It's better when it feels wrong ⟨ Yaoi | 2os | BN ⟩

I'm going to have you in the end, you know


•   •   •
U C Z E S T N I C Y

->   Zethar
->   Jucundo

Vincent "Vi" Harvey    ●●    28 LAT    ●●    mężczyzna  
biseksualny    ●●    w o l n y
1 1    k w i e t n i a    ●●    baran    ●●   brytyjczyk  
GEORGE I OLIVIA - RODZICE
BRUNET    ●●   b r ą z o w e   o c z y    ●●    186 cm    ●●    78 kg    ●●    blady
umięśniona sylwetka    ●●    BLIZNA NA BRZUCHU I LEWEJ DŁONI    
t a t u a ż    n a    p l e c a c h
PRAWNIK    ●●    współzarządca firmy
ukończone studia na Harvardzie

                   

        W roztargnieniu poprawiając dotychczas idealnie ułożone włosy, zyskał sobie pełen zirytowania syk, zaledwie moment wcześniej kompletnie pochłoniętej walką z jego krawatem kobiety, która umyślnie odrobinę za mocno zaciągnęła mu go wokół szyi, najpewniej próbując go w ten sposób sprowadzić na ziemię. Nie żeby rzeczywiście odniosła tym samym upragniony efekt, o czym przyszło przekonać jej się niespełna sekundę później, gdy jego dłoń po raz kolejny odruchowo potarmosiła blond czuprynę, sprawiając, że niezwykle niesforne kłaki na nowo podjęły walkę ze świeżo nałożonym na nie żelem, postanawiając żyć własnym, przez nikogo nieograniczanym życiem. On sam nie za wiele mógł na to poradzić - chciały być wolne? A niech tam sobie będą. Nieszczególnie obchodziło go bowiem, czy dane pasmo układa się w prawo, czy w lewo. Wręcz przeciwnie - żył w dość sporym przekonaniu, że ich krnąbrność tylko dodatkowo dodawała mu uroku, idealnie odzwierciedlając przy tym jego charakter. Wiecznie niepoukładaną gonitwę myśli zaprzątającą jego biedną głowę. Przekorność i chęć zwalczenia odgórnie narzuconych zasad. Niemalże dziecięcą potrzebę udowodnienia wszystkiemu i wszystkim, że ostatecznie tak czy siak będzie tak, jak chciał.
        Szkoda, że Miva wydawała się, nie rozumieć jego jakże pokręconej logiki, doprowadzenie go do swoim zdaniem niezbędnego w dniu dzisiejszym porządku, uznając za przypadającą jej z bliżej nieokreślonej racji powinność. Jej piękne, kasztanowe włosy wydawały się tańczyć, z każdym to kolejnym nerwowym ruchem jej głowy. Aktualnie skryte pod kurtyną gęstych, najprawdopodobniej sztucznych rzęs błękitne oczy, na moment przestały skanować go z tą swoją wręcz upierdliwą wnikliwością, gdy ich właścicielka pogrążyła się w odmętach własnych myśli, najprawdopodobniej próbując rozgryźć, dlaczego w dalszym ciągu nie spełnia jej znacznie wygórowanych oczekiwań.
        Odpowiedz przyszła z kolei znacznie szybciej, niż którekolwiek z nich mogłoby się spodziewać. Jedną z rzeczy, o których nigdy nie powinni zapominać, był fakt, że Rayan rzadko kiedy pozwalał się ignorować. Na te dziwaczne "zabawy", kompletnie wykluczające jego nie taką znowu skromną osobę, pozwalał tym samym jedynie przez wzgląd na własne widzimisię. Do czasu aż bierne obserwowanie, najzwyczajniej w świecie mu się znudziło. Na dobrą sprawę Damien nawet nie zauważył, gdy ten zaszył się w zaciszy swojej sypialni, by wróciwszy niespełna sekundę później, zamachać mu przed nosem czarnym pokrowcem, w którym jak słusznie podejrzewał, znalazł idealnie wykrojony, niewątpliwie drogi, obsydianowy garnitur.
        –  Panie i panowie, Price pod krawatem  –  zakpił, obrzucając go ostrym spojrzeniem. - Skoro aż tak zależy ci na kasie, trzeba było zacząć się sprzedawać. Albo pracować dla mnie.
        –  Nieszczególnie mi znowu duży wybór.
        –  Niby od kiedy tak wysoko cenisz swoje ciało, Price?
        –  Odkąd to zaproponowałeś, palancie  –  odburknął z przekąsem, nie mogąc powstrzymać się przed przewróceniem oczami, gdy ten idiota kompletnie nieprzejęty jego osobą, po prostu przyciągnął do siebie dotychczas jedynie przysłuchującą się im kobietę, by bez ostrzeżenia wpić się w jej usta. Słuchanie, jak w odpowiedzi mruczy z rozkoszy, nigdy nie należało do jego szczególnie ulubionych zajęć, jednak pod wpływem wbitych w siebie kocich tęczówek, standardowo tkwił w miejscu, uważnie obserwując serwowane mu przedstawienie. Pozbawione głębszego sensu. Będące jedynie jednym z kolejnych kaprysów jego współlokatora.
        Odrywając się od zarumienionego oblicza swojej lubej, prychnął głośno, najwidoczniej świadom czegoś, o czym on sam wciąż nie miał bladego pojęcia, ale w jego dobroduszności już wkrótce się dowie.
        –  Możesz sobie wyglądać na ulizanego lalusia  –  zagaił, jak gdyby od niechcenia wskazując na coś głową - ale wciąż pozostaniesz osłem, który spóźnił się na swój pierwszy dzień w pracy.
        Ignorując jego wręcz ociekającą kpiną osobę, w sekundzie zerwał się z miejsca, z niemałą wdzięcznością przyjmując litościwie wręczone mu kluczyki, by moment później zapakować swój tyłek do nowiusieńkiego, krwistoczerwonego ferrari, na które go samego tak naprawdę nigdy nie będzie stać, podczas gdy ten idiota zwykł kupować je po prostu, gdy akurat naszła go na to ochota.

        Na dobrą sprawę wbrew mrocznym prognozą mężczyzny, na miejscu był dobre dziesięć minut przed czasem. Nawet zmarnowawszy pięć z nich na użeranie się z ochroną, której jakoś tak z miejsca wpadł w oko jako "ten podejrzany typek", wciąż był na plusie. No, a przynajmniej tak śmiało mu się wydawać, dopóki wychodząc z windy, nie wpadł na wyraźnie rozczarowaną jego postawą rudowłosą, która nie miała najmniejszych oporów, by bezwzględnie pastwić się nad nim już z samego rana.
        –  Jest ósma. Powinieneś być tutaj o siódmej. Do piętnastu minut spóźnienia, jeśli po drodze nieszczęśliwie potrącił cię jakiś samochód, co jak widzimy nie miało miejsca.
        –  Myślałem, że wszyscy zaczynają o ósme-...
        –  Nie interesuje mnie co myślałeś. Nikogo nie interesuje. Kawa?
        –  Dziękuję, już piłem.
        –  Gdzie-masz-kawę? - powtórzyła wolno i wyraźnie, zupełnie jak gdyby próbowała wytłumaczyć algebrę przedszkolakowi.
        –  Powinienem wypić ją w pracy? - zapytał, marszcząc na nią brwi, gdy ta jedynie potrząsnęła głową, widocznie zaczynając wątpić, dlaczego w ogóle go zatrudniła.
        –  Kawa dla twojego szefa. No i jedna dla mnie, twojej cudownej mentorki, która tak łaskawie postanowiła wziąć cię pod swoje skrzydła, dzieląc się z tobą przy tym swoimi największymi sekretami...  –  Zbyt zajęty zapamiętywaniem mijanych ludzi i rozmieszczenia poszczególnych sal, dotychczas jedynie grzecznie za nią podążał, kompletnie nie zauważając tym samym, że trzymała coś w ręce.  –  Pierwsza przysługa jest darmowa. Za kolejne przyjdzie ci słono zapłacić, nie mogę w końcu wiecznie ratować ci skóry  –  zamruczała, wypowiedz wzmacniając o wyraźną nutkę rozbawienia, by z promiennym uśmiechem wręczyć mu dwa kubki kawy, zakupione najprawdopodobniej w nie tak znowu dawno mijanej przez niego budce, ulokowanej zaraz na przeciw kancelarii. Całkiem wygodne rozwiązanie.  – Twoje biurko.
        Uważnie lustrując wskazany przez nią obiekt, ku swojej wyraźnej uldze, zauważył, że jego przednia część jest w połowie zabudowana. Gwarantowała mu to tym samym jako taką prywatność, czy też zapewnienie, że nikt nie spróbuje zaglądać mu w papiery - no a przynajmniej nie bez wcześniejszego ujawnienia swojej obecności. Poza tym miał tam komputer i odrobinę kiczowaty kwiatek, najprawdopodobniej podrzucony przez któregoś ze współpracowników w powitalnym geście. Ostrożnie gładząc jego płatki, przypadkowo natrafił na ukryty w nich liścik.
        –  "Obyś wytrzymał dłużej niż inni"?  –  przeczytał na głos, posyłając Judy - bo właśnie tak zwała się jego wyszczekana towarzyszka - pytające spojrzenie, które z najwyższą wprawą po prostu zignorowała, podsuwając mu pod nos jakieś pismo.
        –  Podpisz.
        –  Co to?
        –  Standardowy dokument podpisywany przez wszystkich nowych pracowników.
        –  Standardowe "mój pracodawca mnie nie molestował"?
        –  Bezpodstawne pozwy są prawdziwym utrapieniem - po prostu lubimy być pięćdziesiąt kroków przed wszystkimi  –  odparła lekko, z kolei on wbrew zdrowemu rozsądkowi jakoś tak dał się zwieść, jej emanującym ciepłem oczom.
        Dokończywszy wszystkie formalności, nie pozostało mu już nic innego jak zanotowanie jej numeru i ruszenie prosto w paszczę lwa. Zabawne, jednak nawet jeśli został już oficjalnie zatrudniony, wciąż nie wiedział dla kogo przyjdzie mu pracować. Znał jedynie jego godność, jakoś tak przekładając wieczornego szluga nad ciekawość wygooglowania nieznajomego. Poza tym z tego co słyszał, był prawdziwym człowiekiem sukcesu. Budził nie tylko przerażenie, ale i respekt. No i na całe szczęście wciąż go tu nie było.
        Wchodząc do aktualnie opustoszałego gabinetu, woląc już pierwszego dnia zbytnio mu nie podpadać, zamiast rozglądać się po otaczających go rzeczach, kroki swe skierował przed ogromne okno. Widoczna z niego panorama miasta, dosłownie zaparła mu dech w piersiach. Budzące się do życia o poranku budynki; malusieńcy ludzie, zmierzający gdzieś w nieukrywanym pośpiechu; mknące ulicami auta. Naprawdę kochał to miasta. Było takie żywe i piękne. Pełne kolorów i dźwięków.

        Pochłonięty rozmyślaniem o rzeczach teoretycznie nieistotnych, w sekundzie zatracił się w odmętach własnych myśli, tracąc jakikolwiek kontakt z rzeczywistością. Całkowicie skupiony na biernej obserwacji widocznych z okna przechodniów, nieświadomie spamiętał to ogólne rozmieszczenie poszczególnych postaci (biorąc pod uwagę piętro, na którym aktualnie przyszło mu się znajdować, z czystym sumieniem porównać mógł ich do kolorowych kropek bądź mrówek), odruchowo określając przypuszczalnie kierujące nimi motywy, za sprawą których znaleźli się właśnie w tym, a nie innym miejscu. Jakkolwiek nieprawdopodobnie by to nie zabrzmiało, była to kwestia najzwyklejszej w świecie dedukcji, z jego pamięcią zasadniczo opartej na wcześniejszej obserwacji. Spamiętaniem nacierających na siebie schematów ludzkich zachowań. Fascynujące, nieprawdaż? Wystarczyła chwila nieuwagi, by po raz to kolejny utracił kontrolę nad własnym umysłem. "Pożerając" napływające do niego ze środowiska dane, w zastraszającym tempie przetwarzał dostarczane informacje, z odrobiną logiki czyniąc je faktami, które równie sprawnie wzbogacał o własne spostrzeżenia i uwagi, w konsekwencji dopowiadając sobie rzeczy, za sprawą których stawiane tezy zyskiwały coraz to więcej sensu. Nie żeby stworzenie w miarę logicznego obrazu wystarczyło - w porównaniu do niego, jego mózg uwielbiał robić dużo niepotrzebnych rzeczy, roztrząsając największe z możliwych pierdół. W kółko i w kółko, nieprzerwanie, aż do momentu, w którym coś nowego nie pochłonie jego uwagi na tyle, by zupełnie zapomniał, nad czym niespełna sekundę wcześniej gorączkowo się trudził. W alternatywie zamiast przerzucać swoje zainteresowanie na coś innego, zwykł już zawczasu przyprawiać go o iście parszywy bólu głowy, w zetknięciu, z którym z reguły uciekał się do najprostszego z możliwych rozwiązań - bezbolesnego zażycia jakże subtelnie podsuwanych mu przez znajomych pod niemalże sam nos prochów, skuteczniej niż cokolwiek innego otumaniających wyostrzone zmysły.
        Ktoś tam na górze musiał naprawdę świetnie bawić się jego kosztem, zważywszy, że akurat dzisiaj, gdy za sprawą Mivy i jej jakże nużącego kazania o istotności wywarcia dobrego, pierwszego wrażenia (Goście w garniturach za paręnaście kawałków mieliby mieć coś przeciwko ćpunowi? Mógł się założyć, że większość z nich przynajmniej raz w życiu próbowała popalać) postanowił zachować pełną świadomość, zadowolić postanowiwszy się jedynie wspomnieniem wczorajszego zgonu, postawiony został przed sytuacją, która bezsprzecznie przerastała go pod każdym możliwym względem. Wcześniej na samą w sobie myśl o konfrontacji z nowym szefem, nie ważne ile by się o nim nie nasłuchał, nie odczuwał nic poza najzwyklejszą w świecie obojętnością. W końcu podobnie jak wszyscy inni, był tylko człowiekiem. Mężczyzną, którego z miejsca planował omamić tak rzadko goszczącym na jego twarzy uśmiechem. Owinąć wokół małego palca, wyciągnąć tyle kasy ile zdoła i szybko się zmyć. Pomóc siostrze, by czym prędzej bez żalu wrócić do dawnego stylu życia. Nie przewidział jednak, że stanąć przyjdzie mu na przeciw osoby, której serce teoretycznie już dawno miał w posiadaniu.
        Pod wpływem doskonale znanego głosu, w sekundzie przeszedł w tryb pełnej mobilizacji, porzucając dotychczas przejawianą w całej swojej postawie otwartość i swobodę na rzecz nienaturalnego wręcz opanowania. Nieśpiesznie odwracając się ku przybyszowi, wymusił na sobie delikatny uśmiech, najprawdopodobniej już zawczasu próbując ukryć w ten sposób wszelkie, niechciane emocje, które wykorzystawszy jego chwilowe zawahanie, spróbowałyby przejąć kontrolę nad jego mimiką.
        Jedno spojrzenie, jak gdyby od niechcenia rzucone, na znajomą twarz i organ, w którego istnienie zwykł ostatnimi czasy zdrowo powątpiewać, dość dobitnie dał mu do zrozumienia, że z utęsknieniem oczekiwał tej chwili. Uciążliwy ból w klatce piersiowej, w mgnieniu oka odebrał mu zdolność normalnego funkcjonowania, równie sprawnie pozbawiając go przy tym oddechu. W normalnych okolicznościach idąc logicznym tokiem myślenia, uznałby, że ma zawał. Tej sytuacji jednak nie sposób było określić mianem "normalnej". Nie gdy facet, którego istnienie już dawien dawna uznał za najzwyklejszy w świecie wymysł własnego umysłu, wpatrywał się w niego z przytłaczającą wręcz intensywnością. Uporczywie skanując go wzrokiem, wymusił na nim wierne trwanie w miejscu, podczas gdy każda cząsteczka jego jestestwa głośno i wyraźnie krzyczała, by uciekał. Póki wciąż miał ku temu okazję, brał nogi za pas, nie pozwalając tym samym, by Samuel Hayes po raz to kolejny wlazł z butami do jego idealnie uporządkowanego życia, siejąc w nim niechybny zamęt.
        –  Damien Price  –  odparł w łudząco podobny do swojego rozmówcy sposób. Wyciągając ku niemu rękę, odchrząknął cicho, umyślnie próbując zwrócić tym samym na siebie jego uwagę. O ile moment wcześniej nie miał najmniejszego zamiaru go dotykać, o tyle teraz, gdy sam w sobie Vincent wydawał się zrezygnować z ów zamysłu, jego przekorna natura nie mogła od tak przejść obok tego obojętnie.  –  Oddaje się w twoje ręce  –  dodał z wyraźnym jadem, z momencie zetknięcia ze sobą ich dłoni, tracąc resztki pozornego opanowania.
        Zdechnij
        –  Przyniosę kolejną.  –  Znacząco wskazując na opróżniony przez niego moment wcześniej kubek kawy, użył go jako pretekstu, by jak najszybciej stąd wyjść. Dostatecznie szybko, by oszczędzić mu coraz to bardziej uwidaczniającej się w jego spojrzeniu nienawiści. Niezależnie od tego jak w późniejszym czasie postanowi to rozegrać, głupio by było, gdyby już zawczasu odkrył przed nim wszystkie karty.
        Kroki swe kierując prosto do niewielkiej budki, ulokowanej dokładnie na przeciwko ich firmy, na wpół przytomnie powitał obsługującego ją, starszego mężczyznę, prosząc o dwie kawy. Nieszczególnie skupiony na samej w sobie procedurze zamawiania, dopiero przy odbiorze zdał sobie sprawę, że jakoś tak podświadomie podporządkował się dziwnym gustom swojego pracodawcy. Znał go. Lepiej niż kiedykolwiek w rzeczywistości chciałby przyznać. Doskonale pamiętał tym samym, jak często zwykł faszerować się tym gorzkim paskudztwem.
        Niby nic takiego, jednak świadomość, że chociażby nieświadomie próbował dogodzić temu idiocie, irytowała go w sposób, którego na dobrą sprawę nie potrafił nawet zdefiniować. O tyle, że pomimo wszelkich oporów, postanowił przywłaszczyć sobie podejrzanie wyglądającą breję, bardzo intensywnie zastanawiając się przy tym, czy istnieje choć cień szansy, że rozcieńczając ją z wodą, uratuje swoje wrażliwe na nadmierną ilość kofeiny podniebienie, przed niechybnym samobójstwem.
        Niespełna dziesięć minut później podejrzanie beztrosko nachylił się nad siedzącym za biurkiem Harveyem, wesoło wręczywszy mu swoje karmelowe latte, samemu wręcz manifestacyjnie upijając łyk jego niedoszłego napoju. Gorzki. Mocny. Ale i znajomo rozweselający. To ostatnie bardziej za sprawą tego, co do niego wrzucił, ale wytnijmy. Choć w sumie... niech wszyscy się dowiedzą. Jak z bezwstydnym uśmieszkiem przylepionym do przystojnej twarzy, zapijał się, wzbogaconą o niegroźnie wyglądającą tabletkę, kawą. Jak bardzo przymulony był, gdy podejrzliwie łypiący na niego ochroniarz, bez słowa wpuścił go na górę. Już dłużej nie musiał udawać - był niemalże pewien, że wywarte lata temu wrażenie, w dalszym ciągu utrzymuje się na Vincencie. W końcu takim go poznał. Takim go kochał i takim nienawidził. Poza tym właśnie w tej postaci był najbardziej wydajny.
        –  W czymś ci pomóc, szefie?  -  Wpatrując się mu prosto w oczy, coraz to bardziej pochylał się do przodu.  –  Wypełnić jakieś papierki, poszukać jakichś dokumentów...  –  Umyślnie ściszając głos, bez ostrzeżenia sięgnął ku jego twarzy, z rozbawieniem gładząc widoczną pomiędzy ciemnymi brwiami zmarszczkę. Czyżby jego zachowanie go dekoncentrowało?  –  A może zawołać kogoś, kto pomógłby ci się jej pozbyć? Kobietę? Mężczyznę? Jestem do twojej pełnej dyspozycji~

         Przyglądając się silnym dłoniom, kurczowo zaciśniętym zaledwie milimetry od jego szyi, nie mógł, nie pomyśleć, co by było, gdyby zamiast na materiale krawata, spoczęły na wrażliwej skórze. Szczelnie owinęły się wokół jego grdyki, z niemałą rozkoszą odciskając na nim swój ślad. Coś w vincentowych oczach mówiło mu, że byłby w stanie to zrobić. Ten znajomy, ostrzegawczy błysk, znacznie pogłębiający barwę czekoladowych tęczówek. Kiedyś bez trudu by sobie z nim poradził, sprawiając, że w sekundę stałby się jedynie ulotnym wspomnieniem, równie nierealnym co fakt, że kiedykolwiek spróbowałby go umyślnie skrzywdzić. Teraz jednak, po tylu latach separacji; po wszystkim co przeszli... przekaz był dość jasny. Jeśli go to tego zmusi, bez wahania rozszarpie go na strzępy. Zupełnie jak gdyby kompletnie utracił kontrolę nad zwierzęciem, które w pierwszym odruchu postanowiło rzucić mu się do gardła. Powinien się go bać. Błagać, by przestał. Rozpaczliwie walczyć o każdy niepełny oddech. Okazać skruchę. Zdecydowanie kolidowało to jednak z jego charakterem, w myśl którego odruchowo sięgnął ku przetrzymującym go dłoniom, równie obcesowo zaciskając na nich kościste palce.
         Byli tak blisko. Jego niespokojny oddech łaskotał go w twarz, gdy nieświadomie oblizał usta, zastanawiając się, co by było gdyby. Gdyby tak nachylił się bliżej, postanawiając na nowo poznać smak miękkich warg. Nieśpiesznie ich skosztować, przypominając sobie dlaczego tak bardzo mu tego brakowało. Na powrót przylgnął do szerokich ramion, zatapiając się w dawno utraconym cieple. W najlepsze zaciągnął się znajomym zapachem, pod osłoną drogich perfum, doszukując się naturalnej woni jego ciała. Był wystarczająco bezczelny i nieobyty, by spróbować szczęścia. Nawet jeśli prymitywna wręcz potrzeba, powstała tylko i wyłącznie w skutek niedotlenienia.
         Odepchnięty na tyle szybko, by w swojej głupocie jeszcze bardziej wszystkiego nie skomplikować, przy okazji zarabiając najpewniej w twarz, z niedowierzaniem przyglądał się jak Vincent od niego ucieka. Jego przepełnione nienawiścią tak czystą i bezgraniczną spojrzenie, przeszyło go na wylot, skuteczniej niż jakiekolwiek słowa utrzymując go w miejscu. Spodziewał się tego. Sam zajmował w końcu podobne stanowisku ani myśląc, by odpuścić. Nie gdy z łudząco podobną łatwością potrafiłby mu udowodnić, że zawinił równie mocno co on. Z drugiej jednak strony, nawet teraz bez trudu przywołać mógłby wspomnienie jednej z ostatnich, wspólnie spędzonych nocy. Pełne uwielbienia oczy, czuły dotyk i cicho szeptane słowa. Zdecydowane acz przepełnione uczuciem wyznanie. Wyniszczające jego duszę po dziś dzień, gdy nieskutecznie próbował wymazać z pamięci jego głęboki głos.
         Kocham cię
         Krzywiąc się brzydko, przeklął dawnego kochanka w pięciu różnych językach, jakże przydatne zwroty podłapując od Rayana, który nie raz prowadzić zwykł przy nim to bardziej ożywcze rozmowy z osobnikami, z przeróżnych zakątków świata.
         Odsuwając na bok jakieś dokumenty, wyłożył się na biurku, z kieszeni spodni wyciągając telefon. Spotkał swojego byłego. Nie potrzebował kolejnej konfrontacji. Na moment obecny chciał jedynie przyjaciela, który pomoże poukładać mu to wszystko w głowie.

                                                            ● Pamiętasz Sammy'ego? (′ʘ⌄ʘ‵)

         Napisał szybko, oczyma wyobraźni wyobrażając sobie, jak po kolei wzdycha, krzywi się i przewraca ślepiami, nim w końcu zdecyduje się odpowiedzieć.

           ● Co z nim?

                                                            ● Rozstaliśmy się w miarę pokojowo? ⊙△⊙

           ● Pomijając fakt, że rozwalił nam drzwi? טּ_טּ
            Jasne księżniczko, "całkowicie" bezkonfliktowo...
           Po cholerę do tego wracasz?

                                                            ● Gdyby hipotetycznie mówiąc został moim
                                                            nowym szefem...

           ● Nie sprowadzaj go do domu.
           (◉۝◉)╰U╯mu, oskarż go i zapomnij.

                                                            ● Podpisałem papiery o dobrowolnym
                                                            molestowaniu,
                                                            jakieś inne błyskotliwe rady? (T_T)

           ● Przeleć go dla zabawy.
           Możesz też normalnie pracować ~Miva

                                                            ● Jesteście nieocenieni. (≖͞_≖̥)

         Spodziewając się czegoś zupełnie innego, westchnął męczeńsko, jak gdyby od niechcenia podnosząc się do pozycji siedzącej. Nieszczególnie mu pomogli. Jasne, propozycja Rayana całkiem zgadzała się z jego stylem bycia i sposobem postrzegania - nietrudno było bowiem stwierdzić, że ponad wszystko inne przekładać zwykł przyjemność - jednak nieszablonowy pomysł pojednania, niekoniecznie mógł spodobać się Vincentowi. Zwłaszcza, że jego niedawne starania wynagrodził tak... żywiołowo. Wbrew wszystkiemu wolał jednak przeżyć pierwszy dzień. Potrzebował tej pracy równie mocno, co Endy potrzebowała go. Wytrzyma, nawet jeśli kosztować będzie go to resztki godności.
         Pozbywając się marynarki, przewiesił ją przez jedno z krzeseł, przez dłuższą chwilę to samo pragnąc uczynić i z krawatem, w ostateczności jednak postanawiając go jedynie poluźnić (kiedyś musiał w końcu wrócić do ludzi, a wiązanie tej okropności stanowiło dla niego prawdziwe wyzwanie, nawet po obejrzeniu wszelkich dostępnych poradników). Czym dłużej musiał czekać na powrót swojego nowego "szefa", tym bardziej go nosiło. W tym wszystkim sięgnął nawet ku kilkukrotnie przesuwanym dokumentom, zastanawiając się, czy może coś z nimi zrobić. Żeby zaś było zabawniej - nie tylko mógł, ale i potrafił, w końcu znalazłszy praktyczne zastosowanie dla nabytej podczas studiów suchej wiedzy. Pożyczając jedno z leżących pod ręką piór, przyjrzał się innej stercie kartek, odnajdując na niej próbkę pisma Vincenta. Bez trudu mógł go podrobić. Nie musiał, skoro według umowy wypełnianie podobnych papierów wchodziło w skład jego obowiązków, ale nadzwyczajnie się mu nudziło. Akurat kończył ostatni zawijas podpisu, gdy zguba w końcu powróciła, jak na zawołanie wywołując u niego grymas. Może jednak nie powinien ich ruszać? W końcu z Harveyem nigdy nic nie wiadomo, równie dobrze mógł go ochrzanić za wtrącanie się w jego nużące sprawozdania.
         Wspierając podbródek na dłoni, łokieć oparł na udzie, zapewniając sobie dość stabilną pozycję, by wpatrywać się w niego tym beznamiętnym wzrokiem. Za dużo mieszanych uczuć, by od tak zdecydował się na któreś konkretne. Na chwilę obecną chciał jedynie choć odrobinę załagodzić całą sytuację. Co normalni ludzie zwykli sobie mówić w podobnych momentach? Że żałują tego co było? Że tęsknili? Oba stwierdzenia wydawały mu się zbyt ckliwe. Potrzebował czegoś konkretnego.
         –  Z nikim nie pieprzyło mi się tak dobrze jak z tobą  –  wypalił, z jego reakcji bez trudu wywnioskowawszy, że prawdopodobnie strzelił gafę. Unosząc dłonie w obronnym geście, przygotował się do niezwłocznego zeskoczenia z biurka i ucieczki na bezpieczną odległość, o ile rzeczywiście zajdzie taka potrzeba.  –  Ale wciąż jesteś zbyt drażliwy.  –  Igrał z ogniem, umyślnie zamierzając się poparzyć.  –  Mogę ci pomóc, jeśli mi pozwolisz. W czymkolwiek, o ile dostanę swoją kasę.
         Fotograficzna pamięć i nietypowy sposób myślenia, powinny czynić go wystarczająco atrakcyjnym dla większości potencjalnych pracodawców. Vi nie był jednak jak większość. Dla niego sprawa ta była personalna, z kolei jego osoba - wyraźnie irytująca. Nawet jeśli w teorii został już dawno zatrudniony, według słów Judy, to właśnie od Harveya zależała wysokość jego honorarium. Czy dokładniej mówiąc - od ilości przydzielonej mu przez niego pracy. O ile jakoś go do siebie nie przekona, mógł pożegnać się z dodatkową gotówką.