...with love. [boyxboy; FBaWtFT; genderbend; 2os.; bn]

 

 

IMIĘ | NEWTON "NEWT" ARTEMIS FIDO 
NAZWISKO |  SCAMANDER
DATA NARODZIN | OSIEMNASTY LUTEGO 
WIEK | DWADZIEŚCIA DZIEWIĘĆ LAT
ZNAK ZODIAKU | WODNIK
DOM | HUFFLEPUFF
PŁEĆ | MĘSKA
ORIENTACJA | "...HĘ?"

 

 
KOLOR OCZU | SZMARAGDOWY

Październik, 1927

 

Życie bywało pełne niespodzianek – zarówno przyjemnych, jak i…nieszczególnie miłych.
Do jednej z tych niespodzianek, które nie przypadły Newtowi do gustu była ciągnąca się za nim sprawa z Ameryki, ta sama sprzed dziewięciu miesięcy. Rozprawy trwały bowiem od momentu jego powrotu do Wielkiej Brytanii i wystosowanego przeciwko niemu zakazu opuszczania kraju.
Newt nie miałby nic przeciwko temu, gdyby tylko zajmowało go kończenie książki, ale tak nie było. Scamander był przecież czynnym naukowcem, badaczem! Jak mógł…siedzieć w miejscu?

– Newt Scamander – rozległo się za jego plecami, a kobiecy głos, który wypowiedział te słowa był doskonale znany mężczyźnie. – Tak myślałam, że cię tu spotkam.
Czarodziej nie odwrócił się od razu. Chwilę zajęło mu zdobycie się na to, by spojrzeć jej w twarz.
Gdy w końcu udało mu się zerknąć na nią przez ramię – pożałował.
Kobieta mierzyła go rozbawionym spojrzeniem.
– Leta… – szepnął niemal Newt, a następnie odwrócił się do niej w pełni przodem. – Miło cię widzieć – skłamał lekko.
– Z pewnością milej byłoby, gdyby okoliczności były inne – powiedziała czarownica i zrobiła kilka powolnych kroków ku dawnemu przyjacielowi.
No tak… – pomyślał Scamander. – Kolejna rozprawa.
– Słyszałam, że twoja książka niedługo zostanie wydana. Gratuluję.
– Skąd…? – Już chciał zapytać Newt, gdy dotarła do niego ta sama ponura świadomość. – Tezeusz ci powiedział.
Kobieta skinęła głową, uśmiechając się tajemniczo.
– Gratuluję zaręczyn – dodał Newt, pochmurniejąc znacznie, ale próbując nie dać tego po sobie poznać.
Leta nie zdołała mu odpowiedzieć czymś innym poza zmartwionym spojrzeniem, bo drzwi jednego z pomieszczeń otworzyły się z hukiem.
Na korytarz wyszły trzy sylwetki.
Jedną z nich był Tezeusz Scamander.
Newt został zaproszony do środka.


– Nigdy nie zostanę Aurorem – powtórzył Newton, gdy za pierwszym razem został uciszony przez brata w połowie protestu.
Oczywiście, tym razem miało mu się zdobyć zgodę na opuszczenie kraju i umorzenie postępowania, ale…ale te warunki były dla niego nie do przyjęcia.

– Pojedynki magiczne to grunt, na którym odnajduje się mój brat. Ja jestem… – zająknął się Newt, zbyt zdenerwowany faktem znalezienia się w tej niefortunnej sytuacji. Tezeusz wyglądał na zupełnie zrezygnowanego. – Ja nie jestem uzdolniony w tej dziedzinie. Byłbym żadnym pożytkiem.
– Uważamy wręcz przeciwnie, panie Scamander.
– Jestem naukowcem…
Tezeusz ledwo zauważalnie pokręcił głową z niedowierzaniem.
Odbywali wiele rozmów nim się tu znaleźli i Newt zgodził się, że postara się zrobić wszystko to, o co go poproszą.
Tego nie mógł zrobić, ale nie mógł powiedzieć, że się nie starał.

– W takim razie…pana wniosek zostaje odrzucony – powiedział mężczyzna i podniósł się z miejsca, a wraz z nim reszta sali.
Wyszli zostawiając Newta samego po środku rozległego gabinetu.
Dopiero po chwili zorientował się jednak, że nie został zupełnie sam, bo za jego plecami Tezeusz właśnie zamknął drzwi za czarodziejami.
– Newt… – zaczął mężczyzna cichym głosem. Jego brat usłyszał jak ten bezsilnie opiera się plecami o drzwi.
– Przepraszam – mruknął czarodziej i spuścił wzrok na swoje kolana. Czy bycie Aurorem było aż tak złe? Mógłby przecież…
Nie, nie mógłby. Ktoś na pewno zadbałby o to, by Newt już nie znalazł czasu na bycie zagrożeniem dla świata magicznego.

– Nie o to mi chodzi, Newt – zaczął ponownie Tezeusz i po chwili znalazł się tuż za plecami brata.
Ułożył na jego ramieniu dłoń i zmusił go do tego, by ten się podniósł.
Następnie porwał go do uścisku.
Jego usta znalazły się bardzo blisko ucha Newta.
– Znajdź Dumbledore’a. Zgódź się na jego propozycje – wyszeptał starszy Scamander.
Kilka sekund później wypuścił go z ramion, klepnął go w biceps, uśmiechnął się i ruszył w kierunku wyjścia.
Newt znów został „sam”. Tym razem zupełnie.
Na jego twarzy malował się delikatny szok i niedowierzanie, ale w jego środku właśnie rozpalona została determinacja.


Tego samego wieczoru zdecydował się na wyprowadzkę.
Jego zatroskana matka patrzyła jak jej syn pakuje magicznie wszystkie swoje walizki. Wszystkie meble, rękopisy, ubrania i przybory naukowe znalazły się wewnątrz nich.

– Dlaczego tak z dnia na dzień, Newt? – spytała kobieta.
Ten nie potrafił jej jednak odpowiedzieć na to pytanie jednoznacznie.
Miał przeczucie, że powinien się teraz znaleźć w zupełnie innym miejscu i rozpocząć zupełnie inny tryb życia, bo niebawem wszystko się zmieni, a on musiał być przygotowany.
Miał też wrażenie, że nawet wie, gdzie był oczekiwany.

– Wybacz, matko – mruknął Newt, pochłonięty nadal gorączką pakowania. – Nie mogę ci powiedzieć.
Popielate włosy na głowie kobiety zjeżyły się w trwodze.
– Nie..? – powtórzyła w niedowierzaniu.
Nim zdołała spytać się o coś więcej, Newt wypadł ze swojej komnaty, a następnie zniknął z rezydencji.


Drogi Przyjacielu,

Od niedawna mieszkam przy Chester Square. Można powiedzieć, że się zadomowiłem choć to miejsce ani trochę nie przypomina Twojego lokum.
Gdy pisałem do Ciebie poprzednim razem zapomniałem wspomnieć, że moja kolekcja powiększyła się się o dawno zapomniany gatunek pewnego niewielkiego ssaka.
W dzisiejszym liście jednak nie rozpiszę się na ten temat, ale możesz być pewien, że chciałbym. Jeszcze wiele rzeczy zostało do rozpakowania, a moje laboratorium i zwierzęta, które w nim zamieszkają jest sprawą niezwykle naglącą.
Koniecznie napisz do mnie niebawem.

Pozdrawiam,

Newt

Przy pozdrowieniu…zawahał się. Patrząc krytycznie na swoje staranne pismo, postanowił jednak nic nie zmieniać.
Uznał, że „dozgonnie Twój” mogłoby być zbytnią przesadą.
Tak samo „ściskam”.
Dotyczyło to również…”tęsknię”.

Na dole, w postscriptum, dopisał jeszcze kilka słów na temat niewielkiego ssaka i obiecał, że dopisze resztę w następnym liście.
Następnie ukończył swój telegram i magicznie go nadał.
Pozostało tylko czekać na odpowiedź z Ameryki.

Był w środku urządzania malowniczej łąki, gdy nagle usłyszał na górnym piętrze trzask tłuczonego szkła.
Nie przestraszył się, a jedynie zmarszczył brwi, bowiem nie przypominał sobie, by ktoś poza nim miał wstęp do tego domu.
Główne zabezpieczenie polegało jednak na chwilę obecną jedynie na tym, że tylko on i kilka zaufanych osób znało jego nowy adres.
Doszedł w końcu do wniosku, że powinien osobiście sprawdzić…co też się tam dzieje?

Powoli wszedł po stopniach. Do jego uszu docierały śmiechy i pojedyncze słowa, które z każdym kolejnym krokiem coraz wyraźniej wybrzmiewały jako zdania.
Chwilę zajęło Newtowi rozpoznanie tych głosów.

– Quinn? Jacob? – odezwał się, przyłapując dwójkę na próbie odnalezienia wszystkich kawałków przewróconej wazy.
Quinn od razu rozpromienił się na widok Newta i dopadł go w mgnieniu oka, sekundę później zamykając mężczyznę w uścisku.
– Newt! Jak miło cię widzieć! – zapiszczał blondyn. Sylwetka Scamandera została ściśnięta mocniej.
Jego wzrok nadal skupiał się jednak na nieco odciętym od rzeczywistości przyjacielu.

– Co jest nie tak z Jacobem? – spytał, gdy Amerykanin uwolnił go ze swoich ramion.
Chłopak wzruszył ramionami, ale nie było to szczególnie przekonywujące.
– Nie mam pojęcia o co ci chodzi… – odezwał się blondyn i uśmiechnął się niewinnie.
Dopiero po chwili dotarło do niego, że…
– Tini przyjechał z wami? – spytał Newt, rozglądając się po własnym mieszkaniu i robiąc kilka niepewnych kroków w kierunku drzwi wejściowych.
Nigdzie jednak nie było starszego Goldsteina.
Szybciej niż błyskawicznie dotarło go przygnębienie. Porpetine’a nigdzie nie było.

– Przykro mi, Newt – odezwał się Quinn. – Tini wyjechał…
Scamander zmarszczył brwi.
Nie miał pojęcia…dlaczego, co z kolei wydobyło z gardła blondyna ciche jęknięcie zrezygnowania.
Następnie chłopak sięgnął po gazetę i wcisnął ją w dłonie Newtona.
– To nie jest prawda…prawda? – spytał chłopak, od razu jednak znając odpowiedź na pytanie.
Artykuł w gazecie mówił o ślubie Lety oraz…Newta.
Redaktorzy musieli dopuścić się okropnej pomyłki i pomylić go z jego bratem – rzeczywistym narzeczonym Lety.
– Newt… – zaczął Quinn i sięgnął dłonią do ramienia chłopaka. – Musisz go znaleźć i powiedzieć mu prawdę.
Czarodziej skinął chłopakowi, a następnie…nawet nie ruszył się z miejsca.
Gdzie miał zacząć poszukiwania?
Tini wyjechał nie wiadomo gdzie, a on miał nadal zakaz opuszczania kraju!
– Ja muszę…napisać list – bełkotał mężczyzna.
Jego przyjaciel – Jacob – tymczasem potykał się o kolejne meble.
Zachowywał się zupełnie tak, jakby był pijany. Cały czas przewracał się, bełkotał i marzycielskim wzrokiem wpatrywał się w Quinna.
– Jacobie, podejdź do mnie – polecił Scamander rozchichotanemu przyjacielowi, co ten zrobił z pewną dozą ociągania. – Piłeś…? – spytał Newt następnie, kątem oka zauważając na twarzy Quinna cień przestrachu.
Jacob pokręcił głową przecząco.
Newt zwrócił na blondyna przepraszające spojrzenie, a następnie sięgnął po różdżkę.
– Wybacz, Quinn – powiedział zanim rzucił na Jacoba zaklęcie łamiące urok miłosny.

Jacob otrząsnął się szybko. Nie pamiętał jednak jak znalazł się w Londynie, który od zawsze chciał odwiedzić.
– Co…się?
– Przepraszam, kochanie – pisnął Quinn i porwał mężczyznę w ramiona, które oplotły sylwetkę Jacoba ciasno.
– Quinn rzucił na ciebie zaklęcie miłosne – wyjaśnił krótko Newt, szybko zrywając ten przysłowiowy plaster.
Jacob odsunął od siebie posmutniałego blondyna i zajrzał prosto w jego niebieskie oczy.
– Ale przecież ja już cię kocham… – odezwał się mężczyzna po chwili.
Blondyn uśmiechnął się do niego przez łzy, który czaiły się w kącikach jego oczu.
– Wiem, króliczku, ale… – zaczął chłopak, wzdychając ciężko. – …ale myślałem, że przestaniesz się wstydzić tego, kim jesteś, jeżeli cię zaczaruję.
Jacob spojrzał czule na swojego ukochanego i pokręcił powoli głową z niedowierzaniem.
– Wiesz co na świecie robią z takimi, jak my, Queenie – odezwał się mężczyzna. – Jesteśmy obaj mężczyznami, a w dodatku ja nawet nie jestem magiem. Nigdy nie będziemy mogli przestać udawać.
Brwi Quina zbiegły się w złości, a dolna warga jego ust zadrżała.
– Nie obchodzi mnie to!
– A mnie owszem, Quinn. Obchodzi mnie twoje bezpieczeństwo – powiedział ze zdecydowaniem Kowalski.
Przez twarz blondyna przebiegł cień zdezorientowania, zdumienia, niedowierzania, a w końcu i złości.
– Myślisz, że jestem szalony… – syknął chłopak i cofnął się o krok.
Newt nadal nie był w stanie sie odezwać. Jego myśli zajmował Tini.
Wyglądało jednak na to, że sytuacja się zaogniła. Jego interwencja mogła być wymagana.
– Nie powiedziałem tego… – mruknął zachowawczo Jacob.
– Ale pomyślałeś! – jęknął ze złością czarodziej.
– Quinn… – spróbował się odezwać Newt, unosząc do góry dłonie w geście uległości. Przynajmniej wiedział jak obchodzić się z magicznymi stworzeniami. – Jestem pewien, że Jacob…
Nie dane mu było skończyć bowiem Quinn rzucił się energicznie w kierunku drzwi i po chwili wybiegł z domu Newta.
Jacob pognał za nim, zostawiając Newtona samego.
Samego ze swoim mętlikiem w głowie.


Jacob wrócił do środka po kilkunastu minutach. Wyglądał na wykończonego i okropnie smutnego, więc Newt postanowił mu oszczędzić własnego nietaktu i nie odzywał się w ogóle, a zamiast tego przykrył go kocem i osuszył magicznie jego ubrania przemoczone deszczem.
Jacob jednak kilka sekund później przerwał ciszę.
Jego głos był pełen silnego rozczarowania jego konfrontacją z Tinim.
Chciał pomóc przynajmniej Newtowi.
– Musimy znaleźć Tiniego – zaczął mężczyzna. – Wiesz czy jest ktoś, kto mógłby wiedzieć, gdzie się wybrał?
Newt utknął w zastanowieniu na krótko, bowiem szybko odnalazł w swojej pamięci odpowiednią osobę.

Miasto stanęło w mroku i mimo rozświetlających Londyn latarni – wciąż wydawał się on mroczniejszy niż zazwyczaj.
Jacob i Newt szli ramię w ramię, ale trzymali się nadnaturalnie blisko siebie, obawiając się, że cień, który ich śledzi mógłby ich rozdzielić.
Jacob nachylił się w końcu ku Newtowi i wyszeptał pytanie.
 – Jak masz zamiar go zgubić? – spytał mężczyzna, ale nie doczekał się odpowiedzi na pytanie bowiem Scamander pociągnął go w tłum, a następnie teleportował się za rogiem kilka metrów za sylwetkę, która ich śledziła i spróbował zniknąć w innym zaułku.
Gdy zaś wyczuł obecność kolejnej postaci – zatrzymał się, wspierając swoje plecy na ceglanej ścianie.
 – Nie ruszaj się stąd – polecił Kowalskiemu, a następnie popędził za znikającą za rogiem…rękawiczką.


Nim się spostrzegł – znalazł się na moście. Wokół niego zgęstniała mgła, a rękawiczka wreszcie utkwiła w jednym miejscu.
 – O co chodzi? – spytał Newt.
Długo nie musiał czekać na odpowiedź, bowiem jako przedłużenie rękawiczki zaczęła się pojawiać postać.
Postać doskonale znana Scamandrowi, a jednak zadziwiająca swoją obecnością jak zwykle.
 – Witaj, Newt – odezwał się aksamitny głos mężczyzny, gdy ten stanął przed czarodziejem w pełnej krasie. – Dawno się nie widzieliśmy.
Newt przez chwilę nie był pewien co też mógłby odpowiedzieć w reakcji na te słowa, które choć tak proste i niezobowiązujące niosły ze sobą ogromny ciężar wspomnień z przeszłości.
 – Albusie – odezwał się w końcu Scamander i skinął mężczyźnie na przywitanie.
 – Mamy nieco do nadrobienia, nieprawdaż? – odparł Dumbledore, robiąc krok ku Newtowi, a następnie chwytając jego dłoń i aportując ich gdzieś indziej.
Co, jak się później okazało, było dachem budynku.


 – Credence Barebone żyje – powiedział po jakimś czasie Dumbledore. – Ostatnio widziany był w Paryżu, jak donosi MACUSA.
Na dźwięk nazwy instytucji Newt znacznie się ożywił. Jego wzrok oplótł całą twarz Albusa, a następnie spłynął na jego własne stopy, gdy ten uświadomił sobie, że nadal nie może opuścić Wielkiej Brytanii. Jakkolwiek bardzo by tego nie chciał.

 – Musisz dotrzeć do niego nim zrobi to ktoś, kto chce jego natychmiastowej śmierci, Newt – mruknął Albus, układając dłoń na jego ramieniu.
 – Czy jest ktoś, kto tego nie chce? – spytał ze smutkiem w głosie młodszy czarodziej.
Dumbledore jedynie uśmiechnął się z wyraźnym przygnębieniem.
Jego szorstka dłoń pogładziła miejsce, w którym się znajdowała.
 – Doskonale wiesz, że chłopiec potrzebuje pomocy – odezwał się Albus ponownie.
Następnie jego dłoń zsunęła się z ramienia Newta, by mogła się w niej magicznie pojawić karta.
 – Weź. Przyda ci się – powiedział Dumbledore i wyciągnął kartę w kierunku Newta.
Ten zaś na ten gest skrzywił się nieco.
 – Co to? – spytał, nie wyciągając ręki po kartę.
 – Bezpieczny dom w Paryżu. W razie gdyby wszystko poszło bardzo źle i potrzebowałbyś miejsca, gdzie mógłbyś napić się ciepłej herbaty.
Scamander przyglądał się emanującej światłem karcie nim, tragany wątpliwościami, cofnął się na krok.
 – Nie mogę opuszczać kraju – powiedział i spuścił głowę.
 – No cóż…W takim razie znajdę kogoś innego, kto pojedzie do Paryża uratować niewinnego chłopca…
Newt pokręcił głową z niedowierzaniem, śledząc wzrokiem oddalającą się kartę i obserwując znikającego Dumbledore’a.
Została po nim jedynie dzierżąca kartę rękawiczka.


Newt odnalazł Jacoba w tym samym zaułku, w którym go zostawił.
Na szczęście!
Mężczyzna wyglądał na nieźle spanikowanego długą nieobecnością przyjaciela, ale na jego widok od razu spróbował opanować emocje.
 – Gdzie teraz? – spytał Kowalski, oczekując jakiejś realistycznej wypowiedzi.
Zamiast tego usłyszał:
 – Do Paryża.

Newt wzdrygnął się nieco, spoglądając na swoje stopy i nagle budząc się z kilkusekundowego transu.
On i Jacob stali właśnie nieopodal zielonego urwiska. Gdzieś w Szkocji.
Był to jedyny szlak magiczny, którego nikt nie powinien był wyśledzić.
Przynajmniej Newt tylko o tym jednym wiedział.

Nieprzyjemne uczucie, które wzdrygnęło jego ciałem chwilę wcześniej sprawiło, że mimo perspektywy tej okropnej podróży – bardzo śpieszno mu było by znaleźć się w Paryżu.
Tam przecież mógł być Tini…

– Do wiaderka wsiadacie, a w Paryżu wysiadacie, ej – odezwał się Szkot, zaciągając ciężkim akcentem. Jacob wyglądał jakby nie zrozumiał ani słowa, a Newt jedynie skinął mężczyźnie i zrobił krok w kierunku wiaderka.
Powstrzymała go dłoń rybaka.
– Pięćdziesiąt galeonów – zażądał, spoglądając z ciekawością na walizkę, którą ściskał pod pachą Scamander.
– Miało być trzydzieści – odpowiedział, marszcząc z oburzeniem brwi na Szkota.
– Ta! Trzydzieści za przejście, dwadzieścia za milczenie, ej. – Jego usta wykrzywił obrzydliwy uśmiech.
Newt mógł jedynie…przystać na propozycję.
Wciskając w brudną dłoń mężczyzny pięćdziesiąt galeonów, chwycił dłoń Jacoba i pociągnął go ku wiaderku.
– Spróbuj nie zwymiotować. To jest znacznie gorsze niż zwykła teleportacja – ostrzegł go Newt, spoglądając na przyjaciela z troską, a następnie wstępując nogą do wnętrza wiaderka nim Jacob zdołałby zmienić zdanie co do swoich weekendowych planów.


W ułamku sekundy znaleźli się w bocznej uliczce Paryża. Newt potrzebował chwili na to, by zorientować się w sytuacji.
Jacob obok niego właśnie wymiotował do trzymanego pod pachą wiadra.
Scamander zaś zbyt był zajęty swoją misją.

Nieopodal miejsca, w którym wylądowali siedziała dumnie mosiężna statua. Wyglądało na to, że los choć ten jeden raz uśmiechnął się do czarodzieja.
– Za mną – polecił przyjacielowi i ruszył przodem, nie czekając zupełnie na nieco skołowanego Kowalskiego.

Po magicznej stronie miasta znaleźli się w następnej chwili. Na widok żywej ulicy Newt uśmiechnął się szeroko.
Tak, zdecydowanie byli w odpowiednim miejscu.
Teraz wystarczyło dowiedzieć się, którędy poszedł Porpentine. Newt bowiem był pewien, że ten był w tym samym miejscu jakiś czas temu.
Czuł to w jakiś niewytłumaczalny sposób.

Newt bezpardonowo ustawił swoją walizkę na środku ulicy, wyciągnął z kieszeni płaszcza swoją różdżkę i wyszeptał pod nosem inkantację, która sprawiła, że z czubka różdżki wyrwała się szczerozłota wstęga. Ów w locie zmieniła się w złocisty, błyszczący proszek, który roztoczył nad niewielkim rynkiem brokatowy baldachim. Obłok w poszukiwaniach czegoś zaczął krążyć po uliczkach wokół Newta i Jacoba, a na końcu opadł delikatnie na ziemię, odsłaniając ślady.

Jacob stał oniemiały, przyglądając się temu widowisku. Pod jego pachą nadal tkwiło wiadro, którego z szoku nie potrafił jeszcze wypuścić.
– Niesamowite… – mruknął krótko pod nosem, co zwróciło uwagę Newta, który przeniósł na niego swoje błyszczące spojrzenie. To jednak przygasło, gdy mężczyzna spostrzegł co Jacob nadal trzyma w dłoniach.
– Odłóż to, Jacobie – polecił mu, by po chwili sięgnąć do swojej walizki i wyciągnąć z niej Niuchacza, który z lubością opadł na pokryty złotem bruk.
Stworzenie natychmiast ruszyło po śladach.


Jacob i Newt nie tracili Niuchacza z oka, gdy ten był na tropie. Minęła godzina nim dotarli gdzieś, gdzie okolica zrobiła się średnio ciekawa.
Obydwaj mężczyźni trzymali się bliżej siebie, zerkając z zaniepokojeniem na niewielkie zwierzę, które z zaciekłością ogara prowadziło ich do celu wędrówki. Gdziekolwiek ten się znajdował.

Niuchacz zatrzymał się w końcu, tracąc zapewne trop, bowiem zerknął ku Newtowi jakby przepraszająco.
Scamander zaś porwał malca w ramiona i przytulił do siebie.
– Spisałeś się – powiedział do niego i pozwolił mu się schować za połą swojego płaszcza.
Niespodziewanie usłyszał huk trzaśnięcia gdzieś nieopodal, po którym nastąpiły szybkie kroki.
Newt chwycił Jacoba za rękaw i schował się razem z nim w zacienionej uliczce.
O kilka metrów minął ich czarnoskóry jegomość, którego podeszwa zalśniła przez ułamek sekundy szczerym złotem.
Wyglądało na to, że dotarli do celu.


Starał się zachować ciszę, ale ekscytacja i przerażenie sprawiało, że Newt był nieco zbyt…nerwowy.
W powietrzu doskonale wyczuwał napięcie…oraz wilgoć.
– Nie cierpię piwnic, Newt… – szepnął Jacob, rozglądając się z przerażeniem na boki i przez ramię.
Newt nawet nie spróbował go uspokoić ani uciszyć, zbyt skupiony na zadaniu.
Nagle – gdzieś w głębi piwnicy – Newt usłyszał cichy jęk.
Być może mu się wydawało?
Nie, bo po chwili usłyszał to samo w akompaniamencie cichego przekleństwa.
– Tini! – syknął bez tchu Scamander i rzucił się czym prędzej w kierunku, z którego dotarł dźwięk.

Czarodziej dopadł krat jednej z „cel”, a gdy po ich drugiej stronie zobaczył pokiereszowaną sylwetkę Goldsteina – jego serce zabiło mocniej, a to, jak ogromną ulgę odczuł, było nie do opisania.
Nawet jeżeli był trochę obolały to żył i miał się dobrze!

Scamander przez kilka długich sekund jedynie przyglądał się Porpentine’owi.
– Tini – wykrztusił z siebie w końcu jakieś słowo. Mężczyzna zauważył go sekundę później.

Newt mógłby przysiąc, że Tini ucieszył się na jego widok prawie tak mocno, jak on na widok Tiniego.

Tęskniłem…

Newt spoglądał na mężczyznę rozmarzonym spojrzeniem dopóki dopóty mina ów nie zrzedła.
Jego uśmiech automatycznie również zbladł.
Co zrobił nie tak?
Nie zdołał jednak nic powiedzieć, bo nagle dołączył do nich czarnoskóry Francuz, który spacyfikowany został ostatecznie prze Jacoba, za którego obecność w myślach podziękował Newt.
Gdy oprawca Tiniego leżał już leżał nieprzytomny na ziemi – Newt dopadł zamka celi Goldsteina i rozbroił go w ciągu kolejnych sekund dzięki Pickettowi.
Tini był wolny, ale zapewne za daleko nie był w stanie uciec, bo – w gruncie rzeczy – ledwo się ruszał.
Dlatego też Newt nie zaważając na nagły chłodny ton słów mężczyzny, od razu ofiarował wsparcie w postaci swojej ręki oplatającej talię nieco wyższego czarodzieja.
 – Powoli – powiedział krótko Newt, spoglądając na twarz Tiniego i błyskawicznie odwracając wzrok, bowiem ich twarze znalazły się niebezpiecznie blisko siebie, co nie sprzyjało szczególnie trzeźwości jego umysłu.
Umysł Scamandera bowiem miał kilka trybów, gdy Tini znajdował się w pobliżu – tryb, w którym za wszelką cenę chciał go chronić i ten drugi, którym był zupełnie bezużyteczny w obliczu niebezpieczeństwa.
Nie było nic pomiędzy.
 – Chodźmy stąd – powiedział i zrobił krok w kierunku wyjścia.
 – Chwila – powstrzymał go Jacob, wskazując na nieprzytomnego Francuza. – To obrzydliwe, Newt. Spójrz.
Scamander zwrócił swój wzrok na mężczyznę, a widząc, że pod jego skórą w okolicy oka coś pulsuje – sam się nieco skrzywił.
 – Co to jest? – zapytał z nieukrywanym obrzydzeniem Kowalski.
 – Robak – odpowiedział krótko Newt, a następnie kazał chwycić Jacobowi ramię nieprzytomnego mężczyzny, by mogli się wspólnie teleportować.


Jacob rozglądał się po pomieszczeniu z zainteresowaniem. Wciąż jednak pozostawał nerwowy.
Newt zaś przyglądał się śpiącemu mężczyźnie.
 – To musi być jakiś pasożyt – stwierdził, wyjmując z walizki niewielką szkatułkę, która zawierała wszelkiego rodzaju narzędzia.
Ze strony Jacoba dało się słyszeć okrzyk obrzydzenia.
Ze strony Tiniego jedynie ciszę.
Newt nie miał pojęcia co też się stało, ale choć Goldstein wydawał się cieszyć na jego widok w pierwszej kolejności, to teraz nawet nie chciał na niego patrzeć.
W dodatku wyrażał się okropnie formalnie i zwracał się do niego tak, jakby nie znał jego imienia.
I choć Scamander chciał zapytać czarodzieja, czy zrobił coś nie tak to…nie miał na to ochoty. Ani odwagi.

Znajdowali się właśnie pod adresem, który wręczył mu Albus Dumbledore swego czasu, gdy zlecił mu również tę misję.
Newt nie miał zielonego pojęcia do kogo należy to lokum, ale nie miał czasu się nad tym nawet zastanowić w obliczu faktu, że Francuz imieniem Yusuf nie budził się od kilku godzin, choć Newt wiedział, że powinen.
Musiała to być zatem wina tego pasożyta, co dręczył biedaka, który tak desperacko próbował powstrzymać Goldsteina przed kontynuowaniem śledztwa.

Newt wyczuł, że Jacob opuścił pokój i został on sam z Tinim.
Była to doskonała szansa, by porozmawiać o tym, co mogło trapić Amerykanina.
 – Wyglądasz…dobrze – wykrztusił z siebie Newt, spoglądając kątem oka na Porpentine’a.
Oh, jakże to było okropne rozpoczęcie rozmowy! Tini mógł już nie mieć sińców na twarzy i ran, ale nada wyglądał zupełnie tak, jak wyglądał rok temu!
Czyli dobrze…
 – Przepraszam, że nie przyjechałem – powiedział ciszej Scamander i swój wzrok z powrotem zwrócił na nieprzytomną sylwetkę Yusufa.
Mężczyzną spuścił głowę, poddając się zupełnie temu spojrzeniu Tiniego, którym ten go mierzył przez ten cały czas odkąd zobaczyli się pierwszy raz od dziewięciu miesięcy.
 – Wiem, że jesteś na mnie zły.
Czy to normalne, że był tak okropnie…zestresowany?

Gdy Newt jednym, płynnym ruchem wydostał obrzydliwego pasożyta z oka mężczyzny i wrzucił go do słoika – nastała znowu spokojna cisza, która przerywana była jedynie cichymi pojękiwaniami nieprzytomnego Kamy.
W takiej sytuacji, Scamander nie wiedział czy powinien rozpocząć rozmowę z Tinim od nowa, czy też uznać temat za zamknięty. Mężczyzna wyglądał na bardzo zniechęconego interakcjami z przyjacielem, więc Newt skłaniał się ku temu, by…pozostać cicho.
Nie potrafił jednak zmusić się do tego, by nie zerkać na Goldsteina, gdy ten nie miał szansy tego zauważyć.
Właściwie to Newt nawet nie tyle „zerkał” co wlepiał swój wzrok w plecy Amerykanina.
Robił to dopóty dopóki nie usłyszał westchnienia zrezygnowania ze strony Jacoba, który się z kolei przyglądał zachowaniu Newta.
Scamander zmarszczył na niego brwi na co Jacob uśmiechnął się z politowaniem i wskazał podbródkiem na Goldsteina. Newt pokręcił głową, odmawiając tego, co mu sugerował Kowalski, który miał już na to gotową w reakcji oburzoną minę.
Newt w końcu wstał ze swojego miejsca i bez słowa ruszył do korytarza, ciągnąc za sobą Jacoba.

Gdy już byli pewni, że Tini ich nie usłyszy – Jacob odezwał się szeptem.
– Musisz mu powiedzieć prawdę! – syknął. – Nie domyśli się sam.
– Ale on mnie nie cierpi – odparł na to Newt, orientując się oczywiście, że do jego rozumowania wkradł się ogromny błąd logiczny.
Nic nie mógł poradzić na to, że…bał się.
– Jesteś czasami okropnie bezmyślny, Newt – powiedział Jacob, zaszczycając go potępiającym spojrzeniem.
– Nie chcę, żeby… – zaczął Newt.
– Żeby? – przerwał mu Jacob. – Żeby pomyślał, że ci się podoba?
Scamander zamachał gwałtownie dłońmi, uciszając Kowlaskiego gorliwie i oglądając się przez ramię.
– To nie jest…To nie tak – wyszeptał, a jego uszy zrobiły się jaskrawo czerwone.
Kowalski zmrużył na niego swoje oczy.
Newt wiedział, że przegrał te dyskusję.
I tak nie mogliby jej kontynuować bowiem z pokoju dało się słyszeć wołanie Porpentine’a.
Wyglądało na to, że ich pacjent/więzień się obudził.


Wycelowana w Yusufa różdżka Tiniego sprawiła, że Newt nawet nie spróbował sięgnąć po swoją.
Wiedział, że Goldstein ma sytuację pod kontrolą.
– Oh, widzę, że jednak miałeś towarzystwo, Amerykaninie – odezwał się czarnoskóry, uśmiechając się przebiegle. – Muszę przyznać, że nie spodziewałem się tego.
Newt przewrócił oczyma i pokazał Yusufowi słoik, w którym dogorywał pasożyt.
– W ramach wdzięczności za uratowanie ci życia, mógłbyś udzielić nam kilku odpowiedzi na pytania – powiedział Newt zdecydowanym i wyraźnym głosem.
Scamander miał tendencję do jąkania się lub brzmienia słabo, ale ta sytuacja wywołała w nim wiele sprzecznych uczuć, które skutkowały nadzwyczajnym przejęciem.
Z jednej strony był Tini, który nie chciał mieć nic do czynienia z Newtem, z drugiej paląca kwestia Credence’a, a z jeszcze innej poplecznicy Grindelwalda, którzy rośli w siłę.
Mieli bardzo mało czasu.
– Słucham waszych pytań – odparł po dłuższym namyśle Kama i oparł się plecami o fotel.
Scamander zerknął na Tiniego, szukając ratunku, bowiem jego zapał szybko się wyczerpywał w stresujących sytuacjach.
Widząc jednak, że Porpentine nie ma zamiaru mu pomóc – musiał sam sformułować przebieg przesłuchania.
– Co wiesz o Credence’ie Barebone? – spytał w końcu Newt.
Yusuf uśmiechnął się ponuro.
– Wiem, że musi umrzeć.

Jego serce zabiło gwałtownie, gdy poczuł, że Porpentine znalazł się znacznie bliżej niż chwilę wcześniej.
Mógł mieć tylko nadzieję, że jego twarz nie zdradziła tego, jak bardzo było to dla niego…zaskakujące.
Oczywiście, mężczyzna również zanotował kwestie taką, że Yusuf pragnął śmierci Credence’a, a on tymczasem chciał go chronić i musiał dostać się do niego jak najszybciej niż ktoś podobny Kamie będzie pierwszy.
Wyglądało na to, że Newt i Tini ponownie są po jednej stronie i chcą osiągnąć ten sam cel.
Problem w tym, że Tinim targała niechęć wobec Newtona, której ten nie potrafi jednoznacznie przypisać któremuś ze swoich zachowań.
Czy to możliwe, że mężczyzna był na niego zły, bo Newt nie powiedział mu o swoich rzekomych zaręczynach?
To by było zbyt…wygodne.
Ale co jeżeli Tini złościł się na niego z innego powodu? Może zauważył to, że Newt ma do niego nieco zbyt ciepły stosunek i teraz chce, aby mężczyzna zakończył te farsę?
Scamander nie mógł być do końca pewien niczego.
Wiedział jednak, że nie podobało mu się to, jak Tini się od niego odsuwał.
Do tego stopnia, że gdy tylko na chwilę stawał bliżej – serce Newtona rozbijało się po całej klatce piersiowej czarodzieja.
Nie spodziewał się kolejnego pytania, które zadał Porpentine. Na szczęście, zadane było pod adresem Jacoba.


Ruszyli do Ministerstwa razem, zostawiając Jacoba na straży.
Szli obok siebie w milczeniu, a Newt co jakiś czas spoglądał w bok na piękną twarz swojego towarzysza i zastanawiał się…jak mógłby zacząć te rozmowę?
 – Tini, ja… – spróbował się odezwać, ale wówczas przeszli przez drzwi Ministerstwa i na schodach mężczyzna spostrzegł swojego brata.
Szybko pociągnął Tiniego w bok, by schować się wraz z nim w cieniu i przyciskając jego sylwetkę mocno do siebie, czuł doskonale każdy oddech Goldsteina.
Jego szmaragdowe spojrzenie spotkało się z nadzwyczajną czernią tęczówek Tiniego i Scamander zorientował się w jednej chwili, że zabrakło mu tchu na ten widok.

Stali tak przez chwilę, przyciśnięci do siebie i milczący, nim Goldstein odsunął się nieco, co sprawiło, że Newt został przywrócony do rzeczywistości w okrutny sposób.
Odchrząknął cicho i spuścił wzrok, by następnie sięgnąć do swojej walizki, z której wyciągnął niewielki flakonik.
Następnie sięgnął po pojedynczy włos, który trzymał w oddzielnym woreczku.
Wrzucił ów włos do napoju, który po chwili podał Tiniemu.
 – Mam plan – powiedział, by chwili przejść do szczegółów.


Newt oraz Tini stanęli przed Melusine, która zmierzyła ich krytycznym spojrzeniem.
 – Nazywam się Tezeusz Scamander, a to jest moja narzeczona – Leta Lestrange – odezwał się Newt, wskazując nieco sztywno na postać stojącą u jego boku. Tini był pod wpływem Eliksiru Wielosokowego i wyglądał jak Leta, co sprawiało, że Newtowi było niezręcznie, a Tini był okropnie rozwścieczony. Na tyle, że potrafił się jedynie uśmiechać z napięciem.
 – Potrzebujemy dostępu do akt czarodziejskich. Natychmiast – dodał.
Melusine przyglądała im się jeszcze przez chwilę z podejrzliwym wyrazem twarzy nim przepuściła ich dwójkę.
Z Newta zeszło całe powietrze i już był nieomal od dziarskiego ruszenia w kierunku, który go interesował, ale kątem oka zarejestrował na piętrze wyżej osobę Tezeusza, który najwyraźniej przyglądał mu się ze wściekłością, bowiem patrzył właśnie na swojego klona.
Połączył fakty natychmiastowo i rzucił się biegiem za fałszywym Tezeuszem i Letą.
 – Biegnij – syknął Scamander na ucho Tiniemu.


Tezeusz nie pragnął ich jedynie dogonić, ale najwyraźniej również pozbawić kończyn, bo klątwy, którymi rzucał za uciekającym bratem i jego przyjacielem były bardziej niż paskudne.
Działanie Eliksiru zaś wyczerpało się już minutę temu i mężczyźni z powrotem byli sobą.
 – Poznaj mojego brata – powiedział do Tiniego, uśmiechając się z rozbawieniem. Następnie obydwaj wyskoczyli zza filaru i rzucili zaklęcie w tym samym czasie.
Zaklęcie Newta Tezeusz odbił z łatwością, ale nie wystarczyło mu refleksu, by odeprzeć też atak Goldsteina, którego to zaklęcie popchnęło Tezeusza ja jeden z biurowych foteli, związało go i wepchnęło do windy, która natychmiast zatrzasnęła się i pojechała.
Newton przez chwilę patrzył w osłupieniu na zasunięte drzwi windy, uśmiechając się wesoło.
 – To najlepszy dzień mojego życia… – powiedział cicho, przypominając sobie widok sprzed chwili, gdy starszy Scamander wił się związany na fotelu.

Nie było jednak czasu dłużej sterczeć w bezruchu, więc Newton szybko rzucił się na Tinim do celu ich podróży.
Gdy zaś po minucie dotarli na miejsce, a ich oczom ukazało się pomieszczenie o nieskończonym ogromie regałów, zawierających informacje na temat czarodziei…zapał Newta opadł.
Tini jednak nie miał zamiaru ani na chwilę się zatrzymywać i ruszył między regały.
Po chwili zaś rzucił zaklęciem namierzającym, a regały zaczęły się poruszać w sposób nieprzewidywalny.
Ogromne rejestry latały miedzy nimi jak chciały, niemal zderzając się z Tinim, który został odciągnięty z toru lotu jednej z nich przez Scamandera.
Udało im się w końcu zlokalizować interesujący ich regał, ale ten nie zechciał się zatrzymać z jakiegoś powodu, więc mężczyźni wskoczyli na niego i dopiero wówczas Tini przerwał zaklęcie, sprawiając iż magiczne meble postanowiły się zatrzymać.
W chwili, w której wreszcie nastał spokój, Newton usłyszał podziękowanie płynące z ust Goldsteina, które poprzedzało to cholerne „Panie Scamander”.
Ale ni to przelało czarę goryczy lecz to, co powiedział Tini następnie.
 – Nie jestem zaręczony z Letą Lestrange – powiedział, co oderwało Tiniego od poszukiwań i skupiło jego uwagę na zdenerwowanym Newtonie. – Gazeta popełniła błąd. To mój brat, Tezeusz, ma być jej mężem. Nie ja.

Jego twarz pojaśniała pod spokojnym spojrzeniem towarzysza.
Newt wyglądał jakby wszystkie problemy się same z siebie rozwiązały i nic już nie byłoby w stanie zagrozić ich życiu.
Jakby właśnie znalazł to, czego szukał przez całe życie.
I być może nie powinien był się w takiej chwili odzywać.
 – Tęskniłem za tobą – powiedział, robiąc krok w kierunku mężczyzny. Spoglądał mu prosto w oczy. – Tak bardzo tęskniłem za tym, czego nie było widać na zdjęciach w gazetach. Za tym, jak twoje oczy…lśnią jak tylko u jednego stworzenia poza tobą i uważam, że to naprawdę piękne, ponieważ tym stworzeniem jest… – Newton nagle zorientował się, że jego dłoń spoczęła na policzku mężczyzny, a ten jej nie odsunął.
Nie poruszył się nawet o milimetr, kończąc za mężczyznę jego własne zdanie, co Newt przyjął z…ciężkim szokiem.
Nie był pewien czy mógłby tego mężczyznę uwielbiać jeszcze bardziej.
Do tej chwili.
 – Znajdę Quinna. Gdziekolwiek się znajduje – przyprowadzę go z powrotem do ciebie – odezwał się ciszej, gładząc policzek Tiniego.
Jego druga dłoń przykryła ten drugi.
Newt czuł się jakby w jego dłoniach właśnie znalazła się najbardziej cenna rzecz na świecie.
Twarz Goldsteina znajdowała się bliżej niż na wyciągnięcie ręki i czarodziej mógłby wyciągnął je po coś więcej niż to, co się teraz miał. Miał wrażenie, że to odpowiedni moment, by dać Goldsteinowi znać, jaki ma stosunek do ich znajomości.
I czym chciałby, żeby ta się stała.
 – Ja… – wykrztusił z siebie, ale nie był w stanie dokończyć tego, co chciał Tiniemu zakomunikować, bowiem nagle w jego głowie zapanowała pustka.
Najwyraźniej to było jednak możliwe, by utonąć w czyichś oczach…

Niespodziewanie – ktoś dołączył do nich w tym pomieszczeniu i również wywołał zaklęciem ruch regałów.
Newton zmuszony został działać błyskawicznie, bowiem nie chciał by regał, którego szukali tak długo uciekł im sprzed nosa. Dlatego też jedną ręką złapał się ów regału, a drugą przytrzymał Tiniego, który zrobił to samo.
Wraz z regałem przemierzyli pół sali, nim zatrzymali się przed osobnikiem, który, wyglądało na to, że również poszukiwał tego konkretnego regału.
Być może nawet tego konkretnego nazwiska…
Okazało się, że ten ktoś szukał być może i tego samego nazwiska, ale innego imienia.

Kasetka z imieniem Lety otworzyła się, a Newton zacisnął usta w cienką linię, bowiem w każdej chwili Leta mogła odkryć ich obecność. Gdyby tylko spojrzała na tył regału – zobaczyłaby tam właśnie jego i Tiniego.
Kobieta przez chwilę wczytywała się w liścik odnaleziony w miejscu, w którym powinny znaleźć się informacje o jej rodzinie.
Wypowiedziała na głos jedynie słowa „mauzoleum rodzinne”.
Już miała odejść, gdy wtem jej uwagę przykuło niewielkie zielone stworzenie, które spoglądało na nią zza regału.
Był to…Pickett.
 – Circumrota – powiedziała cicho, a regał obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni, ukazując ukrytą prawdę o tym, co się tam znajdowało.

Jej brew powędrowała do góry, gdy jej oczom ukazał się Newt. Na jego twarzy widniał przepraszający uśmiech, gdy zeskakiwał z regału na ziemię.
 – Leta… – odezwał się i odchrząknął z zakłopotaniem. – Nie spodziewałem się dzisiaj tutaj ciebie zobaczyć.
 – Ja ciebie…również nie spodziewałam się zobaczyć, Newt – odparła spokojnie i poczyniła kilka kroków w dół schodów, by stanąć przed Scamandrem i jego towarzyszem.
 – Czego tutaj szukacie? – spytała mrużąc oczy na Newta oraz na Tiniego.
 – Informacji na temat Credence’a – odpowiedział zgodnie z prawdą czarodziej. – Jest twoim bratem.
Oblicze kobiety nieco spochmurniało.
 – To niemożliwe – sarknęła. Następnie jej spojrzenie podążyło do Goldsteina. Po chwili znów się odezwała. – Myślałam, że nienawidzisz aurorów…
Newt błyskawicznie zerknął na swojego towarzysza, by po chwili wrócić spojrzeniem do Lety.
 – To nie są słowa, których bym użył, by opisać to, co wobec nich czuję – odpowiedział, mając na myśli tylko i wyłącznie tego jednego aurora, którym był Tini.

***

Albus patrzył przez chwile przed siebie w Zwierciadło Eingrap. Od kilku miesięcy robił to bez ustanku, czując jak coś za każdym razem, gdy w nie spogląda – odrywa kawałek jego duszy.
W odbiciu tego lustra widział siebie tuż obok Gellerta.
Nawet wiedząc jak wiele mężczyzna złych rzeczy poczynił, że był okropnym człowiekiem…nadal nie potrafił przestać go kochać.
Czuł jak poczucie winy go zabija każdego dnia, jak jego serce toczy choroba, jak jego trzewia trawi nienawiść do samego siebie przez tę miłość do kogoś, kto nie zasługiwał na jego uczucia.
Kogoś, kto był okrutny i mroczny.
Kogoś, kto gnił w więzieniu.

Albus odsunął się od zwierciadła po raz kolejny i już miał wrócić do pracy, by zapomnieć po raz kolejny o tym, co się wydarzyło w przypływie słabości – do klasy Obrony Przed Czarną Magią weszli mężczyzna wraz z kobietą.
Okalała ich aura niebezpieczeństwa.
 – Albusie Dumbledore…potrzebujemy twojej pomocy – odezwała się kobieta, ujawniając swoją zacienioną wcześniej kapeluszem twarz.



Jego niewidzące spojrzenie nadal wydawało się kpić ze wszystkiego co obserwowały zza zasłony szaleństwa.
 – Czy jesteście gotowi? – spytał mężczyzna, spoglądając na sztab uzbrojonych magów.
Był to dzień, gdy Grindelwald miał zostać przewieziony do więzienia w Europie.
 – Abernathy, jesteś pewien, że nie ma szans na to, by się wydostał?
Abernathy powoli skinął głową, a następnie się odezwał.
 – Nie będzie w stanie ruszyć palcem. Gwarantuje to w imieniu Rządu Stanów Zjednoczonych Ameryki.

Była to obietnica płynąca z ust zręcznego kłamcy, bo – jak się później okazało – Abernathy był tak naprawdę przemienionym w sylwetkę swojego poplecznika Grindelwaldem. Ucieczka wyszła mu z łatwością, bo nim przejął powóz i zabił wszystkich, którzy się tam znajdowali poza sobą i Abernathy’m nie minęła więcej niż godzina.

W ten sposób Gellertowi Grindelwaldowi, największemu czarnoksiężnikowi tych czasów, udało się zbiec z więzienia.
I dziękować za to mógł swojemu drogiemu przyjacielowi – Albusowi Dumbledore’owi.




Jacob przechadzał się po mieszkaniu już któryś raz, nadal nie potrafiąc zrozumieć…do kogo może należeć to lokum?
Miał pilnować Yusufa, ale ten wyglądał jakby miał się nie obudzić przez następne kilka godzin.
I gdy już nie mogło być dziwniej, ze względu na położenie, w którym Jacob się znalazł, czyli w obcym kraju, w obcym mieszkaniu, po zerwaniu i zniknięciu miłości jego życia, pilnując nieprzytomnego czarodzieja – pojawił się on.
Postać przypominająca bardziej zjawę niż człowieka.
Starego i zasuszonego, ale uśmiechającego się do Jacoba przyjaźnie.
 – Kim…jesteś? – spytał Jacob, mrużąc na mężczyznę oczy.
 – Nicolas Flamel, miło mi – powiedział i wyciągnął dłoń, by Jacob mógł ją uściskać, co okazało się być nie najlepszym pomysłem, bowiem kruche kości Flamela pękały jak cienkie gałęzi.
 – Ojej! Przepraszam najmocniej, panie Flamel! – krzyknął spanikowany Jacob, spoglądając z przerażeniem na dłoń mężczyzny.
 – Nic nie szkodzi! Nic nie szkodzi! – odparł starzec, śmiejąc się z niejakim wymuszeniem.
 – Jest pan…duchem? – spytał Jacob, nie mogąc się nadziwić bladości mężczyzny. Był on niemal przezroczysty!
 – Nie, jestem alchemikiem – odparł, nadal uśmiechając się do mężczyzny. – Napijmy się herbaty.
Jacob nadal tkwił w szoku, ale wyglądało na to, że entuzjazm staruszka go kupował.
Jednak Kowalski miał misję.
Musiał dopilnować by Kama nie ruszył się z tego domu na krok i w momencie właśnie, gdy odwrócił się, sprawdzić czy mężczyzna nadal jest nieprzytomny – ten przemknął przez korytarz i wyleciał na klatkę schodową. Po chwili dało się słyszeć trzask teleportacji.
 – Cholera jasna! – krzyknął z pełnią frustracji Jacob.

 – Co ja teraz zrobię? – zdenerwował się Jacob i opadł słabo na fotel. Flamel podał mu herbatę na uspokojenie, a następnie zaczął krzątać się po swoim mieszkaniu.
 – Być może byłbym w stanie ci pomóc – odezwał się starzec, otwierając jedną z zakurzonych ksiąg swoimi kruchymi dłońmi. – Mógłbym zlokalizować naszego gościa, a później przenieść cię w to miejsce za pomocą zaklęcia.
Jacob ożywił się nagle.
Na jego usta wpłynął uśmiech.
 – Będziemy dobrymi przyjaciółmi, panie Flamel – powiedział Kowalski, uśmiechając się do alchemika.



Ciało Newta przeszył dreszcz strachu, gdy wspinali się po zboczu cmentarnym. Cieszył się przynajmniej, że nie był sam, a w towarzystwie Lety oraz…Tiniego.
Goldstein znajdował się tuż obok niego, gdy pokonywali razem kolejne metry, zbliżając się do upiornego budynku, które było ich celem podróży – Mauzoleum Rodziny Lestrange.
Jego dłoń odruchowo podążyła do ciepłej dłoni Porpentine’a i splotła z nią swoje palce.
Gdy poczuł jak Goldstein robi to samo i lekko ściska dłoń Newta – w jego sercu pojawiło się coś na kształt odwagi.
Było to ważne, bo lada chwila mogło mu jej zabraknąć na wskutek wydarzeń, które nadejść niebawem.

***

Newt słuchał opowieści z przejęciem, ale nie zapomniał wcale o tym, gdzie i z kim się znajdowali.
Byli tu on, Tini, ale też Leta i Yusuf.
Skąd jednak wzięli się Nagini oraz Credence?
Mężczyzna nie potrafił odnaleźć związku między zdarzeniami, bo tego nie było…czyż nie?

Wysłuchali opowieści Yusufa i choć było to nieco przytłaczające dla Credence’a – Newt nie mógł mu się pozwolić oddalić od siebie.
Byli bezpieczniejsi, gdy mogli być obok siebie. Newton był wtedy znaczniej skupiony na swoim wewnętrznym głosie, który ostrzegał go, że coś może zagrażać ich życiu i, że – nieprzypadkowo – znaleźli się oni wszyscy w jednym miejscu.
Nieprzypadkowo też właśnie tutaj znalazła się odpowiedź na ich pytania.

Leta przeszła do swojej historii, która z minuty na minutę stawała się coraz bardziej drastyczna i tragiczna. Newt przyjaźnił się z Letą przez lata…i nigdy nie miał pojęcia o tym, jak ogromny ciężar dźwigała na swoich barkach kobieta.
Jak okrutnie potraktował ją los, gdy przypadkowo śmierć zabrała jej brata.

– Leto, czy wiesz kim był ten chłopiec, którego zabrałaś ze sobą? – odezwał się Newt, uspokajającym głosem, widząc jak po policzku dziewczyny spływa pierwsza łza.
Nie potrafił się ruszyć ani na krok w jej kierunku, a przecież chciał ją objąć i powtórzyć jej, że…to nie była jej wina.
Leta pokręciła głową przecząco, a Yusuf Kama warknął coś w złości.
Credence wyglądał na kompletnie zagubionego, a w jego oczach również stały ciężkie łzy.
Newton nie był w stanie wytrzymać nagromadzenia emocjonalnego, które trwało wewnątrz krypty.

Leta sięgnęła po niewielką szkatułkę, którą najwyraźniej zlokalizowała, gdy tu dotarła i której zawartość była tą rzeczą, którą przyszła odnaleźć wtedy w Ministerstwie.
Dziewczyna rozchyliła wieko pudełka i wyjęła z niej tabliczkę z drzewem genealogicznym rodziny, które pokazywało obecny status każdego z jej członków.
Każda czystokrwista rodzina miała posiadała takie drzewo.
Na tym widniało zaś, że Corvus V…był martwy.

– Kim…jestem? – wykrztusił z siebie Credence, a jego głos się potwornie załamał.
Newt w jednej chwili odsunął od siebie tabliczkę z drzewem, wciskając ją w ręce Lety i zrobił kilka kroków w kierunku chłopca.
Złapał w dłonie jego ramiona i zajrzał mu w oczy.
– Masz na imię Credence. Nieważne gdzie się urodziłeś i jak masz na nazwisko, rozumiesz? Jesteś młodym człowiekiem, który ma przed sobą jeszcze całe życie i może zbudować swoją własną przyszłość, gdzie przeszłość jest ostatnią rzeczą, która definiuje to, kim mógłbyś zostać pewnego dnia.
Credence pociągnął nosem, spoglądając na mężczyznę i przyjmując jego uścisk chętniej, niż sam po sobie by się spodziewał.
Chłopiec był zagubiony i zapewne tylko dlatego Grindelwaldowi udało się zdobyć nad nim kontrolę rok wcześniej.
Wykorzystał go, zniszczył jego pewność siebie oraz niemal doprowadził do śmierci dziecka i to nie były jedyne przesłanki ku temu, by Newt mógł nienawidzić kogoś po raz pierwszy w życiu.



– Czyli mówisz, że mógłbyś zlokalizować każdego, o kim ja pomyślę? – spytał Jacob.
Alchemik pokiwał głową i dodał:
– Oraz przenieść cię w to miejsce, gdzie się znajduje ta osoba.
Jacob wiedział, że musi ruszyć za Yusufem, ale był także pewien, że Credence poradzi sobie przeciwko Kamie.
I być może to nie był rozsądek, a uczucia, które podjęły te decyzję, ale…Kowalski nie mógł nic zrobić z tym, że tęsknił za Quinnem.
– Bierzmy się w takim razie do roboty – zarządził.


Jacob znalazł się w mieszkaniu, w którym nigdy wcześniej nie był. Musiał być nadal w Paryżu, ponieważ hałas, który słyszał z podwórza był wyjątkowo charakterystyczny dla tego miasta.
Zrobił krok w głąb korytarza i dopiero wówczas usłyszał czyjś głos. Nie należał on do Quinna.
Należał do kobiety, która mówiła z ciężkim francuskim akcentem, ale po angielsku, jakby zwracała się do kogoś, kto tego francuskiego nie rozumie.
Po chwili jednak rozległ się głos, który Jacob znał aż za dobrze i przeraziło go to, że nie były to jedynie omamy. 
Uświadomił sobie z ciężkim szokiem, co też właśnie odkrył i zapragnął jak najszybciej stąd zniknąć, biec do Newta, by go ostrzec.
Powiedzieć mu o tym, że Gellert Grindelwald uciekł i znajduje się w Paryżu.


– Śnię o świecie, o którym ty również marzysz, Quinn – odezwał się Gellert, siadając naprzeciw przestraszonego blondyna. – Też byłem kiedyś młody i zakochany, jak ty.
Quinnie nie potrafił uwierzyć czarnoksiężnikowi na słowo w to, że mógłby kiedyś być tak podatny na słabość, jaką była miłość. Wyglądał na zimnego i wyrachowanego mężczyznę.
– To prawo nie chroni nas, Quinn. To prawo odbiera nam wolność. Prawo magiczne chroni…nie-magów.
Blondyn spuścił wzrok na swoje kolana. Wiedział, że nie potrafił się nie zgodzić z czarnoksiężnikiem. Wiedział też, że ten mówi…szczerze. Chciał sprawić, że czarodzieje będą bezpieczni, a nie ubezwłasnowolnieni.

Gellert wstał od stołu i zbliżył się do miejsca, na którym siedział Quinn, a następnie ujął w swoje palce jego szczękę, by unieść jego niebieskie spojrzenie na siebie.
– Jesteś pięknym i inteligentnym młodzieńcem. Znałem kiedyś kogoś takiego. Był potężny i pragnął, by na świecie zapanował pokój. – Na usta czarnoksiężnika wpłynął ciepły uśmiech. – Kochałem go, a on kochał mnie.


Gdy wszystkie głosy ucichły, a trzask teleportacji rozległ się po mieszkaniu – Kowalski wyszedł z ukrycia i wparował do pokoju, w którym znajdował się Quinn.
Siedział tam zupełnie sam, nieco zamyślony i smutny, ale gdy tylko zobaczył Jacoba – na jego twarz wpłynął najszczerszy i najpiękniejszy uśmiech, jaki Kowalski kiedykolwiek mógłby zobaczyć na czyjejkolwiek twarzy.
Porwał chłopaka w ramiona i przycisnął mocno do siebie.
– Tęskniłem za tobą tak bardzo, Quinnie… – wykrztusił z siebie, gładząc plecy Goldsteina.
– Ja za tobą też! – jęknął blondyn, załamującym się od płaczu głosem.
Był tak szczęśliwy, że Jacob go znalazł.
Szybko przypomniał sobie o czymś, co musiał mężczyźnie powiedzieć, więc odsunął się od niego na chwilę, przetarł łzy i zajrzał w ciemne oczy mężczyzny.
– Posłuchaj mnie, Jacobie!



Niespodziewanie po środku krypty pojawił się Jacob wraz z Quinnem.
Newt nie potrafił ukryć zdziwienia, a z kolei Tini szczęścia na widok zaginionego brata.
Scamander, co prawda, obiecał mu, że to on odnajdzie młodszego Goldsteina, ale to było równie zadowalającym efektem.
W końcu…Quinn został odnaleziony.

Gdy blondyn witał się ze swoim bratem – Jacob dopadł Newtona. Przejęcie na jego twarzy nie wróżyło nic dobrego.
Dopiero po chwili Scamander przekonał się o tym, jak bardzo źle było.
– Grindelwald uciekł z więzienia. To zasadzka – powiedział Kowalski.