Limerence. [boyxboy; HP AU; 2os.; bn]

  

  

  

  

 

Imię i nazwisko ▸ Cédric Yves Cahnnel
Płeć ▸ Mężczyzna ▹ Orientacja ▸ Homoseksualny
Wiek ▸ Dwadzieścia pięć lat ▹Data urodzenia ▸23.02
Pochodzenie ▸ Francja ▹ Czystość krwi ▸ Bien sûr

Kolor oczu ▸ Jasno zielony ▹ Kolor włosów ▸ Brązowy
Koloryt cery ▸ Blady ▹ Wzrost ▸ Metr osiemdziesiąt cm
Sylwetka Szczupła ▹ Waga ▸ Proporcjonalna do wzrostu
Znaki szczególne ▸ Piegi na twarzy, ramionach i plecach

    

    

    

błękitne oczy |♕| złote, kręcone włosy |♕| sto osiemdziesiąt osiem cm |♕| siedemdziesiąt pięć kilo 
wyprostowana sylwetka; wyniosła postawa; ogromna pewność siebie |♕| blada cera pozbawiona skaz 
    

    

    

Szczupła sylwetka odziana w ciemny, długi płaszcz sunęła przez hol Ministerstwa Magii w kierunku Departamentu Tajemnic. Podążały za nim oczy nieustannie ciekawskich czarodziei. Pracownicy zagadkowego oddziału Ministerstwa zawsze wzbudzali niepokój, ale także i zainteresowanie wszystkich pozostałych.

Nigdy nie chciał tu pracować. Zawsze o wiele bardziej pociągał go Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów, a najbardziej… profesja aurora. I mimo, że skończył Hogwart z doskonałymi ocenami – nigdy nie pozwolono zostać mu aurorem. Wylądował tutaj – w Departamencie Tajemnic razem z matką, która wydawała się nie chcieć go znać. 
Kobieta była upiornym stworzeniem, wiecznie wściekłym i bladym. Jej charakter doskonale zaś współgrał z zewnętrzną aparycją. Danae Valentine była równie ponura, oschła i odrażająca na zewnątrz, jak i wewnątrz. 
Leon czasami zastanawiał się jakim cudem ktoś taki jak ona jest z nim spokrewniony. Ale była i w dodatku zupełnie różniła się od reszty rodziny, co pocieszało nieco Leona. Nie zmieniało to jednak faktu, że tak samo jak on się wstydził jej… tak w ten sam sposób i z równie dużą zawziętością wstydziła się jej cała rodzina. Ojciec Leona nie był wyjątkiem.

Departament Tajemnic nie podlegał pod Departament Przestrzegania Prawa Czarodziejów tak jak reszta wydziałów, dlatego też posiadał inne szefostwo – zależne od Ministra Magii nieco mniej niż  mogłoby być, gdyby miało ten sam status, co inne wydziały. 
Jednakże każdy pracownik Departamentu Tajemnic czuł w kościach nadchodzące zmiany. Nie były one jednak pozytywne. Miała nastąpić zupełna przebudowa Ministerstwa w skutek niechybnego przejęcia urzędu Ministra Magii przez Evandera Topyasa. Mężczyzna płomiennymi mowami i obietnicami zmian na lepsze zaskarbił sobie rzeszę oddanych wyborców. Z początku była to niewielka grupka fanatyków. Ów rozrosła się jednak w armię gotowych oddać życie za okrutną ideę propagowaną przez popleczników Topyasa. Głosiła ona dawno zapomniany pogląd na dyskryminację mugoli, posuwając się o krok dalej. Wedle przekonań Topyasa to mugole byli odpowiedzialni za wzrastającą stopę bezrobocia wsród magów, a także udało mu się wbić do głów ślepych wyznawców, że planują oni przewrót przeciwko czarodziejom czystszej krwi. Sugeruje on, że pierwszym etapem tegoż przewrotu jest odebranie wszystkich wyższych stanowisk w Ministerstwie czystokrwistym magom. Ta zaś spiskowa teoria szczególnie przyjęła się wśród magów o czystym statusie krwi, bowiem kilka lat wcześniej w skutek pojawienia się paragrafu traktującego dyskryminację mugoli – wielu z nich dostało pracę w Ministerstwie w celach integracji i ze strachu przed protestami ludności mugolskiej. 
Obecny stan rzeczy pokrywał się z wizjami Topyasa, a zatem pozyskiwanie kolejnych zwolenników było tylko kwestią czasu. Wybory miały się odbyć za dwa miesiące. Rokowania sprzyjały Topyasowi.

Leon miał o wiele szersze spojrzenie na świat i dlatego zupełnie nie miał ochoty wspierać Evandera Topyasa – ofiary własnych kłamstw i manipulacji. 
Ojciec Leona zaś należał do magów starszej daty. Był zatem jednym z zagorzałych stronników Topyasa i zdaniem Leona – człowiekiem podatnym na propagandę. Mężczyzna nie miał zupełnie podstaw do nienawidzenia mugoli jednak pozwolił sobie skutecznie wbić do głowy, że takowe istnieją. Z pewnością gdzieś tam jakiś mugol właśnie planował jak ukraść starszemu Valentine’owi stanowisko grubej ryby wśród grona magicznych przedsiębiorców. 
Matka Leona zaś dla zasady nienawidziła mugoli i wspierała Topyasa. Robiła to jedynie z czystej złośliwości. Uwielbiała chaos. 

Evander Topyas choć wydawał się być jedynie nieszkodliwym gadułą – w końcu rozpoczął działania umacniające jego pozycję wśród zwolenników, a także stanowisko wobec mugoli, którzy zaczęli padać ofiarami przemocy i dyskryminacji. Zaczęły nawet powstawać stowarzyszenia bojówek anty-mugolskich. Gdy zaś mugole stojący u szczytów władzy poczęli nawoływać do opamiętania się i zaprzestania karalnych czynów – nastroje przeciwko nim wzrosły jeszcze znaczniej i gwałtowniej. Poglądy Topyasa stały się czymś tak popularnym w ciągu krótkiego czasu, że sam Topyas niemal wzniesiony został do gwiazd, zyskując status  celebryty. Twarz aktora rodem z filmów o szpiegach i czarnych charakterach wkomponowała się w nowy status Topyasa doskonale. 

Nowy Minister poza reformami w postępowaniu wobec mugoli planował także scalić Ministerstwo ażeby przejąć nad każdym z wydziałów władzę absolutną. Departament Tajemnic wcale nie miał być wyjątkiem takim, jak do tej pory był. Z tego tytułu – każdy pracownik tego wydziału był zagorzałym przeciwnikiem Topyasa. Żadnemu z nich nie uśmiechało się posiadanie takiego samego zakresu obowiązków, jak pracownicy pozostałych wydziałów. Oznaczało to mniejszą dyskrecję pracy, niższą płacę i większą ingerencję w działania Niewymownych. 
To było nie do przyjęcia nawet dla Leona – kogoś, kto i tak nienawidził pracy w Departamencie Tajemnic. Póki zaś zarządzał tym wydziałem, mógł jeszcze coś zrobić, by zapobiec katastrofie.

Gdy tylko dotarł do swojego gabinetu – opadł ciężko na fotel stojący pod oknem. Miał tyle pracy, a jego myśli bezustannie zajmowało tylko jedno – jak powstrzymać Evandera Topyasa przed przejęciem władzy?

CÉDRICK

Nadchodziła pora lunchu, gdy młody Valentine kończył knuć swoje niecne plany przewrotu w przerwach od wypełniania dokumentów. Póki co – jego plan był prosty, pozbawiony istotnych szczegółów. Mimo, że jako czystokrwisty, wysoko postanowiony urzędnik miał trochę władzy – nadal miał jej zbyt mało. Musiał znaleźć sposób, by zgromadzić przeciwników idei Topyasa w swoim środowisku. Nie miał zbyt wiele mocy sprawczej w świecie politycznym… póki co.
Gdyby tylko był w stanie wykazać, że przez hasła Topyasa krzywda dzieje się nie tylko mugolom, ale także Ministerstwu? Czarodziejom różnej maści? Oraz… dzieciom? Oczywiście, edukacja młodych czarodziei także ulegnie reformacji. Podręczniki będą głosić ideę agresji i sprowadzą zagrożenie na mogolską część Anglii, bowiem kolejne z haseł kandydata na ministra głosiło koncepcję wyższości ponad niemagicznymi istotami oraz nawoływało tym samym do zaprzestania ukrywania się.
Valentine musiał to rozgryźć. Musiał znaleźć ludzi, którzy także są przeciwnikami Topyasa.

Leon wstał od biurka, ostatecznie decydując się na lunch w pobliskiej restauracji. Zdjął z wieszaka swój płaszcz i energicznie ruszył w kierunku drzwi, przez które to przeszedł i zamknął za sobą z trzaskiem. Następnie skierował się do wyjścia z Departamentu Tajemnic.

Zatrzymał się wpół kroku. Kątem oka zauważył postać, stojącą jak gdyby nic pośrodku ruchliwego holu. Wydała mu się ów postać znajoma, dlatego po kilku chwilach namysłu – ruszył w jej stronę.
Podszedł do mężczyzny od tyłu, łapiąc jego ramię w silny uścisk swojej dłoni. Postać zwróciła swą sylwetkę przodem do Leontiusa, z początku jedynie wbijając w jego twarz nierozumiejące spojrzenie.
 – Cédric Cahnnel – powiedział drwiącym tonem Leon. – Cóż za spotkanie – mówił dalej Valentine, uśmiechając się ku czarodziejowi z pewnym napiętym zdenerwowaniem, tuszowanym zręcznie złośliwością.
 – Nie widziałem cię tu wcześniej. Czego szukasz? – spytał, zerkając na kartonowe pudło, stojące tuż obok jego właściciela. – Czy to eliksiry dla Blane’a? – Był niemalże pewien, że tak. Był także niecierpliwym człowiekiem. Warknął zatem tylko krótkie chodź i nakazał Cédrikowi gestem, by ten podążył za nim.

Miejsce przeznaczenia eliksirów, które przyniósł mag znajdowało się w połowie bardzo ciemnego korytarza, sąsiadując z wejściem do Sali Śmierci. Faldo Blane uwielbiał… intymność.
Leon zapukał w masywne, metalowe drzwi pracowni i zarazem gabinetu mężczyzny. Otworzyła mu jego asystentka, witając przełożonego uprzejmym dygnięciem godnym damy, którą – zdaniem Leontiusa – nie była. Była mugolaczką.
Valentine uśmiechnął się do dziewczyny sztucznie, nie ukrywając pewnego zniesmaczenia.
Na szczęście prędko pojawił się Blane we własnej osobie, który zdawkowo przywitał się z szefem i dużo większym zainteresowaniem obdarzył Cahnnela.
Obydwaj mężczyźni rozmawiali przez chwilę czego cierpliwość Leontiusa ponownie nie mogła znieść.
 – Idziemy, Cahnnel – syknął niemalże blondyn do niższego czarodzieja i skierował jego sylwetkę ku drzwiom, żegnając się zdawkowo z mugolską asystentką oraz Blane’m.

 – Masz teraz chwilę? – spytał Leon, gdy obydwaj opuścili ciemny korytarz i dotarli z powrotem do punktu ich wcześniejszego spotkania. – Zjedz ze mną lunch, Cahnnel – powiedział, praktycznie żądając wykonania tego polecenia. Valentine miał przeczucie.
Swoje błękitne oczy wbił w te zielone Cédrika i wówczas wspomnienia z czasów szkolnych wróciły z całą swoją mocą.


 – Valentine! Gdzie się ukrywasz? Wychodź, wychodź! – wołał szyderczo szesnastolatek, powoli krocząc pustym korytarzem Hogwartu wraz z resztą swojej świty.
Usłyszał szmer i skierował w miejsce, z którego dobiegał swoją różdżkę. Wykrzyknął jakieś zaklęcie, które narobiło nieco hałasu i z kryjówki wybiegła jego przestraszona ofiara – drobnej postury, niski blondynek z szopą rozczochranych, złotych loków na głowie.
Dopiero po chwili chłopiec złapał za swoją różdżkę, którą upuścił ze strachu na ziemię i wyciągnął przed siebie, celując jej końcem w oprawcę. Jego ręka trzęsła się.
 – Tu jesteś Valentine… – wymruczał z rozbawieniem wyższy czarodziej. – Chłopaki, znaleźliśmy Leona – zwrócił się do reszty towarzystwa. – Jak myślicie, co teraz powinniśmy zrobić? – Złośliwy uśmiech na jego twarzy poszerzył się.


Leon zamrugał kilkakrotnie, gdy z powrotem powróciła pełna świadomość tego, gdzie się znajduje i z kim rozmawia.
Reagował tak na niemalże wszystkich ludzi, z którymi miał styczność po latach i znał z czasów szkolnych. Cédric nie byłby wyjątkiem, gdyby nie fakt, że… nim był.
Poczucie wstydu wypełniło Leontiusa całkowicie, dając się we znaki bardziej niż zwykle.

CÉDRICK