Once Upon a Time >> Shounen-ai / 2os. / Brak naboru

...był sobie młody, prześliczny chłopiec. Jego buzia była tak piękna i radosna, że każdy, kto tylko raz na niego spojrzał, od razu musiał go pokochać. Chłopiec wraz z rodzicami mieszkał nieopodal lasu. Często odwiedzał myśliwego, który gotów był mu przychylić nieba. Myśliwy żył w niewielkim domku otoczonym przez zielony las. Pewnego dnia chłopiec otrzymał prezent- czerwony aksamitny kapturek, który polubił tak bardzo, że za nic nie chciał się z nim rozstawać i wszędzie nosił go na swojej cudnej główce! Przez to zaczęto nazywać go ,,Czerwonym Kapturkiem”.

Jednego razu, jak to często bywało, Czerwony Kapturek obwieścił mamie, że idzie odwiedzić myśliwego. Mama słysząc to, wręczyła chłopcu wiklinowy koszyk przykryty serwetką, do którego schowała ciasto i butelkę wina, mówiąc: Na pewno ucieszy się, kiedy go odwiedzisz. Pamiętaj tylko, byś pod żadnym pozorem nie zbaczał ze ścieżki, którą znasz i wiesz, że prowadzi prosto do domku myśliwego. Jeśli kogoś spotkasz, nie rozmawiaj z nim.

Czerwony Kapturek pokiwał głową, ale gdy tylko wszedł do lasu, zapomniał o przykazaniach mamy. Ujrzawszy przepiękne kwiaty nieopodal ścieżki, postanowił nazbierać trochę dla ukochanego. Gdy związywał kolorowy bukiecik, nagle obok niego pojawił się wysoki, czewonooki mężczyzna i przemówił szorstkim głosem (...)






Chyba każdy zna baśń o Małym Czerwonym Kapturku i podstępnym, złym Wilku, nieprawdaż? Dziewczynka przemierza las, by odwiedzić chorowitą babcię i wręczyć jej upominek od mamy. Niestety, po drodze spotyka niebezpiecznego Wilka i nieostrożnie wdaje się z nim w rozmowę. Za sprawą sprytnego zwierzęcia podąża dalej dłuższą ścieżką, podczas gdy ten pierwszy dociera do babci, by następnie ją zjeść, podszyć się pod starą babunię i poczekać na niewinnego Czerwonego Kapturka. Biedna dziewczynka daje się nabrać i również zostaje pożarta.


Nasza historia jest nieco inna. Czerwony Kapturek jest już dojrzałym chłopcem, by nie powiedzieć mężczyzną i zamiast chadzać do babci, odwiedza swego partnera, którym jest Myśliwy. Wilk zaś w rzeczywistości jest zmiennokształtnym, który zamiast najeść się do syta, woli poznęcać się psychicznie oraz fizycznie nad bezbronnymi stworzonkami i tym razem za swój cel obiera niewinnego chłopca. Lecz może to nastąpić dopiero wtedy, kiedy dokona srogiej zemsty na Myśliwym, który zamordował jego pobratymców i sprawił, iż ostał jako jedyny ze swego gatunku.
Kraina, w której wszyscy żyją pozostaje bajkowa i piękna, jednak jej prawdziwe oblicze okazuje się mniej przyjemne, pełne okrucieństwa i bólu...




I. Czerwony Kapturek - @Suicide jako Cain Immanuel Craven
II. Wilk - @Ivan jako Loki

| Jeśli chodzi o regulamin, wystarczy przestrzegać tego odgórnego. |

† Mało kto wie, że miejscowy postrach, żyjący w lesie, do którego lepiej się nie zbliżać, ma swoje imię. Choć mężczyzna rzadko to słyszy, można zwrócić się do niego per Loki †
† Wieku wilkołaka nie da się jasno określić po jego wyglądzie, gdyż przysuwa na myśl około dwudziestoletniego mężczyznę. Prawda jest jednak trochę inna, gdyż żyje równo czterdzieści dwa lata, w związku z czym jak na swoją rasę jest bardzo młody †
† Urodził się w tym samym lesie, w którym mieszka obecnie, a jego progi opuszcza jedynie w ludzkiej postaci i nie dzieje się to zbyt często †
† Co prawda nie obchodzi czegoś takiego jak urodziny, jednak jeśli już miałby to robić, przypadałyby one na 04 lipca †





† Ludzka postać Loki'ego przedstawia się jako dwumetrowy mężczyzna o wyjątkowo bladej cerze, silnie kontrastującej z kruczoczarnymi, długimi włosami i krwistoczerwonymi oczami. Jego twarz ma zazwyczaj groźny wyraz, jednak kiedy tego chce, potrafi stworzyć pozory niewinności i delikatności. Na tyle ile to możliwe, potrafi złagodzić kolor swych tęczówek do barwy ciemnego brązu, choć raczej nigdy się tym nie kłopocze. Oprócz pokaźnego wzrostu, może się również pochwalić dobrze widocznymi mięśniami i szerokimi barkami, a także bardzo długimi nogami. W tej postaci nie sposób skojarzyć go z wilkiem †

† Loki wedle życzenia może być wilkiem, człowiekiem, lub czymś, co jest pomiędzy tymi dwiema formami. Ta postać przypomina człowieka, z pewnymi charakterystycznymi dodatkami, jakimi są czarne wilcze uszy, ogon, kły oraz szpony. W tej postaci czerwień oczu mężczyzny wydaje się być jeszcze głębsza i żywsza †

† Ostatnia postać, w której Loki spędza większość czasu, to postać nieco wyrośniętego wilka. W kłębie jest wielkości przeciętnego, dorosłego człowieka i głównie dlatego wygląda tak groźnie. Ma długą, czarną sierść, również szkarłatne tęczówki, oraz silne, długie łapy. Rozsądek każdemu powinien podpowiadać, by nie zbliżać się do tego stwora, gdyż robi wrażenie nawet jak na wilkołaka †






† Oprócz krwi, mięsa, flaków i mózgów uwielbia czekoladę. Tak, zdecydowanie wszelkie formy tej słodkości jako jedyne są w stanie na chwilę zmiękczyć jego serduszko, o ile oczywiście jakieś posiada †

† Być może przez swoje wyjątkowe okrucieństwo, brak litości, a także ogólną siłę zarówno fizyczną jak i psychiczną, to on zawsze był samcem alfa w swojej watasze. Przede wszystkim dlatego, że nie uchronił ważnych dla niego pobratymców, nad którymi sprawował pieczę, poczuwa się do odpowiedzialności i obiecał zemścić się na myśliwym †

† Wbrew ogólnemu przekonaniu nie jest jedynym pozostałym przedstawicielem swojej rasy. Oprócz niego żyje jeszcze czterech wilkołaków †

† Po czterdziestu latach życia Lokiemu znudziło się zwykłe pożeranie ludzi, dlatego po ujrzeniu słodkiego Czerwonego Kapturka od razu zapragnął zabawić się jego kosztem †

† Loki jest całkiem sprytnym Wilkiem, w dodatku lubi bawić się z jedzeniem, więc nim kogoś pożre, zazwyczaj pastwi się nad nim dłuższy czas i znęca się psychicznie †

† Wyraz cierpienia innych, a przede wszystkim łzy sprawiają, że wręcz wpada w amok i ciężko mu nad sobą zapanować. Istny sadysta †

† Czasem ciężko mu zapanować nad wilczymi żądzami, przez co nieraz jego ludzka postać mimowolnie zmienia się w połowiczną, aczkolwiek zdarza się to sporadycznie, gdyż na ogół stara się trzymać w ryzach †

† W zemście na myśliwym przeszkadza mu tylko niewiedza na temat jego zamieszkania. Przeszperał cały las, który zna jak własną kieszeń, lecz nie znalazł jego domku. Czerwony Kapturek po prostu spadł mu z nieba †

† Nie istnieją raczej rzeczy, które go rozczulają. Nie wie czym jest miłość. Nawet do swoich braci jej nie czuje. Sympatię i jakąś więź - owszem, ale jeśli któryś śmiałby mu się przeciwstawić nie miałby litości †

† Najbardziej kocha zrozpaczone ofiary uciekające i wierzące, że uda im się przeżyć. Nie potrafi ująć w słowa przyjemności, którą mu sprawia pozbawianie ich tej durnej nadziei †

INFORMACJE PODSTAWOWE


▷ G O D N O Ś Ć ◁ Cain Immanuel Craven.
▶ W I E K  +  D A T A   U R O D Z E N I A ◀  Urodzony 27 listopada skończył niedawno 18 lat.
▷ P Ł E Ć  +  O R I E N T A C J A ◁  Mężczyzna. Hetero...Homoseksualny.
▶ R O L A ◀  Czerwony Kapturek.


WYGLĄD


▷ W Ł O S Y ◁  Białe jak śnieg, nieco przydługie. Najdłuższe kosmyki sięgają karku i otulają szyję.
▶ O C Z Y ◀ Niesamowicie jasnoniebieskie. Momentami wręcz szare. Intensywność barwy tęczówek zależy od jego nastroju. Im bardziej niebieskie - tym jest spokojniejszy. Szare natomiast są oznaką negatywnych emocji, takich jak wściekłość i przerażenie.
▷ W Z R O S T  +  W A G A ◁  Przy wzroście mniej więcej 172 cm waży  około 63 kg. Mimo nieco androgynicznej i smukłej budowy ciała dostrzec można lekko zarysowane mięśnie. Jest szczupły, nie chudy.
▶ C E C H Y   S Z C Z E G Ó L N E ◀  Ma w sobie jakiś dziwny magnetyzm - już sama barwa tęczówek nie pozwala przejść obok niego obojętnie. Długie palce u dłoni godne co najmniej zawodowego pianisty. Zero tatuaży i kolczyków - skóra Caina to czyste i idealne płótno. Od lewego biodra przez niemal całe podbrzusze ciągnie się paskudna blizna. No i oczywiście Czerwony Kapturek - dostał go w prezencie od matki chrzestnej i często zakłada go w chłodniejsze dni. Do swojego przezwiska przywykł, choć niezbyt za nim przepada.


DODATKOWE INFORMACJE/CIEKAWOSTKI


▷ - Opowiedz mi bajkę.
- Jesteś za stary na bajki. … Którą chciałbyś usłyszeć?
- Tę, w której masz dla mnie więcej czasu.

„Za górami, za lasami, żył sobie pewien młodzieniec. Wszyscy go lubili, bo uśmiech nigdy nie znikał z jego twarzy. Mieszkał w wielkim zamku na obrzeżach miasta razem ze swoim… NIE. To nigdy nie było jak bajka i Cain jak nikt zdawał sobie z tego sprawę. Jak tylko poznał Alexandra – wszyscy doradzali mu zerwanie tej znajomości. Nigdy nie posłuchał, z początku brnął w nią z czystej złośliwości i przekory. A potem… Potem zadurzył się po uszy i było za późno na wszystko. Alexander – sławny myśliwy słynący z tego, że żadna kreatura mu nie straszna, a głowy wrogów pożera na śniadanie (metaforycznie, podobno) zafascynowany młodym chłopcem wziął go pod swoje skrzydła mając ubaw po pachy z jego oddania i samemu robiąc co mu się podoba za jego plecami. Cain zaś, ślepy na wszelkie znaki na niebie i ziemi był dosłownie gotów dla niego na wszystko. Nawet kiedy okazało się, że nie jest jedyny. Że Alexander zdradza go na lewo i na prawo. I nie jest tak honorowy i dobrotliwy jakby mogło się wydawać. Ale… Miłość jest ślepa.
I nawet kiedy łaził, wcale się nie kryjąc, z innym pod rękę, próbowałem zamykać oczy i odwracać głowę. Tylko po to, żeby spokojnie przespać kolejną noc. I mieć siłę rano znów się uśmiechać. Bo przecież tak powinno być. ◁  

▶ - Dzień dobry, moja droga. Dokąd się wybierasz?
- Ach, idę do sklepu, mój stary maści potrzebuje.
- Pójdę z tobą, też zmierzam w tamtym kierunku. Och, Patrz. Młody Craven, dawno żem go nie widziała.
- A, bo pani kochana. Szkoda gadać. Chłopak się zepsuł ostatnio, żal mi jego matki, starowinka taka z nadzieją na wnuki, a tu jedyny syn… Co ja będę mówić. Ciągnie go do bogatego pana aż oczy bolą. Panicz jawnie go zdradza, prowadza się z innymi a ten… żeby honoru choć trochę miał! Pani kochana, co to to się z tym światem dzieje, żeby mężczyzna z mężczyzną! A taki to dobry chłopak był…

To nie tak. Cain nigdy nie zasługiwał na miano chłopca „z bajki”. Nigdynigdynigdy. Nigdy się o nie nie prosił. Jego rodzina jednak, posiadająca spory biznes w niewielkim miasteczku, siłą rzeczy dość często bywała na językach innych. Chłopak z początku starał się ukrywać swoją orientację, ale Alexander nie miał większych skrupułów i Craven musiał… Zwyczajnie MUSIAŁ być na każde jego wezwanie. Do tego czasu zawsze był miłym, pogodnym chłopcem, którego uwielbiał dosłownie każdy. Zawsze skory do pomocy, zawsze uśmiechnięty. Tylko potem się jakoś zakochał… Chociaż trudno to tak nazwać… To była raczej fascynacja wykraczająca wręcz poza granice dobrego smaku. Grzeczny chłopiec nie był aż tak grzeczny, jak mogłoby się wydawać. Alexander jest dla niego wszystkim. Absolutnie wszystkim. Nawet jeśli nie widzi, że jest tylko wtedy, kiedy nie ma na jego horyzoncie nikogo bardziej interesującego. Gwoli ścisłości – nie spali ze sobą. Myśliwy nie był zbyt zainteresowany niewinnym chłopcem…  To znaczy, nie… Był. Ale nie aż do tego stopnia, by starać się jakoś specjalnie i pod ręką zawsze był ktoś inny. Łatwiejszy.
Och, mój książę. Twój uśmiech gnije. Teraz to widzę. Rozpadasz się w kącikach ust. Skóra Ci odpada. Kocham ją całować mimo wszystko. Kocham, bo wiem, że odkrywa prawdziwego Ciebie. Zepsutego, zgniłego, brudnego. Klęczącego przede mną wśród niewypowiedzianych modlitw. Kocham Twój uśmiech i każdą łzę. Kocham, bo wiem, że to maska, i wiem, że w końcu odpadnie. I będziesz wreszcie prawdziwy. ◀

▷ - Jesteś obrzydliwy…
- …
- Nienawidzę tej blizny. Okropnie cię szpeci, mój drogi.
- Ale…
- Nikt cię z nią nie zechce. Sam nie mogę na nią patrzeć. Czuję mdłości, gdy na nią patrzę, nie chcę jej przypadkiem dotknąć.

Cain do czasu, gdy osiągnął wiek dojrzewania, był obiektem westchnień większości dziewcząt w miasteczku. Sam jednak nie zwracał uwagi na żadną z nich, zrozumiawszy dosyć wcześnie, że o wiele bardziej pociągają go mężczyźni. W społeczeństwie, w którym wygląd odgrywa tak wielką rolę, a człowiek jest oceniany powierzchownie, miał święte prawo do swoich wybryków i dopóki nie poznał Alexandra nikt tej jego fascynacji nie traktował poważnie. A potem było już za późno, by jakkolwiek próbować reagować. Poza panem myśliwym nigdy nikogo nie miał. I to właśnie dzięki niemu zawdzięcza ową szpecącą ciało bliznę, którą, o ironio! Alexander okropnie nie lubi i często wyśmiewa. Bo Cain był tak głupi, by zasłonić ukochanego własnym ciałem, od czego niemal zginął, kiedy pocisk ześliznął się po jego skórze i utknął dosłownie milimetry od najważniejszych organów. Za przykładem myśliwego również owej blizny nienawidzi, dlatego robi wszystko, by nikt jej nie zobaczył.
Rozsypywał się każdego wieczora, a każdego ranka próbował poskładać się w całość. Jednak nieważne jak bardzo by próbował, codziennie gubił część siebie, stając się coraz bardziej niekompletny. Próbował... Próbował zastępować utracone części siebie innymi, zatracając się tym samym w szaleństwie stania się nową osobą. Kimś, bardziej przystosowanym do życia. Rano zakładał czystą bieliznę, spodnie i kolejny uśmiech przeznaczony dla ludzi, dla których sam był nikim. ◁  


BONUS



Zrzucił ze stołu wszystko co się na nim znajdowało. Tani zegarek. Książkę z pomiętymi kartkami, w które wsiąkły krople deszczu. Długopis z obgryzioną końcówką. Rachunek ze sklepu i kwit z pralni. Dwa kolczyki. Szklankę z zaschniętym na dnie osadem z herbaty. Pustą puszkę po wypitym w pośpiechu piwie. Zeszyt, do którego nie pozwalał zaglądać nikomu. Całe jego życie. Skurczone do rozmiarów syfu pod jego nogami. Seria "*****" opuściła jego usta, ale gula w gardle nie zmieniła swego położenia. Wciąż tam tkwiła. Jakby to całe gówno, te wszystkie słowa, które powinien był wykrzyczeć w twarz temu … właśnie tam się skumulowały. I utknęły na dobre. I nawet wrzask nie pomógł. Nie pomogło dziesięć rozdzierających wrzasków. Tylko zdarł sobie gardło. Niepotrzebnie. Coś w nim wzbierało. Od lat. Ostatnio stało się dokuczliwe i wkurwiające. I dopiero niedawno zdał sobie sprawę, że to przez NIEGO. ... . Wszystko zawsze było przez niego. Przez cholerny pępek świata, który traktował go jak wrzód na dupie.
Bezsilnie zwieszając ręce usiadł na krześle gapiąc się w pusty stół, na którym nie znajdowało się nic. Gdyby tym samym jednym ruchem mógł wyrzucić z głowy wszystkie swoje problemy. Drobnostki, które dla niego były niczym skały. Trudne do poruszenia, zbyt wielkie do obejścia. Zaklął jeszcze parę razy. MUSIAŁ. Ale nie pomogło. Poczuł się jeszcze gorzej. Kilka godzin temu był pewien swojej decyzji. Kiedy wściekłość rządziła jego ciałem, to był dobry pomysł. Ale teraz wszystko opadło i nagle siedząc w pustym mieszkaniu zdał sobie sprawę jak bardzo jest ciche, wiedział, że zrobił źle. W tył zwrot i wiać po horyzontu kres. W tym był najlepszy. I znowu nie zrobił tego co powinien. Nie powiedział niczego. Nie wyrzygał duszących go słów.
Kopnął szklankę patrząc jak szkło rozpryskuje się w zderzeniu ze ścianą. Nigdy się nie uwolni. Nie, kiedy ściany noszą wybrany przez NIEGO kolor, nie kiedy na kanapie wciąż leży JEGO poduszka, a na siedzeniu wciąż wygnieciony jest kształt JEGO szanownej dupy.
Chciał czymś rzucić. Czymś należącym do NIEGO. Zniszczyć, a potem patrzeć jak tego szuka przewalając wszystkie rzeczy w mieszkaniu. A on siedziałby wygodnie patrząc na to co robi, napawając się myślą, że nie znajdzie. I miałby swoją małą tajemnicę. I uśmiechałby się złośliwie wiedząc, że tego nie znajdzie. Ale nie. Sam pomagał mu się pakować. Jakby wtedy jego życie zależało od tego, czy pozbędzie się z mieszkania każdej należącej do NIEGO rzeczy. Czuł jak do JEGO torby wraz z każdą rzeczą wrzuca również kawałek po kawałku swoje serce. Bo tak, …, miał serce. Wbrew obiegowej opinii CZUŁ. Nawet jeśli niczego nie okazywał. Nie był jedynie ładnie uśmiechającą się laleczką z porcelany, której nie sposób skrzywdzić. Ale ON powinien się domyślić, przecież dawał mu wyraźne sygnały... A ta łajza przyłazi i nie dając mu chwili na jakąkolwiek reakcję, żąda pomocy przy pakowaniu. Wtedy powinien był wszystko powiedzieć. Albo potem, kiedy jak wierna suka leciał za nim na drugi koniec świata tylko po to, by usłyszeć „Nie musiałeś tu przyjeżdżać". Chyba wolałby dostać w ryj niż usłyszeć takie słowa od kogoś, dla kogo bez zastanowienia rzucił wszystko. Pieprzony głupek. Dureń. Dupek. Jakkolwiek by go nie nazywał, nie przynosiło mu to żadnej ulgi. Wręcz przeciwnie. Tłumiony żal rósł coraz bardziej, szukając jakiekolwiek ujścia. Był teraz zupełnie bezsilny. I choć przywoływał wszystkie najgorsze wspomnienia, te nie były wystarczające, by zapomniał o tym, że został tutaj całkiem sam. Tym razem naprawdę sam, a ramiona, których potrzebował, były gdzieś tam w głębi głupiego lasu, zimne i nieprzystępne. Żałował swoich pochopnych decyzji. Żałował tego, że bez słowa opuścił tamten pokój. Z taką łatwością. Był wściekły na siebie sprzed paru godzin. Zawsze wybierał ucieczkę, więc po części była to również jego wina. Przymknął powieki i odchylił głowę w tył zapominając na chwilę o bałaganie u swoich stóp. Pozwolił wspomnieniom płynąć. Owładnąć sobą. Tylko na chwilę, jedną chwilę słabości, po której znów wstanie, uniesie głowę coraz cięższą od złych myśli i pójdzie przed siebie udając, że znów wszystko gra. Będzie znów na każde skinienie i przyjdzie, kiedy ON będzie go potrzebował. Westchnął cicho jakby w ten sposób wyrzucał z siebie bagaż negatywnych emocji wlokących się za nim niczym cień. Nieistotne jak często by je deptał, one wciąż były i w pewnym stopniu - zaakceptował je. Nauczył się z tym wszystkim żyć. Spał z nimi i jadł śniadanie. Chodził na uczelnię i kąpał się z nimi. Gdyby te negatywne emocje były facetem, miałby niezłego kochanka nieodstępującego go nawet na krok. Uśmiechnął się krzywo do samego siebie. Jego długie palce z dziwną czułością zaciskały się na krawędzi stołu. Chciało mu się spać. Dwie ostatnie doby czuwał wsłuchując się w spokojny oddech osoby leżącej obok. Często przychodził do NIEGO w nocy. Z początku go to wkurzało, że pomimo całej tej nienawiści jest tak bardzo uzależniony od zapachu JEGO ciała. Że bez JEGO bliskości koszmary mają do niego łatwiejszy dostęp. A teraz... Czuł, że nie da rady dłużej. Dusił się. Tą gulą w gardle i miliardem wspomnień. Żałował, że pozwolił MU odejść mimo wszystko. Że nie zdążył powiedzieć... Choć gdyby miał ku temu okazję pewnie stałby przed nim jak ostatnia sierota, nie potrafiąc wydać z siebie głosu. Bo to okropne potrzebować kogoś tak bardzo, wręcz do bólu. A jednocześnie modlić się każdego dnia, by ten ktoś się o tym nie dowiedział. Podniósł się z miejsca i wolnym krokiem przeniósł na łóżko. Nie miał od NIEGO żadnego znaku życia, ale czyż sam nie wywrzeszczał MU w twarz, że nie chce GO więcej znać? W tamtej chwili nie chciał. Naiwnie sądził, że kiedy zacznie wychodzić, ciepłe ramiona uniemożliwią mu to. Jakże się mylił! Zawsze się mylił, kiedy w grę wchodził ON. Nie umiał go rozgryźć, ale to nie było ważne. Bo gdy rozdzierał go wewnętrzny ból, kiedy walił głową w ścianę, kiedy ścierał nadgarstki do krwi uderzając w twarde powierzchnie... ON przychodził i BYŁ. Po prostu. Tak jak powinien. Bez słów. Po prostu... Był. A teraz odszedł. Z dnia na dzień. Bez żalu. Nawet się nie oglądnął. To chyba bolało najbardziej. Ułożył się na łóżku, obejmując zimną poduszkę. Po raz pierwszy... A potem przytulał ją tak każdego dnia. Aż przestało to mieć znaczenie. Jadł, pił, brał prysznic, chodził do pracy, spał. A świat się nie walił. Chyba nawet nie wiedział, że powinien. Zgubił siebie w drodze między domem a barem i nie potrafił odnaleźć. Zmienił numer telefonu. A potem zgubił telefon. I nawet go nie szukał, bo nie było po co. Bo ON był jedynym, który dzwonił i pisał. To nieprawda, że czas goi rany. Z czasem po prostu człowiek zapomina je rozdrapywać...

 - Złaź. – Swój własny głos usłyszałem jak przez sen, przez chwilę skupiając się na tym jak odbija się od każdej z czterech ścian pogrążonego w ciemności pokoju. Jeszcze kilka minut temu było to piękne pomieszczenie. Takie, do którego można zaprosić pana burmistrza, wypić herbatkę ze śliczną panienką i odpocząć, ciesząc się pięknym otoczeniem. Zmieniło się to w ciągu sekundy. Gdybym miał ochotę rozwodzić się nad stanem niewielkiego salonu, zapewne ujrzałbym jeden wielki nieład. Obrazy, które pospadały ze ścian, telewizor, który tragicznie ukończywszy swój żywot płakał razem z poplamioną krwią podłogą. Wiele innych rzeczy nie mających większej wartości, ale jednak niewinnych. I jeszcze jedna, na moich kolanach, również zakrwawiona. Skrzywiłem się patrząc w zielone oczy, by po chwili przenieść swój wzrok w stronę paskudnej rany goszczącej na jasnym policzku. Podszedł mi pod rękę. Nikt nie jest na tyle durny, by wchodzić mi w drogę, gdy nie mam humoru. Ale on był. I widocznie niczego się nie nauczył, skoro nadal czuję ciężar na swoich nogach. Tylko siłą woli powstrzymywałem się, by nie rozszarpać tego drobnego ciała, by nie wydłubać lśniących w ciemności oczu, by nie dać mu lekcji, której nie miałby okazji rozpamiętywać. Powstrzymywałem się z trudem, choć bez problemu byłbym w stanie odepchnąć te desperacko trzymające mnie ramiona i zrzucić z siebie ciężar jego cholernego, zatroskanego tyłka. Nie powtórzę się, jeszcze chwila i go zabiję. Dobrze wiedział, że nie będę się długo powstrzymywać. Wstał, z jakimś ukrytym żalem spoglądając na moje ludzkie ciało przyozdobione w kilka elementów zdradzających prawdziwą tożsamość. Ja też podniosłem się z podłogi, która chyba jako jedyna poza ścianami i sufitem znajdowała się na swoim miejscu. Nawet okna były powybijane.
- Loki, uspokój się. – Znów usłyszałem tą bezsilną prośbę. Blondyn najwidoczniej zrezygnował z prób zatrzymywania mnie siłą  i przecierając wierzchem dłoni zakrwawiony policzek, ze zrezygnowaniem i widocznym zmartwieniem cały czas się lampił. Denerwuje mnie to. Co z tym smutkiem? Dlaczego oczekuje, że odwzajemnię jego cholerną miłość? Skąd ten żal? Nigdy mu niczego nie obiecywałem. Ba, nawet nie robiłem mu żadnych nadziei. Jest dla mnie najważniejszy, ale nie na tyle ważny bym miał opory przed wtrąceniem go do grobu. Szczególnie gdy mi się przeciwstawia wiedząc, jak bardzo tego nie lubię.
- Co z tym spojrzeniem? – warknąłem, czując narastającą złość, a szmaragdowe tęczówki natychmiast powędrowały gdzieś na moje stopy. – Zrobił z nas idiotów, Gabriel. Najpierw wdarł się ze swoimi brudnymi stopami na MÓJ teren, a potem śmiał podnieść te zgniłe łapska na MOICH pobratymców. Może chcesz go jeszcze bronić, co? – Zamaszystym krokiem podszedłem do chłopaka, chwytając go za delikatną szyję i unosząc pod sufit, by następnie przycisnąć z impetem do ściany. Dusił się, ale nie miał nic przeciwko. Był przyzwyczajony. Ale to jego wina, skoro niczym wierny pies wolał przy mnie być w każdym momencie, zamiast uciekać kiedy powinien.
- Nie chcę – wycharczał, zaś ja poluźniłem ucisk, po chwili całkiem zaprzestając swych małych tortur. Złapał się za szyję, po której wciąż spływała krew z policzka i z widocznym trudem łapiąc oddech, próbował powiedzieć coś więcej. Dopiero po chwili udało mu się to tak jak zechciał. – Boję się o ciebie. Nie zabił jednego, nie dwóch. Tylko kilkudziesięciu i to w tak krótkim czasie! Nie moż…
- Nie kończ. – Gdyby dokończył, przestałbym nad sobą panować. A mimo wszystko nie chcę go zabijać. – Myśliwy? – splunąłem pod nogi z niemałym obrzydzeniem. – Nie zdąży mrugnąć oczami, gdy wszystkie jego wnętrzności będą latać w koło. Pozwolę mu je zobaczyć, a dopiero po tym wyzionie ducha. Ale jeszcze zanim go zabiję, wyrwę mu wszystkie paznokcie, jeden po drugim. Obetnę palce. Wydłubię oczy, zedrę skórę. Będzie żałował, że się urodził. A jeśli powiesz jeszcze słowo, zademonstruję ci jak dokładnie będzie to wyglądać.
Zamknął usta zdając sobie sprawę, że nie żartuję. Wiedział, że i tak już zrobił za dużo. Gabriel znał mnie zbyt dobrze i mimo wszystko potrafił przewidzieć, do którego momentu będę się powstrzymywać, co zawsze wykorzystywał. Wiedział też, że gdy jestem wściekły przestaję racjonalnie myśleć, dlatego bez żadnego sprzeciwu pozwalał mi się wyżyć na sobie. Faktycznie teraz było lepiej, mogłem pomyśleć nad dalszym działaniem. Gdyby nie on, pewnie niczym furiat błąkałbym się po lesie podejmując kolejne próby znalezienia domu tego skur… I ostatecznie nic bym nie osiągnął.
Podszedłem do blondyna, kładąc dużą dłoń na jego głowie i posłałem mu delikatny, wręcz słodki uśmiech, który natychmiast został odwzajemniony. Bez zbędnych słów opuściłem swój własny dom, czując się wręcz dziwnie na świeżym powietrzu, gdzie brakło odoru krwi. Poczułem za to zupełnie inny, bardzo przyjemny zapach. Ludzki. Zaciekawiło mnie to przede wszystkim dlatego, że ludzie nigdy nie zapuszczają się w te tereny.
Uśmiechnąłem się pod nosem, nie wierząc w ten zbieg okoliczności. Ale musiałem uwierzyć, skoro jakby nie spojrzeć, cały czas miałem przed oczami ten sam czerwony płaszczyk, jasne niczym śnieg włosy i delikatną twarzyczkę, które mogłem dostrzec z tej odległości. Wyglądał jak laleczka, czyli dokładnie tak jak powiadali ludzie z miasteczka. Zabaweczka Alexandra, zupełnie bezbronna, a jednak bez wahania podążająca coraz głębiej w las. Raczej nieciężko zgadnąć gdzie się wybiera.
Uspokajając się na tyle, by przybrać w pełni ludzki wygląd, otarłem krew Gabriela, która jeszcze gościła gdzieniegdzie na mojej skórze. Przybierając na twarz niewinny uśmiech, opanowany przez lata do perfekcji, wyszedłem zza drzewa, opierając się o nie swobodnie i czekając, aż znajdę się w zasięgu wzroku Kapturka. Posłałem mu ten sam delikatny uśmiech, gdy już znalazł się na tyle blisko, by móc usłyszeć mój głos.
- Czerwony Kapturku – szorstki, jednak dość przyjemnie brzmiący dźwięk rozbrzmiał, by zwrócić na mnie uwagę młodego przybysza. Z trudem powstrzymałem się przed rzuceniem się na to małe stworzenie, gdy niesamowicie jasne oczy skierowały się w moją stronę. Piękniejsze niż te Gabriela. Cały jest śliczny. Delikatny, drobny, niewinny, przynajmniej z pozoru. Słodziutki do tego stopnia, że natychmiast zapragnąłem pokazać mu najprawdziwsze piekło. Ujrzeć jego łzy, usłyszeć krzyk, jęki rozpaczy. Nie, przestań Loki, nie teraz… Jeszcze się zapomnisz. – Jak dobrze ujrzeć drugiego człowieka. – Wręcz wyśmienicie! – Zupełnie się zgubiłem – westchnąłem, wolnym i płynnym krokiem schodząc z niewielkiego pagórka, by być bliżej chłopaka. Jakiż piękny zapach… Chciałbym go posmakować. Choć troszkę. – Idziesz do Alexandra, prawda?  Pomożesz mi? Nie pamiętam co było po tych cholernych sosnach. – Przy nich zapach tej łajzy zupełnie zanikał. Nachyliłem się delikatnie, by być choć trochę bliżej tego cukiereczka i posłałem mu całkiem uprzejmy uśmiech. Gabriel zwykł powiadać, że nawet moje szkarłatne oczy nie wydają się takie straszne przy tym uśmiechu. On by mnie nie okłamał, zresztą ludzie z miasteczka również dają zwieść się tej niewinnej mimice. Dlaczego słodki Kapturek miałby być inny? Gdy tylko wskaże mi drogę, dorwę jego kochasia, a potem zajmę się nim. Lepiej, niż ktokolwiek, kiedykolwiek.

Płochliwe zwierzę. Idealna ofiara. To pierwsze myśli, które napłynęły mi do głowy, gdy ujrzałem jak się cofa i w nieco nerwowy sposób poprawia kapturek na swojej głowie. Zupełnie, jakby był to pewien rodzaj tarczy mogącej ochronić go przed wszelkim zagrożeniem. Gówno prawda. Wystarczyłby ułamek sekundy, by ten niepotrzebny płaszczyk leżał w strzępach na ziemi. Drugi ułamek, żeby jego właściciel spoczął obok. Domyślałem się, że moja osoba podziała na niego jak na każdego innego. Nawet na wilki działała tak samo. Moja aura, moja siła i moja osobowość są zbyt silne by całkiem je stłumić, a słabi ludzie są przez nie przytłaczani. Jednak w oczach tego dzieciaka nie było tylko strachu. Widziałem zachwyt, którego nie potrafił ukryć. Mój uśmiech się pogłębił, jednak starałem się, by nie przywodził na myśl drapieżnika, którym przecież jestem w każdym calu. 
- Każdy wie - odpowiedziałem nieco ściszonym głosem, mrużąc oczy i rozkoszując się przyspieszonym tętnem chłopaka, które słyszałem i niemalże namacalnie czułem, choć dzieliła nas jeszcze spora odległość. Tak bardzo pragnąłem go rozszarpać. Do tego stopnia, że sam byłem zaskoczony. Tu nawet nie chodziło o głód, o chęć ujrzenia jego wnętrzności, o pragnienie odebrania mu życia. Być może to dzięki tej delikatnej urodzie, być może dzięki nieśmiałemu spojrzeniu wyjątkowych oczu, a może przez ten zapach i przyspieszone bicie serca, przez obawę, którą ukrywał, a którą doskonale czułem. A może przez ten widoczny zachwyt, który rzadko ukazywał się przede mną w takim stopniu. Nie wiem przez co, ale wyjątkowo mocno zapragnąłem pochwycić go w ramiona i uraczyć wszelkimi torturami, których nie zaznał nawet Gabriel. Ma idealną twarz do wyrażania ekspresji takich jak ból, cierpienie. Cholernie mocno chciałem je ujrzeć. Ale to musiało poczekać. Nie jestem zwierzęciem. Nie do tego stopnia, bym nie potrafił panować nad swoimi żądzami, przynajmniej przez kilka minut. Bo jeśli nasze spotkanie się przedłuży, obawiam się, że nie dam rady się powstrzymywać. 
Wracając do mojej odpowiedzi, nie była nawet kłamstwem. Gdyby nie moje wycieczki do miasteczka i rozmowy z ludźmi, zapewne nie miałbym pojęcia ani o istnieniu tego chłopaczka, ani o imieniu myśliwego, którego dni są już policzone. Do tej pory nie bardzo dawałem wiarę plotkom o przepięknym, dobrotliwym chłopcu, który zszedł na złą drogę przez spotkania z niejakim Alexandrem. Ale mając przed oczami taki obraz od razu wiedziałem z kim mam do czynienia. Jego uroda zgadzała się z opisami. A zepsucie, o którym mówili? W tym momencie nie byłem w stanie go dostrzec, ale przy mnie każdy wydaje się niewinny. 
Z uśmiechem obserwowałem jak jasne tęczówki z lekką paniką przesuwają się po otoczeniu. Czyżbyś szukała ścieżki, owieczko? Daremne jego starania. Ludzie nie bez powodu nie zapuszczają się ze swoimi stopami tak głęboko w ten las. Pomijając kwestię wilków, w których siłę i okrucieństwo i tak niewielu z nich wierzy, bardzo łatwo jest się tutaj zgubić. Gdy raz zejdzie się ze ścieżki, nie sposób ją później odnaleźć. To nie jest normalne miejsce, a już na pewno niebezpieczne. Tylko my możemy poruszać się tu swobodnie, nie bacząc na wyznaczone dróżki. I tylko my znamy ten las jak własną kieszeń. Nawet drogi Alexander byłby w niebezpieczeństwie, gdyby zboczył z tej konkretnej drogi, która jest tak blisko naszego domu. Słodki Kapturek wybrał najgorsze miejsce do zbaczania ze ścieżki. 
- Znam - zaśmiałem się udzielając odpowiedzi. Swobodnie, jakbym przeprowadzał pogawędkę z kolegą. Przecież skoro pytam o drogę do domu swego słodkiego Alexa, to znaczy, że muszę go znać, nieprawdaż? Jak mógłbym nie znać? W ciągu jednego dnia wybił prawie wszystkich przedstawicieli mojej rasy. Podstępem. Jakże by inaczej? Musiał użyć jakiś sztuczek. Moi bracia nie są słabi, nawet jeśli nie dorównują siłą mi. 
Pochylałem się nad drobnym ciałem, pozwalając by me czarne kosmyki swobodnie opadały, całkowicie zasłaniając otoczenie wokół nas. Uśmiechałem się w ten sam delikatny sposób, powstrzymując własne nozdrza, by nie zaczęły zbyt gwałtownie wciągać przyjemnego zapachu chłopaczka. Czekałem na swoją odpowiedź, mając nadzieję na brak kolejnych, głupich i irytujących pytań. Mógłbym wysilić się nieco, by zatuszować krwisty kolor swych tęczówek, jednak chyba byłoby to zbyt ciężkie. Byłem więcej niż wyprowadzony z równowagi przez poczynania myśliwego, a na dodatek pożądałem tego dzieciaka tak bardzo, że ledwie powstrzymywałem swe ciało przed zdradliwymi odruchami. 
Usłyszałem to co chciałem, w reakcji posyłając swemu rozmówcy uroczy uśmiech. Nie miałem po co tu dłużej zostawać, teraz pragnąłem tylko dorwać kochanego Alexandra, a potem zająć się jego zabawką, dlatego zamierzałem grzecznie podziękować i się odsunąć. Powstrzymałem się przed czymkolwiek, gdy poczułem nagły dotyk na swojej klatce. Przesunąłem spojrzenie krwistoczerwonych oczu na delikatną dłoń, mając ochotę zwyczajnie oderwać ją od reszty ciała tego bachora. Nie lubię gdy ktoś robi cokolwiek bez mojego pozwolenia. Nawet niespodziewany dotyk Gabriela wprowadza mnie w niebezpieczny stan. Dopiero po chwili zdałem sobie sprawę, że mały chce mnie odepchnąć, jednak ja nie ruszyłem się z miejsca. W końcu dla mnie było to zaledwie muśnięcie. 
Wciągnąłem nieco gwałtowniej powietrze, czując jeszcze większy strach owieczki. Jego ciało zadrżało, choć nawet on sam mógł tego nie wyczuć. Palce u moich dłoni się poruszyły, jednak szybko stłumiłem swe pragnienia sprawiając, że wychodzące szpony zawróciły. Uniosłem brwi, gdy nagle przestałem czuć jego obawy. Nerwowy uśmiech zniknął, nagle pokazując złość, która, szczerze powiedziawszy, nie wiem skąd się wzięła. Tym razem widziałem, że chce zwiększyć dystans, więc gdy poczułem ledwie wyczuwalny nacisk na swojej piersi, cofnąłem się o krok, tak jakby zrobił to zwykły człowiek. Uniosłem brwi, spostrzegając, że dzieciak cofnął się o kilka. To byłoby podniecające, gdybym czuł jego strach, ale on gdzieś zniknął. Zapragnąłem znów go nim nasycić, jednak wciąż się powstrzymywałem. Gabriel byłby ze mnie dumny. 
- Skąd ta nagła złość? - swe myśli wyraziłem głośno, znów przywdziewając na twarz lekki uśmiech i ze zrezygnowaniem odzwierciedlającym się poprzez westchnięcie, pokręciłem głową. - Idę mu tylko przekazać ważną wiadomość. Nie zamierzałem wam w niczym przeszkadzać - wyjaśniłem, znów zbliżając się o kilka kroków na tyle szybko, by chłopak nie mógł nawet zareagować. Bez pytanie wyciągnąłem dłoń w stronę delikatnej twarzy, tylko opuszkami palców dotykając policzka. - Nie ma powodu do nerwów - wyszeptałem z nieco zmienionym uśmiechem, być może zdradzającym, że nie spodobała mi się jego gwałtowna reakcja. Jednak nim ten miał okazję nad tym dłużej pomyśleć, odsunąłem się, niewinnie patrząc na chłopięce oblicze. 
- Odprowadzę cię do ścieżki, nie zbaczaj z niej więcej. Las jest niebezpieczny - odparłem, zgodnie ze swoimi słowami idąc w kierunku, który jednak prowadził na złą drogę. On się nie zorientuje. Nawet dojdzie do tego swojego kochasia, tyle, że zajmie mu to nieco dłużej. Tak, że gdy się zjawi, przywitają go jedynie strzępy Aleksandra, pokazujące jak łatwo może skończyć "bohater".

Uśmiechnąłem się z przekąsem słysząc jednosłowne pytanie mające rzekomo zasugerować, iż Słodkiemu Kapturkowi nawet przez chwilę wcale nie podniosło się ciśnienie. Może i dałbym zwieść się tym wyćwiczonym grymasom, gdyby nie własne zmysły, pozwalające mi na dojrzenie każdej pojedynczej emocji u każdego z osobna. Wystarczyło, że słyszałem dokładnie jak bije mu serce. Przy każdej zmianie nastroju słychać inny rytm, a choć jak na wilkołaka żyję względnie krótko, to jednak zdążyłem nabyć choćby na tyle doświadczenia, by wiedzieć,  gdy ktoś jest zły, gdy się boi, nawet gdy jest zwyczajnie ciekawy, lub szczęśliwy. W ciągu tych czterdziestu lat miałem do czynienia z przeróżnymi typami ludzi i taką też ilością zachowań, więc rozszyfrowanie jednego, bezbronnego dzieciaka, który myśli, że mógłby mnie oszukać w tak misterny sposób, nie jest najmniejszym wyzwaniem. 
Zignorowałem słowa chłopaka traktujące o wiadomości, którą podobnież mam przekazać jego kochasiowi, w czym mógłby mnie wyręczyć. W tamtym momencie byłem zbyt zaabsorbowany przyglądaniem się reakcji tej kruszynki na mój całkiem delikatny dotyk. Widząc ją, nie mógłbym uwierzyć, że nie pragnie podobnego dotyku. Nawet jeśli znów był przepełniony strachem tak uderzającym, że na swoim języku po woli zaczynałem czuć kły. Ale jednak w jakimś stopniu mój gest był dla niego przyjemny, pomimo że przecież jestem zupełnie obcym mężczyzną, a on podąża do tego, którego musi kochać. Musi, skoro bije od niego taka zazdrość. Niegrzeczny chłopiec... Już teraz wiedziałem, że będzie idealną zabaweczką, że nie znudzi mi się nader szybko. Ale żeby zabawa była ciekawa, muszę trzymać się w ryzach przez najbliższy czas. Stwarzać pozory, których obydwoje się trzymamy. Rzecz w tym, że mały, nieważne jakby się starał, nie da rady całkiem upewnić się w moich zamiarach. I tutaj więc mam nad nim przewagę. 
Odsunąłem się głównie dlatego, że bliskość chłopaka i moje wyobrażenia mocno popychały mnie do dalszych czynów, które całkiem zdradziłyby by moją prawdziwą naturę, a co za tym idzie - zamiary. Oczywiście nie miałoby to żadnego wpływu na moją zemstę, czy na przyszłość Czerwonego Kapturka, o której też już zdecydowałem, ale popsułoby mi całą zabawę. A zwodzenie i manipulowanie innymi jest najlepszą grą wstępną. Choć nie sądzę bym miał przy tym dziecku tyle samozaparcia, by czekać, aż zacznie mi w pełni ufać. Jestem za młody na takie pokłady cierpliwości. W każdym razie, wrogie słowa, jakie usłyszałem przed zrobieniem kroku w tył nie miały nic wspólnego z moją decyzją. Mogłyby mnie co najwyżej sprowokować to większej bliskości, zamiast do jej zaprzestania. W tamtym momencie właściwie wywołały u mnie jedynie pokłady wściekłości, nad którymi starałem się panować, w czym pomógł mi jeszcze jeden krok do tyłu i późniejsza zmiana tematu. Nadszedł najwyższy czas, żeby skończyć tą gierkę i zająć się mym prawdziwym celem. Moje szpony, moje kły i wszystkie moje zmysły pragną krwi tej szui. 
Gdy droga pojawiła się pod naszymi stopami, a chłopak znów zabrał głos, nie potrafiłem się powstrzymać od wybuchnięcia śmiechem. 
- Niedorzeczne - wydusiłem z siebie pomiędzy kolejnymi salwami śmiechu. Żywcem zakopać? Drogi boże, który nie istniejesz, ludzka wyobraźnia jest taka ograniczona! Jakiż pożytek byłby z żywego, dobrego ciała zdychającego powoli dwa metry pod ziemią? Przecież nie miałbym nawet jak popatrzeć na jego męki. Żadnej zabawy, żadnej satysfakcji, czy nawet wysiłku. Co z tego, że sprawiłbym mu istne męki, gdybym nie mógł się nimi napawać? Idiotyzm. 
W końcu się uspokoiłem, przypominając sobie, że mam pewną rzecz do zrobienia, jednak przed ruszeniem w swoją stronę znów powstrzymał mnie głos Kapturka i jego widoczna niepewność. Wahanie co do dalszych poczynań. Z lekkim uśmiechem wyczekiwałem jaką podejmie decyzję, choć niezależnie od niej powiedziałbym, że pójdę później. Ostatecznie jednak nie musiałem nic takiego robić, gdyż jasnowłosy sam zdecydował, że dalej ruszy sam. Widzę, że instynkt całkiem dobrze mu podpowiedział. Nie ma nic niebezpieczniejszego w tym lesie niż ja, więc na cokolwiek by nie trafił, byłoby to lepsze niż wpaść w moje łapy. Ale tak się akurat składa, że ścieżka, którą mu pokazałem, choć jest dłuższa, to jednak dużo bezpieczniejsza i z pewnością się jeszcze spotkamy, a słodki chłopiec i tak skończy w mojej norze. 
- Uważaj na siebie - szepnąłem na pożegnanie z tajemniczym uśmiechem i sam, nie zwlekając dłużej, ruszyłem w stronę właściwej ścieżki. Nie spieszyłem się, bo i po co? Szedłem wolnym tempem, z każdym krokiem wyobrażając sobie inną torturę, którą uraczę kochanego Alexandra. Wyliczałem również w myślach wilki, za które te męki będzie odbywał. Jeśli myślał, że może tak po prostu wedrzeć się buciorami do mojego lasu i bezkarnie powybijać prawie całą moją watahę, to dziś przekona się jak grubo się pomylił. 
Minęło trochę czasu, nim przed moimi oczami pojawiła się chatka, a ja znów zacząłem bardzo intensywnie czuć zapach przebywającego w niej mężczyzny. Stając przed drzwiami z lubością zaciągnąłem się tym nieskażonym jeszcze krwią zapachem i ściągając z siebie wszystkie ciuchy, by odłożyć je gdzieś na tyłach domku, znów zawitałem do drzwi, już w formie wilka. Bez problemu wdarłem się do środka, nie bawiąc się w pukanie. 
- Cóż to za mina, Alexandrze? Spodziewałeś się kogoś innego? - wysyczałem przez pokaźne kły, mając w tej formie głos niewątpliwie straszliwy. Uśmiechałem się szeroko, wypełniając pomieszczenie szaleńczym chichotem. Nie dałem mu okazji na reakcję. Zabawę czas zacząć! 

>>>>>>>>>OKOŁO PÓŁ GODZINY PÓŹNIEJ<<<<<<<<<

Brudząc nogi w kałuży krwi, nachyliłem się, by sięgnąć po głowę leżącą u moich stóp. Chwyciłem jakże miękkie, zadbane włosy, które teraz pozlepiane były wszelkimi posokami, które wypłynęły z tego, owszem, wspaniałego ciała. Uniosłem ją do góry, tak by znalazła się na równi z moją twarzą. Posłałem mu pełen satysfakcji, a zarazem pobłażliwy uśmiech. 
- Podobało ci się, Alexandrze? - wyszeptałem z lekkim uśmiechem, pieszczotliwym wręcz gestem przejeżdżając po policzku, który nagle się skończył, ukazując odsłoniętą do kości szczękę. Mój uśmiech poszerzył się na ten widok. Alexander nie przypominał już Alexandra. Teraz był piękniejszy. Jego połowicznie rozerwana twarz wyrażała cały ten ból i krzyki, którymi pieścił moje uszy przez ostatni czas. Ale tak szybko się poddał. Nie wytrzymał zbyt długo. Westchnąłem, podchodząc do drzwi i kładąc oderwaną głowę w ich progu. 
- Musisz ładnie przywitać swojego Kapturka, Alexandrze. Uśmiechnij się - Zaśmiałem się, będąc w dużo, dużo lepszym humorze niż jeszcze godzinę temu. A jak ja mam go przywitać? Spojrzałem na swoje zakrwawione po łokcie ręce i nagie ciało w całości poplamione tą samą cieczą. Przejechałem językiem po palcu, krzywiąc się szybko i spluwając pod nogi. 
- Nawet w smaku jesteś obleśny - zwróciłem się do głowy, patrząc w jej puste oczodoły i kręcąc głową ze zrezygnowaniem. Żeby pocieszyć Słodkiego Kapturka, gdy ujrzy swego ukochanego w tym stanie, muszę wyglądać jak człowiek. Dosłownie i w przenośni. Skierowałem się do łazienki, gdzie szybko zmyłem z siebie cały brud, by później wyjść na zewnątrz i ubrać ciuchy, które wcześniej zapobiegawczo tam zostawiłem. Z uśmiechem, który nie schodził z mojej twarzy nawet przez moment, schowałem się za rogiem, czując już słodki zapach zbliżającego się chłopaka. Co za wspaniały dzień!

Cierpliwie wyczekując przyjścia swojego nowego obiektu westchnień (jakże pięknie to brzmi!), z wyraźnym uśmiechem malującym się na bladej twarzy, podążyłem ku lewej stronie domku, by zatrzymać się przy niewielkim oknie, z którego jednak widoczne było prawie całe wnętrze pogrążonego w chaosie salonu. Swobodnie, jakbym wcale nie zamordował przed chwilą z wyjątkowym okrucieństwem absolutnie nikogo, wzdychając z lekkim z męczeniem i nie mogąc doczekać się reakcji Kapturka, oparłem się jednym bokiem o drewno, z którego zbudowana była chatka, by móc zaglądać do okienka, zupełnie jakbym miał zaraz obejrzeć ciekawy film na jednym z programów rozrywkowych. Kroki malca były coraz bliżej, a w pewnym momencie znacznie przyspieszyły, rozprzestrzeniając wokół słodki zapach. Wciągnąłem głęboko powietrze, z uśmiechem rozkoszując się kuszącą wonią i dopiero po chwili spostrzegłem jak drży moje ciało. Ciężko ustać w miejscu, gdy na wyciągnięcie ręki znajduje się tak wspaniały kąsek. Moje zmysły krzyczały wyjątkowo głośno, pobudzone jeszcze wydarzeniami sprzed kilku chwil. W pewnym momencie boleśnie zacisnąłem pięści, po chwili czując woń krwi wydobywającej się z wnętrza dłoni. Poluźniłem ucisk, nieco szybciej oddychając. Wstrzymaj się. Jeszcze trochę.
Ujrzałem swego słodkiego Kapturka po kilku minutach. Po zapachu, po dźwiękach które odbijały się od ziemi, mogłem wyczuć jak szybko podążał do chatki. Tak bardzo spragniony dotyku swego ukochanego? Powstrzymałem śmiech, by nie zdradzić swojej obecności, czekałem na odpowiedni moment, tymczasem skupiając się na nadchodzącym przedstawieniu. Mój uśmiech zapewne przywodził na myśl ostatniego szaleńca, gdy wysunięte jeszcze kły lśniły odbijając blask słońca, a oczy nie wyrażały nic ponad chęć mordu i żądzę krwi. Skupione były wyłącznie na jednej osobie, która właśnie przekroczyła próg domu. Jego drżący głos wyrażający powoli napływające, gwałtowne emocje brzmiał tak pięknie! Tak bardzo, że zapragnąłem usłyszeć go raz jeszcze. Nie spodziewałem się tego jednak, wiedząc, że po wejściu do środka nie będzie w stanie wydusić z siebie nic prócz krzyków rozpaczy. Swoją drogą, to bardzo odważny krok. Znając ludzi, skłonny byłbym pomyśleć, że po ujrzeniu twarzy łudząco podobnej do ukochanego, a raczej niepozostawiającej mimo wszystko wątpliwości, że to jego własność, będącej w takim stanie, każdy zrobiłby kroczek w tył, by następnie z krzykiem uciekać. Dobrze, że tego nie zrobił. Nie dość, że popsułby mi zabawę, to jeszcze gwałtownie poruszyłby moje wilcze zmysły, przez co zacząłbym go gonić i jeszcze nie dałbym rady powstrzymać się przed natychmiastowym rozszarpaniem drobnego ciała. A tego żałowałbym długi czas, przez co mógłbym zrobić nieodwracalną krzywdę Gabrielowi. Nienajlepszy scenariusz.
Z szerokim uśmiechem obserwowałem drżenie jego ciała, żałując, że nie mogę znaleźć się bliżej. Chciałbym zajrzeć głębiej w te oczy, zobaczyć malujący się w nich ból. Szok. Jeszcze nie pieścił moich uszu krzykami, jeszcze nie cieszył moich oczu łzami. Jeszcze. Jednak jego mimika, cała postawa wyjątkowo mocno mi się spodobała. Był jak w transie. Chciałbyś wierzyć, że to sen, malutki? Znów musiałem powstrzymywać się całą siłą woli, by nie wybuchnąć szaleńczym śmiechem.
Skrzywiłem się nieznacznie, gdy drobne ręce poczęły ingerować w stworzony przeze mnie obraz. Brudzić się krwią. Krwią tego żałosnego stworzenia, której miałem już dosyć. Dlaczego moja nowa zabaweczka ma być nią obryzgana?  Warknąłem cicho, widząc jak kolejne części ciała mężczyzny, porozrzucane po całym pomieszczeniu, zbierają się do kupy, a ręce chłopaczka brudzą się coraz mocniej i mocniej.
W końcu. Zostawił go. Zostawił wszystko na rzecz oderwanej, wręcz groteskowo wyglądającej głowy. Wyszedł, znów uderzając swą wonią w moje nozdrza, jednak była ona teraz zakłócona przez tą drugą, niechcianą. Ale to teraz nieważne. Z ogromną przyjemnością słuchając dźwięków, na które tak czekałem, z błogim uśmiechem, niemal rozpływając się pod wpływem tej melodii, oparłem zarówno ciało, jak i głowę o ścianę domku. Oddychałem spokojnie, nieustannie się uśmiechając, napawałem się tą chwilą. Uspokoiłem się. Przypominałem człowieka, a upewniwszy się wcześniej, że nie mam na sobie krwi Alexandra, cichym krokiem wyszedłem zza rogu. Chciałem ujrzeć całą tą zachwycającą ekspresję z bliska. Coś wspaniałego!
Przyklęknąłem bez słowa obok drobnego ciała spoczywającego na ziemi, w zachłanny sposób obejmującego tą okropną twarz, na której teraz skupiło się moje spojrzenie. Powstrzymałem uśmiech, usilnie cisnący się na moje usta. Patrz Alexandrze, jak zaopiekuję się twoim słodkim chłopcem. Delikatnie, niemal z czułością chwyciłem czaszkę, wyjmując ją z objęć chłopaka bez większych problemów, nawet jeśli tak mocno się jej trzymał. Jakby miała coś zmienić. Jakby wierzył, że nagle ożyje. Nic z tego. Odłożyłem ją na bok, nie chcąc by jego puste oczodoły przeszkadzały mi swoim nachalnym spojrzeniem.
- Ciiii – wyszeptałem ostrożnie, jednocześnie wyciągając ręce w stronę bezbronnego kapturka. Obejmując go i podnosząc na nogi, by po chwili mocno do siebie przytulić. Pozwolić, by skrył się w cieple mojego ciała. Ciała, należącego do osoby, którą lada chwila znienawidzi najbardziej na świecie. Ogarnęła go dzika rozpacz, więc oczekiwałem, że bezsilnie całkiem mi się podda, będzie szukał ratunku w tym delikatnym dotyku i łagodnym spojrzeniu, które spotęgowały brązowe tęczówki po przygaszeniu ich wcześniejszego koloru. Naturalną reakcją jest szukanie pomocy w tych kto ją oferuje, gdy dochodzi do takich sytuacji. Przynajmniej tak wynika z moich obserwacji ludzkich zachowań.
- Jemu już nic nie pomoże mój drogi. Chodź, musisz się uspokoić – rzekłem tym samym, delikatnym tonem, dziwiąc się samemu, że mogę brzmieć tak uroczo. Choć nadal szorstki głos budził pewną grozę, jakby chciał dać do zrozumienia, że nadal należy do najniebezpieczniejszego drapieżnika i nie ma zamiaru poddawać się pozorom.
Czekałem. Głaskałem jasne włosy tymi dłońmi, które niedawno zatopione były w krwi Alexandra. Uśmiechałem się, korzystając z tego, że mój słodki nie może teraz tego dostrzec. Byłem zadowolony. Szmaciarz wybił niemalże całą moją rodzinę, jednak pozbawiając go życia i trzymając w rękach jego kochanka (o czym byłem święcie przekonany), czułem się spełniony. Jakbym odnalazł szczęście w nieszczęściu. Teraz tylko muszę się powstrzymywać, by go nie zabić. Chcę się pobawić. Powoli, boleśnie, uzależniać go od siebie, wysysać jego wolę życia, jednocześnie dając nadzieję na jego poprawę. Nie mogę się doczekać!

Gdy wyszedłem zza rogu niedużej chatki naszego słodkiego myśliwego, natychmiast uderzyła we mnie nagła obawa zrozpaczonego chłopaka. Zupełnie jakby dopiero słysząc, że nie jest sam zrozumiał, na jakie niebezpieczeństwo się naraził. Ludzie są tacy durni. Czyżby nie posiadali żadnego instynktu przetrwania? Osobiście, gdybym znalazł się na miejscu Kapturka, widząc istną rzeźnię i wiedząc, że jestem zupełnie bezsilny wobec tego, kto zamordował dużo potężniejszą osobę ode mnie, po prostu bym uciekł. Jaki sens ma w sobie rozczulanie się nad trupem, któremu już nic nie może pomóc? Odszedł i tyle, po co rozpaczać? Ja też straciłem niedawno wielu swoich pobratymców, a jednak nie uroniłem ani jednej łzy. Właściwie nie wiem, czy jestem zdolny do tak ludzkich zachowań. Nie, z pewnością nie. Nigdy nie zrozumiem i nawet nie chcę rozumieć sensu wylewania tych wszystkich łez. Szczególnie w obliczu namacalnego zagrożenia, bo choć chłopak jeszcze o tym nie wie, faktycznie ma przed sobą zabójcę ukochanego. Jego nieszczęście, że nie jestem zwykłym zbójem, który szybko i niemalże bezboleśnie poderżnie mu gardło. Takich działań też nie rozumiem.
Mimo sprzeciwu i mocno zaciśniętych palców jasnowłosego na oderwanej głowie, której widoku miałem już serdecznie dość, bez trudu chwyciłem ją w swoje ręce. Nie chciałem, by przeszkadzał mi nawet po śmierci.
Młody Kapturek wstał przy pomocy moich ramion i jak za dotknięciem różdżki, jego strach oraz wszelkie obawy wydawały się odejść w cień, na rzecz przejmującej rozpaczy i bezradności. Wtulił się we mnie jakby szukając ratunku, nie będąc świadomym, że powinien uciekać ile sił w nogach. Wtedy na pewno by zginął, ale to byłoby dla niego znacznie lepszym wyjściem. Obudziłby we mnie ten instynkt, nakazujący złapanie swej ofiary i natychmiastowe jej rozszarpanie. Pocierpiałby tylko chwilę, by po niej dołączyć do swojego kochasia. Ale on tego nie zrobił. Poddał się swoim żałosnym, ludzkim emocjom i choćby na chwilę, całkiem mi zaufał. A ja wciąż z trudem kontynuowałem zabawę w kochanego, dobrotliwego pana.
Przez chwilę po prostu tak stał, wciąż szlochając, a ja cierpliwie go przytulałem, jedną dłonią uspokajająco głaszcząc po plecach. Czułem się dziwnie. Moje gesty, a nawet moja mimika były tak przeciwne do prawdziwych pragnień i odczuć. Ale nie dlatego czułem się nieswojo. Przyszło mi wcielić się w rolę człowieka na zbyt długi czas i w zbyt intensywny sposób. Pragnąłem już zrzucić z siebie tą maskę, a powstrzymywała mnie tylko myśl, że uzbrajając się w cierpliwość będę miał więcej satysfakcji. Więcej zabawy.
W końcu z chłopięcych ust wydobyły się jakieś ciche słowa, których zapewne nie usłyszałbym gdyby nie wyczulone, wilcze zmysły. Nadal jednak odbierałem to jako zwykły bełkot, nie czując potrzeby odpowiadania, czego zresztą Kapturek raczej nie oczekiwał. Moje przypuszczenia chłopak potwierdził, znów się odzywając, tym razem wyraźnie zadając pytanie, zaraz po tym lekko się odsuwając, co skłoniło mnie do trzymania rąk przy sobie. W pierwszym odruchu chciałem odpowiedzieć i zrobiłbym to, gdyby gęba bachora znowu się nie otworzyła, wypowiadając słowa, które zdecydowanie mógłby sobie darować.
Był bohaterem. Cholernym bohaterem. Oczywiście, święty, kochany Alexander! Nikt go nie szanował, nikt nie darzył go sympatią. Oczywiście wszystko się zmieniło, gdy odważny Alexander pozabijał te okropne, krwiożercze potwory! To nic, że te potwory w rzeczywistości są stworzeniami od zarania dziejów mieszkającymi w tym lesie. To nic, że wielu z nich było niewinnych. Nie wszyscy są tacy jak ja. Ba, było wielu, którzy bratali się z ludźmi za moimi plecami. Nie zabijali nic prócz zwierząt. Posiadali te głupie, ludzkie uczucia, zakładali rodziny i (pfu!) kochali się. Często nie wychodzili poza granice lasu, który należy do NAS. Do którego nasz drogi myśliwy nie miał prawa wstępu. Mnie mieliby za co nienawidzić, ale ich nie. Były tam też dzieci. Kochani, wrażliwi ludzie. Przecież krzywda maluchów tak bardzo ich boli! Gówno prawda. Alexander zabił tych, którzy albo się tego nie spodziewali, albo byli od niego słabsi. A przede wszystkim, mieszkali daleko ode mnie. Pięknie to sobie obmyślił. Ale dzisiaj skończyło się jego bohaterstwo.
Milczałem, chłodne spojrzenie kierując na chłopaka zaaferowanego ocieraniem swojej twarzy. Wiedziałem, że gdybym otworzył usta, wydobyłoby się z nich tylko warczenie. Mały by się przestraszył, a ja do reszty przestałbym nad sobą panować. Skoro zaszedłem tak daleko, szkoda byłoby to wszystko teraz zepsuć. Nie odpowiedziałem również na jego kolejne pytanie, poświęcając czas na uspokojenie się. Wiedziałem, że moje oczy znów przybrały krwistoczerwoną barwę, lecz tym już się nie przejmowałem. Udało mi się nieco wyciszyć, akurat przed usłyszeniem kolejnych słów białowłosego. Westchnąłem, kładąc dużą dłoń na drobnym ramieniu i skierowałem swoje spojrzenie na odsłonięte wnętrze domu.
- Rozejrzyj się - odezwałem się tym wymuszenie delikatnym tonem, patrząc na pozbierane do kupy części ciała. Porozrywane, poobdzierane, pomiażdżone. - A może lepiej nie - poprawiłem się, uświadamiając sobie, że przecież nie jest to dla niego najprzyjemniejszy widok. Nawet jeśli jest ucztą dla moich oczu. - To nie jest robota człowieka, tylko mieszkańca lasu. Miastowym nic nie grozi, więc nie kłopocz się. Poza tym, wycieczka po lesie w obecnym momencie byłaby dla ciebie wyrokiem śmierci - wyjaśniłem, patrząc przez chwilę na ciemniejące niebo i ostatnie promienie słoneczne, skrywające się za horyzontem. Nie tylko wilkołaki są tutaj groźnymi stworzeniami, więc słodki Kapturek zostałby zabity już po kilku krokach swojego spaceru o tej porze dnia.
- Mieszkam w tym lesie - oznajmiłem, zabierając swoją dłoń z chłopięcego ramienia i chwytając tą, którą zasłaniał swoje usta. Objąłem ją wręcz opiekuńczo, delikatnie splatając nasze palce. Posłałem mu delikatny uśmiech - Chodźmy zanim całkiem się ściemni. Jutro odprowadzę cię do domu - obiecałem, wiedząc, że jutro mój słodki Kapturek będzie już na samym dnie piekła.

Mały, bezbronny Kapturek, znów, testując mą cierpliwość coraz bardziej, podjął się próby uzyskania odpowiedzi na kolejne pytania. Jego usta, gdy już raz się otwierają, przez dłuższy czas nie mają zamiaru dać odpoczynku moim uszom. Pytania, tyle pytań. Coraz bardziej mnie irytowały. "Kim są mieszkańcy lasu?" Ledwie powstrzymałem się od prychnięcia, na szczęście jednak udało mi się to zrobić. Czy w szkołach nie uczą ludzkich dzieciaków o drapieżnikach, które kryją się w ciemnościach lasu? Szczególnie tego konkretnego. Nie sądzę, by znalazł się jakiś głupiec, czy może raczej ślepiec, który nie dostrzegł jeszcze, że ten las nie jest miejscem dla ludzi, a zwierzęta, które go zamieszkują nie odpuszczą nikomu. Żadne ludzkie ścierwo, które postawiło tu nogę, nie wróciło do swojej kochającej rodzinki. Dlaczego mały Kapturek miałby być wyjątkiem? Nawet jego jakże silny, niesamowity bohater Alexander nie podołał wyzwaniu. Przetrwanie w tym miejscu, nie będąc jego rodowitym mieszkańcem jest niemożliwe. No chyba, że znalazłby się jakiś dobrotliwy zwierzaczek, mogący wziąć człowieka pod swoją opiekę. Ale na to bym nie liczył. W każdym razie, co za różnica kim, czy może czym, są mieszkańcy lasu? Niezależnie od tego, nawet taki dzieciak jak Kapturek, powinien wiedzieć, że dla niego nie są dobrymi istotami, o czym zresztą zdążył przekonać się kilka chwil temu. Oczywiście z mojej strony wygląda to trochę inaczej. To Alexander sprowokował mnie do tego jakże strasznego okrucieństwa. Gdyby nie pchał się tam, gdzie go nie chcą, nic by mu się nie stało. Gdyby tylko tu zamieszkał, po prostu bym się go pozbył. Prawie bezboleśnie. Ale ponieważ wymordował trzy czwarte mojej watahy, dostał to na co zasłużył, choć w mojej opinii to nadal niewiele. Gdyby nie umarł tak szybko, chętnie pobawiłbym się dłużej. 
Czułem, że chłopak powoli zaczyna panować nad swoim rozgoryczeniem i znów zaczyna kierować się czymś, co mógłbym nazwać zdrowym rozsądkiem. Szczerze powiedziawszy, myślałem, że pójdzie dużo łatwiej. Kilka słodkich uśmiechów, delikatnych słówek, czułych spojrzeń, a gówniarz zaufa mi na tyle, by nie patrzeć na możliwe niebezpieczeństwo i udać się do mojego domu. A tu proszę, dzieciak okazał się mniej naiwny, niż przypuszczałem, na co wskazywał przede wszystkim znów rodzący się w jego wnętrzu strach. Wcześniejsza obawa, na chwilę przygaszona, powróciła ze zdwojoną mocą, ponownie uderzając w moje zmysły i powodując, że musiałem coraz mocniej się wysilać, by wciąż utrzymywać dotychczasową maskę. Kropelki krwi wydobywające się z wargi chłopaka nie pomagały mi dotrzymać swych postanowień. Moja dłoń w efekcie nieco mocniej zacisnęła się na palcach towarzysza, jednak była to jedyna oznaka mego zniecierpliwienia. Ale jak słowo daję, jeszcze chwila i zaciągnę go do siebie za te jasne, poplątane kudły. 
Nie ciężko było dostrzec, że Kapturek zaczął widzieć we mnie realne zagrożenie. Sam nie wiedziałem jakim prawem. Przecież starałem się jak mogłem. Jeszcze nigdy przez tak długi czas nie udało mi się udawać przykładnego obywatela i trzymać na wodzy swoich żądzy. I mimo, że teraz starałem się tak bardzo, na nic się to nie zdało. Chłopak pytał się mnie o zgodę, by odejść, ba, prosił bym mu na to pozwolił, co jawnie przypominało skomlenie złapanej ofiary o litość. Zupełnie, jakby był pewien, że jeśli teraz nie ucieknie, będzie zgubiony. Moja maska powoli zaczęła opadać. Niesamowicie zirytował mnie fakt, że mimo mego przyjaznego nastawienia, on wciąż nie chce być posłuszny. Więc po cholerę to wszystko? 
- Ściemnia się. Droga jest daleka, a las niebezpieczny. Dlatego nigdzie nie pójdziesz - odpowiedziałem, wiedząc, że nie brzmię już tak niewinnie jak wcześniej. Szkarłat moich oczu intensywnie przeszywał bladą twarzyczkę chłopaka, a moja dłoń mocno zaciskała się na jego. Głos również stał się bardziej warkliwy. Nie miałem już cierpliwości, a nieustanny strach dzieciaka wpływał na mnie zbyt intensywnie, bym dłużej mógł udawać kogoś innego. W dodatku nie widziałem w tym już żadnego sensu. 
Pozwoliłem mu wyrwać dłoń. Co prawda przez chwilę targał mną dylemat. Wyrwać mu tą łapę, czy uwolnić z uścisku? Po krótkiej chwili zastanowienia doszedłem do wniosku, że bez ręki nie byłby już tak piękny, a tryskająca krew i odsłonięte mięso sprowokowałyby mnie do rozszarpania dzieciaka. Ten scenariusz zdecydowanie nie przypadł mi do gustu. 
Nie odpowiedziałem na pytanie dotyczące koloru mych tęczówek, jedynie taksując chłopaka ostrzegawczym wzrokiem, który zdawałby się mówić, że jeden zły ruch i stanie mu się krzywda. Niewyobrażalna, straszliwa krzywda. Poczułem jego panikę. Serce, które chciało wyrwać się z chłopięcej piersi. Puls, który sprawiał, że zacisnąłem pięści, by dłonie ustały w miejscu, a jedna z brwi poczęła drgać, zaś ciało drżeć. Używałem całej swojej woli, by nie rzucić się na chłopaka. To był mój limit. 
Wysłuchałem kolejnego pytania w całkowitym milczeniu. A potem dzieciak popełnił karygodny błąd. Ruszył w przeciwną stronę, tempem tak szybkim, z sercem tak łopoczącym, że mógł przywodzić na myśl tylko jeden obraz. Bezbronną owieczkę uciekającą przed drapieżnikiem. Moje ciało zareagowało instynktownie. W przeciągu sekundy stałem przed dzieciakiem, zaś moja ręka, uzbrojona w wilcze szpony wpijała się w jego ramię. Druga podążyła ku krtani, jednak udało mi się ją zatrzymać, nim całkiem przecięła skórę. Tylko pojedyncza kropelka spłynęła z zadraśniętej szyi. Nie zabrałem jednak pazurów utkwionych w delikatnym ramieniu. Z uśmiechem lubości zaciągnąłem się intensywną wonią krwi. Jej zapach był dużo przyjemniejszy niż myśliwego. Chcąc przekonać się jak smakuje, zbliżyłem usta do szyi, zlizując z niej kilka pojedynczych kropelek. Pyszny... 
Odsunąłem się nieco, chwytając podbródek chłopaka na tyle mocno, by nie mógł nawet drgnąć. Kapturek w końcu zsunął się z jego głowy, ukazując w pełni to przepiękne, przerażone oblicze. Przesłodką buźkę. 
- Ani słówka - wyszeptałem, posyłając mu uśmiech znacznie mniej przyjemny niż te, które mógł podziwiać do tej pory. - Boli? - Przeniosłem wzrok na ramię, w którym zatopione były wszystkie me pazury. Wyrwałem je. Zakrwawiona dłoń przesunęła po jasnym policzku. - To twoja wina. I po co ci to było? Mogłeś grzecznie ze mną pójść. - Wyprostowałem się, całkiem puszczając delikatne ciało. 
- A teraz bądź już grzecznym chłopcem. Jeden nieodpowiedni ruch i skończysz jak twój kochaś - ostrzegłem, z niecierpliwością zmieniają postać i chowając się w wilczej skórze. Łypnąłem złowieszczo szkarłatnymi tęczówkami na chłopaka. W tej postaci byłem nawet większy od dość okazałego ogiera. Wystarczyłoby porządne uderzenie łapy, by pogruchotać delikatne kości chłopaka. Jednak to nie była odpowiednia pora na takie zabawy. Chciałem znaleźć się w domu, trochę uspokoić. W tym momencie ciężko było mi się powstrzymać od wyrządzenia mu porządnej krzywdy. 
Pochyliłem pysk, by chwycić drobny tułów w zęby, uważając by go nie uszkodzić. W ten sposób zamierzałem przenieść chłopaka do siebie. Przecież nie będę wlókł się ludzkim tempem. Bez uprzedzenie i zbędnych słów, ruszyłem biegiem w stronę swego domu, gdzie zamierzałem zająć się dość poważną raną chłopaka, z której krew wypełniała teraz moje usta. W końcu nie chcę, by zbyt szybko wyzionął ducha.

Mały był przerażony, zakrwawiony i coraz bardziej słabł. Czułem to wszystko trzymając go w swojej paszczy, równocześnie smakując wypływającą dość intensywnie krew. Nie byłem pewien ile tej słodkiej cieczy musi stracić człowiek, by odejść na tamten świat, ale byłem przekonany, że więcej niż traci Kapturek. Znam budowę ich ciała, w końcu rozszarpałem tyle tych stworzeń, że nie mógłbym przeoczyć położenia każdego narządu z kolei. Przebijając ramię jasnowłosego swymi długimi, grubymi i niewątpliwie ostrymi szponami, starałem się zrobić to w sposób niezagrażający jego życiu. Nawet jeśli wydawałoby się, iż mój ruch był całkiem niekontrolowany, prawda była nieco inna. Gdybym zupełnie nad sobą nie panował, dzieciak już byłby martwy, a to nie ramię, lecz jego serce, czy też żołądek posmakowałyby moich szponów. Czy raczej kłów. Ostatecznie zrobiłem to tak, by zobaczył, że nie powinien ponownie robić tak gwałtownych ruchów, jednocześnie nie pozbawiając go życia. Będę musiał poprawić tą umiejętność, skoro chcę go przy sobie utrzymać dłużej niż wszystkie inne ofiary. Dłużej niż kilka godzin. 
Droga była daleka, jednak poruszając się tym tempem, pokonanie jej mogło mi zająć maksymalnie dziesięć minut. Słońce zdążyło już zajść, a może znikło za koronami drzew. Las pogrążył się w mroku, wypełniając przestrzeń przejmującą ciszą i tylko pojedyncze ruchy wiatru przerywały ją co jakiś czas. Mimo braku głośniejszych dźwięków, czy ruchów, dobrze czułem na sobie ślepia innych zwierząt. Nie miałem się jednak czym przejmować. Żadne z nich nie jest na tyle durne by zaatakować wilkołaka, a już szczególnie takiego mojej postury. 
Wszechobecną ciszę przez chwilę zakłócił słaby głos, znajomy już dla moich uszu. Nie spodziewałem się, że chłopak będzie w stanie jeszcze cokolwiek powiedzieć, a już na pewno nie mógłbym przypuszczać, że będzie to jakikolwiek sprzeciw. Ba, rozkaz. Roześmiałbym się, gdyby nie fakt, że trzymałem w paszczy swoją zdobycz i mógłbym go przypadkiem upuścić, przez co bardziej by się poturbował i jeszcze nie dałbym rady go odratować. A w tedy wszystkie moje dotychczasowe starania poszłyby się..., więc lepiej być ostrożnym. 
Z wiadomych powodów nie odpowiedziałem, a właściwie nie zareagowałem w żaden sposób na bełkot Kapturka, skupiając się na przemierzaniu nierównej drogi i omijaniu drzew. Nie musiałem trzymać się ścieżki, bo doskonale znałem ten las i rozpoznawałem każde pojedyncze drzewo, nawet jeśli przeciętny człowiek stwierdziłby, iż wszystkie wyglądają tak samo. Otóż nie, nie wyglądają. Gnałem więc przez las, aż po niedługim czasie przed mymi oczami ukazała się nieduża, drewniana chatka. W jednym z okienek widać było światło, więc domyśliłem się, że Gabriel jest w domu, co właściwie nie było żadnym zaskoczeniem. Wyczuł moją obecność już z daleka i nie ma wątpliwości, że zorientował się, iż nie jestem sam. Tak jak myślałem, drzwi były już otwarte, a on stał oparty o próg. Patrzył czujnym wzrokiem szmaragdowych oczu, eksponując mimowolnie te swoje delikatne ciało, przywodząc na myśl raczej aniołka niźli równie groźnego co ja potwora. Szczególnie gdy patrzyło się na te blond loczki, opadające na delikatne ramiona. Rzuciłem mu krótkie spojrzenie, mijając w drzwiach i zatrzymując się w salonie, w którym to paliło się kilka świec. Schyliłem łeb, otwierając szerzej pysk i dosłownie wypluwając dzieciaka. Dostrzegając, że ten jest nieprzytomny, wróciłem do ludzkiej postaci. 
- Co to jest? - usłyszałem dźwięczny głos wypełniony obrzydzeniem. Wcale nie zakładałem, że memu kochanemu braciszkowi przypadnie do gustu nowy gość. Ale równocześnie wiedziałem, że nie wyrazi werbalnego sprzeciwu. 
- To mój drogi, jest nieprzytomny, Czerwony Kapturek. Mój nowy pupilek. - Podszedłem do blondyna, nie przejmując się zupełnie swą nagością i pochyliłem nieco nad niezadowoloną twarzą. - Opatrz go i połóż u siebie. - Skierowałem się do szafy, by wyciągnąć z niej luźne, czarne spodnie, nie kłopocząc się już górną częścią garderoby. - Tylko na jakiś czas. Później zorganizuję mu mieszkanko w piwnicy - dodałem, widząc zdziwiony wzrok Gabriela. Mimo moich wyjaśnień, wyraz jego twarzy się nie zmienił. 
- Ty chcesz powiedzieć, że on będzie tu mieszkał? Zwariowałeś? Dzieci ci się zachciało wychowywać?
Westchnąłem. Znowu pytania. Te cholerne pytania! Zaraz eksploduje mi głowa. 
- Zamknij się już i zajmij się bachorem zanim się wykrwawi. Jeśli nie ocknie się do rana, będziesz robił za jego zastępstwo. A chyba nie myślisz, że zamierzam trzymać go za rączkę i przynosić śniadanka do łóżka - warknąłem, kierując się w stronę własnego pokoju. Potrzebowałem odpoczynku. - I pilnuj go dopóki nie wstanę - dodałem, nie kłopocząc się dłużej Gabrielem i skierowałem się do łóżka. Odpocznę, ochłonę, zrelaksuję się, a wtedy będzie mi łatwiej powstrzymać się przed rozszarpaniem mej bezbronnej owieczki.

Blondwłosy chłopak zastanawiał się czy jego najdroższy brat jedynie udawał, czy może faktycznie nie zauważył, że jego zdobycz zdążyła już odzyskać przytomność. Nie myślał jednak nad tym zbyt długo, ponieważ Loki zniknął już za dębowymi drzwiami, a jego zamiary nie powinny właściwie obchodzić Gabriela. Skoro Alfa stwierdził, że Czerwony Kapturek jest nieprzytomny, to tak miało pozostać. Blondyn tak czy inaczej wiedział jak ma się rzeczywistość, zapewne dzięki temu, że od samego początku intensywnie przyglądał się intruzowi, przez co nie sprawiło mu trudności zarówno dostrzeżenie stanu w jakim znalazł się chłopięcy umysł, jak i wyłapanie pojedynczego zerknięcia spod powiek ukrywających wyjątkowo jasne, piękne tęczówki. Gabriel nie lubił być oszukiwany, a już szczególnie nie cierpiał, gdy ktoś go lekceważył, nawet jeśli działo się to na tyle często, że winien się przyzwyczaić. Być może z tego powodu pochwycił leżącego dotąd chłopaka, w sposób, który niewiele miał wspólnego z delikatnością. Jego szczupła ręka wbrew pozorom dysponowała dużym pokładem siły, co udowodnił chwytając rannego za kark i w ten sposób unosząc do pionu. Dopiero gdy niższy i drobniejszy od niego chłopak gwałtownie otworzył oczy, słyszalne wciągając przy tym powietrze, wilkołak się zreflektował, przypominając sobie, że przecież nie miał go bardziej krywdzić, a opatrzyć, by rankiem jego niechciany pacjent czuł się względnie dobrze. Co prawda nie bardzo podobał mu się ten stan rzeczy, ale nie zamierzał sprzeciwiać się woli brata. Zdawał sobie sprawę, że ten jest nadal wzburzony po zabawie z myśliwym, a rana na jego policzku dopiero się zasklepiła, więc nie chciałby, aby w jej następstwie przybyło kilka kolejnych. Pod wpływem wizji tego, co mogłoby się stać, gdyby Kapturek został uszkodzony wbrew woli właściciela, Gabriel przeniósł dłoń z karku chłopaka znacznie niżej, obejmując go w pasie i w ten sposób chroniąc słabe ciało od upadku, zaprowadził do swojej sypialni. Gdy już obydwoje znaleźli się w niewielkim pomieszczeniu, z wyjątkowym niezadowoleniem ułożył poranione ciało na swojej białej pościeli, która szybko zaczęła zabarwiać się na czerwono.
Wilkołak wbił sobie do głowy, by nie skrzywdzić chłopaka, wiedząc jak żałośnie kruche są ludzkie ciała, ale jednocześnie nie zamierzał przeistaczać sie w Matkę Teresę i okazywać jakąkolwiek delikatność. Dlatego też, przygotowując ówcześnie apteczkę, szybko i gwałtownie oderwał materiał koszuli przylepiony do zaschniętej krwi chłopaka, aby otrzymać przy tym dostęp do rany. Nie spodziewał się tak gwałtownej reakcji, przez co zadrżał ledwie zauważalnie, gdy chłopak nagle podniósł się na nogi. W pierwszym odruchu chciał chwycić dzieciaka w swoje szpony, w końcu tak jak brat był tylko drapieżnikiem, w dodatku młodszym i słabiej panującym nad zwierzęcymi instynktami. Udało mu się jednak powstrzymać od jakichkolwiek gwałtownych reakcji, których mógłby potem żałować. Nie wiedział co odbiło Lokiemu, że zrobił z własnego domu spiżarnię, ale przecież musiał mieć jakiś cel w tym, że nie pożarł dzieciaka od razu. W związku z tym na pewno wpadłby w furię, gdyby Gabriel zrobił to za niego i wątpił, by zdało się na coś tłumaczenie tego jak bardzo wpływała na niego słodka woń krwi. Albowiem ta pobudzała wszystkie jego zmysły. Przez działania ludzkiego chłopaka, czerwona ciecz znajdowała się już nie tylko na łóżku, ale także na podłodze i na samym Gabrielu. W tym momencie blondyn przeklinał brata za to co nakazał mu robić, nie ciesząc się jakoś z tego, że ma okazję do hartowania swojego samozaparcia. Gdyby wiedział wcześniej, przynajmniej miałby okazję do przygotowania się i udania na polowanie. Niestety teraz już nie miał innego wyjścia jak tylko powstrzymywać swoje pragnienia, a pomagała mu przy tym obawa przed bratem, która była silniejsza niż jakikolwiek głód.
Nerwy Gabriela i tak były już w dużym stopniu nadszarpnięte, a zachowanie gówniarza tylko wszystko utrudniało. Blondyn z wyraźnym grymasem na twarzy poderwał się na nogi, robiąc krok w stronę swego utrapienia. Zatrzymał się całkiem odruchowo, gdy ten stanął w pozycji, możnaby rzec, ofensywnej i wyciągnął przed siebie nożyczki. W pierwszej sekundzie u Gabriela przeważało zaskoczenie. Jakim cudem dzieciak trzymał się jeszcze na nogach i w dodatku miał siłę stawiać jakikolwiek opór? Nim jednak zdążył się nad tym zastanowić, ogarnęło go dość silne rozbawienie. Ludzki chłopak wyglądał po prostu śmiesznie. Żałośnie. Tak żałośnie, że aż ciężko było patrzeć. Jego słowa tylko pogorszyły ten obraz. W końcu stał, z tą swoją prowizoryczną bronią, jakby chciał wyrazić pewną groźbę, a wypowiadając się, wygłosił bezsilną prośbę, eksponując przy tym swoją słabość. 
Młody wilkołak zwyczajnie się roześmiał. Pokój wypełnił się dźwiękiem jego perlistego śmiechu, nad którym właściciel przez krótką chwilę nie mógł zapanować. Szczęście Czerwonego Kapturka. Rozbawienie Gabriela było dużo lepszą opcją niż jego rozzłoszczenie. Jednak po salwie śmiechu, w końcu nastała cisza, a gdy dzieciak nadal stał w tej samej pozycji, blondyn zaczął się niecierpliwić. No już, było zabawnie, ale teraz czas nabrać trochę pokory i dać się opatrzyć. Mina chłopaka ponownie ubrała się w złość.
- Nie testuj mojej cierpliwości, ludzki bachorze. Daj się pozszywać i miejmy to z głowy. W przeciwnym razie będę musiał użyć siły. Albo zawołać Lokiego, a on nie jest zbyt dobrym lekarzem. – Nie czekając na jakąkolwiek odpowiedź, a już tym bardziej na zgodę, chłopak podszedł spokojnym krokiem, szybko, niemal niezauważalnie chwytając nadgarstek Kapturka i zaciskając palce tak mocno, że ten nie miał wyjścia, jak tylko wypuścić nożyczki z dłoni. Drugiej ręki użył do pochwycenia jasnych włosów, za które zaciągnął chłopaka z powrotem do łóżka. Gdy ten już się na nim znalazł, dla pewności jedną dłonią przycisnął tors rannego do materaca, by nie próbował ponownie podnieść się na nogi, zaś wolną ręką szybko pozbierał narzędzia. 
- A teraz leż grzecznie i ani drgnij – zwrócił się do leżącego przed nim człowieka i już bez zwlekania zabrał się za odkażanie oraz zszywania całkiem poważnej rany.

Gabriel nie zwracał już uwagi na bełkotanie swojego przymusowego pacjenta. Chciał zrobić to o co "poprosił" go brat i mieć z głowy, nie jest tu przecież po to, by rozmawiać z chłopakiem, a już tym bardziej, by mu współczuć. Owszem, jest bardziej przyjazny ludziom niż brat i całkiem się od niego różni. Loki prowadzi w większości wilcze życie, zaś Gabriel przeciwnie. Woli ludzkie ciało i ludzkie zajęcia, nadal ma jednak świadomość, że jest kimś lepszym, silniejszym i dlatego odnosi się z pogardą do istot podobnych Kapturkowi.
Blondyn odkaził rozległą ranę leżącego już w miarę spokojnie chłopaka, a po chwili bez uprzedzenia zabrał się za zszywanie. Nikogo nie zdziwi to, że nie był zbyt delikatny, co jednak nie oznacza, że jego praca była mało profesjonalna. Prowadząc niemalże ludzkie życie, Gabriel zapisał się do szkoły medycznej w większym mieście, oddalonym o jakieś pięćdziesiąt kilometrów. W końcu jako wilk na pewno nie posiadałby w domu apteczki, gdyż nawet największe rany jego i brata goją się same i to w dość szybkim tempie. Apteczka potrzebna była mu na zajęcia, z których jak widać, wyniósł wystarczająco dużo, by móc uratować komuś życie.
Domyślał się, że człowiek, jako istota mało odporna na ból, będzie się wierzgał, więc bez problemu przyszpilił jego ramię do pościeli wolną ręką, drugą zaś operował igłą. Zastanawiał się, czy jego brat miał świadomość, że coś takiego może zabić chłopaka, przecież gdyby wbił się tylko kilka centymetrów niżej, mógłby mu przebić ważne organy. Tak, Loki na pewno nie zdaje sobie z tego sprawy. A przecież nie chciał go zabić. Gabriel nie do końca rozumiał motywy bruneta, ale domyślił się, że skoro przyprowadził tu tak rannego chłopaka, to ma co do niego jakieś plany. W związku z tym powinien pouczyć brata na temat tego jak obchodzić się z tak delikatnym ciałem. A te należące do Czerwonego Kapturka na pewno jest podatne na wszelkie urazy.
Poszło całkiem szybko i sprawnie, więc już po kilkunastu minutach wilkołak mógł obandażować ramię nieoczekiwanego gościa i zabrać się za sprzątnięcie odpowiednich narzędzi z powrotem do apteczki. Nie miał zamiaru wdawać się w żadne rozmowy z chłopakiem, a po tym jak go potraktował, sądził, że ta niechęć będzie odwzajemniona. Skrzywił się więc całkiem widocznie, gdy do jego czułych uszu dotarł słaby głos dzieciaka, wyglądającego jak kupka nieszczęścia. Spojrzał na niego swymi szmaragdowymi oczami, analizując w głowie pytanie. Dobre sobie, sam chciałby wiedzieć dlaczego jego dom stał się przytułkiem dla rannej owieczki. Nie rozumiał swojego brata. Może i wiódł ludzkie życie, ale nadal był wilkiem i gdy był głodny, po prostu polował. Nie zabijał ludzi dla innych celów, a już na pewno nie bawił się jedzeniem.
- Zapytaj Lokiego, nie wiem jak działa jego skrzywiona psychika - odpowiedział szorstko, ale przynajmniej prawdziwie. Jego brat był inny niż reszta wilkołaków, nie tylko pod względem siły, wielkości czy też umiejętności. On po prostu inaczej myślał. Dziwne zachcianki brata zaczęły martwić Gabriela już dawno, bo choć zawsze przejawiał skłonności do wyjątkowego okrucieństwa i nie pobłażał nawet własnej rodzinie, dopiero jakiś czas temu zaczął zachowywać się w ten sposób. Bawić się ludźmi jakby byli lalkami. Blondyn zupełnie nie rozumiał jakim cholernym sposobem dostarcza mu to satysfakcji. Wiedział na pewno, że powinien współczuć Czerwonemu Kapturkowi, bo znał swego brata wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że nikt bez wyjątkowo odpornej psychiki nie powinien pozostawać w kontakcie z nim dłużej, niż kilka minut.
Wilkołak wstał i nie kłopocząc się zmianą zakrwawionej pościeli, przykrył drżące ciało chłopaka. Zamknął okno, które do tej pory pozostawało uchylone i skierował się w stronę drzwi.
- Nie próbuj niczego, zaraz wracam - oznajmił, wychodząc razem z apteczką. Wiedział, że dzieciak nawet jeśli będzie chciał uciec, nie da rady. Zdziwiłby się, gdyby mógł chociaż zejść z łóżka i stanąć na nogi. Dlatego też bez obaw skierował się do łazienki, gdzie zimną wodą napełnił miskę i wrzucił do niej czystą ściereczkę. Wrócił z tym do swego pacjenta i bez żadnych wyjaśnień, wyciskając wcześniej materiał, położył go na drobnym czole. Wszystko będzie dobrze, jeśli do jutra spadnie mu gorączka. Jeśli nie, Loki może zacząć się martwić.
Stwierdzając, że zrobił już wszystko co mógł, Gabriel zrzucając z siebie ciuchy, których nie chciał zniszczyć, przybrał swą zwierzęcą formę. I w tej postaci wyglądał zupełnie inaczej niż brat. Naturalnie był znacznie mniejszy, bo niewiele większy niż przeciętny wilk. Jego sierść miała wyjątkowy, beżowy kolor, a pysk był dłuższy niż u innych. Nawet teraz nie wyglądał zbyt groźnie. Jakże pozory mogą mylić.
Nieczęsto przebywał w tym wcieleniu, ale skoro jego łóżko było zajęte, a on miał pozostać w pokoju i pilnować Kapturka, musiał się zmienić, gdyż podłoga nie jest zbyt wygodnym miejscem dla ludzkiego ciała. Dla wilka zaś wręcz przeciwnie, łóżko nie byłoby zbyt dobre. Dlatego też ułożył się w kłębek na dywanie, łypając jeszcze ostrzegawczo zielonymi gałami w stronę chłopaka. Zamierzał zasnąć, jednak miał nadzieję, że człowiek nie będzie na tyle głupi, by próbować to wykorzystać. Wilcze zmysły reagują natychmiast.

Gabriel zwykł mieć dość głęboki sen, jednak pomimo większości życia spędzonego w ciele człowieka, nadal był wilkiem. Jego zmysły potrafiły szaleć, były bardzo wyczulone, a on nie pozwalał sobie na brak czujności, gdy wiedział, że jest ona konieczna. Owa konieczność pojawiła się teraz, gdy spełniał prośbę starszego brata i głęboko w podświadomości zakodował sobie, że ranny chłopak ma zarówno przeżyć jak i nie uciec. Zasnął pogrążony w myślach o swym obowiązku, dlatego też, gdy tylko wyczuł w pokoju lekkie poruszenie, przebudził się. Chłopak nie dał nic po sobie poznać. Nadal leżał zwinięty w kłębek, nieruchomo, jakby faktycznie nic nie słyszał i nic nie czuł. Wyglądał na tyle nieszkodliwie, że nie dziwił się zbyt pobieżnemu osądowi jasnowłosego chłopca. Poczuł, że może się wydostać, przecież zarówno Loki jak i Gabriel spali. Nawet nie wiedział jak bardzo się myli.
Z zamkniętymi oczami nasłuchiwał, wyłapując każdy pojedynczy, nieśmiały krok stawiany przez człowieka. Kapturkowi wydawało się, że nie wytwarza żadnego dźwięku, jednak dla śpiącego wilka wśród panującej dotąd ciszy, nawet odchylenie kołdry zdawało się być hałasem. Jakkolwiek, postanowił bezczynnie leżeć, był ciekawy dokąd posunie się dzieciak i czy w ogóle da radę dojść do drzwi. W końcu jego rana jest poważna, targa nim gorączka i na dobrą sprawę, przyszły lekarz nie był do końca pewien czy chłopak przeżyje tą noc. Najwidoczniej jednak nie było tak źle jak zakładał.
Warknął, chcąc coś powiedzieć, gdy nieproszony gość minął jasny kłębek i niebezpiecznie zbliżył się do drzwi. Zamilkł jednak szybko, nie wydając żadnego więcej odgłosu, gdyż w porę zrozumiał, że tu kończy się jego rola. Mógł spać spokojnie nie przejmując się dłużej niedoszłym uciekinierem.


Nawet jak na wilkołaka, nie potrzebowałem dużej ilości snu. Wystarczała godzina, by moje ciało poddało się pełnej regeneracji, a zmęczenie odeszło w niepamięć. Obudziłem się samoistnie, moje czerwone tęczówki bez zaciekawienia omiotły wnętrze sypialni. Pokój wyglądał nadzwyczaj normalnie, a jedynym co mogło wydać się dziwne, była obecność tylko jednego okna, oraz całkowity brak łóżka. Mój słodki młodszy braciszek prowadził inny tryb życia. Lubił ludzkie ciało, ludzkie zajęcia, ludzkie przedmioty, ze mną z kolei było całkiem inaczej. Wolałem przejść przez życie w postaci wyrośniętego wilka, z której rzadko rezygnowałem na rzecz ludzkiej skóry. Ten dom i mieszczące się w nim przedmioty nie mają dla mnie żadnego znaczenia. Służą tylko po to, by sprawiać pozory i w jakiś sposób urozmaicać życie, które okazuje się zbyt nudne, gdyby ograniczyć je jedynie do polowania. Gabriel cieszył się towarzystwem książek, bez których ciężko było go spotkać, zaś ja wybrałem akompaniament muzyki, zacząłem interesować się tak zwanymi instrumentami i skończyłem na kupnie skrzypiec oraz pianina, stojącego obecnie w salonie. Więcej ludzkich czynności nie należy się u mnie doszukiwać, nigdy nie uważałem się za człowieka i nigdy nim nie będę. Przewodnim celem mojego życia nadal jest polowanie. Cóż, nieco urozmaicone polowanie. Takie, przy którym zamiast najeść się do syta, mogę się zabawić, poprawić humor, napawać widokiem krwi, bólu i cierpienia.
Niespiesznie podniosłem duże ciało z miękkiego dywanu, którym wyłożona była podłoga przy rozpalonym kominku. To miejsce odgrywało dla mnie rolę, jaką dla ludzi stanowi łóżko. Jest znacznie wygodniejsze, nie ogranicza mi miejsca i właściwie nie rozumiem, dlaczego Gabriel woli tą drugą opcję. Ba, w ogóle nie mam pojęcia co kieruje mym bratem, że wybrał tak idiotyczną drogę, na dodatek codziennie odwiedzając miasto, gdzie uczęszcza na zajęcia. Drapieżnik studiujący medycynę! Istna farsa.
Moje uszy zadrżały, jednocześnie gwałtownie się prostując, kiedy za ścianą, gdzie mieściła się sypialnia mniejszego wilka, usłyszałem jakieś poruszenie.  Przemieszczający się zapach wskazywał na to, że moja słodka, mała ofiara kieruje się w stronę korytarza. Blondyn z pewnością leżał nieruchomo, jednak szybko zorientowałem się, że wyczuł iż wstałem. Ja stawiałem głównie na siłę i sprawność, mój młodszy braciszek za to miał dużo bardziej wyczulone zmysły. Równoważyliśmy się.
Powstrzymałem się od natychmiastowego opuszczenia własnej sypialni, by zatrzymać rannego chłopaka. Uznałem, że zabawniej będzie, gdy pozwolę mu uwierzyć w powodzenie tej nieudolnej ucieczki. Niech się uspokoi, niech myśli, że jego koszmar się skończył, podczas gdy nawet na dobre się nie zaczął.
Z okrutnym uśmiechem, wyszczerzając pokaźne, niebezpieczne kły, podszedłem do jedynego okna w pokoju, przez które śmiało wlewało się światło księżyca. Westchnąłem z politowaniem widząc drobne ciało puszczające się biegiem w stronę lasu i instynktownie oblizałem pysk, czując jak moje łapy same się rwą, by za nim podążyć. Szczególnie gdy tak uciekał i panikował, miałem ochotę pochwycić go w swoje szpony i ranić coraz bardziej, aż będzie miał dość, aż nie będzie w stanie się podnieść, starczy mu sił tylko na oddech. Zapragnie umrzeć, ale ja nie dam mu tego przywileju. Nie mogłem się doczekać.
Wciąż będąc w postaci wilka, podążyłem spokojnym, drapieżnym krokiem w stronę drzwi wyjściowych. Po opuszczeniu mieszkania, oprócz delikatnego chłodu i rześkiego powietrza poczułem uderzający zapach chłopaka, wymieszany z przyjemnym odorem krwi i łez. Zaciągnąłem się, obdarzając przestrzeń swym lubieżnym uśmiechem. Biegnij owieczko, biegnij.
Podążając za bardzo dobrze wyczuwalnym zapachem, w końcu ruszyłem, już po chwili puszczając się biegiem. Dogonienie małego Czerwonego Kapturka zajęło mi bardzo niewiele czasu, jednak wciąż się nie ujawniałem. Podążałem za jego cieniem, kryjąc swą postać w gęstych krzewach i przemieszczając się między grubymi pniami drzew. Obserwowałem go szkarłatnym spojrzeniem, niczym polujący drapieżnik. Szedłem wolno, po cichu i pilnowałem by mnie nie dostrzegł. Od polowania ta sytuacja różniła się tylko zakończeniem, bowiem nie zamierzałem i wcale nie chciałem zrobić z chłopca dzisiejszej kolacji. No, przynajmniej dopóki będzie mnie zabawiał tak dobrze jak teraz.
Widziałem w jak opłakanym jest stanie i wiedziałem, że nawet jako zwykły człowiek, bez problemu mógłbym zrobić z chłopakiem co chcę. Był tak słaby i bezbronny, a jednak nadal wierzył, że może mu się udać ucieczka, że może wyrwać się z moich szponów i utrzymać się swego żałosnego życia. W końcu zwolnił, nie mógł przecież cały czas biec. W dodatku nie miał bladego pojęcia dokąd zmierza. Nie mógł wiedzieć, że zamiast wracać do miasta, coraz bardziej się od niego oddala. Miałem zamiar pobawić się tak jeszcze chwilę jego kosztem, jednak jakieś ścierwo mi w tym przeszkodziło.
Białowłosy nie miał nawet czasu, by się zorientować jak w jego stronę biegnie szary, zwykły wilk, zaś we mnie w jednej chwili nabuzowała wściekłość. Jak taki pachołek śmie polować na tą samą zdobycz co ja?
Zmieniłem się w człowieka, nie zważając na chłód, który dotknął nagiej skóry, nie chronionej już  sierścią. W ciągu sekundy stanąłem obok MOJEJ zabaweczki, chwytając za kark, skaczącego w tej chwili drapieżnika, kiedy ten miał już zatopić swoje kły w krtani chłopaka. Z niepohamowaną furią, wgniotłem jego pysk w ziemię. Jedynym co usłyszeliśmy był krótki pisk, po którym zwierzę nie było w stanie wydobyć z siebie już nic. Dzikim spojrzeniem jeszcze przez chwilę wpatrywałem się w bezwiedne ciało, aż w końcu wróciłem do pionu, z charakterystycznym uśmieszkiem wpatrując się w Kapturka.
- Ludzie i ich wyjątkowo silny instynkt przetrwania. - Pochyliłem się nad drobnym ciałem, zaciskając mocno długie palce na uszkodzonym ramieniu dzieciaka, pilnując by nic mu nie zrobić, a jednocześnie sprawiając niewyobrażalny ból. - A więc, słodki, malutki Czerwony Kapturku... - Pochyliłem się jeszcze bardziej, drugą dłonią chwytając drobny podbródek i zaglądając głęboko w wyjątkowo piękne, zaszklone przez gorączkę oczy. Mój głos znacznie się ściszył i bardziej niż ludzką mowę, przypominał warkliwy syk. - Myślałeś, że możesz mi uciec? - Dłoń z podbródka natychmiast się uniosła i wymierzyła solidny cios w blady policzek, zaś druga ręka trzymająca ramię, nie pozwoliła chłopakowi upaść.
-- Moje biedactwo - wymruczałem, tym razem wręcz pieszczotliwym gestem jeżdżąc palcami po zaczerwienionym policzku. Mój wzrok cały czas wwiercał się w ten obraz rozpaczy. Piękny, idealny, przyprawiający mnie o dreszcze. Pochłaniałem go swym szkarłatnym spojrzeniem i z trudem powstrzymywałem się od posunięcia o krok dalej.

Okrzyk bólu wydobywający się z ust mego maleństwa brzmiał tak zachęcająco... Tak podniecająco. Skowyt zabitego wilka leżącego obok naszych stóp nawet się do tego nie umywał. Cierpienie widoczne na bladej twarzy, odgłosy rozpaczy i szczere oczy wypełnione łzami stanowiły obraz tak piękny i unikalny, że ciężko ubrać w słowa emocje towarzyszące przy obserwowaniu tych wspaniałych reakcji. Mój uśmiech i wzrok wydający się pochłaniać całe drobne ciało doskonale odzwierciedlał buzujące wewnątrz emocje. Drżałem. Tak cholernie chciałem ujrzeć jeszcze więcej krystalicznych łez, usłyszeć głośniejszy, wołający o pomoc i litość krzyk. Przymknąłem oczy, powoli wciągając powietrze, starałem się opanować własne żądze. Wiedziałem, że gdybym się im poddał, zabiłbym dzieciaka, a tak bardzo pragnąłem pobawić się dłużej. Dłużej niż z mym drogim Alexandrem, przy którym nie potrafiłem się powstrzymywać. Jednak to już nieco inna sprawa. On nie był tak piękny jak Mały Czerwony Kapturek, jego rozpacz nie była tak zachwycająca. Chciałem po prostu żeby cierpiał za wszystkich mych pobratymców, na których odważył się podnieść rękę. Tak naprawdę nie udało mi się przekazać mu choć połowy swej nienawiści, a wszystko przez to, że się w porę nie opanowałem. Na szczęście mam w swoich rękach ukochanego tego drania i drugą połowę z wielką chęcią przeleję na to bezbronne stworzenie. Odbiorę mu tą słodką niewinność, będzie krzyczał, płakał, cierpiał i coraz bardziej nienawidził. Będzie zdany na moją łaskę. Patrz na to Alexandrze.
Nie mogłem powstrzymać mrożącego krew w żyłach, nieprzyjemnego śmiechu, gdy dotarło do mych uszu przepełnione goryczą pytanie. Słyszałem je już tak wiele razy. "Dlaczego?", "co ja ci zrobiłem?", "proszę, miej litość", "proszę, nie", dlaczego... To takie zabawne! Czy warto zastanawiać się nad odpowiedzią? Czy naprawdę te żałosne istoty myślą, że powinien istnieć jakiś powód? Czy byłyby usatysfakcjonowane, gdym rzekł "dla zabawy"? Głównie na tym opierały się moje czyny. Pragnąłem rozrywki, urozmaicałem sobie życie tak samo jak myśliwi poprzez polowanie. Czymże się to różni? Powód jest taki prosty, a jednak muszą o niego pytać. Szukają większego sensu, dla którego stracili życie. Prawda zwyczajnie ich boli, boli ich, że są niczym więcej jak zwierzyną, tak bardzo nie podoba im się odwrócenie ról. Ludzie, żałośni ludzie.
Chociaż muszę przyznać, że w przypadku Czerwonego Kapturka jest inaczej. Wiąże się to nie tylko z zabawą, nie tylko z pożądaniem i podnieceniem jakie czuję patrząc na tak piękne oblicze nieszczęścia. Tu dużą rolę odgrywa kochany Alexander. Słodki białowłosy był z nim silnie związany, kochał go, pragnął stać przy boku tego ścierwa i poniesie za to karę, przy okazji urozmaicając każdy mój dzień i każdą noc. Niech żałuje, że związał się z Alexandrem, niech żałuje, że znalazł się w złym miejscu o złym czasie. Teraz jego istnienie polega jedynie na sprawianiu mi przyjemności. Na zadowalaniu tego, kto pozbawił go ukochanego. Biedny, Czerwony Kapturek.
Zadziwiające jak zmienną istotą może być człowiek. Uciekał, choć twierdzi, że tego nie chciał. Słucham? Trzymał się życia, próbował wrócić do miasta, a teraz tak po prostu prosi o śmierć. Uśmiechałem się złowieszczo, patrząc spragnionym wzrokiem na dzieciaka, napawając się jego intensywnymi uczuciami, strachem i smutkiem przeplatanym ze złością. Silnie czułem jego nienawiść. Podobał mi się ten widok. Zachwycający, poruszający, pobudzający wszystkie moje zmysły. Ach Kapturku, co ty ze mną robisz, mam ochotę wykorzystać cię na milion różnych sposobów, mam ochotę cię posiąść, pożreć a jednocześnie sprawić, że przeżyjesz. Stawiasz mi wyzwanie dzieciaku.
Przestałem się uśmiechać, gdy owieczka wydobyła ze słodkich ust kolejne słowa. Moje tęczówki pociemniały w wyniku silnego rozdrażnienia, a palce do tej pory delikatnie sunące po gładkim policzku, przyozdobiły się w pazury zostawiając na cienkiej skórze widoczne nacięcia. Zabrałem rękę z bladej twarzy, przez chwilę trwając w milczeniu i patrzyłem głęboko w zaszklone oczy. Nie zrobiłem absolutnie nic, gdy na ciele poczułem uderzenie, przypominające raczej lekkie łaskotanie, nie wywierające na mnie żadnego wrażenia.
Wziąłem głęboki wdech, wiedząc, że niewiele brakuje mi do rozszarpania drobnego ciała. Pozornie spokojnie, zabrałem rękę z drobnego ramienia, pozwalając by bezsilne ciało powoli zaczęło opadać ku ziemi. Gwałtowny ruch, tak różny od tego sprzed chwili, utrzymał chłopaka w pionie. Dłoń, która złowieszczo oplotła się wokół smukłej szyi poderwała lekkie ciało do góry zabierając chłopakowi grunt spod nóg. Z czystą wściekłością taksowałem dzieciaka wzrokiem, walcząc z chęcią zaciśnięcia dłoni mocniej, aż rozgniecie jego krtań. Bez cienia współczucia obserwowałem jak się dusi. Obniżyłem jego ciało tylko trochę, tak by przerażona twarz znajdowała się na poziomie mojej.
- Słuchaj gówniarzu - warknąłem, niemalże czując jak czerwone oczy mienią się odcieniami szkarłatu i czerni. - To ty zabiłeś swojego ukochanego. - Zaśmiałem się, zaś mój chichot wypełnił echem głuszę lasu. - Jak myślisz, dzięki komu go znalazłem? - Wyprostowałem rękę gwałtownie, jednocześnie brutalnie upuszczając ciało na ziemię. Przyklęknąłem, chwytając białe włosy i ciągnąc je ku górze. Nie dając mu chwili na odsapnięcie, zmuszałem do patrzenia w pociemniałe oczy.
- Nie zabiję cię. Sprawię, że oszalejesz z bólu, rozpaczy i cierpienia. Módl się do swojego żałosnego boga, byś wytrzymał jak najkrócej. - Puściłem jasne włosy zamaszystym ruchem odrzucając chłopięcą głowę. Podniosłem się na nogi i skłoniłem delikatnie, już z fałszywym, uprzejmym uśmiechem nachylając się ku dzieciakowi. - Wstań słodziutki i grzecznie wróć ze mną do domu. - Wyciągnąłem w stronę leżącego Kapturka pomocną dłoń, zupełnie nie przypominając krwiożerczej bestii, którą ujrzał przed kilkoma chwilami.