Carnival. [spygayfic; Kingsman-inspired; 2os.; bn]

           
      

Lucien kolejny raz pociągnął skrawek obcisłej sukienki w dół, wewnętrznie panikując od dobrych dwudziestu minut. Miał wrażenie, że jeden nieodpowiedni ruch i wszyscy zobaczą drugie oblicze panny Cecilii. Kilkunastocentrymetrowe oblicze. Przerażające.
Próbował się uspokoić ponczem. Doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że alkohol na misji to nie jest coś, za co dostanie dodatkowe punkty, ale hej – na trzeźwo tego nie weźmie. Nie w tym stroju. I nie w tej długie peruce, w której akurat czuł się całkiem dobrze. Może powinien zapuścić włosy? Na dobrą sprawę te obcasy też nie są jakoś bardzo tragiczne...
Moment. Stop. Cel. Misja. Butami zajmie się potem. Chociaż musiał przyznać, że ten eksperowy kurs chodzenia na obcasach dosłownie kilka minut przed wyruszeniem do Rosji był świetnym pomysłem. Przynajmniej wiedział, jak się poruszać, by zwracać uwagę. A zwracał. I to bardzo. Zawsze miał urokliwe wcięcie w talii.
Odkrzucił kosmyk włosów do tyłu i nagle coś czerwonego zamigotało mu z boku. Zmarszczył brwi zza maski i zerknął w odpowiednią stronę tylko po to, by ujrzeć jakąś lafiryndę w dokładnie tej samej sukience, w której paradował tu od kwadransa. Lucienem wstrząsnęło. Co za kwoka. Nigdy nie pomyślałby, że coś takiego może go zdenerwować, a tu proszę... Niemal od razu wyprostował się dumnie. Nie wiedział jednak czy to dlatego, by pokazać, kto lepiej wygląda, czy dlatego, że właśnie zauważył swój cel na horyzoncie. Wypiął wypychany biust do przodu i skierował swe, jakże zmysłowe, ledwo wyuczone kroki w stronę czterdziestoletniego mężczyzny w masce lwa. Freud był zabawnym człowiekiem na misjach. W jednej chwili bał się ukazania swoich koronkowych majteczek, w drugiej zaś chciał lśnić najlepiej na całej sali. Prawdopodobnie gdzieś w połowie trzeciego kieliszku stwierdził, że skoro już męczy się w tej sukience, peruce i obsasach, to przynajmniej zrobi to dobrze.
Więc podszedł do mężczyzny i uśmiechnął się delikatnie. Wystarczy go tylko szybko zbajerować i zaciągnąć w ustronne miejsce. Szybka robota. Nic prostszego.

         Lucien od razu wyczuł tutaj niemiłą konspirację. Z tego, co zdążył usłyszeć, lafirynda miała na imię Svetlana i miała przedziwny, rosyjski akcent. Kingowi to ewidentnie nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie, przygarnął ją do siebie bliżej, a Freud myślał, że z niego wykipi.
         Naturalnie nie mógł po prostu podejść, zarzucić peruką i gwałtownie wcisnąć się pomiędzy pannicę, a mężczyznę. Musiał wykombinować coś innego, coś bardziej...
         Zanim zdążył bardziej się zastanowić, wyrosła przed nim ręka. Szczupła, schowana za lateksową rękawiczką. Spojrzał na nią spode łba, a następnie powiódł wzrokiem do właściciela. Wysoki brunet z ulizanymi włosami i dosyć zabawną maską kruka wgapiał w Luciena zaciekawione oczy. Gdy z wąskich ust wyleciało krótkie Zatańczysz?, agent nie zastanawiał się ani chwili. Zbyt dumny z takiego obrotu spraw uśmiechnął się mimowolnie i podał nieznajomemu swoją dłoń. To była idealna okazja. Już w momencie stawiania pierwszych kroków na parkiecie Freud zaczął analizować, jak bezboleśnie wprowadzić swój plan w życie. Mimo iż to jego parner prowadził, nie przeszkadzało mu to, by nakierować go na odpowiedni kurs. Mężczyzna w kruczej masce był zbyt zajęty obserwowaniem swojej zdobyczy, by zauważyć, że niebezpiecznie szybko zbliża się do Jacquesa Kinga. Sam Lucien za bardzo skupił się na swoich myślach, nawet nie pomyślał o tym, jak swobodnie porusza się w tańcu na obsacach. Kilka godzin temu jeszcze potykał się na prostej drodze.
         – Chciałabyś może... – Słowa nieznajomego zaginęły w nagłym okrzyku Freuda, który właśnie całkiem niewinnie i niesamowicie niechcący wpadł na lafiryndę w czerwonej sukience. Kieliszek radośnie wydostał się z dłoni kobiety, idealnie odbijając się od śnieżnobiałej koszuli pana Kinga i zostawiając na niej iście ciekawą plamę po szampanie. Lucien zakrył usta dłonią w przepraszającym geście.
         – Najmocniej przepraszam – wyjąkał za wysokim głosem, przyglądając się napiętym mięśniom twarzy Jacquesa. – Jestem taką niezdarą, nie zauważyłam... przepraszam... zrobię wszystko, by to wynagrodzić...
         Agent brzmiał, jakby miał się zaraz rozpłakać. To chyba nieco zmiękczyło mężczyznę, bo tylko westchnął i zaraz machnął dłonią, jakby nic się nie stało.
         – Nic nie szkodzi – uśmiechnął się z nutą irytacji wyczuwalną w głosie. – Wybaczcie mi na chwilę, pójdę się przebrać.
         Po tych słowach skinął głową do Svetlany i odkręcił się na pięcie. Lucien bardzo dokładnie przyjrzał się, w jakim kierunku kierował się pan King. Dopiero kiedy zniknął zarówno Jacques, jak i zdezorientowany partner od tańca, Freud odkręcił się do kobiety.
         – Przepraszam za ten wypadek – uśmiechnął się nerwowo. Miał ochotę wyciągnąć ją za włosy na środek parkietu i zatłuc ją obcasem. – Ładna... sukienka.

Lucien zdawał sobie sprawę z tego, że niespecjalnie polubi się z paną Svetlaną, ale nie spodziewał się, że zirytuje go tak bardzo. Właśnie dlatego był gejem. Kobiety na takich przyjęciach tylko utwierdzają go w przekonaniu, że Bóg dobrze go stworzył pod tym względem. Mała żmija.
Agent postanowił zachować zimną krew, policzyć do dziesięciu i uspokoić się tak, jak bozia przykazała. Jestem oazą spokoju. Pierdolonym kurwa zajebiście wyciszonym kwiatem lotosu na zajebiście spokojnej tafli jebanego jeziora. Jestem wręcz jak jebany wagon pełen pierdolonych medytujących tybetańskich mnichów. Lucien prawdopodobnie odstraszył potecjalnego partnera do tańca swoją miną, bo wycofał się w zastraszającym tempie. Freud na początku swojej kariery miał... dosyć poważne problemy z agresją. Na przestrzeni lat z małą pomocą agencji zdążył się nieco wyciszyć. Co nie oznaczało, że całkowicie nad sobą zapanował.
Dopiero po krótkiej chwili zdążył ochłonąć. Na wszelki wypadek poprawił jeszcze raz swoją czerwoną sukienkę. Miał wrażenie, że za każdym razem, kiedy zapomina, że w ogóle ją nosi, ta podwija się odrobinę do góry. Za tę misję poprosi o premię. Nie... nie poprosi. Zażąda. Kupi sobie za nią najbardziej męskie spodnie, jakie widział świat.
Swojej ukochanej koleżanki nie widział już na horyzoncie. To był dobry moment, by podążyć za Kingiem. Lucien nadal doskonale pamiętał, w którą stronę się udał, a zatem ruszył za nim. Z planów budynku i wcześniejszego wywiadu zaczynał już podejrzewać, w jakim pokoju zatrzymał się Jacques. Jakże więc się ucieszył, kiedy zauważył Svetlanę niedaleko swojego celu podróży.
– Nie potrafisz się odkleić, co? – mruknął, nie siląc się już na jakiekolwiek próby udawania miłej i potulnej Cecilii. Stanął niedaleko drzwi, krzyżując ręce na wypchanej klatce piersiowej. Odruchowo nawet wypiął biodro. – Tak się składa, że mam do Kinga pewną sprawę i byłabym wprost zachwycona, gdybyś znalazła sobie kogoś innego, kogo możesz się uczepić za nogawkę.
Lucien w tej chwili zaczął się zastanawiać, co zrobi, jeśli pannica rzeczywiście nie bedzie chciała się stąd ulotnić. Unieszkodliwi ją? Czym? Obcasem czy strzałką usypiającą? A może po prostu wrzuci ją do jakiegoś schowka i wpisze do raportu jako ofiara konieczna. Nie wyglądała na jakoś przesadnie silną, była nawet niższa od niego. Poradzi sobie z nią bez problemu.

Uciążliwe pikanie w mikroskopijnej słuchawce w uchu od razu powiadomiło Luciena o straceniu łączności. Świetnie. Teraz nie dość, że musiał natychmiast znaleźć się w pokoju, to jeszcze musiał zająć się grożącą mu małą pchłą. Ciekawe co mu może zrobić. Zwyzywać jego dobranie dodatków do kreacji? Rozwalić łeb o ścianę, dobre sobie. Ktoś tu powinien zażyć jakieś ziółka. Przyganiał kocioł garnkowi.
– Chodź i spróbuj, dziwko – warknął, sięgając dłonią do swojej maski, w której zainstalowaną miał pojedynczą strzałkę z trucizną. Dokładnie w tym samym momencie, kiedy miał naciskać mały guzik za kocim uchem, jego słuchawka znowu zaczęła działać. I ktoś po drugiej stronie zdecydowanie nie był zadowolony.
–rwa, Lucien, King ucieka.
Freud zamarł na jedną, malusią sekundę, by zaraz wyminąć Svetlanę i jak gdyby nigdy nic wyburzył drzwi jednym, szybkim ruchem (i silnym ramieniem). Głos w słuchawce miał rację. Po Kingu nie było żadnego śladu. Jedynie otwarte okno i kpiąco powiewająca zasłona.
– Kurwa! – sapnął, rzucając się w stronę balkonu i wychylił się za balustradę. – Kurwa – powtórzył, inteligentnie, czując jak złość powoli zalewa go od środka. Na zewnątrz było zimno, a Lucienowi w krótkiej, cienkiej sukience było przeraźliwie gorąco. Po Kingu nie było ani śladu. – Kurwa, Ben?
Głos w słuchawce potwierdził przypuszczenia agenta. Stracili go. Krótkie zamieszanie z łącznością i sygnałem pozwoliło mężczyźnie na szybką ucieczkę, a Freud nie wiedział nawet, jaką drogą. Od razu wycofał się do pokoju, by znaleźć cokolwiek, co by go nakierowało na najbardziej prawdopodobny kierunek drogi Kinga... i wtedy przypomniał sobie o Svetlanie.

         Zmarszczył brwi, wpatrując się w działania Svetlany i jakby... nie do końca wszystko rozumiejąc. Trzeba przyznać, że Lucien raczej był typem żołnierskiego agenta. Dostawał rozkazy, wykonywał je, wracał do bazy. Dlatego kiedy nagle działy się rzeczy, których nie było w planie, mężczyzna zaczynał się gubić.
         Po skontaktowaniu się z centralą i bacznym obserwowaniu kobiety, Freud stwierdził, że czas się zmywać. Nie miał tu już nic do roboty, zwłaszcza, że King oddala się z każdą sekundą, a nikt tak naprawdę nie wiedział w którą stronę. Już miał zgodnie z zamierzeniami wyjść z pokoju, kiedy ktoś nacisnął na klamkę z drugiej strony. Świetnie.
         Pierwsza myśl Luciena skupiła się na balkonie. Nie raz wisiał kilka(dziesiąt) metrów nad ziemią, to nie byłoby problemem. Zaś to, co go ostatecznie powstrzymało, był fakt, że... cóż. Raczej niebezpieczne, zręcznościowe sytuacje powinny odbyć się w jakimś bardziej odpowiednim stroju, niż sukienka. Chociaż Freud musiał przyznać – wizja była ciekawa. Będzie musiał to kiedyś zrobić. Tak dla wyzwania samego siebie.
         Zanim zdążył się zakręcić za ewidentnym rozwiązaniem, już został pociągnięty do skromnej szafy z kilkoma wieszakami i nieszczęsną Svetlaną w środku. Zdecydowanie nie było tam za dużo miejsca, o czym przekonał się już przy pierwszej próbie poruszenia się. Wylądował w dosyć niefortunnej pozycji i to na dodatek z ustami prosto we włosach kobiety. Wymruczał coś z niezadowoleniem, ale zamknął się, kiedy tylko usłyszał kroki.
         – Sprawdzałeś łazienkę?
         – W pierwszej kolejności.
         – Pójdę jeszcze raz na salę, a ty rozejrzyj się na balkonie.
         Lucien zacisnął wargi. Czego on chce szukać na balkonie? Kinga radośnie bujającego się na balustradzie? Jeśli nie wydostaną się z tej szafy w przeciągu najbliższych kilkudziesięciu sekund, to... to... szafa była naprawdę ciasna. Z małym dostępem tlenu. I małą swobodą ruchów. Sukienki z natury są cienkie... Tylko się kurwa nie porusz. Lucien byłby sobą naprawdę zawiedziony, gdyby jego własny przyjaciel zdradziłby go na widok kobiety. Wbrew pozorom nadal nie lubił Svetlany. Naprawdę. Więc jeśli do czegokolwiek dojdzie - zwali to na reakcję organizmu.

         Kurwakurwakurwakurwakur- okej. Okej. To nie koniec świata. Na pewno nie zauważyła. Spojrzała. O kurwa. O Jezu. Lucien zrobił dokładnie to, czego najmniej się po sobie spodziewał w tej sytuacji - oblał się rumieńcem. Na szczęście w ciemnej szafie nie było tego widać, na dodatek szczęśliwa maska kota skutecznie zasłaniała mu odpowiednią część twarzy. Mógł więc w ciszy odwrócić wzrok i nerwowo przełykać ślinę do momentu, kiedy wreszcie się stąd wydostaną.
         Po niecałej minucie Svetlana wypadła z mebla jak poparzona. Ewidentnie zauważyła. Przez ten przeżyty szok aż jej się głos nieco obniżył, interesujące.
         Lucien nie odpowiedział na jej pytanie. Stwierdził, że już... nie musi. Bogu dzięki jego pokój wcale nie był jakoś daleko – wręcz przeciwnie.
         – Na przeciwko – wymruczał, nadal nieco nerwowo i ruszył za kobietą. Gdyby musiał paradować z tym namiotem przez pół budynku, to chyba prędzej zrzuciłby się z tego balkonu. Eksperowo wyminął Svetlanę i, nadal niezwykle dobrze poruszając się na obcasach, uciekł do pokoju ze swoimi rzeczami. Wstyd i zażenowanie zdecydowanie dodawało mu paliwa.
         Będąc w środku z błogą ulgą zdjął wreszcie perukę i z iście wielką irytuacją cisnął ją w kąt. Kasztanowe włosy bezwiednie opadły mu na kark, a Lucien dopiero wtedy poczuł, jak bardzo czekał na tę chwilę przez cały wieczór. Sukienki pozbył się jeszcze szybciej. Znalezienie zastępczych spodni i bluzki nie było wielkim wyczynem, ale... zaraz, czy oni nie spakowali mu innych gaci? Naprawdę ma paradować w tych koronkowych... spokojnie, Lucy. Spokojnie. To nic takiego. Pomyśl o tym, jak o kolejnym... wyzwaniu. Tak. Dokładnie.
         Po szybciej zmianie czuł się o wiele lepiej. Teraz wyglądał już tylko jak nieudana drag queen, bowiem na zmywaniu makijażu już na pewno nie miał czasu. Z resztą te kreski tylko podkreślały jego urodę.
         I nawet jego mały problem już zniknął. Jak... dobrze.
         Miał nadzieję, że przynajmniej nie będzie już musiał patrzeć Svetlanie w oczy. Homoseksualiźmie, zawiodłem się.