f a k e love ( romans_dramat_mieszane )

      Spojrzałam w lustro i poprawiłam szminkę w kąciku ust, po czym uśmiechnęłam się do siebie. Zgarnęłam torbę z krzesła, zawieszając sobie na ramieniu. Wyszłam z pokoju, jednocześnie wyjmując telefon z kieszeni i wbijając spojrzenie w ekran. Powiadomienia z social mediów... I wiadomość od Alexa. Wywróciłam oczami, czytając jej treść.
      "Wpaść po ciebie przed szkołą?"
      Cóż, miło z jego strony, jednak chyba nie rozumiał tych "dyskretnych aluzji", które rzucam w jego kierunku zawsze, gdy o to pyta. Nie potrafił pojąć, że to akurat coś, co robię od zawsze z Charleyem. Nie chciałam niszczyć tej tradycji, ale pewnie w końcu Alex nie wytrzyma i pojawi się pod moimi drzwiami.
      "Bardzo chętnie, ale nie dzisiaj. Mój kot zdechł, nie będzie mnie na pierwszej lekcji :c"
      Odpisałam wreszcie po kilku minutach, stojąc w kuchni przed lodówką. W międzyczasie napisałam do Charliego, że widzimy się za pięć minut, wyciągając jednocześnie mleko. Nie zdążyłabym zjeść nic pożywnego, więc jedynie napiłam się go prosto z butelki, po czym zjadłam garść płatków kukurydzianych. Wychodząc na korytarz wpadłam na mamę, która szła z jakimś... Glinianym czymś.
      - Lou! Jak ci się podoba? Chcę wystartować z nim w konkursie - oświadczyła dumnie kobieta, patrząc na swoje dzieło. Ja natomiast uśmiechnęłam się fałszywie i przesłodzenie.
      - Piękny... Globusl - oświadczyłam, unosząc lekko brwi i patrząc na tę kulkę. O dziwo, brzmiałam całkiem naturalnie. Jeśli chodzi o kłamstwa, to moje drugie imię powinno brzmieć "Kłamczucha". Kłamałam w praktycznie każdej sytuacji, żeby jedynie mnie było wygodnie. No, nie licząc osoby Charlesa, ale to zupełnie inny gatunek.
      - To popiersie Królowej Elżbiety - stwierdziła sfrustrowana, odwracając się i wchodząc do kuchni.
      - Piękne popiersie, wygraną masz w kieszeni! Spadam, bo mamy spotkanie z wychowawcą przed lekcjami. W sumie jestem już spóźniona - powiedziałam, zakładając szybko buty i wychodząc. Kolejne kłamstwo. Zamknęłam za sobą drzwi i oparłam się o nie, przymykając oczy. Kocham swoją mamę, ale odkąd ojciec od nas odszedł, szuka na siłę jakiegoś zajęcia... I Faceta. Nie zliczę, na ilu już randkach w ciemno była. To się nazywa desperacja samotnej kobiety.

      Czasem miałam naprawdę dość swojej rodzicielki. Co, jak co, ale po rozstaniu z ojcem to ona stała się naprawdę nieznośna. Mimo że odszedł kilka lat temu, ona nadal nie może się z tym pogodzić. On natomiast żyje sobie szczęśliwie ze swoją nową rodzinką. Do tego, nie płaci alimentów, a moja mama ledwo wiąże koniec z końcem. Do tego wydaje pieniądze na głupoty, jak właśnie kurs garncarstwa, chociaż nie ma za grosz talentu.
      Stałam tak jeszcze przez moment, kiedy usłyszałam dźwięk otwieranych drzwi. Otworzyłam oczy i spojrzałam na przyjaciela, kiedy ten podszedł i mnie objął. Odetchnęłam cicho, po czym uśmiechnęłam się i uniosłam głowę, aby na niego spojrzeć. Nie ma co ukrywać, że był ode mnie nieco wyższy. Wyciągnęłam ręce i objęłam go za szyję, stając przodem do niego. Spojrzałam mu w oczy i uśmiechnęłam się z niedowierzaniem, unosząc brwi.
      - Poważnie, Charles? Gdybym nie była gotowa, to lepiłabym z mamą popiersie Królowej Elżbiety z gliny - stwierdziłam, po czym posłałam mu lekko rozbawiony uśmiech. - I nie wyglądałabym tak zajebiście... Czego o tobie powiedzieć nie mogę - dodałam po chwili, a uśmiech zmienił się w bardziej zadziorny. Pstryknęłam chłopaka w nos i odsunęłam się od niego, kierując się dumnie korytarzem w stronę windy. Nacisnęłam parę razy przycisk, myśląc, że to ją przyśpieszy. Co prawda, wiedziałam, że nie, no ale... - Oczywiście żartuje. Nikt w tej zapyziałej budzie nie przyćmi naszego blasku - dodałam, niby to podekscytowana, ale nadal było słychać lekką ironię w moim głosie. Wtedy obok przeszła sąsiadka wraz ze swoim nieznośnym psem, któremu jadaczka się w nocy nie zamyka. Uśmiechnęłam się milusio w jej stronę, splatając dłonie za plecami.
      - Dzień dobry, Pani Campbell. Jak się trzyma mała, urocza Sissi? - spytałam, pochylając się nad psem. Wtedy na ułamek sekundy pojawił się na mojej twarzy grymas na widok wrednego jorka. On też mnie nie trawił. Chyba nikogo nie trawił.
      - Dzień dobry, dzieciaki. Wspaniale, właśnie idziemy na spacerek, a potem na małe zakupy. Prawda, Sissi? - powiedziała, w ostatnim zdaniu zwracając się do psa jak do małego niemowlaka. Wywróciłam lekko oczami i spojrzałam na Charliego znacząco. Doskonale wiedział, jakie miałam zdanie o tym psie i starszej pani, bo przynajmniej pięć razy dziennie mu na to narzekam, no ale... Ponarzekam jeszcze trochę w drodze do szkoły, żeby nie zapomniał.

      Przyjaźnię się z Charlesem odkąd pamiętam. Znamy się praktycznie od zawsze. W naszej kamienicy nie było żadnych dzieci, poza mną. Dopóki nie wprowadziła się nowa rodzina z synem. Nie było więc wyjścia, zwłaszcza, że jeszcze trafiliśmy do tej samej szkoły. Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie swojego życia bez tej małej namiastki człowieka obok mnie. Znamy się na wylot i właściwie Charlie jest dla mnie jak brat, którego nigdy nie miałam. I nie chciałabym mieć. Życie jedynaczki mi się podoba. Ale być może to fakt, że Charles jest gejem sprawa, że tak świetnie się dogadujemy. Mogę z nim pogadać o facetach jak z koleżanką.
      - Po prostu powiedz, że chcesz pożyczyć mój rozświetlacz, zamiast prawić mi te komplementy - oświadczyłam z wrednym usmieszkiem. Skrzyżowałam ręce na piersi i patrzyłam jak pani Campbell oddala się ze swoim małym potworkiem. Tutaj każdy się znał. Zresztą, dziwne, żeby nie, skoro w kamienicy i okolicy od lat mieszkali ci sami ludzie.
      Wyszliśmy na zewnątrz, a ja wyciągnęłam ręce do góry, rozciągając się. Spojrzałam na przyjaciela, unosząc lekko brwi.
      - Ja, mój drogi, nawet nie wiem, co to słowo oznacza - stwierdziłam, wytykając go palcem. Ach, słabe kłamstwo jak na mnie. Następnym razem muszę postarać się bardziej. Prychnęłam cicho śmiechem i ruszyłam wzdłuż chodnika. - Przez tego przeklętego sierściucha znowu nie mogłam spać. I nie odrobiłam angielskiego. Myślisz, że jak powiem Grayson, że nawiedzony szczekacz uniemożliwił mi pracę, którą naprawdę chciałam zrobić, to mi odpuści? - spytałam, a w moim głosie była nutka sarkazmu.
      Właściwie nauczyciele już byli tak przyzwyczajeni do moich kłamstw, że pewnie puści to mimo uszu.
      - Hej, Charlie, mam pomysł. Chodźmy gdzieś indziej, odpuśćmy sobie dzisiaj lekcje. Jeden dzień... - zaczęłam, idąc bokiem, żeby patrzeć cały czas na przyjaciela. I wtedy właśnie na kogoś wpadłam. A tym kimś... Okazał się być Alex. A niech to. Zakryłam twarz dłonią, patrząc znacząco na Charliego i uśmiechnęłam się niezręcznie.
      - Louise, nawet za tą ręką nie będziesz niewidzialna - stwierdził chłopak, obsuwającej dłoń od mojej twarzy. Posłałam mu szeroki uśmiech i zaśmiałam się cicho.
      - Alex! Co robisz w tej okolicy? Szkoła jest w drugą stronę - stwierdziłam nieco nerwowo się uśmiechając.
      - Chciałem wpaść i zobaczyć, jak się trzymasz po śmierci kota - oświadczył, patrząc to na mnie, to na Charlesa. Zmarszczyłam brwi, nie mogąc zrozumieć, o co mu chodzi. I wtedy mnie olśniło.
      - To ogromna strata. Mruczuś był jak część naszej rodziny... - powiedziałam, poważniejąc w tym momencie. Po chwili puknęłam łokciem Charliego, żeby potwierdził moje słowa. Co z tego, że nigdy nawet kota nie miałam.

      - Ech, jeszcze wiele musisz się nauczyć... - mruknęłam, odnośnie tekstu chłopaka na temat pracy domowej. Cóż, tego nauczycielka na pewno by nie łyknęła. Istnieje jeszcze ewentualność, że mi się upiecze i nie zauważy. Właśnie na to po cichu liczę.
      Alex był moim chłopakiem stosunkowo od niedawna. Szczerze mówiąc, nawet nie wiedziałam, czy cokolwiek do niego czułam. Okej, lubiłam go, ale też mnie strasznie irytował swoim zachowaniem. Na przykład tym, że był zbyt poukładany. Skrzyżowałam ręce na piersi i spojrzałam na przyjaciela, a potem na swojego chłopaka. Poważnie, będziemy musieli musieli popracować nad jego kłamstwami.
      - Mówiłaś, że idziesz na późniejszą godzinę do szkoły - stwierdził Alex, patrząc podejrzliwie to na mnie, to na Charlesa.
      - No tak, ale... Charlie mnie wyciągnął. Przecież trzeba jakoś funkcjonować - powiedziałam, posyłając uśmiech chłopakowi. Kiedyś oboje z Charleyem zginiemy przez te moje ściemy. Bardzo często go do nich wciągam, no ale nie moja wina...
      - W takim razie, skoro już się spotkaliśmy, może pójdziemy razem? - spytał, na co ja z niemrawym uśmiechem pokiwałam niechętnie głową. Jasne, że nie chciałam iść z nim, tylko z Charliem, ale co miałam zrobić? Ruszyliśmy więc w dalszą drogę, podczas której Alex złapał mnie za rękę. Mimo to, moja rozmowa głównie dotyczyła Charlesa, no bo... To z nim miałam nieskończoną ilość tematów do gadania.

      Mój odwieczny rytuał właśnie został zakłócony przez osobnika zwanego Alex. Cóż mogłam rzec w takim momencie? No trudno. Jak dla mnie, szedł zdecydowanie zbyt blisko i przekraczał moją przestrzeń osobistą, którą naruszać mógł bez pozwolenia jedynie Charlie. I zdaje się, że głównie ja tu się starałam jakoś podtrzymać rozmowę.
      - Hej, Charley, idziemy po szkole do tej kawiarni, co zawsze? Mam ochotę na porządną dawkę słodkości - stwierdziłam, wychylając się i spoglądając na przyjaciela z lekkim uśmiechem. No skoro już idziemy na lekcje, to potem wypadałoby się jakoś odstresować. - Poza tym, nie po to się tak dzisiaj starannie ubierałam, żeby nikomu się potem nie pokazywać - dodałam, zarzucając włosami i prostując się.
      Gdy doszliśmy do szkoły, Alex się w końcu ode mnie odkleił. Miał lekcje gdzie indziej, więc chociaż tyle dobrego. Zerknęłam na przyjaciela, zbliżając się, po czym wyciągnęłam rękę i objęłam go za szyję, patrząc z rezygnacją na wejście do budynku.
      - Czas się zmierzyć z historią i nieodrobioną pracą domową! - powiedziałam, po czym złapałam chłopaka pod ramię i pociągnęłam do środka. Dobrze, że pierwsza lekcja była na pierwszym piętrze, bo nie chciałoby mi się łazić tak wysoko. - Chodźmy w weekend na karaoke. Musimy się jakoś rozerwać po całym tygodniu - powiedziałam, kierując się do swojej szafki.