Christmas Suprise [yaoi, b.n., 2 os.]

In the dark
I can feel you in my sleep
In your arms I feel you breathe into me
Forever hold this heart that I will give to you
Forever I will live for you





Seme, siedemnastoletni nastolatek w ramach wolontariatu zobowiązuje się do pełnienia funkcji opiekuna w miejskim zakładzie psychiatrycznym na oddziale terapii osób z różnego rodzaju zaburzeniami. Z ochotą podejmuje pracę już w pierwszej turze, niedługo przed świętami, przekonany, że jest to najlepsza perspektywa spędzenia świąt – mieszka bowiem sam, zarabiając w dorywczej pracy na swoje utrzymanie. Rodzice i najbliższa rodzina zginęli w wyniku pożaru gdy byli na wakacjach
Pierwszego dnia poznaje swego głównego podopiecznego, którego dane będzie odwiedzać młodemu seme. Szybko nawiązują kontakt. Uke spędziwszy jednak w zakładzie większość życia nie zna prawdziwej atmosfery świąt. Seme zamierza go więc do siebie przygarnąć na tej czas
Ale co jeśli zaczną czuć do siebie coś więcej niż tylko sympatię…?



Seme - Czariet
Uke - Ninala95

Please let me take you,
Out of the darkness and into the light,
Cause I have faith in you


C h a r a c t e r   s o n g




D A N E   P O D S T A W O W E


| Pierwsze imie | Adrien

| Drugie imie | Claude

| Nazwisko | Lacroix

| Wiek | 17 lat

| Data urodzenia | 1 kwietnia

| Znak zodiaku | Baran

| Płeć | Przystojna

| Orientacja | Biseksualny

| Grupa krwi | 0RH -




W Y G L Ą D


| Wzrost | Wysoki

| Postura | Umięśniony

| Waga | Prawidłowa

| Kolor włosów | Złoty blond

| Długość włosów | Długie

| Kolor oczu | Błękitne




I N F O R M A C J E   D O D A T K O W E
- Ma czarnego kota o imieniu Kosiarz
- Uwielbia kolor niebieski
- Jego ulubioną potrawą jest leczo
- Ma słabość do czarnych orchidei
- Całe Jego plecy okalają liczne blizny
- Jest matematycznym geniuszem

 Thimoty Davis

Wiek

16 lat

Wygląd

[img]
Ciekawostki

Chodzi tylko w czarnych ubraniach
Cierpi na stany lękowe
Jego ulubione danie to zupa z kukurydzy
Praktycznie nigdy nie opuszcza ośrodka w, którym mieszka od czternastego roku życia.

Timmothy Davis

Przebudzenie  jak zawsze nie było miłe. Wiedziałem, że to jest tylko kolejny dzień mojego lęku, nerwów. Albo później spania po lekach, które mi dali, bo nie byłem nawet w stanie wyjść za obręb szpitala by nie zacząć bełkotać, drżeć albo co gorsze zesikam się w majtki. Przyjrzałem się swojemu pokojowi, który nosił znamiona mieszkania tu przez dwa lata. Obrazy, wszystkie depresyjne. Wiedziałem, że niedługo terapeuta każe mi je zdjąć. To było po nim widać. Znów przemówi swoim miękkim, pełnym zrozumienia głosem. Jakby wiedział co się czai w zakamarkach mojego umysłu. Jakby był cholernym Jezusem, który może ze mną sprawić cud.  Przełknąłem ślinę. Białe ściany,  jasnoniebieska pościel. Wszystkie kolory przytłumione, pudrowe... Tak aby żadna mocniejsza emocja nie zagościła w mojej głowie, co gorsza duszy. Powoli wszystko we mnie wyłączali. Teraz na dodatek miałem dostać jakiegoś wolontariusza. Spojrzałem na swoje odbicie. Blada cera, niebieskie oczy, których kolor podkreślały fioletowe cienie pod oczami. Naciągnąłem za duży, czarny sweter i czarne dresy. Jakoś specjalnie nie zależało mi na wyglądzie. Przez chwilę pomyślałem o tym kto będzie moim wolontariuszem. Kiedy ludzie się o to ubiegali to były naprawdę przeróżne osobowości. Od wyluzowanych  "ziomków" w dredach  do studentek psychologii na pierwszym roku, które po spotkaniach z niektórymi pacjentami rzucały studia i zostawały przedszkolankami. Zaśmiałem się. Pewnie ze mną też tak będzie ale nie jestem pewny, bo nigdy nie miałem wolontariusza. Obce osoby i rzeczy mnie przerażały. Potrzeba było naprawdę dużo czasu bym się do czegoś przekonał. Nawet nowe smaki wymagały oswojenia. Poszedłem do łazienki i przeczesałem włosy mokrymi palcami.  Teraz tylko muszą mi przynieść śniadanie. Musieli mi powiedzieć trzy dni wcześniej co dziś będzie żebym nie spanikował.  Żułem kawałek chleba z parówką. Kwaśna musztarda drażniła mi podniebienie. Chciałbym żeby ten dzień już minął, by nikt nie chciał ze mną przebywać i mnie zostawili w spokoju. Albo chociaż dali jakąś ciasną klitkę, znaną,  ciepłą z dostępem do jedzenia i nic więcej.

Thimoty

Przygryzłem wargę. Powtarzałem sobie, że może wejść ktoś nowy ale i tak gdy ktoś zapukał podskoczyłem, ręce zaczęły mi się pocić. Podniosłem się chcąc otworzyć temu komuś drzwi. Jednak każdy chciałem postawić krok wszystko szło tak trudno. drżały mi ręce i nogi.
-Z...zar...zaraz. - Moje gardło było suche ze strachu. W końcu zacisnąłem mokrą dłoń na klamce Na szczęście nie byłem zamykany tak jak inni pacjenci. Jednak zamek elektroniczny był widoczny. Pociągnąłem drzwi. Moje oczy napełniły się łzami chociaż starałem się powstrzymać. Zobaczyłem chłopaka ubranego jak na rozmowę o pracę jednak jego długie włosy psuły efekt tego ogólnego wyglądu.
-Dzi...Dzień dobry... Niech Pan teraz nie wchodzi.
Odsunąłem się w głąb pokoju najdalej jak mogłem. Łóżko... łóżko jest najbezpieczniejsze. Usiadłem podkulając kolana pod siebie i kiwając się w przód i w tył. - Ju... już można. -Wychrypiałem próbując się uspokoić. Boże ja chyba zaraz zwymiotuję. Chwyciłem się za brzuch.

Thimoty

-N... nie... Wiedziałem tylko, że dziś przyjdą wolontariusze i może sobie "wybiorą pacjenta" -Nie... nie myślałem, że już jestem do kogoś przydzielony. Nie dali mi... n...na...nawe...wwwet zdjęcia żebym się przyzwyczaił do tej myśli. Ja muszę być zawsze uprzedzony wcześniej o jakichś nowych wydarzeniach. -Szepnąłem ściskając skórę na brzuchu przerażony. -Urządzałem przez te dwa lata kiedy tu jestem. -Powiedziałem cicho. -A ty nie musisz być... przesadnie miły tylko dlatego, że..., że jesteś "tu nowy". Wszyscy mówią, że mój pokój jest okropny, z resztą niedługo i tak odejdziesz. Już miałem kilka prób. -Szepnąłem czując jak zbiera mi się na wymioty. Pognałem do toalety i nachyliłem się nad sedesem i zacząłem dostawać torsji. Żołądek kurczył mi się i rozwierał boleśnie pozostawiając pustkę po skromnym śniadaniu. Czepiając się muszli uniosłem głowę i starałem się podnieść. Oparłem się na rękach i zacząłem obmywać twarz. Pewnie wolontariusza już nie ma. Z resztą może to i lepiej...

Thimoty

-Nie dziękuję. -Odkrzyknąłem z łazienki drżącym głosem. Wypłukując usta z kwaśnego posmaku i wypluwając kwaśną pianę. Wzdrygnąłem się nie chcąc tam wracać.
"No już, po prostu sobie idź. Na bank znajdziesz kogoś kto jest mniej wymagający i może nawet będzie zabawnie wymieniać się z nim szczegółami ze swojego życia. Będzie podziwiał jak fajne jest normalne życie, a ty będziesz patrzył na tego kogoś z troską i starał się ubarwić swoim czarem osobistym chwile w tym ośrodku"
Wyszedłem na drżących nogach z łazienki i skuliłem się na łóżku. Łzy leciały mi z oczu bez udziału mojej woli.
-Pan wybaczy, nie przywykłem do wrzucania mnie na tak... głęboką wodę. Ale najwyraźniej mój terapeuta zna mnie lepiej ode mnie.

Thimoty

-Czy mówił Pan... jak ma na imię? Przepraszam ale jeśli chodzi o nowe sytuację nie zapamiętuję pewnych rzeczy. -Szepnąłem kuląc się. Nie wini mnie? Prychnąłem. Gada jak mój terapeuta. Ale słysząc, że będzie tu tylko godzinę zacząłem powoli się uspokoić. Może w takim razie nie będzie tak źle jak myślałem? Wtuliłem się w poduszkę. -Wolałbym... żeby Pan został tam gdzie jest... Jeśli bolą Pana nogi to może Pan szybko przebiec do krzesła i podsunąć je do swojego obecnego miejsca. -Szepnąłem drżąc na samą myśl, że ktoś miałby się ruszyć w moim pokoju.
-Skoro przyszedł Pan tu na tak krótko to po co ta cała wizyta? -Zapytałem nie patrząc na niego. Boże. Chyba naprawdę mi się pogorszyło, bo nawet boję się na niego patrzeć.

Thimothy

-Już... już mówiłem, że mieszkam tu dwa lata. -Powiedziałem cicho. -A teraz mam szes...szesnaście lat. Bo...Boję się, bo jesteś nowy, Adrianie, nie znam twojego głosu, zachowania i charakteru. Boję się ludzi, smaków i zjawisk, których nie znam. Wszystko jest dla mnie straszne. -Podsumowałem głosem bliskim płaczu. Terapeuci chcą mnie zaznajamiać z nowym. Zazwyczaj ktoś daje mi coraz mniej informacji, zdjęcie, opis osoby i to kilka dni wcześniej. Teraz zawęża się to do wyglądu lub tylko do opisu, a dziś... dziś nikt nic mnie nie powiedział. Konwulsyjnie masowałem brzuch by nie mdliło mnie n myśl, że mam niedługo spojrzeć w oczy terapeucie przez, którego nota bene tak się wygłupiłem.

Thimoty

Usiadłem na łóżku jak porażony prądem. -Nie! Proszę nie! -Krzyknąłem a łzy napłynęły mi do oczu gdy pomyślałem o zmianie czegokolwiek w pokoju. -Ja musiałem się dwa miesiące przed malowaniem przyzwyczajać do zapachu farby, którą malowano mi ściany. - Ocierałem oczy jak małe dziecko chcąc się uspokoić ale po prostu nie mogłem.
-Ad..Adrienie czy... możesz podejść kilka kroków bliżej do mnie ale bardzo powoli i bardzo... cicho. -Powiedziałem starając się opanować przemożny strach i nerwy napięte do granic wytrzymałości. - I..interesuję się... lubię... Sam nie wiem. -Zaśmiałem się. -Co może lubić osoba, która boi się jakiejkolwiek zmiany. Rozwój oznacza zmiany, przyjmowanie czegoś nowego i każda umiejętność tego wymaga, a ja... ja nie umiem się rozwijać.

Thimoty

Zaśmiałem się histerycznie słysząc jego słowa. -Słaby z ciebie wolontariusz. Czy czytałeś kiedykolwiek o tej odmianie nerwicy? To właśnie na tym polega, moja choroba to właśnie fakt, że boję się bez żadnego powodu i nie potrafię tego zmienić. Nawet gdyby umieścili tu dziesięciu osiłków, którzy strzegliby wejścia to bałbym się każdego kogo nie znam. Dopiero gdy kogoś poznam jestem w stanie nawiązać normalną rozmowę, zrobić z tą osobą cokolwiek. Wiem, że zapewne dla kogoś takiego jak ty jest to nie zrozumiałem ale najwygodniej i najlepiej byłoby dla mnie żebym po prostu leżał na tym bezpiecznym łóżku no i coś jadł. -Oczywiście, że chciałbym zmienić coś co dokucza mi przez całe życie ale... najpierw musiałbym poznać kogoś kto by mnie uczył wybranej rzeczy, potem tę rzecz, a gdyby mi nie wychodziło... to dopiero byłby teatr. Chyba lepiej już nic nie robić.

Adrien Claude Lacroix
Słaby ze mnie co...?! A to bezczelny chłopak. Nawet nie zdążyłem przeczytać jego karty, przecież nie jestem guru. Zmrużyłem oczy lecz poza tym nie dałem po sobie poznać irytacji.
- Ale czy wobec tego nie lepiej gdybyś stanął naprzeciw lękom ? - spytałem chcąc dodać że skoro dotychczas nie widać poprawy SŁABY Z NIEGO PACJENT ale przecież nie po to tu jestem. Przechyliłem lekko głowę
- Może przyniosę Ci coś jutro gdy przyjdę ? - zaproponowałem z uśmiechem - A jeśli Ci się nie spodoba zabiorę z powrotem

Thimoty

Spojrzałem na niego nieco zaciekawiony. Powoli usiadłem. -Ale co by to miało być? Muszę o tym wiedzieć wcześniej żeby się nie bać. -Powiedziałem niepewnie. Chociaż chciałem żeby sobie poszedł to chciałem wydobrzeć, a terapeuta mówił, że kontakty z innymi to nowości, które są pożądane w moim życiu. -Może... Przybliż się jeszcze trochę. -Chyba trochę przesadziłem z tą bezpieczną strefą. Powoli zaczynałem sobie uświadamiać, że nie może mi nic zrobić. Na pewno wszyscy już mu powiedzieli, że jestem bardzo strachliwy. -Jeśli ma to być film to muszę wcześniej poznać fabułę. -Uśmiechnąłem się gorzko. -Co prawda zawsze przez to tracę część przyjemności z oglądania ale nie chcę żeby doszło do krępujących sytuacji. -Czy... chciałbyś coś wiedzieć? W sensie o mnie? Poza tym, że nie mam żadnych zainteresowań i jestem bezczelny? -Zwiesiłem głowę. -Tak mówili o mnie inni. Czasem tak mam gdy się boję.

Thimoty

Czułem jak się zbliża, wiedziałem, że patrzy na mnie ktoś obcy i to mnie krępowało, sprawiało, że moje nerwy napinały się bardziej niż zwykle, cóż nie wiedziałem nawet, że jest to jeszcze możliwe. Jego głos był jednak spokojny i dość uspokajający. Z jednej strony to było dobre, bo nie budził we mnie aż tak wielkiego przerażenia, jednak z drugiej miałem serdecznie dość tonu zbolałego opiekuna, bo słyszę to tutaj codziennie od dwóch lat.
-Jedyne co bezpiecznie mogę oglądać to filmy przyrodnicze. -Powiedziałem cicho. Pewnie teraz będzie się śmiał, każdy się śmieje. Ale ja naprawdę je lubię. Szczególnie te o zwierzętach. Sporo z nich się można dowiedzieć. Czasem opowiadam jakieś ciekawostki pielęgniarkom. Powoli usiadłem i spojrzałem na wolontariusza, to znaczy... dokładniej to na jego pierś na, której zwisał krawat. Nie śmiałem nawiązać kontaktu wzrokowego. -Wiesz, że pióra kolibrów tak naprawdę nie są aż tak kolorowe? One tylko odbijają światło słoneczne. -Szepnąłem bawiąc się luźną poszewką. Gdy zapytał o miejsce do oglądania przygryzłem wargę.
-Jeśli przy wyjściu, teraz zgłosisz, że następnym razem chcesz wnieść tu laptopa powinni ci pozwolić,albo można wypożyczyć jakiś ze szpitala, są chyba ze dwa. Jeśli chodzi o jakieś miejsce to jest świetlica wypoczynkowa ale tam w kółko lecą jakieś łzawe telenowele z kablówki i ta mdląca, melodyjka z wieży odtwarzającej płyty CD.

Thimoty

Mądry? Wszyscy zawsze patrzyli na mnie z góry i nikt nie mówił żebym był mądry. Przygryzłem wargę czując jak zbliża się do mnie chociaż mu nie pozwoliłem. Z wargi pociekła mi krew. Zamknąłem oczy ale zmusiłem się by na niego spojrzeć. Wygląd miał prawie anielski. Złote, długie włosy, wysoki, z niebieskimi oczami. Natychmiast  znów  opuściłem głowę chociaż teraz wiem jak wygląda. Będę mógł stopniowo przyzwyczajać. Jednak jego głos się zmienił. Teraz był łagodniejszy, ale nie łagodniejszy w ten terapeutyczny sposób tylko  jakby mówił do dziecka. W normalnych warunkach bym się zdenerwował ale teraz był taki... taki czuły.  -Dz...dziękuję, tylko jak przyjdziesz... opowiedz mi oczym to jest i... i czy... -Zarumieniłem się zakłopotany. -Zostaw mi coś swojego... coś co ma twój zapcha, coś co należy od ciebie. Będę mógł to kojarzyć, wąchać, przywyknąć do twojej obecności. To dla mnie bardzo ważne. -Powiedziałem błagalnie.