Pris au piège

Serce zaczęło bić możliwie szybciej, gdy ujrzał na ustach swojego stwórcy przyprawiający o dreszcze uśmiech. Seraphine miał wiele oblicz, potrafił założyć suknię i uśmiechać się uprzejmie do gości, strzelając wymalowanymi rzęsami. Narąbać się winem, by na dachu nieudolnie przepraszać swojego podopiecznego za niestosowne zachowanie. Nie wiedzieć, jak zachować się, gdy w grę wchodzą głębokie emocje. Siedzieć dzień i noc przy łóżku, by doglądać chłopaka, którego poznał raptem chwilę temu, bo czymże były te miesiące w perspektywie długowieczności? Potrafił być czuły, delikatny, rozbrajający i zadziwiająco ludzki. Ale potrafił być również taki jak teraz.
Ciałem Enzo wstrząsnął przyjemny dreszcz, gdy patrzył na te rozpalone pożądaniem, pociemniałe oczy, podziwiał wyłaniające się spod drapieżnego uśmiechu kły i słyszał mrukliwy głos, brzmiący niemal tak samo jak wtedy, gdy Seraphine pierwszy raz ugryzł Enzo. Jęknął cicho, gardłowo, poddając się w pełni gwałtownemu ruchowi, by przywitać plecami chłód płynący od podłogi. Jego własne ciało było rozgrzane do granic i z każdym momentem wydawało się je przekraczać.
Lusignan z pewnością podobał mu się od samego początku z tą swoją charyzmą, urzekającym uśmiechem, przeszywającym spojrzeniem i świeżo upieczoną szarlotką w łapach. Ale na pewno nie patrzył na niego od początku jak na potencjalnego kochanka. Nieznane dotąd Enzo napięcie rosło powoli z każdym dniem i chłopak nie zauważył, kiedy przerodziło się w najprawdziwsze pożądanie. Nie chciał decydować się wcześniej na ten krok, nie był go pewien i obawiał się pomyłki. Przez większość czasu sądził, że jest jedynie zastępstwem Maxa. Wciąż nie był pewien, czy to nie jest prawda, jednakże teraz wiedział, że tego chce. Umierał, tak samo jak Lusignan i pamiętał dobrze, że w tamtych krytycznych chwilach potrafił myśleć tylko o nim i żałować, że wątpił, choć przecież od dawna chciał się do niego zbliżyć, tak, by choć na moment stali się jednym. Tylko tego teraz pragnął i tylko tą myślą żywił się jego umysł, wtórując rozgorączkowanemu ciału, niespokojnie szukającemu dotyku Seraphine’a. Ciemne oczy nieustannie wpatrywały się w twarz mężczyzny, nawet jeśli cała buzia Enzo niestrudzenie pokrywała się wyraźnym pąsem.
Zamruczał wprost w wampirze usta, czując na udzie ukłucie bólu, posłusznie oplatając Lusignan długimi nogami. Uniósł biodra wyżej, raz jeszcze, tym razem śmielej, ocierając się o erekcję wampira i nie potrafił już powstrzymać głośnego westchnienia, które stłumił nieco głęboki pocałunek. Zdawał sobie sprawę z otoczenia, czuł krew i śmierć, a gdyby zerknął w bok, zauważyłby wpatrujące się w niego oskarżycielsko oczy Fergusa. I dobrze. Tak celebrował to, że przetrwali. Niech patrzą. Przecież mówił im, że przyjdzie. To, że mieli kochać się pod okiem zimnych trupów jego oprawców, niezdrowo go nakręcało jeszcze mocniej.
Odchylił mocno głowę, oddychając szybko i niespokojnie, gdy usta Seraphine’a składały niecierpliwe pocałunki na szyi, mogąc wyczuć przy tym nienaturalnie szybki puls łowcy. Jęknął niepowstrzymanie, niespodziewanie czując na swoim przyrodzeniu stanowczy dotyk. Wariował z podniecenia, pomimo podświadomego strachu, który wzmógł się nagle, gdy spod rzęs ujrzał, jak Lusignan bez zwlekania zwilża swoje palce. Drżącym ciałem wstrząsnęła fala lęku, choć przecież po tym, co niedawno przeszedł, nie powinien bać się tak znikomego bólu i… samego aktu. Czy powinien to wszystko tak przeżywać? To przecież tylko… To tylko seks. To nic takiego. A jednak bał się i wyczekiwał jednocześnie, mając wrażenie, że to jedno wydarzenie zmieni wszystko. Gdy niespokojnie przełykał ślinę, sądził, że serce za moment wyskoczy mu z piersi. Sam przecież nakazał mu brak zwlekania. Teraz zaś czuł, że to wszystko dzieje się za szybko.
Nie bądź dzieckiem, upomniał się, wpatrując się zamglonym spojrzeniem w pociemniałe oczy Seraphine’a. Zsunął nogi z bioder wampira i uniósł się delikatnie na łokciu by własną ręką sięgnąć do jego spodni, rozpiąć je i wsunąć rozgrzaną dłoń pod bieliznę. Chciał zobaczyć, jak słabnie pod jego dotykiem. Chciał odwrócić swoje myśli od nieuzasadnionego lęku, nawet jeśli ten przez chwilę wzmógł się, gdy Enzo mógł wyraźnie poczuć w dłoni, na co się pisze.
– Nie… – zaczął niepewnie, paląc się z zażenowania, gdy zerkał na pokryte lepką mazią oba palce Seraphine’a. – Nie wkładaj obu naraz – wydusił z siebie w końcu, spuszczając spojrzenie, by uciec jak najdalej od zielonych oczu. Starał się ignorować gorąco na polikach i uszach, wkładając więcej zaangażowania w masowanie członka Lusignan.

Enzo ufał Seraphine’owi i czuł się przy nim bezpiecznie, choć niezaprzeczalnie miał w sobie zasiane ziarno respektu do jego siły i nieprzewidywalności. Nie ufał w pełni temu, że Seraphine nie byłby w stanie oderwać głowy Enzo w przypływie obezwładniających emocji, które zawsze były ewentualnością w takich relacjach, jednakże zaczynał wierzyć, że byłby w stanie go od tego odwieść. Miał wpływ na czyny Seraphine’a, nie wątpił w to dłużej i myśl ta sprawiała, że czuł się lepiej ze sobą, a to, co właśnie robili, stawało się jedyną właściwą obecnie rzeczą. Pomimo drapieżnego i wygłodniałego spojrzenia, które wampir mu serwował, Enzo wiedział, że ma na myśli to, co mówi. Jedno jego słowo i przestanie. Nie zrobi mu krzywdy. Wierzył, że Seraphine zrobi wszystko, by dotrzymać tej obietnicy. I choć wciąż walczył z tym, co wpajano mu przez całe życie oraz z własną niepewnością na gruncie, którego zupełnie nie znał, postanowił oddać się w pełni swojej bestii i zaufać jej we wszystkim, co zdecyduje się zrobić z jego rozpalonym, całkiem chętnym ciałem.
Dopóki sprawy nie zaszły tak daleko, a jedynie wisiały nad nim, wzmagając stres, który usilnie starał się ukryć, całkiem pewnymi ruchami pieścił przyrodzenie Seraphine’a, z wewnętrzną satysfakcją obserwując reakcje na ten dotyk. Kiedy jednak poczuł ciepły palec między swoimi pośladkami, dłoń automatycznie zatrzymała się, a powieki zacisnęły w oczekiwaniu. Oddech miał szybki i nierówny, choć tego akurat nie powodował stres a całe podniecenie, które zapanowało nad nim na tyle, że nie był w stanie zebrać ze sobą myśli i coraz bardziej wierzył w to, że świat naprawdę zaczął wirować.
Uczucie było dziwne i przez chwilę miał ochotę cofnąć pośladki. Mimo to nie ruszył się, a zamiast tego wydał spomiędzy warg zduszony jęk, podszyty cząstką bólu, ale zdecydowanie zdominowany przez przyjemność, która targnęła nim tak szybko, jak pierwsze uczucie dyskomfortu odeszło w niepamięć. Mruknął wprost w usta Seraphine’a, kiedy ten upomniał się o pieszczoty i przypomniał Enzo, do czego ma mu posłużyć zastygła dłoń. Łowca bez sprzeciwu ponownie zaczął nią poruszać, coraz wyraźniej rozluźniając mięśnie i czerpiąc z każdą chwilą większą przyjemność z poczynań Serpahine’a. Twierdza, w której się znajdowali była bez wątpienia zimnym i nieprzyjemnym miejscem, a jednak jego ciało płonęło i było mu z tym cudownie. Uchylił powieki, gdy ich usta rozłączyły się na krótko, by mógł na nie wstąpić lekki, zachęcający uśmiech. W oczach miał niemniejszy głód jak Seraphine i bezsprzecznie trawił je ogień. Pożądanie sprawiało, że niewinność płynnie odchodziła z twarzy Enzo, ukazując pewną drapieżność, która bardziej mu pasowała i wydawała się bardziej na miejscu. Strach ustępował miejsca oczekiwaniu, pragnieniu i chęci wykazania inicjatywy. Inny rodzaj adrenaliny znów wlewał się w jego żyły, kierując wolną dłonią, która brutalnie i bez ostrzeżenia przyciągnęła kark wampira do spragnionych kłów.
– Zrób to – poprosił mrukliwie, poruszając biodrami w rytm palców Seraphine’a, by moment później znów przerwać strukturę jego skóry i nacieszyć swoje podniebienie cudownym, nowoodkrytym smakiem. Pragnął nasycać się nim, gdy w końcu staną się jednością, a przyjemność całkowicie opanuje umysł. Miał ochotę upodlić się aż do całkowitej utraty kontroli, jaką z pewnością zapewniał mu ten ujmujący smak, w połączeniu ze skrajnym podnieceniem. Nigdy przedtem się tak nie czuł, ale nie miał nic przeciwko, bo już teraz pokochał ten stan, który w swym nieokrzesaniu zakrawał o szaleństwo. Miał ochotę uśmiechnąć się do pustych oczu wpatrujących się zewsząd i pewnie by to zrobił, gdyby nie usta zajęte przysysaniem się do bladej, uprzejmie ustępującej pod kłami skóry.

Nie powstrzymując już zdradzieckich dźwięków opuszczających samoistnie jego gardło, westchnął, kiedy Seraphine się w niego wsunął i jęknął głośno, gdy tylko jego głowa została oderwana, by zostać przygwożdżoną do zimnej posadzki. Ciałem wstrząsnął silny dreszcz przyjemności wymieszanej z bólem, kiedy wampir wbił się w niego do końca, na co wnętrze Enzo zupełnie nie protestowało, choć jego oczy wyglądały, jakby jedną nogą był w innym świecie. Zasłaniała je gęsta mgła, gdy patrzył spod rzęs na zatopionego w rozkoszy Seraphine’a, a oddech stał się tak trudną czynnością, że w pewnym momencie miał wrażenie, że miast podtrzymywać go przy życiu, prowadzi do rychłej śmierci. Czuł go w sobie bardzo wyraźnie, jednak rozrywający ból był niczym w obliczu przyjemności i uniesienia, jakich dostarczał ten długo wyczekiwany akt. Enzo nie wiedział nawet, że przez cały ten czas podświadomie do tego dążył. Teraz, gdy miał go już w sobie, mógł wbijać paznokcie w delikatną skórę, przyciągać do siebie rozgrzaną klatkę, oplatać smukłe biodra i wyginać się posłusznie w rytm ich płynnych ruchów, wiedział, że od bardzo dawna tego pragnął. Nie mógł uwierzyć, że mógł się czegokolwiek bać. To była czysta rozkosz, wynosząca zmysły na zupełnie inny poziom, szczególnie, gdy po jego wnętrzu krążyła świeża, życiodajna krew, wciąż skapująca leniwie z szyi Lusignan wprost na rozchylone usta Enzo. Oddał się temu całkowicie, przestał nad sobą panować, a coraz pewniejsza brutalność wampira zupełnie mu nie przeszkadzała. Wręcz przeciwnie, łapał się na tym, że każda salwa bólu przyprawia go o silniejsze dreszcze podniecenia i prowadzi do rychłego końca.
Stracił oczywiście poczucie czasu i nie miał nawet pojęcia, ile dochodził do siebie po tych nieoczekiwanych doznaniach, gdy już osiągnął spełnienie i zaczął znów wyraźnie widzieć. Całość dominowała czerwień, a zapach krwi mógłby kogoś innego przyprawić o mdłości. W tym wszystkim jednak bez trudu mógł wyodrębnić usatysfakcjonowaną, łagodną w swoim spełnieniu twarz Lusignan, co sprawiało, że Enzo mógłby tu leżeć jeszcze długi czas, po to tylko, by napawać się jej widokiem i nowymi uczuciami, które się w nim zagnieździły. Nigdy w swoim życiu nie czuł się tak jak teraz i musiał przyznać, że naprawdę polubił to uczucie. Mógłby się od niego uzależnić.
Rzeczywistość powracała do niego stopniowo, ale choć nadal była paskudna, nie wydawała się już aż tak przerażająca. Obydwaj żyli i jak się okazywało, Enzo wcale nie musiał umierać w najbliższym czasie. Wiedział co prawda, że jest celem prawdopodobnie najniebezpieczniejszego wampira, który obecnie istniał, ale jednocześnie był spokojny, bo Simon nie wykorzystał swojego elementu zaskoczenia. To znaczy, wykorzystał, lecz bez sukcesu. Teraz już wiedzą, czego mogą się spodziewać i mają szansę przyszykować się nie tyle na kolejny atak, co na odwet. We dwoje mogli go pokonać.
Nadal oddychał nierówno, a wszystko wokół wciąż lekko dwoiło się w oczach, ale z cichym jękiem protestu wobec własnych działań, podniósł się na łokciach i odgarnął włosy z zakrwawionej twarzy, bo w końcu i bodźce z zewnątrz zaczęły do niego docierać. Nie wiedział, jak długo banda Seraphine’a czekała przed budynkiem, ale z pewnością nie wypadało kazać im czekać drugie tyle. Tym bardziej, że Enzo miał ważną sprawę do załatwienia w tej kwestii. I o ile wolałby zatopić się w ramionach swojej bestii, której nowe w swojej perspektywie oblicze dopiero co odkrył, nie mógł sobie na to na razie pozwolić.
Cały był pokryty krwią, zupełnie, jakby go ktoś zatopił w kotle nią wypełnionym, więc równie dobrze mógłby nie przejmować się kwestią ubrania, ale choć czuł się ze sobą dziwnie… pewnie i swobodnie, po tym co właśnie zaszło, wolał jednak zachować konwenanse.
– Gdzie jest twój… O, mam. – Z grymasem podniósłszy się na nogi, chwycił podarty płaszcz Seraphine’a, który zawieruszył się gdzieś w nogach jednego z trupów. Gdy już się niedbale w niego ubrał, podszedł jeszcze do Lusignan, chcąc choć o jeden moment przeciągnąć chwile tej beztroski.
– To było naprawdę miłe – mruknął z ujmującym uśmiechem, składając na napuchniętych ustach wampira ostatni namiętny, choć całkiem delikatny pocałunek, tworząc kontrast dla tego, co działo się między nimi jeszcze kilka chwil temu.
Przywitał grupę wampirów na zewnątrz wesołym machnięciem dłoni, zupełnie nieadekwatnym do tego, co przeszedł jeszcze niedawno za sprawą Simone’a i jego popleczników. Nie, wcale się po tym nie otrząsnął i był przekonany, że kolejne noce, które będzie musiał przeżyć, nie będą należeć do najłatwiejszych. Nie zamierzał jednak dawać innym powodu, by snuć domysły na temat tego, co mu zrobiono i wierzyć, że jakkolwiek osłabiło to jego ducha czy charakter. Nie miał zamiaru dać się zmienić bandzie nieudaczników, która próbowała go złamać. Nie zrobili tego. Był silniejszy niż kilka godzin temu, czuł to, a krew Seraphine’a krążąca wartko w jego wnętrzu ciepło o tym przypominała.
– Znajdźcie Ileana’ę – rozkazał gładko, kiedy tylko Seraphine skończył przemawiać. – Muszę sobie uciąć z nią pogawędkę, a domyślam się, że spakowała już manatki. Przyprowadźcie ją do rezydencji. – Dopiero teraz zaczynał czuć zmęczenie i to uderzało z zaskakującą siłą. Przeczesał pozlepiane zaschniętą krwią włosy i objął ramię Seraphine’a, układając na nim ciężką od nowych doświadczeń głowę.
– Możemy już wrócić do domu? Potrzebuję naprawdę długiej kąpieli.

Ledwie wsiedli do samochodu, znów wsunął rękę pod ramię Seraphine’a i ułożył na nim głowę, przymykając oczy. Ciepło samochodu było miłym kontrastem dla zimna posadzki, na której spędził ostatnie godziny. Ciało Seraphine’a również wydawało się bić własnym ciepłem, choć Enzo miał świadomość, że wcale tak nie jest. Jego myśli wciąż były dość chaotyczne, jakby nie mogły przebić się przez gęstą mgłę, za którą wszystko robi się przejrzyste, jasne i wyraźne. Był śpiący, ale jednocześnie nie pamiętał, kiedy ostatnio mógł tak swobodnie oddychać. Nie bolały go kości ani oczy, nie czuł, że mięśnie odmówią współpracy, gdy tylko spróbuje ich użyć. Nie był już jedną nogą w zaświatach. Odzyskał kontrolę.
Ufasz mi, Enzo? Uchylił oczy na brzmienie cichego głosu i mruknął coś niewyraźnie w reakcji na chłodny dotyk w okolicach swojego nagiego uda. Seraphine zadał mu już kiedyś to pytanie, prawda? Co odpowiedział? Nie potrafił sobie teraz przypomnieć.
– Ufam ci – odparł półszeptem, znów przymykając oczy, wtuliwszy się mocniej w obejmowane ramię. – Tylko nie twojej intuicji. – Okrężny sposób na zaznaczenie tego, jak naiwnym wampirem jest Seraphine. Ale to nic. Enzo był nieufny, był rozsądny i czujny. Lusignan może trzymać się swojej najsilniej wybrzmiewającej cząstki człowieczeństwa, póki Enzo przy nim jest. Nie zamierzał mu tego odbierać ani namawiać do wyplenienia tejże naiwności. Potrafił ją zaakceptować.
Kazał wampirom przyprowadzić Ileana’ę, ale tak naprawdę nie miał pojęcia, co z nią pocznie, gdy już dostanie w swoje ręce. Nie był zabójcą – ledwie zdobył się na pociągnięcie z kuszy, z której trafił dawniej Seraphine’a, mimo że do zabijania wampirów szkolony był całe życie. Nie był pewien, czy dziewczyna zasłużyła na śmierć. Miała w sobie dużo żalu, musiała go na kogoś przenieść. Jej dzieci nie żyły, a dziecko jej oprawców bezczelnie przejęło jej terytorium i zostało otoczone czułą opieką. Z drugiej strony, po tym, jak zobaczył z jakim wyrachowaniem kobieta może zwodzić tych, którzy uważali ją za przyjaciela, nie umiał zdobyć się na współczucie. Nie mógł zaakceptować jej logiki, ani tego, że został zdradzony. On i Seraphine. Nie mógł wybaczyć, że postawiła ich życie w bezpośrednim niebezpieczeństwie. Patrzyła na upokorzenie Enzo – w porządku. Ale zdradziła Lusignana, tego Lusignana, który naiwnie jej ufał, dawał dach nad głową i poczucie przynależności. Wiedziała, że Seraphine zginie razem z tym, którego próbowała się pozbyć. To było zbyt wiele, by mógł odpuścić i pozwolić jej rozpłynąć się w powietrzu.
W oczekiwaniu na znalezienie zdrajczyni przez wampiry Seraphine’a, Enzo ujął swoją bestię za dłoń i natychmiast pokierował do łazienki, bo o ile przez jakiś czas czuł się przyjemnie triumfalnie z krwią swoich oprawców na całym ciele, tak teraz gdy ta zaschła, pragnął już tylko ją z siebie zmyć, a potem zanurzyć się w ciepłej kąpieli. Zrzucił z siebie za dużą marynarkę Lusignan, gdy weszli do łazienki i odkręcił wodę w wannie, a w czasie, gdy ta się napełniała, wszedł pod prysznic i poczekał, aż mężczyzna do niego dołączy. Kilka chwil potem, już czyści, nasiąkali przyjemnie pachnącymi bąbelkami w obszernej wannie. Mimo że miejsca było dużo, Enzo wszedł pośladkami pomiędzy nogi Seraphine’a i z pełnym ulgi westchnieniem ułożył głowę na jego ramieniu. Należało im się to. Dopiero teraz poczuł rzeczywiste zmęczenie. Powinien odespać wszystkie te miesiące, kiedy ledwie żył, a każdy oddech kosztował niemożebną ilość wysiłku.
– Jakie to ironiczne. Przemieniony łowca umrze, jeśli zabije tego, kto go przemienił – wyszeptał, rozluźniając się całkowicie, po brodę zanurzony w wodzie. Dopiero dochodziła do niego waga tego odkrycia. Enzo nie mógłby przeżyć, nie widując choćby co jakiś czas Seraphine’a. Nawet jeśli zdecydowałby się na wieczność bez niego, była ona nie do spełnienia. Umarłby bez pożywienia.
– Co zrobiłbyś z Ileana’ą? – zmienił temat, nie dając mężczyźnie pochwycić myśli, którą przed chwilą zarzucił.

Przymknął na moment oczy, rozkoszując się bliskością i dotykiem Seraphine’a, które teraz odczuwał kilkukrotnie mocniej, jakby właśnie ktoś go odczarował i zeszła klątwa, o której istnieniu nie wiedział. Dopiero teraz czuł się tak, jak powinien czuć się po przemianie. Euforycznie. Był pełen siły, wszystko było tak bardzo wyostrzone, miał ochotę tańczyć i skosztować każdy skrawek Seraphine’a. Czuł się trochę jak inny człowiek. Dopiero teraz wiedział, że od pierwszej minuty po swojej przemianie nie czuł się tak, jak można byłoby się spodziewać. Nie mógł tego wiedzieć, bo nigdy wcześniej nie był wampirem. Ale to teraz, dopiero po posmakowaniu krwi Seraphine’a naprawdę narodził się na nowo. Czuł, jak życie wrze w jego żyłach; odkrywał całkiem inną rzeczywistość. Ale nie wszystko się zmieniło.
Uchylił oczy, słuchając tego, co miał do powiedzenia Seraphine. Każdy cios, każdy krzyk? Enzo powoli spuścił spojrzenie, wbijając je w dłonie skryte częściowo pod wodą. To nie było takie łatwe, to nie miała być tylko jego zemsta. Od tego, co zrobi z Ileana’ą zależy jego pozycja w tym domu. Seraphine chciał być dla swojej służby nie tylko panem, ale i przyjacielem, ufał im i wierzył w ich zaufanie do niego. Enzo nie potrzebował ich przyjaźni, nie teraz gdy jego rola w życiu Seraphine’a nakreśliła się tak wyraźnie i jednoznacznie. Enzo potrzebował lojalności, której nie będzie musiał zbyt często poddawać w wątpliwość. Lojalności wobec siebie, nie tylko wobec Seprahine’a. Te wampiry powinny zrozumieć jak najszybciej, że teraz on i Lusignan są jednością. Nie mogą go skrycie nienawidzić, czekając, aż Seraphine wyda polecenie, by pozbyć się Enzo, licząc na to, że ten nieszczęsny łowca w końcu mu się znudzi, lub czymś podpadnie. To, co zrobi z Ileana’ą po tym, jak ta dopuściła się wobec niego zdrady, zbuduje wydźwięk lojalności całej reszty. Czy powinien pokazać, że wystąpienie przeciwko niemu to „ciosy i krzyki”? Śmierć? Czy powinien wpierw sam pokazać, że mogą liczyć na jego zaufanie i pozwolić im zdecydować na jaką karę zasłużyła ich towarzyszka? A może powinien nakazać jednemu z nich skrócić ją o głowę i przekonać się, czy ktoś będzie chętny to zrobić wystarczająco szybko, tak, jakby zrobiliby to, gdyby polecenie wydał Seraphine. Dla Lusignana te rzeczy nie miały znaczenia, nie myślał o nich, bo jego pozycja była pewna, a na swoich popleczników patrzył zbyt naiwnym okiem, by wziąć pod uwagę, że z Enzo rzecz miała się inaczej. Dla młodego Harveya ta jedna decyzja znaczyła całą najbliższą przyszłość.
Odwrócił się płynnie przodem do Seraphine’a, by usiąść okrakiem ja jego udach i z lekkim uśmiechem objąć ramionami smukłą szyję, w którą jeszcze niedawno z taką zawziętością się wgryzał.
– Nie wiem, czy potrafię taki być – przyznał bez trudu. Nie czuł potrzeby udawania przed Seraphinem nikogo innego, nie było tak przedtem i nie będzie teraz. Enzo nie cieszył się bezmyślną brutalnością. Nawet w przypadku Simona… wciąż czuł się nieswojo, gdy wracał myślami do momentu, gdy bez chwili wahania pozbawił go ręki. Krew trysnęła ciepłym strumieniem na jego twarz, a Enzo się tym cieszył. Teraz czuł się tak, jakby zrobiła to inna osoba, której nie poznawał. Być może to miała być jego nowa natura po tym, jak w końcu zyskała przestrzeń na swoje żądze. Ale na razie Enzo wciąż nie dopuszczał jej do głosu. – Czy Max by tak zrobił? Torturował by ją, a potem zabił? – Był ciekaw. Im dłużej żył z Seraphinem, tym bardziej ciekaw był jego pierwszej miłości. Tak naprawdę nic nie wiedział o Maximilianie. Miał dziwne wrażenie, że nie był okrutnym człowiekiem, zupełnie, jakby go poznał. Ale tak naprawdę nie miał pojęcia jaki był. Być może nie potrzebował tej wiedzy, jednak… Chciał ją mieć. Chciał go poznać. Może gdy usłyszy o nim więcej, może gdy pozna go w wersji Seraphine’a, przestanie czuć się tak, jakby wisiał nad nim jeden wielki cień. Nie potrafił uwolnić głowy od rozmyślań na temat swojego przodka. Ilekroć patrzył w oczy Lusignan i widział w nich swoje odbicie, miał wrażenie, że widzi w nim dwie osoby. Seraphine zapewniał go, że nie patrzy na Enzo przez pryzmat dawnego ukochanego, ale… Enzo nie potrafił pozbyć się wrażenia, że to nigdy nie będzie w pełni możliwe.