztą osobowością znacznie bliżej było mu do kota. Chociaż musiał przyznać, że widok brudnego pisuaru nie pomagał mu w odstresowaniu się. I jeszcze jeden dodatek w postaci „tej pory”. Właściciel lokalu uwalniał o określonych porach dym, który jednym słowem omamiał imprezujących. U jednych powodował nadpobudliwość seksualną, u innych senność, a u pozostałych suszę w gardle. Choi reagował widzeniem wszystkiego w bardziej miły sposób. Ściany stawały się przyjemniejsze w dotyku, ludzie bardziej pociągający. Niezbyt mu się co prawda podobał taki stan rzeczy, ale postanowił chociaż raz odpuścić. I tak nie miał w planach długiego balowania.
     Już podchodząc do umywalki coś mu nie pasowało. Było jakby zbyt pusto. Tylko jedna zajęta kabina i wysoki jegomość próbujący się umyć. Jeszcze wtedy nie wiedział, że ową osobą był ten sam dupek, który miał czelność zwalić go ze stołu. Właśnie dlatego z taką łatwością przyszło mu dotknięcie nadal mokrej krwi na ubraniu mężczyzny.
     - Nie wiesz, że w trakcie okresu nie robi się palcówek? Dlatego właśnie faceci są łatwiejsi w obsłudze. – Zażartował, aczkolwiek jego mina nadal była poważna i nieco przymglona. Nie był głupi, wiedział, że krew pochodzi z ludzkiego ciała. Niekoniecznie takiego, które się chwilę wcześniej pieściło. Dopiero po chwili odsunął dłoń, gdy to połączył fakty z twarzą towarzysza. - Ah to ty. 개새끼… Już załatwiłeś swoje sprawy misiaku? Może teraz mnie przeprosisz? – Mruknął mu do ucha, jednak wzrok cały czas miał wbity w odbicie Rosjanina w lustrze naprzeciwko.

     - Oho szczeniak potrafi szczekać. Widzisz trochę głębiej niż głęboko mam to co zamierzasz. Jakby to ująć… W tej chwili to ja mam nad tobą przewagę. – Złapał drobny podbródek chłopaka, jakby chcąc przyjrzeć się jego twarzy. Nie był brzydki, to musiał przyznać. Wyraźne rysy twarzy i podłużny kształt oka… Wszystko to przypominało mu kruka. Niby mrocznego i pospolitego ptaka, jednak jednego z mądrzejszych. I oczywiście ta zaciętość, którą Croix wyrażał nie tylko ciałem, ale również słowami. To chyba nie jego wina, że na myśl przychodził mu rozwścieczony szczeniaczek, który domagał się atencji właściciela? - Wiesz, że podobnie brzmieli ludzie, którzy wywoływali wojny? A później zatruwano ich arszenikiem albo zabijano. Dla ciebie postarałbym się bardziej i znalazł nowoczesne tortury.
     W końcu wypuścił z palców twarz bruneta, bo na miejscu pojawił się jeden z Tygrysów. Oczywiście robił za podwózkę, bo jakby inaczej. Przecież pieszo nie miał zamiaru iść z takim dzieckiem na rękach. Jeszcze posądzono by go za pedofilię i miałby problem z wytłumaczeniem się wśród swoich. Nie miał zamiaru ryzykować swojej reputacji dla kogoś tak słabego. I lekkiego, o czym przekonał się „wkładając” chudego chłopaczka na tylne siedzenia, gdzie zaraz sam usiadł.
     - Widzisz w tym się różnimy. Wy używacie siły, która na nas po prostu nie działa. My używamy tego. – Przerwał, żeby wskazać palcem na swoją głowę. - Prawdziwi mężczyźni, jak to ująłeś, do walki używają mózgu. Szczególnie, gdy ten jest na tyle sprawny, żeby „tanimi sztuczkami” wykiwać wroga… Chcesz coś zjeść? Trochę nam zejdzie, a nie mam zamiaru cię głodzić.
     Nadal sam był głodny i miał rzeczywiście zamiar zamówić coś do swojej siedziby. Co do młodego, zwyczajnie jeszcze nie miał powodów, żeby się nad nim znęcać. Chociaż nie do końca był w stanie stwierdzić czy ktoś wyposażony w robotyczne części ciała potrzebował bardziej oleju czy też może zwykłego ludzkiego jedzenia. W swoim gronie nie posiadał zbyt wielu takich wynalazków. Osobiście uważał to za nieetyczne względem drugiego człowieka.

     Na czym mu właściwie tak bardzo zależało? Na kilku słowach wypowiedzianych z ust jakiegoś zadufanego w sobie kretyna? Nie, nie w tym leżała rzecz. On zwyczajnie miał zbyt wysokie mniemanie o sobie, żeby ktokolwiek miał czelność wyzywać go w tak łatwy sposób. Inna sprawa, gdy chodziło o sprawy łóżkowe. Wtedy dawał się zbluzgać od czubka głowy po palce u stóp. Z tym wyjątkiem, że później upijał delikwenta i nieźle go za to kopał, gdy ten już spał jak zabity. Później rzecz jasna tłumaczył się ostrym seksem bez ograniczeń i wciskał ważniakom, że odkrył ich ukryte fetysze w postaci masochizmu. Raczej do potulnych niewiniątek nie należał, więc przychodziło im z łatwością łykanie taniej gadki.
     Na głupi żart na poziomie przedszkolaka tylko spojrzał z politowaniem. Nie zaciągał swojego angielskiego w typowy dla Azjatów sposób. Mówił płynnie i wyraźnie. W końcu w Korei był tylko kilka razy za dzieciaka, później na stałe przeniósł się z rodziną do jednego ze stanów Ameryki. Niemniej jednak środki odurzające na niego działały, więc postanowił nie drążyć tematu. Szczególnie, gdy ciemnowłosy posiadacz całkiem masywnego ciała sam postanowił przeciągnąć ich małą grę.
     - Doskonale, ale nie w tym miejscu. Jebie tu gównem i moczem, trochę to mało apetyczne. Zresztą jesteś brudny. Wypadałoby wziąć prysznic zanim spojrzysz mi w oczy i przyznasz się do popełnionego błędu.
    W tym też momencie zrozumiał coś. Zrodziła się w nim chora potrzeba utwierdzenia Ruska w tym, że nie jest szumowiną. Że on Dean Choi tak naprawdę zasiada w elicie. Chciał mu udowodnić jak bardzo się pomylił, ale jednocześnie trochę się zabawić całą tą sytuacją.
     - I nie próbuj się mnie pozbyć jak swoich kolegów. Też potrafię gryźć. – Dodał, pospiesznie łapiąc dłonią za kark mężczyzny. Niby wszystko szło płynnie, ale co jeśli była to tylko gra pozorów?

     Jak gdyby nigdy nic zaczął przeglądać oferty różnych lokali. Te w postaci animacji wyświetlały się na małym ekraniku lewitującym zaraz pod nosem bruneta. Naprawdę miał ochotę na coś ciepłego, pożywnego, ale jednocześnie łatwego w strawieniu. Niestety wszystko, co jeszcze pozostawało otwarte zdawało się być bombą kaloryczną. Na całe szczęście kierowca w postaci Kurta pomógł w wyborze. Padło na zasmażany ryż z wołowiną w sosie słodko-kwaśnym razy cztery. Jeden dla drobinki, którą właśnie przewoził w swoje „skromne progi”, dwa dla siebie i jeden na później. Może nie było tego po nim widać, ale jadł dość sporo. Co na całe szczęście później zmieniało się w mięśnie.
     I kiedy już miał nadzieję na spokojny wieczór, miłą rozmowę na niemiłe tematy, ktoś musiał coś odwalić! Bo czemu nie? Idealne zakończenia dnia nigdy nie istniały w jego grafiku. Chociaż tyle dobrego, że małe zamieszanie nie było na tyle szkodliwe.
     Paralizator był tylko prototypem. Długość jego działania była zatem zagadką, którą Croix postanowił rozwiązać. Dość szybko jego ciało uwolniło się z blokady i jak można było się spodziewać wręcz rzucił się na Turgeneva. W pierwszej chwili naturalnie się przestraszył. Ba! Nawet dostał z pięści w żuchwę! Na szczęście motanina przypominająca od boku rozwścieczoną małpę, która rzuciła się na turystę, szybko rozbawiła mężczyznę. Z początku wymijał uderzenia, niektórymi dał się walnąć. Nie wytrzymał, gdy jego śmiech był już na tyle głośny, że zaraził się też tym Kurt. Blondyn za kierownicą zresztą całkiem sprawnie mu pomagał i jechał slalomem, żeby Vivenowi utrudnić zadanie. Wszystko ustało, gdy Artyom objął swoim wielkim cielskiem te mniejsze. Dosłownie złapał go w swoje ramiona i to w nich schował przy użyciu dość sporej ilości siły.
     - Słuchaj no. Albo się uspokoisz albo odjebię ci te łapy tu i teraz. To bolało, a jak zauważyłeś nie dałem ci powodu do atakowania. Także siedź spokojnie, zaraz będziemy na miejscu. – Tym razem jego głos nie był przyjazny. Wszystko zabrzmiało niczym groźba. Najwyraźniej od początku powinien tak właśnie zwracać się do rządowego szpiega. Sam o to się prosił, prawda? - Jeśli będzie trzeba zajrzymy też do rdzenia w mózgu. Chętnie oduczę cię takich dzikich zachowań w stosunku do starszych.
     - Szefie jesteśmy. – Oznajmił blondyn, gdy zaczęli powoli wjeżdżać do podziemnego parkingu pod jednym z opuszczonych wieżowców. Albo może taki się zdawał być? Niemniej jednak chłopak był już na terytorium swojego wroga. Każda zła decyzja mogła go sporo kosztować.

     Nie do końca był przekonany co do tego, czy kawalerka rzeczywiście mogła być taka zwyczajna. Wiele osób mówiło mu to samo, a okazywało się, że w swoich willach posiadali specjalnie zaprojektowane pokoje do tortur. Z drugiej strony mu to zupełnie nie przeszkadzało. W pierwszej kolejności należało upić mężczyznę, później trochę pobawić się z jego ciałem. A te Choi dość chętnie by zwiedził od góry do dołu, bo nawet pod ubraniem wyglądało smacznie. Jednak to wszystko zakończyłoby się zaśnięciem przy sobie nago i obudzeniem się „wielce zmęczonym” nocom, przez którą nic się właściwie nie zrobiło. Przecież nie mógł stracić cnoty z kimś, kogo poznał niecałą godzinę wcześniej. Jakiś tam szacunek do własnego ciała miała. Dbał o nie od tylu lat, szkoda byłoby to wszystko zepsuć jedną głupią decyzją.
     Ze stanu zamyślenia wyrwał go gwałtowny pocałunek, na który zwyczajnie nie był przygotowany. Atak z zaskoczenia – tak by to nazwał. Jego włosy, chociaż mogłoby się to wydawać dziwne, były bardzo czułe. Wyraźnie odreagowały na resztę ciała, bo nie protestował, gdy jego wargi zetknęły się z tymi znacznie bardziej zdecydowanymi. Kvasir nie przyszedł, żeby się bawić, prawda? Deana zdziwiło jedynie, że tak szybko zmienił zdanie. Chwilę temu nazywał go szumowiną i zwalał ze stołu. A parę minut później obdarowywał go czułymi gestami i propozycją seksu.
     - A więc wiesz kim jestem...- Mruknął raczej sam do siebie, bo jego wysoki towarzysz był zbyt zajęty przeprowadzaniem ich dwójki przez tłum imprezujących. Co nie zmieniło faktu, że Azjata jeszcze bardziej się zirytował. Skoro wiedział kim jest i co robi, to raczej nie powinien z nim zadzierać. A może czuł się na tyle ważny, że patrzył z góry na innych? To było dość trudne do rozgryzienia, ale Choi nie zamierzał się poddawać. W planach miał niezłe znieważenie Rosjanina i zdeptanie jego uczuć.
     Nie lubił ulicy. Wyglądała na jego gust zbyt podle, a i zapach pozostawiał wiele do życzenia. Na całe szczęście nie musiał długo przejmować się czymś tak brzydkim. Bowiem dość szybko jego towarzysz przedstawił mu rumaka godnego zacnego tyłka Choia. Nie trzeba było go prosić dwa razy, zajął miejsce zaraz za szatynem i prędko wbił swoje chude palce w ubrudzony krwią płaszcz. Nie chciał przecież spaść z motoru i umrzeć przedwcześnie.
     - Masz jakiś alkohol u siebie? Lubię jęczeć nieświadomie. Ponoć nastrojony instrument zawsze brzmi lepiej.

     Artyom był znany z kilku swoich cech. Po pierwsze darzył szacunkiem tych ludzi, którzy dali mu do tego powody. Resztę traktował szybciej niczym nic niewarte przedmioty. A trzeba napomnieć, że nawet niektórych wrogów stawiał na równi ze sobą, bo zwyczajnie potrafili zachować się w określonych sytuacjach. Niestety był znany również ze swojej brutalności. Ludzie znikali bez śladu tylko po to, żeby później ich ciała znajdowano zamknięte w sejfach na dnie rzek. Poćwiartowane, oblane kwasami, rozszarpane zębami niewiadomego pochodzenia. On sam może i nie wykonywał takich procesów. Nie chciał sobie brudzić rąk, skoro miał od tego ludzi. Ale to on i tylko on decydował o losach tych, którzy zmienili jego idealny świat w krążące dookoła słońca gówno. Cierpienie innych było dla niego czystą zabawą, której z przyjemnością przyglądał się od boku. Kochał to robić, chociaż nieświadomie z roku na rok było z nim coraz to gorzej. Wypieranie ludzkich cech czy dobroci serca nie służyło mu. Na całe szczęście były jeszcze osoby, który nie pozwoliły mu oszaleć.
     - Блять!- Warknął gardłowo, gdy ponownie dostał w twarz. Tym razem z główki i znacznie boleśniej. Dawno już się nie musiał z nikim bić, ale najwyraźniej dzieciak jeszcze nie zrozumiał w jakiej sytuacji się znalazł. Niestety przez chwilę zaczął nawet słabnąć. Nic dziwnego, skoro sponiewierano jego osobę w tak agresywny sposób.
     Samochód się zatrzymał, wraz z tym tylne drzwi zostały otworzone. Minęło może pięć sekund, a chude ciało czarnowłosego zostało wyrzucone na asfalt tak zimny jak lód. Żeby ten chłód odczuł, został dodatkowo przygwożdżony butem samego Artyoma. Starszy ukucnął przy nim, chwycił za przydługie włosy i odchylił do tyłu tak, żeby mógł zobaczyć widok podziemnej siedziby Tygrysów. Kilka szybkich maszyn, stare kanapy zapewne śmierdzące tytoniem. I nowoczesne zaplecze laboratoryjne idealnie wyposażone w sprzęt mogący rozebrać chłopaczka na najmniejsze części. Nie zapominajmy o chłopaku, który na swoim małym motorku przywiózł jedzenie i oczekiwał na zapłatę. Widok taki jak ten nieszczególnie go szokował. Ludzie z miasta żyli takimi realiami.
     - Rozjebcie mu te łapy. – Dziki ton jego wypowiedzi towarzyszył temu, co wyprawiał z lewą ręką Croixa. On ją wykręcał. W tak nienaturalny sposób, że gdyby była ludzka to dawno zostałaby złamana. Miał dość zabawy, zależało mu przecież na szybkim załatwieniu biznesów.

     Przełknął głośno ślinę, gdy szatyn dość szybko uświadomił go w kilku kwestiach. Czy się przestraszył? Tylko trochę, szczególnie o swoje dziewictwo. W swoim zawodzie zaczął się trudzić krótko po ukończeniu piętnastego roku życia. Wtedy też uciekł ze swojego rodzinnego domu. Nie było w nim źle. Wręcz przeciwnie. Zawsze były pieniądze, pełna lodówka i zainteresowanie ze strony rodziców. Nie mógł na to narzekać. Czemu zatem postanowił zaryzykować wszystkim i zniknąć bez śladu na tak długi czas? Otóż nudziło go idealne życie. Udawanie, że świat nie ma problemów… A w mediach, tych nielegalnych, odnalazł informację o ludziach z podobnymi poglądami. Z początku fascynowało go w jaki sposób działała ulica i jej struktury. Kręcił się wokół drobnych chuliganów, którzy próbowali tanimi sztuczkami zdobyć sobie jego niebiański rowek. Nieskutecznie. On znalazł pracę, która przyniosła mu duże pieniądze i od tamtego czasu siedzi w jednym zawodzie. Wygodnym, chłonącym mało czasu, ale bardzo opłacalnym. Stać go było na najnowsze technologie czy apartamenty, w czym zresztą nie próżnował. Zawsze brakowało mu właśnie tej wolności, której w rodzinnym domu by nie dostał, bo jego rodzice byli ślepo wpatrzeni w poczynania władz. Uważał to za co najmniej smutne, ale nie miał w planach powrotu do swojego „starego ja”.
     - Nie nazwałbym tego pracą dla któregokolwiek z was rybka. – Wymamrotał mu w plecy. Prawda była taka, że nie miał żadnych zobowiązań względem Tygrysów. Raz na jakiś czas przyjmował od nich zlecenia, ale to oni pierwsi do niego się odzywali w tej kwestii. Nie odwrotnie. Dean nie dałby sobie wejść na głowę w tak idiotyczny sposób. Czego najwyraźniej Kvasir nie widział w ten sposób. On przewagę widział po swojej stronie, w czym Choi niekoniecznie chciał go poprawiać. Dawanie mu „przewagi” było idealną taktyką na to, żeby później go doszczętnie zgnoić.
     Nie odzywał się po zejściu z motoru. Podziwiał okolicę, zapamiętywał możliwie szczegóły. W końcu dym, a raczej skutki jego wdychania, powoli zaczął opuszczać jego ciało. Zdecydowanie okolica, w której to on mieszkał była bardziej luksusowa. Tutaj mimo minimalistycznej architektury i ozdobień, wiało nudą i ciemnością. Zupełnie tym wszystkim, z czym kojarzył się chłopakowi jego towarzysz. Jednak to dopiero po przekroczeniu progu zorientował się co właściwie wyprawiał. Podsumowując wpakował się do domu obcego mężczyzny – nic nowego. I właśnie miał w planach… No właśnie. Co on niby miał w planach? Umówili się na seks, a on przecież był w tym zielony. Nie chciał też rozkraczać nóg przed kimś takim. Z drugiej strony mógł zaryzykować czymś takim, żeby później dokonać zemsty. Facet był przystojny, a ludzie nie są głusi. Szybko rozprzestrzeniłaby się plotka, że Siergiej ma nową dupę i to taką nieprzeciętną. Zamieszanie wywołałoby problemy, a problemy były czymś, co Koreańczyk kochał mieć wokół siebie.
     Pospiesznie udał się do barku, w którym rzeczywiście znalazł trochę ciekawych flakoników. Jeden dość drogi, co stwierdził po samej etykiecie i kształcie butelki. Z niego też się napił, wcześniej wlewając zawartość do wysokiego kieliszka. Może lepiej było udać sennego? Czy może najlepszym wyjściem z sytuacji byłoby rzeczywiste oddanie się jakiemuś bydlakowi? Trochę późno, ale sumienie zaczęło zżerać Deana. Szczególnie, gdy słyszał spuszczaną w toalecie wodę, a za oknem widział jedynie mocno oświetlone miasto. Był niby w obu miejscach na raz, ale czuł się jak intruz, który znalazł się w mieszkaniu Rosjanina zupełnie przypadkiem.
     - Co ja odpierdalam... – Pokręcił głową z niedowierzaniem, po czym przeniósł wzrok na kwiaty. Dość specyficzne, bo były to niebieskie lilie. Szczerze powiedziawszy nie pasowały mu do kogoś tak mrocznego. Jak zresztą nic mu nie pasowało w całym tym wieczorze.

     Nieszczególnie zawadzał sobie głowę myśleniem o tym, co stanie się z dzieciakiem, gdy jego system przestanie poprawnie pracować. Zabić go nie zabije, to raczej awykonalne. Jego ojciec raczej zajął się tym, żeby ciało było wytrzymałe na aż tak duże obrażenia. Rząd nigdy nie pozwoliłby sobie na to, żeby ktoś znający się na mechanice grzebał w zwłokach ich ludzi. Zdecydowanie aż tak daleko ich głupota nie sięgała. Jednak czarnowłosy mógł wydać się naprawdę znieczulony. Odwrócił się bowiem do wszystkich plecami, zapłacił młodemu dostarczycielowi i pomaszerował z wszystkim do jadalni. Ta zdawała się być wyciągnięta z filmu. Nie pasowała wystrojem ani do mafii, ani do całego budynku, w którym znajdowała się jej siedziba. Wysoki sufit, kryształowe lampiony, krwistoczerwone dywany. Gdzieś pośrodku zamontowano piec, w którym świeciły holograficzne płomienie. Jednak główną częścią jadalni był dębowy stół, przy którym ustawiono trzydzieści krzeseł. Nie zapominajmy również o kryształowo-złotej zastawie, która wręcz wołała z jakiego kraju pochodzi. Może i do Rosji Turgenev miał daleko, ale sercem bliżej niż można by się spodziewać.
     - Szefie! Ta druga jest lepiej zamontowana.
    - Zostawcie! Tylko jakoś unieruchomcie, bo znowu zacznie się jebany wiercić. – Zaczął rozpakowywać reklamówki, w których znajdowały się termiczne pojemniki wypełnione po brzegi smakołykami. Dwa opakowania postawił przy swoim miejsce, natomiast jedno dodatkowe na tym zaraz obok siebie. Gdyby był chamski, to kazałby jeść Croixowi samą buzią. Niech zna jednak jego łaskę, on sam mu pomoże w spożywaniu posiłki. - Wracając do tematu. Jesteś pewien, że kazano mnie wyeliminować? Nie przypadkiem „dostarczyć” do twojego starego?
     Odczekał aż jego wspólnicy doprowadzili chudą istotkę na krzesło. Wtedy też nabrał złotą łyżką nieco ryżu i podsunął pod drobne usta chłopaka. Ten został dość brzydko związany, przez co nawet gdyby chciał zjeść za pomocą własnych kończyn… To byłoby to jednym słowem bardzo trudne.
     - Widzisz staramy się dojść do tego czemu tak szybko chcecie trafić w same źródło waszego problemu. To takie awykonalne rzekłbym. Szczególnie, gdy wykorzystują do tego wyprane z mózgu dzieci. Własne dzieci. Nie przeraża cię, że jesteś tu sam? Rzucasz się jak małpa i nie widzisz beznadziejności sytuacji, w której tkwisz. Opowiedz mi nieco o planach swojego ojczulka, a oddam ci rękę. Plus nakarmię.

     Szum wody ustał, jego wyrok zbliżał się dużymi krokami. Dokładnie tak samo wielkimi jak jego łyki alkoholu. Chciał odlecieć, znaleźć się na moment gdzieś indziej, ale jednocześnie załatwić wszystko od początku do końca. To nie tak, że nie miał doświadczenia. Zbyt wiele w życiu widział, żeby nie potrafił podstaw. Co jednak się stanie, gdy jego sekret wyjdzie na jaw? Wtedy stałby się pośmiewiskiem. Musiał szybko znaleźć wyjście z tego gówna!
     Wzdrygnął się, gdy niski głos rozszedł się po pomieszczeniu, w którym akurat stał z kieliszkiem. Miał ochotę odpowiedzieć w sarkastyczny sposób. W końcu butelka do połowy była pusta, a sam kieliszek raczej sugerował wystarczająco dużo. Powstrzymał się jednak. Czemu? Chciał w jakiś sposób nie niszczyć nastroju. Nie było romantycznie, to prawda. Właściwie to było jakoś tak dziecinnie. Wszystko na szybko, bardzo prowizorycznie i jak dla Deana przerażająco. Bał się bólu, to chyba normalne. Zdawał sobie sprawę z tego, że osoby zasiadające w mafii raczej nie słynęły z bycia delikatnymi. A już na pewno nie ktoś gwałtowny jak jego towarzysz. Z drugiej strony miał jeszcze jedną broń. Swój ukryty talent, kokietowanie i flirt.
     - Twój znak, prawda? Skąd je bierzesz? W mieście nie kupisz kwiatów. – Wiedział o tym, bo sam polował na orchidee. Miał ich całkiem sporo w swojej norze, aczkolwiek tym wolał się nie chwalić. Zamiast tego podszedł nieco bliżej i wbił kciuk w dolną wagę szatyna. Ta nadal była wilgotna i wyglądała niczym świeża bułka, w którą on zdecydowanie chciał się wgryźć. - Często zapraszasz tu chłopców? – Nie spuszczał wzroku z twarzy mężczyzny. Właściwie starał się uchwycić każde jej szczegóły mimo stanu nietrzeźwości. Warto chyba było pamiętać taką twarz.

     Przypomniało mu się coś bardzo bardzo starego. Coś do czego musiał naprawdę głęboko sięgać pamięcią, żeby zobaczyć ten obraz raz jeszcze przed oczami. Kiedy był młodszy wychowywał się wśród dużej ilości sierot. To rząd sprawił, że on i jego rodacy szukający lepszego życia na nowej ziemi skończyli w taki a nie inny sposób. Był jednym ze starszych dzieciaków, więc to na jego barkach spoczywała opieka nad liczną grupą dopiero co przywiezionych wygłodzonych szczurów. Cuchnących łajnem, kurzem i zgniłymi materiałami dziećmi. Zaganiał je pod prysznice, pilnował czy zasypiają o określonych porach. Ale przede wszystkim doglądał je podczas posiłków na wspólnej stołówce dla pracowników i ich dzieci oraz sierot. On sam miał ojca, ten jednak w imię ojczyzny prosił go o przysługę w postaci pracy. Pracy dość kobiecej trzeba przyznać, aczkolwiek najczęściej powierzanej właśnie nieco starszym chłopcom. Ale co właściwie wymalowało się w jego wizji? Dzień, gdy jedna z pięciolatek nie chciała zjeść kaszki na mleku z sokiem malinowym. Tupała, wierciła się i stroiła miny. Starsze koleżanki na stołówce zachęcały ją niczym małe dziecko, a ona wyraźnie właśnie tego typu atencji pragnęła. Artyom wtedy zrobił jedną rzecz. Przyniósł surowy żołądek wieprzowy, z którego później miała być przygotowana zupa. Położył go przed blondynką i rozkroił tak gwałtownie, żeby odrobina krwi spoczęła na jej błękitnej jak niebo sukience. Następnie nabił to na widelec i podsunął tak blisko nosa, że ta zwyczajnie zaczęła płakać. Jak można było się spodziewać od tamtej pory nie marudziła. Szczególnie, gdy „patrolował” właśnie brunet. Nienawidził marnotractwa… A niestety Croix trochę go irytował. Może i nie oczekiwał jedzenia sobie z ręki, ale chociaż uprzejmej odmowy.
     - Z niego nic nie będzie. Totalnie go pogrzało. – Zniechęcony odpuścił i odłożył łyżkę do pojemnika. Swoją porcję zaczął pałaszować normalnie. Nie chciał gadać? To nie. To akurat była tylko kwestia czasu i obaj o tym wiedzieli. Strach? Nie, on nie czuł strachu. Gdyby tak było to uciekałby jak głupi i chował się po kątach niczym szczur. A tego nie robił, prawda? Tylko czekał na konfrontację z tymi, których najchętniej zabiłby własnymi dłońmi bez użycia broni. Ale nie mógł z bardzo prostych powodów. Ludzie władzy nie wychodzili ze swoich nor, a mu potrzebny był ktoś, kto pomoże mu ich wyprowadzić na powierzchnię. Jeśli natomiast to by nie wypaliło, to przecież czarnowłosy był idealnym materiałem do sporządzenia jakiejś orientacyjnej mapy jak dotrzeć do znienawidzonych jednostek.
     - Jutro czeka nas sporo pracy. Zanim się otworzysz rzecz jasna. Dzisiaj odpuszczę, bo wyraźnie miotają tobą nadal emocje i chyba nie do końca jesteś świadom co się dzieje. Otóż Viven, mój słodki mały diabełku, wybraliśmy ciebie na materiał do badań. Ale nie tylko. Mam względem ciebie naprawdę spore oczekiwania, także mam nadzieję, że dość szybko przejdziemy na przyjazne stosunki. W innym wypadku potraktuję cię tak jak kłusownik sarnę. Zestrzelę paraliżując wszelkie mięśnie i nerwy. Wyrwę poroże przez co ból będzie nie do zniesienia. A następnie wypaproszę z wszystkiego, co pozostało w środku i zjem. Może jeszcze nie jesteś tego świadom, ale uwierz mi, nie chcesz umierać. Masz jakieś pytania? Może dlaczego czekałem na ciebie? Albo czemu cię tu sprowadziłem?

     Każdy z nas ma w sobie dwie strony. Tą dobrą i tą złą. Jedna czasami ma przewagę nad drugą, ale i tak koniec końców kiedyś obie naraz dochodzą do głosu. Człowiek słyszy je jako własną osobę, myśli słyszalne tylko dla niego. Niestety Choi dość często stawał przed decyzjami dotyczącymi wyboru właśnie rady jednej ze stron. W tym przypadku również. Dobry Dean mówił mu, żeby schlał się tak ciężko, żeby nie był w stanie zwyczajnie robić niczego innego jak spać. Ewentualnie wymioty co godzinę, żeby towarzyszowi całkowicie obrzydzić wizję wspólnego seksu. Zły Dean natomiast kazał mu się upić, ale tylko do moment, gdy nie będzie świadom tego co robi a i odgłosy wydobywające się z jego gardła staną się niesłyszalne. I chociaż Koreańczyk naprawdę był mądry w tym co robił ze samym sobą, to tym razem sporo ryzykował.
     Wsłuchał się w historię dotyczącą kwiatów, aczkolwiek ją znał. Tylko osoba mieszkająca pod kamieniem nie słyszałaby o znakach rozpoznawczych pewnych morderców. Jeden zostawiał kwiaty, drugi pokiereszowane doszczętnie zwłoki. Każdy miał swój styl. Nawet ktoś taki jak on, chociaż nieszczególnie specjalizował się w zabijaniu. On pozostawiał swoim ofiarą czyste konta albo pozwy rozwodowe z żonami, które przyłapywały ich z rana w łóżku. Wiele było takich sytuacji, a jednak nadal uchodziło mu to płazem. W odpowiednich momentach znikał… A i nieszczególnie podawał swoje dane osobiste. Chyba, że mowa o tych nieco naciąganych. Inni dość często nie rozpoznawali jego kraju pochodzenia, więc łamaniec językowy brzmiący po chiński był dobrą przykrywką za każdym razem.
     - Naprawdę? Skoro aż tak sobie zasłużyłem, to szkoda by było, gdybym nie poznał twoich umiejętności. Prawda? – Powoli zdjął z karku wyższego wilgotny ręcznik. Następnie swoje długie smukłe palce nakierował na dolną część ubioru, która na dobrą sprawę trzymała się jedynie na biodrach Kvasira za pomocą wszystej gumki. - A słyszałem, że w łóżku całkiem nieźle ci odpierdala. Lubię ostre zabawy w kotka i myszkę.

     Zmrużył delikatnie oczy, gdy zauważył pewną zależność. Chłopak reagował nieco tak jak termometr dawnej produkcji. Im stawało się cieplej, tym szybciej i gwałtowniej ruszał w górę wskaźnika. Przecież na początku czując pewność swojej wygranej był zupełnie spokojny. Wręcz niezestresowany samym faktem pościgu za kimś, kto zabijał ludzi dla zabawy. Zaczął się zmieniać wraz z narastaniem niebezpieczeństwa. W normalnym scenariuszu osoba jego pokroju zwyczajnie by się bała. Owszem, w filmach pokazuje się bohaterskie jednostki krzyczące apele przeciwko porywaczom. Ale to nie film, to prawdziwe życie. Tutaj ludzie płakali i błagali o litość wjeżdżając na terytorium Tygrysów. Nawet Artyom zaczął zastanawiać się jak tego dokonano. Lata chorej nauki i wpajania wygodnych dla rządu poglądów? A może problem tkwił znacznie głębiej? Nawet sam Croix nie nazwał siebie człowiekiem, a pierdoloną jednostką wojskową. Szczerze mu współczuł, ale nie pokazał tego nawet przez sekundę.
     - Te jednostka wojskowa, kto cię kurwa nauczył takich wiązanek?- Nie przeszkadzał sobie w jedzeniu. Nieszczególnie przeszkadzała mu obecność kogoś tak głośnego. Denerwował go jednak ton w jakim zwracał się do niego dzieciak. Obaj wiedzieli, że jest między nimi spora różnica wieku. Turgenev w dodatku pochodził z Rosji, gdzie status i wiek miały sporo wspólnego z tym jak ktoś się zwraca do drugiej osoby. Pewnie dlatego nie życzył sobie tekstów na „ty” i to jeszcze tak wulgarnych. Nie da sobie wejść na głowę jakiemuś gówniarzowi. - Widzisz, nie chcesz być traktowany jako przedmiot czy zwierzę. Także się uspokój. Nawet nie oczekiwałem, że zaczniesz śpiewać od razu na powitanie. Poczekamy, zobaczymy. Najpierw jednak trzeba popracować nad twoim charakterkiem i językiem.

     Uniósł delikatnie lewy kącik ust, jakby rozbawiony całym zajściem. Robili to, teraz w tej chwili. Nie mógł zabrać swojego szanownego tyłka za drzwi i przeprosić za najście. Nie byłoby to w jego stylu. Dean zwyczajnie się nie poddawał. Do rodziców nie wrócił nawet, gdy przez tydzień chodził głodny nie wiedząc w czym zagrzać sobie miejsce na stałe. Uparł się, stworzył w głowie postanowienie i je wypełnił. Ceną były relacje rodzinne, tym razem chodziło o czystość jego ciała. A te niestety w opinii publicznej dawno powinno zgnić.
     A co on miał na myśli mianowicie, gdy wspomniał o ostrych zagrywkach szatyna? Kilka razy miał okazję rozmawiać z innymi prostytutkami przy barach. Te często opowiadały o swoich problemach i płakały do szklanki whisky. Nie raz nie dwa obiło mu się nazwisko właściciela mieszkania, w którym przebywał. Nie do końca był jednak pewien czy były to jedynie plotki wyssane z palca czy rzeczywiste relacje z jakiś zdarzeń. Czemu? Przecież wszystko wskazywało na to, że mafiozo miał bogate życie łóżkowe. Otóż nie widział na ciałach swoich znajomych żadnych śladów podduszania, podgryzania i wszystkiego, co opisywali w szczegółach. Zresztą nie wyglądali na zmęczonych nic a nic. Z drugiej strony wolałby w swojej sytuacji wierzyć w to, że rzeczywiście nic mu się nie stanie. Nieszczególnie uśmiechało mu się posiadanie problemów z oddychaniem czy chodzeniem przez najbliższy tydzień.
     Stwierdzenie, że miał ładny rowek było całkiem słuszne. Był na dole gładki jak pupa niemowlaka. Zero zbędnego owłosienia w miejscach, w których go być nie powinno. Brak jakichkolwiek skaz w postaci blizn czy trądziku. Nic, tylko gładka i miękka w dotyku skóra. Chociaż przyznać trzeba było, że chociaż dość niechętnie, to postanowił godnie się zaprezentować. Zabrał ręce z dolnej partii ciała Kvasira i patrząc mu w oczy zaczął powoli odpinać guziki zwiewnej białej koszuli. Jeden, drugi… Ostatni stanowił najmniejszy problem, bo puścił po delikatnym pociągnięciu materiału. Jedwab obijający zewnętrzne kolorowe światła bardzo gładko zsunął się z jego drobnych ramion na samą podłogę. Przedstawienie jednak nadal trwało. Lewą dłonią ułożył na klatce piersiowej wyższego tak, że opuszkami palców mógł dokładnie badać strukturę jego mięśni. Drugą już mniej sprecyzowanie wsunął w ciemne włosy zaczynając od karku. Dosłownie jak guziki od koszuli zaczął rozdawać drobne pocałunki jeden po drugim. Obojczyk, szyja, podbródek i… Wdech. Wdech zaraz przed tym, gdy językiem zwilżył dolną wargę swojego towarzysza. Dało się wyczuć jego kolczyk, który pięknie zdobił część ciała odpowiedzialną za jedne z najprzyjemniejszych pieszczot.
     - что вы ожидаете от меня, сэр?- Znał podstawy rosyjskiego, szkoda byłoby tego nie wykorzystać przy kimś, kogo tak pojebany język mógł podniecać. A trzeba przyznać, że nie każda ładna twarzyczka na mieście miała również takie ukryte talenty. Drugi już mniej „etyczny” również pokazał. Bowiem palce jego lewej ręki dość szybko zacisnęły się na czymś, co miał zamiar zamienić w pulsujący kamień. - A może to ty wolisz być zniewolony Kvasir? – Zaczął w ten typowy dla siebie sposób zjeżdżać powoli całym swoim ciałem w dół tak, żeby kolczyk w jego języku przyprawiał partnera o przyjemny chłód wzdłuż klatki piersiowej, brzucha, zatrzymując się na pępku.

     Jego blada dłoń dość powoli raczyła ściągnąć z twarzy ślinę jego towarzysza. Bardzo niewychowanego gnojka, którym on jakimś cudem się przejął. Przejął w czasie przeszłym, bo tego już było za wiele. Napięcie, które powstało zapewne skończyłoby się wbiciem twarzy Croixa w smażony ryż pod jego nosem i wepchnięciem posiłku do jego gardła pięścią. W taki sposób, że jedynym płynem pomagającym w przełknięciu wszystkiego byłaby tylko ślina drobnego bruneta, którą w pewnym momencie zacząłby się zwyczajnie dusić. Tak, taki obraz mignął przed oczami Artyoma. Nie krył się zbytnio ze swoimi zapędami sadystycznymi, o czym już na pewno wiedziała osoba, która powstrzymała go od realizacji planów w rzeczywistości.
     - Spokojnie, to coś ma wściekliznę. Jutro już nie będzie jęczał. – Odsunął od siebie swoją porcję jedzenia, po czym w pełni skupił się na przybranej siostrze jego wiernego druha. Nieszczególnie widział zagrożenie w Vivenie, który jedyne co mógł zrobić to co najwyżej go ugryźć. To jakoś by przeżył, gorsze rzeczy się widziało. - Miał w planach pozbycie się kilku szkodliwych jednostek. Skoro nie ma go tutaj i nie odbiera, to zapewne poszedł świętować. Raczej nic mu się nie stało. Trochę ciężko odebrać wiadomości, gdy ma się ręce pełne roboty. Stało się coś? – Zapytał dość spokojnie z nadzieją, że nikt mu nie dołoży żadnych dziwnych zadań na ten dzień. Chociaż z drugiej strony miał nadzieję, że dziewczyna jakoś pomoże mu z nadpobudliwym dzieckiem. Była mądra, znała się na rzeczach i na pewno dużo łatwiej szło jej rozgryzanie innych ludzi. W takich przypadkach jej pomoc była nieoceniona. Właśnie dlatego dość sugestywnie skinął na krzesło obok siebie. Ona też potrzebowała chwili wyciszenia, jak wszyscy zresztą. Tylko jakim cudem nagle całe miasto postanowiło się złościć?

    Jako Tygrysi mieli naprawdę sporo zobowiązań i obowiązków. Nie było zatem możliwe, żeby wszystkim zajęła się tylko jedna osoba. Nie opłacało się również wytyczać jakiś dziwnych stanowisk dla nowych członków, bo zwyczajnie doszłoby do takiego chaosu, że już nikt nie wiedziałby kto jest za co odpowiedzialny. Dlatego wyznaczano sobie jednostki odpowiedzialne za pewien obszar czy specjalizację. Nie wchodzili sobie w drogę, chociaż ważniejsze decyzje podejmowano wspólnie. Właśnie dlatego Artyom tylko ogólnie znał sytuację przedstawioną przez nastolatkę. Nawet nie miał w planach wdawać się w szczegóły, bo miał swoje sprawy do załatwienia. Co zresztą było całkiem widoczne na przykładzie ich słodkiego aniołka, który najwyraźniej zaczął się wsłuchiwać w rozmowę a nie tuptać zdenerwowany nóżką. Brak mu było doświadczenia i profesjonalizmu, na co wskazywał nawet wzrok najmłodszej z towarzystwa.
     Nie podobało mu się to, gdzie znalazły się buty różowowłosej. Nie miał już jednak sił, żeby i ją upominać za niekulturalne zachowanie przy stole, więc wbił swój chłodny wzrok w Croixa. Owszem, wspominał o badaniach i eksperymentach, ale nie brał tego na poważnie. Raczej rzucił to na poczekaniu, żeby nieco przestraszyć wroga.
     - Roboty stworzone przez potwory. Zatem twierdzisz, że tamci popaprańcy programują własne dzieci? – Nie, to dla niego było zwyczajnie przekroczenie jakichkolwiek granic moralności i praw człowieka. On może i na ojca się nie nadawał, ale na pewno nie zrobiłby czegoś takiego własnemu dziecku. Słyszał o ulepszaniu części ciała mechanicznymi częściami zamiennymi, ale żeby projektować kogoś od podstaw? - To prawda?
     Spojrzał na chłopaka niepewnie z nadzieją, że ten zaprzeczy w dość głośny i wyraźny sposób. Jeśli takie eksperymenty rzeczywiście miały miejsce, to byłby zmuszony zajrzeć do wnętrza bruneta. Nie mógł sobie pozwolić na przegapienie tak wielkiego kroku w rozwoju armii wroga.

Każdy kiedyś miał ten swój pierwszy magiczny raz i właściwie było to całkiem normalne. Jednych niezbyt to bolało. Wręcz czuli się w końcu spełnieni po odkryciu zakazanego owocu. Drudzy przechodzili to z trudem i zajmowało to kilka razy, żeby przyzwyczaić ciało do przyjemnego bólu. Problem w tym, że bycie dwudziestosześciolatkiem bez jakiegokolwiek doświadczenia poza robieniem blow i handjoba była dość niespotykane. Jedni mogli uznać to za całkiem szlachetne. Ciężko w końcu znaleźć osobę broniącą swojej czystości „dla tego jedynego”. Ale jego zawód jakoś niezbyt się z tym łączył w logiczną całość. Przyznać się czy udawać? Był dobrym aktorem, ale każdy z czyimś penisem przed twarzą zacząłby nieco panikować. A kolejnym powodem do tego było chociażby to, że Dean zdjął materiał spodenek z bioder Kvasira… I zobaczył z jakim mieczem przyszło mu się zmierzyć. Już wcześniej snuł jakieś poglądy na temat sprzętu Rosjanina, ale prawda zawsze jest gorsza, racja?
     - Auć… Moja głowa. – Dotknął dłonią skroni, po czym delikatnie oparł się czołem o biodro mężczyzny. Stary dobry trik, który mógł zadziałać. Z jednej strony chyba niezbyt by żałował takiej przygody. Z drugiej bydlak pewnie by go udusił, gdyby miał zamiar mu ulżyć przy pomocy języka i gardła. - Chyba za dużo wypiłem. Muszę usiąść. – Zaczął nawet dramatycznie gestykulować dłońmi i sugerować jakiekolwiek zawroty głowy. Szło mu całkiem nieźle, jednak szatyn wcale nie zdawał się przejmować. - Weźmiesz mnie na łóżko, proszę? – Ostatecznie wykorzystał błagalne zeszklone oczy i wzniesione w górę dłonie, żeby wzbudzić litość.

     Dziewczyna mówiła całkiem logicznie. Miało to sens i przede wszystkim wyjaśniałoby nieschematyczne zachowanie cyborga. Nawet sam Turgenev zaczął mu się przyglądać z małą dozą zainteresowania. Nie należał do ścisłowców i raczej dość sporo mu brakowało w zakresie wiedzy na temat nowoczesnych urządzeń. Nieszczególnie wdawał się w szczegóły, gdy ktoś z ich laboratorium przychodził mu zdawać raporty. Niemniej jednak lubił śledzić poczynania swoich przeciwników właśnie w tych dziedzinach. Wszystko było tak bardzo obrzydliwe. To nie godziło się z tym, czego został nauczony. Owszem, jego ojciec nie był najczulszym rodzicem na świecie. Nie raz dostał od niego ochrzan czy kolokwialnie mówiąc w łeb. Jednak miał w tym swój cel. Chciał go wykształcić, uformować w coś silnego. Właściwie w mężczyznę, który da radę dźwignąć na barkach życie innych ludzi. I po części się to udało, niestety nadal walczył o coś takiego jak rodzina. Bo chociaż zachowywał się w swojej pracy nieetycznie, to w wykonaniu innych tego nie akceptował. Hipokryta? Częściowo na pewno. Na szczęście w dobrym kierunku i w imieniu wyższych ważniejszych celów.
     - Dla twojego własnego dobra sprawdzimy to. – Warto było spróbować. Gdyby coś poszło nie tak, to miałby zwyczajnie kolejne dziecko na sumieniu. O ile je miał. Niemniej jednak wstał od stołu i bezceremonialnie przerzucił sobie chude ciało Croixa przez ramię. Nadal nieco pobolewała go szczęka, w którą dostał w samochodzie. I nie, nie zapomniał o pluciu i wyzywaniu. Zwyczajnie na moment puścił to w niepamięć. Musiał działać szybko. Walka wciąż trwała, a on nie miał czasu cackać się przez następne lata. Chciał informacje na teraz. Liczył też, że dobieranie się do półczłowieka pół stopu metali wyśle sygnał do centrali, w której „ulepszono” bruneta. To pomogłoby znacznie w namierzeniu kryjówki wroga. Chociaż działało to przecież w dwie strony. Dlatego właśnie chłopak mógł okazać się bardzo cenną wskazówką, co do planu dalszych działań Tygrysów. - Trzeba go zeskanować. Sevel jak zwykle pochwaliła się niezłym mózgiem. Główkuje szybciej od nas… Szukamy chipa, wiązki, obiektu, który mógłby wpływać na jego odbiór bodźców zewnętrznych. Nie chcę, żebyście go wyciągali. Ma być tylko namierzony w jego ciele. – Dodał szybko w kierunku mózgowców, których po chwili powitał w pomieszczeniu przeznaczonym do rozwoju bardziej wyspecjalizowanych rzeczy. Nie chciał go zabijać przez przypadek. Nie o to przecież chodziło. Trzeba było znaleźć źródło, zbadać je i dopiero później myśleć. - Viven, prawda? Nie chcę cię straszyć, ale zapewne jakoś cię uśpią. Obiecuję ci, że się obudzisz. Robimy to dla twojego dobra. Dla dobra wszystkich.

     Serce podskoczyło mu do gardła. Jak zresztą wszystko co wypił, zjadł czy wciągnął przypadkowo przez powietrze w mieście. Podniósł go. Rzeczywiście wykonał jego prośbę. Nie wyrzucił go za drzwi, nie zaczął niczego głośno komentować. Nawet gdy on wykonał tak głupi ruch, na który nabrałby się może ledwo słyszący emeryt chcący posuwać dwudziestolatkę. Udawałby, że rozumie, bo byłoby my głupio. Pewnie miałby również obawy przed tym czy rzeczywiście mu stanie. Ale nie! Kvasir nie miał zamiaru odpuszczać. Był zdecydowany, że tej właśnie nocy zajrzy do dziupli wiecznego prawiczka Choia. Dopiero w momencie, gdy widział zza pleców szatyna wymijany barek i niebieskie lilie zdał sobie sprawę, że nie omówili warunków płatności. Zapomniał o tym kompletnie, a nawet lepiej! Nie miał w planach tego wspominać. Nie potrzebował pieniędzy. On chciał satysfakcji i to byłoby jego najlepszą zapłatą.
     Opadł na kanapę niczym ścięty kwiat. Bardzo dramatycznie, ale delikatnie. Nawet nie próbował wstawać na widok zamyślonego towarzysza. Ten zdawał się myśleć nad tym jak tu zabić skromną osobę Deana. Naprawdę! Jego wyraz twarzy dawał tylko jedno skojarzenie i to wcale nie te z przyjemniejszych. Do momentu, gdy nagle właściciel olbrzyma rzucił się na niego. Trochę mu w tym przypominał Conana, który zawsze na jego widok przygważdżał go do podłogi i lizał po twarzy. Kompletnie nie przeszkadzały mu pocałunki na szyi. A czemu? Bo odruchowo złapał nogami w biodrach Siergieja i wręcz naparł na jego krocze tym należącym do niego.
     „Raz się żyje” - przeszło mu przez myśl i w końcu oddał się całkowicie temu, co od lat najwyraźniej w nim tkwiło. Z całej siły odepchnął przystojną istotę. Zdawać by się mogło, że w celu ucieczki. Nic bardziej mylnego. Poderwał się tylko po to, żeby po sekundzie opaść ciężko okrakiem na swojej ofierze. Skoro nie miał innego wyjścia, to należało czerpać z tego wieczoru jak najwięcej przyjemności. Być trochę bardziej samolubnym, zachłannym… Spełnić swoje wszelkie zachcianki, skoro druga strona na to się zgadzała. Objął chłodne dłonie, po czym sam zaczął się nimi otaczać. W jedną wtulił rozgrzany policzek, drugą nakierowywał gdzieś na swoje pośladki. Nie był na tyle głupi, żeby nie przygotować się „tam” przed czymkolwiek. Wątpił również w to czy ktoś tak pedantyczny chciałby widzieć jego krew na pościeli. To wszystko byłoby jednak bez sensu, gdyby tylko prowokował. Dlatego bez żadnego ostrzeżenia wkradł się między wargi Kvasira niczym wąż. Nieco kąsający i bardzo obślizgły. Taki, który pozostawiał ślady i owijał się wokół ofiary, jednak nie dusząc jej. Jeszcze nie chciał tracić przyjemności i mieć zdrętwiałego języka. Pozbyć się miał ochotę jedynie spodni i bokserek, które sprawiały mu mały problem. Jedną ręką podtrzymywał się bowiem na mostku umięśnionego mężczyzny, który leżał pod nim. Drugą siłował się z obcisłym materiałem. Nie chcąc psuć nastroju ponownie dotrwał się do obojczyków. Tym razem podgryzał je delikatnie i badał ich strukturę zaraz pod kolczykiem. Czarna kuleczka całkiem nieźle radziła sobie również z okolicą płaskiej klatki piersiowej, na której zatrzymała się na chwilę, gdy czarnowłosy w końcu zrzucił z siebie również bieliznę.
     - Masz coś do...- Nie chciało mu przejść przez gardło. Nigdy przecież nie używał tego gówna. Ani zwilżaczy ze sklepów ani jakiś tanich zamienników. Z drugiej strony na co byłoby to pierdolonemu mafiozie w domu, do którego zwyczajnie nie znosił dziwek? Głupie pytanie, a go potrafiło zażenować do tego stopnia, że nie spojrzał w oczy rozmówcy. Bał się po prostu jego reakcji. Może był zbyt gwałtowny? Może brakowało mu subtelności i wdzięku? Powinien mu się pokazać w pełni i kazać podziwiać? Czy może nadal się pochylać tak, żeby nie mógł wzrokiem badać jego rozgorączkowanego ciała? A może zachowuje się tak nietypowo, że już się wydał? Zdecydowanie zadręczał się zbyt dużą ilością rzeczy, co wcale go nie pocieszało.