Voleur de rêves [2os; shounen-ai; bn]

Jedną z dobrych stron seksu jest to, że można go uprawiać z wielu różnych powodów: żeby się podniecić, żeby scementować związek albo [...] żeby znów być dziećmi bawiącymi się w superseks.

~ Jonathan Carroll





I m i o n a ||  Dymitr, Logan
P r z e z w i s k a ||  Kociak, Devil
N a z w i s k o ||  Anderson
W i e k ||  21 lat
O r i e n t a c j a ||  Homoseksualny
P ł e ć ||   Mężczyzna
D a t a   u r o d z e n i a || 26 Marca
Z n a k  z o d i a k u ||  Baran
G r u p a   k r w i ||  Brh-
R o d z i n a ||   Maria - matka, Thomas - ojciec
M i e j s c e   z a m i e s z k a n i a ||  Anglia; Londyn

K . O c z u ||  Ciemna zieleń
K.  W ł o s ó w ||  Białe (Po farbowaniu)  Czarne (Naturalny kolor)
W z r o s t ||   183 cm.
W a g a ||   78 kg.
C e r a ||   Chorobliwie blada
Z n a k i  s z c z e g ó l n e ||  Kolczyki; w wardze.
Uszach; Standardowy, (w lewym) sztanga  (w prawym)

C i e k a w o s t k i
1. Mając dziesięć lat chodził wraz ze swą rodzicielką do opery. Marzył o wielkiej sławie. Z czasem jednak jego upodobania się zmieniły. Podbił świat prezentując swój głos, jednakże w zupełnie innym gatunku muzycznym. Oprócz prezentowania swych strun głosowych, pochwalić się może grą na gitarze elektrycznej.
2. W klasie podstawowej był piątkowym uczniem. W szkole średniej radykalnie spadł z ocenami. Nikt jednak nie zna powodu, nawet jego najlepszy przyjaciel.
3. Gitarę elektryczną kupił w wieku osiągnięcia pełnoletności. Grywał wcześniej na gitarze klasycznej, więc z oswojeniem się z czymś "cięższym", nie miał najmniejszego problemu.
4. Dymitr dwa razy w całym swoim życiu zadarł z prawem. Raz; za nielegalne sprzedawanie dragów. Drugi raz; za pobicie mundurowego. Uratowała go znajomość z tamtejszym policjantem.
5. Jest nałogowym palaczem. Kiedy nie ma przy sobie paczki papierosów, dostaje białej gorączki. Lepiej, żeby wtedy do niego nie podchodzić. No chyba, że ma się fajki.
6. Często spędzał czas z matką w kuchni, z nudów podpatrywał, jak gotuje. Z czasem sam zaczął to robić. Po kilku klęskach, to on przejął pałeczkę.
7. W całym swoim życiu tylko dwa razy był na Woodstocku, obiecał sobie, że jeśli nadarzy się ku temu sposobność, na pewno pojawi się na kolejnych.
8. Harleya Davidsona dostał od tatusia na dziewiętnaste urodziny. (Przed tym, jak ojczulek wyjechał do Afganistanu) Maszyna ma zaszczytne miejsce w garażu Andersona.

Ze snu wyrwało go głośne dudnienie głośników w pokoju obok. No tak… Zasnął tam gdzie stał i dopiero teraz uzmysłowił sobie, że jest w jakiejś meliniarni, a wokół niego leżą inni, podobni jemu. Zepsuci, młodzi muzycy, pisarze i artyści wszelkiego pokroju. Teraz właśnie tym się stał –zepsutym i zgniłym. Przyjechał do Londynu z wielkimi nadziejami. Na studia, na założenie własnego zespołu, na zaznanie prawdziwego życia, z którym za dzieciaka się nie zaznajomił. We Francji inaczej ludzie podchodzili do edukacji, a może jedynie jego otoczenie wydawało się stać w miejscu, nigdzie się nie ruszać, mizernieć w oczach Ulliela. Nie znał innego życia, ale usilnie marzył o tym, by je poznać. Otóż –poznał. Z najgorszej możliwej strony. Poznał prawdziwe oblicze tego „życia”.
Podniósł się do siadu i momentalnie jego ciałem wstrząsnęły torsje. Zwymiotował parę metrów dalej, kiedy próbował dostrzec do kibla. Otarł usta wierzchem dłoni i wbił nienawistny wzrok w panoramę rozciągającą się za brudnym oknem.
Piep*ony Londyn, cholera jasna jego mać.
Godzinę później był w domu nareszcie. Nie był tutaj od kilku dni. A może był wczoraj? Nie miał pojęcia. W ogóle nie pamiętał co się działo przez ostatnie parę dób. A nie... Doskonale zapamiętał rozmowę z Devilem. Zadzwonił do niego jakieś pare godzin temu, konkretnie naćpany i wreszcie zażądał spotkania, które nie bardzo widziało mu się teraz -w świetle dziennym. Nawet jeżeli nie do końca jeszcze był trzeźwy...
Jakimś cudem udało mu się tu dotrzeć. Na miejscu oczywiście okazało się, że jego portfela ani widu, ani słychu. Telefonu także nigdzie nie było. Za to, w tylnej kieszeni portek poznaczonych licznymi dziurami, dilerka wypełniona czymś białym. Uśmiechnął się ironicznie na ten widok. Zrzucił z siebie spodnie, ciskając je do kosza na pranie, a woreczek kładąc na pralce. Po chwili pozbył się też cuchnącej potem, i czymś jeszcze, koszulki, która w ślad za spodniami wylądowała w koszu. Bielizna opadła na ziemię, a Gaspard wszedł pod prysznic już po chwili zmywając z siebie trudy nocy ciepłym strumieniem. Zajęło mu to więcej czasu, niż na początku stwierdził, że zajmie. Istniało ogromne prawdopodobieństwo, że spóźni się na umówione spotkanie. Spotkanie z jego BYŁYM kolegą z zespołu. Niejakim Dymitrem, powszechniej znanym jako Devil.
Westchnął jedynie przeciągle i nagi ruszył do niewielkiej sypialni. Tam otworzył szafę i wybrał z niej losowy t-shirt, spodnie i bieliznę. Wszystko założył na siebie, wysuszył włosy suszarką i postanowił się umalować. Cienie pod oczami tak strasznie odcinały się na bladej cerze mężczyzny, że uznał iż podkreślenie tego czarną kredką –da jeszcze bardziej karykaturalny efekt. Jak wymyślił –tak zrobił. Już po chwili wybierał się do baru, gdzie umówił się z Andersonem. Z przeciągłym jękiem spostrzegł, że nawet nie zamówi taksówki i znowu będzie musiał jechać obrzydliwym autobusem. Szczelniej opatulił się swoim eleganckim płaszczykiem i ruszył obolały na przystanek. Zastanawiał się także nad powodem swojego obolałego dupska…
Dotarł na miejsce pół godziny po czasie. Nie zdziwiłby się gdyby Devil zniknął już z lokalu, zbyt zmęczony oczekiwaniem na przybycie basisty swojego byłego zespołu.
Z ulgą przyjął fakt, że Dymitr nadal siedzi w miejscu ich spotkania. Ruszył do stolika, wyplątując po drodze swoją szyje z uścisku ciepłego szaliczka.
Słysząc jego głos, przewrócił swoimi pięknymi, jasnymi oczętami. Ten sam, wkurzający Anderson. Od pewnego czasu, Gaspard zastanawiał się jakim cudem kiedyś tak strasznie mu się podobał.
- Myłem się… –odparł słabo i zgodnie z prawdą. Zdjął z siebie szalik, a wraz z tym zamaszystym ruchem jaki temu towarzyszył, wokół Ulliela roztoczyła się czarująca woń perfum. To chyba zboczenie wielu francuskich kobiet.
Uśmiechnął się na ten swój odurzający, lisi sposób. Szkoda, że ten grymas nie działał na Devila tak jak na innych… A uśmiechnął się bowiem rozbawiło go pytanie drogiego kolegi. Zastanawiał się po co ta rozmowa? Gaspard z chęcią mu wytłumaczy. Jak ten będzie miał już dość tego, co przyszykował mu na tą specjalną okazję jasnooki.
- Po co od razu chcesz zaczynać nieprzyjemną część spotkania? –wzruszył ramionami jakby naprawdę Dymitr go zastanowił swoim posunięciem – Lepiej opowiedz mi jak tam się toczy twoja kariera solowa.
Przy tych słowach, brunet spojrzał wymownie w ciemnozielone oczy dwudziestojednolatka. Kiedyś tak przyjemnie działały na Ulliela. Czuł wtedy jak w jego podbrzuszu zaczyna go coś gilgotać. Szkoda, że nigdy nie miał szans u białowłosego…
Szybko dał sobie spokój z nim i każdym innym zauroczeniem. Skupił się na przyjemności –swojej i tylko swojej.
Pod jego zgrabny nosek została podsuniętą paczka papierosów. Po dłuższym zastanowieniu, wziął jednego z wielu i ujął go między palce.
- Nie mogę cię pozwać za kradzież praw autorskich, ale mogę cię opier**olić –powiedział w końcu i arogancko porwał zapalniczkę z dłoni Dymitra, kiedy ten już odpalił swojego fajka. Momentalnie przestał się słodko uśmiechać, a jego wyraz twarzy diametralnie się zmienił.
- Co ty sobie myślałeś, kiedy przywłaszczyłeś sobie moją piosenkę? –wycedził –Mieliśmy umowę, a jej warunki brzmiały następująco –każdy podpisuję się pod s w o j ą piosenką –dodał burzliwie i w jednej chwili spróbował się uspokoić bowiem jego wypowiedzi stawały się coraz bardziej niezrozumiałe przez ogromny wpływ francuskiego akcentu na brzmienie angielskich słów.

Za czasów początku Dead Pussy, Gaspard naprawdę podziwiał Londyńczyka. Podziwiał białowłosego na każdy możliwy sposób. Był nim niezdrowo zafascynowany i każdy dostrzegał, że jest coś na rzeczy. Mimo aury, która emanowała od francuza, wciąż się przyjaźnili jak wtedy, gdy Ulliel przyjechał do Anglii. Od początku zainteresował go właśnie Dymitr, od samego pierwszego spotkania okazał mu żywe zainteresowanie. Gaspard czasem zdawał się być skrajnie arogancki i pewny siebie, ale doskonale wiedział przy tym czego chce i nie dawał się zaślepić tej pyszności. Był filarem zespołu, a czasami zbyt poważnie podchodził do tego. Kiedy zależało mu na wykonaniu roboty nad nagraniem kawałka czy czegoś temu podobnego, okazywało się, że potrafi naprawdę nieźle zaleźć za skóre tym, którzy nie skupiają się na robocie. Wiedział, że i tak będą mu dziękować. Kiedyś może będą, ale nie teraz i zapewne nie w tym zespole. Nie w tym, który się rozpadł przez jego przyjaciela.
Zapalając papierosa, rzucił zapalniczkę na stół. Zaciągnął się papierosem dokładnie w tym samym momencie kiedy Dymitr sięgnął po należący do niego przedmiot. Ulliel z nonszalancją opadł na oparcie krzesła. Po chwili jego uszu dotarła odpowiedź białowłosego, na dźwięk której jasnooki jedynie uśmiechnął się drwiąco. Ciekawe dzięki czemu ta kariera ma się tak świetnie?
Gaspard nie miał zbyt wiele okazji zastanawiać się nad tym „czemu” albo „co nim kierowało” dlatego też spytał się o to wprost. Bo nie wiedział. A może nie chciał sam dojść do jakichś niepokojących wniosków. Chciał sądzić, że Anderson ma dla niego jakieś wytłumaczenie, które przyjąłby ze zrozumieniem. Rozeszliby się w zgodzie i żaden niepotrzebnie by nie krzyczał na drugiego. W końcu, zespoły rozpadały się często. Nikt nie robił z tego zbędnego ambarasu.
Nadzieje Ulliela zostały jednak bezpowrotnie rozwiane. Sposób w jaki chłopak wzruszył ramionami, ton, którego użył. Nie ma szans, żeby Gaspard po czymś takim wybaczył. Jego zachowanie było gorsze niż same słowa. Przez wzgląd na dawną sympatię, nieco to bruneta ukłuło w martwe serce. Bywało między nimi gorzej ostatnio, ale Dolly nigdy w życiu by nie pomyślał, że kiedyś zostanie obrzucony takim wzrokiem przez faceta, którego podziwiał.
Kolejne słowa przyprawiły bruneta o nerwowe oblizanie zaschniętych ust. Nie otrzymał jednoznacznej odpowiedzi na swoje pytanie. Jego przyjaciel unikał tematu, dając mu w tym samym czasie sygnały, które świadczyły tylko o jednym –miał to gdzieś.
-Jakim stanie? –spytał pretensjonalnie jasnooki i wbił pytające spojrzenie w chłopaka. Był w normalnym stanie. Czuł się dobrze. No może „dobrze” to złe słowo. Nie czuł się gorzej niż zwykle. A skoro o rękoczynach mowa –z łatwością by białowłosemu dokopał aż by mu zadek spuchł. Byli bardzo podobnej postury jedynie Anderson był niezauważalnie, bo o dwa centymetry, wyższy od Gasparda. Jego aktualna kondycja pozwoliłaby mu na pokazanie Dymitrowi gdzie jego miejsce. Nawet jeżeli czuł się jakby zaraz miał zasnąć snem wiecznym, jakby jego mózg nie nadążał za światem i jakby ten stołek pod jego tyłkiem był zbyt twardy. Poruszył się, układając się na siedzisku wygodniej.
Przewrócił oczyma, kiedy dotarły do niego słowa chłopaka. Po raz kolejny przytknął papierosa do ust i wypuścił dym.
-Jeżeli przez skutek rozumiesz uzyskanie odpowiedzi na moje pytanie, to naprawdę nie rozumiem, dlaczego do takowego dojść nie mogę –powiedział i odprowadził chłopaka wzrokiem do baru. Jak ten może wypominać mu używki skoro sam nigdy praktycznie nie pozostaje trzeźwy dłużej niż pare godzin?
Jak to nie mieli o czym rozmawiać? Mieli mnóstwo rzeczy do obgadania. Między innymi –bruneta naprawdę interesowało co teraz z zespołem. Chciał uzmysłowić byłemu wokaliście, że doprowadził do rozpadu, że to co zrobił, było absolutnie nie fair.
Pozostawiony sam sobie, dopalił papierosa i skierował swa dłoń do kieszeni, klnąc cicho kiedy przypomniał sobie tym samym, że jego telefon zapewne teraz jest w dobrych rękach innego właściciela. Bardzo nie chciał wracać do domu autobusem. Może poprosi przyjaciela aby ten zamówił mu taksówkę? I zapłacił za nią?
Gaspard zaraz po powrocie do mieszkania oczywiście zablokował swoją kartę, ale nawet nie miał pojęcia kiedy portfel został mu zabrany. Mogło to się stać wczoraj wieczorem lub też poprzedniego dnia albo zaraz przed jego kolejnym przebudzeniem. Myślenie o trwającej kilka dni popijawie, przyprawiło go o chęć ponownego zwymiotowania. Rozejrzał się po lokalu, ostatecznie utkwił jednak swój wzrok w sylwetce Devila, czekającej przy barze na zamówienie. Może nie był już zakochany i pewnie nawet mógłby nie cierpieć białowłosego, ale bez trudu przyszło mu przyznać się przed sobą, że wciąż leci na tego chłopaka. Z tego samego powodu, momentalnie zdjął wzrok z mężczyzny i wbił go w okno, z którym rozciągał się przygnębiający widok szarej ulicy marcowego Londynu. Gdyby nie byli teraz obaj w stanie wojny, pewnie zastanawiałby się co kupić Dymitrowi na urodziny i gdzie zorganizować imprezę z tej okazji. Tymczasem, nie potrafił zwrócić swoich myśli na przyjazny tor. Miał wobec byłego przyjaciela same przykre odczucia.

Zastanawiał się jak spędzi swoje urodziny Dymitr. Może ma innych przyjaciół niż chłopaki z Dead Pussy? A co jeżeli pije z kimś innym niż Gaspard? Tak, za tym najprawdopodobniej będzie tęsknił najbardziej. Za pilnowaniem białowłosego jak własnego brata albo, jak kto woli, męża. No i za wygłupami po pijaku.. Kogo on oszukuje? Przecież właśnie dlatego, że brakowało mu przyjaciela, który znosiłby jego humory na każdym kroku, zaczął tyle ćpać. Nie przyzna się przed Dymitrem do tego bowiem chyba zabolałoby go to, że nic by to mężczyznę nie obchodziło. Pewnie tak właśnie teraz było –Anderson zostawił wszystko za sobą i nie obchodziło go to co się stanie z zespołem. Miał swoją karierę zbudowaną na kompozycji Ulliela. Był o to wkurzony, bo kto by nie był? Ale przecież, gdyby tylko porozmawiali o tym wcześniej –Gaspard zawczasu odwołałby trasę, znalazł kogoś na jego miejsce i nie gniewałby się tak bardzo na anglika. Tymczasem wszystko posypało się im na głowę, reszta chłopaków tez nie była zadowolona. Byli równie bardzo oburzeni zachowaniem Devila, co sam basista.
Coś nieprzyjemnie ścisnęło go w gardle.
- No tak, jeszcze rozpłacz się, idioto –mruknął sam do siebie i rozmasował skroń. Zmarszczył brwi w zamyśleniu, a gdy do stołu wrócił białowłosy, jakoś… nie potrafił na niego już spojrzeć. Potarł zmęczone oczy, rozcierając tym ruchem makijaż. Pociągnął krótko nosem i postanowił jednak skierować swoje spojrzenie ku Dymitrowi. Ten jednak nie patrzył na niego, a gdzieś w bok. W kierunku czarnowłosego posunięta po blacie została szklanka z jakimś burbonem. Zmarszczył brwi możliwie jeszcze bardziej i sięgnął dłonią do szklanki, muskając ją zaś jedynie koniuszkami palców. Drugą dłonią zaś w tym samym czasie przeczesał leniwie włosy. Nic się nie układało ostatnio po jego myśli i absolutnie nic nie sprawiało mu radości. Nie mogli koncertować, a czas przelewał mu się przez palce. Już dawno powinien był zacząć działać jakoś w kierunku poprawy. On tylko potrafił użalać się nad sobą…
Nieśmiało przesunął szklankę ku sobie i niepewnie uniósł ów do ust. Upił niewielki łyk i opuścił naczynie na stół. Nie wiedział co może jeszcze powiedzieć chłopakowi. Wszystko obmyślił w drodze na miejsce, dokładnie wiedział co ma mu powiedzieć i dać upust swojemu rozdrażnieniu. Tylko, że on już nie był zupełnie wkurzony. Owszem, marszczył brwi w podobny sposób, ale absolutnie nie chciało mu się krzyczeć. Chyba, że z przerażenia. Życie w tym kraju, z tymi ludźmi przerastało go co najmniej o całe lata świetlne.
Słysząc słowa Dymitra, jedynie pokręcił głową z niedowierzaniem i znowu ścisnęło go nieprzyjemnie w gardle. Spuścił głowę, opierając czoło na otwartej dłoni. Nie miał pojęcia czy daje tym samym przyjacielowi satysfakcje oglądania go w tak słabej postaci.
Brakiem odpowiedzi, dał mu do zrozumienia, że nie ma już właściwie nic do powiedzenia. Nie wiedział co mógłby jeszcze powiedzieć i czy w ogóle przeszłoby mu to przez gardło, w którym urosła pokaźna gula. Minęła dłuższa chwila, która pozwoliła białowłosemu dopalić papierosa i zgasić go w popielniczce. Dopiero wtedy Gaspard podniósł słabo głowę i wbił w nieco odurzonego alkoholem wokalistę swój zamglony wzrok.
Obserwował jak ten zabiera swoje rzeczy, rzuca mu krótkie pożegnanie i wychodzi. Parę sekund później, Dolly uznał, że nie ma co siedzieć tu bez żadnego powodu. Nie dopił nawet swojego whisky tylko idąc za przykładem Andersona, porwał swój szalik i wyszedł z lokalu. Ruszył do przejścia dla pieszych, a przed sobą dostrzegł majaczącą się niewiele dalej sylwetkę Dymitra. Szedł przez dłuższą chwilę w tym samym kierunku. Na wysokości, na której białowłosy skręcił w drodze na parking taksówek –francuz się zatrzymał. Zaczepił jakiegoś mijającego go przechodnia i zapytał czy nie ma mu pożyczyć papierosa. Ten pokręcił głową i szybko się oddalił. Gaspard wzruszył ramionami i zatrzymał w następnej kolejności jakąś licealistkę. Ta uśmiechnęła się do niego przymilnie i wyciągnęła z torby paczkę papierosów, wysuwając ów otwartą w jego kierunku. Brunet uśmiechnął się słabo i wyciągnął jednego fajka z paczki. Pozwolił sobie podpalić końcówkę i odszedł, żegnając się z dziewczyną mało wylewnie, ale za to puszczając oczko. Spojrzał jeszcze przez ramię na parking żółtych taksówek i przyśpieszył.
Nie pamiętał, żeby kiedyś z równie wielkim trudem przyszło mu się z kimś żegnać.

***

Ponownie znalazł się w swoim mieszkaniu. Bezsilnie zatrzasnął za sobą drzwi i rzucił szalik na kanapę w salonie, a także po chwili, przez oparcie został tez przewieszony płaszcz. Opadł gwałtownie na mebel i nie zdejmując butów, sięgnął znowu do kieszeni po telefon, którego po raz kolejny tam nie znalazł.

Sfrustrowany, spocony i zły, ale wreszcie go znalazł. Stary telefon. Przytaszczony jeszcze z domu rodzinnego –bardziej potrzebny w razie nagłej potrzeby, takiej właśnie jak zgubienie gdzieś telefonu albo gdyby chciał zadzwonić do ciotki. A nie chciał.
Odkurzył kartonowe pudełko i ostrożnie wyjął zeń archaicznie wyglądające urządzenie. Od razu uruchomił ów i odsapnął na sofie. Usiadł naprzeciw dziwnego ustrojstwa i począł się w nie wpatrywać. Nie sądził aby ktoś chciał do niego dzwonić, ale on potrzebował wykonać parę telefonów. W tym celu usiłował sobie przypomnieć numer do Kevina –klawiszowca Dead Pussy. Ten z kolei miał mu przypomnieć numer do ich agenta. Gaspard po prostu chciał być na bieżąco…

***

Dochodziła dość późna godzina. Ulliel poszedł w obieg i sam dokładnie nie wiedząc czy wciąż jest tą samą osobą –ruszył samotnie na miasto. Z początku myślą przewodnią był „wyszczać się i wracać”. Nie mógł sobie jednak odpuścić tak wspaniałej możliwości spaceru. W ten sposób, krążył po okolicy, którą skądś przecież kojarzył. Spoglądając w kolejną uliczkę za rogiem –od razu przypomniał sobie skąd. Zadarł głowę do góry i wbił swój nieobecny wzrok w okna budynku. Uśmiechnął się pod nosem z jakąś nieświadomą nostalgią. Ciekawe co by Dymitr powiedział na jego późnowieczorne odwiedziny. Kiedyś, nie było mowy, żeby brunet w ogóle ruszał się na jakąś imprezę bez białowłosego. Tymczasem, całkiem nieopodal, bawi się towarzystwo, które z chęcią przyjmuje w swoje progi każdego dzianego idiotę. Cóż, po jakimś czasie w sumie i tak nie jest już dziany ani żywy. Zastanawiał się czy i on, Dolly, skończy podobnie jak ci wszyscy zepsuci muzycy. Udusi się wymiocinami? Chyba mu już wszystko jedno.
W niewiadomy dla siebie sposób, czarnowłosy ruszył powoli w kierunku wejścia do budynku. Wyciągnął telefon z kieszeni i wybrał numer. Nie zdążył nacisnąć ostatniej cyferki, gdy drzwi klatki otworzyły się gwałtownie, a telefon poleciał na trawnik obok. Syknął wściekle, łapiąc się za rękę. Facet począł przepraszać i błyskawicznie oddalać, byleby uniknąć nieprzyjemności z tak podejrzanym typem. Gaspard posłał mu nienawistne spojrzenie i głośno przeklął. Ponownie spojrzał w okna niewysokiego bloku i jakby za dotknięcie magicznej różdżki –oprzytomniał. Skąd on się tu wziął?

***

-Kev, podaj mi numer do tego całego Rogersa –zakomunikował, jak tylko w słuchawce usłyszał zaspane „halo”. Po chwili, przyjaciel z zespołu coś wydukał i upewniwszy się, że dzwoni do niego ten sam Ulliel –podał numer do menadżera Dead Pussy. Rozłączył się, żegnając się krótko.
Wbił wzrok w karteczkę z zapisanym nań numerem. Później zadzwoni. Rozmowy z tym gościem zawsze go wykańczały do granic możliwości. Odłożył więc świstek na stół i poprawił gitarę na swoich kolanach.
Przesunął kciukiem pieszczotliwie po strunie i chwycił odpowiedni próg, by nastroić ukochany instrument. Tak dawno nie trzymał go w swoich rękach. Częściej bowiem grywał na elektrycznej czy basie lub akustyku. Ta, była ich wszystkich swego rodzaju prekursorką.
Dostroił strunę na słuch i wziął się za następną, gdy odezwał się telefon. Spojrzał na niego z leksza oszołomiony. Przezwyciężył chwilowe otępienie i wyciągnął rękę po urządzenie. Z bliska ujrzał, czyj numer wyświetla się na ekraniku. Sapnął głośno. Przyłożył słuchawkę do ucha i warknął krótkie „halo”. Po drugiej stronie nie spodziewał się usłyszeć nikogo innego jak Devila. Pamiętał jego numer na pamięć –podobnie jak ten Kevina i Charliego. Charlie, a właściwie Charles, był perkusistą w zespole, do którego niegdyś należał także Dymitr. Był spokojnym gościem i chyba jako jedyny doceniał w jakiś sposób wysiłki Gasparda. Francuz znał go jeszcze na długo przez zapoznaniem się z pozostałą dwójką. Chodzili razem do klasy w liceum i siedzieli w jednej ławce. Nigdy jakoś specjalnie nie próbowali się zbliżyć do siebie bardziej niż to było potrzebne.
Gdy matka Charlesa odeszła i chłopak został osierocony –nieważne jak wielkie Ulliel próbował okazać mu wsparcie, ten odtrącał od siebie jakąkolwiek pomoc. W rezultacie, nie napisał matury i podobnie jak Gaspard, nie poszedł na studia. Miał jednak chyba najdłuższy staż w muzyce. Od dziecka grał na instrumentach i zdaniem francuza, był naprawdę wybitnym muzykiem. Długo zeszło mu na nakłanianiu przyjaciela by dołączył do ich zespołu jako brakujące ogniwo. Swoim pojawieniem się, wprowadził atmosferę pełni i niejakiej harmonii (o ile o takowej powinno się mówić, kiedy gra się ten rodzaj muzyki).
W osłupieniu wysłuchał tego co ma do powiedzenia Devil i nie mając żadnej szansy na wydukanie odpowiedzi, połączenie zostało ukończenie, a brunet pozostał dłużej w tej samej pozycji – z lekko rozchylonymi ze zdziwienia ustami i z telefonem przy uchu.
Poczęło mu świtać, że faktycznie, pojawił się zeszłego wieczoru pod domem przyjaciela i gdyby nie został znokautowany drzwiami –pewnie walił by mu o drugiej w nocy w drzwi. Momentalnie na jego policzki wstąpiły jaskrawe rumieńce.
Rzucił telefon za siebie, wiedząc że ten bezpiecznie wyląduje na obiciu kanapy. Wstał z miejsca, odkładając gitarę na bok i przeczesał włosy w zastanowieniu nad niewiarygodnością tej sytuacji.
Po chwili nie udało mu się powstrzymać palącej konieczności i zniknął w łazience, wpatrzony w swoje lustrzane odbicie. Ponownie przeczesał gęste, ciemne włosy, a te niesfornie rozsypywały się między jego palcami. Spoglądał tak na siebie jeszcze przez chwilę, gdy parsknął żałośnie i wyszedł szybko z łazienki jakby wszystko go tam paliło. Położył dłoń na wyłączniku światła i już miał nacisnąć go, gdy w jego oczy rzuciła się pozostawiona na pralce przed paroma godzinami dilerka. Porwał ją stamtąd momentalnie i dopiero wtedy zgasił światło w łazience. Jak sobie pociągnie dwie kreski, to przecież tylko na dobre mu wyjdzie. Dymitr i tak wie, że Gaspard ćpa więc powstrzymywać się nie musi, a może jedynie pomoże sobie przezwyciężyć blokadę spowodowaną zdenerwowaniem. I nie będzie się tak rozklejał jak wtedy w barze…
Pociągnął nosem, wycierając go z resztek białego proszku. Zgarnął też ze stołu na dłoń białe pyłki nienadające się już do użycia i wraz z pustą foliową torebeczką –wrzucił je do kosza. Jeszcze kilka razy spazmatycznie pociągnął nosem, kiedy usłyszał nieznośnie głośny dzwonek do drzwi. Ruszył do nich i spoglądając przez ramię za siebie, upewnił się, że wszystko należycie wysprzątał. W następnej sekundzie, otwierał drzwi przed białowłosym przybyszem. Na jego widok jak zwykle trochę odebrało mu mowę. Oblizał ze zdenerwowaniem pełne usta i przepuścił Andersona w wejściu.

Przełknął ślinę, tak jakby zaczerpnięcie powietrza było dla niego niemożliwe. Może się denerwował. Na pewno. Przecież to wcale nie widok zaróżowionych z zimna policzków oraz czubka nosa Dymitra czekającego pod drzwiami wprawił go w tak dziwny stan.
Nie gościł go u siebie od czterech miesięcy, a widział go dzisiaj, jakąś godzinę temu. Do tej pory nie otrząsnął się z emocji, jakimi był targany wtedy. Miał nadzieje, że narkotyki mu pomogą. Znieczulą, zamkną w sobie prawdziwego Gasparda, który przy każdej możliwej okazji wyrywał się z wewnątrz. Nawet w tej chwili. Czasami pod postacią przygryzienia wargi z zakłopotaniem, zaniemówienia lub nerwowego przeczesania czarnej grzywy. Na szczęście powstrzymywał się jeszcze jakoś przed obrzucaniem Andersona tęsknymi spojrzeniami.
Przepuścił białowłosego w drzwiach i zamknął je za nim bowiem nie wypadało rozmawiać przy otwartych. O ile w ogóle Devil miał zamiar zabawić tu dłużej niż trzydzieści sekund spożytkowane na oddanie mu ukochanego telefonu francuza i ewakuowaniu się stąd czym prędzej. Gaspard mimo wszystko –nie chciał, żeby tak zakończyło się to spotkanie wyglądające jakby było swego rodzaju kolejną szansą od losu. Ulliel lubił czasem uwierzyć w takie bzdury jak przeznaczenie czy horoskopy. Pomagało to na swój sposób utrzymać się przy nadziei, zaufać szczęściu, mieć zapasowe wyjście.
W chwili, gdy wrota mieszkania Gasparda zamknęły się za białowłosym, w ręce gospodarza wciśnięty został prostokątny przedmiot będący niczym innym, jak telefonem należącym do niego. Kliknął na okrągły przycisk i uśmiechnął się zarejestrowawszy, że jest całkowicie rozładowany. Podrapał się po karku rozbawiony swoim spostrzeżeniem. Mruknął cichutkie podziękowanie w kierunku chłopaka i z ulgą w tym samym momencie, jak tylko na niego spojrzał, zauważył iż ten rozpina swoja kurtkę.
Włożył telefon do czarnych rurek z dziurami na wysokości kolan i ruszył za przyjacielem do tak zwanego salonu. Kiedy Dymitr zajął miejsce na sofie, Gaspard chwycił swoją gitarę i położył ja na fotelu naprzeciw kanapy ażeby przypadkiem żaden z nich nie przewrócił instrumentu. Ponownie wrócił wzrokiem do swojego gościa akurat w momencie kiedy ten uśmiechnął się do niego i wytknął gospodarzowi solenny nietakt.
-Owocową? –spytał doskonale znając odpowiedź na to pytanie. Owocowe herbatki cieszyły się specjalnym miejscem w sercu Dymitra. Najlepiej jeżeli jeszcze pozwolono by mu wsypać do kubka z naparem kilkanaście łyżek cukru.
Nie czekając na odpowiedź ze strony mężczyzny, udał się w kierunku aneksu kuchennego, w którym to znajdował się elektryczny czajnik. Wlał do urządzenia wody i nacisnął specjalny przycisk. W oczekiwaniu na zagotowanie się wody, wyjął z szafki dwa kubki, które miały zostać przeznaczone do tego, by przyrządzić w nich ostateczną postać herbaty, gdy wrzątek będzie gotowy.
Oparł się biodrami o blat kuchenny i wbił zaciekawione spojrzenie jasnych tęczówek w przyjaciela. Po chwili także skrzyżował na piersi swoje ręce i nie zdejmując z Dymitra swojego wzroku, cicho westchnął.
-Brakuje mi ciebie –odezwał się nagle i zaraz pożałował, że w ogóle otwierał usta. Zasłonił je więc dłonią jakby miało to powstrzymać jakieś kolejne wstydliwe wyznania.
-Znaczy… –zaczął jednak znowu i odwrócił się przodem do blatu, o który oparł się tym razem ramionami.
-Szkoda, że się tak skończyło –dodał. W żaden sposób nie tłumaczyło to jego wyznania, ale w jakiś sposób może odwróciło to uwagę Andersona od tego co mu się wyrwało.
Woda w czajniku zagotowała się i Gaspard mógł przyrządzić herbatę. Dla siebie wybrał czarną bez cukru, a przed Dymitrem postawił owocową i dodatkowo podał mu niewielką miseczkę wypełnioną cukrem oraz łyżkę.
Po chwili zajął miejsce naprzeciw białowłosego czyli na fotelu, który do tej pory zajmowała gitara gospodarza, którą to oparł tym razem o stolik. Przez chwilę maltretował swoje sitko z czarną, liściastą herbatą, zanurzając je w wodzie raz po raz. Potem odstawił napój na stolik i sięgnął do swojej kieszeni po odzyskany telefon, by po chwili podłączyć go do ładowarki. Skąd ładowarka w salonie? Odpowiedź jest prosta. Francuz właśnie w tym pomieszczeniu spędzał najwięcej czasu. Zdawało mu się być odpowiednio naświetlone i jakieś przytulniejsze od sypialni, w której to jak na ironie, przyjmował swoich nocnych gości. Nie najlepiej się tam czuł za dnia, kiedy potrzebował się zrelaksować. Tak więc, większość najbliższych przedmiotów sercu bruneta znajdowało się właśnie w salonie. Rzeczy takie jak laptop, ładowarka, wygodne poduszki i zeszyty miały tu stałe miejsce.

Na pytanie czy ćpał, nie odpowiadał nic. Udał, że pytania nie słyszał bowiem ochoty nie miał na nie odpowiadać. Z prostej przyczyny. Dlaczego miałby się przyznawać do swoich kolejnych słabości? Zwłaszcza, że od tej strony Devil jeszcze Gasparda nie znał. Z tej załamanej, wykończonej, zmarniałej strony, której nikt nie powinienem oglądać. Chyba, że sam Ulliel w zaciszu swojego niewielkiego mieszkania. Zresztą, pytanie było na tyle oczywiste, że francuz nie znalazł jakiegokolwiek powodu, dla którego miałby uświadomić białowłosego w słuszności jego tezy.
Sam nie miał pojęcia dlaczego coś takiego wyrwało mu się z ust. Może poza wściekłością na samego wokalistę, krył w sobie też żale związane z tym, że nagle naprawdę zabrakło na świecie osoby, która go rozumiała. To z pewnością nie był prawdziwy powód wściekłości, a raczej… uzasadnienie dla jego aktualnego stanu. Tak cholernie nie rozumiał swojego narkotycznego ględzenia, że aż wątpił w to, czy kiedykolwiek Dymitr go naprawdę odbierał we właściwy sposób skoro on sam nie.
Uśmiechnął się z zakłopotaniem i cicho zachichotał pod nosem pod wpływem tego spostrzeżenia. No właśnie jak?
Na dźwięk własnego imienia trochę się wzdrygnął. Właściwie jedyną osoba, która używała jego pełnego imienia, siedziała w tej chwili na sofie więc zwyczajnie odzwyczaił się od brzmienia tego słowa. To nie tak, że pozwolił Dymitrowi w gestii wyjątku, a po prostu nie zdołał go w porę oduczyć. Trochę mu pobłażał, to fakt, ale w ustach Andersona jego imię zdawało się brzmieć jakoś wcale niezgorzej. Gdyby każdy wymawiał je w taki sposób, pewnie by go nie nienawidził aż tak bardzo.
-Sam nie wiem, dlaczego to powiedziałem… –odparł w odpowiedzi na jego słowa. Gaspard nigdy nie należał do osób specjalnie uzewnętrzniających się przy każdej napotkanej okazji. Wręcz przeciwnie –był zamknięty na własne uczucia i nigdy nie dopuszczał do sytuacji, w których uczucia przejmowały główny wyznacznik podejmowania jakichś decyzji. Ale powiedział prawdę. Tęsknił za tym gościem, bardziej niż był wkurzony o to jak go oszukał i zabrał mu utwór. A był kiedyś zdenerwowany, jakby nie patrzeć, do tego stopnia, że chciał rozszarpać wokalistę. Teraz był mu gotów wybaczyć każdą krzywdę, gdyby ten tylko przeprosił basistę i wykazał chęć odbudowania tego co zepsuł. Reszta zespołu pewnie chciałaby udusić Ulliela gdyby jego zamiary wyszły na jaw… Sam mógłby im pomóc się dusić, o wiele bardziej niż chwilę temu obrzydzony tym jaki stosunek do przyjaciela zrodził się w jego łbie.
Postawił przed przyjacielem kubek gorącego płynu, a gdy tylko ten rzucił się na niego wsypując doń całą masę cukru, Gaspard niemal sam poczuł to mdlącą słodkość na własnym języku.
Z pewnym namaszczeniem obserwował jak przyjaciel dmucha na swój napój i usiłuje upić nieco gorącego. Facet może wypadał jako twardziel przed ludźmi, którzy nie znali go tak dobrze jak Gaspard i zawczasu nie spędzili z nim niemal każdej minuty życia. Przed francuzem jednak obraz Dymitra widział mu się zupełnie inaczej. Wspaniałym przykładem będzie scena malująca się przed jego oczyma w tej chwili. A kiedy spojrzenie przyjaciela zwróciło się na bruneta, ten momentalnie przypomniał sobie o Bożym świecie i uświadomił sobie, że ten cały czas poświęcił na wpatrywanie się w zielonookiego.
Nim odpowiedział na pytanie chłopaka, pociągnął łyk tegoż świństwa.
-Jak dorośniesz, to zrozumiesz –mruknął tajemniczo po czym ponownie odstawił na stół swoją herbatę, wyjął z niej sitko i położył je na talerzyku obok bowiem napój nie potrzebował być już dodatkowo gorzki.
Na kolejne słowa Dymitra, gospodarz jedynie przewrócił oczyma i wbił w końcu wzrok na dłużej w mężczyznę. Cicho westchnął i zupełnie nie miał pojęcia jak ma się wysłowić na ten temat. Obecność Andersona wcale mu nie przeszkadzała… Ba, on głupi się nawet cieszył, że przez chwilę może być tak jak dawniej. Wiedział też, że w głębi serca, ma gdzieś tą piosenkę. Może niezupełnie było to po nim widać kiedy przeklinał przed wszystkimi Dymitra, ale w środku już dawno doszło do przebaczenia krzywdy. Tylko czy był gotów przyznać się do tego przed samym sobą?
-Nie przeszkadzasz –powiedział cicho, ale wystarczająco wyraźnie by mógł usłyszeć go gość zajmujący kanapę.
Kolejny impuls zmusił go do tego, by chwycić gitarę w swoje ręce. Jeszcze następny, by ledwo słyszalnie zacząć coś grać na instrumencie.
-A.. naprawdę podobała ci się tamta piosenka? –spytał, przerywając brzdąkanie i wlepiając pytające spojrzenie w twarz chłopaka sączącego herbatkę. Skoro ją zabrał, musiała być dobra technicznie, ale czy podobała się samemu Dymitrowi? Była inna od tego co pisali. Nie była zwykła, nie było w niej żadnego wersu o bezpośredniej nienawiści do świata ani ludzi, a jednak czuło się od niej tą niechęć. Cała odraza do życia zamknięta była inaczej niż w kompozycjach poprzednich. Nie zawierała w sobie ani śladu agresji i była swego rodzaju przełomem w autorskiej twórczości Gasparda.

Byli dobrym zespołem. Od początku osiągali mnóstwo sukcesów i choć grali dopiero od dwóch lat –mogli się pochwalić naprawdę ogromną popularnością wśród młodzieży. Zupełnie przypadkowo zostali odkrycie, sami nie pchali się pod nos wytwórniom muzycznym. Grali na imprezach, po garażach, w klubach, barach i pubach, ale stopniowo zdobywali sobie coraz szerszą publiczność. Na niedługo po ich najhuczniejszym debiucie, nagrali płytę. Nie była specjalnie dobra. Można nawet powiedzieć, że była niemal średnia. Za drugim jednak podejściem, wywołali niemały szum na rynku muzycznym. Ów krążek zapewnił im trasę koncertową po Wielkiej Brytanii. Niestety, ta nie doszła do skutku z powodu rozpadu zespołu, do którego doszło tylko i wyłącznie za sprawą wybryku Devila. A Gaspard jak ostatni naiwny idiota –wybacza mu od tak. Godne pożałowania podejście. Basista doskonale wiedział o tym, dlatego, by zachować pozory przed samym sobą, przyklaskiwał nieprzychylnym komentarzom Kevina na temat byłego wokalisty. A Charles po prostu nie mówił nic, ale czuć było od niego jak bardzo przejął się rozpadem. Kelvin jak zwykle mnóstwo gadał, a tym razem gadał na Dymitra. Gaspard odcinał się stopniowo od umierającego zespołu i szukał zapomnienia snując się po klubach, wskakując wszystkim do łóżka i ćpając na umór. Najzwyczajniej w świecie się poddał, a Charles’owi nawet nie chciało się go wykopywać z tak głębokiego bagna mułu. Kevin zaś nigdy nie był specjalnie blisko z Gaspardem. Możliwe, że powodem było darzenie zainteresowaniem Dymitra przez nich obu w tym samym czasie? Panowała miedzy nimi wtedy cicha rywalizacja. Nie mieli czasu zbliżyć się na tyle, żeby stać się równie dobrymi przyjaciółmi jak Gaspard z Charlesem i Devilem. Zanim cokolwiek się zaczęło, skończyło się w najmniej odpowiednim momencie.
W chwili gdy ujął w swoje dłonie gitarę, poczuł przemożną chęć ponownego wkroczenia na drogę muzyki. Zrażony przeciwnościami losu, zniszczony, ale powstałby w końcu z popiołu. Może gdzie indziej. Szkocja była piękna i przystępna dla obcokrajowców. Mógłby zamieszkać w Edynburgu, tam nagrać jakąś sympatyczną płytę. Sam i bez zobowiązań znowu kroczyć ścieżką artysty, którym zawsze pragnął być. Odkąd wyrwał się z Francji i uciekł od ciotki z tą samą gitara, którą właśnie trzymał w dłoniach.
Przez pieszczotliwe muśnięcia strun palcami, w jakimś momencie przeszedł do wygrywania melodii. Całkowicie pochłonięty swoim zajęciem, nie zauważył jak jego brzdąkanie działało na przyjaciela, który całkowicie się rozluźnił.
Spojrzał na niego dopiero, gdy skończył grać fragment dobrze znanej, francuskiej piosenki o miłości. Ociekającej tandetą i frazesami, które tak bardzo umiłowała sobie tamtejsza kultura. Gaspard znał piosenkę doskonale i potrafiłby ją pewnie zaśpiewać na wyrywki, nie mówiąc o zagraniu kilku prostych akordów, z których składała się cała ballada.
Zbity z tropu nagłym parsknięciem śmiechu białowłosego, zmarszczył zabawnie brwi. Długo nie musiał wyczekiwać odpowiedzi niemego pytania. Zwalczył odruch uniknięcia kontaktu fizycznego z dłonią Andersona i poddał się jego dotykowi, uzyskując werbalne wyjaśnienie nagłej bliskości chłopaka po kilku sekundach. Ulliel momentalnie poczuł jak jego policzki odrobinę zapiekły. Nie zdążył się dwa razy zarumienić, a Dymitr znajdował się jeszcze bliżej niż chwilę temu kiedy ścierał mu rozmazany makijaż.
Przełknął nerwowo ślinę i z zawahaniem sięgnął ku twarzy Devila, na której policzku spoczywał zabłąkany kosmyk włosów. Odgarnął go chłopakowi delikatnie za ucho.
- J'ai soif de toi –udało mu się jedynie wydukać w ojczystym języku. Dzięki Bogu, mężczyzna, do którego kierował te słowa, nie znał francuskiego. I tak już wystarczająco płonął ze wstydu wywołanego nagłym przytłoczeniem osobą Dymitra. Nie podobało mu się to, w jaki sposób odurzył go człowiek, którego powinien darzyć szczerą niechęcią, a nie darzy. I mimo, że z jego ust wypłynęło dość bezpośrednie wyznanie, Gaspard pogubił się w tym, co mówi. Był oburzony swoją niedelikatnością i nawet jeżeli przyjaciel go nie zrozumiał, to czuł się winny okropnego czynu.
Odchrząknął cicho i zabrał dłoń z policzka zielonookiego, by umieścić ją na żuchwie i ująć po chwili między palce podbródek chłopaka.
-Wciąż jesteś pijany –powiedział starając się zabrzmieć przynajmniej w pewnym stopniu stanowczo. Zamiast jednak oddalić się na bezpieczniejszą odległość, sam przysunął się mimowolnie bliżej. Ich usta dzieliła w tym momencie tak niewielka odległość, że gdyby białowłosy nachylił się bardziej, jego wargi spotkałyby się z tymi należącymi do Ulliela.
-Dev, ja... -zaczął, ale w porę zamknął usta nie chcąc przypadkiem pod wpływem chwili powiedzieć czegoś niepotrzebnego.

***

Czegóż innego mógł się spodziewać po Dymitrze? Oczywiście, nie wziął go na poważnie. Gaspard jest idiotą jeżeli on dał się ponieść chwili, która praktycznie nie istniała. Po prostu znaleźli się zbyt blisko siebie, w dość niecodzienny sposób patrząc sobie prosto w oczy. Tylko, że Ulliel włożył w swoje spojrzenie zdecydowanie kapkę za dużo zaangażowania. To wszystko wina tego, co kiedyś czuł do Devila. Kiedyś, dawno, ale czuł. Czuł całym sobą, że facet go nie tylko pociąga, imponuje mu, ale też nie chce opuścić jego głowy. Nie doznał poczucia winy z tego powodu iż mimo, że są przyjaciółmi, on darzy białowłosego jakimiś niemoralnymi uczuciami. Francuz bowiem nie tylko znał siebie, ale również akceptował wszelkie tego typu odczucia. Nie znaczyło to wcale, że ów zakochiwał się z większą częstotliwością niż przeciętny młody mężczyzna. Gaspard z reguły taki właśnie był. Przyjmował zimne fakty i pozostawiał je równie chłodnemu osądowi własnego intelektu po czym w jego świadomości kodował się substrat jego kalkulacji. Tylko, że tym razem po prostu nie umiał określić tego, co się dzieje. Jednocześnie pożądał Andersona i żywił wobec niego niewątpliwą sympatię oraz, z drugiej strony, miał mu wciąż za złe, że odwrócił się od niego i jak gdyby nigdy nic –zakończył ich przyjaźń. Gaspard nie tylko czuł się z tym nieswojo, ale także najzwyczajniej w świecie szukał gdzieś powodu dla tego, jak zachował się białowłosy. Jednak, za każdym razem przychodziło mu jedynie kończyć rozmyślania w punkcie mało optymistycznym, który wyglądał mniej więcej tak, jakby naprawdę Anderson nigdy nie żywił wobec Dolly żadnych trwalszych emocji. Jakby dosłownie był w rękach wokalisty zwykłą, ludzką lalką, której przydatność skończyła się wraz z tą jedna piosenką. A może Dymitrowi obrzydło towarzystwo wszystkich trzech chłopaków?
Miał dość. Wreszcie nadarzyła się okazja, by spytać wprost dlaczego, a on marnuje ją na jakieś bezcelowe zaloty, które i tak nigdy nie zostaną właściwie odebrane.
Istotnie, Dymitr nawet nie zrozumiał przecież co przyjaciel miał na myśli bowiem po prostu użył języka, którego ten nie umie. Naturalnie –ulżyło to Gaspardowi. Znaczy, wiedział iż adresat jego krótkiego wyznania, owego nie zrozumie jednak wciąż targały nim pewne obawy, że może zbyt dosadnie zabrzmiał… Ale, na szczęście nie okazało się to być uzasadnionym lękiem.
Poza ulgą jaką odczuł, na jego twarz wstąpił blady uśmiech wraz z zapewnieniami chłopaka, że ten wcale pijany nie jest. Pokręcił lekko głowa z niedowierzaniem.
-Nie wątpię w prawdziwość twych słów i postaram się, aby nic z mojego ojczystego języka już nie opuściło tych ust, mon ami –zadrwił lekko z przyjaciela. Po chwili jego uśmiech się znacznie poszerzył bowiem zorientował się, jak bardzo zakpił tym samym z siebie używając zwrotu właśnie ami, które nieczęsto oznaczało także kochanka, a nie tylko przyjaciela. Oczywiście, nie bierzmy sobie tego do serca. To jedynie potoczności, ale w pewnym stopniu, Gaspard rozbawił sam siebie.
Za chwilę jednak, na jego twarz wrócił ten sam, dość poważny wyraz twarzy. Znowu mu się wyrwało. Po angielsku, ale znowu coś mimowolnie wypłynęło z jego ust. A przed chwilą próbował przecież przekonać samego siebie o irracjonalności własnego wczucia się w nieistniejący klimat sytuacji. Co on? Momentalnie przystał zwracać uwagę na chłopaka wiszącego nad blatem stołu, zagłębiając się we własnych myślach i szukając urwanej koncepcji. Co chciał powiedzieć? Jeżeli faktycznie coś pragną zakomunikować Dymitrowi, właśnie przepadło i jedynym śladem tego, było ciche westchnięcie rezygnacji, które spoczęło na lekko rozchylonych wargach bruneta.
Nie powstrzymywał podbródka Andersona, gdy ten wymknął mu się spomiędzy palców. Opuścił jedynie rękę na dół i położył ją sobie na udzie. Nie zdążył jednak usłyszeć od przejętego Dymitra nic więcej bowiem ten w jednej chwili nie trafił dłonią w stół i znalazł się z hukiem na posadzce Ulliela, tuż o b o k stołu. Nie dość, że cała herbata i niemal wszystko co stało na blacie, wraz z miseczką cukru, znalazło się na ziemi to też obryzgało to swoją siłą rozrzutu Gasparda. Gdy wzrok jego spoczął na postaci białowłosego, w tej samej sekundzie niemal parsknął niekontrolowanym śmiechem. Mężczyzna był cały w herbacie i pewnie też lepił się od słodkości cukru rozcieńczonego ciepłym napojem. To było ponad siły francuza, który ignorując słowa przyjaciela –zaczął krztusić się swoim rozbawieniem, zasłaniając usta by nie wybuchnąć śmiechem. Dopiero wtedy, gdy kątem oka dostrzegł, że w pewnej chwili Devil pozbawił się górnego odzienia, lekko się uspokoił. Był chyba zbyt zaabsorbowany widokiem cudownie prezentującej się postury chłopaka, by w dalszym ciągu śmiać się w ten sam sposób. Teraz chyba będzie dziękował losowi, a nie wybuchał mu rechotem prosto w twarz. Nie będzie kpił. To nie jest coś, z czego się kpi.
-Eee.. –zająknął się, kiedy w końcu coś przeszło mu przez gardło w odpowiedzi na słowa Andersona. Wstał niepewnie z kanapy i przestąpił nad potłuczonym szkłem, by stanąć obok białowłosego.
-Mam. Tam –pokazał gestem na sypialnię i wciąż skołowany, chwycił dwudziestojednolatka za nadgarstek. –Wybierzesz sobie.
Pociągnął go we wcześniej wskazanym kierunku, tak by znaleźli się w niewielkim pomieszczeniu, zawalonym książkami i kartkami oraz innymi rupieciami. W centralnej części pokoju stało obszerne łóżko, a tuż pod ścianą znajdowała się sięgająca sufitu –biała, błyszcząca modernistycznym wystrojem wnętrz, szafa. Znaleźli się w pokoju i stanęli naprzeciw mebla. Gaspard w swoim zamyśleniu nie otworzył szafy, a jedynie stał i wpatrywał się w nią, wciąż zaciskając dłoń na przegubie swojego gościa.