Tumindake (2 os. , b.n., yaoi)

Fabuła

Wystarczy, że my znamy. Ciekawych zapraszam do lektury

Postacie

Lilay aka seme
Lizzy aka uke

Regulamin

No tak, tak, znamy przecież.

Płeć
Widać czy nie, jest mężczyzną.

Orientacja
Niby utrzymuje, że jest bi i faktycznie byłby gotów być z jakąś dziewczyną, to jednak taki związek jeszcze się nie zdarzył.

Data & Wiek
Dwudziestopięcioletni byk z dnia pierwszego maja.

Wzrost, oczy & włosy
175 cm, oczy i włosy jak na azjatę przystało prawie czarne, choć jego kosmyki już zapomniały swój naturalny kolor.

Pozostałe

♤ Jest projektantem względnie od niedawna, ledwo 3 lata, ponadto spędzone w jednej firmie. Co nie zmienia faktu, że tak on jak i jego miejsce pracy się rozwijają, a to przynosi kolejne zlecenia i coraz większą renomę.

♤ Mieszkając jeszcze w rodzinnym Anyang marzył o karierze muzycznej, ale sporą przeszkodą była jego nadwaga.

♤ Był dzieckiem cichym i zamkniętym w sobie właśnie przez dodatkowe kilogramy. Rówieśnicy wręcz uwielbiali wytykać mu tę wadę, a on nie mając pojęcia, co zrobić, coraz bardziej przybierał na wadze. Aż szkoła, do której trafił, ucząc się na projektanta zorganizowała wymianę z Londynem. Co się działo przez tamten rok wie tylko on, ale cokolwiek by to nie było - pomogło.

♤ Pilnuje swojej diety. To nie tak, że narzucił sobie jakieś restrykcyjne normy, po prostu nabrał więcej rozsądku, a z problemami radzi sobie inaczej niż przy pomocy lodówki.

♤ Nie przestał całkiem ćwiczyć, choć ma na to mniej czasu niż kiedyś. Nadal biega z rana (pomimo czystej nienawiści do tej czynności) i tańczy. Tańczy wręcz nałogowo.

♤ Często zostaje w swojej pracowni wyrabiając sporo nadgodzin, ale głównie wtedy, kiedy jego ukochany jest na wyjeździe.

♤ Ze swoją 'szefową' jest na 'ty' pomimo, że jest 10 lat starsza od niego. Nie potrafią rozmawiać o jego projektach inaczej, niż kłócąc się. Z reguły nikt nie ma odwagi im przeszkadzać i kiedy kończą, za drzwiami stoi kilka osób z mniej lub bardziej ważnymi sprawami.

♤ Uwielbia Lucasa, ale momentami to właśnie jego ma najbardziej dość. Z drugiej strony jest gotów rzucić się do oczu każdemu, kto uraczy chłopaka niewłaściwym spojrzeniem, choć potrafi utrzymać zazdrość na wodzy.

Założyłem nogę na nogę, patrząc na krążącą po swoim gabinecie Janette. Mruczała coś pod nosem, co chwilę podnosząc i rzucając na szklany stolik szkic do projektu nowej kolekcji. Już nawet nie pamiętałem, o co chodziło, w każdym razie miało być w stylu 'proekologicznym', czy coś takiego. Chrońmy lasy i wszystko co żywe.
- I ty myślisz, że 'zieloni' to zaakceptują, tak? Ty chcesz w taki sposób wprowadzić klimat eko na sesje? Pojebało? - mruknęła, patrząc na mnie spod byka spojrzeniem tak niedowierzającym i drwiącym, jakbym jej oświadczył, że lecę szyć na biegun północny.
Odpowiedziałem identycznym wyrazem, energicznie kiwając głową. Powtarzała się.
- Aktualnie nie obchodzą mnie ci twoi 'zieloni', wiesz? Chcieli coś niestandardowego? To mają. - odparowałem, skubiąc wargę wnerwiony coraz bardziej.
Zawsze tak było. Ten schemat powtarzał się niezmiennie juz jakieś dwa i pół roku. Pierwsze sześć miesięcy tutaj było okresem aklimatyzacji i to, co mówiła Janette miało być święte. A potem przeszliśmy na 'ty'.
Tak ogólnie lubiłem ją, i prywatnie, i jako szefową. Nawet jej zdarzało się mieć dobre pomysły i jeśli pasowały do całego konceptu to, hej, czemu nie? Te ubrania miały trzymać się siebie, wyglądać, a potem sprzedać, wcześniej przechodząc kilka sesji na modelkach-wieszakach. To był w sumie jedyny minus tej roboty. Było na co popatrzeć tylko, jeśli te modelki miały abs, opcjonalnie zarost. Pomijając już, że bywało, iż po pracy z płcią przeciwną miałem ochotę palnąć sobie w łeb, choć takie przypadki typu 'wali mnie, że to moja praca, NIE I JUŻ' zdarzały się nad wyraz rzadko. Do tej pory może że dwa razy.
- To niech sobie wezmą jakąś starą i owiną w papierowe torby! - krzyknąłem łamiącym się już głosem, wychodząc z pomieszczenia i trzaskając drzwiami.
O, przepraszam. Wyleciałem z niego, zamykając tak, że owe niewinne drzwi nieomal wyleciały z futryny. Pomijam tego biednego nowego, który znowu prawie nimi dostał. Ale to tylko prawie, znowu miał tego samego farta.
Wpadłem do pracowni, gdzie niezastąpiony asystent juz czekał z butelką zielonej herbaty z aloesem. Zwyczajnie mi ją rzucił, kiedy wpakowałem do torby przedmiot kłótni, o nic nie pytając. Wiedział doskonale, że jedyną reakcja na jaką mógłby liczyć to machnięcie ręką albo niezbyt przyjemne warknięcie. Poprosiłem go tylko, żeby zamknął i opuściłem budynek, kończąc swój dzień pracy.
Nie, to nie działało 'mam focha, walcie się wszyscy'. Zdawałem sobie sprawę, że pomimo osobliwej sympatii Janette wyleciałbym na zbity pysk za taki numer. Naprawdę skończyłem na dzisiaj.
Wrzuciłem do samochodu stojącego na parkingu przed budynkiem torbę a potem swoje zmaltretowane zwłoki, odetchnąłem głębiej, zaciągnąłem potężnego łyka zbawczej herbaty i dopiero wtedy mogłem odpalić maszynę, wiedząc, że nie spowoduję wypadku. Gdzieś po drodze włączyłem jakąś przypadkową płytę, kto by pomyślał, z coraz bardziej popularnym na świecie kpopowymi kawałkami. Mniejsza juz o zespół, którego nijak nie mogłem zidentyfikować nawet podjeżdżając pod dom.
Dopiero wtedy się uśmiechnąłem. Zawsze jakoś tak... lepiej było wrócić do domu ze świadomością, że jest w nim twoja druga połówka. Lub nie, jeśli aktualnie dostał telefon od znajomych i wróci nad ranem mniej lub bardziej pijany. Nie przepadałem za tego typu rozrywką i gdybym mógł, z chęcią kłóciłbym się o to z Lucasem. Cóż, w sumie nawet bym mógł...
- Kochanieeee~- ... ale nigdy tego nie robiłem. Ufałem, że nie zrobi nic głupiego i wiedziałem, że nie bym mną, by siedzieć w domu do upadłego.
Z cichym westchnieniem rozejrzałem się po wnętrzu, rejestrując jakiś dźwięk z naszej sypialni. Nie dając chłopakowi czasu na jakąkolwiek reakcję, udałem się w tamtym kierunku i stanąłem w progu... lekko zbity z tropu. Przekrzywiłem lekko głowę, robiąc minę zaciekawionego, a jednocześnie pobitego szczeniaka orientując się, co robił.
- Znowu celibat...? - mruknąłem, nie dając po sobie poznać, że znowu zapomniałem o konkretnej dacie kolejnego wyjazdu. Choć może jej nie podał... no cóż.
Odbiłem się od framugi, podchodząc do Lucasa niemal groteskowo wywijając biodrami, a zarzucając mu ręce na szyję na ustach wykwitł mi nieco złośliwy, a nieco kuszący uśmiech.
- Zajmiesz się mną? - spytałem niewinnie, błyskawicznie zmieniając wyraz twarzy na możliwie najbardziej uroczy.

Usmiechnąłem się błogo, gdy usta chłopaka zetknęły się ze mną, ale szybko wróciłem do wyrazu typu 'foch'. Skrzywiłem się karykaturalnie, chwilę później 'puftając' na ukochanego w jak najbardziej pretensjonalny sposób.
- Wymagający się znalazł... przekonaj, nie dotykaj...! A co ja, Merlin, żeby cuda zdziałać? - mruczałem, grzebiąc w szafie za czystymi rzeczami. Było nie było, wróciłem z pracy i choć nie zasuwam jak górnik w kopalni, ale przepraszam bardzo, czułem się zwyczajnie niekomfortowo bez prysznica. Ale kopiąc tak w tych wszystkich ubraniach wpadłem na pomysł.
- Idę pod prysznic. Chcesz coś specjalnego na kolację, czy mogę zaszaleć? - rzuciłem, mając na rękach spodnie i t-shirt, a między nimi dyskretnie schowaną niby skórzaną czarną bieliznę.
Nie czekałem na odpowiedz chłopaka, od razu idąc do łazienki, w której po prostu się zamknąłem, świadom, że dopóki nie puszczę wody usłyszę doskonale każde jego słowo.
Z cichym westchnieniem zlustrowałem swoje odbicie, mierzwiąc grzywkę naznaczoną pasmami w kolorze ciemnej magenty. Pierwszy raz od dłuższego czasu moje włosy przypominały swój kolor, ale wiedziałem, że zanim Lucas wróci do domu zmienią kolor tak z 4 razy, zanim znajdę coś odpowiedniego. Ten już mi się znudził.
Pozbyłem się koszulki, znajdując w swoich kosmetykach liner i kilka innych pierdół, którymi mogłem się pobawić przy oczach. Nie żeby coś, jedyne, co robiłem ze swoją twarzą to lekkie kreski. Bez nich i wyglądałem i czułem się wybitnie dziwnie. Jak takie typowe paskudne chińskie dziecko - pomijałem w takich wypadkach swoje pochodzenie. Oceniałem, co widziałem i resztę miałem gdzieś. Czasem jednak są takie chwile, w których nawet facet się maluje, a ta sytuacja tego wymagała. Może nie na drag queen, ale jednak.
Sam prysznic nie zabrał za wiele czasu, za to cała reszta po nim już i owszem. Nie zamierzałem urządzać żadnego striptizu, tańca erotycznego czy czegoś takiego. Pomijam, że średnio miałem nastrój po awanturze z Janette. Postawiłem na coś, co nie jest prowokujące samo w sobie. Zwyczajnie zamierzałem zrobić mu tą kolację w trochę bardziej specyficzny sposób, niż stojąc sztywno przy garach. Tylko dlatego uciekła mi zdrowa godzina jak nie więcej, nim opuściłem pomieszczenie otoczony delikatnym zapachem perfum, które notabene wybierałem tak, by podobały się Lucasowi, gładki jak tyłek cholernego niemowlaka od góry do dołu, wymuskany jak dziewica, ALE z delikatnym, lekko prowokującym makijażem. Szybko zrezygnowałem z koszulki, mając na tyłku opinające gatki i obcisłe spodnie, więc naturalnie rzuciłem ją niedbale na łóżko, zsuwając materiał na sobie nieco bardziej.
Dopiero z taką prezencją mogłem z dumą wdziać na siebie różowy fartuszek z serduszkiem (średnio udany prezent z jakiejś tam okazji, ale jak widać, czasem przydatny) i zrobić mojemu mężczyźnie jeden z ostatnich domowych posiłków przed kilkudniową rozłąką.

Posłałem białowłosemu przeciągły, prowokujący uśmiech gdy tylko jego głos dotarł do moich uszu. Nie zamierzałem się zatrzymywać. Plan obejmował przejście bezpośrednio do kuchni i tam jakąkolwiek improwizację, oczywiście trzymając się wymogów ukochanego. I w sumie wyszłoby mi to, bo gotów byłem odepchnąć od siebie chłopaka, przypominając mu, że sam ustalił system bezdotykowy, ale... wcześniej się obróciłem. Z płuc zeszło mi całe powietrze, a na usta wypełzł delikatny, lekko pobłażliwy uśmiech.
Poddałem się. Miałem na niego ochotę, jak mam być szczery - wręcz zawsze. Doświadczyłem tego szczęścia znaleźć swój ideał i mało tego, być przy nim tak długo. Kochałem go, każdą jego cząstkę. Nie tylko fizyczną, bo choć był niewątpliwie przystojny, przegrałem z rozsądkiem całkowicie, kiedy nasza relacja zaczęła się zacieśniać. Z początku to była tylko praca - ja projektowałem, on miał się w tym zaprezentować i ogólnie zrobić furorę. Nie był pierwszym, z którym miałem taki układ, nie jest też ostatnim. Ale to jego śmiech, jego spojrzenie, radość życia a potem subtelne czułości sprawiły, że przestałem widzieć świat, jeśli akurat jego w nim brakowało. A brakowało często. Nie mogę powiedzieć, że odpowiadały mi częste wyjazdy Lucasa, jednak siedziałem cicho, rozumiejąc warunki jego pracy. Nie odzywałem się tym bardziej, widząc, że odpowiada mu to zajęcie. Wiedziałem, że jego miejsce jest przed obiektywem a nie za biurkiem i jeśli na takich warunkach był szczęśliwy - wręcz nie miałem prawa w to ingerować.
Słysząc kolejne słowa wydąłem nieznacznie wargi, przebierając wyraz skopanego szczeniaka.
- Nawet tak...? - mruknąłem niewinnie, zajmując stanowisko przy blacie. Niemal na ślepo byłem w stanie znaleźć odpowiednie narzędzia potrzebne do zrobienia posiłku, mogąc cały czas mieć na oku chłopaka. - Delikatniej wychodzi mi tylko do roboty. - dodałem prawie z wyrzutem, zabierając się za lodówkę.
Po kilku chwilach blat został zawalony wszystkim, co tylko było potrzebne, by na stole znalazło się za jakiś czas ulubione danie ukochanego. Nie minęło aż tak dużo czasu, jak po pomieszczeniu rozniósł się delikatny, ale niewątpliwie kuszący zapach. Obrzuciłem wzrokiem źródło tego zapachu, a stwierdzając, że mam kilka minut zniknąłem w łazience, pozbywając się wszelkich śladów ingerencji cieni w okolicach oczu. Zlustrowałem własne odbicie krytycznym wzrokiem wracając do kuchni i Lucasa. Kontrolując postęp, jaki dokonywał się na kuchence, bez uprzedzenia wpakowałem się na kolana ukochanego. Uniosłem na siebie jego twarz, a widząc przymulony wzrok zmieniłem całkowicie plany na wieczór.
- A co powiesz na masaż? - podsunąłem, powoli zjeżdżając dłońmi w dół jego szyi, sprawnie wybierając odpowiednie miejsca i siłę nacisku po jej bokach. - Zrelaksujesz się, wyśpisz normalnie... hm? To jak? - wymruczałem, po chwili całując przelotnie jego miękkie usta. Zsunąłem się z ud chłopaka, mogąc wreszcie nałożyć jedzenie na talerze. Z tym poszło juz szybko i po kilku krótkich minutach zająłem miejsce przy przygotowanym na szybko stole.
Westchnąłem jednak cicho, niekoniecznie świadomie przyklejając się na moment do ramienia mojego skarbu.
- Weź mnie ze sobą... - jęknąłem karykaturalnie płaczliwie, zaraz jednak się odczepiając.
Gdybym tylko mógł, ten jeden wyjazd byłbym przy nim. Nie, nie dlatego, że wewnętrznie szalałem z zazdrości za każdym razem, gdy wyjeżdżał. Zwyczajnie... każdy chyba może od czasu do czasu zatęsknić za rodzinnymi stronami. Niby to wciąż nie była moja ojczyzna, ale spędziłem na wyspach sporo czasu i miałem nadzieję kiedyś jeszcze tam wrócić.

Usmiechnąłem się lekko, z jakiegoś powodu zawiedziony, że jednak potwierdził to, co sam wiedziałem. Jeśli nawet bym pojechał, nie mogłem wymagać całej uwagi Lucasa dla siebie. Równie dobrze to on mógłby przyjść do mojej pracy chcąc zorganizować romantyczną kolację lub cokolwiek innego. Tak samo to zabawne jak i nierealne.

- I tak nie ma takiej możliwości... Janette od tygodnia krzyczy, że mam się spieszyć, bo ma dla mnie coś ekstra. - mruknąłem, dziabiąc widelcem zawartość talerza. 

Znowu szykowały się dni - choć może raczej wieczory - z pizzą, filmami z Hiddlestonem i telefonem pod ręką. Przecież Lucas mógł zadzwonić zawsze. Wiedział, że akurat od niego odbiorę o każdej porze dnia i nocy, korzystając z przywileju możliwości posiadania komórki przy tyłku praktycznie 24/7. Ze swojej strony dzielnie wstrzymywałem się od wykręcania numeru ukochanego co pół godziny w pełni świadom,  że może być na planie. Pomijam aspekt przesady w takim postępowaniu, choć byłoby to całkowicie i zupełnie uzasadnione. Nie, nie posądzałem go zdrady, ufając całkowicie, że świadomie tego nie zrobi. Problem stanowili ci tak zwani 'koledzy z pracy', zdolni do naprawdę daleko posuniętych świństw w imię czegoś tam.

Pewnie sami nawet nie byli pewni, o co im chodzi. 

Podążyłem wzrokiem za białowłosym, zaraz jednak spuszczając oczy na talerz wiedząc,  że przez trzy kolejne dni będę się pasł kubełkami z KFC i układem okresowym na potrzeby marketów nazwanym zupkami chińskimi. Przy czym dopcham to... no tym, co mi wpadnie w ręce w drodze do domu, czyli pewnie śmierdzącym tworem z budy tego 'ukrytego terrorysty' stojącego przed centrum handlowym. 

Z cichym westchnieniem wstałem, ogarniając względnie kuchnię, dochodząc do wniosku, że paskudny ze mnie typ. W sumie to wręcz sukinsyn w niektórych momentach, wyśmiewający wszystko i wszystkich, od niepełnosprawnych do Murzynów, bo przecież nikt nie zabroni. To nie tak, że byłem rasistą, czy coś. Po prostu dobry czarny humor jest jak balsam dla duszy.

Czekając, aż Lucas opuści łazienkę, wpadłem do salonu decydując się na szybko przejrzeć stare już pomysły na stroje. I to jeszcze z czasów nauki, kiedy to powstawały najbardziej nieudolne, a jednocześnie przydatne jak cholera bazgroły. Jakby nie patrzeć, sporo koncepcji ma fundamenty w szkicach, które powinny już dawno zostać zniszczone, a które dzielnie walczą, przypominając, że przecież kiedy musiałem zaczynać i bez nich byłbym w sumie nikim. 

Nie udało mi się spędzić z nimi zbyt wiele czasu, choć może to i dobrze. Szybko odnalazłem olejek o delikatnym lawendowym zapachu, dopadłem luźną koszulę  (chyba nawet Lucasa... cóż, zdarzało się, że chodziłem po domu w samej bieliźnie i jego przydużych jak na mnie koszulach) i już w nią ubrany wsunąłem się do sypialni. Rzucając w kąt spodnie mimowolnie zachichotałem, widząc chłopaka tak rozwalonego. Brakowało mu w sumie tylko dwudziestu lat do przodu, piwa w ręku i ciąży spożywczej. 

Nie, akurat on do tego nie dopuści. A nawet jeśli, zawsze to więcej ciałka do kochania, czyż nie? 

Delikatnie usadowiłem się okrakiem na jego pośladkach, mimowolnie znów widząc nas na starość w parku karmiących gołębie. To znaczy... Lucas by karmił. Ja pewnie siedziałbym obok i podkradał tym gołębiom chleb.

Ugryzłem się w język, hamując śmiech, choć wylewając cienką strużkę olejku wzdłuż jego kręgosłupa raczej usmiechałem się w sposób przeczący jakiejkolwiek inteligencji. Po kilku sekundach przerwałem na chwilę ledwo rozpoczęty masaż, pochylając się i zatapiając twarz w miękkich włosach. 

Obłęd. Po prostu obłęd, takie były mięciutkie. 

- Kochanie... powysyłasz mi jakieś swoje zdjęcia z wysp, prawda? Skoro na żywo cie tam nie zobaczę, to choć w ten sposób. - mruknąłem w sposób zbliżony do zmysłowego, jednocześnie wprawiając w ruch palce, powoli sunące w dół, by rozluźnić mój skarb możliwie jak najbardziej.