Wolves of Winter.

Z początku fakt, że jego najlepszy przyjaciel spotyka się z Seginusem Mandrakiem przeszkadzał Salemowi jak jeszcze nic w jego krótkim barwnym życiu. Na daną chwilę przestało mu zależeć. Tak mu się przynajmniej wydawało.
Słysząc obrzydliwy głos Grishama, wołający jego nazwisko, przyspieszył kroku i znikł za zakrętem. Doszedł do niego tupot kilku par stóp, a zza rogu wyłoniła się tak samo obrzydliwa sylwetka chłopaka.
 
-Nie mam dzisiaj dla ciebie czasu, przykro mi – mruknął i wykonał obrót, obdarzając ślizgona najbardziej przepraszającym uśmiechem, na jaki umiał się zdobyć. Pora była zdecydowanie zbyt późna, by pałętać się po Hogwarcie, a krukon był zbyt zmęczony ostatnimi eksperymentami, by użerać się z bandą chłopaka jego przyjaciela.
 
Chwycił mocniej buty, które trzymał w ręku i gwałtownie skręcił w nikomu nieznany niewielki korytarz. Chłód kamiennej podłogi przebijał się przez czarne skarpetki i młode stopy zaczynały marznąć. Oczywiście, mógłby rzucić jakieś ogrzewające zaklęcie, ale to pozbawiłoby go całej zabawy.

Dotarłszy do dormitorium, zaraz po odbyciu standardowej wieczornej toalety, skierował się prosto do swojego łóżka, gdzie chwilę potem został zaatakowany przez Gilberta. Odmrożonymi stopami dotknął ciepłych kończyn przyjaciela, z radością obserwując jak się podrywa i uderza w jego ramię. Posławszy Zayevowi kuszące spojrzenie, odwrócił się i okrył kołdrą.
Chwilę później młodzieńcze stopy pokryły się futrem, a puszysty ogon poruszył się pod kołdrą. Czarny tamaskan ziewnął przeciągle.
 

Zdecydowanie lepiej czuł się jako pies. Piątkowy wieczór dawał o sobie znać grupkami starszych uczniów, tłumnie wybierających się do Hogsmeade. Wymijając znajome twarze, przyspieszył. Gill już na niego czekał, a Meara znowu zajmowała mu czas nieistotnymi w tej chwili rzeczami.
Wysoka szczupła sylwetka schyliła się, po czym przeobraziła w czworonożne stworzenie.
Salem wybiegł na górkę i zatrzymał, obserwując wschodzący księżyc. Zadarłszy głowę, rozkoszował się delikatnym wiatrem mierzwiącym jego czarną sierść. W oddali coś zaszeleściło i zwróciło uwagę animaga. Odwrócił głowę, czujnie wąchając wieczorne zapachy, aż wyczuł ten jeden. Ten, który go interesował. Ustawił się w pozycji gotowej do zabawy, gdy w jego stronę zaczął nadciągać inny czworonożny kształt. Złapany za kark przeturlał się i skoczył, oddając zaczepkę. Radośnie szczeknął, obskakując przyjaciela.
Podczas gdy Gilbert odbywał nocne schadzki ze ślizgonem, Salem pracował nad swoją animagiczną formą. Oczywiście, nie denerwował się, gdy Zayev odwoływał sesje na rzecz chłopaka, o którego względy starał się od długiego czasu. Po prostu wolałby, żeby większą część wieczorów spędzał z nim.
Nasze animagiczne zdolności byłyby na tym samym poziomie.

Znudzony tą samą zabawą, zaszczekał i ruszył w kierunku Zakazanego Lasu. Był on niebezpieczny tylko dla ludzi. Inne zwierzęta, zwłaszcza dwa młode i silne wilki, nie miały się czego obawiać, błąkając się samotnie w środku nocy. Chłopcy w psich ciałach dreptały koło siebie, mijając kolejne zjawiskowe rośliny i intrygujące zwierzęta. Słysząc znajomy szum niewielkiego wodospadu, mniej więcej na środku lasu, Salem przeszedł w sprint. Czując sapanie przyjaciela, zaczął biec jeszcze szybciej.

Przed dwoma psami ukazał się zachwycający widok. Wzbierający księżyc odbijał się w spokojnej tafli wody, burzonej jedynie przez opadającą ze skał wodę, która połyskiwała, przepuszczając przez swą przeźroczystość poświatę luny.
Whelan odwrócił głowę na przyjaciela i wyrzucił ze zmęczenia język, a na psiej mordzie dało się zauważyć coś w rodzaju uśmiechu.

Salem odwrócił się i obdarzył obrzydliwego nastolatka jedynie przeciągłym ziewnięciem. Podrapał się po szyi, udostępniając scenę swojemu przyjacielowi, który aż rwał się z miejsca. Znudzonym wzrokiem lustrował pozostałą dwójkę wazeliniarzy Grishama.
Ponownie odwrócił się dopiero na krzyk jednego ze ślizgonów, którego zastał wijącego się wśród niewidzialnych mrówek. Drapiąc się tym razem po szczęce, prezentował w jak zaawansowanym stopniu go to nudzi. Gdy zaś przywódczy ślizgon spojrzał na niego, ten posłał mu najsłodszy uśmiech, jaki potrafił wywołać, nie wzbudzając u siebie wymiotów. To wyraźnie zbiło chłopaka z tropu, bo nie uchronił się przed zaklęciem Gilberta. Na widok efektów czaru, Salem parsknął krótko i odwrócił się, zarzucając swoim niebiesko srebrnym szalikiem.
 
-Przecież jesteś pedałem.
 
Za bramą szkoły odebrał podarek od drugiego krukona i umieścił między wargami, niewerbalnie rozpalając ogień na końcu palca, by następnie zbliżyć go do końcówki papierosa.
 
-Ja myślę, że zwyczajnie jest o ciebie zazdrosny – mruknął, tajemniczo spoglądając w horyzont. – Spójrz na mnie: mądry, piękny, zabawny. Z pewnością chciałby się ze mną spotykać, ale ty stoisz mu na drodze – zakończył zdanie wyższym tonem, udającym irytację.
 
Dotarli do pierwszej zabudowy Hogsmeade i wkroczyli w tłum uczniów. Unikając rozbieganej młodzieży z niższych klas, skierowali się do Trzech Mioteł, gdzie najprawdopodobniej znajdowała się poszukiwana przez nich trójka. Stanęli w progu, rozglądając się po zajętych stołach, a gdy nie wypatrzyli znajomych twarzy, Salem skierował się do baru, wypytując o swoją kuzynkę. Otrzymawszy negatywną odpowiedź, wyszli z budynku.
 
-Coś mi mówi, że mogą być tam – brunet zmarszczył brwi, zatrzymując wzrok na opuszczonym domu na końcu miasteczka.
 
Wolno ruszyli w tamtą stronę, by za chwilę zatrzymać się. W polu widzenia pojawił się Mandrake ze swoimi ślizgonami. Whelan westchnął ze zrezygnowaniem i spojrzał w ziemię, gdy jego przyjaciel udał się na spotkanie ze swoim chłopakiem. Mimo tego, że jego przyjaciel był w nim zakochany, Salem nadal go nie trawił. Na daną chwilę irytowała go obojętność chłopaka w stosunku do Gila. 
Z wewnętrznej kieszeni płaszcza wyjął pojedynczy złamany papieros. 

-Reparo - wyszeptał, po czym włożył go do ust i rozpalił. 

Oparł się o ścianę najbliższego budynku i przymknął oczy. Mógł po prostu pójść dalej, zwłaszcza, że nie wiedział ile Gilowi zajmie spotkanie. Z drugiej strony, nie był pewien, czy Meara i chłopcy są w opuszczonej chacie. Gdyby ich tam nie było, mógłby wrócić i obmyślić nowe miejsce poszukiwania, ale jeśli tam są, to nie ma sensu biegać tam i z powrotem. 
Spojrzał ponownie na przyjaciela i jego chłopaka. Magowie stali z boku, rozmawiając o czymś. Salem znowu poczuł irytację. Wolał, żeby Gilbert wrócił do niego, a nie marnował czas na tego ślizgona. Niezaprzeczalnie krukon nie lubił Seginusa. Był rozdarty pomiędzy pragnieniem szczęścia swojego przyjaciela, a swoim szczęściem. Jego miłość była przecież całkowicie platoniczna, w związku z czym nie rozumiał swojego nieprzyjemnego uczucia, gdy widział ich razem. 
Po dwóch minutach podszedł do pary i oznajmił Gilbertowi, że idzie szukać swojej kuzynki, a jeśli nie wróci, to jest w opuszczonej chacie. 

Nie czekając na odpowiedz, stanowczym krokiem skierował się do celu. Szedł wystarczająco szybko, że kilka minut poźniej stał już przed drzwiami. Spojrzał w górę, nasłuchując jakichkolwiek odgłosów. Pokręcił klamką, rzucił alohomorę i delikatnie postawił stopę na skrzypiącej podłodze. 

-Meara? - krzyknął w pustkę. 

Odpowiedziało mu echo i nerwowe krzątanie w pokoju na końcu korytarza, a młode ciało zadrżało w równie nerwowym niepokoju. 

-Gil, idioto, chodź tutaj szybko - szepnął do siebie, sięgając po różdżkę. - Silver? Tiberius? 

Gdy i na to nie dostał odpowiedzi innej, niż ciężki oddech niedaleko, drżącą ręką skierował różdżkę przed siebie w ciemność. Niepokój nasilił się. Nikogo nie powinno tutaj być, drzwi były zamknięte. Równie dobrze to mogła być trójka krukonów, próbująca zrobić Salemowi żart. W końcu tylko Meara i Gilbert wiedzieli, jak bardzo Whelan boi się takich miejsc, ale jednocześnie jak bardzo ciągnie go do środka. 
Równie wolno, co i cicho wszedł do pokoju. Obejrzał się, celując różdżką w każdy zakątek, a ręka jego drżała niesamowicie. Próbował niewerbalnie zapalić światełko na końcu różdżki, ale stres blokował jego potencjał. 

-Lumos - wyszeptał ledwo słyszalnie, a niebieska poświata w końcu ogarnęła zagracony pokój. Znów usłyszał ciężki oddech, tym razem wyraźniej i bliżej. Cały zadrżał mocniej, gdy zimny dreszcz przebiegł po jego karku. Dźwięk dochodził zza drzwi. Ciekawość kierowała go do źrodła, ale reszta chciała uciec z budynku. Serce waliło mu tak głośno, że był pewien, iż rozchodził się echem. 

-Gibert, pośpiesz się.

Niespodziewany Lumos zatrzymał wcześniej zawrotnie bijące serce. Różdżka, w akompaniamencie krzyku, opadła na deski i poturlała się pod gazety. Salem nie zanotował w jaki właściwie sposób znalazł się na podłodze, ale czuł ból z tyłu stopy. Schował głowę w ramionach, czując upokorzenie po niespodziewanym - nawet przez niego samego - pisku. Jego przyjaciel pojawił się przed nim i pomógł wstać. Ciężko oddychając, uklęknął znowu, by znaleźć różdżkę.
Chłopcy usłyszawszy odgłos, równocześnie spojrzeli w kierunku jego źródła. Whelan, wciąż na kolanach, skierował w tamtą stronę różdżkę, podczas gdy drugi krukon podszedł do drzwi. Chłopak o kręconych włosach podniósł się zawołany. Wykonał to jednak zbyt gwałtownie i ledwo złapał równowagę idąc w stronę przyjaciela. Zatrzymał się w pewnej odległości, widząc co kryje się w ciemności.
Nie czekając, aż Zayev dokończy wypowiedź, przemienił się w psa i powoli ruszył w stronę wilczego dziecięcia. Za nim słychać było pomruk drugiego chłopaka, gdy również przeobraził się w swą animagiczną formę. Po chwili dwa duże psy zbliżały się do trzęsącego się malca. Salem obejrzał się na towarzysza, po czym obwąchał szczeniaka.
 
 
-Musimy go zabrać do zamku – powiedział Whelan, spoglądając przez ramię na niewielkiego wilka. – Nie przypominam sobie żadnych takich zakazów. Pewnie jakieś są, ale co za różnica.
 
Dokończył szybciej i ciszej, wracając z powrotem do twarzy niższego krukona. Zmartwienie ustąpiło promiennemu uśmiechowi, gdy Gil zgodził się z nim. Chłopak czuł nadzwyczajną więź po zaledwie godzinie zabawy z malcem. Początkowo przez myśl przeszło mu codzienne odwiedzanie malucha, lecz szybko zbył ten pomysł, nie będąc w stanie wyobrazić sobie tego szczeniaka samego w równie zimnej, co ciemnej chacie.
 
-Możemy mu też nadać imię – mruknął, nim ponownie przybrał psią formę. Z językiem wywieszonym przez zęby, radośnie podbiegając do dzieciaka.

 
Z pewnej odległości obserwował, jak jego przyjaciel bawi się ze szczeniakiem. Już na pierwszy rzut oka można było dostrzec w tych czynnościach matczyną cierpliwość i subtelność. Chłopak zdecydowanie poczuł instynkt macierzyński. Salem jednak przeczuwał, że nie tyle zajęcie się nim, a samo przetransportowanie pieska do dormitorium będzie problemem. 

Whelan przeszedł się po pokojach, w poszukiwaniu odsłoniętego okna, by wyjrzeć na zewnątrz. Byli umówieni z Mearą i resztą, a nadal nie wiedzieli, gdzie mogą się znajdować. Równie dobrze trójka mogła ich szukać, a niewykluczone, że dotrą do opuszczonej chaty. Tylko piegowata kuzynka Salema wiedziała o zdolnościach chłopców. 
Z oddali zobaczył pojedyncze grupki młodzieży wracającej do zamku. Musiała się zbliżać
pora obiadu, a Whelan na myśl o jedzeniu poczuł subtelny ucisk w żołądku. 
Szczeniak z pewnością był bardziej głodny, co ustanowiło jego wyżywienie jako priorytet. Najważniejsze jednak było pytanie, co stało się z jego matką?

Wyczerpany wizją opieki nad ukrywanym nowo adoptowanym dzieckiem, Salem leżał na wznak tuż obok niego. Miarowy oddech szczeniaka uspokoił go i oddalił w niepamięć wszelkie wątpliwości i obawy co do przyszłości malucha. Dopiero po kilkunastu minutach spędzonych na myśleniu o niczym, Whelan przypomniał sobie o plamie pozostawionej na jego koszulce przez szczenię. Swego czasu zdążył już nawet rozplanować, co na siebie założy, lecz zapach dzieciaka komponujący się z jego sennym świstem puścił to w niepamięć, zupełnie jak troski i zmartwienia. Teraz jednak, gdy przed oczami majaczyła mu plama na jego jasnej bluzce, nie potrafił się skupić na niczym innym.
Ledwo powstrzymał się od gwałtownego poderwania i nadzwyczaj powolnie podniósł się, najpierw do siadu, potem – do pionu. Dobrze wiedział, gdzie i czego szuka, więc jedynie otworzył swój kufer i pochwycił szarą koszulkę z nadrukiem. Swego czasu ukradł ją z kufra starszego brata. Począł więc zdejmować z siebie wszelkie bluzy i t-shirt, po czym skotłowane cisnął do uchylonej skrzyni. Niespecjalnie przejmował się badającym go wzrokiem przyjaciela. Nie raz bowiem widzieli się nago. I to nieco więcej, niż tylko torsy. Niespiesznie naciągnął na siebie ubranie, a w końcu ciężko opadł obok Gilberta, goszcząc jego głowę na swym ramieniu.

-To musi być zajebiste imię – wzrok, utkwiony w krajobrazie za oknem, przeniósł się na chłopaka obok.
Salem zatrzymał się na błękitnych oczach krukona, by po chwili stracić wątek. Uśmiech rozświetlający jego młodą twarz zaczął gasnąć, gdy zaczął przybierać mimikę intensywnego myśliciela. Ostatecznie zmarszczył brwi i przygryzając wargę, powrócił do obserwacji pojedynczego ptaka, prawiącego salta na zewnątrz.

Na pytanie Zayeva, jego znów gładkie zamyślone lico raz jeszcze przybrało wyraz zdradzający wewnętrzną gonitwę myśli.
Tak, przeszkadza. Jest dupkiem i nasyła na mnie tego ohydnego Grishama.
-Hm… chyba nie – wzruszył ramionami, mamrocząc ledwo wyraźnie w stronę okna. – Można powiedzieć, że się przyzwyczaiłem. Tak jakby...

Chłopak po krótkiej, acz zaciętej kłótni samego ze sobą, wybrał mniejsze zło – skłamanie. Nie chciał bowiem ranić najlepszego przyjaciela, wyznając mu, że nie toleruje jego związku z najbardziej zniesławionym ślizgonem w Hogwarcie. Zresztą, Gilbert powinien się tego i tak domyślać. Dobrze znał stosunki pomiędzy nimi. Gdy Zayev wyznał mu, z kim się spotyka, Salem jasno wyraził swoje zdanie, a ono nie zmienia się zbyt często. Tak więc, przez ten czas oschłość w kierunku ukochanego jego przyjaciela zdecydowanie nie zmalała, a Meara śmiała była twierdzić, że nawet wzrosła.

-Nie jestem pewien, czy w ogóle gram – mruknął w odpowiedzi na kolejne pytania. – Nikt mi się nigdy nie podobał do tego stopnia.

Zapadła chwila ciszy. Niezręcznej na tyle, by zmusić krukona o kręconych włosach do spojrzenia na towarzysza. Pożałował jednak, gdy uderzyło go spojrzenie sugerujące zatajanie prawdy.

-Naprawdę! – odepchnął się od materaca i usiadł po turecku, twarzą w stronę drugiego krukona. – Mówię prawdę!
Teoretycznie…
Ledwo uchronił się przed ciosem nadlatującym ze strony Gilberta, gdy zdał sobie sprawę ze swojego błędu. Nie powinien podnosić głosu. Nie aż tak. Zatroskanym spojrzeniem ogarnął szczeniaka. Ten na szczęście nadal spał, zupełnie nie przejmując się niczym dookoła. Prawdopodobnie pierwszy raz miał tak wygodne miejsce do spania, więc z pewnością nie baczył na hałasy.
Salem oparł się z powrotem o materac łóżka i zacisnął usta dłonią. Naburmuszony odgarnął włosy z czoła.
-Nie patrz tak na mnie, przecież śpi – wydukał przez rękę, na dolnej granicy zrozumialności wypowiedzi.