pretty prince, pretty assassin { bl | merlin | fantasy }

              Uniwersum Merlina.
              Anglia. Księstwo położone na wschód od Camelotu. Po Wielkiej Czystce kilkadziesiąt lat temu magia tutaj to istna rzadkość. Pojedyncze przypadki ukrywają się ze swoim darem w obawie przed krzywymi spojrzeniami.
              Królowi Anglii rodzi się syn. Młody książę przejawia magiczne zdolności już od pierwszych chwil narodzin. Rodzinie królewskiej to się nie podoba. Próbują pozbawić go talentu... jednak jest cena. Cena, której król wówczas nie zapłacił.
              Więc zapłaci teraz.

Alec najprawdopodobniej słyszał księcia, aczkolwiek raczej jakoś w tle i niespecjalnie się tym przejął. Był zmęczony nie tylko durną bieganiną w deszczu, ale także wizją wypucowania wszystkiego w zbrojowni. Jego ciało jak i umysł chciało się przespać, choćby sekundę. Mężczyzna nawet nie zauważył, kiedy znalazł się w specyficznej przerwie pomiędzy zapadnięciem w głęboki sen, a utrzymaniem świadomości. Dlatego słyszał. Chichoczących strażników, tupot władczych bucików, a na końcu podejrzanie znajomy głos tuż przy biedny, niewinnym uchu Alasdaira.
Mózg mężczyzny działał na dziwnych obrotach, bowiem był w stanie czujności przez cały ten czas, ale kiedy tylko książę pojawił się na horyzoncie – Alec zasnął. Całkowicie. To kompletnie beznadziejny gest, jeśli brać pod uwagę zamiary druida względem Cinaeda. Może jakoś podświadomie stwierdził, że da szansę księciu na rehabilitację. Na dobrą sprawę to właśnie pan Morgade go w to wpakował!
Spał smaczniutko przez całą wesołą podróż na plecach rudowłosego. Nawet mu nie chrapnął, ani razu! Zamiast tego wtulił się w miękkie, czyste szaty, które aktualnie wydawały mu się najprzyjemniejszą rzeczą na świecie. Nie obudził się również w momencie zderzenia z łóżkiem. Czemu by miał? Z jednego cudownego materiału na drugi. Tylko go jeszcze płatkami róż posypać.
Dał się grzecznie przebrać, a potem, kiedy książę opuszczał już komnatę, Alec przekręcił się na prawy bok i zatopił się całkowicie w królewskiej pościeli.
Obudził się może z godzinę później. Chociaż obudził to złe słowo, w przypadku młodego druiga prędzej pasowałoby "ocknął". Najpierw się leniwie przeciągnął, nadal ciesząc się aksamitem na każdym kwadracie swojego ciała. Przez bardzo przyjemne kilka sekund w ogóle go nie interesowało dlaczego pachnie Cinaedem, czemu jego łóżko jest takie wielkie i, przede wszystkim, skąd on się tu wziął. Dopiero potem, po upojnej chwili, mózg Aleca zaczął powoli łączyć fakty.
– Zaraz... – mruknął zaspanym głosem, mrużąc podejrzliwie oczy. Zna to pomieszczenie. Zna ten zapach! Czysty geniusz.
W momencie, w którym mężczyzna wreszcie zorientował się, że leży w komnacie Cinaeda w ubraniach księcia, automatycznie zerwał się na równe nogi, co nie było najlepszym pomysłem. Trochę zakręciło mu się w głowie, sam nie wiedział już od czego. Wcześniej nie zwrócił na to uwagi, ale Cin naprawdę pachnie cynamonem.
W głowie jako ostatnie wspomnienie miał męczenie się z naramiennikiem. Potem tylko zmienił pozycję, żeby było mu wygodniej, może nawet zamknął oczy... może nawet... kurwa. Zasnął w zbrojowni podczas szlabanu, a książę idiota wziął go do swojej komnaty. Debil. Gałgan! Co on sobie myślał?! Swojego sługę tak do łóżka pchać, w swoje ubrania! Jeszcze znowu to Alasdairowi by się dostało! Że sam się wślizgnął, sam się przebrał! Zaraz. Raczej powinno się samemu przebierać... Czyli Cinaed jeszcze go–...
Alec wziął trzy głębokie wdechy. Potem wygładził koszulę, spojrzał w martwy punkt przed siebie. Jeśli już skończyłeś, to może łaskawie weźmiesz pod uwagę fakt, że jesteś w komnacie księcia całkowicie sam? Druidowi nie trzeba było dwa razy powtarzać. Od razu odwrócił się z powrotem do łóżka, rozglądając się za jakąś szafką nocną. W międzyczasie pomacał jeszcze pod poduszkami, czy przypadkiem nie chowa tam jakichś zbereźnych materiałów. Pierwsza szuflada – nic. Druga szuflada – większe nic i średniej wielkości pudełko. Pudełko? Pudełko!
Alasdair wyciągnął je delikatnie. Nawet wśród królewskich rzeczy bardzo się wyróżniało. Było zdobione staroświeckimi runami, wykończenia z prawdziwego złota. Medalion. Otworzył.
Puste.
Zacmokał z niezadowoleniem i odłożył pudełko na swoje miejsce. Wgłębienie miało idealnie okrągły kształt, to z pewnością musi być ten medalion. Nic dziwnego, że nikt ze służby ani straży nawet o nim nie słyszał, skoro Cinaed ma go u siebie w komnacie. Do tego skoro pudełko było puste, to znaczy, że... nosi go ze sobą.
Cholera. To źle. Bardzo źle. Alasdair miał nadzieję na starą, dobrą kradzież ze skarbca, nie z królewskiej szyi. Nie wspominając już o tym, że ten medalion nie powinien być noszony przez zwykłego śmiertelnika, nawet jeśli z błękitną krwią. Alec usiadł z powrotem na łóżku i westchnął ciężko. Może chociaż zdejmuje go na noc? Mógłby wtedy po prostu wkraść się po zachodzie i liczyć na głęboki sen księcia. Musi o tym pomyśleć.
Wstał i poprawił łoże. Stwierdził, że wróci do siebie i spróbuje się przebrać, zanim jeszcze nikt go nie zobaczył w ubraniach Cinaeda.

Alec kiedy tylko przebrał się we własne znoszone już, wyschnięte ubranie, zaczął zastanawiać się nad wykwintnym planem ukradnięcia medalionu. Pierwszym strategicznym krokiem mogłoby być zorientowanie się, czy Cinaed nosi go w ogóle przy sobie. Równie dobrze mógł przenieść medalion gdzieś hen daleko i pozostawić sobie pudełko z czystego sentymentu. Alasdair miał przynajmniej nadzieję, że go nie zniszczył.
Nasłuchiwał cierpliwie przy drzwiach, nasłuchując kroków. Chciał skonfrontować księcia jeszcze dzisiaj, musiał mieć pewność co do medalionu. Poskładał więc królewskie ubrania i wybył ze swojej komnaty pod pretekstem oddania ich. Z tylu, za płaszczem, miał schowany swój lojalny sztylet, który mógłby mu się przydać przy ewentualnej negocjacji co do położenia medalionu. Minął ewidentnie niewzruszonego strażnika i wszedł do komnaty Cina.
— Zwracam — odezwał się, zmierzając w kierunku mężczyzny. Wyglądał na zmęczonego, chyba rodzinne kilkugodzinne pogaduchy mu nie służą. — Następnym razem możesz mnie odnieść do mojej własnej komnaty, tak gdybyś na przyszłość nie wiedział.
Nie wpadł mu do głowy żaden sensowny plan, więc po prostu potknął się nieumiejętnie. Równowagę odzyskał dopiero kiedy chwycił się księcia, a raczej jego ramienia. Wolna ręka odruchowo wylądowała na klatce piersiowej Cina.
— Przepra- ałć! — burknął, odskakując dłonią na bezpieczniejsze tereny kiedy tylko poczuł oparzenie. Zdecydowanie coś wyczuł, a co ważniejsze — coś wyczuło jego. Do tego go poparzyło! To musiał być medalion. — Co to? — spytał, marszcząc brwi w iście zszokowanym geście. Przyjrzał się swojej poszkodowanej dłoni. Jakikolwiek ślad zniknął tak szybko, jak się pojawił. Magia. No dobrze, ale czy przypadkiem ten medalion nie powinien być nieszkodliwy? O czym mu nie powiedzieli?
Dopiero kiedy podniósł wzrok na mężczyznę, zorientował się, że nadal się nie odsunął. Więc zrobił ostrożny krok w tył i szybkim ruchem zabral upuszczone ubrania.

Krzątając się po zaskakująco dobrze zagospodarowanym pomieszczeniu, korzystając z chwilowej nieuwagi Uaine'a postanowił samemu się obsłużyć, podobnie jak i Neassa, wzbogacając swoją szafę w kilka nowych odzień. W większości stosunkowo stonowanych, nie licząc pojedynczej szmaragdowej tuniki, którą niedostatecznie szybko skrył przed wzrokiem siostry, swoim dziwnym zachowaniem wyraźnie rozbudzając jej ciekawość. Nie żeby rzeczywiście zamierzał z czegokolwiek się tłumaczyć, jak na komendę obracając się do niej plecami, by bezceremonialnie wręczyć stojącemu nieopodal strażnikowi swoje pakunki, dosłownie zasypując go nimi po samiusieńki czubek głowy.

Uroczy chichot nie pozostawił mu jednak żadnych złudzeń, podobnie jak w sekundzie uwieszona na jego ramieniu kobietka, pod wpływem wysnutych wniosków, dosłownie promieniejąc. Spostrzeżeń nie o tyle trudnych do sformułowania dla dowolnej osoby bacznie śledzącej jego prywatne życie. No a przynajmniej tę "jawną i ogólnodostępną" część (prywatne swawole książąt nigdy nie powinny spocząć na ustach prostego ludu; żaden przywódca nie chciał przecież podburzać mas z powodu tak nieznaczącego jak rozwiązłe życie, nietypowe zainteresowania czy tak naprawdę cokolwiek co poddani uznać mogliby jako nieprzystające ich władcy) z uwielbieniem szerzoną zarówno wśród wysoko jak i nisko urodzonych. Niewiele par prezentowało się bowiem równie okazale co on i Camilla, dla obu narodów stanowiąc swoistego rodzaju symbol nadchodzącej pomyślności. Epoki dobrobytu i pokoju, zagwarantowanej nierozerwalną unią przyszłego królem Anglii i jedyną spadkobierczynią tronu Mercii.

Odgórnie narzucone przyrzeczenie, nieszczególnie napsuło im jednak krew. Dla Cineada dziewczynka, którą poznał w wieku zaledwie pięciu lat, w dalszym ciągu pozostawała właśnie tym - dziewczęciem w ciele kobiety, kojarząc mu się z niczym więcej niż dziecięcymi zabawami; beztroskim bieganiem po królewskich ogrodach i nieudanymi próbami pochwycenia żyjących w pobliskim oczku wodnym żab. Bliskość, którą przyszło im dzielić, podchodziła niemalże pod tą bratersko-siostrzaną, zapewniając obojgu spokój ducha, wolny od nieodwzajemnionych uczuć czy wynikających z okresu dojrzewania niezręczności. Coś, co w przyszłości równie dobrze obrócić może się przeciw nim, gdy w myśl pełnionych obowiązków, zmuszeni zostaną do spłodzenia potomka...

Wracając jednak do rzeczy prostszych i przyjemniejszych, Camilla mogła, bądź też mogła nie, wspomnieć, że dobór jego garderoby sprawia, że czuje się posępna. W konsekwencji czego Cin, bądź też nie, mógł rozważyć zakup czegoś odrobinę żywszego. Nic wielkiego.


Staczając zawziętą walkę z natchnionym krawcem, natrudziwszy się okropnie, w końcu zatriumfował, wyrywając go z zachłannych rąk. Ich wesoła kompania (pomijając dwóch nie takich znowu wesołych strażników, obładowanych gorzej niż sługa na wyprawie rycerzy) żwawym krokiem ruszyła więc przed siebie, ku kolejnemu z obowiązkowych punktów ich małego wyjścia. Kierunek - rynek.

Miejsce oblegane na tyle licznie, by z łatwością ich ze sobą rozdzielić. Postanawiając już zawczasu zapobiec podobnemu rozwojowi wydarzeń, bezapelacyjnie pochwycił nieszczęsnego Jowana, uznając, że o (prawdopodobnie już na stałe) przyklejoną do swojego ramienia księżniczkę, bynajmniej martwić się nie musi. Podążający za nimi jedynie w celach wizerunkowych strażnicy, również nieszczególnie go obeszli; zostawić postanowił ich tym samym zupełnie samych sobie, w najlepsze zatapiając się w zwarty tłum.

Trafiając prosto na tętniący życiem targ, z dziecięcą wręcz fascynacją, rozejrzał się po pobliskich straganach, niemalże oczekując, że znajdzie na nich najwspanialsze z istniejących skarbów. Bezzębny sprzedawczyk z niemałym zapałem utwierdził go w wysnutych założeniach, z przyjacielskim klepnięciem podsuwając mu pod nos "złote spinki królowej Fereel, zwanej również założycielką". Czego? Mężczyzna nie wiedział, jednak z pewnością czegoś ważnego, skoro postanowił sprzedać je za cenę porządnego osła. Nie żeby Cin rzeczywiście potrzebował pozłacanych spinek (przy niesforności jego włosów mogąc śmiało zapomnieć o jakimkolwiek ich praktycznym zastosowaniu). Z drugiej jednak strony, mężczyzna wydawał się naprawdę serdeczny, prosząc o stosunkowo niewiele...

Nie dajcie się zwieść ułudnemu wahaniu. Nie ma bowiem najmniejszych wątpliwości, że pozostawiony choć na chwile dłużej z kupczykiem, Cin zakupiłby nie tylko wspomniany obiekt, ale i wiele innych, równie niepotrzebnych co tandetnych drobiazgów.

Na całe szczęście sytuacja rozwiązała się sama, nim na dobre przyszło mu stracić twarz. W oczach bacznie przyglądającego się mu Jowana, czy też grupki lustrujących go równie uważnie mieszkańców, pod wpływem nagłej realizacji, zupełnie zostawiając mu drogę.

Stając oko w oko z przodującym na czele grupy, pod siwawym już mężczyzną, instynktownie się wyprostował, równie mechanicznie wracając do przypisanej mu roli.

– Książę Cináed... – Dławiąc pierwsze oznaki niepokoju, z wymuszonym spokojem obserwował wyciągniętą ku sobie pomarszczoną dłoń. Rozluźniając się dopiero, gdy w jasnym geście spoczęła na jego ramieniu, z kolei twarz mężczyzny rozjaśnił pełny ulgi uśmiech. – Dziękujemy. Nasza wioska... – Walcząc z natłokiem własnych emocji, nieświadomie wzmógł uścisk. – Nasza wioska, Boreham, leży na południowej granicy królestwa. Gdyby nie książę, Kent nadal najeżdżałby nasze tereny. Ich mężczyźni, te krzyki- – Przerywając mu w pół słowa, Cin, równie gwałtownie co i zasadniczo złapał go za wychudzone ramiona, z pewnością (zarezerwowaną tylko i wyłącznie dla przyszłego władcy) poprzysięgając, że zarówno Boreham jak i jej wszyscy mieszkańcy, nigdy więcej nie zaznają krzywd z rąk nieprzyjaciół. Nawet jeśli znaczyłoby to, że sam raz jeszcze stanąć musiałby na czele armii, wypowiadając wojnę ich zbyt nadgorliwym sąsiadom.

Stan, w którym po powrocie z ostatniej przyszło mu się znaleźć, w dalszym ciągu opiewany był w historiach, czyniąc z niego swoistego rodzaju symbol. Ile chwały rzeczywiście doszukać się można było w skąpanej w krwi postaci? Widocznie całkiem sporo, no a przynajmniej dla tych którzy widzieli go jedynie w początkowej fazie przeprawy. Dla ludzi w stolicy był to raczej widok przykry, gdy okalająca każdy centymetr jego ciała krew, dawno już zastygła, zmieniając go w jeden wielki skrzep.

Odpływając myślami, nawet nie zauważył, gdy otaczająca ich grupka przemieniła się w mały tłumek. Ten z kolei równie szybko co roznosząca się po targu wieść o jego obecności, rozrósł się do rozmiarów sporego widowiska. Domniemania o towarzyszącej mu Neassie, ukochanej postaci wolnego ludu; nieszczególnie poprawiały ich sytuacje. W ostatecznym rozrachunku wieśniacy bez większego trudu nie tylko rozdzielili ich trójkę (sytuacja zupełnie wymknęła się z pod kontroli, toteż nie mając większego wyjścia, a zdecydowanie nie chcąc ponownie zawieść swojego nowego sługi, Cinaed jak gdyby nigdy nic, rzucił Jowanowi swój królewski sygnet, niniejszym upoważniając go do zakupu czegokolwiek zapragnie, w jego imieniu. Z królewskim „powiernikiem” nikt nie śmiał bowiem dyskutować.) ale rownież zepchnęli go w zupełnie obrzeża targowiska. Gdzie przez dłuższy czas wysłuchiwał wszystkiego, co też mieli do powiedzenia jego przyszli poddani, to odważniejszym śmiało pozwalając się podotykać, by wraz z nadejściem późniejszej pory, pozostawiony zostać samemu sobie.

Nie widząc większego sensu w dalszym błąkaniu się bez większego celu, postanowił wrócić na główną ulice, licząc, że właśnie tam zastanie swoich towarzyszy. Skrzekliwy głos zaskoczył go jednak na tyle, by niczym wmurowany zatrzymał się w miejscu, momentalnie porzucając swoje plany.

Nieopodal niego, przy niewielkim, w przepychu swojej konkurencji, wręcz niezauważalnym straganie, siedziała przygarbiona kobieta. Skrywając twarz pod obsydianowym płaszczem, rytmicznie nawoływała go drugim z przypisanych mu imion, nieznanym dla większości prostych ludzi. Przyprawiając go o niechciane ciarki i niespotykaną dotychczas chęć ucieczki. Kimże jednak byłby Cinaed bez podjęcia przynajmniej kilku lekkomyślnych decyzji dziennie.

Zbliżając się, z zaciekawieniem przyjrzał się spoczywającym przed nią przedmiotom, natychmiastowo zdając sobie sprawę, jak bardzo różnią się od prezentowanych mu wcześniej rzeczy. Te dobra niewątpliwie godne były księcia. Może nawet kogoś przewyższającego mnie statusem, stwierdził śmiąc podejrzewać, że krwawy rubin zdobiący spoczywającą przed nim kolie, był jak najbardziej prawdziwy.

– Niespokojna dusza – zaskrzeczała staruszka, przyprawiając go o niechybny zawał. – Potrzebuje czegoś, co ukoi jej zmartwienia... Szlachetne klejnoty dla damy serca; śmiercionośne błyskotki dla wyrachowanego pana; a może coś co zelży trudy przyszłej korony. – Gestem nakierowując go na poszczególne przedmioty, nieobecnym wzrokiem pustych źrenic obserwowała, jak stopniowo ukierunkowuje swoją fascynacje. Na niewielki sztylet, niepozorny w swej złudnej prostocie. Wysadzany malutkimi, miodowymi klejnotami, z pewnością ślicznie mieniłby się w promieniach porannego słońca. Niewątpliwie dobrze prezentując się rownież w bladej dłoni Jowana. Jakby na to spojrzeć, podarowanie mu czegoś z okazji zbliżającego się na jego cześć balu, było jak najbardziej należytym posunięciem. Toteż niewiele myśląc, z zapałem dopytał o podstawowe kwestie, uregulował zapłatę i grzecznie poprosił, by w minionym dniu dostarczony został prosto do zamku (paradowanie z tajemniczą, drewnianą skrzyneczką z pewnością wzbudziłoby ciekawość białowłosego, na co z kolei nie mógł sobie pozwolić, planując zupełnie go zaskoczyć!). Przed odejściem sięgając jeszcze po leżący tam sygnet, zdobiony na podobieństwo węża, wijącego się wokół palca swojego właściciela, niemalże dosłyszalnie sycząc na niego z blatu. Ostatnią rzeczą, której mógłby się spodziewać, była natychmiastowa reakcja amuletu, dotychczas biernie spoczywającego na jego piersi, aktualnie zaś dosłownie wypalając w niej dziurę. Sprawiając, że pod wpływem wywołanego w ten sposób szoku, natychmiast wypuścił błyskotkę z dłoni, nawet nie zauważać niewielkiego nakłucia wskazującego palca. Przez dłuższy czas pozostając błogo nieświadomym przyczyny nagłej irytacji kobiety i swojej zagadkowej, trwającej parę najbliższych dni gorączki.