Once upon a time in London [dwuosobowe, romans, dramat]

        Uważnie przyglądała się jeszcze nastoletniej buźce Molly, która opowiadała jej i Lunie o tym, jak to jest mieć Michaela za szofera. Głównie oczywiście miało to akcent humorystyczny, jednak gdy usłyszały odpowiedź Młodej, w której głosie dało się wyczuć te delikatne, charakterystyczne wibracje, młode kobiety spojrzały na siebie porozumiewawczo, jednak zrobiły to w chwili, gdy farbowana szatynka była zbyt zajęta spoglądaniem w swoje odbicie w kubku z winem.
        Prawdopodobnie gdyby nie promile, które już dość konkretnie działały, Ava nie znalazłaby nic niepokojącego w odpowiedzi Molly. Teraz jednak była święcie przekonana, że coś było na rzeczy, widząc jak Młoda przerzuca się z tematu na temat, ale gdy tylko przed jej oczami pojawia się obraz blondyna, zdawała się zupełnie zatracać w tym wspomnieniu.
        Zupełnie zapomniała o swoich wcześniejszych podejrzeniach odnośnie Molly, gdy Luna zaczęła rozkładać przed nią karty. Oczy Avy nie mogły oderwać się od starannie wykonanych rysunków, a jedyne, co dało się zauważyć, to lekki błysk w oku, pojawiający się z każdą kolejną kartą. Rzęsy trzepotały, a czoło zaczęło pozyskiwać nowe zmarszczki, gdy do uszu kobiety dotarły słowa Luny. Walsh nigdy nie należała do osób, które miałyby wierzyć w tego typu przepowiednie, astronomię czy senniki, jednak nie dało się ukryć, że była zainteresowana tym, co powie jej przyjaciółka.
        Z każdą kolejną przepowiednią w oczach Avy pojawiało się coraz bardziej widoczne niedowierzanie, zmarszczka powstała również między oczami, usta wygięły się w nieprzyjemnym grymasie, a ona cała nachyliła się nad kartami, czując, jak ta pozycja może odwdzięczyć się późniejszym bólem pleców.
        – Wychodzi na to, że moje życie zamieni się w typowy melodramat lub całkiem ambitną telenowelę – westchnęła, spoglądając na Molly, po czym wróciła do nieco wygodniejszej pozycji. Gdyby wierzyła w tarota, byłaby przerażona, ponieważ dostrzegała pewne analogie między jej życiem, a tym, co mówiły karty. Jednak Ava była przekonana, że w każdym rozdaniu ktoś znajdzie coś dla siebie, przez co postanowiła puścić to mimo uszu.

*^*

        Listopad okazał się być bardzo chłodnym i deszczowym miesiącem, czego można było się spodziewać po Londynie i panującym na wyspach klimacie. Tego dnia było wyjątkowo wietrznie, co uniemożliwiło Avie skorzystanie z parasolki, gdy próbowała biegiem przedostać się z przystanku pod centrum handlowe. Zaraz po zajęciach na uczelni umówiła się z Ozzie'm, aby poszukać jakiegoś prezentu urodzinowego dla Luny. Davies jak zwykle wziął na siebie organizację wydarzenia, a Walsh nie mogła się oprzeć, żeby mu nie pomóc. W końcu przyjęcie miało być pierwszym wspólnym spotkaniem dawnej grupki znajomych od pamiętnego wyjazdu pod namioty.
        Dobiegła do centrum, zrzucając z głowy kaptur, po czym wzięła głęboki wdech, dostrzegając zmoczone końcówki włosów. Miała szczęście, że tego dnia ubrała dość konkretne buty, bo w innym przypadku miałaby teraz na sobie dwa baseny. Wyjęła telefon, na którym odczytała nową wiadomość od Ozzie'go: Czekam przy sklepie Supreme. Przewróciła oczami ze zrezygnowaniem, gdy uświadomiła sobie, że musi przejść całe centrum, żeby tam dotrzeć, a z drugiej strony spodziewała się właśnie tego, że blondyn uda się do jednego z takich miejsc.
        Gdy dotarła na miejsce, dostrzegła Ozzie'go, przebierającego między bluzami. Spojrzała na swój dość typowy, codzienny strój, czując, że bardzo nie ma ochoty wchodzić do tego sklepu. Ava zupełnie nie znała się na modzie ulicznej, a przebywając w takich salonach, miała wrażenie, że ekspedienci patrzą na nią jak na złodziejkę. Zupełnie jak panie z morderczym uśmiechem, które obsługują klientów w droższych drogeriach.
        – Może zostawimy poszukiwanie nowej kreacji i najpierw znajdziemy coś dla Luny? – zaszła blondyna od tyłu, przechylając się lekko w bok, bo przecież nad nim i tak nie mogła, biorąc pod uwagę jego wzrost. Gdy na nią spojrzał z lekko zdziwioną miną, zaśmiała się. – Cześć Ozzie – dodała, po czym spojrzała na bluzę, którą właśnie oglądał. – Ładna, ale te kieszenie mi się nie podobają. Lepiej byłoby bez nich.

      Zacinający deszcz smagał zawzięcie spąsowiałe policzki, a nie mniej delikatnie potraktował jego, co prawda z poprzedniego sezonu, ale nadal dość wpasowującą się w obecne trendy, zarzuconą nonszalancko na ramiona puchówkę. Początek listopada nie oszczędzał nikogo, w szczególności lawirujących ostrożnie między głębokimi kałużami urzędników w białych kołnierzykach zapiętych pod samą szyję. Jedynym, co ocieplało wizerunek najgorszego, przynajmniej według Ozzie'go, miesiąca w roku, była zbliżająca się wielkimi krokami impreza w rezydencji – bo nie dało się inaczej nazwać opływającego w luksusy domu w bogatej dzielnicy – Luny. Blondynka, choć urodzona w najbardziej depresyjnym momencie roku, od zawsze zarzekała się, że listopadowe, nagłe spadki temperatury wyjątkowo pozytywnie wpływają na działanie każdej z jej wewnętrznych siedmiu głównych chakr.
      Początkowo za zrealizowanie planu pod tytułem niepowtarzalny prezent urodzinowy mieli odpowiadać razem ze Skylą, jednak dziewczyna odpadła już na etapie ustalania wypadu do centrum handlowego, mimo wszystko decydując się na kolejny morderczy trening w oparach potu zmieszanych z drogeryjnym antyperspirantem. Drżące od wysiłku nogi i stawy zjechane przez montonne powtarzanie jednego, wyjątkowo wymagającego ruchu, Skyla nazywała perfekcjonizmem, ale dla Ozzie'go zakrawało to o dziwnie podobający się ostatnio drugiej połówce masochizm. Nie posiadawszy większego wyboru, już na wstępie odrzucając kandydaturę kulejącej Molly, przedzwonił do Avy.
      Czerwono-pomarańczowa bluza wylądowała z powrotem na wieszaku, nie dostawszy na tyle dobrej opinii, jakiej Ozzie oczekiwał.
      – Też mi się wydaje, że te kieszenie odbierają cały urok. Chciałem ją przymierzyć, ale oszczędzę ci zabawy w modowego jurora. Poza tym coś czuję, że wyglądałaby na mnie wyjątkowo wieśniacko – skomentował szczerze, zarzucając za ucho mokry kosmyk włosów, który plątał się irytująco po jego czole. – Cześć, Avo, jak się masz? – Uśmiechnął się rozbrajająco, zlustrowawszy dokładnie jej przemoczone jeansy i przyozdobioną deszczowymi smugami kurtkę. – Wyglądasz całkiem dobrze jak na to, że dopiero wyszłaś spod prysznica.
      Ogrom galerii nie wpływał proporcjonalnie na możliwości znalezienia dobrego prezentu. Wręcz przeciwnie – im dłużej plątali się po pierwszym piętrze wzdłuż potencjalnie ekskluzywnych sklepów (ale tylko potencjalnie, bo większość z nich okazywała się zwykłym eksporterem chińskich badziewi), tym pomysłów było mniej. Nie tylko ze względu na jakość oferowanych w galerii produktów, ale też ich cenę, tak obrzydliwie wysoką, że aż powodującą uczucie narastającej frustracji.
      – Jedyne, co przychodzi mi do głowy, to profesjonalny stolik do tarota. Niby badziew, ale Luna jest tak zafiksowana na punkcie swoich kart, że pewnie by się ucieszyła. Masz lepszy pomysł? – mówił. – Wiesz, że na tę swoją talię wydała równowartość połowy wypłaty Sema? Ciągle jestem pod wrażeniem, że dalej praktykuje te swoje wróżkarskie zwyczaje. A zresztą... znam ją prawie dziesięć lat, a nadal nie mogę otrząsnąć się po tym, jak ze smutkiem powiedziała, że mi współczuje, gdy usłyszała w jakim położeniu była Wenus w moje urodziny.
      Zatrzymał się nagle, zauważając znajomy szyld po przeciwnej ścianie sklepów. Bordowe NELLY BURGER było na tyle zachęcające już po samym zapachu idealnie wysmażonego wołowego steka, że Ozzie bez pytania wykonał zwrot, chwytając w locie delikatną i zimną od wiejącej zewsząd klimatyzacji dłoń Avy. Pociągnął towarzyszkę za sobą, nie przyjmując do wiadomości żadnego tonu sprzeciwu i zaciągnął do burgerowni, rzucając krótkie:
      – Wiesz co, od tego wszystkiego aż zgłodniałem. Wolisz z podwójnym serem czy ostrym sosem? Ja płacę.

        Słysząc termin wieśniacko, spojrzała na metkę, aby zorientować się, ile odrzucona przez Ozzie'go bluza kosztowała. Momentalnie rozszerzyły jej się źrenice, a brwi uniosły ku górze, aby ukazać zdziwienie dziewczyny, gdy uświadomiła sobie, że to wieśniackie ani trochę nie pasuje do ilości funtów, jaką trzeba było wydać, aby móc ubrać na siebie takie cacko. Blondyn zawsze miał gust, nie nosił byle czego, dlatego właściwie sama nie wiedziała, co ją tak wbiło w podłogę. Wciąż jednak przyzwyczajała się do pewnych zwyczajów na nowo, tak jak oni musieli przywyknąć do tego, że Ava znów jest wśród nich. Wiele lat rozłąki nadrabiało się trochę dłużej niż niespełna dwa miesiące.
        Powoli zaczynała odczuwać zmęczenie, które wynikało bardziej z faktu, że znalezienie prezentu dla Luny okazało się być nie lada wyzwaniem, niż z tego, że łazili w kółko. Luna była dziewczyną, którą zadowoliłaby koszulka z logiem jej ulubionego serialu czy paletka do makijażu, dlatego też Ava chciała się postarać, aby blondynkę ucieszył prezent od nich wszystkich. Niestety, większość limitowanych edycji kart, specjalne kadzidełka, przewodniki po gwiazdozbiorach i znakach zodiaku, czy wymyślne staromodne buble na ogół zamawiało się z internetu, wygrywało na aukcjach lub szperało za nimi w antykwariatach, a tutaj Ava już niewiele mogła poradzić. Zupełnie wyszła z wprawy, ograniczając się do wypadów na second handy raz na jakiś czas.
        – Zaraz, co? – zatrzymała się, po czym zamrugała kilkakrotnie, próbując połączyć słowotok Ozzie'go w jedną całość. Podróż od stolika do tarota, przez wypłatę Sema, aż do ułożenia Wenus to było coś, czego zdecydowanie nie planowała przyswajać w swoim życiu. Zmarszczyła brwi, ostatecznie decydując się porzucić temat, sądząc, że ostatecznie i tak nie zrozumie, co ma planeta do dnia urodzin.
        Zrobiła kilka kroków w przód, jednak ponownie się zatrzymała, gdy Ozzie zaczął wpatrywać się w dobrze znany im szyld. Uśmiechnęła się pod nosem, widząc małe ogniki w jego oczach, po czym dała zaciągnąć się prosto do burgerowni.
        – Podwójny ser, prędzej umrę, niż zjem coś ostrego od nich – skrzyżowała dłonie na piersi, przypominając sobie, jak bardzo słabo idzie jej jedzenie czegokolwiek pikantnego. Niezwykle wrażliwe kupki smakowe nie wybaczyłyby brunetce tej decyzji. – W takim razie szykuj się na powtórkę, muszę się odwdzięczyć – dodała, bo właściwie nigdy nie była przyzwyczajona do tego, żeby ktokolwiek za nią płacił. Rzadko udawało jej się iść gdzieś z Rhysem, ponieważ widywali się tylko wtedy, gdy odwiedzał ją we Francji. Nie chciała być dłużna Ozzie'mu, a choć wiedziała, że on nie traktuje tego jako jakiejś bardzo poważnej przysługi, chciała to zrobić po prostu po przyjacielsku, dokładnie tak, jak on.
        Usiedli przy jednym ze stolików, a Ava podwinęła rękawy, żeby następnie zacząć bawić się serwetką w biało-czerwoną kratę, co było bardzo typowe dla tego typu miejsc, które zwykle udawały amerykański styl.
        – Myślę, że ten stół to dobry pomysł, znowu będzie mi wróżyła tragi-romantyczną przyszłość, niczym u Młodej ostatnio, a jak nie, to kupiłabym jakąś naprawdę egzotyczną roślinę o pokręconej nazwie, takie rzeczy zawsze działały na Lunę – uśmiechnęła się szyderczo, czując, że zapach smażonego steka idealnie oddziałuje na jej szare komórki, dzięki czemu mogła zacząć porządnie myśleć nad prezentem.
        Gdy podano burgery, Avę powitał smak nastoletniej błogości. Przypomniała sobie, jak przychodziła tutaj z bratem lub ze znajomymi i zawsze nastawał ten ważny moment, który był niczym kamień milowy. Ludzie dzielili się bowiem na dwa typy, a mianowicie na tych, którzy jedzą burgery rękoma oraz na tych, którzy używają do tego sztućców. W życiu każdej osoby przychodzi ten trudny moment konfrontacji.
        Zabrała się do jedzenia, czując, że od samego zapachu burczy jej w brzuchu.
        – Jak idzie Skyli? Ostatnio ciężko ją złapać, pewnie trenuje jak szalona – rzuciła kolejnym tematem, mając właściwie masę rzeczy do powiedzenia. Zawsze, gdy spotykała się z kimś z dawnej paczki, odczuwała ten silny przypływ nostalgii, który wręcz zaczynał ją denerwować. Miała wrażenie, że nie potrafi się przez to wczuć w nowe życie całą sobą, przez co część niej wciąż myśli o tym, że tyle ją ominęło, zamiast zająć się tworzeniem wspaniałych nowych wspomnień.
        Gdy byli w połowie jedzenia, a raczej to Ava była na półmetku, bo Ozzie połknął swoją porcję praktycznie w całości, zauważyła, że znaleźli się w dość komicznej sytuacji. Oboje byli w związkach, jednak ich drugie połówki nie miały dla nich czasu.
        – Udało ci się wreszcie rozgryźć z kim byłeś w tej szafie podczas gry w 7 minut w niebie? – uniosła jedną brew ku górze, nachylając się delikatnie nad stołem, posyłając Ozzie'mu zadziorne spojrzenie. Zastanawiała się, czy ostatecznie dowiedział się, że to właśnie z nią został tam zamknięty, a przez to, że miał przepaskę na oczach, niespecjalnie mógł zorientować się, że w środku towarzyszyła mu właśnie Ava. Jedyne, po czym właściwie mógł się zorientować, to perfumy, gdyż Walsh właściwie bez przerwy używała dokładnie tego samego zapachu, jednak nie robiła tego z taką samą intensywnością jak Ozzie, który już wtedy poszedł w ślady za Michaelem i jego kosmicznie drogimi zapachami.

      Puścił jej skostniałą dłoń dopiero przy kasie, decydując się skierować swoje długie palce w kierunku rozpostartego na całą ścianę menu. Nowe pozycje, zbyt według Ozziego wymyślne jak na może i popularną, ale nadal dość zwykłą dla londyńskich hipsterów sieciówkę, lśniły w prawym rogu, kusząc promocyjną ceną. Koniec końców zrezygnował z wersji z karczochami, a hamburgera z nachosami obdarzył tylko zdegustowanym spojrzeniem, płacąc za dwa standardowe zestawy z podwójnym serem.
      – A już myślałem, że patrząc na to, jak dużo czasu spędzasz ostatnio z Luną, zdążyłaś też przejąć jej nawyki żywieniowe. Może jednak skusisz się na falafela? – zapytał, wyciągając kartę ze swojego wściekle czerwonego portfela, który Skyla sprezentowała mu na poprzednią rocznicę po serii narzekań na jego notoryczne rozrzucanie pieniędzy po wszystkich kieszeniach oversize'owych bluz. – Czekam. Wiesz, że jeśli chodzi o śmieciowe żarcie, to jestem drugi w kolejce. Zaraz po Molly, oczywiście.
      Zgodna cisza zapadła w momencie pojawienia się dużych rozmiarów talerzy z frytkami na obrusie w biało-czerwoną kratkę. Ozzie zdjął przesiąkniętą majonezowym sosem bułkę i rozkroił szybko średnio wysmażonego steka, nagrodziwszy się w końcu dużym, momentami lekko kwaśnym przez obecność pomidorków koktajlowych, kęsem firmowego mięsa.
      – W zasadzie zawsze możemy kupić obie te rzeczy. Jeśli znajdziesz mi konkretny link w internecie, to ogarnę wszystkie przelewy, a do kwiaciarni możemy skoczyć jeszcze dzisiaj, jeśli ci się chce – mówił, grzebiąc widelcem w odłożonym na boku talerza korniszonie. – I co tym razem wywróżyła Luna? – Zainteresowany wzrok spoczął na bladej twarzy Avy. – Może znalazła odpowiedź na to, dlaczego Molly zachowuje się ostatnimi czasy jak dzikuska? Ja wiem, że nam też odbijało, kiedy zaczynaliśmy studia, ale ona notorycznie odpływa gdzieś myślami, unika jak ognia spotkania w pełnej grupie i trajkocze jak najęta tylko o tych swoich ćwiczeniach laboratoryjnych. Przeżyłbym to wszystko, gdyby nie spamowała ciągle na instagramie zdjęciami tej obrzydliwej, automatowej kawy.
      Pytanie o Skylę zbiło go lekko z tropu. Nie dlatego, że było nieadekwatne czy zbyt wścibskie, po prostu przez ułamek sekundy nie miał nawet zalążka pomysłu na możliwą odpowiedź. Przez ostatni miesiąc utrzymywał z nią kontakt głównie przez rozmowy przez kamerkę, ograniczając fizyczne spotkania zaledwie do weekendów, podczas których Skyla była na tyle wyczerpana całotygodniowym biegiem – treningami, zajęciami na uczelni, trzymaniem diety – że zamiast seksu przy lecącym w tle na netflixie filmie, zasypiała mu w ramionach jeszcze przed końcowymi napisami. Gdyby mógł, próbowałby ją odciążyć, ale na dłuższą metę nie miało to sensu – Skyla mówiła mu niejednokrotnie, że to tylko i wyłącznie moment przejściowy, z którym poradzi sobie prędzej czy później tak samo dobrze, jak radziła sobie z każdym napotkanym przez ostatnie lata problemem. I ufał jej w tym bezgranicznie, wiedząc, że kto jak kto, ale to ona najlepiej potrafiła zapanować nad swoim własnym życiem.
      – Jest zabiegana, to prawda. Ale kto inny by dał radę, gdyby ona nie dała – uciął, odpuściwszy sobie dalsze dywagacje na temat swojej dziewczyny. Nie miał ani ochoty wspominać o ich, niedostatecznym w jego mniemaniu, kontakcie, ani borykać się ze zmartwionym spojrzeniem siedzącej naprzeciwko Avy, która i tak nie pomogłaby mu za wiele. Szczególnie biorąc pod uwagę jej własny związek z kartonu. Zamiast tego wepchnął do ust trzy ostałe się na talerzu frytki, a następnie uśmiechnął się błogo na przywołane nagle wspomnienie.
      – Wiesz, że nadal nie mam pojęcia? – odpowiedział szczerze. – Pamiętam tylko, że strasznie ładnie pachniała. Całowała też nie najgorzej.

        Luna i jej sposób bycia to dwa zjawiska niezwykle intrygujące, szczególnie biorąc pod uwagę zaawansowaną wiedzę na temat wszelkich, wręcz mistycznych dla Avy zagadnień, którą blondynka mogła się chwalić w nocy o północy. Mimo wszystko były to rzeczy zupełnie dziewczynie obce, szczególnie jeśli chodziło o wszelakie wróżby. Dieta może nie była czymś wielce odbiegającym od normy, ale jeszcze w czasach, gdy zawzięcie trenowała, prawdopodobnie jej nawyki żywieniowe były dość podobne do tych, które miała koleżanka. Teraz już aż tak się tym nie przejmowała, jednak nie mogła się równać z rodzeństwem Daviesów.
        Decyzja co do prezentu zapadła bardzo szybko, okazało się, że jedyne, czego ta dwójka potrzebowała, to poczuć, jak pachnie soczysty stek oraz zapełnić burczące brzuchy. Jedzenie sprzyjało myśleniu, dlatego też Ava szybko chwyciła za telefon, po czym znalazła kilka linków do stołów, wysyłając je Ozziemu.
        – Na parterze mają całkiem fajną kwiaciarnię, pamiętam, bo mój ojciec zawsze kupował w niej nowe roślinki na przeprosiny dla mamy – westchnęła, przewracając oczami. Liczyła, że znajdą tam coś ciekawego, co jednocześnie spodoba się Lunie. Jednak była właściwie pewna, że dziewczyna będzie zadowolona z jakiegokolwiek kwiatu, który jest dość egzotyczny, a akurat jeszcze nie ma go w swojej kolekcji.
        Wypiła trochę świeżo wyciskanego, pomarańczowego soku, po czym posłała blondynowi błagalne spojrzenie. – Dużo zmian, niepewności i problemy sercowe – wzruszyła ramionami, wyraźnie zaznaczając swoją postawą, że traktowała wróżby Luny jako zwykłe sugestie, zbiegi okoliczności. Ava zupełnie nie wierzyła w takie rzeczy, nie dawała im nawet szansy, choć była to całkiem niezła zabawa, gdy ktoś, kto się na tym zna, rozkłada przed nią karty.
        Zaśmiała się, gdy Ozzie zaczął narzekać na Molly, która faktycznie, ostatnio miała jakąś manię postowania zdjęć kawy z automatu lub tych wspaniałych, artystycznych fotek biurka z laptopem i estetycznymi notatkami tuż obok. Przez to, że Młoda tak wyrosła, Ava miała wrażenie, że są właściwie w tym samym wieku, po czym przypominała sobie, że młoda Davies wciąż nie skończyła dwudziestu lat i nadal ma te swoje jakże charakterystyczne dla nastolatków nawyki.
        – Ej, nie narzekaj, bo zaraz przypomnę ci, jak chwaliłeś się swoimi pierwszymi Yeezy, na które zarobiłeś – nonszalancko pomachała mu widelcem przed twarzą, po czym posłała pytające spojrzenie i tak, jak oczekiwała, temat został urwany.
        Wstrzymała się od dalszych pytań o Skylę, gdy zobaczyła, że Ozzie prawdopodobnie nieświadomie posmutniał. Poczuła, że weszła na temat, którego zupełnie nie powinna poruszać, dlatego zostało jej jedynie mieć nadzieję, że ewentualny problem pojawiający się w ich związku jest tylko chwilowy.
        Sama powinna się wreszcie zająć swoim związkiem, bo choć widywała się z Rhysem dwa do trzech razy w tygodniu, na ogół nie były to jakieś wyjątkowe spotkania. Jej chłopak nie należał do zbytnio wylewnych czy romantycznych, a Ava zauważyła, że z wiekiem coraz ciężej wychodziło mu okazywanie uczuć. Zdarzało jej się spędzać noce w jego mieszkaniu, podczas których ponownie czuła to ciepło i bezpieczeństwo, których brakowało, gdy żyła we Francji. Rhys jednak unikał rozmów na dość poważne tematy, związane głównie z ich przyszłością i próbą odbudowania związku. Wolał żyć chwilą, nie przejmując się tym, co będzie jutro. Jednak Ava wiedziała, że zachowywał się tak tylko przy niej.
        Odpowiedź Ozziego na temat tajemniczej dziewczyny, z którą przyszło mu spędzić tytułowe siedem minut w niebie sprawiły, że z jednej strony odetchnęła z ulgą, a z drugiej czuła się bardzo doceniona, tym bardziej, że wciąż kojarzył, iż podobały mu się jej perfumy. Co do umiejętności samego całowania, to nie była wtedy jakoś specjalnie zaawansowana, a inna okazja, żeby chociaż po cichu dać chłopakowi znać, że kiedyś coś do niego czuła, mogła się nie powtórzyć. Nie była to wielka miłość, prawdopodobnie jedynie nieśmiałe zauroczenie, ale takie sytuacje, szczególnie w życiu nastolatków, zostawiają ślad na całe życie.
        – O, czyli był buziak? – uniosła brwi do góry, opierając się łokciami o blat stołu. Musiała udawać, że nie wiedziała, co tam zaszło, inaczej mógłby domyślić się prawdy. – Skoro tylko nieźle, to raczej nie była to Emma Chastain. Po siedmiu minutach z nią faceci zachowywali się tak, jakby spędzili tydzień w tym niebie – dodała, wspominając ich wspólną koleżankę ze szkoły, znaną z niezwykłego zapału do miłosnych podbojów. – Ja jestem wdzięczna losowi, że Samuel Scott ostatecznie postanowił jedynie pogadać w tej szafie – skrzywiła się na samą myśl o chłopaku z dość obleśnym charakterem, który nigdy nie szczędził nikomu złośliwych oraz niestosownych komentarzy.
        Niedługo później, gdy jedzenie zdążyło ułożyć się w ich brzuchach, mogli ruszyć na dalsze poszukiwania. Kwiaciarnia była po drugiej stronie centrum handlowego, a do tego na innym piętrze, więc dojście tam zajęło im trochę czas, podczas którego cieszyli się wesołą atmosferą, której najwyraźniej im obu od jakiegoś czasu brakowało, jednak żadne z nich nie chciało się do tego przyznać.
        – Byłabym za Strelicją Augusta lub tą Jukką – przyklęknęła obok doniczki, przyglądając się roślinie. – A ty co myślisz?

      Łatwość, z jaką wypluwane przez niego masowo słowa cisnęły się na jasnoróżowe usta, była momentami tak zaskakująca, że aż, przynajmniej według Ozziego, nieprzyzwoita. Fakt, znali się nie od dziś. Fakt, razem z całą paczką spędzali przez okres liceum wyjątkowo dużo czasu – i to nie tylko podczas nastoletnich imprez, mniej lub bardziej zakrapianych zwiniętym przez Mila z restauracji włoskim winem, ale też podczas grupowych wypadów do kina czy na spacery. Mimo wszystko nie mógł pozbyć się nękającego gdzieś z tyłu głowy wrażenia, że ciągnąca się między nimi od kilku dobrych chwil konwersacja jest zbyt płynna jak na to, że od całych pięciu lat nie mieli okazji do rozmowy we dwoje, bez dodatkowych świadków. Starał się zwalić winę na jeden z dwóch prawdopodobnych powodów: po pierwsze – mieli do obgadania na tyle dużo tematów, że cisza (przynajmniej na tym etapie spotkania) nie wchodziła w rachubę. Po drugie – możliwym było, że Ava należała do ludzi, z którymi najzwyczajniej nie dało się nie angażować wszystkich partii mięśni, ścięgien i włókien otaczających usta. A już w szczególności, gdy sypała coraz to kolejnymi anegdotkami, perliście się przy tym śmiejąc. Na ten moment sam nie był pewien, która z opcji mogła zostać nazwana bardziej optymalną.
      – Przecież wiesz, jak długo na nie harowałem – rzucił niby to żartobliwym, niby oburzonym tonem. – Do tej pory pamiętam ten zapach smaru na moich ubraniach i wiecznie pomarszczone od wody palce. – Spojrzał na nie mimowolnie, tchnięty nagłą wzmianką o pracy w myjni. Były tak samo długie i szczupłe, na szczęście o wiele bardziej zadbane, z małym palcem niebezpiecznie wykrzywionym w prawą stronę. Ta nieszczęsna skaza, pamiątka po meczu w drugiej liceum, ciągle przypominała o porażce.
      Przepełniony słodyczą nastoletni pocałunek nie dał o sobie zapomnieć, gdy skonsternowana Ava zaczęła dopytywać się o szczegóły. Nawet nie zauważył, gdy wygadał się jak głupi, zupełnie nieświadomie! I to z tajemnicy, którą chował w sobie od momentu opuszczenia pamiętnej dębowej szafy, skrzypiącej przy najmniejszym dotyku drzwi.
      – No i patrz, co narobiłaś, przez ciebie zapomniałem, że to miała być tajemnica – rzucił, wplatając palce w swoje długie włosy. – Nie tylko buziak, było całkiem mokro – dodał, powstrzymując się od każdego następnego komentarza.
      Zebrali się z burgerowni, żeby po krótkiej przechadzce mogli w spokoju oglądać poustawiane w rządku kwiatki. Ozzie, choćby chciał, nie umiał udawać eksperta w dziedzinie ogrodnictwa, pozostawił więc Avie wolną rękę, raz po raz obserwując jej krzątanie się wśród białych, plastikowych doniczek. Zapytany wprost o udzielenie ostatecznej odpowiedzi, uśmiechnął się tylko w ten swój charakterystyczny, rozbrajająco nieogarniający sposób i wskazał na pierwszy stojący z brzegu kwiatek.
      – Jukka ma zdecydowanie więcej klasy.
      Zapłacił, z góry tłumacząc się tym, że dopiero po zamówieniu wszystkich potrzebnych zakupów rozdzieli rachunki i zmusi pozostałych do uregulowania długu. Wychodząc razem z galerii, na szczęście nie przywitał ich ponownie ten sam silny deszcz. Zamiast tego słońce nieśmiało wyglądało zza szarych chmur, oświetlając nakrapiane kałużami, od lat niełatane przez władze miasta chodniki.
      – Do zobaczenia na imprezie – rzucił jeszcze na pożegnanie, skręcając w stronę swojego przystanku.

         Czuła się trochę podle z tym, że wykorzystała niewiedzę chłopaka, aby dowiedzieć się nieco więcej na temat jego wrażeń odnośnie tamtej wspólnie spędzonej w szafie chwili, jednak usprawiedliwiała się tym, że po prostu dotrzymywała umowy, iż nie mogła się zdradzić. W końcu co to byłaby za gra, gdyby tak łatwo dała za wygraną. Dodatkowo, byli już dawno za tym, tego typu wydarzenia stanowiły jedynie wspomnienia z nastoletnich lat.
        – Okej, ale to ty bierzesz ją do siebie na przechowanie – uniosła brwi do góry, lustrując roślinę. Była już całkiem sporych rozmiarów, więc Avie trudno byłoby przetransportować ją do swojego mieszkania, tym bardziej, że było ono całkiem daleko od centrum handlowego, w którym przebywali.
        Pomachała blondynowi na pożegnanie, śledząc jego sylwetkę z uśmiechem, którego nie mogła powstrzymać, widząc jak gramoli się z rośliną, trzymając doniczkę obiema rękami za spód.
        Podczas drogi powrotnej Avę znów ogarnął ten nostalgiczny nastrój, sugerujący, że zbyt wiele ją ominęło, żeby tak po prostu mogła wrócić do Londynu. W końcu przelotne rozmowy i składanie sobie życzeń na urodziny czy święta to nie są oznaki prawdziwej przyjaźni. Media społecznościowe dały Avie możliwość doglądania tego, jak miewają się jej znajomi, więc choć wiedziała, że już nie są tak zgraną grupą jak za czasów szkoły średniej, w jej głowie wciąż głównie pojawiał się obraz, w którym nic się nie zmieniło. Jednak zaszło wiele reform – większych lub mniejszych, ale na pewno dających się we znaki. Rozmowa z Ozziem pomogła jej zrozumieć, że mimo wszystko jest jeszcze szansa, żeby odzyskała zaufanie wszystkich z grupy, o czym zaczynała się powoli przekonywać na wyjeździe, a później na nocce u Molly. Rhys zawsze jej powtarzał, że jak tylko się postara, to nie będzie miała większego problemu z dołączeniem do tej wielkiej machiny, jednak mimo wszystko jego słowa nie były ani trochę przekonujące, bardziej brzmiał tak, jakby chciał po prostu skończyć temat.

*^*

        – Postawcie to jakoś ładnie koło kominka... Albo nie, może przy kanapach...? – Molly zdawała się świetnie bawić, gdy jednym, zgrabnym ruchem dłoni, rozkazała po raz kolejny przenieść Semowi i Milo prezenty na drugi koniec salonu. Wytatuowane ręce ponownie chwyciły za gustowanie opakowany stół do tarota, na czubku którego widniała krzywo przyklejona kokarda, z którą Ava nie miała już siły się użerać poprzedniego wieczora. Włoch chwycił za roślinkę, próbując jakoś ładnie ustawić ją tuż obok, a gdy wreszcie odłożył doniczkę i otrzepał dłonie, zobaczył, jak na twarzy Młodej pojawia się chytry grymas, podczas gdy w oczach miała ogniki.
        – Ani mi się waż, Davies! – pogroził jej palcem tuż przed nosem, podczas gdy po schodach zbiegła Ava, zwabiona na dół zapachem świeżo przygotowanego dania na ciepło, oczywiście po wegańsku.
        – Milo, nudzisz się? Pomóż Ozziemu – wskazała kciukiem na kuchnię, w której krzątał się blondyn, na co Woolley skłonił się w pół z nonszalanckim uśmiechem i ruszył prosto do kolegi, a za chwilę udało się usłyszeć dzikie krzyki, w stylu Mamma mia, za dużo pieprzu do tego dali!, a przynajmniej tak zapamiętała to Ava, będąc już w nieco prześmiewczym nastroju.
        Plan był o dziwo bardzo prosty, wręcz banalny. Rodzice Luny udali się na kolejny weekend obcowania ze sztuką, przez co ich, już wcale nie takie małe, pociechy miały cały dom dla siebie. Początkowo tylko dziewczyny miały odwiedzić tego dnia solenizantkę, jakąś godzinę po tym, jak ta wróci z jogi, jednak po przegadaniu sprawy z bratem Luny, wszyscy jej najbliżsi zostali wpuszczeni wcześniej, aby przygotować niespodziankę. Oprócz dawnej ekipy, w składzie znalazło się też kilku innych znajomych dziewczyny.
        – Nie żeby coś, ale wjechała na posesję – głos Micheala popalającego papierosa na tarasie pod pretekstem stania na czatach, aby tylko nie robić nic wymagającego większego zaangażowania (wystarczyło, że znów robił za kierowcę), rozszedł się po salonie, włączając całej reszcie lampki ostrzegawcze. Rhys szybko pobiegł zgasić światło, przeskakując przy tym przez kanapę niczym rasowy koń pokonujący przeszkodę na zawodach. Wtedy też Ava wbiegła do kuchni, chwytając w dłonie zapalniczkę, aby podpalić świeczkę na wegańskim torcie marchewkowym. Wszyscy pochowali się za ścianami, kanapami czy stolikiem do kawy, a w kuchni został mistrz i organizator ceremonii, trzymając w rękach słodkie powitanie, wszystko w oczekiwaniu na pojawienie się dziewczyny.
        Drzwi otworzyły się. Głośne westchnienie Luny rozniosło się po sąsiednich pomieszczeniach, gdy tylko z hukiem zrzuciła z siebie buty. Przeszła wgłąb domu, po czym zapaliła światło.
        – NIESPODZIANKA! – głosy całej dziesiątki złączyły się w jeden, robiąc porządny hałas, sprawiając, że solenizantka znieruchomiała. Wszyscy wyskoczyli ze swoich kryjówek, śmiejąc się od ucha do ucha. Ozzie, wysunął się z tortem, podstawiając go dziewczynie prosto pod nos.
        – Kurwa! – Michael nie dał im jednak celebrować tej chwili do końca, bowiem wyjście z jego kryjówki kosztowało go zderzeniem głową z marmurową półką nad kominkiem. – No myśl już to życzenie! – machnął ręką, uśmiechając się delikatnie do Luny, a następnie zaczął masować sobie głowę, wplatając palce w dość bujne loki, które nie widziały fryzjera o tydzień za długo.
        – Dość cringowa* to niespodzianka, mówiłem, że starczyłby browar na mieście – skrzywił się Sem, a wszyscy po kolei zaczęli przyjmować niepewne miny, czekając na reakcję Luny. Może faktycznie byli już za starzy na takie rzeczy, a z drugiej strony wszyscy chcieli się wspólnie pośmiać i spędzić czas i choć taki sposób na powitanie solenizantki zdawał się być dziecinny, takie było zamierzenie, aby każdy poczuł się głupio i zabawnie, stercząc przed zdezorientowaną dziewczyną.


*Nie znalazłam równie adekwatnego i mocnego określenia po polsku, aby wypowiedź nie straciła na sile, sorry not sorry

      Od zawsze sprawiała wrażenie tej najbardziej nieuporządkowanej i bujającej w obłokach, a jednak miała schematy, których przestrzegała przez lata. Pod koniec tygodnia chwytała za szałwię i oczyszczała nią pokój ze złej energii duchowej, podczas pełni za wszelką cenę starała się spać przy otwartym oknie bez względu na to, jak druzgocząco niska była temperatura na zewnątrz, a w każdy siedemnasty dzień miesiąca stawiała się na parogodzinne treningi jogi z wynajętą prywatnie trenerką z Ukrainy. Ta, ze swoim mocnym, wschodnim akcentem, regularnie przypominała Lunie o kontrolowaniu płytkiego oddechu, rugając przy tym za zbyt słabo spięte mięśnie brzucha.
      Blondynka nie wyobrażała sobie złamać comiesięcznego rytuału i w zasadzie nie obchodził ją fakt, że czas poświęcony z matą mogłaby zamienić na coś bardziej ekscytującego, jak chociażby całodniowe toasty ze znajomymi. Sama Molly zarzekała się przecież, że wpadnie do niej dopiero późnym wieczorem, Luna niespecjalnie się więc śpieszyła – ani podczas treningu, ani podczas długiego, powysiłkowego prysznica.
      Do domu weszła około dwudziestej. Ubrana w długą, satynową spódnicę nie zdążyła nawet odłożyć kluczyków od auta na stojący na środku salonu stół, gdy wesoły wrzask, a następnie siarczyste przekleństwo przecięły powietrze. Stała przez chwilę oniemiała, nie wiedząc, jak zareagować na wpychane jej w ręce prezenty, aż w końcu roześmiała się głośno, patrząc z rozbawieniem na ciągle masującego głowę Michaela.
      – Naprawdę nie myślałam, że wpadniecie na coś takiego. Dziękuję za prezenty, są cudowne – mówiła, zerkając z zachwytem na rozpakowany już stół do tarota. Czarne, lakierowane drewno połyskiwało pięknie w świetle kilkunastu umieszczonych w salonie jarzeniówek. Luna wyściskała wszystkich gości, zatrzymując się na dłużej przy Michaelu, a jej dłoń niespodziewanie zanurkowała w blond loki pana perfekcyjnego, może nie tak odstające na boki jak fryzura Ozzie'go, ale ciągle uroczo i nieprofesjonalnie roztrzepane. Podniosła jego grzywkę i zmarszczyła brwi, patrząc na czerwoną plamę tuż przy linii włosów. – Będzie guz jak nic, Michael. Chodź, w zamrażarce mam opakowanie truskawek, przyłożysz sobie do czoła – zarządziła. I choć jej rozmówca był bardzo blisko odmówienia, ugryzł się w zęby, wiedząc, że dziewczynom obchodzącym urodziny się nigdy nie sprzeciwia.

      Razem z Molly zaszyła się gdzieś w rogu salonu, chichocząc z historii o ich wspólnej znajomej. Obie jak na fakt, że na co dzień ubierały się dosyć luźno, zaszalały porządnie z długościami kreacji, niespecjalnie adekwatnymi na zimny, listopadowy wieczór. Sukienka Skyli podkreślała dokładnie jej zgrabne ciało i umięśnione od tańca nogi, a kieliszek szampana, który kobieta trzymała w prawej dłoni, nadawał jej jeszcze większego szyku. Dziś pozwoliła sobie na odrobinę ekstrawagancji, ale przez ostatnie dwa miesiące nie piła praktycznie niczego innego od wody z cytryną czy zielonej herbaty. Molly była jej przeciwieństwem – o jej usta raz po raz obijała się szklanka z wódką i coca colą (w proporcji 1:1), a sukienka maskowała sprytnie brak biustu, jednak podkreślała również wyjątkowo długie i chude nogi. I nie byłoby by w tym nic złego, gdyby prawa łydka Młodej w dalszym ciągu nie była obwinięta szaro-niebieskim bandażem, który miał zostać ostatecznie zdjęty w ciągu najbliższych kilku dni.
    – I właśnie wtedy się wygadała, że ten chłopak, z którym ciągle panoszysz się po uniwersytecie – Collin, nie? – podoba jej się od trzech lat – mówiła Skyla o koleżance z młodszej grupy tanecznej, która dziwnym trafem znalazła się z Molly w tej samej grupie na jednych z ćwiczeń z biochemii. – Nawet nie wiesz, jaką miała minę, gdy po wrednym obgadaniu twojego zachowania i wyglądu powiedziałam jej, że koleguję się z tobą od kilku lat.
      Ava, Ozzie i Rhys znaleźli się wkrótce przy nich, przerywając możliwość dalszych plotek.
     – No, gołąbeczki, może wróciłybyście do nas do stołu? – zapytał Davies, bezwstydnie oplatając rękę wzdłuż idealnej talii Skyli. Rzadko kiedy miał okazję widzieć ją w aż tak seksownym wydaniu, różnym od standardowo noszonych przez nią dresów.
       – Dawno się z Młodą nie widziałam, nawet nie wiedziałam, jak dużo mamy sobie do opowiedzenia.
      – Ze mną wcale nie dużo częściej – rzucił bez zastanowienia Ozzie i choć jego odpowiedź była żartobliwa, gdzieś na końcu zdania czuć było ukrywaną gorycz. – Chodźcie, czekają na nas z kolejką.

        Kapsel odczepił się od dzióbka butelki w akompaniamencie cichego syknięcia. Smak taniego, a dzięki temu i legendarnego wśród młodych ludzi, piwa, zawładnął jego kubkami smakowymi, gdy wziął pierwszego łyka, który przecież zawsze należał do tych najlepszych. Wtedy też poczuł damską dłoń na swoim ramieniu. Obrócił się, po czym oparł lędźwiami o blat kuchenny, a kącik ust uniósł mu się do góry, gdy przed sobą dostrzegł Avę. Ubrana w jedwabną, zdecydowanie za dużą koszulę, której ułożenie oraz biżuteria miały sprawić, aby cała stylizacja wyglądała tak, jakby mały biust był tutaj atutem. Sporych rozmiarów pasek uwydatnił się dzięki schowaniu za dużej góry do spodni. Choć nie była w wyraźnie imprezowym wydaniu, pasowało jej to, co nosiła.
        Położył dłoń na talii dziewczyny, przyciągając ją lekko do siebie, po czym podał jej butelkę, aby wzięła łyka.
        – Znowu źle spałeś? Problemy w kancelarii? – Zmartwiony wzrok Avy zdawał się być wręcz przeszywający dla Rhysa. Nieważne, jak bardzo by się wypierał, ona, jak na złość, szukałaby dalej, brnąc w powód nie do końca dobrego humoru chłopaka. Problem polegał na tym, że ciągnięcie tego dalej doprowadziłoby do kolejnej kłótni, których mimo częstszych spotkań dzięki przeprowadzce, wciąż mieli pod dostatkiem.
        – Musiałem przejąć część klientów Polly, jakieś problemy z ciążą, więc miałem trochę akt do nadrobienia – wzruszył ramionami, próbując usprawiedliwić jakoś kolejną zarwaną noc. Ava oparła się głową o jego klatkę piersiową, jakby to miało przekazać mu trochę jej własnej energii.
        Rhys był dość konkretnym kłamczuchem, niestety. Choć nigdy nie łgał ludziom prosto w oczy, najczęściej zatajał jakąś część prawdy. Problem polegał na tym, że zwykle robił to również względem samego siebie. Deklarował swoją miłość do Avy od wielu lat, mimo to wielokrotnie był skłonny ją skrzywdzić, zdradzając prawdę jedynie Ozziemu, a na swoje wytłumaczenie miał fakt, że ciężko mu znieść dzielącą ich odległość. Wplątał się w sieć własnych kłamstw na tyle mocno, że już sam nie był pewien, jak z tego wyjść. Nawet gdy Ava wróciła do Londynu, on, choć powinien wreszcie skakać ze szczęścia, był pełen wątpliwości. Ostatecznie odpowiadało mu to, że dziewczyna zawsze była dla niego, ale on nigdy się jej w stu procentach nie oddał. Przelotne, krótkie związki, które miewał podczas ich rozłąki, wciąż zajmowały spore miejsce w jego życiu.
        Ciężko było rozgryźć, co chodziło Rhysowi po głowie. On sam wiedział jedynie, że to, co łączyło go z Avą, było bardziej potrzebą bliskości i bezpieczeństwa, ale raczej nie dało się tego nazwać miłością. Po rozwodzie rodziców i założeniu nowej rodziny przez matkę, czuł się zagubiony, nie mógł znaleźć sobie miejsca w świecie, bowiem nawet jeśli stał się bystrym facetem z głową do interesów i nawiązywania znajomości, wciąż czuł się samotnie. Ozzie, jako jego przyjaciel, mógł zaoferować mu wszystko, poza wypełnieniem tej dziury. Ava okazała się być idealnym lekarstwem na wszystkie rozterki, nieświadomie wyciągnęła go z dołka emocjonalnego, ale jej wyjazd sprawił, że Rhys musiał ponownie zacząć działać samodzielnie. Wtedy też zdał sobie sprawę, że skakanie z kwiatka na kwiatek jest dla niego lepszym rozwiązaniem niż wieloletni związek z jedną osobą, przynajmniej na tamten moment. Jednak gdy tylko pomyślał o możliwości, w której Ava już nie jest dla niego i miałaby odejść tak, jak trzeba było zrobić z jego matką, nie mógł się jej ot tak pozbyć. Egoistycznie potrzebował czuć się kochanym, bez konieczności oddawania całego siebie tej drugiej osobie. Dlatego choć wiedział, że Ava nie jest kobietą dla niego, nie mógł tak po prostu dać jej odejść. Nie potrafił jej odtrącić. Bo chorobliwie potrzebował wszystkiego, co mogła mu zaoferować, wyjątek stanowiła miłość czysto romantyczna, platoniczna.
        Nie mógł jednak się tym teraz zamartwiać, bo dołączył do nich Ozzie, który swoim niewinnym uśmieszkiem dawał im do zrozumienia, że ma wyraźną ochotę na następną kolejkę. To wywołało na twarzy Rhysa wyjątkowo szczery uśmiech. Dlatego ruszyli w stronę dziewczyn plotkujących gdzieś w rogu, aby jak najszybciej zaciągnąć je do stołu, przy którym polewał Michael, a końcówki jego loków tuż przy czole wciąż były lekko wilgotne, po tym jak opakowanie zamrożonych truskawek zaczęło się pocić. Ostatecznie ból minął, ale Luna miała rację, guz będzie jak nic.

        La Isla Bonita okazała się być świetną piosenką, aby Sem wraz z Luną mogli błaznować na drewnianym parkiecie bez krępacji. Umożliwiło to wykonywanie połowicznie latynoskich, a połowicznie paralitycznych ruchów, aby stworzyć odpowiednią parodię porządnego tańca, jak to też przystało na ten duet.
        – Sem, chodź pić! – Michael właśnie skończył napełniać stojące kieliszki, choć sam musiał zadowolić się jedynie piwem bezalkoholowym. Anderson natomiast, niczym pies zawołany na jedzenie, wziął Lunę w obroty, aby jak najszybciej przetransportować ją do stołu tuż przy tych okropnie drogich kanapach.
        Każdy, kto się wcześniej zadeklarował, uniósł w górę kieliszek z czystą, kilku pozostałych miało butelki bądź puszki z piwem. Ava natomiast tego dnia zdecydowała się głównie na wino.
        – Zdrowie! – wielokrotne stuknięcie szkła, zgorzkniałe miny oraz szybkie szukanie popity były czynnościami, które nadeszły zaraz po wspólnym toaście.
        Usiadł na kanapie, rozkładając się trochę po królewsku, aby móc odpowiednio wyprostować nogi. Dziura w czarnych spodniach idealnie ułożyła się na jego kolanie, aby ukazać, jak konkretnie kościste było. Dyskretnie rozglądał się po okolicy, jakby chcąc ciągle mieć na oku Milo. Zgodnie z jego prośbą, nikomu nie wspominał o incydencie, w którym miał "przyjemność" uczestniczyć, ale z drugiej strony, jego miękkie serce nie pozwalało mu zostawić tego w spokoju. Michael był zupełnie innego zdania, nie chciał się mieszać w kłopoty, które Włoch prawdopodobnie sam sobie narobił. Sem zaś czuł się w to wszystko wmieszany od samego początku i wyraźnie bał się o kumpla, bo choć ten był dorosły, czasem wciąż sprawiał wrażenie, jakby potrzebował niańki.
        – Widziałaś gdzieś Mila? – Zaczepił Molly, która z lekkimi rumieńcami na twarzy przemierzała salon. Jednak tak, jak się spodziewał, nie uzyskał satysfakcjonującej go odpowiedzi, a lekkie wstawienie Młodej sprawiło, że niekoniecznie miał ochotę wypytywać ją dalej.
        Zaczął niepozornie przechadzać się po domu, a ostatecznie, gdy i to nie przyniosło rezultatu, zaczepił Ozziego grzebiącego w lodówce.
        – Macie może pojęcie, gdzie jest Milo? – Starał się brzmieć zupełnie niewinnie, aby nic nie wyszło na podejrzane. Jednak zanim blondyn wyłonił głowę z wielkiej skrzynki na jedzenie, głos zabrała Ava, krojąca warzywa do kanapek.
        – Jakieś dziesięć minut temu siedział tu z nami, ale ktoś do niego zadzwonił, więc wyszedł z kuchni – pokręciła głową, nie przerywając czynności siekania pomidorów. Sem spojrzał na siedzącego nieopodal Rhysa, który jedynie przyglądał się kuchennym wyczynom Avy i Ozziego. On również wzruszył jedynie ramionami.

     Czysto teoretycznie nie powinna mieć specjalnej wprawy w piciu alkoholu z uwagi na wiek (z wyjątkowo marną jedynką z przodu), który był dość gówniarski jak na ogólną średnią lat wszystkich zgromadzonych na imprezie osób. W praktyce jednak słaba głowa w jej przypadku była raczej niemożliwa, biorąc pod uwagę nie tylko fakt, że od paru lat popijała w gronie starszych, ale też obecność płynącej w żyłach krwi Daviesów, będących jednymi z lepszych zawodników na rozmaitych popijawach.
      Przy pierwszym kieliszku czystej skrzywiła się tylko nieznacznie, popijając niemal natychmiast palący smak w gardle połową szklanki soku pomarańczowego. Wybór, dość nietrafny z uwagi na gęstą konsystencję przepoi, nie zadowolił jej w całości, sięgnęła więc po leżący na stole dzbanek z wodą i z cytryną. Czwarty kieliszek wszedł za to znacznie szybciej, a wcześniejsze pieczenie w przełyku dość szybko odeszło w zapomnienie. Nawet sok, ten sam, na który pół godziny wcześniej tak bardzo w duchu narzekała, magicznie zmienił smak, stając się wyjątkowo słodkim i znacznie mniej lepkim. Szósty kieliszek wlała w siebie gdzieś pomiędzy jedzeniem sałatki z serem halloumi a zaciąganiem się paskudnym, wcześniej wyproszonym od Mila papierosem. Notorycznie żerowała na Włochu, twierdząc, że pali tylko na imprezach, a niekupienie własnej paczki zrzuciła na ogólne roztargnienie, obiecując, że tego nie powtórzy. Prawda jednak była inna – nie zamierzała zmieniać takiego stanu sytuacji ani na tej imprezie, ani na żadnej następnej. Ósmy kieliszek okazał się przyczynkiem dla niespodziewanej serii wydarzeń: czując się coraz bardziej rozluźniona, tupała delikatnie obandażowaną nogą o marmurową posadzkę w rytm głosu Beyoncé, prosząc przy okazji Avę o możliwość spróbowania czerwonego wina, które Walsh obracała w ogromnym kieliszku. Nie usłyszawszy odmowy, Molly przyczepiła różowe wargi do szkła. Nie trzeba było długo czekać – stróżka alkoholu pociekła jej po kącikach ust, niknąc gdzieś za brodą, a finalnie lądując na przodzie śnieżnobiałej sukienki. Zanim jednak Młoda znalazła się w łazience w celu usunięcia plamy, wypiła jeszcze na szybko odchodniaka z Semem, tym razem, dzięki Bogu, wyłącznie połowę kieliszka.

      Impreza trwała w najlepsze, a o jakości zabawy świadczyły kurczące się w zastraszającym tempie zapasy wódki i jedzenia. Razem z Avą zabrali się do krojenia kupionych wcześniej warzyw na kanapki, przyjmując na swoje barki, co w zasadzie niespecjalnie im przeszkadzało, odpowiedzialność bycia organizatorami imprezy. Rhys towarzyszył im w nowoczesnej kuchni Luny, zbyt szpitalno–czystej przez brak jakichkolwiek ozdób na półkach, jednak nie kwapił się pomóc ani swojej dziewczynie, zręcznie siekającej paprykę, ani przyjacielowi, który wywijał ostrzem po plastikowej desce. Ozzie spróbował cząstki wcześniej przekrojonego pomidora koktajlowego i skrzywił się lekko od kwaśnego posmaku w ustach.
      – Czy mi się wydaje, czy one są jakieś niedojrzałe? Spróbujesz? – zapytał Avy. Kobieta uniosła wzrok znad zielonej papryki i odłożyła nóż, gotowa przespacerować się na drugi koniec ogromnej kuchni, który przywłaszczył sobie blondyn. – No co ty, nie musisz się kwapić – zatrzymał ją swoim głosem i uniesioną w górę ręką trzymającą malutkiego pomidora. – Po prostu otwórz buzię – powiedział. Bez krępacji i z precyzją koszykarza, którym w gruncie rzeczy kiedyś był, rzucił mięsistą kuleczką wprost w jej półotwarte usta. Razem z Rhysem zaśmiali się głośno, kiedy grymas niezadowolenia pojawił się nagle na jej twarzy.
      – Miałem rację... – zaczął Ozzie. Dalszą rozmowę przerwało im jednak pojawienie się Sema, który gorączkowo szukał pojawiającego się i znikającego w trakcie imprezy Włocha. Po otrzymaniu odpowiedzi od Avy Anderson wybył z kuchni, ignorując przy okazji Rhysa i jego zaczepne pytania:
        – A odkąd to się tak o niego troszczysz? Bawisz się w jego matkę czy dziewczynę?

      Zdawało jej się, że pół godziny w łazience spędzone na doprowadzaniu sukienki do porządku wystarczyło, żeby mogła przy okazji uspokoić również szybkie bicie serca i ogarnąć nadal ładną, ale mocno zarumienioną twarz. Jak dowiedziała się później, trzydzieści minut okazało się stanowczo zbyt małą liczbą.
      Wracając z powrotem do salonu, nie zastała w nim zbyt dużo osób – Michael, który wyraźnie nie narzekał, otoczony był Skylą i Luną. Ava stała za to przy kanapie, ogarniając stół i przygotowując miejsce na ogromny talerz z kanapkami i kilka misek z chipsami, obecnie zajmującymi w całości drugi, skórzany mebel. Rhys z Ozziem prawdopodobnie dalej rozmawiali w kuchni, a Sem latał gdzieś po pokojach w poszukiwaniu Milo. Molly stanęła obok zgromadzonych, krzyżując ramiona na piersi w tym samym miejscu, gdzie widoczne były jeszcze wilgotne, jasnoróżowe plamy po winie. Niespecjalnie zastanawiała się nad tym, co mówi – jej wzrok, choć bardzo tego nie chciała, krążył między twarzą Skyli a Michaela, w znacznie większym stopniu skupiając się na blondynie. Język, rozproszony widokiem jego idealnie gładkiej skóry i szaro-niebieskich oczu, gadał głupoty. Po raz kolejny nie umiała odpowiedzieć sobie na pytanie, dlaczego z wszystkich mężczyzn, których znała, jej serce wywijało fikołki przy tym jednym. O sześć lat starszym, dojrzałym, a na dodatek będącym z kompletnie innej niż ona ligii.
      – Dopiero wróciłam, a wy już wygryźliście mnie z miejsca siedzącego? – zapytała ze śmiechem. Na trzeźwo byłaby znacznie mniej rozchichotana. – To nic, znajdę sobie nowe.
      Po czym jak gdyby nigdy nic znalazła się na kolanach Micheala, chwilę później ześlizgując się z nich na tyle, by finalnie siedzieć pomiędzy nim a Skylą. Otumaniona alkoholem nie zauważyła zaskoczonego wzroku dziewczyn, sięgnęła tylko po stojące na stole wafle i uśmiechnęła się do Luny po krótkiej walce z foliowym opakowaniem.
      – Nigdy nie myślałam, że to powiem, ale te kukurydziane są naprawdę bardzo smaczne.

        Do tej pory Michael myślał, że największą porażką do spożycia, jaka może go spotkać, jest zimna fasolka. Tego wieczora przekonał się, że sięgnięcie dna równało się z wypiciem radlera o smaku ciemnego piwa z cytrusową lemoniadą, który już od bitej godziny nie miał w sobie ani śladu gazu. Ciemne piwo było czymś wspaniałym, jednak nie w tym wydaniu.
        – Co za syf, kto to kupił? – Narzekał praktycznie sam do siebie, trzymając butelkę za szyjkę. Logo dystrybutora naklejone na brązowym szkle nie wskazywało na coś dobrego, jednak Trembley przeliczył się aż za bardzo. Z tej beznadziejnej sytuacji ratowało go jedynie towarzystwo Luny i Skyli, bowiem dziewczyny zajmowały go długimi rozmowami.
        Kiedy Skyli udało się wciągnąć ich w opowieść o treningach, Michael ułożył się wygodnie na kanapie, kładąc rękę z piwem na podłokietniku. Musiał przyznać, że podziwiał dziewczynę. Właściwie czuł ten sam respekt do Luny, która oddawała się swoim pasjom, a lata temu był wiernym fanem Avy. Zawsze imponowały mu kobiety z zainteresowaniami, które walczyły o swoje i uczciwą, ciężką pracą zdobywały sukces. Był tego typu człowiekiem, że mógł spędzić całą noc na oswajaniu się z nowym tematem, aby tylko zrozumieć, czym zajmują się jego znajomi.
        Trwający dopiero dwie minuty monolog został przerwany przez nadchodzącą Molly. Biała sukienka z lekką plamą podkreślała jej różowe wypieki na twarzy. Michael uśmiechnął się pod nosem, słysząc jej uwagę, po czym już miał zbierać się, aby ustąpić dziewczynie miejsca, jednak – ku jego wyraźnemu zaskoczeniu – Młoda poradziła sobie zupełnie sama, wybierając jako cel kolana blondyna. Trembley przywarł plecami do oparcia kanapy, a ręce uniósł ku górze. Widział Młodą w tego typu stanie już kilka razy, jednak taka sytuacja zdarzyła mu się pierwszy raz. Była młodszą siostrą jego dobrego kumpla, a do tego, przecież dla niego wciąż miała maksymalnie szesnaście lat. Zaczął zastanawiać się, ile Molly naprawdę miała na karku. Po głowie chodziły mu dwie liczby: siedemnaście i osiemnaście, jednak szybko dotarło do niego, że jest głupi, bo podwoził ją na ten sam uniwersytet, co dodało jej trochę miesięcy. Dobra, może nie była znowu aż tak młodziutka, ale wciąż, poczuł się nieco niezręcznie. Molly należała do urodziwych młodych kobiet, była szczupła, o długich nogach, a do tego miała całkiem sporo w głowie. Może gdyby był w podobnym stanie upojenia, co ona, to skusiłby się na niezobowiązujący flirt, jednak wszystko pod warunkiem, że nie byłaby siostrą Ozzie'go, którą znał odkąd uczyła się jeździć na rowerze.
        Ulżyło mu, gdy zsunęła się na miejsce, które zrobiła jej między nimi Luna. Spojrzał na Skylę, przykładając palec pionowo do ust. Postanowił uznać to za typowe zachowanie pod wpływem alkoholu, dlatego też wolał, aby wszystko poszło w niepamięć. Mimo to odruchowo nie wziął dłoni z oparcia kanapy, co sprawiło, że nieco zakręcona Molly oparła się o nią głową. Ostatecznie siedział trochę jak typowy samiec, powiększając swoje terytorium. Po chwili do towarzystwa dołączyli nadworni kucharze z Rhysem. Usiedli na kanapach lub pufach, czekając, aż Sem podda się w swoim marnym śledztwie. Ostatecznie on też dołączył, zajmując miejsce na ziemi, sadzając tyłek na puchatym dywanie. Łokciami oparł się o stół.
        – Poddaję się – westchnął głośno, chwytając za czyiś kubek i wypijając jego zawartość. Niespecjalnie wiedział, do kogo należało owe papierowe naczynie.

         Choć gotowanie nie należało do jej ulubionych czynności, ostatecznie czuła się odpowiedzialna za powodzenie imprezy, dlatego zwinnie przystąpiła do krojenia warzyw, bo przynajmniej przy tym nie powinna zrobić sobie krzywdy. Była niezwykłą sierotą w kuchni, z cudem opanowała podstawowe umiejętności pozwalające jej przeżyć. Jednak dowodzenie całym przyjęciem ramię w ramię z Ozzie'm obligowało ją do pomocy. Poćwiartowała kolejną paprykę, a gdy do jej uszu dotarł znajomy utwór, zaczęła ruszać biodrami w rytm muzyki, pod nosem niby nucąc słowa.
        Kwaśny posmak pomidora pozostał w jej ustach jeszcze przez długi czas i nawet mistrzowski rzut za trzy punkty, który wykonał Ozzie, nie mógł jej tego zrekompensować. Dopiero zapomniała o niedojrzałym źródle zgorszenia, gdy z rytmu wybił ją Sem. Mężczyzna wyszedł tak szybko, jak się pojawił, pozostawiając całą trójkę pozbawioną szczegółów śledztwa. Milo jednak zdawał się żyć we własnym świecie już od jakiegoś czasu, dlatego też wszyscy ostatecznie machnęli na to ręką.
        Latynoskie utwory pokroju Shakiry dostały swoje pięć minut na głośnikach, jednak mało kto miał już ochotę i siły, żeby poruszać się zwinnie po gustownym parkiecie. Ava, sprzątając ze stołu puste papierowe kubeczki, których spody przemokły na tyle, że nie nadawały się już do ponownego użytku, spoglądała ukradkiem na Molly, która powoli sunęła w stronę kanap. Dziewczyna zdawała się być pod ostrym wpływem mieszaniny wódki z winem, którego ślad mimo wszystko nie zmył się z śnieżnobiałej sukienki.
        Po chwili szła już z pierwszą porcją kanapek, a gdy tylko znalazła się w salonie, zatrzymała się gwałtownie, dostrzegając Molly na kolanach Michaela. Luna spojrzała na Avę, wysyłając jej porozumiewawcze spojrzenie, a Skyla póki co nie mogła oderwać wzroku od Młodej oraz niezwykle zdziwionego blondyna, który odruchowo podniósł obie ręce do góry, jakby nie chciał, żeby go o cokolwiek posądzić.
        Ava szybko ruszyła z powrotem do kuchni, słysząc, jak Ozzie powoli zbiera się do wyjścia z kolejnymi półmiskami pełnymi jedzenia. Prawie wpadli na siebie w przejściu, a szatynka starała się za wszelką cenę wyglądać tak, jakby wcale niczego nie próbowała ukryć przed chłopakiem. Problem polegał na tym, że w takich sytuacjach podnosił się jej głos, przez co praktycznie zaczynała piszczeć.
        – A może dołożymy do tego świeżego ogórka? Sprawdź, czy nie ma w lodówce – wypaliła, spoglądając na trzymany przez siebie talerz z kanapkami, a ogórek to było pierwsze możliwe warzywo, na które wpadła. Gdy zobaczyła, jak Ozzie marszczy brwi, sama uniosła jedną do góry. – No już, nie ociągamy się – wolną ręką pchnęła najpierw Rhysa, potem blondyna, aby na nowo znaleźli się w kuchni. Jak się okazało, ogórka nie było, ale przynajmniej Molly zdążyła zjechać z kolan Michaela i usadowić się na kanapie.
        Jakiś czas później Ava wzięła Lunę na stronę.
        – Długo tak mu siedziała na tych kolanach? – ściszyła głos, zamaczając kruche pieczywo w hummusie.
        – Nie, praktycznie od razu się zsunęła, ale coś mi tu śmierdzi, aż sprawdzę jutro jej horoskop.

       Impreza dogorywała wraz z jedzonymi masowo kanapkami i ostatnimi dźwiękami tanecznej muzyki, a lecąca w tle playlista stawała się znacznie wolniejsza i spokojniejsza. Wszyscy, oprócz zaginionego Mila, który wysłał w końcu przepraszającego sms-a z informacją, że musiał pilnie wyjść, siedzieli przy stole w salonie, nasłuchując opowieści Sema. Jego przygody prosto ze studia tatuażu były zabawne, ale przy tym często niezręczne, szczególnie gdy opowiadał o pisaniu igłą inicjałów ukochanej na czyimś penisie lub gdy odchodził z dygresją na tyle daleko, bo opowiedzieć o randce z klientką, której dzień wcześniej tatuował wewnętrzną stronę ud. Michael zebrał się niedługo potem do domu, odmawiając spania w pokoju brata Luny i obiecując odwieźć Skylę, a cała reszta ogarnęła z grubsza zasyfione wylanymi napojami i pokruszonymi chipsami stoły. Nie zmuszali się, żeby balować do białego rana, bo w zasadzie wszyscy obecni byli do cna wycieńczeni przygotowaniami i samą imprezą urodzinową. Jeszcze przed czwartą położyli się grzecznie spać. Każdy, bez wyjątku, z półlitrową butelką wody przy zajętym przez niego łóżku.

*^*

      Obudziła się z tak potwornym bólem głowy, jakiego nie doświadczyła od dobrych dwóch lat. W uszach huczało jej jeszcze od wczorajszej muzyki, a oczy, wręcz uczulone na światło, otworzyła pod przymusem, usłyszawszy krzątającą się po pokoju Lunę.
– Powiedz mi, czy tylko ja mam takiego kaca? – zapytała z jękiem, sięgając po leżącą na puchatym dywanie butelkę wody mineralnej.
– Wypiłaś chyba najwięcej z nas wszystkich, więc nie ma się co dziwić, że teraz cierpisz. Ale jesteś całkiem śmieszna, gdy tak lepisz się do ludzi po alkoholu, więc wszyscy są w stanie ci wybaczyć – skwitowała Luna.
– Ja? Lepić się? Niby do kogo?
– Naprawdę nie pamiętasz, kiedy usiadłaś Michealowi na kolanach, a potem wycałowałaś mnie przed snem po trzy razy w każdy policzek?
      Uderzenie gorąca dopadło Molly tak nagle, że aż zakręciło jej się w głowie. Czuła palącą czerwień na swoich policzkach oraz to, jak do męczącego ją kaca fizycznego doczepia się jego brat, kac mentalny. W jednej chwili przypomniała sobie o nocnej sytuacji oraz uśmiechniętej (i nieco rozmazanej przez ilość wypitego alkoholu) twarzy blondyna.
– Powtórz, proszę.
– Co? Że wycałowałaś mnie przed snem po policzkach?
– Nie, to wcześniej.
– Że usiadłaś Michaelowi na kolanach?
      Słysząc to, zakryła się tylko z powrotem kołdrą, próbując ukryć zażenowanie.

       Sms, który otworzył chwilę po obudzeniu się na z jednej z kanap w salonie, sprawił, że uleciały z niego ostatnie, już i tak prawie nieobecne, resztki alkoholu. Z roztargnieniem zaczął poszukiwania kluczyków do auta Sema, tłukąc się po nieposprzątanej kuchni. Hałas był na tyle głośny, żeby Ava z Rhysem, a także sam właściciel auta w towarzystwie promiennej Luny pofatygowali się zejść na dół, gotowi zbesztać go za przerwanie ich płytkich, alkoholowych snów. Ozzie uprzedził ich ewentualne monologi, rzucając od razu poważnym tonem w przestrzeń:
      – Sem, ubieraj się. Jedziemy do szpitala.
      – Do szpitala? Po co? – Luna zapytała podejrzanym głosem.
      – Pisała mama Mila i błagała, żebym jak najszybciej przyjechał z Semem. Milo leży w szpitalu na skrzyżowaniu Kwiatowej i Leśnej. Jest w śpiączce.

         Spała w pokoju gościnnym, przykryta do pasa swoim ukochanym kocykiem, który przywiozła ze sobą do Luny, nie czując się godna zasypiać pod pościelą droższą niż cokolwiek, co obecnie miała na sobie, nawet jeśliby zsumować wszystkie te rzeczy. O dziwo miała dość twardy i głęboki sen, co prawdopodobnie wynikało z wycieńczenia związanego z przygotowaniami do niespodzianki.
        Obudziło ją dopiero głośne krzątanie się po kuchni, nad którą znajdował się zajęty przez nią i Rhysa pokój gościnny. Przetarła oczy, a gdy poczuła, że chłopak zaciska uścisk wzdłuż jej talii, uśmiechnęła się jedynie pod nosem. Uniosła się delikatnie do góry, a szatyn zwinął się za jej plecami, chowając twarz w jedwabnej koszuli brunetki.
        Jednak hałas z kuchni nie zdawał się znikać, a wręcz zyskiwał na sile, dlatego też Ava zdecydowała się ostatecznie wstać, aby sprawdzić, kto wpadł na pomysł hałasowania, podczas gdy w domu przebywało około pięć osób z potwornym kacem, a reszta chciała się po prostu wyspać.
        – O cholera...! – wydukała, gdy wstając z łóżka, prawie nadepnęła na leżącego na ziemi Sema. Ominęła go w ostatniej chwili, wpadając na szafę, co wystarczyło, aby obudzić jego i Rhysa. Po chwili cała trójka była na dole, spotykając tam równie zdezorientowaną Lunę oraz niezwykle pobudzonego Ozzie'go.
        Informacja, którą przekazał im blondyn, sprawiła, że dziewczyna wytrzeszczyła oczy, nie mogąc wydusić z siebie ani słowa. Wszyscy czuli, że musiało stać się coś bardzo złego, a do tego, prawdopodobnie do każdego dotarły okropne wyrzuty sumienia, bo doskonale wiedzieli, że z Milem ostatnio nie było dobrze. Jednak nikt ostatecznie nie miał na tyle odwagi, żeby mu pomóc.
        – Podaj mi kluczyki – Sem związał włosy w niedbałą kitkę, po czym ruszył prosto do drzwi frontowych, nie wysilając się nawet na specjalnie pożegnania. Ava dostrzegła na jego twarzy wyraźne zmartwienie i poczucie winy, bo w końcu wczoraj Anderson sam ostatecznie zaprzestał poszukiwań chłopaka, wybierając pozostanie z resztą znajomych, a teraz, gdy Milo był w szpitalu, czuł, że mógł temu zapobiec, gdyby tylko podjął inną decyzję. Ona sama martwiła się o zdrowie kolegi, bojąc się, że ten wplątał się w jakieś szemrane interesy, a nagłe zniknięcie w środku imprezy i śpiączka nie mogły być zbiegiem okoliczności.
        – Dajcie znać, jak tylko się czegokolwiek dowiecie – Rhys złapał za ramię Ozzie'go, który jedynie mu przytaknął, ubierając w pośpiechu kurtkę, aby zaraz wybiec z domu i dogonić Sema.  

        Droga do szpitala zdawała się trwać wieczność, a on miał wrażenie, że każda kolejna przejechana mila jedynie oddalała ich od celu. Przez dłuższą chwilę siedzieli cicho, nie wiedząc właściwie, jak zacząć tę rozmowę. Sem czuł, że musi powiedzieć Ozziemu prawdę, bo skoro sprawy zaszły tak daleko, on sam może sobie nie poradzić z kłopotami przyjaciela. Obwiniał się za stan Mila, bo już od jakiegoś czas był świadom, że wiedział znacznie więcej, niż reszta ich znajomych. To jemu chłopak zaufał, razem padli już ofiarą pobicia, a mimo to Sem, nie wiedząc, co właściwie powinien zrobić, zatrzymał to dla siebie, a każda próba porozumienia się z Milem kończyła się zbywalną gadką. Teraz mógł jedynie pluć sobie ze wściekłością w brodę.
        –  Nie mam pojęcia, co mam powiedzieć jego matce – przerwał ciszę, która, choć nie była niezręczna, bo przepełniało ją napięcie, stawała się dla niego coraz bardziej przytłaczająca. Wiedział, że musi podzielić się z Ozziem wszystkim, o czym miał pojęcie, bo tak naprawdę poza Michaelem i nim, Sem nie miał nikogo, kto mógłby mu pomóc w tej fatalnej sytuacji. Nie wspominając już o tym, że większość ich wspólnych znajomych zaczęła oddalać się od Mila z wzajemnością.
        Przetarł twarz dłonią, długo zbierając się sobie. Czuł jednak pytające spojrzenie blondyna i wiedział, że nie mógł już dłużej milczeć.
        – Milo sprzedaje dzieciakom narkotyki – z piskiem opon pokonał zakręt, który był ostatnią przeszkodą dzielącą ich od centrum. – Gdy ostatnio byliśmy tak poturbowani, zaatakowało nas dwóch gości, strzelam, że konkurencja tego typa, którego towar sprzedaje Milo, to wtedy nabawił się tego rozcięcia na twarzy – syknął przeciągle, wjeżdżając na teren szpitala, pośpiesznie szukając wolnego miejsca parkingowego, a gdy je znalazł i zaciągnął hamulec ręczny, oparł się z impetem o fotel, decydując się pozostać jeszcze na chwilę w samochodzie. – Stary, wiem, że on jest dorosły, ale wplątał się w jakiś syf i dam sobie rękę uciąć, że to ma związek z tym biznesem. Oprócz nas wie tylko Michael, więc błagam cię, zatrzymaj to dla siebie i zważaj na słowa przy jego matce – Sem nie prosił o ukrywanie prawdy, bo w obecnej sytuacji mogło to być najgorszym z możliwych posunięć, jednak zależało mu, aby kobieta miała jak najmniej problemów na głowie. Wiedział też, że Ozzie jest na tyle rozgarnięty, że wtajemniczenie go w całą sprawę nie powinno stać się czymś złym.
        Wpadli do szpitala nieco zdyszani, prawdopodobnie nawet nie przez wysiłek fizyczny, a targające nimi emocje. Gdy tylko dowiedzieli się, gdzie mogą znaleźć Milo, wsiedli do windy, niecierpliwiąc się coraz bardziej. Każda sekunda zdawała się trwać godzinę.
        – Pani Woolley – zagaił ściszonym głosem, pamiętając, że mimo wszystko wciąż znajdują się w szpitalu, a roztrzęsiona kobieta podbiegła do nich, gdy tylko dostrzegła, że wysiadają z windy. Miała podkrążone oczy, a po policzkach wciąż spływały jej łzy. Chusteczka, którą gniotła w dłoni, już od dawna nie nadawała się do użytku. – Co się właściwie stało? – Nachylił się delikatnie, dostrzegając, że poza nią, nikogo nie było w pobliżu. Milo był zupełnie sam.
        – Chłopcy, jak dobrze, że jesteście – wzięła głęboki oddech, po czym praktycznie osunęła się na jedno z krzeseł stojących obok. Na oddziale było bardzo cicho, co jakiś czas mijały ich jedynie pielęgniarki. – Policjanci znaleźli go nad ranem przy wejściu do parku, był nieprzytomny, cały pobity, nie wolno mi do niego wejść – zacisnęła dłonie na ramionach czarnej, skórzanej torebki, po czym uniosła wzrok na Ozziego i Sema. – Jesteście jego przyjaciółmi, musicie coś wiedzieć! Przecież tak niedawno wrócił z rozciętą głową, ale zupełnie nie chciał o tym ze mną rozmawiać, potrzebuję waszej pomocy. Jeśli on się nie wybudzi... – załkała, ukazując przed nimi wszystkie swoje słabości. Nieważne, jak twardą i zorganizowaną kobietą była na co dzień, gdy chodziło o jej syna, nerwy przejmowały nad nią kontrolę. Nikt nie mógł mieć o to pretensji, gdy życie Mila było zagrożone.
        Sem czuł niewyobrażalny ból w klatce piersiowej na samą myśl, że chłopak miałby się nigdy nie wybudzić. Nie dopuszczał do siebie takiej opcji, Milo za dużo znaczył dla niego i wszystkich innych, był za młody, żeby tak łatwo dać za wygraną. Jednocześnie w głowie Andersona kotłowały się myśli sugerujące mu, że jego przyjaciel był nikim innym, jak wciąż zagubionym dzieciakiem, który naprawdę za późno i zbyt intensywnie przeżywał nastoletni bunt, a teraz doświadcza z nawiązką konsekwencji swojego postępowania. Sem nie mógł uwierzyć, żeby Milo mógł w jakikolwiek sposób aż tak sobie nagrabić, żeby w mniemaniu jakiegoś lokalnego śmiecia, zasłużyć sobie na takie potraktowanie.
        Podszedł do drzwi, na które co chwila spoglądała pani Woolley. Położył wytatuowaną dłoń na klamce, choć wiedział, że wejście do środka jest zabronione. Gdy spojrzał przez małe okienko znajdujące się w drzwiach, jego oczom ukazał się poturbowany Milo podpięty do aparatury. Oddychał przez maskę, a pielęgniarka spisywała odczyty z monitora. Zacisnął zęby oraz dłoń, czując, że mógłby wyrwać uchwyt jednym ruchem. Powstrzymał się jednak, a wyrzuty sumienia i zmartwienia ponownie uderzyły w niego niczym fala gorąca w czerwcowe południe. Oparł się o ścianę obok, krzyżując ręce na klatce piersiowej, a wzrok wbił w swoje stare, obdarte na czubkach sztyblety.

      Miał wątpliwości, czy sadzanie Sema w takim a nie innym stanie za kółkiem było odpowiedzialne, ale nie mieli ani czasu, ani głowy do tego, żeby naprędce znaleźć alternatywę. Zdecydował się więc z uwagą obserwować drogę, stając się drugim, biernym kierowcą, który raz po raz patrzył ze zdenerwowaniem na licznik prędkości. Strzałka wskazująca siedemdziesiąt kilometrów na godzinę igrała z lokalnym prawem, a koniuszki palców Sema uwieszone na obitej w skórę kierownicy pobielały od mocnego uścisku. Ozzie kazał mu dwukrotnie zwolnić, bojąc się, że zanim dojadą na miejsce, zdążą zaliczyć po drodze kolizję lub policyjne zatrzymanie.
      Z ich dwójki zazwyczaj trudno było wybrać tego bardziej poważnego czy zorganizowanego. Jednak sytuacja, w której się znaleźli, szybko zweryfikowała ich nastroje, obecnie wisielcze i przytłumione. Mimo wszystko to Ozzie zdawał się być tym o zimnej krwi i stalowych nerwach. I choć sam nigdy nie przyznałby tego głośno, w chwili, gdy auto wjechało na parking, a przepełniony wyrzutami sumienia głos Sema dogłębnie go trafił, nie czuł nawet większej złości. To raczej uczucie żalu zakotłowało mu się nagle w brzuchu, a zaufanie do Sema, nieruszone przez kilka ostatnich lat, zostało nadszarpnięte. Nie mógł zrozumieć, dlaczego go nie wtajemniczyli. Nie mógł zrozumieć, dlaczego Michael przez ostatnie dwa miesiące milczał jak grób, ukrywając tak paskudne informacje. Nie mógł też sobie wybaczyć, że nie zaingerował wcześniej w sprawy Mila, stając się tym samym pośrednią przyczyną jego wypadku.
      Westchnął tylko głośno, gdy Sem zakończył swój monolog. Podgłówek przytrzymał chwilę jego ociężałą głowę, a szaro-niebieskie tęczówki wbiły wzrok najpierw w przednie lusterko, potem w oczy kierowcy. Ozzie odrzucił na bok chmarę niepotrzebnie zaprzątających głowę pesymistycznych myśli, a także cały niesmak spowodowany nieoczekiwanym wodospadem informacji i skupił się jeszcze raz na prośbie przyjaciela, dokładnie ją analizując.
      – Rozumiem to, Sem, ale naprawdę nie wiem, czego ode mnie oczekujesz. Już raz zatajano prawdę. – Unikał personalnych oskarżeń, ale nie zmienił swojego stanowczego tonu głosu. – A teraz widzisz, jak to się skończyło. Nie mogę obiecać, że będę siedzieć cicho – odpowiedział sucho i wyszedł z auta.
      Zapłakana twarz pani Woolley pojawiła się niedługo potem przed nimi na jednym ze szpitalnych korytarzy. Kobieta opowiedziała im o wszystkim drżącym głosem. Pulchne policzki, zazwyczaj zarumienione od ciepła pieców w jej rodzinnej pizzerii, teraz iskrzyły od łez. Ozzie wstrzymał na chwilę oddech, a zaraz potem przytulił ją do siebie, pozwalając na przemoczenie do cna materiału jego czarnej bluzy. Chociaż miał ochotę wyjaśnić to wszystko tutaj, na niewyremontowanym korytarzu o seledynowych ścianach, jego serce rozpadłoby się na milion kawałków, gdyby zdecydował się przekazać tak dosadną prawdę ciągle roztrzęsionej pani Woolley. Zamiast tego przemówił tylko cichym głosem, starając się ją uspokoić:
      – Milo ostatnimi czasy nie mówił nam za dużo. Postaramy się pomóc, ale na razie pozostaje nam tylko wierzyć, że wszystko będzie dobrze. On z tego wyjdzie, proszę pani. Jest silny. – Naprawdę wierzył w każde wypowiedziane słowo. – Gdyby dowiedziała się pani czegoś więcej od policji, proszę nas informować. Potrzebuje pani podwózki do domu? Albo czegokolwiek innego?
      Pani Woolley poprosiła tylko o butelkę wody, którą Sem załatwił chwilę później ze szpitalnego sklepiku. Następnie kobieta została zaczepiona przez pielęgniarkę, a mężczyźni zdecydowali się wrócić do zaparkowanego auta. Ozzie nie miał odwagi, żeby spojrzeć za siebie. Oszczędził sobie widoku poturbowanego przyjaciela i jego matki, która od kilkunastu minut przyciskała do twarzy kompletnie przemoczoną chusteczkę higieniczną. Zatrzymał się dopiero przed drzwiami ukochanego przez Sema samochodu i rzucił:
      – Jedziemy do Michaela. I szczerze nie obchodzi mnie to, że odsypia wczorajszą imprezę, musimy przedyskutować to wszystko jak najszybciej. Sprawy zaszły za daleko, Sem i dobrze o tym wiesz. Nie ma miejsca na więcej kłamstw.
      Niecały kwadrans później zaspany Michael, w samych bokserkach i o nieuczesanych włosach, otworzył im drzwi frontowe i ze zdziwioną miną wpuścił do środka.

        Gorycz i żal nigdy nie smakowały dobrze. Jednak jeśli dodać do tego poczucie winy, ma się wrażenie, jakby coś wyżerało wszystkie wnętrzności, pozostawiając jedynie pustkę, której nic nie mogłoby nigdy wypełnić. Mniej-więcej tak czuł się Sem podczas tej jakże groteskowej degustacji. Pragnął cofnąć się w czasie, zrobić wszystko inaczej, aby ochronić Mila przed losem, jaki go spotkał. Nawet jeśli musiałby zapłacić za to ich przyjaźnią, wiedział, że to było odpowiednie wyjście, a teraz, gdy pozostały jedynie modlitwy do boga, w którego nawet nie wierzył, bał się, że sprawa jest właściwie przegrana. Ten beztroski, zawsze wesoły Sem zniknął w chwili, gdy zrozumiał, co grozi jego przyjacielowi.
        Choć powinien był przyznać Ozziemu rację, po prostu milczał, przyjmując do wiadomości jego polecenie. Tak naprawdę nie miał już nic do powiedzenia, bo czuł, że zawalił w najbardziej spektakularny sposób, w jaki tylko się dało. Razem z Michaelem zdecydowali się siedzieć cicho, chcąc wierzyć, że Milo poradzi sobie sam. Jednak teraz Sem miał przed sobą jedynie opuchniętą i zapłakaną twarz pani Woolley, co doszczętnie łamało mu serce. Dlatego podczas drogi do mieszkania Michaela, opowiedział Ozziemu dokładnie, co stało się w parku oraz objaśnił, jakie decyzje ostatecznie zostały podjęte w sprawie Mila. Musiał przyznać się do tego, że po prostu pozwolił przyjacielowi dalej grać w tym niebezpiecznym turnieju.
        Gdy drzwi do mieszkania w centrum otworzyły się, a zaspany, niczego nieświadomy Michael podrapał się po karku dokładnie tak, jak to miał w zwyczaju, gdy ktoś go niespodziewanie budził, Sem nie miał nawet siły na wyjaśnienia. Spojrzał na blondyna, całkowicie rozumiejąc jego zdziwienie, biorąc pod uwagę fakt, że ta dwójka nawet nie zadzwoniła do niego z zapowiedzią. Przeszedł przez próg, a gdy Trembley zamknął za sobą drzwi i posłał kolegom pytające spojrzenie, szatyn westchnął głośno, przecierając twarz dłonią.
        – Musimy pogadać o Milo – w tej chwili Michael westchnął ociężale i przewrócił oczami z dość wymowną miną. – Michael, on jest w śpiączce – Sem nie wierzył, że przechodziło mu to przez gardło z taką łatwością, skoro wciąż nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył w szpitalu, a słowa matki nieprzytomnego chłopaka dzwoniły mu w uszach do teraz.

        Zdziwienie wynikające z nagłej pobudki oraz pretensjonalna mina szybko zniknęły, gdy tylko poznał powód tej niezapowiedzianej wizyty. Przekręcił zamek w drzwiach, po czym bez zbędnego przeciągania czy budowania niezręcznego napięcia poprzez panującą między całą trójką ciszę, zaprowadził ich głębiej do mieszkania, wskazując drzwi do swojej sypialni.
        – Ubiorę się i wracam, jak chcecie to weźcie sobie coś z kuchni – ton Michaela zdawał się być czysto formalny, niewzruszony, dosłownie tak, jakby nie przejmował go stan jego kolegi, a ta wstrząsająca wiadomość spłynęła po nim jak po kaczce. W rzeczywistości zaczynała ogarniać go wściekłość, którą za wszelką cenę chciał opanować i utrzymać w ryzach.
        Po chwili wrócił już z naciągniętymi na siebie dresowymi spodniami i szerokim, nieco wyblakniętym podkoszulku, a strój ten prawdopodobnie na ogół służył mu do ćwiczeń. Usiadł przy swoim zawalonym książkami biurku, po czym nachylił się nieco do przodu, oparł łokcie o kolana i splótł palce dłoni ze sobą.
        – Dobra, od początku, co właściwie zaszło? – Przerwał ciszę panującą między mężczyznami, podczas której Sem nerwowo spoglądał przez okno, a Ozzie, siedzący na skraju łóżka z wciąż niezaścieloną pościelą, zaczynał się powoli gotować od nadmiaru emocji i wrażeń.
        Sem przystąpił do najbardziej skrótowego tłumaczenia, jakie udało mu się tylko skleić. Sprostował, że Ozzie dowiedział się już o wszystkim i zaznaczył, iż już po incydencie w parku nie powinni byli pozostawiać Mila samego sobie. Michael pokręcił jedynie głową, przeczesując rozmierzwione loki, po czym wrócił do poprzedniej pozycji.
        Jego sumienie było wyraźnie zalane poczuciem winy i choć Milo od dawna działał mu na nerwy, martwił się o niego. Od dłuższego czasu nie miał najmniejszej ochoty utrzymywać z nim bliższego kontaktu, praktycznie tolerował go głównie przez to, że przyjaźnił się z Semem i Molly, a dawniej był zgranym elementem całej grupy. Jednak nawet w tej chwili, Michael nie mógł wyzbyć się twierdzenia, że Woolley od zawsze miał talent do kłopotów, nigdy nie uczył się na błędach, a co gorsza, czasem po prostu nie umiał odróżniać dobra od zła, a rozsądnych wyborów od czystej głupoty. Przynajmniej w jego mniemaniu.
        – I powiedz mi, co ty niby chcesz teraz zrobić? – Uniósł głowę do góry, spoglądając na łapiącego się za głowę Sema. Michael doskonale zdawał sobie sprawę, że Milo może znajdować się w ogromnym niebezpieczeństwie, ale chciał myśleć jak najbardziej racjonalnie, jak było to tylko możliwe. Mógł wyjść na niezłego chama, ale wciąż, Sem był sparaliżowany przez ogromną sympatię, a Ozzie potrafił być niezwykle porywczy. Potrzebowali kogoś, kto będzie jak kubeł zimnej wody. – Przyznaję, sytuacja jest bardzo, bardzo kiepska. Trzeba mu pomóc, ale nie dam sobie przegadać, że sytuacja, w której się znalazł, nie jest jego winą. Dobrze wiecie, że Milo to wciąż mentalny dzieciak.
        – Michael, do cholery, jak możesz tak mówić? On leży pobity i w śpiączce, jego matka odchodzi od zmysłów, bo nikt nie potrafi stwierdzić, co z nim będzie, a ty chcesz go tylko obwiniać?! – Sem zaczął się unosić, zamaszyście gestykulując obiema rękami.
        – Jedyne, co możemy zrobić, to iść na policję i zeznać to, co stało się wtedy, gdy was pobili. Byłeś tam, Sem, więc wiesz, jak wyglądali ci, którzy was napadli.
        – Przecież to jest równoznaczne ze wsypaniem dilerki Mila, to jak nóż w plecy – Ozzie wstał z łożka, po czym zrobił krok w stronę Michaela.
        – Chyba nie powiesz mi, że chcesz się bawić w gangsterkę? To nie jest film, pomyślałeś, ile może nas kosztować wmieszanie się w tę sprawę? – Michael syknął pod nosem, po czym wstał z krzesła. Żyłka na jego skroni robiła się coraz bardziej widoczna i gdyby nie zasłaniający ją loczek, z łatwością byłaby dostrzegalna przez resztę. – Po pierwsze, skoro urządzili tak Mila, to nie będą mieć problemu, żeby zdjąć i nas. Po drugie, ryzykujemy życie zawodowe. Po trzecie, pomyśl o rodzinie i bliskich. Rodzice, Molly, Skyla, rodzeństwo Sema, mój brat z rodziną – wyliczał na palcach kolejne argumenty, podnosząc głos z każdym kolejnym etapem, bo na całe szczęście, jego współlokator był na dyżurze. – Mieszanie się w to oznacza wystawienie ich na niebezpieczeństwo.
        To była jedna z niewielu sytuacji, podczas których Michael po prostu nie miał planu. Najzwyczajniej w świecie nawet nie świtało mu, co mogliby zrobić, aby pomóc swojemu znajomemu. Dodatkowo Michael miał wrażenie, że nawet jeśli uratowaliby chłopaka z tego bałaganu, a on pozbierałby się po napadzie, wciąż popełniałby podobne głupstwa, licząc, że tym razem mu się poszczęści. Oczywiście, że zależało mu na dobru Woolleya, ale zasadnicze pytanie brzmiało, czy ryzykowanie dla niego było naprawdę jedynym możliwym wyjściem z tej, wręcz patowej sytuacji. Choć nie darzył go ogromną sympatią, zwykła, ludzka chęć do niesienia pomocy przemawiała za tym, aby iść na policję. Milo byłby oskarżony o handel narkotykami, ale może byłby bezpieczniejszy po wszystkim.
        – Nie możemy iść na policję, bo nie wiemy, w jak wielkie bagno się wpakował. Nie chcę mieć też na sumieniu jego ewentualnej odsiadki – słowa Sema były czymś, z czym Michael nie mógł się zgodzić. Choć Milo był ich znajomym czy przyjacielem, fakt, że sprzedawał dzieciakom narkotyki lub mógł robić gorsze rzeczy, o które woleli go nawet nie posądzać, nie mógł tak po prostu rozejść się po kościach. Woolley był wystarczająco dorosły, żeby móc zrozumieć konsekwencje swoich czynów. Jednak Michael był w stanie na ten moment to przemilczeć, głównie dlatego, że najważniejsze teraz było zdrowie Mila. Musieli zaoferować mu swoje wsparcie, odciążyć jego matkę.
        – Dobra, a co z dziewczynami i Rhysem? Osobiście zamknąłbym jadaczkę i poprosił jedynie Rhysa o pomoc – Sem odbił na nieco inny, ale wciąż ściśle powiązany ze sprawą temat, drapiąc się nerwowo po brodzie z lekkim zarostem.
        – Podobnie, nie powinny zostać w to wmieszane, przynajmniej nie teraz. Nie wiemy, do czego są zdolni ci ludzie, a jeśli dziewczyny się dowiedzą, jestem pewien, że nie odpuszczą i będą chciały się w to wmieszać. Właściwie bez wyjątku – chwycił za kubek z wczorajszą kawą, który stał na biurku, po czym upił łyka, a gdy okazała się być obrzydliwie gorzka, skrzywił się jedynie.
        – To co, dzwonimy do Rhysa? – Sem skierował wzrok na Ozziego, czekając na jego stanowisko w tej sprawie. Był najlepszym przyjacielem Mortona, powinien wiedzieć, czy wtajemniczanie go to dobry pomysł.

      Mieszał zawzięcie kawę z niskotłuszczowym mlekiem i jedną łyżeczką cukru, pozwoliwszy skorzystać sobie ze lśniącej nowością kuchni w mieszkaniu w centrum miasta. Stal obijała się rytmicznie o porcelanowy kubek z napisem Lekarz idealny, ten sam, który sprezentował mu razem z Molly przed kilkoma laty, gdy Michael po tygodniach narzekań zdał w końcu egzamin z patomorfologii. Ozzie upił łyk kawy, słuchając rozgrywającej się nad jego głową konwersacji. Miał mieszane uczucia, kiedy Michael skończył swój wywód, bo choć częściowo się z nim zgadzał, nie mógł przystać na tak banalne rozwiązanie, jak sprzedanie dobrego kolegi na pobliskim policyjnym komisariacie. Wiedział, że z ich trójki to Michael ślepo wierzył w system sprawiedliwości, a czasem wydawało mu się, że ufał mu nawet gorliwiej niż, o ironio, grupowy prawnik – Rhys. Najstarszy z ekipy zachowywał się, jakby zapomniał, że podsunięcie tropów policji byłoby takim samym strzałem w kolano, jak zabawa w gangsterkę. Gdyby sprzedali Włocha, śledczy prędzej czy później dotarliby też do jego szefa, a wtedy nikt nie miałby pewności, czy Milo, a w następstwie oni wszyscy nie wylądowaliby kiedyś przed wejściem do parku z zakrwawionymi, przebitymi na wylot głowami. Z drugiej strony nie przekonywała go też emocjonalna gadka Sema, przepełniona tak niepodobną do mężczyzny buzującą frustracją. Nie zamierzał wplątywać się w narkotykowy półświatek i ryzykować skrzywdzeniem Molly czy Skyli. Słowa Michaela jednak brzęczały mu ciągle gdzieś z tyłu głowy, a blondyn wahał się pomiędzy jedną a drugą stroną, dlatego zareagował z ulgą na propozycję telefonu do Rhysa, który w tamtym momencie mógł się okazać złotym środkiem w ich rozmowie, z której nie wynikało nic nowego od dobrych kilkunastu minut.
      Morton odebrał już po pierwszym sygnale.
      – Jesteś sam? Avy nie ma w pobliżu? – zaczął bezpardonowo Ozzie, podejmując decyzję o ukrywaniu prawdy przed dziewczynami jeszcze przed tym, gdy zdążyli to w czwórkę oficjalnie przedyskutować. Znał je wszystkie zbyt dobrze i o ile ufał Skyli, nie mógł powiedzieć tego samego o Molly, która dowiadując się o przyczynie wylądowania Mila w szpitalu, obwiniałaby siebie jeszcze mocniej niż Sem.
      – Czekałem na jakąś wiadomość odkąd wyszliście od Luny. Wróciłem niedawno do domu, jestem sam. Mów dokładnie, co się stało. – Blondyn przekazał telefon Semowi, który już trzeci raz tego dnia przybliżał całą opowieść od początku i ze wszystkimi szczegółami. Rozmawiał na głośnomówiącym z Michaelem, przeprowadzając tę samą w treści, jednak już mniej emocjonalną w wydźwięku wymianę argumentów. Kiedy skończyli, w słuchawce zapadła długa cisza.
      – Rhys? – Sem upomniał się pytającym tonem.
      – Zbieram myśli – odpowiedział w końcu Morton. – Czyli mówicie, że nie wiadomo, kiedy się wybudzi? I czy w ogóle się wybudzi?
      – Nie wiemy nic więcej oprócz tego, co właśnie ci powiedzieliśmy – odpowiedział Michael, stukając palcami o dębowy blat stołu.
      Przytłumiony przez połączenie głos westchnął tylko i zamilkł ponownie, odzywając się w końcu po dosadnym chrząknięciu:
      – Nie uważam, żeby pójście na policję było rozsądnym pomysłem. Przetrzepią nas na komisariacie i postarają się wyciągnąć nasze najmniejsze brudy tylko po to, żeby dotrzeć do głównego dilera, o którym tak w zasadzie nie wiemy nic. Nie znamy nawet pseudonimu. Chyba nie uśmiecha wam się rewizja mieszkania matki Mila i ewentualne zawieszenie możliwości pracy w związku z ciągnącymi się procedurami procesu karnego? Michael? – zapytał retorycznie. – Z drugiej strony nie możemy też zostawić tego w spokoju. Policja nie odpuści, dopóki nie porozmawia z Milem. My też nie możemy pomóc mu w żaden sposób, dopóki się nie wybudzi. Krótko mówiąc, na ten moment jesteśmy razem z nim w gównie po pas. Musimy dopilnować, żeby porozmawiać z nim przed tym, jak dopadnie go jakiś śledczy, ustalić zgrabną wersję wydarzeń i zmusić, żeby odciął się na dobre od dilerki. Ale teraz, kiedy leży nieprzytomny, w zasadzie nie pozostaje nam nic innego, jak tylko czekać.
      Ozzie potakiwał głową, mimo że Rhys nie mógł go nawet zobaczyć. Ze wszystkich opcji to jego wydawała się tą najrozsądniejszą, najbardziej dopracowaną i potencjalnie najmniej krzywdzącą.
      – Co z dziewczynami? Co im mówimy? – zapytał sucho Michael.
     – Milczymy jak grób – odpowiedział bez zawahania Rhys. – Udajemy tak samo zdezorientowanych, jak one same. Nie widzę sensu, żeby zamartwiać którąkolwiek z nich dodatkowymi problemami. Wiecie, jak może zareagować na nie Ava lub Molly.
     Wszyscy przytaknęli tylko zgodnie, zgadzając się bez większego oponowania na przedstawioną przez Rhysa propozycję męskiej tajemnicy.

        Dni mijały, a burzliwe nastroje opadały. Sprawa, w którą zamieszała się cała czwórka, mogła sprowadzić na nich spore kłopoty, a z drugiej strony żaden z nich nie potrafił tak po prostu odpuścić, choć najbliżej takiego rozwiązania był Michael, sceptycznie twierdzący, że Milo ostatecznie i tak nie weźmie sobie do serca ich pomocy. Sem jednak czuł się odpowiedzialny za wszystko, co zaszło w ciągu ostatnich kilku miesięcy, a teraz, gdy rok zbliżał się do końca, a Woolley wciąż leżał nieprzytomny w łóżku szpitalnym, poczucie obowiązku praktycznie wybiło u niego poza skalę. Odrzucił na bok wszelkie trudne myśli, chcąc skupić się na tym, co teraz, oczekując dnia, w którym Milo się wybudzi i będą mogli wreszcie spokojnie o wszystkim porozmawiać, tym razem bez żadnych kłamstw i próśb o zachowanie tajemnic dla siebie.
        Przez ostatnie kilka tygodni był niezwykle zmęczony, głównie dlatego, że poza pracą w studio tatuażu, przejął część godzin Mila w pizzerii jego matki. Siłą rzeczy czuł, że jest to winien kobiecie, dlatego też początkowo nie chciał nawet zapłaty, a ostatecznie umówili się na jakąś konkretną kwotę. Bycie pracownikiem włoskiej restauracji raz na kilka dni okazało się być nie lada wyzwaniem, głównie dlatego, że Sem zupełnie nie znał się na serwowanym tam jedzeniu. Owszem, jadał tam już wielokrotnie, jednak nie wtajemniczał się w spisy alergenów, rodzaje pieczywa bezglutenowego, nie wspominając już o znaniu na pamięć składników konkretnych pizz. Nagle jego życie stało się dwa razy gorsze. Plus był taki, że zawsze na koniec zmiany, dostawał coś dobrego na pożegnanie, czując się przy tym trochę jak małe dziecko. Jednak darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby, a jeśli chodziło o jedzenie z tej właśnie restauracji, to naprawdę szkoda, żeby się zmarnowało. Nie dość, że marnotrawstwo, to jeszcze zbrodnia.
        – Generalnie odradzałbym to miejsce, skóra się rozciąga, tatuaż może się poważnie zdeformować – próbując zachować poważną minę, tłumaczył niezwykle młodo wyglądającej dziewczynie, choć numerki na dowodzie wskazywały co innego, że ptak na odcinku między pępkiem a kością biodrową, po jakimś czasie może wyglądać bardziej jak rozjechany gołąb niż piękny skowronek czy inna sikorka. Jednak blondynka o bujnych lokach, silnie kojarząca mu się z jego pierwszą dziewczyną z czasów licealnych, wciąż upierała się, że bardzo zależy jej na tym konkretnym miejscu. Sem naprawdę nie chciał powiedzieć klientce prosto w twarz, że kiedyś może przybrać na wadze, a potem stracić te kilogramy, a skóra zostanie pomarszczona i obwisła. Zostało mu jedynie wierzyć, że jego dzieło nigdy nie zostanie zbezczeszczone przez jakieś marne poprawki, gdy okaże się, że zamiast pięknych skrzydlatych stworzeń, tak naprawdę będzie już po ptakach.
        Tatuowanie było czymś, co właściwie chciał robić, odkąd tylko odkrył, że jak się postara, to może całkiem ładnie rysować. Chciał, żeby ludzie nosili jego dzieła, dlatego będąc jeszcze uczniem, już starał się szkolić, zawalając przy okazji trochę naukę. Gdy zaczął pracę w jednym z niszowych studiów i wykonywał swoje pierwsze zabiegi, zaprzyjaźnił się bliżej z Milem, który razem ze swoimi dość podejrzanymi kolegami, szukał dobrego miejsca na tatuaż dla jednego z nich. O dziwo, chłopak nigdy nie przedstawił tej bandy ani jemu, ani nikomu z ich wspólnych znajomych. Ostatecznie jednak, zanim znajomy Mila wybrał miejsce, Sem otrzymał propozycję przeniesienia się do jednego z przodujących studiów w Londynie, które miało swoją siedzibę w centrum miasta. Zakochał się w tym miejscu i już w nim pozostał.
        – Wszystko gotowe, dziękuję za współpracę – uśmiechnął się czarująco, odprowadzając klientkę do drzwi, po czym wrócił do sprzątania stanowiska pracy. Przyjrzał się swoim przedramionom zapełnionym przeróżnymi dziełami, po czym naciągnął rękawy bluzy. Ostatnio frustrowała go jeszcze jedna rzecz. Na jego ciele powoli zaczynało brakować miejsca na nowe tatuaże.
        Wieczorami często jeździł do szpitala, żeby sprawdzić, jak miewał się Milo. Tak naprawdę za wiele się nie zmieniało, w końcu ciągle był w śpiączce, jednak myśl, że nawet nieprzytomny, mógł być tam samotny, sprawiała, że wolał siedzieć z nim nawet w głuchej ciszy. Kilkukrotnie minął się z Molly na szpitalnym korytarzu, dostrzegając w jej oczach ogromną nadzieję na powrót chłopaka do zdrowia. Była z nim bardzo zżyta, a co więcej, Sem miał wrażenie, że Młoda to jedyna znana mu dziewczyna, którą Milo traktował na poważnie. Cenił sobie znajomość z nią, a do tego, co ważniejsze, było go stać na zwykłą rozmowę w jej towarzystwie, bez ograniczania się tylko i wyłącznie do pseudo-szarmanckich, podnoszących mu jego własne ego pokazówek. Dlatego też Sem rozważał kilkakrotnie wtajemniczenie jej, jednak ostatecznie miał ochotę splunąć sobie w brodę na samą myśl, że mógłby wmieszać ją w tak niebezpieczne sprawy. Wystarczyło, że była siostrą Ozziego i przyjaciółką Mila, co było najmocniejszym argumentem, aby siedzieć cicho.
        Odpoczywał głównie w pracy, skupiając się na sztuce, którą tworzył na cudzej skórze. Pomagało mu to zatracić się w świecie rysunków, gdy w tle słyszał jedynie przyjemne bzyczenie maszynki zagłuszające mu puszczaną na głośnikach playlistę stworzoną przez właściciela. Facet był przed pięćdziesiątką, ale wciąż miał lepszy gust muzyczny, niż prezenterzy radiowi. W wolnych chwilach, gdy akurat nie szedł do pizzerii, lubił umówić się z Luną na blanta bez okazji, a gdy ta była potrzebna, mówił, że czas uczcić kolejny przeżyty przez nich tydzień. Przesiadywanie w jego przedpotopowym mieszkaniu, przy otwartym na oścież oknie, gdzieś w połowie grudnia, gdy znajomy zapach zioła unosił się w powietrzu, było czymś, czego zdecydowanie potrzebował. Śmianie się z głupot, spraszanie znajomych ze studia czy Luny zdecydowanie go odprężało.
        Najważniejsze było to, że w tym dość napiętym dla niego okresie, nie stracił pogody ducha. Wciąż był tym samym Semem, który raz po raz rzucał dość osobliwym żartem, opowiadał anegdotki o kobietach, które tatuował, czy klął na swój stary samochód, żeby chwilę później znów całować ramę kierownicy i mówić, że jest jego największym skarbem. Zamiłowanie do tego typu antyków odziedziczył po swojej matce - kolekcjonerce wszystkiego, co ładne, kiczowate, stare, a przede wszystkim, niepotrzebne. Nie bez powodu był najszczęśliwszym wnukiem w mieście, gdy jego babcia oddała mu swoje podupadające mieszkanie. Ostatecznie to tam czuł się jak w swoim raju, stanowiło oazę spokoju, w której nic mu nie groziło.
        W święta zdarzało mu się czuć jak wyrzutek, szczególnie po tym, jak przyznał się, że nie wierzył, podczas gdy reszta Andersonów znana była ze swojego zamiłowania do życia we wspólnocie kościelnej. Sem pochodził z rodziny wielodzietnej, od pokoleń zżytą z wiarą. Nie bez powodu pierworodny syn Donny i Sean'a dostał imię po jednym z synów Noego. Los jednak zdecydował, że to właśnie ten, pierworodny, ostatecznie odwróci się od boga.
        Mimo tej dość niekomfortowej sytuacji, Sem cieszył się, że rodzina się od niego nie odwróciła. Zawsze był mile widziany, wciąż go kochali i prosili, aby przyszedł na święta tak po prostu, aby spędzić z nimi więcej czasu w rodzinnym gronie. Poza tym, jego młodsze rodzeństwo, obecnie mieszczące się w przedziale wiekowym 10-18, wręcz go uwielbiało.

         Budzenie się wczesnym rankiem było czymś, do czego, chcąc nie chcąc, musiał przywyknąć już dawno temu. Jako dość zajęty student i pracownik szpitala, mało kiedy pozwalał sobie na przysłowiowe jeszcze pięć minut. W ogólnym rozrachunku lepszym wyjściem było położenie się spać wcześniej, co z kolei zdarzało mu się i tak zdecydowanie za rzadko. Niedobór snu był rzeczą, z którą nauczył się żyć już dawno temu, a nieco podkrążone oczy na zawsze wpisały się w jego wizerunek gdzieś pomiędzy pierwszym egzaminem z anatomii a trzecią nieprzespaną nocką, gdy był pierwszoroczniakiem na tej wielkiej, przepełnionej ambitnymi studentami uczelni.
        Zimą Michael rzadko budził się po wschodzie słońca, przez co o tej porze roku nie był przyzwyczajony do ciepłych promieni drażniących jego wówczas wrażliwy wzrok. Jeśli miał okazję pospać trochę dłużej, tak jak chociażby tego dnia, zawsze starał się zasuwać rolety, aby w jego sypialni  (która była jednocześnie biurem i salonem, gdy trzeba było) zawsze panował przyjemny półmrok. Dopiero po chwili wpuszczał światło przez dwa ogromne okna, spoglądał na budzące się do życia miasto i wpuszczał choć trochę prowizorycznie świeżego powietrza.
        Jednak zeszłego wieczoru, kierując się dość wymownym pośpiechem, nie zrobił tego, głównie przez to, że urocza, krótkowłosa szatynka, którą do siebie zaprosił, zdawała się przejąć całą jego uwagę na wyłączność, a teraz, nieco podirytowany, zbierał za to baty, gdy zaraz po usłyszeniu budzika wskazującego ósmą rano, dostał po oczach zimowym słońcem, które świeciło idealnie na jego twarz. Swoje własne rozkojarzenie podsumował jedynie głębokim westchnięciem, a telefon ucichł po zaledwie kilku sekundach nieprzyjemnego dzwonienia. Mimo to, ociężały nie podniósł się z łóżka, a jedynie zanurzył dłonie w swoich rozczochranych na wszystkie strony włosach. Powoli odwrócił głowę, aby spojrzeć na drugą stronę łóżka, gdzie dostrzegł powód swojego niedopatrzenia, spokojnie jeszcze drzemiący. Krótkie, ale za to faliste i puszyste kosmyki opadały jej na twarz, gdy mruczała coś pod nosem, kurczowo owijając ręce wokół jego ramienia. Mimowolnie uśmiechnął się pod nosem, przypominając sobie, jak kilka godzin temu ostrzegała go, że jest straszną przylepą. Ostatecznie nie mógł zaprzeczyć.
        Powoli uniósł się do siadu, co siłą rzeczy rozluźniło uścisk dziewczyny, która powoli otwierała już oczy. Posłał jej dość ciepłe, choć wciąż zaspane spojrzenie, po czym wstał z łóżka, poprawiając wiązanie na ciemnoszarych dresach.
        – Kawy? – Pytanie, które ściany tego pokoju słyszały już tyle razy, że prawdopodobnie na zawsze wsiąknęło w te mury, wyszło z jego nieco przesuszonych warg, a delikatna chrypka dodała temu jedynie typowo Michaelowego klimatu.
        – Ty naprawdę nie kłamałeś, mówiąc, że wstaniesz wraz z pierwszym budzikiem – westchnęła, uśmiechając się ze zrezygnowaniem, po czym podniosła się do siadu, owijając w całości kołdrą swoje drobne ciało. – Poproszę – dodała, widząc pytające spojrzenie blondyna, który chciał wywiązać się z obietnicy danej wczorajszego wieczora.
        Wiele osób dziwiło się, że Michael nawet po długim wypadzie na miasto nocą, potrafił zwlec się z łóżka o dość wczesnych porach. Dla niego była to już całkowita normalność. Po prostu akceptował fakt, że jest zmęczony, nie wracając do tego, co działo się dnia wcześniejszego. Rozumiał jednak, że jego towarzyszka, po dość intensywnej nocy w jednym z londyńskich pubów, która zakończyła się dość późno w ramionach Michaela, mogła czuć nadmierne zmęczenie. Dlatego też, jak to miał w zwyczaju, zaproponował kawę.
        Studentka szybko opuściła jego sypialnię i wzięła gorący kubek w dłonie. Ich znajomość zaczęła się jakoś trzy lata temu, gdy piegowata Ruby była na pierwszym roku medycyny. To właśnie kierunek oraz podobny gust w sprawie dobierania przyjaciół sprawił, że było dane im zamienić ze sobą kilka zdań. Zdecydowanie się na wspólną noc była jedną z wielu tego typu decyzji, które dane było Michaelowi podjąć. Jednak w przeciwieństwie do wielu mężczyzn, on nigdy nie traktował tego jak zabawę kobietami, szanował ich zdanie i podejście, a co ważniejsze, na wstępie zaznaczał, że wspólna noc nie jest równoznacznikiem pięknego związku, właściwie nigdy tak nie było. Jasno określone zasady, których się trzymał, sprawiły, że mógł korzystać z życia na swój sposób, nie krzywdząc i nie zostając skrzywdzonym, a to właściwie tego potrzebował.
        Krótkie narzekanie na wykładowcę, którego przyszło im dzielić, skończyło się wraz z ostatnim łykiem czarnej, gorzkiej kawy. Kubek wylądował w zlewie, a Ruby, związując włosy w niedbały, ale gruby ogonek, zabrała swoje rzeczy z sypialni.
        – Dzięki za kawę, do zobaczenia na uczelni – rzuciła w jego stronę, a jej twarz ozdobił delikatny, nieco dziecinny uśmiech.
        – Przyjemność po mojej stronie – lekko przechylił głowę w bok, opierając się o framugę drzwi wejściowych, po czym wzrokiem odprowadził dziewczynę aż do windy, a gdy tylko szyb się zamknął, on również wrócił do siebie, wcześniej zamykając mieszkanie na klucz.
        – Stary, skąd ty je bierzesz? – Paul, kolega z roku oraz współlokator Michaela, właśnie opuścił swój pokój, drapiąc się po podbródku, na którym widniał już kilkudniowy zarost. Blondyn uniósł jedną brew do góry, uśmiechając się pod nosem. – No co? Jesteś takim bucem, a i tak żadna ci nie odmawia – wyjął z lodówki składniki na śniadanie, po czym ospale zaczął krzątać się po całym aneksie.
        – Na ciebie też jakaś poleci, jak wreszcie przestaniesz gadać o tym, że hobbistycznie zajmowałeś się rekonstrukcjami historycznymi. Większość dziewczyn, która chciałaby spędzić z tobą noc, raczej wolałaby nie wyobrażać sobie ciebie w stroju Merlina – wzruszył ramionami, po czym poklepał kumpla po ramieniu. – A jak to nie zadziała, to powiedz, że został ci miesiąc życia, to weźmiesz je na litość – dodał tak, jakby miała to być prawdziwa rada od serca, ale zamiast otrzymać piękne podziękowania, dostał jedynie szklanką wody prosto w twarz. Cóż, przynajmniej ostatecznie się rozbudził.
        Raz na dwa, może trzy tygodnie, Michael odwiedzał swoich rodziców, których marzeniem od zawsze było jadanie wspólnych, niedzielnych obiadów. Ostatecznie stanęło na tym, że jak ich synowie się wyprowadzili, to zwołanie ich do rodzinnego domu stanowiło nie lada wyzwanie, dlatego blondyn przyzwyczaił ich, że rzadko się zjawia. Ostatecznie otrzymali rekompensatę w postaci jego starszego brata wraz z żoną i pociechami, którzy, mimo ciężkiego charakteru matki Michaela i Robb'a, starali się wpadać jak najczęściej. Jednak święta były okresem, podczas którego nie było szans na jakiekolwiek wymigiwanie się, dlatego chcąc nie chcąc, przyodział jeden z lepszych garniturów, wsiadł w auto, które wieczór wcześniej odwiedziło myjnię samochodową tylko po to, aby ojciec nie narzekał i z bagażnikiem pełnym drobnych prezentów, ruszył do swojego rodzinnego domu.
        Trembley'ów charakteryzowało dość nowoczesne podejście do życia - najpierw kariera, potem dzieci, do tego życie w mieście, a jeden etat to za mało, żeby żyć na poziomie. Ostatecznie jednak Robb i Florence doczekali się dwóch synów, z czego pierwszy, obecnie trzydziestoletni, otrzymał imię po swoim ojcu, zgodnie z rodzinną tradycją rozpoczętą przez dziadka braci. Drugi, Michael, nazwany na cześć tego, który ów zwyczaj zaczął, aby nadal być częścią tradycji, miał na drugie Robb. To samo tyczyło się dzieci brata Michaela. Pierwsza urodziła się córka, obecnie czteroletnia, dlatego to Ivy, żona Robba wybrała jej imię – Amy, lecz dwa lata później na świat przyszły bliźniaki – starszy – o zgrozo – Robb oraz młodszy Michael, który, żeby było bardziej groteskowo, boi się swojego wujka. Na domiar wszystkiego, warto wspomnieć, iż jakby już panów na "r" w tej rodzinie było za mało, to mieli również przesyt blondynów, bowiem od kilku pokoleń, każde dziecko pojawiające się w rodzinie, miało praktycznie taki sam odcień włosów. Cóż, ród Trembley miał niezwykle silne geny. Także biorąc pod uwagę ich bardzo nowoczesne podejście do życia, nie mogą wyprzeć się lekkiej staroświeckości.
        – Michael, co słychać u pani Woolley i Mila? Dawno nic o nich od ciebie nie słyszałam – Florence, bawiąc jednego z bliźniaków na kolanach, wciąż próbowała wyglądać jak dama, jednak nieznośny bobas uniemożliwiał jej upicie choć łyka herbaty z filiżanki pamiętającej jeszcze erę dinozaurów.
        – Chyba wszystko dobrze, dawno jej nie widziałem, ale Sem nadal zamawia od nich pizzę i nie narzeka – jedząc całkiem smaczny placek swojej bratowej, która z kolei goniła po całym domu za drugim z bliźniaków, skutecznie próbował udawać, że wcale nie wplątał się w prawdopodobnie bardzo niebezpieczną grę, a mówił z taką lekkością, jakby życia Mila nie było ani trochę zagrożone, a to, co stało się w listopadzie, spłynęło po nim jak po kaczce. Zdecydował się o tym nie mówić, głównie dlatego, że jego matka zwykle nie miała dobrego mniemania o Milo, więc nie chciał schodzić na tak drażliwy temat. Poza tym, sam nie czuł się pewnie w tej kwestii, z jednej strony martwiąc się o chłopaka, a z drugiej mając świadomość, że prawdopodobnie musiał sobie nagrabić i mu się należało. Michael bywał dość gruboskórny w takich kwestiach, niestety.
        – A co u Ozzie'go i Molly? Jak ona sobie radzi na studiach? Odkąd się wyprowadziłeś, kontakt z Daviesami zupełnie się urwał, a Ozzie'go to ja chyba ostatnio widziałam, jak przywiozłam ci zioła na to okropne zatrucie pokarmowe sprzed roku – kontynuowała, a do uszu Michaela dotarło ciche prychnięcie jego brata, który stojąc z ojcem przy wyspie kuchennej, potajemnie przysłuchiwał się przesłuchaniu.
        – Wszystko dobrze mamo, uwierz mi, nie za bardzo wiem, co dzieje się u sześć lat młodszej dziewczyny. Też dawno jej nie widziałem, Ozzie jak to Ozzie, wciąż mu trzeba pieluchy zmieniać – wzruszył ramionami, a w tym momencie pomiędzy nim a stolikiem kawowym przebiegł najmłodszy Robb znajdujący się w tym domu. W momencie został pojmany przez wuja, który chcąc wyrwać się z sideł matki, postanowił zając się brzdącem i dać odpocząć swojej bratowej.
        Po chwili złapał się jednak na tym, że nie widział Molly od urodzin Luny. Nie, żeby było to podejrzane, jednak do rzadkości bywało, żeby nie mijali się nawet na uczelni. Odkąd przestał ją podwozić, bo sama zaczęła odmawiać, praktycznie jej nie widział. Pamiętał dość niecodzienną sytuację z tamtej imprezy, jednak był przekonany, że Młoda nie pamiętała z tego nic a nic, poza tym, on sam właściwie nic sobie z tego nie robił. Jednak jakby się zastanowić, to ostatnio nawet słyszał coś od Avy, że młodsza z Daviesów zaczęła się jakoś dziwnie, wręcz nienaturalnie oddalać. Nie dawało mu to spokoju przez resztę świąt, szczególnie, że Ozzie siedział cicho, a przecież widzieli się w grudniu kilkakrotnie.
        Gdy większość gości zdecydowało się udać do siebie lub na spoczynek w pokojach gościnnych, Michael oraz dwóch najbliższych mu Robbów, zasiadło na kanapach w salonie, popijając whisky, obowiązkowo z lodem, a świąteczne piosenki puszczane ze względu na dzieci, zostały zastąpione muzyką klasyczną. Drewno w kominku strzelało od gorących płomieni, a trzech mężczyzn, łudząco do siebie podobnych, przeglądało stare albumy z czasów dzieciństwa braci. Michael najmniej lubił przeglądać te, gdzie dopiero wchodził w wiek nastoletni, aż do praktycznie końca szkoły średniej. Przypominały mu przede wszystkim o tym, że Florence chciała zrobić z niego drugiego Robba Juniora, który po prostu miał wrodzony talent do nauki, podczas gdy on musiał się po prostu niebywale przykładać, aby dorównać starszemu bratu. Odrzucając jednak te myśli, uśmiechał się delikatnie na widok zdjęć z pierwszych finałów międzyszkolnego turnieju koszykówki.

     Pojawienie się Michaela w jej życiu było tak nieoczekiwane, jak nagłe oświadczenie Ozziego o zostaniu gimnazjalną gwiazdą koszykówki. Odkąd chłopcy zaczęli wspólnie trenować, najpierw na szkolnej sali, potem na pseudoboisku z podziurawionego asfaltu pod blokiem Daviesów, Micheal stał się również nieoficjalnym członkiem jej rodziny. W ich mieszkaniu przesiadywał częściej, niż jakikolwiek inny kolega Ozziego, stając się niepisemnym ulubieńcem matki, która nieraz suszyła głowę swoim dzieciom, przedstawiając Trembley’a jako istny wzór do naśladowania. Stał przy niej zawsze, przy lewym boku, podczas gdy Ozzie dumnie okupował prawą stronę. Był przy tym, gdy pierwszy raz uczyła się skakać na skakance i gdy poturbowała sobie kolana przy nauce jazdy na rolkach (już wtedy pokazał pierwsze przejawy lekarskiego drygu, gdy obmył jej opiaszczone kolana butelką wody mineralnej, a potem zaprowadził, całą zapłakaną, do mieszkania Daviesów na drugim piętrze). Michael, czy chciał czy nie, musiał przyjąć na siebie rolę przyszywanego starszego brata, która ciągnęła się za nim przez kilka następnych lat. Kiedy trafiła do okolicznego liceum, gdyby nie jego obecność nie poznałaby pewnie reszty paczki, przez sceptycyzm Ozziego ograniczając się jedynie do połowicznego kojarzenia Skyli. Za każdym razem, gdy chciała się wprosić na grupowe wyjście do kina, słyszała z ust brata, że jest trującą dupę małolatą. I za każdym razem on stawał w jej obronie, drapiąc się z zafrasowaniem po, wtedy znacznie bardziej kręconych, włosach. Zdając sobie sprawę, że starszy Davies w końcu ulegnie, mówił:
      — Nie bądź taki, Ozzie, przecież może z nami iść.
     W zasadzie nie wiedziała, kiedy dziecięce zainteresowanie przyjacielem jej brata przekształciło się najpierw w niewinne zauroczenie nastoletniego podlotka, a z biegiem miesięcy w jednostronną fascynację dorosłej kobiety. Sam proces był na na tyle długi, że nie potrafiła zarejestrować dokładnego momentu, w którym jej wzrok po raz pierwszy zlustrował posturę Michaela w taki sposób — przepełniony troską, uznaniem i delikatnym, romantycznym zainteresowaniem. Przez te lata zdążyła poznać wszystkie jego wady, a było ich całkiem sporo, począwszy od zarozumialstwa, na tendencji do narzekania skończywszy, ale one zamiast odpychać, przyciągały do siebie raczej jak magnes. Następnie częste ukłucia bezpodstawnej zazdrości, kiedy Michael zaczął spotykać się z Abbey i ciągle nawracające poczucie beznadziei stawały się powoli nie do zniesienia, a kołatanie serca nie odstępowało na krok za każdym razem, gdy znajdowała się z nim sam na sam. Wystarczyło, żeby poczochrał ją delikatnie po jeszcze jasnych, niefarbowanych włosach podczas odbierania licealnych świadectw, tak jak robił to za dzieciaka, kiedy udał jej się rzut za dwa punkty, żeby w jednej chwili straciła dla niego głowę. I choć próbowała nie pokazywać tego swoim zachowaniem czy nieprzemyślanymi słowami, nie mogła oszukać ciała, które notorycznie płatało jej figle — a w szczególności rozgrzane do szaleństwa policzki, przebijające przez warstwę podkładu albo ramiona, które drżały pod najmniejszym wpływem jego dotyku. Miała niemałe szczęście, gdy Michael — tak mądry, a jednak tak głupio niedomyślny — zwalał przyczynę jej wzdrygnięć na hulający wiatr, a czerwień na policzkach usprawiedliwiał zazwyczaj zbyt wysoką temperaturą letnich dni.
     Jeszcze przez chwilę tliła się w niej nadzieja, że na studiach wszystko się zmieni. Liczyła na poznanie nowych ludzi, brała pod uwagę zmianę stylu życia, niespecjalnie przeszkadzała jej nawet wizja zarywania nocek nad książkami, które dzięki kontaktom Michaela mogła zdobyć za połowę oryginalnej ceny. Liczyła na to, że raz na zawsze da sobie z nim spokój. Mimo wszystko mężczyzna nieświadomie nie odstępował Molly na krok, będąc nieoderwalną częścią ich wspólnej paczki, a tym samym jej studenckiej rzeczywistości. Czuła się niezręcznie, gdy widywała go w tej swojej paskudnie dopasowanej koszuli, z wiecznie rozwianymi włosami i z mentolowym papierosem pomiędzy smukłymi palcami. Bezskutecznie próbowała unikać przebywania w jego obecności przez ostatnie kilka miesięcy, oszczędzając sobie nieznośnego ciężaru stresu na żołądku. Każda taka próba kończyła się jednak fiaskiem, bo łączyło ich zbyt dużo podobieństw, wspólnych znajomych i miejsc, żeby Molly raz na zawsze mogła wyrzucić jego twarz ze swojej pamięci. Do tego dochodził też drugi problem — wcale nie wiedziała, czy naprawdę chciała ją wyrzucać.
     Rozwiązanie tej sytuacji pojawiło się w listopadzie, niedługo po felernej urodzinowej imprezie, kiedy jej noga (przyczyna numer jeden) w końcu się wygoiła, a ona z czystym sumieniem mogła zacząć dojeżdżać na uczelnię przy pomocy przepełnionej komunikacji miejskiej. Oszczędzała Michaelowi zachodu oraz pieniędzy, które musiał dodatkowo wydawać na nabijane przez nią i przez jej kostkę kilometry. Nie robiła tego jednak tylko dla niego — nie była aż taką altruistką — ale głównie dla siebie. Ograniczała tym samem nadejście kolejnej fali wstydu, która nawracała, gdy Molly myślała z zażenowaniem o tym, jak wpakowała mu się wtedy na kolana. Usprawiedliwianie się wypitą ilością alkoholu nie miało większego sensu. Chociaż nie chciała, musiała przyznać się sama przed sobą, jak bardzo pragnęłaby zrobić to samo na trzeźwo.
     Drugą, praktycznie bezpośrednią przyczyną ostatecznego zerwania kontaktu był nagły natłok obowiązków i problemów, które zwaliły jej się na głowę w tym samym momencie. Profesor od biochemii zachowywał się, jakby jego ulubionym zajęciem na studiach było gnębienie pierwszoroczniaków kolokwiami z materiału, który wykraczał daleko poza ich nabyte w pół roku umiejętności. O każdej ledwo zaliczonej na tróję wejściówce Molly opowiadała nieprzytomnemu Milowi, głaskając go po ręce i płacząc delikatnie, mocząc łzami jego szpitalne, śnieżnobiałe prześcieradło.
      Trzeci i ostatni powód nagłego odcięcia się od starej paczki był szczupły i wysoki na prawie dwa metry. Collin, równolatek z tego samego kierunku, zapełniał ostatnie luki w jej wolnym czasie, odciągając na bok wszystkie myśli  — te sceptyczne (o Milu) i te natrętne (o Michaelu). Molly dalej nie czuła się całkowicie swobodnie w jego towarzystwie, ale zgadzała się ze stwierdzeniem, że umiał kreatywnie wypełnić swoją osobą każdy jej sobotni wieczór: czy to grając głupie piosenki na kupionej w liceum gitarze, czy chwytając ją za brodę i delikatnie całując. W obu tych czynnościach, według Molly, był dużo powyżej poziomu przeciętności.

     — Czy oni kiedykolwiek zaczną nas szanować na tej uczelni? — narzekała Nadia, stukając ze złością w ekran telefonu. Krwistoczerwone paznokcie śmigały po ekranie, a warga wydęła się znacznie, gdy jej oczy utkwiły najpierw w swoim nazwisku, następnie przy napisanym obok wyniku egzaminu. — Odpowiedź brzmi nie. Nie zdałam.
      — A czego się spodziewałaś? Od pierwszego dnia było wiadome, że chcą zniechęcić nas do studiowania jeszcze przed sesją zimową — skwitował z prychnięciem Collin, żeby zaraz potem dodać. — Nie martw się, też nie zdałem.
      Molly uderzała tylko nerwowo plastikową końcówką długopisu o rozrzucone po stole zeszyty, niespecjalnie wsłuchując się w ich rozmowę. Siedziała jak na szpilkach i czekała na maila z wynikami najtrudniejszego testu, jaki przyszło pisać jej na farmacji, ba, w całym swoim życiu. Od imprezy urodzinowej Luny kuła do niego dniami i nocami, a skrzętnie robione notatki nosiła ze sobą wszędzie, nawet wtedy, gdy zahaczała o szpital, w którym leżał Milo. Nauka była swego rodzaju wybawieniem, bo odciążała jej ostatnimi czasy nadszarpnięte nerwy i przepełnioną zmartwieniami głowę.
    — Dostałam wiadomość od Evans — powiedziała nagle, widząc świecącą się na zielono diodę. Pośpiesznie otworzyła studencką pocztę i zamarła ze szczerym zdziwieniem wypisanym na twarzy.
     — Molly?
     — Siedemdziesiąt sześć procent... — zaczęła. — Kurwa, zdałam!
     — No i to jest nasz megamózg. — Collin uśmiechnął się pod nosem. — Gratuluję.
     — Ja też — dodała natychmiast Nadia. — Ale ciągle nie mogę pogodzić się z tym, że zabrakło mi tego jednego procenta. Idę kupić coś słodkiego w automacie, to może mi przejdzie. Idziecie ze mną?
   — Ja pasuję — odpowiedzieli w tym samym momencie, pochylając się nad chaotycznie rozpisanymi wzorami na wejściówkę z chemii organicznej. Pod nieobecność Nadii rozwiązali w ciszy kilka przykładowych zadań, ale w pewnym momencie niezwykle melodyczny głos Collina, wytrenowany przez kilkuletnie, prywatne lekcje wokalu, wyrwał ją ze skupienia.
     — Wiesz, co sobie myślę? Ty to masz dobrze, Molly. Zdałaś kolosa, przepadają ci czwartkowe ćwiczenia, a na dodatek nie musisz martwić się ciągłymi korkami na Słonecznej, bo chłopak podwozi cię pod samą bramę.
    — Ale on nie jest moim chłopakiem. To przyjaciel brata — odpowiedziała bez wahania, dziwiąc się dopiero po fakcie, że nazwała Michaela per “przyjaciel Ozziego”, nie “mój przyjaciel”. — Podwozi mnie, bo pracuje w przyuczelnianym szpitalu. A w zasadzie podwoził, od kilku dni jeżdżę autobusem.
      — Ah, rozumiem. — Collin skwitował tylko i upił kolejny łyk paskudnego cappuccino za funta. O ile w październiku smak kawy z automatu na drugim piętrze był do przeżycia, teraz w listopadzie stawał się powoli nie do zniesienia. — Skoro jesteś wolna, to co powiesz na to, żebyśmy wyskoczyli na weekendzie na prawdziwą kawę? Mam już dość tych szczyn z automatu. Założę się, że ty też.

*^*

     Trzydziesty pierwszy grudnia dawał w kość przeraźliwie niską temperaturą i zbyt oblodzonymi, jak na londyńskie standardy, chodnikami. Molly pędziła przez szpitalny chodnik przy parkingu z dziką potrzebą wyrzucenia z siebie całej żółci i nagromadzonego stresu, który kumulował się w jej środku w chwili, gdy dostała oficjalne zaproszenie na imprezę sylwestrową w, standardowo, domu Luny. Wydawało jej się, że ma wszystko pod kontrolą, że potrafi udawać niewzruszoną, że pozbyła się już całkowicie resztki sentymentu do tego, który był jedną z przyczyn jej swoistego odklejenia się od paczki znajomych. Jednak jej pewność siebie znowu spadła do poziomu grubo poniżej zera, a żołądek zawinął się w supeł na myśl o tym, że po dwumiesięcznej przerwie i regularnym unikaniu będzie musiała stawić czoła spotkaniu Michaela twarzą w twarz. Znała go zbyt dobrze, żeby nie wiedzieć, że nie zostawi jej bez słowa, że prędzej zasypie niezliczonymi pytaniami o studia, że zaburzy tym samym jej budowany tygodniami na boku spokój. Potrzebowała z kimś o tym porozmawiać, ale nie wiedziała, do kogo w zasadzie mogłaby się zwrócić. Zamiast słuchać o tym, że wyolbrzymia, wolała już nawet pogadać do ściany. A to, że Milo znajdował się w tym samym pomieszczeniu, niespecjalnie jej przeszkadzało — prawdopodobnie nawet nie wiedział o jej obecności, nie wspominając o usłyszeniu jakiegokolwiek strzępka jej pogmatwanych przemyśleń.
     Turkusowe ściany i biały sufit na początku strasznie ją przytłaczały. Po kolejnych, według jej wyliczeń dwunastych w kolejności odwiedzin przy szpitalu na skrzyżowaniu Kwiatowej i Leśnej przyzwyczaiła się do latających wokół pielęgniarek i pisku podtrzymującej Mila przy życiu aparatury. Wpatrywała się w dużych rozmiarów monitor, który na bieżąco kontrolował akcję serca i stan pogrążonego w śpiączce organizmu. Uderzała w międzyczasie palcami o szczupłe nogi ubrane w jeansowe rurki, a kiedy jej ciało uspokajało się w rytm płynącego z urządzenia szumu, zaczęła swój monolog — na tyle intymny, na ile pozwalała jej wygłuszająca wszystkie niepotrzebne dźwięki szpitalna sala.
     — Jestem rozdarta, ale to tak cholernie, że nie pomoże mi chyba żadne szycie — zaczęła metaforycznie, budząc w sobie głęboko ukrytą poetkę. — Nie mogę narzekać na Collina, bo jest wspaniały, czuły i inteligentny. Dobrze się przy nim czuję. Naprawdę. Niektóre jego żarty puszczam czasem mimo uszu, ale oprócz tego całkiem zgrabnie się dopełniamy. A i tak ciągle myślę o tym, że po dzisiejszym wieczorze wszystko jebnie. Niczym pieprzony domek z kart. Nadia powiedziała mi kiedyś, że jeśli nie czujesz motylków na początku, z czasem jest tylko gorzej. A ja ich nie miałam. Nawet kiedy teraz jest przyjemnie, czuję, że to nie do końca to, czego oczekuję. Boję się, że gdy zobaczę dzisiaj Michaela, będę mieć tylko większe wątpliwości. Boże, czemu trafiło akurat na mnie? Czemu ze wszystkich ludzi w Londynie to ja nie mogę zakochać się ze wzajemnością? To jakaś kara za to, że…? No właśnie, za co? — Nieuporządkowany wywód był czystym odzwierciedleniem tego, co siedziało jej w głowie. —  Zresztą... po co ja w ogóle zwierzam ci się z takich spraw. Sam jesteś beznadziejnie zakochany w Skyli od ostatniego roku — zakończyła westchnieniem, jak gdyby zawstydzona tym, jak mocno się odkryła.
     — Przynajmniej nie jestem zakochany w facecie, który ciągle ma mnie za dzieciaka — odpowiedział nieoczekiwanie chrapliwy głos.
     Spojrzała w szoku na półotwarte, brązowe oczy Mila. Opuchlizna po pobiciu, która pokrywała twarz jeszcze w listopadzie, teraz zeszła całkowicie, a nieco ciemniejsza skóra uwypuklała obecność ciągle różowej blizny w okolicy prawej brwi. Na jego ustach błąkał się delikatny, nieco zmęczony uśmiech. Chociaż wyglądał na wyjątkowo słabego, Molly bez zastanowienia pochyliła się nad nim, przywierając z radości do ciepłego ciała przykrytego białą kołdrą i wyjątkowo brzydkim kocem w kiełbasę salami, przywleczonym do szpitala przez jego matkę.
      — Molly… — wydukał słabo. — Zaraz mnie udusisz.
     — Do cholery, nie wierzę, że się obudziłeś! — Oderwała się od niego, przecierając zaszklone oczy. Pobeczała się w sekundę niczym dziecko. Nie spodziewała się w najśmielszych snach, że dzień przed Nowym Rokiem będzie, zamiast ze smutku, płakać z radości. — Natychmiast idę po pielęgniarkę i dzwonię do twojej mamy. Nawet nie wiesz, jak tęskniliśmy.

          Nastoletnie zauroczenia bywają czasem zbyt wyidealizowane, żeby chociaż wydawać się prawdziwym uczuciem. Ostatecznie w swoim życiu Ava tylko dwa razy doświadczyła wrażenia, że polubiła kogoś w ten romantyczny, jakże szlachetny sposób.
        Pierwszy raz, gdy miała czternaście, piętnaście lat, jej serduszko zaczęło bić szybciej na widok kolegi z klasy. Chłopak był szczupły, jego sylwetka wskazywała na to, że miał zdecydowanie za szybką przemianę materii, a wzrost wcale mu w tym nie pomagał. Miał średniej długości blond włosy, a z twarzy nikt nie dałby mu więcej, niż trzynaście lat. Był klasowym wesołkiem, którego podziwiały koleżanki, bo świetnie grał w koszykówkę, a do tego miał kilku sporo starszych kolegów, do których ów wzdychające skowronki chętnie zgłosiłyby się na lekcję z pierwszego pocałunku, nie wspominając już o przyjacielu z rocznika – Milu, który uchodził za najniższe męskie bożyszcze w całej placówce. Ozzie Davies, pan wiecznie przyjazny, któremu kilka razy zdarzyło się wdać w bójkę z błahego powodu, zdawał się być idealną partią w mniemaniu Avy. Jednak jej czternastoletnie serduszko prawie rok wstrzymywało się z wyjściem z jakąkolwiek inicjatywą, bowiem nie dość, że była niedoświadczona, to jeszcze chłopak zdawał się nie wykazywać jakichkolwiek oznak, żeby traktował ją jak kogoś bliższego, niż tylko koleżankę z paczki. Ozzie zawsze był dla wszystkich jednakowo miły, może z wyjątkiem Rhysa, który, wtedy ledwo przewyższający Mila, stanowił dla niego najbliższą mu osobę. Ava w tym czasie intensywnie trenowała, zbliżały się kolejne zawody, a przecież już za dwa lata miała debiutować w seniorach. Dlatego nie zwierzała się nawet swoim koleżankom z ławki – Lunie i Skyli, co ostatecznie uznała za świetną decyzję, bo tej drugiej nie umiałaby teraz spojrzeć w oczy.
        Miesiące zdawały się ciągnąć w nieskończoność, a wiecznie uśmiechnięta twarz Ozzie'go nie znikała jej sprzed oczu, przyprawiając o szybsze bicie serca. Każdy jego przyjacielski gest, od wesołego przytulenia, aż po brawa, gdy zaprezentowała im swój nowy układ na tegoroczne mistrzostwa. Ava była niewinna, marząc o księciu na białym koniu, uznała, że skoro ma już szesnaście lat, to jest na tyle dojrzała emocjonalnie, aby po prostu dać sprawom samoistnie się rozwijać. Wtedy też zobaczyła, jak stojąc za transparentną barierą lodowiska, Ozzie ukradkiem łapie Skylę za dłoń. Stojąc w perfekcyjnej pozycji kończącej układ, powstrzymała napływające jej do oczu łzy, po czym obiecała sobie, że skoro jej na nim zależy, to najważniejsze jest po prostu to, żeby był szczęśliwy.
        I nagle, wręcz znikąd, szczególne miejsce w jej sercu zajął Rhys, który odkąd mieli te czternaście lat, dość mocno się zmienił. Zaczął dorównywać wzrostem Ozzie'mu, miał wyraźnie zarysowaną szczękę, a do tego, był do bólu szczery i przejmujący się wszystkim dookoła, prawdopodobnie dlatego, że to właśnie w okresie gimnazjalnym jego matka założyła nową rodzinę i urodziła córkę, której Rhys nie mógł znieść, czując, że dane jej będzie mieć normalną rodzicielkę, podczas gdy on pamiętał ją jedynie w stanie wskazującym, że wszystko zaszło o jedną lampkę wina za daleko.
        Tę dwójkę przyjaciół różniło przede wszystkim podejście do życia, bowiem Rhys był znacznie bardziej stonowany niż Ozzie. Raczej zawsze spokojny, nieco tajemniczy i szarmancki, a do tego umiał się pięknie wysławiać, co wskazywało na to, że czytał bardzo dużo książek, w tym tomików poezji.
        Morton miał jednak jeden, zasadniczy problem. Nigdzie nie zagrzewał miejsca, chyba że w ławce obok Ozzie'go. Miał wiele koleżanek, jednak z żadną nie łączył go nigdy związek. Dlatego też, gdy Ava otrzymała od niego zaproszenie do kina, które wyszło właściwie znikąd, poczuła ogromne zdziwienie. Jednak uznała, że tak naprawdę nic nie ma do stracenia. Kilka tygodni później chodzili już za rękę, gdy Rhys odprowadzał ją pod dom po lekcjach.
        Przeprowadzka uderzyła w nią jak grom z jasnego nieba. Zaraz po skończeniu gimnazjum przez Avę, cała rodzina Walshów miała zamieszkać w Paryżu. Przed wyjazdem spędziła wspaniałe chwile zarówno z Rhysem, jak i resztą swoich przyjaciół, do których mogła zaliczyć również Sema i Michaela. Na ostatniej imprezie u ich wspólnej koleżanki z klasy, którą urządziła z okazji zakończenia gimnazjum, dołączyła do gry w Siedem minut w niebie, podczas której, jak na ironię, została zamknięta w szafie z przewyższającym ją wtedy o dwadzieścia centymetrów Ozziem. Miał zawiązane oczy, dlatego Ava zdecydowała, że za żadne skarby nie da mu szansy na zgadnięcie, z kim przyszło mu spędzić ten czas. Zagracona od ubrań i toreb szafa zdawała się być wyjątkowo ciasna, a stanie tak blisko swojej pierwszej miłości wcale nie wpływało dobrze na trzeźwe myślenie. Pierwsze dwie, może trzy minuty, spędzili w ciszy, wsłuchując się we własne oddechy, każde czekając, czy ktokolwiek z nich wykona pierwszy ruch. W tamtym czasie Rhys nie określił się, czy chciałby być w związku z Avą, tak samo Skyla i Ozzie nie ogłosili swojej relacji oficjalnie. Właściwie, gdyby Ava nie zauważyła tamtej sytuacji na lodowisku, prawdopodobnie nadal nie podejrzewałaby ich o głębsze uczucia względem siebie. Ostatecznie jednak, dwie potencjalnie wolne osoby, znalazły się w jednej szafie, w której za mocno było czuć zapach proszku do prania i saszetki na mole. Pod wpływem impulsu, zdecydowała się położyć mu dłonie na szyi, gładząc kciukiem jego policzek, po czym stanęła na palcach, aby móc złączyć ich usta, a gdy ku jej zdziwieniu, Ozzie nie oponował, nie miała zamiaru się wycofać. Nigdy nie przyznała się do popełnionej zbrodni, a wyjeżdżając, była już w związku z Rhysem. Nie wiedziała jednak, co miało miejsce w czasie, gdy byli osobno.
        Teraz leżała w nieziemsko miłej i puchatej pościeli, okryta praktycznie po samą szyję. Przyodziana jedynie w swoją najlepszą koszulę nocną, która poprzez cienkie ramiączka i koronkę na dekolcie dodawała jej powabu, zastanawiała się, co tak naprawdę zrobiła źle. Zostając na święta z Londynie, liczyła, że uda jej się spędzić trochę czasu z Rhysem. Nie, żeby się nie widywali, bo gdzieś pomiędzy nauką do egzaminów, projektami na zaliczenie, a sprawami w kancelarii, zawsze znaleźli czas, żeby wyskoczyć na kawę albo zjeść wspólnie obiad u kogoś w mieszkaniu. Jednak problem polegał na tym, że relacja na zaczynała przypominać bardziej przyjaźń dwóch partnerów biznesowych, niż związek z wieloletnim stażem. Miała nadzieję, że dzięki temu, iż Francine wróciła do Paryża, Rhys zdecyduje się częściej ją odwiedzać. Chciała znów poczuć z nim więź, ale nie tak, jak działało to do tej pory, gdy jej partner robił się czuły tylko w chwili, gdy akurat potrzebował jej bliskości. Dlatego też zaprosiła go do siebie na noc, zostawiając mu drugą parę kluczy. Późnym wieczorem dostała wiadomość, że coś przeciągnęło się w kancelarii, że przeprasza i przyjdzie najszybciej, jak tylko będzie mógł. Dlatego też, wciąż żyjąc nadzieją, przygotowała mu kolację, którą zostawiła w kuchni owiniętą w folię spożywczą, po czym położyła się spać, gotowa, że jeśli by przyszedł, to i tak oddałaby mu się bez pamięci.
        Jednak Ava wciąż leżała w łóżku, a przecież był ranek. Gdy wstała, na śniadanie zjadła kolację, która została przeznaczona Rhysowi. Z zaciśniętymi zębami wsłuchiwała się w ciche tykanie zegara, któremu raz na jakiś czas wtrącał się cieknący kran. Siedziała nieruchomo, trzymając w dłoniach kubek z gorącą herbatą, patrząc tempo w kiczowaty obraz, który właściciel mieszkania powiesił w salonie. Nie miała nawet chęci, żeby się wyżyć, dlatego resztę dnia spędziła na obróbce zdjęć, po czym przygotowała się, aby zjeść kolację wigilijną w domu rodzinnym Rhysa, licząc, że tam uzyska jakiekolwiek wyjaśnienia.
        Rhys jednak nie zamierzał tłumaczyć się z tego, że po trzecim dniu nadgodzin, zamiast udać się do swojej dziewczyny, zdecydował się spędzić wieczór, trzymając na kolanach studentkę, której tego dnia właśnie skończył się staż w kancelarii jego ojca. Zadbał o to, aby ani trochę nie było jej z tego powodu przykro.
        Czując jednak, że postąpił źle, postanowił, jak zwykle, załatwić sprawę tak, aby Ava poczuła, że nieważne, co działo się w jego głowie, to wciąż ona jest tą jedyną, do której nieustannie wracał, nie mogąc żyć z myślą, że mógłby jej nie mieć na wyłączność. Nieważne, co robił za jej plecami, w końcu i tak potrzebował jej tylko dla siebie, chcąc mieć pewność, że na tym świecie jest choć jedna kobieta, która nigdy go nie skrzywdzi. Gdy po kolacji cała rodzina przeniosła się do salonu, Rhys zabrał Avę do swojego starego pokoju, w którym obecnie jego ojciec trzymał wszelką dokumentację związaną z kancelarią, mieszkaniem czy sprawami osobistymi. Jedyne, co nie zmieniło się od jego wyprowadzki, to to, że na biurku wciąż stało zdjęcie rodzinne z czasów, których Rhys nie pamiętał, a bardzo by tego chciał, bo jego matka nie przekładała alkoholu ponad męża i syna.
        Kolejne przeprosiny, bez tłumaczeń, wywołały na twarz Avy ogromną wściekłość. Czuła się niechciana, a nie dość, że specjalnie wybrała święta w Londynie zamiast spotkania z rodziną, to jeszcze czuła się jak wyrzutek na uroczystej kolacji u człowieka, z którym miała iść przez życie. Nie chciała robić mu afery w święta, prosiła jedynie o szczerość i nie traktowanie jej jak przedmiot, którym się czuła. Jednak zaślepiona nostalgią i marzeniami o idealnym związku, ponownie uległa pięknym słowom Rhysa i jego czułej dłoni głaszczącej ją po kościstym policzku. Ze łzami w oczach przyjęła wyznanie, w którym zapewniał ją, że była tą jedyną, bo na swój sposób tak uważał. Kilka ciepłych pocałunków wymienionych bez żadnego pośpiechu sprawiły, że serce Avy znów zabiło szybciej, jednak tym razem nie ze złości. Znów miała tę głupią, złudną nadzieję.
        Do sylwestra jednak niewiele się zmieniło. Nie wiedząc do kogo się zwrócić, na dzień przed sylwestrem odwiedziła Mila, bo tak, jak mu obiecała, przychodziła do niego co tydzień, nawet jeśli o tym nie wiedział. Zawsze wymieniała kwiaty w wazonie stojącym obok jego łóżka, po czym gadała o głupotach, czasem nawet czytając mu książki, o których pamiętała, że lubił je w gimnazjum. Nigdy nie żaliła mu się ze swoich problemów, po prostu potrzebowała z kimś pobyć, a wiedziała, że choć Milo wciąż był nieprzytomny, to zdecydowanie należało mu się wsparcie emocjonalne, nawet w postaci zwykłego towarzystwa, o którym nie miał żadnego pojęcia.
        Na domiar złego, Avę bardzo niepokoiło nagłe odsunięcie się Molly. Często o tym rozmyślała i nie mogła zrozumieć, czy powodem takiego odejścia mogła być wtopa po pijaku, której dokonała, siadając Michaelowi na kolanach. Ostatecznie jednak nie mogła rozgryźć dziewczyny, która przez ostatnie dwa miesiące odpisywała jej dość zdawkowo na każdą możliwą wiadomość. Podświadomie zaczęła to łączyć z ciężkim stanem Mila, jednak gdy tylko dowiedziała się, że Młoda pojawi się na sylwestrze, poczuła znów to znajome ciepło w sercu, tak jak wtedy, gdy pierwszy raz zobaczyła ją po powrocie do Londynu. Mimo to bardzo dręczył ją fakt, że nie wiedziała, co gryzie siostrę Ozzie'go, może nawet była zazdrosna, że prawdopodobnie jej bliższe koleżanki miały świadomość tego, co działo się w głowie dziewczyny, a jej nic nie chciano powiedzieć. Nawet rozmawiała o tym z Michaelem, który właściwie puścił tę wpadkę mimo uszu, nie biorąc jej sobie ani trochę do serca.
        Impreza sylwestrowa u Luny spędziła jej sen z powiek, gdy tylko dowiedziała się, że gospodyni nie wpuszcza bez przebrania. Długie godziny spędzone na wymyślaniu stroju, żeby następnie rozpocząć polowanie po okolicznych lumpeksach i w ostateczności poranić sobie palce igłami, w jakiś sposób się opłaciły.
        Wandelopa von Cuks wsiadła na tylnym miejscu ciemnego BMW, a kierowca uberowiec pochodzący prawdopodobnie z Indii, spoglądał na nią przez lusterko.
        – Dobra, jedźmy pod ten adres – Kapitan Hak, częściej zwany Semem, pomachał najbardziej kiczowatą podróbą protezy, jaką Ava kiedykolwiek widziała, jednak była mu wdzięczna, że odwrócił uwagę kierowcy od jej dość nietypowego stroju, który ukrywała pod cienkim, czarnym płaszczem. Choć musiała przyznać, że mimo wszystko to Anderson wzbudzał większe podejrzenia, będąc poważnym facetem po dwudziestce z hakiem zamiast ręki i wielkim kapeluszem pirata. Ten jak już coś robił, to pełną parą. Jakby nie mógł ubrać tego typu rekwizytów już na miejscu.
        – Sem, skąd ty wziąłeś to przebranie...? – Ava nie mogła się powstrzymać z tym pytaniem, bo gdy weszli do domu, a Sem zdjął wielką kurtkę, dostrzegła jego przebranie w całej okazałości. Nawet peruka była odpowiednia.
        – Z wypożyczalni, mieli promocję z okazji sylwestra – wzruszył ramionami, poprawiając piracki kapelusz. – Ale perukę szybko zdejmę, strasznie gryzie.
        Przywitali się z resztą gości, również z Rhysem pod postacią Jima Hawkinsa, który przyjechał chwilę wcześniej. Jego kostium był tak naprawdę połączeniem lumpeksu ze starymi ubraniami, których już od dawna nie nosił, a nieco przydługawe włosy ułożone z pomocą pasty wszystkiego dopełniały. Przez pierwsze kilkanaście minut nie odstępował Avy na krok, chcąc dać jej jak najwięcej swojej uwagi, jednak od początku widział, że tego wieczoru jest prawdopodobnie na straconej pozycji. Nagrabił sobie, praktycznie olewając obietnice złożone w trakcie wieczoru wigilijnego, a teraz musiał sam zebrać żniwo tej dość ciężkiej jednak sytuacji. Sam jednak miał świadomość, że zasłużył, dlatego gdy tylko Ava wywinęła mu się z uścisku, aby pomóc Lunie z przekąskami, choć nienawidziła zajmować się jedzeniem, zrozumiał, że miał przerąbane.

       Po ciągnącym się dwa razy dłużej niż powinien listopadzie, w którym wszyscy czuli się jakby utknęli w dziwnym zawieszeniu, nadszedł upragniony, wyjątkowo ciepły grudzień. Ten, w przeciwieństwie do wcześniejszego miesiąca, był, przynajmniej dla Ozziego, mniej traumatyczny i przygnębiający. Wizyty u Mila stały się pewnego rodzaju rutyną i chociaż w szpitalu pojawiał się znacznie rzadziej niż Sem czy Molly, nie mógł odmówić sobie stanięcia na wysokości przyjacielskiego obowiązku. Kilka razy zaoferował nawet pomoc pani Woolley, wiedząc, że w obecnej sytuacji to ona z nich wszystkich cierpiała najbardziej. Zaraz za nią, jako drugi w kolejce, stał ciągle targany wyrzutami sumienia Sem.
    Przerwa świąteczna mimo pozornie niesprzyjających okoliczności okazała się idealnym momentem do poukładania spraw ze Skylą. Jeszcze w czasie przygotowań do imprezy urodzinowej Luny stresował się nachodzącymi go od czasu do czasu wątpliwościami na temat ich długoletniego związku, jednak dwa tygodnie wolnego wystarczyły, żeby rozwijający się latami płomień przywiązania odżył ponownie. Kiedy ona, chwilowo wolna od studiów i treningów, miała możliwość spędzania u niego nieograniczoną ilość czasu, nie potrafili się od siebie oderwać, zachowując się jak dzieciaki zafascynowane swoim pierwszym pocałunkiem. Ich lista filmów do obejrzenia malała z każdym spędzonym razem dniem, a zimowe spacery po turystycznych rejonach Londynu stały się przyjemną rzeczywistością. Skyla, zamiast mówić tylko o katorżniczej diecie, znowu złapała z nim wspólny język, śmiejąc się jak głupia z co drugiego suchego żartu, którymi rzucał przy każdej możliwej okazji. W ferworze chwilowego szczęścia zdecydowali się również na, co nigdy im się nie zdarzało (ich pasujące do siebie ubrania były zazwyczaj dziełem przypadku), przemyślane, dobrze komponujące się ze sobą stroje na imprezę sylwestrową. Pomimo lekkiego zażenowania para stanęła w drzwiach domu Luny, zdecydowana tym razem na co najmniej drastyczną zmianę wizerunku. Zamiast luźnych dresów szczupłe nogi Skyli podkreśliła brązowa, zamszowa spódnica, a standardowy ortalion Ozziego zastąpiła niebieska, jedwabna koszula. Jego jasne włosy, zazwyczaj w nieładzie, zastygły na kształt żelowej skorupy, naśladując bajkową fryzurę Johna Smitha. Pocahontas, na co dzień nazywana Skylą, podrapała się najpierw po szyi, potem zaczepiła palcami o niebieski naszyjnik z plastikowych ozdóbek imitujących kamienie, a następnie odezwała się do stojącego naprzeciwko Sema:
      – Patrzę na ciebie i nie mogę wyjść z podziwu, że wytrzymałeś więcej niż minutę w tej plastikowej peruce – stwierdziła. – Ale wyglądasz naprawdę dobrze, Sem. Bijesz kostiumem Ozziego o głowę – dodała, machając dłonią w kierunku haka wystającego z lewego rękawa Andersona.
     Impreza zaczynała się oficjalnie o dwudziestej – a przynajmniej dla ludzi z zewnątrz, którzy nigdy nie należeli do ich hermetycznie zamkniętej paczki. Nieoficjalnie wszyscy oprócz Molly byli na miejscu już o dziewiętnastej, gotowi pomóc przy przygotowaniu przekąsek, rozsypaniu chipsów do metalowych misek i rozwieszeniu kilku nieprzesadnych dekoracji. Balony-cyfry leżały porozrzucane na podłodze, a pozostałe po świętach lampki choinkowe nadawały utrzymanemu w minimalistycznym klimacie salonowi przyjemniejszej aury. Kiedy mieli już zakasać rękawy i wziąć się do pracy, każdy smartphone na posesji Luny, ten nowszy i ten starszy, zaświergotał, informując o nowej wiadomości. Ozzie spojrzał na wyświetlacz, tuż za nim zrobiła to Skyla, a potem Sem, który krótką chwilę szamotał się z plastikowym hakiem przyczepionym do wypożyczonego kostiumu. Dwa zdania na ekranie, chociaż krótkie, były wyjątkowo bogate w treść.

Przepraszam, ale się spóźnię, byłam u Mila w szpitalu. On się obudził.

     Naprędce rozsmarowywała po wargach czerwoną szminkę, starając się nie wyjechać poza kontur cienkich ust. Jej dłoń dalej lekko drżała, jak gdyby targana emocjami sprzed niecałej godziny, gdy Milo w końcu się odezwał, po dwóch miesiącach nieobecności bezpośrednio ripostując jej prywatny wywód miłosny. Potem Molly czekała jeszcze chwilę na przyjazd pani Woolley i obserwowała krzątające się po sali pielęgniarki, tracąc przez to kompletnie poczucie czasu. Kiedy nadarzyła się okazja, żeby spojrzeć na zegarek, była już prawie spóźniona, a przy tym niegotowa mentalnie i nieprzygotowana fizycznie na spotkanie z ludźmi, których umyślnie ignorowała przez ostatnie tygodnie.
      Collin przekonywał ją przez kilka dni, żeby wybrała się z nim na domówkę do jego licealnych znajomych, ale musiała odmówić, choć w gruncie rzeczy nie miała nic przeciwko takiemu biegowi wydarzeń. Pójście z nim byłoby nawet na rękę, ale Molly zarzekała się, że odkąd skończyła szesnaście lat, sylwester w takim a nie innym gronie przyjaciół stał się, mimo wszystko, niepisaną tradycją. Zresztą – spotykali się ze sobą za krótko, żeby czuć się uwiązanymi we wspólnej relacji. Zarówno ona jak i on potrafili bawić się oddzielnie, więc mimo smutku wypisanego na twarzy, gdy odmówiła mu po raz kolejny, Collin nie robił jej żadnych wyrzutów.
      Źle się czuła z tak mocnym makijażem, ale łudziła się też, że wyrazisty kolor na ustach powstrzyma ją od powtórnego picia w nieprzyzwoitych wręcz ilościach. Wysiadając z zamówionego wcześniej ubera, naciągnęła kupione specjalnie na tę okazję długie rękawiczki i zadzwoniła do drzwi obitym w sztuczną, czerwoną skórę palcem wskazującym. Nawet pomimo tego, że czarna sukienka do ziemi opinała jej szczupłe ciało, pożyczone od współlokatorki futro było tak obszerne, że sprawiało wrażenie, jakby się w nim topiła. Cruella De Mon stanęła w końcu oko w oko z właścicielką ostatniego domu w bogatej dzielnicy, tym razem podającą się za Myszkę Miki. Luna zastąpiła lniane spodnie niedbale uszytymi spodenkami w białe łaty, własnoręcznie wyciętymi z papieru uszami i wielkimi, żółtymi kapciami, które dostała na siedemnaste urodziny.
      – Kim ty jesteś? Nie widziałam cię tak długo, że zapomniałam, jak wygląda twoja twarz – powiedziała blondynka na powitanie, przegryzając trzymany w ręce kawałek marchwi z hummusem.
      – Bardzo śmieszne – odpowiedziała z przekąsem Molly, ściągając w przedpokoju swoje znoszone martensy. – Wszyscy dostaliście moją wiadomość o Milo?
     Luna pokiwała tylko głową i machnęła następnie ręką w kierunku salonu, zapraszając nowego gościa do środka. W pokoju kotłowało się znacznie więcej ludzi, niż Molly się spodziewała – gdzieś po drodze zauważyła dwóch kolegów z kierunku Ozziego, dziewczynę z klubu malarskiego, którą Luna poznała w liceum i współpracownicę Sema, wytatuowaną od stóp do głów Marię. Nie zdążyła za to zauważyć Michaela, bo wpadła na wielką, czerwoną kokardę, jeden z elementów kolorowego przebrania Avy.
      – Wow, świetnie wyglądasz – skomentowała szczerze, mimowolnie zerkając na stojących w kuchni ludzi. Ozzie i Skyla chichotali nad butelką ruskiego szampana w swoich żenująco dopasowanych kostiumach. – Gdzie Rhys? Nie mów mi tylko, że przebrał się za Ralpha Demolkę...

          Wiadomość wysłana przez Molly wzbudziła wielkie poruszenie wśród gości przebywających w domu Luny. Wszyscy, którzy tylko znali Mila, zebrali się na chwilę w kuchni, aby wreszcie, wspólnie odetchnąć z ulgą, dokładnie tak, jakby nie wyobrażali sobie lepszego zakończenia tego roku. Żadne inne wydarzenie nie mogło równać się z radością, którą dała im ten krótki esemes. Jakby ogromny ciężar wreszcie odczepił się od ich pleców i a oni stanęli swobodnie, po prostu ciesząc się tym, co mieli w danej chwili.
        Ava przytuliła Lunę, czując, że sama za chwilę nie będzie potrafiła powstrzymać łez. Ogarnęło ją błogie szczęście, a ulga nie była do opisania. Choć nie była blisko z Milem, wciąż jej na nim niezwykle zależało, codzienne błagała los, żeby jakoś z tego wyszedł, a gdy to się stało, wszystko inne przestało się liczyć. Jej spokój nie mógł trwać wiecznie, bowiem wystarczyło jedno spojrzenie w stronę Rhysa, aby w jej sercu znów zagościła gorycz.
        Wróciła do przygotowywania przekąsek, a w trakcie tych kilkunastu minut zdążyła wymienić kilka zdań ze Skylą i Ozzie'm, którzy niczym zakochane gołąbeczki, obejmowali się w tych niedorzecznie dobranych strojach. Ava musiała jednak przyznać, że nawet jeśli było to już przegięcie w kwestii ich wiecznie pasujących do siebie stylizacjach, to nogi Skyli i tak były obłędne, a szerokie ramiona jej chłopaka zdawały się idealnie pasować do tej koszuli. Dziewczyna aż miała ochotę zapytać, gdzie znalazł takie ładne cacko, bo sama chętnie by sobie taką sprawiła, nieważne, że była męska.
        Podpierała ścianę w tym niedorzecznie miętowym polarze, a włosy, choć starannie wyprostowane i polakierowane, postanowiły jednak ponownie wydobyć swój lekki, bardziej falisty skręt. Krótko odpisała swojemu bratu na wiadomość z życzeniami noworocznymi, gdyż ten twierdził, że później może być już za późno, ponieważ on sam będzie leżał pod stołem. Bastien miał piętnaście lat, był grzecznym chłopakiem, jednak towarzystwo, w które się wplątał, zdawało się mieć na niego zły wpływ. Mimo to, odkąd Ava przeprowadziła się do Londynu, zdawało jej się, że miała z nim znacznie lepszy kontakt, przez co wiedziała, że jej kochany braciszek tak naprawdę nie sięgnąłby jeszcze po alkohol. Co nie zmieniało faktu, że jego poczucie humoru oraz odzywki do rodziców wciąż były żenujące i poniżej krytyki.
        Oderwała wzrok od ekranu, gdy tuż przed nią pojawiła się Molly. Twarz brunetki rozświetlił promienny uśmiech, który prawdopodobnie sprawił, że wreszcie wyglądała jak prawdziwa Wandelopa. Szybko przeleciała wzrokiem po kostiumie Młodej, ostatecznie stwierdzając, że choć ta postać zupełnie nie pasowała do niej pod względem charakteru i sposobu bycia, to ostatecznie interpretacja dziewczyny wszystko nadrobiła.
        – Dzięki, ale dziewczyno, ty to się dopiero odstrzeliłaś – tu pozwoliła sobie dotknąć wielkiego, puszystego futra, które zdecydowanie wpisywałoby się w jej gust, gdyby tylko miała wzrost i figurę Molly. – Szczerze to nie wiem, pewnie poszedł na jednego z Semem – wzruszyła ramionami, po czym zaśmiała się, gdy zrozumiała, że obawy Młodej były silną aluzją do przebrań jej brata oraz jego dziewczyny. Upiła łyka drinka, po czym ukradkiem zerknęła do kuchni w poszukiwaniu Indianki i jej ukochanego. – Coś ty, Rhys ma zbyt wielkie ego, żeby się aż na tyle zdystansować i zrobić coś takiego – prychnęła cicho, przewracając oczami. Liczyła, że nie dało się po niej wyczuć, iż ostatecznie była na niego zła, jednak miała wrażenie, że na próżno się starała. – Jest głównym bohaterem tej bajki... – zaczęła się zastanawiać, po czym pstryknęła palcami. – Planeta Skarbów! Tak, to zdecydowanie to.
        Rozmowa z Molly okazała się być przyjemną odskocznią. Ava naprawdę cieszyła się, że mogła ją wreszcie zobaczyć i liczyła, że zniknięcie dziewczyny było tylko chwilowe i już nie będzie ich więcej unikać.
        – A jak Milo? Nawet nie wiesz jak tu wszyscy odetchnęliśmy z ulgą, gdy Ozzie dostał wiadomość – westchnęła, po czym przekręciła lekko głowę, przyglądając się mocno pomalowanej buzi Molly. – Cieszę się, że przyszłaś.
        Sentymentalność Avy zdawała się ją samą doprowadzać do szału, jednak ona nie potrafiła inaczej. Wszędzie doszukiwała się momentów wartych wzruszeń, wracała myślami do dawno zapomnianych przez resztę wydarzeń, które dla niej zdawały się być tak świeże, jakby miały miejsce tydzień temu. Tak jak to było na spotkaniu z Ozzie'm w listopadzie, tak teraz w trakcie rozmowy z Molly, nie potrafiła wyprzeć się faktu, że zbyt często sięgała w przeszłość. Prawdopodobnie dlatego, że od dawna chciała po prostu coś poczuć, zostać poruszoną czymś, co nie jest tylko chwilowym rozczarowaniem czy tęsknotą, która prędzej czy później przerodzi się w tępy gniew.

        – Czas się za niego wziąć na poważnie – Książę z Bajki, kończąc drugiego papierosa z rzędu, zagaił do towarzyszących mu Sema i Rhysa, mając już dosyć rozmów o niczym, co właściwie mogłoby go zainteresować. Użyczył ognia wytatuowanemu koledze, po czym odgarnął sobie z czoła starannie ułożoną grzywkę. Nie chciał przyznać się do tego, jak dużo kosztowało go odmówienie grudniowej wizyty u fryzjera, biorąc pod uwagę, że już w listopadzie nie udało mu się tam dotrzeć ze względu na natłok pracy. Włosy rosły mu niezwykle szybko, dlatego teraz cieszył się dość pokaźną grzywą, choć do długości pokroju Ozzie'go jeszcze trochę mu brakowało. Niebieska koszula we wzroki, której nigdy by nie założył, ponieważ właściwie nie tolerował tego typu zdobień, została dodatkowo wzbogacona o wszywki na ramionach, a nogi, opięte w ciemne jeansy, ledwo wcisnęły się w pasujące na styk oficerki, których pierwotnego właściciela Michael właściwie nie znał. Wiedział jedynie, że pochodził ze rodziny Ivy, jego bratowej, która ostatnie dwie noce spędziła na przerabianiu tej nieszczęsnej koszuli.
        – Kwestie prawne mam już w miarę ogarnięte w razie potrzeby, ale proponuję przegadać wszystko we czwórkę, jak tylko John Smith odbije od wybrzeża – Rhys, chowając ręce w głębi płaszcza, wzruszył ramionami, nie mogąc zrozumieć, jakim cudem dwójka jego kolegów mogła stać bez okrycia wierzchniego na takim zimnie.
        – Też za tym jestem, a ty stary, załatw sobie fryzjera, bo zaczynasz wyglądać jak Ozzie – Sem uciął temat, nie mogąc powstrzymać śmiechu. Michaela oczywiście irytował taki brak konsekwencji, jednak nic nie mówił, głównie dlatego, że dobrze wiedział, jak bardzo mężczyzna zadręczał się przez ostatni miesiąc. – Patrz, loczki mu się robią przy karku – wskazał palcem na dość kłopotliwe do utrzymania w idealnej, prostej tafli miejsce, co poskutkowało jedynie zbiciem go po wierzchniej części dłoni, a jego spojrzenie spotkało się z nienawistnym wzrokiem Michaela, który stwierdził, że czas wrócić do środka. Nie bez powodu Trembley trzymał swoje włosy dość krótko, chcąc przerwać klątwę blond loków w tej rodzinie.
        Zabawy przebierane nigdy nie były jego konikiem, czego totalnie nie ukrywał. Jego lekkie poirytowanie było widoczne, głównie przez oczy, które wyraźnie pokazywały, że strój robiony był po najniższej linii oporu, gdyż zdaniem blondyna, obyło by się bez takich cudów. Ostatecznie jednak nieświadomie stał się podróbką swojego kumpla.
        – Kogo my tu mamy? Dobrze cię widzieć Molly – bez większych wyrzutów zaczepił dwie stojące przy ścianie dziewczyny, opierając rękę o ramię tej niższej, prezentującej się w wydaniu bardziej dziecinnym, choć zwrócił się do tej, której nie widział przeszło ponad miesiąc. Chciał brzmieć naturalnie, jednak zdawało mu się, że wyszło mu zupełnie na odwrót.
        – A ty co? Przebrałeś się za niestylowego Ozzie'go? – Zaśmiała się Ava, unosząc brwi nieco ku górze, jakby dociekała prawdy, co spotkało się jedynie z machnięciem ręką i cichym mlaśnięciem blondyna.
        – Ja tylko pokazuję, że Disney nie jest jedyną dobrą wytwórnią, przy okazji pielęgnując swoje przerośnięte ego, przebierając się za najprzystojniejszego mężczyznę w całym Zasiedmiogórogrodzie – westchnął, pewnie argumentując swoje decyzje, po czym miał ochotę ugryźć się w język, gdy zrozumiał, jak bardzo się stoczył, skoro pamiętał takie rzeczy, jak nazwa królestwa ze Shreka. Ostatecznie święta z bratankami za bardzo dały mu się we znaki. – Plotkujcie dalej, idę przeszkadzać gołąbeczkom w kuchni – kiwnął głową, po czym opuścił dziewczyny, nie chcąc im przeszkadzać, a zamiast tego, zamierzał z butami wejść w rozmowę dwójki zakochanych.      

       – Starałam się – odpowiedziała tylko skromnie, wygładzając dłonią sterczącą we wszystkie strony tkaninę. Futro, oczywiście sztuczne (nie odważyłaby się włożyć innego, a tym bardziej przekroczyć w nim progu domu Luny), grzało tak mocno, że Molly obawiała się konieczności pozbycia się go gdzieś w korytarzu przy pierwszej nadarzającej się okazji. – Szkoda tylko, że do fajerwerków zdążę się w nim cała upocić.
       Ava zmieniła ton po niespodziewanej wzmiance o Rhysie, co tylko utwierdziło Młodą w przekonaniu, że stąpała po wyjątkowo cienkim lodzie. Ciemnowłosa nigdy nie zagłębiała się specjalnie w relację tej dwójki, powstrzymywała się skrzętnie od komentarzy na temat związków na odległość i wyznawała przy tym wszystkim prostą zasadę – nie pytaj, dopóki ktoś sam nie zacznie mówić. Tym razem jednak wszystkie niewerbalne sygnały, których Ava nie dała rady ukryć nawet pod miętowym polarem, były podane jak na tacy. Skrzyżowane na piersi ramiona i nerwowo uderzające o przedramiona palce tworzyły klarowną wiadomość razem ze wspominką, niby od niechcenia, o dobrze wyrośniętym w ciągu ostatnich dwudziestu trzech lat rhysowym ego: Ava była w widocznie bojowym nastroju.
      – Słuchaj, nie jestem odpowiednią osobą na tego typu rozmowy, bo w gruncie rzeczy nie mam zbyt dużego bagażu doświadczeń z Collinem, ale jeśli potrzebujesz się wygadać, to wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć – stwierdziła, rzucając ukrytą propozycją. To, czy tego wieczora mogło dojść do związkowych zwierzeń, w tamtej chwili zależało już tylko od Avy.
      Uśmiechnęła się pod nosem na pytanie o przyjaciela. Choć jeszcze kilka godzin wcześniej ulga zmieszała się z lekkim poczuciem zażenowania, gdy uświadomiła sobie, że Milo słuchał w ciszy jej miłosnych wynurzeń i przedramatyzowanego monologu, to mimo wszystko uczucie błogiego szczęścia widocznie przeważało. Zamiast na imprezie Włoch leżał ciągle w szpitalnym łóżku okryty kolorowym kocem, z jednym, małym szczegółem – w końcu wróciła mu świadomość. W końcu wrócił do żywych.
       – Wszystko u niego w porządku, naprawdę. Ta cała sytuacja zaskoczyła mnie tak mocno, jak was. Pani Woolley siedzi z nim od południa i powtarza tylko na zmianę "co ja z tobą mam", a potem nazywa go "kochanym syneczkiem"... – powiedziała, urywając w pół zdania, kiedy wysoka postać pojawiła się nagle przed nią, uwieszając się nonszalancko na ramieniu Avy. Akurat ze wszystkich osób to Książę z bajki musiał obdarować ją swoim spojrzeniem i to w momencie, gdy zaczynała się stopniowo rozluźniać w towarzystwie dawno niewidzianej Walsh. Kiwnęła tylko głową na jego "dobrze cię widzieć" i przysłuchiwała się ich rozmowie w milczeniu, próbując przywołać na twarzy lekki uśmiech. Ze wszystkich sił starała się uniknąć sytuacji, w której zachowałaby się powtórnie niczym głupi, pijany dzieciak, dlatego grała spokojną, ukrywając przyspieszone bicie serca pod grubym futrem aż do momentu, gdy Michael nie wszedł do znajdującej się obok kuchni.

       Wypróbowali ze Skylą wszystkie rodzaje koreczków z oliwkami, które przyniosła ze sobą koleżanka z kierunku Luny i zamierzali wziąć się właśnie za polewanie kupionego specjalnie na tę okazję, drogiego whisky, gdy Michael wszedł do kuchni, bezprecedensowo im przeszkadzając. Ozzie oderwał wzrok od ciemnozielonej szyjki butelki i zlustrował blondyna od stóp do głów, nie mogąc powstrzymać się od uszczypliwego komentarza.
      – Patrząc na to, że, cytując Mila, masz kija w dupie, jestem zdziwiony, że w ogóle się przebrałeś. Gdzie twoja Fiona?
      – Chyba humor ci się ostatnio wyostrzył, Ozzie. – Wzruszył ramionami Michael, patrząc z niesmakiem na ich perfekcyjnie dopasowane stroje. – Czy Pocahontas nie kopnęła ostatecznie Johna Smitha w dupę? Skyla, chcesz nam coś teraz powiedzieć?
      Dziewczyna zaśmiała się tylko dźwięcznie, rzucając krótkie "może innym razem". Następnie podsunęła Michaelowi pod nos srebrną tacę z mocno przetrzebionymi przystawkami i odwróciła się w kierunku zamrażarki w poszukiwaniu lodu do przygotowywanych przez Ozziego drinków.
      – W zasadzie przyszedłem z tobą o czymś pogadać – zaczął Michael, dodając od razu. – Na osobności. Skyla, pozwolisz?
      – Wiesz, że nie musisz pytać mnie o pozwolenie – odpowiedziała szczerze, zbliżając się z opakowaniem kostek lodu do metalowego blatu. – Idźcie przegadać te wasze męskie sprawy, a ja przygotuję napoje. – Otworzyła butelkę coca coli i wlała gazowany napój do pierwszej szklanki, zdając sobie doskonale sprawę z tego, jak bardzo Ozzie by narzekał, gdyby dostał drinka z pepsi. – Michael, wolisz z cytryną czy bez? – zapytała jeszcze, zanim przyjaciele opuścili kuchnię.

          Jej umiejętność ukrywania wściekłości okazała się być jeszcze gorsza, niż mogła się spodziewać, w czym utwierdziła ją deklaracja Molly. Szybko przybrała nieco spokojniejszy, już pozbawiony goryczy, wyraz twarzy, po czym przytaknęła dziewczynie, w duchu będąc wdzięczną za chęć pomocy, jednak czuła zbyt wielkie zażenowanie samą sobą, żeby podejmować ten temat. Zresztą nie widziała najmniejszego sensu, aby to robić. Ostatecznie wolała załatwić tę sprawę sama, z nadzieją, że zanim przejdzie jej złość, Rhys sam zrobi pierwszy krok, który nie będzie zwykłym przymilaniem się, jak to miał w zwyczaju, gdy wiedział, że posunął się za daleko.
        Uśmiech nie schodził jej z twarzy, gdy Molly opowiadała o Milo i jego matce, którą teraz targał wachlarz emocji. Zdecydowanie dostała najlepszy prezent na zakończenie roku.
        Ostatecznie ich rozmowa została przerwana, bo z duetu zrobiło się trio. Michael zszokował Avę faktem, że w ogóle postanowił się przebrać. Zdecydowana większość ich wspólnych znajomych obstawiała, że blondyn nawet nie będzie udawał, że próbował znaleźć dla siebie jakiś strój, a nawet nie sięgnąłby po jakąkolwiek wymówkę, bowiem miałby świadomość, że nikt by mu nie uwierzył.
        Powód przerwanej rozmowy oraz dziwnego zamilknięcia Molly odszedł tak szybko, jak się zjawił, dzięki czemu uwaga Avy ponownie wróciła do szatynki w boskim futrze. Walsh w momencie przypomniała sobie, dlaczego Młoda mogła czuć się niekomfortowo w towarzystwie Michaela, jednak do tej pory nie miała pewności, czy ta zdawała sobie sprawę z tego krótkiego, ale jakże kultowego zajścia z urodzin Luny. Postanowiła więc szybko rzucić jakimś tematem, aby nie spłoszyć dziewczyny.
        – O właśnie, skoro Michael już sobie poszedł, to możesz mi opowiedzieć, jak ci się wiedzie z tym Collinem – uśmiechnęła się delikatnie, pstrykając młodszą koleżankę w ramię. – Nie chciałaś go przyprowadzić ze sobą?

        Po krótkiej wymianie zdań dotyczącej jakże wyszukanych strojów, wziął z tacy cokolwiek, co jeszcze było w jednym kawałku, po czym wyciągnął Ozzie'go z kuchni. W progu odwrócił się jeszcze w stronę Skyli.
        – Z cytryną, słońce – puścił jej oczko, opierając rękę o futrynę, po czym opuścił pomieszczenie, rzucając jeszcze podziękowaniami.
        Kuchnia miała dwa wyjścia. Jedno, znacznie większe, prowadziło do salonu, podczas gdy drugie, na wąski korytarz, którym można było dostać się do pomieszczenia gospodarczego i garażu. Michael dokonał szybkiej selekcji, dzięki czemu razem z przyjacielem stał teraz w półmroku, opierając się o drzwi do wyżej wspomnianego schowka. Uśmiech towarzyszący mu w kuchni zniknął w trymiga, a zastąpiło go poważne spojrzenie uprzedzone skrzyżowaniem rąk na klatce piersiowej. Przez chwilę milczał, jedynie wbijając swój wzrok w przyjaciela. Obaj mieli świadomość tego, że skoro Milo obudził się właśnie teraz, to nawet sylwestrowa libacja nie mogła odsunąć ich od wprowadzenia wcześniej obmyślanego planu w życie.
        – Mamy mało czasu, zanim ci goście go odwiedzą – zaczął, drapiąc się po żuchwie. – Chyba ratuje nas fakt, że obudził się właśnie dzisiaj, bo wątpię, żeby odpuścili sobie świętowanie, aby go pilnować. Masz jakiś plan?
        Zajęcie się Milem nie było czymś, na co Michael miał ochotę przeznaczać swój czas. Wciąż tworzył ten jednoosobowy obóz zaciekle twierdzący, że Woolley sam pakował się w kłopoty, doskonale znając cenę swoich poczynań. Ostatecznie jednak charakter i sumienie blondyna, wzbogacone szczyptą sympatii do Mila, nie pozwalały mu odpuścić, za co wyraźnie przeklinał samego siebie, w końcu na szali stawiał swoje życie i przyszłość.
        – O, tu jesteście! – Sem zatrzymał się nagle w przejściu, skręcając w zaciemniony korytarz. Muzyka z salonowych głośników była w tym miejscu nieco ciszej, dzięki czemu mogli normalnie porozmawiać. Jednak Michael musiał przyznać, że czwórka całkiem postawnych facetów stojących w zaciemnionym kącie, w trakcie imprezy, wyglądała co najmniej podejrzanie.

        Rhys skręcił za Semem, nie dając się zauważyć Avie, aby przypadkiem nie spotkać się z jej wręcz warczącym na niego spojrzeniem. Był gotów przyznać się sam przed sobą, że to jego postawa za każdym razem doprowadzała ich do sytuacji, w której to ona czuła się zraniona, a on udawał, że jest bezkarny, a właściwie zachowywał się, jakby był. Tak naprawdę, gdzieś w środku, zawsze czuł lęk, bo wiedział, że kiedyś Ava zdecyduje, że więcej nie będzie znosić jego humorków, jednak on wciąż popełniał te same błędy, żeby po wszystkim drżeć na myśl, że to właśnie tym razem nie uda mu się wszystkiego naprawić.
        Stanie w tym jakże groteskowym gronie przyprawiało go o spore pokłady zażenowania, które odpędziły nurtujące go myśli o Avie. Mieli rozmawiać o sprawie poważnego pobicia i problemach z narkotykami, podczas gdy każdy z nich miał na sobie jakieś niedorzeczne przebranie. Ostatecznie postanowił porzucić tę ideę gdzieś za sobą, stając obok Ozzie'go i skupiając się na tym, co było w tej chwili najważniejsze.
        – Dobrze, że jesteście, trzeba w końcu zdecydować, co robimy z Milem – Michael, wyraźnie zniecierpliwiony, przeczesał włosy opadające mu na czoło, po czym przeciągnął się niedbale.
        – Spokojnie, szefie – Sem uniósł obie dłonie ku górze, jakby w geście poddania się. – Rhys, jakieś rady?
        – Najpierw musimy się dowiedzieć od Mila, czy cokolwiek pamięta, a co ważniejsze, jaką wersję sprzeda policji, która przesłucha go tak naprawdę lada moment – westchnął, masując sobie skroń dwoma palcami. – On nie będzie chciał nas w to mieszać, a co więcej, jestem praktycznie pewien, że wyśmieje nas za próbę znalezienia wyjścia z tego bagna za pomocą prawa, także ja mam związane ręce tak długo, jak on nie zdecyduje się wkroczyć na drogę sądową, co jest praktycznie niemożliwe. I tak, jak mówiłem wam wcześniej, sami nie pójdziemy na policję, a do tego, tym razem musimy ustalić wspólną wersję wydarzeń również z Milo, aby nie narobić mu dodatkowego syfu.
        – Niby byliśmy już na komisariacie, jako ostatnie osoby, które go widziały, ale tam sprzedaliśmy prawdziwą wersję, że wyszedł nagle i nie znamy nikogo z imienia i nazwiska, kto mógłby chcieć mu zaszkodzić – Sem zawahał się na chwilę, zaraz po tym kontynuował. – Nawet gdybym chciał sprzedać tych typków, którzy nas pobili kilka miesięcy temu, to nie mam jak, byłem w takim szoku, że nawet nie pamiętam, co do nas mówili – oparł się o ścianę, spuszczając głowę w dół.
        – Bardzo cię wtedy wypytywali o tę sytuację? - Drążył Michael, łapiąc się na tym, że zupełnie zapomniał o tej sytuacji.
        – Oczywiście, że tak – mlasnął, po czym zdjął niezwykle drapiącą go w kark perukę, a włosy spięte w kitkę, dotychczas ukryte pod warstwą czarnych, sztucznych kudłów, nieco się rozczochrały. – Ciężko było ich przekonać, aby wreszcie odpuścili.

       Nowa sytuacja związkowa, w której Molly znalazła się niecały miesiąc wcześniej, nadal przyprawiała ją o lekkie zakłopotanie. Chociaż zazwyczaj nie miała oporów przed dosadnym mówieniem o tym, co czuje, co myśli i co jej nie pasuje, kwestie te zmieniły się diametralnie, szczególnie przez bezpośrednie konfrontacje naszpikowane ciekawskimi pytaniami. Dodatkowo nie łudziła się, że Avę mogły interesować takie fakty, jak to, że Collin ma uczulenie na orzechy, czy to, że podczas grania na gitarze praktycznie nie używa małego palca, niewinnej ofiary wybicia piłką koszykową w podstawówce. Dlatego też ograniczyła odpowiedź na pierwsze pytanie do zdawkowego podsumowania związku, decydując się jednak w zgrabny sposób wytłuszczyć wszystkie powody, przez które nie wybrali się razem na imprezę sylwestrową. Redukcja zachwytów nad Collinem była wręcz niesłownie obowiązującą umową, zresztą każde wspominki o jego wrodzonej trosce i dobroci byłyby kompletnie nie na miejscu, biorąc pod uwagę nie najlepszy humor Avy.
      – Jest miło. Przez to, że jesteśmy razem w grupie, nie mogę narzekać na brak wspólnie spędzonego czasu. Ale wiesz, to wszystko jest dla mnie jeszcze strasznie nowe. Dziwnie mieć świadomość, że możesz go w każdej chwili złapać za dłoń, czy jak gdyby nigdy nic pocałować – zaczęła. – Mimo wszystko nie chciałam go tutaj przyprowadzać. On ma swoich znajomych, ja swoich, a to chyba jeszcze za wcześnie, żeby ogłaszać wszem i wobec, że jesteśmy jakąś nierozerwalną parą... tak w ogóle wiesz, jak Collin wygląda? – zapytała, sięgając do kieszeni kudłatego płaszcza w poszukiwaniu telefonu. Zdjęcie, które zrobiła mu dwa dni wcześniej, teraz zostało dokładnie zlustrowane przez Avę.
      – Co panie tu jeszcze robią? Proszę natychmiast wrócić do zabawy. – Luna wyrosła nagle za ich plecami, zerkając bezwstydnie przez ramię na ekran trzymanego przez Walsh telefonu. Ostro zarysowana szczęka Collina najwidoczniej rozbudziła jej wyobraźnię i pobudziła mózg do produkcji nieoczekiwanych skojarzeń, bo podała im trzymane w dłoniach kieliszki wypełnione rosyjskim szampanem, a następnie skwitowała krótko. – Wygląda jak młodszy brat Michaela. Skąd ty go wytrzasnęłaś?
      – Pokaż go. – Tym razem Skyla stanęła w progu kuchni, przełykając łyk białego bułgarskiego wina. Jak na to, że prawie nie piła przez ostatnie miesiące, poziom alkoholu w kupionej przez nią butelce niebezpiecznie zmniejszył się w trakcie zaledwie pierwszej godziny od rozpoczęcia imprezy. – Kurde, serio podobny. Nie mów mi tylko, że wyrwałaś muzyka... – Skyla wyglądała, jakby chciała coś dodać, ale nagła zmiana muzyki przerwała ich krótką konwersację. Piosenka była na tyle rytmiczna, że większość kieliszków wylądowało zgodnie na stojącej obok szafce, a rozmowa zeszła na dalszy plan, ustępując miejsca koreańskim słowom, tak bardzo kaleczonym przez brytyjski akcent Skyli.
      – Od kiedy to słuchacie k-popu? – Molly zapytała ze zdziwieniem.
      – Nie pytaj, tylko chodź na parkiet, Młoda.

      Korytarz przy schowku może i nie był idealnym miejscem spotkań, ale dawał choć cień intymności i ochraniał przed wścibskimi spojrzeniami w przeciwieństwie do łazienki na pierwszym piętrze, teraz obleganej przez jednego ze znajomych Luny. Ozzie słuchał w skupieniu wymiany zdań zgromadzonych obok mężczyzn, nie będąc jeszcze, na całe szczęście, zaćmionym ilością wypitych sylwestrowych procentów. Kiwał ze zrozumieniem głową, zgadzając się ze słowami Rhysa i zaproponowanym przez niego jeszcze w trakcie rozmowy telefonicznej planem, by wreszcie się wypowiedzieć, wtrącając swoje trzy grosze.
      – Rozumiem, że musimy wyjechać wszyscy z samego rana, najlepiej jeszcze przed tym, jak obudzą się dziewczyny?
      – To może być trudne, ale chyba nie mamy wyboru. – Westchnął Rhys, dodając. – O ile Michael i Sem nie mają problemu, my musimy wymyślić jakąś wymówkę, żeby wyślizgnąć się po cichu z uścisku Avy i Skyli. Zaryzykujemy, najwyżej wciśniemy im kit o tym, że idziemy się przewietrzyć.
      – Niech będzie. – Ozzie skwitował jego odpowiedź. O ile nie martwił się o Rhysa, znając dobrze jego umiejętności naginania faktów oraz patologiczną wręcz łatwowierność Avy, o tyle bał się o siebie. Nawet lekkie kłamstwo w kierunku Skyli mogło być tak nieudolnie zagrane, że ta zrozumiałaby sytuację szybciej, niż blondyn wydukałby słowa "przewietrzyć się". – Pozostaje nam jeszcze ustalić jedną rzecz. – Pytanie, które zawisło na koniuszku języka jeszcze na początku rozmowy, aż prosiło się o to, żeby głośno je wypowiedzieć. – Kto z nas dziś nie pije, a jutro rano prowadzi samochód?
      Cisza, która zapadła, była więcej niż wymowna. Gdyby impreza dotyczyła zwykłych urodzin, nie byłoby problemu ze znalezieniem kierowcy, ale odmówienie sobie drinka, dwóch, ewentualnie pięciu, a już w szczególności w sylwestrową noc, wykraczało głęboko poza strefę komfortu każdego z mężczyzn gnieżdżących się obecnie przy schowku na miotły.
      – Kamień, papier, nożyce? Na trzy – zaproponował Michael. Chwilę później cztery dłonie wylądowały na środku kółka spiskowców, a rezultat, choć nie dla wszystkich przyjemny, był zdecydowanie jednogłośny. Trzy kamienie, jedne nożyczki, a następnie poddenerwowany głos blondyna przecięły powietrze. – Kurwa, znowu to samo. Nie wiem, po co proponuję tę grę, skoro za każdym jebanym razem przegrywam – powiedział Michael, a następnie poprawił włosy swoją wyjątkowo pechową dłonią.

          Avie spodobało się, że Molly mówiła o jej relacji z Collinem w bardzo trzeźwy sposób. Z tego, co się orientowała, Młoda nie miała zbyt wielkiego doświadczenia, jeśli chodziło o bycie w związku, więc naturalnym byłoby, gdyby opisywała nową relację bardzo cukierkowo, nawiązując do samych zalet i tego, jaki jej nowy chłopak musiał być wspaniały. Ona jednak podeszła do tego bardzo racjonalnie, ukazując w tym swoją prawdziwą naturę – dziewczyny nieprzyzwyczajonej do tego, że ktoś może być przy niej ot tak.
        Nachyliła się nieco, chcąc przyjrzeć się dokładnie chłopakowi, którego zdjęcie właśnie wyświetliła jej Molly, a gdy tylko mogła dokładniej zawiesić oko na sylwetce Collina, uniosła brwi ku górze w lekkim zdziwieniu. Błędne koło Molly Davies – pomyślała, dostrzegając w blondynie zbyt wiele cech współdzielonych z Michaelem. Dwoma palcami przybliżyła zdjęcie, aby sprawdzić, czy oczy ją przypadkiem nie myliły, a bardzo chciała, żeby tak było. Ostatecznie jednak przegrała tę walkę, przyznając sama przed sobą, że Molly musiała poważnie upaść dla tego zadufanego w sobie studenta medycyny, a co gorsza, miną wieki, nim będzie gotowa, aby po tym upadku wstać. Liczyła jednak, że to, co połączyło ją z Collinem, ostatecznie wyjdzie jej na dobre.
        Nie zdążyła nic powiedzieć, bo obok pojawiły się Luna ze Skylą, które już nie miały aż takich hamulców jak Ava, jeśli chodziło o rzucanie tego typu spostrzeżeniami. Gdy jednak obie stwierdziły, że Collin naprawdę wyglądał jak kopia Michaela, pokiwała lekko głową, a choć nie chciała, mimika jej twarzy wskazywała na to, że zgadzała się z dziewczynami.
        – Serio jesteś pewna, że nie ma na nazwisko Trembley? – Luna kontynuowała, podczas gdy Ava dwoma głębokimi łykami pozbyła się połowy wciśniętego jej szampana.
        Rozmowę urwała koreańska piosenka, której słowa brzmiały bardziej jak przywoływanie demona niż zwykły pop, ale Ava przymknęła na to oko, biorąc w obroty nieco już wstawioną Skylę i jej butelkę bułgarskiego wina.
        Jakiś czas później wylądowała w kuchni, złoszcząc się na brak wystarczającej liczby kieliszków, a przecież zbliżała się północ. Po raz kolejny przy organizacji pomagał jej Ozzie, który w przeciwieństwie do samej Avy, zupełnie nie przejmował się takimi błahostkami. Posyłał dziewczynie nieco błagalne spojrzenie, unosząc lewą brew do góry, mając nadzieję, że ta wreszcie przestanie być tak maksymalnie spięta.
        – Dobra, nie patrz tak na mnie i wyjmuj tego ruskacza – trąciła go w ramię, ustawiając ostatnie kieliszki na tacy, po czym wypięła z włosów kilka spinek, które w wyniku długich tańców przestały już spełniać swoje funkcje. Rzuciła je gdzieś w kąt, zostając w wyprostowanych włosach, choć na przodzie powoli przebijały się jej naturalne fale.

        Przegrał. Bezapelacyjnie.
        Frustracja ogarnęła jego ciało i umysł, gdy po raz kolejny zgotował sobie dokładnie taki sam los. W tym momencie poważnie zaczął zastanawiać się, czy nie powinien przypadkiem zostać abstynentem, bo przecież i tak to on zawsze musi prowadzić, gdy tylko jest jakiś problem, wydarzenie, czy promocja w sklepie z organicznymi kosmetykami domowej roboty, które kupuje Luna i akurat trzeba ją tam szybko podrzucić, bo przypomniała sobie o tym w ostatnim dniu zniżki.
        Jego wyjątkowo dojrzałe usposobienie nie pozwoliło mu długo użalać się nad sobą, dlatego w miarę szybko wrócił do zabawy, choć najpierw w spokoju przeczekał, aby zakończył się etap azjatyckiej muzyki. Wtedy bez nerwów dołączył do znajomych w salonie.
        W okolicach północy, sączył oranżadę, z której dawno ulotniły się wszystkie bąbelki, a kanapa robiła się niezwykle niewygodna, tak samo jak rozmowa z kuzynem Luny o problemach medycznych jego matki. O ile nic, co mówił chłopak, nie było dla niego w jakiś sposób obce czy odrażające, to inaczej to się miało dla reszty gości imprezy, szczególnie w kontekście wydarzenia, które właśnie trwało. Michael przyzwyczaił się, że gdy ludzie słyszą, iż jest lekarzem, to można z nim porozmawiać o wszystkim, co w tej dziedzinie ich trapi i taka była prawda, jednak Trembley wolał nie poruszać takich tematów tak po prostu, szczególnie na spotkaniach towarzyskich. Dlatego w pewnym momencie przeprosił niedawno poznanego kolegę, odłożył szklankę na blat z nadzieją, że już więcej nie zobaczy tego picia, po czym powoli ruszył schodami na górę. Taras był na tyle okupowany, że za cel obrał sobie znalezienie choćby jednego wolnego okna, aby spokojnie móc wypalić kolejnego papierosa.
        Powoli przechodził między ludźmi, aż dostrzegł drzwi do pokoju gościnnego, z którego było wyjście na mały balkon na piętrze. Przeszedł przez drzwi, jedną ręką trzymając zarzucony na ramiona płaszcz. Wtedy też dostrzegł opierającą się o barierkę sylwetkę Molly, która słysząc dźwięk pociągnięcia za klamkę, odwróciła się w jego stronę. Cóż, na samotność nie było co liczyć, jednak towarzystwo Molly mu nie przeszkadzało.
        Podszedł do barierki, opierając się o najwyższy szczebel łokciami, po czym wyjął z kieszeni paczkę mentolowych papierosów. Złapał jednego w usta i odpalił, drugą ręką chroniąc zapalniczkę przed wiatrem, po czym schował wszystko do kieszeni. Zaciągnął się, spoglądając w ciemną dal. Przez chwilę się nie odzywał, nawet nie przeprosił za wtargnięcie na taras, choć mógł przeszkadzać.
        – Papierosa? – Zagaił po chwili, wyciągając w jej stronę dłoń, w której trzymał otwartą paczkę.
        Fakt, że długo nie widział Molly, zupełnie nie wpływał na fakt, w jaki się do niej odnosił. Wielokrotnie zdarzało mu się nie spotykać z kimś z bliższych znajomych przez miesiąc czy dwa, choć zawsze mieli jakiś kontakt choćby przez telefon, a w tym przypadku Molly jakby zapadła się pod ziemię. Mimo to znał ją na tyle długo, że bardzo trudno byłoby wywołać u niego skrępowanie w stosunku do Młodej, która zdawała się w tamtej chwili zamarzać w tej cienkiej sukience i narzuconym na siebie kożuchem.