Kumple [obyczaj, nb]

Minęło półtora roku, odkąd się poznali, ponad rok od ich ostatniej wspólnej imprezy. Wydarzenia sprawiły, że każde skupiło się na sobie i poszło swoją drogą. Jednak po raz kolejny dyrektor miesza się w ich sprawy, nadal karząc ich za dawne przewinienia - tym razem w formie robienia za przewodników nowych uczniów.

Well you hurt where you sleep and you sleep where you lie

Somebody mixed my medicine
I don't know what I'm on

Akcja rozgrywa się w Anglii, Bristol. Mamy późną wiosnę 2017 roku.
Postaciami są uczniowie ostatniej klasy liceum o bardzo ciekawych, kolorowych życiorysach, niekoniecznie pozytywnych. Dramaty, rozpierdolone rodziny, związki, imprezy, chlanie, ćpanie, romanse, przyjaźnie. Jest to kontynuacja wcześniej powstałego wątku (28.01.14-09.09.16), więc streszczenie dotychczasowej historii bohaterów zalecam zamieścić w przeznaczonym do tego temacie.
Historia toczy się na spontanie mniej więcej, biorąc pod uwagę indywidualne plany na postacie; miłości i sojusze się tworzą i łamią. NPC wstawiamy w tym samym wątku, co streszczenia historii - przynajmniej te bardziej istotne postacie, nie kłopotamy się epizodycznymi (jedynie ustalamy mniej więcej, jak wyglądają/zachowują się).
Dla tych, którzy chcą dołączyć - charakter postaci, jej historia, nastawienie do innych - wszystko to musi być dobrze przemyślane. W praniu mogą wyjść wydarzenia, a nie charakter :) (chyba że jego zmiana)
Filmik z dawną brygadą

Well I drink what you leak and I smoke what you sigh

There's a tiger in the room and a baby in the closet
Pour another drink mom I don't even want it

Panowie:
Arbalester - Gary Zane
Mietej - Xavery Bruke
Lawrison - Jonathan Harper

Panie:
Faworek - Ethel Grand
Lawrison - Annys Harper
Dolores - Ava Marlowe

W wątku może zginąć nie więcej niż jeden bohater.



NPC:
- James Avory -
Kiedyś popychadło, teraz przystojny student inżynierii biomedycznej, łamiący serca kobiet. A także przyjaciel Avy.

- Mary Jane (Melissa Argent) -
Dziewczyna niestała psychicznie (psychoza), gubiąca się w czasie, występują przy tym omamy, lunatyczka. Na co dzień cicha myszka, miła i bystra, starająca się wtopić w otoczenie, bojąca się ryzyka i zupełnej utraty panowania nad swoimi zmysłami.

- Daniel Petterson -
Tymczasowo oczarowany Xaverym. Dziedzic fortuny, na razie pracuje w firmie ojca. Rozchwytywany przez populację zarówno damską, jak i męską. Cały czas nosi garnitury.



Rodzina:
Bruke
żadnej

Grand
William -
Ada -
Ethan - starszy brat Ethel Grand, przykładny syn i duma rodziny, student zarządzania, dom odwiedza jedynie w święta i długie przerwy. Jest silnie związany ze swą siostrą. Człowiek pozornie sympatyczny.

Marlowe
Alicia - kobieta charakteryzująca się usługami wysokiej jakości oprawionymi w nieziemskie ciało. Jaka szkoda, że taka beznadziejna z niej matka.
Harry - ojciec

Zane
Felix - po rozstaniu z żoną, która zabrała mu syna, zwalczył alkoholizm i jest dość stabilny jeśli chodzi o pracę. Powinien mieć zakaz wstępu do kuchni. Według Gary'ego sieje wiochę, ale inni lubią jego beztroską dziecinność.
Rebecca - matka, która zabrała młodszego syna i zniknęła
Russel - brat

Harper
?

Rodzeństwo Harper ogarnęło klasę jasnym i pogodnym spojrzeniem z przedniej ławki przy ścianie. Twarze zwrócone w ich stronę obejmowały spektrum chyba wszystkich możliwych stanów, jakie można posiadać znajdując się w klasie, podczas, gdy za oknem panowało słońce.
Zgodnie z poleceniem wychowawczyni, mieli się przedstawić.
- Cześć, jestem Annys Harper, a to mój brat, Jonathan. Przyjechaliśmy ze Szkocji i tok nauki mamy dokończyć tutaj – powiedziała dziewczyna uśmiechając się do wszystkich. Prawie idealnie równy rząd zębów lekko szpeciła krzywa trójka; dokładnie tak samo miał jej brat. Oboje byli dość wysocy i smukli; Jonathan przewyższał siostrę o pół głowy; poza tym byli swoimi niemalże odbiciami z rysów twarzy., które były na tyle harmonijne, że odpowiadały zarówno jej jako osobie płci żeńskiej, jak i jemu jako osobie płci męskiej. Ubrani byli swoim zwyczajem w jasne kolory, co z pewnością potęgowało wrażenie, jakby byli dziwacznie oderwani od rzeczywistości.
- To dość niezwykła pora na zmianę szkoły. Co was tu sprowadza? – Pytanie nauczycielki można było odebrać zarówno jako chęć podtrzymania rozmowy, jak i po prostu zwyczajną ciekawość – wręcz wścibstwo.
- Przeprowadziliśmy się tu z dziadkiem – odpowiedział Jonathan krótko. Sprawiali wrażenie zsynchronizowanych w tym, co komunikują innym; Annys nawet nie otworzyła ust jakby się spodziewając, że teraz kolej jej brata na odpowiedź. Zgodnie wiedzieli też, czego nie mówić na forum całej klasy, a do takich rzeczy należał chociażby powód, dla którego dziadek uznał, że pora na przeprowadzkę, czy nawet, dlaczego przeprowadzili się z dziadkiem, a nie z rodzicami. Rzeczywistość jak to zwykle bywało, była bardziej kuriozalna niż ktokolwiek mógłby oczekiwać – mianowicie ich matka, będąca wypieszczoną i bogatą księżniczką, zaciążyła w wieku 17 lat z bliżej sobie nieznanym i zupełnie nieskorym do odpowiedzialności amantem. W efekcie jej rodzice, a ich dziadkowie musieli wychowywać całą trójkę – własną córkę i jej dzieci. Między być, a nie być bliźniąt istniała cienka linia, a konkretniej dwie kreski na teście ciążowym, który przyuważyła ich babcia w koszu swojej córki. Tylko ten przypadek sprawił, że ich matka nie poddała się aborcji. Mimo to, nadal czuła się w obowiązku wypominać im, jak bardzo ich dwójka zmarnowała jej życie – do czasu, gdy nie wyprowadziła się, zrywając kontakt ze wszystkimi.
Bliźnięta Harper nie czuły się w obowiązku nikogo przepraszać, że żyją. Wiedziały, że są ulubieńcami dziadków – to ich uważali za swoich rodziców; do biologicznej matki nawet nie byli w stanie zwrócić się inaczej jak po imieniu.
- Trzeba było się nie szmacić – kwitowali zgodnie z chochlikowymi uśmieszkami, by zamienić się w aniołki, gdy tylko na horyzoncie pojawiało się jedno z ich dziadków.

Bristol. Miasto tętniące życiem w porównaniu do ich poprzedniego miejsca zamieszkania. Gilbert znalazł urokliwy domek na przedmieściu, co oznaczało względny spokój i duże odległości do wszystkiego. Do miasta i jego mieszkańców bliźnięta podchodziły z uprzejmą rezerwą – taką, jaką się okazuje obcym, z którymi nie zależy na nawiązywaniu bliższych kontaktów.
- Tutaj są naprawdę ciekawe zabytki – Annys nie oderwała wzroku od ekranu laptopa posyłając ten komunikat w przestrzeń. Jonathan jedynie jej przytaknął zajęty jakimiś komiksami, na które Annys nawet nie zwracała uwagi – I można się wybrać do teatru.
- O. Co grają? – spytał chłopak bez większego zainteresowania. Annys zmarszczyła brwi próbując znaleźć repertuar, szybko jednak dała sobie spokój i włączyła Spotify.
- Można pójść do jakiegoś klubu i posłuchać jakiegoś shitu – zaproponował Jonathan po dłuższej chwili milczenia – albo zobaczyć te uniwersytety. Chyba nie zostawimy dziadka, gdy skończymy naukę?
Oboje wymienili krótkie spojrzenia. Gilbert Harper wydawał się ożyć w tym miejscu. Bliźnięta były z tego powodu zadowolone, jednak nie czuły, by trafiły w miejsce, gdzie chciałyby zapuszczać korzenie.

Xavery "Xav" Bruke
19 lat

A V A M A R L O W E
wildest dream


Poznaliśmy się wczesną wiosną tego roku w Paryżu. Możesz tego nie pamiętać, ale ja nie zapomnę tamtego dnia do końca życia. Siedziałaś przy jednym ze stolików przed Café de Flore. Nie wyglądałaś na paryżankę, ale też nie przypominałaś żadnej z turystek, które wiosną i latem tłumnie przybywały do stolicy Francji. Otulałaś się szczelnie grubo plecionym swetrem, błądząc niebieskimi oczami po twarzach oraz sylwetkach przechodniów. Twoje rude włosy spięte były w wymyślnego koka, a kilka kosmyków opadło Ci na twarz. Nawet nie tknęłaś croissanta leżącego przed Tobą na porcelanowym talerzyku, ale co jakiś czas upijałaś łyk - pewnie już zimnej - zielonej herbaty. Jak na taki dzień było całkiem tłoczno, więc spytałem, czy mogę się przysiąść. Twierdziłaś, że na kogoś czekasz, ale ten ktoś nigdy się nie zjawił, dlatego spędziliśmy razem popołudnie. Mówiłaś, że Paryż jest tylko przystankiem w Twojej podróży. Nie zamierzałaś zabawiać tu długo, za dwa dni miałaś lot do Nowego Delhi. Nie chciałem dać Ci uciec, poczułem, że wytwarza się między nami swoista więź...

Poleciałem z Tobą.

Podczas naszego ośmiogodzinnego lotu chciałem Cię trochę powypytywać o Twoją przeszłość, lecz z początku milczałaś. Dopiero po kilku godzinach prób zaczęłaś opowiadać.
Urodziłaś się w Oksfordzie ale niemal całe życie mieszkałaś w Bristolu. Początkowo wcale nie zamierzałaś lecieć do Francji. Od samego początku Twoim docelowym punktem było Delhi, w którym miałaś spędzić czas z ojcem oraz jego nową dziewczyną, a także świętować Holi. Jednak miesiąc wcześniej dostałaś list z prośbą o spotkanie i biletem lotniczym do Paryża od dawnego przyjaciela. Mieliście się spotkać w Café de Flore tamtego popołudnia ale finalnie Twój przyjaciel się nie zjawił. Gdy o tym mówiłaś nie sprawiałaś wrażenia zawiedzionej czy zdenerwowanej, tylko przez moment po Twojej twarzy przebiegł cień smutku, który zaraz zniknął. Wydawało się, że ten ktoś w przeszłości wiele razy zawodził, więc zdążyłaś się przyzwyczaić.

Przez cały nasz wyjazd uważnie Cię obserwowałem. Byłaś raczej cicha, trochę tajemnicza. Zdecydowanie wolałaś słuchać niż mówić. Często to Ty zadawałaś pytania, a ja cierpliwie i wyczerpująco na nie odpowiadałem. Cieszyło mnie to. Nie byłaś jak inne dziewczyny, które wylewały z siebie potoki słów. Wiele razy podczas tych dwóch tygodni zdarzało nam się siedzieć na hotelowym balkonie i bez słowa wpatrywać się w gwiazdy. Dużo o nich wiedziałaś. Twoje oczy błyszczały, gdy z pasją w głosie tłumaczyłaś mi jak używać mapy nieba, albo pokazywałaś coraz to nowsze konstelacje.
Wydawałaś się być niezwykle pogodną dziewczyną. Biło od ciebie wewnętrzne ciepło, roztaczałaś wokół swoistą aurę spokoju i harmonii. Miałaś świetny kontakt ze swoim tatą, pomimo tego, że mieszkał tak daleko od Ciebie, a także z Piryanką - jego dziewczyną, która była w Tobie zakochana nie mniej niż w Twoim ojcu, choć zupełnie platonicznie.

Ale, jak wszyscy, miałaś też swoją ciemną stronę...

Zacząłem ją poznawać już w pierwszym tygodniu naszego pobytu w Indiach, kiedy poszliśmy na imprezę z Twoimi znajomymi. Skręcałaś jointa w ciemnym zaułku za klubem z taką wprawą, jakbyś robiła to niemal codziennie. Dopiero później dowiedziałem się, że faktycznie tak było. Patrzyłem na twoją twarz oświetloną kolorowym laskiem neonów i zmienioną przez ciemny makijaż. W Twoich jasnych oczach widać było ten błysk zachęcający do zrobienia czegoś niezbyt grzecznego i niekoniecznie legalnego. To była Twoja odskocznia od problemów, uciekałaś w nocny świat zabawy, alkoholu i narkotyków. Uciekałaś od swojej matki i jej nowego męża, płaczu młodszego brata, powracającej depresji i długich ramion przeszłości dosięgających Cię co noc. Czasem budziłem się w środku nocy, nie wyczuwając obok ciepła Twojego ciała, i patrzyłem jak siedzisz przygnębiona na parapecie, obserwujesz światła wiecznie żywego Delhi.

Ciągle mam przed oczami te chwile. Momenty jak niewyraźne slajdy: Ciebie stojącą w zwiewnej sukience pośród ludzi obrzucających się kolorowymi proszkami podczas Holi, idącą dość szybkim krokiem do Taj Mahal, wchodzącą po schodach na Kutb Minar. Dużo zwiedzaliśmy, rozmawialiśmy z ludźmi, czasem próbowałaś się porozumieć kaleczonym Hindi, którego uczyła Cię Priyanka, gdy miała wolne. Często chodziliśmy na targi, by kupować Betel (czasami też w nielegalnej wersji z dodatkiem kokainy), egzotyczne owoce i tkaniny. Wypijaliśmy litry chai masala i zjadaliśmy chlebki naan z curry.
Czułem się jak w bajce i żałowałem, że niedługo każde z nas będzie musiało wrócić do swojego życia codziennego... A potem pożegnałaś mnie w porcie lotniczym Indiry Gandhi mówiąc, że jeśli będę chciał, znajdę sposób, by Cię odszukać. Po czym ściągnęłaś swojego sandałka na szpilce, wyszywanego drobnymi, błękitnymi koralikami oraz kryształkami Swarovskiego i mi go dałaś.

Mam go do dziś.

Mój dzik tu będzie <3

There are wounds that never show on the body that are deeper
and more hurtful than anything that bleeds.



Imię; Gary
Nazwisko; Zane
Wiek; 19





Raz mi się chce żyć, a raz po prostu kurwica człowieka trafia. Kładę się do łóżka i nie potrafię zasnąć, sam nie wiem czemu. Po prostu leżę i tyle. Gapię się w ten sufit i nie umiem niczego zrozumieć. I jest jakoś tak… Tęskno? Smętnie? Nie wiem.




As upset and as angry as I am, I still miss you. Do you know how fucking pathetic that makes me feel?



[...]

And once the storm is over, you won't remember how you made it through, how you managed to survive. You won't even be sure, whether the storm is really over. But one thing is certain. When you come out of the storm, you won't be the same person who walked in. That's what this storm's all about.

There's a war inside my head
sometimes I wish that I was dead. I'm broken.
So I call this therapist and she said:
"Girl, you can't be fixed. Just take this."



Jest o krok by znaleźć się na dnie
choć stoi przy barze i wygląda ładnie.

Dźwięk budzika rozbrzmiał w pokoju poranną tyradą. Ruda wymacała w pościeli telefon, kilkukrotnie przejechała dłonią po wyświetlaczu, po czym wydała z siebie niewyraźny pomruk i przekręciła się na drugi bok. Promienie porannego słońca wpadały do pomieszczenia przez szpary w drewnianych żaluzjach, które zapomniała zasunąć na noc. Na poduszce wylegiwał się Lucyfer, czarny kocur Avy, natomiast w nogach usadowił się bokser Chuck'a - Rocky. Zwierzętom nie wolno było spać w głównej sypialni, w której przebywało dziecko, dlatego oboje co noc przychodzili do Avy. Powoli stało się to wieczornym rytuałem całej trójki.
Poranna sielanka miała trwać jeszcze długi czas, ale zmącona została przez odgłosy krzątaniny w kuchni i zapach smażonego boczku, na który zaraz zerwały się oba zwierzaki. Ruda ospale i dość niechętnie otworzyła oczy. Ava nadal nie przyzwyczaiła się do tego, że zajmowali mieszkanie - mimo, że całkiem przestronne - w którym wszystko znajdowało się na jednym poziomie, a ściany zrobione były chyba z kartonu. Panie Marlowe zmuszone były wyprowadzić się ze swojego poprzedniego lokum, gdy Alicia zamieniła je na stary, wolnostojący dom na przedmieściach, który zawsze był ich marzeniem. Jednak póki nie skończą remontu, chwilowo wprowadziły się do nowego chłopaka Alicii - Chuck'a.
Mężczyzna mieszkał w małym apartamencie, w jednej z zamożniejszych dzielnic Bristolu. Jego mieszkanie, choć nie posiadało wielkiego metrażu, było wyjątkowo przestronne, niemal całe w bieli i jasnym drewnie o ciepłym odcieniu. Do głównej sypialni wstawiono dziecięce łóżeczko Tony'ego, natomiast Ava zajęła pokój gościnny. Jej ubrania i kosmetyki ledwie pomieściły się na półkach maleńkiej szafy oraz wieszakach przywiezionych jeszcze ze starego domu. Teraz patrzyła na nie leżąc na szarej kanapie, która po rozłożeniu zajmowała znaczną większość powierzchni pokoju. W końcu z lekkim trudem zwlekła się z kanapy, a przez myśl przeszło jej, że jedna powinna zacząć ćwiczyć z mamą, która starała się wrócić do formy sprzed ciąży. Chwyciła cienki szlafroczek i otuliwszy się nim ruszyła do kuchni.
- Dobry - mruknął Chuck, przeglądający notowania giełdy w swoim iPadzie. - Zrobiłem jajecznicę, chcesz to się częstuj.
Ava uśmiechnęła się niemrawo, nadal trochę zaspana.
- Dzięki.
Westwick okazał się wcale nie być taki zły jak jej się z początku wydawało. Dużo zyskiwał przy bliższym poznaniu i dziewczynie czasem było trochę głupio, że tak na niego naskoczyła, podczas ich pierwszego spotkania w kuchni Marlowe'ów. Ale z drugiej strony: kto by się nie oburzył, gdyby obcy facet zajął jego miejsce przy stole i wyjadał jego dżem?
Jednak Chuck naprawdę starał się dbać o Alicię i jej dzieci, a ponadto był świetnym kucharzem. Ava czasem rzucała teksem, że marnuje się w tym banku i powinien otworzyć restaurację. Wszystko co ugotował było przepyszne, dlatego wzięła sporą porcję jajecznicy, po czym zajęła miejsce po przeciwnej stronie wyspy kuchennej niż Charles.
- Pożyczysz mi auto na dzisiaj? - spytała, wkładając do ust potężny kęs.
Mężczyzna odłożył tablet i wbił wzrok w siedzącą naprzeciw dziewczynę. Sięgnął po kubek z napisem Dad #1 (bycie ojcem nadal nie mieściło mu się w głowie), upił z niego łyk, aż w końcu odpowiedział:
- Jasne. Wiesz gdzie są kluczyki.
Puścił Avie oczko, po czym wstał z miejsca i zniknął w głębi mieszkania. Jego auto przez większą część roku zbierało kurz na podziemnym parkingu pod budynkiem, w którym mieszkali. Przez niemal wszystkie dostatecznie ciepłe dni w roku jeździł swoim Kawasaki Ninja ZX-10RR. Dlatego właśnie pozwalał Avie pożyczać samochód - mogła czasem przewietrzyć jego maleństwo.
Po skończeniu śniadania i upewnieniu się, że łazienka nie została przez nikogo zajęta, zabrała się za przygotowania do szkoły, póki jeszcze mogła zrobić to we względnym spokoju, bez osób wchodzących co chwilę, bo zapomnieli czegoś z łazienki. Ze spokojem wzięła prysznic, umyła ząbki i zdążyła się nawet pomalować. Robiło się coraz cieplej, dlatego w makijażu postawiła na minimalizm. Składało się na niego: odrobina kremu BB na piegowate policzki, dokładne wytuszowanie rzęs, podkreślenie kości policzkowych bronzerem i oczywiście jasnoróżowa szminka. Od pewnego czasu pomalowane usta stały się nieodłącznym elementem wyglądu Avy i nie wychodziła z domu bez nałożonej pomadki, których cała kolekcja leżała w małym pudełku na stoliczku z Ikea obok jej kanapy. Po wykonaniu makijażu upięła włosy w niskiego kucyka i wyszła z łazienki, by stanąć twarzą w twarz ze swoją matką, która tylko uśmiechnęła się do niej i zaraz zniknęła wewnątrz pomieszczenia. Ruda wzruszyła ramionami i przeszła do pokoju, gdzie stanęła przed otwartą szafą oraz dwoma wieszakami zapełnionymi przez ubrania. Po krótkim namyśle jej wybór padł na luźną (i lekko prześwitującą) białą koszulę w cienkie, czarne paseczki, do tego jasne boyfriendy oraz białe trampki. Całość dopełniła minimalistyczna biżuteria w kolorach złota i srebra. Przez ostatni rok garderoba Avy przeszła lekką metamorfozę. Do szkoły nie nosiła już zdezelowanej kostki, a shopperkę z czarnej skóry, ubierała więcej biżuterii, więcej jasnych kolorów. Dziewczyna zaczęła również przywiązywać nieco większą wagę do makijażu oraz staranniej wykonanej fryzury, ponadto nieco przytyła, więc nie była już tak bardzo koścista, a tygodnie spędzone w upalnych i słonecznych Indiach pozostawił pamiątki w postaci skóry o złocistym blasku (zamiast niezdrowo bladej), a także większej ilości piegów, głównie na nosie, dekolcie i ramionach. Trzeba było przyznać: Marlowe powoli stawała się kobietą, całkiem urodziwą w dodatku. Powoli przestawała przypominać niezdrowo bladą, wychudzoną dziewczynę, która jedynie siedziała w kącie i łypała na wszystkich podejrzliwym okiem. Na początku zeszłego roku coś w niej pękło, coś co zapoczątkowało jej metamorfozę.
Ava raz jeszcze przejrzała się w lustrze wiszącym w przedpokoju, wygładziła ostatnie zgięcia na koszuli, chwyciła pęk kluczy i wyszła z mieszkania. W windzie nacisnęła ostatni guzik od dołu, oznaczający parking. Na dole było znacznie chłodniej niż w ciepłym mieszkaniu. Na szczęście samochodu nie trzeba było długo szukać. Czerwona Mazda MX5 stała dokładnie tam, gdzie Marlowe zostawiła ją ostatnim razem. Z błogim uśmiechem wsiadła do niej, a gdy wyjechała z parkingu na powierzchnię - otworzyła dach, pozwalając silnemu podmuchowi wiatru rozwiać kosmyki wokół twarzy. Niestety, nie nacieszyła się jazdą zbyt długo, gdyż zaledwie kilka ulic dalej stanęła w korku. Nerwowo bębniąc w kierownicę, co rusz spoglądała w boczne lusterka na innych zdenerwowanych kierowców. Kiedy tylko miała taką sposobność, wcisnęła gaz do dechy, by zdążyć na pierwszą lekcję. Z piskiem opon wjechała na parking, gdzie zaparkowała na jedynym wolnym miejscu.
Miejscu przeznaczonym dla dyrektora.
Szybko przemknęła do szkoły, chcąc jak najszybciej znaleźć się w sali, niezauważona przez dyrekcję. Niestety, tego dnia wszechświat był przeciwko niej. Ledwo zdążyła przejść połowę pustego już korytarza, a za jej plecami rozległo się znaczące chrząknięcie, odbijające się echem od pustych ścian. Z sercem na dłoni odwróciła się ku obliczu dyrekcji.
- Panno Marlowe, proszę za mną.
I panna Marlowe poszła, a przed oczami stanęła jej bardzo podobna scena, mająca jednak miejsce półtora roku wcześniej. Po przekroczeniu progu gabinetu pojawiło się u niej przeczucie, że choć jest tu pierwszą osobą, nie pozostanie jedyną wezwaną do dyrektora tego dnia.
Mężczyzna zaczął swój wywód na temat spóźniania się i zajmowania miejsc parkingowych przeznaczonych dla pracowników tej placówki (czyli jego - gdyby było to miejsce kogoś innego nie przejąłby się tym zbytnio). Groził karą i odholowaniem samochodu, jeśli Ava natychmiast go nie przestawi i nie przemawiał do niego fakt, że wszystkie miejsca jakimś cudem są zajęte, a on sam tego dnia został przywieziony przez żonę, więc miejsce dyrektora jako jedyne pozostało wolne. Marlowe słuchała jednym uchem, a przez drugie wszystkie słowa wylatywały z głowy, jak gołębie z otwartej klatki. Dopiero w momencie, gdy drzwi do gabinetu zostały otwarte a mężczyzna umilkł, ruda wysiliła się na odrobinę uwagi, głównie dlatego, że była zaciekawiona kto wszedł. Odwróciła głowę, by natrafić prosto na twarz Gary'ego. Po plecach przeszedł ją deszcz, w żołądku nagle rozlał się żrący kwas. Przełknęła ślinę. Ostatni raz, gdy byli w jednym pomieszczeniu, w tak bliskiej odległości od siebie... Wolała tego teraz nie wspominać. Dlatego przeniosła wzrok na drugą sylwetkę, wychudzoną i ubraną w za duże ubrania. Chłopak miał wiśniowe włosy i twarz Xavery'ego, choć zupełnie go w tym momencie nie przypominał. Ava zmarszczyła brwi. Oto siedziała przed obliczem dyrektora, tak samo jak półtora roku temu, z dwoma chłopakami, którzy swego czasu byli jej najbliżsi, a potem zniknęli z jej życia, jeden kompletnie bez słowa. Co jakiś czas zerkała to na jednego, to na drugiego. Zmienili się, ale czuła, że w środku byli tymi samymi Xavem i Gary'm co przed rokiem.
- To żart? - ocknęła się nagle, wyrwana z zamyślenia słowami dyrektora. - Kończymy liceum, a pan daje nam dzieciaki do opieki?
Nie zamierzała opiekować się jakimiś małolatami, miała teraz ważniejsze rzeczy do roboty. Chociażby takie przygotowanie się do egzaminów końcowych, czy wybór studiów... Jednak dyrektor był nie do przekonania, dalej pieprzył o opiekowaniu się nowymi uczniami, jakby ci potrzebowali niańki. Cała trójka z ulgą opuściła gabinet dyrektora. Ava przez chwilę miała wrażenie jakby cofnęła się w czasie o ten rok. Wiecznie nienażarty Gary prowadził ich małą pielgrzymkę do stołówki, znów trzymali się razem, jakby ostatnie półtora roku nigdy się nie wydarzyło. W oczach Avy nagle zebrały się łzy, przystanęła tuż przed wejściem do stołówki. Chłopcy chyba kapnęli się, że nie idzie za nimi, bo również zatrzymali się po kilku krokach i odwrócili.
- Co jest? - spytał Xav.
- Coś się stało? - zawtórował mu Gary.
Jednak ruda zaprzeczyła szybkim ruchem głowy. Bez słowa podeszła do Kumpli i objęła ich oboje naraz piegowatymi ramionami. Nie trwało to długo - w końcu byli w środku szkoły i nie dość, że tarasowali przejście, to jeszcze kilka osób spojrzało na nich niezbyt przychylnym wzrokiem - a gdy się od nich odsunęła, uśmiechała się delikatnie.
- Cieszę się, że znów jesteśmy razem.
Chwyciła ich pod ramiona i razem weszli do stołówki.

Po raz pierwszy, od kiedy ponownie pojawił się w Bristolu, dziękował w duchu Danowi.
Obudziły go szaleńcze podrygiwania jego telefonu, oznajmiającego przychodzące połączenie. Zanim chłopak rozbudził się na tyle, by sięgnąć po urządzenie, ten zamilkł. Bruke jęknął w poduszkę, czując ból rozsadzający mu czaszkę od środka. Potrzebował dłuższej chwili, by dojść do siebie. W końcu otworzył oczy, próbując przypomnieć sobie, gdzie jest - bo na pewno nie było to jego mieszkanie.
Wspomnienia uderzyły w niego falą godną miana tsunami. Klub. Impreza. Dziewczyny. Alkohol. Wszystko jasne.
Zwrócił spojrzenie przekrwionych oczu na leżącą obok niego, zdecydowanie kobiecą sylwetkę. Zdecydowanie nagą. Zaklął pod nosem, odgarniając zakrywającą go pościel. Tak jak myślał - również nic na sobie nie miał. Zaklął raz jeszcze. W podrygach chwycił leżące przy łóżku bokserki i włożył je na goły tyłek, czując, jak na skórze pojawia mu się gęsia skórka. Rozejrzał się po obskurnym pokoju w poszukiwaniu reszty garderoby. Znalazł swoje poobdzierane dżinsy, podkoszulkę i sweter z długim rękawem. Włożył go przez głowę, ukrywając blizny na przedramionach.
Okulary leżały pod łóżkiem. Dmuchnął na nie, pozbywając się z ich powierzchni brudów i nałożył na nos. Świat od razu stał się wyraźniejszy. Schował telefon do kieszeni.
Starając się nie obudzić śpiącej dziewczyny wydostał się szczęśliwie na zewnątrz. Poranne powietrze nie było już tak chłodne, zwiastując nadejście jeszcze cieplejszych dni. Xav odetchnął pełną gębą, wreszcie sprawdzając nieodebrane połączenia. Dwadzieścia od Dana. Cudownie.
Niechętnie oddzwonił, próbując złapać taryfę. Coś zatrzeszczało w słuchawce. Uprzedził swojego rozmówcę.
- Tak, napadli mnie i zgwałcili, zostawili w rowie i przy okazji wycięli nerki - powiedział zgryźliwie, gdy taksówka zatrzymała się tuż przed nim. Odpowiedziała mu cisza i kolejny trzask. Z jego ust wyszła soczysta "kurwa". - Świetnie, Księżniczka się obraziła.
Dobrze wiedział, że obrażony Daniel to zły Daniel. A zły Daniel to Daniel blokujący mu kartę kredytową. Jak pierwszy raz odwalił mu taki numer Xavery ledwo się powstrzymał, by nie przypierdolić mu w jego wyniosły ryj. Później - gdy już znalazł normalną robotę - nauczył się odkładać pieniądze do szuflady, by w razie czego potrafić przetrwać humorki Pettersona. Im dłużej odkładał i więcej pracował, tym bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że już niedługo stanie na własnych nogach, a kartę będzie mógł wsadzić Danielowi w rzyć i nigdy więcej nie musieć na nim pasożytować. Inna dziwka korzystałaby do woli z konta bogacza-debila, ale Xav nie umiał się na coś takiego zdobyć.
Siedząc w taksówce czuł, jak dłonie zaczynają mu się trząść. Zagryzł wargę, chowając pięści w kieszeniach kurtki. Pod palcami czuł samotnego skręta, o którym widocznie zapomniał. O niczym innym nie marzył, tylko o odpaleniu go i zaciągnięciu się drapiącym, słodko-gorzkim dymem. Xavery od pewnego czasu zauważył, że tu nie chodziło już o odgonienie problemów, nie. Bruke nie będący na haju nie był już sobą. Trzeźwy gubił się w labiryncie własnego umysłu. Wspomnienia, niekoniecznie przyjemny, przejmowały władzę w jego umyśle. Był markotny, a jednocześnie wściekły. Kiedyś można go było porównać do zagubionego szczeniaczka, szukającego pocieszenia. Teraz szczeniaczek wyrósł na niewytresowanego, agresywnego buldoga, który gryzł dłoń próbującą mu pomóc. Jeśli w pobliżu nie widział ofiary, na którą mógłby się rzucić, gryzł własny ogon. Stąd pamiątki z Liverpoolu widoczne na skórze chłopaka.
Upalony był sympatyczniejszy. Uśmiechał się. Żartował ze znajomymi. Odnajdywał się w towarzystwie obcych osób. Lubił wygłupy i ostre melanże. Był sobą, takim jak rok temu.
Zapłacił kierowcy i poszedł do swojego mieszkania, znajdującego się nie tak daleko od szkoły. Żołądek ścisnął mu się ze (strachu? stresu?). Gdyby nie Petterson i jego kontakty dosłownie wszędzie nie postawiłby ponownie swojej stopy w tej budzie. Miał szansę naprawić chociaż niektóre ze swoich licznych błędów. Pomyśleć, że dwanaście miesięcy wcześniej przeżywał to samo na myśl o przekroczeniu progu tej samej szkoły. Wtedy powody były zgoła inne. Teraz to było bardziej skomplikowane.
Opuścił Bristol bez słowa pożegnania. Gdyby się odezwał, chociażby SMS-em, nie dałby rady i wrócił z podkulonym ogonem. Co by go tu czekało? Miasto, które przypominało mu na każdym kroku o tym, że na świecie jest teraz całkiem sam? Grupa przyjaciół, których połowa się wykruszyła, a druga go nienawidziła? Były chłopak, patrzący na niego spod byka?
Przekroczył próg mieszkania, rzucając kurtkę gdzieś w kąt. Pokój był obskurny, z odpadającą płatami farbą i mrugająca żarówką, oświetlającą pomieszczenie na żółto. Prócz dwóch blatów, starej, buczącej lodówki i materaca leżącego na podłodze nie było tu niczego. Ubrania chował w sportowej torbie. Na balkonie suszyły się jego gacie. Do kontaktu wpięta była nieużywana ładowarka, którą zaraz odpiął, plując sobie w brodę, że o niej zapomniał. Starał się oszczędzać jak najbardziej się dało, dlatego w jego domu nie doświadczysz niczego niepotrzebnego do przetrwania. Wyrobił sobie ten nawyk jeszcze w Liverpoolu, kiedy płaca za jego pracę była niestała - jednego miesiąca żył jak pączek w maśle (no, prawie), a kolejnego zwijał się z głodu.
Miał pojawić się oficjalnie w szkole dnia następnego, ale dziś musiał iść do dyrektora, który jak zwykle się srał. Doprawdy, za wieloma rzeczami Xavery tęsknił, ale ten dziad nie był nawet na żałosnym końcu tej listy. Przebrał się z przepoconych, zużytych ubrań, zaraz opakowując się w czyste - bluzę wkładaną przez głowę w kolorze butelkowej zieleni, podkreślającą kolor jego oczu oraz parę dżinsów, które kupił zupełnie niedawno. Na plecy zarzucił plecak kostkę, do którego spakował trampki na zmianę. Kiedy był pewien, że niczego nie zapomniał, odpalił skręta, którego tak bardzo pragnęła bardziej jego psychika, niż ciało. Wszystkie problemy straciły na barwie, zmysły się wyostrzyły, a chłopak był wreszcie gotowy zmierzyć się z otaczającą go rzeczywistością. Włożył rolki, kupione tego samego dnia co spodnie i wyszedł z mieszkania, uprzednio sprawdzając, czy wszystkie światła są pogaszone. Klucze do mieszkania miał zawieszone na rzemyku, a ten pod kołnierzem bluzy. Zimny metal ocierał się o jego obojczyk, z każdą kolejną sekundą nagrzewając się bardziej.
Włożył w uszy słuchawki, niespiesznie jadąc pustym chodnikiem. Starał się rozglądać uważnie, żeby na nikogo nie wjechać lub - o zgrozo - nikt nie wjechał w niego. Pod szkołą spostrzegł, że czyjaś Mazda zajęła miejsce parkingowe dyrcia. Był stuprocentowo pewien, że ten grzyb nie pozwoliłby sobie na takie cacko, więc uśmiechnął się pod nosem. Dobrze, że ktoś kultywował szkolne tradycje.
Usiadł na schodach, by zmienić rolki na normalne buty, chociaż korciło go, by wjechać na nich do środka.
Idąc szkolnym korytarzu nie czuł tęsknoty, żadne przyjemne wspomnienia nie zalały jego głowy. Miał wrażenie bycia całkowicie nie na miejscu, jakby był oddzielony od tego świata cienką barierą, niby niewidoczną, ale odgradzającą go od innych ludzi. Uczniów śmiejących się z kumplami, na szybko zwalających prace domowe. Nie chciał tu być. Skulił się w sobie, wbijając spojrzenie w podłogę i modląc się, by na razie nikt go nie rozpoznał.
Nie wyszło. Przed gabinetem dyrektora spotkał Gary'ego.
Xavery chciałby powiedzieć, że tak jak on, Zane również się zmienił, ale nie - nadal nosił się w podobnym stylu, nadal miał poobijaną mordę. Wciąż czuć od niego było zapach smakowego tytoniu. Przy jego boku wiernie stał ukochany przez chłopaka rower, na którego widok między ścianami korytarza Xav omal nie wybuchnął śmiechem. To było takie zaneowe.
To Xav był tym synem pierworodnym, który przeżył przemianę, ale jeśli w przypowieści była to odmiana na lepsze, tak Bruke pozostał na tym samym poziomie spierdolenia, a może i spadł jeszcze niżej. Palce go zamrowiły. Oddałby wszystko, żeby móc teraz wypalić blanta, którego zachomikował na później w ukrytej kieszeni plecaka. Otaksował byłego Kumpla ostrożnym wzrokiem. Zatrzymał go na dłużej na koszulce Gary'ego i omal nie parsknął śmiechem. Uwielbiał Dragon ball, jeszcze gdy jego starszy brat żył oglądali codziennie wieczorem przynajmniej dwa odcinki.
- Nim cokolwiek powiesz, chcę pożyczyć tę koszulkę - powiedział zamiast gównianych przeprosin i jeszcze gorszych obietnic, których nigdy by nie spełnił. Uniósł lekko kąciki ust, które zaraz opadły, gdy pięść Zane'a wylądowała z impetem na jego nosie. Buchnęła z niego krew.
Na urodzinach Ethel jakaś dziewczyna podała mu skręta wypełnionego cholera wie czym. Mocno go kopnęło i odleciał na godzinę. Tak samo, jak teraz, wtedy również cios w twarz go otrzeźwił. Krew leciała mu na wargi, nos pulsował, ale umysł pozostał czysty. Wszelkie chmury otępienia rozwiały się w popłochu.
Nie był zły. Byłby chujem, gdyby teraz rzucił się Gary'emu do gardła. Wiedział, że to on spierdolił i ze zasłużył sobie na wpierdol. Otarł krew, pozostawiając pod nosem smugę koloru jego włosów.
- Ty pieprzona w dupę różowa kurwo. To co teraz?
- Nie wiem, ale serio chciałbym ją pożyczyć.
- Żeby zarazić mnie gejostwem? Spasuję.
Zane był wściekły i nie dziwiło to Xavery'ego, mimo to ciężko mu było powstrzymać wpływający na usta uśmieszek. Miał ochotę mu przypomnieć, kto na ślubie pani [kurwaniepamiętam] latał w różowej sukience druhny i przelizał się z barmanem, żeby ten zrobił mu dobrego drinka.
- Ostatnio mam alergię na kutasy, więc możesz być spokojny.
- Teraz to dopiero się zaniepokoiłem.
Gary uznał dyskusję za zakończoną, biorąc rower i mając zamiar wejść do środka. Xav spanikował. Wcale nie było w porządku między nimi. Jeśli by tak to zostawił, nie mógłby nazwać się dobrym kumplem.
- Gary... przepraszam.
To był żałosny tekst. Pustym słowem nie naprawisz całej budowanej przez długi czas nici zaufania, ale Bruke nie miał wyboru. Żałował. Wszyscy jesteśmy tylko ludźmi, myślał. Jeśli nie popełniasz błędów, to robisz coś nie tak.
Podziałało. Przynajmniej połowicznie. Xavery zapewnił o tym, że już nie odwali takiego numeru. nie zamierzał. Przekonał się, że uciekanie od błędów i zasypywanie ich piaskiem nic nie daje. Miał szczere chęci, by spróbować naprawić choćby małą część świata, który zostawił za sobą bez słowa.
- Ten kolor jest lepszy, ale wciąż pedalski.
Xavery zachichotał, patrząc jak Gary z buta wjeżdża do gabinetu. Nareszcie poczuł, że niektóre elementy układanki wciskają się na swoje miejsce.

*zawirowanie czasoprzestrzeni*

Zaskoczony odwzajemnił uścisk Avy, po której naprawdę nie spodziewał się czułych gestów. Nie mógł powiedzieć, że ruda była najbliższą mu osobą - tak naprawdę ich znajomość ograniczała się do paru wypalonych na dachu fajek i kilku niezręcznych rozmów, które Xav szybko urywał ze względu na jej dociekliwe pytania o jego przeszłość. Czasami było mu wstyd za swoje zachowania sprzed roku. Wiedział, że teraz zareagowałby inaczej. Udało mu sę jako-tako pogodzić z demonami przeszłości, choć wspomnienia cały czas sprawiały mu ból.
Weszli ramię w ramię na stołówkę, zwracając uwagę szkolnej braci. Kilka osób rozpoznało go i powitało krótkim skinięciem głowy, na które odpowiedział tym samym gestem. W oddali zamajaczyła mu czupryna Chestera, który za towarzystwo miał zapewne Dave'a. Xavery zanotował sobie w głowie, by przywitać się z chłopakami. Uśmiechnął się pod nosem na wspomnienie rozgrywanych partii chińczyka na nudnej jak flaki z olejem literaturze. Co za czasy.
Szybko dorwali się do bufetu. Gary naładował sobie górę jedzenia, której rozmiary były wprost proporcjonalne do pojemności żołądka chłopaka. Jak powszechnie wiadomo, brzuch Zane'a był bez dna, a ten nie pogardziłby niczym, co jest jadalne. Ava skupiła się na doborze sałatki, szybko jednak spostrzegając, że Bruke stoi nieśmiało z boku.
- Nie jesz? - zdziwiła się. Na jej słowa chłopakowi zaburczało w brzuchu. Zapomniał o zjedzeniu śniadania z rana. Wszystko przez ten głupi wypad do klubu. Co on miał wtedy w głowie?
- Nie jestem jeszcze oficjalnie w szkole, więc nie mam zapewnionego obiadu na dziś - poinformował. Słysząc to Zane prychnął pod nosem, wziął ze stosu owoców soczyste jabłuszko i wcisnął je Xavowi w dłonie.
- Nikt cię nie pozwie o głupie jabłko - zlustrował go od stóp do głów - a trzeba coś zrobić z... tym.
Xavery spojrzał po sobie.
- Ej, nie jest aż tak źle.
- Stary, te ubrania wiszą na tobie jak na pieprzonym wieszaku. Jak na ciebie patrzę to robię się dwa razy bardziej głodny! - Ava zachichotała cicho, szybko jednak wracając do poważnej miny.
- Gary ma rację. Nie wiem, co się z tobą działo przez ten rok, ale chyba masz nam dużo do opowiedzenia.
Xavery westchnął. Kumple nie ciągnęli tematu dalej (na razie), zajmując stolik pod ścianą - mogli z niego obserowować wejście na stołówkę. Xav wgryzł się w owoc, ukradkiem zerkając na Marlowe.
Ruda przeżyła cudowną przemianę. Nabrała kolorów, dobrała kilka dobrych kilogramów. Wydawała się być zadbana i jakby nieco weselsza. Jej transformacja była całkowitym przeciwieństwem do tej Xavery'ego.
Chłopak spostrzegł wytuszowane rzęsy i podkreślone szminką usta i uniósł wyżej brwi.
- Ava, malowałaś się? - spytał zanim zdążył ugryźć się w język. Ruda spojrzała na niego zaskoczona, zaraz jednak kiwając głową. Xav uśmiechnął się, ukazując rząd białych ząbków, tak jak miał w zwyczaju. - Ślicznie wyglądasz.
Dziewczyna wydawała się być nieco zmieszana, ale odwzajemniła uśmiech.
- Dziękuję, to miłe.
Gary odchrząknął.
W tym momencie na salę wkroczyły klony - dziewczyna i chłopak. Trójka Kumpli zwróciła na nich swoje spojrzenia.
- Czy tylko ja czuję się jak w "Lśnieniu"? - spytała Ava. Xav pokręcił głową.
- Nie tylko ty.
- Co to jest lśnienie? - zapytał zagubiony Zane niewyraźnie, bo napakował sobie do ust masę bekonu. Pozostała dwójka zgodnie przewróciła oczami.

Poranek zastał ich w pokoju Jonathana zajmujących zgodnie po połowie łóżka. Oboje stykali się tyłkami w niemalże tych samych pozycjach; z nieco podwiniętymi nogami i dłońmi ułożonymi przed twarzami. Ekran wygaszonego telewizora rzucał na pokój niebieską poświatę wydobywając z półmroku rzucone na podłogę pudełko po płycie z filmem „Co robimy w ukryciu”  i leżące w bezładzie po obu stronach łóżka ubrania bliźniaków z poprzedniego dnia. Były to jedyne rzeczy zaburzające harmonię w pomieszczeniu, gdyż cała reszta rzeczy takich jak książki, komiksy i jeszcze więcej pudełek z filmami znajdowały się w poukładanych równo pod ścianą kartonach opatrzonych stosownymi napisami. Jedyna obecnie znajdująca się tu szafa była już wypełniona ubraniami chłopaka poukładanymi w kostkę lub wiszącymi na wieszakach. Telefon leżący na nocnej szafce po stronie Annys zaczął wibrować rozpoczynając powolną wędrówkę po blacie zbliżając się niebezpiecznie ku jego krańcowi. Bliźnięta wzdrygnęły się przez sen próbując zignorować natrętne nawoływanie do rzeczywistości, jednak z korytarza rozległo się radosne szczekanie i jeszcze zanim Annys zdołała sięgnąć po telefon, do pokoju wpadł Azure głośno podkreślając szczekaniem swoją radość z ich pobudki. Jonathan jęknął próbując się osłonić przed ozorem psiska, podczas gdy jego siostra złapała telefon w sam raz przed tym, jak spadł na podłogę. Zdążyła zauważyć na ekranie parędziesiąt powiadomień z Instagrama i kilka ze Snapchata zanim Azure nie postanowił zaserwować i jej maseczkę ze śliny.
- Shhhhh, ty durny zwierzaku – wymamrotał Jonathan łapiąc psa za pysk, na co ten zaczął się z entuzjazmem do niego łasić. Annys w międzyczasie wygramoliła się z łóżka przeglądając zdjęcia, z które zebrała najwięcej like’ów. Snapy odłożyła na później.
- Wstawaj, Nathan – zarządziła, wyjmując płytę z odtwarzacza i schylając się po pudełko. Była w przydługiej koszuli brata, która w zamyśle miała mu służyć do spania, a w rzeczywistości jeszcze nie miała okazji spełnić tego zadania – on sam zawsze spał w długich spodniach również z tego zestawu. Podniosła żaluzje wpuszczając do środka dzienne światło. Oboje zmrużyli blade oczy, gdy zostali nim niemal zalani.
- Jestem potwornie głodny – pożalił się chłopak stawiając bose stopy na drewnianej podłodze. Nie była to najprzyjemniejsza rzecz, jaką mógłby robić teraz, ale hej – dziś miał być pierwszy dzień w nowej szkole.
- To wyprowadź psa.

- Playboy nie miał zrezygnować z promowania golizny? – zainteresowała się Annys popijając sok pomarańczowy i przyglądając się, jak jej brat kartkuje najnowsze wydanie gazety, które kupił wracając ze spaceru z psem.
- Wrócił do niej. I całe szczęście, bo co to za gazeta, która rezygnuje z czegoś, na czym zdobyła popularność – odparł Jonathan niechcący opluwając mlekiem i kawałkami Cookie Crisp oblicze uśmiechniętej pani w skąpym topie.
- Na litość boską.
Młody Harper nie odpowiedział starannie wycierając stronę otwartą dłonią. Kawałki czekolady jedynie wtarły się w papier, więc po prostu przewrócił stronę ignorując ciążące na nim spojrzenie siostry.
- Lepiej idź wziąć prysznic, bo się spóźnimy – skwitował biorąc łyk soku z jej szklanki. Swój już zdążył wypić.
Annys przeciągnęła się czując w mięśniach satysfakcjonujące napięcie. Natychmiast przestała i obciągnęła koszulę brata, gdy zauważyła, że przyciągnęła przez okno uwagę przechodzącego listonosza. Jonathan aż się obejrzał, gdy zauważył jej zakłopotanie. Parsknął śmiechem, gdy zlokalizował źródło jej zmieszania. Gdy mężczyzna zniknął im z pola widzenia, Annys mu zawtórowała.
- Nigdy nie odbiorę żadnej przesyłki w Bristol – oświadczyła wchodząc z powrotem na piętro.

- Annie. Je też muszę wziąć prysznic – Jonathan próbował być głośniejszy od suszarki zza drzwi. Gdy nie doczekał się odpowiedzi, posłał jej wiadomość o tej samej treści na Messengerze. Zgodnie z tym, co się spodziewał, jego wiadomość została odczytana.
„To idź na dół”
„Tam nie ma prysznica”
Wiadomość została wyświetlona. Brak odpowiedzi.
„Annie.”
Suszarka zza drzwi ucichła, po czym szczęknął zamek. Jonathan bez wahania je otworzył. W nozdrza uderzył go całkiem miły zapach suszonych włosów, miętowa nuta jego żelu pod prysznic i jakaś kwietna mieszanka zapachów jednego z kolekcji szamponów Ann. Dziewczyna odgarnęła palcami długie pasma włosów nad uszami, które jej brat natychmiast przejął i zaczął zaplatać dwa warkocze, by na koniec połączyć je w jeden z tyłu głowy. Mieli mało czasu, jednak w sytuacjach kryzysowych żadne nie obwiniało drugiego; skupiali się wtedy na jak najbardziej zsynchronizowanej współpracy. Annys wyjęła parę kosmyków nad czołem i dokończyła dopinanie białej koszulki obserwując swoje odbicie. Całe szczęście nie miała w zwyczaju się malować, więc oszczędzała w ten sposób mnóstwo czasu. Lubiła swoją eteryczną urodę i wiedziała, że używanie kosmetyków pozbywało jej tego efektu.
- Dobra, wyjdź.
- Nie wziąłeś ubrań.
- To mi przynieś.
Zostało im dziesięć minut do przyjazdu autobusu na przystanek, który znajdował się za rogiem. Annie ruszyła do pokoju brata, przeglądając się w przelocie – była w duchu zadowolona z połączenia białej koszulki z długą do kostek zwiewną, niebieską spódnicą trzymaną w talii czarnym paskiem oraz z jeansową kurtką. Bratu wybrała jasne jeansy, białą koszulkę polo i bluzę tenisową. Wychodząc z jego pokoju, złapała po drodze ulubiony zegarek chłopaka.
W międzyczasie Jonathan stanął przed trudną próbą znalezienia jakiegoś szamponu siostry, który nie pachniał babsko. Annys posiadała całe mnóstwo kosmetyków do włosów i niemal nigdy ich nie wykańczała z powodu coraz to nowszych, więc do niego należało oczyszczanie łazienkowych półek z resztek. Dorwał jednak jeszcze nieotwierany, gdyż jako jedyny nie pachniał kwiatami, a ziołami; gdyby mył włosy przed snem, nie miałby takiego problemu wiedząc, że w nocy zapach wywietrzeje. W końcu nie wypadało się publicznie przyznawać do mycia babskimi kosmetykami.

Ledwo zdołał naciągnąć na tyłek bokserki, które podała mu Annys przez półotwarte drzwi, gdy wpadła do środka.
- Ubieraj się, ubieraj, nie ma czasu – ponagliła go, susząc mu pospiesznie włosy, podczas, gdy on gorączkowo się ubierał. Azure usiadł w drzwiach obserwując całą scenę z wyraźnym zainteresowaniem.
- Chyba nie bierzesz obcasów, nie? Nie będę cię niósł, gdy stwierdzisz, że to był zły pomysł – zastrzegł chłopak zapinając pasek.
- Daj spokój, biorę trampki.
Oboje wybrali takie same, białe.
- Biegnij już, ja zamknę.
Annys posłuchała Jonathana, biegnąc ku przystankowi, na którym autobus już się zatrzymał. Pasek torebki zsunął jej się z ramienia, więc pozostało jej pogratulować sobie, że wcześniej złapała ją dłonią, by nie obijała jej się w biegu. Jonathan próbował stopą zatrzymać Azure, który jak na złość wykazywał większą niż zwykle niechęć przed rozstaniem się. W końcu udało mu się zamknąć drzwi, więc zerwał się za siostrą. Po krótkiej chwili ją wyprzedził mimo jej przewagi czasowej – nic im to jednak nie dało, gdyż autobus odjechał jeszcze zanim dotarli do przystanku.
Oboje dopadli przystanku przeraźliwie dysząc. Annys sprawdziła natychmiast rozkład. Następny autobus miał być za 20 minut.
- Spóźnimy się, Nathan. Patrz.
- Ups – chłopak usiadł na ławce chowając dłonie do kieszeni bluzy. Byłoby to nawet nonszalanckie, gdyby tak nie dyszał.
- Nie chcę się spóźnić pierwszego dnia – Annys stanęła nad nim. Pojedynek spojrzeń trwał zaledwie kilka sekund.
- Rowerami to za daleko.
- No chyba nie.
- To czego ty chcesz? – Nathan tylko się uśmiechnął wyciągając z torby fioletowe lenonki. Wiał lekki wiatr, ale było dość słonecznie.
- Dziadek jeszcze śpi. Nie ma sensu go budzić z tego powodu, nie?
Bliźnięta znów wymieniły się spojrzeniami.

- Uważaj, coś nadjeżdża z prawej.
- Wiem, Ann, widzę. Widziałbym więcej, gdybyś się nie wierciła i siedziała jak grzeczny pasażer.
- No już, nie musisz się tak rządzić.
- Nie rządzę się.
Annys nałożyła swoje lenonki – po prostu czarne – po czym włączyła radio w samochodzie. Zabrzmiały pierwsze nuty jakiegoś metalowego kawałka, na który Jonathan zareagował dość entuzjastycznie, Annys jednak przełączyła dalej.
- Dlaczego przełączyłaś?
- Mam dość Chop Suey.
Jonathan jedynie wydął wargi skupiając się z powrotem na drodze. Z radia rozbrzmiały pierwsze nuty Chocolate.
- No nieee – zaśmiał się Jonathan, podczas gdy teraz to Annys wydała z siebie okrzyk entuzjazmu.
Na parking przed szkołą wjechali śpiewając razem tekst.

Weszli na stołówkę z identycznie zblazowanymi minami raczej nie nawiązując kontaktu wzrokowego ze znajdującymi się już w środku osobami. Szkoła w Bristol nie była mała, ale jednak uczniowie zauważali przybycie nowych osób. A może po prostu ich dwójka rzucała się w oczy.
- Nie wiem po co kazali przyjeżdżać nam tyle czasu przed lekcjami, skoro rozmowa z wychowawcą trwała niecałe 15 minut – stwierdziła Annys ustawiając się w kolejce i włączając Instagrama. Jonathan mruknął coś niewyraźnie pod nosem powstrzymując ziewanie i zerknął jej przez ramię do ekranu. Dziewczyna właśnie przyglądała się swojemu zdjęciu z figurą Dawida, na którego marmurowych ustach składała pocałunek. Fotografem był oczywiście Jonathan. Oboje lubili motyw rzeźb, choć tylko jedno z nich okazywało to w mediach społecznościowych. Kolejka przesunęła się o parę kroków. Annys tymczasem kliknęła opcję „Poznawaj ludzi”. Przejrzała pobieżnie parę kont, szukając od niechcenia wzrokiem w tłumie na stołówce twarzy z wrzuconych selfiaczy. Nic jej się nie rzuciło w oczy, prócz jednej właścicielki rudych włosów. Takie same zobaczyła przy jednym ze stolików – przyjęła to do wiadomości i szybko przestała o tym myśleć, gdy nadeszła ich kolej na wybór jedzenia.
Posiadali już swój jedzeniowy rytuał, który niewerbalnie postanowili wdrożyć i tutaj – tak więc dziewczyna wybrała parę potraw po trochu, od brokułowej sałatki po rybę z frytkami, z kolei Jonathan jako ten mniej wybredny wybrał po prostu to, czego jego siostra nie miała na talerzu. Usiedli naprzeciw siebie przy ostatnim pustym stoliku – pustym nie na długo, gdyż dosiadła się do nich grupka hałaśliwych dzieciaków najwyraźniej mocno związanych ze szkolnym sportem. Annys uniosła brwi znacząco patrząc na brata znad swojej tacki. Jej brat jedynie mrugnął wkładając do ucha jedną słuchawkę, by posłuchać muzyki i jednocześnie nie stracić kontaktu z rzeczywistością. To co się wydarzyło chwilę później dobitnie mu pokazało, że niezbyt mu się to udawało – tleniona blondynka dzieląca z nimi stolik syknęła coś do jego siostry, na co dziewczyna zmarszczyła nos jakby poczuła coś obrzydliwego – a Jonathan wiedział, że mieszkając na wsi nauczyła się mieć dość wysoki próg tolerancji – i lekko zahaczyła paznokciem o widelec z jedzeniem, którym blondyna machała w jakimś dziwnym geście triumfu mającym chyba zachęcić jej towarzystwo do okazania aprobaty jej poczynaniom. Akcji zawsze towarzyszyła reakcja, więc blondyna szarpnęła widelcem – w tym momencie Annys zabrała palec i samotny brokuł w sosie śmietanowym wylądował blondynie na twarzy, by po niej spłynąć do dekoltu pozostawiając za sobą ścieżkę godną ślimaka afrykańskiego. Po stołówce podniósł się wrzask i wyzwiska; połowa ludzi poodwracała się w ich kierunku; blondyna podniosła się próbując wytrzepać z dekoltu brokuła; najprawdopodobniej jej facet wstał, by pogrozić Ann, więc wstał i Jonathan, by pogrozić mu.
- Chodźmy stąd – chłopak poczuł na ramieniu dłoń siostry próbującej go odciągnąć od faceta, więc po prostu wziął swoją tackę z jedzeniem nadal kontynuując z nim walkę na spojrzenia do czasu, gdy stało się to po prostu niepraktyczne z uwagi na kąt pod jakim musiałby się wykręcać.
Ann podeszła do pierwszego lepszego stolika jaki rzucił jej się w oczy – a rzucił się ten wyróżniający rudą czupryną.
- Można? – spytała jakby nigdy nic. Ludzie przy stoliku zgodzili się wzruszając ramionami. Bliźnięta usiadły znów naprzeciw siebie.
- Chryste, Ann, co to było – wyartykułował Jonathan bardziej stwierdzenie niż pytanie. Wypowiedział to gardłowym z przejęcia głosem, przez co nasilił się jego szkocki akcent. Położył obok siebie telefon z podłączonymi słuchawkami, z których dalej leciała muzyka. Dziewczyna wzruszyła ramionami wyciągając żel antybakteryjny.
- Wyglądało mi to na pospolite ruszenie bydła - odezwał się znienacka do nich chudy chłopak o bordowych włosach, który dzielił z nimi stolik. Bliźnięta spojrzały na niego z lekkim zaskoczeniem z niemal identycznym wyrazem twarzy - uniesione jasne łuki brwiowe, ściągnięte usta i w tym momencie szeroko otwarte oczy o mocno odcinających się zwężonych źrenicach na tle bladych tęczówek. Chłopak na pierwszy rzut oka wydał się im w stylu sympatycznego hipstera ze swoimi oryginalnymi włosami, okularami (Ann by takie włożyła, gdyby miała wadę wzroku) i swetrem z długimi rękawami. Sprawiał wrażenie osoby szczególnie niedostępnej, stąd wzięło się zaskoczenie bliźniąt. Wrażenie niedostępności spotęgował sposób w jaki wyciągnął dłoń do nich na przywitanie - ze zgiętym łokciem, jakby nie chciał wyciągać jej za daleko.
- Jestem Xavery tak w ogóle.
Ann wyciągnęła dłoń jako pierwsza dając krótki, mocny uścisk - a nie przez podanie samych koniuszków palców, jakiego można by się było spodziewać po osobie jej typu. Mając usta pełne brokułów i ryżu nic nie powiedziała, więc obowiązek przedstawienia się spadł na Jonathana. Uścisnął mu dłoń w podobny sposób jak siostra.
- Jestem Jonathan...
- Tamten gość to zjeb od piłkarzy, Rafi. Wystarczy mu raz buchnąć w ryj i leży. Krwi się brzydzi, lamus. Gary jestem - drugi chłopak poszedł śladem swojego kumpla i wyciągnął do nich dłoń ze zdrapanym gdzieniegdzie naskórkiem i widocznymi na knykciach świeżymi rankami. Cały sprawiał wrażenie dość poturbowanego - a właściwie był dość poturbowany. Krzywy nos miał zaklejony plastrem i w zasadzie to on wydawał się dominować jego twarz. Znad blatu stołu wystawał napis "Le petit prince" i głowa Vegety. Pierwsze, co przyszło Nathanowi do głowy, to cytat z Małego Księcia "Jeśli mnie oswoisz, to będzie cudownie". Uśmiechnął się, odrzucając od siebie chęć dokonania amatorskiej psychoanalizy - i tak zawsze w jej wyniku dochodził z siostrą do niedorzecznych wniosków.
- To pewnie ucieka na sam twój widok? - skomentował żartobliwie odwzajemniając uścisk.
- Oczywiście. Podświadomie uciekliście pod moje skrzydła. A ty jesteś...
- Annys - odparła blondynka z lekkim uśmiechem.
Gary zrobił skonsternowaną minę i szepnął na ucho Xavery'emu: "Anus?".
Jonathan uniósł brwi nie dowierzając własnym uszom, z kolei Ann spojrzała na niego zdezorientowana - najwyraźniej nie dosłyszała. Xavery niemal zakrztusił się jabłkiem, po czym wypluł jego kawałek na stół parskając śmiechem i wywołując głośne protesty rudej, która odsunęła od niego tackę z jedzeniem. Gary mu zawtórował, na co bliźniak pokręcił głową.
- Facet, co jest z tobą nie tak? - spytał z lekkim rozbawieniem. Oboje byli ekspresyjni zawsze, tylko nie w towarzystwie ludzi, z którymi nie zdążyli się oswoić - a więc obecnie hamowała ich pewna nieśmiałość, którą ci mniej pewni siebie mogli odebrać jako zadzieranie nosa.
- Nie przejmujcie się. Jestem Ava. Ava Marlowe.
- Jak oficjalnie. To ja jestem Xavery Bruke - stwierdził rudy chłopak i spojrzawszy na to, w co wpatrywał się ukradkiem Gary, dodał - A to jest Gary "Będziesz to jadła?" Zane.
Bliźnięta się zaśmiały, na co Zane podniósł wzrok znad tacki Ann.
- No... A będziesz?
- Ja będę - odparował Jonathan puszczając do niego oczko i przyciągając do siebie tackę siostry.
- Ej! Możesz sobie wziąć tylko tę rybę i frytki.
- Och nie, tylko nie ryba i frytki - zakpił Harper, wkładając do ust pięć frytek naraz. Dzięki temu dowcipkowaniu poczuł się nieco swobodniej. Annys zmarszczyła brwi wskazując na Avę widelcem i przełykając kawałek kurczaka, którego również sobie nałożyła.
- Ava Marlowe? - spytała z dziwną miną.
- Ava Marlowe? - powtórzył za nią jej brat i aż zamilkł na moment z wrażenia, by dodać z chochlikowym uśmiechem - czy to nie ty jesteś tą kuzynką ze Szkocji, którą trafiłem w usta, gdy graliśmy w palanta?
- Tak - potwierdziła rudowłosa z uśmiechem wskazującym na to, że tylko czekała, aż zdadzą sobie z tego sprawę - a pamiętasz, jak po tym oddałeś mi wszystkie swoje cukierki z Halloween, żebym na ciebie nie naskarżyła?
- Nie tylko swoje. Moje też - wtrąciła Annys z udawanym oburzeniem.
- Mam teraz po tym bliznę na ustach, należały się - odparowała Ava, nachylając się do nich, by lepiej widzieli. Jonathan aż zmrużył oczy, a Ann nachyliła się do niej.
- Może to tylko mój wzrok - zaczęła bliźniaczka z niewinnym uśmiechem.
- Ja też nic nie widzę - podsumował Jonathan, po czym z udawaną afektywnością zmienił temat - ale spójrz, jakie masz teraz zęby.
- Mnie raz kiedyś kopnął w usta robiąc przewrót na trzepaku i też próbował udawać, że nic się nie stało - pocieszyła ją Ann wywracając teatralnie oczami.
- I też masz dobre zęby. Jonathan Harper - dobrze rokujący stomatolog. Powinnyście mi za to płacić - podsumował bliźniak. Wyglądało na to, że rodzeństwo Harper w sprzyjających okolicznościach było dość gadatliwe. Na chwilę zamilkli uśmiechając się, by ukryć pod tym fakt, że zwyczajnie nie wiedzą, co więcej powiedzieć.
- Już jasne, dlaczego w trójkę macie białe trampki - skomentował jeden z chłopaków. Całą grupą zajrzeli pod stół.

- To co, dach?
Wszyscy ochoczo pokiwali głowami. Stary, dobry dach... W dalszym ciągu nie za wielu uczniów się tam zapuszczało, co było dziwne zważywszy na fakt, że nikt z pracowników szkoły praktycznie nigdy tam nie zaglądał, a zardzewiała kłódka ustępowała często już po jednym, mocniejszym szarpnięciu. Tym razem też tak było, idąca na przodzie Ava jedynie pociągnęła kłódkę, a ta bez problemu się otworzyła.
Na dachu było bardziej wietrznie, ale raczej nikomu to nie przeszkadzało. Wszyscy usadowili się w wygodnych dla nich miejscach. Ruda rozdziewiczyła nowiutką paczkę Marlboro Gold i wyciągnęła w stronę reszty, ale jedyną osobą, która się skusiła był jej kuzyn. Nie wiedziała, że Harperowie palą. W jej umyśle zatrzymali się w czasach, gdy wszyscy biegali w koszulkach z nadrukiem Myszki Miki, albo innych rysunkowych idoli z dzieciństwa, i kradli szarlotkę z parapetu sąsiada. Ale w rzeczywistości teraz wszyscy stali u progu dorosłości.
Życie bywało przewrotne. Jeszcze tydzień temu Ava odkopywała stare zdjęcia z pobytu w Szkocji przed niemal dziesięcioma laty, a teraz wszyscy troje stali na dachu z jej kumplami. Czuła błogość, która jednak szybko została zakłócona przez podłużną szramę na brzuchu Gary'ego.
- ...parę słów za dużo. I mnie dźgnął. Taka historia.
Zupełnie taka sama jak przed dwoma latami.
Nagle wszystko zostało jakby oddzielone grubą szybą. Wszystkie głosy dochodziły z oddali, słowa pobrzmiewały niewyraźnym echo, nie dało się ich rozróżnić. Ava pobladła. Czuła jak krew odpływa jej z twarzy, rąk i stóp. Coś ciężkiego usiało jej na klatce piersiowej, utrudniając oddychanie. Mogłaby przysiąc, że jej serce na chwilę stanęło. Przez moment widziała samą siebie siedzącą przy murku. Patrzyła na całą sytuację zupełnie z boku. Jej ark oblał zimny pot. Miała wrażenie, że zaraz odleci. Zemdleje. Straci przytomność. Dostanie zawału...
Stop.
To atak paniki.
Na chwilę zamknęła oczy. W myślach zajrzała do swojej torebki, między książki, do portfela. Tam, w przegródce na monety, zamiast pięćdziesięciopensówek do automatu, znajdowały się tabletki.
Xanax, Prozac, Alpragen, Atarax...
Powtarzała to w myślach jak mantrę. Noszenie przy sobie takiej ilości środków uspokajających zakrawało o lekomanię, ale Ava nie przejmowała się, póki działało. Po chwili lęk ustąpił, by na jego miejsce wpłynęła fala złości.
- Tylko twoje?! - krzyknęła, nagle wstając i zaciskając dłoń na koszulce Zane'a. Vageta został zmiażdżony w jej stalowym uścisku. - Do reszty już zwariowałeś... A w ogóle to złaź stąd.
Chciała ściągnąć do z tego pieprzonego murku, ale Gary wykonał dziwny półobrót i wyrwał jej się. Z westchnieniem znów opadła na murek. Była zła na tego ignoranta. On chciał trochę adrenaliny, a jego bliscy się zamartwiali. Zwłaszcza Ava, która za nich nie chciała powtórki historii sprzed dwóch lat.
Zaczekała aż wszyscy opuszczą dach. Wtedy wyciągnęła z portfela jedną z tabletek i połknęła, popijając wodą. Później jak gdyby nigdy nic wróciła do środka szkoły, szybko dołączając do swojej grupki. Jonathan popatrzył na nią dziwnie ale nic nie powiedział.
- Co teraz mamy?
Ruda wyciągnęła z kieszeni telefon i włączyła aplikację z planem lekcji.
- Literaturę.
Potoczyły się niewyraźne pomruki wyrażające niezadowolenie.

* * *
I'm gonna fight 'em off
A seven nation army couldn't hold me back

Kiedy negatywne emocje opadły, Ava poczuła się źle. Nie chciała tak naskakiwać na Zane'a. Po prostu martwiła się o niego, a w tamtej chwili emocje wzięły górę i nie potrafiła wyrazić tego tak jak chciała. Dlatego zaczepiła go, gdy wychodzili ze szkoły po lekcjach. Położyła mu dłoń na ramieniu i odciągnęła na bok, by reszta grupki nie słyszała ich rozmowy.
- Gary... - zaczęła. - Martwię się o ciebie.
- Akurat... - prychnął tamten i już miał odejść, ale dziewczyna przytrzymała go za nadgarstek.
Szarpnęła lekko, by odwrócił się w jej stronę i spojrzał w oczy. Patrzyła na niego przenikliwym wzrokiem bladoniebieskich oczu, w których wyraźnie widać było troskę i lęk.
- Serio. Jesteś moim kumplem, nie chcę by coś ci się stało, ja...
- Wyluzuj! Potrafię o siebie zadbać. Jestem dużym chłopcem, widzisz?
- Dobra, tylko... Uważaj na siebie.
Poklepała go po ramieniu i wrócili do reszty stojącej przed budynkiem.
- Harperowie własnie opowiadali jak byłaś mała i uparłaś się, że nie założysz spódniczki - zaśmiał się Xav.
Ava przekrzywiła nieco głowę, zmarszczyła brwi, przygryzła wargę i posłała bliźniakom spojrzenie mówiące: "Co wy odkurwiacie?".
- No co, byłaś wtedy przecież taka urocza...
Ruda już otwierała usta, by coś odpowiedzieć, gdy jej wzrok padł na auto stojące na miejscu dyrektora. I wcale nie była to jej MX5. Nie była to nawet Mazda tylko pieprzona Toyota Yaris w okropnym, niebieskim kolorze. Ava zaklęła.
- Pieprzony chuj je odholował!
Pozostała czwórka obejrzała się za siebie, gdy Ava już przeglądała kontakty w telefonie. Do wyboru miała dwa i pod żaden nie uśmiechało jej się dzwonić w takim przypadku, ale był pod kreską. W końcu nacisnęła jeden i przyłożyła telefon do ucha, modląc się by rozmówca odebrał.
- Odholowali mi auto - powiedziała, gdy tylko usłyszała jak osoba po drugiej stronie chce zaczerpnąć powietrza. W słuchawce słuchać było jakieś pomruki. - Później wytłumaczę. Przyjedziesz?
Ledwie Ava zdążyła nacisnąć czerwoną słuchawkę, a już przyszło do niej powiadomienie z Facebooka o nowym wydarzeniu w pobliżu. Kilkoro jej znajomych wybierało się. Wracając do reszty kumpli kliknęła w powiadomienie i zaczęła czytać.
- Piana Party w Pryzmie, ktoś reflektuje? - spytała znad telefonu.
- Jasne!
- Spoko.
- Będziemy.
I właśnie w tym momencie, z piskiem opon, zahamował przed nimi czarny Kawasaki. Kierowca uniósł rękę, drugą rzucając Avie kask, który cudem złapała w obie dłonie, omal nie upuszczając telefonu. Pomachała przyjaciołom na pożegnanie, założyła kask i wsiadła na motocykl, by razem z kierowcą zniknąć za wyjazdem z parkingu, pozostawiając kilka pierwszo- i drugoklasistek z otwartymi ustami oraz wytrzeszczonymi oczami.

***
All these girls you see around
I already took 'em down
That's the shit I've been on

Ava stała na tarasie trzymając między środkowym a wskazującym palcem skręta. Znalazła trochę zioła zostawionego przez któregoś z domowników w kartoniku po paście do zębów pod umywalką w łazience. W domu Marlowe-Westwick był zasada, że przy dziecku nie powinno być żadnych narkotyków ale - jak widać - nikt się do tej zasady nie stosował. Dziewczyna zaciągnęła się mocno i szybko, po czym podała jointa stojącemu obok Xaveremu. Potrzymała chwilę dym w płucach i wypuściła z westchnieniem. Pochyliła się nad barierką, położyła na niej przedramiona i oparła na nich głowę.
- Widok na Bristol z dwunastego piętra jest niesamowity, nie sądzisz?
Odwróciła głowę w stronę przyjaciela o wiśniowych włosach. Wyglądał jak wielki myśliciel ze starożytnej Grecji. Jego okulary zsunęły się niemal na koniuszek nosa. Patrzył zamyślony prosto przed siebie, wyglądał jakby kontemplował krajobraz. Ava wiedziała, że bardzo powoli przetwarza dane... Zawiesił się. Byli upaleni.
Nie wiedziała jak to się stało. Przyjechała do domu z Chuckiem, zjedli obiad. Potem na chwilę wpadła Alicia i mały Tony, z którym się pobawiła. Miała obejrzeć nowy odcinek Riverdale, może się pouczyć, przygotować na wieczór... I gdzieś między tymi czynnościami zadzwonił Xav. Chwilę pogadali, powspominali. Z jakiegoś powodu zaprosiła o do siebie. Z jakiegoś powodu przyjechał. Później znaleźli to zioło...
I tak oto Ava stała na balkonie w swoich super-obcisłych czarnych jeansach, jedwabnym topie obszytym koronką, który wyglądał trochę jak góra od piżamy i w wielkich kapciach z głowami króliczków. Przeczesywała palcami wyprostowane włosy i patrzyła na przyjaciela, co trochę tracąc ostrość, by zaraz znów ją odzyskać.
- Jesteś piękna... Znaczy, jest pięknie... Znaczy, kurwa.
Zaśmiała się. On też. Nagle oderwała się od barierki. Stanęła w niebezpiecznie bliskiej odległości od Xava i ścisnęła jego policzki dłońmi. Przez chwilę patrzyli sobie prosto w oczy, choć widzieli w nich coś zupełnie innego niż białka, źrenice i tęczówki. Ava widziała w jego oczach tropikalny las deszczowy. Wysokie palny, liany i przenikające między roślinami węże. Ten las ja pochłaniał, otaczał z każdej strony. Czuła, że staje się z nim jednością. Zapada się w tę zieleń, przesiąka nią...
Wtedy do jej świadomości, przez mury zieleni, fauny i flory, przeniknęło dźwięczne ping. Odbiło się echem w umyśle i wywędrowało na zewnątrz.
- Ping - powtórzyła. - Pi-ing. Ping. Ping. Ha... Ha ha...
- Ava... - znajmy głos przebił się przez kolejną warstwę, wprost do świadomości. - Ava, telefon.
Dziewczyna ocknęła się. Pokręciła głową, odgarnęła włosy z twarzy i wyciągnęła telefon z tylnej kieszeni spodni. Przez chwilę wpatrywała się w obudowę w kwiatuszki, a potem uświadomiła sobie, że trzyma go złą stroną. Kiedy już miała przed oczami ekran, z wielkim skupieniem odczytała wiadomość, która do niej przyszła.
- Za trochę trzeba się będzie zbierać - oznajmiła poważnie, ale zaraz na jej twarzy pojawił się leniwy uśmiech. - Ale to za trochę...
Przejęła od Xava skręta i z błogością opadła na leżak za sobą.

Xavery'emu dawno nie było tak dobrze. Siedział na tarasie z Marlowe, wypalając skręta i czuł, że wszystko powoli zaczyna się nareszcie układać. Zwrócił zamglone spojrzenie na rozwaloną na leżaku obok rudą i podziwiał ogniste włosy opadające na blade, piegowate ramiona, rozchylone usta, przymknięte jasne oczy... piegi... ramiona...
Odbił się od barierki, podchodząc do dziewczyny i kucając obok. Poklepał się po kieszeniach spodni, znajdując niebieski długopis. Kontemplował go przez dłuższą chwilę, usilnie próbując sobie przypomnieć, skąd się tam znalazł. Poddał się, w głowie miał pustkę, liczyło się tu i teraz, Ava, nadciągająca impreza. Pstryknął długopisem, by pokazała się końcówka i pochylił się nad kuszącym ramieniem rudej, rysując krzywą minkę z uśmieszkiem.
- Łaskocze - zachichotała dziewczyna, nie protestując jednak za bardzo. Przyglądała się Xavowi z zainteresowaniem, skubiąc go po roztrzepanych bordowych włosach. Xavery złapał jej dłoń w swoje i począł się jej przyglądać, badając wystające kosteczki, smukłe palce, skórę naciągniętą niczym płótno na żywe, ciepłe ciało. Uśmiechnął się i musnął ustami tę piękną rękę, dotyk warg tak delikatny, że łatwo mogący zostać przeoczonym. - Głodny - rzekł, tymczasowo niezdolny do budowania bardziej skomplikowanych zdań. Ava wzięła ostatniego bucha i pokiwała głową, widocznie również odczuwając dokuczające gastro.
Weszli do środka i Bruke'a uderzyła biel i biel. Dom Marlowe był jasny i przestronny, a ten minimalizm spodobał się chłopakowi od pierwszego wejrzenia. Ostatnio zaczął doceniać wszystkie domy, w których przebywał, ponieważ swoim nie miał nawet co się chwalić. Usiadł przy wyspie kuchennej, podczas gdy ruda sprawdziła zawartość lodówki.
- Mam jajecznicę ze śniadania - zawołała, choć Xav był tuż obok. Zaburczało mu w brzuszku.
- Zjadłbym nawet świnię z kopytami.
- To był koń, w tym powiedzeniu - wstawiła jedzonko do mikrofalówki, nie kwapiąc się przerzucaniem go na mniejsze talerze.
- A jeden chuj.
- Jedna świnia. Albo koń - pochyliła się ku niemu, opierając łokcie o blat i uśmiechając się delikatnie. Odgarnęła mu dłonią włosy do tyłu, palcem drugiej przejeżdżając po bladej bliźnie przecinającej jego skroń. - Co ci się stało?
Xavery zastanawiał się przez sekundę, czy Ava pyta o historię blizny, czy o to, co przydarzyło mu się przez ostatni rok. Ani na jedno, ani na drugie nie miał ochoty odpowiadać.
- Wypadek przy pracy. - Wściekły pijany klient i pusta szklana butelka, wciśnięta wcześniej w kąt pokoju, rozbita na jego głowie; ból i otępienie, a potem kolejne uderzenie w twarz, tym razem pięścią, tak że głowa odskakuje na bok. Limo nie chciało zejść przez kolejny tydzień.
Marlowe nie pytała więcej, choć zerkała na niego z pytaniem w oczach. Usiadła obok, stawiając miskę z jajecznicą. Jeden z dwóch widelców podała Bruke'owi. Wpieprzyli jajecznicę do czystej miski, którą ruda zdążyła jeszcze umyć. Xav tymczasem obserwował jej plecy i przypominał sobie, jak podczas jednej z ich ostatnich rozmów na dachu nie potraktował jej zbyt miło. Uciekł wtedy przed jej pytaniami, ciągnąc za sobą Ethel, której później zwierzał się w damskim ze swojej historii życia, podczas gdy ona zmywała mu z czoła wielkiego czarnego kutasa namalowanego przez Gary'ego i jego byłego.
Poczuł się nieswojo, jak to zazwyczaj się działo przy Marlowe. Zerknął na zegar wiszący na ścianie i wskazał na niego również dziewczynie.
- Powinniśmy się zbierać - orzekł. Ava pokiwała głową.
- Masz kasę na autobus?
- Tak - wziął na imprezę trochę większą sumę schowaną w skarpetce, na wypadek gdyby miał spotkać miłego dilera. Przetoczyli się do wieszaków, Xav zawiązał (krzywo) buty i włożył kurtkę, po czym stanął przy drzwiach czekając na Avę. Włożył białą bluzę z czarnymi akcentami i długim rękawem oraz sprane dżinsy po przejściach. Myślał, by ubrać jakiś T-shirt, a na nadgarstek włożyć pieszczochę, ale bał się, że w toku imprezy mógłby ją zgubić. To jeszcze nie była odpowiednia pora na nagie przedramiona.
Dotarcie na przystanek autobusowy w przeciągu dziesięciu minut, podczas których szli ramię w ramię, Xav z telefonem w dłoni i śmiali się głośno, za głośno, przeglądając razem memy z Pepe. Na przystanku prócz trzęsącej się staruszki nie było nikogo. Bus podjechał pod ich nosy spóźniony dwie minuty. Kierowca sprzedał im bilety, choć z obawą patrzył, jak oboje bujają się na boki z nieprzytomnymi spojrzeniami. Zajęli dwa wolne miejsca przy oknie, na miejscu obok zmaterializowała się babcia z przystanku. Jakiś młody gostek słuchał rapsów przez nauszne słuchawki.
- Ava, jak to jest mieć okres? - wyskoczył jak Filip z konopi. Dziewczyna wzięła pytanie wyjątkowo poważnie, na serio się nad nim zastanawiając.
- Wiesz, to indywidualna sprawa. Ale to nie jest nic przyjemnego. Jedyne czego wtedy chcesz to schować się pod kołdrą z kubkiem kakao i umrzeć.
- Lepsze to niż ciąża. Albo menopauza - powiedział. Babcia zgromiła ich wzrokiem. Zachichotali oboje, po czym ruda wyjęła telefon i powiedziała, że pokaże mu fajny filmik na YouTube o miesiączkowaniu właśnie. Wysiadł z autobusu bogatszy w nową wiedzę o kobietach.
Musieli przejść kawałek, by dostać się do klubu. Neonowy napis głosił "Pryzm". Marlowe odczytywała właśnie odebranego od Jonathana esemesa z odpowiedzią na pytanie, kiedy będą.
- Pisze że za piętnaście minut - poinformowała. Xav pokiwał głową, po czym złapał ją za nadgarstek i pociągnął w stronę drzwi.
- Możemy zacząć kłaść fundamenty przy barze, co ty na to? - mrugnął do niej. Przytaknęła ochoczo.
Noc była jeszcze młoda, więc klub świecił pustkami. Pojedyncze osoby okupywały kanapy i stołki barowe. W tle leciała muzyka z tych wolniejszych. Xavery'emu skojarzyło się to z ciszą przed burzą grzmiącą basem, opływającą w alkohol i dragi. Chłopak czuł, że wypalony skręt powoli przestaje mieszać mu w głowie, Ava odczuwała chyba to samo, więc czym prędzej usiedli i zamówili najmocniejsze i najtańsze drinki, jakie mieli. Popijając dyskutowali o zmianach w szkole, ruda napomknęła coś o młodszym bracie i nowym partnerze swojej matki. Zamówili kolejne drinki, które wypili równie szybko. Humor powrócił,a Xav wziął dziewczynę za rękę i wyprowadził ją na środek neonowego parkietu. Muzyka idealnie nadająca się do wolnego podziałała na nastrój między dwójką. Marlove zarzuciła mu ręce na szyję, pozwalają się objąć w talii. Bujali się w rytmie utworu, nie pozwalając sobie na gwałtowniesze ruchy - wciąż byli upaleni i lekko nawaleni, a chcieli uniknąć kontuzji jeszcze przed rozpoczęciem imprezy. To byłoby bardziej w stylu Zane'a.
Właśnie w takich okolicznościach - splecionych w uścisku i patrzących sobie w oczy - spotkali ich Ann i Nathan, którzy zatrzymali się z boku, obserwując całą scenkę. Bruke spostrzegł ich długo po tym jak weszli. Oderwał się od Avy, która również zauważyła swoje kuzynostwo i podeszli do nich, uśmiechając się z delikatnym zawstydzeniem.
- To co, pijemy? - zadał podstawowe pytanie zamiast powitania.
- Jasna sprawa - odparł z zadowoleniem Jon. Rozejrzał się. - Gary jeszcze nie dotarł?
- Przyjedzie po pracy. - Ava zerknęła na czas w telefonie. - Powinien być za jakąś godzinę.
- Ja bym na jego miejscu się nie pchała w tym stanie do roboty - mruknęła cicho Annys. Xav i Ava spojrzeli na nią pytająco, a Nathan parsknął pod nosem.
- Wyjebał się z roweru - wyjaśnił blondyn. - Nieźle nas wystraszył. Jest cały poobijany.
- Mówiłem wam - masochista - zaśmiał się Xav. - Powinniśmy założyć fanpage "Typowy Zane" na fejsie. To byłby hit.
Już przy barze zaczęli dyskutować na temat Gary'ego i jego zdolności do robienia sobie krzywdy. Od kielicha do kielicha Xavery dowiedział się od Jonathana, że mieszkają z dziadkiem, a na pytanie o rodzinę wymijająco odpowiedział, że mieszka sam. Zdążył już zauważyć, że bliźnięta wyczuwają, kiedy dalej o nic nie pytać, więc zmienili temat na dyrektora, którego Xav z nieukrywaną satysfakcją określił "łysym chujem". Tylko Ava zerkała na niego z ukrywanym niepokojem.
W międzyczasie do klubu zaczęli napływać imprezowicze, zalewając tłum i już niedługo parkiet. Xav zauważył krążącą między grupkami postać w czarnej bluzie i wstał od stołu, mówiąc że zaraz wraca. Zanim zdążył odejść Marlowe złapała go za ramię.
- W porządku? - spytała tylko. Uśmiechnął się uspokajająco.
- Jasna sprawa. Pogadamy o wszystkim później, dobra?
Pokiwała głową, wracając do rozmowy z kuzynostwem.
Złapał dilera między ludźmi, wskazując na wyjście na zewnątrz w ustronniejsze miejsce. Facet o niezbyt przyjemnej gębie pokiwał głową i poszedł w stronę drzwi. Nocne powietrze otrzeźwiło umysł Bruke'a.
- Co masz?
- A czego chcesz?
- Dropsy.
Diler podał cenę, na której wysokość Xav zmarszczył brwi, ale wyjął pieniądze i odebrał plastikowe opakowanie z trzema okrągłymi tabletkami, przypominającymi trochę pudrowe cukierki. Wszedł ponownie do budynku, w którym podkręcono już bas i ludzie nieśmiało zaczynali bujać się w rytm muzyki. Udał się do toalety, jeszcze względnie czystej i połknął tabletkę, popijając kranówą (obrzydliwa). Przejrzał się w lustrze i przypomniał sobie słowa Zane'a. "Musimy coś zrobić z..  tym".
- Nie jest tak źle - skłamał, umył dłonie i wyszedł na spotkanie z tłumem.
Dopadło go dziesięć minut później.
Gdy się jako tako ocknął, stał przy barze, a obok niego siedział nieznajomy chłopak, miły dla oka. Uśmiechał się do Xavery'ego i chyba o coś go pytał, ale on nie miał nawet pojęcia, jak tu wylądował. Czego oni tam kurwa dodali?, przeszło mu przez myśl. Bolała go szczęka, nie mógł usiedzieć na miejscu. Rozsadzała go energia.
Niewiele myśląc złapał obcego chłopaka za głowę i przyciągnął go do bezmyślnego, mokrego pocałunku. Najpierw zszokowany nieznajomy zaczął ochoczo odpowiadać, ale wtedy Bruke'a coś dźgnęło w tył głowy, natręrne wspomnienia, dłonie na jego karku i myślał nie nie nie nie
Oderwał się od ust chłopaka gwałtownie, nieco zadyszany i czerwony.
- Wybacz, znajomi... - powiedział jedynie i poderwał się z stołka barowego, zanim tamten zdążył zaprotestować. W tłumie bawiących się ludzi dostrzegł Jona, który najwidoczniej był świadkiem całej sytuacji. Chwiał się już trochę, a spojrzenie miał rozbiegane.
- Jesteś gejem? - spytał, a raczej wrzasnął niesubtelnie, co sprawiło, że Xav uniósł wyżej brwi. Zrobił gest głową, jakby miał zaprzeczyć, lecz wtedy czyjaś dłoń rąbnęła go w plecy z takim impetem, że poleciał do przodu i gdyby nie refleks Nathana, to zaliczyłby randkę z parkietem.
- Oczywiście, że jest! - odwrzasnął Gary, który w neonowym świetle wydawał się bardziej poobijany niż zwykle. - Nathan, idziemy pić. Ty też, pedale. Mamy kilka głębszych do nadrobienia.
Dostali się do baru i zamówili po shocie. Z tempem picia Zane'a Xav bał się o kolejny blackout, ale nie protestował. Zamiast tego przyjrzał się jego zdartym dłoniom i skrzywił się, po czym na raz obalił kielona.
- Wyglądasz jak gówno - stwierdził, odstawiając na blat puste szkło. Dopiero teraz zauważył, że ręce mu się trzęsą jak u paralityka.
- Kurwa, stary, cożeś ty brał?
- Ecstasy. Gówniane. Dilerzy w Bristolu zeszli na psy.

- Dasz się na tym przejechać? - po pół godzinie rowerowej wycieczki padło wreszcie pytanie, którego bliźnięta się spodziewały. Gary zastał ich pompujących koła w miejskim rowerze Ann w kolorze mięty i jego szczególną uwagę zwróciły pedały SPD w sportowym rowerze Jonathana. Zaczął go zasypywać pytaniami.
- Nie, nie jeżdżę jakoś specjalnie dla sportu.
- W Szkocji lubiliśmy długie wycieczki rowerowe we dwójkę.
- Próbowałem ćwiczyć łydki do parkouru.
- Tak, uprawialiśmy go oboje.
- To za duże słowo.
- Właściwie troszkę próbowaliśmy się w to bawić. Nathan tylko próbował być lepszy ode mnie.
- I jestem lepszy.
- Nie, nie jesteś.
Bliźniaki często swoimi przekomarzankami zapewniały rozrywkę dla otoczenia, ale dbały o komfort osób im towarzyszących, więc wciągnęły Gary'ego w rozmowę przypominającą swoisty double dutch.
- A wiesz, jak na tym jeździć? - spytał Nathan nonszalancko przedłużając głoski i kładąc na nie typowo szkocki akcent.
- Już się tak nie wymądrzaj. Pokażesz mi w razie potrzeby - odparował chłopak. Całą trójką zatrzymali się na ulicy wywołując trąbienie jakiegoś furiata za nimi. Annys wyjęła telefon i zaczęła na nim beznamiętnie coś przeglądać słuchając jednym uchem, jak jej brat wyjaśnia Zane'owi ogólną zasadę korzystania z pedałów SPD. Skupiła się na ich dwójce dopiero, gdy brunet wsiadł na rower Nathana.
- To na pewno dobry pomysł? - spytała - może nie na asfalcie?
- Jesteście do bólu poprawni.
- Raczej nie chce nam się zbierać ciebie z ulicy - odparowała Annys ukazując w uśmiechu rząd równych zębów zaburzony krzywą trójką z jednej strony.
- I nie będziecie musieli. Jonny, wiesz jak korzystać z mojego roweru? - Gary sparodiował nonszalancję Nathana. Bliźniak posłał mu uśmiech identyczny jak ten siostry opierając nogę na jednym z pedałów w jego rowerze.
- Dawaj, chcę to zobaczyć - zachęcił go puszczając przytyk mimo uszu.
Gary ruszył bez wahania i całkiem zgrabnie się wpiął w pedały.
- Wolałem swój rower - skwitował Nathan po dłuższej chwili pedałowania.
- Ja też wolałem swój - odparował Gary - na dłuższą metę to nie wydaje się za wygodne.
- Da się przyzwyczaić - odparł blondyn. Po chwili namysłu wyprzedził towarzyszącą mu dwójkę i spróbował stanąć na jednym kole.
- Co to było? - zaśmiała się Ann omijając brata w ostatniej chwili.
- A co, ty niby potrafisz?
- Koledzy pokazywali mi w skateparku.
- Koledzy.
- Och, daj spokój.
Gary chyba wyczuł pewne spięcie między rodzeństwem, gdyż się wtrącił.
- Nathan, zupełnie nie zwróciłeś uwagi na równowagę. Patrz.
- Gary - odezwała się Ann ostrzegawczo. Cechowała ją uprzejma czujność, która kazała jej brać pod uwagę różne niebezpieczne sytuacje. Ktoś w ich dwójce musiał.
Zgodnie z jej przewidywaniami, sytuacja okazała się być kontuzjogenna. Zane źle obliczył ciężar roweru Harpera, przez co niezbyt wyszło mu utrzymanie równowagi na jednym kole. Normalnie stanąłby na nogach, jednak tutaj wypinane pedały mu to uniemożliwiły, posyłając go efektownie na asfalt.
- Ło! Pięknie! - zaśmiał się blondyn, szybko jednak zbladł widząc, że nawierzchnia podziałała na chłopaka jak tarka na ser. Niby na stołówce sobie żartował z obrzydzenia krwią, ale w rzeczywistości sam nie miał mocnych nerwów - zwłaszcza, gdy coś stało się mu, lub co gorsza jego siostrze.
- Bardzo boli? - Ann w jednej chwili zmaterializowała się przy chłopaku wypinając mu nogi z pedałów.
- Jest okey - wymamrotał Zane podnosząc się do pozycji siedzącej. Bliźniakom ukazała się jego koszulka na plecach malowniczo poplamiona czerwienią.
- Musimy to opatrzyć - zarządziła dziewczyna odciągając od niego rower. Nathan podał Gary'emu rękę pomagając mu wstać.
- Dajcie spokój, prawie nie czuć - Zane wydawał się mówić całkiem poważnie.
- Już słyszeliśmy, że jesteś masochistą, ale...
- Och, przestańcie - burknął Zane wsiadając na swój rower - jedziecie dalej?
Bliźnięta wymieniły między sobą zdezorientowane spojrzenia.
- Tylko się nie podniecaj - poprosił Jonathan sięgając po swój rower, na co jego siostra wydała dźwięk pomiędzy parsknięciem śmiechem, a obrzydzeniem.

***

- Dasz się na tym przejechać? - po pół godzinie rowerowej wycieczki padło wreszcie pytanie, którego bliźnięta się spodziewały. Gary zastał ich pompujących koła w miejskim rowerze Ann w kolorze mięty i jego szczególną uwagę zwróciły pedały SPD w sportowym rowerze Jonathana. Zaczął go zasypywać pytaniami.
- Nie, nie jeżdżę jakoś specjalnie dla sportu.
- W Szkocji lubiliśmy długie wycieczki rowerowe we dwójkę.
- Próbowałem ćwiczyć łydki do parkouru.
- Tak, uprawialiśmy go oboje.
- To za duże słowo.
- Właściwie troszkę próbowaliśmy się w to bawić. Nathan tylko próbował być lepszy ode mnie.
- I jestem lepszy.
- Nie, nie jesteś.
Bliźniaki często swoimi przekomarzankami zapewniały rozrywkę dla otoczenia, ale dbały o komfort osób im towarzyszących, więc wciągnęły Gary'ego w rozmowę przypominającą swoisty double dutch.
- A wiesz, jak na tym jeździć? - spytał Nathan nonszalancko przedłużając głoski i kładąc na nie typowo szkocki akcent.
- Już się tak nie wymądrzaj. Pokażesz mi w razie potrzeby - odparował chłopak. Całą trójką zatrzymali się na ulicy wywołując trąbienie jakiegoś furiata za nimi. Annys wyjęła telefon i zaczęła na nim beznamiętnie coś przeglądać słuchając jednym uchem, jak jej brat wyjaśnia Zane'owi ogólną zasadę korzystania z pedałów SPD. Skupiła się na ich dwójce dopiero, gdy brunet wsiadł na rower Nathana.
- To na pewno dobry pomysł? - spytała - może nie na asfalcie?
- Jesteście do bólu poprawni.
- Raczej nie chce nam się zbierać ciebie z ulicy - odparowała Annys ukazując w uśmiechu rząd równych zębów zaburzony krzywą trójką z jednej strony.
- I nie będziecie musieli. Jonny, wiesz jak korzystać z mojego roweru? - Gary sparodiował nonszalancję Nathana. Bliźniak posłał mu uśmiech identyczny jak ten siostry opierając nogę na jednym z pedałów w jego rowerze.
- Dawaj, chcę to zobaczyć - zachęcił go puszczając przytyk mimo uszu.
Gary ruszył bez wahania i całkiem zgrabnie się wpiął w pedały.
- Wolałem swój rower - skwitował Nathan po dłuższej chwili pedałowania.
- Ja też wolałem swój - odparował Gary - na dłuższą metę to nie wydaje się za wygodne.
- Da się przyzwyczaić - odparł blondyn. Po chwili namysłu wyprzedził towarzyszącą mu dwójkę i spróbował stanąć na jednym kole.
- Co to było? - zaśmiała się Ann omijając brata w ostatniej chwili.
- A co, ty niby potrafisz?
- Koledzy pokazywali mi w skateparku.
- Koledzy.
- Och, daj spokój.
Gary chyba wyczuł pewne spięcie między rodzeństwem, gdyż się wtrącił.
- Nathan, zupełnie nie zwróciłeś uwagi na równowagę. Patrz.
- Gary - odezwała się Ann ostrzegawczo. Cechowała ją uprzejma czujność, która kazała jej brać pod uwagę różne niebezpieczne sytuacje. Ktoś w ich dwójce musiał.
Zgodnie z jej przewidywaniami, sytuacja okazała się być kontuzjogenna. Zane źle obliczył ciężar roweru Harpera, przez co niezbyt wyszło mu utrzymanie równowagi na jednym kole. Normalnie stanąłby na nogach, jednak tutaj wypinane pedały mu to uniemożliwiły, posyłając go efektownie na asfalt.
- Ło! Pięknie! - zaśmiał się blondyn, szybko jednak zbladł widząc, że nawierzchnia podziałała na chłopaka jak tarka na ser. Niby na stołówce sobie żartował z obrzydzenia krwią, ale w rzeczywistości sam nie miał mocnych nerwów - zwłaszcza, gdy coś stało się mu, lub co gorsza jego siostrze.
- Bardzo boli? - Ann w jednej chwili zmaterializowała się przy chłopaku wypinając mu nogi z pedałów.
- Jest okey - wymamrotał Zane podnosząc się do pozycji siedzącej. Bliźniakom ukazała się jego koszulka na plecach malowniczo poplamiona czerwienią.
- Musimy to opatrzyć - zarządziła dziewczyna odciągając od niego rower. Nathan podał Gary'emu rękę pomagając mu wstać.
- Dajcie spokój, prawie nie czuć - Zane wydawał się mówić całkiem poważnie.
- Już słyszeliśmy, że jesteś masochistą, ale...
- Och, przestańcie - burknął Zane wsiadając na swój rower - jedziecie dalej?
Bliźnięta wymieniły między sobą zdezorientowane spojrzenia.
- Tylko się nie podniecaj - poprosił Jonathan sięgając po swój rower, na co jego siostra wydała dźwięk pomiędzy parsknięciem śmiechem, a obrzydzeniem.

***

- Spóźniliśmy się - Nathan stwierdził fakt bezbarwnym tonem głosu. Nie chciał się denerwować więcej na siostrę, która przebrała chyba całą szafę w poszukiwaniu tego jedynego ciucha.
- Półgodzinne spóźnienie jest w dobrym tonie - odparła dziarsko Ann obciągając w dół biały, krótki top. Miała do niego pasującą spódniczkę i wysoko ściągnięty kucyk.
- Chyba w pierdolonej Holandii -
odparł bliźniak przepychając się prosto przez obściskującą się parę. Dziewczyna obok niego zaczęła rzygać. Chyba była naćpana. A wcale nie było tak późno.
- Może tu jest jak w Holandii - zauważyła słodko Ann. Wpadli w tłum tańczących również podrygując do rytmu. Jonathan wypatrzył ich nowych znajomych przy barze.
- Tam są - stwierdził, łapiąc siostrę za łokieć. Ann zgrabnie się wyswobodziła.
- Potańczę.
- Będę miał na ciebie oko.
- Dobrze mamo.
Rozdzielili się zaśmiewając się z sobie tylko znanego żartu.

Ubierz płaskie buty. Tylko ubierz płaskie buty... - powtarzała w myślach Ava, gdy szykowała się do wyjścia z Xavem.

Kilka godzin później stała na środku śliskiego parkietu w jedenastocentymetrowych koturnach. Ledwie trzymała się na nogach, czego nie ułatwiała wypalona wcześniej trawka ani wypite shoty. Mimo to Ava dzielnie się trzymała i kręciła tyłeczkiem w rytm muzyki dudniącej z głośników. Co jakiś czas chwytała się tańczącej obok Annys, by zupełnie nie stracić równowagi. Jednak w pewnym momencie coś poszło nie tak. Ramię Ann nagle znalazło się o kilkanaście centymetrów dalej niż było przed sekundą, a Ava zanurkowała pod pianę, w ostatniej chwili uczepiając się nadgarstka kuzynki.
- Uuups! - jej krzyk zginął wśród krzyków i muzyki.
Blondynka zareagowała niemal natychmiastowo, również zacisnęła dłoń na nadgarstku Marlowe i pomogła jej odzyskać pion. Ruda wynurzyła się z piany niczym pijana Afrodyta. Wzięła głęboki wdech i zaśmiała się perliście, Ann również się zaśmiała - podobnie jak kilku facetów obok nich - i wróciły do tańczenia. Tym razem jednak Ava wolała trzymać ręce bliżej kuzynki, na wypadek gdyby znów straciła śliski grunt pod nogami. Uwiesiła drugiej dziewczynie ręce na szyi, w takiej pozycji miała być bezpieczna przynajmniej na czas następnej piosenki. Widać facetom tańczącym w ich pobliżu bardzo spodobało się, że dziewczyny tak się zbliżyły w tańcu. Centymetry dzieliły ich ręce od talii dziewczyn, gdy z tłumu wynurzyli się ich chłopcy, niczym owieczki zagubione w lesie.
Z powagą zagrodzili żigolakom dostęp do Avy i Ann.
- Gdzie byliście? - spytała blondynka, jednak jej pytanie zostało zignorowane.
- Mamy coś dobrego - powiedział Xav a pozostali dwaj pokiwali twierdząco głowami.
- Chodźcie, chodźcie... - ponaglał Gary.
I poszli całą piątką przez tłum spoconych ciał, przez las lepkich rąk, prosto do damskiej toalety. Na wejściu minęli rozchichotaną parkę. On nerwowo wkładał koszulę do spodni, ona chyba zgubiła swoje majtki, co starała się ukryć obciągając niżej króciutką spódniczkę. Dziwnie spojrzeli na piątkę Kumpli wchodzącą do jednej kabiny. Ava posłała im wyzywające spojrzenie, zamykając drzwi.
- Au, posuń się!
- Kurwa, Gary! Łokieć mi wbijasz!
- Gdzie, kurwa?!
Ruda odwróciła się do swoich towarzyszy i wywróciła oczami. Kiedy każdy już znalazł dogodną dla siebie pozycję i nikt nikogo nie przygniatał, Xav wyciągnął z kieszeni woreczek z białym proszkiem oraz telefon. Zamachał nią szczerząc się jak dzieciak, który wykradł z kuchni ciasteczka. Ava pokręciła głową, Ann strzeliła facepalma.
- I po to nas tutaj ściągnęliście?
- Tak! - odparła jednocześnie trójka chłopaków, po czym Xav przyłożył palec do ust.
Z miną naukowca przeprowadzającego bardzo ważne doświadczenie chemiczne, zaczął usypywać małe, białe ścieżki do raju na ekranie smartfona.
- Jedna dla mnie, jedna dla Garusia, jedna dla Jonathanka... - mruczał pod nosem rozdzielając proszek za pomocą karty zniżkowej na mrożony jogurt. - Ann, Ava, też chcecie?
Blondynka wzruszyła ramionami i popatrzyła znacząco na brata. Ruda natomiast przyłożyła palec do ust w wyrazie wielkiego zamyślenia. Można było niemal zobaczyć jak trybiki w jej głowie powoli się przekręcają.
- Troszeczkę - odpowiedziała w końcu.
Później cała czwórka ze skupieniem wróciła do przypatrywania się poczynaniom Xavery'ego. Cztery kreseczki, z czego jedna niemal o połowę mniejsza niż pozostałe, zalśniły bielą na czarnym ekranie. Ava wyciągnęła ze stanika banknot pięciofuntowy, zwinęła go w rulonik i podała przyjacielowi o wiśniowych włosach. Xav wciągnął pierwszy, później telefon powędrował zgodnie z ruchem wskazówek zegara do Gary'ego, który także dzielnie spełnił swoją powinność i przekazał urządzenie służące za tackę Avie. Dziewczyna przez chwilę wpatrywała się w proszek. Przed oczami mignęła jej podobna scena, mająca miejsce tygodnie wcześniej, w Delhi. Zamrugała oczami, przyłożyła rulonik z pięciofuntówki do nosa, pociągnęła, a potem telefon trafił w ręce bliźniaków. Jonathan wciągnął pół kreski, po czym podał zwinięty banknot Ann, by ta wciągnęła resztę. Pozostała trójka patrzyła na nich z konsternacją.
- To jest chore... Skarpetkami też się dzielą? - szepnął Xav do Avy a ta parsknęła śmiechem tak gwałtownie, że z nosa poleciała jej strużka krwi.
- Ja pierdolę - jęknęła, urywając kawałek papieru toaletowego, by zetrzeć nim krew.
Papier zakończył swój krwawy żywot w odpływie a cała piątku, po upewnieniu się, że już ze wszystkimi w porządku, ruszyła do dalszej zabawy. Byli w świetnych humorach. Biały proszek utrzymywał ich w gotowości, był jak życiodajna siła. Tęczówki zginęły w rozszerzonych źrenicach, ciała wiły się przy dźwiękach electro jakby właśnie dostali grupowego ataku padaczki. Tracili grunt pod stopami i kontakt z rzeczywistością.

Ostatnim co pamiętała Ava było wyjście z klubu w jeszcze ciemną noc. Uwiesiła się Gary'emu na ramieniu i coś mu opowiadała. Gorączkowo tłumaczyła jakieś zdarzenie, a on nie ogarniał o co jej chodziło. Chyba tłumaczyła swoje zniknięcie w ostatnie wakacje. Chyba przez moment, przez odurzeni narkotykami i upojenie alkoholem, przebiły się wyrzuty sumienia. Ale gdzieś w połowie zamilkła, a potem wszystko nagle się urwało.

* * *

Zza okien dochodził hałas, który Ava uporczywie starała się ignorować. Tak samo jak fakt, że coś ciężkiego przygniatało jej plecy sprawiając, że miała znaczne trudności z oddychaniem. To wszystko jednak nie było warte wysiłku takiego jak otwarcie oczu i rozeznanie się w sytuacji. Nataki wysiłek przyszła pora dopiero wówczas, gdy w pomieszczeniu - raczej dość małym - rozległ się dźwięk klaksonu. Ruda momentalnie szarpnęła się, czego zaraz pożałowała, bo z impetem przywaliła w rozłożone siedzenie przed nią i ponownie opadła na Xava. Dopiero za drugim podejściem poszło lepiej. Ava dźwignęła się ostrożniej przy akompaniamencie pojękiwań Xavery'ego. Światło raziło ją jakby lata spędziła pod ziemią, ale jakoś udało jej się wymacać klamkę i wypełznąć z samochodu. Jedyne czego teraz chciała, to wody. Niestety, w zamian dostała krzyki Zane, odgłosy zwracania ostatniej wieczerzy i kolejne krzyki tegoż samego osobnika.
- Kurwa... - wymamrotała, gdy w końcu udało jej się dźwignąć dźwignąć do pozycji stojącej, opierając się o dach samochodu. - Możesz sobie oszczędzić groźby z rana?
Uniosła zmęczony wzrok opuchniętych oczu na Zane'a, który również na nią patrzył. Miała poranną chrypkę i nie zdawała sobie sprawy, że aż tak zaschło jej w ustach.
- Właśnie! - dodał Xav, którego głos dobiegł ich przez wybite okno.
Gary prychnął i ruszył w stronę góry gratów. Ava pokręciła głową i wymacała telefon w tylnej kieszeni jeansów. Sprawdzała na mapie swoje położenie, które okazało się nie być aż tak tragiczne jak myślała. Ze środka starego Golfa powoli wyłoniła się cała reszta drużyny pierścienia, równie mocno zdziwiona miejscem w jakim się znaleźli.
- Czyj to był pomysł żeby tu przyjść? - spytał Nathan, wynurzający się z auta jak feniks z popiołów.
- Głodna jestem. Pójdziemy coś zjeść? - zawtórowała mu Ann, która również wydostała się właśnie z pieczary.
I tak wywiązała się rozmowa na temat skrawków wspomnień z ostatniej nocy oraz pragnień gastrycznych całej piątki, po czym wszyscy przystąpili do szukania najbliższego maka lub KFC na swoich smartfonach. Zwyciężyła Ava, dumnie unosząc w górę swój telefon i pokazując wszystkim adres.

Dłuższą chwilę później Ava siedziała po turecku na kanapie w McDonald's. Była bosa a jej buty leżały pod stołem razem z miniaturową torebką, której jakimś cudem nie zgubiła w klubie, gdy przestała kontrolować co robi. Przed nią leżała góra papierów, a obok na kanapie na wpół leżała Annys z telefonem w ręce.
Chłopcy poszli po większą ilość jedzenia, bo ta okazała się być niewystarczająca. Nie, kiedy przy stoliku siedział Gary.
- Co robisz? - Ava odwróciła głowę w stronę kuzynki.
Ta zaś odwróciła w stronę Avy swój telefon i pokazała jej zdjęcie piramidy papierków po cheeseburgerach.
- Snapa.
Ruda pokiwała głową. To był ten stan, kiedy nie trzeba było wielu słów. Właściwie słowa w tym stanie były zbędne, Ava chciała tylko zjeść jeszcze trochę frytek i zaszyć się pod kołdrą na resztę dnia. Oczami wyobraźni widziała jak włącza klimatyzator w pokoju, zasłania okna i kładzie się w łóżku z Lucyferem, który cicho mruczy, gdy głaszcze jego futerko. Wizja ta została niestety zakłócona przez tacę parujących hamburgerów postawioną nagle przed Marlowe.
- Jezu, ile ten człowiek potrafi zjeść?
Ava i Xav wbili spojrzenia w Jonathana, zza którego wyłonił się wyżej wspomniany z hamburgerem w dłoni, a na ich twarzach pojawił się tajemniczy uśmiech.
- To Gary.
- Przyzwyczaisz się.
Ava sięgnęła do tacy i zgarnęła z niej kanapkę póki nie wystygła lub - co gorsza - nie została zjedzona. W jej ślady ruszyli pozostali przy okazji wyciągając telefony. Zaczęli namiętnie stukać w ekrany, co jakiś czas rzucając uśmieszek lub krzywiąc się z niesmakiem.
- Właśnie nam się matma zaczyna - jęknął jeden z chłopaków.
- Co potem?
- Angielski - odpowiedziała beznamiętnie Ava, klikając zaraz w smsa od mamy. - Zamorduję cię. Rocky całą noc wył do księżyca, bo nie wygrzałaś mu łóżeczka i jeszcze obudził Tony'ego. Teraz mam takie wory pod oczami, że nie zakrył ich nawet ten twój super korektor. Pees, kup sobie nowy, zużyłam cały. - odczytała na głos i uniosła przerażony wzrok na kumpli.
- Poważnie cię zamorduje? - spytał Xav, a w jego głosie pobrzmiewała nutka grozy.
- Korektor mi zużyła! - jęknęła ruda. - Cały! A trzydzieści funtów wydałam.
Annys wyciągnęła rękę i złapała kuzynkę za nadgarstek łącząc się w bólu. Cała piątka uczciła zużyty korektor minutą ciszy, choć męska część paczki raczej zwyczajnie nie wiedziała co ma powiedzieć, więc postanowili również milczeć. Pierwszy odezwał się Jonathan:
- To co idziemy? - Dziewczyny wbiły w niego pytające spojrzenia, więc dodał: - Na lekcje?
Ann uniosła ręce w obronnym geście.
- O nie! Ja potrzebuję wziąć prysznic - niemal krzyknęła, a w jej ślady poszła Ava.
- Muszę się przebrać, nie dam rady w tych butach - ostentacyjnie uniosła stopę z małym bąblem na pięcie.
Chłopcy westchnęli.
- Wywalą nas - mruknął Gary. - Przynajmniej mnie, tyle już opuściłem w tym semestrze...
- Easy - weszła mu w słowo ruda. - Mieszkam po drodze, więc możemy się ogarnąć u mnie. Pasi?
- Dobra.
Papierki zostały (wy)rzucone i cała piątka dzielnie ruszyła w drogę do domu Avy.



To chyba koniec. Chyba, że mnie jeszcze wena najdzie a nikt nie zacznie pisać.

Po zajebiście dziwnym evencie u Zane'a Xavery postanowił zostawić resztę Kumpli i wrócić do domu. Nadal nie czuł się najświeższy i perspektywa odpoczynku samemu w ciasnej klitce, którą z braku laku nazywał mieszkaniem, była niezwykle kusząca. Złapał taksówkę, podał adres i wyciągnął z kieszeni telefon (jakim cudem go nie zgubił?), by wysłać wiadomość do Gary'ego.
:gary, w porządku?
Zaklął pod nosem już sekundę po wysłaniu SMSa. Oczywiście że nie było, kurwa mać, dobrze. Poczuł nieprzyjemny ucisk w żołądku. Zastanawiał się, czy ma jeszcze w domu bletki.
:zanim cokolwiek powiesz, wiem że spierdoliłem. ale tamtego dnia nie żartowałem. możesz na mnie liczyć, jak będziesz miał problem
Zaklął raz jeszcze. Był wykończony. Jeśli przez kolejne tygodnie miało to tak wyglądać między nim a Zane'm - ostrożne stąpanie wokół siebie, jakby jedno miało się zaraz drugiemu rzucić do gardła - to prędzej wolałby rzucić się pod najbliższy pociąg. Odkładanie poważnych rozmów z dawnymi przyjaciółmi nie prowadziło do niczego dobrego. Prędzej czy później i tak będą musieli pogadać szczerze, bo inaczej szambo wypierdoli i skończy się tak, jak rok temu.
Wyszedł z kontaktu Gary'ego, przerzucając się na wiadomości z Avą.
:ava? myślisz, że z gary'm będzie w porządku?
Nie musiał długo czekać na odpowiedź.
:Nie mam pojęcia. Dajmy mu odetchnąć.
:Wszyscy tego teraz potrzebujemy, jak mniemam.
Nie musiał się długo zastanawiać, do czego ruda pije.
:Nie możesz się cały czas migać Xav.
:wiem, kurwa
:masz rację, dajmy sobie czas
:obiecuję, że wrócimy do mojego tematu wkrótce
:Serio?
:serio
:Trzymam cię za słowo. A teraz idź odpoczywać!
:dobrze, mamo
Uśmiechnął się pod nosem. Wyjrzał za okno samochodu, dostrzegając, że jest już na miejscu. Zapłacił taksówkarzowi i westchnął, w myślach odliczając pieniądze, które wydał przez ostatnie 24 godziny od całej puli, jaką zarabia.
Wszedł na klatkę schodową i powitawszy skinięciem głowy sąsiadkę - studentkę ze zdecydowanym problemem z papierosami - ruszył mozolnym krokiem schodami na trzecie piętro. Zdjął wiszące na rzemyku klucze, będąc już przy drzwiach, i z zaskoczeniem odkrył, że mieszkanie jest otwarte. Próbował przypomnieć sobie, czy aby na pewno nie zapomniał, ale sprawdzał przed wyjściem do Avy ze trzy razy, czy drzwi są zakluczone. Tajemnica sama się wyjaśniła, gdy tylko przekroczył próg domu.
Na materacu siedziała Jura z książką w ręku, a jej mina nie zwiastowała niczego dobrego. Podkrążone oczy czternastolatki zwróciły się ku niemu, a usta zwęziły w cienką kreskę. Wstała; katana zsunęła się jej z ramienia, odsłaniając czarny T-shirt z logiem Arctic Monkeys. Xavery aprobował. Przynajmniej gust muzyczny mieli podobny.
- Dan znowu jest na ciebie wkurwiony – przywitała go, splatając ręce na piersi. Bruke naprawdę był wykończony, nie miał siły na kłótnie z kolejną osobą. Westchnął, podchodząc do sportowej torby w kącie pomieszczenia. Sprawdził boczną kieszeń. Nadal miał trochę zioła i ze dwie bibułki. Uratowany.
- Jakby to było coś nowego – przewrócił oczami, rozkładając się na podłodze i całkowicie skupiając uwagę na zwijaniu skręta. - Palisz ze mną? – spytał z grzeczności.
Tym razem to ona przewróciła oczami.
- To chyba oczywiste.
Przysiadła obok niego, wyjmując swojego smartfona i łącząc się z niezabezpieczonym wifi sąsiada. Głupi fiut. Włączyła Spotify i puściła swoją playlistę. Z głośnika urządzenia popłynęły pierwsze nuty D is for Dangerous. Xav odpalił skręta, biorąc pierwszego bucha i wręczając go razem z zapalniczką dziewczynie.
- I think you should know you're his favourite worst nightmare... - wychrypiał razem z wokalistą. Jura dołączyła do śpiewu, oddając mu skręta. Xavery lubił, jak śpiewała. Miała bardzo ładny, melodyjny głos. Szkoda, że ten głos zazwyczaj wypowiadał jedynie wymyślne bluzgi.
- Kurwa... - westchnęła jak na zawołanie, wtulając głowę w ramię starszego chłopaka. - Teraz Petterson będzie wkurwiony też na mnie.
- Powiedz mu, że to moja wina – poradził. - I tak ma mnie już za nieodpowiedzialnego ćpuna, który sprowadza niewinnych ludzi na złą drogę.
- A tak nie jest?
- Punkt dla ciebie.
Milczeli dłuższą chwilę.
- Ostatnio rzadko się widujemy – powiedziała cicho Jura. Och.
- Trochę tak - przyznał.
- Czy ty się mnie wstydzisz? - wypaliła. Spojrzał na nią jak na idiotkę.
- ... Co?
- Od kiedy wróciłeś do Bristolu masz mnie w dupie, Xav. Zostawiłeś mnie u Pettersona, sam wynająłeś mieszkanie. Teraz, po pierwszym dniu w szkole, jedziesz ze starymi Kumplami na imprezę. Wracasz dopiero kolejnego dnia. Od tygodnia nawet nie wysłałeś jebanego SMSa. Stąd pytam: czy ty się mnie wstydzisz? - patrzyła mu prosto w oczy, a pod maską jej zirytowania i gniewu widział ból. Cholera.
- Jura, wiesz że tak nie jest... – zaczął.
- Nie wiem.
- Nie przerywaj mi, kurwa – zaciągnął się mocno, mając nadzieję, że haj jakoś rozwiąże mu język i da pomysł, co zrobić i co powiedzieć. - Oboje mamy przejebane życia. Teraz, kiedy już zaczyna się naprawiać, kolejne rzeczy się pierdolą. Jak to w życiu bywa. Ostatnio bardzo skupiłem się na sobie i rzeczywiście mogłem zapomnieć o tobie, ale hej - złapał ją za ramię i ścisnął je delikatnie. - Jesteśmy w tym gównie razem. Ale ja nie dam rady zapewnić ci dobrego domu i normalnego życia. Spójrz na to mieszkanie. Przynajmniej na razie mieszkaj z Pettersonem, a jak postawię się na nogi, to pomyślimy, okej?
- Znowu gadasz do mnie jak do małego dziecka – burknęła.
- A nie jesteś nim?
- Zamknij mordę.
- Tak, tak, też cię kocham.
- Rozumiem wszystko, jak jest, tylko... nie olewaj mnie, Xav. Napisz chociaż tę wiadomość. I przestań, kurwa, narażać się Danielowi. Zobaczysz, kiedyś przegniesz pałę.
- Mam dość przeginania pał do końca życia – odpowiedział, puszczając jej oczko. Parsknęła.
- To nie jest kurwa śmieszne.
- Ale się kurwa śmiejesz.
- Śmiech przez łzy, głupi fiucie.
- Przestań mnie wyzywać, szmato.
Poczuł wibracje w kieszeni. Pokracznie wyciągnął telefon z kieszeni (przy okazji przypominając sobie, że musi się przebrać w czyste rzeczy) i na wyświetlaczu zobaczył imię kolegi, którego sporo czasu już nie widział. Nie myśląc długo odebrał.
- Dave!
- Xavery, chuju!
Czemu wszyscy dzisiaj wyzywają mnie wariacjami męskiego członka, przeszło mu przez myśl.
- Ty pojebie, myśleliśmy że nie żyjesz!
Nie pomyliliście się za bardzo.
- Dzięki za troskę, kochanie - odparł zgryźliwie.
- Pieprz się. Podaj nam swój adres, zabieramy cię na imprezę powitalną.
- Mam dzisiaj dość imprez - jęknął. Jura spojrzała na niego pytająco, wykańczając skręta. Machnął na nią ręką.
- Ale to taka impreza dla frajerów. Wiesz, ty, ja , Chester i Pitch Perfect.
- Mów więcej.
- I zioło. Mam gdzieś zachomikowaną paczkę oreo i kilka owocowych browarów w lodówce.
- Cipa – usłyszał przytłumiony głos Chestera.
- Morda, psie.
- Dziewczyny, nie bijcie się - upomniał ich Xav. Spojrzał na Jurę siedzącą obok i wpadł na pomysł. - Zgodzicie się, żebym zabrał ze sobą przyjaciółkę?
- A ładna jest?
- Ma czternaście lat, desperacie.
- Kurwa, już myślałem – westchnął teatralnie Dave. - Jasne że możemy ją zabrać. Twoi przyjaciele są naszymi przyjaciółmi, czy jakoś tak.
- Mów za siebie – znowu głos Chestera.
- Przestań marudzić, Edgelord.

to tylko nerdowskie pierdolenie i nic wnoszącego do fabuły :v
Takim sposobem wylądowali w piwnicy Dave'a, Xav z miską oreo w dłoni i bongiem między nogami. Minęło dopiero piętnaście minut filmu, a Jura już pochrapywała cicho na kanapie. Trójka chłopaków rozłożyła się w pufach, piwa odstawiwszy na szklany stolik. Dave znał słowa do każdej piosenki w filmie, a Chester był zainteresowany jedynie tym, że mógł się za darmo najebać i napalić.
- Mówcie co chcecie, ale Ben Platt jest gorący – orzekł Dave, zaraz czerwieniejąc. - To znaczy, mówiąc obiektywnie. Totalnie obiektywnie.
- Oh no, Dave wszedł w tryb no homo – parsknął Bruke.
- Embrace the gay – dodał Chester. Dave zrobił obrażoną minę.
- Nienawidzę was.
- Wracając do Platta – rzekł Xav. - I tak jego największy popis to rola Evana, oczywiście.
- Błagam – jęknął brunet, z wyrzutem zerkając na chichrającego się blondyna. - Od miesiąca muszę słuchać, że jestem podobny do Connora.
- Bo jesteś.
- Przestań porównywać mnie do stonera z problemami z agresją.
- Nie musi porównywać, to jest prawda.
- Odjebcie się obaj. - Chester rozwalił się wygodniej w pufie, po czym przyssał się do swojego piwa. Xavery z uśmiechem na ustach zaciągnął się ostatni raz z fajki wodnej i westchnął cicho.
Chciałby, żeby odnawianie więzi było tak łatwe z każdą osobą.

Kiedy miał osiem lat niebo zaszło chmurami, ludzie zbledli, nad jego głową wyrósł parasol, morze zamieniło odcień na atramentowy, i nie rozumiał już połowy tego, co do niego mówiono. Chwilę myślał, że brytyjskim wodami wypełniano naboje do piór, że stanie się buro-niebieski, jeśli tylko się w nich zanurzy, oraz że twarze, które odtąd widywał, były szaro-blade, bo nikomu nigdy nie udało się zmyć ze skóry odcieni atlantyku. Patrzył w lustro i dokładnie studiował kolor własnej. Ciepłe barwy gasły, rozpalały się znów na słońcu, i gasły, oczekując pogodniejszych dni i wakacji, na które przecież, tato?, mamo?, mógłby wrócić do Włoszech, prawda? Pomyślimy.
CLAUDIO BUONARROTI był kapryśnym dzieckiem i jeszcze bardziej kapryśnym nastolatkiem. Rodzice odmówili mu o raz za dużo i od tamtego dnia zmuszeni byli spełniać każdą jego prośbę. Jeśli tak nie było - popadał w histerię. Jeśli ta nie działała - mówił im, by się zabili. Później dodawał, że jeśli nie, to zrobi to sam, a oni patrzyli na siebie, aż jedno poddańczo przytaknęło. Następnie przychodził ich przeprosić, taki jest, żeby ci nie rozważali posłania syna na terapię. Później jego łzy i krzyk przestały na nich działać. Młodsza siostra płakała i darła się głośniej od niego.

Był zbyt biedny, by cień jego włoskiego akcentu budził podziw, i zbyt bogaty, by żarty, którymi żyła Anglia, nie sprawiały, że i jej życzył śmierci. Znajomi pytali go, kiedy otworzy kolejną włoską knajpę. Nawet zwykłe zaproszenie na pizze niosło ciężar zniewagi. Był dla nich tym i spaghetti.  Pepperoni. Nadmierną gestykulacją. Śmiali się także, gdy reagował gniewem, oraz gdy usiłował nad nim zapanować i zamknąć go w sobie. Boże, chroń Królową. Ich także powinien.

Oczywiście, że jestem niezadowolony, mam samochód, mam dach nad głową, oceny, przyjaciół, ale nie mam, posłuchaj, nie mam ciebie, słyszysz? Nie mam ciebie. Mój Boże, więcej mi nie potrzeba, daj mi tylko jeden uśmiech, spojrzenie, zerknij na mnie, szturchnij ramieniem przechodząc, a będę, moja droga, szczęśliwy. Będę. Wreszcie. Słyszysz? I ty będziesz też. Tylko pomyśl!
Poleciał w bok zataczając się. Telefon, który przyciskał do ucha ramieniem, wysuwał się stopniowo gotów upaść razem z nim. Nieustannie milczał, ale Claudio nie zamierzał. Złotko, tak nie można. Czy kiedyś jej mówił, żeby się zabiła?


Później poznał innych ludzi. Był dla nich zamiennikiem Versace, Prady, Valentino, Armaniego, Dolce i Gabbany, Moschino, Ferrari, Lamborghini i Maserati. Wszystko co kochali miało korzenie we Włoszech. Panna cotta. Tiramisu.
- Tiramisu!
- Eva, naprawdę więcej nie jestem w stanie zjeść.
- Musisz spróbować. Powiedzieć, czy smakuje jak...
- Prawdziwe? Ile razy mam ci powtarzać? Nie przegonisz prawdziwego tiramisu nieważne jak bardzo byś się starała. Nie masz na nie składników. Nie masz na nie krwi.
- Następnym razem ty robisz.
- Nie?
- To spróbuj, głuptasie!
Nigdy nie mówił, że mu smakowało. W przeciwnym razie przestałaby je robić co tydzień. To ona skończyła te przekomarzanki.