They see...» | D-87 | dystopia | s-f | ⚣ | 2 os. | bn |

Zjawił się punktualnie. Równo o piętnastej trzydzieści czekał w umówionym miejscu na przesyłkę. Zgodnie z ustaleniami miał czekać na kontakt pięć minut i ani chwili dłuższej. Każda następna sekunda zwiększała szansę na porażkę. Dlatego też młody mężczyzna o pseudonimie Lynx dosyć dyskretnie zerkał na elektroniczny zegarek wyświetlany na gumowym pasku okalającym ciasno szczupły nadgarstek. Mimo wzrastającego zdenerwowania starał się zachowywać naturalnie. Niestety nie był wstanie powstrzymać się od nerwowego poprawiania czapki pod którą skrył charakterystyczną tlenioną czuprynę. Pozostała minuta. Odliczając sekundy czuł, że zaczyna się pocić a jego serce wali jak oszalałe. Bał się, że jego kontakt mógł zostać aresztowany. Co prawda miał głęboko w poważaniu los nieznajomego, niemniej wraz z nim rząd dostałby w swe łapska dość ważne dane. Wtedy byłoby kiepsko...
- "Cholernie paskudna dziś pogoda." - zabrzmiał nagle niski bas na dźwięk którego Lynx lekko zadrżał. Musiało minąć parę ułamków sekund, by zorientował się, że tak brzmiało hasło.
- "Wystarczająca by coś zmienić." - wyrecytował nieco zachrypniętym głosem, co było wynikiem zaciśniętej z nerwów gardzieli.
- Świetnie. Słuchaj młody... - zaczął mężczyzna, po czym pociągnął blondyna w tłum, by móc podążyć wraz z jego nurtem. - Śledzą mnie od skrzyżowania. Stąd też moje spóźnienie. Nie mamy dużo czasu. Gdy tylko dam ci przesyłkę rusz do podziemia metra. Może tam uda ci się ich zgubić. - wyjaśnił poprawiając ciasno zapięty kołnierzyk. Przeszli razem jeszcze kilka metrów, po czym mężczyzna przystanął i bez słowa wyciągnął z kieszeni półprzezroczysty dysk. Lynx idąc jego śladem wygrzebał spod kurtki szarą torbę śniadaniową, gdzie spoczywało niewinnie kilkanaście plików banknotów. Nie wiedział dokładnie ile tysięcy tam było. Nie mogło być ich jednak mało, skoro nieznajomy ryzykował dla nich swe życie. Sprawnie dokonali transakcji i wkrótce dysk znalazł się w posiadaniu niebieskookiego.
Niebezpieczeństwo jednak nie minęło. Pożegnawszy się skinieniem głowy z kontaktem zszedł po wykrzywionych schodach do podziemia, omal po drodze nie gubiąc białych ząbków. Na szczęście udało mu się odzyskać równowagę rychło w czas i nie zaliczył widowiskowej gleby, która z całą pewnością zakończyłaby misję fiaskiem.
Na stacji metra było mnóstwo ludzi, więc miał głęboką nadzieję, że zdoła zgubić mundurowych pomiędzy tłumem. Niestety, gdy odważył się zerknąć przez ramię okazało się, że ci deptali mu uparcie po piętach. Przeklął siarczyście w myślach, po czym przyspieszył kroku, zaraz niemalże biegnąc. Z trudem przeciskając się przez rzeszę narodu, zbliżał się do pociągu. W końcu wskoczył do wagonu. Znów odważył się zerknąć za siebie i właśnie wtedy wpadł na coś wielkiego. A raczej na kogoś a nie na co, jak się okazało. Syknął z niezadowolenia z trudem odklejając się od ciała mężczyzny z którym zaliczył zderzenie.
- Sorki. - wymruczał niewyraźnie i od niechcenia, podnosząc wzrok w górę. Chłodna barwa tęczówek nieznajomego zatrzymała go chwilę w bezruchu w momencie, gdy ich spojrzenia się skrzyżowały. Facet miał naprawdę dziwne, hipnotyzujące oczy...
- Stój obywatelu! - usłyszał za sobą, co od razu ściągnęło go na ziemię. Lynx niewiele myśląc wrzucił dysk do teczki mężczyzny przed sobą, po czym ominąwszy go kontynuował ucieczkę - tym razem będąc przekonanym, że go złapią. Pozostawało mieć jedynie złudną nadzieję, że ktoś z jego grupy zdoła namierzyć przesyłkę i jego poświęcenie nie pójdzie na marne.
Nie złapali go jednak. Jakimś cudem udało mu się wyślizgnąć ze stacji metra i ruszyć wąskimi ulicami miasta, biegnąc przy tym na ile tylko pozwoliła mu krążąca w żyłach adrenalina. Ogon zgubił dopiero na jednej z obskurnych dzielnic, chowając się w bramie rozpadającej się kamienicy. Nie mógł jednak odetchnąć z ulgą. Dysk w dalszym ciągu pozostawał poza posiadaniem rebeliantów a jego zadaniem było go odzyskać. Wraz z dyskiem do teczki nieznajomego wrzucił malutki nadajnik. Nie zwlekając wyciągnął z plecaka prostokątny ekranik, po czym zaczął po szkle stukać palcami, wypisując na wyświetlonej klawiaturze szereg komend. Chwilę to trwało, jednak ostatecznie udało mu się namierzyć zgubę. Niestety ta znajdywała się w dość dobrze strzeżonej części stolicy. Zrozumiał, że tym razem sam sobie nie poradzi. Musiał wezwać pomoc.
Lynx wrócił do bazy. Tam szczegółowo opisał przebieg akcji, która nie poszła po ich myśli. Może i dane zostały uchronione przed dostaniem się w łapska władzy, niemniej mogła to być jedynie kwestia czasu. Wszak nie wiedzieli kim był nieznajomy mężczyzna i czy zdążył już zauważyć niepożądany przedmiot w swojej teczce. Oby nie. Dysk zawierał superwirusy, które po wpuszczeniu do bazy danych rządu porządnie namieszają w ich oprogramowaniu, łamiąc zabezpieczenia. W ten sposób podziemie bez przeszkód pozyskałoby wiele ważnych informacji. I kto wie? Może zyskają tym coś więcej?
Blondyn tym razem z niewielką obstawą składającą się z trzech dodatkowych osób znów udał się do centrum miasta. Podjechali tam szarą furgonetką, która wylądowała w jednej z ciemnych uliczek. Lynx wysiadł i uzbrojony w kartę elekto-magnetyczną oraz w małą słuchawkę wciśniętą w ucho ruszył żwawo w stronę apartamentowca. Plan był prosty, on miał wtargnąć do mieszkania nieznajomego, wziąć dysk i zwiać stamtąd nim zlecą się gliny. Niby nic takiego... Gdyby nie fakt, że wszędzie były kamery i zabezpieczenia.
- Wchodzę. - mruknął cicho niebieskooki, wiedząc, że pozostali go słyszą. Będąc podłączonymi do sieci budynku, śledzili każdy jego ruch. Dzięki temu w razie kłopotów będą mogli zareagować wyłączeniem światła czy zamknięciem drzwi. Niestety EagleEye pozostawały poza ich zasięgiem. EagleEye widzi wszystko.
Po wejściu od razu skierował się do windy, starając się nie zwracać na siebie uwagi. Dzięki karcie, którą trzymał w ręku udało mu się uruchomić dźwignię bez problemu i podjechać nią na pożądane piętro. Tam pozostawało jedynie odszukać mieszkanie o numerze 113. Chwiejnym krokiem przeszedł wzdłuż korytarzu odczytując kolejne cyfry widniejące na białych drzwiach - 110, 111, 112... Jest! Chwilę odczekał nim zebrał się w sobie i wcisnął guzik domofonu. Zaraz ze ściany wysunęła się mała kamerka, co świadczyło o tym, że mężczyzna podszedł do drzwi.
- Siemka. - Lynx przywitał się niedbale wciskając twarz przed kamerę - Może mnie nie pamiętasz, ale wpadliśmy na siebie dziś po południu w metrze... W zasadzie to ja wpadłem na ciebie. W każdym bądź razie upuściłem wtedy coś baaardzo dla mnie ważnego i podejrzewam, że wpadło do twojej torby. - wyjaśnił, czując jak przewraca mu się żołądek na drugą stronę. Miał nadzieje, że mimo kiepskiego kłamstwa facet się zlituje i odda mu zgubę. Co prawda fakt, że znalazł jego mieszkanie był co najmniej zastanawiający. Może jednak element zaskoczenia niespodziewanym gościem pozbawi mężczyznę racjonalnego myślenia na tę krótką chwilę?

[quote=Anarru]

Jego nadzieje o dziwo się spełniły, problemem było jednak to, że rezultat wciąż nie był zadowalający. Lynx zachowywał się jak pierdolony, narwany gówniarz, którego nikt nie raczył obdarzyć choćby krztą rozumu, a Alec miał zerową cierpliwość do tak ograniczonych ludzi. Dlatego, gdy wzburzone słowa chłopaka docierały do jego uszu, jego ręka niecierpliwie zadrżała tuż przy biodrze, gdzie chował jedyną swoją spuściznę po życiu sprzed dziewięciu dni. Gdy zaś doszedł do niego w pełni sens tychże słów, jego dłoń automatycznie i zbyt gwałtownie wyrwała spod materiału idealnie zaostrzony nóż, z którym to Alec wyłonił się z powrotem do przedpokoju.
Pieprzyć cierpliwość, nie chce szukać Adelide? Co więc kurwa mogło dłużej zapobiegać jego śmierci? Ładne oczy nie wystarczyły.
Z wściekłością wypisaną w tęczówkach, znalazł się na przedpokoju w chwili, w której drzwi wejściowe zamykały się za gospodarzem. Warknąwszy wściekle, cisnął ciężkim nożem w tę właśnie stronę, powodując, że ostrze z impetem wbiło się w drzwi.
– Kurwa! – Zaciśnięta pięść gwałtownie uderzyła o ścianę, podczas gdy szybki, nierównomierny oddech odbijał się echem po pomieszczeniu. Stojąc tak, z dłonią bezwiednie przyciśniętą do zimnej powierzchni, przymknął oczy, biorąc głęboki wdech. Wyglądało na to, że poczęły opuszczać go resztki cierpliwości. Przestawał panować nad nerwami.
Przeczesał palcami włosy, wypuszczając gwałtownie powietrze, niczym męczennik, utknąwszy w impasie. Bo i tu właśnie się znajdował. Ostatnim razem czuł się tak boleśnie bezradny, gdy na oczach wszystkich, trzymając palec nad spustem, zaglądał w zielone, wypełnione przerażeniem oczy, słuchając rzężenia, które jako jedyne wydobywało się z niewielkich, dziewczęcych ust. Co innego mogła bowiem robić, bez języka, którego pozbawił ją dzień wcześniej? Nie mógł ryzykować. I teraz też nie powinien. Ale tym razem nie był na wojnie. I nikt go nie zmuszał do zabijania. Jak mógł choć przez chwilę myśleć o zabiciu tego chłopaka? Przecież nie był mordercą.
– Kurwa... – powtórzył bezsilnie, zaciskając palce na własnych włosach, jakby to miało mu w jakikolwiek sposób pomóc. Musiał się uspokoić. Musiał przestać... Przestać myśleć tak jakby znów tam był. Wojna się skończyła, a on nie miał przed sobą żadnej misji, Lynxa zaś nikt nie kazał mu mordować. Gdyby to zrobił, niezaprzeczalnie, jako jedyny miałby jego krew na rękach. Jedne zielone oczy prześladowały go już po nocach, nie potrzebował kolejnych, w kolorze zachwycającego chabru.
Uspokajając oddech, przejechawszy dłonią po twarzy, podszedł do drzwi, by wyrwać z nich nóż, który ponownie schował za pasem, mając nadzieję, że nie będzie dane mu go użyć, przynajmniej w tym domu.

Tym razem nie zawracając sobie głowy gotowaniem, użył robota kuchennego, pozwalając mu zrobić wszystko za siebie. Zorientował się już, że każdy sprzęt w domu hakera jest „bezpieczny” i nie musi się obawiać używania go. Poza tym mieszkaniem jednak unikał wszystkiego, co ma związek z nowoczesną technologią, a co za tym idzie, nie tykał się prawie niczego, poza tymi sprzętami, w których już się rozeznał. Tydzień w zupełności wystarczył mu, by zorientować się gdzie może chodzić, a gdzie lepiej się nie zapuszczać. Które sklepy są mu przyjazne, a które mniej. Które miejsca są intensywnie monitorowane, które słabiej, a które w ogóle. Był wyśmienity w przenikaniu lokacji, których nie znał, nie stanowiło więc to dla niego żadnego problemu. Zawsze był również wyjątkowo zdolny w kwestii szukania osób i informacji, których potrzebował, a teraz, o ironio, nie mógł znaleźć jednej laski, na której wyjątkowo mu zależało. Zaczynał myśleć, że ta po prostu nie chce zostać odnaleziona. Jeżeli żyje, a Alec nie sądził, by dała się tak łatwo wykończyć te kilka lat temu, musiała już się zorientować, że ktoś jej szuka. To przecież jedyne miejsce, gdzie mogłaby być. Miejsce, gdzie nikt jej nie rozpozna, gdzie może być anonimowa. Miejsce, dla tych, o których świat zapomniał, lub chce wyplenić. Musiała tu być, to z kolei musiało znaczyć, że zwyczajnie się ukrywała. Dlatego nie mógł jej znaleźć. Adelide zawsze była przekorną osobą. Musiała się dowiedzieć, że ktoś jej szuka, lecz tego kto – już nie. Czemu więc miałaby byle komu pozwalać na satysfakcję związaną z jej odnalezieniem?
Zrozumiał, że sam jej nie dorwie, jeśli ona tego nie chce. Lynx faktycznie był jego jedyną nadzieją i nawet, jeśli nie było to wygodne, Alec musiał się z tym pogodzić. Dlatego darował sobie poszukiwania i tym razem opuścił mieszkanie jedynie w celach rekreacyjnych. Żałował niezmiernie, że tak ciężko znaleźć tu miejsce pełne zieleni i kojącej swą estetyką natury. Takie luksusy przeznaczone były jedynie dla bogatych. Rezerwaty, ostatnie skrawki zieleni, strzeżone parki i czysta woda nie były czymś, co można znaleźć w dzielnicy opanowanej przez biedaków. Jako, że jednak nie był wybitnym koneserem piękna, bez większego żalu skierował się do jednego z bardziej obskurnych barów, gdzie mógł zaszyć się w samotności i w spokoju pić piwo przypominające smakiem szczyny. Musiał pozbierać myśli, a w swojej obecnej sytuacji, nie widział lepszego sposobu. Alkohol skutecznie koił jego nerwy i pomagał choć na chwilę zapomnieć o wszystkim, czego pamiętać nie chciał. Nie zamierzał jednak się upodlać, dlatego do mieszkania wrócił dość wcześnie. Ku swemu zadowoleniu, nie odnalazł w nim Lynxa. Kilka piw skutecznie go przymuliło, z chęcią więc przyłożył głowę do poduszki i po raz pierwszy zasnął tak, jak powinien zasypiać człowiek. Szybko, spokojnie i bez rzucania się po łóżku. Niewiele miał okazji do tak przyjemnego spędzania nocy, dlatego, gdy tylko usłyszał zbyt zamaszyście otwarte drzwi i hałas na korytarzu, jeszcze nim zdążył otworzyć oczy, poczuł jak napełnia go fala głębokiego zirytowania. Alec miał lekki sen, więc prawdopodobnie sam powrót gospodarza do domu nawet w ciszy by go przebudził, lecz to był skłonny mu wybaczyć. Z celowym robieniem hałasu było ciężej. Miał zamiar zachować się jak dorosły, w pełni zrównoważony i cierpliwy człowiek – przeczekać, a potem znów zapaść w głęboki sen. Nie było mu to jednak dane.
Warknął pod nosem, gwałtownie otwierając oczy, bowiem do jego uszu doszło każde pojedyncze słowo wypowiedziane nie tylko przez drącego ryja, ewidentnie najebanego blondaska, ale i przez cichszy głos, którego nie rozpoznawał.
– Ja cię kurwa pieprznę, mały kutasiarzu – warknął pod nosem, nie popisując się przy tym szczególną elokwencją. Gwałtownie wstał z łóżka i jedynie niedbale naciągając na tyłek spodnie, których nawet nie zapiął, wyłonił się z pokoju, mrużąc oczy, które ciężko zniosły zetknięcie z ostrym światłem, zapalonym przez Aleca.
Widocznie zaspane, szare tęczówki, podkreślone przez lekkie cienie pod powiekami, wbiły się w dwójkę mężczyzn rozbijających się po salonie. A właściwie to po kanapie. Gdy uderzył w niego widok facetów zacięcie wymieniających między sobą płyny ustrojowe, delikatnie uniósł brwi. W następnej jednak chwili, te spokojnie opadły, zaś Alec skrzyżował luźno ramiona i oparł się barkiem o framugę, przyglądając się wspomnianej dwójce w ciszy. Robił to, dopóki Lynx nie raczył unieść na niego swego wyraźnie przyćmionego alkoholem wzroku. Zapewne, gdyby nie został tak brutalnie wyrwany ze snu, który bardzo sobie cenił, na jego ustach błąkałby się teraz kpiący uśmieszek. W tej sytuacji jednak, wszystkim na co było go stać, była niepohamowana chęć mordu odbijająca się w podkrążonych oczach.
Nic nie mówiąc, oderwał się od framugi, zwyczajowym, boleśnie spokojnym krokiem zbliżając się do kanapy. Lynx będąc w obecnym stanie nie był w stanie zorientować się, a już tym bardziej zapobiec czynom Aleca, który niedelikatnie wbił palce w odsłonięty kark, w ten sposób odciągając chłopaka od niedoszłego kochanka. Zrzucił go z kanapy, nie puszczając karku, na którym to w strategicznych miejscach zaciskał swe palce, nie pozwalając by przeszywający ból choć na chwilę opuścił białowłosego. Nie patrzył jednak na niego, a na tego, kogo przyprowadził. Wyglądał na trzeźwiejszego niż Lynx, a zmieszanie w jego spojrzeniu świadczyło o tym, że i rozsądniejszego. Cóż, z boku mogło wyglądać to jak akt zazdrości, czym oczywiście w rzeczywistości nie było.
– Wypad – mruknął bez większej agresji, krótkim gestem głowy wskazując na drzwi wyjściowe. Pomimo krótkiego wahania chłopaka, nie musiał długo czekać na realizację tej „prośby”. Gdy tylko usłyszał jak drzwi za nieoczekiwanym gościem się zamykają, kark Lynxa w brutalny sposób został uwolniony. Alec zrobił to z takim impetem, że szczupłe ciało bezwiednie poleciało na podłogę. Nie minęła sekunda, jak półnagi żołnierz dołączył do niego, zawisając nad chłopakiem, z kolanem między zgrabnymi nogami i ręką na nadgarstkach, które sprawnie złączył i umieścił nad białą czupryną. Palce wolnej dłoni pochwyciły drobny podbródek, zaś jasne oczy zajrzały bezczelnie w te ciemniejsze.
– Brakuje ci wrażeń, gówniarzu? – syknął, wpatrując się w Lynxa swym boleśnie przeszywającym i mało przyjemnym wzrokiem. Z chwili na chwilę jednak łagodniał, a zjeżdżając z twarzy Lynxa, niżej, by za chwilę ślizgać się bezczelnie po jego lekko odsłoniętym torsie, nabrał dziwnego wyrazu. – Ustawienie cię może być łatwiejsze niż przypuszczałem – wymruczał zamyślonym głosem, mówiąc bardziej do siebie niż do chłopaka.
Do tej pory, choć całkiem często zawieszał wzrok na zgrabnym tyłku Lynxa, nie zastanawiał się czy ten woli chłopców, czy dziewczynki. Nie miał czasu myśleć w tych kategoriach i właściwie nie wiedzieć czemu, nawet nie podejrzewał, że może „grać w tej samej drużynie”. Choć teraz wydawało się to całkiem oczywiste. Nie wyglądał na gościa lubiącego cipki, jakkolwiek by to nie brzmiało. Gej-sensor Aleca był dość dobry, musiał w końcu na nim bardzo polegać do tej pory, bo tam gdzie się wychował i żył, takie zboczenia nie były dopuszczalne. Nie mógł więc ryzykować, że odkryje się przed nieodpowiednią osobą. Widocznie jednak stres i nawał myśli przyćmiły ów sensor ostatnimi czasy. Jednak fakt, że blondi lubił w dupę, było całkiem sprzyjające dla Aleca.
By lepiej zobrazować chłopakowi sens swych słów, uśmiechnął się bezczelnie, a już w następnej chwili zamknął jego usta swymi własnymi, stanowczo wsuwając zwinny język między miękkie wargi.
Zabawił się jego kosztem, oczywiście. Wiedział przecież, że haker nie podejrzewał Aleca o pedalstwo. No bo jak? Żołnierz, wychowany w stolicy, spętany przez ścisłe zasady miałby oglądać się za męskimi pośladkami? Toż to niemożliwe.
Dlatego, gdy tylko oderwał się od ust chłopaka, wiedząc, jakie myśli mogą chodzić po jego głowie, prychnął, zapominając zupełnie, że był na niego wściekły. Sytuacja zaczęła go bawić.
– Musisz znaleźć inny sposób, jeśli chcesz mnie stąd wypłoszyć – wyszeptał wprost do lynxowego ucha, uśmiechając się z politowaniem, gdy już odsunął się na tyle, by chłopak mógł to zobaczyć. Nie wyglądało na to, by miał zamiar puścić szczupłe nadgarstki. Ustawił się również na tyle strategicznie, by chłopak nie mógł trafić swym kolanem tam, gdzie zdecydowanie nie powinien. Alec był zapobiegliwy. I ciekawy, co też ze swoją wiedzą i położeniem zrobi Lynx.

Uśmiechał się tajemniczo półgębkiem, słuchając pytań chłopaka. W jego spojrzeniu nie czaiła się już złość. Tańczyły w nim iskierki satysfakcji, lekkiego zaintrygowania, a nawet zadowolenia. Uderzyć? Zaciskać palce na jego szyi? Po co?
Mógł go uzależnić.
Czy istniał prostszy sposób na podporządkowanie sobie innych? To właśnie seks działa wtedy, gdy zawodzą wszystkie inne środki. Zaczyna się niewinnie. Fizyczny akt, nieniosący ze sobą większego znaczenia. Upojne chwile, palący ciało dotyk, szybkie oddechy, wewnętrzny rozpad na drobne cząsteczki. Nigdy nie kończy się na jednym razie. Ciała przyciągają się mimo woli, pragną poczuć się jeszcze raz. I przychodzi następny, następny i jeszcze kolejny, aż w końcu nie możesz znieść myśli o separacji. Drżysz na samo wspomnienie, tracisz oddech i samego siebie w destruktywnych, pełnych namiętności chwilach.
Alec zawsze był dość zadufanym w sobie człowiekiem. Miał do tego prawo, bowiem niewiele było rzeczy, w których by sobie nie radził. Seks z pewnością również do nich nie należał. Wiedział jak działa na innych i wiedział doskonale, jak sprawić by ci bez zająknięcia błagali o więcej. Musiał pieprzyć się po kryjomu, jedynie w najdogodniejszych momentach, dlatego też ze względu na niską częstotliwość, mądrze wykorzystywał okazje. Nie mógł tracić czasu na słaby seks, dbał więc ochoczo o to, by był kurewsko przyjemny.
Nie powiedział jednak nic, nie wyprowadzając chłopaka z błędu. Należało zostawić miejsce na trochę zabawy.
Usta Lynxa smakowały alkoholem i obiecującymi chwilami. Miękkie, wilgotne i doświadczone. Choć nie znosił tego gówniarza, nie miałby oporów przed pocałowaniem go jeszcze raz. Mocniej, namiętniej i brutalniej. Kurwa, nie miałby też oporów przed zerżnięciem go na tej podłodze. Z rozkoszą słuchałby uległych jęków, zaciskał dłonie na szczupłej szyi i doprowadzał na skraj przytomności, zostawiając na szczupłym ciele ślady po swoich zębach, paznokciach i bolesnych uściskach. Patrząc tak na chłopaka, nawet mimo jego śmiechu, nie potrafił oddalić od siebie podobnych myśli. W lekkim zamyśleniu przejechał językiem po swej wardze, widząc oczyma wyobraźni, jak ten bezczelny uśmiech zamienia się w błagający o litość grymas. Kącik jego ust uniósł się nieznacznie.
Ojciec? Nigdy nie przejmował się ojcem. Po jego śmierci niemalże zapomniał, że Generał Carver istniał. Choć wydawałoby się to ciężkie, mając świadomość, że nieustannie jest z nim kojarzony i porównywany. Alec jednak zdawał się tego nie widzieć. Był wynikiem narzuconego przez państwo obowiązku. Czy dzieci w tych czasach faktycznie mogą przejmować się opinią rodzicieli? Przecież do tego potrzeba emocji.
Zmrużył delikatnie oczy, gdy do jego uszu docierały kolejne, niemniej bezczelne jak i odważne, słowa blondyna. Przez chwilę pozwolił trwać ciszy, w końcu jednak zniósł uśmiech z twarzy i niespiesznie przybliżył swe ciepłe usta do ucha Lynxa, ledwie wyczuwalnie muskając jego płatek swymi wargami.
– A może – silna dłoń zacisnęła się jeszcze mocniej na umęczonych nadgarstkach – powinienem rżnąć cię do nieprzytomności, aż każda dziwka w tym zasranym mieście zaczęłaby ci współczuć. – Jego głos był szorstki i lekko zachrypły, zaś ledwie słyszalny szept potęgował jedynie nieprzyjemny wydźwięk.
Odsunął się dużo szybciej niż przybliżył, w przeciągu sekundy pozbawiając tors Lynxa materiałowej zasłony.
– Tak... – przejechał swymi opuszkami od szyi, poprzez tors, aż do paska lynxowych spodni, jednocześnie wodząc zamyślonym wzrokiem za dużą dłonią –... to zdecydowanie lepszy pomysł. – Uniósł palący wzrok na chabrowe tęczówki, zupełnie powoli odpinając guzik przy lynxowych spodniach. W jego postawie nie można było dopatrzeć się na ile poważnie podchodzi do swoich zamiarów. Bez trudu jednak szło się domyślić, że jest to jedna z tych chwil, gdy lepiej uważnie ważyć wypowiadane słowa.

Alec posiadał mieszane odczucia względem Lynxa. Rzecz jasna przyznać się byłby w stanie tylko do jednej ich części. Blondyn irytował, był nieznośny, zbyt pyskaty i niedojrzały. W dużym skrócie, tak właśnie go postrzegał. Istniała jednak część Aleca, która czuła się delikatnie usatysfakcjonowana, gdy szło jej się zetknąć z lynxowym charakterem. Żołnierz bowiem nie przywykł do niesubordynacji. Jego dotychczasowe życie toczyło się jak w zegarku. Hierarchia była jasna i wystarczająco ważna, by nikt nie próbował się wyłamać spod jej skrzydeł. Podopieczni byli Carverowi bezwzględnie posłuszni, on z kolei słuchał swoich przełożonych. Nikt nie krzyczał, nie buntował się, nie testował granic i nikogo do niczego nie trzeba było zmuszać siłą wbrew jego otwartej woli. Dlatego upór Lynxa, jego brak rozwagi i coraz śmielsze sprzeciwy były na swój sposób... pobudzające. Bo czyż nie czuł dzięki temu gówniarzowi przez te dwa tygodnie więcej emocji, niż przez dobre kilka ostatnich lat? Był ciekaw, gdzie granice pojawiają się u Lynxa i jak długo może się tak stawiać. Niecierpliwie czekał na ten moment, w którym przerażenie zaciśnie się na smukłym gardle chłopaka, odwodząc go od pomysłu jakiegokolwiek dyskutowania. Alec nigdy nie dbał o to, by wzbudzać w ludziach strach, dlatego to dziwne pragnienie było dla niego czymś nowym i o dziwo, całkiem przyjemnym.
Nie oczekiwał, że nakurwiony w trzy dupy Lynx wykaże się zdolnością do rozsądnego myślenia. I wyjątkowo, w obecnej sytuacji było mu to na rękę. Drażniąca postawa chłopaka szargała nerwy Aleca, lecz w sposób inny niż zazwyczaj. Wojskowy wcale nie chciał być spokojny. Sprowokowany, zyskał usprawiedliwienie dla wszystkiego, co może się wydarzyć. Dla wszystkiego, co chce i co zrobi temu pieprzonemu gówniarzowi. Sam się prosił, czyż nie? Alec z reguły nie uprawiał seksu. On ich rżnął, pieprzył bez opamiętania, na zawsze wpisując się w pamięć swych kochanków. Brutalnie darowana przyjemność odrzucała wszelki spokój i opanowanie. Lynx nie wiedział o co się prosi, a to sprawiało, że żołnierz tak bardzo pragnął mu to wszystko pokazać.
Wysłuchał chłopaka patrząc na niego z typowym chłodem w oczach i choć niezaprzeczalnie sytuacja była niecodzienna, wciąż na próżno było doszukiwać się w szarych tęczówkach wyraźnych, konkretnych emocji. Jedynie uśmieszek igrający na przystojnej twarzy można było próbować interpretować. Atmosfera stawała się coraz gęstsza, lecz nie w ten nieprzyjemny sposób, co zawsze. W powietrzu czuć było pożądanie i napięcie, a jedynym sposobem jego rozładowania wydawał się dziki, bezmyślny seks.
Nie odpowiedział na bezczelne słowa hakera, zamiast tego z zaangażowaniem przyjął jego śmiały pocałunek, z chwili na chwilę sprawiając, że stawał się coraz gwałtowniejszy i brutalniejszy. Gdy pieszczota została przerwana, a gęba szczeniaka znów się otworzyła, Alec zareagował jedynie stłumionym śmiechem. Jego spojrzenie nieustannie przeszywało chłopaka, jakby zawiadamiało, iż jest tylko jeden sposób, by się przekonać. Słowa Lynxa wyjątkowo go nie irytowały, choć pozostawały w tym samym tonie, w jakim występowały zazwyczaj. Ale to Alec był tu tym trzeźwo myślącym i to on panował nad tą sytuacją. A ta wydała mu się tak absurdalnie zabawna i intrygująca, że nie był w stanie wściekać się na pijanego gospodarza. Wręcz przeciwnie, jego humor znacznie się poprawił, bowiem Lynx podał mu jak na tacy rozwiązanie przynajmniej jednego z alecowych kłopotów. Tymże oczywiście był haker sam w sobie.
Nie tracił cennych sił na słowa. Zdecydowanie milej widziało mu się działanie, dlatego gdy tylko ostatnia głoska wypłynęła z ust chłopaka, duża dłoń Aleca zamaszyście zacisnęła się na jasnych włosach, a wilgotne usta zaatakowały rozchylone wargi. W żołnierzu nie było ni krzty delikatności, tak samo jak nie było jej w ruchach, którymi gwałtownie pozbawił lynxowe spodnie uścisku paska i rozporka. Kilka sekund później mężczyzna z rozmachem puścił ściskane dotąd kosmyki, by następnie bez najmniejszego trudu przewrócić zgrabne ciało na brzuch. Nie wiedzieć kiedy, długie palce wróciły na poprzednie miejsce, dociskając brutalnie głowę hakera policzkiem do podłogi.
– Trochę zaangażowania, szczeniaku. – Niski głos rozbrzmiał przy uchu chłopaka w momencie, w którym silna dłoń, podkreślając szorstkie słowa, gwałtownie poderwała biodra dwudziestodwulatka do góry, eksponując tym samym jego wdzięki. Chłodna dłoń, nie czekając na zaproszenie, stanowczym ruchem zsunęła ze zgrabnych pośladków spodnie wraz z bielizną, torując sobie drogę do reagującego szybko członka, którego to wprawnie objęła. Wilgotny język Aleca przejechał po płatku wrażliwego ucha, kontynuując drogę przez żuchwę aż po szyję, na której brutalnie zacisnął zęby. Dłoń na stojącym już kutasie poruszała się miarowo i z widoczną wprawą, podczas gdy usta poczynały sobie z wrażliwą skórą szyi i barków, co i rusz wspomagane zębami. W którymś momencie dłoń trzymająca nieustannie jasne kosmyki, poderwała się do góry, zmuszając chłopaka do silnego wygięcia pleców, tym samym ułatwiając Alecowi dostęp do krągłych pośladków. Usta żołnierza znów zabłądziły w okolice lynxowego ucha.
– Proś o więcej – szeptał, drażniąc ciepłym oddechem, powoli, lecz w silnym uścisku przesuwając sugestywnie dłonią po całej długości nabrzmiałego członka. Ta sama dłoń już za chwilę przesuwała się po biodrach, by ostatecznie spocząć na pośladku. – Wiesz jak się ładnie prosi, Lynx? – Otwarta dłoń z dużą siłą uderzyła w osaczane dotąd miejsce, zostawiając po sobie czerwony ślad i krótkie echo rozchodzące się po pokoju.
Puścił umęczone włosy i odsunął się od rozgrzanego ciała, przechodząc spokojnym krokiem przed głowę Lynxa, a schodząc do półprzysiadu, zacisnął dłonie na delikatnym podbródku, nim pijany chłopak zdołał się w ogóle podnieść. Uniósł głowę blondyna, pozwalając by ich spojrzenia się zetknęły. Szare tęczówki kryły w sobie coś, co zachęcało, by się im poddać i iść za wolą właściciela. Kpiący uśmieszek nie schodził z twarzy Aleca, a on sam nie krył swojego podejścia do Lynxa. Traktował go zupełnie tak, jak traktuje się dziwki, przedmiotowo, jednoznacznie i bez ulg. I nie było to nic złego. Tym był dla Aleca wspaniały seks. Dopuszczenie do siebie pierwotnych instynktów i pozwolenie na to partnerowi. Pozbycie się hamulców, uwolnienie żądz i ich, niczym niepowstrzymywane, zaspokajanie. Czysta przyjemność.
Oczywiście, tak naprawdę nie oczekiwał niczego od chłopaka. Jeżeli podda się temu, wyśmienicie. Jeżeli nie, tym lepiej. Alec od początku nie zamierzał go zerżnąć. Chciał mu tylko dać przedsmak tego, co mógłby mieć. Chciał zamknąć ich w tej napiętej atmosferze i czekać aż bomba wybuchnie na przestrzeni kolejnych dni. Jeżeli przedtem będzie mógł wykorzystać stan upojenia, w jakim znalazł się dziś chłopak, by go nieco upokorzyć i zobaczyć od przyjemniejszej strony, będzie w pełni usatysfakcjonowany. Jeżeli Lynx przerwie to pierwszy, nie zrobi to na nim wrażenia. Pragnął jedynie poruszyć trybiki, nie zamierzając ich natychmiast rozpędzać. Czekał więc na decyzję chłopaka, choć jego spojrzenie zdawało się forsować drogę do lynxowej woli, mówiąc, że wcale nie ma wyboru, a jedyną prawidłową opcją jest poddanie się pragnieniom i zupełne odrzucenie wątpliwości.

Nie spodziewał się, że Lynx tak po prostu ulegnie komuś, kogo „znał” zaledwie od dwóch tygodni i kogo szczerze nie cierpiał. Mimo to, miał jakąś cichą nadzieję, że blondyn go zaskoczy i podda dumę na rzecz niezaprzeczalnej przyjemności. Tej szczególnej, którą niosły ze sobą czyny niemoralne, kontrowersyjne i zakazane. Połączenie tej dwójki z całą pewnością przybierało część tych i jeszcze kilka innych relatywnie negatywnych cech. Wierzył, że opory Lynxa i cichy głos rozsądku próbujący przeszkodzić mu w tym, do czego chciał nakłonić go Alec, sprawiłyby, że wszystko stałoby się jeszcze przyjemniejsze. Nie dla żołnierza, a przede wszystkim dla hakera. Ale rozsądek Lynxa okazał się nie być cichym głosem, a potężnym krzykiem, zaś sam chłopak w krótką chwilę rozwiał całą atmosferę napięcia i zmniejszył stężenie pożądania, niemalże wyczuwalnie unoszącego się dotąd w powietrzu. A Carver poczuł się tym zawiedzony bardziej niż mógłby przypuszczać. W końcu Lynx nie zrobił nic, czego ten by się nie spodziewał. Mimo to, poczuł lekkie ukłucie żalu, bo jakże bardzo chciał zobaczyć więcej mimowolnych reakcji szczupłego ciała i usłyszeć głośniejsze, błagające rozpaczliwie jęki spomiędzy ciepłych warg. Alec nigdy jeszcze nie czuł takiej satysfakcji odbierając podobne bodźce od swych kochanków. Właśnie dlatego, że wszystko co robił Lynx było wbrew jego rozsądkowi i wbrew wszystkiemu co powinien robić i czego nie mógł czuć. Był cierpliwy. Wiedział, że wrócą do tego prędzej czy później. I pomimo podniecenia, jakie nim zawładnęło, na gwałtowną, pełną oburzenia reakcję Lynxa, miast zareagować gniewem, jedynie pogłębił kpiący uśmiech.
Podniósł się na nogi, podchodząc do okna, gdzie z kieszeni wyciągnął paczkę tradycyjnych fajek, które preferował ponad te ogólnie dostępne elektryki, zabierające cały urok palenia. Uchylił okiennicę, stając na torze wpadającego do pokoju, chłodnego powiewu. Odpalił papierosa, kątem oka patrząc na wzburzonego Lynxa, wypluwającego z siebie kolejną wiązankę. Alec nie lubił takiego tonu. Nie był do niego przyzwyczajony, nie można więc mu się dziwić, że szybko narastała w nim irytacja, gdy stawał się odbiorcą podobnych słów. Co jednak mogło wydać się dziwne Lynxowi, mężczyzna pozostał opanowany, a w jego oczach nie czaiła się ta sama chęć mordu, którą zdarzyło się już wcześniej napotkać blondynowi.
– Szkoda, że jesteś tak beznadziejnie nudny. – Głos wojskowego był spokojny i niepodjudzony żadnymi szczególnymi emocjami. – Mogło być miło – powiedział z teatralnym żalem w głosie, zaraz zaciągając się porządnie dymem papierosowym. Chłodne niczym lód, stalowe tęczówki przesunęły się powoli w stronę widoku za oknem, jakby tracąc całe zainteresowanie osobą rozgrzanego jeszcze gospodarza.
Zmrużył delikatnie oczy, wpatrując się w rozgwieżdżone niebo, na którym zamajaczył niewyraźny kształt. Przeklął w myślach, cofając się w bok od okna i oparłszy o ścianę plecami, kontynuował rozkoszowanie się szlugiem. Znalazł się poza zasięgiem widoczności z zewnątrz, lecz mimo to obudził się w nim jakiś niepokój. Zerknął w dół na prawie wygojoną ranę, będącą pamiątką po chipie, który – był pewien – Lynx wyrzucił gdzieś w pierony. Patrzył przez chwilę na swe przedramię jakby upewniając się, że pod skórą nie ma już nic, co mogłoby pomóc wojsku w jego odnalezieniu. Wiedział przecież, jak bardzo musi władzom zależeć, by nie chodził zbyt długo spuszczony ze smyczy.
– Nie zabiłem A d e l i d e – odezwał się nagle, niespiesznie unosząc tęczówki na Lynxa. Jego głos wydawał się dziwnie pusty, co doskonale zgrywało się z niecodziennym spojrzeniem, jakie posyłał właśnie mężczyźnie. – Ale to ja pociągnąłem za spust. – Jego głos był jak zawsze zrównoważony i dość  cichy, jednak z pewnością doskonale słyszalny dla lynxowych uszu.
– Zabiłeś kiedyś człowieka, Lynx? – Zaciągnął się niespiesznie, wydychając dym jakby ciężko wzdychał. – Bo jeśli nie, nierozsądnie z twojej strony kazać spierdalać komuś, kto ma w tym większe doświadczenie. – Wzruszył ramionami, jakby jego słowa nie były niczym ważnym i nie niosły żadnego przesłania. To jednak w rzeczywistości istniało i było bardzo wyraźne w ów luźno rzuconych słowach. Obydwaj to wiedzieli, zarówno Alec, jak i Lynx, bo nawet jego pijany mózg nie mógł przeoczyć prostego przesłania.
Alec wiedział, że Lynx nie zdaje sobie jeszcze sprawy, w jakim znalazł się położeniu. Wszystko co wie, to to, że ma pod swoim dachem tykającą bombę, której szuka wymiar sprawiedliwości. Nie wie, że w rzeczywistości poruszona została do tego każda najmniejsza organizacja w tym państwie, bo i nie wie, jak ważne dla władz jest to, co kryje głowa Aleca. Nawet on sam nie zdawał sobie do końca sprawy jak niewygodne jest jego życie na wolności. Lynx wiedział też, że ma pod swoim dachem osobę niebezpieczną, ale było to jak wypowiedziane, puste słowa, nad którymi ludziom nie chce się myśleć. To niebezpieczeństwo nie wydawało się realne dla ludzi takich jak haker. Choć musiał zdawać sobie sprawę, że Alec jest dla niego zagrożeniem, w rzeczywistości tego nie czuł i z całą pewnością nie docierała do niego powaga tegoż zagrożenia. Alec więc swymi słowami nie tyle chciał mu pogrozić, co skłonić do refleksji. Chłopak nie miał najmniejszego pojęcia z kim ma do czynienia, a nagranie, które dziś zobaczył odkryło jedynie ułamkowy pierwiastek spośród wszystkich niewiadomych.
Westchnął, odrywając się od ściany. Zgasił papierosa, nie patrząc już na chłopaka. Zamknął okno, upewniając się, że zarówno na niebie, jak i na lądzie nie widzi nikogo, kto mógłby go namierzyć.

Raz jeszcze spojrzał na niego, gdy z lekkim trudem usłyszał rozbrzmiewający w powietrzu szept. I w momencie, w którym napotkał na drodze swego wzroku widok zamyślonego oblicza Lynxa, wiedział, że pomylił się, zakładając przeczącą odpowiedź. On też nie wiedział nic o tym dzieciaku, to prawda. Być może stracił czujność przez lata monotonnego życia i teraz nie potrafił dostrzec drugiego dna, czy też, w tym przypadku, drugiej twarzy. Czy mogło być tak, że gówniarz ten w rzeczywistości nie był zwykłym, bezmyślnym i narwanym małolatem, za którego brał go Alec? Czy może nawet to Lynx miał przewagę nad żołnierzem? Nie. Nie mógł oślepnąć aż tak. Za każdą postacią kryła się historia. Nie powinno dziwić Aleca to, że młody chłopak żyjący w takim miejscu dopuścił się w życiu zbrodni morderstwa. Lecz ich zbrodnie różniły się. Haker nie zostawił tego za sobą, Alec mógł odczytać to z jego postawy. Odebranie życia zawsze odbija swoje piętno na odbierającym. Każde inne – większe, mniejsze, a może nawet ledwie wyczuwalne. Ludzie wcale nie są równi, niezależnie od tego czy dopiero mają przyjść na świat, czy żyją, czy umierają, czy dawno umarli. Każdego wspomina się inaczej. Innych nie wspomina się w ogóle. Ilu twarzy już nie pamiętał? Kiedy wszedł w ten moment, gdy przestał czuć się winny, gdy przestał choćby próbować ich zapamiętać? I tak jak za każdą postacią stoi inna historia, za każdym morderstwem stoją inne pobudki i każda z nich skutkuje inaczej. Z jakimi więc demonami zmaga się Lynx? Alec musiał przyznać przed samym sobą, że poczuł się zaintrygowany.
– Powinieneś nauczyć się doceniać groźby – szepnął już sam do siebie, nie będąc właściwie pewnym, czy to była tylko myśl, czy głośno wypowiedziane słowa. Już kilka chwil wcześniej jego myśli odnalazły inny tor, a Alec wypowiedział tę kwestię zupełnie machinalnie, by ostatecznie nie zaszczycając Lynxa kolejnym spojrzeniem, udać się do sypialni.

A jednak. Lata pielęgnowania rutyny spokojnego życia, które nie zmuszało do zbyt częstego pobudzania szarych komórek, poskutkowało ostrym spadkiem czujności i niemożnością przewidzenia zbyt wielu ruchów w przód. Zawodowo był cieniem tego, kim był podczas wojny. Nie na froncie. Wtedy, gdy już z frontu zszedł i zaczął zajmować się czymś zgoła innym.
Tu też popadł w lekką monotonię. Nie wychodził, gdy nie musiał, a gdy już wychodził to po to, by zarobić. W przypadku zakupów zaczął ograniczać się do dawania pieniędzy Lynxowi, aby nie narażać się zbyt często na możliwość rozpoznania przez tutejszych, a także tych, którzy tutejszymi wcale nie byli. Jakieś dwa dni temu dostrzegł, że ulice i uliczki zaroiły się od rządowych. Paradoksalnie, media przycichły. Lata służby nauczyły Aleca w niezawierzanie zbiegom okoliczności i czuł wręcz w kościach, że coś się święci. Jednego dnia w drodze na "arenę", jak zwykł zwać prześmiewczo podziemny magazyn, którego został stałym bywalcem, był moment, gdy zrobiło się gorąco. Szli wprost na niego i sam nie był pewien, czy to obszerny kaptur, czy młody wiek niedoświadczonych służbistów uratował mu tyłek. Korzystając z najbliższej okazji, rozpłynął się między ciaśniejszymi uliczkami, by przeczekać na jednym z dachów nacierającą falę. Wtedy właśnie, patrząc z góry, dostrzegł jak zaskakująco dużo się ich zbiegło. To oznaczało zorganizowaną akcję i ten moment, w którym jego wolność przestała być dla władz chwilowym problemem, a przedłużającym się zagrożeniem, które należało usunąć natychmiast. Zamiast pójść na arenę, wrócił do mieszkania, by zaszyć się w nim na kolejne dwa dni.
Tego popołudnia oczekiwał spotkania z Adelide. Jego poszukiwania w końcu poskutkowały odzewem ze strony jednego z miejscowych, który przekonywał, że wie o kogo może mu chodzić. Alec nie był głupcem, podchodził do tego z należytym dystansem i właściwie nie wierzył mężczyźnie. Ukrywając twarz pod materiałem ciemnego kaptura ruszył na miejsce domniemanego spotkania, nie zamierzając wcale pojawiać się tam otwarcie dopóki nie dostrzeże dziewczyny. Zaszył się w oknie jednego z opuszczonych mieszkań w pobliżu, obserwując plac, na którym miał pojawić się facet i dawna przyjaciółka. Ten pierwszy faktycznie się zjawił.
– Za kogo wy mnie uważacie? – mruknął sam do siebie, niedowierzając, że mundurowi poukrywani w zakamarkach naprawdę oczekiwali, iż ich plan poskutkuje. Ktoś go mocno nie doceniał. Cmoknął z rozdrażnieniem i nie czekając aż zaczną się bardziej starać, odwrócił się od okna w celu zabrania tyłka do domu.
Oddech ugrzązł mu w gardle, gdy poczuł jak w szyję wbija mu się długa, gruba igła. Wpuszczony środek działał na tyle szybko, że nim szare tęczówki znikły pod powiekami, zdążył jedynie dostrzec żmijowaty uśmiech rozciągający się na doskonale znanej mu gębie. Chciał coś powiedzieć, lecz  język odmówił mu posłuszeństwa i z gardła wydobył tylko nieładny charkot.
Jak długo tu był? Jak długo za nim stał? Jak go wykr...
– Samotne wilki żyją krótko, Alec. Przecież obiecałem, że wspomnisz moje słowa. – Opadł na podłogę, z trudem pojmując sens słów, które faktycznie słyszał dawno temu, z tych samych ust.


Przestał szukać Adelide. Widział, że Lynx się nie poddał, lecz Alec i owszem. Co więcej, nie chciał spotkać dziewczyny. Jej potencjalna obecność w jego obecnym życiu, stałaby się niewygodna. Zrozumiał, że nie może mu pomóc. On za to mógł jej zaszkodzić, a to nie był jego cel. Jego celem był...
– Słucham? – Odwrócił się w stronę Lynxa z wysoko uniesioną brwią, patrząc nań powątpiewającym wzrokiem i z trudem wstrzymując pobłażliwy uśmiech. – Czy ty przypadkiem nie znosisz źle widoku krwi? – Przypomniał sobie minę chłopaka, gdy wyciągał spod swej skóry mikro chip i z ogromnym wysiłkiem powstrzymał się przed szyderczym prychnięciem. Odkrząknął, wzdychając krótko i odwrócił się z powrotem w stronę drzwi.
– Jeśli zemdlejesz, nie będę niósł cię z powrotem – zaznaczył, dając tym samym niebezpośrednie przyzwolenie. I nie myliłby się ten, kto powie, że Lynxowi poszło zbyt łatwo, a Alec zdawał się nazbyt uprzejmy jak na swój ciężki do zniesienia charakter. Wkładał w końcu wiele wysiłku w to, by nie szydzić, nie kpić i nie ośmieszać. Nie potrzebował dłużej Adelide, teraz potrzebował Lynxa. A żeby mieć go w garści musiał przypomnieć sobie to, czego nauczył się kiedyś. Wykorzystywania ludzkich emocji.
Idąc śladem blondyna, zarzucił na głowę kaptur i podążył dobrze mu znanymi drogami w milczeniu. Jego oczy przesuwały się po zatopionych w biedzie ludziach, kobietach przepłukujących ubrania w rynsztoku, dziwkach oddających się po kątach i, wyglądających na pół-martwych. dzieciach żebrzących w co bardziej zatłoczonych miejscach. To były skrajne przypadki lecz te skrajne przypadki występowały tu w zaskakująco dużej ilości. Im dalej szli, tym gorzej to wyglądało.
– Wszyscy żyją tu w ten sposób? – odezwał się w końcu, z zamyśleniem patrząc na bawiących się bez entuzjazmu chłopców. Zdawać by się mogło, że do Aleca w końcu zaczęła docierać waga problemu. Że zaczął zauważać o co walczą rebelianci. Alec jednak nie wychował się w otoczeniu, które nauczyłoby go empatii. Ale wiedział, jak empatia i współczucie wyglądają i to wystarczyło mu w zupełności, by czuć się wystarczająco pewnie w poruszaniu trudnych tematów, gdzie tychże cech oczekiwano.

Gdy Lynx mówił, Alec słuchał go uważnie i z lekkim zamyśleniem potakiwał głową. Wyglądał, jakby głęboko rozważał słowa chłopaka. Jego milczenie mogłoby nawet sugerować, że się z nimi zgadza. Ale to nieprawda. Zgadzał się z tym, że wiele zależy od szczęścia, bo jakże dużym czynnikiem decydującym o przyszłości jest miejsce urodzenia. W obecnych czasach ten jeden szczegół przesądza o naprawdę wielu rzeczach. Ale mimo to nie mógł zgodzić się co do bystrości, mądrości i cóż... Alec zdecydowanie uważał się za dużo lepszego w wielu kwestiach od ludzi ze slumsów. Przecież w rzeczywistości są oni głupsi, mniej bystrzy i gorsi na każdej niemal płaszczyźnie. Zdecydowało o tym wychowanie, warunki życia i choćby prosta edukacja. Ludzie ze stolicy mieli zapewnione to wszystko i dużo więcej. Ci tutaj? Zapewne z wielkim trudem nie wariowali, choć Alec stawiał, że większość zdążyła już postradać zmysły lub ich część. W stolicy używa się specjalnych programów pomagających utrzymać stan psychiczny w normie. Każdy obywatel zresztą jest z tego rozliczany, a wirtualny psycholog pilnuje, by nikt nie myślał więcej niż jest to potrzebne. Dzięki odrzuceniu wielu emocji obywatele skupiali się na swojej roli, na nauce, na rozwijaniu gospodarki, a także na samorozwoju, w granicach wyznaczonych przez państwo. Posiadają więc wiedzę, są stabilni emocjonalnie, myślą w pełni klarownie i nikomu nie szkodzą. Ci tutaj... Byli jak zarazki. Jak szarańcza chcąca zniszczyć to, co z takim trudem zostało zbudowane. Skoro mają źle, chcą, by inni mieli podobnie. Chcą zniszczyć dobrobyt szczęśliwych ludzi. Tak, właśnie tak uczono ludzi w stolicy – wpajano nienawiść do tych pogrążonych w biedzie ludzi bez zasad, wmawiano, że prowadzą takie życie przez własne przewinienia, a nawet z własnego wyboru. Byli wrogami wykształconych ludzi. Alec był pewien wręcz, że obywatele stolicy boją się tych "dzikusów" z obrzeży. Przy tym nie wiedzą, jak ich życie wygląda naprawdę i jak wiele zależy od szczęścia, o którym mówił Lynx. Żołnierz ze swymi poglądami był gdzieś pośrodku tych dwóch stron. Uważał się za lepszego, bo miał do tego prawo, z drugiej strony rozumiał też, że społeczność poza murami stolicy to po prostu nieszczęśliwi ludzie, których życie potoczyło się nie tak jak chcieli i najczęściej bez ich najmniejszego wpływu. Jedno było pewne – nie popierał rebelii. Nie popierał rozlewu krwi i nie chciał widzieć jak cała ta śmierć i zniszczenie rozsiane przez wojnę, idą na nic. Tylko po to, by powtórzyć historię, by stworzyć nowy rząd, który też będzie miał wady, by stworzyć kraj rządzony przez prostych ludzi niemających pojęcia o rządzeniu. Przez idealistów sądzących, że każdemu można dogodzić. Życie nie jest bajką. A rebelianci dążyli do utopii.
Rozmyślał o tym, aż nie dotarli do swego celu, dobrze ukrytego i obstawionego przez kilku ludzi. Lynxa mogło dziwić, jak Alec tu trafił. Odpowiedź była w zasadzie prosta. Żołnierz był uczony zdobywania informacji, uważnego słuchania i wykorzystywania pozyskanych danych do konkretnych celów. Wszędzie było łatwo trafić, gdy wiedziało się, za które sznurki pociągnąć i gdy posiadało się odrobinę determinacji. Dlaczego więc do tej pory nie udało mu się dotrzeć wprost w objęcia Adelide? Cóż. Dziewczyna również posiadała należytą edukację i doskonale wiedziała jak się ukryć i jak informacjami manipulować. Co więcej, jeśli żyła właśnie w tych okolicach, Alec wiedział, że dopóki nie będzie chciała, nie znajdzie jej. Żołnierz, któremu udało się zdezerterować i przeżyć, pełen doświadczeń i odpowiedniej wiedzy, na swoim terenie był niemalże nie do pokonania. Ale teraz to  już nie miało znaczenia.
Miejsce, w którym się znaleźli nie należało do najprzyjemniejszych. Choć ring, który tak naprawdę był po prostu wydzieloną częścią betonowej podłogi, był jeden, w rzeczywistości nie tylko tam ludzie okładali się pięściami. Wszystkich tych opryszków co chwilę ponosiły emocje, więc nie było ciężko o zarobienie pięścią, butelką albo i nożem. A ludzi było zaskakująco dużo. Panujący hałas zagłuszał myśli, zaś unoszące się w powietrzu zapachy wołały o pomstę do nieba. Nikt z obecnych jednak nie zdawał się zwracać na to uwagi.
Alec przebijał się między tłumem, nie borykając się o zerkanie na Lynxa, wierząc, że chłopak jest na tyle duży, iż potrafi się nie zgubić. Zatrzymali się w miejscu, z którego doskonale widać było okładających się pięściami osiłków. Słysząc pierwsze pytanie Lynxa, Alec rozejrzał się w poszukiwaniu osoby, o którą pytał chłopak. Nim jednak dostrzegł swego sponsora, jego uwaga znów skupiła się na blondynie i jego słowach.
Uśmiechnął się niewinnie, wzruszając ramionami.
– Miałem po prostu więcej szczęścia – odparł wymownie, używając rzuconych wcześniej przez Lynxa słów. To w zasadzie była prawda. Alec był wyszkolony, ba, jego praca do tej pory polegała na trenowaniu innych. Miał wiedzę w zakresie sztuk walki, zarówno teoretyczną, jak i praktyczną, więc z góry zyskiwał przewagę. Ludzie tutaj po prostu bili na oślep, polegając na swojej sile, czy szybkości. Niewielu tutaj znało jakiekolwiek podstawy efektywnych technik, a ci którzy je znali i tak w żaden sposób nie dorównywali poziomem Alecowi. Mimo, że w większości przypadków mógłby wyjść z ringu właściwie bez żadnego uszczerbku na zdrowiu, zawsze pozwalał sobie przyłożyć, raz, dwa albo i więcej. W końcu ludzie oczekiwali emocji, a Alecowi płacono za ich dostarczanie. Nigdy dotąd jednak nie przegrał. Inni walczący szybko go znienawidzili, na szczęście nie pojawiał się tutaj wcale tak często, może dlatego nikt jeszcze nie próbował zadźgać go za rogiem magazynu.
Jego wzrok natknął się w końcu na tego, kogo poszukiwał. Patrząc na Lynxa, skinął w jego stronę i podążył w tamtym kierunku. Po drodze zdjął kaptur, pozwalając by lekko przysadzisty mężczyzna również go dostrzegł.
– Daje największy procent – rzucił w stronę Lynxa słowem wyjaśnienia, gdy byli jeszcze względnie daleko. Alec nie interesował się za bardzo z kim ma do czynienia. Obchodziły go tylko pieniądze, a od kogo je dostawał, nie miało najmniejszego znaczenia. Obiło mu się o uszy, że facet jest dość bogaty, a dorobił się ponoć na dziwkach, narkotykach i kto wie na czym jeszcze. Szatyn nie znał szczegółów. Wiedział na pewno, że warunki, w jakich się tu żyje uniemożliwiają bycie grubym, a że Gary'emu brzucha nie brakowało, wierzył, że konto też musiał mieć naładowane.
Rozmawiający z kimś brunet, na widok Aleca uśmiechnął się szeroko, już z daleka wyciągając dużą dłoń, którą zwykł klepać ramię mężczyzny na powitanie.
– Samael! – Krzyknął z nienależącym do najpiękniejszych uśmiechem, witając, zdawkowo unoszącego kąciki ust, Aleca.
– Nie pytaj – mruknął do Lynxa, nim na dobre zbliżyli się do mężczyzny, z którym to żołnierz swobodnie się przywitał.
– Idealne wyczucie czasu. Rozbieraj się. – Facet porozumiewawczo rzucił spojrzeniem na ring, z którego niezbyt delikatnie ściągano bezwładne ciało ładnie poobijanego mężczyzny. Alec swobodnie pozbawił się bluzy i koszulki pod nią, rzucając je Lynxowi, coby miał jakieś produktywne zajęcie.
– Zrób mi przysługę i nie rozmawiaj z nikim – rzucił w stronę chłopaka, swoją miną dając do zrozumienia, jak bardzo mu na tym zależy. Cóż, Alec nie wierzył, że Lynx potrafi prowadzić zwykłą rozmowę, nie irytując przy tym innych, dlatego najlepiej byłoby, gdyby po prostu się nie odzywał. Szczególnie, że niejeden tutaj sam szukał awantury i wystarczyło jedno złe słowo. Skoro przyprowadził tu blondyna, mimowolnie czuł się za niego w jakiś sposób odpowiedzialny, co oznaczało, że gdyby Lynx kogoś wkurwił, to Alec musiałby się martwić, żeby chłopak dalej sobie wesoło hulał na dwóch nogach, ze sprawnymi rękoma, beż żadnych dziur w ciele i jak najmniej naruszoną twarzą. A to byłby kłopot.
Przyjmując na plecy pokrzepiające klepnięcie od Gary'ego, zapowiedziany dość entuzjastycznie przez stojącego na ringu, chuderlawego faceta przy użyciu fałszywego imienia, wyszedł na widok pogwizdujących i krzyczących ludzi. Faceta, który stanął przed nim, nie kojarzył. Nie musiał, wystarczyło, że będzie  robił swoje tak, jak dotąd.