Why I Can't Hear You? [ 웃♥웃 | 2os. | b.n ]

Uśmiechnąłem się lekko i złapałem za dłoń Alexa.
- Pewnie, nie ma sprawy. Ostatnio mój kolega mi go wyremontował. Teraz się świetnie jeździ - powiedziałem z szerokim uśmiechem. - Jak pan chce możemy przejechać się razem - dodałem z uśmiechem, skierowanym w stronę mojego faceta.
Jeżeli jego ojciec umie jeździć to już wiem, że będziemy mieli pełno tematów do rozmawiania. Jeszcze bardziej kocham jego rodzinę, serio! Ale Alexa najbardziej.
Westchnąłem cicho i zagryzłem wargę, patrząc na nasze splecione dłonie. Jak to słodko wygląda.

Zaraz dojechaliśmy na parking, w którym to zaparkowaliśmy. Potem pojechaliśmy na Alexa piętro. Zaraz Anne odezwała się, żebyśmy nie spali na strychu, a ja pokiwałem głową i zaraz znaleźliśmy się w sypialni, po którym pożegnaniu.
Usiadłem na łóżku, po czym podniosłem rękę do swojego czoła.
- Jutro się umyjemy, co? Jestem zmęczony - powiedziałem, ściągając swoją koszulkę, a potem spodnie. - I zrobię nam wszystkim jutro śniadanie - dodałem z uśmiechem, patrząc na mojego faceta. Kocham go.

Uśmiechnąłem się lekko, kiedy Alex podszedł do łóżka, a zaraz usiadł mi na kolanach, wiec od razu objąłem go ładnie, kładąc swoją dłoń na jego głowie. Przycisnąłem go do siebie i pocałowałem w te jego białe włoski.
- Nie masz za co dziękować, kochanie - powiedziałem cicho, opierając policzek o jego głowę. - Jesteś najlepszą osobą, która mogła mi się trafić, więc to ja powinienem ci dziękować - dodałem cicho, znowu całując go w głowę. - A ja i tak kocham cię mocniej - dodałem, szczerząc się jak głupi. - I zrobiłbym dla ciebie wszystko, wiesz? - dodałem cicho, odsunąłem od siebie jego głowę i spojrzałem mu ładnie w oczka, żeby chwilę potem przyłożyć swoje czoło do tego jego. Moje kochanie.
Zaraz jednak opadłem na łóżko tułowiem, dalej z Alexem na kolanach, po czym przekręciłem nas tak, żebyśmy byli ułożeni w dobrą stronę. Następnie przykryłem nas kołdrą i pocałowałem go w głowę.
- Dobranoc, skarbie - powiedziałem cicho, patrząc się w sufit.

Uśmiechnąłem się szeroko, kiedy jego nos smyrnął ten mój. Jaki on jest uroczy to ja po prostu wymiękam, nie. A jeszcze ten mi tutaj kłamie. Jak może kochać mnie mocniej, skoro ja kocham go o każde jego "mocniej" plus jeden? No nie wykonalne! Rachunki nam nie działają.
Po krótkiej chwili ciszy - Alex przerwał ją, a ja pokiwałem głową, patrząc na te jego ładne, błyszczące oczka.
- Nawet gdybym chciał... nie mógłbym, Ali. Za bardzo cię kocham - powiedziałem szeptem, przejechałem palcem po jego policzku i cmoknąłem go w czoło. - Za mocno - szepnąłem, uśmiechając się. - Ale w sumie to dobrze. Bo zawsze przy mnie będziesz. Zawsze - dodałem, patrząc na niego.

zaśmiałem się cicho.
- Sobota - powiedziałem z uśmiechem i zaraz przytuliłem go do siebie. Zaraz zasnąłem.
Kiedy rano się obudziłem - Alex dalej spał. Wyszedłem z łóżka, kładąc mu poduszkę między ramiona, a widząc, że ten się do niej przytulił, uśmiechnąłem się i zrobiłem mu zdjęcie.
Wyszedłem z jego pokoju w spodniach, a widząc, że pani Dallas siedzi przy stole z książką, podszedłem do niej i usiadłem obok.
- Chciałaby pani kawę? - zapytałem z uśmiechem, a gdy ta pokiwała głową z uśmiechem - wstałem i podszedłem do czajnika. Nalałem wody, a ta nagle znalazła się przy blacie, siedząc i przyglądając się mi.
- Ciesz się, że Alex cię ma, wiesz, Michael? Był bardzo zamkniętym w sobie dzieckiem, a teraz uśmiecha się niemal cały czas. Dziękuję, że się nim opiekujesz - powiedziała, patrząc na mnie, kiedy ja wyciągałem wszystkie, potrzebne mi rzeczy do naleśników.
- Nie ma tutaj za co dziękować, Anne. Alex opiekuje się mną bardziej, niż ja nim - powiedziałem i kiedy tak po prostu sobie rozmawialiśmy - ja zrobiłem kilkanaście naleśników. Ustawiłem je na stole. Łącznie z dzbankiem kakao, herbaty i kawy. Potem obok słoik Nutelli, dżem z truskawek i jagód. Zaraz przyszedł ojciec Alexa i w sumie tylko teraz on.

Zaraz Alex przyszedł, ciągnąc za sobą poduszkę. Spojrzałem na niego i zaśmiałem się głośno.
- Nie przesadzaj. bardzo podobna! - powiedziałem, pokazując na jej szerokość i szerokość moich barków. Bardzo podobna. Tylko, że nie oddycha i nie bije jej serducho.
Zaraz podszedł, pocałował mnie w policzek, a ja uśmiechnąłem się do niego.
Nałożyłem sobie naleśnika i posmarowałem go czekoladą. Omomomom. Jakie to jest dobre.
- Smacznego - powiedziałem z uśmiechem, nalewając sobie do kubka kakao. Dobra. Fajerwerków znowu nie ma.

Kiedy sięgnąłem po drugiego już naleśnika, spojrzałem na Alexa, po czym zaśmiałem się cicho.
- Nie prawda. To nie są fajerwerki - powiedziałem z uśmiechem, a zaraz doszły do moich uszu słowa Anne, więc wyszczerzyłem się do niej lekko, a potem podtrzymałem śmiech przez reakcję Colina. Oni też są świetni.
- Co powiesz na wzgórze? A potem może zrobię pizzę? - zapytałem, patrząc na Alexa, a potem na jego mamę, czy zgodzi się nabrudzić jej w kuchni. No bo w końcu to jej kuchnia, nie?

- Nie prawda - powiedziałem momentalnie i westchnąłem głośno, kiedy ten powiedział, że fajerwerki są zawsze. - Poza tym nie sądzisz, że naleśniki nie powinny być nazywane fajerwerkami? - zapytałem i zaśmiałem się cicho, żeby potem pokiwać głową.
- Przejdziemy się - powiedziałem z uśmiechem. Nigdy nie byliśmy na takim prawdziwym, długim spacerze. Zawsze motor, albo ewentualnie autobus. A takie spacerki są super.
- A pan chcialby z nami? - zapytałem z uśmiechem, patrząc na Collina. No przecież mogę się z nim przejechać parę razy. Albo nawet podrzucić mu motor.

Zaśmiałem się cicho i oparłem sobie głowę na ramieniu Alexa, po czym cmoknąłem go w szyję. Czy to nie jest dziwne, że tak... śmiało zachowujemy się przy jego rodzicach. Jeszcze coś sobie o mnie pomyślą... Czy coś.
- Nie ma sprawy - powiedziałem z uśmiechem. Pokiwałem następnie głową i zaraz zabrałem od siebie ręce Alexa, żeby w spokoju wstać i posprzątać ze stołu. Zostawiłem tylko naleśniki i dżem, bo widziałem, że Anne takie lubi najbardziej. Potem poszedłem do pokoju Alexa i tam założyłem swoją koszulkę i bluzę. Potem wyszedłem na korytarz, założyłem buty, kurtkę zimową, czapkę i szalik. Spojrzałem na Alexa i poczekałem chwilę, żeby ten też się ubrał.

Kiedy wyszliśmy i Alex tak szczelnie się okrył - dodatkowo złapał mnie za rękę i splótł nam palce. Od razu włożyłem nasze dłonie do kieszeni mojej kurtki, patrząc na to, że była większa i na to, że już na początku grudnia naprawdę jest zimno.
- A wiesz, że nie wiem? Jakoś ostatnio z nim nie gadałem... - mruknąłem i wzruszyłem ramieniem. - Jutro się do niego przejdę, czy coś w tym rodzaju - dodałem, patrząc na mojego Alexa.
W pewnym momencie stanąłem i spojrzałem na niego.
- Nawet się ubrać porządnie nie umiesz - powiedziałem i poprawiłem mu ładnie szalik, żeby nie spadał z jego ust i nosa, a na dodatek zapiąłem mu kurtkę pod samą szyję. No. Wszystko jest teraz ślicznie.

Zaśmiałem się cicho.
- Tak - powiedziałem cicho i znowu poprawiłem mu szalik. No boshe. Moje kochanie mi zmarznie i będzie mi chore. No i po co? Westchnąłem ciężko i zagryzłem wargi.
Zaraz razem z Alexem poszliśmy dalej, a w pół godziny ciągłego gadania, śmiania się i ani jednego mojego papierosa, doszliśmy do domu, gdzie to od razu przywitałem się z mamą. Powiedziałem jej, że jedziemy dalej, a potem zapraszamy do Alexa, bo będe robił pizzę. Zostawiłem jej adres i zaraz zeszliśmy na dół.
- Tylko teraz... Musisz na swoją kurtkę założyć zabezpieczającą - powiedziałem, zagryzając wargę. Zrobiłem to u siebie i w miarę miałem jeszcze miejsce, więc spoczi. Potem założyłem rękawiczki, bo chyba ręce by mi odpadły, kiedy będę sterował i na koniec kask, zakładając na oczy szkiełko. No i dobra. Alex się łapie i możemy jechać.

Kiedy już usiadł za mną, odwróciłem się na moment, a chwilę później już odjechałem z garażu, prosto na wzgórze. Nasze wzgórze. Teraz pewnie będzie wyglądać jeszcze ładniej, mimo, że to tak, czy siak, będzie nam zimno. Ale spokojnie. Wieem jak go ogrzać. Aż się sam do siebie uśmiechnąłem.
Zaraz wjechaliśmy tam, gdzie powinniśmy, a ja zaparkowałem i wyłczyłem silnik.
Ściągnąłem kask, potem rękawiczki, na koniec kurtkę ochronną.
Spojrzałem na Alexa i uśmiechnąłem się szeroko, tylko po to, żeby chwilę później złapać go za rękę i podprowadzić do resztek barierek. Objąłem go od tyłu i oparłem głowę o tą jego. Moje kochanie.

Kiedy tak staliśmy, bardzi chciałem zatrzymać tą chwilę. Bo była ona taka nasza. Przez ten jeden moment.
Jednak zaraz Alex odwrócił do mnie głowę, a ja spojrzałem na niego i westchnałem głośno.
- Tak? - zapytałem, patrząc na mojego chłopaka. Zaraz pocałowałem go w policzek.
Swoją drogą... Ciekawi mnie, co byłoby, gdybyśmy kiedyś tutaj przyjechali, a ktoś siedziałby tutaj i rozkoszował się naszym wzgórzem.
Przecież, jak to już wcześniej powiedziałem, to miejsce jest nasze. I nikt nie ma tutaj wstępu.