Dog days [boyxboy; obyczajowe; 2os.; bn]

Siedział tam już godzinę, paląc na klatce papierosa za papierosem, obserwując gości od przeprowadzek przemierzających budynek wzdłuż i wszerz, gdy wnosili meble. Obserwował ich z ciekawości co było zawodowym przyzwyczajenie do zwracania uwagi na wszystko i czerpania radości nawet z takich codziennych niuansów.
Mikael zawinął połowę twarzy w szalik bowiem trwał właśnie styczniowy poranek. Poranek jak dla kogo, bo lada chwila miała wybić jedenasta. Dla permanentnie zapracowanego Vaughana był to nawet, można by rzec , pracowity początek dnia.

Oblizał spierzchnięte wargi, gdy do budynku wszedł Salomon, który już się wyprowadził na spacer i właśnie do niego wrócił. Pies przycupnął przy właścicielu i dołączył do niego w ciekawskim przyglądaniu się pracownikom firmy przeprowadzkowej. Nie minęło kilka minut, a czarny pies już układał łeb do snu na ziemi. Mikael wciąż niestrudzenie obserwował.
Jego blond włosy sterczały spod wełnianej czapki, a ciemne oczy wydawały się jeszcze ciemniejsze dzisiejszego dnia, gdy Mikael był zmęczony. Był też właściwie głównie zmarznięty i dlatego zamiast siedzieć w nieopłaconym mieszkaniu – siedział tu. Wszędzie było zimno, a tu przynajmniej coś się działo.
W jego mieszkaniu ciepło powinno się pojawić jeszcze dzisiaj. Nigdy by nie znikło, gdyby Vaughan nie zapominał płacić rachunków.

W dłoni ściskał kubek z zimną już kawą, a w drugiej – któregoś z kolei papierosa. Brakowało mu ręki, żeby pogłaskać psa za uchem i w takich właśnie momentach żałował tak skorego popadania w nałogi.  A najbardziej cierpiał na tym nie on, a pies właśnie.
Zwierze jak gdyby czytało w myślach wbiło w niego swoje zażenowane z leksza spojrzenie złotych ślepi.  Mikael przewrócił oczyma, odłożył kawę na bok i zabrał się za pieszczenie psiej sierści.
 - „Świat jest padołem nieszczęść i płaczu”, mój psi przyjacielu –wymruczał jeszcze.