You're mine [shounen-ai, bn., fantasy]

✝  Jest dość impulsywną osobą, która często bywa zbyt szczera i bezpośrednia, niż inni.
✝  Przez tyle lat wampirzego życia wyuczył się wielu umiejętności do perfekcji. Gdyby był człowiekiem, zapewne nazywano by go człowiekiem renesansu.
✝  Określa siebie mianem osoby biseksualnej, jednak z biegiem czasu zauważył, że czuje większy pociąg seksualny do mężczyzn, niż kobiet. Płeć żeńska zdążyła mu się już chyba znudzić.
✝  Bywa żałośnie sentymentalny. Od setek lat nosi pierścień, którego dostał od swojej matki, jeszcze zanim został przemieniony w wampira.
✝  William, wampir czystej krwi zmienił Alexandra w wampira, kiedy ten miał dwadzieścia trzy lata. Od tamtego momentu stał się wiecznie młodym i nieśmiertelnym krwiopijcą.
✝  Nie błyszczy się, ani nie pali w promieniach słonecznych, jak mówią o tym w książkach. Niemniej jednak, czuje nieprzyjemny ból w okolicach oczu, gdy za długo funkcjonuje za dnia.
✝  Jego ulubioną krwią jest A Rh+.
✝  Jest uzależniony od papierosów, a także lubi napić się od czasu do czasu dobrego whisky. Niemniej jednak nie pogardzi też innego rodzaju alkoholem.
✝  Evelyn, siostra Alexandra została przemieniona w wampira na własną prośbę, kiedy ukończyła osiemnasty rok życia.
✝  Alexander należy raczej do samotników. Ma introwertyczną naturę, którą stara się zakryć arogancją i złośliwością.
✝  Posiada węża, którego nazwał Saphira.

       Zmierzchało. Na onyksowym sklepieniu delikatnie srebrzyły się miliony punkcików, a wraz z nimi wielka tarcza księżyca, rzucająca swą poświatę na otulone ciemnością miasteczko. Pogoda była wietrzna. Listowie pobliskich drzew uginało się na boki, smagając nieprzyjemnie policzki przechodniów, wracających powoli do swoich domów. Było cicho i spokojnie, choć było to dość złudne wrażenie. Od paru tygodni można było przeczytać w gazetach wiadomości o atakach jakichś nieznanych drapieżników. Ciała poszkodowanych pełne było śladów po ugryzieniach. Zdiagnozowano również znaczy ubytek krwi, co zdawało się być jeszcze bardziej niepokojące. Specjaliści załamywali ręce. Nie potrafili rozszyfrować, które ze zwierząt mogło mieć tego typu skłonności. W mieście rozniosła się plotka o seryjnym mordercy, którego zwykli nazywać „wampirem” ze względu na sposób zabijania swoich ofiar.
       Stanąłem na dachu jednego z budynków, spoglądając z góry na pospiesznie uciekających do domu przechodniów, nerwowo oglądających się dookoła siebie. Odkąd pojawiłem się w mieście, nikt nie czuł się tutaj bezpieczny, a już zwłaszcza o tak późnej porze.
       Wzrokiem wędrowałem z jednej postaci na drugą, chcąc wybrać sobie odpowiedni kąsek dla siebie. Byłem głodny. Długo nie polowałem, znudzony siedząc w opuszczonym domu i grając na starym, okurzonym fortepianie. Samotność doskwierała nawet i mnie. Wszystko przestało mnie cieszyć. Samo zabijanie straciło dla mnie swoją atrakcyjność. Nie czułem już satysfakcji, gdy dopijałem ostatnie krople krwi swojej ofiary, pozwalając jej bezwładnie opaść na ziemię, jak worek ziemniaków. Postanowiłem coś zmienić w swoim nudnym, długim żywocie. Miałem zamiar znaleźć sobie sługę, który wiernie towarzyszyłby mi do końca swoich dni. Byłem jednak co do tego dość wybredny. Nie chciałem kogoś, kto bardzo by mi się stawiał. Szukałem raczej kogoś młodego. Jakiegoś nastolatka, najlepiej spokojnego, drobnej postury.  I w końcu znalazłem. Ciemną alejką przemierzał młody chłopak w okularach, prawdopodobnie wracający do domu.
       Przeczekałem chwilę, aż skręci w uliczkę, gdzie nikogo innego nie było, a po chwili zeskoczyłem z dachu i z szybkością znaną tylko wampirom, zaszedłem młodziana od tyłu, chuchając w jego bladą szyję.
       – No, proszę. Mamusia nie uczyła, żeby nie chodzić samemu o takiej porze? – spytałem ironicznie, czekając na jego reakcję.