Okup (yaoi / 2os. / Bn. / Przemoc)

Słysząc głos Warrena, wynurzyłem głowę z wody i znów utkwiłem w nim swoje spojrzenie. Po dobroci? Skoro miał kochanków, którzy szli z nim do łóżka dobrowolnie, dlaczego sądził, że akurat mi trzeba przypierdolić basebollem, bo brzydzi mnie jego blizna? No kurwa, gdzie tu jakakolwiek logika? Chociaż jej namiastka. No nie ma, ni chuju, nie ma.
- Więc nikogo nie porywałeś - mruknąłem praktycznie pod nosem, sam do siebie. Skoro robili to po dobroci, to zwyczajnie zaciągał ich do łóżka, jak to zwykł robić każdy pedał niebędący w związku. Będący czasem też. To przecież całkiem normalne. No więc czemu? Nie pojmę, dlaczego akurat ja. Nie wiedział przecież wcale, że mam faceta.
Wyrwał mnie z zamyślenia swoim kolejnym pytaniem. Uniosłem lekko brwi, zastanawiając się do czego mu ta informacja. Ale cóż, nie była to wielka tajemnica i właściwie można było się domyślać.
- Platynowy blond. Niewiele ciemniejsze od tych - odpowiedziałem głośniej niż poprzednio, wciąż nie odrywając wzroku od faceta. Skrzywiłem się ponownie, gdy znów zaczął gadać do siebie. To znaczy, wcześniej myślałem, że gada to siebie, ale wyglądało na to, że on naprawdę ma jakiegoś pieprzonego, wymyślonego przyjaciela. Schizofrenia?
- Z kim rozmawiasz? - zapytałem ostrożnie, nieświadomie szkalując go dość nieprzychylnym, lecz niepozbawionym zainteresowania wzrokiem.

On naprawdę mi go pokazywał. Naprawdę go widział. Tak wyraźnie. To możliwe? Czy może robił sobie ze mnie jaja? Nie, w końcu nie przypieprzyłby wtedy specjalnie łbem. Wcześniej w piwnicy też wyglądało to niebezpiecznie, jakby nad sobą nie panował, choć nie jestem pewien czy to również była sprawka jego przyjaciela. On poważnie kogoś tam widział i to jest... Okropne. Aż ciary przechodzą. Dlaczego nikt go jeszcze nie zamknął w psychiatryku? Przecież musiał mieć jakichś rodziców, którzy go wychowali i na pewno widzieli niepokojące objawy. A może zajebał własnych rodziców? O nie, chyba za dużo horrorów się naoglądałem. Chociaż... To przecież nie jest normalna sytuacja, raczej nie powinienem myśleć, że takie scenariusze są niemożliwe. Jeśli był w stanie porwać i torturować przypadkowego faceta, mógł też zabić rodziców. A może... Może ojciec robił z nim takie rzeczy? To miałoby sens. W końcu ktoś nieźle go zgnębił i to zapewne przez to jest taki pieprznięty. Kto wie czy nie własny staruszek. Raczej się tego nie dowiem. I chyba nawet nie chcę.
- Nikogo tam nie ma - burknąłem niewesoło, odwracając wzrok i znów wlepiłem go w wodę. Mógłbym tu zostać. Na myśl o powrocie do tamtego ciemnego, strasznego pomieszczenia, robiło mi się niedobrze. Nie chciałem tam wracać.
- Długo zamierzam - odparłem automatycznie, marszcząc brwi z niezadowoleniem. Miałem wrażenie, że wyglądałem teraz jak skrzywdzony dzieciak, któremu mama odmawiała wyjścia na podwórko. Co za głupie porównanie.

Rzeczywiście? Nie, nie ma sensu, żebym choćby próbował zrozumieć jak on widzi rzeczywistość. Lepiej dla mnie, żebym tego nie rozumiał. A głupotą byłoby już w ogóle dopatrywanie się tego wymyślonego ziomka, którego cały czas mi pokazuje. To zbyt nienormalne. On jest zbyt nienormalny. Kurwa, dlaczego? Zrobiłem komuś coś złego, że spotkało mnie coś takiego? Nie przypominam sobie, bym zranił kogokolwiek do takiego stopnia, aby zasłużyć sobie na podobne traktowanie. Uch, nie mam siły nawet myśleć. Chyba znów poczułem się gorzej.
Zadrżałem niezamierzenie pod wpływem słów i dotyku Warrena. Nie spodziewałem się przecież, że pozwoli mi tu siedzieć w nieskończoność. Nie zamierzałem protestować, bo takie relacje jak teraz były dużo lepsze niż to co robił poprzednio. Chwilowo mogłem czuć się nieco bezpieczniej, przynajmniej dopóki znów mu nie odpieprzy. Ale mimo to, nie potrafiłem wyzbyć się strachu, gdy przystawiał pistolet. I jego głos... Wywoływał ciarki. Skinąłem więc niemrawo głową, nie wykłócając się w żaden sposób, by zaraz cofnąć ją gwałtownie, zupełnie instynktownie, gdy poczułem na czole jego dłoń. Prawie przypieprzyłem w krawędź wanny, na szczęście zdołałem tego uniknąć. Odwróciłem wzrok, nie chcąc patrzeć na jego reakcję, na to skrajne obrzydzenie.
Wstałem, starając się nie myśleć o własnej nagości i jego spojrzeniu, po czym niezgrabnie próbowałem wyjść z wanny. Niestety, ta była śliska, a ja miałem zachwianą równowagę przez unieruchomioną, obciążoną rękę i wciąż tragicznie bolącą nogę. No i byłem chory. Przez to, wychodząc zachwiałem się niebezpiecznie i jebnąłbym na podłogę jak długi, gdyby nie stojący obok Warren, którego odruchowo się złapałem za ramię, wydając przy tym zduszony krzyk bólu, którego źródłem była złamana ręka, jaką niechcący wykonałem zbyt gwałtowny ruch.
Zaciskając ze zirytowaniem zęby, stojąc już na kafelkach i ociekając wodą, zabrałem dłonie z mężczyzny i niepewnie podniosłem na niego wzrok czując gorąco twarzy. Nie wiem czy było ono spowodowane bardziej gorączką, czy raczej wstydem, jaki odczuwałem stojąc przed nim całkiem nago, wyglądając tak... tak. Ze skrępowaniem odgarnąłem przemoczone włosy i odwróciłem wzrok, obejmując się zdrową ręką. Liczyłem na to, że da mi jakiś ręcznik i pozwoli w spokoju ubrać.

Spojrzałem na niego nieufnie, gdy nakazał mi pokazać rękę. Co to, nagły przypływ troski, czy chce mnie jeszcze bardziej połamać, palant pieprzony? Cóż, cokolwiek to nie było, wiele do powiedzenia nie miałem. A raczej nic. Warren sam sięgnął po moją rękę a ja tylko z bólem w oczach obserwowałem jak ją ogląda i tylko zaciskałem zęby, gdy dotykał, by przypadkiem nie wydać z siebie kolejnego kompromitującego dźwięku. Byłem pewien, że jego chorą psychikę cieszyły moje cierpiętnicze odgłosy, a ja wcale nie chciałem dawać mu satysfakcji. W końcu zostawił moje ramię, obwieszczając jakże pocieszające wieści, więc dalej potulnie stałem, czekając, aż będę mógł się czymkolwiek zakryć i wytrzeć. Zrobiło się strasznie zimno.
W końcu dostałem dwa ręczniki, więc jeden szybko zarzuciłem sobie niedbale na głowę, drugim zaś niezgrabnie wytarłem się przy użyciu jednej ręki, starając się nie ruszać za bardzo złamanymi palcami. Pleców nie wycierałem bo i nie miałem jak, więc tylko obwinąłem się ręcznikiem w biodrach i zaraz drugim przetarłem mokre włosy oraz twarz. Ponieważ nie za bardzo mogłem jedną ręką dobrze zawiązać ręcznik na dole, zaraz zaczął się zsuwać, więc ze zrezygnowaniem przytrzymałem go prawie zdrową dłonią, ten na głowie zostawiając luźno na włosach.
- Nie dasz mi ubrań? - zapytałem, patrząc na Warrena powątpiewająco, mając nadzieję, że jednak to zrobi.

Zmarszczyłem brwi w geście niezadowolenia, ale nic nie powiedziałem i bez sprzeciwów dałem sobie zawiązać oczy. Tym razem ograniczył się do opaski, więc przynajmniej mogłem bez najmniejszych przeszkód oddychać, a to zawsze jakiś plus. Ruszyliśmy znów w stronę tej cholernej piwnicy, podczas drogi bawiąc się ciuciubabcię, bo to chyba w tej durnej zabawie obkręca się kimś jak pojebanym. Efekt był taki, że zakręciło mi się w głowie, znów mało co nie straciłem równowagi i jeszcze dostałem odruchu wymiotnego. Gdybym już wcześniej wszystkiego nie wyrzygał, zapewne teraz przystroiłbym ładnie piękne panele Warrena. Chociaż w sumie nie wiedziałem czy są piękne. Czy panele, też niekoniecznie.
Skwasiłem się, gdy już odwiązano mi oczy, a na dłonie znów założono nieprzyjemnie uwierające kajdany i z mało przyjemnym wyrazem twarzy omiotłem wzrokiem Warrena, który i tak zaraz wyszedł. Poprawiając ręcznik na biodrach i zdejmując z głowy drugi, czekałem. No bo co niby innego miałbym robić?
Mężczyzna wrócił przynosząc czyste ubrania, na których widok niemal zaświeciły mi się oczy. No bo wyglądały świeżo i ciepło, a ja wciąż zamarzałem, szczególnie teraz. Przynajmniej pierwszy raz od kilku dni mogłem poczuć się jak człowiek. Człowiek, a nie ścierwo, którym czuję się w obecności tego psychicznego pokurwia. I znów się tak poczułem, gdy po zdjęciu kajdanek, usiadł naprzeciwko, mierząc we mnie gnatem.
Obezwładniające poczucie strachu przez chwilę mnie unieruchomiło, więc tylko patrzyłem w napięciu na lufę pistoletu i z trudem przełykałem ślinę. Niby wiedziałem, że raczej nie wystrzeli, bo przecież, gdyby chciał zrobiłby to już kilka razy. Ale tak naprawdę, mógł to równie dobrze zrobić nagle, ot tak, bo ma taki kaprys. Ta myśl przerażała. W końcu pistolet wciąż był odbezpieczony.
Skrępowany jego spojrzeniem, nieudolnie zarzuciłem górne części garderoby, starając się nie okazywać jakie to bolesne dla mojej ręki i palców. Ponieważ materiał bluzy przysłonił dolne partie, których wolałem nie wystawiać na widok Warrena, odłożyłem ręcznik na bok i z jeszcze większym staraniem, by nie wydawać z siebie syków, ostrożnie wciągnąłem bieliznę a po niej spodnie. Zrezygnowałem z tego jednak w półkroku, patrząc na przemoczony zabrudzony bandaż.
- Nie powinieneś go zmienić? - zapytałem po chwili namysłu, bo choć nie chciałem by dupek się do mnie zbliżał, to jednak wolałem zadbać o własne zdrowie, a w tym przypadku o nogę oraz czysty opatrunek.

Już widząc wyraz jego twarzy, wiedziałem, że popełniłem poważny błąd. Było zbyt dobrze, by mogło to trwać dalej. Skuliłem się wręcz, gdy do moich uszu dotarł jego ostry głos. Z trudem i gwałtownie bijącym sercem słuchałem agresywnych słów, wiedząc, że zakończą się czymś bardzo bolesnym. Ty durniu, po kiego się w ogóle odzywałeś?!
Gwałtownie odsunąłem się pod samą ścianę kiedy zaczął się zbliżać i w akcie desperacji spierdoliłem w bok, gdy chciał mnie sięgnąć. Nie miałem jednak najmniejszych szans, żeby tego uniknąć. Drżałem na całym ciele, czując jak gardło boleśnie mi się zaciska, a do oczu znów napływają zdradzieckie łzy.
- N.. - zacząłem nazbyt piskliwie, obserwując z przerażeniem jak rozpruwa nogawkę i zdejmuje bandaż. Szerokimi oczami i uchylonymi z niedowierzania ustami, patrzyłem jak sięga po zapalniczkę. Nim zdążyło do mnie dobrze dotrzeć, że on naprawdę jest w stanie zrobić coś tak okropnego, pomieszczenie wypełniał już mój nieludzki skowyt. Przez.cały.kurwa.czas. Wyłem tak, że nie spodziewałem się, iż człowiek może wydawać podobne odgłosy. Doszczętnie zdarłem sobie gardło, szamocząc się panicznie, próbując zabrać nogę. Ale na nic się to nie zdało. Żywcem palił świeżą ranę, a mnie w końcu zmroczyło z bólu do tego stopnia, że całkiem zamilkłem i już już... Przestał. Moja świadomość wróciła nim zdołała dobrze odejść, a ja z zapłakaną twarzą, rozwartymi ustami i bolącym gardłem, trzęsąc się jak galareta, z przerażeniem wymalowanym na twarzy spojrzałem na okropnie wyglądającą ranę. Zachłysnąłem się płaczem, rozpaczliwie wpijając palce w udo, ściskając je tak, mając nadzieję, że to choć trochę odwróci uwagę od bólu. Ale moje ręce zaraz zostały znów zakute, a pomieszczenie pogrążyło się w ciemności. Warren wyszedł, pozostawiając mnie bez założonych spodni, z odkrytą, nieziemsko piekącą ranę.
Przed dobre kilka godzin zaciskałem zbyt mocno zęby, aż szczęka zaczęła boleć jakby właśnie ktoś obił ją z każdej strony. Zalany łzami, siedziałem i próbowałem jako tako oddychać, bo i z tym miałem teraz problemy. I znów głowa pękała mi niemniej niż pierwszego dnia. Ból nogi był nieznośny. Nieustannie drżałem i szlochałem, nie potrafiąc się uspokoić. Nie wiem ile czasu mi na tym zeszło. Nawet się nie kładłem, nie przykrywałem. Znów strasznie marzłem i to na własne życzenie. Mróz pozwalał w mniejszym stopniu skupiać się na przeraźliwym bólu rozległej rany.

Gdy zamroczony przez ból zarejestrowałem jakimś cudem cudem, że drzwi się otworzyły, zamarłem w bezruchu, choć wciąż nie mogłem powstrzymać silnych dreszczy, a moje ciało nie przestawało trząść się jak osika. Spojrzałem w stronę wejścia, przestając praktycznie oddychać widząc Warrena i zachłysnąłem się własnym płaczem, by zaraz starać się z całych sił go powstrzymać. Nie chciałem, żeby patrzył na mnie w takim stanie, żeby szczycił się tym do jak żałosnego stanu mnie doprowadził. Pomimo wielkiego bólu, nie chciałem nawet pomocy, którą najwidoczniej postanowił mi dać, nawet jeśli początkowo sądziłem, że zamierza mnie dobić.
Drżącą ręką, tylko dlatego, że bałem się co mógłby zrobić, gdybym tego nie zrobił, sięgnąłem po tabletki i próbując opanować chodzącą szczękę, połknąłem wszystkie na raz. Cofnąłem zupełnie odruchowo nogę, gdy poczułem przejmujące zimno, a gdy Warren ją przytrzymał, zagryzłem jedynie wargę, nie chcąc wydawać z siebie pełnych bólu dźwięków. Już po chwili poczułem w buzi metaliczny smak krwi, lecz nie przestałem wgryzać się w delikatną skórę.
Łzy wciąż nie przestawały lać się strumieniami z moich oczu, mimo że próbowałem je powstrzymać. Gdy jednak silna dłoń Warrena spoczęła na mojej bolącej głowie, zupełnie się rozkleiłem. Tylko na chwilę uniosłem na niego wzrok, by zaraz w pełnym boleści wyrazem wbić go w ziemię, gdzieś po swojej lewej stronie. W ten sposób wysłuchałem jego słów i więcej nie uniosłem wzroku, bojąc się wydać choć dźwięk. Nawet nie ruszyłem rękoma, gdy na chwilę zostały pozbawione okowów. Byłem przerażony i zupełnie nie potrafiłem nad tym zapanować. Żałosne. Tak okropnie żałosne.
Podkulając dłonie pod twarz, a nogi pod brzuch, niemal całkowicie skryłem się pod warstwami, którymi przykrył mnie mężczyzna i wciąż unikając jego wzroku, leżałem, mając nadzieję, że tabletki zaraz zaczną działać. Wciąż niemiłosiernie bolało.

Miałem nadzieję, że sobie pójdzie i zostawi mnie w spokoju, ale okazało się, że Warren jak zawsze miał inne plany. Mimo, że kręcił się gdzieś niedaleko, nie podniosłem wzroku, wciąż wlepiając się w jedno miejsce i spojrzałem na niego dopiero, gdy znalazł się blisko mnie z jakimiś niepokojącymi rzeczami. Widząc do czego to wszystko zmierza, wlepiłem w niego, o ile to możliwe, jeszcze bardziej spłoszone spojrzenie i gwałtownie wyrwałem rękę, którą chwycił. A przynajmniej próbowałem, bo wobec jego uścisku, moje starania nie przynosiły żadnego efektu. Szybko więc zaprzestałem swoich zabiegów, bojąc się znów go zirytować i choć byłem przerażony, szczególnie, że nie cierpiałem igieł, rozluźniłem rękę, trzęsąc się możliwie bardziej niż dotychczas.
Słysząc co mi podał, przestraszyłem się jeszcze mocniej. Morfina to narkotyk. To prawda, że w moim stanie jest istnym zbawieniem, ale kurwa. Narkotyki uzależniają. Robią z mózgu sieczkę. Nie chcę tego. Przecież tabletki nasenne też by zadziałały. Nie ch... Och. Lepiej.
Przygaszonym wzrokiem, spod powiek zerknąłem w końcu na mężczyznę, uchylając usta, by tym razem spokojniej łapać powietrze. Krople łez wciąż powoli spływały po mej twarzy, kończąc swą drogę na materacu, lecz histeria zniknęła, a ból stał się znacznie mniej odczuwalny. Zrobiło się tak błogo. Dużo lepiej.
- Naćpałeś mnie - rzuciłem oskarżycielsko słabym głosem, nieprzytomnie zastanawiając się, czy mógł to w ogóle usłyszeć. Mozolnie przeniosłem niebieskie oczy na nadgarstek, w który wkłuty była igła. - Nie chcę tego - szepnąłem rozpaczliwie i z wielkim wysiłkiem począłem przesuwać drugą rękę w stronę tej pierwszej, chcąc wyrwać włożoną igłę.

Nawet nie miałem siły na jakąkolwiek reakcję, gdy złapał moją dłoń. Ta nie próbowała się wyrwać, ani podążyć dalej. Mój słaby, ciężki wzrok utknął w jego długich palcach trzymających zaczerwieniony nadgarstek i patrzyłem tak bez żadnego wyrazu. Uchylone usta zaczęły zasychać więc nawilżyłem je słabo językiem i z lekkim niezrozumieniem uniosłem spojrzenie na Warrena, mówiącego coś w moim kierunku. Jego słowa dochodziły do mnie jak przez gęstą mgłę, lecz byłem w stanie jeszcze jako tako zrozumieć ich sens. Powiedział, że wyciągnie igłę. Ale ja już teraz nie chciałem jej mieć. Wcale nie chciałem żeby bardziej się rozprowadzało.
Nie miałem pojęcia jak teraz wyglądam, a wyglądałem po prostu jak niewinne, zupełnie bezbronne dziecko. Mój wzrok nie wyrażał żadnych negatywnych emocji, był tylko nieco nieobecny, przysłonięty lekką mgiełką i niezrozumiale, bez wrogości wpatrywał się w mężczyznę, ku ironii, jak w kogoś, od kogo pragnie się bliskości. Ale ja jej wcale nie pragnąłem.W tym momencie nie chciałem niczego. Moje powieki robiły się coraz cięższe i tylko coś słabo mruknąłem pod nosem. Sam nie wiem co to było. Może imię mężczyzny? A może niewyraźne "nie chcę". Bardzo prawdopodobne, że to i to.
Ale czego nie chciałem?
Nie wiem.
Resztką podświadomości zarejestrowałem ruch obok siebie i nie wiem kiedy, zupełnie odpłynąłem.

Mruknąłem coś pod nosem, myśląc o tym, by przewrócić się na drugi bok. Było ciemno, więc pewnie jeszcze noc. Ale... Jakoś mam wrażenie, że długo spałem. Kurwa, spóźnię się do szkoły!
Poderwałem się gwałtownie do siadu, otwierając szybko oczy i już, już miałem panicznie podnosić się z łóżka, gdy uświadomiłem sobie, że... To nie łóżko. To nie mój pokój. To nie noc, tylko cholerna, ciemna piwnica, w której znajduję się od... Jakiegoś czasu. Zamrugałem oczami, powoli odkładając złamaną rękę, aby jej nie nadwyrężyć i ze zdziwieniem spostrzegłem, że nie mam kajdanek. Zdrową ręką przetarłem oczy, by rozejrzeć się po pomieszczeniu. Niemal podskoczyłem, gdy ujrzałem Warrena.
Czułem się lepiej. Dużo lepiej. Głowa już mnie nie bolała, nie było mi ani strasznie zimno, ani też gorąco. Jedynie złamania i poważna rana na nodze dawały się wciąż we znaki. No i czułem się strasznie słabo, a żołądek wydawał się skręcać z głodu. Jak długo spałem? Podał mi morfinę, więc pewnie dłużej niż dzień. No i jeszcze te tabletki nasenne...
- Długo spałem? - mruknąłem nieco zachrypniętym głosem, jeszcze lekko nieprzytomnie. Przez chwilę zapatrzyłem się na Warrena, a widząc, że ma przy sobie jedzenie, poświęciłem chwilę na myślenie o tym, czy nie najwyższa pora faktycznie napełnić czymś żołądek. Może zdołam tym razem tego nie wyrzygać, bo przecież jeśli dalej nie będę nic jeść, umrę z głodu.
Odwróciłem wzrok, by zatrzymać go na swoich rozkutych dłoniach. Poruszałem ostrożnie palcami, zginając je i rozprostowując. W ogóle miałem ochotę wstać i rozprostować kości. Już nawet uniosłem się na dłoni w tym celu, lecz zaraz uświadomiłem sobie jak może odebrać to Warren. W ogóle... Wszystko. Nie chcę zrobić znowu czegoś bezmyślnego za co jeszcze raz sprawi mi tak okropny, nieznośny, niewyobrażalny ból. Szybko więc opadłem z powrotem na materac i tylko podsunąłem się pod ścianę, by oprzeć o nią plecy oraz podkuliłem szczupłe nogi. Nieco spłoszonym, niepewnym spojrzeniem obserwowałem Warrena.

Trzy dni... Uciekły mi kolejne dni z życia. Praca, szkoła, związek, wszystko... Wszystko pójdzie się pierdolić, jeśli stąd nie wyjdę. Ale przecież nie będę siedzieć tu wieki. Nie. Znajdą mnie, a jeśli nie, odzyskam siły i w końcu sam ucieknę. Nie będę czekał aż mu się znudzę i mnie zarżnie. No bo co niby miałby zrobić innego? Przecież mnie nie wypuści.
Spojrzałem z niechęcią na spagetti, uważając, że jest to jednak zbyt ciężkie danie na mój pusty, ściśnięty żołądek i zmaltretowane gardło. Wziąłem więc, drżącą z nieznanych mi przyczyn dłonią, kanapkę i powoli zacząłem ją jeść. Nie było tak tragicznie. Popiłem ostrożnie sokiem, stwierdzając w myślach, że chyba nawet dam radę tego nie zwrócić.
Zadławiłem się niemalże i odkaszlnąłem kilka razy, gdy usłyszałem ile minęło czasu. Dwa pieprzone tygodnie?! Kurwa. Ile?! Niemożliwe... Przecież... Przecież, pięć, może sześć dni. Ale dwa tygodnie? O nie, on nie kłamał. Naprawdę minęło już tyle czasu.
Marszcząc brwi, z nierozumiejącym spojrzeniem wziąłem do ręki wycinek gazety, a w moich oczach pojawiła się wyraźna nadzieja, gdy ujrzałem artykuł o moim zaginięciu. Uśmiechnąłem się kącikiem ust i nie myśląc wiele, nabuzowany emocjami, hardo uniosłem wzrok na Warrena.
- Nie uznają. Moi rodzice mają kupę kasy. Dopóki będą płacić, oni będą szukać - odparłem z zawziętością i przekonaniem w głosie, mimo że szybko uświadomiłem sobie, iż moja rodzina wcale nie musi chcieć mnie znaleźć i wydawać na to pieniądze. Ale mimo wszystko muszą przed mediami grać szczęśliwą, kochającą rodzinkę, więc zrobią to tak czy inaczej. A nawet jeśli nie, policja nie odpuszcza po dwóch pieprzonych tygodniach. Będą szukać. Na pewno. Znajdą mnie. Muszą mnie znaleźć.

Skrzywiłem się lekko, słysząc jego niedyskretny śmiech i ze złością wgryzłem się w kanapkę. Przynajmniej dzięki temu nie miałem okazji palnąć czegoś, czego mógłbym potem żałować. Jadłem więc, popijając co i rusz sokiem, by przy tym ze względnym spokojem (szczególnie w porównaniu do tego, co było trzy dni temu), wysłuchać Warrena.
- Nie wierzę ci - mruknąłem sucho, brzmiąc jakbym faktycznie był przekonany co do tego, że dupek kłamie. Tak naprawdę nie miałem pojęcia, czy faktycznie wywiózł mnie kawał drogi od miasta, czy jednak wcale nie znajdujemy się tak daleko, ale ponieważ wtedy zasłonił mi oczy, trzymałem się wersji, że jednak mogę poznawać te okolice. Choć jest bardzo prawdopodobne też to, że Warren zasłaniał je przez zwykłą ostrożność, po to, żebym nie zobaczył nawet jak wygląda dom. Albo nawet przez zwykły kaprys. Tak. Tak naprawdę wcale nie wierzyłem w to, że faktycznie jesteśmy blisko. Ale wolałem pokazywać, że jest inaczej.
Po zjedzeniu kanapki, nieprzychylnym wzrokiem spojrzałem na resztę i na spagetti, a nie ruszywszy tego, przyssałem się znów do szklanki, dalej słuchając mężczyzny. Prychnąłem mało elegancko, niczym rozjuszony kot i posłałem mu znerwicowane spojrzenie.
- Wyjdę - zarzekłem się, tak pewnie, że ktoś niewtajemniczony mógłby pomyśleć, iż mogę zrobić to bez przeszkód w każdym momencie. Ale i ja i Warren wiedzieliśmy, że jest inaczej. Mimo to, nie dopuszczałem do siebie myśli, że miałbym tu... Zostać. Nie, na pewno się tak nie stanie. Znajdą mnie. Jeśli nie, sam ucieknę przy pierwszej lepszej okazji, gdy tylko będę czuł się na siłach.