Pris au piège

Dał otulić się przyjemnemu otępieniu, pochłonąć ciemności, która nagle całkowicie przestała przerażać, a zaczęła szeptać kuszące wizje przyszłości pozbawionej bólu, uwierających uczuć i wspomnień. Jego serce wyraźnie spowolniło swoje bicie, niemal nie dając znaku swego istnienia. Zatopił się w najczarniejszej otchłani swojego umysłu, z której nie próbował szukać wyjścia. Było głucho i spokojnie, nie musiał już walczyć o każdy oddech, a fizyczne cierpienie płynnie odchodziło w niepamięć. Otaczająca go pustka czasem rozpraszała się bez ostrzeżenia, ukazując obrazy świata, który kojarzył, lecz nie do końca znał. Niektóre miejsca wyglądały jak te, w których mógł już być, a jednak zawsze znalazły się niewielkie szczegóły, które wprowadzały subtelne różnice i tworzyły zupełnie nową, nieodkrytą atmosferę. Zaglądał do przeszłości, w której nie potrafił odnaleźć siebie, a jednak z łatwością odnajdywał twarz Seraphine’a. Za każdym razem jednak, gdy obrazy zaczynały przypominać spójną całość, a on gotował się już na odszukanie ich sensu, znów pochłaniała go bezdenna pustka, myśli wchodziły w stan rozproszenia i zapominał o wszystkich wizjach, które choć odległe, na chwilę otoczyły go ciepłem.
Błogą nicość docenił w pełni dopiero, gdy bodźce ze świata zewnętrznego znów zaczęły do niego docierać ze zdwojoną mocą. W jednej chwili nie czuł nic, w następnej zaś trząsł się w konwulsjach, czując jak pali go każdy najmniejszy skrawek ciała, jak oddech grzęźnie w płucach i pragnie je rozsadzić, a oczy zmieniają się w płynną lawę. Był pewien, że płonie. Chciał krzyczeć, prosić o pomoc, wyciągnąć rękę do Seraphine’a, poczuć się mniej samotnym w tym zniewalającym bólu, ale ciało odmawiało posłuszeństwa. Widział tylko czerń, a czuł jedynie… śmierć.
Gdy w końcu zdołał uchylić powieki, wspomnienie nieziemskich cielesnych katuszy wciąż było niepokojąco żywe. Teraz jednak czuł tylko pot obficie skraplający się na jego czole oraz gorąco, któremu jednak daleko było od płomieni. Wzrok miał rozmyty i rozbiegany, a nim z widocznym trudem skupił go w jednym miejscu, minęła dobra minuta. Znajoma twarz, ta, której tak rozpaczliwie szukał, gdy tkwił osamotniony w poczuciu umierania, stała się teraz jego kotwicą. Wytężał spojrzenie, starając się wyostrzyć obraz. Spróbował się uśmiechnąć, ale jego usta drgnęły tylko niepewnie, co bardziej przypomniało wyraz bólu niż ulgi. Czuł, że jest do czegoś podłączony i niemal mdliło go od zapachu krwi, która nijak nie kusiła, a wręcz odrzucała. Nie mogła należeć do ludzi.
„Umieram” – próbował powiedzieć, szukając tym jednym słowem pomocy. Gdy wsiadali do auta, stał się obojętny na swój los, nie miał siły na strach, teraz jednak, gdy poczuł na własnej skórze, jak ponownie doświadcza śmierci, przerażenie zacisnęło mu gardło mocniej niż ból i fizyczna niemoc. Spróbował powiedzieć cokolwiek, ale z jego gardła wydobyło się tylko słabe rzężenie. Niemoc i poczucie uwięzienia we własnym ciele zdominowały wszystkie jego emocje, sprawiając, że puls przyspieszył na tyle iż do złudzenia zaczął przypominać ludzki. Bał się tego, co się z nim dzieje, bał się, że tak już zostanie. Szukał odpowiedzi w oczach Seraphine’a, ale te nagle przestały przypominać to, co zapamiętał. Pięknie wyrzeźbione w bladej twarzy powieki zaczęły się topić, gałki wypływać a usta, niewzruszone tym spektaklem, rozdziawiły się w szkaradnym uśmiechu. Mężczyzna wyciągnął nienaturalnie powyginaną dłoń w kierunku szeroko rozwartych oczu Enzo, na co te natychmiast się zacisnęły, a młody łowca zrobił wszystko, by wcisnąć się głęboko w poduszkę. Jego pięści zacisnęły się boleśnie na prześcieradle, a ciało zaczęło drżeć – z początku lekko, chwilę później przeradzając się w mimowolne drgawki, sugerujące pogorszenie jego stanu.
„To nie jest prawdziwe” – zdążył pomyśleć, czując własne serce w gardle, zrozumiawszy już, że choć wszystko wydawało się tak namacalnie realnie, nie może nawet zaufać własnemu umysłowi. Nim udało mu się sformułować pragnienie, by wszystko się skończyło, znów odpłynął do świata, w którym wrażenia czuciowe ograniczają się do poczucia oderwania od własnego ciała.
Tym razem było inaczej. Nie czuł wilgoci na poduszce ani przejmującego gorąca. Gdy z krótkim powątpiewaniem otworzył podkrążone oczy, nie potrzebował skupienia, by te ofiarowały mu zwarty, wyraźny obraz. Tym razem czuł się przytomny. Okrutnie go mdliło i miał wrażenie, że za moment puści pawia, ale gorączka nie zjadała go od środka, a oczy wciąż siedzącego przy łóżku Seraphine’a były na swoim miejscu i miały się całkiem dobrze.
Enzo posilił się na uśmiech, który choć wyszedł blado, to całkiem szczerze.
– Powiedz, że najgorsze już za mną – wychrypiał, zupełnie jakby po gardle rzeczywiście kilka chwil wcześniej przemknął płomień.
Czuł się… jakby wciąż był porozrzucanymi niedbale kawałkami układanki, których pozbieranie do kupy zajmie nużąco wiele czasu. A gdy patrzył na twarz Seraphine’a, miał najszczerszą w świecie ochotę zwyczajnie się rozpłakać.
Tak cholernie się bał, że już jej nie zobaczy.

Westchnął niepowstrzymanie z widoczną ulgą, gdy w końcu poczuł na swoim policzku jego lodowaty, acz przyjemny dotyk. Instynktownie wtulił się w dłoń, przekonując się, że jest prawdziwa, że nie jest halucynacją, a on nie błądzi już w ślepej samotni. Zaglądał w ciepłe spojrzenie, tak bardzo nieadekwatne do temperatury z jaką zetknęła się jego skóra. Czuł, jak się rozpada pod tą czułością. Nie miał już siły walczyć, a po tym długim czasie, gdy to robił, zatopienie się w czyjejś bliskości było jak narkotyk – przylgnął do tego całą swoją jaźnią. Wciąż był otumaniony, a ponowna senność zmogła go szybciej niż się spodziewał, gdy więc czuły szept formułował piękne francuskie brzmienie, Enzo mógł tylko półprzytomnie zrzucić jego sens na przekroczenie świata snów. Ponieważ to przecież niemożliwe, by Seraphine właśnie wyznał mu miłość.
W kolejnych dniach jawa zlewała się ze snem, bo choć nie czuł już tego przejmującego bólu, a majaki całkiem przeszły, to wciąż nie odzyskał sił. Gdy się budził, rzucał typowymi dla siebie żartami, chcąc zdjąć z twarzy Seraphine’a wyraz udręki, a gdy spał albo wracał do pustki, albo mierzył się z obrazami dalekiej przeszłości, których niemal nie pamiętał, gdy otwierał oczy.
W końcu przyszedł dzień, w którym nie mdliło go, gdy tylko podniósł się do siadu, co wykorzystał na uparcie się, by w końcu wstać z łóżka i odłączyć się od tej uwierającej aparatury. Dowiedział się już, że uratowała go transfuzja krwi innych wampirów, co zszokowało go bardziej, niż to po sobie okazał. Choć nauka o wampirach była dotąd sensem jego życia, nigdy nie słyszał o tym, by któryś z nich potrzebował transfuzji, by zachować życie. Ta niewiedza na temat własnego ciała, świadomość, że nie jest normalnym wampirem, zaczynały go przerażać. Nienawidził błądzić we mgle.
Z rozkoszą wyszedł na zewnątrz. Ubrany w luźny dres wyciągał szyję w stronę słońca, napawając się przyjemnym ciepłem rozlewającym się po upiornie bladej teraz twarzy. Gdy mijali jakiekolwiek lustra, nawet nie próbował w nie zerkać. Wystarczy, że spojrzał na siebie raz. O ile kilka dni temu można było powiedzieć, że jest piękny, tak teraz do piękna było mu daleko. Wyglądał, jak człowiek wyniszczany przez śmiertelną chorobę. Wolał na to nie patrzeć, bo o ile od myśli starał się uciec, gdy widział własną twarz w procesie wyniszczania, uświadamiał sobie dobitnie, że wciąż stoi na skraju śmierci, a oni nie wiedzą dlaczego. Czego jednak nie mógł wiedzieć, to to, że obecnie wyglądał już lepiej niż w fazie braku przytomności.
Przyglądał się zamczysku z zaciekawieniem rodzaju tego, który może czuć tylko łowca, czytający o czymś pół swojego życia, by nagle zobaczyć to na własne oczy. Podziwiał wiekowe budownictwo, próbował sobie wyobrazić je jako miejsce, w którym wychowywał się potwór, z jakim Enzo zaczynał wiązać swoją przyszłość. Do tych wyobrażeń brakowało mu jednak jednego, istotnego elementu. Za nic w świecie nie potrafił zwizualizować sobie małego Seraphine’a. Z pomocą na szczęście przyszły lekko poszarzałe płótna, rozwieszone w jednej z komnat. Lub na nieszczęście.
Zapatrzył się na delikatny wizerunek młodego wampira. Wyglądał tak krucho, niepozornie, jak porcelanowa lalka. Nie zachwycał się, bo gdy Seraphine zaczął wymieniać imiona braci, coś boleśnie ścisnęło żołądek Enzo. Zorientował się bowiem, z którą gałęzią rodziny de Lusignanów ma do czynienia. Znał te imiona. A już w szczególności to, które pozostało do wymienienia. Chyba jeszcze przez chwilę łudził się, że pomieszał fakty, że to nie między tymi wampirami wychował się krwiopijca, który stworzył u łowców chorą ambicję wybicia całego rodu. Łudził się. Ale musiał przestać.
Gdy Seraphine wypowiedział swoje rzeczywiste imię, Enzo wciąż wpatrywał się w nieskazitelnie piękny wizerunek wampira na obrazie. Aenor. Ten sam Aenor, który dokonywał zbrodni ciężkich do objęcia umysłem. Na cześć którego pewien okres historii z perspektywy łowców nazwano tandetnie, lecz w pełni trafnie Krwawym Wiekiem. Przez głowę Enzo przelatywały hurtem wszystkie teksty, które czytał na temat rodziny de Lusignanów. W każdej książce Aenor miał poświęcony dla siebie co najmniej jeden dodatkowy rozdział.
Powoli przesunął spojrzenie na twarz Seraphine’a. Zapatrzył się na niego, próbując poczuć odrazę, starając się połączyć to piękne oblicze z wszystkimi historiami brutalnych mordów i wampirzych zabaw. Nie potrafił utożsamić go z tym wszystkim. Nie potrafił uwierzyć, że ma przed sobą wampira, o którym czytał, który przez długie lata spędzał łowcom sen z powiek.
– Wow… Gdybym wiedział, że mam przed sobą takiego celebrytę, to bym się ładniej ubrał – zbagatelizował powagę tego odkrycia, jak miał w zwyczaju, jednak jego głowa daleka była od bagatelizacji, a przekorny uśmiech nie sięgnął oczu.
Nie widział w nim tego potwora, nie potrafił połączyć z czynami, które dokonał według zapisów łowców. Ale czy mógł powiedzieć, że Seraphine nie byłby do nich zdolny? Nie. Dobrze pamiętał wściekłość, którą został nakarmiony, gdy przed przyjęciem wspomniał o Maxymillianie. Był pewien, że w innych czasach Seraphine mógł być wampirem, zdolnym do zabicia niewinnego istnienia bez chwili zastanowienia. Być może wciąż nim był. Ale kiedy Enzo patrzył na tę spokojną twarz i przypominał sobie rozpaczliwe szczęście oraz nadzieję wymalowane na niej, gdy w końcu łowcy udało zwlec się z łóżka, nie potrafił wyzbyć się przekonania, że nawet jeśli morderczy dla reszty świata, Seraphine nie skrzywdzi Enzo. Nie intencjonalnie.
Powinien czuć się paskudnie z tym, że z obecną wiedzą, wciąż nie ma ochoty się od niego odsunąć, wciąż podoba mu się wizja bycia wyjątkowym w tych oczach, które choć widziały przez tysiąc lat tak wiele, wciąż zapatrzone były przede wszystkim w Enzo. Powinien czuć się paskudnie i… tak właśnie się czuł. Lecz to wciąż nic nie zmieniało. Sam był teraz wampirem, czuł mimowolną żądzę mordu związaną z krwią, kto wie, być może gdyby się jej poddał, stałby się tym samym, czym jest Aenor.
– Myślisz, że… mógłbym poczuć się lepiej, gdybym pił świeżą krew? – zapytał nagle, wpatrując się w namalowaną na płótnie niemal dziewczęcą twarz. Do tej pory nie chciał się pożywiać bezpośrednio z ludzi. Zrobił to raz, w drodze do posiadłości Seraphine’a, a nie przejął się tym faktem od razu tylko ze względu na wampirzą euforię nowoprzemienionego. Gdy minęły dni, a on nauczył się trochę stabilizować emocje, przyszły wyrzuty sumienia. Nie zabił tamtych ludzi, ale zabawił się ich kosztem i wcale nie czuł się z tym dobrze. Ale jeśli to miałoby pomóc mu przeżyć… Jest wampirem pieprzonego Aenora de Lusignana, został skazany na bycie ponad współczuciem w momencie swojej przemiany.

Wysłuchiwał go w ciszy, wpatrując się w oczy błyskające szczerością. A może to Enzo chciał po prostu znaleźć w nich tę właśnie cechę. Twarz łowcy nie zmieniała się niezależnie od słów, którymi raczył go wampir, po prostu słuchał, przyjmując do wiadomości całą treść. Analizował ją. Zastanawiał się, jak ma odebrać fakt, że Seraphine mu się tłumaczy, choć wcale o to nie prosił. Chciał wybielić się w jego oczach? Otrzymać pewność, że Enzo się do niego nie zniechęci? Jeśli tak, daremny jego trud. Nie dlatego, że Enzo mimo tych słów poczuł obrzydzenie, lecz wręcz przeciwnie – dlatego, że niezależnie od wyjaśnień Seraphine’a, nawet gdyby te nie nadeszły, nie potrafiłby poczuć niechęci. Przekonał się o tym ostatecznie, gdy wampir otwarcie przyznawał się do win, a jego zupełnie to nie ruszyło. Przeleciał nad tymi słowami, chcąc jak najprędzej rzucić je w niepamięć. Nie zamierzał skupiać się na zbrodniach Seraphine’a, bo czuł się podle z tym, że nie potrafił poczuć pogardy. Choć potrafiłby bez trudu przytoczyć co najmniej kilka z konkretnych zbrodni Aenora, nagle przestały one mieć znaczenie. W tym życiu miał tylko Lusignana, tylko on był dla niego wyrozumiały i tworzył jakiekolwiek poczucie bezpieczeństwa. Jedynie na niego mógł liczyć, obdarzyć go choć nikłym zaufaniem, planować chwiejną przyszłość. Był od niego uzależniony, ale co ważniejsze – uczucia Enzo zgrywały się z tym, co zgotował mu los. Nie był od Seraphine’a zależny jedynie życiowo, nie trwał przy jego boku z rozsądku czy ze strachu przed samotnością. Po prostu chciał przy nim być, bo poczuł przywiązanie i solidną sympatię do tego wampira, którego poznał te kilka tygodni temu. Nie Aenora, a Seraphine’a. Może i Lusignan był kiedyś bezlitosną bestią, ale choć przez chwilę się starał, nie potrafił dostrzec tej samej bestii w osobie, na którą właśnie patrzył.
– Nie wiesz, co sobie myślę, choć z pewnością bardzo byś chciał – zauważył z przekorą na wszystkie te słowa, strzelając w stronę mężczyzny uśmiechem. Nie skomentował jego usprawiedliwień w żaden inny sposób, pozostawiając go w lekkiej niepewności co do opinii, jaką ma na ten temat. Sądził jednak, że Seraphine z łatwością wyczułby jego wściekłość bądź obrzydzenie, które jakkolwiek nie pojawiły się nawet na moment. Nie względem niego w każdym razie.
Ruszył w dalszą drogę, chcąc znów znaleźć się na zewnątrz, a Seraphine tymczasem podjął się odpowiedzi na jego spontaniczne pytanie. Ku swojemu niezadowoleniu, nie dowiedział się niczego konkretnego. Z drugiej strony nie mógł winić wampira, w końcu wiedział o naturze Enzo tyle, co on sam.
– To wypadałoby chyba, żebym w końcu poznał tego wybawiciela. – Choć słyszał o Rorgonie od Seraphine’a, gdy pierwszy raz dłużej był przytomny, ani razu jeszcze wampira nie zobaczył. Albo ten przychodził tylko, gdy Enzo spał zupełnym przypadkiem, albo Seraphine wolał wampira trzymać z daleka od łowcy, gdy ten był świadomy. Ewentualnie Rorgon sam niechętny był się pokazywać. Enzo jednak wolałby poznać człowieka, w którego rękach leżało jego życie i najwidoczniej miało tam spoczywać jeszcze przez długi czas.
– Twój najstarszy brat – zaczął inny temat, nagle coś sobie uświadamiając – nie żyje? Z tego co pamiętam, łowcy nigdy go nie dorwali. – Jeżeli dobrze kojarzył, nie mieli na to szans. Wiele pozycji mówiło dość rozlegle o tym, jak silnym wampirem był Simon de Lusignan, z niektórych wręcz czuć było bijący z treści strach autora. Dość zrozumiałe, zważywszy na to, że wiele pozycji było raportami z misji, a ci, którzy jakimś sposobem przeżyli bliski kontakt z Simonem, najwidoczniej z trudem maskowali przerażenie, na którego ujawnianie nie pozwalała im łowcza godność A raczej kodeks, który kazał tę godność posiadać.

Zapatrzył się dłużej na pobłyskujące szczerością i pewną melancholią zielone oczy, a wsłuchawszy się w słowa, w których Seraphine zupełnie się odsłaniał, Enzo… poczuł napływające rozczulenie. Ten starzec był naprawdę niecodziennym stworzeniem. Mógł przerażać i wzbudzać chęć obdarowania go porządnym przytulasem, jedno po drugim. Zwabiony tą chęcią Enzo, idąc na kompromis z samym sobą, posłał mężczyźnie równie ciepły uśmiech i delikatnie przesunął dłonią po chłodnej fakturze skóry między palcami wampira.
– Może kiedyś ci opowiem – wyszeptał pojednawczo, przelewając we własne spojrzenie nic więcej, jak rozgrzewającą, bezbrzeżną sympatię. Zupełnie jakby nie dowiedział się przed chwilą, że patrzy na masowego mordercę i czyste zło. Nie chciał trzymać Seraphine’a w niepewności, nie potrzebował, by ten sądził, że Enzo widzi w nim potwora. Seraphine niezaprzeczalnie nim był kiedyś i duża jego część musiała być nim teraz, ale Enzo poznał go od innej strony i to ona rozgościła się w jego wnętrzu, nie dopuszczając do głowy wątpliwości względem tego, czy chce przy nim być, czy uciec i potępić.
Uniósł z teatralnym zaciekawieniem brwi, słysząc, że może zdziwić go widok Rorgona. Uśmiechnął się na to z pełnym zainteresowaniem, w końcu bardziej przypominając codziennego siebie. Nawet wyprany z życia i zniszczony przez cokolwiek, co trawiło jego organizm, z tym charakterystycznym uśmiechem i błyskiem w oku był nie do podrobienia. Natychmiast nabierał więcej życia i nawet przez chwilę mógł wyglądać, jakby nic się nie działo. W każdym razie, zamierzał udawać, że czuje się lepiej, niż było w rzeczywistości. Nie był naiwny ani ślepy, znał swój organizm w wystarczającym stopniu, by wiedzieć, że wciąż umiera. Znajdą sposób, by to zatrzymać bądź nie. A jeśli nie, nie chciał przechodzić reszty życia, wyglądając jak żywy trup. Co było dość ironiczne, bo przecież zasadniczo tym właśnie był od kilku tygodni.
Przekrzywił delikatnie głowę, patrząc wnikliwie na Seraphine’a, gdy dojrzał nagle rosnącą powagę na jego obliczu. Słuchał ponurych słów swojej uroczej bestii, samemu nie zdejmując lekkiego, beztroskiego uśmiechu z twarzy, nawet jeśli ten zupełnie nie był adekwatny do treści raczącej jego uszy.
– Słodko – skwitował, próbując sobie wyobrazić wampira, o którym nawet Aenor de Lusignan mówił w ten sposób – w jego głos wkradła się ledwie wybrzmiała, lecz dosłyszalna nuta strachu. A może to tylko wyobraźnia Enzo? Raczył wątpić. Choć nigdy nie spotkał Simona osobiście, wierzył we wszystkie podania i nie zamierzał poddawać ich w wątpliwość. Wolałby nie zmieniać tego stanu rzeczy – rodzina Seraphine’a nie była dłużej jego problemem. Przynajmniej próbował tak sobie wmawiać. Gdy będzie zgrywał niekompetentnego łowcę, nawet jego ojciec w końcu znudzi się okładaniem mu twarzy i odpuści, nie zlecając żadnych istotnych misji. Nie zakładał z kolei, że jego ścieżki z Simonem mogłyby się skrzyżować nie za sprawą łowców, lecz młodszego brata wampira. W końcu Seraphine sam mówił, że dla niego brat nie żył. Enzo więc również powinien tak o nim myśleć, jak o martwym i nieistotnym. Nawet jeśli wszelka logika podpowiadała mu, by mieć gdzieś z tyłu głowy, że jego życiowy towarzysz ma wyklętego brata, który zasłużył sobie na to, by go uśmiercić za życia i unikać rozmów przyjmujących wersję, w której ten wciąż dycha.

Na tę chwilę temat Rorgona – potencjalnego wybawcy, jedynej osoby, która miała jakiekolwiek szanse mu pomóc, ciekawił go bardziej niż Simon, dlatego też z zaangażowaniem podszedł do poznania go. Widząc zaś wysuszonego wampira, który sprawiał wrażenie, jakby miał się rozpaść za podmuchem wiatru, uniósł wymownie brwi, nie kryjąc swojego rozbawienia.
– Najwidoczniej zbyt zajęty był mordowaniem siebie – zauważył ze swoim słodkim uśmiechem, zaraz wracając całkiem uprzejmym spojrzeniem do postaci Rorgona. Mimo swojego niewybrednego komentarza, pewnym ruchem ujął kościstą dłoń i posłał mężczyźnie głębszy uśmiech, który jednak nie wyglądał tak urokliwie jak zwykle, w połączeniu z wyraźnymi sińcami, które na dobre rozgościły się pod ciemnymi oczyma.
– Wzajemnie. Mam nadzieję, że masz dla mnie jakieś dobre informacje, bo obawiam się, że moje odbicie lustrzane sądzi, że jeszcze kilka dni i zyskasz brata bliźniaka, Rorgon. Przynajmniej wizerunkowo. – Przytrzymał nieprzyjemnie żylastą, wysuszoną dłoń, aż skończył mówić, po czym niespiesznie wysunął ją z wcale nie kruchego objęcia. – Byłoby miło, gdybym nie musiał codziennie przyjmować w żyły krwi innych wampirów, to trochę odrażające.

Przez kolejne dni Rorgon nie skupiał się już w żadnym stopniu na ukrywaniu przed Enzo i chłopak ochoczo to wykorzystywał, samemu odnajdując wampira, gdy tylko odzyskiwał przytomność. Chwile, w których miał trzeźwy umysł, wykorzystywał na rozmowy z bratem Seraphine’a, zawsze zaopatrzając ich w wino, a przy tym świadomie naciskał na kolejne eksperymenty. Chyba to przede wszystkim sprawiało, że dobrze się dogadywali. Rorgon był łasy na nowe odkrycia, a Enzo nader ochoczo odsłaniał się przed nim, zastrzegając, że póki nie doprowadzi od śmierci ani trwałego uszkodzenia, to może robić z jego ciałem, co tylko konieczne, by czegoś się dowiedzieć. Był zdesperowany, bo gdy dawno temu, zdawałoby się w innym wcieleniu, kiedy mówił swojemu stwórcy, że lubi życie, wcale nie kłamał. Nie chciał umierać i co więcej, nie był to dobry czas dla żadnego z nich – Enzo i Seraphine’a. W jakiś sposób czuł, że gdyby opuścił teraz wampira, ten by sobie nie poradził. Pamiętał dokładnie z jaką łaską Seraphine przyjął Enzo pod swój dach, wymuszając na nim umowę. Nie wchodziły w grę ciepłe emocje i przywiązanie. Teraz było zupełnie inaczej. Widział nader wyraźnie, że wszystko, co robił teraz wampir, było kierowane instynktem i emocjami, niczym więcej. Rozpaczliwie szukał rozwiązania, pragnąc uratować Enzo. Umowa, która ich łączyła… była obecnie zaledwie dodatkiem. Wiedział to. Był pewien. W końcu uczucia Seraphine’a przelewały się przez jego oczy, a Enzo nie uchylał się przed nimi. Przeciwnie. Coraz mocniej otwierał się na ten rozdział, choć czuł w kościach, że może tego pożałować. Ale w tym momencie nie było już odwrotu. Nie potrafiłby wybrać innej drogi.

Po kilku dniach sytuacja wciąż była beznadziejna, choć nie krytyczna. Transfuzje działały, ale ciało Enzo widocznie potrzebowało coraz więcej wampirzej krwi, by móc trzymać łowcę przy przytomności. Nie był znawcą, ale nawet on to widział, jego organizm za szybko przyzwyczajał się do nowej metody podtrzymania go przy życiu i nie było sensu łudzić się, że nie jest to tylko bardzo doraźne rozwiązanie. Rorgon zaryzykował więc w końcu teorią, że Enzo może potrzebować wampirzej krwi w swojej diecie, bo ludzka była zwyczajnie niedopasowana do potrzeb jego osobliwego łowczo-wampirzego ciała. Choć osiemnastolatka mdliło na samą myśl o tym rozwiązaniu, ponuro zgodził się spróbować. Gdy stał obok Seraphine’a, obserwując, jak ten szykuje się na polowanie, nie próbował nawet kryć swojej dezaprobaty. Wampir próbował rozładować atmosferę i żartować, ale Enzo, choć zwykle doprowadzał innych na skraj swoim specyficznym poczuciem humoru i szczerzył się niemal nieprzerwanie, teraz był widocznie zbyt zmęczony. Osiągał swoje limity i w tamtym momencie mógł odpowiedzieć na żartobliwe pytanie Seraphine’a jedynie smutnym wzruszeniem ramion i spuszczeniem wzroku. Czuł się winny. Seraphine musiał wrócić do praktyk, które świadomie porzucił dla dobra własnej duszy. Enzo nie chciał, by ta znów zaczęła się skażać z jego powodu, ale tchórzliwie nie powstrzymywał Seraphine’a. Potrzebował tej krwi. Szybko jednak okazało się, że nie do jedzenia.
Z potężnym grymasem spróbował pożywić się wampirzą posoką, a gdy tylko wziął kilka łyków, krzywiąc się na obrzydliwy smak, poczuł, jak jego żołądek wykrzywia się w proteście. Przykrył dłonią usta, kierując się jak najszybciej w stronę łazienki, a ledwie dopadł toalety, zwrócił całą spożytą krew i wszystko, co jadł na przestrzeni ostatnich dni. Reakcja organizmu była tak silna, że z łazienki wynosić musiał go Seraphine, bo Enzo zwyczajnie stracił przytomność. Na kolejne dni zostali przy transfuzjach, aż przyszła kolejna teoria, o której myślał już wcześniej Enzo. Krew pozyskiwana prosto z ludzkiej żyły, nie z mrożonych torebek. Enzo tego nie chciał. Zahipnotyzowanych ludzi, brukania ich ciał, mieszania w głowie. Ale kiedy Rorgon uznał, że musi trzymać się transfuzji i spożywać jak najświeższą krew, by jakkolwiek prosperować, jedynie ponuro skinął głową. Gdy któregoś dnia przed jego oczyma pojawił się człowiek zupełnie nieświadom tego co się dzieje, Enzo poczuł niemal fizyczny ból. Z poczuciem porażki sięgnął po tętniący życiem nadgarstek i zamykając oczy, wpił się w niego, prosząc wcześniej Seraphine’a, by przerwał to, jeśli nie da rady się kontrolować. A z kontrolą było ciężko. Był skrajnie wymęczony i umysł również zaczynał poddawać się stanowi całego organizmu. Lata treningów przestawały mieć znaczenie, gdy znajdował się w tej kondycji, że ledwie był w stanie myślami nadążyć za konwersacją. Jak mógł więc polegać na sile wypracowanej kontroli? Mimo to ostatkiem sił samoistnie odsunął od siebie żyłę. Po kilku dniach wzbogaconej diety i nieco rzadszych transfuzji, poczuł się lepiej. Wciąż daleko było mu do normalności, ale mógł przytomnie prosperować. Stracił jednak nadzieję na to, że Rorgon znajdzie rozwiązanie. Kiedy zaś patrzył na to, w jakim stanie jest Seraphine, zrozumiał, że i on poddaje się bezradności oraz frustracji. Był kłębkiem nerwów, Enzo mógł przynajmniej spędzać większość czasu w nieświadomości – to Seraphine nieustannie się martwił i szukał rozwiązań, które nie istniały.
– Będzie mógł – wyręczył Rorgona w odpowiedzi, zeskakując zwinnie z niewygodnego laboratoryjnego stołu, by podejść do Seraphine’a, który wyglądał, jakby potrzebował porządnego relaksu.  – Cały czas jestem spragniony, ale chyba zaczynam się przyzwyczajać – odpowiedział z lekkim opóźnieniem drugiemu de Lusignan, bo rzeczywiście, niezależnie od tego, ile krwi spożywał, ta nie zaspokajała go na długo.
Bolało go bardziej, niż by chciał, gdy widział swoją słodką bestyjkę w tym ponurym, chłodnym wydaniu. Posilił się lekkim, całkiem pogodnym uśmiechem, kiedy podszedł do mężczyzny i bez wahania lekko ujął jego dłoń, przylegając brodą zaczepnie do ramienia, by zerknąć na przystojną twarz spod rzęs swoim szczenięcym, przymilnym spojrzeniem.
– Wracajmy do domu, bestyjko. Nic więcej nie wymyślimy. – Z pozoru nie wyglądał na przejętego tym faktem, choć wiedział, że Seraphine prawdopodobnie również odczuł ukłucie żalu, które towarzyszyło tym słowom. W takich chwilach Enzo wolałby, żeby ich połączenie nie istniało. Zbyt boleśnie zdawał sobie sprawę z tego, jak jego własne emocje wpływają na obecny stan Seraphine’a. Wzajemnie się dobijali, zamykając koło ponurych wizji i zmęczenia.

Wyczuwał bardzo wyraźnie zmartwienie i niepokój Seraphine’a, gdyż te najwidoczniej bezkonkurencyjnie wysunęły się na przód wszystkich jego emocji. Enzo wiedział, że jego stwórca obawia się tej niewiedzy i stanu, w jakim chłopak przebywał, ale dostrzegał także, że ten niepokój podszyty był czymś więcej. Był w złym stanie, ale pamiętał oczywiście to, jak jeszcze niedawno ktoś przeprowadził zamach na życie wampira, czuł jego wyraźne spięcie od tamtego czasu i wzmożoną czujność, z którą zaczął patrzeć na świat. Wiedział, że coś się szykuje i najbardziej pragnął teraz być w dobrym stanie, gdy to już przyjdzie. Nie chciał być ciężarem, słabym punktem Seraphine’a. Musiał być jego wsparciem, a teraz stanowił jedynie kulę u nogi. Mógł wesprzeć go teraz jedynie swoją krwią, o którą Lusignan nie ważył się prosić, gdy łowca był w tej rozpaczliwej kondycji. Ale Enzo niczego nie pragnął mocniej, niż poczuć się mniej bezużytecznym, choćby miał robić jedynie za skuteczny suplement diety.
W końcu ruszyli w podróż powrotną, którą Enzo zniósł całkiem nieźle. Wyglądał oczywiście znacznie gorzej niż przy opuszczeniu Anglii, ale nie był bezwładnym ciałem, które należało ze sobą targać. Ruchy miał znów całkiem sprawne, nawet jeśli spowolnione pomimo wyraźnego stracenia na wadze. Enzo z ulgą przywitał rodzinne okolice, bo choć kochał Francję, to w Anglii czuł, że jest w domu. Poza tym ich wyjazd sprawił, że kraj romantycznych uniesień zaczął kojarzyć się ze śmiercią, odorem krwi i bólem. Ten jedyny raz pożegnał go bez żalu. Z tyłu głowy tliły się obawy związane z najbliższą konfrontacją z ojcem, który był wielce niezadowolony z tego niezapowiedzianego wyjazdu i całkowitego odcięcia się od kontaktu, które zaserwował rodzinie Enzo. Nie nadawał się do jakiegokolwiek polowania i będzie musiał się z niego jakoś wywinąć. Teraz jednak nie miał siły o tym myśleć, w głowie gościła okrutna pustka.
– Domek – zaświergotał pogodnie, rozciągając się u wejścia do posiadłości i przywitał służbę szerokim uśmiechem, a gdy usłyszał pytanie kierowane tylko do Seraphine’a, nadął teatralnie policzki.
– Nie, nie jestem głodny, dzięki, że ktoś pyta – fuknął, zadzierając podbródek, ale gdy tylko zobaczył Ileanę, rozpromienił się i objął dziewczynę z pewną tęsknotą.
– Wyglądasz okropnie – zauważyła z lekkim przejęciem, co ten skwitował tylko krótkim parsknięciem.
Przelotnie zawiesił spojrzenie na Josephine, nie będąc pewnym, jak odebrać jej obecność w posiadłości. Posłał jednak kobiecie sympatyczny uśmiech, bo choć nie ufał jej w najmniejszym stopniu, zdecydowanie przyjmował obecność Fifi znacznie lepiej niż osobę Wilfreda. Poza tym wampirzyca była inteligentna i silna, cokolwiek nadchodziło, jeśli była po ich stronie, mogła okazać się pomocna.


Westchnął przesadnie, słysząc radę Seraphine’a i posłał mu pełne powątpiewania spojrzenie. Cały czas jedynie odpoczywał i choć rzeczywiście nie miał sił na nic więcej, miał już tego odpoczywania dosyć. Niby wciąż żył, a jednak równie dobrze mógłby być martwy, bo jego obecne funkcjonowanie ograniczało się do podstawowych czynności koniecznych jedynie do przeżycia. Mimo to usadowił się wygodniej na łóżku, przyjmując jego miękkość z wyraźną ulgą. Podróż może nie była wyjątkowo długa, ale zważywszy na to, że obecnie męczyło go samo oddychanie, była wyzwaniem dla osłabionego organizmu.
Obserwował Seraphine’a, mierząc uważnym spojrzeniem jego sylwetkę, nerwowość charakteryzującą ruchy, czujność wypełniającą spojrzenie i poczucie zrezygnowania okalające to wszystko nieprzyjemnie mętną mgiełką. Bez krępacji obserwował, jak jasna skóra wyłania się spod koszuli, stanowiąc miłą odmianę od trudów dzisiejszego dnia, jak i wszystkich poprzednich. Enzo był nieprzytomny tak często, że właściwie nie pamiętał zbyt wielu chwil, w których mogli z Seraphinem spędzić czas tak jak teraz. We dwoje, pozornie beztrosko, na dodatek w miękkiej, pachnącej świeżością pościeli. W zamczysku Lusignanów pachniało wszystkim, ale na pewno nie świeżością.
– Wybornie – odpowiedział na pytanie, podnosząc się z lekkim uśmiechem z łóżka, by podejść do Seraphine’a z tajemniczym błyskiem w oku. Atmosfera zaczęła gęstnieć, gdy powolnym ruchem objął długimi palcami puchar wampira, wyjmując mu go z dłoni. Był dzisiaj w lepszej formie niż przez ostatnie dni, mógł mu dać coś od siebie. Mógł przez chwilę stać się przydatny.
Odstawił naczynie z powrotem na parapet, a sam, zaglądając w zielone oczy, rozpiął górne guziki swojej koszuli.
– Długo się wstrzymywałeś, nie sądzisz, staruszku? – rzucił z przekąsem, ozdabiając twarz wyzywającym uśmiechem, gdy podjął jeszcze jeden krok w kierunku Seraphine’a i zachęcająco odgiął szyję w bok, eksponując bijącą całkiem ludzko tętnicę.

Uśmiechnął się dla głębszej zachęty, gdy usłyszał swoje imię w tej uroczo pytającej, niepewnej formie. Starał się ignorować, że Seraphine, chcąc pójść za wolą Enzo, nie powinien formować jakichkolwiek, nawet tak niemerytorycznych pytań, a ochoczo skorzystać z łaskawej oferty łowcy. Musiał być spragniony i przede wszystkim tęsknić za jego smakiem, w końcu już tak długo się nie pożywiał, a przecież Enzo dobrze pamiętał, ile przyjemności mu to sprawiało. Gdy więc Seraphine w koszmarnie irytujący sposób gapił się i mrugał tępo oczyma, zamiast wysunąć kły i posłusznie wbić się nimi w odsłoniętą skórę, uśmiech Enzo coraz mocniej przypominał zastygły nieprzyjemnie wyraz, kojarzący się prędzej z krytym bólem niż czymkolwiek pozytywnym. Widział ten smutny uśmiech i jego własny płynnie zbladł całkowicie, bo rozumiał do czego dąży jego stwórca. Nawet tego nie mógł mu podarować. Enzo potrzebował poczuć się przydatnym, nadać jakiegokolwiek sensu swojemu obecnemu istnieniu, bo nie wiedział, jak długo to jeszcze będzie trwało. Nie chciał być ciężarem, żałosną masą, której istnienie nie sprawiało nikomu różnicy. Urodził się łowcą, od zawsze wpajano mu, że ma rolę do wypełnienia, że jest silny i potrzebny. A teraz był tylko kulą u nogi, zaś Seraphine nie pozwolił mu wykorzystać jedynego atutu, jaki mu pozostał. Skoro sam tak mocno osłabł, mógł uczynić silnym chociaż jego. Dać mu krew, którą przyjmował lepiej niż tę ludzką. Mógł zostać choć pieprzonym, porządnym posiłkiem. Ale Seraphine odmówił.
Odepchnął go mniej delikatnie, niż przewidział. Właściwie to sam odbił się dłońmi od wampirzej klatki, rzucając mężczyźnie rozjuszone spojrzenie. Od przemiany minęło już trochę czasu, jednak jak się okazywało, emocje Enzo wciąż reagowały z co najmniej zdwojoną siłą. Teraz zamiast prostego zawodu i rozdrażnienia, czuł niemal rozpacz i całkiem wyraźną wściekłość.
– Och pieprz się – warknął niekontrolowanie, odwracając się napięcie i widowiskowo wszedł pod kołdrę, odwracając się przodem do ściany, a tyłem do Seraphine’a. Ostentacyjnie nakrył się materiałem aż pod brodę i postanowił, że za tę zniewagę nie odezwie się do tego zgrzybiałego starucha słowem, aż mu język nie zdrętwieje od zbyt długiego nieużywania. Jedno to to, że ten niedorobiony Drakula nie pozwolił mu poczuć się choć odrobinę przydatnym, a drugie i być może w tym momencie zabolało Enzo bardziej – to to, że chłopak po raz pierwszy sam całkowicie się przed nim odsłonił i miał nadzieję, że skusi go wyglądem swojego ciała, zapachem i mimiką, a ostatecznie… został odrzucony. Być może był w tym stanie po prostu zbyt odrażający, by Seraphine chciał na niego spojrzeć. Zbliżyć się i skosztować. Może się nim brzydził.
W głębi wiedział, że to nie prawda, bo zbyt wyraźnie czuł emocje wampira, by nie wykryć jawnego obrzydzenia, ale przecież musiał podsycić czymś swoją złość. Wmówił więc sobie z łatwością, że jest jeszcze gorszym gównem, niż wskazywał na to jego stan.


Przeciągające się osłabienie Enzo, choć kontrolowane, mimo wszystko drażniło łowcę coraz mocniej i odczuwał to każdy, kto miał z nim jakkolwiek do czynienia. Zwykle pogodny i stanowiący duszę towarzystwa nastolatek, teraz zwyczajnie odstraszał, a każda rozmowa z nim groziła spadkiem humoru wszystkich w promieniu kilkudziesięciu metrów. Na Seraphinie odbijało się to najmocniej, Enzo od felernej nocy nie chciał nawet słyszeć o jakiejkolwiek fizycznej formie kontaktu z wampirem, a na wszystkie jego próby nawiązania konwersacji odpowiadał opryskliwością.
Wrócił do szkoły, ale miał wrażenie, że codzienne czynności, na które wcześniej nie zwracał zupełnie uwagi, teraz wymagały od niego niebotycznych pokładów siły. Szybko się męczył i z trudem funkcjonował wśród ludzi. Odkąd zaczął pić krew bezpośrednio z żywych tętnic, ludzie kojarzyli mu się tylko z jednym i z coraz większym trudem panował nad żądzą krwi, gdy chodził na zajęcia. Denerwowała go też nadopiekuńczość Lusignan odzwierciedlająca się w podstawianym co dzień pod szkołę samochodzie. Ten przynajmniej nie zwracał niczyjej uwagi, bo jeszcze nim poznał Seraphine’a nierzadko korzystał z usług rodzinnego szofera. Pałka przegięła się, gdy ten… Gdy Lusignan podjechał osobiście.
Enzo już na wstępie posłał mu wrogie spojrzenie, starając się nie zwracać uwagi na pełne entuzjazmu rozmowy, z łatwością docierające do jego wampirzych uszu. Bez przesady, nie jest aż tak zachwycający, skomentował z rozdrażnieniem, co oczywiście było jawnym kłamstwem. Irytowało go po prostu, że ta banda nieświadomych dzieciaków zachwycała się jego bestią. Tym bardziej, że każde jedno z nich w tych czasach wydawało mu się dużo bardziej atrakcyjne niż on sam. Wyglądał jak chodzący trup, a oni byli pełni życia i gorącej, kuszącej krwi. Ich Lusginan zapewne z chęcią by skosztował.
– Co ty odstawiasz? – rzucił potępiająco, zatrzymując się przed Seraphinem, choć gdyby nie chęć pokazania wszystkim, że wampir jest tu dla niego, zapewne po prostu udałby, że go nie zna i minął samochód oraz właściciela bez słowa. Zamiast tego rzucił plecak na tylne siedzenie i oparł się o karoserię tuż obok wampira, wyciągając własną paczkę fajek. Odpalił papierosa, wciąż mierząc bruneta krytycznym spojrzeniem podkrążonych oczu. – Już krążą plotki, że przesadzam z ćpaniem, teraz zaczną gadać, że mam sponsora. Wiesz, że wystarczy mi sił, żeby dojść do domu? Nie jestem niedołężny – wyrzucał z siebie jak armatka, powoli rozbudzając płomień rozdrażnienia, który nieraz już w ciągu tego tygodnia rozniecił przeważnie jednostronną awanturę.

„Wkurzony tym w jakiej sytuacji się znaleźli”? Seraphine nie miał o niczym pojęcia. Z jednej strony przecież Enzo od początku zdawał sobie sprawę z tego, że tysiącletni wampir jest upośledzony emocjonalnie i nie potrafi wnikać w czyjeś rzeczywiste pobudki, gdy chodziło o złożone uczucia, ale kiedy dochodziło do artykułowania tego na głos, niedowierzanie się wzmagało. Frustracja i wkurwienie, że ten głupiec wszystko sprowadza do czegoś tak prostego! Owszem, stan Enzo nie pomagał, ale przecież nie chodził w tempie tykającej bomby, bo źle się czuł. Czuł się tak samo i we Francji, a jednak starał się odciążyć psychikę wampira swoim uśmiechem, udawaniem, że jest lepiej niż w rzeczywistości było. Dlaczego ten dureń nie potrafił powiązać upiornego nastroju Enzo z tym, jak odrzucił go tamtej nocy? Tak, chciał się przydać, ale przede wszystkim… chciał poczuć, że Seraphine go chce. Że nie zmienił nastawienia, wciąż kusi go ciało Enzo, wciąż pragnie bliskości i… Enzo nigdy nie miał kompleksów, nie miał problemów z rozmyślaniem nad tym, czy się komuś podoba czy nie. Również dlatego, że jeszcze do niedawna podejrzewał się o aseksualność, nie rozpatrywał ludzi w kontekście tego typu atrakcyjności i nie myślał o sobie pod kątem bycia seksownym dla kogoś. Nikt mu się również jak dotąd nie podobał na tyle, by chcieć spełnić jakiekolwiek jego oczekiwania. Aspekt wyglądu, przyciągania i bycia docenionym w tym względzie pojawił się w jego życiu wraz z Seraphinem. Dopiero odkrywał tę sferę, silnie odczuwał to, jak wampir na niego działał, trochę się tego wstydził, a trochę czuł satysfakcję, gdy dostrzegał, że Seraphine również go pożąda. Wciąż rozpamiętywał tę noc po balu, gdy całowali się bez wytchnienia, gdy kły Lusignan wpijały się w jego ciało zachłannie i zaborczo. Czuł się dobrze z tym, jak wampir tracił dla niego głowę i odsłaniał swoje pierwotne instynkty.
Brakowało mu tego. Bał się, że nie wzbudza już w Seraphinie tych uczuć. Kiedy patrzył w lustro, widział niewiele więcej jak truchło i nie zdawał sobie sprawy z tego, że patrzy na siebie znacznie bardziej krytycznie niż wszyscy wokół. To co widział w lustrze było kilkukrotnie paskudniejsze niż rzeczywistość. A kiedy tamtego dnia odważył się pomyśleć, że może do siebie skusić wampira zachęcającym gestem i wyzywającym uśmiechem, zaś w zamian otrzymał zimny prysznic, utwierdził się w przekonaniu tego, jak ohydny się stał. Może Lusignan czuł się w obowiązku utrzymania go przy życiu, ale Enzo naprawdę zaczął wierzyć w to, że nie kryło się za jego działaniami nic więcej. Nie zachwycał dłużej wampirzych oczu, nie przyciągał, nie był obiektem jego pragnień. Może Seraphine chciał znaleźć sposób na tę dziwną przypadłość Enzo, bo zwyczajnie nie mógł już na niego patrzeć? Pragnął zobaczyć to, co spodobało mu się wcześniej, a nie codziennie obcować z tym wrakiem, który otrzymał.
Enzo się wstydził. Nie chciał, żeby Seraphine na niego patrzył, bo za każdym razem przypominał sobie o tym, jak niewiele wart jest teraz w jego oczach. Był paskudny i nieprzydatny. Nie tak jak… Nie tak jak Max. Max urodził się piękny i umarł piękny. On zdechnie, wyglądając jak trup w fazie rozkładu jeszcze przed ostatnim tchnieniem.
Seraphine oczywiście nie myślał nad tym, co mówi. Również był w rozsypce, ale to nie był teraz problem Enzo. Miał za duży chaos we własnej głowie, by przejmować się tym, który trawił umysł i serce jego stwórcy. Dlatego, słysząc sykliwy ton, nie pomyślał nawet o tym, by przełknąć emocje i wziąć pod uwagę, że Seraphine’owi zwyczajnie skończyła się cierpliwość oraz opanowanie, do czego przecież przyczyniał się sukcesywnie przez tydzień. Potraktował te słowa bardzo personalnie. Lusignan bowiem sprowadził wszystkie jego emocje, wątpliwości i boleści do licealnych rozterek.
Stał sztywno, z uniesionym lekko podbródkiem, a papieros powoli dopalał się zawieszony luźno między palcami przy udzie Enzo. Seraphine przez moment mógł dostrzec, jak gałki chłopaka zasnuwają się wściekłą czernią. Trwało to krótką sekundę, w której łowca zdołał opanować uwidaczniającą się furię. Choć ta nie zwizualizowała się ostatecznie w wampirzych cechach, wciąż płynęła z miażdżącą siłą z ciemnych oczu wbitych w wampira. Szła w parze z płomiennym rozczarowaniem.
Za każdym razem, gdy Seraphine mógł sądzić, że widzi szczyt wkurwienia Enzo, ten lubił go zaskakiwać. Teraz, gdy przeszywał go lodowatym spojrzeniem i powoli unosił kącik ust, formując krzywy uśmiech, zdawał się osiągnąć szczytową formę nienawistnej furii.
– Chciałbym, żebyś raz na zawsze zszedł mi z oczu, Seraphine. Mógłbym w końcu chociaż zdechnąć w spokoju – wysyczał powoli, nie zdejmując uśmiechu. Następnie rzucił pod stopy niedopałek i powoli odwrócił się tyłem do wampira, by z obijającym się o głowę echem zupełnie nieszczerych, podyktowanych chwilą słów, odejść w całkiem przypadkowym kierunku, bez zamiaru powrotu do domu przez najbliższe godziny.
Biała furia zasłaniała mu widok i gdy w końcu odzyskał zdolność przytomnego myślenia, sam nie wiedział, gdzie dokładnie jest i jak się tu znalazł. Szedł parkiem, który po kilku chwilach w końcu rozpoznał. Nie wiedział jak długo się tak błąkał, prawdopodobnie kilkanaście minut, tyle potrzebował, by zeszły z niego najintensywniejsze emocje. Być może skupiłby się teraz na tym, co wydarzyło się jeszcze niedawno, jednak nie był w stanie, bo w jego nozdrza nieoczekiwanie uderzył zapach krwi. Przełknął ślinę, starając się zignorować intensywny zapach, ruszyć w drugą stronę i zapomnieć o pragnieniu. Ale… tak bardzo potrzebował sił. To tak dobrze pachniało. Tak długo się powstrzymywał.
Nie dał rady. Ruszył w stronę woni, aż doszedł do lasku. W tym stanie nie myślał jasno, nie zapaliła mu się czerwona lampka, gdy zobaczył między drzewami samotną dziewczynę, która całkiem spokojnie i nieruchomo stała, podczas gdy z szyi obficie kapała jej krew. Był zbyt zamroczony żądzą i pragnieniem. Po prostu bezmyślnie, będąc już całkiem obojętnym na wszystko, objął czule nastolatkę i wgryzł się w smukłą szyję.
Kilka sekund później jego kark wykręcony został pod nienaturalnym kątem, a wszystko wokół wypełniła błoga ciemność i zbawienne uczucie nieważkości.

Głosy docierały do Enzo jak przez mgłę, zlewały się w jedno i przypominały bardziej mlaskanie stóp brnących przez mieliznę, niż rzeczywiste słowa. W końcu odpłynął całkowicie, nie orientując się zupełnie, w jakim położeniu się znalazł. Pobudka była gwałtowna i nieoczekiwana. Gwałtownie zaczerpnął oddechu, prostując się jak struna, a jego ciałem targnęły potężne mdłości. Czuł ból w całym ciele, a liny nieprzyjemnie wrzynały się w delikatną skórę. Jego organizm był zbyt umęczony, by poradzić sobie z szybką odpowiedzią na krążące po żyłach substancje i uleczyć łowcę. Zdolność regeneracji już od przeszło tygodnia praktycznie u niego nie istniała, co skrzętnie ukrywał przed Seraphinem, nie chcąc, by ten dowiedział się, że Enzo prawdopodobnie nie zostało wiele dni życia.
W pierwszej chwili pomyślał, że jego własna rodzina w końcu zorientowała się w sytuacji i postanowiła pozbyć się okrutnej skazy na swoim wizerunku. Enzo do tej pory nie pojawił się w domu, jedynie rozmawiając z rodzicami przez telefon, aż ojciec zaczął grozić, że jeszcze chwila takich wybryków i zaciągnie go za kudły spod szkoły, po czym zamknie w posiadłości, skoro nie potrafi być odpowiedzialnym, żyjąc poza domem. Szybko jednak zorientował się, że patrzący na niego w obrzydliwym wyrazie mężczyźni są wampirami. Poza tym, gdyby to wszystko było sprawą łowców, nie daliby mu sposobności się obudzić, ukatrupiliby Enzo natychmiast bez chwili wahania. Ci tutaj czegoś od niego chcieli.
Zmarszczył brwi, próbując skupić uciekające myśli, by odpowiednio zrozumieć sens wymienianych między wampirami zdań. Gdy zaś jeden z nich zwrócił się bezpośrednio do łowcy, ten ściągnął brwi jeszcze mocniej. Kojarzył tego wampira, z całą pewnością widział go na balu w towarzystwie Seraphine’a. Wyglądali, jakby byli w dość zażyłej relacji. Nie mógł jednak zbyt długo się nad tym zastanawiać, bo zimny dotyk na policzku rozwiał wszystkie myśli. W pierwszym odruchu z obrzydzeniem cofnął się przed palcami, jednak nie zdążył uciec wystarczająco szybko i wystarczająco daleko. Moment później całą twarz przeszył ból, a głowa Enzo uleciała w bok, przystrajając kącik wargi dużą kroplą krwi. Poczuł metaliczny smak również na języku.
Rosła w nim wściekłość. Moment, w którym jego twarz pozostawała zwieszona pod wpływem ciosu, wykorzystał na przeanalizowanie swojej sytuacji. Był mocno osłabiony i spętany, a teraz zrozumiał także, że zabrano mu wszystkie bronie, również te w postaci biżuterii. Przeszukiwali go – świadczyła o tym rozchełstana koszula, rozpięte spodnie i zdjęte buty. Nie miał przy sobie żadnego z ukrytych ostrzy. Spróbował napiąć ramiona, by rozerwać więzy, ale te nie miały zamiaru ustąpić. Co więcej, odkrył przyczynę nieprzyjemnego pieczenia na skórze – były nasączone werbeną. Nie miał szans uciec, na pewno nie w tym momencie.
Powoli prostował głowę, mieląc w ustach zbierającą się krew, którą zaraz obficie splunął prosto na twarz Fergusa. Uśmiechnął się krwawo, prowokująco, bez cienia strachu, choć serce w zaskakująco ludzkiej reakcji kołatało mu się po klatce.
– Może sam go zapytasz? – zaproponował bezczelnie, nauczony jak nie okazywać strachu, jak być twardym i godnie powitać czającą się za rogiem śmierć. Mimo wszystko praktyka była znacznie trudniejsza niż teoria, którą wpajano mu w ramach łowczej edukacji. Zapewne gdyby od tylu dni nie był pogodzony z myślą, że prawdopodobnie niedługo umrze, teraz byłby bliski paniki. Tymczasem myśl, że te szumowiny przyśpieszały jedynie nieuniknione, skutecznie go uspokajała.
Nim którykolwiek z nich mógł dodać coś więcej, drzwi się otworzyły, wpuszczając do środka nową osobę. Gdy Enzo zobaczył, kto przekroczył próg, szeroki, prowokujący uśmiech płynnie spłynął z jego twarzy.
– Ileana? – wyszeptał słabo, wpatrując się w dziewczynę z zamarłym sercem. Nawet nie próbował wymyślać innych powodów, dla których wampirzyca się tu znalazła. Po jej minie i niedawnych słowach jednego z wampirów, z łatwością mógł powiązać fakty.
– To on? – rzucił w kierunku dziewczyny jeden z nich a ta z niewzruszoną miną, przeszywając Enzo chłodnym spojrzeniem, którego nie poznawał, odpowiedziała:
– Tak. – Krótkie słowo, zero wyjaśnień, żadnego współczucia. Enzo widział w jej oczach nienawiść i zaczął się zastanawiać, jak to możliwe być tak dobrym aktorem, by podobnie silne uczucie tyle czasu tak skrzętnie ukrywać. Myślał, że się zaprzyjaźnili. Uwierzył jej. Nie ufał, ale… Nie podejrzewał. Enzo od dziecka wpajano ostrożność względem ludzkich relacji, podchodzenie do nich z dystansem i patrzenie na każdego jak na potencjalnego zdrajcę. Ale nigdy tak naprawdę nie został zdradzony i to uczucie również dotąd znał tylko z teorii. Bolało, nawet jeśli zgodnie z naukami każdego dnia brał pod uwagę, że otaczające go osoby mogą nie być tym, za kogo się podają. Mimo to nie rozumiał.
– Przekupili cię? Szantażowali? Wmówili ci coś? Dlaczego…
– Zamknij się! – Rzeczywiście się zamknął, zaskoczony jadem, jaki wylewał się z tonu dziewczyny, która jeszcze niedawno żartowała sobie z tego, jak zabawiał się z ich wspólnym stwórcą, a potem martwiła tym, jak wyglądał. Przynosiła mu krew, przychodziła dotrzymać towarzystwa, pozwalała pomagać sobie w kuchni i dąsała się teatralnie, gdy Enzo zbyt obficie oprószał ją mąką. Sielanka. Łgarstwo. – Zabiliście moją rodzinę! Moje jedyne dzieci. Wy, Harveyowie, zasługujecie tylko na śmierć. Chciało mi się rzygać, jak musiałam na ciebie codziennie patrzeć. – Zaśmiała się gorzko, wbijając w Enzo swoje okrutne spojrzenie. – Myślisz, że ktoś z nas ciebie tam chce? Uwierzyłeś, że jesteś jednym z nas? Głupi dzieciak, wszyscy cię nienawidzą, czekają aż zdechniesz. Pieprzeni mordercy!
Patrzył na dziewczynę ponuro, milcząco, widząc czyste wcielenie długo podlewanej nienawiści. Wiedział, że nie było sensu tłumaczyć jej czegokolwiek, zaprzeczać, uświadomić, że Enzo w swoim życiu nie zabił nikogo. Właściwie nie miał nawet ochoty o tym dyskutować. Ta zdrada odbiła się głęboką rysą na jego sercu, a zarysowane serce chakrakteryzowało się upośledzoną zdolnością do współczucia czy wyrozumiałości. Patrząc na rozwścieczoną Ileana’ę czuł jedynie ból i pragnienie przegryzienia jej krtani.
– Koniec tego przedstawienia, zabierz ją stąd – rzucił ten sam wampir, który wcześniej po dziewczynę posłał i Enzo bez słowa wpatrywał się pusto w jej oddalające się plecy.
– Hej, Ileana – odezwał się w końcu tonem, który nie pasował do jego codziennego charakteru. Odwróciła głowę, by spojrzeć na Enzo. – Jeśli przeżyję, przyjdę po ciebie. Jeśli nie, zrobi to Lusignan. Obiecuję. – Uśmiechnął się lekko, gdy drzwi za dziewczyną się zamknęły.
– Więc? Czego chcesz, tchórzliwa cipo? Porozmawiać o trwałości uczuć kuzyna? Dziwne masz zainteresowania – zwrócił się do Fergusa, w międzyczasie usilnie starając się odnaleźć tę cieniutką nić, którą wyczuwał, gdy silne emocje łączyły go ze swoim stwórcą. Seraphine go znajdzie. Na pewno. Nie pozwoli mu na tak żałosną śmierć. Potrafią się odnaleźć. Enzo odnalazł Lusignan, gdy ten był zagrożony i bestia odwdzięczy się tym samym. Musi mu tylko trochę pomóc. Dlatego jego umysł opanowało powtarzane w kółko jedno słowo, niesione przez gotujące się uczucia Enzo. Seraphine.

Słuchał pierdolenia Fergusa, sunąc oczyma za jego dłońmi, by dostrzec, jak ten sięga po strzykawkę. Starał się wyłapać jak najwięcej sensu w jego słowach, zapamiętać je, by móc cokolwiek później wykorzystać. Dopóki mógł, wierzył, że Seraphine przybędzie na czas, wyciągnie go stąd. Przeszło mu przez myśl, by przeciąć liny pętające nadgarstki własnym pazurem, ale zbyt wyraźnie wyczuwał za plecami obecność jednego z wampirów, by łudzić się, że ten nie zniweczy planów łowcy jeszcze przed pierwszą rysą. Skupił się na kojeniu własnych nerwów, zachowaniu twarzy i namiętnym odszukiwaniu w głowie połączenia z Seraphinem. Narkotyki wchodziły w drogę emocjonalnej więzi, dlatego dwukrotnie mocniej skupiał się na tym, by ją odnaleźć. Wyobrażał sobie jego twarz, ich ostatnie spotkanie, wizualizował uczucia, którymi go darzył. Jego serce krzyczało w tęsknocie za tym nieudolnym starcem.
Enzo.
Drgnął, co Fergus mógł odebrać jako reakcję na wypełnianie strzykawki mętnym płynem, który Enzo z łatwością rozpoznał. Ale werbena nie przerażała go tak mocno, gdy w swoim wnętrzu wyczuł w końcu znajomą więź i chwycił się jej całą wolą, starając się ją wzmocnić, sprawić, że ta stanie się drogowskazem dla drugiego wampira. Mógł polegać jedynie na intensywności własnych emocji i sile ducha. Na tym, że ich więź jest wystarczająco silna. Wyjątkowo silna.
Patrzył beznamiętnie na strzykawkę, mając przed oczyma bardzo podobne obrazy do tego, który prezentował teraz sobą. Widział w swoim życiu wielu skrępowanych wampirów. Łowcy poddawali ich torturom, ucząc na żywych celach swoich młodszych braci i siostry, jak postępować z krwiopijcami. Pierwszym krokiem było wtłaczanie werbeny w ich żyły. Większość krzyczała już po pierwszym zastrzyku, ci którzy nie byli skrępowani zaczynali wbijać pazury w swoje ciała, jakby chcieli wydrapać obcy płyn z własnych żył. Zaraz sam miał się przekonać, jakie to uczucie. Nie zdążył nikogo potraktować w ten sposób, był biernym obserwatorem, ale nigdy nie torturował. Tej czynności po raz pierwszy miał zaświadczyć od tej mniej korzystnej strony. Jako wampir, o ironio. Na dodatek torturowany przez innego wampira.
Patrzył prosto w nieludzkie oczy Fergusa, nie zdejmując z ust uśmiechu. Będzie się uśmiechał, póki starczy mu sił. Nie jest w stanie walczyć, ale nie okaże słabości. Był pieprzonym Harveyem – łowcą z krwi i kości. Może nie pochwalał metod swoich pobratymców, może nigdy nie chciał iść w ich ślady, ale na pewno odziedziczył po przodkach dumę i zawziętość. Nie da temu śmieciowi satysfakcji. Ze słów Fergusa wynikało, że miał Enzo komuś oddać, w związku z czym prawdopodobnie miał zakaz mordowania. Jego środki były ograniczone. Enzo uwierzył, że przeżyje. Wyjdzie stąd po ich trupach. Seraphine go znajdzie. Teraz czuł ich więź wystarczająco mocno, by w to uwierzyć.
– Masz szczęście, że jestem osłabiony i związany, tacy jak ty są pożywką dla Harveyów. Jesteś żałośnie słaby, wampirku – warczał, gdy jego twarz została odciągnięta za włosy. Nastawił się na ukłucie w szyi, na ten ból był przygotowany. Na to, co w rzeczywistości zaplanował Fergus, nie.
Krzyk ugrzązł mu w gardle, układając się w krótkie stęknięcie bólu, gdy Enzo zagryzł zęby z głośnym zgrzytem, mając wrażenie, że te zaraz się połamią. Jego nozdrza rozszerzały się gwałtownie od szybko wtłaczanego w nie powietrza, ciało drżało z rozlewającego się po całej głowie bólu i strachu, że zaraz straci oko. Ale prawdziwe męki miały dopiero nadejść. Gdy wampir zaczął wtłaczać werbenę, Enzo uwierzył, że za chwilę oszaleje. Oko zdawało się napęcznieć, jakby miało zaraz eksplodować, głowa pierwsza wypełniła się żywym ogniem, który zaraz gładko rozlał się po całym jego ciele. To z drżenia przeszło w telepanie, zęby obijały się o siebie, a jęki bólu niepowstrzymanie przerodziły się w dziki wrzask. W skowyt, układający się w konkretne litery, w wołanie o pomoc, w błaganie o ukrócenie mąk.
– SERAPHINE!!! – Poczuł wyraźnie, jak ich więź drży pod rozpaczliwym wołaniem, przelewającym ogień płynący w żyłach Enzo. Wiedział, że to poczuł. Wiedział, że lada chwila go odnajdzie. Ale teraz zaczął poważnie obawiać się, czy dotrwa do tego czasu. Czuł, jak zdominowany bólem, znów zaczyna tracić przytomność. Kolejny zastrzyk jednak nie dał mu uciec w stan nieświadomości. Nader wyraźnie czuł ból palący jego żyły, organy, każdą jedną tkankę. Prawie nie oddychał, a ogólne osłabienie organizmu sprawiało, że czuł się, jakby jedną nogą był już po drugiej stronie. Gdy jednak skończył krzyczeć, na jego ustach wykwitł piękny, urokliwy uśmiech, zarezerwowany specjalnie dla oczu Fergusa.
– On już tu idzie – wyszeptał głosem upiornie pełnym rozkoszy, jakby mówił nie do wampira, lecz wizualizacji jego truchła, skąpanego w morzu krwi i z flakami wylewającymi się na zewnątrz.

„Spotkanie rodzinne” – Enzo wiedział, że to wróżyło bardzo źle, a ponieważ miał świadomość, że większość najbliższej rodziny Seraphine’a od dawna nie żyje, podejrzewał, kto może za tym wszystkim stać i myśl ta ścisnęła jego serce w gwałtownym niepokoju. Seraphine mówił o swoim starszym bracie z trwogą, obawiał się go i miał ku temu solidne podstawy. Nie tylko Enco, ale i jego stwórca był ostatnio osłabiony, żaden z nich nie był w stanie wystarczająco dobrze zadbać o spokój ducha, a co za tym szło – także o kondycję ciała. Żaden z nich nie był gotów na walkę z tak silnym przeciwnikiem. Ale Enzo teraz bardzo wyraźnie czuł rozpalającą wściekłość Lusignan. Ta paliła jego umysł niemal tak, jak werbena, ale w przeciwieństwie do zielska, pełne furii uczucia bestii budziły w Enzo nadzieję, podtrzymywały przy życiu i co ważniejsze – przelewały się w niego. Dzięki temu, pomimo odarcia z ciuchów, rzucenia na ziemię, bolesnego dotyku, pomimo coraz bardziej wymyślnych tortur, nie czuł jedynie beznadziei, rozpaczy i bólu. Furia Seraphine’a trzymała go przy życiu i łączyła odpływający gdzieś daleko umysł Enzo ze świadomością.
Gdy jednak pełne ran, oparzeń i sińców nieregenerujące się zupełnie, żałośnie ludzkie teraz ciało Enzo zawleczono do wiadra, by zatopić w nim bezwolną głowę, chłopak był większą częścią jaźni w zupełnie innym świecie.
– Chodź. – Podążył za przyjemnie brzmiącym głosem, pełnym niewymuszonej dojrzałości, mądrości, która przelewała się naturalnie przez każdą kolejną głoskę. Poznawał ten głos ze swoich snów, choć o ich istnieniu uświadomił sobie dopiero, gdy brud i ciemność piwnicy zmieniły się w przepiękny zachód słońca, delikatny wiatr smagający policzki i zapach końskiego łajna. Kiedy otworzył oczy stał przed kamienną barierką, patrząc z góry na malownicze budynki osiemnastowiecznej Anglii. Za jego plecami rozbrzmiewało miarowe, twarde w brzmieniu bicie wskazówek zegara. Enzo odwrócił się w tamtą stronę, by ujrzeć siedzącego pod betonową ścianką pod tarczą zegarową Maxymilliana. Uśmiechał się delikatnie, jakby obaj wyrwali się na piknik, by zaznać trochę relaksu. Światło zachodzącego słońca padające na przystojną twarz, zaznaczające refleksy w falowanych blond włosach, nadawało mu subtelnej nuty delikatności, której brakowało w spojrzeniu. To było ciepłe i uspokajające, ale nie pozostawiało złudzeń – biła od niego inteligencja, stanowczość i doświadczenie.
Enzo w zdezorientowaniu zamrugał oczyma, kiedy dziadek poklepał zachęcająco miejsce obok siebie. To sen? Zaskakująco realny. Przecież nie widział nawet zdjęć pradziadka, nie miał pojęcia jak wyglądał, a jednak zwizualizował go sobie z zaskakującą dokładnością.
– Ciężkie czasy, co? – Blondyn uśmiechnął się porozumiewawczo i dopiero na te słowa, chłopak się ocknął, niepewnie podążając w stronę mężczyzny. Usiadł obok smukłego, ładnie zbudowanego ciała, przerastającego Enzo co najmniej o dziesięć centymetrów. Wpatrywał się w Maxa jak w sztabkę złota. Ten człowiek wzbudzał szacunek i poważanie samym swoim wizerunkiem. A jednocześnie wydawał się tak ciepły i godny zaufania. Enzo w mig zrozumiał, dlaczego Seraphine pokochał tego łowcę. Rozumiał, dlaczego przez wieki nie mógł o nim zapomnieć.
– Czy ja umarłem? – zapytał powoli, nie widząc innego wyjaśnienia. Nie czuł bólu, choć jeszcze przed kilkoma chwilami ten był jedynym, co definiowało jego istnienie. I patrzył na swojego zmarłego dziadka, co cementowało jego przekonanie względem tej teorii. Spodziewał się śmierci, a jednak poczuł przejmujące ukłucie żalu. Więc… nie zobaczy już więcej Seraphine’a?
Max zaśmiał się cicho. Nawet jego śmiech wydawał się idealny. Wyważony, niezłośliwy, ale i nie przepełniony wesołością. Sympatyczny, kojący nerwy. Ten człowiek jakby zupełnie nie pasował do świata doczesnego. Może dlatego, że po prostu nie był już jego częścią?
– Nie umarłeś – uspokoił go mężczyzna, luźno zwieszając ramię ze zgiętego kolana i patrząc na ostatnie promienie słońca. Uśmiechał się lekko, z jakąś nostalgią. – To tylko chwila wytchnienia – wyjaśnił, powoli przesuwając czekoladowe tęczówki na Enzo. Te patrzyły na młodego łowcę z charakterystycznym rodzajem czułości, zarezerwowanym jedynie dla rodziny. Dla dzieci.
– Gdzie jesteśmy? – zapytał, wciąż głęboko otumaniony tym, co się właśnie działo. To wszystko było zbyt realne, by mogło być tylko wytworem jego wyobraźni. Max wydawał się całkiem prawdziwy. Czy naprawdę rozmawiał właśnie z martwym?
– Kto wie. – Max wzruszył lekko ramionami, wyglądając na szczerze nieprzejętego tym, gdzie znalazła się jego dusza. – Boisz się? – dopytał, na co Enzo otworzył usta, by za chwilę je zamknąć. Wydawało mu się oczywistym, że powinien się bać, a jednak kiedy patrzył na mężczyznę, czuł jedynie błogi spokój. Pokręcił więc głową. – Słusznie. On przyjdzie.
Enzo zmarszczył delikatnie brwi.
– Skąd wiesz? – To trwało tak długo, sam już przestał wierzyć, że Seraphine rzeczywiście go uratuje.
– Jest mi to winny – zaśmiał się Max, przeczesując od niechcenia sięgające ramion włosy. – Musi się odwdzięczyć za te wszystkie sytuacje, w których ratowałem mu tyłek. Mi nie zdążył, więc niech zadba o ciebie.
Enzo zamrugał oczami, coraz bardziej przekonany, że naprawdę rozmawia ze swoim pradziadkiem. Miał do niego tyle pytań. Nie wiedział, które zadać jako pierwsze. W jego głowie zapanował mętlik, a serce zaczęło szybciej bić. To naprawdę był Max.
– On – Max przechylił głowę w pytaniu, uśmiechem zachęcając Enzo do kontynuowania – zabił cię. Dlaczego nie żywisz urazy?
Klatka starszego łowcy uniosła się w głębszym westchnieniu, a spojrzenie pożegnało ostatnie promienie słońca, które teraz już całkiem skryło się za horyzontem.
– Zrobił tylko to, czego od niego oczekiwałem. To była moja decyzja. Nazwijmy to samobójstwem.
– Ale… – Obraz powoli zaczął się rozpadać, a bodźce z zewnątrz docierać do świadomości Enzo. Ból znów trawił jego zmysły i ciało, a piękna twarz Maxa zaczęła się zamazywać.
– Wytrzymaj, Enzo. On nie pozwoli cierpieć osobie, którą kocha.

Patrzył zamglonym wzrokiem, tylko jednym okiem na przystojną twarz, która w innym świetle mogłaby się wydawać kopią Seraphine’a. Żywy przed chwilą obraz lepszego świata już całkiem się zamazał, zostawiając po sobie jedynie dziwne wrażenie. Był pewien, że widział Maxa, być może rozmawiali, ale nie pamiętał nic ponadto. Teraz mógł skupić się jedynie na drżącym obrazie przed sobą, na bezlitosnej sylwetce, przed którą nie miał już nawet siły zadrżeć ze strachu. Spróbował podnieść się na rękach, ale drżące dłonie poślizgnęły się na smudze krwi i uderzył podbródkiem o zimną podłogę.
– Przyszedłeś – mruknął słabo, ledwie przytomnie, wpatrując się w przestrzeń, czując, jak po poparzonym do kości policzku spływa łza ulgi. Wyczuł obecność Seraphine’a tak, jakby ten już go do siebie tulił, choć wiedział, że wciąż jest za drzwiami. Całą resztkę sił wykorzystał na to, by jedyne sprawne oko, odsłonięte na stałe przez wyżarte werbeną powieki, zwrócić w kierunku wejścia. Jeśli miał umrzeć, chciał go przynajmniej po raz ostatni zobaczyć.

Gdyby miał więcej siły i był w ogólnie lepszym stanie, uśmiechnąłby się na jego widok. Teraz jednak nieszczególnie miał do tego sposobność, bo jego twarz jako jedyna bezpośrednio zamoczona w roztworze z werbeny przez tak długi czas, ucierpiała najbardziej. Dobrze, że tym razem nie miał przed sobą lustra, bo choć czuł trawiący go ból, nawet w najmniejszym stopniu nie mógłby sobie wyobrazić, jak źle wygląda. Był przecież nawykły do ludzkiego życia, a człowiek w stanie, w którym znalazł się on, już dawno byłby trupem. I to właśnie przypominał. Nie wyglądał, jak żyjące stworzenie. No, może takie leżące na pogorzelisku po świeżo ugaszonym pożarze, takie, które w odruchu miłosierdzia należy dobić. Był pokryty własną krwią, przez skórę w wielu miejscach przebijała się biel kości, a jeden z policzków odsłonił się całkowicie. Usta wyglądały jak zwały mięsa, jedno oko miał zamknięte, ale drugie wyzierało spod porwanej powieki w groteskowym wyrazie. Wyglądał odstręczająco i obrzydliwie. Gdyby miał tego pełną świadomość, zdziwiłby się, że Seraphine jest w stanie na niego patrzeć. Zdziwiłby się, że wciąż oddycha. Nie powinien był.
Słowa docierały jak przez mgłę, obraz był rozmazany, ale twarz Seraphine’a widział wystarczająco wyraźnie, by ucieszyć się na jego widok. Wciąż miał w głowie słowa, którymi nakarmił go, gdy ostatni raz się widzieli. Bał się upiornie, że te mogą się ziścić. Teraz więc poczuł niewymierną ulgę. Był przekonany, że to ostatnie chwile jego życia. Ciało się poddało, było zaledwie smutnymi resztkami tego, co reprezentował sobą Enzo świeżo po przemianie. Bez zdolności regeneracji nie miał prawa wyjść z tego stanu, a nic nie wskazywało na to, by organizm zechciał nabrać sił. Ludzka krew ledwie podtrzymywała go przy życiu, nie byłaby więc w stanie naprawić go, nawet gdyby Seraphine jakimś cudem zdołał na czas dostarczyć mu jej zasoby. A przecież najpierw musiał stoczyć walkę z bratem, którego nikt nie był w stanie zgładzić od tysiącleci, choć wielu próbowało.
Był pewien, że umrze i sądził, że obydwoje już to wiedzieli. Dlatego nie miał za złe Seraphine’owi, kiedy ten postanowił skorzystać z resztek życia Enzo i pożywić się na nim, wysysając resztki chłopięcego życia. To pomoże mu go pomścić, z radością więc przyjął kolejną cząstkę bólu, rozlewającą się po szyi. Ten ból był zbawienny, charakteryzowało go przyjemne ciepło, towarzyszył mu dotyk Seraphine’a, istoty, o której rozpaczliwe myślenie jako jedyne pozwoliło Enzo tak długo znosić ten ból, przetrwać go. Dłużej walczyć nie mógł. Jego popalone wargi zagrały w imitacji uśmiechu, gdy poczuł, jak ulatują z niego resztki życia. Znał to uczucie aż za dobrze.
Poczuł na ustach wyjątkowo słodki smak. Nie wiedział co to, ale nigdy nie miał w ustach czegoś tak wyjątkowego, smacznego, wręcz obezwładniającego. Przemknęło mu przez myśl, że byłby gotów zabić, by jeszcze raz poczuć ten smak. Łaknął go.
Leżał bezwładnie, z policzkiem przyklejonym do mroźnej posadzki, z oczyma zwróconymi w kierunku dwóch sylwetek, które poruszały się w tempie tak szybkim, że Enzo ledwie mógł nadążyć wzrokiem. Wtedy też zorientował się, że znów widzi. Ból stopniowo robił się coraz mniejszy, a ciało nabierało sił. Wciąż czuł na podniebieniu wspomnienie tego nieopisanie przyciągającego smaku. Wpatrzył się w Seraphine’a, odzyskując coraz więcej przytomności. Zauważał, jak ruchy jego stworzyciela robią się coraz powolniejsze. Musiał leżeć tak dobrą chwilę, bo obydwa wampiry były już nieźle poharatane. Simon jednak odzyskiwał swoją przewagę. A Enzo mógł patrzeć tylko na Seraphine’a, wdychać zachłannie woń jego krwi i tęsknić do jej smaku.
Szybciej, poganiał swoje ciało, oblizując usta, które wróciły już do swojej codziennej formy. Unosił się na dłoniach, w których w końcu odzyskał władanie. Żaden z wampirów nie zwracał na niego uwagi, zapewne sądząc, że jest już jedynie jednym z wielu porzuconych tu ciał. Nikt na pewno się nie spodziewał, że Enzo zregeneruje się z tych potwornych ran. On sam nie mógł w to uwierzyć. Ale z każdą sekundą miał coraz więcej siły i aż za dobrze wiedział, skąd ta się brała. Niespokojnie oblizywał kły, które pragnęły teraz tylko jednego. Nie mógł się nadziwić temu, że swój ratunek miał cały czas tuż pod nosem, nie miał pojęcia, dlaczego akurat Seraphine, dlaczego jego krew, ale nie zamierzał z tym dyskutować. Czuł niewymierną ulgę, bo w jego żyłach na powrót zaczęło wrzeć życie. Nie pamiętał, kiedy ostatnio czuł się tak dobrze. Ponadto miał wrażenie, że siła wlewa się w niego nieustannie, jakby nie mogła się zatrzymać.
Seraphine przegrywał. Enzo czuł, jak ulatuje z niego życie. Patrzył, jak Simon przyszpila go do ściany, jak wbija pazury w klatkę młodszego brata. Enzo czuł furię. Czuł żądzę mordu, krwi i spełnienia. Czuł się silny.
Znalazł się przy dwójce Lusignan w tempie szybszym niż sądził, że to możliwe. Nie przypominał sobie, by kiedykolwiek poruszał się tak szybko. Nie był pewien czy napędzało go pragnienie zgładzenie tego wampira czy krew Seraphine’a. To nie było teraz ważne.
Zaserwował Simonowi piękny, solidnie uzębiony uśmiech nim wpił się szeregiem kłów w jego ramię i gniotąc krtań mężczyzny pazurami, po prostu oderwał je, przyjmując z uznaniem fontannę krwi na swoją piękną znów twarz. Złote oczy analizowały jego stan z dziką satysfakcją, gdy wyciągał oderwaną ręką z klatki Seraphine’a i odrzucał ją gdzieś na bok. Z uciechą przyjął emocje malujące się na twarzy zaskoczonego wampira. Nacierał. W morderczym szale chciał go rozczłonkować i ukatrupić, nieważne jednak jak bardzo adrenalina i ból nie napędzałyby Enzo, nie był szybszy od ponad tysiącletniego Simone’a, nawet zmęczonego walką i pozbawionego ręki. Obecność wampira szybko przestała być wyczuwalna. Wtedy też Enzo powoli zwrócił otoczone czernią, złote tęczówki na swego stwórcę, który teraz osunął się po ścianie i siedział oparty o nią, czekając aż poturbowane ciało zacznie się regenerować. Enzo znów przejechał niespokojnie językiem po ustach i posłał mężczyźnie uspokajający, lecz namalowany żądzą uśmiech. Pozbawiony zdolności myślenia sprzed tych wszystkich wydarzeń, bez chwili wahania okrakiem usiadł na udach wampira, zapominając o tym, że ubrany jest ledwie we własną krew i rozciął swój nadgarstek kłem. Z niewiarygodną satysfakcją obserwował, jak język Seraphine’a zachłannie spija spadające na niego z góry krople krwi. Sam Enzo z kolei wiercił się niespokojnie na jego nogach, zdominowany przez zapach krwi stwórcy. Ślina zbierała mu się w ustach samoistnie. Nie potrafił dłużej się powstrzymywać. Chciał więcej. I chciał go, kurwa, bliżej.
– Wybacz, bestyjko – wymruczał wibrująco nieswoim głosem, a moment później odsłaniając parę ostrych kłów, wbił się z pomrukiem przyjemności w szyję swojego stwórcy. Nie potrafił powstrzymać jęku uniesienia, kiedy gęsta, gorąca krew rozlała się po jego języku.

Trawiła go nieziemska euforia, a ciało nie zregenerowało się jeszcze w pełni z zastrzyków adrenaliny, której wyrzut powodowały coraz to kolejne wydarzenia. Był nabuzowany i nieswój, uwierzył, że jest zdolny do wszystkiego, a świat na te kilka chwil leży pod jego stopami. Mógł sięgnąć po wszystko czego zapragnie, ot tak, po prostu, jak sięgnął po krew Seraphine’a. Jednak gdy powoli odsuwał się, topniejąc pod palącym dotykiem na swoich biodrach, do głosu zaczynała dochodzić świadomość, otoczenie znów nabierało znajomych barw, myśli powoli zbierały się w kupę, a Enzo znów zaczynał być sobą. I w momencie, w którym Seraphine zaczął mówić, z buzi wyprostowanego już łowcy spłynął gładko opętańczy, pełen satysfakcji uśmiech, przeradzając się w lekkie, niepewne uniesienie kącików warg. Wszystko dochodziło do niego stopniowo.
Mon amour, ukochany, Enzo natychmiast poczuł, jak na poliki wkrada się delikatny rumieniec, rozchylił lekko usta i zamrugał oczami, zastanawiając się, czy wciąż nie jest pod wpływem narkotyków. Seraphine go kochał, mówił o tym, nie krył się i był pewny swojego uczucia. Mówił do Enzo tak czule, tak, że łowca poczuł się w jednym momencie zwyczajnie… ważny. Jakby miał absolutny wpływ na kształt świata Seraphine’a, bo był jego ukochanym, był cenny. Ciało Enzo skąpało się w gorącu, gdy poczuł jak szpony Lusignan wbijają się w skórę, gdy poddał się stanowczemu ruchowi i żarem zaczął odwzajemniać pocałunek, pomimo tego, że coraz dotkliwiej zdawał sobie sprawę ze swojej pozycji, całkowitego obnażenia i natychmiastowej reakcji dolnych partii ciała na te zabiegi.
Jakaś część Enzo wciąż zastanawiała się, czy sobie tego nie wyśnił. Może od dawna leżał zimny i martwy, a jego dusza w ten sposób radziła sobie z porażką, żegnała się ze światem. Bo przecież to było zbyt piękne. Obaj przeżyli, byli tu razem, napojeni swoją wzajemną krwią, rozgrzani i szczęśliwi do nieludzkich granic, bo mogli dalej na siebie patrzeć, wodzić dłońmi po ciałach, dzielić pocałunki, czuć więź, która zdała się scementować po tych wszystkich wydarzeniach. Jeszcze chwilę temu Enzo umierał, dławił się bólem i cierpiał, a teraz czuł niezwykłe uniesienie, przyjemność i pragnienie, by oddać się mu całym sobą. Niczego nie pragnął bardziej. Tak bardzo się cieszył, że to wciąż trwa i był pewien, że nie chce, by się skończyło. Był gotów oddać temu wampirowi resztę swojego życia.
Spuścił na moment w drobnym zażenowaniu oczy, gdy Seraphine wyrzekł na głos jego własne myśli. To takie durne… Przed chwilą jedną nogą stał w zaświatach, a teraz mógł tylko gorączkowo myśleć o tym, że nie ma o niczym pojęcia. Żałować, że nie wychowywał się jak normalny nastolatek, obawiać się kompromitacji, tego, że go nie zadowoli, zastanawiać się, czemu czuje każdy skrawek swojego ciała tak, jakby te żyły swoim życiem. Nagle stawał się świadomy każdej najmniejszej tkanki, z której go stworzono.
Uniósł powoli głowę, obejmując smukłymi, lepkimi od krwi rękoma szyję Lusignan. Choć widać było po nim zawstydzenie, uśmiechnął się zachęcająco, mrużąc delikatnie oczy i powoli zafalował biodrami, dusząc w gardle pomruk przyjemności, gdy jego nagie ciało otarło się o wyraźną erekcję wampira. Tę, która niedługo będzie w nim, przekraczając granicę, której Enzo nigdy wcześniej nie chciał przekraczać. Był łowcą, był wampirem, którego ledwie kilkanaście minut temu poddawano okrutnym torturom, ale teraz… Teraz był po prostu nastolatkiem, stresującym się swoim pierwszym razem.
– Ne me fait pas attendre. S’il te plaît – wyszeptał mrukliwie, zaglądając głęboko w zielone oczy z widoczną niecierpliwością, prośbą i pasją, choć pod wpływem pożądliwego spojrzenia swojego stwórcy miał chęć uciec własnym gdzieś w bok. Nie zrobił tego jednak, nawet jeśli serce kołatało mu się w piersi całkowicie ludzkim, wyraźnym rytmem.