Historia bohaterów oraz NPC

Jak w tytule, dodajemy tutaj streszczenia przygód swoich postaci z dawniej prowadzonego wątku oraz przedstawiamy NPC.

NPC:

Rodzina:
Felix Zane

Ada Grand
William Grand
Ethan Grand

Alicia Marlowe
Harry Marlowe

Inni:
Daniel Petterson
Mary Jane

(Uwaga, ten fragment jest żywcem zerżnięty ze starej karty postaci, za wszelkie błędy odpowiada przeszła ja |D)

Historie ze starej KP


Wsiada na rower i jedzie na złamanie karku. Ból jest dobry. Kiedy do ciebie przychodzi, myślisz tylko o nim. Krzywisz się, zwijasz i wyklinasz go w myślach, które wypełnione są tylko tym jednym słowem: ból. Zdarta skóra? Zagoi się. Połamana kość? Zrośnie się. Wszystko będzie takie, jak dawniej, mogą tylko zostać ładne blizny. Ból jest jego najbliższym przyjacielem; dba o niego i nie pozwala, by martwił się ranami, które zrosnąć się nie chcą. Są one głębsze i płytsze, różnego kształtu i wielkości i uparcie nie znikają. Nie znalazł na nie leku. Ma tylko swoje znieczulenie, bandaż i gips, który nie pozwala, by coś jeszcze go zraniło.




Streszczenie wątku
[...]

Depresja przychodzi po cichu. Na samym początku jest ledwie zauważalna. Przemyka niepostrzeżenie, powoli przenika przez wszystkie sfery życia. Nie jestem w stanie powiedzieć kiedy wniknęła w moje. Czasami mam wrażenie, że zaczęła się pojawiać już w dzieciństwie.
Byłam, hmm, nietypowym dzieckiem. Bardzo cichym i spokojnym. Zwykle trzymałam się na uboczu, mało mówiłam, uśmiechałam się nieśmiało i wiecznie skubałam kawałek sukienki. Byłam takim typem płaczka, nie potrafiłam się nikomu postawić i gdy coś się działo, po prostu uciekałam z płaczem. A dzieciaki potrafią coś takiego wykorzystać. Moja nieśmiałość w połączeniu z ogniście rudymi włosami robiła ze mnie typowego kozła ofiarnego, ofermę, z której wszyscy się nabijali. A ja nie miałam w sobie odwagi, by w jakikolwiek sposób wyrazić sprzeciw, powiedzieć, że mi się to nie podoba.
Tak… Asertywność zawsze była moim problemem.


- Marchewa, marchewa! - po placu zabaw rozległ się donośny krzyk chłopca, któremu zawtórował śmiech innych dzieci.
Chłopczyk wskazywał palcem umorusanym od czekolady na rudą główkę Avy. W dziecięcych, błękitnych oczkach zaszkliły się łzy. Zacisnęła drobne dłonie w piąstki, starając się powstrzymać emocje zalewające ją nagłą falą, ale nie dała rady. Pospiesznie odwróciła się i pobiegła z płaczem do mamy, która siedziała na ławce nieopodal.
- Haha, do tego beksa! Ha ha! - rozległy się kolejne krzyki, ciągnące się za nią jak rozplątane wstążki.
- Nie przejmuj się nimi, skarbie - łagodnym głosem mówiła Alicia, głaszcząc córkę po głowie. – Jeszcze im pokażesz...
Rozplątała jej długie włosy, kilkukrotnie przeczesała ja palcami, po czym zabrała się za zaplatanie nowych warkoczyków, ponieważ poprzednie dzieło jej rąk zostało zniszczone podczas zabawy. Na koniec związała oba warkocze wstążeczkami w kolorze soczystej zieleni. Faktycznie wyglądały jak marchewki...


Urodziłam się w Oksfordzie ale mieszkałam tam tylko trzy, może cztery lata. Później zmarł mój dziadek i przenieśliśmy się do jego domu w Bristolu. Rodzice mieli problemy ze znalezieniem pracy, cisnęliśmy się we trójkę w ich małym, studenckim mieszkanku. Oboje uznali, że przeprowadzka do szeregowego domku w większym mieście będzie dobrą decyzją dla nas wszystkich.
Nie pamiętam dziadka. Podobno jak byłam malutka bardzo go lubiłam, ciągle siedziałam mu na kolanach. Pierwsze kroki jakie postawiłam były z pomocą dziadka. Był kompletnie inny niż reszta rodziny mojej mamy. Taki ciepły i normalny… Czasem za nim tęsknię. To zabawne, tęsknić za kimś kogo się nie pamięta. Ale często odczuwam coś takiego, dziwny brak czegoś niedookreślonego. Moi rodzice też tak mają, mam wrażenie, że w pewnym sensie przelali to na mnie. Odkąd byłam dzieckiem dążyli do czegoś nieokreślonego, chcieli abym stała się jakimś niedoścignionym ideałem, a ja nie potrafiłam się sprzeciwić. Jak mówiłam, miałam problemy z asertywnością.
Alicia, to znaczy moja mama, naczytała się jakichś poradników dla młodych rodziców i chciała wychować mnie na młodego geniusza. Puszczała mi Bacha, albo Mozarta i deklamowała Shakespeare’a do snu. Pamiętam, że jak byłam mała bardzo lubiła sztukę, ale potem jej zainteresowanie zaczęło znacznie spadać, pochłonęła ją praca. W każdym razie już jako sześciolatka uczęszczałam na lekcje gry na fortepianie. Moja rodzina jest bardzo uzdolniona muzykalnie, ze mnie chyba też chcieli zrobić następnego Tchaikovsky’ego. Nie udało im się to.
Na początku jeszcze się cieszyłam. Byłam wyjątkowo niedowartościowanym dzieckiem. Nie miałam przyjaciół, dalszych kolegów i koleżanek też za wielu nie posiadałam. Moi rodzice byli wiecznie zajęci pracą, a bliższa mi rodzina była bardzo daleko fizycznie. Z utęsknieniem wyczekiwałam wakacji, podczas których spotykałam się z kuzynostwem w Szkocji, Niemczech lub Johannesburgu. Widzisz tę bliznę, o tutaj? To sprawka mojego kuzyna, Jonathana. Uderzył mnie piłką, gdy byliśmy mali. Niestety, poza wakacjami byłam zupełnie sama. Nie znałam wtedy jeszcze Facebooka ani Tweetera, nie było Instagrama by kontaktować się z rodziną. Podświadomie chciałam mieć jakąś odskocznię od codziennego życia. Tylko wtedy jeszcze nie wiedziałam, że moja odskocznia stanie się również moim największym koszmarem.


Dźwięki pianina rozbrzmiewały w całym mieszkaniu. Przy instrumencie, na drewnianym stołeczku bez oparcia, siedziała dziewczynka o rudych włosach spiętych w wysokiego kucyka. Na oko miała około dziesięciu, góra jedenastu lat. Jej długie palce zgrabnie przesuwały się po klawiaturze instrumentu. Ze skupieniem patrzyła w nuty, przygryzając dolną wargę. Za nią po pomieszczeniu przechadzał się mężczyzna. Co jakiś czas spoglądał na dziewczynkę z ukosa swoimi przenikliwymi, czarnymi oczami. W jego spojrzeniu było coś przerażającego.
- Stop - powiedział nagle. - Jeszcze raz, od początku - nachylił się nad jej ramieniem.
Dziewczynka momentalnie odsunęła rączki od instrumentu. Wzięła głęboki wdech, strzeliła kostkami, po czy rozpoczęła grę od początku. Podczas gdy jej drobne rączki znów przesuwały się po biało-czarnej klawiaturze instrumentu, szorstka dłoń mężczyzny wsuwała się pod jej granatową sukienkę z białym kołnierzykiem.


Pamiętam dobrze dzień, w którym pierwszy raz to zrobił. To były moje jedenaste urodziny, wypadały wtedy w środku tygodnia, kiedy miałam lekcje gry. Nie miałam pojęcia czy o tym wiedział. Nie miałam pojęcia dlaczego to robi i czemu akurat mnie. Nie wiedziałam nic i przepełniał mnie jedynie wstyd. Wstydziłam się tego, że nie potrafiłam w żaden sposób zaprotestować. Byłam tak strasznie słaba i bezbronna w tamtej chwili… Nigdy więcej nie chciałabym się tak czuć. Po tym zdarzeniu miałam do siebie wstręt. I za każdym razem, kiedy znów to robił, ten wstręt się nasilał. W pewnym momencie nie mogłam już tego wytrzymać.
Ciągnęło się to przez ponad dwa lata. Czyli miałam trzynaście, gdy wreszcie znalazłam w sobie odwagę, by się postawić. Wchodziłam wtedy w fazę buntu, nosiłam się cała na czarno, przefarbowałam włosy od około połowy i planowałam sobie zrobić tatuaż jak już będę „dorosła”. Teraz śmiać mi się chce, gdy patrzę na swoje zdjęcia sprzed lat i przypominam sobie stare plany. Ale było w tym też coś dobrego, maska młodej buntowniczki jaką wtedy przyjęłam pozwoliła mi odnaleźć zakopaną gdzieś głęboko asertywność. W końcu miałam odwagę postawić się rodzicom. Oczywiście nie powiedziałam im o prawdziwym powodzie, dla którego chciałam przestać grać. Uznali to pewnie za przejaw młodzieńczego buntu. Trochę pokrzyczeli, ale później ustąpili. Chyba pogodzili się z myślą, że nigdy nie zostanę wielkim kompozytorem. Chociaż grałam podobno naprawdę dobrze…
Miałam wrażenie, że jeśli przestanę go spotykać, jeśli przestanie mi to robić, to wszystko zniknie. Ale tak nie było. Wszystko powracało gdy tylko zamknęłam wieczorem oczy. Ciężko żyć z czymś takim, to było jak piętno wypalone ze wszystkich miejscach, które dotknął. Chciałam zapomnieć o tym co się stało, ale widok mojego odbicia w lustrze usilnie mi o tym wszystkim przypominał. Dlatego chciałam zniszczyć swoje ciało. Fizyczny ból chwilowo odwracał uwagę, w jakiś sposób łagodził ten psychiczny. Ale ślady po samookaleczaniu znów powodowały wstyd. Znów okazywałam się słaba, znów sobie z niczym nie radziłam. Koło się zamykało.
Ale zaczęło mnie spotykać też trochę dobrych rzeczy. Jako, że od najmłodszych lat byłam bardzo związana z muzyką, w tamtym czasie przerzuciłam się na dużo ostrzejsze brzmienia. To poniekąd pomogło mi znaleźć znajomych, a później i miłość mojego życia. Obracałam się wtedy w kręgach metalowców. Byli starsi i bardziej niegrzeczni. Chciałam być taka jak oni. Jako piętnastolatka byłam koneserem tanich trunków i ukradkowym, okazjonalnym palaczem. Czasem nawet jeździłam na jakieś koncerty. I właśnie na jednym z nich go poznałam…


Była ciepła, czerwcowa noc. Ava siedziała na parapecie otwartego okna. Miała na sobie jedynie przydługą, białą koszulkę, a w jej ustach tlił się papieros. Patrzyła na rozległe pola i łąki, których kontry rysowały się w nikłym blasku gwieździstego nieba. Męska dłoń przejechała po jej nagim udzie.
- O czym myślisz?
Chwilę minęło, nim udzieliła odpowiedzi. Najpierw kilka razy zaciągnęła się papierosem, później wypuszczając dym przez okno. Strzepnęła popiół z jego końcówki za parapet, odgarnęła włosy z twarzy i w końcu spojrzała w oczy blondyna.
- O tym, że chyba cię kocham.
Widziała jak w jego oczach rozbłyskuje uśmiech, którego jednak starał się za nic nie pokazywać na twarzy. Nieudolnie próbował zachować powagę starożytnego filozofa.
- Po czy wnioskujesz?
- Nie wiem - wzruszyła ramionami. - Może po tym, że przy nikim nie czuję się tak pewnie i bezpiecznie jak przy tobie? Albo może po tym, że nie widzę siebie u boku nikogo innego za pięć, dziesięć, ani dwadzieścia lat?
- Bo głupiutka jesteś - zaśmiał się, ale zaraz przytulił dziewczynę do piersi. - Też cię kocham - wyszeptał w jej włosy.


Nie wiem czemu nigdy nie poprosiłam nikogo o pomoc. Chyba po prostu nie miałam kogo, albo wydawało mi się, że nie mam nikogo takiego. Rodzice byli cały czas zajęci pracą, znajomi byli nieodpowiedzialni, a nauczyciele w tamtym okresie nie mieli o mnie najlepszego zdania. Sądziłam, że nikt nie zrozumie, że wyśmieją, zwalą całą winę na mnie. Mimo tego, że otaczało mnie wielu ludzi, czułam się bardzo samotna. A potem zjawił się on…
Poznałam Gregory’ego w Londynie, na koncercie rockowej grupy. To nie była żadna strzała amora, która nagle w nas uderzyła. Nie doznałam żądnego cudownego olśnienia, żadnych fajerwerków. To była pewność, zupełnie jakbym wiedziała to od dnia moich narodzin. Byliśmy sobie przeznaczeni. Już zawsze mieliśmy być razem. W moim życiu nastała swego rodzaju harmonia, w końcu wszystko było na swoim miejscu. Wraz z ukochaną osobą zyskałam grupkę znajomych: współlokatora Gregory'ego - Jamesa, ich przyjaciółkę Vicky, kilkoro innych ludzi... Byłam szczęśliwa, zakochana. Ale nie zawsze było tak kolorowo jak na początku. Z czasem zaczęły pojawiać się rysy i pęknięcia. Momentami nie byłam pewna czy mogę mu naprawdę ufać, czy rozumie. Oddalaliśmy się od siebie, by zaraz znów się przybliżyć. Minęło dużo czasu, nim mogłam mu o wszystkim powiedzieć. A potem okazało się, że wszystko zrozumiał. Nie wyśmiewał, nie obwiniał, jedynie współczuł. Nie zrobił nic wbrew mojej woli. Powoli i cierpliwie uczył mnie na nowo kochać swoje ciało, czerpać przyjemność z fizycznej bliskości drugiej osoby. Kochałam go.
Mój świat się zawalił, gdy go straciłam. To była kropla, która przelała czarę. Nagle zostałam zupełnie sama. Znajomi gdzieś zniknęli, tata wyjechał do Stanów z powodu pracy, a mama została zupełnie pochłonięta przez swoją kancelarię. Wraz ze śmiercią Gregory’ego odeszła też jakaś część mnie. Moje życie skończyło się w ciemnej uliczce, w której napadła nas grupka kiboli. Chyba wracali po jakimś meczu i coś im się nie spodobało. Może ich drużyna przegrała, może ktoś krzywo spojrzał… Jeden z nich miał nóż.
Przez długie godziny zmywałam z dłoni krew ukochanego. Nie chciała zejść, mimo, że od dłuższego czasu spływała czysta woda. A potem nie liczyło się już nic. Nie jadłam, nie odzywałam się, przez większość czasu nie wychodziłam nawet z łóżka. Nie widziałam już w niczym sensu. Mogłam umrzeć, bo w środku już byłam nieżywa. Jednak nie przypuszczałam, że byłabym zdolna popełnić samobójstwo.

Depresja przychodzi po cichu. A potem nie ma od niej ucieczki. Można próbować ją zatuszować, przybierać maski pozorów, zagłuszać objawy lekami. Ale prawdziwa walka odbywa się w środku, każdego dnia.
Moja walka miała się skończyć około miesiąc po jego śmierci. Po prostu wyszłam pewnego dnia, nad ranem, z domu. Chyba miałam jeszcze na sobie piżamę. Mało mnie to obchodziło. Właściwie w tamtym okresie nie obchodziło mnie nic, w szczególności nie to jak wyglądałam. Sądziłam, że nie mam się już dla kogo starać. Chyba nawet nie było mi zimno pomimo tego, że kompletnie nie byłam ubrana, a to była dość późna jesień. Miałam tylko jeden cel, przyświecała mi jedna myśl: chcę znów go spotkać, znów zobaczyć... Poszłam wtedy nad rzekę, ale nie zatrzymałam się na jej brzegu. Szłam dalej, aż zaczęła mnie otulać lodowato zimna woda, aż nie mogłam złapać tchu. Ale czułam się świetnie, przynajmniej na stan mojego samopoczucia w tamtym czasie. Woda wlewała mi się do nosa i ust, powoli traciłam kontakt z rzeczywistością. Już niedługo miał się skończyć mój koszmar, wszystko znów miało być dobrze.
Ostatnią rzeczą jaką pamiętałam była czyjaś ręka zaciskająca się na moim ramieniu, gdy byłam na skraju świadomości. Obudziłam się w łóżku w klinice. Początkowo byłam naprawdę wściekła: na rodziców, na lekarzy. Potem już tylko na siebie. Przez pierwsze dni odmawiałam jedzenia na znak protestu. Nie mieli ze mną łatwo. Dopiero po kilku, może kilkunastu sesjach z psychoterapeutą i tygodniach przyjmowania leków zaczęło mi się poprawiać. Było we mnie tyle żalu i smutku tyle niewypowiedzianych słów których już nigdy nie będę mogła powiedzieć tej osobie, której chciałam. Dużo płakałam w tamtym okresie. Z początku nie mogłam w ogóle się rozpłakać, później wylewałam tyle łez, że dziwnym było, iż się nie odwodniłam. Spędziłam tak blisko dwa miesiące. Później cała komisja złożona z lekarzy, psychiatrów i terapeutów zadecydowała, że mogę wrócić do domu.
Nie czułam się na to gotowa. Mimo, że oboje rodziców byli przy mnie, aby mnie wspierać, nie chciałam do nich wracać. Wszystko w tym domu przypominało mi o Gregorym. Pamiętałam jak razem gotowaliśmy, oglądaliśmy filmy, czytaliśmy wieczorami dramaty Szekspira, uprawialiśmy seks... Nad moim łóżkiem wciąż wisiały nasze zdjęcia z wakacji w Massachusetts, gdzie odwiedzaliśmy mojego tatę. Te zdjęcia ściągnęłam jako pierwsze i ukryłam na dnie tekturowego pudła. Później wrzuciłam tam jego ubrania które nadal wisiały w mojej szafie, wszystkie prezenty jakie od niego dostałam, wszystko co mi o nim przypominało: jego ulubioną pościel, bieliznę, sukienkę... Schowałam to wszystko głęboko w piwnicy a kiedy mój pokój był opróżniony z pamiątek o Gregorym, usiadłam na łóżku i siedziałam tak chyba przez trzy dni. Przeżyłam wtedy jakąś dogłębną przemianę, wszystko we mnie zaczęło się uspokajać. Nie wiedziałam, czy czas faktycznie leczył rany, czy była to sprawa leków, których w tamtym czasie brałam dużo. Chyba więcej niż powinnam. Ale chciałam się znieczulić, chciałam przestać czuć cokolwiek, przestać pamiętać, bo każde wspomnienie powodowało niewyobrażalny ból.
Powoli zaczęłam znów chodzić do szkoły. Byłam raczej outsiderką, ale miałam kilkoro znajomych. Trzymałam się z grupką dziewczyn ze starszej klasy, w swojej nie nawiązałam żadnych bliższych znajomości. Jedna z tych dziewczyn zaprosiła mnie na sylwestra. Początkowo miałam nie iść, ale tata wrócił do Stanów a mama była umówiona ze znajomymi. Nie chciałam siedzieć sama na kanapie, źle się czułam, zostając sama na dłuższy czas. Wyciągnęłam z szafy jakąś sukienkę, po raz pierwszy od dawna pomalowałam się, poszłam na tę imprezę.
Za bardzo jej nie pamiętam. Dużo wypiłam, w pewnym momencie urwał mi się film, a rano obudziłam się na kanapie z kilkoma innymi osobami. Byłam jeszcze nieco pijana, kiedy wracałam do domu a w szkole zaczął łapać mnie kac. Na szczęście dołączył do nas nowy chłopak - Xavery z niebieskimi pasemkami. Nie spodziewałam się, że jego przybycie będzie początkiem chyba najdziwniejszego i prawdopodobnie najlepszego okresu w moim życiu. Nagle znalazłam się na dachu z grupką indywiduów, z mojej szkoły: Xavem, Berrym, Garym, Ethel, jej psiapsiółeczką Amandą i jej Bratem Chasem. Wkrótce zaczęliśmy tworzyć najdziwniejszą paczkę, jaką mury tej szkoły widziały. Zaczęło się od ślubu naszej byłej nauczycielki, na którym zrobiliśmy niezły rozpierdol. Później były kolejne imprezy. Gdzieś w międzyczasie wrócił James, dołączyła do nas Melissa, z którą pod pewnymi względami miałam sporo wspólnego. Było fajnie, przez moment było naprawdę fajnie, nawet pomimo tego, że Alicia zaciążyła z obcym facetem i postanowiła rozwieść się z tatą. Problemy rodzinne zeszły na drugi plan, bo miałam swoją paczkę. Miałam Kumpli.


[...]


A potem wszystko zaczęło się pieprzyć. To było dzień po urodzinach Ethel. Amanda trafiła do szpitala, podobno próbowała się zabić. Chciałam ją odwiedzić. Nie wiem czemu, nigdy nie byłyśmy zbyt blisko, dopiero tych kilka imprez jakoś nas złączyło ale w dalszym ciągu to była tylko imprezowa znajomość. Może poszłam tam, bo sypiałam z jej bratem? Może poczułam się z nią w jakiś sposób związana przez swój poprzednie doświadczenia? W każdym razie poszłam. Inie mogłam nawet okazać jakiegokolwiek współczucia, bo zaraz naskoczyła na mnie ta jej przyjaciółeczka, Ethel. Pokłóciłyśmy się na szpitalnym korytarzu.
To był początek końca tego pięknego, choć nieco burzliwego okresu. Gary wyjechał. A potem wszyscy powoli zaczęli znikać: Xav, Gruszki, Berry... Nawet Ethel gdzieś wybyła, podobno do jakiejś szkoły z internatem. Nie wiem, nie interesowałam się tym zbytnio. Może w pewnym stopniu przywykłam do tego, że ludzie znikają z mojego życia bez słowa wyjaśnienia. Po tym jak wszyscy zniknęli został tylko Gary, który wrócił ze Stanów. Dowiedziałam się o tym gdzie był od Mary Jane i właśnie przez nią kontaktowałam się z Zanem podczas jego podróży. Kiedy wrócił, zostaliśmy właściwie sami, wszyscy inni się gdzieś rozeszli, zniknęli. Zbliżyliśmy się do siebie w tamtym momencie. Chyba oboje potrzebowaliśmy bliskości, a mieliśmy tylko siebie. Poniekąd przechodziliśmy przez podobne rzeczy. To chyba naturalne w takich sytuacjach, nie? Ale potem ja też uciekłam...
Nie planowałam tego. Po prostu tyle rzeczy się złożyło naraz. Rozwód rodziców, zaręczyny mamy i Chucka, Gary, o którego ciągle się martwiłam... A potem przyszło wezwanie do sądu i cały koszmar sprzed lat zaczął się na nowo.


- Sąd prosi na salę świadka Avę Marlowe.
Avie zrobiło się ciemno przed oczami. Przez moment nie mogła złapać oddechu, wszystko zawirowało, zaczęło się rozwarstwiać, rozpadać. Myślała, że zaraz odleci. A potem poczuła ciepłą dłoń mamy zaciskającą się na jej dłoniach. Dopiero wtedy uświadomiła sobie jak bardzo drżały. Mokrymi oczami spojrzała na Alicię uśmiechającą się pokrzepiająco.
- Nie musisz tego robić, jeśli nie chcesz - powiedziała spokojnie. - Ale wiedz, że cokolwiek postanowisz, jestem tu by cię wspierać... Jesteśmy tu - poprawiła się.
Obie przeniosły wzrok na narzeczonego Alicii. Chuck na chwilę przestał nerwowo maszerować w tę i z powrotem, by także posłać Avie podnoszący na duchu uśmiech. Dziewczyna wzięła kilka łyków lodowato zimnej wody, po czym wstała.
- Chcę to zrobić - zapewniła. - Naprawdę.
Uśmiechnęła się blado, po czym weszła na salę rozpraw, by stanąć oko w oko ze skurwielem, który zniszczył jej dzieciństwo.


Nie wiem czemu to zrobiłam. Zniknęłam, właściwie bez słowa wyjaśnienia. Chyba to wszystko mnie przerosło. Wiedziałam, że Gary ma dużo swoich problemów i nie chciałam obarczać go swoimi. James dostał propozycję pracy w Niemczech kilka miesięcy wcześniej. Nie miałam komu zwierzyć się ze swoich problemów. Nie potrafiłam nikogo tym obarczyć. Dlatego zwiałam, jak tchórz. Uciekłam od swoich problemów i od ludzi, których kochałam, a dla których nie chciałam być zbędnym ciężarem. Uciekłam do Indii. Tam, spacerując po ogrodach przy Taj Mahal, znów poczułam, że odzyskuję spokój. To było niczym powiew świeżości w moim życiu. Nowi ludzie, nowa kultura. Przypomniało mi to czas, gdy w dzieciństwie wyczekiwałam wakacji u rodziny. Powrotu w bezpieczne, przyjazne miejsce z ludźmi, których może nie znałam wyjątkowo dobrze, ale czułam z nimi więź. W dzieciństwie więź rodzinną, później bardziej mentalną.
Byłam winna Gary'emu wyjaśnienia. Wiedziałam to ale nie potrafiłam się do tego zebrać. Nie mogłam mu powiedzieć dlaczego wtedy wyjechałam i co mnie dręczyło w tamtym okresie. Po tamtych wakacjach straciłam ostatnią bliską mi osobę i to z własnej winy. Było mi z tym źle. Dręczyłam się całą jesień i zimę. A gdy przyszła wiosna, znów wyjechałam.
Początkowo miałam jechać tylko do taty na kilka dni, ale prze wyjazdem dostałam list z biletem do Paryża. Wcześniej nigdy tam nie byłam, pomyślałam, że to dobra okazja. Tam życie znów mnie zaskoczyło. Poznałam Louisa, z którym spędziłam cudowne chwile we Francji i Indiach. A potem znów zrobiłam to samo. Zniknęłam z czyjegoś życia nie zostawiając żadnego namiaru na siebie, ani nazwiska, ani numeru telefonu, ani instagrama. Tylko buta i trochę wspomnień. A po rozmiarze stopy trudno znaleźć osobę.

Całe dzieciństwo oraz większą część okresu adolescencji, Alicia spędziła w błogiej nieświadomości uroku, jaki wokół siebie roztaczała. Skrupulatnie unikała wszelkiego rodzaju luster, a także innych powierzchni, w których mogła się przejrzeć. W miarę możliwości nie spoglądała również na swoje ciało. Ubrania, które nosiła, były wybierane przez jej matkę. Ona też czesała i uplatała długie, brązowe włosy Alicii. Jednak wystarczyło jedno spojrzenie odpowiedniego mężczyzny, by osiemnastoletnia wówczas dziewczyna z dnia na dzień zaczęła zwracać olbrzymią uwagę na swą cielesność.
Był nowym nauczycielem historii w ich szkole. Młodym, przystojnym, takim, w którym skrycie kochały się wszystkie uczennice. A on zwrócił uwagę właśnie na Alicię. Gdy po raz pierwszy przyszedł do ich klasy, zobaczyła w jego spojrzeniu coś, czego nie zauważała u innych przedstawicieli płci męskiej. Było to pożądanie. Ono sprawiło, iż po przyjściu ze szkoły Alicia stanęła przed olbrzymim lustrem oprawionym w złotą ramę, wiszącym w salonie, i przez kilka godzin uważnie badała każdy skrawek swojego ciała. To z tego powodu następnego dnia ubrała do szkoły najbardziej obcisły sweterek, jaki znalazła w szafie i przez całą lekcję siedziała w taki sposób, by wyeksponować swój biust, o którym dowiedziała się, że go posiada. To jedno spojrzenie sprawiło, że Alicia zaczęła zupełnie inaczej postrzegać swoją seksualność. Od tamtej pory ubierała krótsze spódnice, podkreślające jej zgrabne nogi, a po lekcjach zostawała na dodatkowych, prywatnych zajęciach z historii, gdzie pod szkolną ławką ręka nauczyciela zdecydowanie zbyt często wędrowała między jej uda.

Romans między Alicią a jej nauczycielem kwitł, dopóki nie skończyła szkoły. Wtedy bez żadnego żalu raz na zawsze zerwała swoje stosunki z mężczyzną. Jednak po szkolnym romansie pozostały Alicii dwie rzeczy: jedną z nich była świadomość własnego seksapilu, drugą zaś miłość do historii, dzięki której dostała się na prawo, na Uniwersytecie Oxfordzkim. Tam prowadząc życie opływające w przygodny seks, poznała mężczyznę, z którym miała spędzić resztę życia. Niekoniecznie dlatego, że tego chciała...
Pewnego deszczowego wieczora, późnym latem, oczom Alicii ukazały się dwie cieniutkie, różowe kreski, mogące świadczyć tylko o jednym: była w ciąży. Później wszystko potoczyło się wyjątkowo szybko; zorganizowany w wielkim pośpiechu ślub, przeprowadzka do wspólnego mieszkania, aż wreszcie przyjście na świat małej dziewczynki, którą wspólnie nazwali Avą. Ciało po ciąży potrzebowało wielu miesięcy treningów, by wrócić do swojej formy. Napisanie pracy magisterskiej przy płaczącym dziecku zdawało się być niemożliwym do wykonania. Jednak Alicia starała się. Dzielnie robiła aplikację adwokacką, w międzyczasie latając z butelką do Avy, a wieczorami zmuszała się, by przebiec chociaż kilometr. Wspólnie z mężem byli dla siebie partnerami i oboje ciężko pracowali na swój sukces.
I choć Alicia nawet pośród pieluch i smoczków była piękną kobietą, spełniającą się zawodowo, brakowało jej jednego. Nigdy nie odnalazła w sobie instynktu macierzyńskiego. Opiekowanie się Avą było dla niej jak kolejna praca do wykonania. Robiła to dość nieumiejętnie i bez wyczucia. Zawsze była dla niej bardziej koleżanką, niż matką. Nie potrafiła żywić matczynych uczuć w stosunku do córki. Tak samo sprawa miała się z mężem, który zawsze był jej przyjacielem i kochankiem, lecz nigdy nie zapałała do niego miłością.
Pani Marlowe to wyjątkowo silna osobowość. Z całą pewnością wpisuje się w ramy pojęcia kobiety z klasą. Zawsze zadbana i pociągająca, ale nigdy wulgarna. Lubi mieć wszystko dopięte na ostatni guzik i nade wszystko ceni jakość. Momentami bywa nieco despotyczna, jednak dla wielu osób jest to pociągające. Alicia to kobieta mała ciałem, ale wielka duchem. Na sali sądowej zachowuje się niczym lwica, widać pasję w tym, co robi. Potrafi całkowicie zniszczyć przeciwnika, lecz nigdy nie zachowuje się przy tym nietaktownie. Jest wyjątkowo samodzielna i nie potrzebująca niczyjej pomocy. Świetnie radzi sobie z utrzymaniem kancelarii oraz domu. To kobieta wyzwolona, która kocha seks i nie wstydzi się tego przyznać. Po separacji z mężem i jego wyjeździe oddawała się uciechom cielesnym z licznymi kochankami.
Jeden z nich, młodszy o kilka lat Charles, został ojcem jej drugiego dziecka - Anthony'ego. Po narodzinach chłopiec stał się oczkiem w głowie Alicii, która w końcu odnalazła swój instynkt macierzyński. Kobieta postanowiła oficjalnie wziąć rozwód z Harrym i związać się z biologicznym ojcem Tony'ego, w którym zaczęła się zakochiwać.

Charles - dla przyjaciół Chuck - jest dużym dzieckiem. Lubi zabawki, zwłaszcza te duże i drogie, zjada wszystkie kolorowe pigułki jakie podsunie mu się pod nos i uwielbia zaczepiać dziewczynki w nocnych klubach. Nic się nie zmienił, nawet od kiedy sam posiada dziecko.

Chuck urodził się w małym miasteczku w północnej Anglii, jego matka była sprzątaczką, ojciec zostawił ich, gdy był zaledwie siedmioletnim chłopcem. Nie przelewało im się, często nie starczało nawet na całkiem podstawowe artykuły, czy bardzo drobne zachcianki, takie jak tabliczka czekolady. Dlatego Chuck już od małego miał jeden cel: chciał robić pieniądze. Dużo pieniędzy, by nigdy na nic mu nie brakowało. W tym celu już od małego znacznie przykładał się do nauki. Zawsze miał dryg do liczb, a równania matematyczne nie sprawiały mu żadnego problemu. Zgrabnie przeskakiwał z klasy do klasy, mama uśmiechała się przeszczęśliwa widząc dobre oceny syna, w liceum dostał się do klasy o profilu matematycznym... W końcu przyszedł upragniony czas studiów i wyrwania się z małej mieściny.
Wybór padł na London School of Economics. Przeprowadzka z głębokiej prowincji do samej stolicy była dla młodego chłopaka dużym szokiem. Wiedział, że odstaje od reszty, a inni studenci nie omieszkiwali mu o tym przypominać. Jedyną - jak mu się wtedy wydawało - odskocznią od ciągle dogadujących kolegów i szybkiego tempa uczelnianego życia okazał się alkohol. Nocne życie szybko pochłonęło młodego Westwicka. Trwał w permanentnym stanie upojenia alkoholowego przez rok, póki nie wyciągnęła do niego ręki Margaret - starsza o pięć lat kobieta, aspirująca businesswoman. To ona pomogła mu się podnieść i dała wiarę, że warto zawalczyć o swoje, chociaż wszechświat zdaje się mówić inaczej. Po kiepskim pierwszym roku na studiach przyszedł czas na przełom podczas roku drugiego. Jako, że nauka nigdy nie sprawiała Chuckowi, wolny czas mógł poświęcić na pracę, a zarobione pieniądze inwestował w siebie. Szybko odkrył, że markowe ubrania i elektroniczne nowinki, na które w końcu mógł sobie pozwolić, znacznie podwyższają jego samoocenę. Fakt, że samodzielnie na wszystko zapracował, a nie wyciągnął rączkę do rodziców, jeszcze bardziej umacniał go w przekonaniu, że jest lepszy od reszty swoich rówieśników. Podczas gdy oni nie wiedzieli w co ręce wsadzić po odcięciu od gotówkodajnego źródełka rodziców, Chuck powoli budował swoje małe imperium.
Jego zaradność i dryg do interesów widzieli nie tylko uczelniani kumple, ale też kobiety, które lgnęły do niego jak ćmy do zapalonej żarówki. Rozpoczęła się era licznych romansów. Chuck szczególnie lubił te ze starszymi, bardziej doświadczonymi kobietami, jak jego pierwsza partnerka Margaret. Zdobyte kobiety były dla niego niczym trofea, których jednak nie mógł postawić sobie na półce. Uwielbiał je kolekcjonować jak Rolexy na półce w swojej wielkiej szafie.

Kilka lat po skończeniu studiów i zdobyciu posady w jednym z banków w Londynie został przeniesiony do placówki w Bristolu, gdzie niedługo potem objął stanowisko dyrektora. W Bristolu także poznał swoją przyszłą narzeczoną. Alicia Marlowe, emanująca seksapilem pani prawnik, niemal od razu skradła jego serce, a wkrótce i także ciało. Bez znaczenia pozostawał fakt, że kobieta jest od niego starsza około dziesięć lat, ma męża i niemal dorosłą córkę. Kobieta tak bardzo zakręciła go sobie wokół palca, że gdy okazało się, iż nosi jego dziecko, Chuck gotów był nawet zrezygnować z nocnego aspektu swojego życia i zapraszania do swojego apartamentu coraz to nowszych jednonocnych koleżanek. Ale ze swoich zabawek nie zrezygnuje nigdy.

Tu będzie Russell Zane.

Jura

+ tych dwóch zjebów