Hokus pokus czary mary i bęc [HP | Obyczaj | bn]

　　　
　　
  　　 
   　　 



　　　　　 　

     Święta minęły w zatrważającym tempie. Być może dlatego, iż rodzina Mitchellów ich nie obchodziła. Traktowali je jak nic nie znaczące wydarzenie, które absolutnie nie ma wpływu na ich życie. Zachowanie te można było nazwać pewnego rodzaju tradycją. Żaden przodek nie posmakował tej starodawnej magii świąt, więc następującą koleją rzeczy było to, aby przyszłe pokolenia ich również nie doznały. Wychowywanie dzieci w rodzie Mitchellów było monotematyczne. Byli to ślizgoni z krwi i kości, którzy kreowali osobowość swoich potomków na typowego czarodzieja pochodzącego ze Slytherinu. Ambicja, duma, chytrość i arogancja były najgłówniejszymi cechami, które wydobywano z młodych osób o nazwisku Mitchell. Każdy z krewnych tej rodziny wyznawał ideę czystości krwi, to samo było w kwestii rodziców czarnowłosej czarownicy. Idea ta była nieraz tak zachłannie wpajana i wygłaszana małolatom i nieco starszym nastolatkom, że niektórzy z nich zaczynali mieć tego po kokardkę. To samo było w przypadku Nessie, która słuchając kolejnych reprymend swoich rodzicieli, spędziła święta Bożego Narodzenia w zupełnej samotności. Najczęściej będąc zamkniętą w pokoju i czytając ciężkie tomiszcze z rodowej biblioteczki, lub wychodząc z ogromnego domu, ażeby nawdychać się znacznie świeższego powietrza, którego pomieszczenie z czterema ścianami jej tego nie zafunduje.
    Rodzicom Nessie udało się natomiast ukształtować jej charakter, dzięki któremu trafiła, tak jak reszta przodków, do Slytherinu. Ciągłość tegoż domu zachowywał równowagę w rodzie Mitchell, tak jakby to właśnie od niego zależała reputacja tegoż klanu. Co z kolei było prawdą. Rodzice dziewczyny byli niezmiernie dumni, kiedy usłyszeli, że Tiara Przydziału bez wahania oddała ją w ręce Slytherinu. Byli do takiego stopnia tym zachwyceni, iż jedynie co zmieniło się z ich kamiennej mimiki przyozdobionej lodowatym spojrzeniem, to sekundowe drgnięcie powieki, które było zaś ledwo zauważalne. Mała Nessie nie była tym zaskoczona. Spodziewała się takiej reakcji matki i ojca. W końcu oboje wiedzieli, wręcz mieli pewność, że ich córka ich nie zawiedzie i nie splami czystości rodu Mitchell.
    I nie zrobiła tego. W ich oczach chodziła jak w zegarku. Zachowywała się jak reprezentacyjna ślizgońska czarownica. Nie mieli do niej żadnych uwag, problemów. Stopnie z nauki miała bardziej niż zadowalające. Znacznie lepsze od większości uczniów z domu węża. Wyróżniała się aż za bardzo na tle ślizgońskich czarodziei i czarownic. Rodzice będąc tego w pełni świadomi, byli tym faktem usatysfakcjonowani, jednakże nigdy jej tego nie okazali, a miast tego, naciskali jeszcze bardziej. Wymagali od niej rzeczy niemożliwych do zdobycia, lecz ci uważali, że są one jak najbardziej osiągalne, gdyż była ślizgonką z krwi i kości. Tak więc jak czarownica spełniająca te wszystkie wymogi nie potrafiłaby zyskać czegoś - w rzeczywistości - niewykonalnego? Nie było nawet takiej opcji żeby nie była w stanie tego uzyskać. Musiała. Po prostu musiała, choćby miało to kosztować jej całe zdrowie psychiczne, to musiała.
    Czy Nessie nienawidziła swoich rodziców? Nie. Kochała ich, to było pewne. Była im lojalna, lecz do pewnego stopnia. Wszystkie ich - ostre niczym brzytwy - słowa, wzięła sobie prosto do serca. Każdą z ich nauk zapamiętała jak inkantację jakiegoś zaklęcia. To właśnie dzięki ich wyniosłości, prostocie i surowości, znalazła w ich umysłach czuły punkt. Nękali ją w temacie czystości krwi. Zabraniali się zadawać z czarodziejami półkrwi, bądź tymi, którzy byli z pochodzenia mugolami. Czarnowłosa posłusznie im przytakiwała, dobierała najokrutniejsze słowa, które wywoływały drapieżny błysk w ich oczach świadczący o ich aprobacie. Czarownica tak naprawdę owijała ich wokół palca. Słodziła im białymi kłamstewkami, które zachłannie łykali niczym bezmyślne pelikany. Mitchell nigdy nie sądziła, że ma tak ograniczonych umysłowo rodzicieli. Była znacznie bystrzejsza i sprytniejsza od nich - zawsze o krok przed nimi.
    Nessie była jedną z tych ślizgonek, które nie kategoryzowały czarodziei w czystości krwi. Nie interesowało ją to, kto z kim, w jaki sposób. Była to zbędna informacja, którą pod żadnym względem nie zamierzała sobie zaśmiecać głowy. Sama zresztą miała styczność z paroma uczniami półkrwi, czy nawet mugolami, chociażby z Maureen. Nie kolegowała się z wszystkimi. Wystarczało jej to, iż z ogromną ilością osób miała - jako taki - kontakt. Raz porozmawiają, a raz nie. Za drugim razem będą się nienawidzić, a za jeszcze innym drugim razem - szanować czy nawet kolegować. Podobnie było z Brudenel, która okazała się być niezastąpioną przyjaciółką Nessie. Była z rodziny mugoli, którą rodzina ślizgonki wzgardzała i mieszała z błotem. Ci jednak nie wiedzieli, że ich "ukochana" córeczka nie spowiadała się im ze wszystkiego. Bez skrupułów mąciła im w głowach. Ich własna i jedyna córunia.
    Święta przeminęły z wiatrem. Były nijakie i bez kolorowego, radosnego smaku. Nessie ponownie swoim rodzicom nawtykała gorzkosłodkich bajek, aby w ciszy i spokoju spędzić ten wolny czas, i w pełni sił wrócić do Hogwartu. Tak by w skrócie odpowiedziała Mitchell, jeśli Maureen postanowi jej zadać te pytanie dotyczące świąt bożonarodzeniowych czarnowłosej.
    Czarownica zjawiwszy się na magicznym peronie dziewięć i trzy czwarte, rzuciła przelotnym spojrzeniem na pociąg Hogwart Express, odczuwając cierpką nostalgię, gdy zjawiła się tutaj po raz pierwszy w swoim życiu. Wtedy miała zacząć swoją naukę w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, lecz teraz... teraz była na siódmym, ostatnim roku, który - z pewnością - prędko się skończy, tak samo, jak święta Bożego Narodzenia. Nessie oderwawszy swój pusty wzrok od transportu, chwyciła swoje bagaże i poszła przed siebie z zamiarem udania się do środka oraz zajęcia jak najlepszego wagonu. Niestety, lecz na jej nieszczęście, niespodziewany wypadek sprawił, iż ślizgonka wylądowała na lodowatym i brudnym bruku. Zaczęła niekontrolowanie mrugać oczami, będąc wyraźnie oszołomioną tym, co się właśnie przed chwilą stało. Spojrzawszy ku górze, ujrzała znajomą sylwetkę czarownicy o jasnych - niczym pszenica - włosach. Była to Lucinda, daleka kuzynka Nessie. Dziewczyna prędko pomogła wstać czarnowłosej, jednocześnie wylewając potok przeprosin za jej nieuwagę, choć Mitchell także nie zwracała uwagi na otoczenie. Czarownice chwilę ze sobą porozmawiały, po czym rozeszły się - każda w inną stronę. Co prawda obie przynależały do Slytherinu i miały więcej okazji na pogawędkę, aczkolwiek Nessie nie pałała do niej sympatią. Być może dlatego, iż kręciła z tym krukonem, Joaquinem, za którym ona za bardzo nie przepadała. Do tej pory pamięta, jak ograniczyła kontakt z kuzynką, gdy ta jej oznajmiła, że jest w związku z O'Brienem. A jaka była zachwycona, gdy dowiedziała się, że ci się rozstali. Nessie podczas rozmowy z Lucindą musiała aż zagryźć policzek od wewnątrz, żeby powstrzymać się od złośliwego uśmieszku, który w tamtym dniu wręcz cisnął się na jej usta.
    W momencie wejścia do pociągu, Mitchell, użyła zaklęcia Locomotor na swoje walizki, które natychmiast uniosły się ku górze i posłusznie zaczęły za nią podążać. Schowawszy różdżkę do rękawa, przemierzała przedziały w poszukiwaniu najbardziej odpowiadającego jej miejsca. Nessie nie zawsze siedziała tam, gdzie reszta uczniów domu węża. Często była gdzie indziej, by móc podróż spędzić z Maureen, którą dostrzegła po postawieniu następnych, kilkunastu krokach. Bez słowa zapowiedzi, otworzyła drzwiczki prowadzące do przedziału, w którym siedziała znajoma puchonka. Zamknąwszy za sobą drzwi, czarnowłosa wyciągnęła różdżkę i jednym machnięciem ręki umiejscowiła walizki na półce, po czym usiadła naprzeciw przyjaciółki.
    - Widzę, że nie jesteś fanką ckliwych i rzewnych pożegnań - stwierdziła z zawiadackim uśmieszkiem, który pięknie zakwitł na jej twarzy. Nessie także nie należała do osób, które wylewały hektolitry łez przy chwilach rozstania, ponieważ - po pierwsze nie czuła takiej potrzeby, a po drugie nie żegnała się z rodzicami, bo ci zwykle nie mieli czasu na takie błahostki.
    - Wyobraź sobie, że znów będziemy musiały użerać się z tą nieznośną lafiryndą - skomentowała z słyszalną pogardą w głosie. - Wiesz, że biedulka ponoć ciężko znosi rozstanie z tym ścigającym z Gryffindoru? Jak on miał... Trevor? Oczywiście, jak dobrze pamiętam, aczkolwiek to mało ważne, tak jak jego ogólna egzystencja - zaśmiała się złośliwie, po czym schowała swoją różdżkę do rękawa - zapomniała, że ją dotychczas trzymała w dłoni. - Wcale mi nie szkoda tej idiotki, Mary - dokończyła z najbardziej okrutnym uśmiechem, na jaki było ją stać.

Nawet Ślizgonii mnie tak nie irytowali jak te całe święta. Nikomu niepotrzebne, bezsensowne zawracanie głowy. Udawane uśmiechy malujące się na twarzach i bycie dla siebie do porzygu miłym. No i po co to wszystko? Bo co? Bo czas dzielenia się „miłością i radością”? Jasne, a następnego dnia po świętach nóż wbity w plecy. Ale w tym domu nie ma to tamto, chcesz czy nie i tak musisz wziąć udział w tej maskaradzie. W końcu trzeba pokazać przed rodziną i znajomymi, jakim to się wzorowym jest.
Uśmiech przyklejony, tryb miłego, posłusznego i kochanego syna, dumy rodu włączony. Jak ten kameleon dostosowuje się do wymogów otoczenia i pełen udawanego entuzjazmu zamieniam z każdym kilka słów, żeby myśleli, że zależy mi na tym, co o mnie myślą. Chociaż tak naprawdę, to guzik prawda.
Kolejne święta, kolejna ciotka wciskająca mi swojego dzieciaka pod opiekę. „Bądź grzeczny, teraz kuzyn Flanagan się tobą zajmie. To duma naszej rodziny, więc bierz z niego przykład”. Znałem tę śpiewkę już na pamięć, ale no przecież nie odmówię opieki nad brzdącem, choćbym nie wiem jak go nie lubił. W końcu tak nie wypada, prawda?
Z wymuszonym uśmiechem przejmuję dziecko, ciotkę oczywiście zapewniam, że się nim zajmę jak trzeba, a gdy tylko wchodzi z pomieszczenie, daje młodemu „Lodowe płatki śniegu” w zamian za to, by sam się sobą zajął. No a ja… padam znudzony na kanapę. I tak co roku.
Z utęsknieniem wyczekiwałem dnia, kiedy będę mógł wrócić do Hogwartu. Dosłownie. Odliczałem dni i godziny do dnia, gdy znów będę mógł się udać na peron 9 i ¾. I o to jest i on. A ja jak zwykle przed czasem, by móc zająć najlepsze miejsce w wagonie Gryffonów. Nie no żartuję. By móc w końcu uwolnić się od swojej rodziny. A jeśli chodzi o miejsce, to cóż… mogę zająć jakie chce, żaden Gryffon mi się nie sprzeciwi jeśli będę chciał zająć jego miejsce, taki tam przywilej bycia „popularnym”.
Jakiemuś Puchonowi z V klasy tak się spieszyło, że mnie popchnął, czego nie mogłem tak po prostu odpuścić. Rzuciłem na jegomościa Petrificus Totalus i z uśmieszkiem poszedłem zająć jakieś wygodne miejsce, a raczej miejsca. Bo miałem tendencję do rozkładania się na całej długości siedzenia. A biedny Puchon… no cóż... musiał się pogodzić z tym, że dla niego może miejsca zabraknąć.

Mówi się, że z rodziną najlepiej na zdjęciu. Odwracając wzrok od spoglądających na niego ze zdjęć bliskich, ale jakby obcych mu osób, rozejrzał się po pokoju, w którym teraz się znajdowali. Swój obecny wygląd, rezydencja na Kensington zawdzięczała Mercedes i jej mężowi - wysoko postawionemu urzędnikowi brytyjskiego Ministerstwa Magii, u których spędził tegoroczne święta. Można śmiało powiedzieć, że tchneła w ten dom drugie życie. Salon, na środku którego stała teraz choinka; świerk bądź sosna, której uwalniające się olejki eteryczne przyprawiały go o mdłości, a której gałęzie przykryte zostały wyczarowanym, zupełnie innym od tego za oknem, bo nie topniejącym śniegiem. Przyglądając się sylwetką dwóm służącym, którym Pani domu poleciła usunięcie ozdób, w jakie przystrajały drzewko, przeniósł wzrok na postawiony przed nim serwis, którego jedna ze stających tam filiżanek, napełniła się teraz świeżo zaparzoną herbatą i unosząc się zaraz w powietrze, znalazła się w dłoniach siedzącego na przeciw czarodzieja.  - "Popatrzcie tylko, nasza śpiąca królewna raczyła wstać." mówiąc to, dolał sobie herbaty; co to tego, że była czymś zakrapiana Joaquin nie miał żadnych wątpliwości. No, tak. Będąc niemałą szychą w Ministerstwie, mieć wiele utrzymanek, a do tego dziecko w drodze, o alkoholizm już nie tak trudno. Przez to wszystko zdążył postarzeć się o co najmniej cztery-pięć lat. Pomyśleć, że i on może kiedyś tak skończyć. Rozbawiony tą myślą, uśmiechnął się do siebie w duchu, lecz uśmiech szybko zastąpił rysujący się na twarzy grymas  bólu spowodowany silnym bólem głowy.  -"Nie miałeś być czasem w Nowym Yorku?" Starając się teraz złapać jako taką równowagę, rozejrzał się po pokoju, jak gdyby chcąc się upewnić, że faktycznie znajduje się teraz w rodzinnej posiadłości na Kensington. - "Zrób coś proszę dla mnie i zamiast zadawać zbędne pytania, zrób coś z sobą"


      - "Był bym zapomniał." Opuszczając przednią szybę, wyciągnął do niego dłoń z niewielkich rozmiarów fiolką. K**** Zabierając go od mężczyzny, Joaquin podał go Wozakowi, który równie szybko jak się pojawił, równie szybko też zniknął, zaszywając się pod warstwą ubrań. -"Obeszło by się.", nakładając z powrotem jedną słuchawki i upijając łyka coca-coli z McDonald's, udał się na dworzec King's Cross Station. Po dotarciu na peron 9 i 3/4 i upewnieniu się co do składu wagonów, wszedł do przedziału zajmowanego przez Krukonów, by krótko potem znaleźć się z powrotem na zewnątrz pociągu. Do odjazdu było jeszcze trochę ponad 10 minut. Z miotłom na ramieniu i napojem w drugiej, zaczął przechadzać się wzdłuż peronu, aż nie natknął się na spetronifikowane ciało Puchona. Chwilę tak nad nim stał, przyglądając się jego zastygłym rysą; ba, nawet zdążył zrobić sobie z nim zdjęcie, aż w końcu nachylił się nad czarodziejem i zamachnąwszy się różdżką ściągnął z nań zaklęcie. Tylko wiązanka przekleństw jaką jego Wozak zdążył obrzucić Puchona na odchodne zdradzała, że bynajmniej nie był to uczynek wynikający z dobrego serca czy tym bardziej miłości do bliźniego. Puszczając go wolno, udał się w ślad za nim do jednego z wagonów i odnajdując zwierze w połowie korytarza, podszedł do przeszklonych drzwi, odchylając je i wpuszczając Wozaka do środka. Ten od razu znalazł sobie miejsce na kolanach ulubionej, siedzącej tam Puchonki. Rzuciwszy miotłę pod siedzenie, zajął miejsce na przeciwko, obok Ślizgonki.