Bloodstained [fantasy, romans, akcja]

     ROK 1517   ❖   Przez Europę przetacza się fala reformacji. W październiku tego samego roku Kościół odpowiada kontrreformacją. A jednak powszechne zamieszanie zdaje się w ogóle nie wpływać na życie arystokratycznego rodu Rovigatti. Głowa rodziny, powszechnie szanowany Flavio wydaje za mąż swoją najmłodszą córkę [1.2]. Wszystko zmierza w jak najlepszym kierunku, jednak znikąd na balu zaręczynowym zjawia się tajemniczy gość [1.1]. Nie byłoby w tym nic strasznego, lecz ów Nieznajomy przyciąga uwagę młodej Rovigatti. Nim mija północ, oboje znikają. Flavio wydziedzicza swoją najmłodszą córkę, która już nigdy nie wraca do domu.
     ROK 1955   ❖   Świat nadal próbuje pozbierać się po wojnach. W niczym to jednak nie przeszkadza ogólnemu rozwojowi. Odkryto już strukturę DNA, zdobyto Mont Everest. Mogłoby się wydawać, że nie ma rzeczy niemożliwych dla człowieka. Ludzkość tak bardzo się w sobie zakochała, że już nikt nie wierzy w stwory i demony, siejące paniczny strach w średniowieczu. Zdarza się jednak rzecz niezwykła: młody chłopak [2.1] zakochuje się tak mocno, że postanawia poświęcić swoje człowieczeństwo, by już na zawsze być z ukochaną [1.3]. Nie spodziewa się, że żądza krwi zawładnie nim do reszty w niecałe dwanaście lat.
     ROK 2017   ❖   Po wydarzeniach z 1967 roku ród Lesauvage przenosi się do Stanów Zjednoczonych. Postanawiają osiąść w Norwood - małym miasteczku w Pensylwanii. Po pięćdziesięciu latach spokoju w okolicy pojawia się czarownica [2.2], nie wydaje się być jednak zainteresowana wszczynaniem wojny z wampirami. Zresztą... Jej przybycie szybko zostaje zagłuszone poprzez zjawienie się kogoś o wiele groźniejszego - Nicolausa Cartera [2.1]. Młody wampir, który niemal zapomniał o swojej ludzkiej naturze, od lat poszukiwał swej dawnej ukochanej [1.3]. Między dwójką istnieje więź, z którą Carterowi jest bardzo nie po drodze. Przybył, aby ostatecznie ją zerwać. Nie spodziewał się jak trudne będzie to zadanie.

B O H A T E R O W I E

RÓD LESAUVAGE
1.1  ♂   |   Arnaud Lesauvage   |   stary wampir, przemienił młodą Rovigatti   |   Amarantha
1.2  ♀   |   Arianne Lesauvage    |   "młoda" Rovigatti, przemieniona w 1517 roku   |   Dolores
1.3  ♀   |   ...Lesauvage    |   najmłodszy wampir rodu, przemieniła 2.1   |   ...
1.4   |   imię   |   opis   |   ...
MAKSYMALNIE SZEŚĆ POSTACI

INNI
2.1  ♂   |   Nicolaus Carter   |   wampir, dawny ukochany 1.4, przemieniony w 1955 r.   |   Amarantha
2.2  ♀   |   Eira Rutherford   |   czarownica, niedawno przybyła do Norwood   |   Tamzen
2.3  ♀   |   Rosita Linares   |   wiedźma, od dawna mieszka w Norwood   |   Arbalester
2.4  ♀   |   Oda Myklebust   |   potężna wampirzyca dobrze znana w nadnaturalnym środowisku   |   Mietej
2.5  ♂   |   Bernard Joyce   |   postać pojawi się później   |   Mietej
2.6  ♂   |   Leonard Knight   |   nieznana rasa   |   Tamzen

NABÓR: można zgłaszać się tu lub w wiadomościach prywatnych. Jeżeli chodzi o postaci 1.1 - 1.3 chciałabym najpierw dowiedzieć się jaki macie na nie pomysł.
KARTA POSTACI: podstawowe informacje, ewentualnie ciekawostki, wygląd realny

     CECHY PODSTAWOWE: zazwyczaj o ponadprzeciętnej urodzie, nieśmiertelne, nadludzko silne, nie są wrażliwe na czosnek (jednak posiadają zdecydowanie lepszy węch od ludzi, więc intensywne zapachy po prostu je drażnią), nie są wrażliwe na symbole religijne. Światło słoneczne nie może ich zabić, jednak są na nie przeczulone. Co do srebra - można to porównać do alergii.
    ZDOLNOŚCI PODSTAWOWE: teleportacja lub bardzo szybkie przemieszczanie się (w zależności od siły i wieku wampira) oraz manipulacja ludzkimi uczuciami (gł. strachem, lękiem).
    ZDOLNOŚCI INDYWIDUALNE (jedna spośród podanych): lewitacja lub latanie, psychokineza, hipnoza, polimorfizm, niewidzialność, czytanie w myślach, przewidywanie przyszłości, zdolność do manipulacji ludzkimi wspomnieniami.

NICOLAUS JOSEPH CARTER / mężczyzna / HETEROSEKSUALNY
wampir / URODZONY W XX WIEKU / w tym samym przemieniony
ZAMOŻNY / potrafi manipulować wspomnieniami ludzi, aczkolwiek
nie jest w tym jeszcze aż tak dobry / NIECIERPLIWY / dość chciwy
AMERYKANIN / przez jakiś czas przebywał w Europie
STO OSIEMDZIESIĄT CZTERY CENTYMETRY WZROSTU / umięśniony
śniada karnacja / OSIEMDZIESIĄT PIĘĆ KILOGRAMÓW WAGI
niebieskie oczy / WZORCOWA SYLWETKA  / umięśniony  
BRĄZOWE WŁOSY / często postawione w nieładzie  

...

Wspomnienie dziewczynki o pucułowatych policzkach i anielskich loczkach, jaką była panienka Demetra Alda Rovigatti, już dawno uleciało. Jej miejsce zajęła chłodna i wyrachowana Lana Leighton, niektórym znacznie lepiej znana jako Arianne Madeleine Lesauvage - tajemnicza businesswoman z Florydy, namiętna kochanka Los Angeles, a także kilkusetletnia wampirzyca. Lana (imieniem tym posługuje się od piętnastu lat) przed stoma laty odwróciła się od wampirzego półświatka i słuch o niej zaginął. Dla młodszych wampirów jej postać stała się mitem, niczym Luke Skywalker w siódmej części Gwiezdnych Wojen. Ta potężna wampirzyca bowiem z dnia na dzień jakby wyparowała. Nie było o niej słychać w Paryżu, nie było słychać w rodzinnym Rzymie, nawet w Stanach Zjednoczonych nikt nic nie wiedział o miejscu jej pobytu. Przez pierwszych kilka lat jej szukano. Bardzo uporczywie, należy dodać. Jedni się zamartwiali, inni pragnęli zemsty, a jeszcze inni byli po prostu ciekawi.
Młoda Arianne była znana nie tylko ze swych niesamowitych zdolności w dziedzinie kriokinezy, ale przede wszystkim ze swej rozwiązłości oraz licznych intryg. Przez stulecia zdążyła znaleźć wielu wiernych popleczników i jeszcze większą ilość wrogów. Jednak nikt się nie spodziewał, że tak barwna postać mogłaby tak po prostu zniknąć... Jednak teraz powraca, pod nowym nazwiskiem i z nowym planem namieszania w życiach starych znajomych.

     Już od tygodnia temperatura w Pensylwanii utrzymywała się w okolicach trzydziestu stopni Celsjusza, jakby Matka Natura sądziła, że w ten sposób zrekompensuje zeszłoroczne mrozy. Na ulicach roiło się od nastolatek w przykrótkich szortach i grubasów bez koszulek. Zresztą, może to i lepiej. Przepocone t-shirty też nie są przyjemnym widokiem. Jednak całe dotychczasowe zamieszanie nijak się nie równało z tym, co działo się tego dnia. Od samego rana biało-czerwono-niebiescy ludzie zapychali każdą nieco większą przestrzeń w Norwood - każdy skwer, park, bar, ale i tak największe tłumy okupowały kasy w pobliskim Wallmarcie.
    Całe szczęście ta trójkolorowa masa omijała mały nieozdobiony sklepik zielarski, wciśnięty pomiędzy kawiarnię i zakład fryzjerski. Mimo to temperatura w pomieszczeniu była zdecydowanie powyżej zakresu tolerancji Eiry. Patrząc na powolnie kręcący się sufitowy wiatrak, zastanawiała się, czemu do tej pory nie zainstalowała porządnej klimatyzacji. Odpowiedź wbrew pozorom była wręcz banalna: była na to zbyt leniwa. Chociaż nowe urządzenie już od paru dni leżało na zapleczu, nie potrafiła się za to zabrać. Poza tym takie technologie ją przerastały. Plączące się kable stanowczo odmawiały jej współpracy. Niemniej jednak nie mogła się przecież tak łatwo poddać. Jakiś tam klimatyzator miał ją pokonać? O nie!
    Niewiele myśląc przytaszczyła za sobą drabinę, a następnie cięższy niż się spodziewała karton z urządzeniem. Nagły przypływ motywacji zniknął zaraz po jego otworzeniu. Plastik, kable, więcej plastiku i brak sensu w czymkolwiek. Lecz zamiast rzucić wszystko w kąt, wzięła instrukcję i zabrała się za jej studiowanie. W gruncie rzeczy było to dość zabawne. W tej małej książeczce wszystko było takie banalne. „Klimatyzator pokojowy bez jednostki zewnętrznej. Cały montaż wykonuje się od wewnątrz. Nie są potrzebne żadne specjalistyczne narzędzia.”
    - No dobra… I co dalej? – rzuciła pod nosem.
   Na szczęście w tej samej chwili do środka weszła starsza kobieta, która zaczęła z uwagą przyglądać się półkom. Wyglądała jakby znalazła się w pomieszczeniu zupełnie przez przypadek, jakby chciała wejść do kawiarni obok, a to, co zobaczyła zupełnie ją zaskoczyło. Eira chwilę ją obserwowała, zanim do niej podeszła.
    - Mogę pani w czymś pomóc? – zapytała nieco cieplejszym tonem niż jej standardowy.
    - Nie, nie… To znaczy, tak. Sąsiadka mówiła, że ma pani świetną maść na stawy. Taką lawendową.
    Eira mimowolnie się uśmiechnęła. Od wieków poczta pantoflowa była najlepszą reklamą, w tej kwestii nic się nie zmieniło. Dała kobiecie maść, wytłumaczyła jak ją stosować, czego unikać, a przy okazji poznała chyba całą historię życia klientki. Nazywała się Marlene Dayton, niedawno obchodziła czterdziestą rocznicę ślubu, jej młodszy syn studiował psychologię w Kalifornii i widywali się tylko na święta, dlatego nie mogła długo zostać, bo chciała spędzić z nim jak najwięcej czasu. Tak więc w sklepiku spędziła zaledwie dwadzieścia minut. Gdy wychodziła, jeszcze pomachała na pożegnanie.
    Spode łba spojrzała na karton w rogu pomieszczenia. „[i]Nie wygrasz ze mną tak łatwo[i]”, pomyślała. Chwyciła instrukcję i zabrała się za składanie poszczególnych elementów, ale nic nie wyglądało tak, jak na papierze. Wszystko niby do siebie pasowało, ale nic nie zdawało się być na swoim miejscu. W końcu stwierdziła, że powinna się zająć czymś, czego nie zepsuje. Rozłożyła drabinę, chwyciła wiertarkę i wzięła się za montowanie stelażu. Nie usłyszała wietrznych dzwonków zawieszonych nad drzwiami. Nie usłyszała też kroków. Dopiero w przerwie między ogłuszającymi dźwiękami usłyszała niski, męski głos.
    - Niewiarygodne…
    Odwróciła się i zobaczyła wysokiego bruneta z nieco zmierzwioną fryzurą. Coś z nim było nie tak. Miał w sobie coś... nieludzkiego, ale nie potrafiła powiedzieć co. Zanim jednak cisza mogłaby stać się niezręczna, rzuciła:
    - Słucham?
    - Kobieta z wiertarką. To dość niespotykane.
    - Chyba masz nieaktualne dane, albo co najmniej zaściankowe podejście.
    - W takim razie chętnie popatrzę jak sobie radzisz.
    Dotknął jej czułego punktu, jednocześnie wyjątkowo ją rozkojarzył. Starała się robić wszystko w jak największym skupieniu, jednak jego wzrok, który czuła na swoim karku, skutecznie jej to uniemożliwiał. Kiedy kolejna śrubka spadła na podłogę, chwycił ją w pasie i jednym zwinnym ruchem ściągnął ją z drabiny, a wszystkie mocowanie, które starała się zamontować upadły z hukiem na ziemię. Wszystkie swoje siły włożyła w to, by nie zacząć wrzeszczeć na całe gardło. Wszystko byłoby dobrze, gdyby tylko się nie wtrącił.
    - Dzięki, ale poradziłabym sobie sama.

Białe Ferrari 458 Italia przemierzało drogę stanową numer dziewięćdziesiąt pięć z Filadelfii do Norwood. Rozwijało prędkość zdecydowanie przekraczającą dozwoloną normę, a rejestracja pozdrawiała innych kierowców wdzięcznym numerem B1TCH. Z kierownicą siedziała młoda kobieta, mogąca mieć zarówno dwadzieścia trzy, jak i trzydzieści dwa lata. Połowę jej twarzy zasłaniały ogromne okulary przeciwsłoneczne, duże usta pomalowane były matową pomadką w odcieniu brudnego różu. Miała na sobie białą koszulę z rękawami podwiniętymi do łokci, na nadgarstku lśnił złoty Rolex, na szyi ciążył wielki naszyjnik ze szmaragdami. Kobieta prowadziła jedną ręką, drugą co jakiś czas popijając latte z papierowego kubka, z logo znanej sieci kawiarni. Wiatr rozwiewał jej czarne włosy, smagał opalone policzki. Pomimo zawrotnej prędkości i klimatyzacji mogącej dać ulgę podczas panującego w Pensylwanii upału, wszystkie szyby w samochodzie były opuszczone. Kierowcy widać nie przeszkadzały silne podmuchy wiatru.
- Jak to nie dotrą?! - kobieta przekrzykiwała podmuchy wiatru. Jej głos był czysty i melodyjny, ale przepełniony wściekłością. - Mamy wtorek. Wtorek! Miały być w zeszły czwartek. Gdzie ty masz rozum, Colon?
Po drugiej stronie linii dało się słyszeć westchnienie,ciche szmery, przyciszone głosy w oddali.
- Pani Lano... - zaczął nieśmiało męski głos.
Lana ściągnęła idealnie wyregulowane brwi w wyrazie zniecierpliwienia i złości. Postukała długim, pomalowanym na czerwono paznokciem w obciągniętą czarną skórą kierownicę. Rzuciła długie spojrzenie zza okularów telefonowi osadzonemu w uchwycie przyklejonym do deski rozdzielczej, po czym wróciła do patrzenia na drogę.
- Ma być dziś wieczorem.
Nim mężczyzna zdążył coś dodać, Lana rozłączyła się. To miała być przyjemna przejażdżka w celu dopełnienia formalności biznesowych przed zasłużonym odpoczynkiem i finalnym wprowadzeniem się do Norwood... Kobieta cisnęła kubek z kawą przez okno.