Młody bóg (shounen-ai, niewolnictwo)

W cudowny sposób utrzymywałem się w pozycji stojącej, nawet powstrzymałem swoje ciało od kiwania się. Może to wydawać się niewiele, ale byłem świadom, że przez upływ krwi przez pewien czas takie drobnostki będą sporymi sukcesami.
Wiele bym dał jeśli nie za pomoc lekarza to za jakikolwiek opatrunek. W końcu cztery lata przetrwałem, a kiedy wziął mnie do siebie ktoś taki jak cezar miałoby mnie wykończyć coś takiego w przeciągu niecałego miesiąca?
Zacisnąłem zęby na wardze, idąc za mym panem. Zmobilizowałem resztki sił, żeby dotrzymać mu kroku i jednocześnie stawiać nogi prosto, nie stracić równowagi ani nie ubrudzić niczego po drodze swoją krwią. Szło.... ciężko i upierdliwie powoli, ale jakoś udało mi się dowlec do komnat cezara.
Problem pojawił się w łaźni.
Usypiający zapach lawendy i znacznie cieplejsze powietrze nie pomagały utrzymać się na nogach, dlatego nie próbowałem na siłę dowlec się do wody. Poza tym... zawroty głowy skutecznie zatrzymały mnie przy stoliku z karafkami olejków, o który siłą rzeczy musiałem się oprzeć, żeby nie spotkać się z kafelkami posadzki swoją twarzą. I w sumie na tym by się skończyło. Zacisnąłem powieki, uciskając kąciki oczu.
Owszem, może i woda kusiła. Perspektywa zanurzenia w niej obolałego ciała, rozluźnienia się była nader ciężka do odrzucenia, jednakże wiedziałem, w jakim byłem stanie. Zdawałem sobie sprawę z tego, że wejście do tego basenik skończy się zabarwieniem jej na lekko czerwony kolor, zabrudzeniem. I może mój pan dał mi niejakie pozwolenie, bym się jednak w niej zanurzył, jednak wolałem nie ryzykować, skoro nie byłem całkiem pewien.

Nie miałem pojęcia, ile czasu uciekło mi na samym staniu i próbach utrzymania równowagi. W pewnym sensie można też powiedzieć, że żałowałem, że polecenia mego pana nie mogłem na chwilę obecną wykonać tak sprawnie, jak bym chciał. Niemniej cezar w tym momencie czymś na kształt wyrozumiałości. Tak, wiem, może i określenie na wyrost,ale nieco przymioty umysł nie chciał współpracować.
Zacisnąłem jednak tylko zęby, skupiając się na dojściu do zbiornika i względnie wolnym zanurzeniu się w wodzie, która może i gorąca nie była, ale przez nieco wyższą temperaturę i dodatek lawendy wychodzi olejków szczypała - a w zasadzie prawie wypalała mi te rany na nowo.
To nic mruknąłem w myśli sam do siebie. W końcu zawsze mogło być gorzej.
Jakimś cudem udało mi się nie wydawać dziwnych dźwięków po drodze i oprzeć o te kilka stopni tak, by w razie czego nie utonąć. Acz słowa mego pana na chwilę dały mi całkiem zajmującą kwestię, na której mogły się skupić myśli.
Nie sądziłem, że cezar wpadnie na taki pomysł... a przynajmniej nie dzisiaj. Choć jeśli wyda taki rozkaz, będę walczył. Nie ukrywam, potrafię, ale to nie dlatego, że odbieranie komuś życia sprawia mi przyjemność. Wręcz przeciwnie, ale dość przywiązałem się do swojego, tak samo jak do ciała we względnie jednym kawałku. W dodatku resztki ego wręcz wyły o jakiekolwiek 'dopieszczenie', więc czemu nie? No i sam fakt dla kogo miałbym walczyć. Zawieść? Nie było opcji.
Drgnąłem lekko, orientując się nagle, że na chwilę utraciłem kontakt ze świadomością.
Moment... lekarz?
Skrzywiłem się lekko, z trudem wychodząc z wody, łapiąc powietrze głęboko i powoli. Problem pojawił się, kiedy trzeba było złapać pion, ustać tak i wyjść. To pierwsze jakoś wyszło. Po dłuższej chwili, w dodatku wciąż się chwiałem, ale dałem radę. Niemniej gdyby nie czyjeś ciało zapewne skończyłoby się na połowie kroku i wyłożyłbym się na kafelkach. Z opóźnieniem dotarło do mnie, że to zapewne pomocnik lekarza.
A potem? Po dwóch krokach nastała ciemność.

***

Dość młody - na oko siedemnastoletni - chłopak zachwiał się lekko pod wpływem ciężaru bezwładnego ciała. Chwilę nawet próbował dobudzić długowłosego, jednak kiedy wszelkie próby spełzły na niczym, chwycił go w miarę wygodniej i wywlókł do swojego mentora. Owszem, był jedynie jego własnością i nie liczył na inne traktowanie, a przynajmniej w towarzystwie. A już szczególnie w towarzystwie samego cezara.
W milczeniu i z wciąż opuszczoną głową, posłusznie uklęknął na polecenie lekarza, opierając na sobie młodego mężczyznę. Niemal z zachwytem przyglądał się pracy medyka, kiedy ten składał i zszywał skórę tam, gdzie się dało. Nie było wiele takich miejsc - igła do najcieńszych nie należała, a przecież jego zadaniem nie było dokładanie nowych ran, a opatrzenie ich. Dlatego na całą resztę opatrunek nakładali juz razem.
- Jeśli masz co do niego jakieś plany, lepiej by przez kolejne osiem-dziewięć dni się nie forsował, panie. To tylko zalecenie i zrobisz, co zechcesz, panie, ale nalegam, byś chwilowo odpuścił. - odezwał się w końcu usłużnie medyk, kończąc zawiązywać śnieżnobiały materiał. - Więcej nie mogę zrobić, panie. Gdzie go położyć? - wstał, wciąż lekko skłoniony w geście przepełnionym bardziej lękiem aniżeli szacunkiem, gotów do spełnienia polecenia cezara.

Mężczyzna skinął głową, świadom, czemu zawdzięcza fakt, że w ogóle jeszcze żyje. Był na tyle obeznany z władcą, że doskonale wiedział, kiedy ma się zamknąć. Nade wszystko znał przecież sam siebie. Krótkim ruchem głowy wskazał swemu pomocnikowi łóżko, samemu zabierając się za wszystkie rozłożone na podłodze rzeczy. Chłopak mimo pewnych problemów poradził sobie z bezwładnym ciałem naprawdę szybko układając je na boku i oboje po chwili - kłaniając się w progu w pas - opuścili komnatę swego pana.

**powiedzmy, że godzinę później**

Z czasem, kiedy zacząłem się budzić, zaraz za bólem rozlewającym się po całych plecach przyszła głupia myśl, że ostatnie cztery lata nie istniały. Gdy zacisnąłem dłoń na miękkim materiale zacząłem mieć nadzieję, że jestem po wypadku, że spadłem z konia, nadziałem się na coś i kilka dni leżałem nieprzytomny, a to wszystko było wynikiem bólu i zamroczonego umysłu.
Dobrze, że uchyliłem powieki nim zacząłem w to wierzyć.
Powiodłem wzrokiem po jasnym wnętrzu, po chwili zamykając oczy i niekontrolowanie wtuliłem się w poduszkę, chcąc najlepiej znowu stracić przytomność i nigdy jej nie odzyskać.

Błagałem w duchu wszystkie znane mi bóstwa o litość ze strony mego pana. Choć dzisiaj. Przynajmniej przez ten jeden dzień, żeby choć przestało aż tak boleć. Możliwe, , że prosiłem o zbyt wiele, ale przecież nie byłem tutaj jedynym sługą, prawda? Co za różnica, czy to ja byłbym na nogach czy ktoś inny. Zasadniczo ten 'ktoś inny' z pewnością lepiej zna cezara i rozłożenie pomieszczeń w tym kompleksie, więc byłoby to jak najbardziej praktyczne rozwiązanie. No i przede wszystkim ten 'ktoś inny' ma zapewne sprawniejsze ciało niż ja w tym momencie i lepiej radziłby sobie z wykonaniem polecenia.
Jak choćby z głupim wstaniem, kiedy wyszło na to, że nie ma, jak widać, 'kogoś innego'.
Zacisnąłem zęby na wewnętrznej stronie wargi, unosząc się nad wyraz powoli. Ale co ja mogłem, kiedy zawroty głowy i przede wszystkim ból jak najbardziej wolały zostać tak, jak były przez jakiś czas. W pozycji leżącej i co ważniejsze bez ruchu.
To nic takiego próbowałem sobie wmówić, podnosząc się na łożu do klęczek. Zmaltretowane ciało miało nieco odmienne zdanie, ale cóż... zapewne nie chciałoby powtórki. Dlatego odetchnąłem głębiej, stając w końcu przed mym panem w miarę stabilnie, nawet, jeśli posadzka zaczęła w dziwny sposób przechylać się na wszystkie strony.
Dopiero teraz dotarło do mnie, że byłem czymś przykryty. Wątpiłem, by mój pan nakrył mnie sam, więc najpewniej nakazał zrobić to lekarzowi. Choć... bądźmy szczerzy, nie mam pojęcia, co się działo od momentu, w którym pomocnik medyka musiał mnie łapać.

Odetchnąłem głębiej, chcąc odgonić i mroczki sprzed oczu, i nudności, które choć słabe były irytujące. Przymknąłem powieki, ale... nie, to nie był dobry pomysł. Splotłem dłonie przed sobą, wręcz czując palący wzrok mego pana. Przez chwilę miałem głupią, bardzo, ale to bardzo głupią ochotę, by nim potrząsnąć i wydrzeć się zarzutem natrętnego gapienia bez słowa. A potem moja wyobraźnia zaczęła podsuwać cały szereg kar, jakie mogły mnie spotkać.
Nie widziała mi się bardzo, ale to bardzo powolna śmierć.
Dlatego wolałem pozostać w miejscu, dopóki cezar nie zawołał mnie do siebie. A stojąc tak przed tymi wszystkimi ubraniami... ostatni raz ktoś kierował do mnie takie słowa cztery lata temu. Delikatnie dotknąłem skrawka błękitnej tkaniny i momentalnie zrobiło mi się głupio. Odzwyczaiłem się od możliwości wyboru. Przeważnie moi właściciele dawali mi kilka sztuk identycznych tunik i na tym się kończyło. Na kilku prostych, białych tunikach, gdzie cudem było, jeśli różniły się od siebie choć minimalnie długością. A tymczasem, po czterech latach trafiam w ręce samego władcy, który stawia mnie przed zapewne swoimi starymi szatami i pozwala wybrać jakąś. Ba, stwierdza nawet, że będą moje. Można się chyba rozpędzić i nazwać to namiastką wolności.
Od niej chyba też się odzwyczaiłem.
Z wahaniem sięgnąłem po miękki biały materiał z fragmentami wyglądającymi na srebrne. Choć mając na uwadze, do kogo należały te ubrania, to zapewne słusznie myślałem. Próbowałem choć założyć to na siebie względnie szybko i ruchami mniej nerwowymi, niż to, co się działo w środku, ale... no cóż. Żywiłem nadzieję, że nie zajęło mi to znowu aż tak wiele czasu.
Lekko i w sumie odruchowo wygładziłem kilka fałdek i poprawiłem materiał na ramionach. Był... śliczny i nie powiem, ale przyjemny w dotyku.
- Dziękuję, panie. - rzuciłem cicho, kłaniając się lekko, żeby po chwili podejść posłusznie do niego.
Nie chciałem, żeby czekał jeszcze dłużej.

Nieco nerwowo założyłem kosmyk włosów za ucho, nie mając pewności, czy aby na pewno mój wybór przypadł do gustu cezarowi. W końcu nawet, jeśli dał mi wolny wybór to liczyłem się z tym, że jeśli i memu panu się nie spodoba, może się stać w zasadzie wszystko. Zapewne dlatego drgnąłem lekko, kiedy coś wylądowało pod moimi nogami. Odruchowo poderwałem nawet głowę, tylko szczęściu zawdzięczając to, że mój pan tego nie widział. Niemniej jednak spróbowałem możliwie jak najszybciej wykonać polecenie, choć pojawił się problem przy wstaniu.
Nie wiem, naprawdę nie wiem, jakim cudem nie wyłożyłem się na zimnej podłodze, ale ktokolwiek ustawiał tu wszelkie meble, został moim prywatnym bogiem, gdy pod ręką znalazł się jakiś niewielki stolik. Nie czekałem na to, aż zawroty głowy ustąpią. Wystarczyła mi pewność, że utrzymam się na nogach. Jakimś cudem -pewnie z pomocą mojego boga - dogoniłem cezara, będąc mu wdzięcznym za tak wolne tępo. Ta wdzięczność tyczyła się również braku jakiejkolwiek uwagi z jego strony, bo tej miałem aż nadto od 'mieszkańców' pałacu. Spuściłem głowę możliwie jak najniżej, rozluźniając się dopiero w jadalni.
I tu kolejny szok - po drodze zdążyłem się nastawić, że mój pan zechce, bym mu usługiwał, ba! Byłem tego więcej niż pewien, bo w końcu po co zabierałby mnie ze sobą? Dlatego słysząc, że miałem zająć miejsce przy stole nie potrafiłem zrobić tego od razu. Do tego znowu doszło to dziwne uczucie, że I tak nie powinienem był tego robić. Przecież ktoś taki jak ja nie miał prawa nawet myśleć o podobnej sytuacji.
- Ansim, panie. - odparłem odruchowo, wbijając spojrzenie w brzeg jednego z talerzy.
Nie chcąc naprzykrzać się cezarowi w żaden sposób, nawet niechcący, przymknąłem nieco powieki, zaczynając dyskretnie rolować w palcach skrawek materiału. Nie przestałem również w momencie, w którym ktoś postawił przede mną talerz z pokaźną porcją chyba wszystkiego, co było na stole. Wolałem przyjąć, że zawsze tak robili, gdyby cezar miał ochotę na coś innego. Wiedziałem przecież, że mi nie wolno nic ruszyć z jego stołu.
Zacznijmy może od tego, że w ogóle nie powinienem przy tym stole zasiadać z moim panem..

Próbowałem jakoś się rozluźnić, nie chcąc nawet swym zdenerwowaniem przeszkadzać memu panu. Jakby nie patrzeć... nie znałem tego człowieka. Nie wiedziałem, na ile mogłem sobie pozwolić. W końcu równie dobrze mogłem swobodnie wygłaszać swoją opinię jak i zdenerwować go nieodpowiednim spojrzeniem. A że zdążyłem zauważyć, że kary są surowe...
Albo nauczę się wszystkiego na nowo w tempie ekspresowym, albo padnę wycieńczony za kilka dni i zbiorę kolejne baty.
Lub niekoniecznie to.
Drgnąłem nieco nerwowo, szykując się na uderzenie, nadal nie śmiąc podnieść wzroku. Brak kultury? Przecież... o co chodziło? Jeśli o spojrzenie... przecież nie mogłem na niego patrzeć jako mego pana jak i władcy całego Rzymu... może to ton? Sama odpowiedź? Postawa?
Zerknąłem kątem oka na cezara, kiedy po dłuższej chwili nic się nie stało. Czyli... czyli tym razem nic? Przepuści mi to? Mógłbym odetchnąć z ulgą, jednak nic takiego nie nastąpiło. Wolałem się powstrzymać... tak na zaś. Jednak nie miałem pojęcia, jak zareagować na kolejne polecenie.
Ja... ja nie mogłem... Nie z tego samego stołu, co mój pan...
Obrzuciłem stół nieco nerwowym spojrzeniem, będąc gotów nawet do protestu, ale koniec końców wcześniej zauważyłem ostrzegawcze spojrzenie blondynki stojącej koło kolumny z dzbankiem w dłoniach najpewniej wypełnionym winem.
Nie mogłem, wręcz nie miałem prawa wyciągać ręki po cokolwiek na stole. Ale jeszcze gorszym pomysłem byłby sprzeciw.
- Panie... dziękuję... - niemal szepnąłem, dosłownie wymuszając każdy ruch.
Znowu było mi zwyczajnie głupio, tak nieziemsko wręcz głupio, że cezar ot tak pozwalał mi na to wszystko, ba! Wręcz kazał mi to wszystko robić, tym bardziej, że nie wiedziałem, czym niby na to zasłużyłem. A potem nie było wcale lepiej.
To nie tak, że tamten 'właściciel' jakoś specjalnie nas głodził. Zwyczajnie spójrzmy prawdzie w oczy, czy tamto miejsce wyglądało choć trochę przyzwoicie? No właśnie. Facet próbował, ale szło mu nijak lub nawet gorzej. Nadto kolejny punkt - kto na jego miejscu troszczyłby się o naszą dietę? Bylebyście za szybko z głodu nie zdechli jak to któregoś razu stwierdził. Więc kiedy wsadziłem do ust pierwszy niewielki kawałek z naprawdę potężnej - jak na mój gust - porcji, musiałem się ostro postarać, żeby zachować całą kulturę. Po części przez towarzystwo, po części dlatego, że z doświadczenia wiedziałem iż w mojej sytuacji zjedzenie dużo i szybko było niezbyt szczęśliwym pomysłem...

Przez ułamek sekundy miałem wrażenie, że Ansim ma zamiar zaprotestować tym samym psując mój dobry nastrój i skazując się na dużo gorszą karę niż kilka lekkich batów. Nie mógłbym zagwarantować, że przeżyłby kolejną dawkę tortur, których niewątpliwie zasmakowałby po niewykonaniu rozkazu. Szczególnie, że poczułbym się wielce urażony. Ja tutaj temu nic niewartemu kundlowi daję swoje szaty (których oczywiście już nigdy nie przywdzieję), zabieram go do swojej jadalni i daję mu jedzenie przeznaczone dla mnie, a on jeszcze śmiałby odmówić? Niewdzięczny szczeniak.
Na szczęście mój nowy nabytek w porę zrozumiał co może go czekać przy odmowie i zamiast się jej podjąć, uraczył mnie słowem podziękowania. Tak lepiej.
- Dziękujesz? - prychnąłem pogardliwie, jasno dając do zrozumienia jakie znaczenie ma dla mnie to słowo. - Nie robię tego dla ciebie psie. - Taka była prawda. W końcu dla mnie ten wrak mógłby zdychać gdzieś pod stopami jednego ze strażników, a jego cierpienie zwyczajnie by po mnie spływało. Nie posiadam czegoś takiego jak troska, czy współczucie. Liczy się tylko to czego ja pragnę i czego oczekuję. A ja po prostu mam kaprys i chcę cieszyć się ładną zabawką.
Widząc, że chłopak zaczyna jeść, nic już nie dodałem, samemu również biorąc się za napełnianie żołądka, myślami zaś będąc w niedalekiej przyszłości i obmyślając swe plany co do Ansima.

---DWA TYGODNIE PÓŹNIEJ---

W swej wspaniałomyślności, idąc za radą doktora pozwoliłem chłopakowi odpoczywać i dać mu szansę na wygojenie ran. W tym czasie dbałem o to, by jadł wystarczająco dużo, o co właściwie nie musiałem się martwić, bo wygłodzony kundel nie odmawiał jedzenia. A tylko by spróbował. Byłem zniecierpliwiony, bo nie lubię czekać, a jednak mając zabawkę, która bezużytecznie leży w łóżku przez czternaście dni, można się zdenerwować. Gdyby nie moje plany co do bruneta, pewnie i tak nie dałbym mu spokoju, ale że zależało mi na tym, by wrócił do zdrowia, starałem się powstrzymywać przed jakimikolwiek gwałtownymi działaniami. A nie było to łatwe, gdy spał obok mnie i na wyciągnięcie ręki miałem te słodkie ciałko. Ale cóż, dobrotliwie ograniczałem się jedynie do dotykania go bez zadawania jakiegokolwiek bólu. Czyż nie jestem wspaniały? Ależ jestem. Zauważył to oczywiście również mój jakże drogi doradca, który od tych dwóch tygodni truje mi tyłek na temat tego, że nie powinienem spoufalać się ze sługą. SPOUFALAĆ, ha! Oczywiście za to śmieszne określenie dostał swoją karę i tak się składa, że musi odpocząć sobie jeszcze kolejny tydzień. A jeśli spróbuje wyprowadzić mnie z równowagi jeszcze raz, zadbam o to, by już nie skończył "odpoczywać".
Stałem przy oknie, oparty niedbale o parapet, obserwując jak lekarz bada rany mego pupilka. Uśmiechałem się, bezczelnie patrząc na nagie ciało chłopaka, podziwiając swój własny sukces. Przez te dwa tygodnie zdecydowanie przybrał na wadze i wygląda o niebo lepiej. Prawie idealnie. Gdy zacznie trenować, będzie istnym okazem zdrowia i godnym tego, by faktycznie reprezentować cezara.
- Rany się zagoiły, nie wdało się zakażenie. Blizny pozostaną, ale chłopak jest już w pełni zdrowy Panie - usłyszałem głos doktora, tym samym odrywając się od okiennicy i podchodząc do bruneta, bacznym wzrokiem obserwując jego plecy. Faktycznie, blizn było sporo, ale to tylko dodawało mu uroku, a już szczególnie w połączeniu z tym malunkiem. Powinien być mi wdzięczny za tą ozdóbkę.
- Świetnie. A teraz wynoś się. - Na moje polecenie już po chwili w sypialni znajdowała się tylko nasza dwójka. Chwyciłem chłopaka za ramię, gwałtownym ruchem obracając go w swoją stronę. Nie musiałem już dłużej być delikatny. Patrząc na przystojną twarz, przejechałem dłonią po jego torsie. Znacznie lepiej, gdy nie mogę przy tym liczyć jego żeber.
- Chętnie uczciłbym tą chwilę... - wyszeptałem, chwytając mocno podbródek niewolnika i zmuszając go do nawiązania kontaktu wzrokowego. - Ale do tego przejdziemy wieczorem. Teraz się ubieraj, pójdziesz poznać swojego trenera.

Wygiąłem sie lekko do tyłu, mogąc wreszcie względnie swobodnie się poruszać. Ale to chyba jedyny plus. Juz nawet pominę niezbyt przyjemny moment wyciągania szwów, bo to dało się wytrzymać. Zwyczajnie miałem świadomość tego, że od tego momentu mój pan nie będzie miał żadnych powodów do łagodniejszego traktowania mnie.
Posłusznie stałem napięty jak struna, trzymając włosy, żeby nie przeszkadzały medykowi. Mając na uwadze to, że chyba było wszystko dobrze, nadzwyczaj ciężko było mi stać w takiej pozycji i w dodatku spokojnie przed cezarem.
Myliłem się, a przynajmniej taką miałem nadzieję, ale przez ostatnie dwa tygodnie jego dotyk był... co najmniej dziwny i w moim mniemaniu kompletnie nie na miejscu. Nie sprzeciwiałem sie, oczywiście, że nie, jednak pierwszej nocy już na poważnie zacząłem się obawiać tego, co zacznie się od... no od dzisiaj, bądźmy szczerzy. Nie byłem ślepy ani głupi i zdążyłem się domyślić, iż mój pan był niezbyt zadowolony z mojej dwutygodniowej bezużyteczności. Zdążyłem juz sobie wmówić, że to dlatego, iż zwyczajnie chciał mnie wystawić n arenie jak najszybciej. Mało, wierzyłem w to.
A mimo to usilnie uciekałem wzrokiem po posadzce, szczególnie, kiedy cezar znalazł się za moimi plecami.
Szkoda, że nie mogło tak zostać.
Nieomal straciłem równowagę, będąc zmuszonym obrócić się do mego pana i chcąc czy nie, patrząc w jego oblicze. I nie powiem, że tym razem byłem w stanie zachować spokój. Zdawałem sobie sprawę, że musiał widzieć dezorientrację i lęk, bo nagle przed oczami zaczęły mi stawać wszystkie możliwe scenariusze kryjące się za tak niepozornym słowem jak 'wieczór'.
Chciałem się mylić. Miałem nadzieję, że się mylę. Bogowie, ja na pewno się myliłem!
Prawda?
Wciąż nieco skołowany pochyliłem posłusznie głowę, znajdując w garderobie cezara ubiór, który kiedyś służył mu do treningów. Znaczy chyba. Była to dosc krótka, prosta tunika, trzymająca się sama siebie bardziej, niż te wszystkie wytworne szaty. Choć nawet i w niej musiały być złotawe dodatki.
W każdym razie, nie chcąc marnować czasu cezara, skierowałem się za nim na plac, gdzie już zdążyło się zebrać kilka ćwiczących osób.
Patrząc na nich... Nie twierdziłem nigdy, że jestem jakoś specjalnie potężny albo wręcz przeciwnie - że drobny. Naprawdę. Jednak widząc spore rozmiary potencjalnych przeciwników zacząłem się czuć niemal kobieco. Przesadzę trochę twierdząc, że byli dwa razy tacy jak ja, ale będzie w tym sporo prawdy. Lub tylko mi się tak wydaje.
Nieco nieświadomie wyprostowałem plecy, starając się nie okazywać niepewności.
Zbyt długo nie miałem broni w dłoniach... i nie mówię tylko o tych dwóch tygodniach. To trwało miesiącami, a mi jakoś nie widziała się porażka zanim na dobre wejdę na arenę.

Ansim, tak jak mu poleciłem, wybrał z szafy odpowiedni strój do ćwiczeń i przywdział go na siebie. Poczekałem cierpliwie aż skończy się przygotowywać, co na szczęście nie zajęło mu wiele czasu. Gdy chłopak gotowy był już do opuszczenia mych komnat, podążyłem przodem, zmierzając do wyjścia z pałacu. Szliśmy przez wielkie, piękne korytarze, których ściany przystrojone były w większości obrazami moich przodków. Ich twarze były dostojne, w większości młode, gdyż i za młodu poumierali. Jednym z takich portretów był ten przedstawiający mego starszego bratu, otrutego prawie rok temu, dzień przed koronacją. Uśmiechnąłem się pod nosem widząc błysk w jego błękitnych oczach, odzwierciedlony idealnie przez artystę. Augustyn niewiele różnił się wyglądem ode mnie. Posiadał tak samo jasne oczy, blond włosy, ładną sylwetkę. Tylko rysy jego twarzy były ostrzejsze od moich. Budził respekt samym swoim wyglądem. To doskonale pokazuje jak mylne bywają pozory. Mój kochany braciszek był dobrym wojownikiem, lecz łagodnym człowiekiem. Nie miał cech, które powinien posiadać prawdziwy władca. Cech, które posiadam ja, choć moja twarz przywodzi na myśl prędzej aniołka niźli bezlitosnego tyrana, jak to ponoć można usłyszeć we dworze. To określenie absolutnie mi nie przeszkadza. Tyrania jest dobrą metodą sprawowania władzy, w końcu to ja ją posiadam i to ja jestem bogiem tych marnych istot. Z jakiej racji miałbym im dawać sposobność do wyrażenia swoich opinii? To miasto jest moje. Niedługo cały świat będzie pod moim władaniem. Marny żywot tych, którzy zbyt głośno wyrażają swoje racje.
Odwróciłem wzrok od portretu starszego brata i podążyłem schodami w dół, skręcając później kilkukrotnie, by dotrzeć do wyjścia na dziedziniec. Już z oddali dało się słyszeć szczęk stali obijającej się o stal, sapanie gladiatorów, żołnierzy, a także wychwycić można było podniosły krzyk ich trenera. Swobodnym, a jednocześnie wyniosłym krokiem zbliżyłem się do tego ostatniego. Wszelki hałas ustał, a każdy z obecnych upadł na kolano w geście przywitania, tak też poczynił ten sprawujący kontrolę nad nimi wszystkimi.
- Panie – przywitał się i podniósł, gdy ujrzał gest pozwolenia. Nakazałem również wznowienie ćwiczeń, więc odgłos uderzeń już po chwili znów się podniósł. – Co cię do mnie sprowadza?
- Ursus – również przywitałem swego własnego trenera, patrząc w otoczone zmarszczkami brązowe oczy. Mężczyzna miał około czterdziestu lat, lecz jego forma nie pozostawiała wątpliwości temu, jak dobrym wojownikiem jest. Jego sylwetka składała się można by rzec z samych mięśni, opalona skóra zaś przyozdobiona była milionem wyrazistych blizn. Twarz miał doświadczoną, oczy mądre i stanowcze, rysy ostre, a krótko ścięte włosy dopełniały tego wspaniałego obrazu. To Ursus szkolił mnie i mojego brata od najmłodszych lat, przelewając całą swoją szeroką wiedzę w nasze wątłe wtedy ciała. Wciąż pobieram od niego nauki, choć rzadziej niż wtedy, gdy to Augustyn miał zostać cesarzem, a ja wybitnym żołnierzem.
- Przyprowadziłem ci nowego ucznia – poinformowałem, chwytając swego niewolnika za ramię i sprawiając, że podszedł bliżej. Inteligentne spojrzenie ciemnych tęczówek Ursusa skierowało się na nieznajomego mu chłopaka, mierząc go od góry do dołu, jakby poprzez samą obserwację mógł stwierdzić na ile stać tegoż młokosa. Byłem w stanie uwierzyć, że jest do tego zdolny. – Zrób z niego dobrego gladiatora. Chcę, żeby szybko wszedł na arenę – dodałem tonem rzeczowym, ściągając tym samym uwagę wojownika z powrotem na siebie.
- Jak sobie życzysz panie. - Usłyszałem, wciąż zaglądając w ciemne tęczówki. Coś mi w nich nie pasowało. Spojrzenie mężczyzny wydawało się być w pewien sposób inne niż przy naszym ostatnim spotkaniu. Jakieś ostrożniejsze, a wręcz miałem wrażenie, że coś ukrywa. Powstrzymałem się przed strwożonym zmarszczeniem brwi i chwilowo zignorowałem nachalne przeczucie.
- W takim razie zostawiam go w twoich rękach. Później kogoś po niego przyślę – oznajmiłem odwracając się od Ursusa i rzuciłem jedynie krótkie spojrzenie Ansimowi, po czym odszedłem w stronę swoich komnat, by przyszykować się na kolejne zebranie.

Odetchnąłem głębiej, próbując opanować nerwowe, ale i przyznaję, trochę ciekawskie spojrzenia. Nie udało mi się tego powstrzymać całkowicie - co i rusz uciekałem wzrokiem na boki, zainteresowany jakąś bronią czy postawą jednego z walczących. Patrząc na nich próbowałem sobie przypomnieć, jak odparować cios i wyprowadzić własny... W pewnym momencie uświadomiłem sobie, że chciałem znaleźć kogoś z włócznią. Choć jedną osobę, jednego wojownika. Nic. Same toporne miecze albo topory ważące setki kilogramów każdy.
Niedobrze.
To nie tak, że żadnej z tych rzeczy nie dawałem rady unieść. Dawałem, owszem. Jednak ich ciężar skutecznie spowalniał a nawet i krępował czasem ruchy. Poza tym, lanca była lżejsza, bardziej zwrotna i używanie jej nie sprawiało takich problemów jak topór. Jeśli nie będę miał wyboru w broni, będzie ciężko.
Przeniosłem spojrzenie na trenera, kiedy po krótkiej chwili ćwiczenia zostały wznowione. Ledwo wytrzymałem wzrok mężczyzny. Nie był nachalny czy przerażający, nie. Ale odniosłem wrażenie, że przeszywa mnie nim na wskroś, że własne w tej krótkiej chwili dowiedział się wszystkiego, co było mu potrzebne, by mnie wytrenować zgodnie z wolą mego pana. Ogółem ów mężczyzna wyglądał na osobę surową, ale nie okrutną. Zapewne był dobrym przyjacielem, ale respekt i szacunek pewnie towarzyszyły mu nawet wśród najbliższych.
I choć z jednej strony kontakt wzrokowy z tym człowiekiem był dziwnie nie na miejscu, z drugiej byłem w stanie przenieść oczy na mego pana dopiero, gdy wydał ostatnie polecenie. Niby nie powinienem, ale wręcz obróciłem się za nim w chwili kompletnego rozkojarzenia.
Do porządku przywrócił mnie dopiero głos mężczyzny.
- Walczyłeś już kiedyś? - spytał, a mnie wydało się to tylko zbędną formalnością.
- Tak, panie, choć stanęło tylko na treningach. Szczególny nacisk był położony na włócznie albo krótkie miecze. - odparłem, na odruchowo wymieniając z czym miałem kontakt.
Nie wiem, czy tylko mi się przewidziano, czy przez krótką chwilę na twarzy mężczyzny zagościł cień zdziwienia, jednak nie miałem jak tego roztrząsać. Poszedłem za nim, gdy nakazał to gestem, w kierunku broni, gdzie otrzymałem polecenie wybrania sobie czegoś. A było w czym wybierać.
Od sztyletów przez krótkie miecze nawet do lancy, nie pomijając toporów różnej wielkości i wszelakich kształtów. Ale nie to mnie interesowało. Niemal z westchnieniem ulgi spoojrzałem na rząd włóczni ustawionych od najmniejszej do największej. Zatrzymałem się gdzieś na środku, biorąc każdą po kolei i ważąc w dłoni. Do dwóch czy trzech pierwszych wybranych musiałem wrócić, ale tylko po to, by znów stwierdzić, że jedna była, jak na mnie, źle wyważona, a druga nijak nie leżała w dłoni. Z powątpiewaniem otaksowałem kilka sztuk w całości metalowych, ale z braku lepszego wyboru i z nimi musiałem się zapoznać.
Kolejne byłyby juz stanowczo za długie.
Ku mojemu zaskoczeniu to właśnie między nimi znalazła się 'ta właściwa'. Dla pewności przerzuciłem ją z jednej ręki do drugiej, obróciłem kilka razy. Odszedłem dopiero, kiedy wzrokiem nie napotkałem nic lepszego.
Znów posłusznie szedłem za trenerem, aż ten się zatrzymał i sugestywnie wskazał pole, gdzie był już ktoś inny, zapewne mój przeciwnik. Jak głupi liczyłem, że choć kilka minut pozwoli mi poświęcić na przypomnienie sobie czegokolwiek. Tymczasem kątem oka zobaczyłem, jak chłopak szarżuje na mnie w najlepsze, tnąc powietrze koło mojej twarzy. To było tylko ostrzeżenie, zmuszenie, bym oderwał się od Ursusa, a skupił na tym, co działo się na polu. Owszem, dotarło to do mnie, kiedy niezdarnie wywinąłem się ostrzu po raz drugi.
Kompromitowałem się przed samym sobą i wszystkimi wokół kiedy wciąż lekko zdezorientowany rzucałem się po polu, unikając ostrza. Dopiero kiedy udało mi się wyślizgnąć w róg i mogłem wreszcie normalnie spojrzeć na przeciwnika, dałem radę pojąć, co się dzieje. Wciąż nie atakowałem, ale uniki zaczęły bardziej przypominać to, czym były, niż szarpanie się uwięzionego zwierzęcia. Z czasem sobie przypomniałem. Po kilku dłuższych chwilach moje ruchy były bardziej oszczędne i szybsze, zacząłem odpychać od siebie jego oręż, wyprowadzać pojedyncze ataki. W pewnym momencie przestało się liczyć wszystko wokół. Coraz łatwiej przychodziło mi to wszystko, choć wiedziałem, że sporo musiałem sobie przypomnieć a jeszcze więcej nauczyć.
Ale to nic. Skoro udało mi się skończyć z kilkoma płytkimi nacięciami na twarzy i ramionach, to raczej nie będzie źle.

Nie wiem, ile się to ciągnęło. Uderzenie przeciwnika, unik, próba zaatakowania, obrona, unik, drobna rana... i tak w kółko. Nie przeczę, że dobrze było znów poczuć w dłoniach oręż, spotkać się z przeciwnikiem, móc się z kimś zmierzyć. Ale na dłuższą metę to stawało się torturą. Owszem, liczenie na to, że cezar kogoś przyśle po godzinie było głupotą, jednak miałem nadzieję, że nie każe mi spędzać na placu całego dnia.
Myliłem się.
Pod wieczór zaciskałem zęby, żeby tylko nie zacząć wydawać z siebie dziwnych dźwięków przez zmęczenie i ból. Jakim cudem utrzymałem broń w dłoniach... cóż, sam chciałbym to wiedzieć. Pocieszałem się widokiem równie zmęczonego przeciwnika, ale widziałem, że znosił to o niebo lepiej. I kiedy nogi zaczynały odmawiać mi posłuszeństwa, mężczyzna się zatrzymał. Odsunąłem się od niego niepewnie, kątem oka zerkając na trenera.
Jakaż była moja ulga, gdy zorientowałem się, że ten gestem nakazał zakończenie treningu i to nie tylko dla nas. Idąc odłożyć broń na swoje miejsce zorientowałem się, że ja i mój przeciwnik byliśmy jednymi z ostatnich na placu, ale twarzy pozostałych nie kojarzyłem nawet z mignięcia w tym tłumie.
Ale to już nie było ważne.
Odruchowo otrzepałem trochę tunikę, idąc posłusznie za chłopakiem z powrotem do pałacu. Nie powiem, nieco byłem zdziwiony tym, że cezar kazał, bym doprowadził się do porządku nie w swojej łaźni, ale nie mówiłem. Dopóki mogłem to zrobić nie miałem prawa narzekać, a skoro mój pan tak zadecydował - miał do tego prawo. Poza tym, niezależnie od tego, jaką to była woda, ulga byłaby taka sama i to jest w sumie jedyne, co mi nie odpowiadało. Tempo, jakie narzucił. Zaczynałem odnosić wrażenie, że mam chodzić jak martwy przedmiot - nie protestować, nie męczyć się, nie czuć. Nie dziwiło mnie to już, niby taka moja rola, ale wciąż... było ciężko.
Wyszedłem ze zbiornika tak szybko, jak tylko pozwoliło mi na to zmaltretowane ciało, zakładając na siebie lekką tunikę, identyczną jak ta, którą dostałem pierwszego dnia. Niemniej liczyłem choć na tyle czasu by zejść, dosłownie na chwilkę, do kuchni, napić się czegokolwiek. Zawiodłem się, idąc za tym samym chłopakiem, który mnie odebrał do komnat cezara. Przetarłem znów wysychające usta, na szybko przejeżdżając po nich językiem zanim wszedłem do pokoju mego pana.
Po części odruchowo, po części chcąc ukryć drżenie dłoni, splotłem je za plecami, niezdolny jednak ukryć niestabilności swoich nóg.
- Jakieś życzenia, mój panie? - spytałem po kilku sekundach, nie ruszając się jednak bez pozwolenia spod drzwi.

Przełknąłem nieco nerwowo ślinę, gdy przez dłuższy czas nie doczekałem się w gruncie rzeczy żadnej reakcji ze strony mego pana. Pomijając jego wzrok, ten palący wzrok, przez który - jak pierwszego dnia - wydawało mi się, że tunika jest przezroczysta, niepotrzebna. Nie pomagała obalić tego wrażenia opuszczona głowa.
Drgnąłem lekko, słysząc niemal jawną groźbę w tonie cezara. Zdusiłem w sobie chęć natychmiastowego przepraszania, gryząc się w język. Dosłownie. Będąc tak blisko cezara mogłem jedynie delikatnie skinąć głową by wiedział, że dotarło, z drugiej strony jednak widziałem, jak na jedno skinięcie jego dłoni ktoś pozbawia mnie języka. Tak po prostu. Nie 'jakby to było coś zupełnie normalnego', bo to przecież było normalne. Jakkolwiek okrutnie to nie zabrzmi, zdarzały się takie sytuacje. Sam zdążyłem poznać kilka osób,  które skończyły właśnie w ten sposób.
Odruchowo potarłem o siebie wargami, słysząc polecenie cezara. Dotarło do mnie, jak bardzo potrzebowałem czegokolwiek, co ugasiłoby pragnienie. Znów nieznacznie skinąłem głową, chcąc praktycznie od razu pójść po wino i dwa kielichy... co nie było mi dane.
Na ogół pilnowałem się, jak mogłem, by nie podnosić wzroku na mężczyznę. Zdarzało się to tak naprawdę tylko wtedy, gdy sam unosił na siebie moją twarz. W tych momentach może i czułem się nieco pewniej, ufając, że nie pozbawi mnie oczu. Z drugiej wiedziałem, że może to zrobić i zrobi, jeśli coś mu się nie spodoba, przez co odruchowo całe ciało stawało się spięte. Nawet mimo bólu. Nie ruszałem się jednak, dopóki tak mnie trzymał... Może tylko poruszyłem się nieco, trochę niespokojny przez polecenie. Jedyne, co było dobre w tej sytuacji to to, że moja głowa w nic nie trafiła,  kiedy została tak odrzucona.
Odetchnąłem głębiej, starając się uspokoić drżące dłonie i przy okazji samego siebie, kiedy względnie obojętnie zasuwałem z siebie wątły materiał.
Moją ostatnią ochronę,  tak naprawdę.
Z przyzwyczajenia do nie robienia bałaganu, złożyłem odzienie, odkładając na bok, będąc niejako przerażonym wizją pójścia tak po wino. Wycieczka po pałacu w takiej prezencji bynajmniej nie jawiła się jako coś przyjemnego i byłem gotów dziękować cezarowi z całą gorliwością, że miał to już w pokoju.
Odgarnąłem włosy do tyłu, podchodząc do dzbana i kielichów stojących na stosunkowo niewielkiej szafeczce, nalewając wina z tą samą beznamiętną miną, z którą podszedłem do cezara z oboma naczyniami. Powoli tylko irytowały mnie własne włosy, garnące się do wina.
- Panie...? - zacząłem cicho, z wahaniem, tym razem czekając na pozwolenie zabrania głosu. - Mógłbym, panie, związać czymś włosy? - spytałem cicho, wiedząc, że mogę.

Powinienem był się domyślić, że to może nie być mój najlepszy pomysł. Że mojemu panu może nie spodobać się ponowne usłyszenia mojego głosu. Niemniej jednak miałem nadzieję i niejakie przekonanie, że przecież zwrócenie uwagi mego pana na moją osobę będzie dopuszczalne. Do tej pory było. Do tej pory nawet, jeśli nie miałem prawa głosu, tyle mogłem powiedzieć.
W każdym razie bez słowa oddałem cezarowi kielichy, dyskretnie śledząc każdy jego ruch. Ukryłem zdziwienie, gdy zbliżył się do mnie ze świecą, posłusznie zamierając w bezruchu.
Zrozumienie przyszło po chwili.
Zacisnąłem nieco nerwowo zęby, jakimś cudem nie odrywając wzroku od oczu cezara. Domyślając się, co zamierza, odetchnąłem głębiej, starając się nie podejmować protestu. Spodziewałem się, że przyjdzie mi to łatwiej.
Nie wiem, czemu ból wydał mi się większy niż przy większości poparzeń, jakich zaznałem w życiu przez przypadek. Odruchowo szarpnąłem ręką chcąc wydostać ją z uścisku, prawie odwracając wzrok. Ale tylko prawie. Nie zdążyłem odwrócić spojrzenia, opamiętałem się w porę. W zamian zacisnąłem szczęki jeszcze mocniej, czując, jak każdy mięsień drży z powstrzymywanej chęci ucieczki. Odruchowo uniosłem głowę nieco bardziej, chcąc uniknąć pokusy spojrzenia gdzieś indziej, niż tylko w oczy mego pana i słuchałem. Wbrew pozorom naprawdę słuchałem i to całkiem uważnie, choć mogło to wyglądać inaczej, kiedy przybierałem zapewne niecodzienne wyrazy twarzy, ukrywając skrzętnie swój głos, teraz zapewne wyjątkowo nieprzyjemny. Byłem z siebie niejako dumny, że przetrzymałem gaszenie tej świecy jedynie z sykiem, choć chciałem wyć.
Teoretycznie mogłem to zrobić. Teoretycznie mogłem go odepchnąć, uciec od tego doznania. Ale wiedziałem, że nie mam prawa. Dlatego pozostałem nieruchomy jeszcze jakiś czas, delikatnie próbując zgiąć palce.
- Tak, panie... zrozumiałem... - odparłem niemal szeptem.
Tym razem mogłem. Mogłem, prawda? W końcu zapytał. W końcu przecież dokładnie zrozumiałem przekaz, dokładniej, niż bym chciał. Niż sam mogłem się spodziewać.
Odetchnąłem głębiej, mogąc wreszcie spuścić wzrok i ocenić szkody, jakie wywołał płomień. Nie były duże. Ślad zostanie co najwyżej po samym gaszeniu. No, może będzie drobny defekt, jeśli cezar nie pozwoli mi się tym zająć.
Nie liczyłem na to, że pozwoli mi już teraz schłodzić choć na chwilę naruszoną dłoń i da mi choć odrobinę ulgi. Ale później. Naprawdę, nie potrzebowałem dużo czasu, by znaleźć coś, co mogłoby jakoś uratować sytuację i sprawić, by ewentualne blizny zniknęły.
Rozluźniłem się odrobinę, w milczeniu podchodząc do półki i podając kielich cezarowi, po chwili wracając i biorąc swój. Ostrożnie przyłożyłem zaróżowioną dłoń, ledwie hamując ciche westchnienie ulgi.
Mimowolnie przed oczami stanął mi prawie niewinny uśmiech mego pana, kiedy wino zetknęło się z ustami. Wiedziałem, że grał. Miałem niejaką pewność, że zobaczę go jeszcze nie raz, że w pewnym sensie będzie przynosił odrobinę ulgi, zanim znów czegoś nie wymyśli. Obawiałem się jedynie momentu, w którym ten uśmiech będzie się wydawał przerażający, zacznie wywoływać nienawiść. Nienawiść w mojej sytuacji była nie na miejscu. Nie względem tej osoby. Względem cezara powinienem pozostać obojętny, wykonywać jego polecenia i tyle. Musiałem obejść niechęć i sympatię, żeby jakoś to wytrzymać.
Upiłem niewielki łyk słodkiego, ale jednak zbawczo chłodnego trunku, czując jak rozlewa się w moim wnętrzu. Nieświadomie przymknąłem na chwilę oczy, nie wiedząc, czy cezar był świadomy tej ulgi, na jaką mi pozwolił. Ja z kolei doskonale wiedziałem, że to jeszcze nie był koniec na dziś. Chciałem tylko zostać uświadomiony jak długo i po co mój pan miał zamiar dać mi spokój.
Ostrożnie znalazłem poparzoną dłonią chłodniejsze miejsce na kielichu, biorąc kolejny drobny łyk.
Cokolwiek cezar sobie wymyślił, nie miałem na to wpływu. Mogłem jedynie modlić się do wszystkich bogów, żebym mógł się jutro ruszać...