Emerald prince, pearl king. [Thranduil/Loki; Multifandom (Hobbit/Marvel/HP/(...)) AU; bn]

O 7:30 przymulony i zły, wkroczył się do Wielkiej Sali i agresywnie opadł na ławę. Komnata była prawie pusta, gdyż o tej porze wstają tylko nauczyciele i ci, którzy maja nie po kolei w głowie. Loki oczywiście się do nich zaliczał. Codziennie wstawał o dziwnych godzinach, na przykład 5 rano i przez następne parę godzin bywał nie do wytrzymania. Jadł śniadanie sam, z dala od reszty ślizgonów - aż całej siódemki, z której trzech osiłków z ostatniej klasy zazwyczaj rano biegało dookoła jeziora, pasujących raczej do Ravenclawu niż Slytherinu i paru nieznanych mu uczniów. Pomiędzy ugryzieniami tosta spojrzał na stół nauczycieli. Żując chleb, przyglądał się porannym twarzom. Odyn zawsze był rozpromieniony, a Kylo Ren zniesmaczony. Za trzy godziny będą mieli razem lekcje. Dotarł w końcu do profesora Sindara i zatrzymał się na dłużej, uważnie studiując jego twarz. Znacznie zmienił się od poprzedniego wieczoru. Miły wyraz twarzy ustąpił dziwnemu, nie do końca zrozumiałemu dla chłopca. Z rozmyślań wyrwał go starszy ślizgon, który przyjacielsko zdzielił go w głowę i usiadł obok.

-Dobry wieczór, Loki - powiedział jeden z bliźniaków, którzy uprzedniego wieczora uratowali Fandrala od przykrego zaklęcia, do którego szykował się Legolas.

-Ta - odburknął na przywitanie Býleistra, pakując połowe kromki do ust i wstając od stołu.

°°°

-Nie, Legolasie. Nie obchodzi mnie, że to pierwsza lekcja w semestrze. Nie mam zamiaru latać na kawałku drewna - Loki stanowczo odwrócił się i, nie czekając na białowłosego przyjaciela, ruszył w kierunku jednego z wyjść z zamku.

Drugi czarodziej rozejrzał się niepewnie i podbiegł za czarnowłosym synem dyrektora, żeby wspólnie zniknąć w tajemnym przejściu na prawie godzinę.
°°°
Lekcja z profesorem Sindarem niepokojąco ekscytowała Lokiego. Ze zmarszczonymi brwiami, myśląc o zakazanych sztukach magicznych, przemierzał korytarze w stronę sali lekcyjnej. Oczywiście, towarzyszyły mu także pojękiwania Legolasa. Czarna magia fascynowała go odkąd pamiętał i nie krył się z tą opinią. Kiedyś donośnie wygłosił ją na jednej z lekcji OPCM i znalazł się w gabinecie dyrektora, który, na nieszczęście profesora Quirrella, słyszał ją już wiele razy. W drzwiach zmuszony został do przepchnięcia przyjaciela, który ni stąd, ni zowąd postanowił się zatrzymać i wydać z siebie niespotykany jęk. Skoro tylko znaleźli się w klasie, Loki poczuł drgania w otaczającej go aurze, a jego oczy przybrały barwę bardziej zieloną, niż niebieską. Tak wyraźne zmiany odczuwał tylko w obecności Odyna. W nowym nauczycielu zdecydowanie było coś więcej, niż tylko ładna buzia.

Turniej trójmagiczny? Zdaje się, że Loki puścił mimo uszu więcej, niż planował. Bardzo możliwe, że ślizgoni już snuli plany, jak rozgromić inne szkoły. Młody Aesir skrzyżował ramiona na piersi i spojrzał w kamienną posadzkę, rozważając za i przeciw tego konkursu. Aura dookoła niego mocniej zawirowała i stała się przyjemniejsza. Lekko zielone oczy przybrały jaśniejszą barwę i prawie lśniły. Tuż przed sobą zauważył eleganckie buty skrywane pod jasną szatą. Podniósł nieznacznie wzrok i delikatnie oblizał młodzieńcze wargi.

Gdy usłyszał swoje nazwisko, wiedział, że nie obejdzie się bez pokazu. Rogers, mimo chudego ciała, ponoć nie był wcale taki zły. Nigdy jednak nie widział go w akcji. Po odsłuchaniu krótkiego wykładu profesora Sindara, zajął pozycje i postarał się przypomnieć sobie wszystko, co czytał o pojedynkach i strategiach Grindelwalda, a także lekcje z Odynem. Starzec nie miał wspaniałego refleksu, ale i tak był dla Lokiego za dobry. Mimo wszystko, szło mu coraz lepiej. Gellert z kolei był dla chłopca jak idol, a co najlepsze - dawniej bardzo blisko przyjaźnił się z jego ojcem.

Zgodnie z podręcznikiem i lekcjami każdego dotychczasowego nauczyciela, na początek zawsze szło zaklęcie rozbrające. Aesir zaczekał, aż jego kolega zacznie.

-Expelliarmus! - po tym chudzielcu nie mógł spodziewać się niczego innego.

-Protego! Locomotor Wibbly! - błękitna wiązka pierwszego zaklęcia odbiła się i rozprysła w powietrzu, w momencie, gdy nogi Rogersa zaczęły chaotycznie dygotać. Przybrana taktyka oznaczała rzucanie co najmniej dwóch zaklęć jednocześnie.

-Levicorpus! - niespodziewane zaklęcie pochwyciło Lokiego za kostki i pociągnęło w powietrze. - Finite Incantatum - wyszeptał Steve, kierując różdżkę na swoje drżące nogi.

Chcąc sprawdzić, co jeszcze umie młody Rogers, rzucił na siebie liberacorpus, a gdy stanął już na ziemi, spokojnie wypowiedział “bombarda”. Mówił jednak zbyt cicho i zaskoczony Steve upadł na podłogę. Reszta uczniów, nie mniej zaskoczona, cofnęła się, robiąc chłopcom więcej miejsca. Gryfoni zdawali się być zaniepokojeni. Wtem na twarzy Rogersa pojawił się grymas gniewu. Podniósł się na kolana i pewnie wykrzyknął swoje kolejne zaklęcie.

-Stupefy! - niebieski promień prędko wił się ku drugiemu czarodziejowi.

Chłopak szybko zaczął przeczesywać pamięć w poszukiwaniu zaklęcia przeciwnego. Nienawidził powtarzać zaklęć, jednak, nie znalazłszy niczego lepszego, został zmuszony do powtórzenia zaklęcia ochronnego. Oglądając kolejny czar odbijający się od ledwo widocznej tarczy, doszedł do wniosku, że już mu się znudziło. Mimo, że minęło zaledwie pięć minut, nadszedł czas na wykończenie małego Steve’a.

-Obscuro! - widok blondyna, któremu dosłownie zrobiło się ciemno przed oczami, przysporzył ślizgońskiemu czarodziejowi nie mało uciechy. -Alarte Ascendare - powiedział spokojnie i posłał złośliwy uśmiech trzęsącemu się z nerwów Barnesowi. Nie codziennie ogląda się swojego kruchego chłopaka latającego w powietrzu.

Wtedy postanowił sprawdzić, jak daleko może się posunąć na lekcji z ojcem przyjaciela. Spojrzał na Sindara i patrząc mu w oczy, wypowiedział ostatnie zaklęcie.

-Pullus… - przez młodą twarz przebiegł obłąkany uśmiech.

„Nie ma dla was nadziei” rozbrzmiewało w jego głowie.  Loki zmarszczył brwi i przygryzł knykieć. Aura zapulsowała i zakłębiła się wokoło. Gdy dorosła dłoń mężczyzny spoczęła na jego ramieniu, próbował wyobrazić sobie, jak zielone muszą być jego oczy w tej chwili. Przymrużył je, by nie były zbyt widoczne dla uczniów, których większość i tak zajęta była gromadzeniem się wokół gryfona. 

-Podręcznikowa strategia to nie była, profesorze – uśmiechnął się pod nosem i lakonicznie podniósł wzrok. – Chciałem się tylko pochwalić – mruknął z zawadiackim uśmiechem, odwracając się, by dołączyć do ślizgońskiej grupki. Wyszczerzył zęby i mrugnął, ukazując błyszczące zielenią oczy gdy odwrócił się raz jeszcze do nauczyciela. 

Skoro tylko dotarł do swoich ślizgonów, Anabelle złapała go za ręce i spojrzała głęboko w jasnozielone oczy. Loki, zaskoczony tym aktem, znieruchomiał z szeroko rozchylonymi powiekami. Dziewczyna pociągnęła go do ściany, z dala od innych uczniów. Stanąwszy na palcach, obserwowała jak jego oczy stopniowo bledną.


W przerwie przed obiadem, Loki Aesir postanowił znaleźć więcej informacji na temat swojego daru. Samotnie buszując w bibliotece, wyszukiwał coraz to nowe tomiszcza o magicznych darach. Ze stosem na rękach udał się do swojego ulubionego miejsca w głębi biblioteki. Za drzwiami na zawiasach rodem w starych amerykańskich barów nie było nikogo przez większość roku. Biurka w głównej części zapełniały się szybko, a co pilniejsi uczniowie szukali schronienia w pojedynczych gabinetach. Rozsiadłszy się i otoczywszy się księgami, zatopił się w magicznych chorobach, urokach, eliksirach i innych niepotrzebnych rzeczach, które nie wiadomo skąd znalazły się w wybranych książkach. Szukając choćby nawiązania do swojej przypadłości, frustrował się coraz bardziej. Żałował, że nie zbadał tego wcześniej, gdy szkoła była pusta i bez problemu mógł wejść w Dział Ksiąg Zakazanych. Gdy nie znalazł niczego w kolejnym tomiku, z wolna ustanawiał się w przekonaniu, że trzeba się dostać do zakazanego dla uczniów działu. 

Swobodnie przechodząc koło biurka (czy raczej wieży wartowniczej) Madame Pince ukłonił jej się lekko, na co odpowiedziała swoim miłym uśmiechem, który otrzymywał tylko on i nieliczna garstka innych uczniów. Stanowczym krokiem sunął w stronę swojego celu. Śmiało kroczył przed siebie, aż do momentu, w którym Irma Pince zorientowała się dokąd zmierza.

-Halo Halo! Dokąd idziesz, mój drogi? - lekko podniesionym głosem zawołała za Lokim.

Chłopak zwolnił kroku i przystanął, by odwrócić się z uniesionymi brwiami, jakby zaskoczony tym, że ktoś kwestionuje jego oczywistą rację do przebywania w owym dziale.

-Ja…? O, przepraszam. Ojciec mnie przysłał. Potrzebuje jednej księgi, a jest zbyt zajęty, żeby schodzić aż tutaj - łagodnym głosem uspokoił rozgniewany wzrok bibliotekarki. Uśmiechnął się lekko i dodał -Wie pani, jak to dyrektor ma wiele na głowie. Studiuje coś ważnego i nawet nie chce mi powiedzieć co! - ledwo powstrzymał się przed podniesieniem głosu, co wyprowadziłoby Pince z równowagi. Świdrujące oczy kobiety o ostrych, acz ładnych rysach twarzy nie wytrąciły go z roli dobrego synka.

-Tak, no dobrze. Idź szybko... - na jej usta powrócił blady uśmiech. - Uważaj tylko, by nikt cię nie złapał, bo skończyłoby się to źle dla nas wszystkich.

Na twarzy młodego czarodzieja pojawił się promienisty uśmiech. Za rogiem zwolnił kroku i jego twarz powróciła do normalnego, zdeterminowanego wyrazu. Gdyby jednak zapytała Odyna, czy młodzieniec wywiązał się z zadania, skończyłoby się to dla niego represjami.

W Dziale Ksiąg Zakazanych panował półmrok. Zapalił światełko na końcu różdżki i przeszedł się wzdłuż półki z księgami o chorobach i przypadłościach. Z lewitującymi za nim paroma encyklopediami, dotarł do działu o rasach i przystanął przy nich. Zapatrzył się w tytuł o zdolnościach innych magicznych ras. Po minucie, jeśli nie więcej, wyciągnął ją i dołożył do stosu lewitujących ksiąg. Gdy rozłożył się na najbardziej schowanym stole, na pierwszy ogień poszła właśnie książka o rasach. Wertując spis treści usłyszał charakterystyczne kroki i aura dookoła niego zawirowała przyjemnie.

Czuł, jak aura staje się przyjemniejsza z chwilą, gdy nauczyciel wyłaniał się zza regału. Zupełnie inna od zawziętej aury Madame Pince lub płytkiej i bezbarwnej wokół uczniów.

-Profesorze - podniósł wzrok na pochylającego się nad nim mężczyznę i wyszczerzył dziecięco zęby.

Podążył wzrokiem za księgą, która została mu brutalnie odebrana, w momencie gdy wyczytał nagłówek “lamia”.

-Póki mój ojciec nie powie mi w twarz, czego nie mogę, będę robił co chcę. Mam nadzieję, że nie przysłał pana, by mnie pouczyć, bo nie przyniesie to efektów.

To nie byłby pierwszy raz, gdy Odyn próbował wysłużyć się innymi ludźmi. Dokładnie pamiętał rozmowę z Galadrielą o lekceważącym stosunku do nauczycieli i list od matki z prośbą o milsze traktowanie szkolnego woźnego. Brudna szorstka aura charłaka działała mu na nerwy. Chłopiec wyciągnął rękę po odebrany mu tomik encyklopedii, spoczywający pod dłonią nauczyciela. Przeczuwał, jakiego koloru są teraz jego oczy, co tylko zdeterminowało go do dokończenia badań. Dotknął palcami grzbiet księgi i musnął starą skórę, prawdopodobnie należącą do smoka lub innego potężnego stworzenia. Nie ośmielił się zabrać jej, więc tylko zastygł, wpatrując się w starą oprawę.

-Ale... jeśli nie przysłał pana mój ojciec, to co pan, panie profesorze, robi w tym niebezpiecznym dziale biblioteki? - niespiesznie spojrzał na przystojną twarz nauczyciela. - Jeśli pański syn pana nie przecenił, profesorze, nie potrzebuje pan korzystać z biblioteki.

Nadużywał słowa "profesor" i "pan", ale robił to całkowicie świadomie. Proste białe włosy spadające pomiędzy nowym nauczycielem a synem dyrektora kontrastowały z czarnymi chłopięcymi falami, zaczesanymi do tyłu. Od jakiegoś czasu zastanawiał się, jaka była matka jego przyjaciela. Wiedział na pewno, że była piękna. Legolas nigdy o niej nie mówił. Podobno była dziewczyna młodego Sindara, krukonka Marcy, widziała jej fotografię, ale to były tylko niepotwierdzone plotki. Nigdy nie rozważał za to swojego pochodzenia. Gdy był młodszy, Frigga powiedziała mu, że jego biologiczny ojciec był potężnym czarodziejem. Na tym przystał i nie podjął się dochodzenia nad swoją przeszłością. Któregoś dnia skonfrontuje Odyna i dowie się wszystkiego. Delikatne światło świecy zamigotało, gdy drugi czarodziej odpowiedział.

-Jeśli mam być szczery - jego twarz przybrała nieokreślony wyraz i sięgnął po inną księgę - to przez całe wczesne dzieciństwo myślałem, że mam zielone oczy.

Pusto patrzył w strony, kartkując książkę. To chyba jedna z encyklopedii o chorobach.

-Dopiero w szkole skomplementowali ich niebieski odcień.

Jego uwagę przykuło słowo “oczy”. Zatrzymał się i doczytał kontekst. Okazało się, że tekst był o przypadłości mugoli, zwanej daltonizmem. Skrzywił się i wrócił do pierwszej strony. “Choroby mugolskie”. Ta książka w tym dziale musiała być żartem któregoś z gryfonów. Odrzucił ją delikatnie na nowy stos.

Profesor Sindar siedzący tuż obok, roztaczał aurę, która sprawiała, że młodzieniec chciał mu zaufać i wszystko opowiedzieć. Zdecydował się jednak wybrać parę faktów, o które mogłyby go zainteresować, gdy zadawał pytanie. Nie chciał przecież zniechęcić intrygującego mężczyzny już w pierwszej rozmowie.

-Gdy zbliżam się do mugola albo charłaka, to robią się szare - powiedział wskazując niedbale na oczy.

Obrócił się twarzą do nauczyciela i założył nogę na nogę. Opierając się łokciem o stół stwierdził, że cera mężczyzny była idealna. Na jasnej skórze nie dało się zauważyć żadnych zmarszczek. Mógł mieć trzydzieści parę lat. Profesor Ren wyglądał na podobny wiek, ale na jego twarzy widniało kilka załamań. Nie dość, że był przystojny z daleka, to co dopiero z odległości niecałego metra. Legolas sam był obdarzonym niemal doskonałością chłopcem, ale teraz widział wyraźnie, kto stoi za wachlarzem dobrych cech.

-Nie wiem co to jest i jakoś nigdy nie korciło mnie by to sprawdzić - jego wzrok padł z powrotem na odebraną mu wcześniej księgę. - Dopiero gdy Anabelle zwróciła na to taką uwagę, pomyślałem, że… wie pan, powinienem wiedzieć o co chodzi.

Wzruszył ramionami i bez zawahania sięgnął po książkę o rasach i otworzył w losowym miejscu.


Ach, Harpie, pomyślał Loki. A'propos jedzenia, czy to już nie jest pora obiadu?

Gdy na chłopięcym nadgarstku zacisnęła się męska dłoń, przez jego ciało przeszedł dreszcz, jakiego jeszcze nigdy nie doznał. Zupełnie nowe doznanie. Nie mógł sobie nawet wyobrazić, jakim kolorem emanowały teraz jego oczy. Młody czarodziej znieruchomiał, a w jego umyśle wszystko zgasło - rozmyślania na temat daru czy czegokolwiek innego odeszły i ustąpiły nowemu uczuciu. Wokół miejsca, w które dotykał go profesor Sindar, pulsowała energia. Litery z książki rozmyły się i stopiły w nieestetyczne szlaczki. W momencie, gdy uścisk się poluźnił, a ręka mężczyzny puściła chłopięcy przegub, wszystko wróciło ze zdwojoną siłą. Wyraźność liter uderzyła Lokiego, a głos profesora wypełnił mu czaszkę. Ledwie udało mu się uspokoić zmysły, ten sam dźwięczny głos kazał mu za sobą podążyć.

Wybrał dwie książki: nieszczęsny tomik o rasach oraz jedną z tych o przypadłościach magicznych, i pstryknął palcami, by zgasić świeczkę. Nawiązanie do profesora Rena spowodowało, że chłopiec zastygł i zmarszczył brwi.

legilimencja..., pomyślał. Odyn, jak każdy wartościowy czarodziej, znał ten trik. Nigdy go jednak nie używał, a zwłaszcza przeciwko własnemu adoptowanemu synowi. Loki prawdopodobnie powinien nauczyć się oklumencji. Pytanie tylko od kogo.

Przyspieszył kroku i zwolnił dopiero, gdy znalazł się niecałe półtora metra za starszym magiem. Taszcząc ważące prawie cztery funty księgi, posłał nienaganny uśmiech jednemu ze skrzatów domowych, pilnujących biblioteki podczas nieobecności Madame Pince. Wyszli mahoniowymi drzwiami i skierowali się w lewą stronę.

Z naprzeciwka szło dwóch uczniów. Po rozwiązanym ślizgońskim krawacie, przewieszonym dookoła szyi oraz potarganych loczkach Aesir poznał Buckleya. Szedł z jakimś krukonem. Gdy przechodzili obok, Buckley Bartley odprawił blondwłosego chłopaka i odbił do Lokiego.

-Dzień dobry, panie profesorze. Cześć Aesir - objął czarnowłosego czarodzieja przez ramie. - Obiad już się zaczął. Chodź - pociągnął go za sobą w stronę wielkiej sali.

Dźwigając dwa tomiszcza weszli spóźnieni do sali. Loki poczuł na sobie świdrujący wzrok ojca. Ostentacyjnie położył książki na stole koło siebie i zasiadł do posiłku. Wiedział, że Odyn zauważył, skąd są. Uśmiechnął się do Anabelle. Czy będzie miał później problemy u ojca? Spojrzał w stronę stołu profesorskiego. Brakowało tylko jednego członka rady nauczycielskiej.

Chłopiec nałożył sobie pół talerza warzyw i nalał wody do kielicha. Nie zamierzał zostawać tu długo. Ostatni brakujący nauczyciel nie pojawił się przez całe piętnaście minut biesiadowania w wielkiej sali. Jego koledzy dawno już rozpoczęli posiłek, więc tym razem postanowił ich dogonić i nie zostawać w tyle, jednakże w drzwiach czekał na niego kruk Odyna z wiadomością:


Dał Anabelle książki i poprosił, by położyła mu je na komodzie. Wkrótce będzie musiał je oddać do biblioteki. Biorąc kruka na ramie, niechętnie odłączył się od grupy i skręcił w mało uczęszczany korytarz. Sunąc ręką po ścianie szedł słabo oświetlonym i zakurzonym szlakiem. To była jedna z łatwiejszych dróg do gabinetu ojca. Swoją drogą, gabinet dyrektora szkoły powinien być łatwiej dostępny. 
Postacie z obrazów radośnie szeptały Lokiemu “dzień dobry”, nie zakłócając ciszy zamczyska. Kruk stapiający się z kolorem jego włosów, siedział w bezruchu na kościstym ramieniu chłopaka. Gdy byli niedaleko celu, ptak zerwał się i odleciał pokrakując cicho. Młody Aesir samotnie powłócząc nogami dotarł do imponującego posągu człowieka w zbroi, opierającego się o miecz. Mimo, że był naturalnych rozmiarów, to stojąc na piedestale, górował ponad nielicznymi przechodniami. Nie różnił się jednak od innych posągów.

-Witaj, Heimdal. Mój ojciec mnie oczekuje - powiedział Loki w przestrzeń.

Pozłacany mężczyzna z posągu wolno podniósł głowę i delikatnie uśmiechnął się do chłopca.

-Zapraszam - rozległ się gruby i przenikliwy głos. 

Piedestał rozsunął się i ukazało się wejście. Czarno włosy chłopak zszedł powoli schodkami w dół i znalazł się w tunelu, znacznie mniejszym niż korytarze szkoły. Wystarczająco jednak dużym by podskoczyć lub iść w dwie osoby. Krótki korytarz doprowadził go do mahoniowych wrót, przez które przeszedł bez krępacji, nawet nie pukając.

-Ach, Loki - starzec odwrócił się, gdy rozpoznał kroki syna. - Podejdź tutaj. Mam do ciebie parę spraw. Pierwsza rzecz: książki - powiedział muskając pomarszczonymi dłońmi papiery na biurku. - Dobrze wiesz, że jestem świadomy twoich wypraw do działu ksiąg zakazanych. Nie używaj do tego mojej osoby. Z czystego szacunku do siebie nawzajem. Znajdź nowy sposób na wkradanie się tam.

A jednak, Pince rozmawiała z nim. Teraz będzie musiał skonfrontować się z nią, oddając książki.

-Dostarcz mi wypożyczone książki i tym samym zakończymy wykorzystywanie twojego statusu syna dyrektora. Druga rzecz: proszę, napij się herbaty - ruchem nadgarstka przywołał do siebie czajnik i filiżanki. Uśmiechając się ciepło rozlał napój i podał chłopcu. Loki odebrał naczynie i w milczeniu upił parzący napój. Czuł jak płonie mu język i gardło, ale nie dał tego po sobie poznać.

-Dobrze poszły ci SUMy. Niestety nie miałem czasu, żeby wcześniej ci ich pogratulować. Chociaż "dobrze" to złe słowo. Wyśmienicie. Jesteś w czołowej dwudziestce.

Loki wzruszył ramionami i uśmiechnął się za filiżanką.

-Weźmiesz udział w turnieju trójmagicznym? Miałbyś szanse wygrać.

-Zobaczę, jeszcze mam czas na zastanowienie się.

W milczeniu dopili herbatę i chłopiec wstał od biurka. Odyn się starał, ale w ten sposób nie zarobi przyjaźni usynowionego chłopca.

-Może masz jakąś sprawę do mnie? - zagadnął starzec, gdy chłopak odchodził do wyjścia.

-Właściwie… - przystanął zastanawiając się, gdy to już czas na poznanie swojego rodowodu. - Właściwie to tak, mam sprawę. Pytanie - powiedział głośniej.

Trzymając ojca w niepewności podszedł do biurka i oparł się na nim dwoma rękami.

-Kim są moi rodzice? Prawdziwi rodzice.

Starszy czarodziej zastygł w bezruchu.

-Loki, dziecko. Jesteś za młody, by poznawać prawdę - uciął temat. - Twój biologiczny ojciec był potężnym czarodziejem. Zbyt potężnym. Ludzie mogą wykorzystać to przeciw tobie lub innym czarodziejom, a nawet mugolom. Trzymaj się niewiedzy. Tu jesteś bezpieczny. Gdy będziesz dorosły, gdy uznam, że jesteś dorosły - powiem ci.

Ślizgon zamarszczyl brwi i odwrócił się na pięcie. Bez słowa pomaszerował w kierunku drzwi, przy których przez ramie uśmiechnął się i powiedział:

-Sam się tego dowiem wczesnej.

Za wrotami dotarła do niego złość. Nonszalancja zniknęła i po raz pierwszy od tak dawna pojawiła się w nim złość. Odszedł na pewną odległość od gabinetu i mniej więcej na środku korytarza nałożył na siebie zaklęcie wyciszające. Uderzył w ścianę i krzyknął. Odetchnął głęboko. Spontanicznie zadane pytanie zepsuło jego plan. Co on sobie myślał? Jego knykcie zabarwiły się na czerwono i spłynęła pojedyncza krwawa łza.

Zdjął z siebie zaklęcie i postukał w ścianę po drugiej stronie. Otworzyło się przejście prowadzące na zewnątrz, na tył zamku. Stonowanym krokiem szedł przed siebie, aż poczuł świeże powietrze. Tego mu było trzeba. Usiadł na trawie i oparł się o mur. Wysiedział tak niecałe dziesięć minut i przypomniał sobie o pracy domowej. Przymknął oczy i spróbował przypomnieć sobie temat zadania domowego. Gdy jednak pamięć zawiodła, podniósł się i skierował do środka zamku. Było tu tylko paru młodzików i najstarszych uczniów. Reszta, zwłaszcza najmłodsi, korzystali z ciepłych dni września i przesiadywali na błoniach lub wokół jeziora. Zauważył żółtobiałe włosy w fotelu przed kominkiem. Podszedł i oklapł na fotel obok. Legolas plótł warkocze Anabelle, a Buckley, włożywszy dłoń w swoje loki, spoglądał znad książek na długowłosych kolegów. Loki dopiero teraz zdał sobie sprawę z różnicy pomiedzy kolorami włosów Sindarów. Ojciec przyjaciela miał śnieżnobiałe włosy. Takie, które zdążają się tylko w opowieściach i bajkach. Młodszy Sindar miał w swoim białym kolorze domieszkę żółci, co odbierało część niespotykanego efektu.

-Co to była za praca domowa? - zapytał Aesir, składając łódkę z papieru.

-Esej dla profesora Rena, temat dowolny. Związany oczywiście z eliksirami - odpowiedziała dziewczyna i wróciła do czytania podręcznika.

-Ja pisze o najsilniejszych eliksirach, Anabelle jeszcze nie wie, a Legolas ma wyjebane. A ty, Aesir?

-Eee… Może o transmutacyjnych? - powiedział wstając.

Mała łódeczka trafiła do ognia. Było jeszcze wcześnie, ale dzisiejszy dzień go wyczerpał. Bez słowa skierował się do łazienki i wziął gorący prysznic.

Pomyślał o nowym profesorze. O jego magii i aurze. Jak to możliwe, że nie słyszał jeszcze o tak potężnym czarodzieju? Znał każdego, aż po afrykańskich szamanów. Część europejskich magów poznał osobiście. Jakim cudem o Thranduilu Sindarze się nie mówi? Zwłaszcza dodając do umiejętności wygląd. Mężczyzna był idealny i każdy to widział. Nie dało się ukryć, że Legolas pochodził z pięknej rodziny. Chęć poznania matki chłopaka powróciła. Zaciekawiło go też, jak nauczyciel wygląda pod drogą szatą. Na pewno nie ma fałd na brzuchu. Ciekawe czy był umięśniony, czy zwyczajny? Loki skarcił sam siebie za takie pederastyczne myśli i zakręcił wodę. Owinął się w pasie ręcznikiem i wciąż ociekając wodą, spojrzał w lustro. Przypatrzył się swojej twarzy. Zdawał sobie sprawę ze swojej urody. Założył spadające mokre kosmyki za ucho i przyjrzał się swoim oczom. Mieniły się przepięknym odcieniem błękitu. 

W klapkach, ręczniku na biodrach i ubraniem pod pachą, pomaszerował do dormitorium. Opadł na łóżko, po czym podniósł się i zgarnął potrzebne książki. Referat nie był na jutro, ale Loki chciał go skończyć wcześniej. Umoczył drogie pióro w atramencie i zaczął sklejać nazbyt elokwentne zdania dla profesora Kylo Rena.

W ten czwartek Loki Aesir obudził się wyjątkowo późno. O siódmej rano zwlókł się z łóżka i skierował do pustej łazienki. Ślizgoni zazwyczaj wstawali przedostatni, ostatni zaś na śniadanie przychodzili krukoni. Odkręcił gorącą wodę i przymknął oczy. Śniadanie oficjalnie zaczynało się za mniej niż pół godziny. Miał więc niecałe dwadzieścia minut, żeby dostać się do wielkiej Sali.

Tak wyglądała teoria. Praktycznie wyszło to nieco inaczej. Za piętnaście ósma, odganiając od siebie wszystkie myśli istotne i te mniej, zakręcił wodę i umył zęby. Szybkim krokiem wrócił do pokoju i zarzucił na siebie jakikolwiek sweter i czarne spodnie, co zakrył czarną ślizgońską peleryną. Za oknem padało. Na korytarzu wpadł na  Barkleya, którego włosy były bardziej skręcone, niż kiedykolwiek. Drugi ślizgon obrzucił go zrezygnowanym spojrzeniem i nie odezwał się ani słowem. Loki zdał sobie sprawę, że nie spojrzał nawet na swoje włosy. Przystanął przed jednym z obrazów i poprosił laleczkę z saskiej porcelany z twarzą koloru pergaminu o udostępnienie lustra. Dziewczynka uśmiechnęła się i odwróciła swoje zwierciadło. Ślizgon wreszcie zobaczył jak wygląda. Pokręcone niegdyś-fale stworzyły z jego głowy palmę. Uniósł brwi i uchylił usta. Jasne, że panowała wilgoć, ale nie sądził, że aż taka. Na szybko przypomniał sobie jakieś zakręcie prostujące włosy, wypróbowane na nim kiedyś przez starszą o parę lar Sadie Baldock. Wyszeptał inkantację i jego loki rozprostowały się. Zaczesał je za uszy i ruszył do Wielkiej Sali. Na miejscu opadł koło Anabelle, smarującą croissant masłem czekoladowym.

-Masz może spinkę? Ewentualnie kilka – zapytał cicho, obrzucając zniesmaczonym spojrzeniem posiłek dziewczyny.

-Tak się składa, że mam – rozpromieniła się.

Odłożyła, czy raczej odrzuciła bułkę na talerz i sięgnęła do kieszeni peleryny. Wyciągnęła kilka kolorowych spineczek. Wybrała dwie różowe i z uśmiechem zaczęła dopinać niesforne kosmyki  kruczoczarnych włosów. Jej brązowe loki, niczym u baletnicy z portretu, były w nienagannym stanie. Z  zadowolonym i dumnym wyrazem twarzy obejrzała swoje dzieło, to jest różowe dziecięce spineczki powpinane w powracające do swojego pierwotnego stanu czarne fale.

Ledwie zdążył nałożyć sobie tost, drzwi rozwarły się i wkroczył profesor Sindar. Aura wokół niego gotowała się. Chłopiec aż odwrócił się, żeby zobaczyć, co się stało. Nauczyciel wyglądał… inaczej. Zawsze starannie ułożone białe włosy były dzisiaj w nieładzie. Musiał jednak przyznać, że mężczyzna wyglądał, cóż, niesamowicie. Chłopięce spojrzenie podążyło za nim i odprowadziło do stołu nauczycielskiego, gdzie przez chwilę przyglądał się innej odsłonie Thranduila Sindara.


OPCM. Obrona przed czarną magią. Po kilku dniach wilgoci, włosy nauczyciela wróciły do idealnego porządku i wręcz połyskiwały kolorem styczniowego śniegu. Z kolei u Lokiego nie miały się za dobrze. Anabelle upatrzyła sobie go za ofiarę i codziennie upiększała jego głowę kolorowymi spinkami. Chłopak z początku próbował z nią walczyć, lecz wkrótce pozwolił jej dobierać dodatki kolorystycznie zależne od dnia i nastroju ozdoby. Dzisiejszym kolorem był fioletowy.

Tegoż dnia powtarzali zaklęcie finite incantatem. Uczniowie dobrali się w dwójki, co oznaczało rzucenie paru ciekawych klątw na Legolasa. Ustawili się po dwóch stronach klasy i ledwie białowłosy ślizgon zdołał się odwrócić, ku niemu pognała tarantallegra. Efekt nie trwał jednak długo, ponieważ ojciec chłopca posłał mu zirytowane spojrzenie wraz z zaklęciem przerywającym. Pomiędzy chłopcami polatało jeszcze parę niegroźnych i nie tak zabawnych klątw, aż do momentu, gdy Legolas wypowiedział “incendio”. Nikt nie był pewien, co chłopiec chciał rzucić, ale w jednej chwili włosy gryfonki Tauriel zajęły się ogniem, a od nich zasłony w sali lekcyjnej. W następnej chwili Loki z równie niewiadomych przyczyn krył przerażonego przyjaciela.

-Tak, przepraszam. To było głupie - wzruszając ramionami, posłał nauczycielowi swój charakterystyczny uśmiech, jakby wcale nie żałował. Nie zanosiło się na to, by w ogóle miał zacząć. W najlepszym przypadku odbiorą punkty Slytherinowi, a w najgorszym dostanie karę i spędzi wieczór czy dwa w uroczym towarzystwie profesora Sindara, lub złośliwe chwile u boku Argusa Filcha i jego kotki Mrs. Norris.

-Legolas, coś ty narobił - Anabelle złapała chłopców za rękawy, odciągając ich w boczny korytarz, gdy zaraz po wysłuchaniu krótkiego kazania, wyślizgnęli się z klasy, unikając gniewnych gryfonów. - Co ty w ogóle planowałeś rzucić? - złapała go za ramiona i spojrzała błagalnie, prawie rozpaczliwie.

-Ja… Nie wiem. Nie mam pojęcia. Chciałem zaimponować ojcu… chyba - speszył się białowłosy uczeń. Przed oczami wciąż miał płomień wybuchający na głowie jedynej gryfonki, do której miał słabość i którą tolerował.

-Loki, a ty…

-Dzisiaj się nie wyśpię - Loki uciął, wzruszając ramionami i ruszył w głąb ciemnego korytarza, wcale nie prowadzącego do interesującej go sali.


Nonszalanckim krokiem szedł wieczorem przed siebie w stronę sali lekcyjnej. Po drodze napotkał pannę Norris i przystanął, by podrapać ją za uchem. Kotka była do niego zaskakująco przyjaźnie nastawiona. 
Był gotów na wszystko, co zgotuje mu nauczyciel. To nie pierwsza jego noc spędzona na przymusowym pomaganiu nauczycielom. Delikatnie zastukał w drzwi klasy i wślizgnął się do środka.

Dopiero w pustej sali, bez panikujących uczniów, zobaczył szkody. Tauriel, ani jej przypalonych włosów już dzisiaj nie spotkał. Najprawdopodobniej została wysłana do pani Pomfrey, by naprawiła szkody. Zasłony same w sobie nie były zbyt zrujnowane, a wręcz ładnie postarzone. Ucierpiały tylko dwie. Do połowy przypalone wciąż zasłaniały ogromne okna. Spalona część leżała na kamiennej podłodze w postaci popiołu i kilku większych nadpalonych skrawków.

Ach, Legolasie, czemu przyjąłem na siebie twoją winę?

-Panie profesorze… - uśmiechnął się delikatnie. Podszedł wolno do biurka profesora Sindara. Mężczyzna rozsiadł się w niezbyt wygodnym krześle, ale nie pokazywał po sobie braku komfortu. Chłopiec parę razy w nim siedział. Niefortunne krzesło nauczyciela Obrony przed Czarną Magią.

Prawdopodobnie zdobył się na ten szlachetny ruch dobrego samarytanina przez zwykłą, ordynarną chęć ponownego spotkania się z ojcem przyjaciela. Potężny czarodziej pociągał go i fascynował. Takiej niebezpiecznej mieszanki jeszcze nie spotkał. Z drugiej strony, gdyby to Legolas zebrał swoją winę, dostałoby mu się gorzej. Chłopiec wiedział, w jakich stosunkach byli Sindarowie. Na taką też wersję przystał i do niej spróbował przekonać samego siebie.

Posprzątać bałagan. Ruszył w kierunku środka klasy i podniósł rękę, by wykonać zaklęcie. Powstrzymał go jednak głęboki głos, każący mu oddać różdżkę. Odwrócił się z naburmuszoną miną i niechętnie położył ją na otwartej dłoni drugiego czarodzieja. Mógł użyć zaklęć bez-różdżkowych, ale coś w spojrzeniu Sindara, przekonało go, że nie taki był cel odebrania narzędzia. Rozejrzał się za szczotką. Okazało się, że jedna była przygotowana dla niego przy drzwiach. Przez ramię obejrzał się na mężczyznę, obserwującego go zza biurka. Sięgnął po kij od szczotki i zabrał się do zamiatania podłogi, raz po raz posyłając Thranduilowi Sindarowi niezidentyfikowane emocjonalnie miny.

Szybko opanował bałagan panujący w ciemnej sali i jego wzrok padł na ukochaną różdżkę, spoczywającą ponownie w dłoni nauczyciela. Nie doczekał się jej jednak i zamiast tego dostał stos starych książek. Niechętnie powłóczył nogami za nauczycielem do biblioteki.

Ledwo dotrzymywał kroku mężczyźnie. Szli ciemnymi korytarzami, omijając te uczęszczane przez uczniów. Postacie z portretów spoglądały na niego. Z obrazu prześlicznego księcia spojrzała na niego balerinka, która użyczyła mu lusterka owego wilgotnego dnia. Na jej głowie spoczywał kapelusz księcia. Z jej porcelanowej twarzyczki zniknął na chwilę uśmiech, który powrócił, gdy zobaczyła w czarnych włosach fioletowe spineczki. Książę za nią posłał mu dodające otuchy spojrzenie i złapał laleczkę w talii. Ona z kolei posłała ślizgonowi ostatni chichot i zakręciła się wokoło, strzepując kurz ze złotej sukni. Chłopiec zapatrzył się na chaînes tancerki, po czym podbiegł do zostawiającego go w tyle profesora.

Na miejscu minęła ich parka krukonek zmierzająca prawdopodobnie na obiad. Od ciężaru został uwolniony dopiero przy mahoniowym biurku pani Pince. Uśmiechnął się do niej błagalnie i połowicznie wysłuchał zadania. Odpłynął na chwilę, łapiąc pojedyncze słowa. Oprzytomniał, gdy na jego ramieniu pojawiła się dłoń. Dłoń profesora. Uczucie z pierwszej lekcji OPCM wróciło. Odwrócił głowę, żeby bibliotekarka nie zauważyła jego błyszczących oczu. Udał, że zainteresowali go uczniowie. Wiedział, że to nie przejdzie, ale zależało mu na nieodpowiadaniu na pytania o kolor oczu.

Przy oddalonym od zagubionych uczniów starym stole zajął się sklejaniem ksiąg. Szło mu lepiej niż sądził. Zgrabne chłopięce palce sprawnie manewrowały podniszczonymi okładkami i nawet zapomniał, że obserwuje go profesor Sindar. Przypomniał sobie o jego obecności, gdy nauczyciel wspomniał o obiedzie.

-Kolacja przy świecach, eh? - uśmiechnął się pod nosem i schylił głowę jeszcze bardziej, by mężczyzna nie dojrzał jego uśmieszku. Modlił się też do Merlina, by go nie usłyszał, bo już wystarczająco sobie nagrabił, zbierając winę jego syna.

Ku jego aprobacie, czarodziej nie odpowiedział, ale też nie widział jego miny, więc nie mógł stwierdzić na pewno, czy usłyszał jego słowa. Słyszał z daleko krzątanie się ostatnich uczniów, spieszących na posiłek. Poczuł ssanie w żołądku, ale wpierw musiał skończyć zadanie. Stosy przed nim zmniejszały się i mógł wreszcie dojrzeć drugiego czarodzieja. Srebrne od światła świec włosy opadały na ramiona, a znudzony wzrok błądził po regałach na przeciwko. Przypatrywał mu się chwilę, po czym, przypominając sobie o głodzie, wrócił do klejenia ksiąg. Przy ostatnich egzemplarzach nauczyciel poruszył się i wstał z miejsca. Przeszedł się dookoła chłopaka, prawdopodobnie oceniając jakość wykonanego zadania. Nie mógł mieć mu nic do zarzucenia, gdyż Loki wykonywał swoje zadanie jak najlepiej.

Głośno, acz ostrożnie odłożył ostatni tomik i tryumfalnie spojrzał na profesora Sindara. Chciał odzyskać swoją różdżkę. Bardziej też ssało go w żołądku.