New Down Of Empire [sci-fi, 2 os., homo, romans, mafia]

     Jak można było się spodziewać, nie otrzymał odpowiedzi na swoje dość szorstkie pytanie. W dodatku szatyn miał czelność w jego obecności tak bardzo opiekować się dzieciakiem, że nawet postanowił wdać się w uliczną bójkę o niego. Nie do uwierzenia, prawda?! Nie szanować takie majestatu, jakim był sam Dean Choi. Ten sam chłopak, który oddał mu swoje własne prywatne dziewictwo. Gdyby inni o tym wiedzieli, to zapewne Azjata sam by zaczął to podkreślać. Nie chciał jednak wyjść na głupca, więc przemilczał sprawę zaciśnięciem swoich pełnych ust w wąską linię. W planach miał odwrócić się na pięcie i kontynuować swój udawany dzień. Nie było mu to jednak dane, bo blondyn rzucił się na Kvasira. Właściwie brunet nie do końca był pewien czy w obronie własnej czy też w jakimś konkretnym celu. Odwrócił wzrok akurat w momencie, gdy dwójka dorosłych już mężczyzn zaczęła swój pojedynek.
     - Croix, chodź do mnie. Zaprowadzę cię do domu. Oni chcą ci wyprać mózg. - Krzyknął wręcz ubrany w garnitur polityk, który dość sprawnie wymierzył nogą w dłonie przeciwnika. Chcąc tym zapewne nieco wyprowadzić go z równowagi. Chociaż przyznać trzeba, że od boku wyglądało to dość ciekawie. Nie spodziewał się po swoim kliencie takiej odwagi w obliczu zagrożenia w postaci głowy Tygrysów. Tym bardziej, że nie posiadał przy sobie broni. A może jednak? Jak się okazało po krótkiej chwili posiadacz niebieskich oczu posiadał coś w wewnętrznej kieszeni marynarki. Nie, nie była to broń palna. Była zakazana i raczej wzbudziłaby zbyt dużą kontrowersję, gdyby ktoś usłyszał strzały w środku dnia.
     - Przestańcie do jasnej cholery! Macie zamiar się bić za taki pasztet?!
     - To jeden z naszych. Porwali go wczoraj. Jebane świnie. - Prawda była taka, że większość klientów z dziwnych powodów uważała Choia za jednego ze swoich. Wprawdzie nigdy nie zaprzeczał, ale nigdy też nie mówił prawdy. Był dobrym kłamcą. Niemniej jednak sprawa zaczęła nabierać sensu. Chociaż w mózgu Koreańczyka czarnowłosa puszka z metalu nadal nie była zakładnikiem, tylko porwaną seks-zabawką. Co trzeba przyznać całkiem dobrze wpisywało się w realia życia mafii.
     Nagle dość dobrze przeszkolony Cole, bo tak też się nazywał człowiek z rządu, postanowił wlecieć niczym wściekły byk w tors Siergieja. Jednocześnie przygważdżając go do jednej ze ścian budynków. Od boku całkiem boleśnie prezentował się możliwy stan kręgosłupa i żeber Siergieja.
     - I co ja mam teraz zrobić?- Mruknął bardziej do siebie, niżeli do zebranych. Na szczęście szybko znalazł dla siebie zajęcie i podszedł bokiem do towarzysza Tygrysa. Coś mu podpowiadało, że dzieciak był nieświadomy tego co się dzieje. A jeżeli był, to nie zdawał się mieć zamiarów ucieczki. Szczególnie, gdy sam Dean zmierzył go z góry do dołu. - Nie próbuj uciekać. Muszę się dowiedzieć o co chodzi. - Czy było coś lepszego od plotek i informacji? W świecie Deana powyżej tego stały jedynie pieniądze.

     Mimo tak poważnej sytuacji, w której znalazła się cała czwórka, Dean miał siły na chamskie zachowanie. W dodatku zaśmiał się krótko na odpowiedź młodszego osobnika. Może nie dzieliła ich jakaś duża różnica wieku, ale czarnowłosy był całkiem dobry w przypisywaniu liczb różnym ludziom. Swojemu chwilowemu obiektowi zainteresowania z góry dałby coś poniżej dwudziestu, jednak na logikę podwyższył wynik nieco wyżej. Tygrysy nie porwałyby nastolatka. Byłoby to zwyczajnie zbyt wiele wysiłku na pisklaka.
     - Spokojnie. Nie mówiłem, że zapytam ciebie. - Podkreślił swoje słowa spojrzeniem, które wręcz wbiło się w scenę obok. Dość chaotycznie to wszystko się prezentowało. Z góry założył, że jednego z mężczyzn będzie trzeba sprzątnąć. I nie mylił się zbytnio.
     Kvasir, jak można było się spodziewać, z ulicy zabrał tylko cyborga. Trzeba przyznać, że to jeszcze mocniej zabolało Deana. Nie przejmował się nim. Nie obchodziło go, że zapewne to na niego zostanie ściągnięta odpowiedzialność karna. Na kogoś, kto wcale w bójce nie brał udziału. A jednak miałby słabe alibi.
     - Szkoda. Lubiłem cię... Nie byłeś obleśny.- Mruknął do nieruchomego ciała wpatrzonego gdzieś w przestrzeń ponad budynkami. Na ciele blondyna znajdowało się sporo śladów krwi plus jego odciski palców. Jednym słowem był w dupie i to z powodu kogoś, kogo miał w dupie. Całe szczęście miał głowę na karku. Po pierwsze zadzwonił po firmę sprzątającą, która działa całkiem niedaleko. Miał spore znajomości wśród ludzi żyjących pod powierzchnią ziemi. Co prawda usługi tego typu trochę kosztowały. Takiego człowieka usuwało się całkowicie. Czyścili kres, ślady, a następnie topili ciało w kwasach. Nie było mowy o znalezieniu winowajcy... Jednak Dean na takie koszty wcale nie był gotowy i trochę zabolało to jego konto.
     Właściwie nie byłby sobą, gdyby sobie odpuścił. Właśnie dlatego około godzinę później pędził żwawym krokiem w kierunku pewnego dość wyróżniającego się budynku. Takiego, który znał całkiem dobrze, aczkolwiek nigdy nie pełnił tam swoich usług. Potrzebował się wyżyć. A skoro nie fizycznie, to psychicznie. Na jednym z trzech możliwych worków treningowych, których twarze wyobrażał sobie przez całą drogę. Artyom miał do niego słabość. Nie zabiłby go, bo przyniosłoby mu to więcej problemu niżeli korzyści. Skradziona rządowi lalka również zdawała się być zbyt małomówna, żeby liczyć na odpowiedź w postaci agresji. Ale Siergiej! Jego miał zamiar zwyczajnie pożreć za takie zachowanie.

     Wybiła dwunasta, czyli równa godzina od rozpoczęcia się posiedzenia. Turgenev jako osoba punktualna, nie miał w planach zabierania czasu pracy nikomu ze zgromadzonych. Właśnie dlatego kilkukrotnie odbił pliczek kartek o blat stołu. Miało to oznaczać zakończenie spotkania i jednoczesny rozkaz opuszczenia sali konferencyjnej. O ile tak można było nazwać pomieszczenie bez okien i z ograniczoną ilością mebli. Każdy członek do wyboru miał drewniane krzesło, sofę lub dywan, po którym walały się przeróżnej wielkości poduszki. Był zadowolony z takiego sprawnego przebiegu poranka. Co chyba było również zasługą braku jego przyjaciela. Nie miał nic do niego. Zapewne zaryzykowałby dla niego życie, ale ich osobowości w sprawach organizacyjnych zwyczajnie nie współgrały.
     Po wszystkim udał się do głównej sali, gdzie właściwie miało miejsce wszystko i nic. Tak też miało być tego dnia, dopóki po głównym holu nie rozniosły się głośne okrzyki zdziwienia.
     - Co do... - Mruknął wyciągając szyję w tamtym kierunku i nieco pobladł, gdy odnalazł powód zamieszania.
     Nie spodziewałby się po Vivenie pomocy w ich kierunku. Właściwie trochę nie na miejscu było potraktowanie człowieka, który go skopał w tak życzliwy sposób. A mimo to młodszy przywlókł ze sobą nieco sponiewieranego Siergieja, któremu z ust wypływała krew. Cały się zdawał zresztą okaleczony. Pospiesznie wyręczył Croixa, który zdawał się wcale nie ucierpieć na wspólnym spacerze.
     - Idziemy do skrzydła medycznego. Co wy odwaliliście? Nic ci nie jest?- Rzecz jasna pytanie dotyczyło najniższego z ich trójki. Tygrysem średnio się przejął. Skoro żył, to nic mu nie dolegało. Był mężczyzną, więc nie powinien mu płakać w ramię jak go coś boli. Zresztą ile razy widziano Kvasira w takim stanie?

     Z jednej strony cieszyło go, że Croix w końcu ujrzał prawdziwy świat, który dotychczas widział przez różowe okulary. Miał okazję zobaczyć zgniliznę, zwłoki, krew i wstrętne ulice przepełnione trucizną. Każdy tu działał dla siebie. Jeśli nie potrafiło się odnaleźć w takich realiach, to zwyczajnie się umierało. Później już tylko pozostawało modlić się zza światów, żeby ktoś pochował zwłoki zanim zostaną zjedzone przez bezdomnych. Do takich aktów również dochodziło i Artyom był wdzięczny wszelkim siłą nadprzyrodzonym, że mu nie zgotowano takiego losu. Żył w luksusie, tego wolał się trzymać.
     Posadził przyjaciela na stole, gdzie dość prędko odpowiedni ludzie przyjrzeli się obrażeniom. Trochę siniaków, stłuczeń, złamane żebro... Na całe szczęście metody leczenia również poszły do przodu i na posklejanie kogoś tak wytrwałego fizycznie potrzebowano tylko dwóch, góra trzech dni. Trochę wypitych specyfików i przede wszystkim odpoczynek. Chociaż to chyba w połączeniu z Kvasirem stanowiło pojęcie względne.
     - Ty naprawdę nigdy nie interesujesz się naszymi wspólnikami? Znowu wprowadza, bo ma takie zlecenie. Dzięki temu możemy wytropić skąd te karaluchy wypełzają, idioto.- Nie mówił tego uszczypliwie. Właściwie widział pożytek w zabiciu urzędasa. Na pewno już nikomu tamtędy nie pozwolą się przechadzać. Ich teren zostanie nieco zwężony, co pomoże w pracach odnalezienia siedziby albo chociaż mieszkań ludzi "z góry". - Myślę, że na takową zasłu...
     Urwał nagle, bo ponownie z głównego holu zaczęły dobiegać dziwne odgłosy. Tym razem nie przypominały przerażenia, współczucia czy zakłopotania. Ktoś wyraźnie domagał się niezapowiedzianego spotkania, a reszta osób przebywających w bazie zwyczajnie nakłaniała ową osobę do poczekania. Musiał to być ktoś im znany, nikt inny nie miał wstępu do środka. Chociaż po kroku nawet Turgenev wiedział kogo zaraz zastanie w drzwiach. I wcale się nie pomylił. Z krótkiego opisu Siergieja wynikało, że zabił jakiegoś faceta w towarzystwie Deana, po czym uciekł z miejsca zbrodni z małą pomocą Vivena.
     - Ty fiucie! Najpierw mnie wyzywasz od szumowiny, później ze mną sypiasz. A następnego dnia szlajasz się z jakąś paskudną dziwką.
     - Dean, to nie jest dziwka. To nasz gość, Viven Croix. - Urwał gwałtownie, gdy wskazujący palec bruneta został wymierzony w jego kierunku niczym ostrzeżenie. W geście obrony podniósł tylko swoje dłonie w górę, po czym spojrzał na "dziwkę". Nie tak widział młodszego. Właściwie był to całkiem solidny materiał na współpracownika, chociaż na takie wnioski było zdecydowanie za szybko. Mimo to Artyom przysunął się do młodszego tak, żeby przypadkiem i jemu się nie dostało od rozwścieczonego Choia.
     - W dupie z nim! Zabiłeś mi klienta, a później zostawiłeś samego jak palec w dupie. Mogłem za to trafić w ich łapy! Chciałeś, żebym odpowiadał karnie za kogoś, kogo to ty zabiłeś. O nie Kvasir! Przegiąłeś pałę. Turgenev zapłacisz mi do osiemnastej za ekipę sprzątającą! A ty! - Tym razem Dean zdawał się zmienić o sto osiemdziesiąt stopni. Nadal przypominał siebie, ale już nie agresywnego. W jego oczach pojawiły się łzy, które dość ładnie spływały po jego smukłej twarzy. - Jak mogłeś mi to zrobić? Wykorzystać w tak podły sposób. Mnie?!
     Artyom miał zamiar jakoś uspokoić swojego stałego informatora. Podejść, może zaproponować herbatę i omówić warunki płatności. Jednak zmienił zamiary zaraz po tym, gdy dostał lewym butem gdzieś w okolicę uda. Siergiejowi też się dostało, bo Dean jakiś cudem wymierzył prosto w jego czoło. Co Turgenev skomentował cichym parsknięciem. Trzeba przyznać... Brunet potrafił zrobić wejście, a następnie odstawić dramę.
     - Na pewno nic ci nie jest? Ja bym ucierpiał psychicznie przy takiej dwójce.

     Gdyby ktoś pamiętał dawne hiszpańskie telenowele, to zapewne właśnie znalazłby pomysł na nową serię. Przecież wszystko co się działo w skrzydle medycznym, to była jedna wielka komedia pomieszana z dramatem. Nawet poboczni bohaterowie w postaci Artyoma i Vivena zdawali się wczuwać w role. Jeden robił za niechcącego się w nic wtrącać kuzyna od strony matki ciotki wujka pradziada Kvasira. Drugi natomiast przejąłby rolę kochanka, który nie był świadom żadnego związku dziejącego się za jego plecami. Zdecydowanie byłby to dobry materiał, który Choi chętnie oglądałby wieczorami z Konanem przy wielkim wiadrze lodów karmelowych. To do niego pasowało wręcz idealnie.
     - Tak, a niby czym sobie na to zasłużyłem? Bo zapłaciłem ci za usługę? Też chciałeś mi zapłacić, a jakoś nie jestem o to naburmuszony. - Syknął cicho pod nosem, gdy dłonie szatyna zaczęły w nieprzyjemny sposób gnieść zarówno jego skórę i kości. Czy był przerażony? Niekoniecznie, zbyt wiele razy miał do czynienia z agresywnymi osobnikami. Oh, ilu to już spotkał, którzy chcieli go podduszać czy chłostać. Może właśnie dlatego w obawie przed atakiem fizycznym, jego ciało zareagowało odruchowo?
     Najpierw bosą stopą walnął w palce Siergieja, następnie kolano wsunął pomiędzy nogi i... I rzecz jasna w bardzo bolesny sposób zmusił mężczyznę do poluzowania uścisku dłoni na jego chudych ramionach. Często patrzono na niego z góry. Niedołężny, chudy, niewinny. Problem w tym, że żyjąc wśród takiego społeczeństwa naturalnie stał się niebezpieczny dla środowiska. Potrafił się obronić, gdy sytuacja tego wymagała.  
     W momencie, gdy Siergiej nieco się schylił, chwycił dłonią za jego podbródek i nakierował na siebie. Twarz Deana nadal była zdobiona przez łzy przypominające migoczące diamenty. Mimo to posiadał w sobie pewnego rodzaju siłę, zaparcie i wierność zarówno w słowach i czynach.
     - Ty, ja, jutro... Idziemy na randkę. To wystarczająca kara dla mnie, żebyś mógł się wyżyć niczym rozpuszczony do granic możliwości nastolatek. Będziesz mógł mnie przy okazji "rozjebać i udusić", skoro masz takie fetysze.

     Nieszczególnie Turgenev miał ochotę patrzeć na to, co się przed nim działo. Zabawy tego typu nie były w jego guście, a i nie chciał kompromitować przyjaciela. Jeśli miał jakieś problemy z Choiem, to powinien załatwiać je sam. Szczególnie, jeśli jemu również miało się dostać chociażby butem. Właśnie dlatego pospiesznie położył dłoń na plecach niższego, po czym zasugerował mu ruchem głowy, żeby opuścili pomieszczenie. Pomogli już wystarczająco. Chociaż naprawdę było to ogromnym zaskoczeniem, gdy zobaczył dwójkę idącą ze sobą pod ramię. Owszem, cyborg nie miał dobrze rozwiniętych uczuć, ale potrafił stwierdzić stan zagrożenia i przywlókł "zwłoki" do bazy.
     - Jak ci się podoba miasto? Trochę inaczej ci je opisywali zgaduję? - Od samego początku odnosił wrażenie, że Viven miał trochę inną minę. Już nie był aż tak poważny i spokoju. Owszem, jego mimika nieznacznie uległa zmianie, a jednak na tyle, żeby nieznający się na ludziach Artyom mógł ją rozczytać. - Właśnie dlatego chcemy dotrzeć do twojego starego i jego kumpli. Dla tych ludzi i dla nas samych. To męczące żyć w koszmarze, który nigdy się nie kończy. Z dnia na dzień jest coraz gorzej. Nasze starania idą na marne.
     Postanowił stopniowo dociekać prawdy. W końcu to była dopiero pierwsza styczność bruneta z realiami. Nadal mogło to być "nic" w jego oczach. Trzeba było poczekać jeszcze trochę. Wystawić na coraz to bardziej drastyczne widoki. Takie ruchy manipulacyjne może nie były etyczne, ale na pewno pomagały im w osiągnięciu celu.
     - Może masz jakieś hobby? Pomaga w odstresowaniu się, a tobie się to przyda. - Dodał pospiesznie, gdy w końcu weszli do jednego z wielu salonów. Skoro już go tu "więzili", to należało zapewnić chłopakowi również jakieś konkretne warunki.

     Nazywanie go jednym ze zwierząt, które normalnie lądowało na talerzu, jakoś niezbyt go ruszyło. Wolał być świnią niżeli szumowiną. Zdecydowanie i jedno i drugie miało złe znaczenie, ale Choi z racji pochodzenia widział sprawy w nieco innym świetle. Jego rodzice zawsze mu powtarzali, że należy szanować jedzenie. Także to już zależało od tego, jak kto co rozumiał. Niemniej jednak poczuł satysfakcję, gdy usłyszał zgodę. Wszystko szło dobrze, zgodnie z planem. Nie musiał się jakoś szczególnie starać, chociaż ucierpiały na tym jego ramiona. Z drugiej strony miał pewne obawy. Ton w jakim wypowiadał się Kvasir raczej nie sugerował zadowolenia. Raczej groźbę na najwyższym poziomie, którą on powinien się przejąć? Życie jest zbyt krótkie, żeby przejmować się czyimiś słowami - tak właśnie pomyślał w momencie, gdy już puścił podbródek jedynego towarzysza.
     - Uwierz mi, że taką opinię słyszę częściej na twój temat. Zabijasz dla przyjemności, to wcale nie jest normalne. Chociaż przyznam, że przez ciebie też powoli się zmieniam. Jednocześnie chcę cię kontrolować, ale bycie manipulowanym przez ciebie również brzmi kusząco. - Trudno było stwierdzić, co w tej wypowiedzi był prawdą a co kłamstwem. W końcu na potwierdzenie swoich słów przegryzł nawet dolną wargę, co miało sugerować ochotę na pożarcie Kvasira żywcem.
     Odsunął się na bezpieczną odległość, żeby w razie potrzeby móc uniknąć kolejnego ciosu. Musiał w końcu wytrzeć twarz, bo powoli zamazywał mu się widok na otoczenie. A jednak warto było mieć oko na Siergieja, którego wkurzył. Oh! Jaką satysfakcję sprawiała mu ta poirytowana mina.
     - Naprawdę to dupa Artyoma?

     Turgenev na moment wyłączył się z rzeczywistości i skupił na pytaniu bruneta. Byli w stanie wybaczyć i to naprawdę wiele. Nie chodziło przecież o rozliczanie ludzi z grzechów i bawienie się w bogów. Oni chcieli zmieniać świat, a nie go pogarszać. Jeśli jakaś jednostka mogła im pomóc w odbudowie, to czemu nie przyjąć jej pod skrzydła? Było wiele przypadków, gdy chcieli zaufać komuś obcemu z zewnątrz. Wielu polityków zmieniało zdanie, gdy zobaczyli nędze na ulicach. Ci ludzie nadal stanowili wielką pomoc dla tych, którzy sami sobie nie radzą w tak parszywym świecie. Niemniej jednak zdarzały się przypadki szpiegów, larw chcących wykraść jak najwięcej wiedzy. Takowe osoby szybko znikały w czarnych kontenerach lub na dnie zbiorników wodnych. Tygrysy chciały, żeby zwłoki były odnajdowane. To pomagało im w tropieniu ofiar. Cywile jak wiadomo nieco inaczej radzili sobie ze sprzątaniem swoich drobnych przewinięć.
     Wyrwał się ze stanu zamyślenia, gdy drobny chłopak idący zaraz obok niego wypowiedział coś bardzo niezrozumiałego. Jakiś kod, położenie. Trudno było określić, bo nigdy o takich oznaczeniach nie słyszał. Artyom nie zajmował się takimi rzeczami, bo zwyczajnie się na tym nie znał. Były osoby odpowiedzialne za odszyfrowywanie kodów, więc im też od razu chciał przekazać jakieś cenne wskazówki. O nie co prawda nie prosił bezpośrednio. Czemu zatem Croix sam postanowił się otworzyć i palnąć coś, co mogło im naprawdę pomóc w realizacji całego planu? To również stanowiło zagadkę dla wysokiego bruneta, który nie chciał dać po sobie poznać, że nic nie rozumie. Drożenie tematu również mogłoby poskutkować niekorzystnie, dlatego ugryzł się w język.
     - Jeśli czujesz się na siłach, to udostępnię ci naszą siłownię. Jest tam strzelnica, kilka manekinów... Nie możesz wyjść z formy, skoro jesteś taki skory do pomocy. Siergiej trochę waży, co pewnie zauważyłeś.- Następnym razem również liczył na Vivena, który jednak przez zmiany hormonalne mógł osłabnąć. Jednocześnie danie mu czegoś, co lubił pozwalało na zbliżenie się do bladego kruka. A chyba na tym zależało właśnie Turgenevowi. Coś sprawiało, że nie tylko chciał wycisnąć informację z młodszego, ale też mu pomóc. Pomóc wyjść z gówna, w które ktoś go wsadził bez jego zgody.

     - Dawno temu ktoś mi powiedział, że ludziom mafii się nie ufa. Nikomu się nie ufa. Myślę, że kto jak kto, ale ty na pewno się do tego stosujesz. Czemu więc miałbym zaufać twoim słowom? Lub temu, co powiedział Cole? Jest przecież "od tamtych" oni wiecznie kłamią. Wszyscy jesteście fałszywi. Tak jak ja zresztą.
     Skomentował pospiesznie, po czym na moment spojrzał w bok. Widok miasta przypominał mu o zbyt wielu dobrych i zbyt wielu złych chwilach. Wszystkie cenił bardzo mocno. W końcu to one sprawiły, że był silny emocjonalnie. Gdyby nie to, to zapewne już dawno temu popełniłby samobójstwo. Trzeba przyznać, że zawód "prostytutki" nie był łatwy. Często takie osoby traktowano przedmiotowo. Albo uważano, że gwałt nie będzie dla nich bolesny. Albo wręcz przeciwnie... Niektórzy myśleli, że zrobią wszystko za pieniądze. Do tej drugiej grupy brunet zaliczyłby właśnie Siergieja. W końcu do tematu opłat przeszedł jeszcze przed całym zajściem. Wcale nie pomyślał, że Choi robił to z własnej woli. Nie, od razu zasugerował seks za pieniądze. Właśnie dlatego jego naburmuszenie zostało odebrane przez młodszego jako oznaka bycia hipokrytą. Napakowany naprawdę nie liczył się z jego emocjami, co sprawiało, że było mu znacznie bliżej do stałych klientów Azjaty niż mogłoby mu się wydawać.
     - O co właściwie jesteś na mnie zły? O to, że postawiłem cię w mojej sytuacji czy może o coś innego? Nie wiem czy pamiętasz, ale nawet nie wspominałem o kwotach za usługę... Robiłem to dla czystej przyjemności. To chyba ty mnie tutaj nieźle uraziłeś.

     Zmrużył nieco oczy, gdy usłyszał pozytywną reakcję. Spodziewał się marudzenia na temat braku jednej z kończyn czy też podobnych. Owszem, mógłby to zrobić. Oddać coś, co nie należało do niego. Chłopak od kilku godzin dawał mu dość spore powody do zaufania. Szczególnie po wyczynie z jego przyjacielem. Gdyby Siergiej zmarł, to byłaby to jego wina. Przecież to on go poprosił o taką przysługę, nie zważając wtedy na możliwe przeszkody. Na całe szczęście Croix zdawał się na moment zapomnieć o tym. A może miał zamiar przyzwyczaić się do takich warunków? Byłoby to całkiem mądre posunięcie. Nigdy nie wiadomo kiedy ktoś ponownie rozbierze go na kawałki. Zazwyczaj tortury zaczynało się przecież od rąk. Szczególnie w przypadku cyborgów, które były dość sprawne i często miały wszczepioną w ramiona broń.
     [center=#4e4e76]- Każdy tak mówi za pierwszym razem. Przywykniesz.[/color] - Odparł dość spokojnie, po czym skierował kroki prosto na niższe piętra. Właściwie musieli zejść o około pięć metrów niżej, ponieważ do treningów Tygrysów przykładano sporą uwagę. Nie szczędzili na nowych technologiach pozwalających na poprawę umiejętności. Właśnie dlatego wręcz z dumą zaprezentował pierwsze z dziesięciu pomieszczeń, które służyło do boksu. Dopiero za drzwiami po lewo mieściła się strzelnica. Nie taka zwykła, gdzie stało się spokojnie i celowało do tarczy. Tutaj się biegało podczas strzelania, a sztuczna rzeczywistość w idealny sposób bawiła się zmysłami. Sala była wyposażona w kilka powierzchni o różnych strukturach, ale jednocześnie dawała możliwość do nauczenia się walki w rzeczywistych warunkach. - Broń ma blokadę. Rozpoznaje ludzkie ciało, więc nie da się jej użyć do zabicia kogokolwiek, kto znajduje się w budynku. Magazyn sam dopasuje broń do twojej postury, także baw się do woli.
     Nie do końca był pewien czy chłopaka kiedykolwiek trenowano. Skoro potrafili go tak dobrze zaprogramować to równie dobrze mogli mu wczytać kod odpowiedzialny za natychmiastowe umiejętności posługiwania się bronią.

     - Chyba naprawdę spałeś z samymi idiotami dotychczas.- Mruknął nieco ciszej, w razie gdyby i za to miałoby mu się dostać. Nie chciał jeszcze bardziej zniechęcać do siebie mężczyzny, to postanowił pozostawić na później. W końcu mieli problem między sobą od samego początku. - Gdybym tego nie zrobił olałbyś mnie totalnie, co zresztą zrobiłeś. A mimo to poświęciłeś jakąś część swojego cennego czasu, żeby wewnętrznie się na mnie wkurwić. To taki trik manipulacyjny. Nie wiesz, że im bardziej kogoś denerwujesz tym bardziej myślisz o tej osobie? Nie bez powodu tu przylazłem.
     Mrugnął jednym okiem w stronę rozmówcy, po czym bez żadnych sprzeciwów ruszył za nim. Właściwie nie do końca czuł się bezpiecznie w siedzibie swoich zleceniodawców. Gdyby wydano rozkaz zabicia go, to najpewniej już leżałby nieruchomy w kałuży krwi. Był jednak dobry w swoim fachu, prawda? Miał pewnego rodzaju ochronę ze strony Turgeneva, którą naprawdę mocno sobie cenił. Szczególnie, że to dzięki niej szatyn jeszcze go nie dusił do nieprzytomności.
     - Nie jesteś głodny? Rano nie zostawiłem ci śniadania, a w takim stanie możesz mieć problem z przygotowaniem posiłku.- Znał jego adres. Był również pewien, że Artyom wspominał nie raz o jego zdolnościach kulinarnych. W końcu kiedyś przez przypadek natknęli się na siebie w trakcie kursów gastronomicznych organizowanych w mieście. On to robił z czystej ciekawości, szef mafii raczej w celach obserwacji pewnej z grup społecznych. - Umiem ugotować okroszke, szci, solianke i pielmieni.

     - Trudno mi jest określić jak postąpisz. Nie znamy się. Raczej wiemy o sobie tyle, co na papierach. A tylko idiota strzelałby do swojego gospodarza, prawda? Niemniej jednak pokazuję ci miejsce niebezpieczne na pierwszy rzut oka. Ale przystosowane tak dobrze, że niegroźne dla nikogo wewnątrz i na zewnątrz. - Nie uważał chłopaka za głupca, ale wolał mu przedstawić fakty. Dzięki temu mógł zobaczyć rozwój umysłu młodszego, który dzień wcześniej mógł znacznie ucierpieć. Grzebali w jego ciele, coś zmniejszyli... Go zwyczajnie trzeba było stale kontrolować, żeby zauważyć ewentualne groźne zmiany. Tak też Artyom zresztą pokazywał swoje zainteresowanie. Jednocześnie nawet on zaczął uważać, że mięknie z wiekiem. Deana powinien natychmiastowo wyprosić z budynku za chociażby podnoszenie głosu w jego kierunku. Nie był taki potulny, jaki ostatnimi czasy bywał w towarzystwie. To trochę Rosjanina przerażało, bowiem bardzo cenił sobie swój dotychczasowy autorytet wśród ludzi.
     Kiedy sala uruchomiła mechanizm, wyszedł na zewnątrz do punktu obserwacyjnego. Tak mógł bez problemu badać każdy ruch Croixa. Szybkość, zwinność, celność... Był naprawdę dobrze wyposażony w doświadczenie. Czemu zatem udało mu się go zgarnąć? Jakoś nie wyglądało na to, żeby z góry był to plan "twórców" czarnowłosego. A jednak jakimś cudem ani się nie pojawili pod drzwiami ani nie zdawali się mieć żadnego posłuchu. Wszystko szło jakoś zbyt łatwo. A Turgenev niestety dość często się zapominał, gdy mówił o jakiś istotnych sprawach.
     Spojrzał zza szyby dopiero, gdy charakterystyczny odgłos wypełnił pomieszczenie nafaszerowane monitorami. Zakończono trening, niepowodzeniem. Głupia pomyłka, aczkolwiek i tak Viven utrzymał się naprawdę długo. Szczególnie, że został pozbawiony czegoś tak ważnego jak ręki.
     - Nieźle... Ale może wolisz pobawić się z kimś innym niż ze sztuczną inteligencją?- Zapytał dosyć poważnie. Dawno nie trenował, a przydałby mu się godny przeciwnik.

     Brunet tylko uniósł jedną brew w górę, w geście rozbawienia słowami drugiego rzecz jasna. Owszem, był zadufany. Nawet on sam widział w sobie narcystycznego dupka, który igra z losem. Jednak czy Kvasir nie był trochę do niego podobny? Widział się w wielu superlatywach. Wręcz nazwałby go "wyimaginowanym" królem miasta. Bowiem szatyn naprawdę twierdził, że jest ponad jakąś grupą społeczeństwa. Czy się mylił? To raczej należało rozpatrzeć subiektywnie. A ego Deana miało się całkiem dobrze. Tyle, że miał ochotę wyjebać w kosmos dupę Siergieja za zniewagę.
     - Naprawdę nie czytałeś nigdy moich akt? I nie bałeś się ze mną przespać, ciekawe.- Nie bez powodu Choi miał numer do ekipy sprzątającej. Już nie raz musiał pozbyć się dowodów. A trzeba dodać, że nie wszystkie były winą kogoś z zewnątrz. Czasami to na swoich rękach miał czyjąś krew. - Ale tak masz rację. Moi klienci to idioci.
     Prychnął cicho pod nosem, bowiem sam Siergiej poprzedniej nocy niemal nie został jego klientem. A w jego mniemaniu starszy nie grzeszył rozumem. Był przystojny, silny, władczy. I na tym koniec z jego dobrymi cechami. Wredny do szpiku kości i uważający się za pępek świata - tak go obrazował sobie Choi.
     - Nie oceniałbym pochopnie do czego "tylko" się nadaję Kvasir. Mam wiele talentów, których jeszcze nie poznałeś... Ah i pewnie zaraz walniesz tekstem, że to dobrze, bo nie chcesz nawet ich poznawać. Przewidywalne. Wolisz iść do siebie czy do mnie?

     Przewrócił wyraźnie oczami, gdy sam Kvasir uznał, że nie zagląda do dokumentów. W tym świecie nie posiadanie informacji o innych równało się z głupotą. Wszyscy byli fałszywi i ukrywali swoje małe przewinięcia. On zdobywał takie dokumenty, tworzył je dla innych. Zdobywał informacje z pierwszej ręki pod wpływem alkoholu. Wychodziło mu już to wiele lat... I jakoś nieszczególnie zmierzał do zmiany swojej profesji. Niemniej jednak po tak długim okresie czasu uważał, że bałby się spacerować po ulicach nie wiedząc kto kroczy przed lub za nim.
     Dodatkowo Siergiej uświadomił mu czemu był singlem przez tyle lat. Przerażała go możliwość bycia z kimś, kto wywróciłby jego świat do góry nogami. Lubił to uporządkowanie, które stworzył. Każdy miał przypisaną rolę, swoje miejsce w hierarchii. Tylko problematyczne jednostki potrafiły ten spokój zamienić w chaos. I właśnie takie właśnie osoby były najciekawsze. Czego dobrym przykładem był szatyn, które wyjątkowo potrafił wyrwać go z równowagi za pomocą tylko kilku słów.
     - Zadbałbym o limbo o najwyższym standardzie. Zresztą nie wiem po co się z nim biłeś. Mogłeś od razu użyć broni. Na pewno zajęłoby to mniej czasu... I nie musiałbym teraz cierpieć. - Oparł się o ścianę wewnątrz windy, jednak nie było mu dane długo się do niej kleić. Urządzenie dość szybko się zatrzymało, a on sam opuścił blaszaną skrzynię. Aż zaczął się interesować ile mieszkań posiadali mafiozi. O kilku wiedział, ale był to zapewne tylko mały odłamek całości. On sam posiadał tylko jedno mieszkanie. Na całe szczęście na tyle ekskluzywne, że za innym się nie oglądał. - Dwa dni a już tyle się o tobie dowiaduję. Chyba będę musiał poprawić kilka podpunktów w teczce.

     Rzadko kiedy zdarzało się, żeby Artyom obawiał się kogoś. Można powiedzieć, że siebie i swoich sojuszników uważał za najsilniejszych. A ci którzy z nim trzymali jeszcze nigdy nie próbowali wbić mu noża w plecy. Właśnie dlatego niezbyt bał się młodszego, któremu trening poszedł całkiem nieźle. Jeśli dał mu radę raz, to i za drugim razem nie powinien mieć problemów. On co prawda specjalizował się w czymś zupełnie innym niż strzelanie. Nauczono go tropienia i walki przy użyciu własnych rąk czy też tego, co napatoczy się pod nie. Już kilka razy jego bronią była chociażby rura odkurzacza wyrzuconego w jakiejś zapyziałej alejce na śmieci. Nie bez powodu nadal utrzymywał się przy życiu, kiedy był na celowniku rządu.
     - Zabawa w chowanego. Który pierwszy przygwoździ drugiego do podłogi wygrywa. Musielibyśmy jedynie zmienić salę i zgasić światła. Po omacku lepiej się w to gra. - Dość szybko przyszedł mu pomysł do głowy. Wiele było sytuacji, gdzie umiejętność przemieszczania się w pokrytych mrokiem pomieszczeniach stawała się nadzwyczajnie przydatna. A wśród Tygrysów nikt nie chciał ryzykować. Zawsze na taką propozycję odpowiadano odmową. - Twoje oczy zapewne mają jakieś ciekawe "dodatki", prawda? To ty będziesz miał przewagę. A ja chociaż trochę rozrywki.

    Mieszkanie, do którego weszli znacznie różniło się od tego, w którym to Dean miał okazję wcześniej gościć. W oczy rzucał się znacznie bardziej gustowny wystrój. Niepodobny do minimalistycznego stylu. Gdzieniegdzie widać było również zdjęcia Kvasira w towarzystwie jakiejś dziewczyny, która dla Choia wyglądała nadzwyczaj ekstrawagancko. Jakoś nigdy nie lgnął do ludzi o jaskrawych nienaturalnych kolorach włosów. Uważał takie osoby za zbyt wybuchowe, chociaż zapewne taką opinię miał nie kto inny jak sam brunet. Ulegał emocją nadmiernie i dawał temu upust w najmniej odpowiednich sytuacjach. Na całe szczęście nie była to jego prawdziwa twarz. Prywatnie był znacznie bardziej opanowany, spokojny i przede wszystkim poukładany. Wykreował sobie postać, żeby było mu najzwyczajniej w świecie łatwiej.
     Cały czas maszerował za towarzyszem, który na moment zatrzymał się przy dziwnie zakodowanej karteczce. Wolał jednak nie pytać o znaczenie. Uznał, że to jakaś prywatna sprawa, w którą mieszać się jako nowa osoba nie powinien.
     Po krótkiej chwili zabrał się za szukanie kilku najpotrzebniejszych składników. Wszystkie dość wyraźnie mogłyby opisywać zapach, który Koreańczykowi towarzyszył na co dzień. Likier kawowy, likier śmietankowy, syrop waniliowy... W kuchni na szczęście mógł się również zaopatrzyć w lód i odrobinę skondensowanego mleka. Ktoś mógłby powiedzieć, że drink o ciekawej nazwie jest czymś dla dzieciaków. Niby bardzo słodki i wręcz "zaopatrzony" w małą ilość procentów. Było to jednak bardzo mylne stwierdzenie, bo trunek ten potrafił wprowadzić w stan nietrzeźwości naprawdę szybko. W dodatku nie podrażniał gardła, tylko spływał po nim niczym napój bogów. I właśnie dlatego z takim małym arcydziełem postanowił wystartować do Siergieja, któremu podał wysoką szklankę napełnioną po brzegi.
     - Spróbuj.- Zaproponował, a zaraz po tym sam upił łyka z wyraźnym zadowoleniem na twarzy.

     Uśmiechnął się zawadiacko na pytanie. W każdym sporcie osoba, która dotknie podłogi pierwsza przegrywa. Niezależenie czy dokonał tego przeciwnik czy sam zawodnik, który upadł z własnej głupoty. Skoro rywalizowali, to zasady były takie same. Przyjęte przez ogół dawno temu. Zazwyczaj nie oszukiwał, więc i w tym wypadku wolał pozostać wierny swoim poglądom. Nie miał zresztą powodów do oszukiwania w trakcie małej zabawy.
     Po odpowiedniej komendzie pomieszczenie przybrało nowy kształt oraz klimat. Ktoś mógłby stwierdzić, że Turgenev był ślepy jak kret w takim mroku dookoła. I miałby rację, bo potrzebował czasu, żeby przystosować oczy. Jednak miał jeszcze jeden zmysł na tyle wyostrzony, że mógł bez problemu się poruszać. Po pierwsze pamięć, a po drugie słuch. I to właśnie na tym drugim się skupił, gdy kroczył przed siebie. Może właśnie przez to był w stanie wyczuć atak, który poprzedziło kopnięcie pustej puszki?
     W odpowiednim momencie odwrócił się w stronę młodszego tak, że mógł z podobną siłą naprzeć na niego. Problem leżał w tym, że brunet usłyszał jeszcze czyjeś kroki. Był niemalże pewien tego, że i Croix mógł wyczuć obecność jeszcze jednej osoby w pomieszczeniu.
     - Barnið? - Melodyjny głos rozszedł się po ścianach i dotarł do uszu Artyoma, który od razu wiedział do kogo należy. Nie chciał jednak przegrać, więc nadal napierał na niższego, którego starał się powalić przy pomocy nóg. Co niestety niezbyt dobrze mu wychodziło.
     - Moment! Jestem w trakcie czegoś ważnego.
     - Każesz mi na siebie czekać?

    Nie czuł się zawiedziony reakcją Rosjanina. Jakoś spodziewał się kręcenia nosem. Kvasir zdawał się nie lubić słodyczy. Co jednocześnie było wskazówką dla czarnowłosego. Jeśli zdarzy się okazja do ugotowania czegoś dla szatyna, to na pewno skorzysta z wysokoprocentowych trunków. Te i tak wyparowują w procesie gotowania, ale smak nadal pozostaje, prawda?
     Na moment przestał się delektować, gdy jego towarzysz wspomniał o ruskiej wódce. Nigdy takiej nie pił, ale słyszał o czymś równie mocnym i popularnym. Mianowicie o pędzeniu bimbru. Ponoć potrafiło to nieźle postawić na nogi, jednocześnie zwalając z nich w przeciągu kilku głębszych. W niektórych krajach był zabroniony ze względu na liczne przedawkowania i zgony.
     - Następnym razem zainwestuję w bimber w takim razie. - Dodał smutno spoglądając na białawą ciecz. Jego ojciec miał sprzęt w piwnicy, właściwie zawsze częstował tym gości. Dean pewnie też na osiemnaste urodziny zostałby obdarowany kieliszkiem alkoholu, ale tego momentu nie doczekał. Nie widział najmniejszej potrzeby w zostawaniu pod dachem rodziny, która chciała go podporządkować pod siebie. Zapewne skończyłby jako jakiś urzędnik ze stałą wypłatą. Założyłby sztuczną rodzinę, zapłodnił jakąś kobietę i miał z nią dwójkę dzieci. Problem w tym, że on tego nie chciał. Nie bez powodu znajdował się właśnie w bazie Tygrysów cały zamyślony i roztargniony. - Zawsze się zastanawiam czemu zwyczajnie nie wrócicie do Rosji, zamiast gnić tutaj. Chyba nie powinno być to dla ciebie czy Turgeneva problemem.

     W pewnym momencie poluzował zarówno uścisk, jak zmniejszył zasoby wykorzystywanej siły. Nie chciał ryzykować dla jakiejś głupiej zabawy. Przecież nie walczyli o nic ważnego. Nie ustalali wygranej. Tu chodziło raczej o męską dumę. Tak to bynajmniej widział Artyom, który niemal od razu podniósł się z chłodnej ziemi, gdy w pomieszczeniu zabłysło światło.
     - Co się stało, że aż tu przyszedłeś?
     - Od dwóch dni nie przyszedłeś do mnie. To ja się powinienem pytać, co się dzieje. - Białowłosy mężczyzna zaczął się zbliżać dość pewnym siebie krokiem w stronę Artyoma, który również ruszył prosto na niego. W tym też momencie można było zauważyć z jaką uwagą brunet przyglądał się bladej twarzy. Ujął ją w dłonie, na co odpowiedzią było wtulenie się Cecila w nie. Na pierwszy rzut oka nie było może tego widać, ale nowa osoba nie widziała nikogo. Właściwie Islandczyk nie widział niczego poza wiecznie otaczającymi go ciemnościami.
     - Viven podejdź na chwilę. - Poprosił młodszego jednym ruchem dłoni, co miało oznaczać zachętę. Jeśli Cecil miał poznać cyborga, to musiał przede wszystkim zbadać opuszkami palców twarz Croixa. - To Cecil, nie wiem czy o nim słyszałeś. A to Viven Croix, nasz tymczasowy gość prosto z rządu.
    Na te słowa długowłosy automatycznie cofnął dłonie i wbił się nimi w bok Turgeneva. Rosjanin w odpowiedzi zaczął gładzić go po plecach, niczym dobry właściciel swojego przestraszonego pupila. Białowłosy miał powody do strachu. W końcu to plany organów władzy pozbawiły go wzroku i podarowały mu masę blizn na całym ciele.
     - Po co tu jesteś?! Przysłali cię?!
   - Spokojnie. On nie jest od nich. Właściwie jest, ale różni się od reszty popaprańców. Jestem tu Cecil, nic się nie stanie.

    Zmrużył nieco oczy, gdy szatyn przypomniał mu o małym przedstawieniu z toalety. Wtedy to nie alkohol a środki odurzające zadziałały na jego ciało w dość nieprzewidywany sposób. W dodatku Rosjanin najwyraźniej niezbyt wyczuł podstęp w każdym geście wykonywanym przez Azjatę. Co rzecz jasna było bardzo na rękę brunetowi, który wolał uchodzić za skończonego idiotę niżeli przebiegłą żmiję. Wystarczyło trzymać się obecnej taktyki i nie dać się przyłapać.
    Odczekał chwilę aż Siergieja odstawi naczynie na bok, żeby móc swobodnie rozsiąść się na jego kolanach. Nie robił tego w jakiś chamski czy też nieprzyjemny sposób. Raczej starał się być delikatny i subtelny, ale jednocześnie nie zrezygnował z napierania pośladkami na pewne dość szczególne miejsce.
    - Przekonajmy się sami. Powiedzmy, że nie jestem aż taki łatwy w upiciu jak wtedy. Stan powietrza ma znaczenie, prawda? - Przejechał palcem po ramieniu mężczyzny, cały czas wpatrując się w wędrówkę opuszka. Nie przerywał również właścicielowi lokum. Kultura to podstawa w flirtowaniu. - Brzmi naprawdę romantycznie, ale ja nie jestem tutaj zamknięty. Mam układy, znajomości, pieniądze... Mógłbym wyjechać kiedy chcę. Czuję się wolny, nawet jeśli to co robię mogłoby na to nie wskazywać. Chociaż muszę przyznać, że nie każdy kogo znam jest trwały w postanowieniach. Gdy coś przerasta człowieka, ten najczęściej się wycofuje w najbardziej komfortowym momencie. Nie podejmuje trudu.

     Nie do końca był pewien jak powinien zareagować. Miał bowiem przy sobie dwóch mężczyzn, którym pokazał tę dobrą stronę siebie. Vivenowi postanowił pomóc, wyciągnąć w jego stronę pomocną dłoń i wsparcie. Można by nawet powiedzieć, że baza Tygrysów stała się dla Croixa tymczasowym schronieniem. W końcu rząd się po niego nie kwapił. Mogło to oznaczać tyle, że uznali go za zbędnego. Jeśli pojawiłby się sam na ulicach miasta, wykryliby go. Wtedy albo zabraliby go ponownie do swojego laboratorium i zapewne sczytali wszelkie informacje, które zarejestrował jego mózg. Istniało też ryzyko zabicia. Już nie raz rząd wysyłał snajperów za swoimi, którzy zwyczajnie uciekli od całej tej organizacji.
     W podobnej sytuacji był długowłosy, który zamieszkiwał jedno z pięter. Nie należał do mafii. Dawniej był jej członkiem, prawą ręką Turgeneva. Potrafił zrozumieć bruneta bez żadnych słów. Właśnie dlatego w pewnym momencie rozwinęła się między nimi bardzo bliska więź zwana również związkiem. Czy nazwaliby to miłością? Zapewne jednostronną. Artyom nie posiadał takich uczuć, żeby móc nimi obdarzyć drugiego człowieka. Mógł jedynie zapewnić stabilność, ciepło i wsparcie. Jednak nic poza tym... Trwało to całkiem długo. Jednak oczekujący czegoś więcej Cecil odpuścił. Pozostali przez to przyjaciółmi. I to na tyle bliskimi, że jeden dał się za drugiego wrobić. Gdyby nie Islandczyk, Turgenev zapewne leżałby gdzieś zakopany lub zatopiony. Oddał za niego część siebie. Swoje ciało, oczy, uczucia... Nic dziwnego, że po tym wszystkim obchodzono się z nim jak z jajkiem.
     - Rozumiem, że to ty jesteś powodem zapracowywania się Artyoma przez ostatnie tygodnie?
     - Był kontrolowany. Teraz nie jest aż tak agresywny. Nie bawię się z nim w chowanego jak widzisz.
     - Nie widzę nic. Słyszę jedynie, że bawicie się w ganianego.
     - Cecil...- Chciał przeprosić, ale opamiętał się. Mężczyzna nienawidził kiedy jego były kochanek okazywał słabość, skoro był przywódcą nielegalnej organizacji. - Cecil będzie się tobą zajmował w trakcie mojej nieobecności. Jest także w stanie nauczyć cię medytacji i budowy wewnętrznej siły. Niech nie zwiedzie cię jego chude ciało i mizerna mina.
     Zażartował brunet, po czym dotknął ramienia młodszego. Czekała go jeszcze długa droga. Powinien jednak czuć się komfortowo. Zdobyć zaufanie do "tutejszych", żeby się przed nimi otworzyć.

     Przewrócił wyraźnie oczami, gdy Kvasir opuścił pomieszczenie. Owszem był poobijany, ale żeby aż rezygnować z takich przyjemność? Normalnie nazwałby go impotentem i wyraziłby to całkiem głośno. Wolał jednak wziąć głęboki wdech. Policzył do dziesięciu i ponownie przybrał dość miły dla oka uśmiech, z którego kojarzyli go jego klienci.
    - Skoro już pytasz, to powiem ci, że nie jestem stąd. Przyjechałem z innego zakątka naszego pięknego kraju. Wybrałem to miasto, bo znajdują się tu najgrubsze ryby. Nie szukam życia w świetle, lubię pełzanie pomiędzy budynkami. Dodaje to takiej minimalnej dawki adrenaliny każdego dnia. W odróżnieniu od reszty mieszkańców nie staram się przeżyć. Ja po prostu żyję. - Odpowiedział szczerze, cały czas wpatrując się na przestrzeń za oknem. Już części o tym, że to właśnie tutaj były najbardziej apetyczne kąski nie wspomniał. Mogłoby to zaszkodzić wrażeniu jakie wywierał na szatynie. - Kiedyś może wyjadę. Kiedy przestanę się bawić. Wolałbym odciąć się od tego wszystkiego, gdy już znajdę "tego kogoś".
     Dean nie należał do romantyków, jednak czasami gdybał na takie tematy. Owszem, blokował mężczyzn chcących stworzyć z nim coś poważniejszego. Żaden jednak nie spełnił podstawowych kryteriów. Nie było jeszcze kandydata, który wywołałby motylki w jego brzuchu. Ale gdzieś tam na świecie istniał taki osobnik. I dla niego Choi byłby w stanie poświęcić naprawdę wiele.
     - A skoro mowa o randce. Możemy pójść obejrzeć film? Znam dobre miejsce, gdzie organ ścigający nie wchodzi z butami.

     Na moment przeprosił Croixa, żeby móc porozmawiać z białowłosym. Musiał mu jakoś wyraźnie wytłumaczyć co się właściwie działo. Kim była nowa osoba pod dachem. Co miał w planach zrobić... Tyle, że ujął to w takie skróty, które mógł zrozumieć tylko Cecil. W dodatku uspokoił go, po nagłym "ataku" paniki. W końcu Viven nie zdawał się mieć bojowych zamiarów względem nikogo, kogo mógłby napotkać w budynku. Zdawał się chcieć wykorzystać swoje możliwości w nieco inny sposób. Może czegoś się nauczyć, wyszkolić w zakresie, w którym tylko go zaprogramowano? Tego Turgenev nie był już w stanie stwierdzić, bo nie czytał mu w myślach. Na całe szczęście tyle wystarczyło, żeby Islandczyk wrócił do siebie. Lider musiał jedynie obiecać mu spotkanie wieczorem. Nic w tym dziwnego. Gdyby był pozbawiony wzroku i odizolowany od świata, to zapewne również czułby się samotny i niezrozumiany przez nikogo ze swojego otoczenia.
     - Wybacz to, ale ma delikatne problemy z twoimi przełożonymi. Odebrali mu dwa zmysły i reaguje dość gwałtownie na ludzi z twoim pochodzeniem.- Podszedł w końcu do niższego, jednak czuł gdzieś delikatne zakłopotanie. Jakby presję związaną z wytłumaczeniem sytuacji. Nie chciał, żeby Croix wycofał się z tego, co powoli budowali. - No i wygrałeś. Dość cwany ruch... Chcesz coś w zamian? Należy ci się nagroda.