...with love. [boyxboy; FBaWtFT; genderbend; 2os.; bn]

Porpentine stał bezradny, niezbyt rozumiejąc, co się właśnie rozgrywa przed nim. W osłupieniu przyglądał się drzewu genealogicznemu, którego dokładną kopię zbadał już w piwnicy domu Yusufa Kamy. Zmarły brat Lety umknął wtedy jego uwadze. Czuł, jak za jego plecami Newton porusza się, a następnie przemieszcza w stronę Credence’a. Był nadzwyczaj spokojny, wręcz emanujący kojącym uspokojeniem, które udzielało się także Goldsteinowi. Skoro Corvus już nie żył, Kama nie miał powodu, by skrzywdzić przerażonego chłopaka.
Goldstein zacisnął pięść na różdżce, tym razem jednak nie celującej w nikogo. Nie wiedział, co ma teraz zrobić. Odnalazł Credence’a, jak planował, ale… co dalej? Nigdy nie myślał tak daleko wprzód.

Trzask teleportacji zwrócił uwagę wszystkich. Na środku pojawiła się dwójka mężczyzn. Skoro tylko Porpentine zauważył swojego brata, całego i zdrowego - rzucił się ku niemu i porwał w ramiona. Położył mu dłonie na policzkach i upewnił się, że wszystko w porządku.
Gdyby Queenie’mu coś się stało, Tini nigdy by sobie tego nie wybaczył. Obiecał rodzicom, że żaden z tych jego złotych włosów mu z głowy nie spadnie.

Chwila euforii nie trwała długo, gdyż Jacob poinformował wszystkich o ucieczce Grindelwalda.
Za nimi otworzyły się ukryte uprzednio drzwi. Auror spojrzał pytająco na Scamandera, który skinął głową. Wciąż trzymając kurczowo dłoń młodego Goldsteina, Porpentine przekroczył próg.

Znaleźli się w ogromnej auli pełnej niebieskich ogni, rozświetlających twarze zebranych popleczników Gellerta Grindelwalda. Czarodzieje tłoczyli się i wesoło rozprawiali. Od grupki najbliżej nich usłyszał podekscytowane próby przekonania jednego z nich, który najwyraźniej nadal się wahał. Zapewniali go, że pod koniec tego spotkania będzie już jasno rozumiał wyższy cel Grindelwalda.
Dłoń blondyna poluzowała się, a następnie puściła Porpentine’a. Z paniką w oczach spojrzał w kierunku, w którym Quinn ciągnął Jacoba. Ostatnim, czego teraz chciał, było zgubienie go w tłumie popleczników terrorysty. Widząc, że nie dopcha się do dwójki, odszukał wzrokiem Newta i to do niego podszedł, wciąż jeszcze mając na oku swego braciszka. Tak jak bardzo darzył Kowalskiego bezgraniczną sympatią, tak wiedział, że nie będzie w stanie zapewnić Queenie’mu ochrony w żadnym stopniu. Był niemagiem otoczonym przez czarodziejów wrogich niemagom.

W końcu rozmowy ustały, a na centralnej scenie pojawił się on - Gellert Grindelwald. Człowiek, którego rok temu wraz z Newtonem schwytali. Człowiek, którego MACUSA nie doceniła i pozwoliła uciec. Wśród grupki wokół czarnoksiężnika, Porpentine dostrzegł znajomą twarz, której obecność oznajmiła mu, jak zbrodniarz zdołał uciec.
– Abernathy… – wyszeptał odruchowo z załamaniem w głosie. Ku niemu na moment odwrócił się Newton, który zdołał poznać ów czarodzieja.
Wszystko jasne…

Cisza została przerwana przywitaniem się przez Grindelwalda.

– Przyszliście tutaj z pragnienia oraz z wiedzy, że dawne zwyczaje nam mnie służą – zaczął, a Goldsteina przebiegł dreszcz po plecach. Spojrzał w stronę swojego brata, który wyglądał na zainteresowanego, co go mocno zaniepokoiło. – Przyszliście, bo pragniecie czegoś nowego, innego. Ludzie mówią, że nienawidzę Les Non-Magiques. Mugoli. Niemagicznych. Nieczarujących. Nie nienawidzę ich – uśmiechnął się, co spowodowało falę dyskretnych uśmiechów wśród słuchających. Także na ustach Quinna pojawiło się coś w rodzaju podekscytowania, gdy nachylał się do Jacoba. – Nie walczę z nienawiści! Twierdzę, że mugole nie są gorsi, ale inni. Nie są niewarci, ale innej wartości – głos roznosił się echem po komnacie. Za nim krążyła trójka innych czarodziejów, zdecydowanie zadowolonych z efektu, jaki Grindelwald wywierał na ludziach. – Magia kwitnie jedynie w niezwykłych duszach. Jest zagwarantowana dla tych, którzy żyją dla wyższych wartości – rozmarzenie przebiegło po bladej twarzy czarodzieja. – Ah, jaki świat moglibyśmy stworzyć. Dla całej społeczności! My, którzy żyjemy dla wolności, prawdy i miłości.

Grindelwald zamachał różdżką ukazując nad głowami widzów wizję okrutnej wojny, którą spowodować mają niemagiczni, jeśli nadal pozostawieni będą sami sobie. Głosy oburzenia przetoczyły się falą po widowni, a Porpentine zmarszczył brwi.

– Okropne, prawda? Ich arogancja jest kluczem do naszej wygranej – kontynuował białowłosy czarodziej. Za nim Abernathy wymienił porozumiewawcze tryumfujące spojrzenie z jakąś ciemnowłosą Francuzką.

Gdzieś z przodu rozległ się krzyk i mignęło zielone światło. Wiedźma padła na ziemię martwa. Goldstein rozejrzał się teraz uważniej po tłumie. W niektórych osobnikach dostrzegł udających zwolenników francuskich aurorów, którzy dla wprawnego oka wyróżniali się. Tłum zakotłował się.
Sytuacja oczywiście została wykorzystana przez Grondelwalda, który oznajmił, że jego armia nie zabija niewinnych, robiąc przy tym teatralnie smutną minę. Ukryci aurorzy zaczęli denerwować się.

– Moi bracia, moje siostry! Zegar przyspieszył. Nadszedł moment, byśmy zajęli nasze należyte miejsce w świecie, gdzie czarodzieje są wolni! – cień szaleństwa przebiegł przez twarz Grindelwalda. – Dołączcie do mnie, albo umrzyjcie.
Z podłogi buchnęły ogromne niemieskie płomienie, odcinające okrągłą scenę od widowni. Ludzie zaczęli rzucać się ku niemu. Ci, którym udało się pokonać je, byli deportowani przez rozszalałego Grindelwalda. Inni ginęli w agonii w płomieniach.

Kątem oka Porpentine zauważył blond czuprynę swego brata, który kierował się w stronę płomieni. Przekonywał o czymś zawzięcie Kowalskiego, a w oczach miał lśniące łzy. Goldstein nie był w stanie się poruszyć.
Gdy Quinn dotarł do płomieni, po policzku Tiniego spłynęła pojedyncza łza.

Serce Newta coraz bardziej dogłębniej trawiła nienawiść, gdy słuchał czarnoksiężnika i jego obłudnych słów. Wszystko to, co mówił było jedynie jego jednostronną opinią, chorą utopią, ukrytym za fasadą złem.
Newt nie mógł uwierzyć w to, że ludzie potrafili słuchać go i wierzyć we wszystko, co im wciskał bez mrugnięcia okiem.
– Niemożliwe… – szepnął w trwodze Scamander, gdy nad ich głowami pojawiły się makabryczne obrazy wojny.
Newt podążył spojrzeniem do twarzy Porpentine’a, którego to rysy były napięte. Mężczyzna usilnie próbował zachować spokój, wiedząc, że panika w niczym nie pomoże.
Dłoń Newtona ponownie podążyła do tej Amerykanina i zacisnęła się na niej pokrzepiająco.
Czarodziej nie był do końca pewien czy robi to dla Tiniego, czy dla siebie i ze względu na własny strach.
– Nie odchodź ode mnie na krok – powiedział niemal do siebie Newt, spoglądając w ziemię.
Był w stanie z całą pewnością stwierdzić, że zaraz zdarzy się coś okropnego i nie wiedział jak zachowa się w obliczu zagrożenia życia swojego towarzysza.
Chciał go chronić.
Za wszelką cenę.

Nie musieli czekać długo, bowiem panika wybuchła wraz z przybyciem Aurorów w tym…Tezeusza.
Na widok mężczyzny, twarz Newta zbledła ze strachu. Od dawna nie był z bratem blisko, ale nie mógł znieść myśli o tym, że musiałby patrzeć jak Gellert morduje starszego Scamandera.

Jedna z czarownic wspierających działania Grindelwalda wystąpiła z szeregu i wskazała oskarżycielsko na jednego z Aurorów, który w akcie paniki wystrzelił ze swojej różdżki klątwę, zabijając dziewczynę na miejscu.
Zapanowało poruszenie. Ludzie poczęli sięgać po różdżki, deptać po sobie i przepychać się w kierunku ognia lub uciekając przed nim.
Newt również sięgnął po swoją różdżkę, nie chcąc by ogień dotarł do nich. Gdy jednak spróbował się ruszyć – okazało się, że Tini ma zupełnie inne plany.
Mężczyzna stał nieruchomo i wpatrywał się martwo w punkt u dołu auli, gdzie rozgrywała się dramatyczna scena między Jacobem Kowalskim a Quinnem – jedno z nich próbowało przekonać drugie do tego, by nie popełniało straszliwego błędu.
– Tini – zawołał Newt swojego towarzysza, ale ten nadal ani drgnął. – Tini, proszę cię – powtórzył, tym razem błagalnym tonem.
Newt patrzył jak po policzku mężczyzny spływa pojedyncza łza.
W tym samym czasie coś wybuchło u góry sali i zwróciło uwagę Scamandera.
Tam zobaczył Letę, która pomagała wstać rannemu Tezeuszowi z ziemi.
Kolejne spojrzenie magizoologa podążyło do Grindelwalda, który swoją uwagę ulokował na Lecie.
Newton wiedział, że czarnoksiężnik pragnie tego, by ta znalazła się w jego szeregach.

– Musimy stąd uciekać – powiedział Newt, zbliżając się do Tiniego i ujmują jego oblicze w swoje dwie ręce, a następnie przyciskając jego czoło do swojego własnego. – Pójdziesz za mną?


Jego dzikie spojrzenie przyciągało Letę Lestrange, próbowało zwrócić na siebie jej uwagę.
Wiedział, że kobieta doskonale wie, czego on pragnie.
Obserwował ze znikomym przejęciem jak Leta pomaga podnieść się Tezeuszowi Scamanderowi z ziemi, jak dopada go jego młodszy brat, jak brat Quinna zmaga się z płomieniami, stara się by nie skrzywdziły nikogo.
Najbardziej zaciętą wojowniczką była Leta.
– Przyłącz się do mnie, panno Lestrange – zawołał Gellert, uśmiechając się do niej zachęcająco.
Ta jednak posłała mu dumne i butne spojrzenie, a następnie wycelowała swoją różdżkę prosto w niego.
– Nigdy – syknęła Leta i posłała paskudną klątwę w jego stronę.
Ogień pochłonął jej skutki i błyskawicznie podążył po czarownicę, by strawić ją swoim magicznym żarem.
Nie było mu to dane bowiem, by chronić Letę, Tezeusz wskoczył przed nią, spychając kobietę na bok.
Dało się słyszeć pełen bólu krzyk młodszego ze Scamanderów, gdy ciało jego brata zajęło się płomieniami.

Z trwogą w oczach patrzył jak noga jego brata dzięki zaklęciu zostaje oddzielona od reszty ciała i natychmiast spala się w niebieskim płomieniu.
To samo stałoby się z resztą ciała, gdyby nie Porpentine i Newt byłby mu wdzięczny, gdyby jego myśli nie zagłuszała panika, strach i wrzask Tezeusza.
Nie mógł sobie jednak pozwolić na ani jedną chwilę nieuwagi, bowiem płomienie nie miały zamiaru spocząć dopóki nie uśmiercą wszystkich tych, którzy sprzeciwili się Grindelwaldowi.
Musieli jak najszybciej stąd zniknąć, jeżeli nie chcieli dołączyć do reszty trupów.

Decyzja o wydostaniu się poza obręb mauzoleum była jednogłośna i szybka.
Lecie udało się wydostać Jacoba i choć jej stan był daleki od tego, jak zazwyczaj była spokojna – udało jej się nie zawahać ani na chwilę. Bezpiecznie przeniosła z dala od płonącej auli Jacoba i kilku innych mugoli, którzy jakimś cudem umknęli zaklęciu czarnoksiężnika.
Duża większość czarownic i czarodziei…dołączyła do Gellerta.
Dzisiejsza bitwa była sromotną porażką Rządu Stanów Zjednoczonych oraz samego Newta.
Tego Newta, który nie zdołał dzisiaj ochronić nikogo przed tragedią, bólem i cierpieniem.
Starał się nawet odnaleźć kolejne ofiary swoich błędów – Credence’a i Nagini. Spostrzegł jednak, że dwójka zniknęła w innych okolicznościach niż śmiertelnych z mauzoleum, co dostarczyło Newtowi choć namiastki ulgi – chwilowej i ulotnej.

W najgorszym stanie znalazł się jednak Tini, który musiał patrzeć jak jego brat bez zawahania przekracza krąg ognia i dołącza do mroku.
Scamander nie dotrzymał swojej obietnicy złożonej samemu sobie, gdy przysięgał, że nie pozwoli na to, by starszy Goldstein cierpiał, by w jego oczach pojawiły się łzy.
Na myśl o tym serce Newta rozsypywało się na kawałki.

Obserwował, jak przez zasłonę gęstej mgły, Letę, która próbowała odjąć nieco bólu swojemu narzeczonemu.
Tezeusz żył i najlepszym tego świadectwem było to, że przeraźliwie krzyczał.
Newton nie miał pojęcia w co ręce włożyć, a doskonale wiedział, że i Leta znajduje się na skraju wytrzymałości, trzęsącymi dłońmi gładząc czoło Aurora i rzucając kolejne bezużyteczne zaklęcia.
 – Nicolas na pewno będzie wiedział co robić – usłyszał ze strony Jacoba Newt.
Skinął głową Lecie, dając jej znać, żeby posłuchała Kowalskiego i przeniosła się w miejsce bezpiecznego lokum przy użyciu wspomnień o nim Kowalskiego.
Sam postanowił zostać tu jeszcze przez chwilę, poczekać aż Porpentine dojdzie do siebie na tyle, by być w stanie ruszyć dalej.
Newt nie był w stanie stwierdzić czy to w ogóle było możliwe, by po czymś takim ruszyć dalej.

Powoli podszedł do skulonej postaci, uklęknął obok niej i przygarnął do siebie bliżej, wiedząc, że Goldstein powinien znaleźć się właśnie w jego ramionach.
Jego dłoń gładziła ciemne włosy mężczyzny, gdy ten bezgłośnie rozpaczał.
Scamander nie był dobry w słowach, ale nawet on wiedział, że teraz żadne nie są potrzebne.
Nie musieli sobie powtarzać, że wszystko będzie w porządku, bo być może już nigdy nie będzie tak, jak kiedyś.
Wszystko się zmieniło tej nocy.
Mogli przyjąć te zmiany jako porażkę i załamać się…
Mogli też walczyć, by nie pozwolić na to, by Grindelwald wygrał ponownie.


Jakiś czas później wszyscy już znaleźli się w lokum Nicolasa Flamela – sławnego alchemika, znakomitego naukowca.
Jeżeli ktoś był w stanie załagodzić cierpienia Tezeusza to był to właśnie on.

Leta tkwiła cały czas przy wyczerpanym Tezeuszu, sama opadając powoli ze wszystkich sił.
Jacob zniknął gdzieś, zapewne potrzebując chwili dla siebie.
Newt zaś nie odstąpił Tiniego ani na krok odkąd kilka godzin wcześniej wyjaśnili sobie w Ministerstwie wszystkie niedomówienia.
Trwał przy nim również, gdy Goldstein nie miał ochoty odzywać się na temat Quinna.
Wówczas milczał, w ciszy odtwarzając zdarzenia tego wieczoru i układając je w prawidłowej kolejności, dopasowując niuanse tam, gdzie pojawiły się wcześniej luki.
Newt wiedział już, że dopóki Grindelwald nie pozyska między swoje szeregi Credence’a – to właśnie oni mają szansę na zwycięstwo.
Wiedział także, że ucieczka Gellerta była zaplanowana co do dnia i godziny. Nie istniało prawdopodobieństwo takie, że czarnoksiężnikowi udało się zaplanować tak wielkie wydarzenie bez pomocy osób z zewnątrz. To one cały ten czas tkały misterną, pajęczą nić, która była planem uwolnienia Gellerta.
Tutaj pojawiała się przeszkoda, na którą wpadał Scamander raz po raz.
Komu Grindelwald tak naprawdę zawdzięczał swoją wolność?

Jego szmaragdowe spojrzenie podążyło do nieruchomego Goldsteina.
Oczy mężczyzny były zaszklone od łez, usta wyschnięte od gorącego ognia i milczenia, a na brudnych od sadzy policzkach odcinały się dwie jaśniejsze linie, rynny wyznaczone żalem.
Newt boleśnie pragnął zrobić coś, by ten widok zastąpił widok tego Tiniego, którego pamiętał sprzed kilku miesięcy – poruszonego, złaknionego przygód.
Nie chciał mu mówić, że to dopiero początek, ale też nie mógł powiedzieć, że mają za sobą najgorsze.
Nie był w stanie kłamać temu mężczyźnie w twarz tylko po to, by ten się poczuł choć na sekundę lepiej po czym przypomniał sobie, że to przecież niemożliwe.
Grindelwald planował całą rewolucję.
Wiele osób miało jeszcze zginąć.

Newton zerknął w kierunku swojej walizki wypełnionej magicznymi istotami.
Ze smutkiem uświadomił sobie, że żadne z tych stworzeń nie ma mocy przeganiania smutku.
Sam Newt nawet takowej nie posiadał. Żadne z zaklęć nie mogło na dobre uwolnić nikogo od okrucieństw życia.

 – Nie powiedziałeś mi, że wybierasz się do Anglii – odezwał się cicho Scamander, spoglądając na zaciśnięte pięści Tiniego. – Co miałeś zamiar zrobić, gdy się w niej znajdziesz? – spytał, spoglądając w bok na twarz Goldsteina.

***

Ilekroć Tini znajdował się tak blisko i Newt zdawał sobie sprawę z tego, jak niewielka odległość ich dzieli, coś w mężczyźnie ożywało.
I z pewnością nie było to serce, które biło szybciej za każdym razem, gdy widział Goldsteina…
Miał wrażenie, że coś w rodzaju impulsu elektrycznego łaskotało jego skórę, gdy tylko dłoń Tiniego stykała się z jego policzkiem. Nie potrafił temu uczuciu przypisać żadnego ogniska, bowiem wydawało się Newtowi, że całe jego ciało wówczas płonęło.
I choć „płonięcie” oraz „ogień” miały ostatnimi czasy mało pozytywny wydźwięk, to Newt miał na myśli jak najbardziej pozytywne odczucia.
Odkąd poznał Tiniego to wszystkie emocje, każdy dotyk, każdy dźwięk i barwa nabrały innego nasycenia, intensywności.
Zupełnie tak, jakby Tini sprawiał, że Scamander żył bardziej niż żył wcześniej, jakby jego dotychczasowe istnienie było tylko oczekiwaniem aż zdarzy się coś tak niezwykłego jak pojawienie się Goldsteina.
I choć na samą myśl, że miałby powiedzieć Amerykaninowi o swoich uczuciach coś skręcało go w środku i protestowało, nie zmieniało to wcale tego, jak przedstawiała się rzeczywistość sfery emocjonalnej Scamandera.

Ktoś mógłby rzec, że niebieskie oczy pochłaniają najmocniej, że ich barwa jest najbardziej wyjątkowa.
Newt nigdy nie byłby w stanie się z tym zgodzić, bo najwyraźniej nikt, kto tak twierdzi nigdy nie patrzył w oczy takie, jak te, które miał Porpentine.
Dwa ciemne tunele, w których na próżno było szukać mroku czy ciemności, bo czaił się w nich najbardziej wyraźny blask i ciepło.
Okalał te oczy dodatkowo wachlarz ciemnych, długich i gęstych rzęs, których faktura przedstawiała się atrakcyjniej niż zestaw piór nawet tak majestatycznego zwierzęcia, jakim był kruk.
W miarę, jak wzrok Newta sunął dalej po tej zjawiskowej powierzchni, jaką było oblicze przyjaciela, tym więcej zauważał zachwycających detali, doskonałych wykończeń.
Od zgrabnego nosa, przez pełne usta, aż po długą i smukłą szyję.
Scamander był niemal gotów przyznać, że najwspanialszym stworzeniem, jakie kiedykowliek odkrył był właśnie Porpentine.

Jego potok myśli został przerwany przez stęknięcie bólu studiowanego obiektu.
Newt od razu wzrokiem spróbował odszukać źródła niedogodności, które wyrwało z ust Goldsteina ten dźwięk.
Znalazł ów źródło na jego żebrach.
Jego oczom ukazał się spory obrzęk, który wykrzywił jego brwi w wyraz niezrozumienia.
Tini po chwili wyjaśnił mu, skąd wzięło się coś takiego na jego ciele i Newt niemal siłą powstrzymał się od tego, by dać upust swojej frustracji związanej z tym, jak niezadowolony był z tego, że mężczyzna dopiero teraz mu o tym mówił.
Wycelował różdżką w swoją dłoń, szepnął pod nosem zaklęcie, a następnie delikatnie ułożył swoją ciepłą dłoń na odkrytym kawałku ciała towarzysza.
– Zachowujesz się jak każde ranne stworzenie – odezwał się Scamander. – Dopiero, gdy jest naprawdę źle to pozwalasz sobie pomóc…

W ciągu kilku kolejnych sekund było już po wszystkim, a po obrzęku został tylko niewielki siniak. Dokładnie w tym samym momencie, gdy Newt odsunął dłoń od żeber Goldsteina – pojawił się przed dwójką czarodziei starzec.
– Tezeusz chciałby was zobaczyć – poinformował dobrotliwie Flamel i posłał Newtowi pokrzepiający uśmiech.
Obydwaj mężczyźni czym prędzej podnieśli się ze schodów i ruszyli w kierunku pokoju, w którym leżał ranny Auror.

Jego twarz była blada i spocona.
Wyglądał na wycieńczonego i ledwo świadomego.
Na widok Newta oraz Tiniego jednak się ożywił, a nawet spróbował swoje usta wykrzywić w uśmiechu.
Jego młodszy brat przysiadł na miejscu Lety, które ta mu udostępniła. Wzrok Tezeusza nadal utkwiony był w Goldsteinie.
– Dziękuję… – wyszeptał słabo starszy Scamander. – Jesteś prawdziwym bohaterem.
Newt pozwolił sobie na delikatny uśmiech, bo nikt bardziej nie był wdzięczny Goldsteinowi niż on – Newt.
– Dziękuje, że go uratowałeś – odezwała się nieco załamującym się tonem Leta i, nim ktokolwiek się spostrzegł, porwała Porpentine’a w swoje drobne ramiona.

Tini postanowił zostawić ich samych, więc Newt wylądował w pokoju z bratem i jego narzeczoną.
Jego narzeczoną, która niegdyś przecież była sympatią Newta.
Jeszcze do dziewięciu miesięcy wstecz Scamander był z tego powodu okropnie pokłócony zarówno z Tezeuszem jak i Letą.
Teraz już wiedział, że jego zachowanie było dziecinne, a uczucia jedynie widmem tego, co czuł do dziewczyny, gdy razem chodzili do szkoły.
Gdy z jej powodu prawie wyleciał z tej samej szkoły.

Tezeusz szybko usnął spokojnym i głębokim snem, co pewnie było zasługą leków, które podał mu alchemik.
Newton siedział w ciszy, czując na sobie wzrok Lety.
Miał wrażenie, że ta oczekuje od niego, by w jakiś sposób rozpoczął rozmowę, a było to okrutnie ironiczne w związku z tym, jakimi byli ludźmi. Jakie różnice ich dzieliły.
To Leta z ich dwojga była świetnym manipulatorem, mówcą…politykiem.

 – Mało brakowało, a byłabyś martwa – odezwał sie nieco ponuro Newt, nie podnosząc na nią spojrzenia.
Lestrange usiadła wygodniej w fotelu przy łóżku Tezeusza. Newton był niemal pewien, że na jej usta wkradł się pełen zadowolenia z siebie uśmiech.
Tak, zmusiła go do mówienia.

 – Myślałam, że mogę go zniszczyć – odezwała się po chwili ciszy. – Chciałam was chronić, Newt.
Scamander w końcu zerknął w jej kierunku. Nie odezwał się jednak.
 – Kocham was. Nie mogłam pozwolić na to, by coś wam się przytrafiło.
Newt westchnął cicho, a jego wzrok spoczął na starszym bracie.
Gdyby plan Lety się powiódł…być może Grindelwald byłby martwy, ale wówczas również Leta by tego nie przeżyła. Tezeusz musiał domyślić się tego od razu i dokonać trudnego wyboru, który zapewne będzie kosztował go wiele.
Zwłaszcza teraz, gdy zapewne już nie będzie mógł wrócić do czynnej służby…

 – On też cię kocha – mruknął Newt, a następnie podniósł się z krzesła i opuścił pomieszczenie, nie oglądając się za siebie.


Newt przez chwilę wpatrywał się we Flamela nierozumiejącym wzrokiem.
 – Dwóch z was będzie musiało ulokować się w jednym pokoju – powiedział starzec.
Okazało się bowiem, że dostępne dla gości były jedynie dwa łóżka i wygodna kanapa.

Jedno z łóżek przypadło Lecie, drugie Jacobowi ze względu na jego opłakany stan.
Newt musiał wybrać gdzie będzie spał tej nocy.
Jego wzrok podążył do Jacoba, który wyglądał na potwornie wykończonego całym dniem. Zapewne będzie płakał całą noc…a później chrapał…
Spojrzenie Newta przeskoczyło na Tiniego.
Mężczyzna był oczywistym wyborem.
Jest raczej cichym współlokatorem i Newt był gotów pomóc mu samą swoją obecnością, gdyby temu zrobiło się przykro.

Kilka minut później obydwaj mężczyźni znaleźli się w pokoju–biblioteczce.
Ich wzrok spoczął na kanapie.
 – Możesz ją zająć, jeżeli masz ochotę – odezwał się niespodziewanie Newt i położył swoją walizkę na ziemi.
Zdołał upewnić się, że zwierzęta wewnątrz niej mają się dobrze i są nakarmione.
Tęsknił jednak za tymi, które zostawił w domu, w Londynie.
Na tę myśl w jego oku zakręciła się łza, którą szybko spróbował schować przed wzrokiem przyjaciela.
Newt powinien być wykończony, ale wiedział, że ze zmartwienia o Tezeusza i swoje zwierzęta nie będzie w stanie zmrużyć oka.
Nie powinien wobec tego zajmować kanapy.

 – Jestem w stanie sam zdecydować gdzie będę spał, dziękuję – mruknął Newt, mrugając obsesyjnie. Był nieco zdenerwowany upartością Tiniego, ale w zasadzie…nie spodziewał się z jego strony innej reakcji.
Jakby w decydującym argumencie dla Newta – Goldstein ziewnął. Mężczyzna zastanawiał się skąd się bierze ta cała upartość przyjaciela, bo przecież, któryś z nich musiałby i tak spać na ziemi! I jeżeli to nie będzie on…to będzie to Tini.
A zatem powinna decydować kwestia pierwszeństwa, czyli „kto pierwszy, ten lepszy”, a z tego co pamiętał Newt – to właśnie on był…pierwszy.

 – Nie sądziłem, że ktoś poza Gromoptakiem może być tak uparty…. – powiedział Newt, a następnie zorientował się, co powiedział…
Oczywiście, że tak! Tini z pewnością doskonale pasował do swojego Domu. Prawie tak doskonale, jak Leta do Slytherinu.

Newt zaczął podnosić się z kucek, by zmierzyć się po raz ostatni z Goldsteinem w walce o podłogę.
 – Zdecydowanie powinieneś odpocząć. Jesteś wykończony i doskonale to wi-… – Jego usta zamknęły się w połowie słowa, bo gdy tylko znalazł się tak blisko Porpentine’a, jak wtedy, gdy chowali się przed Tezeuszem – Newtowi odjęło mowę. Mógłby przysiąc, że miał coś jeszcze do powiedzenia, ale w tej chwili nie miał pojęcia co to było…
Szybko jednak zorientował się w sytuacji.
Zorientował się do czego pcha go podświadomość i dlaczego jego serce bije jak oszalałe, a w ustach panuje okropna suchość.
Było to równie przerażające, co ekscytujące.
Równie jednoznaczne, co dezorientujące…
A kiedy ich wargi już miały się zetknąć – Newt zwrócił swoją twarz w inną stronę i zacisnął powieki w obawie przed tym, co mógłby zobaczyć w tamtej sekundzie.
Scamander zorientował się również, że cały ten czas wstrzymywał oddech i teraz mu go brakowało.
Zaczerpnął płytkiego oddechu, a następnie kątem oka obserwował jak Tini robi niewielki krok w tył, a na jego twarzy maluje się bardzo niezidentyfikowany wyraz.
 – Widzę, jak cierpi Jacob… – zaczął cicho Newt, nieco zachrypniętym od suchości w ustach głosem. – Nie chcę, by…któryś z nas…musiał tak samo cierpieć.
Jąkał się, ale bardzo się starał, by do Goldsteina dotarło, że chciał tego równie mocno, jak nie mocniej, co on.
Jednocześnie wiedział, że czasy, w których żyją są nieprzyjazne.
Że być może pewnego dnia będzie inaczej, ale póki co…czeka ich wiele cierpienia, jeżeli zdecydują się na to, czego chcieli obaj.
Być może będą chwilę, gdy będą szczęśliwi, ale nie będą trwały długo i każdej z nich będzie też towarzyszyła nuta goryczy.
Nuta goryczy, której smak na języku czuł Newt za każdym razem, gdy widział Porpentine’a, wiedząc, że nieistotne są ich uczucia, bo i tak na zawsze zostaną tylko przyjaciółmi.
Jeżeli chcieli być bezpieczni to tak właśnie zrobią.

 – Chcę, żebyś wiedział, że…chcę tego, co ty… – wybełkotał Newton, zerkając na przyjaciela nieco śmielej. – Ale nie potrafię przestać myśleć o tym, że… –”…mogłoby ci się coś stać.„
Nie potrafił dokończyć zdania, obawiając się tego, że mogłoby się to stać rzeczywistym zagrożeniem, gdyby wypowiedział to na głos.
Jego spojrzenie błyskawicznie zmierzyło szczupłą sylwetkę Tiniego. Spoczęło na jego szyi, jedynie na ułamek sekundy.
Wystarczyło to jednak, by Newt przypomniał sobie o czymś…wyjątkowo ważnym.

Mężczyzna gwałtownie sięgnął do walizki i już po chwili miał w dłoniach zadowolonego z siebie Niuchacza.
 – Pakt krwi – powiedział na głos Newt. – Dlatego Dumbledore odmówił walki z Grindelwaldem – mówił trochę za szybko i w zbytnim rozgorączkowaniu Newt.
Następnie wytrząsnął z Niuchacza niewielki wisiorek z piękną ozdobą.
Pokazał ją Goldsteinowi, na chwile zapominając o ich problemie.
 – Dumbledore nie może walczyć z Grindelwaldem, a Grindelwald nie może z Dumbledore’m.

Jak mógł zapomnieć o tym?!

Wiedział, że nie jest to najbardziej stosowna okazja na rozterki miłosne.
Czuł się winny temu, że na rzecz jednego człowieka był gotów porzucić ratowanie świata.
Był też głupi myśląc, że Gellert nie przyjdzie szukać tego artefaktu, a on będzie w stanie odeprzeć zagrożenie.
Być może nawet nie powinien był zabierać tej rzeczy ze sobą.
To było jak zaproszenie do walki, a on zdecydowanie nie był kimś, kto mógłby się mierzyć z Grindelwaldem.
Dlatego ważne było to, by jak najszybciej dotrzeć z tym do Dumbledore’a, na którego wspomnienie młody mężczyzna niemal się uśmiechnął.
Był ciekaw jak ogromne uczucie kierowało Albusem, gdy zawierał ten pakt ze swoim dawnym przyjacielem Gellertem.
Był też ciekaw…jak mężczyzna radzi sobie teraz z poczuciem winy.

Wisiorek znalazł się w dłoniach Lety kilka minut później.
Dziewczyna przyglądała się magicznemu przedmiotowi, wnikliwie studiując jego każdy skrawek.
– Z pewnością nie może tego Paktu zerwać nikt poza Dumbledore’m lub Grindelwaldem – powiedziała na głos to, czego cała trójka się obawiała.
Byli bezsilni, nawet mając ten przedmiot w rękach.
– Działa to trochę jak…horkruks – dodała po chwili, nieco ściszając głos. Następnie schowała naszyjnik w swojej drobnej dłoni i posłała ku obydwu czarodziejom ciepły uśmiech.
– Myślę, że dzięki temu możemy wygrać.
Newt skinął dziewczynie głową, a następnie zrobił krok w tył, by jak najszybciej zająć miejsce do spania na podłodze.
Leta jednak powstrzymała go w sekundę później.
– Stój, Newton – rozkazała, by po chwili sięgnąć ręką pod fotel, spod którego wyjęła butelkę…ognistej.
Wargi Scamandera mimowolnie rozchyliły się w zdziwieniu na ten widok.
Ostatnio, gdy pił alkohol…
Było to bardzo dawno.
– Zasłużyliśmy – powiedziała Leta, uśmiechając się lisio.


Newton, Porpentine oraz Leta skończyli z kieliszkami w dłoniach, siedząc kolektywnie na kanapie w pokoju-biblioteczce.
Nie chcieli obudzić Tezeusza, więc przenieśli się do pokoju, w którym mieli odpoczywać razem Newt oraz Tini.

– Tini, żałuj, że nie znałeś tego człowieka, gdy chodził do szkoły. Był najbardziej niebywałym okazem… – zaśmiała się Leta, upijając duży łyk whisky.
Newt nie potrafił się zaś nie zgodzić ze słowami Lestrange więc jedynie wypił za to, jakim dziwakiem był i będzie…
– Oboje byliśmy niebywali, ale on z naszej dwójki…był wyjątkowy – dodała Leta, uśmiechając się w zamyśleniu.
Newton był gotów o kobiecie powiedzieć to samo.
Dziewczyna była wyjątkowa i już na zawsze w jego odczuciu będzie. Bo, mimo wszystko, wcale aż tak wiele się nie zmieniło.
Nadal byli trochę zagubieni i nieco przestraszeni tym, czym były uczucia.
Newt mógł nie rozmawiać z Letą już tak często, ale wiedział doskonale, że jej relacja z Tezeuszem nie była prosta, a jej uczucia wobec niego bardzo silne, ale i chaotyczne.

– Dobrze wspominam te lata – odezwał się Scamander, a jego usta wykrzywił słaby, zamyślony uśmiech. Przez wiele lat starał się pamiętać tylko te chwile, które nie były bolesne, ale zapomniał przez to, jak wiele tych pięknych momentów wynikało z nieporozumień między nim a światem, ile silnych przyjaźni zawarł przez to, że był inny.
Leta oraz Dumbledore byli w większości tych wspomnień, które wydały się Newtowi warte zapamiętania.
Warte opowiedzenia komuś, kogo się pewnego dnia pokocha.

– Pamiętasz te Święta, które spędziliśmy w zamku? – spytała Leta, ożywiając się na to wspomnienie.
Newt, oczywiście, doskonale je pamiętał.



– Pospiesz się Newt! – szepnęła piętnastoletnia Lestrange, a jej przyjaciel chwilę później zrównał się z nią na schodach.
Była zima, za kilka dni miała mieć miejsce Wigilia. Newt oraz Leta byli jednymi z niewielu uczniów, którzy zostali na te Święta w Hogwarcie.
Leta z przymusu, a Newt, bo nie mógł znieść myśli, że dziewczyna mogłaby zostać sama na Święta!
Mieli zaplanowane tak wiele atrakcji, że Scamander musiał przyznać iż wydawał się to być najbardziej ekscytujący czas w tym roku.
– Zwolnij trochę… – poprosił zdyszany piętnastolatek. Nie spodziewał się jednak, że dziewczyna zatrzyma się od razu.
Okazało się, że tutaj właśnie mieli skręcić.
– Wszyscy z Ravenclawu wyjechali na Święta, co oznacza, że nikt się nie dowie, że tu jesteśmy – wyjaśniła konspiracyjnym szeptem Leta, uśmiechając się chytrze.
Newt mógł jedynie unieść brew w braku zrozumienia dla planu dziewczyny.
Ta nie miała zamiaru jednak tłumaczyć mu szczegółów i złapała go za rękę, a następnie pociągnęła ku wejściu do pokoju wspólnego Ravenclawu.

– Skąd to masz? – zaśmiał się nieznacznie Newt, opadając na kanapę. Leta trzymała w swoich niewielkich dłoniach po jednej butelce ognistej whisky.
– Pora, by Newt Scamander stał się niegrzecznym chłopcem… – stwierdziła z rozbawieniem Leta.



– Nie mam zamiaru słuchać tej historii ani przez chwilę dłużej – powiedział Newt, zawstydzając się na wspomnienie tego, jak pierwszy raz spróbował alkoholu i jak okropne miało to skutki na jego organizm.
Wiedział, że Letę okrutnie bawi ta historia, gdy wydawało jej się, że zdeprawowała Scamandera. W rzeczywistości…Newt nigdy nie był aniołem, ale to okazało się dopiero kilka dni później od tego wydarzenia, które tak bardzo Letę obecnie rozbawiło.
Na szczęście Newt jeszcze nie był na tyle pijany by się dzielić wszystkimi historiami z życia. Zwłaszcza, że ta jedna była szczególnie…prywatna.

– Newt, ty służyłeś w wojsku – przypomniała sobie nagle Leta, gdy Porpentine wydał się być zbyt trudnym celem. Doskonale przecież wiedziała jak wyciągać sekrety ze swojego przyjaciela, więc dlaczego miałaby nie zacząć od niego?
Newt zamrugał szybko, bowiem był to temat, którego zazwyczaj wolał unikać.
– Na froncie wschodnim, prawda? – dopytywała Leta, na co Newton skinął jej głową.
– To był tajny program, Leto. Wątpię, żeby…
– Bzdura! – przerwała mu dziewczyna. – Mój narzeczony jest szefem Biura Aurorów, a Tini Aurorem. Myśle, że możesz swobodnie mówić o czymkolwiek zechcesz.
Newt wzniósł oczy błagalnie do nieba, a następnie to samo spojrzenie utkwił na chwilę w kolanie przyjaciela, które spoczęło przy jego udzie.
Chwilę wcześniej odruchowo pozwolił przyjacielowi na to, by ich nogi mogły się stykać, ale nie sądził, że był przy tym na tyle nieuważny, by zdać sobie sprawę z bliskości, na którą sobie pozwolili dopiero teraz.
– Opowiesz mi o tym, jak wrócę z toalety, Newtonie – powiedziała, zerkając na ich desperackie próby utrzymania fizycznego kontaktu. Następnie uśmiechnęła się ciepło do Scamandera i puściła mu konspiratorsko oczko.

Newt oraz Tini zostali sami.
W głowie Scamandera zapanował chaos, gdy różne strumienie myśli skrzyżowały się w jego głowie. Było w tym trochę pijackiej zuchwałości, nieco zdrowego rozsądku oraz szczypta tego, co wynikło z ich poprzedniej rozmowy.
Przypomniało to Newtonowi o ich nieudanym pocałunku i mężczyźnie w jedną chwilę zrobiło się okropnie gorąco.
Do tego stopnia, że Scamander zręcznie podniósł się z kanapy, by w przeciągu niewiele ponad jednej sekundy znaleźć się przy otwartym oknie, zza którego nadeszła ulga w postaci powiewu zimnego powietrza.
Newt cicho odetchnął, przymykając powieki i rozpinając kolejny guzik swojej koszuli.
Musiał wyglądać okropnie nieporządnie nawet jak na siebie.
Jego szelki wisiały teraz zupełnie nieprzydatnie przy jego biodrach, a wymięta koszula miała zdecydowanie zbyt wiele rozpiętych guzików, by zostało to uznane za eleganckie.
Do tego jeszcze jego włosy wydawały się być nawet bardziej niesforne niż zazwyczaj.

– Jesteś wspaniałym starszym bratem – odezwał się Newt, gdy odetchnął kilka razy świeżym powietrzem, a jego nerwy się nieco ukoiły i niemal swobodnie był w stanie się wyrażać. – Dlatego pewnie myślisz, że to twoja wina, że tak to się potoczyło – mówił dalej Scamander. Jego spojrzenie wbite było w ziemie pod jego stopami. Nie sprawiało to jednak, że Newt brzmiał niepewnie. Jego głos mógł być słaby, ale jego serce było silne.
– Ale nie pozwolę na to, żebyś się obwiniał za coś, co nie stało się z twojej winy nawet w najmniejszym stopniu.

Newt nie wiedział czy jest cokolwiek, co mógłby powiedzieć, by rozwiało to jakiekolwiek wątpliwości w umyśle jego przyjaciela.
Przyjaciela.
Oczywiście, że mogli być przyjaciółmi, ale czy Newt jest w stanie być dla Tiniego na tyle ważny, by być w stanie upewnić chłopaka w tym, że wszystko będzie dobrze? Że to nie jego wina? Że nie powinien dźwigać tego ciężaru sam?
Gdyby tylko istniał sposób, by się dowiedzieć…
By dowiedzieć się…co Porpentine do niego czuje?


Dłuższą chwilę później do pokoju wróciła Leta.
Na widok, który zobaczyła mogła się jedynie uśmiechnąć, bo był to niezwykle malowniczy obrazek.
Tini spał wsparty na głowie Newta opartej o ramię przyjaciela.
Leta nie miałaby serca, by budzić tych dwóch, zakochanych mężczyzn, dlatego jedynie przykryła ich kocem, zgasiła światło i zniknęła we własnej sypialni, po drodze po raz ostatni przed snem odwiedzając Tezeusza.
Dziewczyna złapała jego dłoń w swoje własne i ścisnęła, by następnie nachylić się nad jego twarzą i ucałować delikatnie jego usta.

***

Tej nocy miał wiele snów – niektóre straszniejsze od innych, inne zupełnie pozbawione sensu.
Jeden z nich szczególnie wyrył się w jego pamięci, atakując umysł Newta swoim realizmem.
Był to sen, w którym Newt staje w nierównej bitwie przeciwko Grindelwaldowi, który po długiej i męczącej walce, pokonuje Scamandera i na jego oczach torturuje bliskich czarodzieja.
Jedną z sylwetek, której nie potrafił ochronić był Tini.

Kolejny ze snów skupił się na Credence’ie i odnalezieniu go. Była to raczej wizja, a nie sen, która została podstępnie umieszczona w głowie Newta.
Pod powiekami Scamandera pojawiło się opuszczone poddasze. Na drewnianej, zakurzonej podłodze leżały dwa postrzępione materace okryte cienkim kocem.
Dwie sylwetki – kobieca i męska – stały przy wybitej szybie niewielkiego okna. Stamtąd przyglądały się ulicom Paryża.
Newt słyszał nawet słowa, który rozbijały się po jego czaszce nawet w momencie pobudki.
„Udamy się do Londynu. Tam będziemy bezpieczni.”

Newt rozejrzał się po pokoju, ale jego oczy zaatakowała jasność poranka, a po chwili również pustka, która panowała wokół.
Nie było śladu po Tinim, na którym zasnął zeszłej nocy, ostatecznie przegrywając tym samym bitwę o to, gdzie będzie spał.
Mężczyzna podniósł się do siadu i dopiero wówczas uderzył go tępy ból głowy, spowodowany ilością alkoholu, którą pochłonął zeszłej nocy.
Odszukał wzrokiem swoją różdżkę, by następnie zamachać nią delikatnie nad swoją głową i pozbyć się kaca.
Teraz musiał tylko znaleźć Tiniego i powiedzieć mu o swoim śnie, w którym pojawił się Credence.
No…być może mógłby się najpierw jeszcze wykąpać.


Po tym jak Newt opowiedział wszystkim o swoim śnie – wszyscy stwierdzili zgodnie, że to nie był przypadkowy sen i ktoś z pewnością chciał, by ta wiadomość dotarła do Newta.

– Wracajmy do Londynu zatem – stwierdził słabo Tezeusz, sadowiąc się wygodniej w łóżku.
– Jesteś pewien, że twoje ciało wytrzyma skutki teleportacji? – spytała zaniepokojona Leta, zerkając po chwili pytająco na Flamela.
Ten od razu pospieszył z odpowiedzią.
– Jest w wyśmienitym stanie. Myślę, że nie powodu do zmartwień.
Leta uśmiechnęła się na tę wiadomość, a jej wszelkie niemal obawy ewoluowały w pokłady nadziei na to, że pewnego dnia już nic nie będzie groziło życiu Tezeusza i zapomną o tym całym bólu.

Newt oraz Tini wrócili do swojego niewielkiego pokoju, by się spakować.
Scamander nie był do końca pewien czy to właśnie do Londynu Tini chciał się obecnie udać. Z pewnością wolałby gonić za Grindelwaldem, ocalić Quinna.
I Newton wsparłby go w tym, a nawet poszedł z nim, gdyby nie to, że obecnie ślad po czarnoksiężniku zaginął, a oni obydwaj potrzebowali odpoczynku.
Poza tym…musieli odnaleźć Credence’a przed Gellertem.
Chłopak wydawał się mężczyźnie niezbędny do osiągnięcia sukcesu, więc była to priorytetowa kwestia.
Newt wierzył, że Tini zdaje sobie z tego wszystkiego sprawę.

– W końcu spędzisz w Londynie nieco więcej czasu – stwierdził Scamander, magicznie składając swoje ubrania, które poszybowały przez pokój do wnętrza walizki czarodzieja.
– Będziesz miał nawet do dyspozycji własną kanapę – dodał Newt, uśmiechając się do Tiniego z napięciem widocznym na twarzy.
Oczywiście, że mężczyzna nieco stresował się wizytą przyjaciela w jego domu. Nikogo, poza Quinnem oraz Jacobem, jeszcze tam nie gościł.
Oraz Bunty – jego asystentką i pomocniczką, którą zatrudnił do opieki nad zwierzętami pod własną nieobecność.
Ale żadne z tych ludzi nie było tak wymagającym gościem, jak Porpentine.

***

Tini najwidoczniej posiadał coś takiego, jak „choroba morska”. Było to oczywiście uleczalne i Newt mógłby pozbyć się tej dolegliwości jednym eliksirem. Niestety złożyło się tak nieszczęśliwie, że niestety nie miał przy sobie ani jednego flakonika gotowej mikstury. Wątpił też w to, że rozbujany statek był dobrym miejsce do warzenia eliksiru magicznego.
Newt mógł zatem jedynie współczuć przyjacielowi i wspierać go w tej trudnej chwili, ale rozbawienie Jacoba stanem czarodzieja udzieliło się i Scamanderowi.
Tak więc w ten sposób ściągnęli na siebie uwagę pozostałych pasażerów, którzy z obawą spoglądali na bladego Goldsteina.
Gdy zaś mężczyzna gwałtownie się podniósł i wychylił za barierkę – Newt był niemal pewien, że to już ta chwila.
Oczywiście, ruszył za przyjacielem, by w razie czego wesprzeć jego osłabioną sylwetkę.

Położył dłoń na jego ramieniu, by następnie przetransportować ją na plecy mężczyzny i czule je pogładzić.
– Wybacz, że nie jestem w stanie ci pomóc… – mruknął Newt, sunąc dłonią uspokajająco po plecach bruneta. – Myślę, że to oznacza iż będziesz zmuszony zamieszkać w Londynie – zażartował czarodziej. Dopóki Newt jest pozbawiony możliwości podróżowania, Tini będzie musiał zdecydować się czy woli by ich relacja ponownie stała się jedynie listowną.
Newt miał ogromną nadzieję, że Porpentine nie skaże go na kolejne miesiące tęsknoty i nie opuści kraju od razu po tym, jak znajdą Credence’a.
Scamander w końcu nie wytrzymałby tej samotności i wybrałby się w kolejną nielegalną podróż.
I właśnie w tej chwili, gdy zastanawiał się nad wszystkimi tymi możliwościami – umysł mężczyzny spłatał mu figla.
Co jeżeli…Tini się ożeni pod jego nieobecność? Co jeżeli Newt dowie się tego dopiero wówczas, gdy dostanie zaproszenie na wesele?
Rzeczywisty strach opanował jego ciało, a dłoń na plecach Tiniego zatrzymała się w miejscu.
– Jesteś homoseksualistą, prawda? – spytał, a po chwili zawstydził się okropnie, bowiem mijająca go dama rzuciła mu zdegustowane spojrzenie.
Co to w ogóle za pytanie?!
– Przepraszam – powiedział po chwili, a jego cała twarz spłonęła rumieńcem.


Do portu w Anglii dotarli jakiś czas później. Newt nie wiedział ile dokładnie trwała podróż, ale wydawała mu się być najdłuższą, jaką miał okazje przebyć.
Na szczęście, gdy znalazł się na terenie Wielkiej Brytanii problemem już dłużej nie była teleportacja, więc złapał obydwu przyjaciół za dłonie i w jednej chwili przeniósł ich na środek salonu w swoim domu, który dopiero na chwilę przed swoim wyjazdem zdołał w pełni urządzić.
– Czujcie się jak u siebie – powiedział Newt, ale w sekundę później już go nie było bowiem był w drodze do piwnicy, gdzie znajdował się ogromny teren poświęcony jedynie zwierzętom.
Tak bardzo za nimi tęsknił…

– Panie Scamander! – usłyszał pisk Bunty, gdy ta wreszcie dołączyła do niego w piwnicy.
Newt, nadal trzymając w ramionach dwa żmijoptaki, odwrócił się ku dziewczynie, która wyglądała jakby miała zemdleć na jego widok.
– Witaj, Bunty – przywitał się cicho Newt, a następnie posłał jej niepewny uśmiech.
– Tak się o pana martwiłam! – pisnęła, podbiegając do Newtona, a gdy tylko ten odłożył żmijoptaki na ziemię – ta rzuciła się mężczyźnie w ramiona.
Newt nie spodziewał się tego rodzaju powitania ze strony kogokolwiek…

Na schodach nagle pojawił się Porpentine, więc Newt jak najszybciej odsunął od siebie czarownicę i upewnił się, że nie ma na jego koszuli niczyjego śluzu.
– Bunty, poznaj mojego…przyjaciela, Porpentine’a – przedstawił jej mężczyznę, wahając się nieco przy tym, jak tytułować Goldsteina. Byli przyjaciółmi, tak, ale czasami to słowo zupełnie nie pasowało Newtowi, gdy miał opisać swój stosunek do Amerykanina.
Istniało bowiem wiele lepszych określeń na tego człowieka, które nie były jedynie niezobowiązującym „przyjacielem”.
– Tini, poznaj Bunty, moją asystentkę.

***

Gdy tylko na horyzoncie pojawił się Tini – wszystko jakby zaczynało blaknąć naokoło dla Newta. Działo się tak właściwie już od początku ich znajomości, że gdy tylko widział mężczyznę – cała reszta stawała się znacznie mniej istotna.
– Bunty, mogłabyś pójść zobaczyć co u…? – Newt nie do końca wiedział, jak sprawić, by Bunty na chwilę zniknęła, ale nie był człowiekiem, który zawracałby sobie głowę dobrą wymówką.
Dziewczyna wydawała się pojąć aluzję i szybko wycofała się ze sceny.

Tini zatrzymał się przy gnieździe Niuchacza i jego potomstwa.
Młode Niuchacza były tak samo psotne jak ich rodzic i Newt nie był pewien czy poradzi sobie z tak wymagającymi zwierzętami.
Miał w swoich zbiorach gromoptaka, ale…Cóż, być może nie były tak wielkie jak on, ale były prawie równie tak samo wymagające, co Frank.
– Mogłem zapomnieć wspomnieć… – przyznał Newt, uśmiechając się pod nosem, gdy małe Niuchacze zakwiliły na jego widok.
Newt miał jednak wiele do pokazania przyjacielowi, więc chwycił dłoń Porpentine’a i zaprowadził bliżej zbiornika wodnego.
Widok tutaj był nadzwyczaj malowniczy, ale nie było rzeczy, której Newt nie umiałby zrobić, by stworzeniom żyło się lepiej.
Oczywiście, najlepiej byłoby im w środowisku naturalnym, ale czasami byłyby tam zagrożone przez kłusownictwo lub zbyt ranne, by poradzić sobie same.
Newt jednak starał się, by stworzenia te zazwyczaj wracały tam, gdzie przynależały.

Nieopodal brzegu znad tafli wody wynurzyło się stworzenie, które powszechnie uważano za bardzo niebezpieczne.
Sam Newt miał początkowo problemy z okiełznaniem tego morskiego rumaka, ale ostatecznie kelpie stało się posłuszne Newtowi.
Obecnie przyglądało się czarodziejom z pewnej odległości.
Newt puścił dłoń Goldsteina, ale jego ręce przeniosły się na talię mężczyzny, gdy obchodził jego sylwetkę dookoła, by podejść bliżej jeziora.
Następnie powoli sięgnął do drewnianego pudła, w którym Bunty chowała przysmaki dla tego wyjątkowego rezydenta.
Gdy zaś Scamander wyjął z wnętrza pudła kawałek surowego mięsa – z miejsca, w którym znajdowało się stworzenie dało się słyszeć cichy acz przejmujący pomruk.
Po chwili Newt cisnął kawałkiem mięsa w powietrze, a kelpie wyskoczyło z wody i pochwyciło kąsek w locie, by uderzyć z powrotem o taflę wody i zniknąć w jej głębinach.

Newt odwrócił się przodem do przyjaciela, który miał na twarzy wyraz podziwu i oczarowania, co było nadzwyczajną cechą Tiniego.
Tylko on – oraz Newt – potrafili być najzupełniej w świecie oczarowani czymś, czego każdy inny człowiek się bał.
To samo tyczyło się niebezpiecznych przygód, rzeczy niemożliwych.
Chyba właśnie dlatego Newt nie potrafił zapomnieć o tym mężczyźnie ani na chwilę przez ostatni, niemalże, rok.
Teraz zaś, gdy miał go przy sobie…nawet nie był w stanie sięgnąć po to, czego pragnął. Szlag trafiłby całe to niebezpieczeństwo!
Jak Newt mógłby wątpić w to, że będą szczęśliwi nawet, gdy cały świat będzie przeciwko nim? Przecież to on – Newt – całe życie był sam przeciwko wszystkim. Dopóki nie pojawiła się Leta, a później też Jacob, Quinn oraz…Tini.
Wcale nie musiał być sam.
Ostatnie pare dni nauczyło go, że rzecz, której można żałować najbardziej na świecie to milczenie i niewykorzystane okazje.
Te wszystkie niewykorzystane okazje i to całe milczenie, które sprawiło, że Tini był pewien, że Leta i Newt są zaręczeni.
To całe milczenie między Newtem i jego starszym bratem, które doprowadziło do tego, że ze względu na Letę nie rozmawiali ze sobą od lat.
Ile razy jeszcze Newt będzie musiał powtórzyć swoje błędy nim nauczy się, że to prowadzi go coraz dalej w las?
Była to dobra chwila, by położyć takiemu działaniu kres.

Newt skrócił dystans między sobą, a Porpentine’m do minimum.
Spod długich rzęs przyglądał się spokojnej, pięknej twarzy mężczyzny.
Jego oddech przyspieszył natychmiast, gdy tylko Newt postanowił, że zrobi to, do czego zmierzał ostatnio Goldstein.
Że w końcu go pocałuje.
Nie wiedział, że sama myśl o tym będzie miała taki wpływ na działanie całego jego ciała.
Nigdy wcześniej nie był tak…zestresowany.

Jego dłonie niepewnie ujęły oblicze Tiniego, głaszcząc delikatnie jego policzki kciukami.
Biodra mężczyzny zaś przylgnęły do tych drugich, a przyspieszony oddech zniknął na chwilę zupełnie.
Ich usta dzieliły niewielkie centymetry.
Długie palce Scamandera powoli wsunęły się między ciemne kosmyki przyjaciela, by przyciągnąć jego twarz do swojej własnej.
I to wszystko stałoby się sekundę później, gdyby nie niesforność Bunty, która na widok tej sceny wypuściła z rąk wiadro pełne ryb, które rozbiły się o łydki obydwu mężczyzn.

Jego obecność sprawiała, że był szczęśliwy, a bliskość do reszty utwierdzała go w tym, że nie pozwoli temu człowiekowi uciec ze swojego życia.
Newt nigdy nie był szczególnie posesywny względem jakichkolwiek stworzeń, a już na pewno nie ludzi. Był zdania, że nikt nigdy nie powinien ograniczać niczyjej wolności do żadnego stopnia.
A jednak, gdy pojawiała się możliwość, że Tini mógłby chcieć opuścić go…Newt nie potrafił po prostu pozostać w zgodzie z tym, co do tej pory uważał.

Parsknął z rozbawieniem, pomagając Bunty zbierać ryby z ziemi.
Dziewczyna wyglądała jakby lada chwila miała się rozpłakać ze wstydu.
– Przepraszam, panie Scamander. Ja nie chciałam… – bełkotała pod nosem.
– Nic nie szkodzi, Bunty – odparł szczerze Newton, posyłając jej ciepły uśmiech.
Teraz, gdy wiedział, że byłby w stanie to zrobić, a jego uczucia i intencje wreszcie są jasne…nie bał się, że była to jedyna okazja, której nie wykorzystał względem Tiniego.

Gdy pomógł kobiecie zanieść pokarm tam, gdzie zmierzała i wrócił do przyjaciela – wiedział, że raczej nie będą w stanie kontynuować tego na czym stanęli. Newt był bardziej niż pewien, że zapach ryb, którym Newt był cały pokryty, był średnio zachęcający.
Słysząc pytanie, które uciekło z ust przyjaciela – zaśmiał się krótko.
– Gdzie by tu zacząć? – spytał.
Znajdowała się pod jego opieką…duża ilość stworzeń.


Tini oraz Newt spędzili w piwnicy większą część dnia. W którymś momencie dołączył do nich Jacob, który wydał się nawet w nieco lepszym humorze niż poprzedniego dnia. Też bardzo cenił pasję Newta i również lubił słuchać o tym wszystkim, co ten młody i genialny mężczyzna ma do powiedzenia.
Bo to, w jaki sposób Newt mówił o wszystkich tych stworzeniach było równie magiczne, co niezwykłe.
Z pewnością był kimś, kto całe swoje życie dotychczasowe poświęcił właśnie tym zwierzętom.
Nie było wątpliwości, że umrze kochając je.

Późnym wieczorem zjedli posiłek, który przygotował dla nich Jacob.
Następnie Newt postanowił rozlokować swoich gości.
Oczywiście – dom, w którym mieszkał był nieco za duży jak na jedną osobę, a zatem i sypialni było wystarczająco dla wszystkich jego gości.

Na koniec wycieczki Newt dotarł wraz z Tinim do miejsca, gdzie Goldstein miał odpoczywać.
Stanął w drzwiach, przyglądając się temu, jak Tini stawia swoją torbę na kanapie, a następnie zerka w kierunku okna wychodzącego na podwórze.
– Mój pokój jest tuż obok – odezwał się Newt, robiąc krok w głąb pomieszczenia. – Łazienka jest nasza wspólna – dodał i rozejrzał się po sypialni. Chyba nigdy tutaj nawet nie był.
Nie był właściwie w połowie pomieszczeń tego domu.
Jego sypialnia była nadal niemal całkowicie pusta, co różniło ją znacznie od tej, którą zajmował w swoim domu rodzinnym.
Tamta była cały czas okropnie zagracona, a ściany obwieszone rysunkami, szkicami, rękopisami książki.
A skoro mowa o książce…
Newt sięgnął po zapakowany w szary papier przedmiot w kształcie…książki.
Na papierze starannie nakreślone zostało imię – Porpentine.
Scamander przez chwilę przyglądał się temu napisowi nim wyciągnął dłoń z książką ku Tiniemu.
Mężczyzna ostrożnie wziął ów w swoje palce i obejrzał z każdej strony.
– Obiecałem, że wręczę ci ją osobiście – przypomniał Newt. – Nie wiedziałem, że stanie się to tak późno.
Tak, na początku Newt miał zamiar przyjechać z egzemplarzem książki do Ameryki, ale gdy tylko wrócił do kraju został wystosowany przeciwko niemu zakaz opuszczania kraju.
To ostatecznie ograniczyło jego możliwości i pokrzyżowało plany.


– Odpocznij – odezwał się po chwili milczenia, a następnie zrobił kilka kroków wstecz, do wyjścia z sypialni. – Do…zobaczenia – mruknął i zostawił czarodzieja samego, by natychmiast zniknąć we własnym pokoju.
Nie chciał być przy tym, jak Tini przeczyta dedykację od autora na pierwszej stronie.
Zarówno tę odręcznie napisaną jak i…wydrukowaną w każdym egzemplarzu, który niebawem zakupi pewna ilość czarodziejów i czarownic.

Czas płynął – jak to miał w zwyczaju.
Minęło może coś około dwóch tygodni bardzo intensywnej pracy nad różnymi badaniami. Tezeusz mimo swoich obrażeń nie ustąpił jako szef Biura Aurorów. Jego samozaparcie i determinacja zdała się zdobywać szacunek każdego nawet bardziej niż tytuł „bohatera wojennego”. Teraz Newt już mógł być pewien, że nigdy się nie stanie większym czarodziejem niż on, ale pierwszy raz od dawna…nie próbował. Zdał sobie sprawę z tego, że byli różni i w różnych jednostkach mierzona była ich wielkość.
Newt nie miał prawa jeszcze być z siebie dumnym, ale przynajmniej wiedział, że trafił w końcu na dobrą ścieżkę.

Pomimo, że ich praca nie skończyła się ani na chwilę – Newt czuł się znacznie bardziej spokojny i wypoczęty. Nie wiedział czy powinien był doszukiwać w tym zasługi tego, że w końcu był wolny od zarzutów oraz presji zostania Aurorem, jeżeli z powrotem chciał mieć możliwość podróżowania, czy może w obecności przyjaciół – Jacoba oraz Tiniego.
Najpewniej obydwie te rzeczy miały wpływ na samopoczucie Newta.
Jacob był zdania jednak, że to w pełni zasługa Porpentine’a.

Newton z całą pewnością był w stanie stwierdzić, że ekscytował go powrót do Hogwartu oraz ponowne spotkanie z Albusem.
Choć widzieli się zaledwie trzy tygodnie wcześniej, spotkanie to przebiegło w pośpiechu oraz w ukryciu. Nie mieli czasu porozmawiać o niczym innym, co nie było związane z nielegalną wyprawą Newta do Francji.
Tym razem czas nie będzie naglił ich tak okrutnie.
Okoliczności jednak nadal nie były zupełnie sielankowe, bowiem warzyły się losy świata.
Mogli zapobiec wojnie.
Scamander pozostawał spokojny dzięki temu, że miał w sobie ogromne pokłady wiary w Dumbledore’a oraz we wszystkich tych ludzi, którzy będą chcieli walczyć.
Chciał wierzyć, że dobro jest silniejsze od szaleństwa Gellerta Grindelwalda.

Jego rozmyślania przerwało wtargnięcie jego współlokatora, który poruszał się po domu ciszej niż jakikolwiek drapieżnik w swoim środowisku naturalnym.
Newt nadal próbował rozwiązać zagadkę tej nadzwyczajnej umiejętności Tiniego.

– Ehh… – jęknął, przypominając sobie, że ten zadał jakieś pytanie. – Nie – wykrztusił. – Znaczy… – Newt spróbował sformułować swoją myśl. – Nie jestem sam. Mam… – Mężczyzna spojrzał znacząco w podłogę, zaznaczając obecność setek stworzeń żyjących w piwnicy czarodzieja. – Poza tym…dopiero się wprowadziłem. Wcześniej mieszkałem z mamą – dodał i zamknął notatnik, w którym zapisał kilka ostatnich słów.

Przyglądał się szczupłej sylwetce Tiniego jak ta zbliżała się coraz bardziej.
W końcu mężczyzna przystanął przy biurku i wsparł się o jego blat.
Newton mieszkał z przyjacielem przez krótko podczas swojej wizyty w Ameryce, więc Anglik nie miał okazji doświadczyć na swojej skórze każdej „odsłony” Goldsteina.
Nigdy, na przykład, nie widział Tiniego, gdy ten był zrelaksowany lub śpiący.
Nigdy nie zobaczył jak ten drzemie na kanapie z otwartą książką w dłoni.
Nigdy nie spostrzegł kątem oka jak mężczyzna przechadza się po pokoju z jedynie ręcznikiem zawiązanym wokół bioder, wyszedłszy z kąpieli.
Wszystkie te szczegóły sprawiły, że Newt zechciał odkryć jeszcze więcej z tego, co sprawiało, że Tini był, cóż, sobą.

Newt zorientował się, że być może znów trochę za długo już przygląda się twarzy przyjaciela i ponownie zapomina o tym, że kierowane są ku niemu jakiekolwiek słowa.
– Zdążymy na kolację – odparł cicho Scamander, wzrokiem śledząc podnoszony przez dłoń Tiniego przedmiot.
Swoje spojrzenie znów w zamyśleniu utkwił w swoim przyjacielu.
Nadal nie był pewien co ich łączyło i czy ta sympatia przerodzi się kiedyś w coś, co można będzie uchwycić słowami.
Jeżeli tak…to w jaki sposób powinien traktować to, co dzieje się teraz?

Po chwili ciszy – odezwał się ponownie.
– Jak wyglądały twoje poprzednie…? – Newt wbił swoje spojrzenie z powrotem w zamknięty notatnik. To były rzecz, z którymi absolutnie miał niewiele do czynienia. – …związki? – dodał niepewnie.